1

Parlament Europejski wnosi w skardze o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji 2012/733/UE z dnia 26 listopada 2012 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 odnośnie do kojarzenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie oraz ich równoważenia oraz ponownego ustanowienia EURES (Dz.U. L 328, s. 21, zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

2

Motywy 8 i 9 rozporządzenia nr 492/2011 są sformułowane następująco:

3

Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

„1.   […]

Centralne służby zatrudnienia państw członkowskich ściśle współpracują ze sobą i z Komisją w celu podjęcia wspólnego działania w zakresie równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie w Unii oraz w zakresie związanego z tym zatrudniania pracowników.

2.   W tym celu państwa członkowskie wyznaczają wyspecjalizowane służby odpowiedzialne za organizację prac w dziedzinach, o których mowa w ust. 1 akapit drugi, jak również za współpracę między nimi oraz współpracę ze służbami Komisji.

[…]”.

4

Artykuł 12 rozporządzenia nr 492/2011 przewiduje:

„1.   Państwa członkowskie przesyłają Komisji informacje o problemach związanych ze swobodnym przepływem i zatrudnieniem pracowników, a także informacje dotyczące sytuacji i rozwoju zatrudnienia.

2.   Komisja, przy uwzględnieniu w możliwie najszerszym zakresie opinii Komitetu Technicznego, o którym mowa w art. 29 (zwanego dalej »Komitetem Technicznym«), określa sposób sporządzania informacji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

3.   W trybie określonym przez Komisję, przy uwzględnieniu w możliwie najszerszym zakresie opinii Komitetu Technicznego, wyspecjalizowana służba każdego z państw członkowskich przesyła wyspecjalizowanym służbom innych państw członkowskich oraz Europejskiemu Urzędowi Koordynacji, o którym mowa w art. 18, informacje dotyczące warunków życia i pracy oraz sytuacji na rynku pracy, jakie mogą się okazać przydatne dla pracowników z innych państw członkowskich. Informacje te są regularnie uaktualniane.

[…]”.

5

Artykuł 13 rozporządzenia nr 492/2011 stanowi:

„1.   Wyspecjalizowana służba każdego z państw członkowskich przesyła regularnie wyspecjalizowanym służbom innych państw członkowskich oraz Europejskiemu Urzędowi Koordynacji, o którym mowa w art. 18:

2.   Oferty zatrudnienia i wnioski o zatrudnienie, o których mowa w ust. 1, są podawane do wiadomości według jednolitego systemu, który zostanie ustalony przez Europejski Urząd Koordynacji, o którym mowa w art. 18, we współpracy z Komitetem Technicznym.

W razie konieczności system ten może zostać dostosowany”.

6

Artykuł 17 rozporządzenia nr 492/2011, który stanowi jedyny artykuł sekcji 3 tego rozporządzenia, zatytułowanej „Środki regulacyjne służące kontroli równowagi rynku pracy”, stanowi:

„1.   Na podstawie sprawozdania Komisji sporządzonego w oparciu o informacje przekazane przez państwa członkowskie państwa te wraz z Komisją co najmniej raz w roku wspólnie analizują rezultaty unijnych rozwiązań dotyczących ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie.

2.   Państwa członkowskie wspólnie z Komisją badają wszelkie możliwości przyznania pierwszeństwa obywatelom państw członkowskich w obejmowaniu miejsc pracy w celu zapewnienia równowagi między ofertami zatrudnienia i wnioskami o zatrudnienie w Unii. Państwa te zastosują wszelkie środki niezbędne do osiągnięcia tego celu.

[…]”.

7

Artykuł 18 rozporządzenia nr 492/2011 przewiduje:

„Głównym zadaniem Europejskiego Urzędu Koordynacji […], powołanego w ramach Komisji, jest wspieranie, na poziomie Unii, kojarzenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie oraz ich równoważenia. W szczególności jest on odpowiedzialny za zadania techniczne w tym zakresie, które na mocy niniejszego rozporządzenia należą do kompetencji Komisji, a zwłaszcza za udzielanie pomocy krajowym służbom zatrudnienia.

Dokonuje on syntezy informacji, o których mowa w art. 12 i 13, a także stosownych danych wynikających z analiz i badań przeprowadzonych na mocy art. 11, w sposób umożliwiający uwidocznienie informacji przydatnych do prognozowania rozwoju sytuacji na unijnym rynku pracy […]”.

8

Na mocy art. 19 ust. 1 tego rozporządzenia:

„Do kompetencji Europejskiego Urzędu Koordynacji należy w szczególności:

[…]”.

9

Artykuł 20 tego rozporządzenia stanowi:

„Komisja, w porozumieniu z właściwym organem każdego z państw członkowskich oraz zgodnie z warunkami i trybem postępowania, które określi na podstawie opinii Komitetu Technicznego, może organizować wizyty i delegacje urzędników innych państw członkowskich, a także przygotowywać programy szkoleń wyspecjalizowanego personelu”.

10

Artykuł 21 rozporządzenia nr 492/2011 ustanawia Komitet Doradczy, odpowiedzialny za wspieranie Komisji w badaniu kwestii wynikłych podczas stosowania traktatu FUE i środków podejmowanych w ramach jego stosowania w sprawach związanych ze swobodnym przepływem i zatrudnianiem pracowników.

