This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 52012PC0721
Proposal for a DIRECTIVE OF THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF THE COUNCIL on the accessibility of public sector bodies' websites
Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie dostępności stron internetowych instytucji sektora publicznego
Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie dostępności stron internetowych instytucji sektora publicznego
/* COM/2012/0721 final - 2012/0340 (COD) */
Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie dostępności stron internetowych instytucji sektora publicznego /* COM/2012/0721 final - 2012/0340 (COD) */
UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU W niniejszym uzasadnieniu przedstawiono szczegółowo
wniosek dotyczący nowej dyrektywy mającej na celu zbliżenie przepisów
ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących
dostępności stron internetowych instytucji sektora publicznego. Dyrektywa
wspiera działania państw członkowskich zmierzające do realizacji krajowych
zobowiązań dotyczących dostępności sieci oraz zobowiązań przyjętych
w ramach Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych ONZ dotyczących stron
internetowych sektora publicznego. Dostępność
sieci wiąże się z zasadami i technikami, jakie należy stosować przy tworzeniu
stron internetowych, tak aby ich treść była dostępna dla wszystkich
użytkowników, szczególnie dla osób niepełnosprawnych[1]. 1.1. Cele i kontekst wniosku W 2009 r. rynek
programistów stron internetowych obejmował ok. 175 tys. podmiotów w 27
państwach członkowskich UE. W sektorze tym zatrudnionych było ok. 1 mln osób, a
jego obrót wyniósł 144 mld EUR[2].
Wartość
europejskiego rynku produktów i usług związanych z dostępnością sieci szacuje
się na 2 mld EUR. Liczba ta mogłaby znacznie wzrosnąć, ponieważ dostępnych jest
mniej niż 10% stron internetowych. Liczba osób o ograniczeniach funkcjonalnych
lub osób niepełnosprawnych (15 % ludności UE w wieku produkcyjnym czyli 80 mln
osób) może znacznie się zwiększyć wraz ze starzeniem się społeczeństwa Unii. W przypadku instytucji sektora publicznego
dostępność sieci ma istotne znaczenie dla rozszerzania zasięgu własnych działań
i realizowania powinności publicznych. W szybkim tempie rośnie liczba stron
internetowych oferujących usługi administracji elektronicznej (ok. 380 500
w całej UE) i stron internetowych sektora publicznego (ponad 761 000 w
całej UE). Większość państw członkowskich przyjęła już ustawodawstwo lub inne
środki dotyczące dostępności sieci. Istnieją jednak istotne różnice pomiędzy
takimi przepisami i środkami. Niezharmonizowane podejścia krajowe do kwestii
dostępności sieci stwarzają bariery dla rynku wewnętrznego. Dostawcy
funkcjonujący w obrocie transgranicznym muszą ponosić dodatkowe koszty
produkcji. Konkurencja, konkurencyjność i wzrost gospodarczy ulegają
zahamowaniu, ponieważ przedsiębiorstwa, w szczególności MŚP, nie dysponują
wiedzą i zdolnością pozwalającą na uwzględnienie wszystkich specyfikacji i
procedur. Instytucje
krajowe i podmioty gospodarcze działają w warunkach niepewności w kwestii
wyboru specyfikacji „dostępności sieci” w związku z ewentualnymi usługami
transgranicznymi i w kwestii najodpowiedniejszych ram polityki dostępności
sieci. Harmonizacja
środków krajowych dotyczących sektora publicznego na poziomie unijnym jest
proponowana jako warunek konieczny dla zakończenia takiego rozdrobnienia i
braku zaufania na rynku usług dostępności sieci. Niniejsza dyrektywa koncentruje się na
stronach internetowych instytucji sektora publicznego, ponieważ instytucje te
udostępniają informacje i świadczą usługi o istotnym znaczeniu dla obywateli, a
wydatki publiczne same w sobie są gwarancją stworzenia bezpiecznego
i rozległego rynku programistów internetowych. Oszacowane zostały koszty dla administracji
związane ze spełnieniem wymogów. W wyniku analizy stwierdzono, że korzyści
przewyższają wspomniane koszty. Zachęcenie programistów internetowych do
realizowania korzyści skali sprawi, że środek ten przyczyni się do wywołania
kaskady „efektów zewnętrznych”, poczynając od wszystkich innych stron
internetowych sektora publicznego. Harmonizacja
zapewni lepsze warunki rynkowe, tworzenie nowych miejsc pracy, tańszą dostępność
sieci i większą liczbę dostępnych stron internetowych: potrójny zysk dla
instytucji rządowych i samorządowych, przedsiębiorstw i obywateli. 1.2. Informacje techniczne Zainteresowane
strony na całym świecie w szerokim zakresie stosują obecnie rozwiązania
techniczne oparte na kryteriach powodzenia i wymogach zgodności na
poziomie AA określonych w wersji 2.0 Wytycznych dotyczących dostępności treści
internetowych (WCAG 2.0) wydanych przez World Wide Web Consortium (W3C)[3]. W ramach
mandatu M/376 udzielonego przez Komisję europejskim organizacjom
normalizacyjnym CEN, CENELEC i ETSI opracowywana jest norma europejska
obejmująca kwestię dostępności sieci zgodnie z WCAG 2.0 (w tym zastosowanie na
poziomie AA oraz odpowiednie metody oceny zgodności). W oparciu o rezultaty
tych prac powinna powstać norma zharmonizowana, pozwalająca na domniemanie
zgodności z wymogami dostępności sieci określonymi w niniejszej dyrektywie. Norma międzynarodowa ISO/IEC 40500:2012[4] dotycząca
dostępności sieci została przyjęta przez Międzynarodową Organizację
Normalizacyjną oraz Międzynarodową Komisję Elektrotechniczną (IEC). Norma
ISO/IEC 40500:2012 jest dokładnie taka sama jak pierwotne wytyczne WCAG 2.0. 1.3. Kontekst polityczny Kwestia dostępności sieci jest przedmiotem
wielu inicjatyw politycznych na szczeblu europejskim: europejskiej
strategii w sprawie niepełnosprawności 2010-2020 (dostępność ICT), planu
działań na rzecz administracji elektronicznej na lata 2011-2015 (integracyjne i
dostępne usługi administracji elektronicznej), „Europejskiej agendy cyfrowej”
(propozycje Komisji dotyczące zapewnienia pełnej dostępności stron
internetowych sektora publicznego do roku 2015), unijnych programów
finansowania (7PR, CIP) wspierających aspekty badawczo-rozwojowe
technologicznych rozwiązań dotyczących dostępności sieci. Dostępność
sieci będzie również stymulowana przez zmianę dyrektyw w sprawie zamówień
publicznych. 1.4. Spójność z pozostałymi
obszarami polityki i celami Unii Artykuł 9 Konwencji o prawach osób
niepełnosprawnych ONZ[5]
zobowiązuje państwa członkowskie i UE do podejmowania odpowiednich środków w
celu zapewnienia osobom niepełnosprawnym na równi z innymi osobami m.in.
dostępu do technologii informacyjno-komunikacyjnych, w tym do internetu.
