(1)

De Overeenkomst van Parijs (4), die op 12 december 2015 in het kader van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (United Nations Framework Convention on Climate Change — UNFCCC) is ondertekend (de “Overeenkomst van Parijs”), is op 4 november 2016 in werking getreden. De partijen bij de Overeenkomst van Parijs zijn overeengekomen de stijging van de wereldwijde gemiddelde temperatuur ruim onder 2 °C boven het pre-industriële niveau te houden, en te blijven streven naar een maximale temperatuurstijging van 1,5 °C boven dit pre-industriële niveau. Die toezegging is versterkt door de goedkeuring, in het kader van het UNFCCC, van het klimaatpact van Glasgow op 13 november 2021, waarin de Conferentie van de Partijen bij het UNFCCC, die als vergadering van de Partijen bij de Overeenkomst van Parijs fungeert, erkent dat de gevolgen van klimaatverandering veel geringer zullen zijn bij een temperatuurstijging van 1,5 °C ten opzichte van 2 °C, en waarin zij besluit de inspanningen voort te zetten om de temperatuurstijging te beperken tot 1,5 °C.

(2)

Het wordt steeds dringender maatregelen te nemen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen, zoals de Intergouvernementele Werkgroep inzake klimaatverandering (IPCC) heeft verklaard in zijn verslagen van 7 augustus 2021 getiteld “Climate change 2021: The Physical Science Basis” (“Klimaatverandering 2021: de natuurkundige basis”), van 28 februari 2022 getiteld “Climate Change 2022: Impacts, Adaptation and Vulnerability” (“Klimaatverandering 2022: impact, aanpassing en kwetsbaarheid”), en van 4 april 2022 getiteld “Climate Change 2022: Mitigation of Climate Change” (“Klimaatverandering 2022: beperking van de klimaatverandering”). De Unie moet daarom op die urgentie reageren door haar inspanningen op te voeren.

(3)

De Unie beschikt over een regelgevingskader voor de verwezenlijking van de broeikasgasemissiereductiedoelstelling van ten minste 40 % voor 2030, die in 2014 — vóór de inwerkingtreding van de Overeenkomst van Parijs — door de Europese Raad is bekrachtigd. Dat regelgevingskader omvat onder meer Richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad (5) tot vaststelling van een systeem voor de handel in broeikasgasemissierechten binnen de Unie (EU-ETS), Verordening (EU) 2018/841 van het Europees Parlement en de Raad (6) op grond waarvan de lidstaten broeikasgasemissies en -verwijderingen door landgebruik, verandering in landgebruik en bosbouw (land use, land use change and forestry — LULUCF) met elkaar in evenwicht moeten brengen, en Verordening (EU) 2018/842 van het Europees Parlement en de Raad (7) tot vaststelling van nationale streefcijfers voor de vermindering van broeikasgasemissies tegen 2030 voor de sectoren die noch onder Richtlijn 2003/87/EG, noch onder Verordening (EU) 2018/841 vallen.

(4)

De mededeling van de Commissie van 11 december 2019 over de Europese Green Deal vormt een uitgangspunt voor de verwezenlijking van de doelstelling van de Unie om uiterlijk in 2050 klimaatneutraliteit en vervolgens negatieve emissies te bereiken, zoals vastgelegd in artikel 2, lid 1, van Verordening (EU) 2021/1119 van het Europees Parlement en de Raad (8) (“Europese klimaatwet”). De Europese Green Deal omvat een uitgebreide reeks elkaar versterkende maatregelen en initiatieven die erop gericht zijn uiterlijk in 2050 klimaatneutraliteit in de Unie te bereiken, en er wordt een nieuwe groeistrategie in vastgesteld die tot doel heeft de Unie om te vormen tot een eerlijke en welvarende samenleving, met een moderne, hulpbronnenefficiënte en concurrerende economie waarin economische groei is losgekoppeld van het gebruik van hulpbronnen. De Green Deal moet daarnaast het natuurlijk kapitaal van de Unie beschermen, behouden en verbeteren, en de gezondheid en het welzijn van de burgers beschermen tegen milieugerelateerde risico’s en effecten. Tegelijkertijd heeft die transitie gendergelijkheidsaspecten en een bijzonder effect op bepaalde kansarme en kwetsbare groepen, zoals ouderen, personen met een handicap en personen die tot een raciale of etnische minderheid behoren. Daarom moet ervoor worden gezorgd dat de transitie rechtvaardig en inclusief is en dat niemand aan zijn lot wordt overgelaten.

(5)

Op 16 juni 2022 heeft de Raad een aanbeveling inzake het garanderen van een rechtvaardige transitie naar klimaatneutraliteit (9) aangenomen, waarin wordt gewezen op de noodzaak van begeleidende maatregelen en bijzondere aandacht voor de ondersteuning van regio’s, industrieën, micro-, kleine en middelgrote ondernemingen, werknemers, huishoudens en consumenten die voor de grootste uitdagingen zullen staan. In die aanbeveling worden de lidstaten aangemoedigd een reeks maatregelen te overwegen op het gebied van werkgelegenheid en arbeidsmarkttransities, het scheppen van banen en ondernemerschap, gezondheid en veiligheid op het werk, overheidsopdrachten, belasting- en socialebeschermingsstelsels, essentiële diensten en huisvesting, alsook, onder meer met het oog op meer gendergelijkheid, op het gebied van onderwijs en opleiding.

(6)

Door de vaststelling van Verordening (EU) 2021/1119 heeft de Unie de bindende doelstelling om uiterlijk in 2050 klimaatneutraliteit voor de hele economie te bereiken, waardoor de emissies tegen die datum tot nul worden teruggebracht, én de doelstelling om daarna negatieve emissies te bereiken, in wetgeving vastgelegd. Bij die verordening is ook de bindende doelstelling van de Unie vastgesteld om de nettobroeikasgasemissies (emissies na aftrek van verwijderingen) in de Unie tegen 2030 met ten minste 55 % te reduceren ten opzichte van de niveaus van 1990. Voorts wordt in die verordening bepaald dat de bijdrage van nettoverwijderingen aan de klimaatdoelstelling van de Unie voor 2030 moet worden beperkt tot 225 miljoen ton CO2-equivalent.

