18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 68/22

(1)

Substancje perfluoroalkilowe (PFAS) są powszechne w zastosowaniach przemysłowych i konsumenckich, w tym w plamoodpornych powłokach tkanin i dywanów, olejoodpornych powłokach wyrobów z papieru dopuszczonych do kontaktu z żywnością, pian gaśniczych, substancji powierzchniowo czynnych stosowanych w górnictwie i wydobyciu ropy naftowej, środków do pielęgnacji podłóg oraz w składzie insektycydów. Ważną podgrupą są (per)fluorowane organiczne środki powierzchniowo czynne, do których należą perfluorooktanosulfonian (PFOS) oraz kwas perfluorooktanowy (PFOA).

(2)

W wyniku ich szerokiego stosowania obecność PFOS, PFOA, ich soli i prekursorów stwierdza się w środowisku naturalnym, rybach, ptakach i ssakach. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) zwrócił się zatem do panelu naukowego ds. zanieczyszczeń w łańcuchu żywnościowym o przygotowanie opinii w sprawie znaczenia żywności oraz względnego udziału różnych środków spożywczych i materiałów przeznaczonych do kontaktu z żywnością dla narażenia ludzi na PFOS i jego sole, a także o radę w sprawie dalszych kroków w związku z oceną ryzyka organicznych związków perfluorowanych.

(3)

W dniu 21 lutego 2008 r. panel naukowy ds. zanieczyszczeń w łańcuchu żywnościowym przyjął opinię naukową w sprawie PFOS, PFOA i ich soli (1).

(4)

W swojej opinii naukowej EFSA stwierdził, że jest mało prawdopodobne, aby PFOS i PFOA miały szkodliwy wpływ na ogół populacji, jednak zauważył brak pewności w odniesieniu do ich wpływu na rozwój żywych organizmów. EFSA zalecił dalsze zbieranie danych dotyczących poziomu PFAS w żywności i u ludzi, w szczególności w odniesieniu do monitorowania tendencji na narażenie.

(5)

Konwencja Sztokholmska w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych (TZO) zobowiązuje strony Konwencji do monitorowania zawartości TZO, ich substytutów i potencjalnych TZO, a także włączyła PFOS, ich sole oraz fluorek sulfonylu perfluorooktanu (PFOSF) do załącznika B do Konwencji do grupy substancji będących przedmiotem ograniczeń w zakresie produkcji i stosowania,

1.

Państwa członkowskie w okresie 2010–2011 powinny monitorować obecność substancji perfluoroalkilowych w żywności. Monitorowanie to powinno obejmować swym zakresem różnorodne środki spożywcze, uwzględniając zwyczaje żywieniowe, w tym żywność pochodzenia zwierzęcego, jak ryby, mięso, jaja, mleko i produkty pochodne, oraz żywność pochodzenia roślinnego, aby umożliwić dokładną ocenę narażenia.

2.

Państwa członkowskie powinny postępować zgodnie z procedurami pobierania próbek ustanowionymi w załączniku I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1883/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustanawiającego metody pobierania próbek i metody analizy do celów urzędowej kontroli dioksyn i dioksynopodobnych polichlorowanych bifenyli (PCB) w środkach spożywczych (2), aby zapewnić reprezentatywność tych próbek dla badanej partii.

3.

Państwom członkowskim zaleca się przeprowadzenie analizy substancji perfluoroalkilowych w celu wykrycia obecności związków PFOS i PFOA oraz, jeżeli to możliwe, ich prekursorów, takich jak perfluorooktanosulfonamid (PFOSA), N-etylo perfluorooktanosulfonamidoetanol (NEtFOSE) oraz alkohol fluorotelomerowy 8:2. W miarę możliwości państwa członkowskie powinny włączyć do analizy związki podobne do PFOS i PFOA, jednak różniące się długością łańcucha (C4 – C15) oraz środki powierzchniowo czynne zawierające fosforany polifluoroalkilowe (PAPS), takie jak diPAPS 8:2 oraz monoPAPS 8:2, aby ocenić znaczenie ich obecności w żywności.

4.

Państwa członkowskie powinny przeprowadzać analizę substancji perfluoroalkilowych zgodnie z załącznikiem III do rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (3), wykorzystując metodę analizy, o której wiadomo, że daje wiarygodne wyniki. W sytuacji idealnej odzysk powinien mieścić się w zakresie 70–120 %, a limit ilościowy wynosić 1 μg/kg.

5.

Państwom członkowskim zaleca się regularne przekazywanie EFSA danych z monitorowania w przeliczeniu na masę całkowitą wraz z informacjami oraz w formacie sprawozdania elektronicznego zgodnymi z wytycznymi EFSA w celu włączenia tych informacji do bazy danych. Państwa członkowskie powinny przekazać także dane dostępne z poprzednich lat, uzyskane metodą analizy, o której wiadomo, że daje wiarygodne wyniki, w celu monitorowania tendencji na narażenie.