31.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 30/1

(1)

Reformy wspólnej polityki rolnej (WPR) uzgodnione w latach 2003 i2004 zawierały przepisy dotyczące sprawozdań mających na celu zwiększenie skuteczności tych reform, a w szczególności ocenę wpływu tych reform w stosunku do ich celów, oraz przeprowadzenie analizy ich skutków na odpowiednich rynkach. W tym kontekście w dniu 20 listopada 2007 r. Komisja przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie komunikat zatytułowany „Przygotowania do oceny funkcjonowania reformy WPR”. Należy uwzględnić wyżej wymieniony komunikat oraz przeprowadzone następnie w Parlamencie Europejskim, Radzie, Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym oraz Komitecie Regionów dyskusje na temat jego głównych elementów, a także liczne uwagi zgłoszone w ramach konsultacji społecznych.

(2)

Przepisy WPR dotyczące interwencji publicznej należy uprościć i ujednolicić przez rozszerzenie zakresu stosowania przetargów, tak by osiągnąć maksymalnie zharmonizowane podejście. Szybkie działania mogą być zwłaszcza potrzebne po to, by zagwarantować przestrzeganie ilości maksymalnych i limitów ilościowych dotyczących zbóż, masła i odtłuszczonego mleka w proszku. Aby to umożliwić — i ponieważ zamknięcie skupu po ustalonych cenach, przyjęcie współczynników przydziału, a w przypadku pszenicy zwyczajnej przejście do procedury przetargowej nie wiążą się z uprawnieniami dyskrecjonalnymi — należy pozwolić Komisji na działanie bez pomocy komitetu.

(3)

W odniesieniu do działań interwencyjnych na rynku zbóż należy dostosować system w celu zapewnienia konkurencyjności oraz prorynkowej orientacji sektora, utrzymując jednocześnie funkcję interwencji jako zabezpieczenia w przypadku wystąpienia zakłóceń na rynku oraz jako ułatwienia dostosowania się rolników do warunków rynkowych. Po przyjęciu przez Radę rozporządzenia (WE) nr 735/2007 (4), które zreformowało system interwencji w odniesieniu do kukurydzy Komisja zobowiązała się dokonać przeglądu systemu interwencji w odniesieniu do zbóż na podstawie analizy, która wykazała istnienie pewnego stopnia ryzyka dla dodatkowej interwencji w odniesieniu do jęczmienia w przypadku występowania niskich cen. Obecna sytuacja dotycząca zbóż zmieniła się jednak znacznie od tego czasu i charakteryzuje się korzystnym otoczeniem cenowym na rynkach światowych spowodowanym rosnącym popytem globalnym i niskimi globalnymi zapasami zbóż. W tym kontekście poziomy interwencji należy ustalić na wysokości zerowej dla innych zbóż pastewnych. Pozwoliłoby to na interwencję bez wywoływania negatywnych skutków na całym rynku zbóż. Ta korzystna sytuacja dla sektora zbożowego dotyczy również pszenicy durum. Oznacza to, że skup interwencyjny stracił obecnie swoje znaczenie, ponieważ ceny rynkowe znacznie przekraczają ceny interwencyjne. Skup interwencyjny pszenicy durum nie jest zatem obecnie konieczny poziomy interwencji należy ustalić na wysokości zerowej. Skoro interwencja w przypadku zbóż powinna stanowić raczej zabezpieczenie niż element wpływający na kształtowanie cen, różnice w okresach zbiorów między państwami członkowskimi, które stanowią rzeczywisty początek lat gospodarczych, nie są już istotne, ponieważ system nie będzie już gwarantował cen odzwierciedlających poziomy interwencji wraz z miesięcznymi przyrostami. Dla uproszczenia, daty interwencji w odniesieniu do zbóż powinny więc zostać zharmonizowane we Wspólnocie.

(4)

Od czasu reformy WPR z roku 2003 konkurencyjność sektora ryżu wzrosła, produkcja zyskała stabilność, zapasy zmniejszają się z uwagi na rosnący popyt zarówno na rynku Wspólnoty, jak i rynku globalnym, a prognozy wskazują ceny na poziomie znacznie przewyższającym cenę interwencyjną. Dlatego też skup interwencyjny ryżu nie jest obecnie konieczny i poziomy interwencji należy ustalić na wysokości zerowej.

(5)

Przewiduje się, że produkcja i konsumpcja wieprzowiny wzrosną w średnim okresie, ale wolniej niż w ostatniej dekadzie, z uwagi na konkurencję mięsa drobiowego i wyższe ceny pasz. Oczekuje się, że ceny wieprzowiny pozostaną znacznie powyżej ceny interwencyjnej. Skup interwencyjny nie był wykorzystywany przez wiele lat w odniesieniu do wieprzowiny, a z uwagi na sytuację na rynku i perspektywy jej rozwoju, możliwość skupu interwencyjnego powinna więc zostać zniesiona.