(7)

Om de in Verordening (EU) 2021/1119 vastgestelde verbintenissen na te komen en de bijdragen van de Unie in het kader van de Overeenkomst van Parijs ten uitvoer te leggen, moet het regelgevingskader van de Unie voor het bereiken van de broeikasgasemissiereductiedoelstelling voor 2030 worden aangepast.

(8)

Verordening (EU) 2018/842 legt verplichtingen vast voor de lidstaten met betrekking tot de minimumbijdragen die zij in de periode 2021 tot en met 2030 moeten leveren om het huidige streefdoel van de Unie te halen, namelijk haar uitstoot van broeikasgassen in de door artikel 2 van die verordening bestreken sectoren in 2030 met 30 % te hebben verminderd in vergelijking met de niveaus van 2005. Bij die verordening worden tevens regels vastgesteld voor het bepalen van de jaarlijkse emissieruimten en voor de evaluatie van de vorderingen van de lidstaten bij het leveren van hun minimumbijdrage.

(9)

De handel in emissierechten zal weliswaar ook van toepassing zijn op broeikasgasemissies van zeevervoer en van gebouwen, wegvervoer en aanvullende sectoren maar het toepassingsgebied van Verordening (EU) 2018/842 moet ongewijzigd blijven. Verordening (EU) 2018/842 moet daarom van toepassing blijven op de broeikasgasemissies van de binnenlandse scheepvaart, maar niet op die van de internationale scheepvaart. Het feit dat installaties voor de verbranding van huishoudelijk afval zijn opgenomen in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG, voor de toepassing van de artikelen 14 en 15 van die richtlijn, mag evenmin gevolgen hebben voor het toepassingsgebied van Verordening (EU) 2018/842. De voor nalevingscontroles in aanmerking te nemen broeikasgasemissies van een lidstaat die binnen het toepassingsgebied van Verordening (EU) 2018/842 vallen, zullen verder worden bepaald na de voltooiing van de inventarisevaluaties uit hoofde van Verordening (EU) 2018/1999 van het Europees Parlement en de Raad (10).

(10)

Overeenkomstig de IPCC-richtsnoeren voor nationale broeikasgasinventarissen van 2006 worden CO2-emissies uit biomassa voor energie gerapporteerd onder de categorieën landgebruik, verandering in landgebruik en bosbouw in het kader van Verordening (EU) 2018/841. Om dubbeltelling te voorkomen, geldt voor broeikasgasemissies uit biobrandstoffen, vloeibare biomassa en biomassabrandstoffen een nultarief voor de bepaling van broeikasgasemissies overeenkomstig Verordening (EU) 2018/842. Om rekening te houden met de effecten van indirecte veranderingen in landgebruik en om de duurzaamheid van dergelijke brandstoffen te bevorderen, is het belangrijk dat alle lidstaten Richtlijn (EU) 2018/2001 van het Europees Parlement en de Raad (11), inclusief de daarin opgenomen criteria inzake duurzaamheid en broeikasgasemissiereductie voor dergelijke brandstoffen, integraal uitvoeren.

(11)

In sommige sectoren zijn de broeikasgasemissies gestegen of stabiel gebleven. In haar mededeling van 17 september 2020 inzake “Een ambitieuzere klimaatdoelstelling voor Europa voor 2030 — Investeren in een klimaatneutrale toekomst voor ons allemaal” heeft de Commissie aangegeven dat de verhoogde algemene broeikasgasemissiereductiedoelstelling voor 2030 alleen haalbaar is als alle sectoren bijdragen.

(12)

In zijn conclusies van 11 december 2020 heeft de Europese Raad verklaard dat de nieuwe broeikasgasemissiereductiedoelstelling voor 2030 collectief door de Unie op een zo kosteneffectief mogelijke manier zal worden verwezenlijkt, en dat alle lidstaten hieraan zullen meewerken op basis van billijkheid en solidariteit, zonder iemand aan zijn lot over te laten, en dat de nieuwe doelstelling voor 2030 op zodanige wijze moet worden verwezenlijkt dat het concurrentievermogen van de Unie wordt gevrijwaard en rekening wordt gehouden met de verschillende uitgangsposities, de specifieke nationale omstandigheden en het potentieel op het gebied van de reductie van broeikasgasemissies van elk van de lidstaten, inclusief met die van insulaire lidstaten en eilanden, alsook met de reeds geleverde inspanningen.

(13)

Om de nieuwe doelstelling van de Unie voor 2030 betreffende een vermindering van de nettobroeikasgasemissies met ten minste 55 % ten opzichte van het niveau van 1990 te verwezenlijken, zullen de sectoren die onder Verordening (EU) 2018/842 vallen hun broeikasgasemissies geleidelijk moeten terugdringen tot zij in 2030 een reductie van 40 % ten opzichte van de niveaus van 2005 hebben behaald. Verordening (EU) 2018/842 draagt ook bij tot de verwezenlijking van de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs en van de doelstelling van de Unie, krachtens Verordening (EU) 2021/1119, om uiterlijk in 2050 klimaatneutraliteit te bereiken, hetgeen vereist dat de inspanningen van alle lidstaten na verloop van tijd op elkaar worden afgestemd, met inaanmerkingneming van specifieke nationale omstandigheden.

(14)

Het in Verordening (EU) 2018/842 vastgestelde broeikasgasemissiereductiestreefcijfer voor 2030 moet voor elke lidstaat worden herzien. Voor de herziening van de nationale broeikasgasemissiereductiestreefcijfers voor 2030 moet dezelfde methode worden gebruikt als bij de vaststelling van Verordening (EU) 2018/842, waarvoor bij het vaststellen van de nationale bijdragen rekening werd gehouden met de verschillende capaciteiten van en mogelijkheden wat betreft kostenefficiëntie in de lidstaten, met het oog op een billijke en evenwichtige verdeling van de inspanningen. De broeikasgasemissiereductiestreefcijfers voor elke lidstaat in 2030 moeten derhalve worden bepaald op basis van het niveau van zijn broeikasgasemissies in 2005 die onder die verordening vallen, zoals herzien overeenkomstig artikel 4, lid 3, van die verordening, met uitzondering van geverifieerde broeikasgasemissies van installaties die in 2005 in bedrijf waren en die pas na 2005 in het EU-ETS waren opgenomen.

(15)

Bijgevolg zijn vanaf het jaar van inwerkingtreding van deze verordening nieuwe bindende nationale grenswaarden nodig, uitgedrukt in jaarlijkse emissieruimten. Die grenswaarden zullen geleidelijk leiden tot het broeikasgasemissiereductiestreefcijfer voor 2030 van elke lidstaat. De jaarlijkse grenswaarden voor de jaren die voorafgaan aan het jaar van inwerkingtreding van deze verordening, zoals vastgesteld in Uitvoeringsbesluit (EU) 2020/2126 van de Commissie (12), worden gehandhaafd.

(16)

De COVID-19-pandemie en de aanvalsoorlog van Rusland tegen Oekraïne hebben gevolgen voor de economie van de Unie en het niveau van haar broeikasgasemissies in een mate die nog niet volledig kan worden gekwantificeerd. Aan de andere kant zet de Unie haar grootste stimuleringspakket ooit in en stapt zij sneller af van fossiele brandstoffen, wat ook gevolgen kan hebben voor het niveau van de broeikasgasemissies. Gezien deze onzekerheden en andere onvoorziene gebeurtenissen die gevolgen hebben voor de broeikasgasemissies, is het passend om in 2025 de emissiegegevens te evalueren en de jaarlijkse emissieruimten voor de jaren 2026 tot en met 2030 zo nodig bij te stellen. Dat moet gebeuren op basis van een uitgebreide evaluatie van de nationale inventarisgegevens die door de Commissie wordt uitgevoerd om de gemiddelde broeikasgasemissies van elke lidstaat voor de jaren 2021, 2022 en 2023 te bepalen.

(17)

In overeenstemming met Verordening (EU) 2021/1119 moet prioriteit worden gegeven aan reducties van directe broeikasgasemissies, die zullen moeten worden aangevuld met extra koolstofverwijderingen om klimaatneutraliteit te bereiken. In Verordening (EU) 2021/1119 wordt erkend dat koolstofputten natuurlijke en technologische oplossingen omvatten. Het is belangrijk dat er een Unieregeling wordt ingevoerd voor de certificering van veilig en permanent opgeslagen koolstofverwijderingen die door middel van technologische oplossingen zijn verkregen, waardoor de lidstaten en marktdeelnemers duidelijkheid wordt geboden om het aantal koolstofverwijderingen te kunnen vergroten. Wanneer een dergelijke certificeringsregeling van kracht is, kan een analyse worden gemaakt van de boekhouding van dergelijke koolstofverwijderingen in het kader van het Unierecht.

(18)

Om eerdere maatregelen te stimuleren en de milieu-integriteit verder te waarborgen, is het noodzakelijk en passend de maxima voor het lenen en reserveren van jaarlijkse emissieruimten voor de hele periode van 2021 tot en met 2030 te verlagen. Aan de andere kant moeten de lidstaten in staat zijn hun broeikasgasemissies geleidelijk te verminderen en op kosteneffectieve wijze hun verhoogde nationale broeikasgasemissiereductiestreefcijfers voor 2030 te bereiken. Met het oog op de nieuwe, stringentere jaarlijkse emissieruimten die deze verordening voorschrijft, is het passend de bestaande maxima voor het overhevelen van jaarlijkse emissieruimten tussen lidstaten te verhogen. De mogelijkheid om jaarlijkse emissieruimten over te dragen, werkt samenwerking tussen de lidstaten in de hand, waardoor zij hun broeikasgasemissiereductiestreefcijfers op kosteneffectieve wijze en met behoud van de milieu-integriteit kunnen bereiken. Dit overhevelen moet op transparante en aldus op een voor beide partijen geschikte wijze gebeuren, onder meer via veilingen, waarbij tussenpersonen worden ingeschakeld die als agent optreden, op basis van bilaterale regelingen of met een elektronische interface ter vergemakkelijking van de uitwisseling van informatie over voorgenomen overdrachten en ter verlaging van de transactiekosten.

De lidstaten zijn overeenkomstig Uitvoeringsverordening (EU) 2020/1208 van de Commissie (13) reeds verplicht de beknopte informatie over afgesloten overdrachten te verstrekken. Nadat de Commissie de informatie heeft verzameld, wordt binnen drie maanden na ontvangst van de verslagen van de lidstaten een samenvatting van de verstrekte informatie in elektronische vorm beschikbaar gesteld, met vermelding van de bandbreedte van de prijzen die voor elke jaarlijkse toewijzingstransactie met betrekking tot de emissieruimte zijn betaald. Voorts kunnen de lidstaten, binnen de twee perioden tussen de bekendmaking van de in artikel 38, lid 4, van Verordening (EU) 2018/1999 bedoelde uitvoeringshandelingen en de aanvang van de nalevingscontroleprocedure, op de 15e van elke maand aan de Commissie verslag uitbrengen over de afgesloten overdrachten. Bovendien wordt de lidstaten verzocht de betreffende informatie voortdurend bij te werken teneinde de uitwisseling van informatie over voorgenomen overdrachten te vergemakkelijken. Door de Commissie wordt een samenvatting van de ontvangen informatie opgesteld, die tijdig en in elektronische vorm beschikbaar wordt gesteld. Ten behoeve van een betere transparantie vóór elke daadwerkelijke overdracht moeten de lidstaten het bij Verordening (EU) 2018/1999 ingestelde Comité klimaatverandering in kennis stellen van hun voornemen om een deel van hun jaarlijkse emissieruimte voor een bepaald jaar over te dragen. Derhalve moet Verordening (EU) 2018/1999 worden gewijzigd.