11

Artykuł 29 omawianego rozporządzenia ustanawia Komitet Techniczny, do którego kompetencji należy wspomaganie Komisji w przygotowywaniu, promowaniu i śledzeniu wyników wszelkich prac i środków technicznych w celu wykonania tego rozporządzenia i ewentualnych środków dodatkowych.

12

Artykuł 38 rozporządzenia nr 492/2011 przewiduje:

„Komisja przyjmuje środki wykonawcze niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia. W tym celu działa w ścisłej współpracy z centralnymi organami państw członkowskich”.

13

Motywy 4 i 7 zaskarżonej decyzji mają następujące brzmienie:

14

Artykuł 1 zaskarżonej decyzji stanowi:

„Aby wypełnić zobowiązania ustanowione w rozdziale II rozporządzenia (UE) nr 492/2011, Komisja i państwa członkowskie ustanawiają i obsługują europejską sieć służb zatrudnienia, zwaną EURES”.

15

Artykuł 2 zaskarżonej decyzji przewiduje:

„Na rzecz osób poszukujących pracy, pracowników i pracodawców EURES wspiera [promuje], współpracując w razie potrzeby z innymi służbami lub sieciami europejskimi:

[…]

[…]

[…]”.

16

Zgodnie z art. 3 zaskarżonej decyzji w skład EURES – poza europejskim urzędem koordynacji i członkami sieci EURES (wyspecjalizowanymi służbami wyznaczonymi przez państwa członkowskie, a mianowicie krajowymi urzędami koordynacji) – wchodzą również:

„[…]

17

Na mocy art. 4 ust. 3 zaskarżonej decyzji Europejski Urząd Koordynacji:

„[…] w szczególności zajmuje się:

[…]

[…]”.

18

Artykuł 7 zaskarżonej decyzji stanowi:

„1.   Do pełnego zakresu usług EURES należy rekrutacja, kojarzenie pasujących ofert i osób poszukujących pracy oraz pośrednictwo pracy, obejmujące wszystkie etapy pośrednictwa, począwszy od przygotowania przed rekrutacją do pomocy udzielanej po znalezieniu pracy, jak i związane z tym informacje i porady.

2.   Usługi te są wyszczególnione w katalogu usług EURES, który jest częścią Karty EURES przewidzianej w art. 10 i który składa się z uniwersalnych usług świadczonych przez wszystkich partnerów EURES oraz usług dodatkowych.

3.   Usługi uniwersalne to usługi, o których mowa w rozdziale II rozporządzenia (UE) nr 492/2011, zwłaszcza w art. 12 ust. 3 i art. 13. Usługi dodatkowe nie są obowiązkowe w rozumieniu rozdziału II rozporządzenia (UE) nr 492/2011, ale odpowiadają istotnym potrzebom rynku pracy.

[…]”.

19

Artykuł 8 zaskarżonej decyzji wskazuje, że:

„1.   Zarząd EURES wspomaga Komisję, Europejski Urząd Koordynacji i krajowe urzędy koordynacji we wspieraniu i nadzorowaniu rozwoju EURES.

[…]

7.   Komisja zasięga opinii zarządu EURES w kwestiach dotyczących planowania strategicznego, rozwoju, wykonania, monitorowania i oceny usług i działań określonych w niniejszej decyzji, w tym w kwestiach:

20

Artykuł 10 zaskarżonej decyzji stanowi:

„1.   Komisja przyjmuje Kartę EURES, zgodnie z procedurami określonymi w art. 12 ust. 2, art. 13 ust. 2, art. 19 ust. 1 oraz art. 20 rozporządzenia (UE) nr 492/2011, po konsultacji z zarządem EURES ustanowionym w art. 8 niniejszej decyzji.

2.   Zgodnie z zasadą, iż wszystkie oferty zatrudnienia i wnioski o zatrudnienie, które są ogłoszone publicznie przez któregokolwiek z członków EURES, muszą być dostępne w całej Unii, w Karcie EURES określa się w szczególności:

[…]

[…]”.

21

Parlament wnosi do Trybunału o:

22

Komisja wnosi do Trybunału o:

23

Na wypadek gdyby Trybunał uwzględnił skargę w całości lub w części, Komisja wnosi tytułem ewentualnym o utrzymanie skutków zaskarżonej decyzji lub jej przepisów, których nieważność została stwierdzona, do chwili wejścia w życie, w rozsądnym terminie, nowej decyzji mającej ją zastąpić.

24

Na poparcie skargi Parlament podnosi jeden zarzut, oparty na naruszeniu art. 38 rozporządzenia nr 492/2011 i przekroczeniu uprawnień wykonawczych, jakie ustawodawca powierzył Komisji na mocy tego artykułu.

25

Tytułem wstępu Parlament przypomina, że art. 38 rozporządzenia nr 492/2011 przyznaje Komisji uprawnienie do przyjęcia środków wykonawczych „niezbędn[ych] do wykonania” tego rozporządzenia. Ustawodawca Unii zamierzał w ten sposób ograniczyć uprawnienia wykonawcze do ścisłego minimum. Co za tym idzie, rolą Komisji nie było dążenie, za pośrednictwem aktów wykonawczych, do dopełnienia ram ustanowionych wspomnianym rozporządzeniem. W strukturze normatywnej traktatu akt wykonawczy objęty art. 291 TFUE powinien jedynie wprowadzać w życie istniejące przepisy aktu podstawowego, jednak bez jego uzupełniania.