(6)

Skoro obecna sytuacja na rynku i perspektywy jej rozwoju sugerują, że interwencja niezależnie od okoliczności nie byłaby w roku 2009 stosowana do wieprzowiny, pszenicy durum ani ryżu, zatem zmian w skupie interwencyjnym tych produktów lub jego zniesienia należy dokonywać od roku gospodarczego 2009/2010. Jeżeli chodzi o inne zboża, zmiany powinny obowiązywać dopiero od roku gospodarczego 2010/2011, tak aby rolnicy mieli czas na dostosowanie się.

(7)

Sytuacja w średnim okresie w przypadku sektora mleczarskiego charakteryzuje się stałym wzrostem popytu wspólnotowego na produkty o wysokiej wartości dodanej, znacznym wzrostem popytu globalnego na towary mleczne spowodowanymi wzrostem dochodów i liczby ludności w wielu regionach świata oraz zmianami preferencji konsumentów na rzecz produktów mlecznych.

(8)

Przewiduje się, że całkowita produkcja mleka we Wspólnocie, ograniczona przez pułapy kwot mlecznych, będzie się stopniowo, lecz nieznacznie zmniejszać w średnim okresie czasu, w miarę jak trwająca restrukturyzacja w państwach członkowskich nie będących członkami Wspólnoty przed 1 maja 2004 r. doprowadzi do zmniejszenia produkcji mleka na własne potrzeby, a wzrost produkcji pozostaje ograniczony z uwagi na istnienie kwot. Jednocześnie oczekuje się, że ilość mleka dostarczanego do mleczarni do przetworzenia nadal będzie wzrastać w przewidywanym okresie. Z uwagi na wysoki popyt wewnętrzny i zewnętrzny system kwot mlecznych ogranicza rozwój produkcji, w odróżnieniu od sytuacji, która miała miejsce w momencie wprowadzania kwot jako odpowiedzi na nadprodukcję. W takiej sytuacji rynkowej kwoty zmniejszają prorynkowe nastawienie, ponieważ zakłócają one reakcję rolników na sygnały cenowe i uniemożliwiają uzyskanie większej skuteczności w sektorze, gdyż hamują restrukturyzację. Zaprzestanie stosowania kwot przewiduje się na rok 2015. Należy stopniowo dokonywać odpowiednich dostosowań, aby umożliwić łagodne przejście, unikając nadmiernych dostosowań po zaprzestaniu stosowania kwot. Na każdy rok gospodarczy od 2009/2010 do 2013/2014 należy zatem przewidzieć stopniowe znoszenie kwot mlecznych, związane z corocznym wzrostem o 1 %. Z tych samych powodów należy dokonać też innych zmian, które uelastycznią system kwot mlecznych pod względem dostosowania zawartości tłuszczu — dzięki zniesieniu dostosowania określonego w art. 80 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczególne dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (5), a pod względem zasad rządzących kwotami niewykorzystanymi — dzięki zwiększeniu wartości procentowej określonej w art. 72 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia, którą producent powinien wykorzystać w okresie dwunastomiesięcznym, i ułatwieniu tym samym ponownego rozdysponowania niewykorzystanych kwot. W kontekście restrukturyzacji sektora należy pozwolić państwom członkowskim, aby do dnia 31 marca 2014 r. przyznawały dodatkową pomoc krajową w określonych granicach. Zwiększenia kwot określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 248/2008 z dnia 17 marca 2008 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do narodowych kwot mleka (6) oraz 1-procentowe zwiększenie roczne — wraz z innymi zmianami, które zmniejszają prawdopodobieństwo wnoszenia opłat z tytułu nadwyżek — oznaczają, sądząc po obecnych wynikach produkcyjnych, że tylko Włochom groziłyby opłaty z tytułu nadwyżek, gdyby 1-procentowe zwiększenia miały zastosowanie w okresie od roku 2009/2010 do roku 2013/2014. Zatem z uwagi na obecne wyniki produkcyjne we wszystkich państwach członkowskich należy zwiększenie kwot skumulować dla Włoch na początku tego okresu, tak by uniknąć tego ryzyka. Jeżeli zwiększenia kwot mają we wszystkich państwach członkowskich prowadzić do kontrolowanej i gładkiej transformacji, należy przez następne dwa lata wzmocnić system opłat z tytułu nadwyżek i ustalić go na odpowiednio zniechęcającym poziomie. Dlatego w przypadkach, w których wzrost dostaw znacznie przekracza poziom kwot określonych na rok 2008/2009, powinno się nakładać dodatkowe opłaty z tytułu nadwyżek.

(9)

Rynek serów rozszerza się stopniowo ze wzrastającym popytem zarówno we Wspólnocie, jak i poza nią. Dlatego też ceny sera przez pewien czas utrzymywały się na stałym poziomie i nie miało na nie znacznego wpływu zmniejszenie cen instytucjonalnych na produkty luzem (masła i odtłuszczonego mleka w proszku). Z punktu widzenia zarządzania gospodarczego i rynkowego stałe i fakultatywne dopłaty do prywatnego przechowywania produktów rynkowych o dużej wartości, takich jak sery, nie znajdują już uzasadnienia i dlatego należy je znieść.

