4.6.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 150/17

(1)

W załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 określa się rodzaje funkcji pełnionej przez dodatki do żywności w środkach spożywczych oraz dodatki do żywności w dodatkach do żywności i w enzymach spożywczych.

(2)

W stosownych przypadkach możliwe jest, w związku z postępem naukowym lub technicznym, wprowadzenie dodatkowych rodzajów pełnionej funkcji do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(3)

Z działalności badawczej i rozwojowej wynika, że tlenki i wodorotlenki żelaza (E 172) przy stosowaniu na powierzchni owoców lub warzyw po uprzedniej depigmentacji określonych części (np. w wyniku obróbki laserowej) zwiększają kontrast między tymi częściami a resztą powierzchni w wyniku interakcji z pewnymi uwolnionymi komponentami epidermy. Działanie to można wykorzystać do znakowania owoców lub warzyw. W związku z powyższym należy dodać nowy rodzaj pełnionej funkcji o nazwie „wzmacniacze kontrastu” w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(4)

W załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania.

(5)

W załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 ustanowiono unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w dodatkach do żywności, w enzymach spożywczych, środkach aromatyzujących i składnikach odżywczych oraz warunki ich stosowania.

(6)

Wykazy te mogą zostać zmienione zgodnie z procedurą, o której mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiającym jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2).

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 unijny wykaz dodatków do żywności może być aktualizowany z inicjatywy Komisji albo na podstawie wniosku.

(8)

W dniu 8 kwietnia 2011 r. złożono wniosek o wydanie zezwolenia na stosowanie tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172) jako wzmacniacza kontrastu, hydroksypropylometylocelulozy (E 464) jako substancji glazurującej przeznaczonej do trwałego znakowania niektórych owoców oraz polisorbatów (E 432–436) jako emulgatorów w preparacie zawierającym wzmacniacze kontrastu; wniosek ten został udostępniony państwom członkowskim.

(9)

Opracowana została nowa technologia znakowania wykorzystująca laser na dwutlenku węgla do wytrawiania informacji na powierzchni świeżych owoców. Bezpośrednie działanie depigmentujące wiązki laserowej powoduje powstanie widocznych znaków na powierzchni niektórych środków spożywczych, zaś na powierzchni innych nie. W związku z powyższym istnieje technologiczna potrzeba stosowania tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172) jako wzmacniacza kontrastu, hydroksypropylometylocelulozy (E 464) jako substancji glazurującej oraz polisorbatów (E 432–436) jako emulgatorów w preparacie zawierającym wzmacniacze kontrastu dla polepszenia kontrastu i umożliwiania trwałego znakowania niektórych owoców. Dzięki tlenkom i wodorotlenkom żelaza (E 172) otrzymuje się wystarczający kontrast oznakowanych miejsc w stosunku do pozostałej części powierzchni owocu, hydroksypropylometyloceluloza (E 464) tworzy cienką warstwę ochronną w miejscach oznakowania, a polisorbaty (E 432–436) zapewniają jednolitą dyspersję preparatu zawierającego dodatek do żywności na znakowanych miejscach środków spożywczych.

(10)

Stosowanie dodatków do żywności powinno nieść ze sobą korzyści dla konsumenta. Wspomnianą nową technologię znakowania można wykorzystać w celu ponownego podania wszystkich lub niektórych obowiązkowych informacji wymaganych przepisami UE lub przepisami państw członkowskich. Inną korzyścią dla konsumenta wynikającą ze stosowania tej nowej technologii znakowania mogłoby być dobrowolne umieszczanie znaku towarowego i informacji o metodzie produkcji.

(11)

Wspomniana nowa technologia trwałego znakowania stanowi ponadto alternatywę do usuwalnych nalepek papierowych, które stosowane są obecnie, i ogranicza ryzyko utraty, mieszania lub zamiany pojedynczych produktów spożywczych, tym samym ułatwiając transport i przechowywanie danych owoców. Dla osiągnięcia tego celu wykorzystać można umieszczenie kodu PLU (numer identyfikacyjny stosowany przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwo spożywcze, ułatwiający wysyłanie i inwentaryzację produktów), kodu QR (matrycowy kod kreskowy umożliwiający wysokoszybkościowe skanowanie zakodowanych informacji) oraz kodu kreskowego. W związku z powyższym należy zezwolić na umieszczanie takich informacji na niektórych owocach.

