(1)

W decyzji wykonawczej Komisji 2012/795/UE (2) określono obowiązki państw członkowskich w zakresie sprawozdania na temat wdrażania dyrektywy 2010/75/UE w latach 2013–2016. Skutki czasowe tej decyzji dobiegły końca i należy ją uchylić.

(2)

Należy ustanowić rodzaj, format i częstotliwość przekazywania informacji dotyczących lat po 2017 r., które mają być udostępniane przez państwa członkowskie.

(3)

Zgodnie z art. 72 ust. 1 dyrektywy 2010/75/UE państwa członkowskie zapewniają udostępnienie Komisji informacji na temat wdrażania przedmiotowej dyrektywy, na temat reprezentatywnych danych dotyczących emisji i innych form zanieczyszczenia, na temat dopuszczalnych wielkości emisji, na temat stosowania najlepszych dostępnych technik zgodnie z art. 14 i 15 dyrektywy, w szczególności na temat odstępstw zastosowanych zgodnie z art. 15 ust. 4.

(4)

Państwa członkowskie są ponadto zobowiązane do włączenia informacji wymaganych na podstawie art. 51 ust. 4, art. 55 ust. 2 i art. 59 ust. 1, 2 i 3 dyrektywy 2010/75/UE w sprawozdaniach przedstawianych na podstawie art. 72 tejże dyrektywy.

(5)

Zgodnie z art. 72 ust. 1 dyrektywy 2010/75/UE państwa członkowskie udostępniają te informacje w formacie elektronicznym przy użyciu narzędzia sprawozdawczego udostępnionego przez Komisję w tym celu.

(6)

Dyrektywa 2010/75/UE wymaga, by każda instalacja objęta jej rozdziałem II posiadała indywidualne pozwolenie w celu funkcjonowania. Warunki uzyskania pozwolenia muszą opierać się na efektywności środowiskowej uzyskiwanej przez tę instalację, przy uwzględnieniu jej właściwości technicznych, czynników zewnętrznych, w tym warunków lokalnych, oraz wykorzystywania przez nią najlepszych dostępnych technik. W pozwoleniach określa się warunki, w szczególności w zakresie dopuszczalnych wartości emisji, monitorowania emisji oraz oceny zgodności specyficznej dla każdej odrębnej instalacji. Warunki pozwolenia należy okresowo ponownie rozważyć oraz, kiedy to konieczne, zaktualizować, w szczególności w przypadku gdy nowe konkluzje dotyczące najlepszych dostępnych technik („konkluzje dotyczące BAT”) zostały opublikowane w odniesieniu do głównej działalności danej instalacji, zgodnie z art. 21 ust. 3 dyrektywy 2010/75/UE. Najbardziej skutecznym sposobem na sprawozdanie z wdrożenia dyrektywy 2010/75/UE jest dostarczenie informacji w odniesieniu do każdej instalacji oddzielnie, a zatem rozszerzenie podejścia przyjętego w modułach 2 i 3 decyzji wykonawczej 2012/795/UE na wszystkie sektory.

(7)

Duże obiekty energetycznego spalania i współspalarnie odpadów podlegają przepisom szczegółowym zawartym w rozdziałach III i IV dyrektywy 2010/75/UE. W odniesieniu do tych obiektów państwa członkowskie powinny ponadto dostarczyć informacje na temat wdrożenia tymczasowych odstępstw oraz zabezpieczeń w zakresie kontrolowania emisji, jak określono w art. 32–35 oraz art. 46 ust. 2 dyrektywy 2010/75/UE. W odniesieniu do spalania odpadów i współspalarni odpadów o przepustowości poniżej dwóch ton na godzinę w art. 55 ust. 3 tej dyrektywy wymaga się od państw członkowskich publicznego udostępniania wykazu instalacji. Informacje dotyczące publikacji tego wykazu należy przekazać Komisji do celów monitorowania wdrażania dyrektywy w odniesieniu do tych mniejszych obiektów.

(8)

Zgodnie z art. 72 ust. 1 dyrektywy 2010/75/UE państwa członkowskie muszą również udostępniać reprezentatywne dane dotyczące emisji i innych form zanieczyszczenia. Aby uniknąć zbędnych obciążeń administracyjnych, państwa członkowskie powinny przekazywać informacje na temat tego, gdzie udostępniono dane z monitorowania na podstawie art. 24 ust. 3 lit. b) dyrektywy 2010/75/UE, jak również połączenie z danymi dotyczącymi emisji przekazanymi zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Na mocy tego rozporządzenia państwa członkowskie są zobowiązane do przekazywania danych rocznych dotyczących między innymi transferów odpadów i zanieczyszczeń uwalnianych do powietrza, wody i gleby, zgodnie z załącznikiem II, który obejmuje wszystkie substancje zanieczyszczające wymienione w załączniku II do dyrektywy 2010/75/UE. Jednocześnie wszystkie „instalacje” objęte dyrektywą 2010/75/UE dotyczą lub pokrywają się z terminem „zakład” objętym wspomnianym rozporządzeniem. Dane przekazane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 166/2006 zawierają zatem „reprezentatywne dane dotyczące emisji i innych form zanieczyszczenia” w rozumieniu art. 72 ust. 1 dyrektywy 2010/75/UE.

(9)

Połączenie z przekazywaniem informacji o emisjach zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 166/2006 należy stworzyć, stosując istniejące dane przestrzenne, którymi zarządzają państwa członkowskie zgodnie z art. 4 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/2/WE (4) oraz pkt 8 załącznika III do przedmiotowej dyrektywy. Model danych ustanowiony rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1089/2010 (5) pozwala państwom członkowskim i Komisji połączyć „instalacje”, duże obiekty energetycznego spalania oraz spalarnie i współspalarnie odpadów z „zakładami” w rozumieniu art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 166/2006. Przekazywanie danych przestrzennych dotyczących instalacji, dużych obiektów energetycznego spalania oraz spalarni i współspalarni odpadów zamiast przedstawiania szczegółowych sprawozdań na temat emisji z instalacji stanowi zatem w tym kontekście jedynie inny „rodzaj” przekazywania informacji w rozumieniu art. 72 ust. 2 dyrektywy 2010/75/UE. Obejmuje to dostosowanie modelu INSPIRE do szczególnych wymogów sprawozdawczych zawartych w art. 72 ust. 1 dyrektywy 2010/75/UE, nadając obowiązkowy charakter niektórym elementom informacji przestrzennych które są „voidable” w ramach rozporządzenia (UE) nr 1089/2010.

(10)

W odniesieniu do instalacji i czynności, w których wykorzystuje się rozpuszczalniki organiczne, nieobjętych rozdziałem II dyrektywy 2010/75/UE, a zatem niekoniecznie podlegających specjalnym pozwoleniom dla instalacji, państwa członkowskie powinny przekazywać informacje na temat łącznej liczby instalacji oraz liczby instalacji stosujących plan redukcji emisji, o których mowa w art. 59 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy, lub objętych odstępstwem zgodnie z art. 59 ust. 2 lub 3 tej dyrektywy. W ten sposób Komisja będzie wiedziała, czy i do jakiego stopnia wdrożenie dyrektywy 2010/75/UE mogło zostać naruszone.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na podstawie art. 75 ust. 1 dyrektywy 2010/75/UE,