1)

Czy prawo Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, takich jak art. 1 ust. 515, 516, 517 ustawy nr 178 z dnia 30 grudnia 2020 r., które przewidują w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim, lecz działających we Włoszech, dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym, takie jak wpis do specjalnego rejestru i obowiązek wniesienia wkładu finansowego? W szczególności, czy ten przepis krajowy narusza art. 3 dyrektywy o handlu elektronicznym (dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. (1)), zgodnie z którym podmiot świadczący usługi społeczeństwa informacyjnego – w niniejszej sprawie spółka Google Ireland Limited – podlega wyłącznie ustawodawstwu […] państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę?

2)

Czy prawo Unii Europejskiej stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, takich jak art. 1 ust. 515, 516, 517 ustawy nr 178 z dnia 30 grudnia 2020 r., który przewiduje w odniesieniu do podmiotów mających siedzibę w innym państwie europejskim dodatkowe obciążenia o charakterze administracyjnym i finansowym? W szczególności, czy ustanowiona w art. 56 [TFUE] zasada swobodnego świadczenia usług oraz podobne zasady wynikające z dyrektyw 2006/123/WE (2) i 2000/31/WE stoją na przeszkodzie środkowi krajowemu, który nakłada na pośredników działających we Włoszech, lecz niemających tam siedziby, dodatkowe obciążenia w związku z prowadzeniem tej działalności w stosunku do obciążeń nałożonych w państwie pochodzenia?

3)

Czy prawo Unii Europejskiej, w szczególności dyrektywa (UE) 2015/1535 (3) zobowiązywała państwo włoskie do powiadomienia Komisji o wprowadzeniu obowiązku wpisu do ROC, nałożonego na dostawców usług pośrednictwa internetowego i dostawców wyszukiwarek internetowych, oraz – w szczególności – czy art. 3 ust. 4 lit. b) tiret drugie dyrektywy 2000/31 należy interpretować w ten sposób, że podmiot prywatny, mający siedzibę w państwie członkowskim innym niż Włochy, może sprzeciwić się stosowaniu wobec niego środków przyjętych przez ustawodawcę włoskiego (w art. 1 ust. 515, 516 i 517 ustawy nr 178 z dnia 30 grudnia 2020 r.), które mogą ograniczyć swobodny przepływ usługi społeczeństwa informacyjnego, w przypadku gdy środki te nie były notyfikowane zgodnie ze wspomnianym przepisem?

4)

Czy rozporządzenie (UE) 2019/1150 (4), w szczególności jego art. 15, jak również zasada proporcjonalności stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego lub środkowi przyjętemu przez niezależny organ krajowy, który zobowiązuje dostawców usług pośrednictwa internetowego, działających w danym państwie członkowskim, do wpisania się do rejestru operatorów łączności (ROC) i z którego wynika szereg obowiązków o charakterze formalnym i proceduralnym, obowiązki w zakresie wnoszenia wkładu oraz zakazy dotyczące osiągania dochodów przekraczających określoną kwotę?