(10)

W kontekście reformy sektora mleczarskiego i obecnej sytuacji na rynku pomoc w zakresie odtłuszczonego mleka w proszku używanego jako pasza dla zwierząt oraz mleka odtłuszczonego używanego do produkcji kazeiny nie są obecnie potrzebne. Jednak w przypadku wystąpienia nadwyżek albo możliwości wystąpienia nadwyżek przetworów mlecznych powodujących w ten sposób lub mających możliwość spowodowania znacznych zakłóceń na rynku, pomoc ta może być wciąż istotna. Powinna ona jednak być stosowana nie w ramach zobowiązania do corocznego uruchamiania systemu, lecz na podstawie decyzji Komisji, podejmowanej w oparciu o dokładną analizę rynku. Zatem system powinien stać się fakultatywny. W przypadku zastosowania powyższego systemu wielkość pomocy należy ustalić z góry lub w drodze przetargu.

(11)

Dopłaty do zakupu masła przeznaczonego do wyrobów piekarniczych i lodów oraz do bezpośredniej konsumpcji zostały zmniejszona zgodnie z redukcją ceny interwencyjnej dla masła od 2004 r. i w konsekwencji miały wielkość zerową, zanim doszło do zawieszenia przetargów z uwagi na korzystną sytuację na rynku. Systemy pomocy na zbyt nie są już potrzebne do wspierania rynku na poziomie cen interwencyjnych i dlatego powinny zostać zniesione.

(12)

Jak to miało miejsce w przypadku reformy WPR z 2003 r., w celu podniesienia konkurencyjności rolnictwa Wspólnoty oraz w celu promowania bardziej prorynkowego i zrównoważonego rolnictwa należy kontynuować przejście ze wsparcia produkcji na wsparcie producentów poprzez zniesienie istniejących środków pomocy w rozporządzeniu o jednolitej wspólnej organizacji rynku dla suszu paszowego, lnu, konopi i skrobi ziemniaczanej oraz poprzez włączenie wsparcia dla tych produktów do systemu wsparcia dochodów oddzielonego od produkcji dla każdego gospodarstwa. Tak jak to miało miejsce w przypadku reformy WPR z 2003 r., podczas gdy oddzielenie pomocy przyznanej rolnikom od produkcji pozostawi wypłacane kwoty pomocy niezmienione, podniesie ono znacznie skuteczność wsparcia dochodów.

(13)

Pomoc dotycząca włókna lnianego i konopnego powinna obecnie zostać oddzielona od produkcji. Aby jednak umożliwić branży przetwórstwa lnu i konopi dostosowanie się do nowej sytuacji, włączenie tego wsparcia do systemu płatności jednolitej powinno nastąpić w okresie przejściowym. Zatem pomoc dotyczącą długiego włókna lnianego, krótkiego włókna lnianego oraz włókna konopnego należy zapewniać do dnia 1 lipca 2012 r. Utrzymanie pomocy dotyczącej krótkiego włókna lnianego i włókna konopnego oznacza, że dla równowagi pomocy w sektorze należy zmniejszyć pomoc dotyczącą długiego włókna lnianego. Jednakże, z uwagi na słuszne oczekiwania rolników, zmniejszenie to powinno następować dopiero od roku gospodarczego 2010/2011.

(14)

System dla suszu paszowego został zreformowany w roku 2003, kiedy to część pomocy została przekazana branży, natomiast pozostała część została oddzielona od wielkości produkcji i włączona do systemu płatności jednolitej. W kontekście ogólnej bardziej prorynkowej orientacji, obecnej sytuacji na rynku pasz i roślin wysokobiałkowych, a w szczególności niekorzystnego wpływu na środowisko, jaki według najnowszych ustaleń wywołuje produkcja suszu paszowego metodą sztucznego suszenia, przejście do pełnego oddzielenia płatności od produkcji w całym sektorze powinno zostać zakończone poprzez oddzielenie pozostałej pomocy dla branży. Aby złagodzić skutki zakończenia wypłacania pomocy dla branży należy dokonać właściwego dostosowania cen płaconych producentom surowców, którzy będą otrzymywać zwiększoną pomoc bezpośrednią w wyniku oddzielenia płatności od produkcji. Restrukturyzacja sektora odbywa się od czasu reformy z roku 2003, niemniej jednak należy wprowadzić okres przejściowy trwający do dnia 1 kwietnia 2012 r., który ma umożliwić branży dostosowanie się.