(19)

Voor bepaalde lidstaten is het mogelijk dat er met het oog op de naleving van Verordening (EU) 2018/842 rekening wordt gehouden met de annulering van een beperkte hoeveelheid emissierechten in het EU-ETS (de “EU-ETS-flexibiliteit”). Van de lidstaten die in aanmerking komen, hebben er twee geen gebruik gemaakt van de EU-ETS-flexibiliteit, en heeft één er niet volledig gebruik van gemaakt. Gezien het verhoogde ambitieniveau dat bij deze verordening is vastgesteld, moeten die lidstaten een nieuwe mogelijkheid krijgen om van die flexibiliteit gebruik te maken of er verder gebruik van te maken. Daarom moet een nieuwe termijn worden vastgesteld waarbinnen het voor die lidstaten mogelijk is de Commissie in kennis te stellen van hun voornemen om van die flexibiliteit gebruik te maken of er verder gebruik van te maken. Daarnaast is, gezien de specifieke structuur van de Maltese economie, het nationale broeikasgasemissiereductiestreefcijfer van die lidstaat op basis van het bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking aanzienlijk hoger dan zijn kosteneffectief reductiepotentieel. Het is daarom passend Malta uitgebreider toegang tot die flexibiliteit te geven, zonder daarbij de doelstelling van de Unie inzake emissiereducties voor 2030 in het gedrang te brengen.

(20)

Naast de EU-ETS-flexibiliteit kan een beperkte hoeveelheid nettoverwijderingen en netto-emissies uit LULUCF in aanmerking worden genomen voor de naleving van de verplichtingen van de lidstaten uit hoofde van Verordening (EU) 2018/842 (de “LULUCF-flexibiliteit”). Om ervoor te zorgen dat tot 2030 voldoende beperkingsinspanningen worden geleverd, is het passend het gebruik van de LULUCF-flexibiliteit te beperken door het gebruik van de LULUCF-flexibiliteit op te splitsen in twee afzonderlijke perioden, met voor elk een bovengrens die overeenkomt met de helft van de in bijlage III bij Verordening (EU) 2018/842 vastgestelde maximumhoeveelheid totale nettoverwijderingen. Het is ook passend de titel van die bijlage in overeenstemming te brengen met Verordening (EU) 2018/841 zoals gewijzigd bij Gedelegeerde Verordening (EU) 2021/268 van de Commissie (14). Bijgevolg hoeft Verordening (EU) 2018/842 niet langer aan de Commissie de bevoegdheid te verlenen om gedelegeerde handelingen vast te stellen om de titel van bijlage III bij die verordening te wijzigen. Artikel 7, lid 2, van Verordening (EU) 2018/842 moet daarom worden geschrapt.

(21)

Indien de Commissie vaststelt dat een lidstaat onvoldoende vooruitgang boekt om zijn jaarlijkse emissieniveaus uit hoofde van Verordening (EU) 2018/842 te halen, moeten de correctiemechanismen uit hoofde van die verordening worden versterkt om snelle en doeltreffende maatregelen mogelijk te maken. Daarom is het passend de voorschriften te herzien die van toepassing zijn op door de lidstaten bij de Commissie in te dienen corrigerende actieplannen wanneer onvoldoende vooruitgang wordt geboekt.

(22)

De Unie en de lidstaten zijn partij bij het Verdrag van de Economische Commissie voor Europa van de Verenigde Naties betreffende toegang tot informatie, inspraak bij besluitvorming en toegang tot de rechter inzake milieuaangelegenheden (15) (het “Verdrag van Aarhus”). Publieke toetsing en toegang tot de rechter zijn essentiële onderdelen van de democratische waarden van de Unie en instrumenten om de rechtsstaat te waarborgen.

(23)

Bij de klimaatactie van de Unie moet worden gebruikgemaakt van de meest recente wetenschap. Het advies van de bij artikel 10 bis van Verordening (EG) nr. 401/2009 van het Europees Parlement en de Raad (16) opgerichte Europese wetenschappelijke adviesraad inzake klimaatverandering moet daarom in de context van Verordening (EU) 2018/842 worden beschouwd.

(24)

Gezien de invoering van een striktere nalevingsregeling in Verordening (EU) 2018/841 met ingang van 2026 is het passend de regeling dat indien de broeikasgasemissies die elke lidstaat in de periode van 2026 tot en met 2030 voor de LULUCF-sector heeft gegenereerd hoger uitvielen dan zijn verwijderingen, de jaarlijkse emissieruimten dienovereenkomstig worden verkleind, af te schaffen. Artikel 9, lid 2, van Verordening (EU) 2018/842 moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(25)

Het is passend dat bij de herziening van Verordening (EU) 2018/842 in 2024 rekening wordt gehouden met de broeikasgasemissiereductiestreefcijfers van de Unie uit hoofde van Verordening (EU) 2021/1119, de verbintenis van de Unie ten aanzien van de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs en alle betreffende verbintenissen die voortvloeien uit de conferenties van de partijen bij het UNFCCC. Bovendien moet die herziening een reductietraject voor broeikasgasemissies omvatten dat verenigbaar is met de bindende doelstelling van klimaatneutraliteit in de Unie tegen 2050 uit hoofde van Verordening (EU) 2021/1119.

