–

w imieniu Sumitomo Chemical Agro Europe SAS – M. Grunchard, M. Ombredane, avocates, i K. Van Maldegem, advocaat,

–

w imieniu Agence nationale de sécurité sanitaire de l’alimentation, de l’environnement et du travail (ANSES) – F. Pinet, avocat,

–

w imieniu rządu francuskiego – M. de Lisi, B. Fodda i B. Travard, w charakterze pełnomocników,

–

w imieniu Komisji Europejskiej – R. Lindenthal, M. Noll-Ehlers i F. Thiran, w charakterze pełnomocników,

1

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczy wykładni art. 19 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (Dz.U. 1998, L 123, s. 1), art. 66 i 67 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych (Dz.U. 2012, L 167, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 334/2014 z dnia 11 marca 2014 r. (Dz.U. 2014, L 103, s. 22) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 528/2012”), a także art. 4 ust. 2 dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającej dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. 2003, L 41, s. 26).

2

Wniosek ten złożono w ramach sporu między Sumitomo Chemical Agro Europe SAS a Agence nationale de sécurité sanitaire de l’alimentation, de l’environnement et du travail (krajową agencją bezpieczeństwa sanitarnego żywności, środowiska i pracy, ANSES) (Francja) i Compagnie européenne de réalisations antiparasitaires SAS France (CERA) w przedmiocie odmowy udzielenia dostępu do całości sprawozdania tej agencji, w którym stwierdzono równoważność techniczną dwóch substancji czynnych zawartych w produktach biobójczych sprzedawanych przez Sumitomo Chemical Agro Europe i przez CERA.

3

Artykuł 4 Konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, podpisanej w Aarhus w dniu 25 czerwca 1998 r. i zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2005/370/WE z dnia 17 lutego 2005 r. (Dz.U. 2005, L 124, s. 1, zwanej dalej „konwencją z Aarhus”), zatytułowany „Dostęp do informacji dotyczących środowiska”, stanowi:

„1.   Każda ze stron zapewnia, że zgodnie z poniższymi postanowieniami niniejszego artykułu władze publiczne, w odpowiedzi na żądanie udzielenia informacji dotyczących środowiska, udostępniają społeczeństwu, w ramach ustawodawstwa krajowego, taką informację […]

[…]

4.   Można odmówić udzielenia informacji dotyczącej środowiska, jeżeli ujawnienie jej miałoby szkodliwy wpływ na:

[…]

[…]

Powyższe powody umożliwiające odmowę są interpretowane w sposób zawężający, biorąc pod uwagę społeczny interes przemawiający za ujawnieniem informacji i to, czy żądana informacja dotyczy wprowadzania zanieczyszczeń do środowiska.

[…]”.

4

Z zastrzeżeniem przepisów przejściowych, o których mowa w pkt 13 niniejszego wyroku, dyrektywa 98/8 została uchylona ze skutkiem od dnia 1 września 2013 r. rozporządzeniem nr 528/2012, w wersji pierwotnej, które stosuje się od tej daty.

5

Artykuł 19 tej dyrektywy, zatytułowany „Poufność”, stanowił w ust. 1:

„Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy Rady 90/313/EWG z dnia 7 czerwca 1990 r., w sprawie swobodnego dostępu do informacji o środowisku [(Dz.U. 1990, L 158, s. 56)], wnioskodawca może wskazać właściwym organom informacje, które uważa za istotne pod względem handlowym i których ujawnienie mogłoby mu zaszkodzić w zakresie przemysłowym lub handlowym, w stosunku do których domaga się zachowania ich poufnego charakteru względem każdej osoby, innej niż właściwe organy i Komisja [Europejska]. W każdym przypadku wymagane będzie pełne uzasadnienie. Bez uszczerbku dla informacji, określonych w ust. 3 […], państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki w celu zapewnienia poufności odnośnie do pełnego składu produktów, o ile żąda tego wnioskodawca”.

6

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 528/2012:

„1.   Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

[…]

[…]”.

7

Artykuł 19 tego rozporządzenia, zatytułowany „Warunki udzielania pozwoleń”, przewiduje w ust. 1:

„Pozwolenie na produkt biobójczy inny niż produkt kwalifikujący się do uproszczonego pozwolenia zgodnie z art. 25 udzielane jest w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

[…]

[…]”.

8

Artykuł 30 rzeczonego rozporządzenia, zatytułowany „Ocena wniosków”, przewiduje w ust. 3 lit. a):

„W terminie 365 dni, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ otrzymujący:

9

Artykuł 54 tego rozporządzenia, zatytułowany „Ocena równoważności technicznej”, ma następujące brzmienie:

„1.   Gdy konieczne jest ustalenie równoważności technicznej substancji czynnych, osoba ubiegająca się o ustalenie tej równoważności (zwana dalej »wnioskodawcą«) składa wniosek w [Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA)].

2.   Wnioskodawca przekłada wszelkie dane wymagane przez [ECHA] do stwierdzenia równoważności technicznej.

[…]

4.   Po umożliwieniu wnioskodawcy przedstawienia uwag, [ECHA] podejmuje decyzję w terminie 90 dni od daty otrzymania wniosku, o którym mowa w ust. 1, oraz informuje o niej państwa członkowskie i wnioskodawcę.

5.   W przypadku gdy w opinii [ECHA] w celu przeprowadzenia oceny równoważności technicznej konieczne są dodatkowe informacje, zwraca się ona do wnioskodawcy o przedstawienie tych informacji w terminie określonym przez [ECHA]. Jeżeli wnioskodawca nie przedłoży w wyznaczonym terminie dodatkowych informacji, [ECHA] odrzuca wniosek. Bieg 90-dniowego terminu, o którym mowa w ust. 4, zostaje zawieszony od dnia, w którym zwrócono się o dodatkowe informacje, aż do chwili otrzymania informacji. Zawieszenie terminu nie może przekraczać 180 dni, chyba że dłuższe zawieszenie jest uzasadnione ze względu na charakter wymaganych danych lub wyjątkowe okoliczności.

6.   W uzasadnionych przypadkach [ECHA] może skonsultować się z właściwym organem państwa członkowskiego, który pełnił rolę właściwego organu oceniającego podczas oceny danej substancji czynnej.

[…]”.

10

Artykuł 66 rozporządzenia nr 528/2012, zatytułowany „Poufność”, stanowi:

„1.   Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji [(Dz.U. 2001, L 145, s. 43)] oraz zasady przyjęte przez zarząd [ECHA] zgodnie z art. 118 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 [Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniającego dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. 2006, L 396, s. 1)] mają zastosowanie do dokumentów przechowywanych przez [ECHA] do celów niniejszego rozporządzenia.

2.   [ECHA] i właściwe organy odmawiają dostępu do informacji w przypadkach, gdy ich ujawnienie stanowiłoby naruszenie ochrony interesów handlowych, prywatności lub bezpieczeństwa zainteresowanych osób.

Za naruszenie ochrony interesów handlowych lub prywatności lub bezpieczeństwa zainteresowanych osób uważa się z reguły ujawnienie następujących informacji:

Jednak w przypadku konieczności podjęcia pilnych działań w celu ochrony zdrowia ludzi, zdrowia zwierząt, bezpieczeństwa lub środowiska lub z innych powodów uzasadnionych nadrzędnym interesem publicznym [ECHA] lub właściwy organ ujawnia informacje, o których mowa w niniejszym ustępie.

3.   Niezależnie od ust. 2 po udzieleniu pozwolenia w żadnym przypadku nie odmawia się dostępu do następujących informacji:

[…]

[…]

4.   Każda osoba przekazująca [ECHA] lub właściwemu organowi informacje na temat substancji czynnej lub produktu biobójczego do celów niniejszego rozporządzenia może zażądać nieudostępniania informacji określonych w art. 67 ust. 3 i 4, podając powody, dla których ujawnienie tych informacji mogłoby być szkodliwe dla interesów handlowych tej osoby lub interesów handlowych innej zainteresowanej strony”.

11

Zgodnie z art. 67 rozporządzenia nr 528/2012, zatytułowanym „Dostęp publiczny drogą elektroniczną”:

„1.   Od dnia przyjęcia rozporządzenia wykonawczego przez Komisję, przewidującego zatwierdzenie substancji czynnej zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. a), następujące aktualne informacje dotyczące tej substancji czynnej, będące w posiadaniu [ECHA] lub Komisji, są nieodpłatnie udostępniane publicznie i łatwo dostępne:

[…]

2.   Od dnia wydania pozwolenia na produkt biobójczy [ECHA] podaje do publicznej wiadomości, nieodpłatnie, następujące aktualne informacje i zapewnia ich łatwą dostępność:

3.   Od dnia przyjęcia rozporządzenia wykonawczego przez Komisję, przewidującego zatwierdzenie substancji czynnej, zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. a), z wyjątkiem sytuacji, gdy podmiot, który przedłożył dane, przedstawił zgodnie z art. 66 ust. 4 powody – uznane za uzasadnione przez właściwy organ lub [ECHA] – dla których publikacja tych informacji jest potencjalnie szkodliwa dla jego interesów handlowych lub interesów handlowych innej zainteresowanej strony, [ECHA] podaje do wiadomości publicznej, nieodpłatnie, następujące aktualne informacje dotyczące tej substancji czynnej:

[…]

4.   Od dnia wydania pozwolenia na produkt biobójczy, z wyjątkiem sytuacji, gdy podmiot, który przedłożył dane, przedstawił powody zgodnie z art. 66 ust. 4 – uznane za uzasadnione przez właściwy organ lub przez [ECHA] – dla których publikacja tych informacji mogłaby być szkodliwa dla jego interesów handlowych lub interesów handlowych innej zainteresowanej strony, [ECHA] podaje do wiadomości publicznej, nieodpłatnie, następujące aktualne informacje:

12

Artykuł 91 tego rozporządzenia, zatytułowany „Środki przejściowe dotyczące wniosków o pozwolenie na produkt biobójczy składanych na mocy dyrektywy 98/8/WE”, stanowi:

„Wnioski o pozwolenie na produkt biobójczy składane do celów dyrektywy 98/8/WE, w przypadku których nie zakończono oceny przed dniem 1 września 2013 r., oceniane są przez właściwe organy zgodnie z tą dyrektywą.

[…]”.

13

Artykuł 96 akapit pierwszy rozporządzenia nr 528/2012 stanowi, że „[b]ez uszczerbku dla art. 86, 89–93 i 95 niniejszego rozporządzenia dyrektywa 98/8/WE traci moc ze skutkiem od dnia 1 września 2013 r.”.

14

Zgodnie z art. 97 akapit drugi rozporządzenia nr 528/2012 owo rozporządzenie stosuje się od dnia 1 września 2013 r.

15

Tytuł 2 załącznika III do tego rozporządzenia, w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2021/525 z dnia 19 października 2020 r. zmieniającego załączniki II i III do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych (Dz.U. 2021, L 106, s. 3), zatytułowany „Mikroorganizmy”, stanowi:

„Dane podstawowe i dodatkowe

W poniższej tabeli wymienione są informacje niezbędne do uzasadnienia wniosku o pozwolenie na wprowadzenie produktu biobójczego do obrotu.

[…]

[…]”.

16

Załącznik VI do tego rozporządzenia, zatytułowany „Wspólne zasady oceny dokumentacji dotyczącej produktów biobójczych”, przewiduje:

„[…]

Ocena

Zasady ogólne

[…]

[…]”.

17

Zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy 2003/4:

„Państwa członkowskie zapewniają, że organy władzy publicznej, zgodnie z postanowieniami niniejszej dyrektywy, są obowiązane udostępnić informacje o środowisku, które znajdują się w ich posiadaniu lub które są dla nich przeznaczone, każdemu wnioskodawcy na jego wniosek, bez konieczności wykazania przez niego interesu”.

18

Artykuł 4 ust. 2 tej dyrektywy stanowi:

„Państwa członkowskie mogą zdecydować o odmowie udostępnienia informacji o środowisku, jeśli ujawnienie takich informacji negatywnie wpłynie na:

[…]

[…]

Podstawy do odmowy udostępnienia informacji, o których mowa w ust. 1 i 2 są interpretowane zawężająco, przy uwzględnieniu publicznego interesu ujawnienia informacji w konkretnym przypadku. W każdym przypadku publiczny interes ujawnienia informacji jest porównywany z interesem dyktującym odmowę ich udostępnienia. Państwa członkowskie nie mogą na mocy ust. 2 lit. a), d), f), g) i h) zdecydować o odmowie udostępnienia informacji, jeśli dotyczą one emisji do środowiska.

[…]”.

19

Motyw 117 rozporządzenia nr 1907/2006 przewiduje:

„Obywatele [Unii Europejskiej] powinni mieć dostęp do informacji na temat chemikaliów, na których działanie mogą być narażeni, by mogli podejmować świadome decyzje odnośnie do stosowania przez siebie chemikaliów. Przejrzystym sposobem realizacji tego celu jest zapewnienie im bezpłatnego i łatwego dostępu do podstawowych danych zgromadzonych w bazie danych [ECHA], w tym krótkich opisów niebezpiecznych właściwości substancji, wymogów dotyczących ich oznakowania oraz odpowiednich przepisów wspólnotowych, w tym dotyczących dozwolonych zastosowań oraz środków kontroli ryzyka. [ECHA] i państwa członkowskie powinny umożliwiać dostęp do informacji zgodnie z dyrektywą [2003/4], rozporządzeniem [nr 1049/2001] oraz konwencją [z Aarhus]”.

20

Artykuł 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. 2006, L 264, s. 13) stanowi:

„W odniesieniu do art. 4 ust. 2 tiret pierwsze i trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, z wyjątkiem dochodzeń, w szczególności tych dotyczących możliwego naruszenia prawa wspólnotowego, uznaje się, że nadrzędny interes publiczny nakazujący ujawnienie informacji istnieje w przypadku, gdy wnioskowane informacje dotyczą emisji do środowiska. W odniesieniu do innych wyjątków określonych w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 podstawy odmowy podlegają wykładni zawężającej, z uwzględnieniem interesu publicznego, któremu służy ujawnienie, oraz tego, czy wnioskowane informacje dotyczą emisji do środowiska”.

