12.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/28

—

Stwierdzenie, że przyjmując i utrzymując w mocy w art. 14 ustawy nr 35/2006 z dnia 28 listopada 2006 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i o częściowej zmianie ustaw o podatku od spółek, o podatku dochodowym od osób niebędących rezydentami oraz o podatku majątkowym przepis, na podstawie którego podatnicy, którzy przenoszą miejsce zamieszkania za granicę, są zobowiązani włączyć cały nieopodatkowany dochód do podstawy wymiaru podatku za ostatni rok podatkowy, w którym byli traktowani jak podatnicy będący rezydentami, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 19, 38, 43 WE i art. 28 i 31 Porozumienia EOG.

—

obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

1.

Zgodnie z art. 14 hiszpańskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i o częściowej zmianie ustaw o podatku od spółek, o podatku dochodowym od osób niebędących rezydentami oraz o podatku majątkowym dochody podlegają opodatkowaniu w roku, w którym zostały uzyskane. Niemniej art. 14 ust. 2 zawiera przepisy szczególne pozwalające na opodatkowanie niektórych dochodów w różnych latach podatkowych. Tymczasem w przypadku, gdy podatnik ustanawia miejsce zamieszkania za granicą, art. 14 ust. 3 stanowi, że każdy dochód dotychczas nieopodatkowany zostaje włączony w podstawę wymiaru podatku za ostatni rok podatkowy, w którym podatnik ten był uważany za rezydenta.

2.

Komisja uważa, że ustawodawstwo hiszpańskie zezwala na dyskryminujące traktowanie, kiedy osoba fizyczna przenosi swoje miejsce zamieszkania poza Hiszpanię, podczas gdy przepisy hiszpańskie powinny być stosowane w taki sam sposób niezależnie od tego, czy osoba fizyczna utrzymuje swoje miejsce zamieszkania w Hiszpanii, czy też nie.

3.

Przepisy te naruszają zasadę swobody przepływu osób, o której mowa w art. 19, 38, 43 WE i art. 28 i 31 Porozumienia EOG.