27.7.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 201/135

(1)

W konkluzjach Rady z dnia 23 listopada 1998 r. i 5 listopada 2002 r. w sprawie monet euro przeznaczonych do celów kolekcjonerskich, w zaleceniu Komisji 2009/23/WE z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych wytycznych dotyczących narodowych stron i emisji monet euro przeznaczonych do obiegu (3), zatwierdzonym przez konkluzje Rady z dnia 10 lutego 2009 r., oraz w zaleceniu Komisji 2010/191/EU z dnia 22 marca 2010 r. dotyczącym zakresu i skutków statusu banknotów i monet euro jako prawnego środka płatniczego (4) określono zalecane praktyki w odniesieniu do emitowania monet euro przeznaczonych do obiegu, w tym okolicznościowych obiegowych monet euro, oraz konsultacji przed zniszczeniem monet euro nadających się do obiegu oraz używania kolekcjonerskich monet euro.

(2)

Brak wiążących przepisów dotyczących emisji monet euro może prowadzić do stosowania różnych praktyk w poszczególnych państwach członkowskich i nie zapewnia wystarczająco zintegrowanych ram dla wspólnej waluty. W interesie przejrzystości i pewności prawnej konieczne jest zatem, by wprowadzić wiążące przepisy dotyczące emisji monet euro.

(3)

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 974/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie wprowadzenia euro (5) monety denominowane w euro i w centach, spełniające wymogi w zakresie nominału i specyfikacji technicznej określone przez Radę, mają status prawnego środka płatniczego we wszystkich państwach członkowskich, których walutą jest euro. Nominały i parametry techniczne monet euro zostały określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 975/98 z dnia 3 maja 1998 r. w sprawie nominałów i parametrów technicznych monet euro przeznaczonych do obiegu (6).

(4)

Państwa członkowskie, których walutą jest euro, powinny również mieć możliwość emitowania monet okolicznościowych o nominale 2 euro celem upamiętnienia szczególnych wydarzeń, w określonych na rok i na emitujące państwo członkowskie pułapach dotyczących liczby emisji monet tego rodzaju. Należy ustalić maksymalną wielkość emisji okolicznościowych monet euro celem zapewnienia, by monety te stanowiły niewielki odsetek łącznej liczby monet o nominale 2 euro znajdujących się w obiegu. Taka maksymalna wielkość emisji powinna jednak umożliwiać emisję takiej ilości monet, która zapewni faktyczny obieg tych okolicznościowych monet euro.

(5)

Państwa członkowskie, których walutą jest euro, powinny mieć również możliwość emitowania kolekcjonerskich monet euro, które nie są przeznaczone do obiegu i które powinny być łatwe do odróżnienia od monet obiegowych. Kolekcjonerskie monety euro powinny posiadać status prawnego środka płatniczego wyłącznie w państwie członkowskim emisji i nie powinny być emitowane w celu wprowadzenia ich do obiegu.

(6)

Właściwe jest, by emisje kolekcjonerskich monet euro były rozliczane pod względem liczby monet, która ma zostać zatwierdzona przez Europejski Bank Centralny, ale raczej łącznie niż dla każdej emisji z osobna.

(7)

Stosowanie różnych nominałów monet euro oraz banknotów euro, przy obecnych założeniach, powinno być okresowo szczegółowo analizowane przez właściwe instytucje pod kątem kryteriów kosztów i akceptacji społecznej. W szczególności Komisja powinna przeprowadzać ocenę skutków dalszej emisji monet o nominale 1 centa i 2 centów.

(8)

Aby zapobiegać niszczeniu nadających się do obiegu monet euro przez jedno państwo członkowskie, podczas gdy istnieje zapotrzebowanie na takie monety w innym państwie członkowskim, powinny one przeprowadzać wzajemne konsultacje przed zniszczeniem takich monet,

1)

„monety obiegowe” oznaczają monety euro przeznaczone do obiegu, których nominały i parametry techniczne zostały określone w rozporządzeniu (WE) nr 975/98;

2)

„monety okolicznościowe” oznaczają monety obiegowe przeznaczone do upamiętnienia szczególnych wydarzeń zgodnie z art. 1h rozporządzenia (WE) nr 975/98;

3)

„monety kolekcjonerskie” oznaczają monety euro przeznaczone do kolekcjonowania, które nie są emitowane z myślą o wprowadzeniu ich do obiegu.

a)

monety okolicznościowe emitowane są wspólnie przez wszystkie państwa członkowskie, których walutą jest euro; lub

b)

moneta okolicznościowa jest emitowana w związku z czasowym zastępstwem na stanowisku szefa państwa lub gdy stanowisko to pozostaje czasowo nieobsadzone.

a)

0,1 % skumulowanej łącznej liczby netto monet o nominale 2 euro, które zostały wprowadzone do obiegu przez wszystkie państwa członkowskie, których walutą jest euro, do początku roku poprzedzającego rok emisji danej monety okolicznościowej; pułap ten może zostać podwyższony do 2,0 % skumulowanej łącznej liczby netto monet o nominale 2 euro wyemitowanych przez wszystkie państwa członkowskie, których walutą jest euro, i znajdujących się w obiegu, jeżeli moneta okolicznościowa upamiętnia powszechnie znane i głęboko symboliczne wydarzenie; w takim przypadku emitujące państwo członkowskie powstrzymuje się przez kolejne cztery lata od emisji kolejnej monety okolicznościowej z zastosowaniem podwyższonego pułapu i wskazuje powody uzasadniające decyzję o zastosowaniu podwyższonego pułapu; lub

b)

5,0 % skumulowanej łącznej liczby netto monet o nominale 2 euro, które zostały wprowadzone do obiegu przez dane państwo członkowskie do początku roku poprzedzającego rok emisji danej monety okolicznościowej;

a)

ich wartość nominalna jest inna od wartości nominalnej monet obiegowych;

b)

nie widnieją na nich obrazy podobne do tych, które widnieją na wspólnych stronach monet obiegowych, a jeżeli widnieją na nich obrazy podobne do widniejących na którejkolwiek z narodowych stron monet obiegowych, można je nadal łatwo rozróżnić po ogólnym wyglądzie;

c)

ich barwa, średnica i waga znacznie się różnią od tych charakteryzujących monety obiegowe w przypadku co najmniej dwóch z trzech powyższych cech; różnica uznawana jest za znaczną, jeżeli wartości z uwzględnieniem tolerancji wykraczają poza granice tolerancji ustalone dla monet obiegowych; oraz

d)

nie mają one kształtowanego brzegu z drobnymi półokrągłymi nacięciami ani kształtu „hiszpańskiego kwiatu”.