Niniejsza dyrektywa zapewni skuteczne korzystanie z normy zharmonizowanej
dotyczącej dostępności sieci, która powstanie w oparciu o rezultat udzielonego
przez Komisję mandatu M/376[6].
Zakres
poniższego wniosku jest ograniczony do usług online świadczonych za
pośrednictwem stron internetowych przez instytucje sektora publicznego. Wniosek
pozostaje w synergii z przygotowywanym obecnie europejskim aktem w sprawie
dostępności (EAA)[7]
dotyczącym dostępności towarów i usług, w tym ICT. Dzięki koncentracji na
sektorze prywatnym wspomniany akt, w zależności od rezultatu przeprowadzanej
oceny skutków, ułatwi realizację wynikającego z Europejskiej agendy cyfrowej
zobowiązania w zakresie pełnej dostępności sieci poprzez zapewnienie również
dostępności stron internetowych sektora prywatnego należących do podmiotów
świadczących podstawowe usługi obywatelom. Tego rodzaju strony internetowe
zapewniają dostęp do informacji i możliwość interakcji, np. na potrzeby
udzielania zamówień, prowadzenia księgowości, rozliczeń i płatności oraz
uzyskiwania wsparcia. 2. WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI
STRONAMI I OCENY SKUTKÓW 2.1. Konsultacje z
zainteresowanymi stronami W celu rozpoznania istniejących problemów i
potrzeb przeprowadzono wiele konsultacji społecznych i analiz dotyczących
państw członkowskich, branży i społeczeństwa obywatelskiego: –
analiza porównawcza 2010-2011 pt. „Monitorowanie
eDostępności”[8];
–
Analiza pt. „Ocena ekonomiczna dla potrzeb poprawy
poziomu usług i produktów eDostępności”[9].
warsztaty dotyczące dostępności sieci (2008)[10]; –
konsultacja społeczna za pośrednictwem
interaktywnej platformy internetowej Komisji „Twój głos w Europie” (2008)[11]; –
badanie pt. „Dostępność sieci w krajach
europejskich”[12];
–
analiza porównawcza „Ocena postępów eDostępności w
Europie” (2006–2008)[13];
–
grupy ekspertów państw członkowskich do spraw
„e-Integracji” i „komunikacji integracyjnej”[14]; –
bezpośrednie konsultacje i spotkania z
przedstawicielami głównych organizacji społeczeństwa obywatelskiego, takich jak
Europejskie Forum Osób Niepełnosprawnych i Europejska Unia Niewidomych, AGE,
ANEC, oraz z branżą oprogramowania i jednym z europejskich stowarzyszeń
branżowych[15]. 2.2. Ocena skutków Pod kierownictwem Dyrekcji Generalnej ds.
Społeczeństwa Informacyjnego i Mediów utworzona została grupa sterująca ds.
oceny skutków uwzględniająca szeroką reprezentację służb i departamentów
Komisji. Były to: Służba Prawna, Sekretariat Generalny oraz DG ds. Komunikacji,
DG ds. Gospodarczych i Finansowych, DG ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i
Włączenia Społecznego, DG ds. Przedsiębiorstw i Przemysłu, DG Eurostat, DG. ds.
Zdrowia i Konsumentów, DG ds. Informatyki, DG ds. Rynku Wewnętrznego i Usług
oraz DG ds. Sprawiedliwości. Zadaniem grupy sterującej było przeanalizowanie i
omówienie różnych aspektów i możliwości związanych z niniejszym wnioskiem. Wersja ostateczna oceny skutków uwzględnia
odpowiedzi na zalecenia Rady ds. Oceny Skutków. 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU 3.1. Podstawa prawna Artykuł 114 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu
Unii Europejskiej (TFUE). 3.2. Zasada pomocniczości Zasada pomocniczości ma zastosowanie, o ile
aspekty, których dotyczy niniejszy wniosek, nie wchodzą w zakres wyłącznej
kompetencji UE. Cele wniosku nie mogą zostać osiągnięte w
sposób wystarczający przez państwa członkowskie z następującej przyczyny (z
następujących przyczyn): Wniosek dotyczy aspektów transnarodowych,
które nie mogą być przedmiotem działań poszczególnych państw członkowskich.
Działania na poziomie krajowym są niewystarczające dla zbliżenia środków
krajowych i skoordynowanego wdrożenia zharmonizowanego podejścia, o czym
świadczą przeprowadzone analizy i konsultacje; Zróżnicowanie krajowe w zakresie podejścia
stwarza obciążenia i bariery dla przedsiębiorstw dążących do interakcji ponad
granicami. Powoduje to ograniczenie zakresu dojrzałego rynku publicznego produktów
i usług dostępności sieci oraz może ograniczać mobilność obywateli, którzy
korzystają z technologii wspomagających. Skuteczniejsze wykorzystanie zasobów stałoby
się możliwe dzięki zastosowaniu zharmonizowanych wymogów oraz uczestnictwu w
mechanizmie współpracy w zakresie wymiany dobrych praktyk, wiedzy eksperckiej i
rozwiązań będących odpowiedzią na rozwój technologiczny. 3.3. Zasada proporcjonalności Zasada proporcjonalności jest gwarantowana
poprzez ograniczenie wniosku do minimalnego wykazu (rodzajów) stron
internetowych, przy czym państwa członkowskie mają możliwość jego rozszerzenia.