(26)

Niet-CO2-broeikasgasemissies, zoals methaan, distikstofoxide en gefluoreerde gassen, zijn verantwoordelijk voor meer dan 20 % van de broeikasgasemissies van de Unie. Niet-CO2-broeikasgasemissies vallen onder Verordening (EU) 2018/842 en zullen daarom noodzakelijkerwijs deel uitmaken van de maatregelen die de lidstaten zullen nemen om te voldoen aan hun verhoogde broeikasgasemissiereductiestreefcijfers voor 2030 uit hoofde van deze verordening. Uiterlijk op 30 juni 2023 moeten de lidstaten een ontwerpactualisering van hun geïntegreerde nationale energie- en klimaatplannen indienen bij de Commissie. De Commissie zal in dat verband richtsnoeren uitvaardigen, onder meer om de lidstaten aan te moedigen streefcijfers en beleid vast te stellen om methaanemissies terug te dringen. Evenzo moeten de lidstaten beoordelen of hun strategische plannen in het kader van het gemeenschappelijk landbouwbeleid moeten worden herzien om rekening te houden met de verhoogde ambitie die in Verordening (EU) 2018/842 is ingeschreven sinds de wijziging ervan door de onderhavige verordening. De Commissie zal informatie over de resultaten van de gecombineerde inspanningen van de Unie en de lidstaten met betrekking tot niet-CO2-emissies opnemen in de jaarverslagen op grond van artikel 29, lid 5, van Verordening (EU) 2018/1999. De Commissie moet ook ontwerpen van geïntegreerde nationale energie- en klimaatplannen beoordelen en kan aanbevelingen doen aan lidstaten die onvoldoende vooruitgang boeken. De Commissie zal in het kader van de herziening van Verordening (EU) 2018/841 de huidige trends en toekomstige prognoses van broeikasgasemissies door de landbouw beoordelen, alsook regelgevingsopties om ervoor te zorgen dat zij consistent zijn met de doelstelling om broeikasgasemissiereducties op lange termijn in alle sectoren van de economie te verwezenlijken overeenkomstig de doelstelling van de Unie inzake klimaatneutraliteit en de tussentijdse klimaatdoelstellingen van de Unie als vastgesteld in Verordening (EU) 2021/1119. Bij de herziening van Verordening (EU) 2018/842 zal de Commissie beoordelen hoe alle sectoren die onder die verordening vallen, ook andere sectoren dan de landbouw, bijdragen tot de vermindering van broeikasgasemissies, met inbegrip van met name de bereikte vermindering van niet-CO2-broeikasgasemissies.

(27)

Daar de doelstellingen van deze verordening, met name bijstelling, in het licht van Verordening (EU) 2021/1119, van verplichtingen van de lidstaten met betrekking tot hun minimumbijdragen voor de periode 2021 tot en met 2030 voor de verwezenlijking van de doelstelling van de Unie om haar broeikasgasemissies te reduceren en bij te dragen tot het bereiken van de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs, niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt, maar vanwege de omvang en de gevolgen ervan beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om die doelstellingen te verwezenlijken.

(28)

De Verordeningen (EU) 2018/842 en (EU) 2018/1999 moeten derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd,

1)

artikel 1 wordt vervangen door:

(*1)  Verordening (EU) 2021/1119 van het Europees Parlement en de Raad van 30 juni 2021 tot vaststelling van een kader voor de verwezenlijking van klimaatneutraliteit, en tot wijziging van Verordening (EG) nr. 401/2009 en Verordening (EU) 2018/1999 (“Europese klimaatwet”) (PB L 243 van 9.7.2021, blz. 1).”;"

2)

in artikel 2 wordt lid 1 vervangen door:

(*2)  Verordening (EU) 2018/1999 van het Europees Parlement en de Raad van 11 december 2018 inzake de governance van de energie-unie en van de klimaatactie, tot wijziging van Richtlijn 94/22/EG, Richtlijn 98/70/EG, Richtlijn 2009/31/EG, Verordening (EG) nr. 663/2009, Verordening (EG) nr. 715/2009, Richtlijn 2009/73/EG, Richtlijn 2009/119/EG van de Raad, Richtlijn 2010/31/EU, Richtlijn 2012/27/EU, Richtlijn 2013/30/EU en Richtlijn (EU) 2015/652 van de Raad, en tot intrekking van Verordening (EU) nr. 525/2013 (PB L 328 van 21.12.2018, blz. 1).”;"

3)

artikel 4 wordt als volgt gewijzigd:

4)

artikel 5 wordt als volgt gewijzigd:

5)

artikel 6 wordt als volgt gewijzigd:

6)

artikel 7 wordt als volgt gewijzigd:

7)

artikel 8 wordt vervangen door:

8)

in artikel 9 wordt lid 2 vervangen door:

9)

artikel 15 wordt vervangen door:

10)

het volgende artikel wordt ingevoegd:

(*3)  Verordening (EG) nr. 401/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 inzake het Europees Milieuagentschap en het Europees milieuobservatie- en -informatienetwerk (PB L 126 van 21.5.2009, blz. 13).”;"

11)

de bijlagen I, II en III worden gewijzigd overeenkomstig de bijlage bij deze verordening.

1)

in artikel 26 wordt lid 3 vervangen door:

2)

in bijlage V, deel 1, eerste alinea, wordt punt n) vervangen door:

(1)

Aangezien de Verenigde Staten de Continued Dumping and Subsidy Offset Act (Wet betreffende compensatie voor voortzetting van dumping en handhaving van subsidie — CDSOA) niet in overeenstemming met hun verplichtingen uit hoofde van de overeenkomsten van de Wereldhandelsorganisatie (WTO) hebben gebracht, werd ingevolge Verordening (EU) 2018/196 een aanvullend ad-valoremrecht van 4,3 % geheven op de invoer van bepaalde producten van oorsprong uit de Verenigde Staten. Conform de door de WTO verleende machtiging om tariefconcessies ten aanzien van de Verenigde Staten te schorsen, moet de Commissie het niveau van deze schorsing jaarlijks aanpassen aan de mate waarin de voordelen voor de Unie op dat moment door de CDSOA worden tenietgedaan of uitgehold. In 2022 werd het niveau van de schorsing aangepast door het aanvullend ad-valoremrecht vast te stellen op 0,001 %, en Verordening (EU) 2018/196 werd dienovereenkomstig gewijzigd (2).

(2)

Voor het meest recente jaar waarvoor gegevens beschikbaar zijn, zijn in het kader van de CDSOA uitbetalingen gedaan in verband met antidumping- en antisubsidierechten die in het begrotingsjaar 2022 (1 oktober 2021-30 september 2022) zijn geïnd. Aan de hand van de door de Customs and Border Protection van de Verenigde Staten gepubliceerde gegevens is de mate waarin voor de Unie de voordelen werden tenietgedaan of uitgehold, berekend op 317 877,22 USD.