(15)

System ustanowiony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1868/94 z dnia 27 lipca 1994 r. ustanawiającym system kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej (7) nie będzie już konieczny, gdy powiązana pomoc dotycząca skrobi ziemniaczanej określona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającym wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającym określone systemy wsparcia dla rolników (8) zostanie zniesiona. Pomoc dla producentów została częściowo oddzielona od produkcji w 2003 r. i powinna obecnie zostać w pełni oddzielona; należy jednak wprowadzić okres przejściowy trwający do dnia 1 lipca 2012 r., który ma umożliwić rolnikom dostosowanie swoich zobowiązań w zakresie dostaw do systemu pomocy dotyczącej skrobi ziemniaczanej. Obowiązywanie powiązanej ceny minimalnej powinno więc także zostać przedłużone o taki sam okres. Po tej dacie system kwot związany z płatnościami bezpośrednimi powinien zostać zniesiony równolegle z pełnym włączeniem tych płatności bezpośrednich do systemu płatności jednolitej. W międzyczasie należy dokonać włączenia omawianych przepisów do rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku, tak jak ma to miejsce w przypadku innych systemów pomocy i kwot.

(16)

Rozwój sytuacji na krajowych i międzynarodowych rynkach zbóż i skrobi powoduje, że refundacja produkcji skrobi nie jest już istotna w odniesieniu do jej pierwotnych celów i w związku z tym należy ją znieść. Sytuacja na rynku oraz perspektywy są takie, że pomoc ustalono w wysokości zerowej na określony czas i oczekuje się utrzymania tej sytuacji, co oznacza, że można dokonać szybkiego zniesienia pomocy bez żadnych negatywnych skutków dla sektora.

(17)

Organizacje producentów mogą odgrywać istotną rolę w grupowaniu podaży w sektorach, w których występuje nierównowaga w koncentracji producentów i kupujących. Państwa członkowskie powinny więc mieć możliwość uznawania na szczeblu wspólnotowym organizacji producentów we wszystkich sektorach.

(18)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników (9) przewiduje, że państwa członkowskie mogą zatrzymać część składowej pułapów krajowych odpowiadającą płatnościom obszarowym z tytułu chmielu i wykorzystać ją w szczególności do finansowania niektórych działań uznanych organizacji producentów. Rozporządzenie to jest uchylane, a w rozporządzeniu (WE) nr 73/2009 płatność obszarowa z tytułu chmielu zostaje oddzielona od produkcji od dnia 1 stycznia 2010 r., co oznacza na mocy tego przepisu, że ostatnia płatność zostanie dokonana na rzecz organizacji producentów w roku 2010. W celu umożliwienia organizacjom producentów chmielu kontynuowanie dotychczasowej działalności, należy przewidzieć szczegółowy przepis dotyczący wykorzystywania ekwiwalentnych kwot w danych państwach członkowskich na ten sam rodzaj działalności ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2011 r.

(19)

Rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku przewiduje, że wstrzymane kwoty pomocy w odniesieniu do gajów oliwnych na mocy art. 110i ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 mogą być wykorzystywane na finansowanie programów prac organizacji podmiotów gospodarczych. Uchyla się rozporządzenie (WE) nr 1782/2003. Dla zachowania jasności i pewności prawnej należy przewidzieć szczegółowy przepis w celu określenia kwot, które będą wykorzystywane w odnośnych państwach członkowskich na programy prac.

(20)

W interesie pewności prawnej i uproszczenia należy wyjaśnić i zharmonizować przepisy dotyczące niestosowania art. 87, 88 i 89 Traktatu do płatności dokonywanych przez państwa członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 lub rozporządzeniem Rady (WE) nr 247/2006 z dnia 30 stycznia 2006 r. w sprawie szczególnych działań w dziedzinie rolnictwa na rzecz regionów peryferyjnych Unii Europejskiej (10), rozporządzeniem Rady (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiającym tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie (11), rozporządzeniem Rady (WE) 1405/2006 z dnia 18 września 2006 r. ustanawiającym szczególne środki dotyczące rolnictwa dla mniejszych wysp Morza Egejskiego (12), rozporządzeniem Rady (WE) nr 3/2008 z dnia 17 grudnia 2007 r. w sprawie działań informacyjnych i promocyjnych dotyczących produktów rolnych na rynku wewnętrznym i w krajach trzecich (13) oraz rozporządzeniem Rady (WE) nr 479/2008 z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (14). W tym kontekście przepisy wyżej wymienionych rozporządzeń, które inaczej zostałyby albo mogłyby zostać uznane w określonych warunkach za zgodnie z pojęciem pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu, powinny zostać wyłączone z zakresu stosowania zasad dotyczących pomocy państwa. Omawiane przepisy zawierają odpowiednie warunki dla przyznania wsparcia w celu uniknięcia nadmiernego zakłócenia konkurencji.

(21)

Rozporządzenia: (WE) nr 247/2006, (WE) nr 320/2006, (WE) nr 1405/2006, (WE) nr 1234/2007, (WE) nr 3/2008 oraz (WE) nr 479/2008 należy zatem odpowiednio zmienić.

