17.8.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/5

(1)

Dyrektywa 2002/32/WE stanowi, że stosowanie produktów przeznaczonych na pasze, w których zawartość niepożądanych substancji przekracza maksymalne zawartości określone w załączniku I do wymienionej dyrektywy, jest niedozwolone. W załączniku II do tej dyrektywy określone są natomiast progi podejmowania działań w zakresie badania w przypadku podwyższonych poziomów takich substancji.

(2)

Wyższe maksymalne zawartości arsenu, fluoru, ołowiu i rtęci zostały ustanowione dla materiału paszowego węglan wapnia, zaś wyższe maksymalne zawartości arsenu i fluoru — dla materiału paszowgo tlenek magnezu, ale nie dla materiału paszowego węglan wapniowo-magnezowy, który stanowi naturalną mieszaninę węglanu wapnia i węglanu magnezu. Dla zachowania spójności wskazane jest dostosowanie maksymalnych zawartości arsenu, fluoru, ołowiu i rtęci w materiale paszowym węglan wapniowo-magnezowy do ich obowiązujących maksymalnych zawartości w węglanie wapnia.

(3)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) w swojej opinii naukowej na temat bezpieczeństwa i skuteczności trihydroksychlorku dimiedzi (trizasadowego chlorku miedzi) jako dodatku do pasz (2) stwierdził, że wskazane byłoby ustanowienie tej samej maksymalnej zawartości arsenu w tym dodatku, co maksymalna zawartość arsenu w pentahydracie siarczanu miedzi(II) i węglanie miedzi(II). Wskazane jest zmodyfikowanie maksymalnej zawartości arsenu w trihydroksychlorku dimiedzi.

(4)

W niektórych mieszankach paszowych dla zwierząt domowych występuje znaczna zawartość materiałów paszowych z ryb, innych zwierząt wodnych i produktów z nich otrzymanych lub mączki z wodorostów morskich. Te materiały paszowe zawierają wysoki poziom arsenu ogółem. Arsen obecny w tych materiałach paszowych to jednak głównie arsen organiczny, który jest postacią mniej toksyczną. Należy zatem zmienić maksymalną zawartość arsenu stosowaną do mieszanek paszowych uzupełniających i pełnoporcjowych dla zwierząt domowych, zawierających ryby, inne zwierzęta wodne i produkty z nich otrzymane lub mączkę z wodorostów morskich.

(5)

Dwa minerały zeolitu – natrolit i klinoptylolit – są składnikami aktywnymi natrolitu-fonolitu (E566) i klinoptylolitu pochodzenia wulkanicznego (E567). Dlatego też wskazane jest stosowanie tych samych NDP dla ołowiu w natrolicie-fonolicie (E566), co w klinoptylolicie pochodzenia wulkanicznego (E567).

(6)

W celu poprawy zrównoważoności hodowli ryb łososiowatych olej rybny jest stopniowo zastępowany poprzez zastosowanie olejów roślinnych. Zastąpienie to, które bardzo korzystnie wpłynęłoby na zrównoważoność środowiska morskiego, jest w niektórych przypadkach niemożliwe ze względu na bardzo niską maksymalną zawartość endosulfanu w mieszance paszowej pełnoporcjowej dla ryb. Na wniosek Komisji Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) wydał opinię naukową. W swym oświadczeniu dotyczącym toksyczności pokarmowej endosulfanu u ryb (3) EFSA stwierdził, że nie zaobserwowano znacznego szkodliwego działania u ryb (łososi szlachetnych) w sadzach na otwartym morzu narażonych na działanie do 0,1 mg/kg endosulfanu w paszach, a zaobserwowano jedynie niewielkie szkodliwe działanie u łososi w zbiornikach narażonych na działanie zawartości wyższych niż obecne maksymalne zawartości w paszy. Z ograniczonego badania wynika, że narażenie przez paszę na endosulfan tilapii nilowej w zbiornikach miało szkodliwe działanie. W związku z tym należy zaproponować wyższe maksymalne zawartości dla endosulfanu w mieszankach paszowych pełnoporcjowych dla łososiowatych, aby sprzyjać bardziej zrównoważonej hodowli ryb, która nie ma szkodliwego działania na zdrowie ryb i zdrowie ludzi.

(7)

Najnowsze dane wskazują, że zawartości dioksyn w mączce ze skorupiaków, która stanowi produkt uboczny produkcji żywności i jest stosowana głównie w paszach dla ryb ozdobnych na poziomie od 1 % do 3 % paszy, są wyższe niż obecna maksymalna zawartość. Aby umożliwić stosowanie tej mączki w paszy i zmniejszyć ilość odpadów żywnościowych bez narażania zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego, należy nieznacznie podnieść maksymalną zawartość dioksyn w mączce ze skorupiaków.

(8)

Celem dyrektywy 2002/32/WE jest uniknięcie rozpowszechniania zdolnych do życia nasion Ambrosia spp. w środowisku. Mielenie lub rozdrabnianie niszczą zdolność kiełkowania nasion, nie ma więc potrzeby czyszczenia ziaren i nasion zawierających niezgodne poziomy nasion Ambrosia spp. przed mieleniem lub rozdrabnianiem, pod warunkiem że podjęte zostaną środki zapobiegawcze w celu uniknięcia rozpowszechniania nasion Ambrosia spp. w środowisku podczas transportu, przechowywania lub przetwarzania.

(9)

W odniesieniu do kokcydiostatyków diklazuril i sól sodowa lasalocidu A należy dokonać zmian, uwzględniając niedawno przyznane zezwolenia na te substancje przewidziane w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 169/2011 z dnia 23 lutego 2011 r. dotyczącym zezwolenia na stosowanie diklazurilu jako dodatku paszowego dla perlic (posiadacz zezwolenia Janssen Pharmaceutica N.V.) (4), rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 888/2011 r. z dnia 5 września 2011 r. dotyczącym zezwolenia na stosowanie diklazurilu jako dodatku paszowego dla indyków rzeźnych (posiadacz zezwolenia Janssen Pharmaceutica N.V.) oraz zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 2430/1999 (5), a także w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 900/2011 r. z dnia 7 września 2011 r. dotyczącym zezwolenia na stosowanie soli sodowej lasalocidu A jako dodatku paszowego dla bażantów, perlic, przepiórek i kuropatw innych niż nioski (posiadacz zezwolenia Alpharma (Belgium) BVBA) (6).

(10)

Biorąc pod uwagę, że proponuje się podwyższenie maksymalnej zawartości dioksyn w mączce ze skorupiaków, wskazane jest również odpowiednie podwyższenie progów podejmowania działań mających zastosowanie do mączki ze skorupiaków, o których mowa w załączniku II do dyrektywy 2002/32/WE.

(11)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt i ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,