(3)

De mate waarin de voordelen werden tenietgedaan of uitgehold, is toegenomen en bijgevolg ook het niveau van de schorsing. Het niveau van de schorsing kan niet aan de mate waarin de voordelen werden tenietgedaan of uitgehold, worden aangepast door producten aan de lijst in bijlage I bij Verordening (EU) 2018/196 toe te voegen of daaruit te schrappen. Om het niveau van de schorsing aan te passen aan de mate waarin de voordelen werden tenietgedaan of uitgehold, moet de Commissie bijgevolg overeenkomstig artikel 3, lid 1, punt e), van die verordening de lijst van producten in bijlage I ongewijzigd laten en de hoogte van het aanvullend recht wijzigen. De vier in bijlage I bij Verordening (EU) 2018/196 opgenomen producten moeten daarom op de lijst blijven staan en de hoogte van het aanvullend invoerrecht moet worden gewijzigd en worden vastgesteld op 0,164 %.

(4)

Een aanvullend ad-valoremrecht van 0,164 % op de uit de Verenigde Staten ingevoerde producten van bijlage I bij Verordening (EU) 2018/196 vertegenwoordigt, berekend over één jaar, een handelswaarde die het bedrag van 317 877,22 USD niet overschrijdt.

(5)

Om vertraging bij de toepassing van de gewijzigde hoogte van het aanvullend invoerrecht te voorkomen, moet deze verordening in werking treden op de dag van de bekendmaking ervan.

(6)

Verordening (EU) 2018/196 moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd,

(1)

Bij Verordening (EU) 2015/2283 is vastgesteld dat alleen nieuwe voedingsmiddelen die zijn toegelaten en in de Unielijst zijn opgenomen, in de Unie in de handel mogen worden gebracht.

(2)

Overeenkomstig artikel 8 van Verordening (EU) 2015/2283 is bij Uitvoeringsverordening (EU) 2017/2470 van de Commissie (2) een Unielijst van toegelaten nieuwe voedingsmiddelen vastgesteld.

(3)

Bij Uitvoeringsbesluit (EU) 2016/376 van de Commissie (3) is overeenkomstig Verordening (EG) nr. 258/97 van het Europees Parlement en de Raad (4) een vergunning verleend voor het in de handel brengen van synthetisch 2′-O-fucosyllactose (“2′-FL”) als nieuw voedselingrediënt.

(4)

Bij Uitvoeringsbesluit (EU) 2017/2201 van de Commissie (5) is overeenkomstig Verordening (EG) nr. 258/97 een vergunning verleend voor het in de handel brengen van 2′-FL (microbiële bron) dat is geproduceerd met behulp van Escherichia coli stam BL21 als nieuw voedselingrediënt.

(5)

Op 23 juni 2016 heeft de onderneming Glycom A/S de Commissie overeenkomstig artikel 5 van Verordening (EG) nr. 258/97 in kennis gesteld van haar voornemen om 2′-FL (microbiële bron) dat is geproduceerd door bacteriële fermentatie met behulp van Escherichia coli stam K-12 in de handel te brengen. 2′-fucosyllactose van microbiële oorsprong geproduceerd met behulp van Escherichia coli stam K-12 is op basis van die kennisgeving opgenomen in de Unielijst van nieuwe voedingsmiddelen toen de Unielijst werd opgesteld.

(6)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) 2019/388 van de Commissie (6) is overeenkomstig Verordening (EU) 2015/2283 een vergunning verleend voor de wijziging van de specificaties van het nieuwe voedingsmiddel 2′-FL (microbiële bron), geproduceerd met Escherichia coli K-12, tot wijziging van de gehalten van 2′-FL, D-lactose en difucosyl-D-lactose.

(7)

Op 7 juli 2020 heeft de onderneming Advanced Protein Technologies Corporation (“de aanvrager”) overeenkomstig artikel 10, lid 1, van Verordening (EU) 2015/2283 bij de Commissie een aanvraag ingediend voor een wijziging van de specificaties van 2′-FL (microbiële bron) om de productie ervan door microbiële fermentatie met behulp van een genetisch gemodificeerde afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032 toe te staan.

(8)

Op 7 juli 2020 heeft de aanvrager de Commissie ook verzocht om bescherming van door eigendomsrechten beschermde wetenschappelijke studies en gegevens over kernspinresonantietests (“NMR-tests”) voor de bepaling van de identiteit van 2′-FL (7); een beschrijving van de genetische sequentie van de genetisch gemodificeerde productiestam van 2′-FL (8); resultaten van analyses ter bevestiging van de afwezigheid van levensvatbare cellen van de afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032 (9); een terugmutatietest met bacteriën met 2′-FL (10); een in-vitrotest op chromosoomafwijkingen met 2′-FL (11); een in-vitromicronucleustest op zoogdiercellen met 2′-FL (12); een in-vitromicronucleustest op menselijke lymfocyten met 2′-FL (13); een studie naar acute orale toxiciteit bij ratten (14), en een negentig dagen durende studie naar de orale toxiciteit van 2′-FL bij ratten (15), die ter ondersteuning van de aanvraag waren ingediend.

(9)

Overeenkomstig artikel 10, lid 3, van Verordening (EU) 2015/2283 heeft de Commissie de Europese Autoriteit voor voedselveiligheid (EFSA) op 13 oktober 2020 verzocht een beoordeling uit te voeren van 2′-FL geproduceerd door microbiële fermentatie met behulp van een genetisch gemodificeerde afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032.

(10)

Op 26 oktober 2022 heeft de EFSA overeenkomstig de voorschriften van artikel 11 van Verordening (EU) 2015/2283 haar wetenschappelijk advies uitgebracht over de veiligheid van 2′-fucosyllactose (2′-FL) geproduceerd met behulp van een afgeleide stam (APC199) van Corynebacterium glutamicum (ATCC 13032) als nieuw voedingsmiddel uit hoofde van Verordening (EU) 2015/2283 (16).

