Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estonii

(Sprawa C-39/10)

2010/C 63/66

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal oraz K. Saaremäel-Stoilov)

Strona pozwana: Republika Estonii

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Komisja otrzymała skargę złożoną przez obywatela Republiki Estonii zamieszkałego w Republice Finlandii dotyczącą opodatkowania jego estońskiej emerytury. Obywatel ten skarżył się, że Republika Estonii w odniesieniu do jego emerytury nie zastosowała ani kwoty wolnej od podatku, przewidzianej dla osób mających miejsce zamieszkania w Estonii, ani też uzupełniającej kwoty wolnej od podatku przewidzianej dla emerytów mających miejsce zamieszkania w Estonii.

Obywatel składający skargę uzyskuje połowę swego przychodu w formie emerytury wypłacanej przez Republikę Estonii, a drugą połowę w formie emerytury wypłacanej przez Republikę Finlandii. Jego dochody są bardzo niskie i gdyby uzyskiwał całość przychodów w jednym albo w drugim państwie członkowskim, byłyby one niżej opodatkowane bądź zwolnione z podatku.

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że chociaż opodatkowanie podatkami bezpośrednimi należy do kompetencji państw członkowskich, państwa te powinny korzystać z tej kompetencji zgodnie z prawem Unii Europejskiej, unikając dyskryminacji ze względu na obywatelstwo lub przynależność państwową.

Okoliczność, że podatnik niemający miejsca zamieszkania w danym państwie, który skorzystał ze swobody przepływu pracowników, nie może korzystać ze zwolnienia podatkowego, z którego mogą korzystać podatnicy mający w tym państwie miejsce zamieszkania, stanowi różnicę w traktowaniu osób mających miejsce zamieszkania w danym państwie i osób niemających w nim miejsca zamieszkania, a ponadto tworzy ograniczenie swobodnego przepływu ponadgranicznego.

Czy można — a jeśli tak, to w jakim zakresie — uznać tę nierówność traktowania z uwagi na miejsce zamieszkania za odpowiednią i uzasadnioną?

W sytuacji, w której całkowity przychód podatnika jest tak mały, że państwo źródła przychodu w ogóle by go nie opodatkowało albo opodatkowało w niewielkim stopniu gdyby chodziło o podatnika mającego w tym państwie miejsce zamieszkania, państwa członkowskie powinny, zdaniem Komisji, przy pobieraniu podatku dochodowego od osób niemających w tym państwie miejsca zamieszkania wziąć pod uwagę ich sytuację osobistą i rodzinną tak, by zagwarantować im równe traktowanie w porównaniu z podatnikami mającymi w tym państwie miejsce zamieszkania.

Gdy akty prawne wydane przez państwo członkowskie ustanawiają próg, poniżej którego uznaje się, że podatnik nie dysponuje środkami na finansowanie wydatków publicznych, nie ma podstaw, by różnicować podatników, których przychody nie przekraczają tego progu ze względu na ich miejsce zamieszkania.

Komisja uważa, że przepisy Tulumaksuseadus (estońskiej ustawy o podatku dochodowym oraz podatku od korporacji) na mocy których nie jest możliwe zapewnienie tego rodzaju zwolnienia od podatku dochodowego osobom niemającym w Estonii miejsca zamieszkania, które uzyskują połowę swych przychodów w Estonii, a połowę w innym państwie członkowskim, i których łączne przychody są tak niskie, że byłyby zwolnione z podatku, gdyby osoby te były podatnikami mającymi miejsce zamieszkania w Estonii — naruszają art. 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 28 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym.