27.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/1

(1)

Artykuł 33 Traktatu określa cele wspólnej polityki rolnej. Przy opracowywaniu wspólnej polityki rolnej i szczególnych metod jej stosowania koniecznie należy uwzględnić specyficzny charakter działalności rolniczej, wynikający z określonej struktury rolnictwa oraz ze strukturalnych i naturalnych różnic między rozmaitymi regionami rolniczymi, potrzebę wprowadzenia właściwych stopniowych regulacji, a także fakt, że rolnictwo to sektor ściśle powiązany z całą gospodarką. Pomoc państwa może być uzasadniona wyłącznie w przypadku, gdy jest zgodna z celami tej polityki.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej oraz ustanawiające systemy wsparcia dla rolników (1) wprowadza zasadniczą zmianę w sposobie udzielania wsparcia wspólnotowego rolnikom. Rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (2) ustanawia ramy polityki dotyczącej rozwoju obszarów wiejskich na lata 2007–2013, potwierdzając tym samym, że rozwój obszarów wiejskich to drugi filar wspólnej polityki rolnej. Artykuły 88 i 89 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 zawierają szczegółowe przepisy dotyczące pomocy państwa. Artykuł 5 stanowi, że wsparcie z EFFROW musi być zgodne z Traktatemi wszelkimi aktami przyjętymi na jego mocy.

(3)

Zważywszy że skutki gospodarcze pomocy są takie same w przypadku, gdy jest ona częściowo finansowana przez Wspólnotę i przez samo państwo członkowskie, Komisja stoi na stanowisku, że jej polityka dotycząca kontroli pomocy państwa powinna być z zasady spójna ze wsparciem udzielanym w ramach wspólnej polityki rolnej i polityki odnoszącej się do rozwoju obszarów wiejskich.

(4)

W piśmie z dnia 30 maja 2005 r. państwa członkowskie zostały poproszone o przedstawienie propozycji uproszczenia przepisów dotyczących pomocy państwa w sektorze rolnym. Wytyczne te konsultowano na posiedzeniach grupy roboczej ds. warunków konkurencji w rolnictwie na posiedzeniach w dniach 22. i 23. czerwca 2006 r. oraz w dniu 25 października 2006 r.

(5)

Niniejsze wytyczne mają zastosowanie do pomocy państwa przyznawanej dla działalności związanej z produkcją, przetwarzaniem lub wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu. Wytyczne te stosuje się do wszelkich form środków pomocy, w tym do środków pomocy finansowanych z opłat parafiskalnych z zastrzeżeniem, że środki te są objęte zakresem definicji pomocy państwa ustanowionej w art. 87 ust. 1 Traktatu. Wytycznych niniejszych nie stosuje się do pomocy państwa w sektorze rybołówstwa i akwakultury (3). Rozdział VII zawiera przepisy dotyczące pomocy dla sektora leśnego, w tym pomocy na zalesianie użytków rolnych.

(6)

Do celów niniejszych wytycznych „produkty rolne” to produkty wymienione w załączniku I do Traktatu, produkty objęte kodami CN 4502, 4503 i 4504 (korek i artykuły z korka) oraz produkty mające imitować lub zastępować mleko i przetwory mleczne (4), poza produktami objętymi zakresem rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 z dnia 17 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku produktów rybołówstwa i akwakultury (5).

(7)

Do celów niniejszych wytycznych, przetwarzanie produktów rolnych oznacza wszelkie czynności wykonywane na produkcie rolnym, w wyniku których powstaje produkt będący również produktem rolnym, z wyjątkiem wykonywanych w gospodarstwach czynności niezbędnych do przygotowania produktów zwierzęcych lub roślinnych do pierwszej sprzedaży. W związku z tym niniejsze wytyczne nie obejmują swym zakresem przetwarzania produktów rolnych objętych zakresem załącznika I do Traktatu, których ten załącznik nie zawiera.

(8)

Do celów niniejszych wytycznych „wprowadzanie do obrotu produktów rolnych” oznacza posiadanie lub wystawianie produktu w celu sprzedaży, oferowanie go na sprzedaż, dostawę lub każdy inny sposób wprowadzania produktu na rynek, z wyjątkiem jego pierwszej sprzedaży przez producenta surowców na rzecz podmiotów zajmujących się odsprzedażą lub przetwórstwem i wszelkich czynności przygotowujących produkt do pierwszej sprzedaży; sprzedaż produktu przez producenta surowców konsumentowi końcowemu uznaje się za wprowadzanie produktów rolnych do obrotu, jeśli odbywa się to w wydzielonym do tego celu miejscu. Pomoc na reklamę produktów rolnych objęta jest zakresem niniejszych wytycznych, natomiast pomoc na reklamę produktów nie wymienionych w załączniku I objęta jest zakresem zasad horyzontalnych w sprawie pomocy państwa (6).

(9)

Do celów niniejszych wytycznych „małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP)” to przedsiębiorstwa, których definicja znajduje się w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 70/2001 w sprawie zastosowania art. 87 i 88 traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (7).

(10)

Artykuł 36 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską stanowi, że postanowienia Traktatu dotyczące reguł konkurencji stosują się do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi jedynie w zakresie ustalonym przez Radę. W związku z tym, przeciwnie niż to ma miejsce w przypadku innych sektorów, mandat Komisji do kontroli i nadzoru nad pomocą państwa w sektorze rolnym nie wynika bezpośrednio z Traktatu, lecz z prawodawstwa przyjętego przez Radę na mocy art. 37 Traktatu, oraz podlega ewentualnym ograniczeniom ustanowionym przez Radę. Jednak w praktyce, wszystkie rozporządzenia ustanawiające wspólną organizację rynku przewidują stosowanie do produktów przepisów dotyczących pomocy państwa ustanowionych w art. 87, 88 i 89 Traktatu. Ponadto art. 88 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 wyraźnie stanowi, że art. 87, 88 i 89 Traktatumają zastosowanie do wsparcia udzielonego przez państwa członkowskie na rozwój obszarów wiejskich. Wynika z tego, że z zastrzeżeniem szczególnych ograniczeń czy odstępstw, postanowienia Traktatumają pełne zastosowanie do pomocy państwa przyznawanej w sektorze rolnym, z wyjątkiem pomocy specjalnie ukierunkowanej na ograniczoną ilość produktów, które nie są objęte wspólną organizacją rynku (patrz: ust. 21).

(11)

Chociaż art. 87, 88 i 89 są w pełni stosowane do sektorów objętych wspólną organizacją rynku, to ich stosowanie podlega przepisom ustanowionym w odpowiednich rozporządzeniach. Innymi słowy, powoływanie się przez państwa członkowskie na postanowienia art. 87, 88 i 89 uwarunkowane jest nadrzędnym znaczeniem przepisów rozporządzenia w sprawie organizacji rynku danego sektora (8). Wynika z tego, że w żadnych okolicznościach Komisja nie może zatwierdzić pomocy, która jest niezgodna z przepisami regulującymi wspólną organizację rynku, lub która zakłócałaby prawidłowe funkcjonowanie wspólnego rynku.

(12)

Komisja nie zatwierdzi pomocy dla działalności związanej z wywozem, mianowicie pomocy związanej bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, pomocy uwarunkowanej korzystaniem z towarów produkcji krajowej przed towarami przywożonymi, ani pomocy związanej z ustanowieniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucyjnej lub wydatkami bieżącymi dotyczącymi prowadzenia działalności wywozowej w innych państwach członkowskich. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych, bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego produktu lub już istniejącego produktu na nowy rynek nie stanowi zwykle pomocy eksportowej.

(13)

W świetle szczególnych przepisów mających zastosowanie do pomocy żywnościowej udzielanej krajom trzecim, Komisja nie będzie zatwierdzała pomocy państwa na zakup produktów rolnych we Wspólnocie, jeżeli ma ona mieć formę pomocy żywnościowej dla krajów trzecich.

(14)

Niniejsze wytyczne stosuje się z zastrzeżeniem szczególnych odstępstw, jakie mogą być ustanowione w traktatach lub prawodawstwie wspólnotowym.

(15)

Aby środek pomocy mógł zostać uznany za zgodny z regułami wspólnego rynku, musi zawierać element stymulujący lub musi wymagać współdziałania ze strony podmiotu korzystającego z pomocy. O ile prawodawstwo wspólnotowe i niniejsze wytyczne nie przewidują wyraźnie wyjątków, jednostronną pomoc państwa przeznaczoną na poprawę sytuacji finansowej producentów, która jednak w żaden sposób nie przyczynia się do rozwoju sektora, a szczególnie pomoc przyznaną na podstawie ceny, ilości, jednostki produkcyjnej lub jednostki środków produkcji, uznaje się za pomoc z tytułu prowadzenia działalności, niezgodną ze wspólnym rynkiem. Ponadto pomoc tego rodzaju może kolidować z mechanizmem wspólnej organizacji rynków.

(16)

Z tych samych przyczyn, pomocy przyznawanej z mocą wsteczną na działalność, którą beneficjent już zdążył podjąć nie można uznać za zawierającą element zachęcający, lecz za pomoc z tytułu prowadzenia działalności, służącą jedynie odciążeniu finansowemu beneficjenta. Aby jak najbardziej uwydatnić zachęcające działanie pomocy, oraz dla łatwiejszego wykazania tego bodźca w zgłoszeniu, zasady kwalifikacji ustanowione przez państwa członkowskie powinny przewidzieć następujące etapy poprzedzające przyznanie pomocy:

Pomoc w ramach programu pomocy przyznawana jest wyłącznie w odniesieniu do działań podjętych lub usług świadczonych po ustanowieniu programu pomocy i uznaniu go przez Komisję za zgodny z Traktatem.

Jeżeli program pomocy stwarza automatyczne prawo do otrzymywania pomocy, nie wymagając dalszych działań na poziomie administracyjnym, to sama pomoc może zostać przyznana wyłącznie w odniesieniu do działań podjętych lub usług świadczonych po ustanowieniu programu pomocy i uznaniu go przez Komisję za zgodny z Traktatem.

Jeżeli program pomocy wymaga przedłożenia wniosku danemu właściwemu organowi, sama pomoc może zostać przyznana wyłącznie w odniesieniu do działań podjętych lub usług wyświadczonych po spełnieniu następujących warunków:

Pomoc indywidualna poza jakimkolwiek programem pomocy przyznawana jest wyłącznie w odniesieniu do podejmowanych działalności lub świadczonych usług po spełnieniu kryteriów określonych powyżej w lit. b) i c).

Wymogów tych nie stosuje się do systemów pomocy, które mają charakter płatności wyrównawczej.

(17)

Ze względu na podobieństwa między przedsiębiorstwami trudniącymi się przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych a przedsiębiorstwami spoza sektora rolnego, np. z sektora przetwórstwa spożywczego, przepisy dotyczące pomocy państwa stosowane do przedsiębiorstw przetwarzających i wprowadzających na rynek produkty rolne należy zharmonizować z przepisami mającymi zastosowanie do przedsiębiorstw spoza sektora rolnego. Politykę taką należy stosować do pomocy państwa przyznawanej w dowolnym celu, na przykład do pomocy na cele inwestycyjne, ochronę środowiska czy wsparcie techniczne. W związku z tym, Komisja uwzględniła już przetwórstwo produktów rolnych i ich wprowadzanie do obrotu w:

(18)

W konsekwencji takiej harmonizacji z przepisami odnoszącymi się do przedsiębiorstw spoza sektora rolnego, duże przedsiębiorstwa mogą przestać kwalifikować się do niektórych rodzajów wsparcia, zwłaszcza wsparcia technicznego, takiego jak doradztwo. Wsparcie dla dużych przedsiębiorstw będzie się ograniczało w przyszłości do wsparcia de minimis.

(19)

W przypadku braku szczególnych przepisów w niniejszych wytycznych poprzez odniesienie do sektora rolnego jako przeciwstawnego produkcji podstawowej (rolnicy) lub przetwórstwu i wprowadzaniu do obrotu, pomoc na przetwarzanie produktów rolnych i ich wprowadzanie do obrotu uważa się za zgodną z postanowieniami art. 87 ust. 2 lub 3 Traktatu wyłącznie w przypadku, gdy uważa się ją również za zgodną z tymi postanowieniami, jeżeli jest przyznawana przedsiębiorstwom spoza sektora rolnego, na przykład z sektora transportu lub rybołówstwa.

(20)

Ponieważ ocena pomocy przeznaczonej dla regionów o niekorzystnych warunkach gospodarowania w rozumieniu art. 36 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 wymaga uwzględnienia bardzo specyficznych warunków podstawowej produkcji rolnej, wytycznych Komisji w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007-2013 (11) nie stosuje się do produkcji podstawowej. Jednak w zakresie określonym w niniejszych wytycznych, stosuje się je do przetwórstwa produktów rolnych i wprowadzania ich do obrotu.

(21)

Jak już wyżej wspomniano, niektóre rodzaje produktów rolnych objętych zakresem załącznika I do Traktatu nie są jeszcze objęte wspólną organizacją rynku, w szczególności ziemniaki, inne niż te przeznaczone na skrobię, mięso końskie, kawa i ocet wytwarzany z alkoholu oraz korek. Wobec braku wspólnej organizacji rynku do pomocy specjalnie ukierunkowanej na te produkty nadal stosuje się przepisy art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1184/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczącego stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi (12). Artykuł 3 stanowi, że pomoc taka podlega wyłącznie przepisom art. 88 ust. 1 oraz pierwszego zdania art. 88 ust. 3. W związku z tym, państwa członkowskie są zobowiązane na tyle wcześnie informować Komisję o planach przyznania lub zmiany pomocy, aby umożliwić jej przedstawienie uwag. Komisja ze swej strony nie może sprzeciwić się przyznaniu takiej pomocy podejmując ostateczną decyzję odmowną. Oceniając taką pomoc, Komisja uwzględni brak wspólnej organizacji rynku na poziomie Wspólnoty, a także będzie miała na uwadze fakt, że rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 ustanowiło zasadę, iż wsparcia wspólnotowego udziela się zazwyczaj w formie pomocy niezwiązanej z wielkością produkcji określonych produktów czy produkcji bieżącej. Koniecznie należy również mieć na uwadze, że niektóre organizacje rynków nie przewidują wewnętrznego wsparcia ze strony Wspólnoty. Z zastrzeżeniem, że krajowe programy pomocy stosują się do wspomnianej zasady ustanowionej na mocy rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, Komisja nie będzie zgłaszała uwag nawet w przypadku, gdy na dane środki będzie się składała pomoc z tytułu prowadzenia działalności, która normalnie byłaby zakazana. Formułując uwagi Komisja uwzględni również ryzyko przyznania wsparcia w odniesieniu do produktu, który nie podlega wspólnej organizacji rynku, a które byłoby z korzyścią dla produkcji wyrobu objętego taką organizacją. Sytuacja taka dotyczy zwłaszcza sektora ziemniaków. W przypadku gdy państwo członkowskie nie zastosuje się do uwag i zaleceń Komisji, zastrzega ona sobie prawo odwołania się do art. 226 Traktatu.

(22)

Artykuł 6 Traktatustanowi, że „przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Wspólnoty, o których mowa w artykule 3, w szczególności w celu wspierania stałego rozwoju, muszą być brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska naturalnego.” Działania, o których mowa w art. 3, dotyczą zarówno polityki rolnej, jak i polityki konkurencji. Dlatego też szczególną uwagę w przyszłych zgłoszeniach pomocy państwa trzeba zwrócić na zagadnienia związane ze środowiskiem, nawet w przypadku, gdy programy pomocy nie dotyczą tych zagadnień w szczególny sposób. Na przykład w przypadku programu pomocy na inwestycje, których celem jest zwiększenie produkcji, oraz które wiążą się z większym wykorzystaniem ograniczonych zasobów lub z większym zanieczyszczeniem, konieczne będzie wykazanie, że dany program nie będzie skutkował naruszeniem prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego ochrony środowiska, ani w żaden inny sposób nie doprowadzi do powstania szkód w środowisku. Wszystkie zgłoszenia dotyczące pomocy państwa powinny w przyszłości zawierać ocenę przewidywanego oddziaływania działalności objętej pomocą na środowisko. W wielu przypadkach będzie się to wiązało jedynie z potwierdzeniem braku przewidywań co do oddziaływania na środowisko. Komisja zastrzega sobie prawo do zażądania dodatkowych informacji, podjęcia działań i wezwania do przestrzegania warunków, jakie uzna za konieczne do zapewnienia odpowiedniej ochrony środowiska.

(23)

W poszczególnych przypadkach Komisja będzie dokonywała oceny środków pomocy, których nie obejmują niniejsze wytyczne, uwzględniając przy tym zasady określone w art. 87, 88 i 89 Traktatuoraz wspólną politykę rolną i politykę Wspólnoty w odniesieniu do rozwoju obszarów wiejskich. Państwa członkowskie proponujące wsparcie sektora rolnego, które nie podlega niniejszym wytycznym, zobowiązane będą przedstawić ocenę gospodarczą dotyczącą pozytywnego wpływu danego środka na rozwój sektora rolnego, oraz niebezpieczeństwa zakłócenia konkurencji przez ten środek. Komisja zatwierdzi wyłącznie środki, których pozytywny wkład do rozwoju sektora będzie wyraźnie przeważał nad niebezpieczeństwem zakłócenia konkurencji.

(24)

W przypadku braku innych wskazań, wszystkie stawki pomocy w niniejszych wytycznych odnoszą się do ogólnej kwoty wsparcia, wyrażonej w formie wartości procentowej kwalifikujących się wydatków (ekwiwalentów dotacji brutto).

(25)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 określa szereg środków wspierających rozwój obszarów wiejskich. W niniejszym rozdziale wytycznych określono przepisy dotyczące pomocy państwa na rzecz takich środków i niektórych innych działań ściśle związanych z rozwojem obszarów wiejskich.

(26)

W celu zapewnienia spójności pomiędzy środkami rozwoju obszarów wiejskich przeznaczonymi na współfinansowanie w ramach wprowadzonych przez państwa członkowskie programów rozwoju obszarów wiejskich oraz środkami rozwoju obszarów wiejskich finansowanymi z pomocy państwa, do każdego zgłoszenia dotyczącego pomocy na inwestycje (rozdziały IV A i B), pomocy ukierunkowanej na ochronę środowiska i dobrostan zwierząt (rozdział IV C), pomocy na zrekompensowanie utrudnień na niektórych obszarach (rozdział IV D), pomocy na dostosowanie do norm (rozdział IV E) oraz pomocy na rozpoczęcie działalności przez młodych rolników (rozdział IV F) musi zostać dołączona dokumentacja wskazująca adekwatność i spójność środka pomocy państwa z danymi programami rozwoju obszarów wiejskich. Pomoc państwa niespójna z danym programem rozwoju obszarów wiejskich, a zwłaszcza pomoc państwa prowadząca do zwiększenia produkcji, dla której nie można znaleźć normalne rynki zbytu, nie zostanie zatwierdzona.

(27)

Niniejszy podrozdział stosuje się do inwestycji związanych z produkcją podstawową produktów objętych zakresem załącznika I do Traktatu. Nie ma on zastosowania do inwestycji w gospodarstwie rolnym ukierunkowanych na przetwarzanie takich produktów lub wprowadzanie ich do obrotu.

(28)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

a)

w celu dokonania restrukturyzacji, rozwoju fizycznych możliwości i wspierania innowacji, art. 26 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 przewiduje wsparcie z tytułu inwestycji materialnych i/lub niematerialnych, które poprawiają ogólne wyniki gospodarstwa rolnego;

b)

zgodnie z art. 26 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, w przypadku inwestycji dokonywanych w celu dostosowania do norm wspólnotowych, wsparcia można udzielić jedynie na inwestycje, których celem jest dostosowanie do nowo wprowadzonych norm wspólnotowych. W takim przypadku, w celu spełnienia tej normy można przyznać okres karencji, nieprzekraczający 36 miesięcy od dnia, od którego dana norma staje się obowiązująca dla gospodarstwa rolnego. W przypadku młodych rolników otrzymujących wsparcie na podjęcie działalności, można udzielić wsparcia na inwestycje mające na celu spełnienie obowiązujących norm wspólnotowych, jeżeli zostały one uwzględnione w planie biznesowym, o którym mowa w art. 22 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005. Okres karencji, w ciągu którego konieczne jest spełnienie norm, nie może przekroczyć 36 miesięcy od daty podjęcia działalności;

c)

art. 88 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 zakazuje pomocy państwa na modernizację gospodarstw rolnych, która przekracza wartości procentowe określone w załączniku do tego rozporządzenia, wynoszące odpowiednio:

d)

zakaz ustanowiony w art. 88 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 nie ma zastosowania do pomocy na inwestycje podejmowane w głównej mierze w interesie publicznym oraz związane z ochroną tradycyjnych krajobrazów kształtowanych przez działalność rolniczą i leśną lub z przenoszeniem budynków gospodarstw rolnych, z ochroną i poprawą środowiska naturalnego, z poprawą warunków higienicznych żywego inwentarza i dobrostanu zwierząt oraz warunków bezpieczeństwa w miejscu pracy;

e)

w przypadku gdy konieczność zmiany lokalizacji podyktowana jest wywłaszczeniem, które zgodnie z ustawodawstwem danego państwa członkowskiego daje prawo do uzyskania odszkodowania, wypłata takiego odszkodowania będzie powszechnie uznawana za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu;

f)

państwa członkowskie, które opóźniają wdrożenie obowiązkowych norm wspólnotowych nieprzestrzegając terminu przewidzianego w prawodawstwie wspólnotowym, mogą przez takie opóźnienie zapewnić swoim rolnikom przewagę nad rolnikami z państw członkowskich zapewniających zgodność z nowymi normami w terminie, jaki prawodawstwo wspólnotowe przewiduje na ich wdrożenie. Ryzyko takich zakłóceń konkurencji nie powinno wzrosnąć w przypadku przyznania wysokiej pomocy państwa rolnikom, którzy ponoszą koszty dostosowania do nowych norm w terminie późniejszym niż ten przewidziany w prawodawstwie wspólnotowym. Jednak przy ustalaniu, jaka powinna być intensywność odpowiedniej pomocy na inwestycje związane z dostosowaniem do nowo wprowadzonych norm należy również uwzględnić fakt, że rolnik ponosi koszty ich realizacji bez możliwości zwiększenia zysków. Dlatego też najbardziej intensywną pomoc na inwestycje związane z wprowadzeniem nowych norm należy zarezerwować dla inwestycji zrealizowanych w terminie przewidzianym przez prawodawstwo wspólnotowe. Pomoc na inwestycje realizowane po upłynięciu terminu powinna być mniej intensywna. Intensywność pomocy powinna odzwierciedlać czas zwłoki, a w niektórych przypadkach powinna zostać zredukowana do zera;

g)

jeśli chodzi o wdrażanie dyrektywy Rady 91/676/EWG, należy uwzględnić szczególne problemy i potrzeby państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty w dniu 1 maja 2004 r. i 1 stycznia 2007 r.;

h)

małe i średnie przedsiębiorstwa powinny mieć możliwość skorzystania z pomocy państwa na zakup używanego sprzętu, ponieważ niższe koszty takiego sprzętu mogą stanowić pierwszy krok w kierunku modernizacji, zwłaszcza w przypadku gospodarstw rolnych rozpoczynających działalność od bardzo niskich norm technicznych i dysponujących niskim kapitałem. Duże przedsiębiorstwa powinny otrzymywać pomoc inwestycyjną wyłącznie na zakup nowego sprzętu.

