Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 30 marca 2022 r. w sprawie T-334/17, Cargolux Airlines/Komisja, wniesione w dniu 16 czerwca 2022 r. przez Cargolux Airlines International SA

(Sprawa C-401/22 P)

(2022/C 303/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Cargolux Airlines International SA (przedstawicielka: E. Aliende Rodríguez, abogada)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi następujące cztery zarzuty.

W ramach zarzutu pierwszego wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo poprzez potwierdzenie kompetencji Komisji do stwierdzenia i ukarania naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 Porozumienia EOG w odniesieniu do usług lotniczego przewozu towarów z państw trzecich do państw należących do EOG (połączenia przychodzące). Wnoszący odwołanie utrzymuje w szczególności, że Komisja naruszyła prawo poprzez zastosowanie błędnego kryterium prawnego w celu potwierdzenia swojej właściwości na podstawie prawa międzynarodowego a nie prawa Unii, a w każdym razie, zastosowała kryterium kwalifikowanych skutków w niewłaściwy sposób na podstawie prawa międzynarodowego publicznego.

W ramach zarzutu drugiego wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył prawo poprzez potwierdzenie stwierdzenia przez Komisję, iż zachowanie, w którym wnoszący odwołanie uczestniczył, stanowiło naruszenie ze względu na cel. W szczególności Sąd naruszył prawo poprzez potwierdzenie, że stwierdzenie przez Komisję, iż zachowanie związane z odmową zapłaty prowizji od dopłat stanowiło naruszenie ze względu na cel.

W ramach zarzutu trzeciego wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd naruszył prawo poprzez przedstawienie i zastosowanie w błędny sposób kryteriów prawnych dotyczących wykazania jednolitego i ciągłego naruszenia i poprzez niesłuszne utrzymanie w mocy decyzji nakładającej karę na wnoszącego odwołanie za takie jednolite i ciągłe naruszenie. W szczególności Sąd naruszył prawo poprzez orzeczenie, że Komisja właściwie wykazała dodatkowy i ciągły charakter zachowań stanowiących jednolite i ciągłe naruszenie.

W ramach zarzutu czwartego wnoszący odwołanie utrzymuje, że, ewentualnie, Sąd naruszył prawo poprzez uznanie, iż wnoszący odwołanie jest odpowiedzialny za jednolite i ciągłe naruszenie we wszystkich jego aspektach, podczas gdy w rzeczywistości jego uczestnictwo w naruszeniu było ograniczone, w szczególności poprzez naruszenie przez Sąd zasady równego traktowania w odniesieniu do dokonanej oceny uczestnictwa wnoszącego odwołanie w odmowie zapłaty prowizji od dopłat i poprzez błędne stwierdzenie ciągłego uczestnictwa wnoszącego odwołanie w dopłatach z tytułu bezpieczeństwa w okresach, odnośnie do których nie przedstawiono żadnego dowodu świadczącego o takim uczestnictwie.