29.9.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 255/14

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1881/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustalające najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (2) określa najwyższe dopuszczalne poziomy toksyn Fusarium w niektórych środkach spożywczych.

(2)

Najwyższe dopuszczalne poziomy należy określić na bezpiecznym poziomie, którego osiągnięcie jest możliwe dzięki korzystaniu z dobrych praktyk w rolnictwie i produkcji, oraz biorąc pod uwagę ryzyko związane ze spożyciem żywności.

(3)

Warunki pogodowe w czasie wzrostu, a zwłaszcza kwitnienia roślin, mają duży wpływ na zawartość toksyny Fusarium. Jednakże korzystanie z dobrych praktyk w rolnictwie, dzięki którym współczynniki ryzyka ogranicza się do minimum, może w pewnym stopniu zapobiec zanieczyszczeniu grzybami Fusarium. Zalecenie Komisji 2006/583/WE z dnia 17 sierpnia 2006 r. w sprawie zapobiegania występowaniu i ograniczania występowania toksyn Fusarium w zbożach i produktach zbożowych (3), obejmujące swoim zakresem kukurydzę i produkty z kukurydzy, zawiera ogólne zasady zapobiegania zanieczyszczeniu toksyną Fusarium i ograniczenia tego zanieczyszczenia (zearalenon, fumonizyny i trichoteceny) w zbożach, które to zasady wdraża się przez opracowanie krajowych kodeksów porad praktycznych opartych na tych zasadach.

(4)

W 2005 r. określono najwyższe dopuszczalne poziomy dla toksyn Fusarium w zbożach i produktach zbożowych, w tym w kukurydzy i w produktach z kukurydzy. W przypadku kukurydzy nie wszystkie czynniki mające wpływ na powstawanie toksyn Fusarium, w szczególności zearalenonu i fumonizyn B1 i B2, były wówczas dokładnie znane. Dla kukurydzy i produktów z kukurydzy przewidziano zatem stosowanie najwyższych dopuszczalnych poziomów dopiero od dnia 1 lipca 2007 r. dla deoksyniwalenolu i zearalenonu oraz od dnia 1 października 2007 r. dla fumonizyn B1 i B2, o ile wcześniej nie zostaną ustalone inne najwyższe dopuszczalne poziomy na podstawie nowych informacji dotyczących występowania i powstawania. W okresie tym przedsiębiorcy branży spożywczej zajmujący się kukurydzą mogli przeprowadzić badania w zakresie źródeł powstawania tych mikotoksyn oraz określić środki zwalczania zapobiegające w jak największym stopniu ich występowaniu.

(5)

Biorąc pod uwagę nowe informacje uzyskane po 2005 r., konieczna wydaje się zmiana najwyższych dopuszczalnych poziomów dla kukurydzy i produktów z kukurydzy, jak również zmiana daty stosowania tych poziomów.

(6)

Z ostatnich informacji wynika, że w zbiorach z lat 2005 i 2006 zaobserwowano wyższe poziomy zwłaszcza zearalenonu i fumonizyn i w mniejszym stopniu deoksyniwalenolu w porównaniu z latami 2003 i 2004, w związku z warunkami pogodowymi. Przewidziane poziomy zearalenonu i fumonizyn są zatem w pewnych warunkach pogodowych nieosiągalne dla kukurydzy, nawet w przypadku stosowania wszelkich możliwych środków zapobiegawczych. Należy zatem zmienić wysokość najwyższych dopuszczalnych poziomów, aby uniknąć zakłóceń na rynku, utrzymując przy tym równocześnie wysoki poziom ochrony zdrowia publicznego, dzięki temu, że narażenie ludzi pozostanie nadal na poziomie znacznie niższym od orientacyjnej wartości bezpieczeństwa dla zdrowia.

(7)

Aby zapewnić prawidłowe i skuteczne stosowanie tych najwyższych dopuszczalnych poziomów, właściwe jest również ich zastosowanie w odniesieniu do całości kukurydzy i produktów z kukurydzy zebranych w ciągu jednego sezonu, zatem data ich stosowania powinna zbiegać się z początkiem sezonu rynkowego przyszłorocznych zbiorów. Zbiory kukurydzy w Europie zaczynają się zazwyczaj w połowie września i trwają do końca października, zatem właściwe jest wyznaczenie daty stosowania na dzień 1 października 2007 r.

(8)

W związku z powyższym niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia 1 lipca 2007 r.

(9)

Ponadto należy wprowadzić pewną liczbę drobnych zmian technicznych.

(10)

Należy zaznaczyć, że najwyższy dopuszczalny poziom nie znajduje zastosowania do nieprzetworzonej kukurydzy przeznaczonej do mielenia na mokro (produkcja skrobi). Z badań naukowych wynika bowiem, że niezależnie od poziomu toksyn Fusarium w nieprzetworzonej kukurydzy w skrobi wyprodukowanej z kukurydzy nie wykrywa się toksyn Fusarium lub wykrywa się je na bardzo niskim poziomie. Niemniej jednak w celu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt przedsiębiorcy branży spożywczej zajmujący się mieleniem na mokro powinni dokładnie badać produkty uboczne procesu mielenia na mokro przeznaczone do żywienia zwierząt, sprawdzając ich zgodność z wartościami orientacyjnymi, o których mowa w zaleceniu Komisji 2006/576/WE z dnia 17 sierpnia 2006 r. w sprawie obecności deoksyniwalenolu, zearalenonu, ochratoksyny A, T-2 i HT-2 oraz fumonizyn w produktach przeznaczonych do żywienia zwierząt (4).

(11)

W procesie mielenia na sucho z jednego zasobu kukurydzy nieprzetworzonej powstają frakcje mielenia o różnej wielkości cząsteczek. Z badań naukowych wynika, że frakcje mielenia o mniejszych rozmiarach cząsteczek zawierają wyższy poziom toksyn Fusarium niż frakcje mielenia o większym rozmiarze cząsteczek. Frakcje mielenia kukurydzy są sklasyfikowane pod różnymi pozycjami Nomenklatury Scalonej na podstawie rozmiaru cząsteczek w przesiewie przez sito o oczkach 500 mikronów. Należy określić różne najwyższe dopuszczalne poziomy dla frakcji mielenia o cząsteczkach mniejszych lub większych od 500 mikronów, aby uwzględnić różnice w poziomie zanieczyszczenia różnych frakcji.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

w art. 11 lit. b) otrzymuje brzmienie:

2)

w sekcji 2 załącznika wprowadza się następujące zmiany: