—

uwzględniając pytanie skierowane do Komisji w sprawie napotykanego wrogiego nastawienia w odniesieniu do praw kobiet i równouprawnienia płci w UE (O-000135/2018 – B8-0005/2019),

—

uwzględniając projekt rezolucji Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia,

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 8 i 153 (dotyczące równości mężczyzn i kobiet), 10 i 19 (dotyczące niedyskryminacji) oraz 6, 9 i 168 (dotyczące zdrowia),

—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 2 i 3, w których zasada równości płci i niedyskryminacji została uznana za podstawową wartość Unii,

—

uwzględniając Kartę praw podstawowych, w szczególności jej art. 21 (dotyczący niedyskryminacji), 23 (dotyczący równości kobiet i mężczyzn) i 35 (dotyczący opieki zdrowotnej),

—

uwzględniając deklarację pekińską i pekińską platformę działania z września 1995 r., Międzynarodową Konferencję na temat Ludności i Rozwoju (konferencja w Kairze) z września 1994 r. i jej program działania oraz wyniki ich odnośnych konferencji przeglądowych,

—

uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC),

—

uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji dyskryminacji kobiet (CEDAW),

—

uwzględniając Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska),

—

uwzględniając wnioski z organizowanego przez Komisję corocznego seminarium w sprawie praw podstawowych z 2017 r. „Prawa kobiet w dzisiejszych trudnych czasach”,

—

uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że wyżej wspomniane wrogie nastawienie można scharakteryzować jako opór wobec postępowych zmian społecznych, regres praw nabytych lub utrzymanie dotychczasowych nierówności, przy czym sprzeciw wobec praw kobiet i równouprawnienia płci jest szczególnie niepokojący; mając na uwadze, że taki opór może być stawiany niezależnie od pochodzenia społecznego czy wieku, może mieć charakter zarówno formalny, jak i nieformalny oraz obejmować czynne lub bierne strategie przeciwdziałania dalszemu postępowi, polegające na zmianie przepisów lub polityk, co może ostatecznie ograniczyć prawa nabyte obywateli; mając na uwadze, że towarzyszy temu rozpowszechnianie fałszywych informacji i szkodliwych stereotypów;

B.

mając na uwadze, że prawa kobiet są prawami człowieka;

C.

mając na uwadze, że poziom równouprawnienia płci jest często wskaźnikiem i pierwszym ostrzeżeniem o pogarszającej się sytuacji w zakresie podstawowych praw i wartości, w tym demokracji i praworządności w danym społeczeństwie; mając na uwadze, że działania zmierzające do ograniczenia lub podważenia praw kobiet są często oznaką szerszego konfliktu społecznego;

D.

mając na uwadze, że na mocy prawa międzynarodowego i Traktatów UE wszystkie państwa członkowskie podjęły zobowiązania i zadania związane z poszanowaniem, gwarantowaniem, ochroną oraz stosowaniem praw podstawowych i praw kobiet;

E.

mając na uwadze, że równość kobiet i mężczyzn jest podstawową wartością UE; mając na uwadze, że prawo do równego traktowania i niedyskryminacji stanowi prawo podstawowe zapisane w Traktatach, które powinno być stosowane w przepisach, praktyce, orzecznictwie i życiu codziennym;

F.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 TFUE „we wszystkich swoich działaniach Unia zmierza do zniesienia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet”; mając na uwadze, że zniesienie takich nierówności stanowi główną odpowiedzialności państw członkowskich;

G.

mając na uwadze, że wskaźnik równouprawnienia płci uwidacznia utrzymujące się nierówności, a w latach 2005–2015 osiągnięto jedynie marginalny postęp; mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie nadal potrzebują znacznych usprawnień, aby stworzyć społeczeństwa cechujące się równouprawnieniem płci, gdzie kobiety i mężczyźni będą mieć zapewnione w równej mierze reprezentację, szacunek i bezpieczeństwo we wszystkich obszarach życia prywatnego i zawodowego; mając na uwadze, że korzyści z polityki równości płci odnoszą wszyscy obywatele i tym samym ma ona pozytywny wpływ na całe społeczeństwo; mając na uwadze, że zatrzymanie postępu w dziedzinie praw kobiet oznacza cofnięcie się w rozwoju;