(29)

Pomoc na inwestycje w gospodarstwach rolnych uznaje się za zgodną z postanowieniami art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia wszystkie warunki ustanowione w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1857/2006. Bez uszczerbku dla przepisów art. 4 ust. 7 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1857/2006 pomoc może zostać przyznana w takiej samej wysokości i na tych samych warunkach, jak te określone w przedmiotowym artykule 4 również w odniesieniu do określonych produktów rolnych oraz na prace drenażowe lub na zakup sprzętu irygacyjnego oraz na prace irygacyjne, które nie powodują zmniejszenia zużycia wody o 25 %. Maksymalna kwota pomocy ustanowiona w art. 4 ust. 9 rozporządzenia nr 1857/2006 nie ma zastosowania.

(30)

Pomoc na ochronę tradycyjnych krajobrazów i budynków uznaje się za zgodną z postanowieniami art. 87 ust. 3 lit. c) lub d) Traktatu, jeżeli spełnia wszystkie warunki ustanowione w [art. 5 rozporządzenia o wyłączeniu grupowym zastępującego rozporządzenie (WE) nr 1/2004]. Jednak limit 10 000 EUR ustanowiony w [art. 5 ust. 2 rozporządzenia o wyłączeniu grupowym zastępującego rozporządzenie nr 1/2004] może zostać przekroczony w stosownie uzasadnionych przypadkach.

(31)

Pomoc na przeniesienie budynków gospodarstw rolnych uznaje się za zgodną z postanowieniami art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia wszystkie warunki ustanowione w [art. 6 rozporządzenia o wyłączeniu grupowym zastępującego rozporządzenie (WE) nr 1/2004].

(32)

Pomoc na inwestycje skutkujące dodatkowymi kosztami związanymi z ochroną i poprawą środowiska naturalnego, z poprawą warunków higienicznych żywego inwentarza i dobrostanu zwierząt uznaje się za zgodną z postanowieniami art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia wszystkie warunki ustanowione w [art. 4 ust. 2 lit. e) rozporządzenia o wyłączeniu grupowym zastępującego rozporządzenie nr 1/2004]. W przypadku nakładów inwestycyjnych dokonanych po terminie dostosowania do nowo wprowadzonych norm, ustanowionym w [art. 2 ust. 10 rozporządzenia o wyłączeniu grupowym zastępującego rozporządzenie nr 1/2004], maksymalna intensywność pomocy wynosi:

(33)

Pomoc w wysokości 75 % dodatkowych kosztów inwestycji dokonywanych w państwach członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty w dniu 1 maja 2004 r. oraz 1 stycznia 2007 r., w związku z wprowadzeniem w życie dyrektywy Rady 91/676/EWG uznaje się za zgodną z postanowieniami art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatuodpowiednio do dnia 31 grudnia 2008 r. i dnia 31 grudnia 2010 r. Intensywność pomocy w tym przypadku musi być ograniczona do dodatkowych niezbędnych kosztów kwalifikowanych i nie może być stosowana w odniesieniu do inwestycji, które skutkują wzrostem zdolności produkcyjnych. Komisja zwróci szczególną uwagę na weryfikację zgodności środków pomocy proponowanych w programach działań opracowywanych stosownie do dyrektywy 91/676/EWG.

(34)

Pomoc w wysokości 50 % na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania lub na obszarach, o których mowa w art. 36 lit. a) ppkt (i), (ii) oraz (iii) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, oraz 40 % inwestycji kwalifikowanych na innych obszarach, na pokrycie dodatkowych kosztów inwestycji w związku z wdrożeniem dyrektywy 91/676/EWG, uznaje się za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatuo ile obszary te kwalifikują się do wsparcia na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1698/2005. Intensywność pomocy w tym przypadku musi być ograniczona do dodatkowych niezbędnych kosztów kwalifikowanych i nie może być stosowana w odniesieniu do inwestycji, które skutkują wzrostem zdolności produkcyjnych. Komisja zwróci szczególną uwagę na weryfikację zgodności środków pomocy proponowanych w programach działań opracowywanych stosownie do dyrektywy 91/676/EWG. Środki pomocy na wdrożenie dyrektywy 91/676/EWG, uznane przez Komisję za zgodne z Traktatemprzed dniem wejścia w życie niniejszych wytycznych, mogą być nadal stosowane do dnia 31 grudnia 2008 r., według stawek pomocy zatwierdzonych przez Komisję.

(35)

Pomoc na inwestycje dokonywane w celu dostosowania do obowiązujących norm wspólnotowych lub krajowych jest niedopuszczalna. Jednak pomoc inwestycyjną przyznawaną młodym rolnikom na dostosowanie obowiązujących norm wspólnotowych lub krajowych uznaje się za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli jest ona uwzględniona w planie biznesowym, o którym mowa w art. 22 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005. Dopuszczalna stawka takiej pomocy może sięgać 60 % kwoty kwalifikującej się inwestycji dokonywanej przez młodych rolników na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania lub na obszarach, o których mowa w art. 36 lit. a) ppkt (i), (ii) oraz (iii) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, oraz 50 % kwoty kwalifikującej się inwestycji dokonywanej przez młodych rolników na innych obszarach. Pomoc musi ograniczać się do dodatkowych kosztów związanych z wdrożeniem normy, poniesionych nie później niż w terminie 36 miesięcy od daty podjęcia działalności.

(36)

Do zgłoszeń dotyczących pomocy inwestycyjnej w gospodarstwach rolnych należy dołączyć dokumentację wskazującą, że wsparcie jest ukierunkowane na wyraźnie określone cele, które odzwierciedlają stwierdzone potrzeby strukturalne i terytorialne oraz niekorzystne czynniki strukturalne.

(37)

Jeżeli wspólna organizacja rynków, łącznie z systemami wsparcia bezpośredniego, finansowanymi przez Europejski Fundusz Gwarancji Rolnej (EFGR), wprowadza ograniczenia produkcji lub limity wsparcia wspólnotowego na poziomie indywidualnych rolników, gospodarstw lub zakładów przetwórstwa, wówczas żadna inwestycja, która zwiększałaby produkcję ponad te ograniczenia i limity nie uzyska wsparcia w ramach pomocy państwa.

(38)

Zasady określone w niniejszej sekcji Komisja będzie stosowała przez analogię do inwestycji w podstawową produkcję rolną, które nie są dokonywane przez rolników, a są to na przykład inwestycje na zakup sprzętu do wspólnego użytku przez grupę producentów.

(39)

Komisja nie uzna za zgodną z Traktatempomocy na zakup używanego sprzętu, jeżeli pomoc taka jest przyznawana dużym przedsiębiorstwom.

(40)

Niniejszy podrozdział stosuje się do pomocy na inwestycje związane z przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych.

(41)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(42)

Pomoc na inwestycje dla przedsiębiorstw zajmujących się przetwarzaniem produktów rolnych i ich wprowadzaniem do obrotu uznaje się za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. a) lub c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki jednego z poniższych przepisów:

(43)

W przypadku braku innych wskazań w niniejszych wytycznych, na przykład dotyczących pomocy związanej z ochroną środowiska, Komisja zatwierdzi wyłącznie pomoc na inwestycje z przeznaczeniem dla przedsiębiorstw zajmujących się przetwarzaniem i obrotem produktami rolnymi i zatrudniających 750 i więcej pracowników, których obrót wynosi 200 mln EUR i więcej, jeżeli spełniają wszystkie warunki określone w wytycznych w sprawie krajowej pomocy regionalnej na lata 2007-2013, do maksymalnej kwoty określonej w planie pomocy regionalnej zatwierdzonym dla zainteresowanych państw członkowskich na okres 2007-2013 w regionach kwalifikujących się do pomocy regionalnej. Pomoc inwestycyjna niespełniająca tych warunków zostanie uznana za niezgodną z Traktatem. Nie przyznaje się pomocy na działalność polegającą na przetwarzaniu i wprowadzaniu do obrotu produktów imitujących lub zastępujących mleko i przetwory mleczne.

(44)

Komisja nie uzna za zgodną z Traktatempomocy na zakup używanego sprzętu, jedynie jeżeli pomoc taka jest przyznawana małym i średnim przedsiębiorstwom.

(45)

Pomoc na inwestycje, których wydatki kwalifikowane przekraczają 25 mln EUR lub w przypadku których rzeczywista kwota pomocy przekracza 12 mln EUR musi szczególnie zostać zgłoszona Komisji zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu.

(46)

Do zgłoszeń dotyczących pomocy inwestycyjnej w gospodarstwach rolnych należy dołączyć dokumentację wskazującą, że wsparcie jest ukierunkowane na wyraźnie określone cele, które odzwierciedlają stwierdzone potrzeby strukturalne i terytorialne oraz niekorzystne czynniki strukturalne.

(47)

Jeżeli wspólna organizacja rynków, łącznie z systemami wsparcia bezpośredniego, finansowanymi przez Europejski Fundusz Gwarancji Rolnej (EFGR), wprowadza ograniczenia produkcji lub limity wsparcia wspólnotowego na poziomie indywidualnych rolników, gospodarstw lub zakładów przetwórstwa, wówczas żadna inwestycja, która zwiększałaby produkcję ponad te ograniczenia i limity nie uzyska wsparcia w ramach pomocy państwa.

(48)

W przypadku braku innych wyraźnych wskazań, niniejszy podrozdział stosuje się wyłącznie do pomocy przyznawanej producentom podstawowym (rolnikom).

(49)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(50)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(51)

Pomoc na zobowiązania rolnośrodowiskowe i z tytułu dobrostanu zwierząt uznaje się za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie wymogi określone w art. 39 lub 40 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 oraz w odpowiednich przepisach wykonawczych przyjętych przez Komisję.

(52)

Zgłaszając pomoc państwa na zobowiązania rolnośrodowiskowe lub z tytułu dobrostanu zwierząt, państwa członkowskie muszą zobowiązać się do dostosowania takich systemów do odpowiednich zmian przepisów wykonawczych rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 przyjętych przez Komisję.