21

Z przepisów art. L.300‑1, L.300‑2 i L.311‑1 code des relations entre le public et l’administration (kodeksu stosunków między społeczeństwem a administracją) wynika, że organy administracji są zobowiązane do udostępnienia posiadanych przez nie dokumentów administracyjnych, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w tytule I księgi III tego kodeksu.

22

Zgodnie z art. L.311‑6 tego kodeksu:

„Wyłącznie zainteresowanej stronie mogą zostać udostępnione dokumenty administracyjne:

1° których udostępnienie naruszyłoby […] tajemnicę handlową, która obejmuje tajemnicę procesów, informacji gospodarczych i finansowych oraz strategii handlowych lub przemysłowych […].

[…]”.

23

Artykuł L.124‑4 code de l’environnement (kodeksu ochrony środowiska) stanowi:

„I.-Po dokonaniu oceny interesu, jakiemu służy ujawnienie informacji, organ władzy publicznej może oddalić wniosek o udzielenie informacji dotyczących środowiska naturalnego, których udostępnienie lub ujawnienie narusza:

1° interesy wymienione w art. L. 311‑5–L. 311‑8 kodeksu stosunków między społeczeństwem a administracją, z wyjątkiem interesów, o których mowa w art. L. 311‑5 pkt 2 lit. e) i h);

[…]”.

24

Artykuł L.124‑5 kodeksu ochrony środowiska stanowi:

„[…]

II.-Organ władzy publicznej może oddalić wniosek o udzielenie informacji dotyczących emisji substancji do środowiska jedynie w wypadku, gdy ich udostępnienie lub ujawnienie zagraża:

1° polityce zagranicznej Francji, bezpieczeństwu publicznemu lub obronie narodowej;

2° przebiegowi procedur sądowych lub dochodzeń dotyczących naruszeń, za które mogą zostać wymierzone sankcje karne;

3° prawom własności intelektualnej”.

25

Artykuł L.521‑7 wspomnianego kodeksu, który miał zastosowanie również do informacji dotyczących substancji czynnych i produktów biobójczych na podstawie art. L.522‑12 tego kodeksu, którego przepisy transponowały art. 19 dyrektywy 98/8, zanim zostały uchylone w następstwie wejścia w życie rozporządzenia nr 528/2012, przewiduje:

„I.-Osoba, która przekazała organowi administracyjnemu informacje, w odniesieniu do których powołuje się na tajemnicę handlową, może wskazać, które z tych informacji uważa za szczególnie chronione z handlowego punktu widzenia, których rozpowszechnienie mogłoby jej zaszkodzić i w odniesieniu do których żąda zachowania tajemnicy względem każdej osoby innej niż organ administracyjny. W takim przypadku organowi administracyjnemu, który ocenia zasadność wniosku, należy przedstawić uzasadnienie.

[…]

II.-Organ administracyjny podejmuje wszelkie stosowne kroki w celu zapewnienia, aby informacje uznane przez niego lub przez właściwy organ państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej lub przez [ECHA] za objęte tajemnicą handlową były dostępne wyłącznie dla osób przez niego wyznaczonych. […]

[…]”.

26

Skarżąca w postępowaniu głównym sprzedaje produkt biobójczy o nazwie „Vectobac”, przeznaczony do zwalczania komarów, którego substancją czynną jest Bacillus thuringiensis israelensis, serotyp H14, szczep AM65‑52 (Bti‑AM65‑52). Substancja ta została zamieszczona w wykazie substancji czynnych wraz z dotyczącymi ich wymogami ustalonymi na szczeblu wspólnotowym w celu zawarcia ich w produktach biobójczych, który znajdował się w załączniku I do dyrektywy 98/8.

27

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Conseil d’État (radę stanu, Francja), będącą sądem odsyłającym, w dniu 30 sierpnia 2013 r. CERA złożyła do ANSES wnioski o udzielenie pozwolenia na wprowadzenie do obrotu trzech produktów biobójczych o nazwach: „Aquabac XT”, „Aquabac DF3000” i „Aquabac 200G”, których substancją czynną jest ten sam drobnoustrój tego samego serotypu co w przypadku substancji czynnej, o której mowa w poprzednim punkcie, ale których szczepem jest BMP 144 (Bti‑BMP 144). Przeznaczenie tych produktów jest identyczne z przeznaczeniem produktu Vectobac.

28

Wnioskowane pozwolenia zostały udzielone na mocy trzech decyzji ANSES z dnia 19 sierpnia 2019 r. na podstawie sporządzonego przez ANSES sprawozdania, w którym stwierdzono równoważność techniczną substancji czynnych Bti‑BMP 144 i Bti‑AM65‑52.

29

Z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że pismem z dnia 11 lutego 2021 r. skarżąca w postępowaniu głównym wniosła do ANSES o przekazanie jej tego sprawozdania.

30

ANSES przekazała jej s. 1, 2 i 23 wspomnianego sprawozdania, odpowiadające, odpowiednio, stronie tytułowej, streszczeniu i wnioskowi w formie tabeli, lecz odmówiła przekazania pozostałych stron, uzasadniając to tym, że zawierają one informacje objęte tajemnicą handlową.

31

Skarżąca w postępowaniu głównym wniosła do tribunal administratif de Melun (sądu administracyjnego w Melun, Francja) skargę o stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora generalnego ANSES z dnia 8 sierpnia 2021 r. odmawiającej udzielenia dostępu do całego sprawozdania będącego przedmiotem postępowania głównego. Wyrokiem z dnia 22 września 2022 r. ów sąd stwierdził nieważność tej decyzji w zakresie, w jakim odmówiono w niej udostępnienia pkt 2.2 tego sprawozdania, znajdującego się na jego s. 21 i 22, nakazał ANSES dokonanie tego przekazania i oddalił pozostałe żądania skarżącej w postępowaniu głównym.

32

Skarżąca w postępowaniu głównym wniosła skargę kasacyjną od tego wyroku do sądu odsyłającego, żądając w szczególności uchylenia wspomnianego wyroku w zakresie, w jakim oddalono w nim pozostałe jej żądania, oraz uwzględnienia jej żądania przy rozpoznawaniu sprawy co do istoty.

33

Sąd ten wyjaśnia, że nieprzekazane fragmenty sprawozdania będącego przedmiotem postępowania głównego dotyczą:

34

Sąd odsyłający podkreśla, że żądane sprawozdanie sporządzono w ramach rozpatrywania wniosków o udzielenie pozwolenia na wprowadzenie do obrotu produktów biobójczych Aquabac złożonych przez CERA przed dniem 1 września 2013 r. oraz że ANSES zastosowała art. 91 rozporządzenia nr 528/2012, a zatem rozpatrzyła te wnioski, a następnie wydała te pozwolenia zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi dyrektywę 98/8. W tych okolicznościach ów sąd dąży do ustalenia w pierwszej kolejności, czy wniosek o udzielenie dostępu do tego sprawozdania należy zbadać w świetle reguł poufności przewidzianych w przepisach krajowych transponujących art. 19 tej dyrektywy, czy też w świetle art. 66 i 67 wspomnianego rozporządzenia.

35

W drugiej kolejności, zakładając, że odpowiedź na pytanie, czy dyrektywa 98/8 ma zastosowanie, jest twierdząca, sąd krajowy zastanawia się nad wykładnią art. 19 ust. 3 lit. f) i k) tej dyrektywy.