H.

mając na uwadze, że kształtowanie polityki równościowej powinno opierać się na zapewnieniu kobietom i mężczyznom równych szans, a jednocześnie wspierać kobiety i mężczyzn w łączeniu pracy z życiem rodzinnym;

I.

mając na uwadze, że postępy na drodze do równouprawnienia płci i zapewnienia większego poszanowania praw kobiet nie mają charakteru automatycznego ani liniowego; mając na uwadze, że ochrona i promowanie równouprawnienia płci wymagają nieustannych wysiłków;

J.

mając na uwadze, że dyskryminacja kobiet może przybierać różne formy, włącznie z dyskryminacją strukturalną w miejscu pracy i ekonomiczną, która może być ukryta i cicha, ponieważ jest tak powszechna;

K.

mając na uwadze, że w bieżącym dziesięcioleciu obserwuje się na szczeblu globalnym i europejskim wyraźną i zorganizowaną ofensywę przeciwko równouprawnieniu płci i prawom kobiet, w tym w UE, a w szczególności w kilku państwach członkowskich;

L.

mając na uwadze, że takie wrogie nastawienie jest widoczne również na szczeblu UE oraz że Komisja na początku obecnej kadencji opowiedziała się przeciwko kontynuowaniu dotychczasowej strategii równości płci, co nadal przyjmuje się z ubolewaniem;

M.

mając na uwadze, że wrogie nastawienie wobec praw kobiet i równouprawnienia płci wydaje się występować we wszystkich krajach i obejmuje kluczowe dziedziny ram instytucjonalnych i politycznych dotyczących równouprawnienia płci i praw kobiet, takie jak uwzględnianie aspektu płci, ochrona socjalna i ochrona pracowników, edukacja, zdrowie i prawa seksualne i reprodukcyjne, zapobieganie przemocy wobec kobiet oraz przemocy ze względu na płeć i ich zwalczanie, prawa osób LGBTI+, obecność kobiet na stanowiskach decyzyjnych w polityce oraz przestrzeń do działania i odpowiednie finansowanie organizacji i ruchów kobiecych, a także innych organizacji i ruchów na rzecz praw człowieka; mając na uwadze, że aktywiści i organizacje działające przeciwko prawom człowieka dążą za pomocą swoich strategii do uchylenia obowiązujących przepisów w zakresie podstawowych praw człowieka, odnoszących się do: seksualności i rozrodczości, w tym prawa dostępu do nowoczesnych form antykoncepcji, technik wspomaganego rozrodu lub bezpiecznej aborcji; równości lesbijek, gejów, osób biseksualnych, transpłciowych i interseksualnych (LGBTI+); dostępu do badań nad komórkami macierzystymi oraz prawa do zmiany tożsamości płciowej lub płci bez obawy o reperkusje prawne;

N.

mając na uwadze, że kobiety są szczególnie dotknięte problemem niepewnych form zatrudnienia i różnych niestandardowych form zatrudnienia; mając na uwadze, że stopa bezrobocia gwałtownie wzrosła w latach 2008–2014 z powodu głębokiego kryzysu gospodarczego, który objął całą UE, a w 2014 r. stopa bezrobocia wśród kobiet (10,4 %) była nadal wyższa niż stopa bezrobocia wśród mężczyzn (10,2 %); mając na uwadze, że kryzys gospodarczy wpłynął na całą Unię Europejską, lecz w szczególności na obszary wiejskie, które odnotowują druzgocące poziomy bezrobocia, ubóstwa i wyludnienia, którymi są dotknięte przede wszystkim kobiety;

O.

