27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/1

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/2

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 121 ust. 2 i art. 136,

—

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jego art. 3,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1175/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1466/97 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych (1),

—

uwzględniając dyrektywę Rady 2011/85/UE z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie wymogów dla ram budżetowych państw członkowskich (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1174/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zakłóceń równowagi makroekonomicznej w strefie euro (3),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 1177/2011 z dnia 8 listopada 2011 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1467/97 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu (4),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania (5),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1173/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro (6),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie planu działania zakładającego poprawę skuteczności walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania (COM(2012)0722),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2014 r. dotyczącą roli i działania trojki (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie zarządzania jednolitym rynkiem w ramach europejskiego semestru 2014 (9),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 473/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny projektów planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich należących do strefy euro (10),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 472/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru gospodarczego i budżetowego nad państwami członkowskimi należącymi do strefy euro dotkniętymi lub zagrożonymi poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej (11),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 czerwca 2014 r. w sprawie zaleceń dla poszczególnych krajów na 2014 r. (COM(2014)0400),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej: zatrudnienie i aspekty społeczne w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2014 r. (12),

—

uwzględniając debatę z przedstawicielami parlamentów narodowych na temat realizacji priorytetów europejskiego semestru na 2014 r.,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (13),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 30 lipca 2014 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów zatytułowany „Wytyczne w sprawie stosowania działań łączących skuteczność europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z należytym zarządzaniem gospodarczym zgodnie z art. 23 rozporządzenia (UE) nr 1303/2013”, COM(2014)0494,

—

uwzględniając swoje rezolucje z dnia 14 września 2011 r. (14) i z dnia 16 stycznia 2014 r. (15) w sprawie strategii UE na rzecz przeciwdziałania bezdomności,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 13 listopada 2013 r. zatytułowane „Jednolity rynek na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia: analiza poczynionych postępów i utrzymujących się przeszkód w państwach członkowskich — wkład do rocznej analizy wzrostu gospodarczego na 2014 r.” (COM(2013)0785),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 czerwca 2014 r. zatytułowany „Europejski semestr w 2014 r.: zalecenia dla poszczególnych krajów — pobudzanie wzrostu gospodarczego” (COM(2014)0400),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, a także Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A8-0019/2014),

A.

mając na uwadze, że stabilność budżetowa i inteligentna zgodność z unijnymi ramami nadzoru budżetowego i makroekonomicznego ma zasadnicze znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania unii gospodarczej i walutowej (UGW);

B.

mając na uwadze, że w celu stworzenia rzeczywistej UGW potrzebna jest wzmocniona koordynacja polityki makroekonomicznej i budżetowej państw członkowskich, a także kompleksowa polityka dla strefy euro prowadzona przez Komisję;

C.

mając na uwadze, że europejski semestr odgrywa zasadniczą rolę w koordynacji polityki gospodarczej i budżetowej w państwach członkowskich;

D.

mając na uwadze, że rosnące ogólne bezrobocie, a w szczególności bezrobocie młodzieży, nadal stanowi główne zagrożenie dla gospodarczej i społecznej stabilności i konwergencji w UE;

E.

mając na uwadze, że do bezrobocia młodzieży należy podejść w sposób proaktywny, jednocześnie wzmacniając i rozszerzając obecne ramy współpracy pomiędzy właściwymi dla tej dziedziny władzami krajowymi;

F.

mając na uwadze, że w związku z uporczywie wysokimi poziomami zadłużenia i bezrobocia, słabym wzrostem nominalnego PKB i inflacją znacznie poniżej poziomu docelowego oraz wysokim odsetkiem osób zagrożonych ubóstwem, a także wyzwaniami, jakimi są starzenie się społeczeństwa i wspieranie tworzenia miejsc pracy, szczególnie przeznaczonych dla młodych ludzi, konsolidacja budżetowa musi być kontynuowana w sprzyjający wzrostowi i zróżnicowany sposób;

G.

mając na uwadze, że charakter europejskiego semestru zobowiązuje do solidarności gospodarczej między państwami członkowskimi oraz mając na uwadze, że spoczywa na nich odpowiedzialność proporcjonalna do ich wkładu w ogólne wyniki gospodarcze Unii;

H.

mając na uwadze, że w marcu Rada Europejska ustanowiła priorytety tegorocznego europejskiego semestru, a w czerwcu je potwierdziła; mając na uwadze nacisk na politykę, która przyczynia się do zwiększenia konkurencyjności, wspiera tworzenie miejsc pracy i pomaga zwalczać bezrobocie, a także na działania w następstwie reform służących poprawie finansowania gospodarki oraz funkcjonowania rynków pracy;

I.

mając na uwadze, że strategia „Europa 2020” jest jednym z elementów reakcji UE na światowy kryzys gospodarczy i przyszłe wyzwania, a także mając na uwadze, że Komisja przyznała, iż większość z celów tej strategii nie zostanie zrealizowanych;

J.

mając na uwadze, że światowy kryzys finansowy oraz kryzys bankowy i kryzys zadłużeniowy w UE znacząco utrudniły dostęp małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) do zasobów finansowych;

K.

mając na uwadze, że Parlament Europejski wielokrotnie domagał się wzmocnienia ram zarządzania;

L.

mając na uwadze, że jednolity rynek, w szczególności w zakresie usług, nie jest w pełni operacyjny;

M.

mając na uwadze, że po sześciu latach kryzysu gospodarczego i ujemnych stóp wzrostu powoli następuje ożywienie gospodarcze i według przewidywań do 2015 r. obejmie ono wszystkie państwa członkowskie; mając na uwadze, że według prognoz Komisji ożywienie gospodarcze jest nadal niestabilne i należy kontynuować reformy, aby zapewnić obywatelom zatrudnienie i zaspokoić ich żądania społeczne oraz przywrócić produktywność i konkurencyjność; mając na uwadze, że Komisja dostrzega, iż sytuacja społeczna w wielu częściach UE jest krytyczna, bezrobocie osiągnęło bezprecedensową wysokość, a różnice między regionami i państwami członkowskimi pogłębiają się; mając na uwadze, że środki potrzebne, aby zaradzić tej sytuacji w zatrudnieniu i sytuacji społecznej sprzyjałyby konkurencyjności i perspektywom wzrostu;

N.

mając na uwadze, że mimo niewielkiego spadku stopa bezrobocia i stopa bezrobocia młodzieży w UE są nadal niezwykle niepokojące (25,005 mln bezrobotnych w UE-28 w czerwcu 2014 r. i 5,06 mln bezrobotnych młodych ludzi w UE-28 w lipcu 2014 r.); mając ponadto na uwadze, że różnice między państwami członkowskimi pod względem ogólnej stopy bezrobocia i stopy bezrobocia młodzieży (bezrobocie wynoszące 5 % w Austrii w porównaniu z 27,3 % w Grecji; bezrobocie młodzieży na poziomie 9,3 % w Austrii w porównaniu z 53,8 % w Hiszpanii) stanowią poważne zagrożenie dla stabilności gospodarczej UE i dla europejskiej spójności społecznej;

O.

mając na uwadze, że Komisja wskazuje na rolę innowacji, badań i rozwoju w generowaniu wartości dodanej oraz na fakt, że szczególnie w sektorach opartych na wiedzy występują coraz większe rozbieżności między umiejętnościami zawodowymi a potrzebami rynku;

P.

mając na uwadze, że rozdrobnienie rynku pracy stanowi obecnie jedną z głównych przyczyn nierówności między państwami członkowskimi i między różnymi sektorami; mając na uwadze, że ujawnia się to w różnicach w dostępie do zatrudnienia (w tym dużych przeszkodach przy wejściu na rynek pracy) oraz warunkach pracy i poziomach wynagrodzeń, które w pewnych przypadkach są niewystarczające do zagwarantowania godziwych warunków życia, a także w rosnącej polaryzacji między pracą wymagającą wysokich kwalifikacji a pracą, w której wystarczają niskie kwalifikacje, co może być przeszkodą w mobilności na rynku pracy; mając na uwadze, że nadal potrzebne są reformy, aby zlikwidować taką fragmentację;

Q.

mając na uwadze, że ustalanie płacy minimalnej leży w gestii państw członkowskich;

R.

mając na uwadze, że przepisy UE dotyczące warunków pracy, dyskryminacji oraz zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy dają pracownikom ochronę przed wyzyskiem i dyskryminacją oraz ułatwiają wchodzenie grup takich jak kobiety i niepełnosprawni na rynek pracy; mając na uwadze, że koszty wypadków przy pracy i chorób zawodowych szacuje się na 2,6 % do 3,8 % PKB, a za każde euro wydane na wdrażanie norm zdrowia i bezpieczeństwa przedsiębiorstwa otrzymują zwrot w wysokości około 2,2 EUR;

S.

mając na uwadze, że kryzys gospodarczy i finansowy uwypuklił niestabilność finansów publicznych w niektórych państwach członkowskich;

T.

mając na uwadze, że aby przezwyciężyć kryzys, niektóre państwa członkowskie dokonały znacznych cięć w wydatkach publicznych w tym samym czasie, gdy wzrosło zapotrzebowanie na ochronę socjalną w związku ze wzrostem poziomu bezrobocia; mając na uwadze, że krajowe budżety na ochronę socjalną stały się jeszcze bardziej napięte w wyniku zmniejszenia składek na skutek redukcji zatrudnienia na szeroką skalę lub obniżenia płac;

U.

mając na uwadze, że Komisja stwierdziła w swoim komunikacie z dnia 2 czerwca 2014 r. (COM(2014)0400): „Zmiany sytuacji społeczno-gospodarczej wynikające z kryzysu i środków politycznych mają wpływ na poziom nierówności. Strukturalny charakter niektórych form bezrobocia, ograniczenia dostępu do systemu edukacji i opieki zdrowotnej, niektóre reformy związane z korzyściami podatkowymi — to wszystko może w sposób nieproporcjonalny obciążać tę część społeczeństwa, która znajduje się w bardziej niekorzystnej sytuacji.”;

V.

mając na uwadze, że art. 9 TFUE stanowi, iż „przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia bierze pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wyłączenia społecznego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego” oraz mając na uwadze, że ważne jest wdrożenie tej horyzontalnej klauzuli we wszystkich obszarach polityki w stopniu pozwalającym na osiągnięcie celów art. 3 TUE; mając na uwadze, że art. 174 TFUE stanowi, że: „w celu wspierania harmonijnego rozwoju całej Unii, rozwija ona i prowadzi działania służące wzmocnieniu jej spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej. […] szczególną uwagę poświęca się obszarom wiejskim, obszarom podlegającym przemianom przemysłowym i regionom, które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych, takim jak najbardziej na północ wysunięte regiony o bardzo niskiej gęstości zaludnienia oraz regiony wyspiarskie, transgraniczne i górskie”;

W.

mając na uwadze, że zaledwie 7,5 mln osób — 3,1 % siły roboczej w UE — jest obecnie zatrudnionych w innym państwie członkowskim oraz mając na uwadze, że ludzie młodzi są grupą najbardziej skłonną do mobilności,

X.

mając na uwadze, że w wyniku kryzysu MŚP i mikroprzedsiębiorstwa zmagają się ze skrajnie wysokimi kosztami dostępu do finansowania i trudnościami w jego uzyskaniu, co osłabia ich potencjał wzrostu i tworzenia miejsc pracy; mając na uwadze, że w związku z tym Komisja i państwa członkowskie muszą wspierać rozwój MŚP w celu promowania inteligentnego, trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu oraz dobrego jakościowo zatrudnienia w UE zgodnie z celami strategii „Europa 2020”;

1.

zwraca uwagę na analizę stwierdzającą, że w ubiegłych dwu latach odnotowano zachęcające oznaki ożywienia gospodarczego w UE i wyraża zaniepokojenie z powodu spowolnienia trwającego od pierwszego kwartału 2014 r. w sytuacji, gdy stopy procentowe są bliskie zeru oraz powszechna jest bardzo niska inflacja; ponownie stwierdza jednak, że ożywienie to jest bardzo niestabilne i nierówne, i trzeba je podtrzymywać, aby w perspektywie średnioterminowej osiągnąć większy wzrost i większe zatrudnienie;

2.

podkreśla, że pilnie potrzebny jest ambitny plan pobudzenia inwestycji w całej UE, aby przywrócić i utrzymać ożywienie gospodarcze; zwraca się do Komisji o niezwłoczne uruchomienie europejskiego programu inwestycji o wartości 300 mld EUR zaproponowanego przez Jean-Claude’a Junckera, aby wspomóc krótkoterminowe ożywienie europejskiego wzrostu gospodarczego;

3.

stwierdza, że najważniejsze cele polityki gospodarczej to przywrócenie konkurencyjności państw członkowskich oraz zmniejszenie bezrobocia w Europie;

4.

podkreśla, że należy pilnie zająć się wyzwaniami stawianymi przez obecną sytuację ekonomiczną, charakteryzującą się spowolnionym wzrostem PKB — stabilnym w strefie euro i rosnącym w tempie 0,2 % w UE-28 w drugim kwartale 2014 r., niezwykle niską inflacją, która spadła do 0,3 % w sierpniu 2014 r., najniższego poziomu od listopada 2009 r. oraz niedopuszczalnie wysokim bezrobociem — 11,5 % w strefie euro oraz 10,2 % w UE-28 w lipcu 2014 r.;

5.

po raz kolejny wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych zaleceń dla państw członkowskich i dla całej UE, również dla tych państw, które są objęte programami dostosowań gospodarczych, tak aby nie dotyczyły one wyłącznie konsolidacji budżetowej, lecz również reform strukturalnych, które doprowadzą do rzeczywistego, trwałego i społecznie zrównoważonego wzrostu, zatrudnienia, lepszej konkurencyjności i większej konwergencji;

6.

odnotowuje daleko idące reformy strukturalne wprowadzane przez państwa członkowskie w ramach programów dostosowań makroekonomicznych; za godny ubolewania uznaje brak ambicji niektórych państw członkowskich w pozostałej części strefy euro, jeśli chodzi o modernizację ich gospodarek, co jest jednym z powodów słabych perspektyw zrównoważonego wzrostu w perspektywie średnio- i długoterminowej;

7.

ubolewa nad faktem, że strefie euro i UE grozi jeszcze większe opóźnienie w stosunku do innych regionów pod względem perspektyw gospodarczych i możliwości, co sprawi, że UE stanie się mniej atrakcyjna dla inwestycji pochodzących z UE i spoza niej;

8.

podkreśla, że nie uda się znaleźć sposobu na kryzys finansowy, zadłużeniowy i kryzys konkurencyjności za pomocą jedynie liberalnej polityki pieniężnej; podkreśla zatem znaczenie kontynuowania procesu dogłębnych, zrównoważonych i trwałych pod względem społecznym reform strukturalnych, aby osiągnąć wzrost gospodarczy i większe zatrudnienie; powtarza w związku z tym, że UE nie może konkurować tylko pod względem kosztów, lecz musi znacznie zwiększyć inwestycje w badania i rozwój, rozwój przemysłu, edukację i umiejętności oraz efektywne gospodarowanie zasobami, zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim; przypomina, że celem reform strukturalnych i zmniejszenia poziomu długu publicznego i prywatnego powinno być właśnie umożliwienie skoncentrowania się na polityce sprzyjającej wzrostowi, a docelowo stworzenie miejsc pracy i walka z ubóstwem; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystywania na większą skalę potencjału banków rozwoju, aby ożywić gospodarkę w Unii Europejskiej;

9.

przypomina, że priorytety i cele strategii „Europa 2020”, takie jak walka z ubóstwem i wyłączeniem społecznym, pozostają aktualne i powinny zostać wdrożone;

10.

ponownie podkreśla, że nadmierne zadłużenie szeregu państw członkowskich strefy euro nie tylko stanowi przeszkodę dla wzrostu gospodarczego, ale również obarcza ogromnym ciężarem przyszłe pokolenia; wciąż wyraża zaniepokojenie z powodu braku postępów w ograniczaniu nadmiernego poziomu zadłużenia sektora prywatnego;

11.

powtarza zatem, że państwa członkowskie, kształtując politykę i planując reformy gospodarcze, powinny zwracać szczególną uwagę na ich wpływ na to i na przyszłe pokolenia, w tym na ich potrzeby w zakresie godziwych warunków życia i możliwości zatrudnienia; nie wolno narażać na niebezpieczeństwo przyszłości naszych społeczeństw przez obecną niezdolność do podejmowania decyzji i błędy polityczne;

12.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie się Jean-Claude'a Junckera, ogłoszone w jego wytycznych politycznych dla nowej Komisji Europejskiej, do zwiększenia europejskich inwestycji o 300 mld EUR;

13.

podkreśla fakt, że UGW wciąż jest daleka od urzeczywistnienia i przypomina Komisji o jej obowiązkach i zobowiązaniach do uwzględniania zakłóceń równowagi makroekonomicznej w UE, a w szczególności w strefie euro, w celu zwiększania koordynacji gospodarczej i budżetowej oraz poprawy konkurencyjności w UE; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie się nowo wybranego przewodniczącego Komisji do dotrzymania słowa w sprawie planu działań określonego w sprawozdaniu z dnia 5 grudnia 2012 r. zatytułowanym „W kierunku faktycznej unii gospodarczej i walutowej”;

14.

po raz kolejny wzywa Komisję do bezzwłocznego przedstawienia wniosków dotyczących urzeczywistnienia UGW zgodnie ze wszystkimi wytycznymi określonymi w planie działania na rzecz pogłębionej i rzeczywistej UGW; zwraca uwagę, że urzeczywistnienie UGW powinno opierać się na metodzie wspólnotowej; ponownie wzywa do przyjęcia w drodze zwykłej procedury ustawodawczej aktu prawnego w sprawie „wytycznych dotyczących konwergencji”, przewidującego bardzo ograniczoną liczbę celów odnoszących się do najpilniejszych reform, do realizacji w ustalonym okresie, a także ponownie domaga się od państw członkowskich dopilnowania, aby krajowe programy reform były ustalane na podstawie wspomnianych wyżej wytycznych dotyczących konwergencji i weryfikowane przez Komisję; nawołuje państwa członkowskie do zobowiązania się do pełnego wdrożenia krajowych programów reform; proponuje, by na tej podstawie państwa członkowskie mogły zawierać partnerstwa na rzecz konwergencji z instytucjami UE, oferujące możliwość finansowania reform na określonych warunkach; powtarza, że taka ściślejsza współpraca gospodarcza powinna iść w parze z mechanizmem finansowym opartym na zachętach; jest zdania, że wszelkie dodatkowe środki finansowe lub instrumenty, takie jak mechanizm solidarności, muszą stanowić integralną część budżetu UE, niepodlegającą jednak uzgodnionej puli środków finansowych określonej w wieloletnich ramach finansowych (WRF);

15.

w związku z tym wzywa przyszłą Komisję, aby przedłożyła wniosek w sprawie jednolitej reprezentacji zewnętrznej strefy euro zgodnie z art. 138 TFUE z myślą o stworzeniu sprawnie funkcjonującej strefy euro prezentującej wspólne stanowisko w sprawach wchodzących w zakres kompetencji takiej reprezentacji; przypomina, że nowy przewodniczący Komisji — w wypowiedzi poprzedzającej jego wybór przez Parlament Europejski we wtorek 15 lipca 2014 r. — zobowiązał się, że „UGW oraz strefa euro będą reprezentowane przez jedną osobę, jedno miejsce i jeden głos w instytucjach Bretton Woods”;

16.

w związku z tym wzywa przyszłą Komisję, aby przedłożyła między innymi wniosek w sprawie jednolitej reprezentacji zewnętrznej strefy euro zgodnie z art. 138 TFUE oraz aby złożyła zalecone w dwupaku i w planie działania „W kierunku faktycznej unii gospodarczej i walutowej” sprawozdanie w sprawie oferowanych przez istniejące unijne ramy budżetowe możliwości znalezienia równowagi między potrzebami w zakresie inwestycji publicznych a celami w zakresie dyscypliny budżetowej;

17.

wzywa Komisję do wzmocnienia procesu europejskiego semestru między innymi w wyniku zadbania o przydział wystarczającego czasu i wystarczających zasobów na opracowanie i prowadzenie działań w następstwie zaleceń, dzięki czemu zalecenia te nabiorą możliwie największego znaczenia dla kształtowania polityki gospodarczej na szczeblu unijnym i krajowym; wzywa Komisję do przedłożenia wniosków na temat sposobu, w jaki zalecenia europejskiego semestru mogą zyskać większą moc wiążącą; podkreśla znaczenie wczesnego i jak najdalej idącego angażowania Parlamentu Europejskiego, aby — w związku z jego rosnącym znaczeniem i wiążącym charakterem — w procesie kształtowania opinii politycznych nie powstała luka legitymacyjna;

18.

uważa, że należy zwiększyć odpowiedzialność parlamentów narodowych za zalecenia dla poszczególnych krajów; wzywa Komisję, aby zapewniła możliwość przedstawienia parlamentom narodowym zaleceń dla poszczególnych krajów przed ich przyjęciem przez Radę;

19.

odnotowuje przygotowany przez Komisję pakiet zaleceń dla poszczególnych krajów na rok 2014; zwraca uwagę na ocenę Komisji, według której osiągnięto pewne postępy w utrwalaniu konsolidacji budżetowej i w reformach strukturalnych, szczególnie w modernizacji rynków pracy oraz systemów emerytalnych i systemów opieki zdrowotnej;

20.

zauważa w związku z tym, że Rada Europejska zatwierdziła zalecenia dla poszczególnych krajów i zalecenia Rady, zwłaszcza szczególne zalecenia dotyczące strefy euro;

21.

wskazuje, że warunkiem koniecznym powodzenia programów pomocy finansowej jest połączenie solidarności i warunkowości, silnego poczucia odpowiedzialności i zobowiązania do przeprowadzenia reform; przypomina Komisji, aby całkowicie dostosowała zobowiązania prawne wynikające z dwupaku (rozporządzenie (UE) nr 472/2013) do bieżących programów dostosowawczych; nalega na Komisję i państwa członkowskie, by wprowadziły pomoc finansową i system trojki o charakterze ad hoc do usprawnionej struktury prawnej zgodnej z ramami zarządzania gospodarczego UE i prawem wspólnotowym, tym samym zapewniając demokratyczną rozliczalność; odnotowuje dokument Komisji przyjęty w następstwie sprawozdania PE w sprawie trojki; wzywa Komisję do uwzględnienia wniosków ze sprawozdań Parlamentu Europejskiego w sprawie trojki,

22.

popiera cel polegający na akcentowaniu polityki przyczyniającej się do zwiększenia konkurencyjności, wspierania inwestycji i tworzenia miejsc pracy, zwalczania bezrobocia oraz poprawy funkcjonowania rynku pracy, w szczególności w sektorach o znacznym potencjale wzrostu; uważa, że państwa członkowskie posiadają cenne informacje, którymi mogą się wymieniać w trakcie zwalczania bezrobocia młodzieży; podkreśla, że model kształcenia dualnego sprawdził się szczególnie w walce z bezrobociem młodzieży;

23.

podkreśla, że polityka spójności stanowi ważne ramy inwestycyjne służące ukierunkowaniu wydatków sprzyjających wzrostowi, w tym inwestycji w innowacje i badania oraz agendę cyfrową, wydatków na ułatwienie MŚP dostępu do finansowania, inwestycji przeznaczonych na zrównoważenie środowiskowe, a przede wszystkim na transeuropejskie połączenia transportowe, a także na edukację i włączenie społeczne;

24.

wzywa Komisję do wprowadzenia kompleksowego mechanizmu sprzyjającego wymianie najlepszych praktyk między wszystkimi krajowymi podmiotami odpowiadającymi za kwestię bezrobocia młodzieży; ponownie zwraca uwagę na to, że choć nie można zastosować uniwersalnego rozwiązania, niektóre państwa członkowskie zajęły się problemem bezrobocia młodzieży w skuteczniejszy sposób niż inne;

25.

podkreśla konieczność pełnego uwzględnienia strategii „Europa 2020” podczas realizacji europejskiego semestru; wzywa Komisję, aby także zarządzanie jednolitym rynkiem uznała za kluczowy priorytet, ponieważ w istotnym stopniu przyczynia się on do osiągnięcia celów europejskiego semestru, a mianowicie trwałego wzrostu gospodarczego i zatrudnienia;