36

W trzeciej kolejności, przy założeniu, że spór w postępowaniu głównym jest objęty zakresem stosowania rozporządzenia nr 528/2012, wątpliwości tego sądu dotyczą wykładni art. 66 ust. 3 lit. j) tego rozporządzenia, a także art. 67 ust. 1 lit. h), art. 67 ust. 3 lit. e) i art. 67 ust. 4 owego rozporządzenia.

37

W tym względzie sąd odsyłający wskazuje, że art. 66 i 67 rozporządzenia nr 528/2012 nie odnoszą się do dyrektywy 2003/4, podczas gdy art. 19 dyrektywy 98/8 przewidywał, iż miał on zastosowanie bez uszczerbku dla dyrektywy 90/313, która została uchylona i zastąpiona dyrektywą 2003/4. W tych okolicznościach ów sąd zastanawia się, czy prawodawca Unii zamierzał ustanowić w rozporządzeniu nr 528/2012 szczególny i wyczerpujący system publicznego udostępniania informacji dotyczących produktów biobójczych i ich substancji czynnych, a tym samym odstąpić od stosowania przepisów dyrektywy 2003/4.

38

W czwartej kolejności rozstrzygnięcie sporu w postępowaniu głównym zależy również od tego, czy kwalifikacja jako „informacji dotyczących emisji do środowiska” w rozumieniu art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4, przy założeniu, że ma ona zastosowanie, może mieć zastosowanie do informacji posiadanych przez właściwy organ po zbadaniu równoważności technicznej substancji czynnej i zatwierdzonej substancji czynnej.

39

W tych okolicznościach Conseil d’État (rada stanu) postanowiła zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

40

Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy w przypadku gdy wniosek o pozwolenie na produkt biobójczy został złożony pod rządami dyrektywy 98/8 i został rozpatrzony, a następnie zatwierdzony przez właściwy organ krajowy zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi tę dyrektywę, wniosek o udzielenie dostępu do informacji dotyczących tego produktu, a w szczególności równoważności technicznej zawartej w nim substancji czynnej i zatwierdzonej substancji czynnej, należy oceniać w świetle art. 19 dyrektywy 98/8, czy też art. 66 i 67 rozporządzenia nr 528/2012, w sytuacji gdy ów wniosek o udzielenie dostępu złożono po dniu, w którym rozporządzenie to zaczęło obowiązywać.

41

W niniejszej sprawie z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, że wniosek o udzielenie dostępu rozpatrywany w postępowaniu głównym złożono w dniu 11 lutego 2021 r. Dotyczy on produktów biobójczych Aquabac, dla których wnioski o udzielenie pozwolenia na wprowadzenie do obrotu złożono, zgodnie z informacjami przekazanymi przez sąd odsyłający, w dniu 30 sierpnia 2013 r.

42

W zakresie, w jakim skarżąca w postępowaniu głównym podnosi w swoich uwagach na piśmie, że w rzeczywistości wnioski o udzielenie pozwolenia złożono w dniu 6 października 2013 r., a zatem po wejściu w życie rozporządzenia nr 528/2012, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału w ramach postępowania prejudycjalnego przewidzianego w art. 267 TFUE, opartego na wyraźnym rozdziale zadań sądów krajowych i Trybunału, ustalenie i ocena stanu faktycznego sporu w postępowaniu głównym należą wyłącznie do sądu krajowego. W tych ramach Trybunał jest uprawniony do orzekania jedynie w przedmiocie wykładni lub ważności prawa Unii w odniesieniu do sytuacji faktycznej i prawnej, którą przedstawił sąd odsyłający, tak aby udzielić sądowi odsyłającemu przydatnych wskazówek służących rozstrzygnięciu zawisłej przed nim sprawy (wyrok z dnia 24 października 2019 r., État belge, C‑35/19, EU:C:2019:894, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

43

W konsekwencji odpowiedzi na zadane pytania należy udzielić na podstawie okoliczności faktycznych wskazanych przez Conseil d’État (radę stanu) w postanowieniu odsyłającym.

44

Zgodnie z art. 97 akapit drugi rozporządzenia nr 528/2012 owo rozporządzenie stosuje się od dnia 1 września 2013 r. Ze skutkiem od tego dnia dyrektywa 98/8 została uchylona na mocy art. 96 akapit pierwszy owego rozporządzenia, bez uszczerbku dla art. 86, 89–93 i 95 wspomnianego rozporządzenia.

45

Prawdą jest, że art. 91 akapit pierwszy rozporządzenia nr 528/2012 stanowi, iż wnioski o pozwolenie na produkt biobójczy składane do celów dyrektywy 98/8, w przypadku których nie zakończono oceny przed dniem 1 września 2013 r., oceniane są przez właściwe organy zgodnie z tą dyrektywą.

46

Ponadto z pkt 2.5 tytułu 2 załącznika III do rozporządzenia nr 528/2012, w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia delegowanego 2021/525, wynika, że w przypadku gdy w ramach procedury udzielania pozwoleń prowadzonej na podstawie tego rozporządzenia wymagana jest równoważność techniczna, należy przedstawić dowody na to, że równoważność tę ustalono zgodnie z art. 54 tego rozporządzenia „lub że ustalił ją, w wyniku oceny rozpoczętej przed dniem 1 września 2013 r., właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 26 dyrektywy [98/8]”.

47

Przepisy te dotyczą procedury udzielania pozwoleń na wprowadzenie do obrotu produktu biobójczego. Jednakże, jak podkreślił rzecznik generalny w pkt 29 i 30 opinii, żaden ze środków przejściowych przewidzianych w art. 89–93 i 95 rozporządzenia nr 528/2012 nie dotyczy wniosku takiego jak ten rozpatrywany w postępowaniu głównym, a mianowicie wniosku o udzielenie dostępu do informacji dotyczących produktu biobójczego, na który udzielono pozwolenia, i zawartej w nim substancji czynnej, w szczególności w odniesieniu do jej równoważności technicznej z zatwierdzoną substancją czynną.

48

Ponadto, jak zauważył też w istocie rzecznik generalny w pkt 33 opinii, wniosek o udzielenie pozwolenia na wprowadzenie do obrotu produktu biobójczego i wniosek o udzielenie dostępu do informacji dotyczących produktu biobójczego, na który udzielono pozwolenia, są przedmiotem oceny dokonywanej przez właściwy organ w ramach dwóch odrębnych postępowań.

49

W związku z tym w braku przepisów przejściowych mających zastosowanie do wniosku o udzielenie dostępu do informacji, takiego jak wniosek rozpatrywany w postępowaniu głównym, złożonego po dniu 1 września 2013 r., dotyczącego substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym, na który udzielono pozwolenia pod rządami dyrektywy 98/8, a w szczególności równoważności technicznej takiej substancji czynnej i innej zatwierdzonej substancji czynnej, ocena tego wniosku podlega przepisom owego rozporządzenia.

50

W świetle całości powyższych rozważań na pytanie pierwsze należy odpowiedzieć, że art. 96 i 97 rozporządzenia nr 528/2012 należy interpretować w ten sposób, iż wniosek o udzielenie dostępu do informacji dotyczących substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym, na który udzielono pozwolenia, a w szczególności jej równoważności technicznej z zatwierdzoną substancją czynną, złożony po dniu, w którym owo rozporządzenie zaczęło obowiązywać, należy oceniać w świetle przepisów wspomnianego rozporządzenia, nawet jeśli taki wniosek dotyczy produktu biobójczego, na który udzielono pozwolenia zgodnie z dyrektywą 98/8 lub, w stosownym przypadku, na mocy rozporządzenia nr 528/2012 na podstawie równoważności technicznej ustalonej przez właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 26 dyrektywy 98/8.

51

W świetle odpowiedzi udzielonej na pytanie pierwsze nie ma potrzeby udzielania odpowiedzi na pytanie drugie.

52

Przed udzieleniem odpowiedzi na pytanie trzecie lit. a) należy najpierw zbadać pytanie trzecie lit. c), a następnie łącznie lit. b) i d) tego pytania.

53

Poprzez pytanie trzecie lit. c) sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 66 ust. 3 lit. j) rozporządzenia nr 528/2012 należy interpretować w ten sposób, że w odpowiedzi na oparty na tym przepisie wniosek o udzielenie dostępu właściwy organ jest zobowiązany do przekazania wszelkich szczegółowych informacji dotyczących metod przeprowadzania analiz, o których mowa w art. 19 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia, w tym również wówczas, gdy ujawnienie tych informacji naruszyłoby tajemnicę handlową, czy też wyłącznie ogólnych informacji dotyczących charakteru tych metod oraz, w stosownych przypadkach, wniosków wyciągniętych na ich podstawie.

54

Zgodnie z art. 66 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia nr 528/2012 ECHA i właściwe organy odmawiają dostępu do informacji w przypadkach, gdy ich ujawnienie stanowiłoby naruszenie ochrony interesów handlowych, prywatności lub bezpieczeństwa zainteresowanych osób. W akapicie drugim tego przepisu wymieniono informacje, których ujawnienie uznaje się co do zasady za stanowiące takie naruszenie.

55

Artykuł 66 ust. 3 lit. j) tego rozporządzenia stanowi, że niezależnie od art. 66 ust. 2 owego rozporządzenia po udzieleniu pozwolenia w żadnym przypadku nie odmawia się dostępu do „metod przeprowadzania analiz, o których mowa w art. 19 ust. 1 lit. c)” rzeczonego rozporządzenia.

56

Jak zauważył w istocie rzecznik generalny w pkt 83 i 84 opinii, z jednoznacznego brzmienia art. 66 ust. 3 rozporządzenia nr 528/2012, a w szczególności z wyrażenia „w żadnym przypadku” wynika, że po udzieleniu pozwolenia na wprowadzenie do obrotu nie można odmówić z jakiegokolwiek powodu dostępu do informacji dotyczących metod przeprowadzania analiz, o których mowa w art. 19 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 528/2012.

57

W ramach warunków udzielenia pozwolenia na wprowadzenie do obrotu produktu biobójczego innego niż produkt kwalifikujący się do uproszczonego pozwolenia ten ostatni przepis wymaga, aby w szczególności skład chemiczny, ilość oraz równoważność techniczna wchodzących w skład produktu biobójczego substancji czynnych mogły zostać określone zgodnie z właściwymi wymogami wymienionymi w załącznikach II i III do tego rozporządzenia.

58

Artykuł 19 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 528/2012 wymienia zatem wyraźnie, wśród elementów będących przedmiotem oceny dokonywanej zgodnie z metodami przeprowadzania analiz określonymi w tym artykule i mogącej prowadzić do udzielenia pozwolenia na wprowadzenie do obrotu danego produktu biobójczego, równoważność techniczną substancji czynnych zawartych w tym produkcie. W konsekwencji w zakresie, w jakim art. 66 ust. 3 lit. j) tego rozporządzenia zakazuje wszelkiej odmowy udzielenia dostępu do „metod przeprowadzania analiz, o których mowa w art. 19 ust. 1 lit. c)” owego rozporządzenia, odnosi się on siłą rzeczy do metod, które pozwoliły na ustalenie między innymi tej równoważności, zdefiniowanej w art. 3 ust. 1 lit. w) rzeczonego rozporządzenia i wspomnianej w szczególności w pkt 2.5 tytułu 2 załącznika III do tego rozporządzenia.

59

Ponadto w zakresie, w jakim art. 66 ust. 3 lit. j) rozporządzenia nr 528/2012 przewiduje obowiązek zapewnienia przez właściwy organ dostępu do informacji dotyczących metod przeprowadzania analiz wykorzystanych w celu udzielenia danego pozwolenia na wprowadzenie do obrotu, jak zauważył w istocie rzecznik generalny w pkt 82 opinii, przepisu tego nie można interpretować w ten sposób, że dotyczy on jedynie udostępnienia ogólnych informacji dotyczących charakteru tych metod. Przeciwnie, należy go interpretować w ten sposób, że zobowiązuje on do udostępnienia dokładnych i kompletnych informacji na temat tych metod. Natomiast, jak zauważył również rzecznik generalny, wspomniany obowiązek jest ograniczony do metod przeprowadzania analiz, a zatem nie obejmuje on wyników ani wniosków uzyskanych w następstwie zastosowania tych metod.

60

W świetle całości powyższych rozważań na pytanie trzecie lit. c) należy odpowiedzieć, że art. 66 ust. 3 lit. j) rozporządzenia nr 528/2012 należy interpretować w ten sposób, iż po udzieleniu pozwolenia na wprowadzenie do obrotu produktu biobójczego właściwy organ nie może odmówić żądanego dostępu do informacji dotyczących metod przeprowadzania analiz, które umożliwiły ustalenie równoważności technicznej substancji czynnych zawartych w tym produkcie. Owe informacje muszą być dokładne i kompletne, ale nie obejmują one wyników ani wniosków uzyskanych w następstwie zastosowania tych metod.

61

Poprzez pytanie trzecie lit. b) i d) sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 67 rozporządzenia nr 528/2012 należy interpretować w ten sposób, że udostępnienie w całości lub w części sprawozdania ustalającego równoważność techniczną zatwierdzonej substancji czynnej i substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym, sporządzonego w związku z rozpatrywaniem wniosku o udzielenie pozwolenia na wprowadzenie tego produktu do obrotu, wchodzi w zakres stosowania art. 67 ust. 1 lit. h), art. 67 ust. 3 lit. e), czy też art. 67 ust. 4 lit. b). Sąd odsyłający zastanawia się ponadto, czy ów art. 67 ust. 1 lit. h), który wymaga publicznego udostępnienia „metod analitycznych, o których mowa […] w sekcji 4.2 tytułu 2 załącznika II”, należy interpretować w ten sposób, że odsyła on w rzeczywistości do pkt 4.3 tytułu 2 załącznika II do rozporządzenia nr 528/2012, dawnego pkt 4.2 tego tytułu, który stał się jego pkt 4.3 po wejściu w życie rozporządzenia delegowanego 2021/525.

62

W tym względzie należy zauważyć, że art. 67 rozporządzenia nr 528/2012 nakłada na ECHA, a ust. 1 tego artykułu na Komisję, obowiązek nieodpłatnego publicznego udostępnienia niektórych informacji, a zatem nie jest on skierowany do właściwych organów państw członkowskich.

