(1)

Aby określić roczne limity emisji państw członkowskich na lata 2021–2030 w sektorach objętych zakresem rozporządzenia (UE) 2018/842, odpowiednie obliczenia muszą opierać się na jak najdokładniejszych dostępnych danych. W związku z tym całkowite emisje gazów cieplarnianych, wchodzące w zakres rozporządzenia (UE) 2018/842 i przedłożone Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 (2), w 2020 r. ustala się w następstwie kompleksowego przeglądu. Przegląd ten został przeprowadzony przez Komisję wspomaganą przez Europejską Agencję Środowiska zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 525/2013 i stanowi zweryfikowane dane dotyczące emisji gazów cieplarnianych za lata 2005 i 2016–2018 zgodnie z art. 4 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2018/842.

(2)

Dane równie dokładne jak zweryfikowane dane inwentaryzacyjne są wymagane w odniesieniu do emisji gazów cieplarnianych z instalacji stacjonarnych objętych zakresem dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii („EU ETS”) oparty na unijnym rejestrze zweryfikowanych emisji z tych instalacji (zwanym dalej „rejestrem”). W zakresie, w jakim emisje z 2005 r. w rejestrze EU ETS nie odpowiadają obecnemu zakresowi dyrektywy 2003/87/WE lub rozporządzenia (UE) 2018/842, do celów dostarczania uzupełniających danych dotyczących emisji wykorzystuje się odpowiednie decyzje Komisji (4) przyjęte na podstawie dyrektywy 2003/87/WE lub decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE (5), a także krajowe plany rozdziału uprawnień i korespondencja służbowa między Komisją a odpowiednimi państwami członkowskimi.

(3)

Aby zapewnić spójność ustalonych rocznych limitów emisji ze zgłoszonymi emisjami gazów cieplarnianych na każdy rok w okresie od 2021–2030, roczne limity emisji państw członkowskich należy obliczać w ekwiwalentach CO2 poprzez zastosowanie tych samych wartości współczynników ocieplenia globalnego, tj. wartości określonych w 5. sprawozdaniu z oceny Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu i wymienionych w załączniku do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2020/1044 (6).

(4)

Aby obliczyć roczny limit emisji dla każdego państwa członkowskiego na 2030 r. zgodnie z redukcją emisji gazów cieplarnianych w 2030 r. w odniesieniu do ich poziomów z 2005 r. określonych w załączniku I do rozporządzenia (UE) 2018/842, zastosowanie ma pięcioetapowa metoda.

(5)

Po pierwsze, określa się wartość emisji gazów cieplarnianych w 2005 r. Od zweryfikowanej łącznej wielkości emisji gazów cieplarnianych za 2005 r. odejmuje się ilość emisji gazów cieplarnianych z instalacji stacjonarnych objętych zakresem dyrektywy 2003/87/WE, które istniały w 2005 r. W odniesieniu do państw członkowskich uczestniczących w EU ETS po 2005 r. zastosowanie ma wielkość emisji z 2005 r. określona w decyzji 2013/162/UE. Rozszerzenie zakresu dyrektywy 2003/87/WE w 2013 r. jest odzwierciedlone przez obliczenie równoważnej wartości dla 2005 r. odpowiedniego dostosowania rocznego limitu emisji na 2020 r. zgodnie z decyzją nr 406/2009/WE, jak określono w decyzji wykonawczej 2013/634/UE. Zgodnie z wymogiem zawartym w art. 10 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2018/842 obliczenia odzwierciedlają również zmiany pokrycia instalacjami w latach 2005–2012, w taki sam sposób jak w decyzji (UE) 2017/1471.

(6)

Po drugie, roczny limit emisji dla każdego państwa członkowskiego na 2030 r. oblicza się poprzez zastosowanie wartości procentowej określonej w załączniku I do rozporządzenia (UE) 2018/842 do obliczonej wartości emisji na 2005 r.

(7)

Po trzecie, średnią wielkość emisji gazów cieplarnianych objętych zakresem rozporządzenia (UE) 2018/842 w latach 2016, 2017 i 2018 dla każdego państwa członkowskiego oblicza się, odejmując średnią ilość zweryfikowanych emisji gazów cieplarnianych z instalacji stacjonarnych objętych zakresem dyrektywy 2003/87/WE w latach 2016, 2017 i 2018 w danym państwie członkowskim oraz emisje CO2 z lotnictwa krajowego od średniej łącznej zweryfikowanej emisji gazów cieplarnianych w latach 2016, 2017 i 2018.

(8)

Po czwarte, oblicza się roczne limity emisji dla każdego państwa członkowskiego na lata 2021–2029. Są one ustalane na podstawie liniowej ścieżki począwszy od średniej ilości na lata 2016, 2017 i 2018 w pięciu dwunastych okresu od 2019 r. do 2020 r., a kończąc na rocznym limicie emisji na 2030 r. W przypadku Grecji, Chorwacji i Węgier liniowa ścieżka rozpoczyna się w 2020 r., ponieważ skutkuje to niższym przydziałem dla tych państw członkowskich.

(9)

Na koniec koryguje się wartości rocznych limitów emisji. Uprawnienia w ramach EU ETS odnoszące się do emisji gazów cieplarnianych z instalacji stacjonarnych wyłączonych z EU ETS zgodnie z art. 27 dyrektywy 2003/87/WE, zgłoszone Komisji przez państwa członkowskie na mocy tego artykułu, w zakresie, w jakim są wyłączone z unijnego pułapu emisji na mocy tej dyrektywy począwszy od 2021 r., są zatem objęte zakresem stosowania rozporządzenia (UE) 2018/842. Następnie ilości odliczone od pułapu dodaje się do rocznych limitów emisji odpowiednich państw członkowskich na lata 2021–2030. Kwotę dostosowania określoną w załączniku IV do rozporządzenia (UE) 2018/842 dodaje się do rocznego limitu emisji na 2021 r. dla każdego państwa członkowskiego wymienionego w tym załączniku.

(10)

Całkowite maksymalne ilości dla niektórych państw członkowskich po redukcji uprawnień w ramach EU ETS, które mogą być brane pod uwagę w celu zapewnienia zgodności danego państwa członkowskiego z przepisami w latach 2021–2030 zgodnie z art. 9 rozporządzenia (UE) 2018/842, ustala się poprzez zastosowanie wartości procentowych zgłoszonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 6 ust. 3 tego rozporządzenia do obliczonych wartości emisji gazów cieplarnianych w 2005 r.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmiany Klimatu,