(22)

Następujące akty prawne są przestarzałe i dlatego, w interesie pewności prawnej, powinny zostać uchylone: rozporządzenie Rady: (EWG) nr 1883/78 z dnia 2 sierpnia 1978 r. ustanawiające ogólne reguły finansowania interwencji przez Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej, Sekcja Gwarancji (15), rozporządzenie Rady (EWG) nr 1254/89 z dnia 3 maja 1989 r. ustalające na rok gospodarczy 1989/90, między innymi, niektóre ceny cukru oraz standardową jakość buraków (16), rozporządzenie Rady (EWG) nr 2247/89 z dnia 24 lipca 1989 r. w sprawie środków nadzwyczajnych dla swobodnej dostawy określonych produktów rolnych do Polski (17), rozporządzenie Rady (EWG) nr 2055/93 z dnia 19 lipca 1993 r. przydzielające specjalne ilości referencyjne niektórym producentom mleka i przetworów mlecznych (18) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1182/2005 z dnia 18 lipca 2005 r. przyjmujące autonomiczne i przejściowe środki w celu otwarcia wspólnotowego kontyngentu taryfowego na przywóz bydła żywego pochodzącego ze Szwajcarii (19). Następujące akty prawne staną się przestarzałe z dniem 1 maja 2009 r. i dlatego też powinny zostać uchylone ze skutkiem od dnia 1 maja 2009 r.: rozporządzenie Rady (WE) nr 2596/97 z dnia 18 grudnia 1997 r. przedłużające okres, o którym mowa w art. 149 ust. 1 Aktu Przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji (20) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 315/2007 z dnia 19 marca 2007 r. ustanawiające środki przejściowe stanowiące odstępstwo od rozporządzenia (WE) nr 2597/97 w odniesieniu do mleka spożywczego wyprodukowanego w Estonii (21).

(23)

Niniejsze rozporządzenie powinno być zasadniczo stosowane od daty wejścia w życie. Jednak w celu zagwarantowania, że przepisy niniejszego rozporządzenia nie będą zakłócały wypłaty określonych środków pomocy przysługujących w latach gospodarczych 2008/2009 albo 2009/2010, należy przewidzieć późniejszą datę stosowania w odniesieniu do przepisów mających bezpośredni wpływ na funkcjonowanie tych systemów w sektorach, w których stosuje się lata gospodarcze. Niniejsze rozporządzenie powinno być więc stosowane w takich przypadkach dopiero od początku późniejszych lat gospodarczych,

1)

Skreśla się ust. 3 akapit drugi.

2)

Dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Bez uszczerbku dla ust. 1 i 2 niniejszego artykułu oraz w drodze odstępstwa od art. 180 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 (22) i art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1184/2006 (23) — art. 87, 88 ani 89 Traktatu nie stosuje się do płatności dokonywanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem na podstawie tytułu III, ust. 3 niniejszego artykułu oraz art. 17 i 21 niniejszego rozporządzenia.

1)

Art. 6 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   Państwa członkowskie nie przyznają pomocy krajowej w odniesieniu do środków na rzecz dywersyfikacji przewidzianych w niniejszym artykule. Jeżeli pułapy, o których mowa w ust. 4 akapit trzeci, pozwalają jednak na przyznanie 100 % pomocy na rzecz dywersyfikacji, dane państwo członkowskie wnosi wkład w wysokości co najmniej 20 % kwalifikujących się wydatków.”.

2)

Dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 13a

Pomoc państwa

Bez uszczerbku dla art. 6 ust. 5 niniejszego rozporządzenia oraz w drodze odstępstwa od art. 180 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 (22) i art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1184/2006 (23), art. 87, 88 ani 89 Traktatu nie stosuje się do płatności dokonywanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem na podstawie art. 3, 6, 7, 8, 9 i 11 niniejszego rozporządzenia.

1)

Artykuł 8 ust. 1 lit. a) otrzymuje brzmienie:

2)

Skreśla się art. 10 ust. 2.

3)

Część II tytuł I rozdział I sekcja II podsekcja II otrzymuje brzmienie:

„Podsekcja II

Otwieranie skupu

Artykuł 11

Okresy interwencji publicznej

Interwencja publiczna jest dostępna:

Artykuł 12

Otwarcie interwencji publicznej

1.   W okresach, o których mowa w art. 11, interwencja publiczna:

2.   Interwencja publiczna dla wołowiny i cielęciny, o której mowa w ust. 1 lit. c), jest zamykana przez Komisję, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, jeżeli w reprezentatywnym okresie warunki określone w lit. c) przestały być spełniane.

Artykuł 13

Limity interwencji

1.   Skup w ramach interwencji publicznej jest dokonywany w ramach następujących limitów:

2.   Cukier przechowywany zgodnie z przepisami ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu w danym roku gospodarczym nie podlega żadnym innym środkom w zakresie przechowywania przewidzianym w art. 32, 52 i 63.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1, dla produktów, o których mowa w lit. a), c) i d) ust.1, Komisja może podjąć decyzję o kontynuowaniu interwencji publicznej wykraczającej poza kwoty wskazane w tym ustępie, jeżeli wymaga tego sytuacja na rynku oraz, w szczególności, zmiany cen rynkowych.”.