63

Jednakże wspomniany art. 67 ustanawia normatywne ramy odniesienia w dziedzinie przejrzystości, które mają znaczenie również dla dokonywanej przez właściwy organ państwa członkowskiego, na podstawie rozporządzenia nr 528/2012, oceny zasadności wniosku o udzielenie dostępu do informacji dotyczących produktu biobójczego, na który udzielono pozwolenia zgodnie z dyrektywą 98/8 lub na podstawie równoważności technicznej ustalonej stosownie do pkt 2.5 tytułu 2 załącznika III do tego rozporządzenia przez właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 26 tej dyrektywy.

64

Artykuł 67 rozporządzenia nr 528/2012 przewiduje nieodpłatne publiczne udostępnianie informacji, po pierwsze, „[o]d dnia przyjęcia rozporządzenia wykonawczego przez Komisję, przewidującego zatwierdzenie substancji czynnej” zgodnie z jego ust. 1 i 3, a po drugie, „[o]d dnia wydania pozwolenia na produkt biobójczy” zgodnie z jego ust. 2 i 4.

65

W niniejszej sprawie wniosek o udzielenie dostępu do rozpatrywanych informacji wchodzi w zakres nie pierwszego, lecz drugiego przypadku. Wniosek ten dotyczy bowiem nie dokumentów odnoszących się do procedury zatwierdzenia substancji czynnej regulowanej przepisami rozdziału II rozporządzenia nr 528/2012, lecz dokumentów objętych procedurą udzielania pozwoleń na produkty biobójcze na podstawie równoważności technicznej zawartej w nich substancji czynnej i innej substancji już zatwierdzonej i wpisanej do unijnego wykazu zatwierdzonych substancji czynnych objętych rozdziałami IV–VI tego rozporządzenia.

66

Z tego względu ani art. 67 ust. 1 lit. h), ani art. 67 ust. 3 lit. e) rozporządzenia nr 528/2012 nie mogą mieć zastosowania do sporu takiego jak spór rozpatrywany w postępowaniu głównym.

67

Co się tyczy drugiego przypadku, o którym mowa w pkt 64 niniejszego wyroku, a w szczególności art. 67 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 528/2012, odnoszącego się do „sprawozdania z oceny”, należy zauważyć, że pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 30 ust. 3 lit. a) tego rozporządzenia jako „sprawozdanie [sporządzone przez właściwy organ otrzymujący] zawierające wnioski z przeprowadzonej przez niego oceny oraz powody, dla których pozwolenie na produkt biobójczy zostaje wydane lub dla których odmawia się jego wydania”.

68

Prawdą jest, że ocena równoważności technicznej substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym i zatwierdzonej już substancji czynnej stanowi etap poprzedzający wydanie pozwolenia na taki produkt, jeżeli złożono wniosek w tym zakresie. W tym względzie przede wszystkim art. 54 rozporządzenia nr 528/2012, regulujący ocenę równoważności technicznej, odnosi się do „oceny”, która powinna prowadzić do przyjęcia decyzji w sprawie równoważności technicznej substancji czynnych. Następnie z pkt 2.5 tytułu 2 załącznika III do tego rozporządzenia, w brzmieniu wynikającym z rozporządzenia delegowanego 2021/525, wynika, że taka równoważność techniczna może zostać ustalona w wyniku „oceny” rozpoczętej przed dniem 1 września 2013 r. przez właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 26 dyrektywy 98/8. Wreszcie załącznik VI do rozporządzenia nr 528/2012, który zgodnie ze swoim tytułem określa wspólne zasady oceny dokumentacji dotyczącej produktów biobójczych, uściśla w pkt 21, że „[w] odpowiednich przypadkach dla każdej substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym ustala się równoważność techniczną w odniesieniu do substancji czynnych znajdujących się już w wykazie zatwierdzonych substancji czynnych”. Z przepisów tych nie wynika jednak, że decyzje wydane przez ECHA na podstawie art. 54 tego rozporządzenia lub przez właściwy organ państwa członkowskiego w celu ustalenia tej równoważności technicznej stanowią „sprawozdanie z oceny” w rozumieniu art. 30 ust. 3 lit. a) wspomnianego rozporządzenia.

69

Okazuje się zatem, że ani art. 67 ust. 1 lit. h) rozporządzenia nr 528/2012, ani art. 67 ust. 3 lit. e) tego rozporządzenia, ani jego art. 67 ust. 4 lit. b) nie wymagają publicznego udostępnienia sprawozdania takiego jak to rozpatrywane w postępowaniu głównym.

70

W tych okolicznościach nie ma potrzeby udzielenia odpowiedzi na część pierwszą pytania trzeciego lit. d), przypomnianą w pkt 61 zdanie drugie niniejszego wyroku.

71

W świetle powyższych rozważań na pytanie trzecie lit. b) i d) należy odpowiedzieć, że art. 67 ust. 1 lit. h), art. 67 ust. 3 lit. e) i art. 67 ust. 4 lit. b) rozporządzenia nr 528/2012 należy interpretować w ten sposób, iż udostępnienie sprawozdania ustalającego równoważność techniczną substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym, na który udzielono pozwolenia, i zatwierdzonej substancji czynnej, sporządzonego przez właściwy organ państwa członkowskiego w związku z rozpatrywaniem wniosku o udzielenie pozwolenia na wprowadzenie tego produktu do obrotu, nie jest objęte zakresem stosowania tych przepisów.

72

Poprzez pytanie trzecie lit. a) sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 66 i 67 rozporządzenia nr 528/2012 należy interpretować w ten sposób, że ustanawiają one szczególny i wyczerpujący system dostępu do posiadanych przez właściwe organy państwa członkowskiego informacji dotyczących produktów biobójczych, a w szczególności równoważności technicznej zawartej w nich substancji czynnej i zatwierdzonej substancji czynnej, pozwalający wykluczyć stosowanie przez te organy przepisów krajowych transponujących art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4.

73

Co się tyczy w pierwszej kolejności art. 66 i 67 rozporządzenia nr 528/2012, ponieważ – jak wynika z pkt 62 niniejszego wyroku – art. 67 tego rozporządzenia nie jest skierowany do właściwych organów państw członkowskich, jedynie art. 66 owego rozporządzenia ma znaczenie dla analizy pytania trzeciego lit. a).

74

Zgodnie z art. 66 ust. 2 akapit drugi lit. a) rozporządzenia nr 528/2012 ujawnienie „szczegółów pełnego składu produktu biobójczego” uważa się z reguły za naruszenie ochrony interesów handlowych. W drodze wyjątku od tej zasady „w przypadku konieczności podjęcia pilnych działań w celu ochrony […] środowiska lub z innych powodów uzasadnionych nadrzędnym interesem publicznym” właściwe organy są jednak zobowiązane, zgodnie z art. 66 ust. 2 akapit trzeci, do ujawnienia tych informacji. Ponadto po udzieleniu pozwolenia w żadnym wypadku nie odmawia się dostępu do informacji należących do jednej z trzynastu kategorii wskazanych w art. 66 ust. 3 rozporządzenia nr 528/2012, wśród których znajdują się, pod lit. j), „metody przeprowadzania analiz, o których mowa w art. 19 ust. 1 lit. c)” tego rozporządzenia.