26

Następnie Parlament odnosi się do sześciu artykułów zaskarżonej decyzji, które w jego przekonaniu uzupełniają pewne elementy rozporządzenia nr 492/2011, a tym samym przekraczają uprawnienia wykonawcze powierzone Komisji na mocy art. 38 rozporządzenia nr 492/2011.

27

Po pierwsze, Parlament podnosi, że cele wyrażone w art. 2 lit. b) i d) zaskarżonej decyzji stanowią odzwierciedlenie wyborów politycznych, w tym sensie, że umożliwiają koncentrację działalności EURES poprzez nadanie w ramach funkcjonowania mechanizmu równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie ustanowionego na mocy rozporządzenia nr 492/2011 priorytetowego znaczenia niektórym kategoriom pracowników. Wspieranie ukierunkowanych działań na rzecz mobilności oraz opracowywanie środków mających zachęcić młodych pracowników do mobilności i ułatwić im ją nie znajdują źródła w tym rozporządzeniu, które nie przyznaje pierwszeństwa jakiejkolwiek specyficznej grupie.

28

Po drugie, Parlament kwestionuje uprawnienie Komisji do otwarcia sieci EURES dla podmiotów prywatnych, jak to przewiduje art. 3 lit. c) zaskarżonej decyzji. Tego typu otwarcie modyfikuje bowiem ramy uprzednio ustanowione przez rozporządzenie nr 492/2011. Zdaniem Parlamentu owo rozporządzenie odnosi się wyłącznie do podmiotów sektora publicznego w ramach mechanizmu równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie ustanowionego na mocy tego rozporządzenia.

29

Po trzecie, Parlament wskazuje, że zadanie, jakie art. 4 ust. 3 lit. b) zaskarżonej decyzji nakłada na Europejski Urząd Koordynacji, a mianowicie wypracowanie „ogólnego podejścia do mobilności”, znacznie wykracza poza uprawnienia wykonawcze powierzone Komisji na mocy rozporządzenia nr 492/2011. Zgodnie bowiem z art. 18 i 19 rozporządzenia nr 492/2011 – przepisami, które dokonują rozróżnienia między Komisją a Europejskim Urzędem Koordynacji utworzonym w ramach Komisji – zadania tego urzędu są określone i mają charakter ściśle techniczny lub administracyjny. Wspomniane rozporządzenie nie przewiduje zdaniem Parlamentu po stronie Europejskiego Urzędu Koordynacji jakichkolwiek konkretnych działań o charakterze programowania.

30

Po czwarte, Parlament twierdzi, że Komisja weszła w rolę ustawodawcy Unii, wprowadzając w art. 7 ust. 2 i 3 zaskarżonej decyzji pojęcie usług dodatkowych. Z jednej strony z definicji usługi uniwersalnej zawartej w art. 7 ust. 3 zdanie pierwsze zaskarżonej decyzji wynika według Parlamentu a contrario, że usługi dodatkowe nie są objęte rozporządzeniem nr 492/2011. Z drugiej strony, przy założeniu, że te ostatnie usługi byłyby objęte zakresem omawianego rozporządzenia, należałoby stwierdzić, że rozporządzenie to nie przewiduje rozróżnienia między różnymi usługami stosownie do ich obowiązkowego lub nieobowiązkowego charakteru. Parlament zwraca również uwagę, że usługi dodatkowe – mimo że nieobowiązkowe – nie są pozbawione skutków prawnych. Odwołuje się w tym względzie do art. 6 ust. 5 zaskarżonej decyzji.

31

Po piąte, Parlament utrzymuje, że za pośrednictwem art. 8 ust. 7 zaskarżonej decyzji, który przewiduje zasięganie przez Komisję opinii zarządu EURES w szeregu kwestii, Komisja stworzyła strukturę quasi-komitologiczną dla wdrożenia rozporządzenia nr 492/2011, podczas gdy art. 38 tego rozporządzenia przewiduje, iż Komisja działa w ścisłej współpracy z centralnymi organami państw członkowskich.

32

Parlament wyraża wątpliwości co do tego, czy – w ogólnej perspektywie – akt wykonawczy ma moc samodzielnego utworzenia takich ram instytucjonalnych, które warunkują procedurę prowadzącą do przyjęcia dalszych środków, nawet przy założeniu, że środki te byłyby „aktami wykonawczymi” w możliwie najbardziej ścisłym rozumieniu, to jest aktami regulującymi kwestie punktowe, mającymi charakter czysto techniczny.

33

W każdym wypadku część kwestii, w których należy zasięgać opinii zarządu EURES, takich jak planowanie strategiczne lub przyjęcie karty EURES, dotyczy zagadnień, które nie są ani punktowe, ani czysto techniczne, lecz uzupełniają rozporządzenie nr 492/2011.

34

Parlament argumentuje, że nawet gdyby przyjąć, że karta EURES zawiera środki, które są objęte zakresem aktów wykonawczych, jakie Komisja jest uprawniona przyjąć na mocy art. 38 rozporządzenia nr 492/2011 – quod non – art. 10 ust. 1 zaskarżonej decyzji, przewidując wymóg konsultacji z zarządem EURES, dodaje nową przesłankę proceduralną dla przyjęcia takich środków, która nie wynika z art. 38 tegoż rozporządzenia.