mając na uwadze, że w minionym dziesięcioleciu dzięki inicjatywie organizacji i grup kobiecych oraz obrońców praw kobiet doszło do przyspieszenia zmian prawnych i politycznych zmierzających do poszerzania i stosowania praw kobiet; mając na uwadze, że obecnie doświadczają oni znacznych trudności w dostępie do finansowania ze względu na restrykcyjne kryteria i obciążenia administracyjne, a także coraz bardziej wrogie otoczenie, które nie umożliwia im już skutecznej realizacji zadań w interesie publicznym;

P.

mając na uwadze, że wiele z państw członkowskich wciąż nie ratyfikowało ani nie dokonało transpozycji konwencji stambulskiej oraz mając na uwadze wprowadzane przez państwa ograniczenia w dostępie do praw seksualnych i reprodukcyjnych w Unii Europejskiej;

Q.

mając na uwadze, że w pierwszej połowie 2018 r. w szeregu krajów państw członkowskich pojawił się ostry sprzeciw wobec konwencji stambulskiej, który otworzył przestrzeń dla mowy nienawiści ukierunkowanej w szczególności na osoby LGBTI+; mając na uwadze, że nigdy nie potępiono tej reakcji w Radzie ani w Radzie Europejskiej;

R.

mając na uwadze ostrzeżenie Rady Europy z 2017 r., zgodnie z którym prawa seksualne i reprodukcyjne kobiet są zagrożone, gdyż niektóre należące do Rady państwa dążą do wprowadzenia bardziej restrykcyjnych przepisów dotyczących dostępu do aborcji i antykoncepcji; mając na uwadze, że – w podobnym duchu – Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (CEDAW) i Komitet do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych (CRPD) wydały w sierpniu 2018 r. wspólne oświadczenie, w którym podkreśliły, że dostęp do bezpiecznej i legalnej aborcji, a także związanych z nią usług i informacji stanowi element o zasadniczym znaczeniu dla zdrowia reprodukcyjnego kobiet, a jednocześnie zaapelowały do państw o powstrzymanie regresu w zakresie praw seksualnych i reprodukcyjnych przysługujących kobietom i dziewczętom, który zagraża ich zdrowiu i życiu; mając na uwadze, że Parlament uznał odmowę dostępu do gwarantowanej, legalnej aborcji za akt przemocy wobec kobiet;

S.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich stowarzyszenia walczące przeciwko prawom seksualnym i reprodukcyjnym dla kobiet cieszą się pełnym poparciem rządów, które przejawia się przyznawaniem środków publicznych umożliwiających im organizowanie skoordynowanych akcji na szczeblu międzynarodowym i europejskim;

T.

mając na uwadze, że wiele państw członkowskich nie zapewnia edukacji o relacjach międzyludzkich, edukacji seksualnej i edukacji dotyczącej równouprawnienia płci spełniającej standardy edukacji seksualnej opracowane przez Światową Organizację Zdrowia oraz zgodnej z jej planem działania na rzecz zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, co oznacza, że nie stosują się one do międzynarodowych wytycznych; jest zaalarmowany narastającym oporem wobec takiej edukacji oraz stygmatyzacją osób w nią zaangażowanych przez niektóre ruchy polityczne, przy czym opór często jest skutkiem prowadzonych w wielu państwach członkowskich kampanii dezinformacyjnych na temat treści edukacji seksualnej, które uniemożliwiają prowadzenie bogatych w informacje, ważnych i włączających zajęć dla wszystkich;

U.

mając na uwadze, że kilkusetletnie struktury patriarchalne służą na całym świecie uciskowi kobiet, tłumieniu ich praw i utrzymywaniu nierówności między płciami; mając na uwadze, że zlikwidowanie tych struktur oznacza wejście w konflikt z różnymi pozycjami i mechanizmami władzy na całym świecie;

V.

mając na uwadze, że promowanie równouprawnienia płci i inwestowanie w kobiety przynosi korzyści całemu społeczeństwu, ponieważ kobiety dysponujące zasobami ekonomicznymi i możliwościami przywództwa będą inwestować w zdrowie, odżywianie, edukację oraz dobrostan swoich dzieci i rodzin;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.