Back to EUR-Lex homepage

EUR-Lex Access to European Union law

Back to EUR-Lex homepage

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Use quotation marks to search for an "exact phrase". Append an asterisk (*) to a search term to find variations of it (transp*, 32019R*). Use a question mark (?) instead of a single character in your search term to find variations of it (ca?e finds case, cane, care).
Search tips
Need more search options? Use the Advanced search
You are here

Document 62009TN0122

Sprawa T-122/09: Skarga wniesiona w dniu z dnia 23 marca 2009 r. — Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods przeciwko Radzie

OJ C 141, 20.6.2009, p. 44–45 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

20.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 141/44

Skarga wniesiona w dniu z dnia 23 marca 2009 r. — Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods przeciwko Radzie

(Sprawa T-122/09)

2009/C 141/95

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zhejiang Xinshiji Foods i Hubei Xinshiji Foods (przedstawiciele: F. Carlin, Barrister, A. MacGregor, Solicitor, N. Niejahr i Q. Azau, lawyers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia w zakresie, w jakim nakłada ono cła antydumpingowe na towary produkowane i eksportowane przez skarżących;

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej jej własnymi kosztami oraz kosztami skarżącej poniesionymi w związku z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 230 WE rozporządzenia Rady (WE) nr 1355/2008 z dnia 18 grudnia 2008 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych przetworzonych lub zakonserwowanych owoców cytrusowych (tj. mandarynek itd.) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem ostatecznym”), w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącej.

Skarżące podnoszą, że powinno się stwierdzić nieważność rozporządzenia ostatecznego, w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących, ponieważ narusza ono prawa do obrony, obowiązek uzasadniania oraz narusza zasadę dobrej administracji.

Skarżące twierdzą, że zostały naruszone ich prawa do obrony:

i)

z powodu braku przedstawienia we właściwym czasie istotnych okoliczności faktycznych, tak jak tego wymaga art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) 384/96 (2), a także z powodu braku dostarczenia odpowiednich wyjaśnień dotyczących nieścisłości istniejących co do rozmiaru sprzedaży w przemyśle wspólnotowym, co skutkowało tym, że skarżące nie mogły skutecznie przedstawić swojego stanowiska oraz bronić swoich interesów w odpowiedni sposób;

ii)

w zakresie ustalenia szkody, ponieważ Komisja:

a)

nie odpowiedziała na pytania skarżących dotyczące sprzeczności w danych dotyczących rozmiaru sprzedaży w przemyśle wspólnotowym w czasie, w którym możliwe byłoby przedstawienie przez skarżące ich stanowisk przed przyjęciem przez Radę rozporządzenia;

b)

nie dostarczyła skarżącym wnioskowanych przez nie wyjaśnień dotyczących odmowy prawidłowego uwzględnienia wpływu cen surowców;

c)

nie wyjaśniła, w jaki sposób obliczyła podwyższenie o 2 % kosztów przywozu i marginesu importera;

iii)

przez oczywisty błąd w ustaleniach poprzez brak uwzględnienia znacznych nieścisłości dotyczących rozmiaru sprzedaży w przemyśle wspólnotowym przy ustalaniu szkody;

Skarżące podnoszą, że rozporządzenie ostateczne narusza również art. 253 WE poprzez brak ustalenia powodów, na których zostało ono oparte, jeżeli chodzi o istotne okoliczności faktyczne, to znaczy podniesienie o 2 % kosztów przywozu oraz marginesu importera, które pozostaje bez znaczenia dla ustaleń zawartych w rozporządzeniu ostatecznym, które doprowadziły do nałożenia na skarżące ostatecznego cła antydumpingowego.

Skarżące twierdzą wreszcie, że zważywszy na uwagi, jakie poczyniły w trakcie postępowania, wskazując liczne uchybienia ze strony Komisji w prawidłowym wyjaśnieniu stanu faktycznego, na którym oparła się Komisja proponując przyjęcie ostatecznych antydumpingowych środków w celu prawidłowego zagwarantowania praw skarżących do obrony, Rada naruszyła zasadę dobrej administracji przy przyjmowaniu ostatecznego rozporządzenia zaproponowanego przez Komisję.

(1)  Dz.U. 2008 L 350, s.35.

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1).

Top