35

Ponadto, zdaniem Parlamentu, niezbędne organy mające wspierać Komisję we wdrażaniu polityki objętej rozporządzeniem nr 492/2011 zostały już utworzone przez ustawodawcę Unii. Taką właśnie rolę mają bowiem wymienione odpowiednio w art. 21 i 29 wspomnianego rozporządzenia Komitet Doradczy i Komitet Techniczny. Skutkiem powyższego jest potencjalne pokrywanie się kompetencji owych Komitetów Doradczego i Technicznego z jednej strony oraz wynikających z zaskarżonej decyzji kompetencji zarządu EURES z drugiej strony. Komisja nie jest uprawniona do uzupełniania tych ram instytucjonalnych wynikających z rozporządzenia nr 492/2011 bez interwencji ustawodawcy Unii.

36

Po szóste, jeśli chodzi o Kartę EURES, której przyjęcie zostało przewidziane przez art. 10 zaskarżonej decyzji, Parlament wskazuje w pierwszej kolejności, że ust. 1 tego artykułu uściśla, iż kartę tę Komisja przyjmuje zgodnie z procedurami określonymi w art. 12 ust. 2, art. 13 ust. 2, art. 19 ust. 1 oraz art. 20 rozporządzenia nr 492/2011. W ten sposób Komisja przyznała sobie kompetencje wykonawcze i określiła procedurę mającą zastosowanie do przyjęcia tej karty, podczas gdy przyznanie takich kompetencji wykonawczych i określenie takiej procedury należy do kompetencji ustawodawcy Unii. Umieszczenie art. 10 zaskarżonej decyzji między rozporządzeniem nr 492/2011 a przyszłą Kartą EURES pozbawia bowiem ten artykuł wszelkiego waloru wykonawczego w rozumieniu art. 291 TFUE. W opinii Parlamentu Karta EURES będzie przedmiotem odrębnego aktu, również opartego na art. 38 tego rozporządzenia.

37

W drugiej kolejności, jeśli chodzi o treść art. 10 zaskarżonej decyzji, zawiera on elementy precyzujące w większym stopniu zakres art. 12, 13, 19 i 20 rozporządzenia nr 492/2011. Z art. 10 ust. 2 lit. d) wynika, że karta EURES ma określać obowiązki prawne członków i partnerów EURES. O ile zgodnie z art. 12 ust. 3 rozporządzenia nr 492/2011 „informacje dotyczące warunków życia i pracy oraz sytuacji na rynku pracy, jakie mogą się okazać przydatne dla pracowników” powinny zostać dostarczone „w trybie określonym przez Komisję”, o tyle art. 10 ust. 2 lit. d) ppkt (ii) zaskarżonej decyzji uściśla treść tego typu informacji w sposób wykraczający poza ogólne sformułowanie rozporządzenia nr 492/2011. Ponadto rozporządzenie zostało w podobny sposób uzupełnione przez art. 10 ust. 2 lit. d) ppkt (iii) i (iv) zaskarżonej decyzji, dotyczące kryteriów mianowania lub szkolenia i kwalifikacji wymaganych od personelu EURES.

38

Komisja argumentuje, że zaskarżona decyzja jest w pełni zgodna z art. 291 TFUE i nie przekracza uprawnień wykonawczych ustanowionych i zakreślonych przez rozporządzenie nr 492/2011.

39

Zgodnie z art. 291 ust. 2 TFUE, jeżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają uprawnienia wykonawcze Komisji lub, w należycie uzasadnionych przypadkach oraz w przypadkach określonych w art. 24 TUE i 26 TUE, Radzie Unii Europejskiej.

40

Artykuł 38 rozporządzenia nr 492/2011 powierza Komisji uprawnienia wykonawcze w rozumieniu art. 291 ust. 2 TFUE. Wspomniany art. 38 stanowi bowiem, że Komisja przyjmuje środki wykonawcze niezbędne do wykonania tego rozporządzenia.

41

Zaskarżona decyzja została oparta na art. 38 rozporządzenia nr 492/2011 i zawiera w tytule, zgodnie z art. 291 ust. 4 TFUE, wyraz „wykonawcza”.

42

W odróżnieniu od postępowania, w którym został wydany wyrok Komisja/Parlament i Rada (C‑427/12, EU:C:2014:170), skarga w niniejszej sprawie nie dotyczy legalności wyboru dokonanego przez ustawodawcę Unii, gdy powierzył Komisji uprawnienia wykonawcze w rozumieniu art. 291 ust. 2 TFUE, zamiast uprawnień delegowanych w rozumieniu art. 290 ust. 1 TFUE. Niniejsze postępowanie dotyczy legalności aktu wykonawczego, to jest zaskarżonej decyzji opartej na art. 38 rozporządzenia nr 492/201, w zakresie, w jakim Komisja miała przekroczyć uprawnienia wykonawcze powierzone jej na mocy tego artykułu oraz art. 291 TFUE.

43

W tym względzie należy zauważyć w pierwszej kolejności, że uprawnienia wykonawcze powierzone Komisji zostały zakreślone tak przez art. 291 ust. 2 TFUE, jak i przez przepisy rozporządzenia nr 492/2011. Trybunał orzekł bowiem, że kiedy Komisji powierza się uprawnienie wykonawcze na podstawie art. 291 ust. 2 TFUE, Komisja powinna uściślić treść aktu ustawodawczego, aby zapewnić jego wprowadzenie w życie w sposób jednolity we wszystkich państwach członkowskich (wyrok Komisja/Parlament i Rada, EU:C:2014:170, pkt 39).

