9.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 378/140

—

uwzględniając art. 167 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (1),

—

uwzględniając dyrektywę 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) (2),

—

uwzględniając dyrektywę 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (3), zmienioną dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r. (4),

—

uwzględniając dyrektywę 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie) (5),

—

uwzględniając dyrektywę 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (6), zmienioną dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/140/WE z dnia 25 listopada 2009 r. (7),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1999/5/WE z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności (8),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 11 lipca 2012 r. dotyczący dyrektywy w sprawie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi oraz udzielania licencji wieloterytorialnych dotyczących praw do utworów muzycznych na potrzeby ich wykorzystania na internetowym polu eksploatacji na rynku wewnętrznym,

—

uwzględniając dyrektywę 2001/29/WE w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (dyrektywa w sprawie praw autorskich) (9),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2013 r. w sprawie telewizji hybrydowej (10),

—

uwzględniając art.48 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji oraz opinię Komisji Prawnej (A7-0057/2014),

A.

mając na uwadze, że pod pojęciem konwergencja audiowizualna należy rozumieć łączenie się audiowizualnych usług medialnych, które dotychczas były w dużym stopniu rozpowszechniane oddzielnie, jak również integrację wzdłuż łańcucha wartości lub łączenie różnorodnych usług audiowizualnych;

B.

mając na uwadze, że konwergencja oznacza innowację, a także mając na uwadze, że wymaga ona nowych form współpracy przedsiębiorstw i sektorów, aby użytkownik mógł korzystać z treści audiowizualnych i usług elektronicznych w każdym miejscu, w każdej chwili i na każdym urządzeniu;

C.

mając na uwadze, że konwergencja wywiera wpływ na sektor audiowizualny na płaszczyźnie horyzontalnej (konwergencja sektorów), wertykalnej (konwergencja w ramach jednego obszaru łańcucha wartości) i funkcjonalnej (konwergencja zastosowań/usług);

D.

mając na uwadze, że konwergencja techniczna oznacza, że zagadnienia dotyczące ustaw medialnych i polityki sieci coraz bardziej się pokrywają;

E.

mając na uwadze, że dostęp do treści audiowizualnych i ich znajdowalność stają się kluczowymi czynnikami w dobie konwergencji; mając na uwadze, że polityka nie powinna stawać na przeszkodzie samoregulującemu się systemowi oznakowania treści spełniających minimalne normy jakości, a ponadto mając na uwadze, że kwestia neutralności sieci staje się coraz bardziej paląca odnośnie do połączeń kablowych i bezprzewodowych;

F.

mając na uwadze, że techniczna konwergencja mediów stała się w międzyczasie rzeczywistością, szczególnie w przypadku systemu radiofonii i telewizji, prasy oraz internetu, a europejska polityka w zakresie mediów, kultury i sieci musi dostosować ramy regulacyjne do nowych okoliczności, zapewniając przy tym możliwość ustanowienia i wdrożenia jednolitego poziomu regulacji również w odniesieniu do nowych uczestników rynku z UE oraz z państw trzecich;

G.

mając na uwadze, że mimo postępującej konwergencji technicznej doświadczenia związane z używaniem urządzeń przenośnych, jak również oczekiwania i profile użytkowników są nadal ograniczone;

H.

mając na uwadze, że sama cyfryzacja i konwergencja techniczna mają ograniczoną wartość dla obywateli, oraz mając na uwadze, że wspieranie wysokiego poziomu zrównoważonych inwestycji w oryginalne treści europejskie pozostaje priorytetem w zakresie zintegrowanych mediów;

I.

mając na uwadze, że ze względu na postępującą konwergencję należy wypracować nowy sposób pojmowania kwestii współdziałania mediów audiowizualnych oraz usług i zastosowań elektronicznych;

J.

mając na uwadze, że określenie „platforma dostępu do sieci” (ang. content gateway) oznacza platformę, która jest pośrednikiem pomiędzy dostawcami treści audiowizualnych a użytkownikami końcowymi i która zazwyczaj zrzesza, wybiera i organizuje grupę dostawców treści i zapewnia obszar, na którym użytkownicy mogą odkryć daną treść i mieć do niej dostęp; mając na uwadze, że takie platformy mogą obejmować platformy telewizyjne (takie jak telewizja satelitarna, kablowa i IPTV), urządzenia (takie jak telewizja hybrydowa i konsole do gier) czy usługi OTT (ang. over-the-top);