26.

przypomina jednak, że osiągnięcia państw członkowskich w realizacji zaleceń dla poszczególnych krajów są bardzo niewielkie; jest przekonany, że istnieje pewna niespójność między zobowiązaniem na szczeblu europejskim a wdrażaniem zaleceń na szczeblu krajowym przez poszczególne państwa członkowskie; podkreśla znaczenie „krajowej odpowiedzialności” odpowiednich rządów za zobowiązania podejmowane na szczeblu UE; zwraca uwagę, że zalecenia dla poszczególnych krajów powinny być formułowane w taki sposób, by dać państwom członkowskim polityczne pole manewru do opracowania działań i konkretnych reform niezbędnych do wykonania tych zaleceń;

27.

wzywa zwłaszcza Komisję do zbadania możliwości opracowania ukierunkowanych na rezultaty wspólnych wartości referencyjnych służących do dokonywania pomiaru i porównywania reform strukturalnych w ramach wszelkich kolejnych wniosków mających na celu wzmocnienie koordynacji polityki gospodarczej w obrębie UGW;

28.

jest zaniepokojony tym, że według Komisji jedynie 10 % zaleceń dla poszczególnych krajów na 2013 r. zostało w pełni zrealizowane; zauważa ponadto, że w przypadku 45 % zaleceń odnotowano ograniczone postępy lub brak postępów;

29.

podkreśla fakt, że odpowiedni, demokratycznie rozliczalny system funkcjonowania europejskiego semestru oraz realizacja zaleceń dla poszczególnych krajów stanowią istotny warunek osiągnięcia w UWG konwergencji gospodarczej, która stanowi klucz do prawidłowego funkcjonowania UWG, gdyż umożliwia stabilność finansową i gospodarczą oraz wysoki poziom konkurencyjności gospodarki europejskiej sprzyjający wzrostowi i zatrudnieniu; oczekuje od rządów państw członkowskich aktywnej obrony i wdrażania na szczeblu krajowym decyzji dotyczących zaleceń dla poszczególnych krajów, przyjętych przez wszystkie państwa członkowskie w Radzie („odpowiedzialność krajowa”);

30.

podkreśla fakt, że szereg zaleceń dla poszczególnych krajów opiera się na aktach prawnych UE, a brak działań na podstawie aktów prawnych UE może prowadzić do wszczęcia postępowania prawnego; przypomina państwom członkowskim o dotrzymywaniu zobowiązań prawnych na mocy przepisów UE; wyraża przekonanie, że Komisja w swojej interpretacji tabeli wyników powinna odpowiednio uwzględniać fakt, że strefa euro i państwa członkowskie w niej uczestniczące to gospodarki współzależne i otwarte;

31.

wzywa Komisję, jako strażniczkę Traktatu, do korzystania w pełni ze wszystkich środków przewidzianych w prawie UE, aby wspierać ściślejszą koordynację polityki gospodarczej oraz realizację zaleceń dla poszczególnych krajów, tak aby każde z państw członkowskich przyjęło w wymaganym terminie strategie gospodarcze i finansowe dostosowane do jego sytuacji;

32.

zauważa rosnącą liczbę zaleceń dla poszczególnych krajów kierowanych do władz regionalnych; podkreśla konieczność wykorzystania w pełni nowych programów europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, szczególnie w przypadku, gdy będą one wykorzystywane jako środek wspomagający reformy strukturalne; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zadbały o właściwe ustalenie priorytetów w celu zwiększenia jakości wydatków;

33.

zwraca się do Komisji, aby co kwartał składała właściwej komisji Parlamentu sprawozdanie na temat środków podjętych w celu zapewnienia postępów w realizacji zaleceń dla poszczególnych krajów oraz na temat dotychczas osiągniętych postępów; zwraca się do państw członkowskich, aby wyjaśniły właściwej komisji Parlamentu powody nieprzestrzegania zaleceń dla poszczególnych krajów;

34.

wzywa przewodniczącego Eurogrupy, aby skutecznie monitorował realizację zaleceń dla poszczególnych krajów przez państwa członkowskie strefy euro oraz złożył sprawozdanie z poczynionych postępów w ramach prowadzonej przez Eurogrupę oceny projektów planów budżetowych na rok 2015, które zainteresowane państwa członkowskie mają przedłożyć do połowy października 2014 r.;

35.

apeluje do Komisji o zwracanie uwagi na aspekty płci w krajowych programach reform, takie jak wchodzenie kobiet na rynek pracy, eliminowanie różnic w wynagrodzeniach i świadczeniach emerytalnych kobiet i mężczyzn, poprawa usług opieki nad dziećmi oraz elastyczne rozwiązania w zakresie czasu pracy;

36.

uważa, że w odniesieniu do nadchodzącego europejskiego semestru należy realizować długoterminową i wyważoną strategię konsolidacji budżetowej sprzyjającej wzrostowi i inwestycjom w celu poprawy stabilności budżetowej; podkreśla jednak fakt, że specjalny nacisk należy położyć na reformy i strategie polityczne pobudzające wzrost, zwłaszcza w tych państwach członkowskich, które mają pod względem budżetowym pole manewru do inwestowania, aby wesprzeć wzrost i ułatwić przywrócenie równowagi w strefie euro; wskazuje, że w obowiązujących ramach prawnych istnieje możliwość zapewnienia państwom członkowskim pewnej elastyczności, pod warunkiem że zapoczątkowano reformy, i zaleca korzystanie z tej elastyczności;

37.

podkreśla, że stabilność budżetowa jest warunkiem wstępnym długoterminowego wzrostu;

38.

uważa, że priorytetem państw członkowskich powinna być modernizacja ich gospodarek, systemów zabezpieczenia społecznego, systemów emerytalnych i opieki zdrowotnej, aby uniknąć nadmiernego obciążenia przyszłych pokoleń; wzywa państwa członkowskie, aby rozważyły wpływ ich reform na całą gospodarkę europejską;

39.

uważa, że reformy strukturalne powinny być ukierunkowane zwłaszcza na poprawę zdolności rynków pracy do wchłaniania młodych ludzi oraz innych wykluczonych grup, a także powinny móc zapewniać szanse starszym pracownikom; uważa, że system łączący kształcenie ze szkoleniem zawodowym stanowi szczególnie skuteczny instrument do osiągnięcia tego celu; uważa również, że reformy strukturalne powinny mieć na celu zapewnienie średnio- i długoterminowej stabilności oraz sprawiedliwości systemów zabezpieczenia społecznego, systemów opieki zdrowotnej i systemów emerytalnych, a także zmniejszenie uzależnienia energetycznego, aby zwiększyć konkurencyjność europejskich przedsiębiorstw, przy czym bezwzględnym priorytetem jest tworzenie miejsc pracy;

40.

wskazuje, że brak dobrze funkcjonującego wewnętrznego rynku pracy oraz zrównoważonego podejścia do imigracji powstrzymuje wzrost w UE; wzywa Komisję i państwa członkowskie do ustanowienia wspólnego rynku pracy sprzyjającego włączeniu społecznemu oraz wspólnej nowoczesnej polityki imigracyjnej sprzyjającej włączeniu społecznemu; podkreśla, że sprawiedliwe i równe traktowanie pracowników stanowi zasadniczy czynnik tworzenia wewnętrznego rynku pracy;

41.

zauważa, że polityka energetyczna i wzrost gospodarczy są ze sobą ściśle powiązane; w związku z tym apeluje o ambitną europejską politykę energetyczną, która dzięki poprawie bezpieczeństwa dostaw i innowacjom w sektorze energetycznym może zapewnić większą stabilność i wzrost w gospodarce;

42.

zauważa, że nie przeprowadzono jeszcze żadnych poważnych badań nad zakresem wpływu zmian demograficznych na stałe spowolnienie wzrostu, jakiego od dwóch dziesięcioleci doświadczają państwa europejskie; podkreśla, że brak funkcjonującego wewnętrznego rynku pracy również ogranicza potencjał wzrostu Unii; zachęca Komisję i państwa członkowskie do stworzenia prawdziwego wspólnego rynku pracy i do sięgnięcia po wszystkie środki Unii w celu wprowadzenia wspólnej polityki imigracyjnej w duchu propozycji wysuniętych przez nowo wybranego przewodniczącego;

43.

ponownie podkreśla apel do państw członkowskich o uproszczenie ich systemów podatkowych w celu przywrócenia sprzyjających warunków dla przedsiębiorstw we wszystkich bez wyjątku państwach członkowskich i ponawia apel o obniżenie opodatkowania pracy; wzywa Komisję do podjęcia — w oparciu o doświadczenia z realizacji odnośnego planu działania na rok 2012 — natychmiastowych działań i opracowania wszechstronnej strategii opartej na konkretnych środkach legislacyjnych w celu zwalczania oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania; przypomina Komisji o propozycjach zawartych w rezolucji Parlamentu z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i rajami podatkowymi (16) (sprawozdanie Klevy Kekuš);

44.

powtarza, że uzupełnieniem reform strukturalnych i ich wyrazem muszą być długoterminowe inwestycje w edukację, badania, innowacje, nowoczesną infrastrukturę i zrównoważoną energię, aby wspomóc transformację ekologiczną i cyfrową; podkreśla, że inwestycje w badania, innowacje, edukację i infrastrukturę są warunkiem wstępnym konkurencyjności, trwałego wzrostu i tworzenia miejsc pracy; podkreśla rolę, jaką musi odgrywać budżet Unii w tych podstawowych dziedzinach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;

45.

podkreśla fakt, że z powodu poziomu długu publicznego, który już jest wysoki, niemożliwy jest znaczny wzrost wydatków, gdyż działania reformatorskie i konsolidacyjne mogłyby okazać się nadaremne; w związku z tym zaleca przeniesienie wydatków z sektorów nieproduktywnych do zorientowanych na przyszłość sektorów produktywnych; podkreśla, że należy korzystać z elastyczności, jaką charakteryzuje się pakt stabilności i wzrostu, ale wymaga przede wszystkim od państw członkowskich, aby zaproponowały wiarygodne reformy;

46.

odnotowuje przemówienie prezesa EBC wygłoszone na corocznym sympozjum banków centralnych w Jackson Hole w dniu 22 sierpnia 2014 r.; wzywa decydentów, aby wyciągnęli właściwe wnioski w odniesieniu do polityki monetarnej, budżetowej i reform strukturalnych w celu osiągnięcia wzrostu i tworzenia miejsc pracy; przypomina wyważone uwagi stwierdzające, że „żadna akomodacja budżetowa lub monetarna — w jakimkolwiek wymiarze — nie może jednak zastąpić niezbędnych reform strukturalnych w strefie euro” i dalej, że „spójna strategia mająca na celu zmniejszenie bezrobocia musi obejmować politykę w zakresie zarówno popytu, jak i podaży na szczeblu strefy euro i na szczeblach krajowych. I tylko wtedy, gdy ta strategia będzie rzeczywiście spójna, może odnieść sukces”;

47.

uważa, że jednym z największych ograniczeń gospodarki UE jest niski poziom ogólnych inwestycji prywatnych oraz brak efektu mnożnikowego wynikającego z inwestycji publicznych na obecnym poziomie; zwraca się do Komisji, aby zbadała powody niskiego poziomu inwestycji prywatnych w UE; podkreśla potrzebę reformy procedury likwidacyjnej i procedury upadłościowej, aby poradzić sobie z nawisem długu w państwach peryferyjnych strefy euro;

48.

podkreśla fakt, że inwestycje są ważne, gdyż oddziałują na podaż i popyt w gospodarce, tworząc miejsca pracy, generując dochody gospodarstw domowych, zwiększając przychody podatkowe, wspierając działania konsolidacyjne rządów i pobudzając wzrost; ponownie przypomina o potrzebie przyjęcia strategii sprzyjających inwestorom, ograniczania biurokracji i obciążeń administracyjnych; wzywa nową Komisję Europejską do zwiększenia europejskich inwestycji o 300 mld EUR zgodnie z zapowiedzią Jean-Claude'a Junckera w wytycznych politycznych;

49.

wzywa Komisję, aby w końcu dotrzymała zobowiązania do ukończenia tworzenia jednolitego rynku, zwłaszcza jeśli chodzi o usługi; nalega na państwa członkowskie, aby dotrzymały zobowiązań dotyczących strategii „Europa 2020”, zwłaszcza w odniesieniu do badań i rozwoju, efektywnego gospodarowania zasobami, innowacji, zatrudnienia, edukacji, ubóstwa, energii ze źródeł odnawialnych i ograniczenia emisji; w związku z tym wzywa Komisję, aby zdecydowanie korzystając z jej wszystkich uprawnień, przyspieszyła działania mające na celu zapewnienie właściwego wdrożenia i egzekwowania prawa UE w państwach członkowskich;

50.

wyraża zaniepokojenie protekcjonistycznymi tendencjami w niektórych państwach członkowskich, zwłaszcza w odniesieniu do swobody przemieszczania się osób; wskazuje, że Traktat gwarantuje swobodny przepływ osób, usług i kapitału oraz przypomina, że obowiązkiem Komisji jest gwarantowanie i egzekwowanie tych swobód;

51.

podkreśla, że brak dostępu, szczególnie MŚP, do finansowania stanowi ogromną barierę wzrostu w UE; wzywa zatem Komisję do nadania priorytetowego znaczenia pracom nad alternatywnymi źródłami finansowania dla MŚP, z uwzględnieniem zaleceń Parlamentu Europejskiego zawartych w rezolucji z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania, zwłaszcza za pośrednictwem funduszy strukturalnych, Europejskiego Banku Inwestycyjnego, Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego i publicznych banków rozwoju; podkreśla konieczność usunięcia jeszcze liczniejszych przeszkód biurokratycznych, przed jakimi stają małe i średnie przedsiębiorstwa oraz surowszego stosowania w przyszłości w europejskim prawodawstwie zasady proporcjonalności;

52.

uważa, że należy w trybie pilnym zaplanować reformy dla wszystkich tych państw, w których trudności z tworzeniem przedsiębiorstw hamują potencjał wzrostu i tworzenie miejsc pracy;

53.

wzywa Komisję, aby w trybie pilnym zaproponowała środki służące urzeczywistnieniu wewnętrznego rynku kapitałowego z myślą o poprawie przydziału kapitału przedsiębiorstwom w celu ożywienia gospodarki realnej; uważa, że potrzebne są dodatkowe rozwiązania zarówno dla dużych, jak i dla małych i średnich przedsiębiorstw, inne niż finansowanie przez banki, zwłaszcza w wyniku poprawy warunków finansowania przez rynki kapitałowe i za pośrednictwem innych prywatnych źródeł, takich jak fundusze typu venture, fundusze społecznościowe lub fundusze equity; apeluje o zwrócenie szczególnej uwagi na rolę kosztu kapitału potrzebnego do założenia i prowadzenia przedsiębiorstw w państwach członkowskich oraz o odpowiednie uaktualnienie tablicy wyników;

54.

podkreśla najwyższe znaczenie ustanowienia przepisów w zakresie inwestycji długoterminowych;

55.

podkreśla znaczenie, jakie ma przyspieszenie i ukończenie tworzenia unii bankowej; stwierdza, że ustanowienie trzech filarów unii bankowej oraz wdrożenie nowych przepisów dotyczących instytucji kredytowych i zakładów ubezpieczeń mogą przyczynić się do przywrócenia odporności europejskiego sektora finansowego; uważa, że urzeczywistnienie unii bankowej musi nastąpić w drodze unii ubezpieczeń i rynków; powtarza, że koszty upadku instytucji bankowych powinien ponosić sam sektor bankowy;

56.

podkreśla fakt, że solidny, stabilny, odpowiednio zróżnicowany i przejrzysty system finansowy ma zasadnicze znaczenie dla przyszłego wzrostu;

57.

podkreśla, że europejski semestr nie może w żaden sposób zaszkodzić uprawnieniom Parlamentu Europejskiego ani uprawnieniom parlamentów narodowych i regionalnych; podkreśla, że powinien istnieć wyraźny podział pomiędzy kompetencjami na szczeblu UE i szczeblu krajowym oraz że to przed Parlamentem Europejskim odpowiadają inne podmioty na szczeblu Unii, natomiast na szczeblu państw członkowskich podmioty odpowiadają przed parlamentami narodowymi; podkreśla znaczenie, jakie dla zwiększenia legitymacji demokratycznej ma formalne, właściwe i jak najdalej idące angażowanie Parlamentu Europejskiego na wczesnym etapie;

58.

podkreśla potrzebę wzmocnienia demokratycznej rozliczalności przed Parlamentem Europejskim i parlamentami narodowymi z podstawowych elementów funkcjonowania strefy euro, takich jak Europejski Mechanizm Stabilności, decyzje Eurogrupy, a także monitorowanie i ocena programów pomocy finansowej; zwraca się do Komisji o dokonanie oceny ex post wydanych przez nią zaleceń i jej uczestnictwa w trojce oraz o opublikowanie wyników tej oceny;

59.

z zadowoleniem przyjmuje uznanie przez Komisję, że konsolidacja budżetowa musi przebiegać w sprzyjający wzrostowi i zróżnicowany sposób, który pozwoli państwom członkowskim nie tylko na inwestycje we wzrost i tworzenie miejsc pracy, lecz także na poradzenie sobie z wysokim zadłużeniem, bezrobociem i wyzwaniami stawianymi przez starzenie się społeczeństwa;

60.

zwraca uwagę na potencjał w zakresie zatrudnienia, jaki niesie zielona gospodarka, w której według szacunków Komisji mogłoby do roku 2020 powstać pięć milionów miejsc pracy w samych sektorach związanych z efektywnością energetyczną i odnawialnymi źródłami energii, pod warunkiem że wdrożona zostanie ambitna polityka klimatyczna i energetyczna; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia wystarczającego poziomu inwestycji w te sektory i przewidywania potrzeb w zakresie przyszłych umiejętności pracowników; wzywa Komisję, aby w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2015 r. uwzględniła wykorzystanie potencjału tworzenia miejsc pracy w zielonej gospodarce;

61.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja bierze pod uwagę rozbieżności między państwami członkowskimi widoczne w krajowych programach reform, jednak wzywa Komisję i państwa członkowskie do poświęcenia szczególnej uwagi regionom, w których występują trwałe utrudnienia naturalne lub demograficzne, w szczególności przy ustalaniu rozdziału funduszy;

62.

podkreśla, że polityka społeczna i polityka zatrudnienia nie powinny być rozpatrywane jedynie z punktu widzenia kosztów, lecz należy również zwrócić uwagę na reformy strukturalne rynku pracy oraz korzyści długoterminowe, tak aby utrzymać inwestycje w społeczeństwo i obywateli w celu osiągnięcia celów strategii „Europa 2020” oraz ochrony przyszłości i stabilności państw członkowskich i UE jako całości;

63.

podkreśla, że choć płace są ważnym czynnikiem zmiennym w rozwiązywaniu kwestii braku równowagi makroekonomicznej w strefie euro, nie są one jedynie narzędziem dostosowań gospodarczych, lecz przede wszystkim dochodem, z którego muszą utrzymać się pracownicy; apeluje do Komisji, aby zadbała o to, żeby zalecenia dotyczące płac nie spowodowały zwiększenia ubóstwa pracujących czy nierówności płac w państwach członkowskich, ani nie zaszkodziły grupom o niskich dochodach;

64.

wyraża głębokie zaniepokojenie tym, że UE jest daleka od osiągnięcia celów w zakresie zatrudnienia i celów społecznych wyznaczonych w strategii „Europa 2020” oraz tym, że nie został spełniony zwłaszcza cel ograniczania ubóstwa, biorąc pod uwagę, że liczba osób żyjących w ubóstwie zamiast zmaleć, w latach 2010–2012 wzrosła o 10 milionów; wzywa nową Komisję, aby przyjęła spójne podejście i zwróciła się do państw członkowskich o niezwłoczne przedłożenie sprawozdań z krajowych postępów w realizacji strategii „Europa 2020”; wzywa państwa członkowskie do ustanowienia w ich krajowych programach reform starannie zdefiniowanych strategii krajowych, które pozwolą poczynić postępy w realizacji strategii „Europa 2020”, zwłaszcza jeśli chodzi o ograniczanie ubóstwa;

65.

z zadowoleniem przyjmuje zastosowanie przez Komisję nowej tablicy wyników zawierającej wskaźniki zatrudnienia i wskaźniki społeczne na potrzeby tegorocznych zaleceń dla poszczególnych krajów, w szczególności odniesienia do ogólnej stopy bezrobocia i stopy bezrobocia młodzieży oraz poziomów NEET; zauważa, że wskaźniki te mają charakter czysto analityczny; apeluje o uwzględnienie w tablicy wyników dodatkowych wskaźników, takich jak jakość pracy, poziomy ubóstwa dzieci, dostęp do opieki zdrowotnej oraz bezdomność; postuluje, aby wskaźniki te miały rzeczywisty wpływ na cały proces europejskiego semestru;

66.

wzywa Komisję i Radę do dalszej poprawy wskaźników stosowanych do monitorowania wymiaru społecznego, środowiskowego i innowacyjnego strategii „Europa 2020” w ramach europejskiego semestru; wzywa Komisję do kontynuacji debaty dotyczącej liczby wskaźników społecznych i wskaźników zatrudnienia i ich rozwoju, zważywszy na to, że gospodarcze i społeczne aspekty UE to dwie strony medalu, i zarówno jedne, jak i drugie odgrywają kluczową rolę w rozwoju UE;

67.

ponawia apel o spotkania ministrów zatrudnienia i spraw społecznych państw Eurogrupy przed szczytami państw strefy euro, ilekroć jest to konieczne, co pozwoli dopilnować, aby kwestie społeczne i dotyczące zatrudnienia były pełniej ujmowane w dyskusjach i decyzjach władz strefy euro oraz wniesie wkład w posiedzenia szefów państw lub rządów strefy euro; wierzy w znaczenie wspólnych posiedzeń Rad EPSCO i ECOFIN służących wypracowaniu w razie konieczności wspólnego stanowiska;

68.

z zadowoleniem przyjmuje uznanie przez Komisję, że wpływ środków konsolidacji budżetowej — przedsięwziętych, aby zapewnić nie tylko stabilność gospodarek niektórych państw członkowskich, lecz również stabilność całej unijnej gospodarki — na zatrudnienie i sytuację społeczną w UE był poważny i daleko idący; apeluje o zwiększenie wysiłków w celu wypełnienia zobowiązań w zakresie zatrudnienia i kwestii społecznych zapisanych w traktatach i Karcie praw podstawowych UE; wzywa Agencję Praw Podstawowych UE do przeprowadzenia dokładnej oceny wpływu tych środków na prawa podstawowe oraz do wydania zaleceń w przypadku naruszenia karty;

69.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar włoskiej prezydencji — określony w konkluzjach z posiedzenia nadzwyczajnego Rady Europejskiej w dniu 30 sierpnia 2014 r. — zorganizowania konferencji na szczeblu szefów państw lub rządów poświęconej zatrudnieniu, w szczególności zatrudnieniu młodzieży;

70.

z zadowoleniem przyjmuje wspomniany powyżej spadek stopy bezrobocia w niektórych państwach członkowskich; przypomina jednak, że w strategii „Europa 2020” trafnie stwierdzono, iż dane, które należy obserwować, to wskaźnik zatrudnienia, uważa też za godne ubolewania, że obecne wskaźniki stopy zatrudnienia nie odzwierciedlają dokładnie realiów wszystkich rynków pracy w UE;

71.

zauważa, że Komisja zwraca uwagę na potrzebę przeprowadzenia reform strukturalnych, aby poprawić warunki ramowe wzrostu i zatrudnienia, w szczególności w okresie wysokiego bezrobocia, oraz na to, że można stworzyć wiele możliwości zarówno na poziomie europejskim, jak i krajowym dzięki urzeczywistnieniu jednolitego rynku;

72.

zwraca się do nowej Komisji, aby nadała bezwzględnie priorytetowe znaczenie poprawie poziomu zatrudnienia dzięki sporządzeniu — z udziałem wszystkich nowo wybranych komisarzy — ambitnej i wszechstronnej strategii na rzecz wzrostu i tworzenia miejsc pracy wysokiej jakości; uważa, że w tym celu komisarz ds. zatrudnienia i spraw społecznych powinien opracować plan obejmujący wszystkie obszary polityki oraz zawierający konkretne środki służące pobudzaniu dobrego jakościowo zatrudnienia;