(53)

Państwo członkowskie, które chce przyznać pomoc przekraczającą maksymalne kwoty ustalone zgodnie z art. 39 ust. 4 lub art. 40 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 zobowiązane jest dostarczyć dowody potwierdzające, że dany środek spełnia wszystkie warunki ustanowione w tym rozporządzeniu oraz w odpowiednich przepisach wykonawczych. Musi również przedstawić uzasadnienie dodatkowej pomocy, łącznie ze szczegółowym wykazem poszczególnych kosztów, sporządzonym na podstawie utraconych dochodów i dodatkowych kosztów wynikających z danego zobowiązania.

(54)

Pomoc przekraczającą kwoty ustalone w Załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 uznaje się za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatuz zasady wyłącznie w przypadku, gdy jest przyznawana dla wykazanych kosztów dodatkowych i/lub utraconych dochodów w wyjątkowych przypadkach przy uwzględnieniu szczególnych warunków, które należy stosownie uzasadnić, na zobowiązania, które skutkują faktyczną zmianą bieżącej praktyki rolniczej, a ich pozytywny wpływ na środowisko można udowodnić. O ile nie zostanie wykazane powstanie wyjątkowych korzyści dla ochrony środowiska, nie wolno zezwalać na taką wyższą kwotę pomocy, jeżeli ma ona być przeznaczona dla rolników, którzy nie proponują zmiany praktyki rolniczej na danym gruncie (na przykład, jeżeli nie proponują zmiany ekstensywnego wypasu na intensywniejsze formy produkcji).

(55)

Jeżeli państwo członkowskie chce zrekompensować koszty transakcji spowodowanej zobowiązaniami rolnośrodowiskowymi lub z tytułu dobrostanu zwierząt, musi w przekonujący sposób udowodnić takie koszty, na przykład przedstawiając porównanie kosztów z kosztami gospodarstw rolnych, które nie przyjęły na siebie takich zobowiązań. Dlatego też Komisja z zasady nie będzie zatwierdzała pomocy państwa na pokrycie kosztów transakcji, której celem jest dalsza realizacja przyjętych w przeszłości zobowiązań rolnośrodowiskowych, czy z tytułu dobrostanu zwierząt, o ile państwo członkowskie nie wykaże, że koszty takie nadal występują lub ponoszone są koszty nowej transakcji.

(56)

W przypadku gdy koszty transakcji oblicza się na podstawie średniej kosztów i/lub średniej gospodarstw rolnych, państwa członkowskie powinny w szczególności wykazać, że duże gospodarstwa rolne nie otrzymały zbyt wysokiej rekompensaty. Przy obliczaniu rekompensaty państwa członkowskie muszą zwrócić uwagę, czy koszty danej transakcji ponoszone są w odniesieniu do jednego gospodarstwa czy hektara.

(57)

Pomoc na pokrycie kosztów inwestycji nieprodukcyjnych związanych z wypełnieniem zobowiązań podjętych w ramach zobowiązań rolnośrodowiskowych może być przyznana w wysokości 100 % kwalifikowanych wydatków. W związku z tym dokonywanie inwestycji nieprodukcyjnych nie powinno prowadzić do przyrostu netto wartości gospodarstwa rolnego lub rentowności.

(58)

Jeżeli państwo członkowskie proponuje w drodze wyjątku przyznać pomoc państwa na zobowiązania o krótszym okresie trwania niż okres przewidziany zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1698/2005, powinno ono przedstawić szczegółowe uzasadnienie, a także powinno wykazać, że dany środek może przynieść pełne efekty w kategoriach oddziaływania na środowisko w krótszym, zaproponowanym czasie. Kwota wnioskowanej pomocy powinna odzwierciedlać krótszy okres realizacji danego przedsięwzięcia.

(59)

W celu określenia przyszłej polityki uwzględniono przede wszystkim następujące okoliczności:

(60)

Komisja uzna pomoc państwa za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli będzie ona spełniała wszystkie warunki ustanowione w art. 38 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 oraz w odpowiednich przepisach wykonawczych przyjętych przez Komisję. Pomoc będzie dopuszczalna wyłącznie w przypadku zobowiązań wykraczających poza zobowiązania wynikające z zasady współzależności oraz warunki określone w art. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003. Przyznanie pomocy z naruszeniem zasady „zanieczyszczający płaci” powinno być dopuszczalne tylko w wyjątkowych przypadkach, na czas określony i z zachowaniem degresywnego charakteru takiej pomocy.

(61)

Pomoc przeznaczoną dla rolników na inwestycje związane z ochroną środowiska omówiono wyżej w rozdziale IV.A.

(62)

Komisja dokona analizy każdego innego rodzaju pomocy ukierunkowanej na ochronę środowiska na podstawie wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska, które tym samym uznaje się za mające zastosowanie do sektora rolnego. W przypadku zmiany lub zastąpienia tych wytycznych innymi, zastosowanie będą miały również nowe przepisy, o ile nie będzie innych wskazań.

(63)

Pomoc na rzecz ochrony środowiska dla przedsiębiorstw zajmujących się przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych uznaje się za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska . W przypadku pomocy państwa na inwestycje ukierunkowane na ochronę środowiska można stosować wyższą maksymalną stawkę pomocy, wynikającą z zastosowania przepisów dotyczących pomocy inwestycyjnej określonych wyżej w rozdziale IV.B.

(64)

Niniejszy podrozdział stosuje się wyłącznie do wsparcia udzielanego producentom surowców (rolnikom).

(65)

Artykuł 37 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 przewiduje płatności z tytułu naturalnych utrudnień na obszarach górskich w maksymalnej kwocie 250 EUR na hektar wykorzystanych użytków rolnych (WUR), oraz płatności z tytułu utrudnień na innych obszarach w kwocie 150 EUR na hektar WUR. Płatności wyższe od maksymalnej kwoty są dopuszczalne w należycie uzasadnionych przypadkach pod warunkiem, że średnia kwota wszystkich tych płatności, udzielonych na poziomie danego państwa członkowskiego, nie przekracza tej maksymalnej kwoty. Art. 88 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 zakazuje udzielania rolnikom pomocy państwa w celu zrekompensowania naturalnych utrudnień na obszarach górskich oraz utrudnień na innych obszarach, jeżeli nie spełnia ona warunków określonych w art. 37. Jednakże w należycie uzasadnionych przypadkach można udzielać dodatkowej pomocy przekraczającej kwoty określone zgodnie z art. 37 ust. 3.

(66)

Zgodnie z art. 94 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, art. 37 i art. 88 ust. 3 stosuje się od dnia 1 stycznia 2010 r., z zastrzeżeniem aktu Rady przyjętego zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 37 Traktatu. Do tego czasu, zgodnie z art. 93 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, utrzymuje się w mocy odpowiednie przepisy rozporządzenia (WE) nr 1257/1999, zwłaszcza art. 14 ust. 2, art. 15 i art. 51 ust. 3 tego rozporządzenia. W rozporządzeniu Rady (WE) nr 1783/2003 z dnia 29 września 2003 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1257/1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (24) podwyższono z 200 do 250 EUR najwyższą średnią kwotę na hektar, jaką można przyznać na podstawie art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1257/1999 w przypadkach odpowiednio uzasadnionych obiektywnymi okolicznościami. Przeciwnie do art. 88 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, art. 51 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1257/1999 zakazuje przyznawania pomocy państwa przekraczającej maksymalną kwotę określoną w Załączniku do tego rozporządzenia, tj. pomocy państwa powyżej średniej w wysokości 250 EUR na hektar.

(67)

Na podstawie dotychczasowego doświadczenia Komisji należy ustanowić spójną metodę szacowania wpływu gospodarczego uznanych obszarów z utrudnieniami. Metoda ta powinna przede wszystkim gwarantować, że rekompensata z tytułu wpływu gospodarczego naturalnych utrudnień nie będzie nadmierna.

(68)

Należy unikać przypadków zakłócenia konkurencji i poważnych zachwiań równowagi między państwami członkowskimi w zakresie ogólnego poziomu wsparcia. W związku z tym należy ustanowić górną granicę rekompensaty.

(69)

Zasady te można poddać przeglądowi w następstwie wejścia w życie art. 37 i art. 88 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

(70)

Do czasu wejścia w życie art. 37 i 88 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 Komisja uzna pomoc państwa za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w art. 14 ust. 1, dwóch początkowych tiret art. 14 ust. 2 i art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1257/1999 oraz we wszelkich przepisach wykonawczych przyjętych przez Komisję, jeśli beneficjenci spełniają zobowiązania wynikające z zasady współzależności.

(71)

W przypadku połączenia środków pomocy państwa ze wsparciem przyznanym na mocy rozporządzenia (WE) nr 1257/1999, łączna kwota wsparcia udzielanego rolnikowi nie może przekraczać kwot ustalonych zgodnie z art. 15 tego rozporządzenia.

(72)

Z chwilą wejścia w życie art. 37 i 88 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 Komisja uzna pomoc państwa za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki przewidziane w tych artykułach oraz w przepisach wykonawczych przyjętych przez Radę lub Komisję.

(73)

We wszystkich przypadkach, dotyczących zarówno pomocy przyznawanej na mocy rozporządzenia (WE) nr 1257/1999, jak i na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, pomoc państwa uznawana jest za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatuwyłącznie pod następującymi warunkami:

(74)

Komisja, zgodnie z zasadami dotyczącymi rozwoju obszarów wiejskich, zastrzega sobie prawo do zażądania płatności degresywnych w odniesieniu do gospodarstw powyżej pewnej wielkości. W związku z tym, zgłoszenia powinny zawierać informację o wielkości gospodarstwa, które będzie korzystało z tych płatności.

(75)

Niniejszy podrozdział stosuje się wyłącznie do wsparcia udzielanego producentom surowców (rolnikom).

(76)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(77)

Komisja uzna pomoc państwa za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w art. 31 i art. 88 ust. 5 lub 6 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 oraz w przepisach wykonawczych przyjętych przez Komisję.

(78)

Wsparcie wykraczające poza maksymalny poziom ustanowiony w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 nie powinno pokrywać więcej niż 80 % poniesionych kosztów i dochodów utraconych przez rolników. Łączna kwota wsparcia, uwzględniając ewentualne wsparcie Wspólnoty, nie może przekraczać 12 000 EUR na gospodarstwo. Kwoty tej nie można przekroczyć w okresie pięciu lat w przypadku rekompensaty za dostosowanie do jednej lub kilku norm.

(79)

Wsparcie można przyznawać wyłącznie w odniesieniu do norm – licząc dla średniego gospodarstwa rolnego w danym sektorze i państwa członkowskiego, którego dana norma dotyczy – w przypadku których można wykazać, że są one bezpośrednią przyczyną:

(80)

Wsparcie można przyznawać wyłącznie w odniesieniu do norm, które skutkują wzrostem kosztów działalności lub utratą dochodu obejmującą przynajmniej 25 % wszystkich gospodarstw rolnych w danym sektorze lub podsektorze państwa członkowskiego, do którego dana norma się odnosi.

(81)

W zakresie dotyczącym norm krajowych, państwo członkowskie zobowiązane jest udowodnić, że wprowadzenie odpowiedniej normy na poziomie krajowym mogłoby skutkować dla danych rolników istotnym utrudnieniem w kategoriach konkurencyjności. Utrudnienie takie można wykazać na podstawie średniego zysku netto średnich gospodarstw w danym sektorze lub podsektorze, do którego dana norma się odnosi.

(82)

Niniejszy podrozdział stosuje się wyłącznie do wsparcia udzielanego producentom surowców (rolnikom).

