1)

Czy art. 17 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że pracownicy, którzy w momencie zakończenia pracy osiągnęli wiek, ustanowiony prawem państwa zatrudnienia, uprawniający do emerytury, musieli pracować co najmniej przez poprzednie dwanaście miesięcy i zamieszkiwać w państwie zatrudnienia nieprzerwanie przez okres przekraczający trzy lata, aby nabyć prawo stałego pobytu przed upływem okresu pięciu lat?

2)

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy na podstawie art. 17 ust. 1 lit. a) przypadek pierwszy dyrektywy 2004/38/WE pracownikom najemnym przysługuje prawo stałego pobytu, jeżeli podejmują pracę w innym państwie członkowskim w momencie, w którym można przewidzieć, że do osiągnięcia ustawowego wieku emerytalnego będą ją mogli wykonywać stosunkowo krótko, a ze względu na niskie dochody po zakończeniu pracy będą w każdym razie zdani na korzystanie z systemu pomocy społecznej przyjmującego państwa członkowskiego?