73.

uważa, że UE nie uda się odzyskać konkurencyjności wyłącznie w drodze cięcia kosztów, lecz muszą temu towarzyszyć zwiększone inwestycje w badania i rozwój, edukację i kwalifikacje oraz efektywniejsze gospodarowanie zasobami; postuluje, aby rynki pracy były bardziej elastyczne i dynamiczne, co umożliwiałoby im dostosowywanie się do zakłóceń sytuacji gospodarczej bez powodowania zwolnień grupowych i nadmiernego dostosowania płac; przypomina, że siła nabywcza wielu pracowników UE została poważnie ograniczona, obniżyły się dochody gospodarstw domowych i zmniejszył się popyt wewnętrzny; uważa, że w celu przywrócenia niezbędnej konkurencyjności naszej gospodarki, UE musi również wziąć pod uwagę strategie koncentrujące się na innych kosztach produkcji, kształtowaniu się cen i marży zysku, a także polityce międzysektorowej służącej pobudzaniu innowacji, produktywności i doskonałości;

74.

jest zaniepokojony stale powiększającymi się nierównościami pod względem bogactwa i dochodów osłabiającymi siłę nabywczą, popyt wewnętrzny oraz inwestycje w gospodarkę realną; wzywa państwa członkowskie do uwzględnienia w ich krajowych programach reform środków na rzecz zmniejszenia tych nierówności, tak by wspierać wzrost, zatrudnienie i spójność społeczną;

75.

podkreśla potrzebę przeniesienia obciążeń podatkowych z pracy na inne formy zrównoważonych podatków w celu promowania wzrostu i tworzenia miejsc pracy;

76.

z zadowoleniem przyjmuje zalecenia Komisji dla poszczególnych krajów w dziedzinie opodatkowania związanego ze środowiskiem i wzywa państwa członkowskie do wdrożenia tych zaleceń i dopilnowania, aby skorzystały na tym w szczególności osoby o niższych dochodach; podkreśla pozytywny wpływ na budżet i zatrudnienie oraz pozytywne skutki społeczne i środowiskowe wynikające z przesunięcia podstawy opodatkowania z pracy na opodatkowanie związane ze środowiskiem oraz ze stopniowego znoszenia szkodliwych dla środowiska dotacji;

77.

jest zaniepokojony tym, że fragmentacja finansowa w strefie euro w niektórych przypadkach zagraża wzrostowi i zrównoważonemu rozwojowi MŚP; wzywa do przywrócenia zdolności udzielania pożyczek w gospodarce, co pozwoli MŚP na inwestowanie i tworzenie miejsc pracy, oraz do ułatwienia dostępu do przedsiębiorczości i dostępu MŚP do programów takich jak COSME czy „Horyzont 2020”;

78.

apeluje do państw członkowskich, aby wyeliminowały niepotrzebne obciążenia administracyjne i biurokratyczne osób prowadzących działalność na własny rachunek, mikroprzedsiębiorstw i MŚP oraz aby uprościły warunki rozpoczynania działalności gospodarczej;

79.

wzywa Komisję, aby w trybie pilnym nadała konkretny kształt — na podstawie art. 9 TFUE — obiecanemu planowi inwestycyjnemu o wartości 300 mld EUR oraz apeluje o dokonanie oceny, czy kwota ta jest wystarczająca do przywrócenia pełnego potencjału wzrostu UE, konkurencyjności i tworzenia miejsc pracy wysokiej jakości;

80.

z zadowoleniem przyjmuje zawarty w komunikacie ramowym Komisji w sprawie zaleceń dla poszczególnych krajów w całej UE apel o większe inwestycje w badania i rozwój, innowacje, edukację, poprawę umiejętności oraz aktywną politykę rynku pracy, a także energetykę, transport i gospodarkę cyfrową;

81.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia przemysłu UE dzięki stosowaniu elastyczniejszej polityki konkurencji sprzyjającej konkurencyjności i zatrudnieniu, której towarzyszy plan transformacji ekologicznej i cyfrowej; ponawia apel do Komisji o sporządzenie, po konsultacjach z partnerami społecznymi, projektu aktu prawnego dotyczącego informowania pracowników i konsultacji z nimi oraz przewidywania restrukturyzacji i zarządzania nią, aby zapewnić odpowiedzialną pod względem gospodarczym i społecznym adaptację przemysłu UE do zmian w sposób pozwalający zachować prawa pracownicze bez nakładania na przedsiębiorstwa, zwłaszcza MŚP, nadmiernych obciążeń regulacyjnych;

82.

wyraża zaniepokojenie tym, że w wielu państwach członkowskich i sektorach likwidacja miejsc pracy łączy się z pogorszeniem jakości miejsc pracy, zwiększeniem przeszkód w zatrudnieniu i obniżeniem podstawowych norm pracy; podkreśla, że Komisja i państwa członkowskie muszą podejmować ukierunkowane działania, aby poprawić jakość miejsc pracy w celu dostosowania umiejętności do potrzeb rynku pracy; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby podjęły ukierunkowane działania w celu zaradzenia dodatkowym problemom powodowanym przez niedobrowolną pracę w niepełnym wymiarze godzin i niedobrowolne zatrudnienie na czas określony, umowy na niepewnych warunkach (jak umowy zerowe), fikcyjną pracę na własny rachunek, a także pracę nierejestrowaną; z zadowoleniem przyjmuje zatem inicjatywę Komisji dotyczącą europejskiej platformy współpracy w zakresie pracy nierejestrowanej; ponownie apeluje do państw członkowskich o zadbanie o to, aby osoby zatrudnione na niepewnych warunkach, na podstawie umów czasowych lub w niepełnym wymiarze godzin oraz osoby pracujące na własny rachunek korzystały z podstawowych praw i odpowiedniej ochrony socjalnej;

83.

wzywa Komisję, aby dopilnowała, żeby wytyczne polityczne wspierały reformy rynku pracy mające na celu między innymi zmniejszanie segmentacji, promowanie zmian miejsca pracy, poprawę sytuacji, jeśli chodzi o wchodzenie słabszych grup społecznych na rynek pracy, redukcję ubóstwa pracujących, promowanie równości płci, wzmacnianie praw pracowników z nietypowymi umowami oraz lepszą ochronę socjalną osób pracujących na własny rachunek;

84.

zauważa, że w rocznym sprawozdaniu za rok 2013 w sprawie zatrudnienia i sytuacji społecznej w UE Komisja podkreśliła znaczenie wydatków na ochronę socjalną jako zabezpieczenia przed zagrożeniami społecznymi; przypomina, jak ważne są automatyczne stabilizatory, jeśli chodzi o radzenie sobie z asymetrycznymi wstrząsami, unikanie nadmiernego wyczerpania zasobów państw opiekuńczych, a przez to wzmacnianie stabilności całej UGW; wzywa Komisję, aby w zaleceniach dla poszczególnych krajów uwzględniła znaczenie, jakie ma zachowanie silnych automatycznych stabilizatorów w państwach członkowskich z uwagi na ich wyjątkową rolę w utrzymywaniu spójności społecznej oraz stymulowaniu popytu wewnętrznego i wzrostu gospodarczego; przypomina o swoim apelu do Komisji o stworzenie zielonej księgi w sprawie automatycznych stabilizatorów w strefie euro;

85.

odnotowuje zamiar włoskiej prezydencji Rady Europejskiej — przedstawiony w jej programie — zapoczątkowania debaty na temat automatycznych stabilizatorów na poziomie UE ze szczególnym naciskiem na możliwość utworzenia systemu świadczeń dla bezrobotnych w strefie euro;

86.

podkreśla znaczenie aktywnej i sprzyjającej włączeniu społecznemu polityki rynku pracy jako strategicznego narzędzia promowania zatrudnienia w aktualnej sytuacji; jest głęboko zaniepokojony tym, że kilka państw członkowskich — mimo wzrostu stopy bezrobocia — ograniczyło środki budżetowe przeznaczone na finansowanie aktywnej i sprzyjającej włączeniu społecznemu polityki rynku pracy; apeluje do państw członkowskich o zwiększenie — w ścisłej współpracy z partnerami społecznymi — zakresu i skuteczności aktywnej polityki rynku pracy;

87.

z zadowoleniem wita przyjęcie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 573/2014/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie wzmocnionej współpracy między publicznymi służbami zatrudnienia; odnotowuje wniosek ze stycznia 2014 r. dotyczący rozporządzenia w sprawie EURES (Europejskiego Portalu Mobilności Zawodowej); wzywa Parlament i Radę do rozważenia tej reformy w trybie pilnym, tak aby EURES mógł stać się skutecznym instrumentem zwiększającym mobilność pracowników wewnątrz UE zgodnie z przepisami rozporządzenia (UE) nr 1296/2013 i z myślą o promowaniu różnorodności; przypomina, że mobilność musi pozostać dobrowolna i nie może ograniczać wysiłków na rzecz tworzenia miejsc pracy wysokiej jakości oraz ośrodków szkolenia na miejscu; podkreśla, że rzetelne i profesjonalne informacje na temat warunków pracy i życia w innych państwach członkowskich są warunkiem dobrze funkcjonującego Europejskiego Obszaru Gospodarczego;

88.

zwraca uwagę na rosnącą liczbę pracowników, zwłaszcza ludzi młodych, którzy wyjeżdżają ze swoich państw pochodzenia do innych państw członkowskich w poszukiwaniu możliwości zatrudnienia; wzywa Komisję, aby wraz z państwami członkowskimi propagowała mobilność pracowników wewnątrz UE w celu zapewnienia swobody przemieszczania się, a jednocześnie stała na straży zasady równego traktowania i gwarantowała płace i standardy społeczne; wzywa każde z państw członkowskich do ustanowienia warunków socjalnych i warunków pracy zgodnych ze strategią „Europa 2020”;

89.

jest zaniepokojony tym, że podaż umiejętności w dziedzinie nauk ścisłych, technologii, inżynierii i matematyki nie będzie odpowiadać zwiększonym potrzebom przedsiębiorstw w nadchodzących latach, co zmniejszy zdolność siły roboczej w UE do adaptacji i rozwoju; wzywa państwa członkowskie do inwestowania w modernizację systemów kształcenia i szkolenia, w tym uczenia się przez całe życie, a w szczególności w systemy kształcenia dualnego, oraz do ułatwiania przechodzenia ze szkoły do życia zawodowego;

90.

uważa, że istnieje potrzeba podniesienia wśród młodych ludzi umiejętności przywódczych i zarządczych oraz umiejętności w zakresie przedsiębiorczości, aby umożliwić nowym branżom i nowo zakładanym przedsiębiorstwom korzystanie z nowych rynków i wykorzystanie ich potencjału wzrostu z myślą o tym, by młodzi ludzie stawali się również pracodawcami, a nie pozostawali wyłącznie pracownikami;

91.

zauważa, że kredyty bankowe są nadal najpowszechniejszym źródłem finansowania w UE; uważa jednak, że można osiągnąć prawdziwe korzyści dzięki nowym formom finansowania za pośrednictwem innowacyjnych programów oraz drogami pozabankowymi, takimi jak finansowanie społecznościowe, aniołowie biznesu inwestujący w MŚP, pożyczki społecznościowe, mikropożyczki, podmioty oferujące łatwo dostępne mikrokredyty oraz inne narzędzia, które mogą zapewnić nowo powstającym przedsiębiorstwom i MŚP istotne finansowanie umożliwiające rozwój i tworzenie miejsc pracy;

92.

z zadowoleniem przyjmuje spadek stopy bezrobocia młodzieży, ale wskazuje, że jego poziom jest nadal niepokojący: 22 % w UE-28 i 23,1 % w strefie euro; zwraca uwagę na niepokojące różnice pomiędzy państwami członkowskimi (7,8 % w Niemczech i 56,3 % w Grecji w kwietniu 2014 r.); podkreśla, że zwiększyły się również niepewność pracy i niepełne zatrudnienie i przypomina, że nawet gdy młode osoby znajdą pracę, niektóre z nich — średnio 43 %, w porównaniu z 13 % wśród dorosłych pracowników — pracują na niepewnych warunkach lub są zmuszone do pracy w niepełnym wymiarze godzin; wyraża również zaniepokojenie z powodu rosnącej liczby bezdomnych bezrobotnych młodych ludzi w wielu państwach członkowskich;

93.

z zadowoleniem przyjmuje, że w większości zaleceń dla poszczególnych krajów wspomina się o gwarancji dla młodzieży; zwraca się do Komisji o dokładne monitorowanie wyzwań zidentyfikowanych w zaleceniach dla poszczególnych krajów na 2014 r. w zakresie jakości ofert, braku aktywnych działań na rzecz młodzieży NEET, zdolności administracyjnych publicznych służb zatrudnienia i braku skutecznego współdziałania ze wszystkimi istotnymi partnerami, a jednocześnie określenie najlepszych praktyk, które mogłyby posłużyć za punkt odniesienia przy udoskonalaniu programów; apeluje o większą przejrzystość w monitorowaniu wdrażania programu, ambitniejsze podejście w postępowaniu z państwami członkowskimi, które nie wykazują żadnych postępów, oraz skuteczniejsze korzystanie ze środków skoncentrowanych na wstępie; podkreśla w związku z tym, że Inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych powinna być postrzegana jako zachęta dla wszystkich państw członkowskich do wykorzystywania Europejskiego Funduszu Społecznego do finansowania szerszych projektów dotyczących młodzieży, zwłaszcza dotyczących ubóstwa i włączenia społecznego;

94.

wzywa Komisję, aby zaproponowała europejskie ramy prawne wprowadzające minimalne normy stosowania gwarancji dla młodzieży — obejmujące jakość praktyk zawodowych i miejsc pracy, godziwe wynagrodzenia dla młodych ludzi i dostęp do służb zatrudnienia oraz prawa — i dotyczące młodych ludzi w wieku od 25 do 30 lat; wzywa państwa członkowskie, aby efektywnie korzystały z dostępnego budżetu i bez zwłoki wprowadziły gwarancję dla młodzieży; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby nadały gwarancji dla młodzieży priorytetowe znaczenie z uwagi na to, że koncentracja środków budżetowych nastąpi w pierwszych dwóch latach; apeluje o zwiększenie dostępnego budżetu w toku obiecanego śródokresowego przeglądu wieloletnich ram finansowych, pamiętając o tym, że Międzynarodowa Organizacja Pracy uznała kwotę 21 mld EUR za niezbędną do rozwiązania problemu bezrobocia młodzieży w strefie euro; uważa, że to zwiększenie środków jest konieczną inwestycją z uwagi na to, iż ogromne straty gospodarcze wynikające z bierności w przeciwdziałaniu bezrobociu młodzieży wynoszą rocznie 153 mld EUR, co odpowiada 1,2 % PKB UE (Eurofound, 2012) (17);

95.

podkreśla, jak ważny jest nacisk na umiejętności praktyczne i dualny system szkolenia zawodowego zwiększające szanse młodych ludzi na zatrudnienie;

96.

wzywa państwa członkowskie do poprawy współpracy między przedsiębiorstwami i sektorem szkolnictwa na wszystkich szczeblach;

97.

odnotowuje zalecenie Rady z marca 2014 r. w sprawie ram jakości staży w celu zapobiegania dyskryminacji i wyzyskiwaniu młodych pracowników; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby w ramach europejskiego semestru włączyły te zalecenia do krajowych programów reform i zaleceń dla poszczególnych krajów;

98.

z niepokojem zauważa, że stopa bezrobocia kobiet jest wyższa niż stopa ogólna (11,7 % w UE-18 i 10,4 % w UE-28 w porównaniu odpowiednio z 11,5 % i 10,2 %); w związku z tym apeluje o specjalne plany tworzenia miejsc pracy wysokiej jakości przewidujące ukierunkowane działania na rzecz kobiet; domaga się uwzględnienia aspektu płci w zaleceniach oraz wskazuje, że coraz większa równość płci oraz rosnący udział kobiet w rynku pracy nie mogą zostać podważone przez inne zalecenia; apeluje o ustanowienie specjalnych zaleceń w celu zmniejszenia zróżnicowania wynagrodzeń oraz rent i emerytur ze względu na płeć, które nie tylko osłabia gospodarkę i konkurencyjność, ale jest również znakiem niesprawiedliwości społecznej;

99.

z zadowoleniem przyjmuje zalecenia podejmujące problem niewielkiego udziału kobiet w rynku pracy; domaga się od Komisji włączenia do następnej rocznej analizy wzrostu gospodarczego szerszej perspektywy równości płci, wychodzącej poza wskaźniki zatrudnienia; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zajęcie się kwestiami segregacji rynku pracy i nierównego rozłożenia obowiązków związanych z opieką; domaga się przystępnych cenowo i wysokiej jakości usług publicznych w dziedzinie opieki nad dziećmi i innymi osobami zależnymi, które pozwolą opiekunom — w szczególności kobietom — na powrót do pracy i ułatwią godzenie życia zawodowego z prywatnym;

100.

wzywa państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na wysoką stopę bezrobocia w grupach znajdujących się w niekorzystnej sytuacji i zapewnienie im priorytetowego dostępu do rynku pracy i wchodzenia na ten rynek, a także do włączania w główny nurt polityki na rzecz integracji i dostępu do rynku pracy, ponieważ praca jest kluczem do udanej integracji;

101.

wyraża głębokie zaniepokojenie tym, że wśród osób długotrwale bezrobotnych oraz pracowników starszych odnotowuje się wyższą stopę bezrobocia oraz że doświadczają oni dodatkowych trudności z powrotem na rynek pracy; wzywa państwa członkowskie do wykorzystania w pełni Europejskiego Funduszu Społecznego, aby pomóc tym pracownikom w pomyślnym powrocie na rynek pracy;

102.

z zaniepokojeniem zauważa, że w wielu przypadkach pracownicy w wieku 40+ nie mają już odpowiednich szkoleń i nie kształcą się dalej w swoim zawodzie; wzywa zatem pracodawców, partnerów społecznych i rządy krajowe do jak najszybszego wprowadzenia prawdziwych koncepcji uczenia się przez całe życie i pomiarów rynku pracy w celu osiągnięcia wyraźnej poprawy kwalifikacji starszych pracowników;

103.

z zadowoleniem przyjmuje te zalecenia dla poszczególnych krajów, które mają na celu zwiększenie adekwatności i zakresu systemów dochodów minimalnych, sieci bezpieczeństwa i ochrony socjalnej, oraz szereg zaleceń dotyczących polityki włączenia zawodowego; uważa jednak, że nierówny i niepewny wzrost przewidywany przez Komisję w 2014 i 2015 r. sam w sobie nie będzie w stanie osłabić wpływu, jaki kryzys i jego konsekwencje wywarły na walkę z ubóstwem i wykluczeniem społecznym oraz na realizację celów strategii „Europa 2020”; nakłania państwa członkowskie, aby ściśle stosowały się do zaleceń, wywiązały się z nich i zaproponowały w swoich krajowych programach reform konkretne, ukierunkowane środki służące zwalczaniu ubóstwa, zwłaszcza bezdomności i ubóstwa dzieci;

104.

wzywa Komisję do ściślejszego powiązania europejskiego semestru z celami społecznymi strategii „Europa 2020”; uważa, że krajowe programy reform powinny informować o postępach w realizacji krajowych celów walki z ubóstwem, uwydatniając wkład w osiągnięcie wspólnie uzgodnionego w strategii „Europa 2020” głównego celu w zakresie ubóstwa; zwraca się do Komisji, aby w przyszłości zalecenia dla poszczególnych krajów dotyczące zwalczania ubóstwa kierowane były do wszystkich państw członkowskich; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia konkretnych środków włączenia społecznego i środków antydyskryminacyjnych celem ograniczenia ubóstwa wśród grup najbardziej narażonych na wykluczenie społeczne; wzywa państwa członkowskie do wdrożenia wszechstronnej strategii aktywnego włączenia przez zapewnienie dochodu minimalnego i systemu zabezpieczenia społecznego, zgodnie z własnymi praktykami krajowymi, w tym przepisami zawartymi w układach zbiorowych lub ustawodawstwie krajowym;

105.

w świetle zalecenia Rady z dni 9 i 10 grudnia 2013 r. w sprawie skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich wzywa państwa członkowskie do wdrożenia długoterminowych, ukierunkowanych i zintegrowanych środków mających obniżyć poziom marginalizacji społecznej i gospodarczej społeczności romskich, w szczególności dzięki przyjęciu środków służących wchodzeniu na rynek pracy, w tym przez wzmocnienie powiązań między pomocą społeczną a działaniami aktywizacyjnymi i przez zwiększanie frekwencji szkolnej dzieci romskich i ograniczenie wczesnego kończenia nauki;

106.

wzywa Komisję do niezwłocznego zajęcia się alarmującym wzrostem ubóstwa dzieci w całej UE w drodze wprowadzenia gwarancji przeciw ubóstwu dzieci; uważa, że taka gwarancja jest niezwykle istotna dla ochrony dzieci, które odczuły konsekwencje obecnego kryzysu gospodarczego i społecznego;

107.

ubolewa z powodu tego, że zalecenia Komisji dotyczące emerytur poczyniono bez uwzględnienia stanowiska Parlamentu w sprawie odnośnej zielonej i białej księgi; podkreśla, że reformy emerytalne wymagają spójności politycznej i społecznej na szczeblu krajowym i jeżeli mają zakończyć się sukcesem, powinny zostać wynegocjowane z partnerami społecznymi oraz że niezbędne wszechstronne reformy systemów emerytalnych państw członkowskich powinny zostać zaplanowane, stworzone i przyjęte z myślą o zapewnieniu stabilności tych systemów, a jednocześnie nie mogą one podważać odpowiedniego wymiaru emerytur i muszą pozostawać w pełnej zgodzie z gospodarczymi i społecznymi priorytetami strategii „Europa 2020”;

108.

uważa za godne ubolewania, że bardzo nieliczne zalecenia dla poszczególnych krajów dotyczą kwestii ubóstwa pracujących lub bezdomności; wskazuje, że pojawiają się nowe formy ubóstwa klasy średniej i pracującej, w przypadku których problemy ze spłatą kredytów hipotecznych powodują zwiększenie liczby eksmisji i egzekucji z nieruchomości; wzywa Komisję, aby w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2015 r. wyraźnie zajęła się kwestią ubóstwa pracujących i ubóstwa wśród osób mających ograniczone powiązania z rynkiem pracy lub bez takich powiązań; zaleca Komisji i państwom członkowskim, aby realizowały zintegrowane strategie sprzyjające powstawaniu lokali socjalnych i mieszkań przystępnych cenowo, skuteczne strategie prewencyjne w celu zmniejszenia liczby eksmisji oraz strategie przeciwdziałające ubóstwu energetycznemu, które również powiększa się;

109.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że niektóre zalecenia dla poszczególnych krajów dotyczą zwalczania ubóstwa dzieci oraz dostępnych cenowo usług opieki nad dziećmi, ale apeluje o więcej strategii skierowanych do rodzin o niskich dochodach; apeluje o więcej zaleceń dotyczących strategii włączenia społecznego, w tym walki z ekstremalnymi formami ubóstwa, takimi jak bezdomność;

110.

odnotowuje poparcie Komisji dla strategii aktywnego włączenia społecznego; uważa jednak, że takie strategie muszą obejmować środki sprzyjające wchodzeniu na rynek pracy osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonych możliwościach podjęcia pracy; zachęca państwa członkowskie do zastanowienia się nad wartością dodaną, jaką ma zachęcanie pracodawców do zatrudniania osób najbardziej oddalonych od rynku pracy za pomocą wyważonego zestawu obowiązków oraz sieci pomocy angażujących wszystkie zainteresowane podmioty w rozwój polityki rynku pracy w państwach członkowskich;

111.

z uwagi na wysoki wskaźnik ubóstwa domaga się przeprowadzenia oceny, czy Europejski Fundusz Pomocy Najbardziej Potrzebującym dysponuje wystarczającymi środkami finansowymi, a jeżeli tak nie jest, rozważenia możliwości zwiększenia jego środków podczas śródokresowego przeglądu wieloletnich ram finansowych;