(83)

Celem wsparcia przyznawanego na rozpoczęcie działalności przez młodych rolników jest stymulowanie rozwoju całego sektora oraz zapobieganie wyludnianiu się obszarów wiejskich. Dlatego też art. 22 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 przewiduje program wsparcia na rozpoczęcie działalności przez młodych rolników.

(84)

Komisja uzna pomoc państwa przyznawaną na rozpoczęcie działalności przez młodych rolników za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w art. 22 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 oraz we wszelkich przepisach wykonawczych przyjętych przez Komisję.

(85)

Niniejszy rozdział stosuje się wyłącznie do wsparcia udzielanego producentom surowców (rolnikom).

(86)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(87)

Komisja uzna pomoc państwa związaną z wcześniejszym przejściem na emeryturę za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona warunki ustanowione w art. 23 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005. Komisja zezwoli na płatności przekraczające maksymalne kwoty ustanowione w tym rozporządzeniu pod warunkiem, że państwo członkowskie udowodni, iż płatność taka nie trafia do rolników kontynuujących swoją działalność.

(88)

Komisja zatwierdzi pomoc państwa związaną z zaprzestaniem działalności rolniczej, jeżeli rolnicy spełniają warunki dotyczące ostatecznego zaprzestania komercyjnej działalności rolniczej.

(89)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności. Z uwagi na odmienny charakter produkcji rolnej, Komisja tradycyjnie zajęła przychylne stanowisko wobec pomocy przyznawanej na rozpoczęcie działalności, której celem jest zachęcanie producentów do łączenia się w grupy, co pozwala im koncentrować podaż oraz dostosować produkcję do wymogów rynku. Niemniej jednak, aby skoncentrować wsparcie na małych grupach producentów i uniknąć sytuacji, w której przyznawane by były duże kwoty tego wsparcia, należy ustalić maksymalne kwoty takiej pomocy i ograniczyć ją do małych i średnich przedsiębiorstw.

(90)

Komisja uzna pomoc na rozpoczęcie działalności przez grupę producentów za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w [art. 9 projektu rozporządzenia o wyłączeniach].

(91)

Niniejsza sekcja nie dotyczy pomocy przyznawanej innym stowarzyszeniom rolniczym, które podejmują działania na poziomie produkcji rolnej, takie jak wzajemne wsparcie, usługi dla gospodarstw z zakresu pomocy społecznej i zarządzania w stowarzyszonych gospodarstwach, bez angażowania się we wspólne dostosowywanie podaży do rynku. Niemniej jednak, Komisja będzie stosowała zasady określone w niniejszej sekcji do pomocy przyznawanej na pokrycie kosztów rozpoczęcia działalności przez stowarzyszenia producentów, które odpowiadają za nadzór nad stosowaniem oznaczeń pochodzenia lub znaków jakości.

(92)

Pomoc przyznawana grupom producentów lub ich stowarzyszeniom w celu pokrycia kosztów niezwiązanych z rozpoczęciem działalności, takich jak koszty inwestycji lub działalności promocyjnej, będzie poddawana ocenie zgodnie z przepisami regulującymi przyznawanie takiej pomocy.

(93)

Programy pomocy zatwierdzone na mocy niniejszej sekcji będą podlegały wymogowi dostosowania w celu uwzględnienia zmian rozporządzeń regulujących wspólną organizację rynków.

(94)

Alternatywą dla pomocy przyznawanej grupom producentów lub ich stowarzyszeniom może być pomoc w wysokości sięgającej takiej samej ogólnej kwoty, przyznawana bezpośrednio producentom w celu wyrównania ich wkładu w koszty działalności grup w pierwszych pięciu latach po utworzeniu danej grupy. Komisja nie zatwierdzi pomocy państwa dla dużych przedsiębiorstw w celu pokrycia kosztów objętych zakresem powyższych dwóch punktów.

(95)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(96)

Komisja uzna pomoc na scalanie gruntów za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki art. 13 [nowego rozporządzenia o wyłączeniach].

(97)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(98)

Komisja uzna pomoc państwa przyznawaną w celu zachęcenia producentów surowców (rolników) do wytwarzania wysokiej jakości produktów rolnych za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w [art. 14 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach].

(99)

Komisja uzna pomoc państwa przyznawaną w celu zachęcenia przedsiębiorstw zajmujących się przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych do wytwarzania produktów wysokiej jakości za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 70/2001.

(100)

Komisja nie zatwierdzi pomocy państwa dla dużych przedsiębiorstw, na pokrycie kosztów objętych zakresem niniejszego pod rozdziału.

(101)

Pomoc na inwestycje konieczne w celu modernizacji zakładów produkcyjnych, w tym inwestycje konieczne do zarządzania systemem dokumentacji oraz do kontroli procesu przetwarzania i produktów, można przyznawać wyłącznie zgodnie z przepisami określonymi w powyższych rozdziałach IV.A i IV.B, stosownie do potrzeb.

(102)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(103)

Komisja uzna pomoc państwa przyznawaną podstawowym producentom (rolnikom) w ramach wsparcia technicznego za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w [art. 15 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach].

(104)

Wsparcie techniczne może być udzielane producentom surowców (rolnikom) przez grupy producentów lub inne organizacje, bez względu na ich rozmiar.

(105)

Komisja uzna pomoc państwa przyznawaną przedsiębiorstwom zajmującym się przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych na zapewnienie wsparcia technicznego za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 70/2001.

(106)

Komisja nie zatwierdzi pomocy państwa w celu pokrycia kosztów objętych zakresem pkt 104 i 105.

(107)

Komisja będzie badała indywidualne przypadki przyznania pomocy państwa z tytułu innych form działalności na rzecz popularyzacji nowych technik, takich jak racjonalne projekty pilotażowe na małą skalę, czy projekty pokazowe. Państwo członkowskie przedstawia jasny opis projektu, w tym wyjaśnienie innowacyjnego charakteru projektu oraz określenie interesu publicznego we wspieraniu tego projektu (na przykład ponieważ nie został on wcześniej poddany próbom) oraz dowody potwierdzające spełnienie następujących warunków:

(108)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(109)

Komisja uzna pomoc państwa w sektorze zwierząt gospodarskich za zgodną z postanowieniami art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w art. 16 ust. 1 lit. a), b) i c) oraz art. 16 ust. 3 [nowego rozporządzenia o wyłączeniach]. Komisja nie zatwierdzi pomocy państwa dla dużych przedsiębiorstw, na pokrycie kosztów objętych zakresem niniejszego rozdziału.

(110)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(111)

Komisja będzie badała indywidualne wnioski o przyznanie pomocy państwa w celu zaspokojenia potrzeb tych regionów na podstawie szczególnych przepisów prawa mających zastosowanie do tych regionów, uwzględniając również zgodność danych środków z programami rozwoju regionalnego dla danych regionów, oraz ich wpływ na konkurencję zarówno w tych regionach, jak i na pozostałych terytoriach Wspólnoty.

(112)

Dobre zarządzanie ryzykiem i w sytuacjach kryzysowych to podstawowe narzędzie do zapewnienia zrównoważonego i konkurencyjnego sektora rolnego we Wspólnocie. Publiczną dyskusję wywołał ostatnio Komunikat Komisji w sprawie zarządzania ryzykiem i w sytuacjach kryzysowych w rolnictwie (27). Dyskusja prowadzona na poziomie Rady w 2005 r. doprowadziła do sformułowania jednomyślnego wniosku (28), że wykorzystanie pomocy państwa do celów działań związanych z zarządzaniem ryzykiem i w sytuacjach kryzysowych musi podlegać odpowiednim wspólnotowym regułom konkurencji. Rada zgodziła się, że kwalifikujące się narzędzia zarządzania ryzykiem muszą w związku z tym być zgodne z przepisami ustanowionymi w Wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym. Państwa członkowskie wyraźnie zgodziły się, że chociaż finansowanie publiczne może mieć zasadnicze znaczenie, zwłaszcza w celu ustanowienia i sprawnego wdrożenia nowych narzędzi, to równie istotna jest wspólna odpowiedzialność i związany z nią wkład finansowy producentów z sektora rolnego.

(113)

W przypadku niektórych rodzajów ryzyka i sytuacji kryzysowych w sektorze rolnym, przyznanie pomocy państwa może być właściwym sposobem wsparcia. Należy jednak zawsze mieć na uwadze, że państwo członkowskie nie jest w istocie zobowiązane do przyznawania pomocy państwa. W związku z tym, w przypadku podobnych rodzajów ryzyka czy sytuacji kryzysowych, producenci z jednego państwa członkowskiego lub regionu mogą uzyskać wsparcie, natomiast producenci z innych państw członkowskich lub regionów nie mają takiej możliwości. Takie różnice we wsparciu mogą prowadzić do zakłóceń konkurencji. Dlatego też, podobnie jak w przypadku innych rodzajów pomocy państwa, przy zatwierdzaniu pomocy państwa z tytułu zarządzania ryzykiem lub w sytuacjach kryzysowych obowiązkowo należy uwzględnić konieczność uniknięcia niepożądanych zakłóceń konkurencji. Wymóg minimalnego wkładu producentów w straty lub koszty takich środków czy ich innych odpowiedników należy postrzegać w kategoriach zmniejszenia zagrożenia zakłóceniami konkurencji oraz zapewnienia bodźca do minimalizowania ryzyka.

(114)

Na szczególne ryzyko i kryzysy w sektorze rolnictwa narażona jest przede wszystkim produkcja podstawowa (działalność gospodarstw rolnych). Przedsiębiorstwa zajmujące się przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych posiadają zazwyczaj większe możliwości uniknięcia zagrożeń. Dlatego też, niektóre rodzaje wsparcia z tytułu ryzyka i sytuacji kryzysowych należy ograniczyć do produkcji podstawowej.

(115)

Pomoc państwa należy ograniczyć do pomocy rolnikom, którzy borykają się z różnymi trudnościami, mimo że podjęli racjonalne wysiłki w celu zminimalizowania danego ryzyka. Pomoc państwa nie powinna zachęcać rolników do podejmowania niepotrzebnego ryzyka. Rolnicy powinni sami ponosić konsekwencje nieroztropnego wyboru metod produkcji lub produktów.

(116)

Na podstawie tych czynników Komisja dokonała przeglądu szeregu istniejących środków zarządzania ryzykiem i w sytuacjach kryzysowych, które mogą być finansowane w ramach pomocy państwa. W wyniku przeglądu stwierdzono, że istniejąca kombinacja narzędzi jest odpowiednia, lecz z uwagi na zdobyte doświadczenie należy ją udoskonalić. Jednak w związku z przeprowadzaną na dużą skalę oceną i ponowną analizą wspólnotowej polityki dotyczącej odszkodowań z tytułu chorób zwierząt, niezwłocznie po zakończeniu tej oceny konieczna będzie weryfikacja podrozdziału V.B.4.