1.

zauważa, że nasilające się tendencje do horyzontalnej koncentracji sektorów oraz wertykalna integracja wzdłuż łańcucha wartości mogą stworzyć nowe możliwości biznesowe, lecz mogą również skutkować powstaniem dominujących pozycji na rynku;

2.

podkreśla, że w przypadku gdy w ramach platform dostępu do treści kontrolowany jest dostęp do mediów, a tym samym wywierany bezpośredni lub pośredni wpływ na kształtowanie opinii, powstaje konieczność podjęcia działań regulacyjnych; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do monitorowania rozwoju sytuacji oraz do wykorzystania wszystkich możliwości, jakie daje europejskie prawo konkurencji i przeciwdziałania praktykom monopolistycznym, a także w razie potrzeby do wprowadzenia środków na rzecz ochrony różnorodności oraz opracowania ram regulacyjnych dotyczących konwergencji dostosowanych do bieżących potrzeb;

3.

uważa, że zmiany na rynku wskazują na to, że w przyszłości przedsiębiorstwa będą coraz ściślej łączyć usługi sieciowe z dostarczaniem treści audiowizualnych oraz że w ten sposób obecna forma najlepszego dostępu do internetu coraz bardziej będzie ustępować miejsca ofertom dostosowanym do jednostronnych interesów korporacyjnych;

4.

uważa, że wszystkie pakiety danych w ramach komunikacji elektronicznej powinny być opracowywane zasadniczo w ten sam sposób niezależnie od treści, użycia, pochodzenia i przeznaczenia (zasada starannego działania), i w związku z tym wzywa do ochrony i zapewnienia wolnego i otwartego internetu, w szczególności w odniesieniu do rozwoju usług specjalnych;

5.

podkreśla potrzebę zrównania praw i obowiązków nadawców z prawami i obowiązkami innych uczestników rynku w drodze horyzontalnych ram prawnych o charakterze ogólnomedialnym;

6.

podkreśla, że neutralność sieci, zgodnie z zasadą internetu o jak najwyższej przepustowości („best effort”) i niedyskryminacyjnego dostępu do wszystkich treści audiowizualnych oraz ich przekazywania, gwarantuje szeroką ofertę informacyjną oraz różnorodność opinii i kultury, w związku z czym stanowi kluczowy element analogiczny do zobowiązania do transmisji (zasada „must carry”) w zintegrowanych mediach; wzywa zatem Komisję do prawnie wiążącego zapewnienia poszanowania zasad neutralności internetu, ponieważ jest to niezbędne w kontekście konwergencji mediów;

7.

wzywa do niedyskryminującego, przejrzystego i otwartego dostępu do internetu dla wszystkich użytkowników i dostawców usług audiowizualnych oraz sprzeciwia się ograniczaniu zasady „best effort” poprzez platformy lub usługi własne dostawców;

8.

ponownie podkreśla, że zasady neutralności sieci nie oznaczają zniesienia potrzeby stosowania zobowiązania do transmisji (zasada „must carry”) do zarządzanych sieci lub do usług specjalistycznych, takich jak telewizja kablowa i IPTV;

9.

wzywa do opracowania przez sektor jednakowych norm w celu zapewnienia interoperacyjności telewizji hybrydowej, tak aby nie hamować innowacji;

10.

wzywa, aby w dobie konwergencji mediów zapewnić wszystkim obywatelom europejskim dostęp do różnorodnej oferty twórczości kulturalnej i audiowizualnej oraz możliwość jej znalezienia, szczególnie w sytuacji, gdy producenci sprzętu, operatorzy sieci, dostawcy treści lub programy agregujące z góry definiują użytkownikowi sortowanie oferowanych treści;

11.

jest zdania, że w celu zapewnienia ochrony różnorodności produktów i opinii możliwość wyszukiwania i znajdowania treści audiowizualnych nie powinna być uzależniona od interesów gospodarczych i że po środki regulacyjne należy sięgać tylko wtedy, gdy dostawca platformy wykorzystuje pozycję dominującą na rynku lub funkcję strażnika, aby faworyzować lub dyskryminować określone treści;