112.

zgadza się z Komisją, że państwa członkowskie muszą zwalczać bezdomność za pomocą kompleksowych strategii opartych na prewencji i podejścia ukierunkowanego na mieszkalnictwo, w drodze przeglądu przepisów i praktyk dotyczących eksmisji oraz przez położenie kresu kryminalizacji osób bezdomnych; wzywa do usprawnienia transnarodowej wymiany najlepszych praktyk i wzajemnego uczenia się oraz docenia w tym kontekście rolę programu Progress;

113.

z zadowoleniem przyjmuje zalecenie inwestowania w edukację, ale jest zaniepokojony tym, że ponad 20 państw członkowskich ograniczyło wydatki na edukację wyrażone w wartościach względnych (jako procent PKB), przez co narażają one na szwank swój potencjał wzrostu i tworzenia miejsc pracy oraz konkurencyjność; zaznacza, że ograniczenie takich inwestycji pogłębi słabości strukturalne UE, zważywszy na rozbieżność między rosnącym zapotrzebowaniem na pracowników wysoko wykwalifikowanych a faktem, iż w wielu państwach członkowskich duża część siły roboczej to obecnie osoby posiadające niskie kwalifikacje;

114.

odnotowuje zalecenie Komisji dotyczące reformy systemów opieki zdrowotnej, tak aby mogły one zrealizować swoje cele, tj. zapewnić powszechny publiczny dostęp do wysokiej jakości opieki w najbardziej opłacalny sposób oraz zabezpieczyć własną stabilność finansową;

115.

ponawia apel o większe i ustrukturyzowane zaangażowanie podmiotów społeczeństwa obywatelskiego na szczeblu krajowym i unijnym, aby zapewnić legitymację i poprawić skuteczność procesu europejskiego semestru; w związku z tym oczekuje na planowane przez Komisję włączenie partnerów społecznych w prace Komitetu Dialogu Społecznego przed przyjęciem rocznej analizy wzrostu gospodarczego na rok 2015;

116.

krytykuje to, że nie wszystkie państwa członkowskie zaangażowały parlamenty narodowe oraz krajowych partnerów społecznych i społeczeństwo obywatelskie w sporządzanie krajowych programów reform; wzywa państwa członkowskie do wyszczególnienia w ich krajowych programach reform zaangażowanych podmiotów i podania charakteru współpracy; wzywa Komisję do zebrania różnych krajowych praktyk dotyczących procedur parlamentarnych i zaangażowania zainteresowanych podmiotów w europejski semestr;

117.

ponownie podkreśla ważną rolę, jaką budżet UE odgrywa w pobudzaniu zrównoważonego wzrostu gospodarczego, tworzeniu miejsc pracy i zmniejszaniu zakłóceń równowagi makroekonomicznej w UE, tym samym przyczyniając się do zmniejszania nierówności społecznych; przypomina zwłaszcza, że abstrahując nawet od tego, że budżet UE pełni rolę katalizatora inwestycji, około 60 % tego budżetu przeznacza się bezpośrednio na realizację celów strategii „Europa 2020”; podkreśla ponadto, że wiele programów na lata 2014–2020 zawiera innowacyjne instrumenty finansowe, które mają potencjał, by odegrać kluczową rolę we wspieraniu inwestycji zarówno publicznych, jak i prywatnych w państwach członkowskich, zwłaszcza w odniesieniu do inwestycji długoterminowych, które są powszechnie uznawane za ważny priorytet polityczny;

118.

przypomina, że na początku obowiązywania nowych wieloletnich ram finansowych (WRF) należy szybko i skutecznie wdrożyć nowe programy na szczeblu zarówno UE, jak i państw członkowskich, aby programy te mogły przyczynić się do procesu ożywiania gospodarki; apeluje o szczególnie szybką realizację programów, w przypadku których wydatki koncentrują się w początkowych latach WRF, takich jak „Horyzont 2020”, COSME, Erasmus+ oraz Inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych; podkreśla, że te programy mają efekt mnożnikowy, generują efekt synergii oraz odgrywają rolę katalizatora w stosunku do krajowej polityki inwestycyjnej oraz wzrostu i tworzenia miejsc pracy; podkreśla konieczność szybkiego podjęcia realizacji polityki spójności na lata 2014–2020 (zważywszy na już podpisane umowy o partnerstwie, uzgodnione programy operacyjne i zrealizowane płatności zaliczkowe); ponownie podkreśla rolę, jaką polityka spójności może odgrywać we wspieraniu wzrostu i w tworzeniu miejsc pracy na terytorium całej UE; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do dopilnowania, by finansowanie unijne, gdy tylko jest taka możliwość, było przeznaczane na projekty służące tworzeniu miejsc pracy, zwłaszcza dla osób młodych, oraz zrównoważonemu wzrostowi gospodarczemu i konkurencyjności; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu bezprecedensowego poziomu zobowiązań pozostających do realizacji (RAL), z których większość dotyczy polityki spójności, a także z powodu wysokiego ryzyka umorzenia, na jakie narażone są niektóre państwa członkowskie, jeśli chodzi o finansowanie z poprzedniego okresu programowania;

119.

wspiera zarówno unijną gwarancję dla młodzieży, jak i Inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych jako kluczowe środki umożliwiające zwalczanie dramatycznie wysokiego poziomu bezrobocia młodzieży; z zadowoleniem przyjmuje niedawne kroki podjęte przez Komisję w celu wspierania państw członkowskich w szybkim zaplanowaniu środków finansowanych w ramach Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych; apeluje do Komisji i państw członkowskich o zapewnienie właściwego, skutecznego, szybkiego i terminowego wdrożenia tych programów;

120.

podkreśla, że aby promować miejsca pracy, wzrost i konkurencyjność UE, należy stymulować tworzenie łańcuchów wartości w UE oraz bardziej zdecydowanie integrować unijne przedsiębiorstwa, w tym MŚP, na wszystkich poziomach łańcuchów wartości; przypomina, że takie strategie polityczne powinny obejmować wszystkie przedsiębiorstwa, niezależnie od ich wielkości, sprzyjać utrzymaniu procesu produkcyjnego w Europie, wspierać sektory o dużym potencjale wzrostu, ze szczególnym uwzględnieniem innowacji, umiejętności, zrównoważoności, przedsiębiorczości i kreatywności, a także zapewniać wystarczający wzrost i dobrobyt, aby umożliwić tworzenie większej liczby miejsc pracy;

121.

zwraca uwagę na fakt, że w czasach znacznego uzależnienia wielu państw członkowskich od jednego dostawcy energii — przy czym sześć państw członkowskich zależy całkowicie od Rosji, jeśli chodzi o dostawy gazu naturalnego — promowanie i ochrona miejsc pracy wymagają również ograniczenia podatności UE na zewnętrzne wstrząsy energetyczne, co uwidacznia obecny kryzys na Ukrainie; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 26–27 czerwca 2014 r. oraz oczekuje, że konkluzje te najpóźniej w październiku 2014 r. zostaną uzupełnione ambitnymi środkami średnio- i długoterminowymi na rzecz zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego UE;

122.

podkreśla, że restrykcyjne pułapy dla płatności w latach 2014–2020 pozostają zasadniczym problemem budżetu UE, mającym negatywny wpływ na ożywienie gospodarcze, gdyż opóźnianie płatności szkodzi przede wszystkim bezpośrednim beneficjentom; w kontekście wykonania budżetu przypomina o potrzebie zadbania o terminowe i systematyczne regulowanie płatności, aby realizować jednocześnie płatności wynikające z przeszłych zobowiązań oraz płatności wynikające z zaliczkowania na rzecz szybkiego uruchamiania nowych programów, a także aby nie dopuścić do nienormalnego przesunięcia zobowiązań pozostających do realizacji (RAL) do budżetu na rok 2015; w związku z tym apeluje do Rady o przyjęcie w całości przedstawionego przez Komisję projektu budżetu korygującego nr 3/2014, dzięki czemu budżet UE wywrze maksymalny wpływ pod względem inwestycji w terenie; zwraca uwagę, że przyjęcie projektów budżetów korygujących nr 2, 3 i 4 bez zmian oznaczałoby ogólny wpływ na budżet w postaci dodatkowych wkładów opartych na dochodzie narodowym brutto (DNB) w kwocie zaledwie 106 mln EUR, które państwa członkowskie muszą udostępnić w celu zapewnienia w 2014 r. dostatecznych środków na płatności niezbędnych do pokrycia istniejących zobowiązań prawnych Unii; podkreśla swoją determinację do dalszego monitorowania ogólnej sytuacji dotyczącej płatności i RAL oraz do pełnego wykorzystania wszystkich środków elastyczności zapisanych w rozporządzeniu w sprawie WRF i powiązanym porozumieniu międzyinstytucjonalnym; podkreśla, że kwestię powracającego kryzysu dotyczącego płatności w budżecie UE trzeba będzie rozwiązać w sposób zrównoważony przy okazji powyborczego przeglądu WRF na lata 2014–2020, który ma zostać jak najszybciej podjęty przez nową Komisję rozpoczynającą kadencję w dniu 1 listopada 2014 r.;

123.

przypomina swoją opinię, zgodnie z którą sytuację budżetową państw członkowskich można poprawić dzięki nowemu systemowi zasobów własnych, w ramach którego finansowany byłby budżet Unii i który ograniczyłby wkłady krajowe oparte na DNB, a tym samym umożliwił państwom członkowskim realizację działań konsolidacyjnych bez narażania na szwank finansowanego przez UE wsparcia na rzecz inwestycji służących ożywieniu gospodarczemu i reformom; przypomina, że Komisja złożyła szereg wniosków ustawodawczych w celu zreformowania systemu zasobów własnych, ale jak na razie Rada niestety nie przedyskutowała poważnie żadnego z nich; podkreśla wobec tego znaczenie, jakie przypisuje działalności nowej grupy wysokiego szczebla ds. zasobów własnych, która powinna doprowadzić do prawdziwej reformy systemu finansowania UE;

124.

apeluje do Komisji, aby w swojej rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2015 r., która ma zostać opublikowana w listopadzie 2014 r., w pełni uwzględniła i podkreśliła rolę budżetu UE w procesie europejskiego semestru przez podanie rzeczowych i konkretnych danych dotyczących efektów uruchamiania, efektów katalitycznych, efektów synergii i efektów uzupełniających wywieranych przez budżet UE na ogólne wydatki publiczne na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym;

125.

ponadto zwraca się do Komisji, aby w swojej następnej rocznej analizie wzrostu gospodarczego przedstawiła pełny i kompletny obraz osiągnięć w wyniku wdrażania Paktu na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, przyjętego na posiedzeniu Rady Europejskiej w czerwcu 2012 r., aby wykroczyć poza kryzys gospodarczy i budżetowy, a także aby przedłożyła nowe propozycje dotyczące roli, jaką budżet UE mógłby odgrywać w dalszym tworzeniu inteligentnego, trwałego, zasobooszczędnego i tworzącego miejsca pracy wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu;

126.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie się nowo wybranego przewodniczącego Komisji do zrealizowania planu działań Komisji z dnia 5 grudnia 2012 r. zatytułowanego „W kierunku faktycznej unii gospodarczej i walutowej”; uważa, że wszelkie dodatkowe fundusze lub instrumenty, takie jak mechanizm solidarności, muszą stanowić integralną część budżetu UE, jednak powyżej pułapów uzgodnionych dla WRF;

127.

nalega na stworzenie prawdziwego wewnętrznego rynku energii zapewniającego sprawiedliwy dostęp do rynku, wysoki poziom ochrony konsumentów i łatwo dostępny rynek, zwłaszcza dla MŚP;

128.

uważa, że państwa członkowskie muszą nasilić starania na rzecz modernizacji administracji publicznej i doprowadzić do końca reformy swoich przepisów o administracji publicznej oraz zaoferować obywatelom i przedsiębiorstwom szerszy zakres łatwiej dostępnych usług cyfrowych, zredukować koszty i zwiększyć wydajność, ułatwić współpracę transgraniczną i wdrożyć ramy interoperacyjności administracji publicznych; podkreśla, że pełne i szybkie wdrożenie przepisów UE dotyczących zamówień publicznych i koncesji stworzyłoby doskonałą okazję do zwiększenia innowacji i dostępu MŚP oraz unowocześnienia administracji publicznej, zarówno na szczeblu rządowym, jak i lokalnym, dzięki polepszeniu jakości oraz zwiększeniu wydajności i przejrzystości wydatków i inwestycji publicznych;

129.

podkreśla fakt, że zazielenianie gospodarek UE przyczynia się do długoterminowego, odpornego na sytuacje kryzysowe wzrostu, zwiększa konkurencyjność i tworzy miejsca pracy, a jednocześnie poprawia bezpieczeństwo energetyczne i niezależność energetyczną Unii, uwypukla też fakt, że zielona gospodarka powinna być postrzegana jako ważna siła napędowa rozwoju gospodarki;

130.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie, rządom państw członkowskich, Komisji, parlamentom narodowym oraz Europejskiemu Bankowi Centralnemu.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/21

—

uwzględniając swoje wcześniejsze zalecenia i rezolucje w sprawie Rosji, zwłaszcza zalecenia dla Rady z dnia 23 października 2012 r. (1) i z dnia 2 kwietnia 2014 r. (2) w sprawie ustanowienia wspólnych ograniczeń wizowych dla urzędników rządu rosyjskiego zamieszanych w sprawę Siergieja Magnickiego oraz rezolucję z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie rządów prawa w Rosji (3) i z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie Rosji: wyroki dla demonstrantów uczestniczących w wydarzeniach na Placu Bołotnym (4),

—

uwzględniając fakt, że w 2009 r. Parlament Europejski przyznał Nagrodę im. Sacharowa za wolność myśli rosyjskiej organizacji pozarządowej Memoriał, walczącej m.in. o prawa więźniów politycznych w Rosji,

—

uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 26 marca 2013 r. dotyczące sytuacji organizacji pozarządowych w Federacji Rosyjskiej,

—

uwzględniając konstytucję Rosji, w szczególności art. 118, który stanowi, że sprawiedliwość w Federacji Rosyjskiej sprawują wyłącznie sądy, oraz art. 120, stanowiący, że sędziowie są niezawiśli i podlegają tylko konstytucji Federacji Rosyjskiej i prawu federalnemu,

—

uwzględniając dotyczące praw człowieka konsultacje między UE a Rosją, które przeprowadzono w dniu 28 listopada 2013 r.,

—

uwzględniając oświadczenie rzecznika praw człowieka Federacji Rosyjskiej Władimira Łukina z dnia 4 marca 2014 r. w sprawie publicznych demonstracji w Moskwie oraz działań podjętych przez organy ścigania,

—

uwzględniając obowiązującą umowę o partnerstwie i współpracy ustanawiającą partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi a Federacją Rosyjską (UPiW), a także uwzględniając zawieszone negocjacje w sprawie nowej umowy między UE a Rosją,

—

uwzględniając „Partnerstwo na rzecz modernizacji” zainicjowane w 2010 r. w Rostowie nad Donem oraz fakt, że rosyjscy przywódcy zobowiązali się, iż zasady praworządności będą podstawą modernizacji Rosji,

—

uwzględniając deklarację ONZ w sprawie obrońców praw człowieka, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 9 grudnia 1998 r.,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 oraz art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Federacja Rosyjska jako pełnoprawny członek Rady Europy, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) oraz ONZ zobowiązała się przestrzegać zasad demokracji i praworządności oraz praw człowieka; mając na uwadze, że w ciągu ostatnich kilku miesięcy doszło w Rosji do serii poważnych naruszeń zasad praworządności i przyjęcia restrykcyjnych przepisów, w wyniku czego rosną obawy co do wypełniania przez Rosję jej zobowiązań międzynarodowych i krajowych; mając na uwadze, że Unia Europejska wielokrotnie oferowała dodatkową pomoc i wiedzę fachową, by wesprzeć Rosję w modernizowaniu i przestrzeganiu porządku konstytucyjnego i prawnego zgodnie ze standardami Rady Europy;

B.

mając na uwadze, że stan poszanowania praw człowieka w Rosji pogorszył się w ostatnich latach, a rosyjskie władze przyjęły serię aktów prawnych zawierających niejednoznaczne przepisy wykorzystywane do dalszego ograniczania działań opozycji i podmiotów społeczeństwa obywatelskiego oraz do utrudniania korzystania z wolności słowa i zgromadzeń;

C.

mając na uwadze, że w rosyjskiej ustawie o „obcych agentach”, przyjętej w lipcu 2012 r., nałożono na organizacje pozarządowe otrzymujące środki finansowe z zagranicy i prowadzące „działalność polityczną” wymóg złożenia wniosku o wpisanie na specjalną rządową listę obcych agentów, co oznacza, że organizacje te są odtąd poddane dodatkowej ścisłej kontroli ze strony rządu, a wszystkie ich publikacje, komunikaty prasowe i sprawozdania muszą być opatrzone informacją, że zostały opracowane przez obcego agenta; mając na uwadze, że ustawę nowelizowano w maju 2014 r., by ministerstwo sprawiedliwości mogło samo rejestrować takie organizacje pozarządowe jako „obcych agentów”;

D.

mając na uwadze, że wdrażaniu ustawy towarzyszyły takie drastyczne akcje, jak naloty policyjne, konfiskata mienia, grzywny administracyjne i inne środki mające uniemożliwić działalność organizacjom społeczeństwa obywatelskiego i zniechęcić je do dalszej pracy; mając na uwadze, że 13 czołowych grup obrońców praw człowieka wspólnie zaskarżyło ustawę o „obcych agentach” przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka; mając na uwadze, że ta skarga jest obecnie rozpatrywana;

E.

mając na uwadze, że według doniesień wielu rosyjskich i międzynarodowych organizacji obrońców praw człowieka niewspółmierne środki i agresywne działania sił bezpieczeństwa doprowadziły do wybuchu przemocy, a następnie do arbitralnego aresztowania demonstrantów; mając na uwadze, że przywódcy partii i ruchów opozycyjnych są szykanowani przez rosyjskie władze, a niektórzy spośród nich są przetrzymywani pod różnymi zarzutami;

F.

mając na uwadze, że szereg procesów i postępowań sądowych z minionych kilku lat budzi wątpliwości co do niezawisłości i bezstronności instytucji sądowniczych Federacji Rosyjskiej; mając na uwadze, że procesy te należy postrzegać w szerszym kontekście narastających represji, prześladowań i łamania praw człowieka w Rosji, w tym politycznie umotywowanych aresztowań, uwięzień i procesów, by wymienić tylko najbardziej znane przypadki Siergieja Magnickiego, Michaiła Chodorkowskiego i Aleksieja Nawalnego;

G.

mając na uwadze, że rosyjskie władze rozszerzają prowadzone przez siebie programy masowego nadzoru; mając na uwadze, że programy te, w połączeniu z przepisami ograniczającymi swobodę działania organizacji pozarządowych, dają rosyjskim władzom niezwykle silne narzędzie monitorowania i tłumienia głosów opozycji;

H.

mając na uwadze, że Memoriał to rosyjska organizacja zajmująca się badaniami historycznymi i broniąca praw obywatelskich, działająca od 1987 r. na rzecz takich wartości, jak przestrzeganie zasad demokracji, praworządność i podstawowe prawa człowieka w praktyce politycznej i w życiu publicznym, założona z inicjatywy grupy dysydentów z czasów sowieckich, pod auspicjami laureata Pokojowej Nagrody Nobla Andrieja Sacharowa;

I.

mając na uwadze, że rosyjskie ministerstwo sprawiedliwości dąży do likwidacji Memoriału, ponieważ stowarzyszenie to skupia ponad 50 niezależnych podmiotów regionalnych z całego kraju w jednej organizacji parasolowej nieposiadającej siedziby głównej; mając na uwadze, że zgodnie z prawem federalnym daną organizację można zaliczyć do „krajowych” tylko wtedy, gdy jest ona reprezentowana w ponad połowie regionów Rosji przez formalnie zarejestrowane oddziały „regionalne”; mając na uwadze, że ministerstwo sprawiedliwości zarejestrowało Memoriał już w 1992 r.;

J.

mając na uwadze, że Memoriał — głosami swoich przywódców — zdecydowanie sprzeciwia się rosyjskiej agresji na Ukrainie i krytykuje tę agresję, apelując do prezydenta Władimira Putina, by położył jej kres;

K.

mając na uwadze, że w 2009 r. Parlament Europejski przyznał organizacji Memoriał Nagrodę im. Sacharowa;

L.

mając na uwadze, że w dniu 23 maja 2014 r. moskiewski sąd nakazał zarejestrowanie Ośrodka Praw Człowieka Memoriał jako obcego agenta w związku z jego „działalnością polityczną” w dziedzinie praw człowieka; mając na uwadze, że organizacja ta odmówiła zarejestrowania się pod tym niesprawiedliwym określeniem i zdecydowała, że rozwiąże swoją strukturę i będzie nadal działać mimo braku rejestracji w Federacji Rosyjskiej;

M.

mając na uwadze, że w dniu 13 października 2014 r. rosyjskie ministerstwo sprawiedliwości wystąpiło do sądu o likwidację rosyjskiego stowarzyszenia Memoriał, któremu zarzuca — według doniesień — że ani główna organizacja, ani powiązane z nią stowarzyszenia nie zostały należycie zarejestrowane;

N.

mając na uwadze, że po tym, jak rosyjski sąd najwyższy w dniu 13 listopada 2014 r. wyda orzeczenie w sprawie wniosku ministerstwa sprawiedliwości, Memoriałowi grozić będzie rozwiązanie;

O.

mając na uwadze, że problemy Memoriału z rosyjską administracją mają długą historię, m.in. w lipcu 2014 r. organizacja została przez ministerstwo sprawiedliwości zaliczona do „obcych agentów”, była też zmuszona zamknąć swoje biuro w Czeczenii po tym, jak zamordowano obrończynię praw człowieka Natalię Estemirową, która badała sprawy uprowadzeń i zabójstw, a ponadto Memoriał był pierwszą organizacją, która otrzymała nakaz likwidacji, dotyczący ośrodka walki z dyskryminacją w Petersburgu (propagującego prawa rosyjskich Romów, imigrantów zarobkowych z Azji Środkowej i Kaukazu oraz etnicznych Tatarów mieszkających na Krymie), za niedopełnienie obowiązku rejestracji w charakterze „obcego agenta”;

P.

mając na uwadze, że na podstawie przyjętych w lutym 2014 r. kolejnych zmian do ustawy o informacji, technologiach informacyjnych i ochronie informacji zablokowano strony internetowe niezależnych serwisów internetowych online; mając na uwadze, że do tych stron internetowych należą: Grani.ru, Kasparov.ru, EJ.ru, a także blog działacza opozycyjnego Aleksieja Nawalnego na stronie stacji radiowej Echo Moskwy oraz Livejournal.com; mając na uwadze, że na niektórych obszarach uniemożliwiono nadawanie programu niezależnej opozycyjnej telewizji kablowej Dożd (Deszcz);

1.

zdecydowanie potępia wniosek rosyjskiego ministerstwa sprawiedliwości do sądu najwyższego o zamknięcie niezależnej organizacji obrońców praw człowieka Memoriał i zapowiedzianą na 13 listopada 2014 r. rozprawę oraz apeluje do ministerstwa sprawiedliwości, by wycofało wniosek przed zaplanowaną datą rozprawy; podkreśla, że Memoriał odgrywa kluczową rolę w rozwoju wartości demokratycznych i wspieraniu praw człowieka w Rosji;

2.

apeluje do władz rosyjskich, by zaprzestały szykanowania stowarzyszenia Memoriał, Ośrodka Praw Człowieka Memoriał, ich członków i wszystkich obrońców prawa człowieka w Federacji Rosyjskiej, w tym nękania z wykorzystaniem sądów, a także by zapewniły im możliwość prowadzenia ich zgodnej z prawem działalności w każdych okolicznościach i bez jakiejkolwiek ingerencji;

3.