75

W drugiej kolejności zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy 2003/4 państwa członkowskie zapewniają, że organy władzy publicznej, w rozumieniu art. 2 pkt 2 tej dyrektywy, są obowiązane udostępnić wszelkie informacje o środowisku należące do jednej z sześciu kategorii informacji wymienionych w art. 2 pkt 1, które znajdują się w ich posiadaniu lub które są dla nich przeznaczone, każdemu wnioskodawcy na jego wniosek, bez konieczności wykazania przez niego interesu, chyba że wniosek wchodzi w zakres stosowania jednego z wyjątków przewidzianych w art. 4 owej dyrektywy.

76

Zgodnie z art. 4 ust. 2 akapit pierwszy lit. d) dyrektywy 2003/4 państwa członkowskie mogą zdecydować o odmowie udostępnienia informacji o środowisku, jeżeli ujawnienie takich informacji negatywnie wpłynie na „poufność informacji handlowych lub przemysłowych, jeśli jest ona przewidziana prawem krajowym lub [prawem Unii] w celu ochrony prawnie uzasadnionych interesów”. Artykuł 4 ust. 2 akapit drugi zdanie przedostatnie tej dyrektywy przewiduje w tym względzie, że „[w] każdym przypadku publiczny interes ujawnienia informacji jest porównywany z interesem dyktującym odmowę ich udostępnienia”.

77

Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4 prawodawca Unii wprowadził odstępstwo od wyjątku przewidzianego w art. 4 ust. 2 akapit pierwszy lit. d) tej dyrektywy. Otóż zgodnie z art. 4 ust. 2 akapit drugi zdanie ostatnie wspomnianej dyrektywy poufność informacji handlowych lub przemysłowych nie pozwala uzasadnić oddalenia wniosku o udzielenie dostępu do informacji o środowisku, który odnosi się do „informacji [dotyczących] emisji do środowiska”.

78

Co się tyczy w trzeciej kolejności związku art. 66 rozporządzenia nr 528/2012 i art. 4 ust. 2 dyrektywy 2003/4, należy zauważyć, że w odróżnieniu od art. 19 dyrektywy 98/8, którego ust. 1 przewidywał, że ów artykuł miał zastosowanie „[b]ez uszczerbku dla przepisów dyrektywy [90/313]”, ani art. 66 rozporządzenia nr 528/2012, ani żaden inny jego przepis nie zawierają analogicznego uściślenia dotyczącego dyrektywy 2003/4, która uchyliła i zastąpiła dyrektywę 90/313.

79

Jednakże tego braku uściślenia nie można interpretować w ten sposób, że wyklucza on stosowanie dyrektywy 2003/4 do wniosków o udzielenie dostępu do dokumentów sporządzonych w celu wykonania tego rozporządzenia lub ewentualnie, zgodnie z przepisami przejściowymi przewidzianymi we wspomnianym rozporządzeniu, dyrektywy 98/8.

80

Po pierwsze, rozporządzenie nr 528/2012 nie precyzuje, że jego przepisy dotyczące poufności stanowią odstępstwo od ogólnego systemu dostępu do informacji o środowisku, ograniczając go. Przeciwnie, art. 66 ust. 1 tego rozporządzenia przewiduje wyraźnie, że rozporządzenie nr 1049/2001 oraz zasady przyjęte przez zarząd ECHA zgodnie z art. 118 ust. 3 rozporządzenia nr 1907/2006 „mają zastosowanie do dokumentów przechowywanych przez [ECHA] do celów niniejszego rozporządzenia”.

81

W tym względzie Trybunał wskazał już, że art. 6 rozporządzenia nr 1367/2006 dodaje do rozporządzenia nr 1049/2001 zasady szczególne dotyczące wniosków o udzielenie dostępu do informacji dotyczących środowiska (wyrok z dnia 14 listopada 2013 r., LPN i Finlandia/Komisja, C‑514/11 P i C‑605/11 P, EU:C:2013:738, pkt 79). Wspomniany art. 6 przewiduje w ust. 1 zasadę analogiczną do zasady przewidzianej w art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4.

82

Ponadto motyw 117 rozporządzenia nr 1907/2006 przewiduje, że „[ECHA] i państwa członkowskie powinny umożliwiać dostęp do informacji zgodnie z dyrektywą [2003/4], rozporządzeniem [nr 1049/2001] oraz konwencją [z Aarhus]”.

83

Po drugie, użycie partykuły „z reguły” w art. 66 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 528/2012 sugeruje, że informacje należące do jednej z czterech wymienionych w nim kategorii nie powinny w żadnym wypadku być chronione przed ujawnieniem i że właściwe organy państw członkowskich dysponują w tym względzie zakresem uznania. Ponadto art. 66 ust. 2 akapit trzeci rzeczonego rozporządzenia wyraźnie wymaga od tych organów dokonania wyważenia ochrony interesów handlowych i ochrony interesów publicznych, którym służy ujawnienie wspomnianych informacji.

84

Nie wydaje się zatem, aby poprzez przepisy rozporządzenia nr 528/2012 w dziedzinie poufności prawodawca Unii zamierzał ustanowić szczególny i wyczerpujący system pozwalający wykluczyć dostęp do informacji dotyczących emisji do środowiska zgodnie z przepisami krajowymi przyjętymi w celu transpozycji dyrektywy 2003/4. W tym względzie z uzasadnienia wniosku Komisji z dnia 12 czerwca 2009 r. dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wprowadzania do obrotu i stosowania produktów biobójczych [COM(2009) 267 wersja ostateczna] wynika, że przepisy dyrektywy 98/8 dotyczące poufności powinny zostać nieznacznie zmienione i dostosowane do przepisów rozporządzenia nr 1907/2006, aby ułatwić ich stosowanie przez ECHA.

85

Po trzecie, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 41 opinii, przeciwna wykładnia prowadziłaby do naruszenia zobowiązań międzynarodowych podjętych przez Unię w wyniku podpisania konwencji z Aarhus, której art. 4 ust. 4 akapit pierwszy lit. d) przewiduje, że tajemnica handlowa i przemysłowa nie może stanowić przeszkody dla ujawnienia informacji o emisjach, które mają znaczenie dla ochrony środowiska.

86

Tymczasem z motywu 5 dyrektywy 2003/4 wynika, że ową dyrektywę przyjęto właśnie w odpowiedzi na potrzebę zapewnienia zgodności prawa Unii z konwencją z Aarhus.

87

Tak więc art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4, przewidując, że poufność informacji handlowych lub przemysłowych nie może stanowić przeszkody dla ujawnienia „informacji [dotyczących] emisji do środowiska”, umożliwia konkretne wprowadzenie w życie reguły przypomnianej w pkt 85 niniejszego wyroku i zasady możliwie szerokiego dostępu do informacji o środowisku, które znajdują się w posiadaniu organów władzy publicznej lub które są dla tych organów przeznaczone (wyrok z dnia 23 listopada 2016 r., Bayer CropScience i Stichting De Bijenstichting, C‑442/14, EU:C:2016:890, pkt 57).