12.

wzywa Komisję do zbadania, w jakim stopniu operatorzy platform dostępu do treści są skłonni nadużywać swojej pozycji w celu przyznawania pierwszeństwa własnym treściom, oraz do podjęcia działań mających na celu wyeliminowanie jakichkolwiek nadużyć w przyszłości;

13.

wzywa Komisję do zdefiniowania, czym jest platforma, oraz w razie potrzeby do wprowadzenia uregulowań obejmujących również sieci technologiczne służące do transmisji treści audiowizualnych;

14.

jest zdania, że platformy w ramach sieci otwartych, które nie zajmują pozycji dominującej na rynku i nie zakłócają konkurencji, powinny zostać wyłączone z regulacji dotyczących platform;

15.

uważa, że należy wspierać tworzenie aplikacji zważywszy, że jest to rozwijający się rynek; podkreśla jednak, że ich wszechobecność może być przyczyną problemów producentów treści audiowizualnych z dostępem do rynku; wzywa Komisję do zbadania, jakie środki są konieczne do zapewnienia dostępu i znajdowalności mediów audiowizualnych i w jaki sposób można je wdrożyć, a jednocześnie przypomina, że należy podejmować działania regulacyjne jedynie wtedy, gdy dostawca platformy wykorzystuje poprzez aplikacje pozycję dominującą na rynku lub funkcję strażnika, aby faworyzować lub dyskryminować określone treści;

16.

uważa, że państwa członkowskie powinny mieć możliwość podejmowania szczególnych działań w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu znajdowalności i widoczności treści audiowizualnych, które są istotne z punktu widzenia interesu ogólnego;

17.

wzywa Komisję, aby – w kontekście konwergencji mediów – zbadała, w jakim stopniu można zapewnić w przyszłości w wyważony sposób refinansowanie, finansowanie i produkcję wysokiej jakości europejskiej treści audiowizualnej;

18.

wzywa Komisję do zbadania, w jakim zakresie – w wyniku uregulowanego przepisami dyrektywy 2010/13/UE nierównego traktowania usług linearnych i nielinearnych – dochodzi do zakłóceń rynku w związku z zakazami odnoszącymi się do ilości i jakości reklam;

19.

podkreśla, że w związku z nowymi strategiami reklamowymi opierającymi się na nowych technologiach zwiększających ich skuteczność (zrzuty ekranu, tworzenie profili konsumentów, strategie wieloekranowe) pojawia się kwestia ochrony konsumentów, ich życia prywatnego i danych osobowych; w tym kontekście podkreśla, że należy się zastanowić nad stworzeniem spójnych zasad regulujących stosowanie tych strategii;

20.

wzywa Komisję, by znosząc regulacje odnośnie do przepisów dotyczących ilości reklam w treściach audiowizualnych udostępnianych w ramach usług linearnych, zapewniła skuteczniejszą realizację celów dyrektywy 2010/13/UE przez zwiększenie elastyczności i umocnienie współ- i samoregulacji;

21.

jest zdania, że nowe modele biznesowe polegające na wprowadzaniu na rynek treści audiowizualnych bez upoważnienia zagrażają wysokiej jakości dziennikarstwu, mediom publicznym i nadawcom finansowanym z wpływów z reklam;

22.

jest zdania, że nie powinno być możliwe zmienianie linearnych i nielinearnych ofert od nadawców lub innych dostawców treści pod względem treści lub technologii, włączenie poszczególnych treści lub ich części do pakietów programowych lub używanie ich w inny sposób, odpłatnie lub nieodpłatnie, bez zgody nadawcy lub dostawcy;

23.

uważa, że z punktu widzenia konwergencji również procedury wydawania zezwoleń na elektroniczne usługi informacyjno-komunikacyjne finansowane z opłat licencyjnych muszą zostać dostosowane do cyfrowej rzeczywistości konkurencji medialnej, pod warunkiem że dotyczą one publicznych ofert audiowizualnych;

24.