zaznacza, że Michaił Fiedotow, przewodniczący rady ds. społeczeństwa obywatelskiego i praw człowieka przy prezydencie Federacji Rosyjskiej, stwierdził wyraźnie, że nie ma podstaw prawnych do zamknięcia Memoriału, a rozprawę sądu najwyższego należy przenieść na późniejszy termin, po planowanej na 19 listopada 2014 r. konferencji Memoriału, na której organizacja ma ogłosić wprowadzenie zmian w swojej strukturze organizacyjnej w celu dostosowania się do rosyjskich przepisów;

4.

uważa, że ustawa o „obcych agentach” stanowi naruszenie zobowiązań podjętych przez Rosję w Radzie Europy i OBWE; jest ponadto zdania, że definicja „działalności politycznej” prowadzonej przez organizacje pozarządowe otrzymujące wsparcie finansowe z zagranicy jest zbyt obszerna i w praktyce umożliwia rządowi kontrolowanie dowolnej zorganizowanej działalności związanej z życiem publicznym; dlatego też apeluje do Rosji o uchylenie przepisów zawierających przepisy niezgodne z międzynarodowymi i konstytucyjnymi zobowiązaniami Rosji w dziedzinie praw człowieka;

5.

wyraża szczególnie głębokie zaniepokojenie z powodu kolejnych, wprowadzonych w maju 2014 r. zmian do ustawy o „obcych agentach”, która pozwala obecnie ministrowi sprawiedliwości na dyskrecjonalne rejestrowanie danych grup jako „obcych agentów” bez ich zgody;

6.

zauważa, że po tej nowelizacji ustawy ministerstwo sprawiedliwości niezwłocznie zarejestrowało pierwszych 15 grup, a niektóre organizacje pozarządowe bezskutecznie walczą w sądach z władzami usiłującymi zmusić je go rejestracji;

7.

podkreśla, że te organizacje pozarządowe (Ośrodek Praw Człowieka Memoriał, Fundacja Werdykt Publiczny, AGORA i JURIX) są szczególnie dobrze znane z udzielania pomocy prawnej ofiarom politycznego manipulowania wymiarem sprawiedliwości, prześladowanym działaczom społeczeństwa obywatelskiego i pokojowym demonstrantom, działaczom broniącym praw osób LGBT i ofiarom aktów przemocy popełnianych przez policję, a przy tym odgrywają one kluczową rolę w rozwoju wartości demokratycznych i wspieraniu praw człowieka w Rosji;

8.

wzywa władze rosyjskie, by w każdych okolicznościach zapewniały przestrzeganie praw człowieka i podstawowych wolności zgodnie z Powszechną deklaracją praw człowieka oraz z ratyfikowanymi przez Federację Rosyjską międzynarodowymi i regionalnymi instrumentami dotyczącymi praw człowieka, a także by szanowały prawo wszystkich obywateli do korzystania z podstawowych wolności i powszechnych praw człowieka; wzywa władze rosyjskie, by wypełniały postanowienia deklaracji Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie działań Rady Europy na rzecz lepszej ochrony obrońców praw człowieka i wspierania ich działań;

9.

jest głęboko zaniepokojony faktem, że Rosja nie przestrzega międzynarodowych zobowiązań prawnych, które podjęła jako członek Rady Europy i OBWE, a także podstawowych praw człowieka i zasad praworządności zapisanych w Europejskiej konwencji praw człowieka oraz w Międzynarodowym pakcie praw obywatelskich i politycznych;

10.

wyraża głębokie zaniepokojenie pogarszającą się sytuacją krytycznie nastawionych podmiotów społeczeństwa obywatelskiego w Rosji, zwłaszcza organizacji działających na rzecz praw człowieka i wolności demokratycznych oraz krytykujących politykę państwa; z całą mocą wzywa Rosję, by odwróciła obecną tendencję, zapewniła tym obywatelom i organizacjom możliwość prowadzenia bez przeszkód ich zgodnej z prawem działalności oraz wspierała udziału krytycznie nastawionego społeczeństwa obywatelskiego w życiu publicznym;

11.

podkreśla, że wolność zgromadzeń gwarantuje w Federacji Rosyjskiej art. 31 rosyjskiej konstytucji oraz Europejska konwencja praw człowieka, której Rosja jest sygnatariuszem, co zobowiązuje władze rosyjskie do jej przestrzegania; wzywa Federację Rosyjską do poszanowania zasad praworządności oraz wolności słowa i zgromadzeń;

12.

wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ), by zagwarantowały, że w rozmowach z rosyjskimi partnerami będą poruszane sprawy wszystkich osób prześladowanych z przyczyn politycznych, a przedstawiciele Rosji obecni na takich spotkaniach — formalnie wzywani do udzielenia odpowiedzi w każdej z tych spraw;

13.

wzywa przewodniczących Rady i Komisji oraz wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel, by nadal uważnie śledzili te sprawy, poruszali te kwestie w różnych formach i na różnych spotkaniach z przedstawicielami Rosji oraz składali Parlamentowi sprawozdania z rozmów z władzami rosyjskimi;

14.

wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel, a także ESDZ do zagwarantowania, że Unia Europejska wykorzysta wszelkie możliwości dalszych kontaktów z rosyjskimi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i wspierania ich, w tym jeśli chodzi o organizacje propagujące wartości demokratyczne, prawa człowieka i zasady praworządności;

15.

apeluje do Komisji i ESDZ, by w związku ze zbliżającym się etapem programowania instrumentów finansowych UE zwiększyły pomoc finansową dla rosyjskiego społeczeństwa obywatelskiego oraz by objęły instrumentem partnerstwa forum społeczeństwa obywatelskiego UE-Rosja w celu zapewnienia mu trwałego i wiarygodnego wsparcia długoterminowego;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Europy, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz prezydentowi, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/25

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Uzbekistanu,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie postępów w realizacji strategii UE wobec Azji Środkowej (1),

—

uwzględniając strategię UE na rzecz nowego partnerstwa z Azją Środkową, przyjętą przez Radę Europejską w dniach 21-22 czerwca 2007 r., oraz wspólne sprawozdania z postępów sporządzone przez Komisję i Radę z dnia 24 czerwca 2008 r. i 28 czerwca 2010 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z października 2009 r. i 2010 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie strategii wolności cyfrowej w polityce zagranicznej UE (2),

—

uwzględniając wytyczne UE w sprawie praw człowieka dotyczących wolności wypowiedzi w internecie i poza nim, przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 12 maja 2014 r.,

—

uwzględniając komunikat przedstawiony na posiedzeniu ministerialnym między UE a krajami Azji Środkowej z dnia 20 listopada 2013 r., w którym zapowiedziano udostępnienie krajom Azji Środkowej 1 mld EUR w latach 2014-2020 w ramach unijnego instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że chociaż Uzbekistan podjął pewne zobowiązania odnośnie do ochrony praw człowieka, w tym wolności wypowiedzi, stowarzyszania się, zgromadzeń i religii, które gwarantuje Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych, a także zakazu tortur zawartego w konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur, zobowiązania te przyniosły niewiele pozytywnych rezultatów;

B.

mając na uwadze, że władze Uzbekistanu uwięziły tysiące ludzi pod politycznie motywowanymi zarzutami, tak aby narzucić swoje represyjne rządy, których celem są obrońcy praw człowieka i działacze opozycji, dziennikarze, działacze religijni, artyści i inni rzekomi krytycy; mając na uwadze, że Uzbekistan zajmuje 166. pozycję spośród 180 krajów w światowym rankingu wolności prasy w 2014 r. prowadzonym przez Reporterów bez Granic, a organizacja Freedom House uznaje ten kraj oraz prasę i internet w tym kraju za „nie wolne”; mając na uwadze, że w Uzbekistanie systematycznie ogranicza się i narusza wolności cyfrowe;

C.

mając na uwadze, że wśród osób uwięzionych jedynie z powodu pokojowego wyrażania swojego prawa do wolności wypowiedzi znajduje się 15 dobrze znanych obrońców praw człowieka (3), pięciu dziennikarzy (4), czterech pokojowych działaczy opozycji politycznej (5) oraz trzech niezależnych działaczy religijnych (6); mając na uwadze, że siedem innych osób uznaje się za krytyków rządu lub świadków masakry w Andiżanie w dniu 13 maja 2005 r., kiedy uzbeckie siły rządowe otworzyły ogień do w głównej mierze pokojowo demonstrujących osób, zabijając setki z nich (7); mając na uwadze, że wiele z tych uwięzionych osób poważnie podupadło na zdrowiu, było torturowanych, a ich wyroki zostały arbitralnie przedłużone w więzieniu;

D.

mając na uwadze, że kiedy rząd Uzbekistanu doświadczył trwałej presji zewnętrznej, w tym sankcji, ograniczeń we wsparciu wojskowym i innego rodzaju zdecydowanej, publicznej i celowej krytyki ze strony swoich partnerów międzynarodowych, w odpowiedzi podjął działania na rzecz stopniowej poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka, m.in. zwalniając część osób przetrzymywanych pod politycznie motywowanymi zarzutami krótko przed ważnymi szczytami dwustronnymi lub wizytami na wysokim szczeblu;

E.

mając na uwadze, że rząd Uzbekistanu w dalszym ciągu odmawia przeprowadzenia niezależnego śledztwa w sprawie masakry setek ludzi w Andiżanie w 2005 r.; mając na uwadze, że ponad 200 osób wciąż odbywa kary pozbawienia wolności w związku z wydarzeniami w Andiżanie w następstwie niejawnych procesów sądowych, które charakteryzowały się poważnymi naruszeniami zasad rzetelnego procesu sądowego i wobec których zgłaszano sygnały, że w celu wymuszenia zeznań mogły być stosowane tortury; mając na uwadze, że część przestępstw związanych z masakrą w Andiżanie oraz przestępstwo tortur podlegają represji wszechświatowej;

F.

mając na uwadze, że w 2009 i 2010 r. Rada zniosła sankcje UE, „chcąc w ten sposób zachęcić władze Uzbekistanu do podjęcia dalszych znaczących kroków w celu poprawienia sytuacji w zakresie praworządności i praw człowieka w tym kraju”, stwierdzając ponadto, że „Rada będzie wciąż uważnie monitorować sytuację w zakresie praw człowieka w Uzbekistanie” oraz że „zakres oraz jakość dialogu i współpracy będą zależały od reform w Uzbekistanie”;

G.

mając na uwadze, że według ostatnich doniesień praca przymusowa i praca dzieci przy zbiorach bawełny wciąż jest powszechna mimo zapewnień władz Uzbekistanu o ukróceniu tej praktyki; mając na uwadze, że według sprawozdania MOP z dnia 19 listopada 2013 r. milion obywateli Uzbekistanu — zarówno dorosłych, jak i dzieci — jest zmuszanych przez rząd Uzbekistanu do zbierania bawełny w niedopuszczalnych warunkach i w razie odmowy naraża się na karę;

H.

mając na uwadze, że wciąż toczą się negocjacje na temat przystąpienia Uzbekistanu do WTO; mając na uwadze, że umowa o partnerstwie i współpracy UE-Uzbekistan zawiera jasno sformułowaną klauzulę o poszanowaniu demokracji i praw człowieka, do której przestrzegania strony umowy są zobowiązane;

1.

podkreśla znaczenie stosunków między UE a Uzbekistanem oraz zacieśnienia współpracy polityczno-gospodarczej, jednak zwraca uwagę, że podstawą tych stosunków musi być wzajemne przestrzeganie zasad demokracji, praworządności i praw człowieka, co zostało jasno wyrażone w umowie o partnerstwie i współpracy UE-Uzbekistan;

2.

wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego zwolnienia wszystkich osób przetrzymywanych pod politycznie motywowanymi zarzutami, aresztowanych za pokojowe wyrażanie swoich poglądów politycznych, działalność na rzecz społeczeństwa obywatelskiego, pracę dziennikarską lub przekonania religijne;

3.

podkreśla, że wszystkim osobom rzekomo zamieszanym w akty przemocy należy wytoczyć nowy i rzetelny proces sądowy, zgodnie z międzynarodowymi standardami, a jeżeli osoby te zostaną uznane za winne, powinny podlegać sankcjom karnym lub karom administracyjnym, również zgodnie z międzynarodowymi standardami;

4.

wzywa władze Uzbekistanu, aby nie zezwalały na tortury, aby natychmiast i bezwarunkowo położyły kres wszelkim formom tortur i znęcania się w więzieniu oraz maltretowania w areszcie tymczasowym i w zakładach karnych oraz by zapewniły nieograniczony dostęp do opieki prawnej na wszystkich etapach postepowania i natychmiastowy dostęp do odpowiedniej opieki medycznej, a także by przywróciły niezależny monitoring więzień i przekazywały rodzinom wszystkich więźniów pełne informacje na temat tego, gdzie znajdują się ich bliscy i w jaki jest aktualny stan ich zdrowia;

5.

wzywa władze Uzbekistanu do przeprowadzenia odpowiednich dochodzeń i pociągnięcia do odpowiedzialności wszystkich urzędników oraz pracowników służby bezpieczeństwa i zakładów karnych, których podejrzewa się o torturowanie lub maltretowanie więźniów i osób zatrzymanych lub o odmówienie im opieki medycznej;

6.

wzywa władze Uzbekistanu, by przestrzegały wszystkich międzynarodowych zaleceń zakazujących tortur, by zarządziły natychmiastowe zamknięcie więzienia Dżasłyk 64/71 oraz by zatwierdziły nierozpatrzone wnioski o zezwolenie na wjazd do Uzbekistanu 11 osób sprawujących mandat w ramach specjalnych procedur ONZ, w tym specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. tortur, a także by zezwoliły na niezakłócone i niezależne monitorowanie więzień przez Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża i innych niezależnych obserwatorów;

7.

wzywa rząd Uzbekistanu, by zaprzestał praktyki arbitralnego skreślania z rocznych deklaracji amnestii więźniów przetrzymywanych pod politycznie motywowanymi zarzutami, którzy spełniają warunki amnestii, a także praktyki arbitralnego przedłużania wyroków pozbawienia wolności za drobne wykroczenia lub „naruszenie reguł więziennych” na mocy art. 221 kodeksu karnego dotyczącego „nieprzestrzegania warunków odbywania kary”;

8.

wzywa władze Uzbekistanu, by szanowały prawa kobiet, zwłaszcza przestrzegając zaleceń Komitetu ONZ przeciwko Torturom;

9.

wzywa wysoką przedstawiciel UE, ESDZ i państwa członkowskie, by niezwłocznie wprowadziły strategię mającą na celu zmuszenie Uzbekistanu do wprowadzenia konkretnych i wymiernych środków na rzecz poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka w nadchodzących miesiącach, jako termin wyznaczając dziesiątą rocznicę masakry w Andiżanie, która przypada w przyszłym roku; wzywa ESDZ do przekazania Parlamentowi informacji na temat przedstawicieli uzbeckiego reżimu, uznawanych za winnych przestępstw popełnionych w Andiżanie, w tym 12 osób, wobec których UE nałożyła sankcje w odpowiedzi na masakrę, które to sankcje następnie zostały zniesione;

10.

podkreśla fakt, że konkretne działania na rzecz poprawy sytuacji powinny obejmować warunki określone przez ministrów spraw zagranicznych UE w 2010 r., tj.: 1) zwolnienie wszystkich przetrzymywanych obrońców praw człowieka i więźniów sumienia; 2) umożliwienie organizacjom pozarządowym swobodnej działalności w kraju; 3) pełną współpracę ze wszystkimi właściwymi specjalnymi sprawozdawcami ONZ; 4) zagwarantowanie wolności słowa i mediów; 5) podjęcie działań na rzecz praktycznego wdrożenia konwencji przeciwko pracy dzieci oraz 6) pełne dostosowanie procedury wyborczej do standardów międzynarodowych;

11.

jest zdania, że w przypadku braku znaczących postępów w tych obszarach UE powinna przejąć inicjatywę i złożyć rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ na mocy art. 4, ustanawiającą specjalny mechanizm krajowy dla Uzbekistanu, który zapewni stałe i proaktywne zaangażowanie Rady Praw Człowieka poprzez monitorowanie sytuacji w zakresie praw człowieka w Uzbekistanie, publiczne zdawanie sprawozdania i debatę na ten temat;

12.

ponadto wzywa UE do powiadomienia Uzbekistanu zgodnie z art. 2 i 95 umowy o partnerstwie i współpracy, że w przypadku braku poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka w ciągu najbliższych sześciu miesięcy UE nałoży celowe sankcje, jako że z uwagi na szczególnie pilny charakter tej sprawy nie ma potrzeby przekazywania Radzie Współpracy informacji na temat tej sytuacji;

13.

wzywa państwa członkowskie do przestrzegania Kodeksu postępowania w sprawie wywozu broni oraz przepisów dotyczących eksportu towarów i technologii podwójnego zastosowania;

14.

wzywa władze Uzbekistanu do pełnego wdrożenia rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Uzbekistanu, z drugiej strony, zmieniającego umowę w celu rozszerzenia postanowień umowy na dwustronny handel wyrobami włókienniczymi, mając na uwadze wygaśnięcie dwustronnej umowy dotyczącej wyrobów włókienniczych (8);

15.

wzywa Radę, Komisję i ESDZ, by przekazały Parlamentowi publiczną ocenę działań podjętych przez UE w celu wymuszenia na Uzbekistanie spełnienia kryteriów dotyczących praw człowieka, określonych przez ministrów spraw zagranicznych UE w 2010 r.; zwraca się do Rady Praw Człowieka ONZ o ustanowienie mechanizmu monitorowania dla Uzbekistanu; zachęca Radę i Komisję do pogłębienia dialogu z rządem Uzbekistanu na temat praw człowieka; oczekuje, że podczas planowanego na listopad posiedzenia w ramach dialogu UE-Uzbekistan dotyczącego praw człowieka ESDZ poruszy kwestię wszystkich najważniejszych przypadków łamania praw człowieka oraz sprawi, by te posiedzenia były bardziej nastawione na osiągnięcie wyników, przełamując obecny impas powodujący głębokie rozczarowanie;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji prezydentowi, rządowi i parlamentowi Republiki Uzbekistanu, ESDZ, Radzie, Komisji, Radzie Europy, OBWE i Radzie Praw Człowieka ONZ.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/28

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Meksyku, zwłaszcza rezolucję z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie eskalacji przemocy w Meksyku (1),

—

uwzględniając Umowę o partnerstwie gospodarczym oraz koordynacji politycznej i współpracy między Wspólnotą Europejską a Meksykańskimi Stanami Zjednoczonymi,

—

uwzględniając zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie partnerstwa strategicznego UE-Meksyk (2),

—

uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 15 lipca 2008 r. pt. „W stronę partnerstwa strategicznego pomiędzy UE a Meksykiem” (COM(2008)0447),

—

uwzględniając oświadczenie UE z dnia 12 października 2014 r. w sprawie wydarzeń w Iguali, wydane w porozumieniu z szefami misji państw członkowskich UE w Meksyku,

—

uwzględniając oświadczenie, które wydał meksykański prezydent Enrique Peña Nieto w dniu 14 października 2014 r.,

—

uwzględniając wspólny plan wykonawczy dla partnerstwa strategicznego UE-Meksyk z dnia 16 maja 2010 r.,

—

uwzględniając deklaracje ze szczytów szefów państw i rządów Unii Europejskiej, Ameryki Łacińskiej i Karaibów (UE-CELAC);

—

uwzględniając wspólne oświadczenie z dnia 17 czerwca 2012 r., wydane na VII szczycie UE-Meksyk, który odbył się w Los Cabos w stanie Kalifornia Dolna Południowa (Meksyk),

—

uwzględniając wspólny komunikat z XII posiedzenia Wspólnej Komisji UE-Meksyk w Meksyku w dniach 10-11 czerwca 2013 r.,

—

uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że Meksyk i Unia Europejska podzielają wspólne wartości, co znajduje wyraz w naszych demokratycznych i pluralistycznych społeczeństwach, w obronie podstawowych swobód, praw człowieka, praw pracowniczych, dbaniu o ochronę środowiska i trwały rozwój, a także we wspólnym zaangażowaniu na rzecz ugruntowania demokracji, praworządności, sprawiedliwego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz walki z korupcją i ubóstwem;

B.

mając na uwadze, że nasze systemy demokratyczne mają obowiązek zagwarantować funkcjonowanie państwa prawa i poszanowanie praw człowieka, a możliwość pełnego korzystania ze swobód i prawa do integralności cielesnej stanowią jeden z podstawowych filarów państwa prawa;

C.

mając na uwadze, że partnerstwo strategiczne UE-Meksyk otworzyło drogę do zacieśnienia współpracy między UE a Meksykiem w kwestiach o globalnym znaczeniu, a w szczególności do pogłębionego dialogu oraz do większej koordynacji i rozwoju wzajemnej wymiany w takich obszarach jak bezpieczeństwo, prawa człowieka, reforma prawa wyborczego, rozwój regionalny oraz polityka handlowa i regulacyjna;

D.

mając na uwadze, że w dniu 26 września 2014 r. sześć osób, w tym troje studentów, zostało zabitych po tym, jak policja otworzyła ogień do protestujących studentów kolegium nauczycielskiego Escuela Normal („Szkoła Normalna”) z Ayotzinapy w mieście Iguala (stan Guerrero); mając na uwadze, że od tego czasu 43 studentów wciąż jest zaginionych; mając na uwadze, że według różnych źródeł studenci ci zostali otoczeni i wywiezieni przez policjantów oraz przekazani nieznanym uzbrojonym ludziom powiązanym z jednym z karteli narkotykowych;

E.

mając na uwadze, że według rządu meksykańskiego aresztowano 51 osób zamieszanych w te zbrodnie, w większości policjantów z miast Iguala i Cocula; mając na uwadze, że w dniu 14 października 2014 r. meksykański prokurator generalny poinformował, iż badania kryminalistyczne wykazały, że 28 ciał znalezionych w masowych grobach w pobliżu Iguali w dniu 4 października 2014 r. to nie są ciała zaginionych studentów; mając na uwadze, że władze meksykańskie aresztowały podejrzanego głównego przywódcę grupy przestępczej Guerreros Unidos (Zjednoczeni Wojownicy), który przypuszczalnie zamieszany jest w sprawę zaginięcia 43 studentów;

F.

mając na uwadze, że burmistrz Iguali, jego żona oraz zwierzchnik policji w Iguali, którym zarzuca się związki z lokalnym kartelem narkotykowym Guerreros Unidos, uciekli przed wymiarem sprawiedliwości;

G.

mając na uwadze, że prezydent Meksyku Enrique Peña Nieto polecił rządowi federalnemu i jego urzędowi bezpieczeństwa podjąć natychmiastowe i zdecydowane działania; mając na uwadze, że plan wspólnych działań uzgodniono wspólnie z przedstawicielami i rodzinami zaginionych studentów; mając na uwadze, że OPA oraz ONZ wezwały rząd meksykański do przeprowadzenia śledztwa w sprawie wymuszonych zaginięć, do ukarania winnych i zapewnienia ochrony rodzinom zaginionych studentów; mając na uwadze, że w tej sprawie rząd meksykański współpracuje z tymi wielostronnymi organizacjami międzynarodowymi;

H.

mając na uwadze, że rząd meksykański oraz główne partie opozycyjne uzgodniły w 2012 r. „Pakt dla Meksyku” mający na celu rozwiązanie głównych problemów tego kraju, w tym zapewnienie bezpieczeństwa i położenie kresu bezkarności;

I.

mając na uwadze, że w stanie Guerrero coraz częściej dochodzi do aktów przemocy; mając na uwadze, że w całym Meksyku protestuje wielu studentów i nauczycieli, którzy domagają się bezpiecznego powrotu zaginionych studentów, otwarcie oskarżają niektórych funkcjonariuszy lokalnej policji o współudział w zbrodniach, a także wskazują na korupcję w policji i słabość instytucjonalną w konkretnych miejscach w kraju, w których bardziej widoczne są braki spójności społecznej; mając na uwadze, że budynki rządowe w Chilpancingo oraz inne budynki urzędów publicznych w różnych miastach w stanie Guerrero, a także niektórzy przywódcy religijni oraz biura partii politycznych były również przedmiotem gróźb lub ataków;

J.

mając na uwadze, że Meksyk uczestniczy we wszystkich forach regionalnych i międzynarodowych, a także podpisał wszystkie porozumienia międzynarodowe dotyczące praw człowieka i podstawowych wolności;

K.