(117)

Wprowadzona w 2005 r. zasada de minimis  (29) na poziomie produkcji podstawowej udostępnia państwom członkowskim dodatkowe narzędzie, umożliwiające przyznanie minimalnego wsparcia, szybko i bez konieczności ubiegania się o zezwolenie Komisji. Włączenie przedsiębiorstw zajmujących się przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych do rozporządzenia w sprawie de minimis, obejmującego swym zakresem przedsiębiorstwa prowadzące działalność nierolniczą, otwierającego możliwość udzielenia wsparcia w maksymalnej kwocie [200 000 EUR] na przedsiębiorstwo oraz na okres trzech lat budżetowych, to dodatkowy instrument służący wspieraniu takich przedsiębiorstw. Jednak musi być jasne, że wsparcie de minimis nie może rozwiązać większych problemów gospodarczych spowodowanych sytuacją kryzysową. Przyznanie dodatkowego znacznego wsparcia podlega ramom pomocy państwa, które zapewniają kontrolę ze strony Komisji oraz pozwalają uniknąć zakłóceń konkurencji.

(118)

Należy wyraźnie ustalić, że obecne przepisy dotyczące pomocy państwa nie mogą jako takie zapewnić, czy zastąpić optymalnego zarządzania w sytuacjach kryzysowych. Pomoc państwa może je jedynie ułatwić w niektórych okolicznościach. Kryzys może nadejść nocą i w związku z tym może wymagać szybkiej reakcji. Efektywne zarządzanie w sytuacjach kryzysowych wymaga od państw członkowskich, aby wcześniej ustaliły, jakie środki w ramach pomocy państwa należy udostępnić. Dokonanie analizy różnych możliwości wsparcia w ramach pomocy państwa oraz wprowadzenie programów pomocy na czas, aby można było z nich skorzystać natychmiast w przypadku pojawienia się poważnych problemów, jest obowiązkiem państw członkowskich. W innej sytuacji, konieczność ustanowienia systemu odszkodowań, zgłoszenia ich i ubiegania się o zezwolenie Komisji może wiązać się z utratą drogocennego czasu i brakiem możliwości udzielenia natychmiastowej pomocy najbardziej potrzebującym.

(119)

W celu uniknięcia ryzyka zakłóceń rynku Komisja stoi na stanowisku, że koniecznie należy zagwarantować, że pomoc z tytułu zrekompensowania przedsiębiorstwom szkód w produkcji rolnej jest wypłacana możliwie jak najszybciej po zdarzeniu skutkującym takimi szkodami. Jeżeli pomoc jest wypłacania dopiero po kilku latach od zdarzenia, istnieje realne niebezpieczeństwo, że gospodarcze skutki takiej pomocy będą takie same, jak w przypadku pomocy na prowadzenie działalności. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku, gdy wypłata pomocy ma charakter retrospektywny i dotyczy roszczeń, które nie zostały odpowiednio udokumentowane we właściwym czasie. W związku z tym, w przypadku braku wyraźnego uzasadnienia, wynikającego na przykład z charakteru i zakresu danego zdarzenia lub późniejszego wystąpienia szkody albo jej kontynuacji, Komisja nie zatwierdzi wniosków o pomoc przedłożonych w terminie późniejszym niż trzy lata po zdarzeniu, ani wniosków o wypłatę pomocy, złożonych później niż cztery lata po zdarzeniu.

(120)

Niniejszy podrozdział stosuje się do całego sektora rolnego.

(121)

Ponieważ pojęcia „klęska żywiołowa” i „zdarzenie nadzwyczajne” stanowią wyjątek od ogólnej zasady braku zgodności pomocy państwa ze wspólnym rynkiem, ustanowionej w art. 87 ust. 1 Traktatu, Komisja konsekwentnie podtrzymała stanowisko, że ich wykładnia musi mieć charakter restrykcyjny. Stanowisko to potwierdził Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (30). Dotychczas Komisja przyznawała, że trzęsienia ziemi, lawiny, przypadki osunięcia się ziemi i powodzie można uznać za klęski żywiołowe. W celu ułatwienia szybkiej procedury zarządzania w sytuacjach kryzysowych Komisja w przyszłości będzie zatwierdzała systemy pomocy z tytułu odszkodowania za szkody poniesione w wyniku klęsk żywiołowych, takich jak trzęsienie ziemi, lawina, osunięcie się ziemi, powódź i inne klęski żywiołowe pod warunkiem, że istnieje możliwość sporządzenia wystarczająco szczegółowego opisu.

(122)

Do zdarzeń nadzwyczajnych, które Komisja dotychczas uznawała, zalicza się wojnę, zamieszki wewnętrzne lub strajki oraz, pod pewnymi warunkami i zależnie od rozmiaru, duże wypadki jądrowe lub przemysłowe i pożary powodujące rozległe straty. Z drugiej strony, Komisja uważała, że nie można uznać za nadzwyczajne zdarzenie pożaru w zakładzie przetwórczym, który był objęty zwykłym ubezpieczeniem komercyjnym. Z zasady Komisja podtrzymuje stanowisko, że nie można uznać za klęskę żywiołową, czy zdarzenie nadzwyczajne przypadków wystąpienia choroby zwierząt lub roślin. Jednak zdarzyło się, że raz Komisja uznała za zdarzenie nadzwyczajne bardzo rozległe ognisko całkowicie nowej choroby zwierząt. Z uwagi na niemożliwe do uniknięcia problemy z przewidywaniem takich zdarzeń, Komisja nadal będzie oceniała wnioski o przyznanie pomocy zgodnie z art. 87 ust. 2 lit. b) Traktatuw odniesieniu do poszczególnych przypadków, uwzględniając przy tym jej dotychczasowe doświadczenie w danym zakresie.

(123)

Po wykazaniu wystąpienia klęski żywiołowej lub zdarzenia nadzwyczajnego, Komisja zezwoli na pomoc do wysokości 100 % z tytułu odszkodowania za straty materialne. Kwotę odszkodowania należy obliczać w odniesieniu do indywidualnego beneficjenta. Aby uniknąć nadmiernej rekompensaty, od kwoty pomocy należy odjąć wszelkie należne płatności, takie jak na przykład kwotę ubezpieczenia. Komisja uzna również pomoc mającą zrekompensować utratę dochodu w wyniku zniszczenia środków produkcji rolnej pod warunkiem, że kwota rekompensaty nie będzie nadmierna w stosunku do faktycznych strat. We wszystkich przypadkach orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości nakazuje, aby państwa członkowskie wykazały bezpośrednie powiązanie powstałej szkody ze zdarzeniem nadzwyczajnym i pomocą państwa oraz aby szkody poniesione przez producenta zostały poddane możliwie jak najdokładniejszej ocenie.

(124)

Niniejszy podrozdział stosuje się wyłącznie do wsparcia udzielanego producentom surowców (rolnikom).

(125)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(126)

Komisja uzna pomoc z tytułu strat poniesionych w wyniku niekorzystnych zjawisk atmosferycznych za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w [art. 11 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach].

(127)

Aby umożliwić Komisji ocenę takich programów pomocy, zgłoszenia środków pomocy z tytułu odszkodowania za szkody spowodowane niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi powinny zawierać dodatkowo odpowiednie informacje meteorologiczne. Informacje takie można dostarczyć ex post, w formie rocznych sprawozdań, zgodnie z wymogami ostatniego zdania [art. 20 ust. 3 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach].

(128)

Komisja uzna alternatywne metody kalkulacji zwykłej produkcji, w tym regionalne wartości referencyjne, pod warunkiem, że będzie przekonana, iż są one reprezentatywne i nie zostały ustalone na podstawie rażąco zawyżonych wyników produkcji. Jeżeli niekorzystne warunki pogodowe dotknęły duży obszar powodując taki sam skutek, wypłaty pomocy mogą być obliczane na podstawie średnich strat, pod warunkiem, że są one reprezentatywne i nie powodują nadwyżki rekompensaty w przypadku jakiegokolwiek beneficjenta.

(129)

Pomoc w ramach niniejszego podrozdziału można wypłacać wyłącznie rolnikom lub alternatywnie organizacjom producentów, do których rolnik należy, i w żadnym wypadku nie może ona przekraczać rzeczywistej straty poniesionej przez rolnika.

(130)

W odniesieniu do strat poniesionych po dniu 1 stycznia 2010 r., Komisja odstąpi od warunku ustanowionego w [art. 11 ust. 8 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach] tylko w przypadku, gdy państwo członkowskie będzie w stanie w przekonujący sposób wykazać, że mimo podjęcia wszystkich racjonalnych możliwych wysiłków, wykupienie ubezpieczenia pokrywającego statystycznie najczęściej występujące zagrożenia klimatyczne w danym państwie członkowskim lub regionie nie było możliwe w czasie wystąpienia szkody.

(131)

Niniejszy podrozdział stosuje się wyłącznie do wsparcia przyznawanego producentom surowców (rolnikom). Jednak w związku z przeprowadzaną na dużą skalę oceną i ponowną analizą polityki UE dotyczącej odszkodowań z tytułu chorób zwierząt, niezwłocznie po zakończeniu tej oceny konieczna będzie weryfikacja odpowiedniego podrozdziału.

(132)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(133)

Komisja uzna pomoc państwa na zwalczanie chorób zwierząt i roślin za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w [art. 10 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach].

(134)

Komisja uzna pomoc państwa w odniesieniu do testów na TSE oraz padłych zwierząt gospodarskich za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w [art. 16 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach].

(135)

W zakresie dotyczącym padłych zwierząt gospodarskich i odpadów rzeźniczych, Komisja nie zatwierdzi pomocy państwa z tytułu:

(136)

W przypadku, gdy pomoc jest przewidziana w ramach wspólnotowych i/lub krajowych i/lub regionalnych systemów pomocy, Komisja zażąda przedstawienia dowodów potwierdzających brak możliwości wypłaty nadmiernej kwoty odszkodowania wskutek kumulacji różnych systemów. W razie zatwierdzenia pomocy wspólnotowej, należy podać datę i odniesienie do odpowiedniej decyzji Komisji.

(137)

Komisja zatwierdzi omawianą pomoc państwa wyłącznie dla rolników.

(138)

Niniejszy podrozdział stosuje się wyłącznie do producentów podstawowych (rolników).

(139)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(140)

Komisja uzna pomoc z tytułu opłat składek ubezpieczeniowych za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w [art. 12 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach].

(141)

Za każdym razem Komisja dokona indywidualnej analizy innych środków pomocy związanych z ubezpieczeniem na wypadek klęsk żywiołowych lub zdarzeń nadzwyczajnych, zwłaszcza analizy systemów reasekuracji i innych środków pomocy ukierunkowanych na wsparcie producentów w strefach o wysokim stopniu ryzyka.

(142)

Komisja nie zatwierdzi pomocy państwa z tytułu opłat składek ubezpieczeniowych dla dużych przedsiębiorstw oraz dla przedsiębiorstw zajmujących się przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych.

(143)

Komisja jest przychylna systemom pomocy z tytułu zamknięcia zdolności produkcyjnej w sektorze rolnym pod warunkiem, że są one zgodne z ustaleniami Wspólnoty dotyczącymi ograniczenia zdolności produkcyjnych oraz z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków, czyli:

(144)

Komisja uzna pomoc na zamknięcie zdolności produkcyjnych za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie poniższe warunki:

(145)

Pomoc na ratowanie i restrukturyzację zagrożonych przedsiębiorstw w sektorze rolnym będzie poddawana ocenie zgodnie z mającymi zastosowanie wytycznymi Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (38).