44

Następnie z utrwalonego orzecznictwa wynika, że w ramach uprawnień wykonawczych, których granice są wyznaczone w szczególności przez zasadnicze, ogólne cele rozpatrywanego aktu ustawodawczego, Komisja jest uprawniona do podejmowania wszelkich środków wykonawczych niezbędnych lub przydatnych dla wykonania tego aktu, o ile nie są one z nim sprzeczne (wyroki: Niderlandy/Komisja, C‑478/93, EU:C:1995:324, pkt 30, 31; Portugalia/Komisja, C‑159/96, EU:C:1998:550, pkt 40, 41; Parlament/Komisja, C‑403/05, EU:C:2007:624, pkt 51; a także Parlament i Dania/Komisja, C‑14/06 i C‑295/06, EU:C:2008:176, pkt 52).

45

Ponadto z art. 290 ust. 1 TFUE w związku z art. 291 ust. 2 TFUE wynika, że Komisja – korzystając z uprawnień wykonawczych – nie może zmieniać ani uzupełniać aktu ustawodawczego, nawet w odniesieniu do jego elementów innych niż zasadnicze.

46

W związku z powyższym należy uznać, że Komisja dokonuje uściślenia aktu ustawodawczego w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 43 niniejszego wyroku, jeżeli przepisy przyjmowanego przez nią aktu wykonawczego, po pierwsze, są zgodne z zasadniczymi, ogólnymi celami aktu ustawodawczego, a po drugie, są niezbędne lub przydatne dla wykonania tego aktu, lecz nie uzupełniają go ani nie zmieniają.

47

To w świetle tych zasad należy dokonać analizy jedynego zarzutu podniesionego przez Parlament na poparcie jego skargi.

48

Zgodnie z art. 1 zaskarżonej decyzji Komisja i państwa członkowskie, aby wypełnić zobowiązania ustanowione w rozdziale II rozporządzenia nr 492/2011, ustanawiają i obsługują europejską sieć służb zatrudnienia, zwaną EURES.

49

Należy zatem zbadać, czy zaskarżona decyzja jest zgodna z zasadniczymi, ogólnymi celami realizowanymi przez rozdział II tego rozporządzenia, zatytułowany „Kojarzenie ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie oraz ich równoważenie”.

50

Jak wynika z motywów 8 i 9 rozporządzenia nr 492/2011, zasadniczym ogólnym celem realizowanym przez rozdział II tego rozporządzenia jest „ułatwienie pracownikom przyjmowania ofert pracy z innych regionów Unii” dzięki „zapewni[eniu] bardziej przejrzyst[ego] obraz[u] całego rynku pracy”. Taka przejrzystość powinna zostać osiągnięta, zgodnie ze wspomnianym motywem 8, poprzez „[m]echanizmy kojarzenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie oraz ich równoważenia, w szczególności poprzez bezpośrednią współpracę między centralnymi służbami zatrudnienia, a także między służbami regionalnymi, oraz poprzez skoordynowaną wymianę informacji”.

51

Artykuł 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 492/2011 definiuję tę współpracę, stanowiąc, że „[c]entralne służby zatrudnienia państw członkowskich ściśle współpracują ze sobą i z Komisją w celu podjęcia wspólnego działania w zakresie równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie w Unii oraz w zakresie związanego z tym zatrudniania pracowników”.

52

Tymczasem z motywu 4 i art. 2 zaskarżonej decyzji wynika, że ma ona na celu, podobnie jak rozporządzenie nr 492/2011, ułatwienie transgranicznej mobilności geograficznej pracowników poprzez wspieranie w ramach wspólnego działania, a mianowicie EURES, przejrzystości i wymiany informacji na europejskich rynkach pracy. Zamierzony przez zaskarżoną decyzję cel pozostaje zatem w zgodności z zasadniczym, ogólnym celem rozporządzenia nr 492/2011 przedstawionym w pkt 50 niniejszego wyroku.

53

Artykuł 2 lit. b) i d) zaskarżonej decyzji wymienia wprawdzie w ramach działań, jakie ma wspierać EURES, odpowiednio, „uczestnictwo w ukierunkowanych działaniach na rzecz mobilności” oraz „opracowywanie środków mających zachęcić młodych pracowników do mobilności i ułatwić im ją”, podczas gdy działania takie nie zostały wyraźnie przewidziane przez rozporządzenie nr 492/2011. Niemniej działania takie wpisują się w sposób oczywisty w zasadniczy ogólny cel zamierzony przez to rozporządzenie, polegający na wspieraniu transgranicznej mobilności geograficznej pracowników.

54

Ponadto żaden z innych wskazanych w skardze Parlamentu przepisów zaskarżonej decyzji, które odnoszą się do składu i funkcjonowania EURES, nie pozwala przyjąć, że w świetle ogólnych zasadniczych celów realizowanych przez rozporządzenie nr 492/2011 wspomniana decyzja jest sprzeczna z tym rozporządzeniem.