podkreśla, że aby zachować niezależność sektora publicznego, należy go nadal chronić przed ograniczeniami dotyczącymi finansowania z reklam, i wzywa państwa członkowskie do wspierania działań sektora związanych z finansowaniem;

25.

uważa, że powszechny dostęp do jak najbardziej wydajnych szerokopasmowych łączy internetowych stanowi podstawowy warunek konwergencji mediów i innowacyjności w sektorze mediów; podkreśla, że takie sieci szerokopasmowe wymagają jeszcze intensywniejszego rozwoju, zwłaszcza na obszarach wiejskich, i wzywa państwa członkowskie do usunięcia tego problemu za pośrednictwem krótkoterminowych kampanii inwestycyjnych;

26.

wyraża ubolewanie, że ogromne obszary Europy nadal nie posiadają dostatecznej infrastruktury internetowej, oraz przypomina Komisji, że w celu uwolnienia potencjału zintegrowanych mediów audiowizualnych niezbędne jest zapewnienie konsumentom dostępu do szybkiego internetu;

27.

wzywa przedstawicieli sektora, w oczekiwaniu na postęp konwergencji w przyszłości, do dobrowolnej współpracy w celu zapewnienia wspólnych ram dla norm medialnych, tak aby spójniejsze podejście miało zastosowanie w różnych mediach, a także by konsumenci nadal rozumieli, które treści podlegają regulacjom prawnym i w jakim zakresie;

28.

podkreśla, że otwarte i interoperacyjne normy stanowią gwarancję wolnego i nieograniczonego dostępu do treści audiowizualnych;

29.

uważa, że nowe inicjatywy w zakresie samoregulacji odgrywają ważną rolę w określaniu jednolitych norm dla użytkowników technologii oraz dla twórców i producentów;

30.

podkreśla, że standardy DVB-T/T2 stwarzają w dłuższej perspektywie duże szanse dla nadawców i systemów mobilnych na współużytkowanie pasma częstotliwości 700 MHz, w szczególności dzięki przyszłościowym hybrydowym urządzeniom mobilnym oraz wbudowaniu chipów do odbioru sygnału TV w urządzeniach przenośnych;

31.

opowiada się za rozwojem powiązań technologicznych, które efektywnie wykorzystują zarówno technologie nadawcze, jak i technologie łączy szerokopasmowych i które w inteligentny sposób godzą ze sobą usługi nadawcze i mobilne („inteligentne nadawanie”);

32.

uważa, że istotne jest opracowanie planu działania dotyczącego naziemnej telewizji cyfrowej, aby zapewnić inwestorom z sektora radiowo-telewizyjnego i z sektora telefonii komórkowej pewność niezbędną do długoterminowego planowania;

33.

wyraża ubolewanie, że w zielonej księdze zabrakło wyraźnego odniesienia do dwojakiej natury mediów audiowizualnych jako dóbr kulturowych i gospodarczych;

34.

przypomina Komisji, że UE zobowiązała się do przestrzegania Konwencji UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego;

35.

podkreśla, że ochrona wolności mediów, promowanie pluralizmu mediów i różnorodności kulturowej oraz ochrona małoletnich pozostają istotnymi wartościami w erze konwergencji;

36.

w kontekście możliwego przeglądu dyrektywy 2010/13/UE wzywa Komisję do kontynuowania działań na rzecz ochrony wolności prasy;

37.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do bardziej konsekwentnego stosowania przepisów art. 13 dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych dotyczącego promowania produkcji utworów europejskich i dostępu do nich za pośrednictwem audiowizualnych usług medialnych na żądanie;

38.

zwraca uwagę Komisji na fakt, że włączanie dziedziny kultury i mediów audiowizualnych do międzynarodowych umów o wolnym handlu jest sprzeczne z zobowiązaniami UE w odniesieniu do wspierania różnorodności i tożsamości kulturowej oraz poszanowania suwerenności państw członkowskich w stosunku do ich własnego dziedzictwa kulturowego;

39.

wzywa europejskie podmioty z sektora audiowizualnego do dalszego rozwijania spójnych i atrakcyjnych usług, zwłaszcza internetowych, aby wzbogacić europejską ofertę treści audiowizualnych; podkreśla, że treści muszą pozostać pierwszoplanową kwestią; podkreśla, że mnogość platform nie gwarantuje różnorodności treści;