(146)

Pomoc na tworzenie nowych miejsc pracy w sektorze rolnym podlega od 2002 r. rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2204/2002 z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa w zakresie zatrudnienia (39). Przepisy tego rozporządzenia ustanawiają spójne ramy dla tego rodzaju wsparcia. Nie wyklucza się pomocy w zakresie zatrudnienia ograniczonej do sektora rolnego, lecz spełniającej wszystkie pozostałe warunki wspomnianego rozporządzenia. Z uwagi na specyfikę sektora rolnego, zwłaszcza produkcji podstawowej, państwa członkowskie mogą być zainteresowane wprowadzeniem szczególnych systemów pomocy w zakresie zatrudnienia w tym sektorze. Tak długo, jak pomoc taka jest dostępna dla całego sektora, bez ograniczania wsparcia do niektórych produktów, korzyści płynące z tego rodzaju wsparcia wydają się przeważać nad ryzykiem zakłóceń spowodowanych takim podejściem.

(147)

Komisja uzna pomoc państwa w zakresie zatrudnienia w sektorze rolnym za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona wszystkie warunki ustanowione w art. 1 i 2 oraz w art. 4 – 9 rozporządzenia (WE) nr 2204/2002. Na takich samych warunkach zatwierdza się pomoc ograniczoną do sektora rolnego.

(148)

Pomoc na badania i rozwój w sektorze rolnym będzie poddawana analizie według kryteriów określonych w mających zastosowanie ramach wspólnotowych dla pomocy państwa na badania i rozwój (40), włącznie z możliwością dodatkowego wsparcia na badania w sektorze rolnym.

(149)

Dla uzupełnienia należy zaznaczyć, że oprócz opisanych wyżej instrumentów i zasad dotyczących pomocy, do sektora rolnego stosuje się przede wszystkim również następujące regulacje dotyczące określania pomocy i jej zgodności z Traktatem:

(150)

W przypadku weryfikacji któregokolwiek z tych instrumentów, Komisja zamierza kontynuować swoją politykę uwzględniania rolnictwa, o ile nie wystąpią przekonujące powody do szczególnego traktowania sektora rolnego.

(151)

W zakresie dotyczącym stosowania art. 86 ust. 2 Traktatunależy zaznaczyć, że Komisja podtrzymała swoje stanowisko, iż przedsiębiorstw zajmujących się wytwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych objętych zakresem załącznika I do Traktatuoraz objętych wspólną organizacją rynku nie można uznać za przedsiębiorstwa zobowiązane do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym w rozumieniu art. 86 ust. 2 Traktatu (50).

(152)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(153)

Pomoc państwa na kampanie reklamowe we Wspólnocie zostanie uznana za zgodną z Traktatu, jeżeli zostaną spełnione następujące warunki:

(154)

W przypadku gdy kampania reklamowa dotyczy nazw zatwierdzonych we Wspólnocie, można umieścić informacje na temat pochodzenia produktów, pod warunkiem, że informacje te odpowiadają dokładnie informacjom zarejestrowanym przez Wspólnotę.

(155)

W przypadku krajowych lub regionalnych znaków jakości informację na temat pochodzenia produktów można podać jako informację dodatkową. W celu oceny, czy informacje na temat pochodzenia umieszczone na etykiecie mają rzeczywiście dodatkowy charakter, Komisja rozważy ogólne znaczenie tekstu i/lub symbolu, w tym ilustracje i ogólny wygląd etykiety w odniesieniu do pochodzenia oraz znaczenie tekstu i/lub symbolu w odniesieniu do właściwego przedmiotu etykiety, tzn. tej części, która nie koncentruje się na pochodzeniu.

(156)

Stawka pomocy bezpośredniej nie przekracza 50 %. Jeśli wkład sektora, w jakiejkolwiek formie, pokrywa co najmniej 50 % kosztów, intensywność pomocy może wzrosnąć do 100 %.

(157)

Ponadto pomoc państwa o stawce 100 %, która jest przeznaczona na reklamę, zostanie uznana za zgodną, jeśli ma ona ogólny charakter i przynosi korzyści dla wszystkich producentów danego rodzaju produktów. No mention may be made of product origin in such advertising. Działalność reklamowa może być prowadzona przez grupy producentów lub inne organizacje, bez względu na ich rozmiar.

(158)

Działania reklamowe, na które przeznaczony jest roczny budżet w wysokości 5 mln EUR wymagają zgloszenia indywidualnego.

(159)

Komisja dokona analizy pomocy państwa na reklamę w państwach trzecich i uzna ją za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli jest ona zgodna z zasadami ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 2702/1999. Komisja jednak nie uzna za zgodną pomocy państwa na reklamę w przypadku, gdy:

(160)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(161)

Komisja nie uzna za zgodną z Traktatempomocy państwa na krótkoterminowe kredyty.

(162)

Możliwość przyznawania obniżonych stawek podatku i wyjątków w zakresie opodatkowania rolnego istnieje we wspólnotowym prawodawstwie od 1993 r. Dotychczas nie sformułowano jasnych zasad w odniesieniu do zgodności tych środków z zasadami dotyczącymi pomocy paćstwa. Obecnie obowiązująca dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (56) pozwala państwom członkowskim na złożenie wniosku o zwolnienie z podatku, obniżenie podatku, zróżnicowanie podatkowe i zwroty podatków. Artykuł 26 ust. 2 tej dyrektywy wyraźnie wskazuje na fakt, że „środki, takie jak zwolnienia podatkowe, obniżki podatkowe, zróżnicowanie podatkowe i zwroty podatków w rozumieniu niniejszej dyrektywy mogą stanowić pomoc państwa, o której w tych przypadkach musi zostać powiadomiona Komisja na mocy art. 88 ust. 3 Traktatu”.

(163)

Wspomniane środki mągą rzeczywiście stanowić pomoc państwa z następujących powodów: środki te mogą być uważane za finansowane z zasobów publicznych, ponieważ wprowadzenie ich pozbawia państwo środków finansowych; jeżeli zostaną zastosowane w szczególnym sektorze gospodarki, środki te zapewniają korzyści niektórym przedsiębiorstwom lub niektórym rodzajom produktów; mogą zakłócać lub grozić zakłóceniem konkurencji we wrażliwym sektorze, takim jak sektor rolny, gdzie przepływy handlowe są bardzo intensywne.

(164)

Należy ustalić zbiór zasad służących ocenie zgodności takich środków z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu.

(165)

Artykuł 8 dyrektywy 2003/96/WE stanowi, że do produktów wykorzystywanych jako paliwo silnikowe do celów prowadzenia prac w rolnictwie, ogrodnictwie oraz w leśnictwie obowiązują minimalne poziomy opodatkowania ustalone w załączniku I, tabela B.

(166)

Artykuł 15 ust. 3 dyrektywy 2003/96/WE stanowi, że państwa członkowskie mogą stosować poziom opodatkowania obniżany do zera do produktów energetycznych i energii elektrycznej wykorzystywanej w pracach rolniczych, ogrodniczych oraz w leśnictwie, ale również że na podstawie wniosku Komisji, Rada zbada przed dniem 1 stycznia 2008 r., czy możliwość stosowania poziomu opodatkowania obniżanego do zera powinna zostać uchylona.

(167)

Komisja uwzględnia te przepisy przy opracowywaniu zasad dotyczących pomocy państwa w zakresei produkcji podstawowej w sektorze rolnictwa, zapewniając, że w sektorze tym nie zostanie zastosowane zróżnicowanie podatkowe. Jeśli środek podatkowy przewidziany w art. 8 i art. 15 ust. 3 dyrektywy 2003/96/WE jest w równym stopniu stosowany w całym sektorze, Komisja uznaje, że środek ten może przyczynić się do rozwoju tego sektora. Dotychczas Komisja otrzymała jedynie powiadomienia dotyczące obniżenia opodatkowania w związku z wykorzystaniem paliw silnikowych do celów produkcji podstawowej (które rolnicy powinni poświadczyć fakturami). Z uwagi na specyficzność struktury gospodarstw w Unii Europejskiej (ponad 60 % z nich to gospodarstwa o powierzchni gruntów wykorzystywanych rolniczo wynoszącej poniżej 5 hektarów) Komisja uznaje, że środek ten nie będzie w niepożądany sposób zakłócać konkurencji. Podobnie zwolnienia podatkowe z tytułu wykorzystywania energii i elektryczności do celów podstawowej produkcji rolnej powinny mieć również raczej niewielki zasięg i w ten sposób nie wpływać niekorzystnie na warunki handlowe w zakresie sprzecznym ze wspólnym interesem.

(168)

Nie można wykluczyć, że od czasu wejścia w życie dyrektywy 2003/96/WE w związku z produkcją rolną nie była bezprawnie przyznawana pomoc państwa w postaci wyłączeń, obniżek, zróżnicowania, czy refundacji. Jeżeli pomoc ta spełnia odpowiednie wymogi dyrektywy i jeżeli w rolnictwie nie stosowano żadnego zróżnicowania podatkowego, należy ją uznać za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu.

(169)

Zastosowanie minimalnych poziomów opodatkowania, zgodnie z tabelą B w załączniku I do dyrektywy 2003/96/WE, do produktów wykorzystywanych jako paliwa silnikowe do celów podstawowej produkcji rolnej zostanie uznane za zgodne z art. 87 ust.3 lit. c) Traktatu, pod warunkiem, że w rolnictwie nie zostanie wprowadzone zróżnicowanie.

(170)

Zastosowanie poziomu opodatkowania obniżanego do zera do produktów energetycznych i energii elektrycznej wykorzystywanej w ramach podstawowej produkcji, zostanie uznane za zgodne z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatudo dnia 31 grudnia 2007 r. lub innego terminu, określonego przez Radę, pod warunkiem, że w rolnictwie nie zostanie wprowadzone zróżnicowanie. W przypadku zmiany dyrektywy 2003/96/WE obecne przepisy zostaną stosownie poddane przeglądowi.

(171)

Jeżeli Rada uchyli możliwość zastosowania poziomu opodatkowania obniżanego do zera do produktów energetycznych i energii elektrycznej wykorzystywanej w pracach rolniczych, pomoc państwa związana z obniżeniem podatków na mocy dyrektywy 2003/96/WE zostanie uznana za zgodną z art. 87 ust.3 lit. c) Traktatu, jeżeli wspomniane obniżenie spełnia odpowiednie wymogi dyrektywy i jeżeli w rolnictwie nie zostanie wprowadzone zróżnicowanie.

(172)

Pomoc państwa przyznana bezprawnie od czasu wejścia w życie dyrektywy 2003/96/WE zostanie uznana za zgodną z art. 87 ust.3 lit. c) Traktatu, jeżeli spełnia ona odpowiednie wymogi dyrektywy i jeżeli w rolnictwie nie zostanie wprowadzone zróżnicowanie.