55

Przewidziana w art. 3 lit. c) zaskarżonej decyzji możliwość wyznaczenia podmiotów prywatnych na partnerów EURES jest bowiem związana, jak wynika to z motywu 7 tej decyzji, z „zaistnieniem na rynku pracy szerokiej gamy podmiotów świadczących usługi związane z zatrudnieniem” w następstwie zniesienia monopoli publicznych służb zatrudnienia oraz służy temu, by EURES osiągnęła „swój pełen potencjał”. Przepis ten wpisuje się w przedstawiony w pkt 52 niniejszego wyroku cel zamierzony przez zaskarżoną decyzję, który pozostaje w zgodności z zasadniczym, ogólnym celem rozporządzenia nr 492/2011.

56

Podobnie rzecz się ma, po pierwsze, w odniesieniu do powierzonego na mocy art. 4 ust. 3 lit. b) zaskarżonej decyzji Europejskiemu Urzędowi Koordynacji zadania „wypracowani[a] ogólnego podejścia do mobilności”, oraz po drugie, „usług dodatkowych” leżących w zakresie obowiązków EURES na mocy art. 7 ust. 2 i 3 tej decyzji, które odpowiadają – jak wynika to z art. 7 ust. 3 – „istotnym potrzebom rynku pracy”.

57

Wreszcie przewidziane w art. 8 zaskarżonej decyzji powołanie zarządu EURES i przyznanie mu na podstawie art. 8 ust. 7 roli konsultacyjnej, a także przyjęcie przez Komisję Karty EURES, przewidzianej w art. 10 tej decyzji, mają na celu polepszenie funkcjonowania EURES i przyczyniają się w ten sposób do równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie w Unii.

58

W świetle powyższych rozważań należy zatem przyjąć, że zaskarżona decyzja pozostaje w zgodności z zasadniczymi ogólnymi celami wyrażonymi w rozdziale II tego rozporządzenia.

59

Parlament utrzymuje w sposób ogólny, że wolą ustawodawcy Unii było ograniczenie uprawnień wykonawczych Komisji do ścisłego minimum, dlatego też w art. 38 rozporządzenia nr 492/2011 odniósł się do środków wykonawczych „niezbędn[ych] do wykonania” tego rozporządzenia.

60

Nie można przyjąć tej argumentacji. Artykuł 38 rozporządzenia nr 492/2011 należy bowiem interpretować w świetle art. 291 TFUE. W tych okolicznościach odniesienie w art. 38 rozporządzenia nr 492/2011 do środków niezbędnych wiąże się koniecznością zapewnienia wykonania tego rozporządzenia w sposób jednolity we wszystkich państwach członkowskich (zobacz wyrok Komisja/Parlament i Rada, EU:C:2014:170, pkt 39), jednakże bez naruszania zakresu uprawnień wykonawczych, jakimi Komisja dysponuje na mocy ram ustanowionych w rozdziale II tego rozporządzenia.

61

Tymczasem, jako że przydatność zaskarżonych przepisów dla wdrożenia rozdziału II rozporządzenia nr 492/2011 nie została zakwestionowana, dla celów oceny, czy przy przepisy te pozostają w zgodności z granicami uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, wystarczy zbadać, czy uzupełniają one lub zmieniają ów akt ustawodawczy.

62

W tym względzie należy przypomnieć, że art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 492/2011, zawarty w rozdziale II tego rozporządzenia, przewiduje ścisłą współpracę między służbami zatrudnienia państw członkowskich a Komisją „w celu podjęcia wspólnego działania w zakresie równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie w Unii oraz w zakresie związanego z tym zatrudniania pracowników.” Takie wspólne działanie, które zakłada – jak wynika z motywu 9 rozporządzenia nr 492/2011 – pewną koordynację polityk zatrudnienia państw członkowskich, cechuje wymiana informacji o problemach i danych związanych ze swobodnym przepływem i zatrudnieniem pracowników, co wynika z art. 12 tego rozporządzenia, oraz ustanowienie mechanizmu równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie przewidzianego w art. 13–16 tego rozporządzenia, przy czym mechanizm ten zakłada również wymianę informacji między wyspecjalizowanymi służbami państw członkowskich oraz między tymi służbami a Komisją.

63

Należy jednakże stwierdzić, że ponieważ EURES nie została powołana przez to rozporządzenie, Komisja miała za zadanie nie tylko uruchomienie takiego „wspólnego działania”, ale również opracowanie zasad funkcjonowania tego działania w poszanowaniu wytycznych w tym zakresie zawartych w rozporządzeniu nr 492/2011.

64

Należy zatem zbadać, z uwzględnieniem ustanowionych przez rozporządzenie nr 492/2011 ogólnych ram dotyczących przewidzianego w nim wspólnego działania, czy Komisja, przyjmując zaskarżoną decyzję, a w szczególności przepisy wskazane w skardze, przekroczyła przysługujące jej uprawnienia wykonawcze przy wdrażaniu tego rozporządzenia.

65

Parlament podnosi, po pierwsze, że Komisja przekroczyła przysługujące jej uprawnienia wykonawcze, przewidując, odpowiednio w art. 2 lit. b) i d) zaskarżonej decyzji, wspieranie przez EURES uczestnictwa w ukierunkowanych działaniach na rzecz mobilności oraz opracowywanie środków mających zachęcić młodych pracowników do mobilności i ułatwić im ją.

66

Argument ten musi zostać odrzucony.

67

Przytoczone przez Parlament przepisy wpisują się bowiem w przewidziany w art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 492/2011 obszar współpracy między Komisją a państwami członkowskimi, przy czym nie uzupełniają ani nie zmieniają ram ustanowionych w tym zakresie przez akt ustawodawczy. Jak zauważył rzecznik generalny w pkt 51 i 53 opinii, wspomniane przepisy uściślają wspólne działanie, o którym mowa w tym ostatnim przepisie, kładąc akcent na konkretne środki już podjęte przez państwa członkowskie na szczeblu krajowym, których art. 2 lit. b) i d) zaskarżonej decyzji ma jedynie zapewniać koordynację.

68

Po drugie, Parlament utrzymuje, że otwarcie EURES dla podmiotów prywatnych, przewidziane w art. 3 lit. c) zaskarżonej decyzji, stanowi zmianę rozporządzenia nr 492/2011 i tym samym przekracza uprawnienia wykonawcze powierzone Komisji przez ten akt.

69

Jak wynika z pkt 45 niniejszego wyroku, Komisja bezsprzecznie przekroczyłaby granice uprawnień wykonawczych powierzonych jej przez rozporządzenie nr 492/2011, gdyby dokonała zmian elementów tego rozporządzenia.

70

Jednak art. 3 lit. c) zaskarżonej decyzji nie zawiera żadnej zmiany ram ustanowionych przez to rozporządzenie.

71

Należy przypomnieć w tym względzie, że zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011 państwa członkowskie wyznaczają wyspecjalizowane służby odpowiedzialne za współpracę między sobą oraz współpracę ze służbami Komisji w zakresie równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie w Unii oraz w zakresie związanego z tym zatrudniania pracowników. Żaden przepis wspomnianego rozporządzenia nie zastrzega owej współpracy dla podmiotów sektora publicznego. Odniesienie w zaskarżonej decyzji do prywatnych usługodawców stanowi zatem uściślenie ram ustanowionych przez rozporządzenie nr 492/2011, które uwzględnia – jak wynika z motywu 7 zaskarżonej decyzji – zniesienie monopolu publicznych służb zatrudnienia w państwach członkowskich.

72

Argument Parlamentu oparty na art. 3 lit. c) zaskarżonej decyzji należy tym samym również odrzucić.

73

Po trzecie, Parlament twierdzi, że Komisja przekroczyła uprawnienia wykonawcze powierzone jej na mocy rozporządzenia nr 492/2011, przewidując w art. 4 ust. 3 lit. b) zaskarżonej decyzji, że Europejski Urząd Koordynacji „zajmuje się […] wypracowaniem ogólnego podejścia do mobilności”.

74

Również tego argumentu nie można uwzględnić.

75

Należy bowiem przypomnieć, że rozporządzenie nr 492/2011 przyznaje Europejskiemu Urzędowi Koordynacji kluczową rolę w ramach przewidzianego w nim mechanizmu równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie.

76

I tak zgodnie z art. 18 akapit pierwszy rozporządzenia nr 492/2011 „głównym zadaniem Europejskiego Urzędu Koordynacji […] jest wspieranie, na poziomie Unii, kojarzenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie oraz ich równoważenia”. Mimo że przytoczony przepis nakłada na urząd „w szczególności” odpowiedzialność za zadania techniczne, należy stwierdzić, że rozporządzenie nr 492/2011 powierza temu urzędowi także istotne zadania w zakresie wspierania działania Komisji i państw członkowskich.

77

Należy zauważyć w tym względzie, że na mocy art. 18 akapit drugi rozporządzenia nr 492/2011 Europejski Urząd Koordynacji dokonuje syntezy informacji, o których mowa w art. 12 i 13 tego rozporządzenia, a także stosownych danych wynikających z analiz i badań przeprowadzonych na mocy jego art. 11, w sposób umożliwiający uwidocznienie informacji przydatnych do prognozowania rozwoju sytuacji na unijnym rynku pracy. Ponadto na mocy art. 19 ust. 1 lit. a) tego samego rozporządzenia do kompetencji tego urzędu należy „analizowanie […] przemieszczania się pracowników”. Należące do Europejskiego Urzędu Koordynacji zadania w zakresie wsparcia powinny zatem umożliwić państwom członkowskim i Komisji przyjęcie, z uwzględnieniem całości istotnych informacji, przewidzianych w art. 17 rozporządzenia nr 492/2011 środków regulacyjnych niezbędnych do zapewnienia równowagi rynku pracy i wpisują się w wyrażony w motywie 9 tego rozporządzenia cel, polegający na tym, że „wysiłki państw członkowskich powinny być skierowane na koordynację ich polityki zatrudnienia”.

78

W tym kontekście nie można uznać, że Komisja przekroczyła granice przyznanych jej uprawnień wykonawczych, powierzając Europejskiemu Urzędowi Koordynacji, w art. 4 ust. 3 lit. b) zaskarżonej decyzji, zadanie wypracowania „ogólnego podejścia do mobilności zgodnie z europejską strategią zatrudnienia”, jako że takie ogólne podejście może odnosić się wyłącznie do przygotowania przyjęcia przewidzianych w art. 17 rozporządzenia nr 492/2011 środków regulacyjnych i wspierania – zgodnie z motywem 9 tego rozporządzenia – wysiłków państw członkowskich skierowanych na koordynację ich polityki zatrudnienia, jednak w wyłączeniem uzupełniania lub zmiany charakteru działania wspierającego tego urzędu przewidzianego przez wspomniane rozporządzenie.

