1)

Czy we wszystkich okolicznościach, w których strona, którą prawnik wizytujący chce reprezentować w postępowaniu sądowym, byłaby uprawniona do samodzielnej reprezentacji, państwo członkowskie nie może skorzystać z opcji przewidzianej w art. 5 dyrektywy 77/249/EWG (1) z dnia 22 marca 1977 r., ze zmianami, który to artykuł zezwala państwu członkowskiemu na nałożenie na prawnika prowadzącego działalność polegającą na reprezentowaniu klienta w postępowaniu sądowym wymogu „współpracy z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej [przed danym organem sądowym]”?

2)

Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest przecząca, to na podstawie jakich czynników sąd krajowy powinien ocenić, czy dopuszczalne jest nałożenie wymogu „współpracy”?

3)

W szczególności, czy nałożenie ograniczonego obowiązku wykonywania czynności „we współpracy” w sposób opisany wcześniej w niniejszym postanowieniu odsyłającym stanowiłoby proporcjonalną ingerencję w swobodę świadczenia usług przez prawników, tak że byłoby to uzasadnione, biorąc pod uwagę interes publiczny polegający zarówno na potrzebie ochrony konsumentów usług prawnych, jak i na potrzebie zapewnienia prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości?

4)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie, czy stanowisko to dotyczy wszystkich okoliczności, a jeśli nie, to jakie czynniki powinien wziąć pod uwagę sąd krajowy przy ustalaniu, czy taki wymóg może zostać nałożony w konkretnym przypadku?