Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2008 r. — Team Relocations NV przeciwko Komisji

(Sprawa T-204/08)

(2008/C 197/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Team Relocations NV (Zaventem, Belgia) (przedstawiciele: H. Gilliams, J. Bocken, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi na podstawie art. 230 WE o stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji C(2008) 926 wersja ostateczna z dnia 11 marca 2008 r. (Sprawa COMP/38.543 — Usługi w zakresie przeprowadzek międzynarodowych) w sprawie postępowania na podstawie art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 porozumienia EOG w zakresie, w jakim wspomniana decyzja nakłada na skarżącą grzywnę.

Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi osiem zarzutów.

Po pierwsze, skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG, jak również obowiązek uzasadnienia, stwierdzając w art. 1 decyzji, że skarżąca brała udział w jednolitym i ciągłym naruszeniu art. 81 WE w okresie od stycznia 1997 r. do września 2003 r.

Po drugie, skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania, a także wytyczne z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien (1), uwzględniając w celu obliczenia podstawowej kwoty grzywny łączną wartość sprzedaży skarżącej na belgijskim rynku usług w zakresie przeprowadzek międzynarodowych, w tym również obrót osiągnięty w zakresie przeprowadzek osób prywatnych.

Po trzecie, skarżąca podnosi, że współczynnik wynoszący 17 % wartości sprzedaży, który Komisja zastosowała w celu obliczenia podstawowej kwoty grzywny dla skarżącej, jest nadmiernie wysoki. Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła w ten sposób zasady równego traktowania i proporcjonalności, wytyczne z 2006 r. w sprawie metody ustalania grzywien oraz obowiązek uzasadnienia.

Po czwarte, skarżąca podnosi, że nie ma podstaw, by mnożyć osiągniętą przez nią wartość sprzedaży przez liczbę lat, w ciągu których praktyki, w których skarżąca brała udział, miały miejsce. Ponadto skarżąca twierdzi, że automatyczne pomnożenie kwoty określonej na podstawie wartości sprzedaży przez liczbę lat, w ciągu których przedsiębiorstwo uczestniczyło w naruszeniu, nadaje zarzucanemu czasowi trwania naruszenia nieproporcjonalne znaczenie w porównaniu z innymi czynnikami, a w szczególności w porównaniu z wagą naruszenia.

Po piąte, skarżąca uważa, że nałożenie na nią dodatkowej kwoty wynoszącej 436 850,53 EUR, co odpowiada 17 % wartości jej sprzedaży, jest bezpodstawne.

Po szóste, skarżąca utrzymuje, że Komisja powinna była uwzględnić szereg okoliczności łagodzących pozwalających na istotne obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą.

Po siódme, skarżąca twierdzi, że nie było podstaw, by nałożyć grzywnę przewyższającą 10 % jej obrotu. Komisja naruszyła tym samym art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (2) oraz zasadę proporcjonalności.

Po ósme, tytułem żądania ewentualnego, skarżąca utrzymuje, że należy znaczne obniżyć wysokość nałożonej na nią grzywny w celu uwzględnienia niemożności zapłaty tej grzywny przez skarżącą.

(1)  Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (Dz.U. C 210, str. 2).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, str. 1).