(11)

In haar wetenschappelijk advies heeft de EFSA geconcludeerd dat 2′-FL geproduceerd door microbiële fermentatie met behulp van een genetisch gemodificeerde afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032 veilig is bij gebruik onder de momenteel toegestane gebruiksvoorwaarden. Daarom worden in dat wetenschappelijk advies voldoende redenen gegeven om vast te stellen dat 2′-FL, geproduceerd door microbiële fermentatie met behulp van een genetisch gemodificeerde afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032, bij gebruik onder de momenteel goedgekeurde gebruiksvoorwaarden, voldoet aan de voorwaarden voor het in de handel brengen ervan overeenkomstig artikel 12, lid 1, van Verordening (EU) 2015/2283.

(12)

In haar wetenschappelijk advies merkte de EFSA op dat haar conclusie over de veiligheid van het nieuwe voedingsmiddel was gebaseerd op wetenschappelijke studies en gegevens van de kernspinresonantietests (“NMR-tests”) voor de bepaling van de identiteit van 2′-FL; de beschrijving van de genetische sequentie van de genetisch gemodificeerde productiestam van 2′-FL; de resultaten van analyses ter bevestiging van de afwezigheid van levensvatbare cellen van de afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032; de terugmutatietest met bacteriën met 2′-FL; de in-vitrotest op chromosoomafwijkingen met 2′-FL; de in-vitromicronucleustest op zoogdiercellen met 2′-FL, de in-vitromicronucleustest op menselijke lymfocyten met 2′-FL, en de negentig dagen durende studie naar de orale toxiciteit van 2′-FL bij ratten, zoals opgenomen in het dossier van de aanvrager, zonder welke zij het nieuwe voedingsmiddel niet had kunnen beoordelen en tot haar conclusie had kunnen komen.

(13)

De Commissie heeft de aanvrager verzocht de rechtvaardiging voor zijn verzoek om gegevensbescherming voor die studies en gegevens nader toe te lichten en zijn claim op het exclusieve recht om naar die gegevens te verwijzen overeenkomstig artikel 26, lid 2, punt b), van Verordening (EU) 2015/2283 te verduidelijken.

(14)

De aanvrager heeft verklaard over eigendomsrechten en exclusieve rechten te beschikken om te verwijzen naar de wetenschappelijke studies en gegevens over de kernspinresonantietests (“NMR-tests”) voor de bepaling van de identiteit van 2′-FL, de beschrijving van de genetische sequentie van de genetisch gemodificeerde productiestam van 2′-FL; de resultaten van analyses ter bevestiging van de afwezigheid van levensvatbare cellen van de afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032; de terugmutatietest met bacteriën met 2′-FL; de in-vitrotest op chromosoomafwijkingen met 2′-FL; de in-vitromicronucleustest op zoogdiercellen met 2′-FL; de in-vitromicronucleustest op menselijke lymfocyten met 2′-FL, en de negentig dagen durende studie naar de orale toxiciteit van 2′-FL bij ratten, naar nationaal recht op het moment dat zij de aanvraag indienden, en dat derden die gegevens en studies niet rechtmatig kunnen raadplegen, gebruiken of aanhalen.

(15)

De Commissie heeft alle door de aanvrager ingediende informatie beoordeeld en heeft geoordeeld dat de aanvrager de vervulling van de voorschriften van artikel 26, lid 2, van Verordening (EU) 2015/2283 voldoende heeft onderbouwd. De studies en gegevens over de kernspinresonantietests (“NMR-tests”) voor de bepaling van de identiteit van 2′-FL; de beschrijving van de genetische sequentie van de genetisch gemodificeerde productiestam van 2′-FL; de resultaten van analyses ter bevestiging van de afwezigheid van levensvatbare cellen van de afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032; de terugmutatietest met bacteriën met 2′-FL, de in-vitrotest op chromosoomafwijkingen met 2′-FL; de in-vitromicronucleustest op zoogdiercellen met 2′-FL; de in-vitromicronucleustest op menselijke lymfocyten met 2′-FL, en de negentig dagen durende studie naar de orale toxiciteit van 2′-FL bij ratten moeten worden beschermd overeenkomstig artikel 27, lid 1, van Verordening (EU) 2015/2283. Bijgevolg mag alleen de aanvrager toelating krijgen om gedurende een periode van vijf jaar na de inwerkingtreding van deze verordening 2′-FL geproduceerd met behulp van een afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032 in de Unie in de handel te brengen.

(16)

Door de toelating van 2′-FL geproduceerd met behulp van een afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032 en het verwijzen naar de wetenschappelijke gegevens in het dossier van de aanvrager uitsluitend tot de aanvrager te beperken, wordt evenwel niet verhinderd dat andere aanvragers kunnen vragen om toelating om hetzelfde nieuwe voedingsmiddel in de handel te brengen, op voorwaarde dat hun aanvraag is gebaseerd op rechtmatig verkregen gegevens ter ondersteuning van een dergelijke toelating.

(17)

De in de aanvraag verstrekte informatie en het advies van de EFSA geven voldoende redenen om vast te stellen dat de wijzigingen in de specificaties van het nieuwe voedingsmiddel 2′-fucosyllactose (microbiële bron) voor de toelating van 2′-FL geproduceerd met behulp van een afgeleide stam van Corynebacterium glutamicum ATCC 13032 in overeenstemming zijn met de voorwaarden van artikel 12 van Verordening (EU) 2015/2283 en moeten worden goedgekeurd.

(18)

De bijlage bij Uitvoeringsverordening (EU) 2017/2470 moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(19)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Permanent Comité voor planten, dieren, levensmiddelen en diervoeders,

(1)

Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128 van de Commissie (2) bevat uitvoeringsbepalingen voor Verordening (EU) 2021/2116 wat betreft de bekendmaking van informatie over de begunstigden van het Europees Landbouwgarantiefonds (ELGF) en het Europees Landbouwfonds voor plattelandsontwikkeling (Elfpo) (“transparantie”).