Ponadto do decyzji uznaniowej państw
członkowskich pozostawiono istotne parametry wykonawcze, takie jak wybór
organu, który będzie odpowiedzialny za weryfikację zgodności. 3.4. Wniosek Artykuł 1 – Przedmiot i zakres Dyrektywa ma na celu zbliżenie przepisów
ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących
dostępności stron internetowych instytucji sektora publicznego poprzez
określenie zharmonizowanych wymogów. Wniosek zawiera przepisy techniczne, w oparciu
o które państwa członkowskie udostępniają treść określonych rodzajów stron
internetowych instytucji sektora publicznego (zwanych dalej „przedmiotowymi
stronami internetowymi”). Wymienione w wykazie rodzaje stron internetowych
zawierają informacje udostępniane przez instytucje sektora publicznego oraz
świadczone przez nie usługi, które mają zasadnicze znaczenie dla udziału
obywateli w gospodarce i społeczeństwie oraz dla korzystania przez obywateli
UE z przysługujących im praw. Wykaz przedstawiono w załączniku; pochodzi on z
przeprowadzonej w 2001 r. analizy porównawczej dotyczącej administracji
elektronicznej[16]. Państwa członkowskie mogą rozszerzyć wykaz
rodzajów stron internetowych. Artykuł 2 – Definicje W dyrektywie wyjaśniono terminy dotyczące
stron internetowych, norm i podmiotów publicznych. Terminologia dotycząca
treści internetowych i interfejsu użytkownika jest podobna do terminologii
zastosowanej przez W3C w kontekście własnej inicjatywy na rzecz dostępności
sieci oraz zgodnie z projektem normy z mandatu 376. Artykuł 3 – Wymogi dostępności sieci Wymogi dostępności sieci określone zostały w
dwóch wymiarach: –
zorientowanie na użytkownika; –
zorientowanie na rynek i interoperacyjność. Ze względu na fakt, iż wymogi mogą ulec
zmianie na skutek bardziej przełomowych ewolucji technologicznych i
społecznych, Komisja uprawniona jest do przyjmowania aktów delegowanych w celu
ewentualnego uszczegółowienia zharmonizowanych wymogów koniecznych dla
zapewnienia dostępności przedmiotowych stron internetowych. W celu szybkiej realizacji bieżących
zobowiązań politycznych powyższe przepisy mają zostać wdrożone w terminie do
dnia 31 grudnia 2015 r. Artykuł 4 – Normy zharmonizowane i
domniemanie zgodności Niniejsza dyrektywa jest zgodna z
rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 w sprawie
normalizacji europejskiej zmieniającym dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG
oraz dyrektywy 94/9/WE, 94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 98/34/WE, 2004/22/WE,
2007/23/WE, 2009/23/WE i 2009/105/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz
uchylającym decyzję 87/95/EWG i decyzję nr 1673/2006/WE, które zapewnia Komisji
podstawę prawną do zwrócenia się do europejskich organizacji normalizacyjnych o
opracowanie norm zharmonizowanych mających umożliwić zainteresowanym stronom
przyjęcie domniemania zgodności. Odniesienia do takich norm miałyby być
publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, ze wskazaniem, w
razie konieczności, wariantów, które należy uwzględnić w ramach stosowania
takich norm. W jednym z motywów dyrektywy wskazano, że w
ramach normy europejskiej wynikającej z mandatu 376, a następnie w normie
zharmonizowanej, która powinna powstać w oparciu o rezultat przedmiotowych
prac, należy uwzględnić kryteria powodzenia i wymogi zgodności na poziomie
AA określone w wersji 2.0 Wytycznych dotyczących dostępności treści
internetowych (WCAG 2.0) wydanych przez World Wide Web Consortium (W3C). Te
neutralne pod względem technologicznym wytyczne stanowią podstawę dla wymogów
dostępności sieci. Artykuł 5 – Normy europejskie oraz
międzynarodowe i domniemanie zgodności W razie braku norm zharmonizowanych dyrektywa
zapewnia rozwiązanie pozwalające na domniemanie zgodności z wymogami
dostępności sieci w odniesieniu do przedmiotowych stron internetowych
spełniających normy europejskie lub części norm europejskich, które zostały
ustalone przez Komisję w drodze aktów delegowanych. W ramach mandatu 376
przygotowywana jest norma europejska obejmująca kwestię dostępności sieci. W razie braku takiej normy europejskiej
dyrektywa zapewnia również rozwiązanie pozwalające na domniemanie zgodności z
wymogami dostępności sieci w odniesieniu do przedmiotowych stron internetowych,
które spełniają części normy ISO/IEC 40500:2012 dotyczące kryteriów powodzenia
i wymogów zgodności na poziomie AA. Artykuł 6 – Środki dodatkowe Wnioskuje się o przyjęcie środków dodatkowych
przyczyniających się do podnoszenia świadomości, zawierania porozumień o
współpracy i rozwoju rynku. Wzywa się państwa członkowskie do ułatwienia
rozszerzenia dostępności sieci na strony internetowe sektora publicznego inne
niż przedmiotowe, co spowoduje przyspieszenie rozwoju rynku i zapewnienie
obywatelom UE dostępności sieci. Artykuł 7 – Sprawozdawczość Dostępność danej strony internetowej należy
stale monitorować pod kątem regularnej aktualizacji treści internetowych.
Państwa członkowskie zostają zobowiązane do monitorowania przedmiotowych stron
internetowych instytucji sektora publicznego przy wykorzystaniu metodyki określonej
przez Komisję, zgodnie z procedurą przewidzianą w dyrektywie. W ramach tej metodyki będą wykorzystywane
procedury i metody oceny technicznej z normy zharmonizowanej, o ile będzie ona
dostępna i odpowiednia, a metodyka taka zostanie opublikowana w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Państwa członkowskie miałyby swobodę w
zakresie uzgodnienia odpowiedniego mechanizmu takich weryfikacji poprzez
wyznaczenie odpowiedzialnych organów. Państwa członkowskie składają roczne
sprawozdania na temat wyników takiego monitoringu. Sprawozdania powinny również
uwzględniać ewentualne rozszerzenie wykazu rodzajów przedmiotowych stron
internetowych, a także wszelkich środków dodatkowych podjętych zgodnie z art.