mając na uwadze, że rząd meksykański jest świadom wyzwań, przed jakimi stoi Meksyk, i wykazał się silnym zaangażowaniem w działania na rzecz zwiększenia bezpieczeństwa w kraju, m.in. znacznie podwyższając budżet sił bezpieczeństwa i reformując instytucje bezpieczeństwa publicznego w celu lepszego egzekwowania prawa i poprawy skuteczności systemu prawnego, tym samym umożliwiając walkę z przestępczością zorganizowaną; mając na uwadze, że wymuszone zaginięcia, przemoc związana z przestępczością zorganizowaną, a także domniemana współpraca władz lokalnych z zorganizowanymi grupami przestępczymi wciąż pozostają przedmiotem głębokiego zaniepokojenia;

1.

zdecydowanie potępia wymuszone zaginięcia i przestępstwa w Iguali, uznając takie czyny za niedopuszczalne, i wzywa władze meksykańskie do przeprowadzenia śledztwa we wszystkich przypadkach, w tym w sprawie 28 ciał znalezionych w masowych grobach; wzywa właściwe władze, aby — działając w sposób szybki, przejrzysty i bezstronny — podjęły wszelkie niezbędne kroki w celu zidentyfikowania, aresztowania i postawienia przed wymiarem sprawiedliwości sprawców tych zbrodni, i domaga się, aby identyfikacja i ściganie winnych odbywały się z użyciem wszelkich dostępnych informacji i zasobów, wewnętrznych i zewnętrznych, oraz by nie pozostawiać żadnego miejsca na bezkarność; wzywa do prowadzenia dochodzeń dopóty, dopóki studenci nie znajdą się w bezpiecznym miejscu;

2.

składa wyrazy współczucia i solidarności rodzinom i przyjaciołom ofiar, a także mieszkańcom Meksyku, których zachęca do dalszej pokojowej walki w obronie systemu demokratycznego i państwa prawa;

3.

zwraca uwagę, że dokonano szeregu zatrzymań w związku z tą sprawą; wzywa do dalszych poszukiwań burmistrza Iguali, jego żony oraz zwierzchnika policji w Iguali; jest głęboko zaniepokojony zjawiskiem infiltracji lokalnych organów ścigania i organów administracyjnych przez przestępczość zorganizowaną;

4.

z zadowoleniem przyjmuje determinację prezydenta Enrique Peñy Nieto w działaniach na rzecz zbadania i wyjaśnienia tych wydarzeń, a także położenia kresu przemocy związanej z przestępczością zorganizowaną w Meksyku; z zadowoleniem przyjmuje utworzenie w Senacie i w Izbie Deputowanych komisji monitorujących sprawę zaginionych w Iguali; wzywa władze meksykańskie do zapewnienia ochrony i pomocy rodzinom ofiar oraz do informowania ich o trwających dochodzeniach i działaniach mających na celu ujęcie sprawców;

5.

wspiera rząd meksykański w zdecydowanych działaniach na rzecz walki ze zorganizowanym handlem narkotykami, wyrażając jednocześnie głębokie zaniepokojenie wzrostem przemocy związanej z handlem narkotykami oraz atmosferą bezkarności; stoi ramię w ramię z narodem meksykańskim w walce ze zorganizowanym handlem narkotykami;

6.

wzywa rząd meksykański do podjęcia działań na wszystkich szczeblach, aby wydarzenia takie jak te w Iguali nie miały już nigdy więcej miejsca; potępia wszelkie formy przemocy, zwłaszcza nieustanne grożenie śmiercią i akty przemocy wobec aktywistów działających na rzecz wspierania i obrony wolności słowa i praw człowieka w Meksyku, i apeluje do władz Meksyku o wzmożenie wysiłków na rzecz zapewnienia tym grupom prawnej i osobistej ochrony;

7.

wspiera dążenia władz meksykańskich do współpracy z organizacjami międzynarodowymi, w tym UE, ONZ, Wspólnotą Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów (COLAC), Międzynarodowym Komitetem Czerwonego Krzyża i Międzyamerykańską Komisją Praw Człowieka (IACHR), a także z argentyńskimi i międzynarodowymi ekspertami z dziedziny kryminalistyki; podkreśla, że bardzo ważne jest zapewnienie przez rząd Meksyku niezbędnych środków finansowych, aby IACHR mógł wdrożyć program pomocy technicznej, który może uzupełnić działania krajowe w śledztwach w sprawie wydarzeń w stanie Guerrero;

8.

podkreśla, że Meksyk jest strategicznym partnerem UE; zachęca rząd Meksyku do kontynuacji działań mających na celu wzmocnienie instytucji państwowych i utrwalenie praworządności, aby rozwiązać niektóre problemy strukturalne leżące u podstaw naruszeń praw człowieka; odnosi się tu w szczególności do reformy sądownictwa; zwraca w związku z tym uwagę na znaczenie niezawisłej władzy sądowniczej, która jest gwarantem bezstronności i zdeterminowanej walki z bezkarnością; wzywa do zapewnienia federalnej ochrony pracownikom wymiaru sprawiedliwości;

9.

wzywa UE, jej państwa członkowskie (w ramach stosunków dwustronnych z Meksykiem) oraz instytucje europejskie do zwiększenia wsparcia dla ochrony praw człowieka za pomocą odpowiednich programów oraz zasobów finansowych i technicznych; wzywa je również do przeznaczenia większych środków budżetowych na współpracę w realizacji zadania, jakim jest umocnienie i reforma organów sądowych, organów ścigania i prokuratur, aby sprawniej ścigać i karać przestępców, a także stworzyć skuteczne systemy ochrony świadków, ofiar i ich rodzin;

10.

podkreśla pilną potrzebę stworzenia jednolitego, publicznego i ogólnodostępnego krajowego rejestru osób zaginionych oraz bazy danych DNA na szczeblu federalnym;

11.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji Europejskiej, Wiceprzewodniczącemu Komisji/Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, państwom członkowskim, tymczasowej prezydencji CELAC, sekretarzowi generalnemu Organizacji Państw Amerykańskich (OPA), Europejsko-Latynoamerykańskiemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu oraz prezydentowi i Kongresowi Meksyku.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/31

—

uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady wykonującej Umowę europejską zawartą przez Europejskie Stowarzyszenie Żeglugi Śródlądowej (EBU), Europejską Organizację Kapitanów (ESO) i Europejską Federację Pracowników Transportu (ETF) i dotyczącą niektórych aspektów organizacji czasu pracy w transporcie śródlądowym (COM(2014)0452),

—

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 155 ust. 2,

—

uwzględniając Umowę zawartą przez Europejskie Stowarzyszenie Żeglugi Śródlądowej (EBU), Europejską Organizację Kapitanów (ESO) i Europejską Federację Pracowników Transportu (ETF) i dotyczącą niektórych aspektów organizacji czasu pracy w transporcie śródlądowym,

—

uwzględniając fakt, że umowa zawierała skierowany do Komisji wspólny wniosek o jej wdrożenie w drodze decyzji Rady podjętej na wniosek Komisji zgodnie z art. 155 ust. 2 TFUE,

—

uwzględniając art. 101 ust. 3 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że art. 155 ust. 1 TFUE umożliwia partnerom społecznym podjęcie dialogu na poziomie UE, który może prowadzić, jeżeli sobie tego życzą, do nawiązania stosunków umownych, w tym umów zbiorowych;

B.

mając na uwadze, że art. 155 ust. 2 TFUE stanowi, iż wykonywanie umów zbiorowych zawartych na poziomie UE może odbywać się na wspólne żądanie stron-sygnatariuszy w drodze decyzji Rady na wniosek Komisji;

1.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że chociaż art. 155 ust. 2 TFUE nie przewiduje konsultacji z Parlamentem w sprawie wniosków kierowanych do Komisji przez partnerów społecznych, Komisja przedstawiła swój wniosek Parlamentowi i zwróciła się do niego o przedstawienie odnośnej opinii Komisji i Radzie;

2.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że umowa zawarta przez partnerów społecznych oraz wniosek Komisji przewidują jedynie wymogi minimalne, pozostawiając państwom członkowskim i partnerom społecznym swobodę co do przyjęcia środków, które będą korzystniejsze dla pracowników w danym obszarze;

3.

zaleca przyjęcie dyrektywy Rady;

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parterom społecznym.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/32

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0515 – C8 -0125/2014),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0013/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

B.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG),

C.

mając na uwadze, że Hiszpania złożyła wniosek EGF/2014/004 ES/Comunidad Valenciana metal o wsparcie finansowe z EFG w następstwie zwolnienia 633 pracowników w 142 przedsiębiorstwach zajmujących się produkcją metalowych wyrobów gotowych w Hiszpanii, przy czym 300 pracowników zostało wskazanych jako odbiorcy środków współfinansowanych z EFG, w okresie referencyjnym od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.,

D.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.

zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Hiszpania ma prawo do pomocy finansowej na mocy powyższego rozporządzenia;

2.

odnotowuje, że w dniu 25 marca 2014 r. władze Hiszpanii przedłożyły wniosek o wsparcie finansowe z EFG, a w dniu 12 sierpnia 2014 r. Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku; z zadowoleniem przyjmuje krótki okres oceny wynoszący niecałe pięć miesięcy;

3.

wyraża zadowolenie, że w przedmiotowym wniosku uwzględniono doświadczenia zdobyte przy okazji wcześniejszych wniosków z tego samego regionu; proponuje, aby doświadczenia i ewentualne sprawdzone praktyki regionów składających kilka wniosków rozpowszechniać podczas regularnych spotkań osób wyznaczonych do kontaktów w sprawie EFG i ekspertów;

4.

zwraca uwagę, że zwolnienia w 142 przedsiębiorstwach zajmujących się produkcją metalowych wyrobów gotowych w Hiszpanii są związane ze światowym kryzysem finansowym i gospodarczym; zauważa, że Hiszpania jest jednym z państw członkowskich, które najmocniej odczuły skutki kryzysu, który doprowadził do zmniejszenia popytu na metal i produkty metalowe oraz do ograniczenia ich produkcji; odnotowuje, że produkcja wyrobów metalowych w Hiszpanii w 2009 r. zmniejszyła się o 23,3 % w porównaniu do poprzedniego roku oraz o 36,6 % na przestrzeni lat 2008-2013; odnotowuje, że obrót w tym sektorze zmniejszył się w latach 2008-2012 o 38,5 %, a całkowite zatrudnienie w sektorze metalowym skurczyło się o 43 %;

5.

zauważa, że branża metalowych wyrobów gotowych jest podstawowym dostawcą czynników produkcji dla wielu rodzajów działalności wytwórczej, zwłaszcza w przemyśle stoczniowym, budowlanym i samochodowym, które to gałęzie w całej UE poważnie ucierpiały w wyniku kryzysu gospodarczego;

6.

zauważa, że przedmiotowa sprawa w sposób typowy odzwierciedla krajobraz społeczny i gospodarczy regionu wraz z jego lokalną gospodarką charakteryzującą się dużym odsetkiem MŚP, a także przypomina o obecnych trudnościach w zakresie dostępu do finansowania, z jakimi borykają się MŚP;

7.

podkreśla, że zwolnienie 633 osób zwiększy i tak już wysokie bezrobocie we Wspólnocie Walenckiej, w której sytuacja jest wyjątkowo trudna, gdyż branża metalowa odpowiada za 25,4 % miejsc pracy w przemyśle tego regionu; odnotowuje, że w 2008 r. liczba zatrudnionych w sektorze metalowym we Wspólnocie Walenckiej wynosiła 35 868, natomiast w 2012 r. spadła do 20 873, co oznacza spadek o 43 %, tj. o osiem punktów procentowych więcej niż na szczeblu krajowym;

8.

z ubolewaniem stwierdza, że niecałe 50 % uprawnionych pracowników skorzysta z proponowanych środków; uważa, że podstawą tych szacunków są doświadczenia organu przyjmującego wnioski z wcześniejszymi wnioskami o pomoc z EFG z tych regionów; zauważa jednak, że w regionach o wysokim bezrobociu liczba uczestników szkoleń i kursów przekwalifikowujących powinna być większa;

9.

podkreśla, że poważny wpływ na bezrobocie w regionie miały skutki kryzysu w tradycyjnych branżach, takich jak ceramika, przemysł obuwniczy, budowlany i włókienniczy, które to branże są bardzo ważne dla gospodarki regionu;

10.

wyraża zadowolenie, że – jak się oczekuje – zwalniani pracownicy będą licznie uczestniczyć w szkoleniach zawodowych i programach podnoszenia kwalifikacji; docenia, że takie podnoszenie kwalifikacji ma się opierać na umiejętnościach i kompetencjach zdobytych w przemyśle metalowym, a dzięki poznawaniu dodatkowych specjalistycznych technik pracownicy będą mogli sprostać przyszłym potrzebom przemysłu metalowego;

11.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Hiszpanii postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 20 czerwca 2014 r., na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zindywidualizowane usługi dla zwolnionych pracowników będą współfinansowane przez Generalitat Valenciana (autonomiczny rząd Wspólnoty Walenckiej), w szczególności przez SERVEF (publiczne urzędy pracy autonomicznego rządu), których udział wyniesie 30 % łącznego budżetu, a także przez związek pracodawców Federación Empresarial Metalúrgica Valenciana-FEMEVAL oraz związki zawodowe UGT-PV i CCOO-PV, których udział wyniesie 10 % łącznego budżetu;

13.

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje działania skierowane do zwolnionych pracowników, takie jak poradnictwo zawodowe, pośrednictwo pracy, szkolenia (szkolenia zawodowe i podnoszenie kwalifikacji, szkolenia z zakresu umiejętności o charakterze ogólnym, szkolenia w miejscu pracy), propagowanie przedsiębiorczości, zachęcanie do zakładania działalności, dodatek na poszukiwanie pracy, zasiłki na koszty dojazdu do pracy i środki zachęcające w dziedzinie zatrudnienia;

14.

zwraca uwagę, że ok. 20 beneficjentom ma zostać przyznana kwota 3 000 EUR, tak aby zachęcić ich do powrotu na rynek pracy poprzez podjęcie własnej działalności gospodarczej; uważa, że szacunkowa liczba pracowników korzystających z tej zachęty również opiera się na doświadczeniach z wcześniejszymi przypadkami udzielania wsparcia z EFG w regionie;

15.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług został sporządzony w porozumieniu ze stowarzyszeniem pracodawców FEMEVAL oraz związkami zawodowymi UGT-PV i CCOO-PV, a także że na poszczególnych etapach wdrażania EFG i w ramach dostępu do niego stosowana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

16.

przypomina, jak ważne jest zwiększenie zdolności wszystkich pracowników do poszukiwania pracy poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

17.

odnotowuje, że wśród informacji na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, znajdują się dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Hiszpanii potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych UE; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania w sprawozdaniach rocznych analizy porównawczej tych danych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

18.

zauważa, że szacunkowe koszty spotkań powitalnych i informacyjnych jako pierwszego środka na liście proponowanych działań wzrosły o 50 % w porównaniu do wniosku z tego samego regionu z poprzedniego roku;

19.

docenia udoskonaloną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszone udzielanie dotacji; zauważa, że Komisja ukończyła ocenę zgodności wniosku z warunkami przyznania wkładu finansowego w ciągu 12 tygodni od otrzymania kompletnego wniosku;

20.

podkreśla, że zgodnie z art. 9 rozporządzenia w sprawie EFG wkład finansowy z EFG powinien być ograniczony do tego, co jest niezbędne, aby zapewnić solidarność i tymczasowe, jednorazowe wsparcie dla beneficjentów objętych pomocą, oraz że wkład finansowy z EFG nie zastępuje już działań, za które na mocy prawa krajowego lub umów zbiorowych odpowiedzialne są przedsiębiorstwa;

21.

z zadowoleniem odnotowuje przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG, które odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, co do rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz co do finansowania środków zachęcających do rozpoczęcia własnej działalności gospodarczej;

22.

przypomina, że zgodnie z art. 7 rozporządzenia w sprawie EFG przy opracowywaniu skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług należy przewidywać rozwój sytuacji na rynku pracy i potrzebne umiejętności, a pakiet ten powinien ponadto wpisywać się w strategię przechodzenia na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

23.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

24.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

25.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/36

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0532 – C8 –0126/2014),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), a w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0015/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

B.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG),

C.

mając na uwadze, że Belgia złożyła wniosek nr EGF/2013/012 BE/Ford Genk w sprawie wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniem 512 pracowników (pomocą ma zostać objętych 479 osób) w zakładach montażowych Ford-Werke GmbH (4) znajdujących się w Genk („Ford Genk”) i u 10 dostawców Ford Genk w Belgii w okresie referencyjnym od 1 lipca 2013 r. do 1 listopada 2013 r.,

D.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.

odnotowuje, że warunki określone w art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EGF zostały częściowo spełnione, jeżeli chodzi o minimalną liczbę zwolnień w okresie referencyjnym, gdyż liczba zwolnień wyniosła mniej niż 500; jest zdania, że wniosek o wkład z EFG może zostać uznany za dopuszczalny, jeżeli zwolnienia mają poważny wpływ na zatrudnienie i lokalną gospodarkę; bierze pod uwagę dwie kolejne serie zwolnień, których należy się spodziewać w 2014 r. (ok. 4 340 zwolnień w Ford Genk oraz 2 820 zwolnień u jego dostawców mających siedzibę w tym samym regionie); jest zdania, że zwolnienia te będą miały poważny wpływ na cały region Flandrii, ponieważ według szacunków dojdzie do likwidacji ponad 11 000 miejsc pracy; przypomina, że jak najszybsze wdrożenie szczególnych środków na rzecz pierwszej grupy zwolnionych pracowników zwiększa ich szanse na znalezienie nowego zatrudnienia oraz daje wszystkim zwolnionym pracownikom takie same możliwości; w związku z tym zgadza się z Komisją, że Belgia ma prawo do pomocy finansowej na mocy rozporządzenia w sprawie EFG;

2.

władze belgijskie złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG w dniu 23 grudnia 2013 r. i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 12 czerwca 2014 r., a Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku w dniu 22 sierpnia 2014 r.; z zadowoleniem przyjmuje szybkie przeprowadzenie oceny w terminie krótszym niż 8 miesięcy; podkreśla znaczenie ustanowienia w nowym rozporządzeniu w sprawie EFG (rozporządzeniu (UE) nr 1309/2013) (5) okresu oceny wynoszącego maksymalnie 20 tygodni;

3.

jest zdania, że zwolnienia w zakładach montażowych Ford-Werke GmbH i u 10 dostawców Ford Genk są związane z istotnymi zmianami strukturalnymi w handlu światowym spowodowanymi globalizacją oraz gwałtownym spadkiem udziału UE w rynku w sektorze produkcji samochodów osobowych na świecie, a także nieustannym spadkiem sprzedaży nowych samochodów w Unii;

4.

zauważa, że przedsiębiorstwo Ford Genk było największym pracodawcą w Limburgii, zatem zwolnienie 512 pracowników i dwie kolejne serie spodziewanych zwolnień z powodu zamknięcia Forda Genk będą miały poważny wpływ na lokalny rynek pracy, który charakteryzuje się wysoką stopą bezrobocia, niższym poziomem kwalifikacji i umiejętności, a także słabiej rozwiniętym systemem świadczenia usług edukacyjnych; zwraca uwagę, że zgodnie z badaniem, do którego odnoszą się władze belgijskie (6), oczekuje się, że na każde utracone 100 miejsc pracy w Ford Genk utraconych zostanie 65 miejsc pracy u jego bezpośrednich i pośrednich dostawców w Limburgii i 72 dodatkowe miejsca pracy u dostawców zlokalizowanych w innym miejscu w regionie Flandrii;

5.

odnotowuje, że przemysł motoryzacyjny był przedmiotem 17 decyzji w sprawie uruchomienia EFG od rozpoczęcia działalności EFG w 2007 r. (7); zauważa, że w ośmiu poprzednich decyzjach w sprawie EFG wskazywano na spadek udziału UE w rynku produkcji samochodów osobowych (8); apeluje o przeprowadzenie oceny efektów interwencji z EFG dotyczących konkretnie zwolnień w branży motoryzacyjnej, na podstawie tych wniosków oraz wniosków, które zostaną złożone do końca roku;

6.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze belgijskie postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 1 lipca 2013 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

7.

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje następujące środki skierowane do 479 zwolnionych pracowników (pogrupowane według kategorii): (1) pomoc w poszukiwaniu pracy (kierownik ds. kluczowych klientów, doradca ds. interwencji społecznych, informacje na temat możliwości kształcenia i szkolenia zawodowego, aktywne poradnictwo zawodowe nastawione na potrzeby rynku pracy) oraz (2) szkolenie i przekwalifikowanie (kurs szkolenia zawodowego, zatrudnienie poprzez indywidualne szkolenie zawodowe, warsztaty dotyczące rekrutacji);

8.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w celu rozwiązania tego problemu rząd flamandzki powołał specjalną grupę zadaniową, w której skład weszły wszystkie zainteresowane podmioty i z którą współpracują służby Komisji;

9.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nie tylko przeprowadzono konsultacje z partnerami społecznymi reprezentowanymi w Radzie Socjalno-Ekonomicznej Regionu Limburgia (SERR Limburg), lecz również włączono ich do komitetu monitorującego ustanowionego specjalnie w związku z wnioskiem o wsparcie z EFG; ponadto zauważa, że wniosek o wsparcie z EFG został omówiony z partnerami społecznymi w ramach regularnych sprawozdań dotyczących wdrażania strategicznego planu działania Limburgii, który został opracowany w reakcji na regionalne skutki zamknięcia zakładu Ford Genk;

10.

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej; zauważa jednocześnie, że środki w zakresie szkolenia i przekwalifikowania powinny uznawać i rozwijać konkretne umiejętności i kompetencje, które zwolnieni pracownicy zdobyli, pracując w branży motoryzacyjnej i w przedsiębiorstwach będących jej dostawcami;

11.

odnotowuje, że wśród informacji na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, znajdują się dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze belgijskie potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych UE; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania w sprawozdaniach rocznych analizy porównawczej tych danych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

12.

zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych w celu szybszego uruchamiania środków z EFG; docenia ulepszoną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie środków; podkreśla, że w rozporządzeniu (UE) nr 1309/2013 wprowadzono dalsze usprawnienia procedury oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG;

13.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał powrót zwolnionych pracowników do stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że z EFG można współfinansować jedynie aktywne instrumenty rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

14.

z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie rozporządzenia (UE) nr 1309/2013, które odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament Europejski i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz finansowania środków pomagających w rozpoczęciu własnej działalności;

15.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

17.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/40

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0553 — C8–0136/2014),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1927/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając zawarte pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w sprawach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0017/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

B.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG),

C.

mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) nr 1309/2013 (4) odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz finansowania środków zachęcających do rozpoczęcia własnej działalności,

D.

mając na uwadze, że Belgia złożyła wniosek EGF/2013/002 BE/Carsid o wkład finansowy z EFG w związku ze zwolnieniem w okresie referencyjnym od 28 września 2012 r. do 28 stycznia 2013 r. 939 osób (pomocą mają zostać objęte 752 osoby) w wyniku zamknięcia zakładu produkcyjnego przedsiębiorstwa Carsid SA (5) w Marcinelle niedaleko Charleroi w Belgii,

E.

mając na uwadze, że wkład finansowy z EFG, którego dotyczy wniosek, opiewa na kwotę 911 934 EUR (50 % całkowitego budżetu),

F.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.

zwraca uwagę, że podstawą wniosku jest art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG; zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Belgia ma prawo do pomocy finansowej na mocy wspomnianego rozporządzenia;

2.

odnotowuje, że w dniu 2 kwietnia 2013 r. władze Belgii złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 4 lipca 2014 r., a także zauważa, że Komisja udostępniła swoją ocenę dnia 5 września 2014 r.;

3.

zwraca uwagę, że stosunkowo długa procedura, licząc od daty pierwszych zwolnień do oceny wniosku, pozwoliła na zgromadzenie dokładnych informacji dotyczących tej sprawy;

4.

wyraża zaniepokojenie długością tego okresu i przypomina, że EFG powinien interweniować jak najszybciej;

5.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze belgijskie postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 1 października 2012 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

6.

wyraża zadowolenie, że takie opóźnienia przestaną mieć miejsce wraz z wejściem w życie rozporządzenia (UE) nr 1309/2013, choć szybkie rozpatrywanie wniosków o wkład z EFG nie powinno odbywać się kosztem wydajności;

7.

uważa, że zwolnienia w zakładzie produkcyjnym przedsiębiorstwa Carsid SA są skutkiem poważnych zmian strukturalnych w handlu światowym spowodowanych globalizacją oraz szybkiego spadku udziału Unii w rynku produkcji stali surowej za pomocą odlewania ciągłego (co obejmuje kęsy, kęsiska i slaby) na poziomie światowym, jak i systematycznego spadku produkcji stali surowej za pomocą odlewania w Unii z uwagi na mniejszy popyt na stal w branży motoryzacyjnej i budowlanej;

8.

zwraca uwagę, że zwolnienia w przedsiębiorstwie Carsid SA doprowadzą do znacznego pogłębienia bezrobocia w regionie Charleroi (gdzie wcześniej wydobywano węgiel i produkowano stal oraz gdzie zatrudnienie w dużej mierze zależy od tradycyjnego przemysłu ciężkiego), który charakteryzuje się wysokim odsetkiem bezrobocia długoterminowego oraz niskim poziomem kwalifikacji i umiejętności; zauważa, że w 2012 r. stopa bezrobocia w okręgu Charleroi wynosiła 21,6 % w porównaniu ze średnią 15,8 % w regionie Walonii i 11,2 % w skali kraju;

9.

z zadowoleniem przyjmuje aktywne instrumenty rynku pracy oraz to, że dodatków nie wymieniono wśród zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane w ramach interwencji EFG;

10.

podkreśla znaczenie skuteczności zindywidualizowanych usług świadczonych na rzecz beneficjentów, zwłaszcza dlatego, że z powodu spadku zatrudnienia w przemyśle wytwórczym w regionie dotkniętym zwolnieniami pracownicy ci będą musieli się przekwalifikować, aby znaleźć pracę w innych zawodach i w innych sektorach;

11.

zwraca uwagę, że w latach 2006–2011 produkcja stali surowej za pomocą odlewania ciągłego w UE-27 spadła o 13,4 %, a udział UE-27 w rynku w tym samym czasie zmniejszył się o 30,7 %; podkreśla, że w związku z tym przemysł hutniczy w Europie jest narażony na poważne trudności gospodarcze; z uwagi na to przypomina, że branża hutnicza była przedmiotem czterech wniosków o wkład z EFG (6);

12.

