8.11.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 285/28

—

uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 25 czerwca 2008 r. w sprawie T-36/07;

—

odesłanie wniosku o rejestracje do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) celem prowadzenia postępowania;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez wnoszącego odwołanie w związku z niniejszym postępowaniem odwoławczym jak i postępowaniem przed Sądem Pierwszej Instancji.

1)

nieprawidłowe rozszerzenie faktycznego i prawnego zakresu kontroli zgodności z prawem decyzji będącej przedmiotem odwołania. Wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji zmienił w swoim wyroku przedmiot sporu przed Izbą Odwoławczą OHIM i uwzględnił okoliczności faktyczne i kwestie, które rozszerzyły faktyczne i prawne ramy sporu przed OHIM.

2)

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 40/94 (1). Sąd Pierwszej Instancji uznał w istocie, że właściwy krąg odbiorców winien składać się jedynie z odbiorców hiszpańskojęzycznych „nawet jeśli przyjęte jest, że w niektórych regionach Hiszpanii, takich jak Wyspy Kanaryjskie, język angielski jest językiem powszechnie używanym, czy też że niektórzy hiszpańscy konsumenci posiadają znajomość tego języka”. Taki wniosek stanowi naruszenia prawa, gdyż z tego orzeczenia wynika, że przy dokonywaniu w danym przypadku oceny możliwości i zdolności językowych przeciętnego konsumenta jedyną kwestią, jaką należy ustalić jest kwestia głównego bądź przeważającego języka w państwie członkowskim, w którym chronione są prawa do wcześniejszego znaku towarowego, bez uwzględnienia innych okoliczności faktycznych właściwych do określenia charakteru danego konsumenta.

3)

Inne naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia. Określając trzy kategorie podobieństwa między towarami i usługami objętymi zgłoszeniem a towarami i usługami, jakie miałyby być objęte wcześniej chronionym prawem, mianowicie jako towary i usługi „częściowo identyczne”, „częściowo bardzo podobne” oraz „częściowo nieróżniące się od siebie w sposób znaczący” Sąd naruszył prawo nie uwzględniając wpływu tych trzech kategorii na jego ocenę istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.