—

Strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna z art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, iż przewidziana w Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (niemieckiej ustawie o uprzywilejowaniu energii odnawialnych, zwanych dalej: „EEG”) dopłata EEG oraz ustanowiony w tym samym akcie system szczególnych wypłat wyrównawczych nie stanowi finansowania za pomocą zasobów państwowych czy też kontrolowanych przez państwo. Wszystkie okoliczności faktyczne mające znaczenie dla zakwalifikowania tych środków zostały ustalone w postępowaniu spornym, w którym uczestniczyły Komisja i Republika Federalna Niemiec. Nie pozostały zatem żadne wątpliwości, która Komisja powinna była wyjaśnić w ramach postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE oraz art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (1).

—

Skarżąca podnosi w tym względzie, że Komisja naruszyła art. 108 ust. 1 TFUE i zasadę pewności prawa przeprowadzając przy ocenie czasowej kwalifikacji EEG jako pomocy państwa przewidziane w art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 659/1999 postępowanie w przedmiocie nowej pomocy, zamiast tej przewidzianej w art. 17 i nast. tego rozporządzenia i dotyczącego pomocy istniejącej. Skarżąca w szczególności podnosi, że Komisja w swej decyzji z dnia 22 maja 2002 r. nie zakwalifikowała EEG 2000 jako pomocy państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na brak przeniesienia zasobów państwowych. Wprowadzone do EEG 2000 zmiany, w efekcie których przyjęto EEG 2012, nie miały znaczenia z punktu widzenia kwestii poruszonych w tej decyzji z dnia 22 maja 2002 r. Komisja mogła zatem przedstawić zmianę swej opinii prawnej w ramach postępowania przewidzianego w art. 108 ust. 1 TFUE, nie angażując skarżącej.

—

Skarżąca twierdzi następnie, że pozwana wydała zaskarżoną decyzję nie dając jej możliwości przedstawienia jej stanowiska.