(12)

Tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172), hydroksypropylometylocelulozy (E 464) oraz polisorbatów (E 432–436) należy używać w małych ilościach oraz jedynie na zewnętrznej części owoców; nie oczekuje się znacznego przenikania tych substancji do wnętrza owoców. W związku z tym stosowanie ich na powierzchni owoców, których skórek na ogół się nie spożywa, nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Należy zatem zezwolić wyłącznie na stosowanie tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172), hydroksypropylometylocelulozy (E 464) do znakowania owoców cytrusowych, melonów i granatów oraz na stosowanie polisorbatów (E 432–436) w preparatach zawierających wzmacniacze kontrastu.

(13)

Ostatniej oceny tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172) Komitet Naukowy ds. Żywności dokonał w 1975 r. (3). Z oceny tej wynikało, że należy przypuszczać, że jedynie 1 % tlenków żelaza i wodorotlenków żelaza rozpuści się w przewodzie pokarmowym człowieka, w związku z czym Komitet ustalił dopuszczalne dzienne spożycie bez określenia górnej granicy. Ostatniej oceny hydroksypropylometylocelulozy (E 464) Komitet Naukowy ds. Żywności dokonał w 1992 r. (4). Dla grupy 5 zmodyfikowanych celuloz ustalono dopuszczalne dzienne spożycie jako „nieokreślone”. W 1983 r. Komitet ustalił dla grupy polisorbatów (E 432–436) dopuszczalne dzienne spożycie na poziomie 10 mg/kg masy ciała/dzień (5). W sprawozdaniu Komisji na temat spożycia dodatków do żywności z dietą w Unii Europejskiej (6) stwierdzono, że polisorbaty (E 432–436) mogą wymagać bardziej realistycznej oceny spożycia w oparciu o rzeczywiste poziomy stosowania dodatków do żywności. Jak przewidziano w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 257/2010, Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności ma do końca 2016 r. przeprowadzić wspomnianą ocenę spożycia w trakcie ponownej oceny polisorbatów (E 432–436) (7). Do tego czasu należy badać pod kątem ewentualnego rozszerzenia zastosowania jedynie czynniki w niewielkim stopniu wpływające na łączne spożycie.

(14)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1331/2008 Komisja powinna zasięgnąć opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności w celu uaktualnienia unijnych wykazów dodatków do żywności określonych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, z wyjątkiem przypadków gdy dana aktualizacja nie ma wpływu na zdrowie człowieka. Ponieważ zezwolenie na stosowanie tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172), hydroksypropylometylocelulozy (E 464) do znakowania owoców cytrusowych, melonów i granatów oraz na stosowanie polisorbatów (E 432–436) w preparatach zawierających wzmacniacze kontrastu stanowi aktualizację tych wykazów niemającą wpływu na zdrowie człowieka, zasięgnięcie opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności nie jest konieczne.

(15)

Zgodnie z przepisami przejściowymi rozporządzenia Komisji (UE) nr 1129/2011 z dnia 11 listopada 2011 r. zmieniającego załącznik II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 poprzez ustanowienie unijnego wykazu dodatków do żywności (8) załącznik II, w którym ustanawia się unijny wykaz dodatków do żywności dopuszczonych do stosowania w żywności oraz warunki ich stosowania, stosuje się od dnia 1 czerwca 2013 r. Aby umożliwić stosowanie tlenków i wodorotlenków żelaza (E 172) i hydroksypropylometylocelulozy (E 464) do znakowania niektórych owoców przed wspomnianym dniem, należy określić wcześniejszą datę stosowania w odniesieniu do tych dodatków do żywności.

(16)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki I, II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(17)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,