(2)

Om ervoor te zorgen dat het grote publiek er gemakkelijker toegang toe krijgt, en om de gepubliceerde informatie over de begunstigden van het ELGF en het Elfpo toegankelijker te maken, moet de door de lidstaten op hun website gepubliceerde informatie ook beschikbaar zijn in ten minste een van de drie werktalen van de Commissie.

(3)

In artikel 44 van Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128 is bepaald dat de lidstaten bij de begunstigden informatie moeten verzamelen die nodig is voor hun identificatie, in voorkomend geval met inbegrip van de identificatie van de groep. Er moet worden verduidelijkt dat alleen de naam en het btw- of fiscaal identificatienummer van de moedermaatschappij achteraf door de lidstaat moeten worden bekendgemaakt. Daarom moet dat artikel dienovereenkomstig worden gerectificeerd.

(4)

Om de administratieve lasten voor de lidstaten te beperken, moet worden verduidelijkt dat voor alle betalingen, met inbegrip van die welke op grond van Verordening (EU) nr. 1306/2013 van het Europees Parlement en de Raad (3) over het gehele landbouwbegrotingsjaar 2023 zijn gedaan, vanaf 2024 één gemeenschappelijk formulier mag worden gebruikt voor de bekendmaking van informatie over de begunstigden van het ELGF en het Elfpo.

(5)

Uitvoeringsverordening (EU) nr. 908/2014 van de Commissie (4) is met ingang van 1 januari 2023 ingetrokken bij Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128. Daarbij is er echter geen rekening mee gehouden dat sommige bepalingen van toepassing moeten blijven op de uitgaven en betalingen die tot en met kalenderjaar 2022 in het kader van Verordening (EU) nr. 1307/2013 van het Europees Parlement en de Raad (5) voor steunregelingen zijn gedaan, op maatregelen die tot en met 31 december 2022 in het kader van de Verordeningen (EU) nr. 228/2013 (6), (EU) nr. 229/2013 (7), (EU) nr. 1308/2013 (8) en (EU) nr. 1144/2014 (9) werden uitgevoerd, op uitgaven en betalingen die zijn gedaan voor verrichtingen die na 31 december 2022 en tot het einde van die steunregelingen overeenkomstig Verordening (EU) nr. 1308/2013 worden uitgevoerd, en op de uitvoering van plattelandsontwikkelingsprogramma’s overeenkomstig Verordening (EU) nr. 1305/2013 van het Europees Parlement en de Raad (10). Daardoor is er een juridische lacune ontstaan.

(6)

Hoewel artikel 59 van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 908/2014 van toepassing blijft op betalingen over de landbouwbegrotingsjaren 2021, 2022 en 2023, geldt hoofdstuk VI van Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128, dat betrekking heeft op transparantie, alleen voor betalingen vanaf landbouwbegrotingsjaar 2024. Bijgevolg is in Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128 niet voldoende rekening gehouden met de overgangsbepalingen van artikel 104 van Verordening (EU) 2021/2116 en is er een juridische lacune ontstaan voor landbouwbegrotingsjaar 2023.

(7)

Het toepassingsgebied en de datum van toepassing van de desbetreffende bepalingen van de Uitvoeringsverordeningen (EU) 2022/128 en (EU) nr. 908/2014 moeten worden gerectificeerd. Terwijl de bepalingen inzake de uiterlijk op 31 mei 2023 bekend te maken informatie nog die van artikel 111 van Verordening (EU) nr. 1306/2013 en van artikel 57 van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 908/2014 zijn, zijn de nieuwe bekendmakingsvereisten van toepassing op de bekendmakingsverplichtingen vanaf 31 mei 2024 en dus op landbouwbegrotingsjaar 2023.

(8)

Omwille van de juridische duidelijkheid over de aan de begunstigden te verstrekken informatie moet artikel 61 van Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128 worden gerectificeerd.

(9)

Ook moet worden verduidelijkt dat de informatie over betalingen voor nieuwe maatregelen of interventietypen die op basis van toekomstige wetgeving op het gebied van het landbouwbeleid mogelijk zouden kunnen zijn, ook door de lidstaten moet worden bekendgemaakt, ook al is de maatregel of het interventietype nog niet vermeld in het overzicht van bijlage IX bij Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128.

(10)

Om een ononderbroken toepassing van sommige bepalingen inzake de uitgaven en betalingen voor steunregelingen in het kader van Verordening (EU) nr. 1306/2013 te waarborgen, de verzending van informatie tussen de lidstaten en de Commissie te vergemakkelijken en te zorgen voor samenhang bij de overgang naar het huidige wetgevingskader, dat vanaf 1 januari 2023 van toepassing is, moeten de lidstaten slechts één beheersverklaring indienen die betrekking heeft op de uitgaven in het kader van Verordening (EU) 2021/2116 én Verordening (EU) nr. 1306/2013. Daarom moet bijlage I bij Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128 worden gerectificeerd.

(11)

De bijlagen VIII en IX bij Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128 moeten op bepaalde punten worden gerectificeerd om voor een uniforme formulering in de gehele handeling te zorgen.

(12)

Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128 moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd en gerectificeerd.

(13)

Aangezien de onderhavige verordening voorziet in rectificatie van Uitvoeringsverordening (EU) 2022/128, die met ingang van 1 januari 2023 van toepassing is, moet de rectificatie met terugwerkende kracht vanaf 1 januari 2023 van toepassing zijn.

(14)

De maatregelen van deze verordening zijn in overeenstemming met het advies van het Comité voor de Landbouwfondsen,

1)

In artikel 44 wordt lid 2 vervangen door:

2)

In artikel 58 wordt lid 1 vervangen door:

3)

Artikel 61 wordt vervangen door:

4)

In de tweede alinea van artikel 64 worden de punten a) en b) vervangen door:

5)

In artikel 65, derde alinea, wordt punt c) vervangen door:

6)

De bijlagen I, VIII en IX worden vervangen door de tekst in de bijlage bij de onderhavige verordening.