(173)

Nie ma szczególnych przepisów wspólnotowych regulujących pomoc państwa dla sektora leśnego (leśnictwo i oparte na nim sektory przemysłu) (57). Jednak oprócz pomocy państwa przyznawanej na mocy przepisów wspólnotowych obowiązujących dla wszystkich sektorów, w szczególności Ram wspólnotowych w zakresie badań naukowych i rozwoju (58) oraz Wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa dla celów ratowania i restrukturyzacji firm znajdujących się w trudnej sytuacji (59), do sektora leśnego stosuje się również niektóre wspólnotowe instrumenty regulujące pomoc państwa przyznawaną z tytułu handlu i produkcji przemysłowej, a mianowicie wytyczne Wspólnoty w sprawie pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska (60). Sektor leśny może także korzystać z pomocy przyznawanej w ramach rozporządzenia de minimis mającego zastosowanie do działalności przemysłowej oraz na podstawie rozporządzenia (WE) nr 70/2001 (61), które nie ma zastosowania do produkcji rolnej. Poza wspomnianymi zasadami i instrumentami, Komisja przyjęła praktykę zatwierdzania pomocy państwa na ochronę, udoskonalanie, rozwój i utrzymanie lasów z racji ekologicznych, ochronnych i rekreacyjnych funkcji lasu. W celu zapewnienia przejrzystości tej praktyki i określenia zakresu jej powiązań z innymi przepisami dotyczącymi pomocy państwa dla sektora lasu, należy określić politykę, którą Komisja będzie stosowała do pomocy państwa w odniesieniu do sektora lasu. Przy formułowaniu tej polityki koniecznie należy uwzględnić również pomoc z tytułu środków ukierunkowanych na zrównoważone użytkowanie gruntów leśnych na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 w celu zapewnienia spójności pomocy państwa i współfinansowanego wsparcia na rzecz leśnictwa.

(174)

W celu określenia swej przyszłej polityki, Komisja uwzględniła przede wszystkim następujące okoliczności:

(175)

W celu przyczynienia się do utrzymania i poprawy stanu lasów oraz wspierania ich ekologicznej, ochronnej i rekreacyjnej funkcji Komisja uzna pomoc państwa na pokrycie do 100 % poniższych kosztów kwalifikowanych za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli państwo członkowskie jest w stanie wykazać, że dane środki bezpośrednio przyczyniają się do zachowania lub przywrócenia ekologicznych, ochronnych i rekreacyjnych funkcji lasów, bioróżnorodności i zdrowego ekosystemu leśnego:

(176)

Komisja uzna za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatupomoc państwa na zalesienie gruntów rolnych i nierolnych, wprowadzenie systemów agroleśnictwa na gruntach rolnych, płatności w ramach sieci Natura 2000, płatności z tytułu środowiska leśnego, przywrócenie potencjału leśnego oraz wprowadzenie działań prewencyjnych, jak również inwestycje nieprodukcyjne, jeżeli pomoc ta spełnia warunki ustanowione w art. 43-49 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 oraz nie przekracza maksymalnej intensywności przewidzianej w tych przepisach.

(177)

Komisja zatwierdzi pomoc państwa na pokrycie dodatkowych kosztów i utraconych dochodów związanych ze stosowaniem technologii leśnych przyjaznych dla środowiska, wykraczających poza odpowiednie wymogi obowiązkowe, jeżeli właściciele lasów dobrowolnie zobowiążą się do stosowania tych technologii i jeżeli to zobowiązanie spełnia warunki art. 47 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005. Pomoc przekraczającą kwoty ustalone w Załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 uznaje się zasadniczo za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatuwyłącznie w przypadku, gdy jest przyznawana dla wykazanych kosztów dodatkowych i/lub utraconych dochodów w wyjątkowych przypadkach przy uwzględnieniu szczególnych warunków, które należy stosownie uzasadnić, na zobowiązania, które prowadzą do dostrzegalnych i pozytywnych skutków dla środowiska.

(178)

Komisja uzna pomoc państwa na zakup gruntów leśnych za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu, jeżeli intensywność pomocy nie przekracza intensywności ustalonej w [art. 4 rozporządzenia o wyłączeniu grupowym] w odniesieniu do zakupu gruntów rolnych.

(179)

Komisja uzna za zgodną z art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatupomoc państwa na szkolenia dla właścicieli lasów i pracowników sektora leśnego oraz na usługi doradztwa świadczone przez strony trzecie, w tym na opracowanie planów biznesowych i badań wykonalności, oraz na udział w konkursach, wystawach i targach, jeżeli pomoc ta spełnia warunki ustanowione w [art. 15 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach].

(180)

Komisja zatwierdzi pomoc państwa na zakładanie stowarzyszeń leśnych, jeżeli spełnia ona warunki ustanowione w [art. 9 przyszłego rozporządzenia o wyłączeniach].

(181)

Komisja zatwierdzi pomoc państwa z tytułu innych form działalności na rzecz popularyzacji nowych technik, takich jak racjonalne projekty pilotażowe na małą skalę, czy projekty pokazowe, jeżeli pomoc ta spełnia warunki określone w pkt 107 niniejszych wytycznych.

(182)

Przepisy zawarte w niniejszym rozdziale nie ograniczają możliwości stosowania zasad pomocy państwa, mających zastosowanie do wszystkich sektorów lub sektora handlu i przemysłu, do sektora leśnego.

(183)

Z zastrzeżeniem poniższych punktów, wszystkie nowe programy pomocy oraz wszelka pomoc indywidualna muszą zostać zgłoszone Komisji przed wprowadzeniem ich w życie, zgodnie z art. 88 ust. 3 Traktatu oraz z przepisami rozporządzenia (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 88 traktatu WE (62). Przepisu tego nie stosuje się do pomocy objętej zakresem jednego z rozporządzeń o wyłączeniu, przyjętych przez Komisję na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 994/98 z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie stosowania art. 92 i 93 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w odniesieniu do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (63).

(184)

Zgodnie z art. 89 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 nie wymaga się oddzielnego zgłoszenia na mocy art. 88 ust. 3 Traktatu w odniesieniu do pomocy państwa ukierunkowanej na zapewnienie dodatkowego finansowania rozwoju obszarów wiejskich, na które udzielane jest wsparcie wspólnotowe z zastrzeżeniem, że pomoc taka została zgłoszona i zatwierdzona przez Komisję zgodnie z przepisami rozporządzenia, w ramach programowania określonego w tym rozporządzeniu.

(185)

W celu skorzystania z tego wyjątku, dane środki muszą spełniać wszystkie warunki odnoszące się do pomocy państwa, zwłaszcza w zakresie kosztów kwalifikowanych i intensywności pomocy, o których mowa w niniejszych wytycznych. Kwotę pomocy przeznaczoną na każdy z tych środków należy wyraźnie wskazać w planie rozwoju obszarów wiejskich, zgodnie z przepisami rozporządzenia wykonawczego w sprawie rozwoju obszarów wiejskich. Komisja zatwierdza plan uwzględniając wyłącznie środki wskazane w ten sposób. Pomoc państwa przyznawana na inne środki, nawet nieuwzględnione w planie, lub na środki podlegające innym warunkom niż te określone w planie, zgłasza się Komisji oddzielnie, zgodnie z art. 88 ust. 3.

(186)

Ponadto zatwierdzenie planu przez Komisję będzie dotyczyło tylko kwoty pomocy określonej przez państwo członkowskie.

(187)

Takie same przepisy stosuje się przez analogię do zmian w planach rozwoju obszarów wiejskich.

(188)

Podczas stosowania wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym w latach 2000-2006 Komisja przyjmowała zgłoszenia programów w ramach pomocy państwa o nieograniczonym czasie trwania. Może to jednak powodować brak przejrzystości, zwłaszcza w przypadku, gdy środek pomocy jest niewykorzystywany przez kilka lat. Utrudnia to również Komisji wywiązywanie się z obowiązku regularnego przeglądu wszystkich aktualnych programów.

(189)

W związku z powyższym Komisja będzie w przyszłości zatwierdzała wyłącznie programy o ograniczonym czasie trwania. Czas trwania programów obejmujących pomoc państwa na środki, które mogą również podlegać współfinansowaniu na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 należy ograniczyć do okresu programowania 2007–2013. Czas trwania innych programów nie może przekraczać siedmiu lat.

(190)

Artykuł 21 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 stanowi, że państwa członkowskie składają Komisji sprawozdania roczne w sprawie wszystkich istniejących systemów pomocy, w odniesieniu do których nie nałożono żadnych szczegółowych obowiązków sprawozdawczych w decyzji warunkowej. Szczegółowe informacje zawiera rozporządzenie Komisji (WE) nr 794/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (64).

(191)

W poszczególnych przypadkach Komisja zastrzega sobie prawo do zażądania dodatkowych informacji dotyczących istniejących systemów pomocy, gdy informacje takie są jej niezbędne do wywiązania się obowiązków na mocy art. 88 ust. 1 Traktatu.

(192)

W przypadku niedostarczenia sprawozdań rocznych zgodnie z niniejszymi wytycznymi Komisja może zastosować procedurę ustanowioną w art. 18 rozporządzenia (WE) nr 659/1999.

(193)

Mając na uwadze roczne sprawozdania składane przez państwa członkowskie, Komisja podejmie stosowne działania w celu zapewnienia większej przejrzystości informacji dotyczących pomocy państwa w sektorze rolnym.

(194)

Komisja będzie stosowała niniejsze wytyczne do nowej pomocy państwa, w tym do zgłoszeń od państw członkowskich w trakcie rozpatrywania, począwszy od dnia 1 stycznia 2007 r. Powiadomienia oczekujące na rozpatrzenie do dnia 31 grudnia 2006 r. zostaną rozpatrzone zgodnie ze wspólnotowymi wytycznymi w sprawie pomocy państwa, które miały zastosowanie w odniesieniu do sektora rolnego w terminie dostarczenia powiadomienia w sprawie pomocy. Z wyjątkiem środków, o których mowa w pkt 195, od dnia 1 stycznia 2007 r. Komisja nie będzie stosować następujących tekstów:

(195)

W celu oceny programów pomocy i pomocy indywidualnej, uznawanych za istniejącą pomoc zgodnie z pkt 4 rozdziału IV załącznika IV do Aktu przystąpienia z 2003 r. (68), wytyczne Wspólnoty w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym mające zastosowanie dnia 31 grudnia 2006 r. będą obowiązywały do dnia 31 grudnia 2007 r., bez uszczerbku dla przepisów pkt 196, pod warunkiem, że pomoc ta zostanie dostosowana do tych wytycznych najpóźniej do dnia 30 kwietnia 2007 r.

(196)

Zgodnie z art. 88 ust. 1 TraktatuKomisja przedstawia państwom członkowskim wnioski dotyczące zmian w ich obecnych programach pomocy w celu dostosowania ich do niniejszych wytycznych najpóźniej do dnia 31 grudnia 2007 r., z wyjątkiem istniejących programów pomocy dotyczących inwestycji związanych z przetwórstwem produktów rolnych i ich obrotem które można stosować najdłużej do dnia 31 grudnia 2008 r. oraz inwestycji związanych z zakupem gruntów w gospodarstwach rolnych, które należy dostosować do niniejszych wytycznych do dnia 31 grudnia 2009 r.

(197)

Państwa członkowskie wzywa się do pisemnego potwierdzenia przyjęcia niniejszych wniosków w sprawie właściwych środków, najpóźniej do dnia 28 lutego 2007 r.

(198)

Jeżeli w tym terminie państwo członkowskie nie potwierdzi zgody na piśmie, Komisja zastosuje art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) 659/1999 oraz, w razie potrzeby, zainicjuje postępowanie przewidziane w tym artykule.

(199)

Niniejsze Wytyczne obowiązują do dnia 31 grudnia 2013 r. Przed tym terminem Komisja może wprowadzać do nich zmiany, na podstawie ważnych okoliczności związanych z polityką konkurencji lub z polityką rolną odnoszącą się do zdrowia ludzi i zwierząt, albo w celu uwzględnienia innych obszarów polityki wspólnotowej czy zobowiązań międzynarodowych.