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje następujące środki skierowane do 752 zwolnionych pracowników (pogrupowane według kategorii): 1) indywidualna pomoc w poszukiwaniu pracy, zarządzanie sprawami, ogólne usługi informacyjne oraz 2) szkolenia i przekwalifikowanie;

13.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że różni partnerzy społeczni i różne organizacje były zaangażowane w ogólną koordynację i wdrażanie środków: związki zawodowe (FGTB, CSC), sektorowe ośrodki szkolenia zawodowego i technologicznego działające w regionie Walonii, FOREM (publiczna agencja ds. zatrudnienia i szkolenia w regionie Walonii), Agencja Europejskiego Funduszu Społecznego Wspólnoty Francuskiej Belgii i rząd Walonii; docenia ponadto, że związki zawodowe są bezpośrednio zaangażowane w zarządzanie specjalnie utworzoną jednostką ds. przeniesienia pracowników oraz we wdrażanie niektórych środków;

14.

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

15.

odnotowuje, że wśród informacji na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, znajdują się dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze belgijskie potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych UE; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania w sprawozdaniach rocznych analizy porównawczej tych danych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

16.

zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych w celu szybszego uruchamiania środków z EFG; docenia usprawnioną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, która ma na celu przedstawianie Parlamentowi i Radzie oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wkład z EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie środków z EFG; podkreśla, że w rozporządzeniu (UE) nr 1309/2013) wprowadzono dalsze usprawnienia procedury oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG;

17.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał reintegrację na rynku pracy poszczególnych zwolnionych pracowników w ramach stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że z EFG można współfinansować jedynie aktywne instrumenty rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których — na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych — odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

18.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

19.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zadbania o jej publikację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

20.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/43

—

uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0560 – C8–0141/2014),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 (1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (2), w szczególności jego art. 12,

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

—

uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

—

uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—

uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0016/2014),

A.

mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

B.

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG,

C.

mając na uwadze, że przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, co do rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz co do finansowania środków zachęcających do rozpoczęcia własnej działalności gospodarczej;

D.

mając na uwadze, że Francja złożyła wniosek EGF/2014/006 FR/PSA o wkład finansowy z EFG w związku ze zwolnieniem w okresie referencyjnym od 1 października 2013 r. do 31 stycznia 2014 r.6 120 osób w przedsiębiorstwie Peugeot Citroën Automobiles (zwanym poniżej PSA) działającym w sektorze gospodarki sklasyfikowanym w dziale 29 NACE Rev. 2 („Produkcja pojazdów samochodowych, przyczep i naczep”), przy czym zwolnienia miały miejsce w regionie Ile de France (fabryka w Aulnay) i w Bretanii (fabryka w Rennes), a środki współfinansowane przez EFG przewidziano dla 2 357 osób;

E.

mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

F.

mając na uwadze, że dotknięte zwolnieniami fabryki można poddać ważnym procesom restrukturyzacyjnym, a mianowicie Aulnay-sous-Bois, gdzie możliwe byłoby przeniesienie dużej liczby pracowników, gdyby pozwolono tam na pełne wykorzystanie możliwości w zakresie transportu multimodalnego;

G.

mając na uwadze, że władze lokalne regionu Bretanii nie były zaangażowane w ustalanie zindywidualizowanych usług dla pracowników dotkniętych zwolnieniami, chociaż są odpowiedzialne za szkolenia zawodowe; mając na uwadze, że przedstawiciele lokalnego związku zawodowego w najważniejszych miejscach dotkniętych zwolnieniami nie brali udziału w negocjacjach w sprawie środków pomocowych;

1.

zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Francja ma prawo do wkładu finansowego na mocy tego rozporządzenia;

2.

odnotowuje, że w dniu 25 kwietnia 2014 r. władze Francji przedłożyły wniosek o wkład finansowy z EFG, a w dniu 10 września 2014 r. Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku; z zadowoleniem przyjmuje krótki okres oceny wynoszący niecałe pięć miesięcy;

3.

uważa, że zwolnienia w przedsiębiorstwie PSA są skutkiem poważnych zmian strukturalnych w kierunkach światowego handlu spowodowanych globalizacją oraz są zgodne z obserwacjami poczynionymi przez Francję (L’industrie Automobile Francaise, Analyse et statistiques 2013 (4)), z których wynika, że w latach 2000–2012 światowa produkcja pojazdów wzrosła o 44 %, jednak w tym samym okresie produkcja w Europie Zachodniej spadła o 25 %, a ponadto produkcja w krajach trzecich (takich jak Korea Południowa, Chiny, Turcja, Indonezja, Iran, Malezja, Tajlandia i Ameryka Południowa) znacznie wzrosła i odpowiada teraz 47 % światowej produkcji pojazdów (w 2000 r. odsetek ten wynosił 15 %);

4.

zwraca uwagę, że zwolnienie 6 120 osób jeszcze bardziej pogorszy sytuację w zakresie bezrobocia w regionie Ile de France i w Bretanii, gdzie znajdują się fabryki dotknięte zwolnieniami, ponieważ fabryka w Aulnay była ósmym co do wielkości pracodawcą w tym mieście, a w wyniku zwolnień liczba osób zatrudnionych w tym regionie spadnie o 13,6 %;

5.

zauważa, że do chwili obecnej 21 wniosków o wsparcie z EFG dotyczyło przemysłu motoryzacyjnego: 12 z nich odnosiło się do globalizacji handlu, a 9 do światowego kryzysu finansowego i gospodarczego; uważa, że konieczne jest zwrócenie szczególnej uwagi na ten sektor w sprawozdaniu sporządzanym co dwa lata, którego kolejną edycję przewidziano na sierpień 2015 r.;

6.

zwraca uwagę, że jest to trzeci wniosek dotyczący francuskiego przemysłu motoryzacyjnego oraz kwoty powyżej 10 mln EUR; podkreśla znaczenie właściwie przygotowanego procesu dostosowawczego i precyzyjnego określenia kwalifikacji, co umożliwi reorientację zawodową i wykorzystanie kompetencji pracowników z korzyścią dla innych sektorów;

7.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Francji postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 3 czerwca 2013 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet; ubolewa, że mimo tak szybkich działań Komisja musiała dokonać oceny wniosku, nie otrzymawszy od władz Francji niezbędnych informacji na temat płatności zaliczkowych i współfinansowania ze środków krajowych;

8.

zwraca uwagę, że będący przedmiotem współfinansowania skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług obejmuje środki dla zwalnianych pracowników, takie jak ośrodek przyjęć i pomoc w poszczególnych sprawach, pomoc ekspertów zewnętrznych, warsztaty tematyczne, szkolenia, dodatki szkoleniowe i dotacje na tworzenie przedsiębiorstw;

9.

zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług sporządzono w drodze konsultacji z krajowymi przedstawicielami beneficjentów objętych pomocą i z partnerami społecznymi oraz że na poszczególnych etapach wdrażania i dostępu do EFG stosowana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

10.

ubolewa jednak z powodu niewystarczającego zaangażowania lokalnych władz politycznych i związków zawodowych; proponuje, aby w ramach przyszłego przeglądu rozporządzenia w sprawie EFG w dokumentacji zawierającej wniosek o uruchomienie EFG, przedkładany Komisji przez władze krajowe, uwzględnić formalne konsultacje z lokalnymi władzami politycznymi i związkami zawodowymi; uważa, że konieczna jest lepsza integracja EFG z programami i procesami restrukturyzacji dotyczącymi lokalnej struktury gospodarczej;

11.

z zadowoleniem przyjmuje szacunkową wysoką liczbę uczestników, którzy mają otrzymać dotacje na tworzenie przedsiębiorstw; zwraca uwagę, że wysokość tych dotacji nie przekracza 15 000 EUR, zgodnie z art. 7 rozporządzenia w sprawie EFG; apeluje o terminową ocenę tych specyficznych działań, aby podsumować rezultaty takich zachęt, w miarę możliwości już w następnym sprawozdaniu dwuletnim lub najpóźniej w sprawozdaniu końcowym;

12.

wyraża uznanie dla planu udzielania pożyczek bez odsetek na cele związane z tworzeniem nowych przedsiębiorstw; zwraca uwagę, że w połączeniu z dotacjami na tworzenie nowych przedsiębiorstw mogłoby to stanowić istotną pomoc dla uczestników przy tworzeniu trwałych przedsiębiorstw; wyraża zadowolenie, że władze rozważają możliwość wykorzystania w tym celu europejskiego instrumentu mikrofinansowego;

13.

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej;

14.

ubolewa z powodu braku funduszów przeznaczonych na środki komunikacji i promowania EFG; uważa, że reklama i działania informacyjne odgrywają ważną rolę nie tylko w kontekście atrakcyjności dla beneficjentów, ale również w związku z podkreślaniem działań Unii w sferze społecznej;

15.

odnotowuje, że wśród informacji na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, znajdują się dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Francji potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych Unii; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania w sprawozdaniach rocznych analizy porównawczej tych danych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

16.

docenia udoskonaloną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszone udzielanie dotacji; zwraca uwagę na presję czasu wynikającą z nowego harmonogramu oraz na potencjalne skutki dotyczące skuteczności rozpatrywania spraw;

17.

zwraca uwagę, że celem wniosku jest wykorzystanie 35 % wszystkich kosztów (maksymalny dozwolony odsetek) na dodatki szkoleniowe oraz że działanie to stanowi uzupełnienie świadczeń wypłacanych przez zwalniające przedsiębiorstwo zgodnie z postanowieniami rozporządzenia w sprawie EFG;

18.

przypomina, że zgodnie z art. 7 rozporządzenia w sprawie EFG przy opracowywaniu skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług należy przewidywać przyszłe perspektywy rynku pracy i potrzebne umiejętności, a także pakiet ten powinien być zgodny z przejściem na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

19.

podkreśla, że zgodnie z art. 9 rozporządzenia w sprawie EFG wkład finansowy z EFG powinien być ograniczony do tego, co jest niezbędne, aby zapewnić solidarność i tymczasowe, jednorazowe wsparcie dla beneficjentów objętych pomocą i nie zastępuje działań, za które na mocy prawa krajowego lub umów zbiorowych odpowiedzialne są przedsiębiorstwa;

20.

zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

21.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zadbania o jej publikację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

22.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/47

—

uwzględniając art. 17 ust. 7 akapit drugi i trzeci Traktatu o Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 106a traktatu Euratom,

—

uwzględniając decyzję Rady Europejskiej 2014/414/UE z dnia 27 czerwca 2014 r. (1), wysuwającą kandydaturę Jeana-Claude'a Junckera na stanowisko przewodniczącego Komisji,

—

uwzględniając oświadczenie i przedstawienie założeń politycznych Jeana-Claude'a Junckera na posiedzeniu plenarnym w dniu 15 lipca 2014 r.,

—

uwzględniając swoją decyzję z dnia 15 lipca 2014 r. (2) w sprawie wyboru Jeana-Claude'a Junckera na przewodniczącego Komisji,

—

uwzględniając decyzję Rady Europejskiej 2014/639/UE (3), przyjętą za zgodą nowo wybranego przewodniczącego Komisji, z dnia 30 sierpnia 2014 r. w sprawie mianowania wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa,

—

uwzględniając decyzję Rady 2014/716/UE, Euratom, podjętą za wspólnym porozumieniem z wybranym Przewodniczącym Komisji, z dnia 15 października 2014 r. w sprawie przyjęcia listy pozostałych osób, które Rada proponuje mianować członkami Komisji oraz uchylenia i zastąpienia decyzji 2014/648/EU, Euratom (4),

—

uwzględniając wysłuchania kandydatów na komisarzy, które odbyły się w dniach od 29 września do 20 października 2014 r. przed komisjami parlamentarnymi oraz na posiedzeniu Konferencji Przewodniczących otwartym dla wszystkich posłów, a także uwzględniając oceny kandydatów na komisarzy dokonane po tych wysłuchaniach,

—

uwzględniając sprawdzenie dokonane na posiedzeniu Konferencji Przewodniczących Komisji w dniu 21 października 2014 r. oraz na posiedzeniu Konferencji Przewodniczących w dniu 21 października 2014 r.,

—

uwzględniając oświadczenie nowo wybranego przewodniczącego Komisji wygłoszone na posiedzeniu plenarnym w dniu 22 października 2014 r.

—

uwzględniając art. 118 i załącznik XVI do Regulaminu,

1.

zatwierdza nominację na przewodniczącego, wiceprzewodniczącego ds. stosunków zewnętrznych (wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa) oraz pozostałych członków Komisji jako organu na kadencję, która będzie trwała do dnia 31 października 2019 r.;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie Europejskiej, Radzie Ministrów i nowo wybranemu przewodniczącemu Komisji.

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/48

—

uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (1) („rozporządzenie finansowe”), w szczególności jego art. 41,

—

uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014 przyjęty ostatecznie w dniu 20 listopada 2013 r. (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (3),

—

uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (4) („porozumienie międzyinstytucjonalne”),

—

uwzględniając decyzję Rady 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich (5),

—

uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 2/2014 przyjęty przez Komisję dnia 15 kwietnia 2014 r. (COM(2014)0234),

—

uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 2/2014 przyjęte przez Radę dnia 14 lipca 2014 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 12 września 2014 r. (12300/2014 – C8-0160/2014),

—

uwzględniając art.88 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8–0018/2014),

A.

mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 2/2014 ma na celu wprowadzenie do budżetu na rok 2014 nadwyżki z roku budżetowego 2013 w wysokości 1 005 mln EUR;

B.

mając na uwadze, że główne składniki tej nadwyżki to dodatni wynik po stronie dochodów wynoszący 771 mln EUR, niewykorzystane środki po stronie wydatków w wysokości 276 mln EUR oraz ujemne różnice kursowe w wysokości 42 mln EUR;

C.

mając na uwadze, że po stronie dochodów podwyżka pochodzi głównie z grzywien i odsetek z tytułu zaległych płatności (1 331 mln EUR), podczas gdy kwota zasobów własnych rzeczywiście zebranych w porównaniu z wysokością uwzględnioną w budżecie zmniejsza się (-226 mln EUR), a przychód z nadwyżek, sald i dostosowań również maleje (-360 mln EUR);

D.

mając na uwadze, że po stronie wydatków niewykorzystanie w pełni środków na rok 2013 (107 mln EUR) i 2012 (54 mln EUR) jest na szczególnie niskim poziomie, jest związane z nieprzewidywalnymi czynnikami i nie może być uznane jako wynik zmniejszenia zdolności absorpcyjnej;

E.

mając na uwadze, że wszystkie dostępne wskaźniki wskazują na niedobór środków na płatności w budżetach na 2012 i 2013 r.;

F.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 18 rozporządzenia finansowego wszelkie rozbieżności w stosunku do preliminarza, które należy uwzględnić w budżecie UE, stanowią jedyny przedmiot niniejszego budżetu korygującego;

1.

odnotowuje projekt budżetu korygującego nr 2/2014 poświęconego wyłącznie uwzględnieniu w budżecie nadwyżki środków budżetowych z 2013 r. wynoszącej 1 005 mln EUR zgodnie z art. 18 rozporządzenia finansowego; przyjmuje do wiadomości stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 2/2014;

2.

przypomina, że przyjęcie przedmiotowego budżetu korygującego nr 2 umożliwi obniżenie o 1 005 mln EUR części wkładu opartego na DNB wnoszonego przez państwa członkowskie do budżetu UE, a tym samym będzie stanowić częściową rekompensatę za ich wkład w finansowanie budżetu korygującego nr 3 (dodatkowych niezbędnych zasobów własnych w wysokości 3 170 mln EUR); podkreśla zatem zamiar kontynuowania procedury dotyczącej przyjęcia projektu budżetu korygującego nr 2 równolegle do negocjacji nad projektem budżetu korygującego nr 3 dotyczącego uruchomienia dodatkowych środków na płatności i projektu budżetu korygującego nr 4, który dotyczy przeglądu prognozy tradycyjnych zasobów własnych, innych dochodów i faktycznego ściągnięcia niektórych grzywien, co pozwoliłoby na zgromadzenie dodatkowych zasobów własnych w kwocie 2 059 mln EUR, które zmniejszyłyby zapotrzebowanie na dodatkowe środki z projektu budżetu korygującego nr 3;

3.

zwraca uwagę, że przyjęcie projektu budżetu korygującego nr 2, 3 i 4 bez zmian oznaczałoby ogólny wpływ na budżet w postaci dodatkowych wkładów opartych na DNB w kwocie zaledwie 106 mln EUR, które państwa członkowskie muszą udostępnić w celu zapewnienia w 2014 r. dostatecznych środków na płatności niezbędnych do pokrycia istniejących zobowiązań prawnych Unii;

4.

aby utrzymać powiązanie polityczne i proceduralne między projektami budżetów korygujących 2, 3 i 4, postanawia zmienić stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 2/2014 w sposób przedstawiony poniżej;

5.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z poprawką Parlamentu Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

Rozdział 1 4 —

27.7.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 274/51

—

uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—

uwzględniając decyzję Rady nr 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu środków własnych Wspólnot Europejskich (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (2),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (3) („rozporządzenie w sprawie wieloletnich ram finansowych”),

—

uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (4) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.”),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie ogólnych wytycznych dotyczących przygotowania budżetu na rok 2015 — sekcja 3 — Komisja (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie preliminarza dochodów i wydatków Parlamentu Europejskiego w roku budżetowym 2015 (6),

—

uwzględniając projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015, przyjęty przez Komisję dnia 24 czerwca 2014 r. (COM(2014)0300),

—

uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015, przyjęte przez Radę w dniu 2 września 2014 r. i przekazane Parlamentowi dnia 12 września 2014 r. (12608/2014 — C8-0144/2014),

—

uwzględniając list w sprawie poprawek nr 1/2015 do projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2015, przedstawiony przez Komisję w dniu 15 października 2014 r.,

—

uwzględniając obrady Prezydium z dnia 15 września 2014 r. oraz zmieniony komunikat sekretarza generalnego z dnia 17 września 2014 r. w sprawie czytania projektu budżetu Parlamentu na 2015 r.,

—

uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego Protokół w sprawie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej poprzez zwiększenie liczby sędziów w Sądzie (7),

—

uwzględniając umowę o współpracy z dnia 5 lutego 2014 r. między Parlamentem Europejskim, Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym i Komitetem Regionów,

—

uwzględniając art. 88 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0014/2014),

1.

przypomina, że we wskazanej wyżej rezolucji z dnia 13 marca 2014 r. Parlament podkreślił potrzebę zwiększenia strategicznych inwestycji w działania o europejskiej wartości dodanej, co sprawi, że gospodarka europejska stanie się konkurencyjna, wróci na ścieżkę zrównoważonego wzrostu i powstaną miejsca pracy, zwłaszcza dla ludzi młodych, przy jednoczesnym dążeniu do zwiększenia spójności gospodarczej i społecznej;

2.

podkreśla, że szefowie państw i rządów ponownie zgodzili się w czerwcu 2014 r. (co potwierdzono na specjalnym posiedzeniu Rady Europejskiej w sierpniu 2014 r.) co do potrzeby inwestowania i przygotowania gospodarek państw członkowskich na przyszłość, podejmując kwestię zaległych potrzeb inwestycyjnych w dziedzinie infrastruktury transportowej, energetycznej i telekomunikacyjnej (włącznie z utworzeniem jednolitego rynku cyfrowego do 2015 r.) mającej znaczenie dla Unii, a także w dziedzinie efektywności energetycznej, innowacji i badań oraz umiejętności; przypomina o niekwestionowanej roli budżetu Unii Europejskiej w realizacji tych celów politycznych;

3.

przypomina raz jeszcze, że budżet UE nie powinien być postrzegany i oceniany po prostu jako pozycja finansowa dodana do budżetów krajowych i obciążająca je, ale przeciwnie, należy go pojmować jako szansę na nadanie impetu tym inicjatywom i inwestycjom, które stanowią korzyść i wartość dodaną dla Unii jako całości, a które w przeważającej mierze są ustalane wspólnie przez Parlament i Radę;

4.

przypomina, że budżet UE ma charakter uzupełniający względem budżetów krajowych oraz stanowi siłę napędową dla wspierania wzrostu i tworzenia miejsc pracy, a także podkreśla, że z uwagi na jego charakter oraz ograniczony rozmiar nie należy go kontrolować i ograniczać poprzez arbitralne obniżanie środków, lecz przeciwnie, należy wzmacniać docelowe obszary;

5.

zauważa, że zaproponowany przez Komisję projekt budżetu na 2015 r. wynosi (łącznie ze specjalnymi instrumentami) 145 599,3 mln EUR w środkach na zobowiązania oraz 142 137,3 mln EUR w środkach na płatności; podkreśla, że ogólna kwota środków na płatności w projekcie budżetu stanowi umiarkowaną (o 1,4 %) podwyżkę w stosunku do budżetu na 2014 r. (przy uwzględnieniu budżetu korygującego nr 1 oraz projektu budżetu korygującego 2-4/2014) i nadal jest o 2 mld EUR niższa od wykonanego budżetu na 2013 r.; zauważa, że w swoim projekcie budżetu Komisja zaproponowała pozostawić łączny margines w wysokości 1 478,9 mln EUR w środkach na zobowiązania w ramach pułapów;

6.

podkreśla znaczenie agencji zdecentralizowanych, które odgrywają ważną rolę w procesie realizacji strategii i programów Unii; podkreśla potrzebę zapewnienia im odpowiednich środków finansowych i kadrowych, aby mogły należycie wypełniać zadania wyznaczone im przez władzę ustawodawczą;

7.