6. Uzgodnienia dotyczące składania przez państwa
członkowskie sprawozdań podjęte zostają w trybie procedury przewidzianej w
dyrektywie. Artykuł 8 – Wykonywanie przekazanych
uprawnień Dyrektywa zawiera przepisy dotyczące
wykonywania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE, który pozwala
prawodawcy na przekazanie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów o charakterze
nieustawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre,
inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego. Procedura taka byłaby stosowana
w celu uszczegółowienia wymogów dostępności sieci określonych w dyrektywie (jak
wskazano w art. 3) oraz ustalenia normy europejskiej lub części normy
europejskiej pozwalających na domniemanie zgodności z wymogami dostępności
sieci w odniesieniu do przedmiotowych stron internetowych, które je spełniają. Artykuł 9 – Komitet Komisję wspomaga komitet opisany w
rozporządzeniu (UE) nr 182/2011. Przewidziano odniesienia do procedur,
doradczych lub sprawdzających, stosowanych w sposób szczególny na podstawie
artykułów dyrektywy. Artykuł 10 – Transpozycja Określony w dyrektywie termin wejścia w życie
przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych koniecznych dla
zapewnienia zgodności z dyrektywą to 30 czerwca 2014 r. Artykuł 11 – Przegląd Przegląd stosowania dyrektywy ma zostać
przeprowadzony w terminie trzech lat od jej wejścia w życie. 4. WPŁYW NA BUDŻET Brak wpływu na budżet Unii. 2012/0340 (COD) Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie dostępności stron internetowych
instytucji sektora publicznego (Tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej, w szczególności jego art. 114 ust. 1, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu
Ekonomiczno-Społecznego[17],
uwzględniając opinię Komitetu Regionów[18], stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą
ustawodawczą, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Trend kształtujący
społeczeństwo cyfrowe zapewnia użytkownikom nowe sposoby dostępu do informacji
i usług. Podmioty udostępniające informacje i świadczące usługi, takie jak
instytucje sektora publicznego, w coraz większym stopniu posługują się
internetem w celu tworzenia, gromadzenia i udostępniania szerokiego zakresu
informacji i świadczenia w trybie online usług o zasadniczym znaczeniu dla
społeczeństwa. (2) Dostępność sieci wiąże się z
zasadami i technikami, jakie należy stosować w ramach tworzenia stron
internetowych, tak aby ich treść była dostępna dla wszystkich użytkowników,
szczególnie dla osób o ograniczeniach funkcjonalnych, w tym dla osób
niepełnosprawnych. Treść stron internetowych obejmuje informacje tekstowe
i nietekstowe, a także pobieranie formularzy i dwukierunkową interakcję,
np. przetwarzanie formularzy cyfrowych, uwierzytelnianie i transakcje, takie
jak obsługa spraw i płatności. (3) W planie działań na rzecz
administracji elektronicznej na lata 2011-2015[19] Komisja wzywa do podjęcia działań
zmierzających do tworzenia usług administracji elektronicznej zapewniających
integracyjność i dostępność. (4) W komunikacie pt. „Europejska
agenda cyfrowa”[20]
Komisja zapowiada, iż strony internetowe instytucji publicznych powinny być w
pełni dostępne do roku 2015. (5) Program ramowy w zakresie
badań, rozwoju technologicznego i demonstracji[21] oraz program na rzecz konkurencyjności i
innowacji[22]
służą wspieraniu badań i działań rozwojowych dotyczących rozwiązań
technologicznych dla problemów związanych z dostępnością. (6) Ratyfikując Konwencję o
prawach osób niepełnosprawnych ONZ („konwencja ONZ”), większość państw
członkowskich Unii, poprzez fakt jej podpisania, zobowiązała się do
„zapewnienia osobom niepełnosprawnym, na zasadzie równości z innymi
osobami, dostępu do m.in. technologii informacyjno-komunikacyjnych” oraz do
podjęcia „odpowiedni[ch] środk[ów] w celu […] popierania dostępu osób
niepełnosprawnych do nowych technologii i systemów
informacyjno-komunikacyjnych, w tym do Internetu”. (7) Europejska strategia w
sprawie niepełnosprawności 2010-2020[23]
opiera się na konwencji ONZ i zawiera działania w kilku obszarach
priorytetowych, w tym także w obszarze dostępności sieci, których celem
jest „zapewnienie dostępności towarów, usług, także publicznych, oraz urządzeń
wspomagających dla osób niepełnosprawnych”. (8) Rozporządzenie Rady (WE) nr
1081/2006 ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu
Spójności[24]
zawiera przepisy dotyczące dostępności ICT. Nie odnosi się jednak ono do
specyfiki dostępności sieci. (9) Szybko rozwijający się rynek
usług dostępności sieci obejmuje szereg podmiotów gospodarczych, takich jak
podmioty programujące strony internetowe lub tworzące oprogramowanie do
budowania stron internetowych, zarządzania nimi i ich testowania, podmioty
tworzące aplikacje klienckie, takie jak wyszukiwarki internetowe i związane
z nimi technologie wspomagające, podmioty wdrażające usługi certyfikacji
i podmioty szkolące dostawców usług. (10) Niektóre państwa członkowskie
przyjęły środki oparte na międzynarodowych wytycznych dotyczących projektowania
dostępnych stron internetowych, przy czym wprowadzone instrukcje często dotyczą
różnych wersji lub różnych poziomów zgodności z takimi wytycznymi, bądź na
poziomie krajowym wprowadzone zostały warianty techniczne. (11) Wśród dostawców zapewniających
dostępność sieci jest znaczna liczba małych i średnich przedsiębiorstw
(MŚP). Dostawcy i MŚP niechętnie angażują się w przedsięwzięcia biznesowe
poza macierzystymi rynkami. Ze względu na różnice w specyfikacjach i
regulacjach dotyczących dostępności sieci ich konkurencyjność i rozwój hamowane
są przez dodatkowe koszty, które trzeba by ponieść w związku z tworzeniem i
wprowadzaniem na rynek transgranicznych produktów i usług związanych z
dostępnością sieci. (12) Problemem nabywców stron
internetowych oraz związanych z nimi produktów i usług są wysokie ceny
świadczenia usług lub uzależnienie od jednego dostawcy, co wynika
z ograniczonej konkurencji. Dostawcy często preferują warianty
zastrzeżonych „norm”, ze szkodą dla zakresu operacyjności aplikacji klienckich
oraz ogólnounijnego, powszechnego dostępu do treści internetowych.
Rozdrobnienie regulacji krajowych ogranicza korzyści, jakie mogłaby przynieść
wymiana doświadczeń z partnerami krajowymi i międzynarodowymi w kwestii
reagowania na zmiany społeczne i technologiczne. (13) W celu wyeliminowania
rozdrobnienia konieczne jest zbliżenie środków krajowych na poziomie unijnym w
oparciu o porozumienie w sprawie wymogów dostępności stron internetowych
instytucji sektora publicznego. Ograniczyłoby to niepewność programistów
internetowych i sprzyjałoby interoperacyjności. Zastosowanie neutralnych pod
względem technologicznym wymogów dostępności nie będzie hamowało
innowacyjności, a może ją wręcz stymulować. (14) Zharmonizowane podejście
powinno również pozwolić unijnym instytucjom sektora publicznego
i przedsiębiorstwom na czerpanie korzyści gospodarczych i społecznych
z rozszerzenia zakresu świadczenia usług online na większą liczbę obywateli
i klientów. Powinno to zwiększyć potencjał rynku wewnętrznego produktów i
usług związanych z dostępnością sieci. Dzięki związanemu z tym rozwojowi rynku
przedsiębiorstwa powinny mieć swój udział we wzroście gospodarczym i tworzeniu
nowych miejsc pracy na terenie Unii. Wzmocnienie rynku wewnętrznego powinno
zwiększyć atrakcyjność inwestycji w Unii. Tańsze zapewnianie dostępności sieci
powinno również przynieść korzyści instytucjom rządowym i samorządowym. (15) Obywatele powinni czerpać
korzyści z szerszego dostępu do usług sektora publicznego online oraz
otrzymywać usługi i informacje, które ułatwią im korzystanie z przysługujących
im praw w całej Unii, w szczególności z prawa do swobodnego przemieszczania się
i pobytu na terytorium Unii oraz swobody przedsiębiorczości i świadczenia
usług. (16) Wymogi dostępności sieci
określone w niniejszej dyrektywie są neutralne pod względem technologicznym.
Wskazują one wyłącznie, jakie podstawowe funkcje muszą zostać spełnione, aby
użytkownik był w stanie percypować, obsługiwać lub zrozumieć daną stronę
internetową i jej treść. W wytycznych nie określono, w jaki sposób należy
to osiągnąć ani jaką technologię należy wybrać w przypadku danej strony
internetowej lub informacji bądź aplikacji w trybie online. W związku z
tym nie hamują one innowacji. (17) Interoperacyjność związana z
dostępnością sieci powinna być oparta na powszechnie przyjętych i stosowanych
specyfikacjach, które maksymalizują kompatybilność treści internetowych z
istniejącymi i przyszłymi aplikacjami klienckimi i technologiami
wspomagającymi. W szczególności treści internetowe powinny zapewniać na użytek
aplikacji klienckich wspólne kodowanie wewnętrzne języka naturalnego, struktur,
relacji i sekwencji, a także dane wszelkich integralnych elementów składowych
interfejsu użytkownika. W ten sposób interoperacyjność staje się źródłem
korzyści dla użytkowników, pozwalając im na wykorzystanie posiadanych aplikacji
klienckich do uzyskiwania dostępu do stron internetowych z każdego
miejsca – kolejną korzyścią dla użytkowników mógłby stać się szerszy wybór
i niższe ceny w całej Unii. Na interoperacyjności skorzystaliby również
dostawcy i nabywcy produktów i usług związanych z dostępnością sieci. (18) Jak podkreślono w Europejskiej
agendzie cyfrowej, instytucje publiczne powinny odegrać rolę w promowaniu
rynków treści internetowych. Instytucje rządowe i samorządowe mogą
przyczyniać się do rozwoju rynków treści poprzez udostępnienie informacji
sektora publicznego na przejrzystych, skutecznych i niedyskryminacyjnych
warunkach. Jest to ważne źródło potencjalnego wzrostu innowacyjnych usług
internetowych. (19) Celem dyrektywy powinno być
zapewnienie, w oparciu o wspólne wymogi, dostępności określonych rodzajów stron
internetowych instytucji sektora publicznego, które maja istotne znaczenie dla
społeczeństwu. Takie rodzaje stron internetowych wskazano w analizie
porównawczej z 2001 r. dotyczącej administracji elektronicznej[25]
i wykorzystano jako podstawę do sporządzenia wykazu przedstawionego
w załączniku. (20) Niniejsza dyrektywa określa
wymogi dostępności sieci dla niektórych rodzajów stron internetowych instytucji
sektora publicznego. Aby ułatwić spełnienie tych wymogów przez przedmiotowe
strony internetowe, należy przewidzieć domniemanie zgodności w odniesieniu do
przedmiotowych stron internetowych spełniających normy zharmonizowane, które są
opracowywane i publikowane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i
Rady (UE) nr 1025/2012 w sprawie normalizacji europejskiej oraz zmieniającym
dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG oraz dyrektywy 94/9/WE, 94/25/WE,
95/16/WE, 97/23/WE, 98/34/WE, 2004/22/WE, 2007/23/WE, 2009/23/WE i 2009/105/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylającym decyzję 87/95/EWG i decyzję nr
1673/2006/WE, na potrzeby określenia szczegółowych specyfikacji technicznych
związanych z tymi wymogami. Na podstawie wspomnianego rozporządzenia państwa
członkowskie i Parlament Europejski mogą zgłaszać zastrzeżenia wobec norm
zharmonizowanych, które ich zdaniem nie spełniają w pełni wymogów dostępności
sieci określonych w niniejszej dyrektywie. (21) Komisja przyznała już
europejskim organizacjom normalizacyjnym mandat M/376[26] na
opracowanie normy europejskiej określającej wymagania dostępności funkcjonalnej
produktów i usług ICT, w tym treści internetowych, które mogłyby być
wykorzystywane w ramach zamówień publicznych, a także do innych celów, np.
zamówień w sektorze prywatnym. W związku z tym europejskie organizacje
normalizacyjne zostały zobowiązane do nawiązania ścisłej współpracy
z odpowiednimi forami i konsorcjami ds. norm branżowych, w tym z World
Wide Web Consortium (W3C/WAI). W oparciu o rezultaty tych prac powinna powstać
norma zharmonizowana, pozwalająca na domniemanie zgodności z wymogami
dostępności sieci określonymi w niniejszej dyrektywie. (22) Do czasu opublikowania
odniesień do takiej normy zharmonizowanej lub jej części należy przewidzieć
domniemanie zgodności z wymogami dostępności sieci w odniesieniu do
przedmiotowych stron internetowych spełniających normy europejskie lub części
norm europejskich, które zostały ustalone przez Komisję w drodze aktów
delegowanych. Taką normą mogłaby być norma europejska, która powinna zostać
przyjęta w oparciu o mandat M/376. (23) W razie braku takiej normy
europejskiej należy przewidzieć domniemanie zgodności z wymogami dostępności
sieci w odniesieniu do przedmiotowych stron internetowych, które spełniają
części normy międzynarodowej ISO/IEC 40500:2012 dotyczące kryteriów powodzenia
i wymogów zgodności na poziomie AA. Norma międzynarodowa ISO/IEC
40500:2012 jest dokładnie taka sama jak pierwotne wytyczne WCAG 2.0. Kryteria
powodzenia i wymogi zgodności na poziomie AA określone dla stron internetowych
w wersji 2.0 Wytycznych dotyczących dostępności treści internetowych (WCAG 2.0)
wydanych przez W3C są powszechnie uznawane przez zainteresowane strony na
poziomie międzynarodowym i europejskim, co zapewnia podstawę dla adekwatnych
specyfikacji dostępności sieci. Fakt ten podkreślono w konkluzjach Rady w
sprawie dostępnego społeczeństwa informacyjnego[27]. (24) Należy na bieżąco monitorować
zgodność z wymogami dostępności sieci, od momentu utworzenia strony
internetowej instytucji sektora publicznego poprzez wszelkie dalsze
aktualizacje jej treści. Zharmonizowana metodyka monitorowania będzie obejmować
sposób weryfikacji – na jednolitej zasadzie we wszystkich państwach
członkowskich – stopnia zgodności strony internetowej z wymogami
dostępności sieci, zbiór reprezentatywnych próbek oraz cykliczność
monitorowania. Państwa członkowskie powinny składać coroczne sprawozdania na
temat wyników monitorowania, a w bardziej ogólnym ujęciu, na temat wykazu
działań podjętych w zastosowaniu niniejszej dyrektywy. (25) Dzięki zharmonizowanym ramom
branża programistów internetowych powinna napotykać mniej barier dla
funkcjonowania na rynku wewnętrznym, przy jednoczesnym ograniczeniu kosztów
ponoszonych przez instytucje rządowe i samorządowe oraz innych nabywców
produktów i usług związanych z dostępnością sieci. (26) Aby zapewnić zgodność sposobu
udostępniania przedmiotowych stron internetowych z wymogami dostępności sieci
określonymi w niniejszej dyrektywie, należy przekazać Komisji uprawnienia do
przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej w celu ewentualnego uszczegółowienia tych wymogów oraz ustalenia
normy europejskiej lub części normy europejskiej, która w razie braku norm
zharmonizowanych pozwalałaby na domniemanie zgodności z wymogami dostępności
sieci w odniesieniu do przedmiotowych stron internetowych spełniających taką
normę lub jej części. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac
przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na
poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja
powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie
stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. (27) W celu zapewnienia jednolitych
warunków wykonania odpowiednich przepisów niniejszej dyrektywy należy przyznać
Komisji uprawnienia wykonawcze. W odniesieniu do określania metodyki, jaką
powinno stosować państwo członkowskie do monitorowania zgodności przedmiotowych
stron internetowych ze wspomnianymi wymogami, należy zastosować procedurę sprawdzającą.
W odniesieniu do określania zasad sprawozdawczości państw członkowskich dla
Komisji na temat wyników takiego monitorowania należy zastosować procedurę
doradczą. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r.
ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa
członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję. (28) Z uwagi na fakt, iż cel
niniejszej dyrektywy, tj. stworzenie zharmonizowanego rynku dostępności stron
internetowych instytucji sektora publicznego, nie może zostać osiągnięty
w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, ponieważ wymaga on
harmonizacji różnych przepisów istniejących obecnie w ramach ich systemów
prawnych, a tym samym możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie unijnym,
Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości przewidzianą w art. 5
Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności przewidzianą w
tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do
osiągnięcia tego celu, PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: Artykuł 1 Przedmiot i zakres 1.
Niniejsza dyrektywa ma na celu zbliżenie przepisów
ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich
dotyczących dostępności stron internetowych instytucji sektora publicznego dla
wszystkich użytkowników, szczególnie dla osób o ograniczeniach
funkcjonalnych, w tym dla osób niepełnosprawnych. 2.
Określa ona zasady, na jakich państwa członkowskie
udostępniają treść stron internetowych należących do instytucji sektora
publicznego, których rodzaje określono w załączniku. 3.
Państwa członkowskie mogą rozszerzyć zakres
stosowania niniejszej dyrektywy na inne rodzaje stron internetowych sektora
publicznego niż te, o których mowa w ust. 2. Artykuł 2 Definicje Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje: 1) „przedmiotowe strony internetowe”
oznaczają strony internetowe, o których mowa w art. 1 ust. 2 niniejszej
dyrektywy; 2) „treść stron internetowych” oznacza
informacje przekazywane użytkownikowi za pośrednictwem aplikacji klienckiej
wraz z kodem lub znacznikiem informacji (ang. mark-up) określającym strukturę,
prezentację i interakcje danej treści; 3) „aplikacja kliencka” (ang. user agent)
oznacza oprogramowanie służące do pobierania i prezentowania treści
internetowych przez użytkowników, w tym przeglądarki internetowe, odtwarzacze
multimedialne, wtyczki programowe i inne programy pozwalające na pobieranie i
przedstawianie treści internetowych oraz na interakcję z nimi; 4) „norma” oznacza specyfikację
techniczną przyjętą przez uznaną jednostkę normalizacyjną do wielokrotnego lub
ciągłego stosowania, zgodność z którą nie jest obowiązkowa, jak określono w
art. 2 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012; 5) „norma międzynarodowa” oznacza normę
przyjętą przez międzynarodową jednostkę normalizacyjną, jak określono w art. 2
ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1025/2012; 6) „norma europejska” oznacza normę
przyjętą przez europejską organizację normalizacyjną, jak określono w art. 2
ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1025/2012; 7) „norma zharmonizowana” oznacza normę
europejską przyjętą na podstawie złożonego przez Komisję wniosku do celów
zastosowania prawodawstwa harmonizacyjnego Unii, jak określono w art. 2 ust. 1
lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1025/2012; 8) „instytucje sektora publicznego”
oznaczają państwo, instytucje regionalne lub lokalne, podmioty prawa
publicznego, zgodnie z definicją w art. 1 ust. 9 dyrektywy 2004/18/WE, oraz
związki złożone z jednej lub kilku takich instytucji lub z jednego lub kilku
takich podmiotów prawa publicznego. Artykuł 3 Wymogi dostępności sieci 1.
Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki,
aby zapewnić udostępnianie przedmiotowych stron internetowych a) w sposób spójny i adekwatny do ich
percepcji, obsługi i zrozumienia przez użytkowników, z uwzględnieniem
możliwości dostosowania sposobu prezentacji treści i interakcji, włącznie z
zapewnieniem, w razie potrzeby, dostępnej alternatywy elektronicznej; b) w sposób umożliwiający interoperacyjność
z różnorodnymi aplikacjami klienckimi i technologiami wspomagającymi na
poziomie unijnym i międzynarodowym. 2.
Państwa członkowskie zaczynają stosować przepisy
ust. 1 w terminie do dnia 31 grudnia 2015 r. 3.
Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów
delegowanych zgodnie z art. 8 w celu ewentualnego uszczegółowienia wymogów
dostępności sieci określonych w ust. 1. Artykuł 4 Domniemanie zgodności z normami
zharmonizowanymi 1.
Domniemywa się, że przedmiotowe strony internetowe
spełniające normy zharmonizowane lub części norm zharmonizowanych, do których
odniesienia zostały opracowane i opublikowane przez Komisję w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1025/2012,
spełniają wymogi dostępności sieci objęte tymi normami lub ich częściami,
określone w art. 3. Artykuł 5 Domniemanie zgodności z normami europejskimi
lub międzynarodowymi 1.
O ile odniesienia do norm zharmonizowanych, o
których mowa w art. 4, nie zostały jeszcze opublikowane, domniemywa się
zgodności przedmiotowych stron internetowych spełniających normy europejskie
lub części norm europejskich ustalone na podstawie ust. 2 z wymogami
dostępności sieci objętymi tymi normami lub ich częściami, określonymi w art.
3. 2.
Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów
delegowanych zgodnie z art. 8 w celu ustalenia norm europejskich lub
części norm europejskich, o których mowa w ust. 1. 3.
O ile odniesienia do norm europejskich, o których
mowa w ust. 1, nie zostały jeszcze ustalone, domniemywa się zgodności
przedmiotowych stron internetowych spełniających części normy ISO/IEC
40500:2012 dotyczące kryteriów powodzenia i wymogów zgodności na poziomie
AA z wymogami dostępności sieci określonymi w art. 3. Artykuł 6 Środki dodatkowe 1.
Państwa członkowskie propagują umieszczanie na
przedmiotowych stronach internetowych informacji o ich dostępności, szczególnie
o ich zgodności z niniejszą dyrektywą, wraz z ewentualnymi informacjami
dodatkowymi dla użytkowników na temat dostępności. 2.
Państwa członkowskie podejmują środki, aby ułatwić
rozszerzenie stosowania wymogów dostępności sieci określonych w art. 3 na
wszystkie strony internetowe instytucji sektora publicznego inne niż
przedmiotowe strony internetowe, w szczególności na strony internetowe
instytucji sektora publicznego objęte istniejącymi przepisami krajowymi lub
stosownymi środkami dotyczącymi dostępności sieci. 3.
Państwa członkowskie wspierają odpowiednie
mechanizmy umożliwiające konsultacje na temat dostępności sieci z właściwymi
zainteresowanymi stronami oraz publikowanie informacji na temat wszelkich zmian
w obszarze polityki dostępności sieci wraz z doświadczeniami i ustaleniami
wynikającymi z realizacji dostępności sieci. 4.
Państwa członkowskie współpracują na poziomie
unijnym z zainteresowanymi stronami reprezentującymi branżę i społeczeństwo
obywatelskie, przy wsparciu ze strony Komisji, w celu dokonywania przeglądu
zmian rynkowych i technologicznych oraz postępów w zakresie dostępności sieci
na potrzeby sprawozdawczości rocznej, o której mowa w art. 7 ust. 4, oraz
w celu wymiany najlepszych praktyk. Artykuł 7 Monitorowanie i sprawozdawczość 1.
Państwa członkowskie na bieżąco monitorują
przedmiotowe strony internetowe pod kątem zgodności z wymogami dostępności
sieci przy pomocy metodyki przewidzianej w ust. 4. 2.
Państwa członkowskie składają roczne sprawozdania
na temat wyników monitorowania przeprowadzanego zgodnie z ust. 4, z
uwzględnieniem danych pomiarowych oraz, w stosownych przypadkach, wykazu
stron internetowych, o których mowa w art. 1 ust. 3. 3.
Przedmiotowe sprawozdanie obejmuje również
działania podjęte zgodnie z art. 6. 4.
Komisja określa w drodze aktów wykonawczych
metodykę monitorowania przedmiotowych stron internetowych pod kątem zgodności z
wymogami dostępności sieci określonymi w art. 3. Te akty wykonawcze przyjmuje
się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 9 ust. 3. Metodyka
zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. 5. Metodyka, o której mowa w ust. 4, obejmuje: a) cykliczność monitorowania i dobór próby
przedmiotowych stron internetowych objętych monitorowaniem; oraz b) na poziomie strony internetowej – opis
sposobu przedstawienia zgodności z wymogami dostępności sieci określonymi
w art. 3, z bezpośrednim odniesieniem, w miarę dostępności, do odpowiednich
opisów w normie zharmonizowanej bądź, w razie ich braku, w normach europejskich
lub międzynarodowych, o których mowa odpowiednio w art. 4 i 5. 6.
Ustalenia dotyczące sprawozdawczości państw
członkowskich dla Komisji przyjmowane są przez Komisję w drodze aktów
wykonawczych. Akty wykonawcze przyjmuje się
zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 9 ust. 2. Artykuł 8 Wykonywanie przekazanych uprawnień 1.
Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych
powierza się Komisji na warunkach określonych w niniejszym artykule. 2.
Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o
których mowa w art. 3 i 5, powierza się na czas nieokreślony od daty wejścia w
życie niniejszej dyrektywy. 3.
Przekazanie uprawnień, o którym mowa
w art. 3 i 5, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament
Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w
niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia
po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub
w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na
ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. 4.
Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja
przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. 5.
Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 i 5
wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły
sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi
Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament
Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin
ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub
Rady. Artykuł 9 Komitet 1.
Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest
komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 2.
W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje
się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 3.
W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje
się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. Artykuł 10 Transpozycja 1.
Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy
ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej
dyrektywy najpóźniej do dnia 30 czerwca 2014 r. Niezwłocznie przekazują
Komisji tekst tych przepisów. Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie
zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy
ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są
przez państwa członkowskie. 2.
Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst
podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej
niniejszą dyrektywą. Artykuł 11 Przegląd Komisja
przeprowadza przegląd stosowania niniejszej dyrektywy w terminie trzech lat od
jej wejścia w życie. Artykuł 12 Wejście w życie Niniejsza
dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Artykuł 13 Adresaci Niniejsza
dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich zgodnie z Traktatami. Sporządzono w Brukseli dnia […]
r. W imieniu Parlamentu Europejskiego W
imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący ZAŁĄCZNIK Rodzaje stron internetowych instytucji sektora publicznych (o których mowa w art. 1 ust.
2) (1)
Podatki dochodowe: deklaracje, informacje o
wymiarze podatku (2)
Usługi poszukiwania zatrudnienia oferowane przez
urzędy pracy (3)
Świadczenia z zabezpieczenia społecznego: zasiłki
dla bezrobotnych, dodatki na dziecko, koszty leczenia (zwrot lub rozliczenia
bezpośrednie), stypendia dla studentów (4)
Dokumenty tożsamości: paszporty lub prawa jazdy (5)
Rejestracja pojazdów (6)
Wnioski o pozwolenie na budowę (7)
Zgłaszanie zdarzeń policji, np. w przypadku
kradzieży (8)
Biblioteki publiczne, np. katalogi i wyszukiwarki (9)
Wnioski o wydanie aktu urodzenia lub małżeństwa
oraz ich wydawanie (10)
Rekrutacja na studia wyższe lub do szkół wyższych (11)
Zgłaszanie zmiany miejsca pobytu (12)
Usługi związane z ochroną zdrowia: interaktywna
informacja na temat dostępności świadczeń, usługi online dla pacjentów,
umawianie wizyt. [1] Zgodnie z
Konwencją o prawach osób niepełnosprawnych ONZ do osób niepełnosprawnych
zaliczają się osoby z długotrwałą obniżoną sprawnością fizyczną, umysłową,
intelektualną lub sensoryczną, która w interakcji z różnymi barierami może
ograniczać ich pełne i efektywne uczestnictwo w życiu społecznym na równych
zasadach z innymi obywatelami. [2] Wartość
rynku programistów stron internetowych obliczana jest jako suma działalności
gospodarczej (klasy NACE Rev. 2 J6201 – Działalność w zakresie programowania i
J6312 – Działalność portali internetowych). Źródło: Eurostat, Roczne
szczegółowe dane statystyczne przedsiębiorstw w zakresie usług (NACE Rev.2 H-N
i S95), internetowy kod danych sbs_na_1a_se_r2). [3] Źródło: http://www.w3.org/WAI/
[4] http://www.iso.org/iso/iso_catalogue/catalogue_tc/catalogue_detail.htm?csnumber=58625 [5] http://www.un.org/disabilities/default.asp?id=150 [6] http://www.mandate376.eu/
[7] http://ec.europa.eu/governance/impact/planned_ia/docs/2012_just_025_european_accessibiliy_act_en.pdf
[8] W wyniku
analizy (zleconej w 2008 r. jako SMART 2008/0066) sporządzono dwa sprawozdania
roczne – w 2010 r. i 2011 r. (http://www.eaccessibility-monitoring.eu/researchResult.aspx) [9] SMART 2009/00-72:
http://ec.europa.eu/digital-agenda/en/news/study-economic-assessment-and-evaluation-recommendations-improving-e-accessibility-services-and [10] http://ec.europa.eu/digital-agenda/en/news/consultation-workshop-web-accessibility-10-june-2008 [11] http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=COM:2008:0804:FIN:PL:PDF [12] „Dostępność
sieci w krajach europejskich: poziom zgodności z najnowszymi międzynarodowymi
specyfikacjami dostępności, szczególnie z WCAG 2.0, oraz metody lub plany
wdrożenia takich specyfikacji” (SMART 2008/0068). http://ec.europa.eu/digital-agenda/en/news/study-report-web-accessibility-european-countries-level-compliance-latest-international [13] Analiza
porównawcza 2006-2008 – „Ocena postępów eDostępności w Europie” (MEAC-1). Zob. Empirica,
WRC, RNIB, RNID, eWORX (2007), http://ec.europa.eu/digital-agenda/en/news/assessment-status-eaccessibility-europe [14] http://ec.europa.eu/digital-agenda/en/news/groups-supporting-e-inclusion-agenda [15] Europejskie
Stowarzyszenie Branży Technologii Informacyjnych i Komunikacyjnych (European
Information & Communications Technology Industry Association) [16] http://ec.europa.eu/digital-agenda/en/news/egovernment-indicators-benchmarking-eeurope [17] Dz.U. C
110 z 9.5.2006, s. 26 / (COM(2005) 425 final). [18] Dz.U. C 9
z 11.1.2012, s. 65-70. [19] COM(2010)
743 final – tekst nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. [20] COM(2010)
245 final/2 [21] Dz.U. L
412 z 30.12.2006, s. 1-43. [22] Dz.U. L
310 z 9.11.2006, s. 15-40. [23] COM(2010)
636 final – tekst nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. [24] Dz.U. L
210 z 31.7.2006, s. 25. [25] http://ec.europa.eu/digital-agenda/en/news/egovernment-indicators-benchmarking-eeurope [26] http://www.mandate376.eu/
[27] http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/trans/107014.pdf