4)

Część II tytuł I rozdział I sekcja II podsekcja III otrzymuje brzmienie:

„Podsekcja III

Ceny interwencyjne

Artykuł 18

Ceny interwencyjne

1.   Cena interwencyjna:

2.   Ceny interwencyjne oraz objęte interwencją ilości następujących produktów określa Komisja w procedurach przetargowych:

W szczególnych przypadkach procedury przetargowe mogą zostać ograniczone do danego państwa członkowskiego lub regionu danego państwa członkowskiego albo ceny interwencyjne i ilości objęte interwencją mogą zostać ustalone dla danego państwa członkowskiego lub danego regionu państwa członkowskiego na podstawie notowanych średnich cen rynkowych.

3.   Maksymalna cena skupu określona w procedurach przetargowych zgodnie z ust. 2 jest nie wyższa:

4.   Ceny interwencyjne, o których mowa w ust. 1, 2 i 3 które dotyczą:

5.   Cena interwencyjna cukru wynosi 80 % ceny referencyjnej ustalonej na rok gospodarczy następujący po roku gospodarczym, w którym złożono ofertę. Jeżeli jednak jakość cukru oferowanego agencji płatniczej różni się od jakości standardowej, o której mowa w załączniku IV pkt B, dla której ustalono cenę referencyjną, cena interwencyjna zostaje stosownie podwyższona albo obniżona.”.

5)

Skreśla się art. 28 lit. b).

6)

Skreśla się art. 30.

7)

W art. 31 wprowadza się następujące zmiany:

8)

Skreśla się art. 36.

9)

W art. 43 wprowadza się następujące zmiany:

10)

Skreśla się art. 46 ust. 3.

11)

Artykuł 55 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 55

Systemy kwot

1.   System kwot ma zastosowanie do następujących produktów:

2.   W odniesieniu do systemów kwot, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu, jeżeli producent przekroczy odpowiednią kwotę oraz, w przypadku cukru, nie wykorzysta ilości nadwyżek w sposób określony w art. 61, wnosi on opłatę z tytułu nadwyżek w odniesieniu do tych ilości, zgodnie z warunkami określonymi w sekcji II i III.”.

12)

W art. 72 ust. 2 wartość „70 %” zastępuje się wartością „85 %”.

13)

W art. 78 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Jednakże w okresach dwunastomiesięcznych rozpoczynających się w dniu 1 kwietnia 2009 r. i 1 kwietnia 2010 r. opłatę z tytułu nadwyżek dostarczonego mleka, które przekraczają 106 % kwoty krajowej obowiązującej na dostawy w okresie dwunastomiesięcznym rozpoczynającym się w dniu 1 kwietnia 2008 r., ustala się w wysokości 150 % opłaty, o której mowa w akapicie drugim.”.

14)

W art. 80 wprowadza się następujące zmiany:

15)

W części II tytuł I rozdział III dodaje się sekcję w brzmieniu:

„Sekcja IIIa

Kwoty na produkcję skrobi ziemniaczanej

Artykuł 84a

Kwoty na produkcję skrobi ziemniaczanej

1.   Państwa członkowskie produkujące skrobię ziemniaczaną otrzymują kwoty na rok gospodarczy, w którym obowiązuje system kwot według art. 204 ust. 5 i zgodnie z załącznikiem Xa.

2.   Każde państwo członkowskie będące producentem, o którym mowa w załączniku Xa, rozdziela swoją kwotę między producentów skrobi ziemniaczanej do wykorzystania w danych latach gospodarczych na podstawie podkwot przyznanych każdemu producentowi w roku 2007/2008.

3.   Przedsiębiorstwo produkujące skrobię ziemniaczaną nie zawiera umów kontraktacji z producentami ziemniaków na uprawę ziemniaków w ilości pozwalającej na wyprodukowanie skrobi ziemniaczanej w ilości przewyższającej przyznaną mu kwotę, o której mowa w ust. 2.

4.   Skrobię ziemniaczaną wyprodukowaną w ilości przekraczającej kwotę, o której mowa w ust. 2, wywozi się ze Wspólnoty przed 1 stycznia roku następującego po danym roku gospodarczym. Z tego tytułu nie wypłaca się żadnych refundacji wywozowych.

5.   Bez uszczerbku dla ust. 4 przedsiębiorstwo produkujące skrobię ziemniaczaną może, w każdym roku gospodarczym, w dodatku do swojej kwoty na dany rok, wykorzystać nie więcej niż 5 % swojej kwoty odnoszącej się do następnego roku gospodarczego. W takim przypadku, kwotę na następny rok gospodarczy zmniejsza się odpowiednio.

6.   Przepisy niniejszej sekcji nie mają zastosowania do produkcji skrobi ziemniaczanej przez przedsiębiorstwa, które nie podlegają przepisom ust. 2 niniejszego artykułu i które zakupują ziemniaki, w odniesieniu do których producenci nie korzystają z płatności określonych w art. 77 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (24).

16)

W art. 85 dodaje się następującą literę:

17)

Skreśla się część II tytuł I rozdział IV sekcja I podsekcja I.

18)

Artykuł 91 ust. 1 akapit pierwszy i drugi otrzymują brzmienie:

„Pomoc z tytułu przetwórstwa słomy długiego lnu uprawianego na włókno i słomy krótkiego lnu i konopi uprawianych na włókno przyznaje się na lata gospodarcze od 2009/2010 do 2011/2012 upoważnionym głównym przetwórcom na podstawie ilości włókna faktycznie uzyskanego ze słomy, w odniesieniu do której z rolnikiem została zawarta umowa sprzedaży.”.

19)

W art. 92 ust. 1 akapit pierwszy wprowadza się następujące zmiany:

20)

Artykuł 94 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Ustanawia się maksymalną gwarantowaną ilość długiego włókna lnianego wynoszącą 80 878 ton na każdy rok gospodarczy od 2009/2010 do 2011/2012, która może zostać objęta pomocą. Ilość ta jest rozdzielana między niektóre państwa członkowskie jako krajowe ilości gwarantowane zgodnie z pkt A.I. załącznika XI.”.

21)

Artykuł 94 ust. 1a otrzymuje brzmienie:

„1a.   Ustanawia się maksymalną gwarantowaną ilość krótkiego włókna lnianego i włókna konopnego wynoszącą 147 265 ton na każdy rok gospodarczy od 2009/2010 do 2011/2012, która może zostać objęta pomocą. Ilość ta jest rozdzielana między niektóre państwa członkowskie jako krajowe ilości gwarantowane zgodnie z pkt A.II załącznika XI.”.

22)

Dodaje się część II tytuł I rozdział IV sekcja I podsekcja III w brzmieniu:

„Podsekcja III

Skrobia ziemniaczana

Artykuł 95a

Premia z tytułu skrobi ziemniaczanej

1.   Premia w wysokości 22,25 EUR na tonę wyprodukowanej skrobi jest wypłacana w latach gospodarczych 2009/2010, 2010/2011 i 2011/2012 producentom skrobi ziemniaczanej za taką ilość skrobi ziemniaczanej, jaka odpowiada granicy przyznanej im kwoty, o której mowa w art. 84a ust. 2, pod warunkiem, że producenci ci zapłacili producentom ziemniaków cenę minimalną za wszystkie ziemniaki niezbędne do wyprodukowania skrobi w ilości mieszczącej się w granicy takiej kwoty.

2.   Minimalna cena ziemniaków przeznaczonych do wytworzenia skrobi ziemniaczanej zostaje ustalona w wysokości 178,31 EUR za tonę w przedmiotowych latach gospodarczych.

Cena ta odnosi się do ilości ziemniaków dostarczonych do zakładu przetwórczego potrzebnych do wytworzenia jednej tony skrobi.

Cena minimalna jest dostosowywana stosownie do zawartości skrobi w ziemniakach.

3.   Komisja przyjmuje przepisy szczegółowe dotyczące wprowadzenia niniejszej podsekcji w życie.”.

23)

Skreśla się art. 96.

24)

Artykuł 99 i 100 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 99

Pomoc dotycząca mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonego na paszę

1.   Kiedy powstają nadwyżki przetworów mlecznych lub występuje prawdopodobieństwo ich pojawienia się, które powodują albo mogą spowodować poważne zakłócenie równowagi na rynku, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu pomocy dotyczącej produkowanego we Wspólnocie mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonego na paszę, zgodnie z warunkami i normami dla produktów, które określi Komisja. Pomoc może zostać ustalona z góry albo w drodze procedur przetargowych.

Do celów niniejszego artykułu maślankę i maślankę w proszku uważa się za mleko odtłuszczone i odtłuszczone mleko w proszku.

2.   Komisja ustala wysokość pomocy z uwzględnieniem ceny referencyjnej wskazanej w art. 8 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) dla odtłuszczonego mleka w proszku oraz z uwzględnieniem rozwoju sytuacji na rynku w odniesieniu do mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku.

Artykuł 100

Pomoc dotycząca mleka odtłuszczonego przetwarzanego na kazeinę i kazeiniany

1.   Kiedy powstają nadwyżki przetworów mlecznych albo występuje prawdopodobieństwo ich pojawienia się, które powodują albo mogą spowodować poważne zakłócenie równowagi na rynku, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu pomocy dotyczącej produkowanego we Wspólnocie mleka odtłuszczonego przetwarzanego na kazeinę i kazeiniany, zgodnie z warunkami i normami dla takiego mleka oraz kazeiny i kazeinianów z niego produkowanych, które określi Komisja. Pomoc może zostać ustalona z góry albo w drodze procedur przetargowych.

2.   Komisja ustala wysokość pomocy z uwzględnieniem rozwoju sytuacji na rynku dla odtłuszczonego mleka w proszku oraz ceny referencyjnej w odniesieniu do odtłuszczonego mleka w proszku ustalonej w art. 8 ust. 1 lit. e) ppkt (ii).

Wysokość pomocy może być różna, zależnie od tego, czy odtłuszczone mleko jest przetwarzane na kazeinę lub kazeiniany i zależnie od jakości tych produktów.”.

25)

Skreśla się art. 101.

26)

Artykuł 102 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Państwa członkowskie mogą, w ramach uzupełniania pomocy wspólnotowej, przyznać pomoc krajową do produktów, o których mowa w ust. 1, dostarczanych uczniom uczęszczającym do placówek oświatowych. Państwa członkowskie mogą finansować swoją pomoc krajową z opłaty nakładanej na sektor mleczarski lub z innego wkładu ze strony sektora mleczarskiego.”.

27)

Dodaje się sekcję w brzmieniu:

„Sekcja IIIa

Pomoc w sektorze chmielu

Artykuł 102a

Pomoc dla organizacji producentów

1.   Wspólnota finansuje płatności dla organizacji producentów w sektorze chmielu uznanych zgodnie z art. 122, przeznaczone na cele, o których mowa w tym artykule.

2.   Roczne finansowanie przez Wspólnotę płatności dla organizacji producentów wynosi 2 277 000 EUR dla Niemiec.

3.   Komisja przyjmuje przepisy szczegółowe dotyczące wprowadzenia w życie niniejszej sekcji.”.

28)

W art. 103 wprowadza się następujące zmiany:

29)

Skreśla się art. 103e ust. 2.

30)

Artykuł 105 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Państwa członkowskie mogą przyznać szczególny rodzaj pomocy krajowej w zakresie ochrony pasiek o niekorzystnych warunkach strukturalnych lub naturalnych, lub w ramach programów rozwoju gospodarczego, z wyjątkiem pomocy na cele związane z produkcją lub handlem. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji pomoc wraz z przedstawieniem programu pszczelarskiego zgodnie z art. 109.”.

31)

Artykuł 119 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 119

Stosowanie kazeiny i kazeinianów w wyrobie sera

Jeżeli pomoc jest wypłacana na podstawie art. 100, Komisja może uzależnić stosowanie kazeiny i kazeinianów w wyrobie sera od uzyskania uprzedniego zezwolenia, które jest udzielane jedynie wtedy, gdy takie stosowanie jest warunkiem koniecznym do wytwarzania tych produktów.”.

32)

W art. 122 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Państwa członkowskie mogą także uznać organizacje producentów powołane przez producentów jakiegokolwiek sektora, o którym mowa w art. 1, innego niż sektory, o których mowa w ust. 1 lit. a), na warunkach określonych w lit. b) i c) tego ustępu.”.

33)

Artykuł 124 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Artykuł 122 i art. 123 ust. 1 stosuje się bez uszczerbku dla uznawania przez państwa członkowskie na podstawie prawa krajowego i zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego, odpowiednio, organizacji producentów lub organizacji międzybranżowych w każdym z sektorów, o których mowa w art. 1, z wyjątkiem sektorów, o których mowa w art. 122 ust. 1 lit. a) i w art. 123 ust. 1.”.

34)

Artykuł 180 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 180

Stosowanie art. 87, 88 i 89 Traktatu

Artykuły 87, 88 i 89 Traktatu stosuje się do produkcji i handlu produktami, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) do k) i lit. m) do u) oraz w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

Jednak art. 87, 88 ani 89 Traktatu nie stosuje się do płatności dokonanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem na podstawie art. 44, 45, 46, 47, 48, 102, 102a, 103, 103a, 103b, 103e, 103ga, 104, 105 i 182 niniejszego rozporządzenia.”.

35)

W art. 182 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„7.   Państwa członkowskie mogą do dnia 31 marca 2014 r. przyznawać rolnikom w sektorze mleczarskim pomoc państwa o łącznej wysokości nie przekraczającej rocznie 55 % pułapu, który określono w art. 69 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 oprócz wsparcia wspólnotowego udzielanego zgodnie z art. 68 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia. Jednakże całkowita kwota wsparcia wspólnotowego w ramach działań, o których mowa w art. 68 ust. 4 tego rozporządzenia, oraz pomocy państwa nie może w żadnym wypadku przekroczyć pułapu, o którym mowa w art. 68 ust. 4.”.

36)

W art. 184 dodaje się punkt w brzmieniu:

37)

W art. 204 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„5.   W odniesieniu do skrobi ziemniaczanej, część II tytuł I rozdział III Sekcja IIIa stosuje się do końca roku gospodarczego 2011/2012 dla skrobi ziemniaczanej.”.

38)

Punkt 1 załącznika IX zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

39)

Tekst załącznika II do niniejszego rozporządzenia wprowadza się jako załącznik Xa.

40)

Tekst załącznika III do niniejszego rozporządzenia wprowadza się do załącznika XXII jako pkt 20a.

a)

Artykuł 4 pkt 5–8, 12–14 i 38 stosuje się od dnia 1 kwietnia 2009 r.;

b)

Artykuł 4 pkt 11, 15, 16, 18–25, 31, 37 i 39 stosuje się od dnia 1 lipca 2009 r.;

c)

Artykuł 4 pkt 1, 3, 4 oraz pkt 9 lit. b) stosuje się od:

d)

Artykuł 4 pkt 27 stosuje się od dnia 1 stycznia 2011 r.;

e)

Artykuł 4 pkt 17 stosuje się od dnia 1 kwietnia 2012 r.