ubolewa, że w swoim czytaniu Rada ograniczyła środki na zobowiązania o 522 mln EUR, a środki na płatności o 2,1 mld EUR, ustalając w ten sposób budżet Unii na 2015 r. na poziomie 145 077,4 mln EUR w zobowiązaniach i 139 996,9 mln EUR w płatnościach; zauważa, że cięcie płatności o 2,1 mld EUR stanowiłoby zmniejszenie o -0,18 % w porównaniu z budżetem na 2014 r. (wliczając BK 1/2014 i PBK 2-4/2014); wyraża szczególne zaniepokojenie drastycznymi cięciami środków na płatności w funduszach przeznaczonych na konkurencyjność, wzrost i miejsca pracy w dziale 1a, które to cięcia stanowią przykład jawnego niedotrzymania przez Radę zobowiązania podjętego w celu przezwyciężenia kryzysu i pobudzenia wzrostu gospodarczego;

8.

odnosi się z dezaprobatą do czytania przez Radę budżetu na 2015 r., w którym pominięto wieloletni charakter polityki Unii i które — zamiast rozwiązać ten problem — może pogłębić niedobory środków na płatności oraz w dalszym stopniu spowolnić wdrażanie programów Unii;

9.

ponownie podkreśla, że podejście Rady polegające na ustalaniu poziomu płatności w zależności od stopy inflacji w ogóle nie uwzględnia charakteru i funkcji wieloletnich strategii politycznych Unii i sprawia, że wieloletnie ramy finansowe całkowicie tracą swoje znaczenie; zwraca w związku z tym uwagę, że coraz większe rozbieżności między środkami na płatności a środkami na zobowiązania pogłębiają problem zaległych zobowiązań pozostających do spłaty; podkreśla negatywne skutki tego podejścia dla postrzegania Unii przez obywateli; po raz kolejny podkreśla przede wszystkim, że aby przezwyciężyć kryzys gospodarczy, Unia powinna zwiększyć inwestycje;

10.

z ubolewaniem odnosi się do zaproponowanych przez Radę arbitralnych cięć środków w liniach poświęconych wydatkom administracyjnym i wydatkom na wsparcie, z których mają być finansowane kluczowe programy UE, które to cięcia mogą utrudnić pomyślne rozpoczęcie nowych programów, jako że brak zdolności administracyjnych wiąże się z poważnym ryzykiem utrudnienia realizacji polityki Unii;

11.

jest głęboko zaniepokojony faktem stosowania przez Radę podwójnych standardów w odniesieniu do budżetu Unii, gdyż z jednej strony wzywa ona do zwiększenia środków Unii w dziedzinach, które mogą doprowadzić do zrównoważonego wzrostu, a z drugiej strony proponuje poważne cięcia w kluczowych dziedzinach, takich jak badania naukowe, innowacje, przestrzeń kosmiczna, infrastruktura, MŚP i energia;

12.

przyjmuje z zadowoleniem wyrażone przez 13 państw członkowskich przekonanie, że poziom środków na płatności uzgodniony przez Radę może być niewystarczający i spowodować ogromną presję co do terminowego wywiązania się z zobowiązań prawnych Unii oraz zobowiązań już podjętych; przypomina, że zgodnie z art. 323 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej „Parlament Europejski, Rada i Komisja zapewniają dostępność środków finansowych umożliwiających Unii wykonywanie jej zobowiązań prawnych wobec stron trzecich”;

13.

uważa, że z uwagi na widoczną już od kilku lat niezdolność do zebrania w swoich szeregach większości kwalifikowanej umożliwiającej zapewnienie poziomu płatności gwarantującego Unii pokrycie niekwestionowanych potrzeb w zakresie płatności Rada ponosi poważną odpowiedzialność polityczną za bardzo napiętą sytuację w zakresie płatności; napiętnuje fakt, że stopniowo doprowadziło to do powstania w budżecie Unii deficytu strukturalnego, który jest sprzeczny z zapisami traktatu i stanowi zagrożenie dla zdolności Komisji do wywiązywania się ze swoich zobowiązań;

14.

jednocześnie zauważa, że obecny kształt budżetu Unii, w którym środki na płatności zależą od wkładów krajowych, może sprzyjać podejmowaniu niepożądanych decyzji przez państwa członkowskie, zwłaszcza w okresach, kiedy w centrum dyskusji jest znaczenie zrównoważonych budżetów krajowych; podkreśla jednak, że taki poziom płatności jest bezpośrednim skutkiem odpowiedniego poziomu zobowiązań, który Rada formalnie przyjęła przy niezbędnej większości kwalifikowanej w ramach dorocznych procedur budżetowych;

15.

ubolewa z powodu ciągłego konfliktu między Radą z jednej strony a Parlamentem i Komisją z drugiej strony; apeluje o znalezienie sposobu zastąpienia tych napięć owocniejszą wymianą opinii; ma nadzieję, że otwartość na nowe postawy i wnioski doprowadzi ostatecznie do zmian strukturalnych sprzyjających porozumieniu w sprawie zrównoważonego budżetu, które będzie odzwierciedlać ambicje i troski zarówno Parlamentu, jak i Rady;

16.

podkreśla, że poza wdrażaniem porozumienia politycznego osiągniętego podczas negocjacji nad wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2014–2020 w odniesieniu do koncentracji na wstępie środków na określone cele polityczne Komisja nie zaproponowała dodatkowych starań, aby uwzględnić priorytety nie tylko zarysowane przez Parlament, ale również uzgodnione przez szefów państw i rządów w Radzie Europejskiej; w związku z tym postanawia zwiększyć zasoby finansowe na cele polityczne i priorytety strategiczne Unii w szeregu obszarów;

17.

postanawia zwiększyć przede wszystkim środki przeznaczone na programy kluczowe dla strategii Europa 2020, których celem jest pobudzenie wzrostu, konkurencyjności i zatrudnienia, tj. Horyzont 2020, COSME, Erasmus+, agendę cyfrową, Progress i agendę społeczną (w tym EURES i instrument mikrofinansowy), gdyż programy te stanowią wzorowy wkład Unii na rzecz innowacyjnej i dobrze prosperującej gospodarki na całym kontynencie; ponadto podnosi środki na programy, które mają kluczowe znaczenie dla polityki zewnętrznej, a więc programy w dziedzinie polityki w zakresie sąsiedztwa, rozwoju i pomocy humanitarnej; podkreśla również potrzebę wzmocnienia finansowania ważnych programów i strategii politycznych na rzecz zwalczania nierówności, takich jak Europejski Fundusz Pomocy Najbardziej Potrzebującym, „Europa dla obywateli” i równouprawnienie płci;

18.

ustala ogólną wysokość środków w budżecie na 2015 r. na kwotę 146 380,9 mln EUR w środkach na zobowiązania i 146 416,5 mln EUR w środkach na płatności;

19.

popiera propozycję Komisji dotyczącą pełnego wykorzystania zasobów dostępnych w ramach pułapu płatności na 2015 r., a tym samym niepozostawiania marginesu w ramach pułapu płatności na 2015 r.; przywraca wszystkie cięcia Rady w płatnościach, opierając się na obecnych i spodziewanych scenariuszach wykonania;

20.

podkreśla jednak, że nawet pełne wykorzystanie pułapu płatności w roku 2015 nie jest wystarczające, aby odpowiednio zaradzić utrzymującym się problemom Unii w zakresie płatności, które są widoczne od budżetu Unii na 2010 r.; w szczególności zwraca uwagę na ogromne zaległości w płatnościach z lat ubiegłych, które pod koniec 2013 r. osiągnęły bezprecedensowy poziom 23,4 mld EUR jedynie w dziedzinie polityki spójności, i obawia się, że pod koniec 2014 r. wysokość tej kwoty może być podobna; wobec tego podkreśla, że powtarzający się problem braku środków na płatności należy skutecznie rozwiązać bez dalszej zwłoki; dlatego też postanawia podnieść środki w szeregu linii budżetowych o 4 mld EUR, wychodząc tym samym poza wnioski Komisji w sprawie płatności, a dotyczy to również głównych linii dotyczących zakończenia funduszy strukturalnych i programów badawczych Unii z lat 2007–2013, których sytuacja w zakresie płatności przedstawia się dramatycznie;

21.

w związku z tym wzywa Komisję, aby była gotowa do przedstawienia odnośnych wniosków dotyczących uruchomienia mechanizmów elastyczności ujętych w rozporządzeniu w sprawie wieloletnich ram finansowych; ponownie potwierdza zamiar nieakceptowania żadnych restrykcyjnych interpretacji przepisów dotyczących elastyczności i instrumentów specjalnych ujętych w rozporządzeniu w sprawie wieloletnich ram finansowych i porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 2 grudnia 2013 r., nad którymi negocjacje Parlament zakończył z powodzeniem;

22.

ponownie podkreśla, że wszystkie środki na płatności zmobilizowane poprzez wykorzystanie specjalnych instrumentów należy ująć w budżecie ponad pułapem płatności w wieloletnich ramach finansowych;

23.

przywołuje uderzający przykład dramatycznego niedoboru środków na płatności na pomoc humanitarną, którego doświadczono pod koniec 2013 r. i w pierwszym kwartale 2014 r. i który mógł zostać zażegnany tylko dzięki krótkookresowym i tymczasowym rozwiązaniom w postaci przesunięć w przyjętym budżecie; jest głęboko zaniepokojony, że taka sytuacja może się powtórzyć w innych dziedzinach polityki, takich jak badania, rozwój i innowacje;

24.

podkreśla fakt, że aby jasno określić potrzeby w 2015 r. wynikające z lat ubiegłych, należy zakończyć negocjacje nad dodatkowymi potrzebami w zakresie płatności w 2014 r. przed procedurą pojednawczą dotyczącą budżetu na 2015 r.; ponownie stwierdza, że projekty budżetu korygującego 2, 3 i 4/2014 należy traktować jako pakiet i że Rada nie może oczekiwać, iż skorzysta z niespodziewanego dochodu spowodowanego ujęciem w budżecie nadwyżek i kar, bez uwzględnienia dodatkowych potrzeb w zakresie płatności przedstawionych w projekcie budżetu korygującego 3/2014; przypomina, że projekty budżetu korygującego 2, 3 i 4/2014 rozpatrywane wspólnie i bez zmian odzwierciedlają ogólne skutki budżetowe w wysokości jedynie 106 mln EUR w postaci dodatkowych wkładów opartych na DNB, które muszą zostać udostępnione przez państwa członkowskie, aby środki na płatności w roku 2014 wystarczyły do pokrycia istniejących zobowiązań prawnych Unii;

25.

podkreśla, że poziom środków — szczególnie na płatności — przegłosowany przez Parlament podczas czytania opiera się na założeniu, że wszystkie rozpatrywane projekty budżetu korygującego na 2014 r. zostaną przyjęte w całości;

26.

podkreśla, że aby zapewnić odpowiednie zasoby na ogólnounijne plany inwestycyjne (uzgodnione przez Radę Europejską w czerwcu 2014 r. jako główny priorytet polityczny w wytycznych przewodniczącego elekta J.-C. Junckera (8)), kontynuację inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, zwłaszcza europejskiej gwarancji na rzecz młodzieży, począwszy od budżetu na 2016 r., oraz aby zaradzić utrzymującemu się problemowi środków na płatności, nowa Komisja powinna jak najszybciej zainicjować powyborczy przegląd wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020, jak określono w art. 2 rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych;

27.

zwraca uwagę, że większość cięć dokonanych przez Radę dotyczy działu 1a, zarówno w środkach na zobowiązania (- 323,5 mln EUR w stosunku do projektu budżetu), jak i w środkach na płatności (-1 335 mln EUR), mimo że w czerwcu 2014 r. Rada Europejska ponownie umieściła wzrost, konkurencyjność i tworzenie miejsc pracy na pierwszym miejscu w swoim programie politycznym; podkreśla, że niektóre z tych cięć są niezgodne z porozumieniem w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020, jako że znacznie ograniczają środki na Horyzont 2020 (o 190 mln EUR w środkach na zobowiązania w stosunku do projektu budżetu), w przypadku którego w roku 2014 skoncentrowano znaczne środki na wstępie okresu realizacji (200 mln EUR), a także na program ITER (-11,2 mln EUR), w przypadku którego w 2015 r. wydatki powinny koncentrować się w początkowej fazie realizacji, aby zrekompensować jego opóźnienie w 2014 r.;

28.

uważa, że z uwagi na kwestię bezpieczeństwa energetycznego promowanie energii ze źródeł odnawialnych i wydajności energetycznej ma istotne znaczenie również w kontekście uzależnienia od dostaw surowców energetycznych z Rosji, zwłaszcza w państwach członkowskich, których stopień zależności od rosyjskiego gazu jest najwyższy; apeluje o dopasowanie celów w zakresie wydatkowania środków z funduszy energetycznych w ramach programu Horyzont 2020 do zobowiązań podjętych podczas procesu legislacyjnego;

29.

kwestionuje cięcia dokonane przez Radę w programie instrumentu „Łącząc Europę” (-34,4 mln EUR), co stanowi kolejny problem obok opóźnienia tego programu w 2015 r., uwzględnionego już w projekcie budżetu w następstwie porozumienia w sprawie wieloletnich ram finansowych; jest zaniepokojony ryzykiem nieefektywnego rozpoczęcia tego strategicznego programu, który ma kluczowe znaczenie dla przyszłych inwestycji w infrastrukturę telekomunikacyjną, transportową i energetyczną, które mogą przyczynić się do powstawania nowych miejsc pracy w Europie;

30.

w związku z tym postanawia w ujęciu ogólnym przywrócić poziom z projektu budżetu na 2015 r. w odniesieniu do wszystkich cięć dokonanych przez Radę, zarówno w środkach na zobowiązania, jak i w środkach na płatności; ponadto podwyższa środki w wybranych liniach w ramach programów, które odpowiadają priorytetom Parlamentu w dziale 1a (Horyzont 2020, COSME, Erasmus+, agenda cyfrowa i agenda społeczna), poprzez wyczerpanie marginesu (całkowita kwota podwyżki ponad poziom projektu budżetu to ok. 200 mln EUR);

31.

uważa ponadto, że konieczne jest zwiększenie — w stosunku do projektu budżetu — w liniach dotyczących CEF-energii o łączną kwotę 34 mln EUR, aby zgodnie z porozumieniem w sprawie wieloletnich ram finansowych częściowo złagodzić efekt opóźnienia tego programu przez drugi rok z rzędu; uznaje też za priorytet zwiększenie inwestycji w zakresie agendy cyfrowej i sieci szerokopasmowych, w związku z czym dokonuje zwiększenia w zakresie CEF-sieci telekomunikacyjnych o 12 mln EUR powyżej poziomu z projektu budżetu;

32.

jest zdania, że zwiększenie wsparcia finansowego na rzecz MŚP ma istotne znaczenie dla umożliwienia gospodarce Unii powrotu na ścieżkę wzrostu i wyjścia z kryzysu, dzięki czemu zmniejszyłoby się bezrobocie; uważa, że rolę innowacyjności MŚP z korzyścią dla konkurencyjności Unii często się podkreśla, ale środki na wsparcie są niewystarczające; w związku z tym postanawia podwyższyć o 26,5 mln EUR środki na zobowiązania zapisane w projekcie budżetu na rzecz MŚP i przedsiębiorczości; zwraca się do Komisji o zadbanie o prawdziwie oddolne podejście w kwestii realizacji tego postanowienia; ponadto zwraca się do Komisji o przeznaczenie wystarczających zasobów na realizację działań przewidzianych w ekologicznym planie działania na rzecz MŚP;

33.

dokonuje zwiększenia powyżej poziomu z projektu budżetu w odniesieniu do środków na zobowiązania dla trzech agencji nadzoru (EUNB, EIOPA i ESMA) na łączną kwotę 6,1 mln EUR;

34.

wyraża zaniepokojenie rosnącą liczbą przypadków, w których skutki braku płatności w dziale 1a stały się oczywiste, zwłaszcza w ramach programu Horyzont 2020, gdzie zaliczkowanie ograniczono i wiele projektów jest zablokowanych, a w przypadku programu Erasmus+ grozi przerwa w płatnościach; jest zaniepokojony dużą liczbą programów, w ramach których wykorzystano już prawie wszystkie dostępne środki finansowe na rok 2014, zanim upłynął termin przedkładania rachunków;

35.

z zadowoleniem przyjmuje pierwsze kroki w kierunku reformy Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG), ale uwypukla potrzebę pełnego wdrożenia zaleceń Maystadta, w tym postulatu ograniczenia prac EFRAG do międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej i stopniowego odchodzenia od prac w dziedzinie małych i średnich przedsiębiorstw oraz spraw podatkowych;

36.

podkreśla rolę innowacji w MŚP jako siły napędowej ożywienia gospodarczego w Unii; oczekuje od Komisji wywiązania się z jej zobowiązań prawnych i finansowych w odniesieniu do instrumentu MŚP w ramach programu Horyzont 2020 oraz wzywa Radę do umożliwienia jej tego poprzez zapewnienie odpowiednich środków budżetowych; wnosi o to, by począwszy od 2016 r., Komisja ustanowiła jedną linię budżetową dla instrumentu MŚP w celu umożliwienia jaśniejszego nadzoru budżetowego i kontroli, a także zapewnienia rzeczywiście oddolnego podejścia do jego wdrażania;

37.

z zadowoleniem przyjmuje pakiet w sprawie gospodarki o obiegu zamkniętym opublikowany przez Komisję w dniu 2 lipca 2014 r. (9); wzywa do przyznania odpowiednich zasobów na wdrożenie przewidzianych działań;

38.

jest głęboko zaniepokojony, że Rada, utrzymując środki na zobowiązania na poziomie z projektu budżetu (49 227 mln EUR), zmniejszyła środki na płatności o 220 mln EUR, ustalając poziom środków na płatności w wysokości 51 382 mln EUR;

39.

podkreśla, że dział 1b zawiera największą część zobowiązań pozostających do realizacji, co utrudnia zwrot środków już wydanych przez państwa członkowskie i regiony będące beneficjentami; podkreśla, że praktyka ta spowodowała poważne konsekwencje dla państw członkowskich i regionów najbardziej dotkniętych kryzysem; ubolewa nad tym, że Rada wydaje się całkowicie ignorować tę kwestię; podkreśla, że w okresie, kiedy większość państw członkowskich z trudem znajduje źródła finansowania projektów mogących przyczynić się do powstawania nowych miejsc pracy, polityka regionalna Unii stanowi ważne narzędzie przezwyciężenia takich niedoborów; przypomina, że takie instrumenty jak EFS, Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Fundusz Spójności lub Inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych mają szczególne znaczenie w czasach kryzysu, oraz że pierwszymi ofiarami spadku zarobków są zawsze słabsze podmioty takie jak państwa członkowskie borykające się z ograniczeniami budżetowymi, władze lokalne i regionalne, regiony najbardziej oddalone, MŚP, organizacje pozarządowe i partnerzy społeczni;

40.

postanawia przywrócić projekt budżetu w środkach na płatności w liniach budżetowych przeznaczonych na nowe programy, w których Rada dokonała cięć, oraz wyjść poza projekt budżetu w środkach na płatności w szeregu linii, szczególnie tych dotyczących zakończenia programów przewidzianych w wieloletnich ramach finansowych na lata 2007–2013; zauważa, że rok 2015 będzie drugim rokiem wdrażania nowego cyklu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; podkreśla konieczność przeznaczenia wystarczających środków na zobowiązania i płatności, dzięki którym możliwe będzie objęcie przez programy zamierzonej liczby beneficjentów i tym samym spełnienie zamierzonych celów programów;

41.

postanawia podwyższyć środki dla Europejskiego Funduszu Pomocy Najbardziej Potrzebującym oraz na projekty pilotażowe i działania przygotowawcze o 20,2 mln EUR w stosunku do projektu budżetu; po zakończeniu negocjacji z Radą zamierza wprowadzić zmiany do wniosku Komisji w sprawie uruchomienia instrumentu elastyczności w celu uzupełnienia finansowania realizowanych na Cyprze programów w ramach funduszy strukturalnych w dziale 1b do pełnej kwoty 100 mln EUR;

42.

zdecydowanie uważa, że środków finansowych Unii, zwłaszcza w ramach inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, nie należy wykorzystywać do dotowania działań krajowych, lecz do zapewnienia dodatkowego wsparcia dla młodych ludzi, tak aby uzupełniać i rozszerzać programy krajowe;

43.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do pełnego wykorzystania funduszy przeznaczonych na wsparcie bezrobotnej młodzieży; przypomina o porozumieniu politycznym dotyczącym wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 w sprawie skoncentrowania na wstępie środków w ramach inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych oraz odpowiadających im kwot zaprogramowanych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego, aby zapewnić niezbędną pomoc w pierwszych latach okresu programowania; z zadowoleniem stwierdza, że Komisja i Rada respektują to porozumienie w zakresie proponowanych kwot; wyraża niepokój w związku ze zdolnością absorpcyjną niektórych państw członkowskich w przypadku inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych; przypomina, że zgodnie z rozporządzeniem w sprawie wieloletnich ram finansowych marginesy pozostawione poniżej pułapów wieloletnich ram finansowych na środki na zobowiązania w latach 2014–2017 stanowią łączny margines wieloletnich ram finansowych na zobowiązania, który zostanie udostępniony poza pułapami określonymi w wieloletnich ramach finansowych na lata 2016–2020 na cele polityki związane ze wzrostem gospodarczym i zatrudnieniem, w szczególności zatrudnieniem młodzieży;

44.

przyjmuje z zadowoleniem zaproponowane przez Komisję zwiększenie środków na zobowiązania dla nowego programu działań na rzecz środowiska i klimatu (LIFE) i oczekuje, że program ten będzie w pełni sprawny w 2015 r. wraz z pierwszym zestawem instrumentów finansowych; ubolewa jednak, że największe cięcia dokonane przez Radę w tym dziale dotyczą mniejszych programów, takich jak LIFE oraz Europejski Fundusz Morski i Rybacki (EFMR), zarówno w środkach na zobowiązania, jak i środkach na płatności, co oddziałuje na realizację ich uzgodnionych celów; ubolewa też z powodu nieuzasadnionych cięć dokonanych przez Radę w programach na rzecz spożywania owoców i mleka w szkołach; w związku z tym przywraca poziom środków z projektu budżetu we wszystkich liniach, w których Rada dokonała cięć;

45.

zgadza się, że potrzebne jest dodatkowe wsparcie, aby złagodzić skutki rosyjskiego zakazu importu niektórych produktów rolnych i produktów rybołówstwa z Unii; przyjmuje z zadowoleniem wyjątkowe środki pomocowe przyjęte przez Komisję w pierwszej reakcji na kryzys; w związku z tym zwiększa unijne współfinansowanie działań promocyjnych w ramach wspólnej polityki rolnej o 30 mln EUR, aby pomóc producentom w znalezieniu alternatywnych możliwości sprzedaży, jednocześnie udostępniając rybakom dodatkowe wsparcie w wysokości 5 mln EUR za pośrednictwem EFMR; postanawia również zwiększyć kwotę dostępną na program spożywania owoców w szkołach o 7 mln EUR oraz na program spożywania mleka w szkołach o 4 mln EUR w stosunku do projektu budżetu Komisji;

46.

uważa, że ani środki na WPR, ani żadne inne środki z budżetu nie powinny być przeznaczane na finansowanie działalności związanej ze śmiertelnymi walkami byków; przypomina, że takie finansowanie jest jawnym pogwałceniem Europejskiej konwencji o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich (dyrektywa Rady 98/58/WE);

47.

zwraca uwagę, że po uwzględnieniu wszystkich poprawek w tym dziale, łącznie z kwotą 2,9 mln EUR na projekty pilotażowe i działania przygotowawcze, całkowita kwota w dziale 2 wynosi 59,3 mld EUR, co pozostawia margines w wysokości 293,4 mln EUR poniżej pułapu;

48.

podkreśla, że choć dział 3 stanowi jedynie 1,5 % budżetu Unii, a zatem jest najmniejszym działem wieloletnich ram finansowych pod względem wysokości środków finansowych, obejmuje on kwestie o kluczowym znaczeniu dla europejskich obywateli i rządów krajowych, takie jak polityka w zakresie azylu i migracji oraz bezpieczeństwo wewnętrzne; w związku z tym wzywa Komisję i Radę do konsekwentnego podwyższania w nadchodzących latach środków finansowych i intensyfikowania wysiłków politycznych w ramach tego działu;

49.