Stała współpraca strukturalna

Traktat lizboński dał niektórym krajom UE możliwość wzmocnienia współpracy w kwestiach wojskowych dzięki powołaniu stałej współpracy strukturalnej (art. 42 ust. 6 i art. 46 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE)). Aby tego dokonać, zainteresowane kraje muszą spełnić dwa główne warunki opisane w protokole nr 10 załączonym do traktatu:

• przystąpić do intensywniejszego zwiększania swoich zdolności obronnych przez rozwój swoich wkładów krajowych i udział w siłach wielonarodowych, w głównych europejskich programach wyposażenia wojskowego oraz w działalności Europejskiej Agencji Obrony w obszarze rozwoju zdolności obronnych, badań, zakupów i uzbrojenia,
• posiadać możliwość zapewnienia do 2010 r. jednostek zbrojnych i wsparcia logistycznego w celu podjęcia misji, o których mowa w art. 43 TUE, w terminie od 5 do 30 dni oraz, w zależności od potrzeb, przez okres od 30 do 120 dni.

Europejska Agencja Obrony regularnie ocenia wkład uczestniczących krajów.

Kraje UE pragnące prowadzić stałą współpracę strukturalną informują o swoim zamiarze Radę i Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa. Po otrzymaniu zawiadomienia Rada przyjmuje większością kwalifikowaną decyzję ustanawiającą stałą współpracę strukturalną i określającą listę uczestniczących krajów. O przyjęciu nowych krajów członkowskich lub zawieszeniu części z nich decyduje Rada większością kwalifikowaną głosów członków uczestniczących w stałej współpracy strukturalnej. Decyzje i zalecenia w ramach stałej współpracy strukturalnej przyjmowane są jednomyślnie, jedynie głosami uczestniczących w niej członków Rady.

ZOBACZ TEŻ:

• Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony (WPBiO)
• Agencje Unii Europejskiej
• NATO odnowione
• NATO (Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego)
• Strona internetowa Europejskiej Agencji Obrony