40.

podkreśla, że ochrona małoletnich, ochrona konsumentów i ochrona danych stanowią bezwzględne cele regulacyjne, które muszą w równej mierze obowiązywać wszystkich usługodawców w dziedzinie mediów i komunikacji na terytorium UE;

41.

wzywa Komisję do zadbania o zwiększenie ochrony osób małoletnich i konsumentów; apeluje, by do wszystkich usługodawców w dziedzinie mediów i komunikacji na terytorium UE miały zastosowanie takie same wymogi w dziedzinie ochrony danych; podkreśla, że konsumenci muszą mieć możliwość łatwego dokonywania zmian w ustawieniach prywatności w dowolnym momencie;

42.

podkreśla, że w związku ze światową konkurencją na rynkach podlegających konwergencji niezbędne jest opracowanie na szczeblu międzynarodowym w ramach współ- i samoregulacji odpowiednich norm ochrony małoletnich i konsumentów;

43.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia i rozbudowania istniejących różnorodnych działań mających na celu rozwój umiejętności korzystania z mediów cyfrowych oraz do opracowania metodologii oceny nauczania tych umiejętności;

44.

uważa, że celem europejskiej polityki w dziedzinie mediów i internetu powinno być eliminowanie przeszkód utrudniających innowacyjność w mediach, przy jednoczesnym poszanowaniu normatywnych aspektów demokratycznej i zróżnicowanej pod względem kulturowym polityki medialnej;

45.

podkreśla, że dostępność podobnych treści na tym samym urządzeniu wymaga ustanowienia jednolitych i elastycznych ram prawnych ukierunkowanych na użytkownika i kwestię dostępu, które będą neutralne z punktu widzenia technologii, przejrzyste i wykonalne;

46.

wzywa Komisję do dopilnowania, by platformy funkcjonowały w sposób zgodny z warunkami rynkowymi, co oznacza uczciwą konkurencję;

47.

wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy skutków w celu zbadania, czy zakres stosowania dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych pozostaje nadal aktualny, zważywszy na postęp ogółu audiowizualnych usług medialnych dostępnych dla obywateli europejskich;

48.

wzywa Komisję do zbadania, w jakim stopniu kryterium linearności prowadzi w wielu dziedzinach do sytuacji, w której cele regulacyjne dyrektywy 2010/13/UE nie są już osiągalne w dobie konwergencji;

49.

zaleca deregulację obszarów określonych w dyrektywie 2010/13/UE, w ramach których nie są już realizowane cele regulacyjne; uważa, że w zamian należy wprowadzić wymogi minimalne dla wszystkich audiowizualnych usług medialnych na szczeblu europejskim;

50.

podkreśla znaczenie neutralnych z punktu widzenia technologii systemów udostępniania praw dla ułatwienia osiągalności usług oferowanych przez dostawców usług medialnych na platformach osób trzecich;

51.

podkreśla, że zasada kraju pochodzenia (lub kraju usług nadawczych) zapisana w dyrektywie o audiowizualnych usługach medialnych jest nadal istotnym warunkiem wstępnym transgranicznego oferowania treści audiowizualnych oraz że stanowi ona ważny krok na drodze ku wspólnemu rynkowi usług; podkreśla jednak potrzebę dostosowania prawa UE do rzeczywistości internetowej i cyfrowej oraz zwrócenia szczególnej uwagi na przedsiębiorstwa oferujące treści audiowizualne online, które próbują uchylać się od opodatkowania w niektórych państwach członkowskich, przenosząc się do krajów o bardzo niskiej stopie opodatkowania;

52.

wzywa Komisję do zbadania, w jakim stopniu prawa autorskie wymagają przystosowania, aby umożliwić odpowiednie wykorzystywanie linearnych i nielinearnych treści na różnorodnych platformach, a także ich transgraniczną dostępność;

53.

wzywa Komisję do konsekwentnego egzekwowania zasady neutralności z punktu widzenia technologii i w stosownych przypadkach do odpowiedniej rewizji europejskiego prawa autorskiego;

54.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.