88

W świetle powyższych rozważań na pytanie trzecie lit. a) należy odpowiedzieć, że art. 66 rozporządzenia nr 528/2012 należy interpretować w ten sposób, iż nie ustanawia on szczególnego i wyczerpującego systemu dostępu do posiadanych przez właściwe organy państwa członkowskiego informacji dotyczących produktów biobójczych, a w szczególności równoważności technicznej zawartej w nich substancji czynnej i zatwierdzonej substancji czynnej, pozwalającego wykluczyć stosowanie przez te organy przepisów krajowych transponujących art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4.

89

Poprzez pytanie czwarte sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4 należy interpretować w ten sposób, że pojęcie „informacji [dotyczących] emisji do środowiska” w rozumieniu tego przepisu może mieć zastosowanie do informacji zawartych w sprawozdaniu sporządzonym przez właściwy organ w następstwie oceny równoważności technicznej substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym, na który udzielono pozwolenia, i zatwierdzonej substancji czynnej.

90

W tym względzie Trybunał orzekł, po pierwsze, że pojęcie „emisji do środowiska” w rozumieniu art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4 należy interpretować w ten sposób, iż obejmuje ono między innymi uwalnianie do środowiska produktów lub substancji takich jak środki ochrony roślin lub produkty biobójcze oraz substancji zawartych w tych produktach, pod warunkiem że uwalnianie to jest rzeczywiste lub przewidywalne w normalnych lub realistycznych warunkach użycia (wyrok z dnia 23 listopada 2016 r., Bayer CropScience i Stichting De Bijenstichting, C‑442/14, EU:C:2016:890, pkt 81).

91

Po drugie, wyjaśnił on, że pojęcie „informacji [dotyczących] emisji do środowiska” w rozumieniu tego przepisu należy interpretować w ten sposób, iż obejmuje ono nie tylko informacje o emisjach jako takich, czyli wskazówki dotyczące natury, składu, ilości, daty i miejsca tych emisji, lecz także dane dotyczące bardziej i mniej długoterminowych skutków owych emisji dla środowiska (wyrok z dnia 23 listopada 2016 r., Bayer CropScience i Stichting De Bijenstichting, C‑442/14, EU:C:2016:890, pkt 87).

92

Społeczeństwo powinno mieć z tego tytułu dostęp nie tylko do informacji o emisjach jako takich, ale także do informacji dotyczących bardziej i mniej długoterminowych skutków tych emisji dla stanu środowiska, takich jak skutki owych emisji dla organizmów niedocelowych. Interes społeczeństwa w uzyskaniu dostępu do informacji dotyczących emisji do środowiska polega bowiem właśnie nie tylko na dowiedzeniu się, co jest lub co będzie w przewidywalny sposób uwalniane do środowiska, lecz także na zrozumieniu sposobu, w jaki dane emisje mogą wpłynąć na środowisko (wyrok z dnia 23 listopada 2016 r., Bayer CropScience i Stichting De Bijenstichting, C‑442/14, EU:C:2016:890, pkt 86).

93

Pojęcie „informacji [dotyczących] emisji do środowiska” obejmuje zatem dane pochodzące z badań, których celem jest ocena rzeczywistych lub przewidywalnych emisji danego produktu lub danej substancji do środowiska w okolicznościach reprezentatywnych dla normalnych lub realistycznych warunków użycia tego produktu lub tej substancji lub analiza skutków tych emisji, takich jak badania mające na celu ustalenie toksyczności, skutków i innych aspektów produktu lub substancji w realistycznych, najbardziej niekorzystnych warunkach, które mogą, rozsądnie rzecz biorąc, wystąpić, jak również badania przeprowadzane w warunkach jak najbardziej zbliżonych do normalnej praktyki rolniczej i do warunków panujących na obszarze, na którym ten produkt lub ta substancja będą używane (zob. podobnie wyrok z dnia 23 listopada 2016 r., Bayer CropScience i Stichting De Bijenstichting, C‑442/14, EU:C:2016:890, pkt 89, 91).

94

Owo pojęcie obejmuje także informacje dotyczące pozostałości obecnych w środowisku po zastosowaniu danego produktu oraz badania dotyczące pomiaru znoszenia rozpylanej substancji przy takim zastosowaniu (wyrok z dnia 23 listopada 2016 r., Bayer CropScience i Stichting De Bijenstichting, C‑442/14, EU:C:2016:890, pkt 95).

95

Wyłączone są natomiast z zakresu tego pojęcia informacje, które nie dotyczą emisji danego produktu lub danej substancji do środowiska, a także dane, które odnoszą się do emisji hipotetycznych, to znaczy emisji, które nie są rzeczywiste lub przewidywalne w okolicznościach reprezentatywnych dla normalnych lub realistycznych warunków użycia (zob. podobnie wyrok z dnia 23 listopada 2016 r., Bayer CropScience i Stichting De Bijenstichting, C‑442/14, EU:C:2016:890, pkt 77–80, 100).

96

Tymczasem, jak podnosi rząd francuski, ocena równoważności technicznej substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym i zatwierdzonej substancji czynnej nie ma a priori na celu zbadania ewentualnych skutków dla zdrowia lub środowiska wynikających z emisji substancji do środowiska, lecz ogranicza się do porównania dwóch substancji z uwzględnieniem informacji dotyczących dokładnego składu tych substancji i procesów produkcyjnych.

97

Ponadto, jak zauważył również rząd francuski, pozwolenie na wprowadzenie do obrotu jest udzielane dla produktu zawierającego substancję w świetle ryzyka lub niebezpieczeństwa, jakie może on stwarzać w normalnych lub realistycznych warunkach użycia. Warunki te nie dotyczą emisji samej substancji, lecz odpowiadają zawierającemu ją produktowi biobójczemu.

98

Wydaje się zatem, że sprawozdanie dotyczące równoważności technicznej substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym i zatwierdzonej substancji czynnej, takie jak sprawozdanie będące przedmiotem postępowania głównego, nie może co do zasady zawierać „informacji [dotyczących] emisji do środowiska” w rozumieniu art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4.

99

Jednakże do sądu odsyłającego należy ostatecznie zbadanie, czy sprawozdanie będące przedmiotem postępowania głównego zawiera takie informacje.

100

W szczególności do sądu tego należy zbadanie, czy owo sprawozdanie zawiera informacje dotyczące natury, składu, ilości, daty lub miejsca przewidywalnych emisji – w okolicznościach reprezentatywnych dla normalnych lub realistycznych warunków użycia – substancji czynnej zawartej w produktach Aquabac lub ewentualnie informacje dotyczące pozostałości, które mogą być obecne w środowisku po użyciu tych produktów.

101

W świetle całości powyższych rozważań na pytanie czwarte należy odpowiedzieć, że art. 4 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2003/4 należy interpretować w ten sposób, iż pojęcie „informacji [dotyczących] emisji do środowiska” w rozumieniu tego przepisu nie może co do zasady mieć zastosowania do informacji zawartych w sprawozdaniu sporządzonym przez właściwy organ państwa członkowskiego w następstwie oceny równoważności technicznej substancji czynnej zawartej w produkcie biobójczym, na który udzielono pozwolenia, i zatwierdzonej substancji czynnej.

102

Dla stron w postępowaniu głównym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem odsyłającym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach. Koszty poniesione w związku z przedstawieniem uwag Trybunałowi, inne niż koszty stron w postępowaniu głównym, nie podlegają zwrotowi.

Z powyższych względów Trybunał (siódma izba) orzeka, co następuje: