Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 21 stycznia 2019 r. — CV/Iccrea Banca SpA Istituto Centrale del Credito Cooperativo

(Sprawa C-37/19)

(2019/C 182/07)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację: CV

Druga strona postępowania: Iccrea Banca SpA Istituto Centrale del Credito Cooperativo

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88 (1) i art. 31 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, rozpatrywane również oddzielnie, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu lub praktyce krajowej, zgodnie z którą w przypadku ustania stosunku pracy prawo do ekwiwalentu pieniężnego za należny, lecz niewykorzystany urlop (a także za instytucję prawną, jaką są „Festività soppresse” [zniesione dni ustawowo wolne od pracy] o charakterze i funkcji porównywalnej do corocznego urlopu wypoczynkowego) nie przysługuje pracownikowi, w sytuacji gdy nie mógł on z niego skorzystać, przed zakończeniem stosunku pracy ze względu na niezgodną z prawem przyczynę leżącą po stronie pracodawcy (rozwiązanie stosunku pracy prawomocnie uznane przez sąd krajowy za niezgodne z prawem w drodze orzeczenia o przywróceniu stosunku pracy z mocą wsteczną), za okres, jaki upłynął od działania pracodawcy do następnego przywrócenia do pracy?

(1)  Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. 2003, L 299, s. 9).