79

Po czwarte, zdaniem Parlamentu Komisja weszła w rolę ustawodawcy Unii, wprowadzając w art. 7 ust. 2 i 3 zaskarżonej decyzji pojęcie „usług dodatkowych”.

80

Ten argument również należy odrzucić.

81

Należy przypomnieć, że art. 7 zaskarżonej decyzji definiuje zakres usług EURES. Artykuł 7 ust. 3 tej decyzji przewiduje możliwość świadczenia przez EURES usług dodatkowych. Na mocy tego przepisu usługi dodatkowe nie są obowiązkowe w rozumieniu rozdziału II rozporządzenia nr 492/2011, niemniej odpowiadają istotnym potrzebom rynku pracy.

82

Tymczasem ponieważ służby zatrudnienia państw członkowskich nie ograniczają się co do zasady do oferowania wyłącznie usług wynikających obowiązkowo z rozporządzenia nr 492/2011, Komisja mogła uznać, z wyłączeniem uzupełniania lub zmieniania ram ustanowionych przez to rozporządzenie, że ewentualne tak oferowane „usługi dodatkowe” powinny zostać wpisane w ramy wdrażania współpracy między Komisją i służbami zatrudnienia państw członkowskich przewidzianej w art. 11 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 492/2011.

83

Jak bowiem zauważył rzecznik generalny w pkt 89 opinii, dla lepszego zrealizowania celu kojarzenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie oraz ich równoważenia, do którego zmierzają przepisy rozdziału II rozporządzenia nr 492/2011, niezbędne jest, aby EURES korzystała ze wszystkich informacji dostępnych różnym służbom krajowym, w tym pochodzących z usług dodatkowych.

84

Po piąte, Parlament podnosi, że art. 8 ust. 7 zaskarżonej decyzji również dowodzi, że Komisja nie wywiązała się z zadania wykonania rozporządzenia nr 492/2011.

85

Z art. 8 ust. 1 zaskarżonej decyzji wynika, że zarząd EURES wspomaga Komisję, Europejski Urząd Koordynacji i krajowe urzędy koordynacji we wspieraniu i nadzorowaniu rozwoju EURES. Na mocy art. 8 ust. 7 Komisja zasięga opinii zarządu EURES w kwestiach dotyczących planowania strategicznego, rozwoju, wykonania, monitorowania i oceny usług i działań określonych w tej decyzji.

86

Komisja jednakże nie przekroczyła powierzonych jej uprawnień wykonawczych powołując zarząd EURES i przyznając mu rolę konsultacyjną.

87

Należy przypomnieć w tym względzie, że wobec faktu, iż EURES nie została ustanowiona przez rozporządzenie nr 492/2011, rozporządzenie to, a zwłaszcza jego art. 11 ust. 1 akapit drugi, przyznaje Komisji uprawnienie do opracowania zasad funkcjonowania wspólnego działania Komisji i państw członkowskich w zakresie równoważenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie w Unii oraz w zakresie związanego z tym zatrudniania pracowników. Powołanie zarządu EURES i powierzenie mu roli konsultacyjnej przez zakwestionowany przez Parlament przepis nie uzupełnia ani nie zmienia ram ustanowionych przez rozporządzenie nr 492/2011, jako że ma na celu wyłącznie zapewnienie skutecznego funkcjonowania wymaganego przez to rozporządzenie wspólnego działania, z wyłączeniem wchodzenia – jak wskazał rzecznik generalny w pkt 108 opinii – w zakres kompetencji Komitetu Doradczego i Komitetu Technicznego, utworzonych odpowiednio na mocy art. 21 i 29 omawianego rozporządzenia.

88

Argumentu opartego na art. 8 ust. 7 zaskarżonej decyzji również nie można zatem uwzględnić.

89

Wreszcie Parlament utrzymuje, że Komisja przekroczyła powierzone jej uprawnienia wykonawcze, przyjmując art. 10 zaskarżonej decyzji.

90

Ten ostatni argument także należy odrzucić.

91

Artykuł 10 zaskarżonej decyzji ogranicza się bowiem do ogłoszenia przyjęcia przez Komisję Karty EURES. Tymczasem przyjęcie przez Komisję wspomnianej karty stanowić będzie akt wykonawczy w rozumieniu art. 291 ust. 2 TFUE, którego legalność będzie można następnie skontrolować, w stosownym przypadku, w drodze skargi o stwierdzenie nieważności, z uwzględnieniem granic uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji.

92

Nie można jednakże uznać, że przez sam fakt przewidzenia przyszłego przyjęcia Karty EURES Komisja przekroczyła powierzone jej uprawnienia wykonawcze. Artykuł 10 zaskarżonej decyzji bowiem nie uzupełnia ani nie zmienia ram ustanowionych przez rozporządzenie nr 492/2011, jako że przepis ten i działanie w nim określone mają na celu wyłącznie ułatwienie wymiany informacji w ramach EURES, co wynika z art. 12 i 13 tego rozporządzenia, oraz wspieranie jego skutecznego funkcjonowania.

93

Z całości powyższych rozważań wynika, że jedyny zarzut podniesiony przez Parlament na poparcie skargi nie może zostać uwzględniony.

94

W związku z tym skargę należy oddalić.

95

Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie Parlamentu kosztami postępowania, a Parlament przegrał sprawę, należy obciążyć go kosztami postępowania.

Z powyższych względów Trybunał (druga izba) orzeka, co następuje: