11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/1

(1)

Het vermoeden van onschuld en het recht op een eerlijk proces zijn neergelegd in de artikelen 47 en 48 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (het Handvest), artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (het EVRM), artikel 14 van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (IVBPR) en artikel 11 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.

(2)

De Unie heeft zich ten doel gesteld een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht te ontwikkelen. Volgens de conclusies van het voorzitterschap van de Europese Raad van Tampere van 15 en 16 oktober 1999, en met name punt 33, moet het beginsel van wederzijdse erkenning van vonnissen en andere beslissingen van rechterlijke instanties de hoeksteen van de justitiële samenwerking in burgerlijke en in strafzaken binnen de Unie worden, omdat een versterkte wederzijdse erkenning en de noodzakelijke onderlinge aanpassing van de wetgevingen de samenwerking tussen bevoegde autoriteiten en de rechtsbescherming van het individu ten goede zouden komen.

(3)

Overeenkomstig het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) dient de justitiële samenwerking in strafzaken in de Unie op het beginsel van de wederzijdse erkenning van rechterlijke uitspraken en andere rechterlijke beslissingen te berusten.

(4)

De toepassing van dat beginsel berust op de vooronderstelling dat de lidstaten wederzijds vertrouwen hebben in elkaars strafrechtstelsels. De omvang van het beginsel van wederzijdse erkenning hangt samen met een aantal parameters, waaronder regelingen voor de bescherming van de rechten van verdachten en beklaagden en gemeenschappelijke minimumnormen, die noodzakelijk zijn om de toepassing van dat beginsel te vergemakkelijken.

(5)

Hoewel de lidstaten partij zijn bij het EVRM en het IVBPR, heeft de ervaring geleerd dat dit gegeven alleen niet altijd zorgt voor een voldoende mate van vertrouwen in de strafrechtstelsels van andere lidstaten.

(6)

Op 30 november 2009 keurde de Raad een resolutie goed betreffende een routekaart ter versterking van de procedurele rechten van verdachten of beklaagden in strafprocedures (3) („de routekaart”). De routekaart, die uitgaat van een stapsgewijze benadering, vergt de vaststelling van maatregelen met betrekking tot het recht op vertaling en vertolking (maatregel A), het recht op informatie over de rechten en informatie over de beschuldiging (maatregel B), het recht op juridisch advies en rechtsbijstand (maatregel C), het recht te communiceren met familie, werkgever en consulaire autoriteiten (maatregel D) en bijzondere waarborgen voor kwetsbare verdachten of beklaagden (maatregel E).

(7)

De Europese Raad verklaarde zich op 11 december 2009 ingenomen met de routekaart en maakte deze tot onderdeel van het programma van Stockholm — Een open en veilig Europa ten dienste en ter bescherming van de burger (4) (punt 2.4). De Europese Raad benadrukte dat de routekaart niet uitputtend is en nodigde de Commissie dan ook uit te onderzoeken welke minimale procedurele rechten verdachten en beklaagden verder kunnen worden toegekend en te beoordelen of andere vraagstukken, bijvoorbeeld het vermoeden van onschuld, dienen te worden aangepakt om op dit gebied tot betere samenwerking te komen.

(8)

Tot dusver zijn er drie maatregelen inzake procedurele rechten in strafprocedures vastgesteld op grond van de routekaart, te weten Richtlijnen 2010/64/EU (5), 2012/13/EU (6) en 2013/48/EU (7) van het Europees Parlement en de Raad.

(9)

Deze richtlijn heeft als doel het recht op een eerlijk proces in strafzaken te versterken door gemeenschappelijke minimumvoorschriften vast te stellen over bepaalde aspecten van het vermoeden van onschuld en het recht om bij de terechtzitting aanwezig te zijn.

(10)

Door gemeenschappelijke minimumvoorschriften vast te stellen voor de bescherming van de procedurele rechten van verdachten en beklaagden beoogt deze richtlijn het vertrouwen van de lidstaten in elkaars strafrechtsstelsels te versterken om aldus de wederzijdse erkenning van strafrechtelijke beslissingen te vergemakkelijken. Dergelijke gemeenschappelijke minimumvoorschriften kunnen ook belemmeringen voor het vrije verkeer van burgers wegnemen op het gehele grondgebied van de lidstaten.

(11)

Deze richtlijn dient uitsluitend van toepassing te zijn op strafprocedures, zoals uitgelegd door het Hof van Justitie van de Europese Unie (Hof van Justitie), onverminderd de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Deze richtlijn dient niet van toepassing te zijn op civielrechtelijke procedures of bestuursrechtelijke procedures, ook niet wanneer bestuursrechtelijke procedures kunnen leiden tot sancties, zoals procedures inzake mededinging, handel, financiële diensten, wegverkeer, belastingen of bijkomende belastingheffingen, en onderzoeken van bestuurlijke instanties met betrekking tot dergelijke procedures.

(12)

Deze richtlijn dient van toepassing te zijn op natuurlijke personen die in een strafprocedure verdachte of beklaagde zijn. Zij dient van toepassing te zijn vanaf het tijdstip waarop een persoon ervan wordt verdacht of beschuldigd een strafbaar feit of een vermeend strafbaar feit te hebben begaan, en derhalve zelfs nog voordat de bevoegde instanties van een lidstaat die persoon bij officiële kennisgeving of anderszins ervan in kennis stellen dat hij verdacht of beschuldigd wordt. Deze richtlijn dient te gelden in elke fase van de strafprocedure tot de beslissing over de uiteindelijke vaststelling of de verdachte of beklaagde het strafbaar feit heeft begaan onherroepelijk is geworden. Juridische maatregelen en voorzieningen in rechte die alleen kunnen worden toegepast nadat die beslissing onherroepelijk is geworden, met inbegrip van een beroep bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, mogen niet binnen het toepassingsgebied van deze richtlijn vallen.

(13)

Deze richtlijn erkent de verschillende behoeften en beschermingsniveaus van bepaalde aspecten van het vermoeden van onschuld wat natuurlijke personen en rechtspersonen betreft. Voor natuurlijke personen wordt die bescherming bevestigd in vaste rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Het Hof van Justitie heeft echter vastgesteld dat de rechten die voortvloeien uit het vermoeden van onschuld niet op dezelfde wijze toekomen aan rechtspersonen als aan natuurlijke personen.

(14)

In de huidige ontwikkelingsfase van het nationale recht en de rechtspraak op nationaal en uniaal niveau is het prematuur om op Unieniveau wetgevend op te treden met betrekking tot het vermoeden van onschuld van rechtspersonen. Deze richtlijn mag dan ook niet van toepassing te zijn op rechtspersonen. Dit mag niet afdoen aan de toepassing op rechtspersonen van het vermoeden van onschuld, zoals met name neergelegd in het EVRM en zoals uitgelegd door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en het Hof van Justitie.

(15)

Het vermoeden van onschuld dient ten aanzien van rechtspersonen te worden gewaarborgd door de bestaande wettelijke waarborgen en rechtspraak, waarvan de ontwikkeling moet bepalen of Uniemaatregelen zijn vereist.

(16)

Het vermoeden van onschuld zou worden geschonden wanneer in openbare verklaringen van overheidsinstanties of in andere rechterlijke beslissingen dan die welke betrekking hebben op de vaststelling van schuld een verdachte of beklaagde als schuldig wordt aangeduid zolang zijn schuld niet in rechte is komen vast te staan. Dergelijke verklaringen en rechterlijke beslissingen mogen niet de mening weergeven dat deze persoon schuldig is. Dit mag geen afbreuk doen aan handelingen van de vervolgende instantie die erop gericht zijn te bewijzen dat de verdachte of beklaagde schuldig is, zoals de tenlastelegging, noch aan rechterlijke beslissingen op grond waarvan voorwaardelijke straffen in werking treden, op voorwaarde dat de rechten van de verdediging worden geëerbiedigd. Dit mag evenmin afbreuk doen aan voorlopige beslissingen van procedurele aard, die worden genomen door rechterlijke of andere bevoegde instanties en die zijn gebaseerd op een verdenking of op belastende bewijzen, zoals beslissingen inzake voorlopige hechtenis, op voorwaarde dat in dergelijke beslissingen de verdachte of de beklaagde niet als schuldig wordt aangeduid. Alvorens een voorlopige beslissing van procedurele aard te nemen moet de bevoegde instantie wellicht eerst nagaan of er voldoende belastende bewijzen jegens de verdachte of beklaagde zijn die de betrokken beslissing rechtvaardigen, en in de beslissing kan daarnaar worden verwezen.

(17)

Onder „openbare verklaringen van overheidsinstanties” moet worden verstaan: elke verklaring waarin wordt verwezen naar een strafbaar feit, en die uitgaat van een instantie die betrokken is bij de strafrechtelijke procedure met betrekking tot dit strafbare feit — zoals de rechterlijke macht, politie en andere rechtshandhavingsinstanties — of van een andere overheidsinstantie, zoals ministers en andere gezagsdragers, met dien verstande dat dit geen afbreuk doet aan het nationale recht inzake immuniteiten.

(18)

De verplichting om verdachten of beklaagden niet als schuldig aan te duiden, mag overheidsinstanties niet beletten informatie openbaar te maken over de strafprocedures wanneer dit strikt noodzakelijk is om redenen die verband houden met het strafrechtelijk onderzoek — zoals wanneer videomateriaal wordt vrijgegeven, en het publiek wordt opgeroepen om te helpen bij het identificeren van de vermeende dader van het strafbaar feit — of met het algemeen belang, zoals wanneer gegevens om veiligheidsredenen worden verstrekt aan de inwoners van een gebied dat is getroffen door een vermeend milieumisdrijf, of wanneer het Openbaar Ministerie of een andere bevoegde instantie objectieve informatie verschaft over de stand van de strafrechtelijke procedure om verstoring van de openbare orde te voorkomen. Het inroepen van dergelijke redenen moet beperkt blijven tot situaties waarin dit, gelet op alle belangen, redelijk en proportioneel zou zijn. In ieder geval mogen de wijze waarop en de context waarin de informatie wordt verspreid, niet de indruk wekken dat de persoon schuldig is alvorens zijn schuld in rechte is komen vast te staan.

(19)

De lidstaten moeten passende maatregelen nemen om zeker te stellen dat overheidsinstanties, wanneer zij informatie aan de media verstrekken, verdachten of beklaagden niet als schuldig aanduiden zolang hun schuld niet in rechte is komen vast te staan. Hiertoe dienen de lidstaten overheidsinstanties te informeren over het belang om bij de verstrekking of openbaarmaking van informatie aan de media het vermoeden van onschuld naar behoren in acht te nemen. Dit mag geen afbreuk doen aan het nationale recht ter bescherming van de vrijheid van de pers en andere media.

(20)

De bevoegde instanties moeten ervan afzien verdachten of beklaagden, in de rechtszaal of in het openbaar, als schuldig te doen voorkomen door vrijheidsbeperkende middelen te gebruiken, zoals handboeien, glazen cellen, kooien en enkelbanden, tenzij het gebruik van dergelijke middelen in de voorliggende zaak is vereist om redenen die verband houden met de veiligheid, waaronder het voorkomen dat verdachten of beklaagden zichzelf of anderen schade berokkenen of materiële schade aanrichten, dan wel met het voorkomen dat verdachten of beklaagden ontsnappen of contacten hebben met derden, zoals getuigen of slachtoffers. De mogelijkheid om vrijheidsbeperkende middelen te gebruiken, houdt niet in dat de bevoegde instanties een formele beslissing over het gebruik van dergelijke middelen moeten nemen.

(21)

Indien praktisch mogelijk moeten de bevoegde instanties er ook van afzien verdachten of beklaagden, in de rechtszaal of in het openbaar, in gevangeniskleding te laten verschijnen, teneinde niet de indruk te wekken dat zij schuldig zijn.

(22)

De bewijslast voor het aantonen van de schuld van de verdachte of beklaagde rust op de vervolgende instantie, en enige twijfel moet ten gunste van de beklaagde komen. Het vermoeden van onschuld zou worden geschonden indien de bewijslast zou worden verschoven van de vervolgende instantie naar de verdediging; dit doet echter geen afbreuk aan bevoegdheden van rechters om ambtshalve feitenonderzoek te doen, noch aan de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht bij de beoordeling van de schuld van de verdachte of beklaagde. Evenmin doet het afbreuk aan het gebruik van wettelijke of feitelijke vermoedens inzake de strafrechtelijke aansprakelijkheid van een verdachte of beklaagde. Dergelijke vermoedens moeten binnen redelijke grenzen blijven, rekening houdend met het belang van wat er op het spel staat en de handhaving van de rechten van de verdediging. Daarnaast dienen de gehanteerde middelen in redelijke verhouding te staan tot het legitieme doel dat wordt nagestreefd. Dergelijke vermoedens moeten weerlegbaar zijn en mogen in ieder geval alleen dan worden gebruikt wanneer de rechten van de verdediging worden geëerbiedigd.

(23)

In de verschillende lidstaten zijn niet alleen de vervolgende instantie, maar ook rechters en bevoegde rechterlijke instanties belast met het zoeken naar belastende en ontlastende bewijzen. Lidstaten die niet over een stelsel op tegenspraak beschikken, moeten hun huidige systeem kunnen handhaven op voorwaarde dat dit strookt met deze richtlijn en met andere toepasselijke Unierechtelijke en internationaalrechtelijke bepalingen.

(24)

Het recht om te zwijgen is een belangrijk aspect van het vermoeden van onschuld. Het moet dienen als bescherming tegen zelfincriminatie.

(25)

Het recht om zichzelf niet te belasten is eveneens een belangrijk aspect van het vermoeden van onschuld. Wanneer verdachten en beklaagden wordt gevraagd verklaringen af te leggen of vragen te beantwoorden, mogen zij niet worden gedwongen bewijzen of documenten over te leggen of inlichtingen te verstrekken die tot zelfincriminatie kunnen leiden.

(26)

Het recht om te zwijgen en het recht om zichzelf niet te belasten, moeten van toepassing zijn op vragen die verband houden met het strafbaar feit waarvan een persoon wordt verdacht of beschuldigd, en bijvoorbeeld niet op vragen betreffende de identificatie van een verdachte of beklaagde.

(27)

Het recht om te zwijgen en het recht om zichzelf niet te belasten, impliceren dat de bevoegde autoriteiten verdachten of beklaagden niet tegen hun wil mogen dwingen informatie te verstrekken. Bij de beoordeling of sprake is van schending van het recht om te zwijgen of het recht om zichzelf niet te belasten moet rekening worden gehouden met de uitleg die het Europees Hof voor de Rechten van de Mens geeft aan het recht op een eerlijk proces uit hoofde van het EVRM.

(28)

De uitoefening van het recht om te zwijgen of het recht om zichzelf niet te belasten mag niet worden gebruikt tegen een verdachte of beklaagde en mag niet op zichzelf worden beschouwd als bewijs dat de betrokkene het desbetreffende strafbaar feit heeft begaan. Dit mag geen afbreuk doen aan nationale regels betreffende de beoordeling van bewijsmateriaal door rechtbanken of rechters, op voorwaarde dat de rechten van de verdediging worden geëerbiedigd.

(29)

De uitoefening van het recht om zichzelf niet te belasten, mag de bevoegde instanties niet beletten bewijsmateriaal te vergaren dat rechtmatig van de verdachte of de beklaagde kan worden verkregen door gebruik van rechtmatige dwang en dat onafhankelijk van de wil van de verdachte of beklaagde bestaat, zoals materiaal dat als gevolg van een bevel wordt verkregen, materiaal waarvoor een wettelijke bewaarplicht bestaat alsmede een verplichting om het op verzoek af te staan, adem-, bloed- en urinemonsters en monsters van lichaamsweefsel voor DNA-tests.

(30)

Het recht om te zwijgen en het recht om zichzelf niet te belasten, mag de lidstaten niet beletten te bepalen dat procedures of bepaalde fasen daarvan voor lichte strafbare feiten zoals lichte verkeersovertredingenschriftelijk kunnen worden gevoerd of zonder de verdachte of de beklaagde door de bevoegde instanties met betrekking tot het betrokken strafbaar feit te verhoren, mits zulks in overeenstemming is met het recht op een eerlijk proces.

(31)

De lidstaten moeten overwegen er zorg voor te dragen dat wanneer aan verdachten of beklaagden informatie wordt verstrekt over rechten uit hoofde van artikel 3 van Richtlijn 2012/13/EU, zij eveneens informatie ontvangen betreffende het recht om zichzelf niet te belasten, zoals dit overeenkomstig deze richtlijn wordt toegepast krachtens nationale wetgeving.

(32)

De lidstaten moeten overwegen er zorg voor te dragen dat wanneer aan verdachten of beklaagden een verklaring van rechten wordt verstrekt overeenkomstig artikel 4 van Richtlijn 2012/13/EU, deze verklaring eveneens informatie bevat betreffende het recht om zichzelf niet te belasten, zoals dit overeenkomstig deze richtlijn wordt toegepast krachtens nationale wetgeving.

(33)

Het recht op een eerlijk proces is een van de grondbeginselen van een democratische samenleving. Het recht van verdachten en beklaagden om aanwezig te zijn bij de terechtzitting, is gebaseerd op dat recht en moet in de hele Unie worden gewaarborgd.

(34)

Indien verdachten of beklaagden om buiten hun macht liggende redenen niet ter terechtzitting aanwezig kunnen zijn, moeten zij de mogelijkheid krijgen om binnen de in het nationale recht gestelde termijn te verzoeken om een nieuwe datum voor de terechtzitting.

(35)

Het recht van verdachten en beklaagden om bij de terechtzitting aanwezig te zijn, is niet absoluut. Onder bepaalde voorwaarden dienen verdachten en beklaagden de mogelijkheid te hebben om, uitdrukkelijk of stilzwijgend maar op ondubbelzinnige wijze, afstand te doen van dat recht.

(36)

In bepaalde omstandigheden moet een beslissing over de schuld of onschuld van een verdachte of beklaagde kunnen worden gegeven, zelfs wanneer de betrokkene niet bij de terechtzitting aanwezig is. Dit kan het geval zijn wanneer de verdachte of beklaagde tijdig in kennis is gesteld van de terechtzitting en van de gevolgen van eventuele afwezigheid, en desondanks niet verschijnt. Het in kennis stellen van een verdachte of beklaagde van de terechtzitting moet worden begrepen als het in persoon dagvaarden van de betrokkene of het anderszins aan de betrokkene verstrekken van officiële informatie over het tijdstip en de plaats van de terechtzitting, op een wijze die het hem mogelijk maakt kennis te krijgen van de terechtzitting. Het in kennis stellen van de verdachte of de beklaagde van de gevolgen van afwezigheid moet met name worden begrepen als het informeren van de betrokkene dat een beslissing kan worden gegeven wanneer hij niet op de terechtzitting verschijnt.

(37)

Het moet ook mogelijk zijn om in afwezigheid van een verdachte of beklaagde een proces te voeren dat kan leiden tot een beslissing over schuld of onschuld, wanneer die persoon van de terechtzitting in kennis is gesteld en een door hemzelf of door de staat aangestelde advocaat heeft gemachtigd om hem tijdens die terechtzitting te vertegenwoordigen, en die advocaat namens de verdachte of beklaagde ter terechtzitting verschijnt.

(38)

Bij de beoordeling of de wijze van kennisgeving voldoende waarborgt dat de betrokkene op de hoogte is van het proces, moet in voorkomend geval ook bijzondere aandacht worden besteed aan de zorgvuldigheid die de overheidsinstanties in acht hebben genomen bij de kennisgeving aan betrokkene en aan de zorgvuldigheid die betrokkene heeft betracht om aan hem gerichte informatie in ontvangst te nemen.

(39)

Wanneer lidstaten voorzien in de mogelijkheid om processen te voeren in afwezigheid van verdachten of beklaagden, maar niet is voldaan aan de voorwaarden om een beslissing te kunnen nemen bij afwezigheid van een bepaalde verdachte of beklaagde, omdat de verdachte of beklaagde, ondanks redelijke inspanningen, niet kon worden gelokaliseerd, bijvoorbeeld omdat hij is gevlucht of er vandoor is gegaan, moet het niettemin mogelijk zijn om een beslissing te nemen bij afwezigheid van de verdachte of beklaagde, en om deze beslissing ten uitvoer te leggen. In dat geval moeten de lidstaten ervoor zorgen dat wanneer verdachten of beklaagden in kennis worden gesteld van die beslissing, in het bijzonder wanneer zij in hechtenis worden genomen, zij eveneens in kennis worden gesteld van de mogelijkheid de beslissing aan te vechten en van het recht op een nieuw proces of op een andere voorziening in rechte. Dergelijke informatie dient schriftelijk te worden verstrekt. De informatie mag ook mondeling worden verstrekt, op voorwaarde dat het feit dat de informatie is verstrekt wordt vastgelegd overeenkomstig de volgens het nationaal recht geldende registratieprocedure.

(40)

De bevoegde autoriteiten van de lidstaten moeten een verdachte of beklaagde tijdelijk uit het proces kunnen weren, wanneer dit in het belang is van het goede verloop van de strafprocedure. Dit zou bijvoorbeeld het geval kunnen zijn wanneer een verdachte of beklaagde de zitting verstoort en op bevel van de rechter uit de rechtszaal moet worden weggeleid, of wanneer blijkt dat de aanwezigheid van een verdachte of beklaagde het correct horen van een getuige verhindert.

(41)

Het recht om aanwezig te zijn bij het proces kan alleen worden uitgeoefend indien er een of meer zittingen worden gehouden. Dit betekent dat het recht om bij het proces aanwezig te zijn, geen toepassing kan vinden indien de toepasselijke nationale procesregels niet voorzien in een zitting. Dergelijke nationale regels moeten in overeenstemming zijn met het Handvest en met het EVRM, zoals uitgelegd door het Hof van Justitie en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, in het bijzonder met betrekking tot het recht op een eerlijk proces. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer de zaak vereenvoudigd wordt afgedaan waarbij, geheel of gedeeltelijk, een schriftelijke procedure of een procedure zonder zitting wordt gevolgd.

(42)

De lidstaten moeten waarborgen dat bij de tenuitvoerlegging van deze richtlijn, in het bijzonder wat betreft het recht om aanwezig te zijn bij de terechtzitting en het recht op een nieuw proces, rekening wordt gehouden met de bijzondere behoeften van kwetsbare personen. Blijkens de Aanbeveling van de Commissie van 27 november 2013 betreffende procedurele waarborgen voor kwetsbare personen die verdachte of beklaagde zijn in een strafprocedure (8) moeten onder kwetsbare verdachten of beklaagden worden verstaan alle verdachten of beklaagden die niet in staat zijn om strafprocedures te begrijpen of hier effectief aan deel te nemen wegens hun leeftijd, mentale of fysieke gesteldheid of eventuele handicaps.

(43)

Kinderen zijn kwetsbaar en moeten een specifiek beschermingsniveau genieten. Daarom dienen specifieke procedurele waarborgen te worden vastgesteld met betrekking tot sommige in deze richtlijn opgenomen rechten.

(44)

Overeenkomstig het beginsel van de doeltreffendheid van het Unierecht moeten de lidstaten voorzien in passende en doeltreffende voorzieningen in rechte instellen voor het geval van schending van een door het Unierecht aan particulieren toegekend recht. Een doeltreffende voorziening in rechte voor het geval van schending van een van de in deze richtlijn vastgestelde rechten moet, voor zover mogelijk, tot gevolg hebben dat de verdachten of beklaagden in dezelfde positie worden gebracht als die waarin zij zouden hebben verkeerd indien de schending niet had plaatsgevonden, zodat het recht op een eerlijk proces en de rechten van de verdediging worden gewaarborgd.

(45)

Bij de beoordeling van de verklaringen van verdachten of beklaagden of van bewijs dat is verkregen in strijd met het recht om te zwijgen of het recht om zichzelf niet te belasten, dienen rechtbanken en rechters de rechten van de verdediging en het eerlijke verloop van de procedure in acht te nemen. In dit verband moet rekening worden gehouden met de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, volgens welke de toelating van in strijd met artikel 3 EVRM door foltering of andere vormen van mishandeling verkregen verklaringen als bewijs om de relevante feiten in strafprocedures vast te stellen, deze procedures in hun geheel oneerlijk zou maken. Overeenkomstig het VN-Verdrag tegen foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing mag een verklaring waarvan is vastgesteld dat zij door foltering is afgelegd, niet worden aangevoerd als bewijs in een rechtszaak, behalve tegen een van foltering beschuldigde persoon als bewijs dat de verklaring werd afgelegd.

(46)

Om de doeltreffendheid van deze richtlijn te monitoren en te beoordelen, moeten de lidstaten beschikbare gegevens over de tenuitvoerlegging van de in deze richtlijn vastgelegde rechten toezenden aan de Commissie. Die gegevens kunnen zien op gegevens die rechtshandhavingsinstanties en rechterlijke instanties hebben geregistreerd met betrekking tot de voorzieningen in rechte waarvan is gebruikgemaakt in het geval van schending van een onder deze richtlijn vallend aspect van het vermoeden van onschuld of van het recht om bij de terechtzitting aanwezig te zijn.

(47)

Deze richtlijn eerbiedigt de door het Handvest en het EVRM erkende grondrechten en beginselen, waaronder het verbod op foltering en onmenselijke of onterende behandeling, het recht op vrijheid en veiligheid, de eerbiediging van het privéleven en van het familie- en gezinsleven, het recht op persoonlijke integriteit, de rechten van het kind, de integratie van mensen met een handicap, het recht op een doeltreffende voorziening in rechte en het recht op een eerlijk proces, het vermoeden van onschuld en de rechten van de verdediging. In het bijzonder dient rekening te worden gehouden met artikel 6 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU), uit hoofde waarvan de Unie de in het Handvest vastgestelde rechten, vrijheden en beginselen erkent, zoals zij worden gewaarborgd door het EVRM en zoals zij voortvloeien uit de constitutionele tradities die de lidstaten gemeen hebben, en die als algemene beginselen deel uit maken van het Unierecht.

(48)

Aangezien deze richtlijn voorziet in minimumvoorschriften, moeten de lidstaten de in deze richtlijn vastgestelde rechten kunnen uitbreiden om een hoger beschermingsniveau te bieden. Het door de lidstaten geboden beschermingsniveau mag nooit lager zijn dan de normen die zijn opgenomen in het Handvest of het EVRM, zoals uitgelegd door het Hof van Justitie en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.

(49)

Aangezien de doelstellingen van deze richtlijn, meer bepaald het vaststellen van gemeenschappelijke minimumvoorschriften voor bepaalde aspecten van het vermoeden van onschuld en voor het recht om in strafprocedures bij de terechtzitting aanwezig te zijn, niet op toereikende wijze door de lidstaten kunnen worden bereikt en dus vanwege de omvang en de gevolgen ervan beter op Unieniveau kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie maatregelen nemen overeenkomstig het subsidiariteitsbeginsel van artikel 5 VEU. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze richtlijn niet verder dan nodig is om die doelstellingen te verwezenlijken.

(50)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 21 betreffende de positie van het Verenigd Koninkrijk en Ierland ten aanzien van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht, gehecht aan het VEU en het VWEU, en onverminderd artikel 4 van dat protocol, nemen die lidstaten niet deel aan de vaststelling van deze richtlijn, die derhalve niet bindend is voor, noch van toepassing is in die lidstaten.

(51)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het VEU en het VWEU, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van deze richtlijn, die derhalve niet bindend voor, noch van toepassing is op Denemarken,

a)

bepaalde aspecten van het vermoeden van onschuld in strafprocedures;

b)

het recht om in strafprocedures bij de terechtzitting aanwezig te zijn.

a)

de verdachte of beklaagde tijdig in kennis is gesteld van de terechtzitting en van de gevolgen van zijn afwezigheid; of

b)

de verdachte of beklaagde, die van het proces in kennis is gesteld, wordt vertegenwoordigd door een gemachtigde advocaat die ofwel door de verdachte of de beklaagde dan wel door de staat werd aangesteld.

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/12

(1)

In haar mededeling van 18 april 2012 getiteld „Naar een banenrijk herstel” heeft de Commissie de noodzaak van een verbeterde samenwerking tussen de lidstaten benadrukt en aangekondigd raadplegingen te zullen houden over de oprichting van een platform op het niveau van de Unie — bestaande uit arbeidsinspecties en andere handhavingsautoriteiten — voor de strijd tegen zwartwerk, met als doel de samenwerking te verbeteren, goede praktijken te delen en gemeenschappelijke beginselen voor controles vast te stellen.

(2)

Overeenkomstig artikel 148 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) heeft de Raad bij Besluit (EU) 2015/1848 (4) richtsnoeren vastgesteld voor het werkgelegenheidsbeleid van de lidstaten. Deze richtsnoeren geven aan in welke richting de lidstaten moeten gaan bij de vaststelling van hun nationale hervormingsprogramma's en bij de tenuitvoerlegging van hervormingen. De werkgelegenheidsrichtsnoeren vormen de grondslag voor de landenspecifieke aanbevelingen die de Raad op grond van dat artikel aan lidstaten doet. In de afgelopen jaren omvatten deze landenspecifieke aanbevelingen met betrekking tot de bestrijding van zwartwerk.

(3)

In artikel 151 VWEU worden de bevordering van de werkgelegenheid en de verbetering van de levensomstandigheden en de arbeidsvoorwaarden genoemd als de doelstellingen op het gebied van het sociaal beleid. Om deze doelstellingen te verwezenlijken, kan de Unie de activiteiten van de lidstaten op het gebied van gezondheid en veiligheid op het werk, de arbeidsvoorwaarden, de integratie van personen die zijn uitgesloten van de arbeidsmarkt en de bestrijding van sociale uitsluiting, ondersteunen en aanvullen. Overeenkomstig artikel 153, lid 2, onder a), VWEU kan de Unie maatregelen ter bevordering van de samenwerking tussen de lidstaten aannemen, uitgezonderd enige vorm van harmonisatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen van de lidstaten.

(4)

Het Europees Parlement heeft in zijn resolutie van 14 januari 2014 over „doeltreffende arbeidsinspecties als middel om de arbeidsomstandigheden in Europa te verbeteren” het initiatief van de Commissie om een Europees platform op te richten toegejuicht en aangedrongen op een betere samenwerking op Unieniveau bij de aanpak van zwartwerk, dat volgens de resolutie de economie van de Unie schade toebrengt, tot oneerlijke concurrentie leidt, de financiële stabiliteit van de sociale modellen van de Unie bedreigt en erin resulteert dat steeds meer werknemers geen sociale en arbeidsrechtelijke bescherming genieten.

(5)

Zwartwerk is in de mededeling van de Commissie van 24 oktober 2007 getiteld „Intensievere bestrijding van zwartwerk” gedefinieerd als „alle betaalde werkzaamheden die op zichzelf wettig zijn, maar niet aan de overheid worden gemeld, waarbij evenwel rekening moet worden gehouden met verschillen in de wetgeving van de lidstaten”. Deze definitie sluit alle onwettige activiteiten uit.

(6)

Zwartwerk heeft vaak een grensoverschrijdende dimensie. De aard van zwartwerk kan per land verschillen, afhankelijk van de economische, administratieve en sociale context. Nationale wetgeving inzake zwartwerk en de op nationaal niveau gebruikte definities lopen uiteen. Maatregelen voor het bestrijden van zwartwerk dienen daarom toegesneden te zijn op de verschillende situaties.

(7)

Schattingen duiden er op dat zwartwerk een aanzienlijk deel van de economie van de Unie uitmaakt. Aangezien zwartwerk in nationale wetgeving in de diverse lidstaten telkens anders wordt gedefinieerd, is het moeilijk precieze gegevens te verwerven over de omvang ervan.

(8)

Misbruik, op nationaal niveau of in grensoverschrijdende situaties, van de hoedanigheid van zelfstandige als omschreven in het nationaal recht, is een vorm van valselijk gemeld werk, dat dikwijls in verband wordt gebracht met zwartwerk. Er is sprake van schijnzelfstandigheid wanneer iemand die voldoet aan de voorwaarden die kenmerkend zijn voor een arbeidsverhouding wordt aangemeld als zelfstandige, met als doel te ontkomen aan bepaalde juridische of fiscale verplichtingen. Het platform gecreëerd door dit besluit (het platform) moet de diverse vormen van zwartwerk en het valselijk gemeld werk dat in verband wordt gebracht met zwartwerk, inclusief schijnzelfstandigheid, aanpakken.

(9)

Zwartwerk heeft grote gevolgen voor de betrokken werknemers, die onzekere arbeidsvoorwaarden en soms gevaarlijke arbeidsomstandigheden, veel lagere lonen, ernstige inbreuken op hun arbeidsrechten en een aanzienlijk geringere bescherming in het kader van de arbeids- en sociale wetgeving moeten accepteren, waardoor ze niet voor passende uitkeringen in aanmerking komen, geen pensioenrechten opbouwen en geen toegang tot gezondheidszorg hebben, en ook geen opleidingen kunnen volgen noch in aanmerking komen voor permanente scholing.

(10)

De negatieve effecten van zwartwerk op de samenleving en de economie kunnen verschillende vormen aannemen. Het platform heeft ten doel de arbeidsvoorwaarden te verbeteren en de integratie op de arbeidsmarkt en sociale inclusie te bevorderen. Zwartwerk heeft ernstige gevolgen voor de begroting omdat daardoor de opbrengsten uit belastingen en sociale zekerheid worden verminderd, waarmee de financiële duurzaamheid van de socialebeschermingsstelsels wordt ondermijnd. Het heeft nadelige gevolgen voor de werkgelegenheid en de productiviteit en verstoort de concurrentie.

(11)

Zwartwerk heeft wisselende effecten op verschillende sociale groepen zoals vrouwen, migranten en huishoudelijk personeel, en sommige zwartwerkers bevinden zich in een bijzonder kwetsbare positie.

(12)

De lidstaten hebben een uitgebreide reeks beleidsbenaderingen en beleidsmaatregelen ingevoerd om zwartwerk te bestrijden. De lidstaten hebben eveneens bilaterale overeenkomsten gesloten en multilaterale projecten uitgevoerd met betrekking tot bepaalde aspecten van zwartwerk. De aanpak van het complexe probleem van zwartwerk moet nog worden ontwikkeld en vereist een holistische benadering. Het platform zou geen belemmering mogen vormen voor bilaterale of multilaterale overeenkomsten en regelingen betreffende administratieve samenwerking.

(13)

Deelname aan de activiteiten van het platform doet geen afbreuk aan de bevoegdheden en/of verplichtingen van de lidstaten om zwartwerk aan te pakken, met inbegrip van hun nationale of internationale verplichtingen uit hoofde van onder meer de relevante en toepasselijke verdragen van de Internationale Arbeidsinspectie (ILO), zoals Verdrag nr. 81 betreffende de arbeidsinspectie in de industrie en de handel.

(14)

De samenwerking tussen de lidstaten op het niveau van de Unie is allesbehalve volledig, zowel wat de deelname van de lidstaten als wat de behandelde vraagstukken betreft. De bevoegde autoriteiten van de lidstaten beschikken niet over een formeel mechanisme voor grensoverschrijdende samenwerking om vraagstukken in verband met zwartwerk op alomvattende wijze aan te pakken.

(15)

Het is nodig samenwerking tussen de lidstaten op het niveau van de Unie aan te moedigen om de lidstaten te helpen zwartwerk doelmatiger en doeltreffender aan te pakken. In dit verband dient het platform erop gericht te zijn de uitwisseling van beste praktijken en informatie te vergemakkelijken en te ondersteunen en dient het te voorzien in een raamwerk op het niveau van de Unie teneinde een gemeenschappelijke opvatting, expertise en analyse met betrekking tot zwartwerk te ontwikkelen. Gedeelde definities en gemeenschappelijke concepten van zwartwerk moeten een afspiegeling vormen van de ontwikkelingen op de arbeidsmarkt. Het platform moet tevens samenwerking aanmoedigen tussen de verschillende handhavingsautoriteiten van de lidstaten die op vrijwillige basis aan dergelijke grensoverschrijdende maatregelen deelnemen.

(16)

Dit besluit heeft ten doel de samenwerking tussen de lidstaten op Unieniveau aan te moedigen. De situatie op het gebied van zwartwerk is zeer verschillend in de lidstaten en derhalve verschillen ook de behoeften van de bevoegde autoriteiten en andere actoren in de diverse lidstaten wat betreft de terreinen van samenwerking. Het blijft de bevoegdheid van de lidstaten te besluiten in welke mate zij betrokken zijn bij de activiteiten die op plenair niveau door het platform zijn goedgekeurd.

(17)

Nauwe en doeltreffende samenwerking tussen de lidstaten ter ondersteuning en aanvulling van hun activiteiten om zwartwerk aan te pakken moeten op het niveau van de Unie worden aangemoedigd. Maatregelen op nationaal niveau zijn afhankelijk van de specifieke context in afzonderlijke lidstaten en activiteiten in het kader van het platform kunnen geen vervanging vormen voor een beoordeling op nationaal niveau van de geschikte te nemen maatregelen.

(18)

Het in kaart brengen, analyseren en oplossen van de praktische problemen op het gebied van de handhaving van het toepasselijke Unierecht inzake arbeidsvoorwaarden en sociale bescherming op het werk blijven onder de bevoegdheid van de lidstaten en hun desbetreffende autoriteiten vallen, net als het besluit welke maatregelen op nationaal moeten worden genomen om gevolg te geven aan de bevindingen van de activiteiten van het platform.

(19)

Het platform dient gebruik te maken van alle relevante informatiebronnen, met name studies, bilaterale overeenkomsten tussen de lidstaten en multilaterale samenwerkingsprojecten, en synergieën tot stand brengen tussen de bestaande instrumenten en structuren op het niveau van de Unie teneinde het afschrikkende en preventieve effect van deze maatregelen te maximaliseren. De maatregelen van het platform kunnen de vorm aannemen van een kader voor gezamenlijke opleidingen, collegiale toetsingen, de invoering van instrumenten zoals een interactieve kennisbank, waarbij rekening moet worden gehouden met de bestaande haalbaarheidsstudies waaronder de werkzaamheden van de Europese Stichting tot verbetering van de levens- en arbeidsomstandigheden (Eurofound), en oplossingen voor het delen van gegevens met erkenning van het belang van gegevensbescherming. Europese campagnes of gemeenschappelijke strategieën die voortbouwen op beleid en strategieën voor het vergroten van het bewustzijn met betrekking tot zwartwerk die in verschillende vormen reeds in de lidstaten bestaan, kunnen ervoor zorgen dat het bewustzijn met betrekking tot zwartwerk wordt verbeterd. Het platform dient ook non-gouvernementele actoren ruimte te bieden, als belangrijke bronnen van informatie.

(20)

Het platform dient bij te dragen aan de intensivering van de samenwerking tussen de lidstaten door onder andere innovatieve benaderingen van grensoverschrijdende samenwerking en handhaving te bevorderen, alsook door de ervaringen die de lidstaten daarmee hebben opgedaan, te evalueren. Tijdige uitwisseling van informatie is van essentieel belang om zwartwerk te beteugelen.

(21)

Wanneer een lid van het platform het voor de uitwisseling van informatie en beste praktijken in het kader van het platform wenselijk acht om aan specifieke gevallen te refereren, dienen in voorkomend geval deze gevallen geanonimiseerd te worden. Het platform kan alleen doeltreffend zijn in een omgeving waarin personen die gevallen van zwartwerk aan de orde stellen, worden beschermd tegen een oneerlijke behandeling. Het platform dient daarom als forum te fungeren voor de uitwisseling van beste praktijken op dit terrein.

(22)

De uitwisseling van informatie en beste praktijken moet het platform in staat stellen met een betekenisvolle inbreng te komen voor mogelijke maatregelen op Unieniveau, onder meer van de Commissie, om zwartwerk aan te pakken. In het kader van het Europees semester kunnen de activiteiten van het platform een betekenisvolle inbreng vormen wanneer maatregelen in verband met zwartwerk worden overwogen.

(23)

Verschillende nationale handhavingsautoriteiten houden zich bezig met zwartwerk, zoals de arbeidsinspectie, andere instanties die zich bezighouden met gezondheid en veiligheid op het werk, de sociale inspectie en de belastingautoriteiten. In sommige gevallen kunnen hierbij eveneens immigratieautoriteiten, diensten voor arbeidsbemiddeling, douaneautoriteiten, instanties belast met de tenuitvoerlegging van het gemeenschappelijk vervoersbeleid, de politie, het openbaar ministerie en de sociale partners eveneens betrokken zijn.

(24)

Om het vraagstuk van zwartwerk succesvol en alomvattend aan te pakken moet in de lidstaten een beleidsmix worden geïmplementeerd. De uitvoering daarvan moet worden vergemakkelijkt door een gestructureerde samenwerking tussen de betrokken autoriteiten en andere actoren aan te moedigen. Bij het platform dienen alle relevante nationale autoriteiten, met name de handhavingsautoriteiten, die een leidende rol vervullen en/of actief zijn bij de aanpak van zwartwerk, betrokken te worden. Het blijft de bevoegdheid van de lidstaten te besluiten door welke instanties zij zich laten vertegenwoordigen bij de verschillende activiteiten van het platform. De samenwerking tussen nationale autoriteiten van de lidstaten moet plaatsvinden in overeenstemming met het toepasselijke nationale en Unierecht.

(25)

Om het platform in staat te stellen zijn doelstellingen te bereiken moet het in elke lidstaat ondersteund worden door een hoge vertegenwoordiger die als coördinator optreedt en contact onderhoudt met de autoriteiten van de lidstaten, en in voorkomend geval met andere actoren waaronder de sociale partners, die zich bezig houden met zwartwerk in al zijn aspecten.

(26)

Het platform moet de sociale partners op Unieniveau betrekken bij zijn werkzaamheden, zowel sectoroverschrijdend als in sectoren die ofwel sterk door zwartwerk zijn getroffen of een bijzondere rol hebben in de aanpak van zwartwerk, en moet samenwerken met de relevante internationale organisaties, zoals de IAO, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling en de agentschappen van de Unie, met name Eurofound en het Europees Agentschap voor veiligheid en gezondheid op het werk (EU-OSHA). De deelname, als waarnemers, van Eurofound en EU-OSHA aan de werkzaamheden van het platform mag geen uitbreiding van hun mandaat betekenen.

(27)

Het platform moet zijn reglement van orde vaststellen, werkprogramma's opstellen en regelmatig verslag uitbrengen.

(28)

Het platform moet in staat zijn werkgroepen in te stellen voor de behandeling van specifieke vraagstukken en moet een beroep kunnen doen op expertise van professionals met specifieke competenties.

(29)

Het platform moet samenwerken met de deskundigengroepen en comités die zich op het niveau van de Unie bezighouden met zwartwerk.

(30)

Het platform en zijn activiteiten moeten worden gefinancierd via de Progress-pijler van het programma van de Europese Unie voor werkgelegenheid en sociale innovatie (EaSI) binnen de door het Europees Parlement en de Raad vastgestelde kredieten. De Commissie dient ervoor te zorgen dat het platform de voor het platform bestemde financiële middelen op transparante en doeltreffende wijze gebruikt.

(31)

Gezien het belang van openheid en toegankelijkheid van documenten dat is weerspiegeld in de in artikel 15 VWEU vastgelegde beginselen, moet het platform zijn werkzaamheden op transparante wijze en in overeenstemming met die beginselen uitvoeren.

(32)

De Commissie moet de noodzakelijke administratieve stappen zetten om het platform op te richten.

(33)

Het platform dient de grondrechten en de in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie erkende beginselen volledig te eerbiedigen.

(34)

Verordening (EG) nr. 45/2001 van het Europees Parlement en de Raad (5) en Richtlijn 95/46/EG van het Europees Parlement en de Raad (6) alsmede de desbetreffende nationale omzettingsmaatregelen zijn van toepassing op de verwerking van persoonsgegevens door de lidstaten in het kader van dit besluit.

(35)

De Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming is overeenkomstig artikel 28, lid 2, van Verordening (EG) nr. 45/2001 geraadpleegd,

a)

een door elke lidstaat benoemde hoge vertegenwoordiger die die lidstaat vertegenwoordigt;

b)

een vertegenwoordiger van de Commissie;

c)

ten hoogste vier vertegenwoordigers van op Unieniveau georganiseerde sectoroverschrijdende sociale partners, die door die sociale partners zijn benoemd, met een gelijk aantal vertegenwoordigers van zowel de werkgevers als de werknemers.

a)

ten hoogste 14 vertegenwoordigers van de sociale partners uit sectoren waar zwartwerk veel voorkomt, die door die sociale partners zijn benoemd, met een gelijk aantal vertegenwoordigers van zowel de werkgevers als de werknemers;

b)

een vertegenwoordiger van Eurofound;

c)

een vertegenwoordiger van EU-OSHA;

d)

een vertegenwoordiger van de IAO;

e)

een vertegenwoordiger van elk derde land dat lid is van de Europese Economische Ruimte.

a)

de samenwerking tussen de bevoegde autoriteiten van de lidstaten en andere betrokken actoren te versterken met het oog op het doelmatiger en doeltreffender aanpakken van de diverse vormen van zwartwerk en valselijk gemeld werk dat met zwartwerk in verband wordt gebracht, waaronder schijnzelfstandigheid;

b)

de capaciteit van de diverse bevoegde autoriteiten en actoren van de lidstaten voor de aanpak van zwartwerk met betrekking tot de grensoverschrijdende aspecten ervan te verbeteren, om zo ertoe bij te dragen dat voor iedereen dezelfde regels gelden;

c)

het bewustzijn van het publiek ten aanzien van de diverse aspecten van zwartwerk en de dringende noodzaak van passend optreden te vergroten en de lidstaten ertoe aan te moedigen hun inspanningen voor het aanpakken van zwartwerk op te voeren.

a)

goede praktijken en informatie uit te wisselen;

b)

expertise en analyse te ontwikkelen;

c)

innovatieve benaderingen ten aanzien van doeltreffende en efficiënte grensoverschrijdende samenwerking aan te moedigen en te bevorderen en ervaringen te evalueren;

d)

bij te dragen tot een horizontaal begrip van zaken die verband houden met zwartwerk.

a)

het verbeteren van de kennis over zwartwerk, mede wat betreft de oorzaken en de regionale verschillen, door middel van gedeelde definities en gemeenschappelijke begrippen, op bewijs gebaseerde meetinstrumenten en het bevorderen van vergelijkende analyses en methodologische instrumenten voor de verzameling van gegevens, op basis van de werkzaamheden van andere instanties waaronder het Comité voor de werkgelegenheid (Employment Committee — EMCO) en het Comité voor sociale bescherming (Social Protection Committee — SPC);

b)

het verbeteren van de kennis en het wederzijds begrip van de verschillende stelsels en praktijken voor de aanpak van zwartwerk, met inbegrip van de grensoverschrijdende aspecten ervan;

c)

het ontwikkelen van de analyse van de effectiviteit van de diverse beleidsmaatregelen, met inbegrip van zowel preventiemaatregelen als sancties, om zwartwerk aan te pakken;

d)

het tot stand brengen van instrumenten voor de efficiënte uitwisseling van informatie en ervaringen, zoals een kennisbank van de verschillende praktijken en getroffen maatregelen, waaronder de in de lidstaten toegepaste bilaterale of multilaterale overeenkomsten voor de aanpak van zwartwerk;

e)

het ontwikkelen van instrumenten zoals richtsnoeren voor handhaving, handboeken van goede praktijken en gedeelde beginselen voor inspecties ter bestrijding van zwartwerk en het evalueren van ervaringen met dergelijke instrumenten;

f)

het vergemakkelijken en ondersteunen van verscheidene vormen van samenwerking tussen lidstaten door hun technische capaciteit voor het aanpakken van de grensoverschrijdende aspecten van zwartwerk te versterken door middel van het stimuleren en faciliteren van innovatieve benaderingen, zoals uitwisseling van personeel, gebruik van databanken, in overeenstemming met het toepasselijke nationale gegevensbeschermingsrecht, en gezamenlijke activiteiten, en het evalueren van de ervaringen die de deelnemende lidstaten bij die samenwerking hebben opgedaan;

g)

het onderzoeken van de haalbaarheid van een systeem voor snelle informatie-uitwisseling en het verbeteren van het delen van gegevens overeenkomstig de gegevensbeschermingsregels van de Unie, waarbij onder meer moet worden onderzocht welke mogelijkheden er zijn om gebruik te maken van het informatiesysteem voor de interne markt (IMI), dat is ingesteld bij Verordening (EU) nr. 1024/2012 van het Europees Parlement en de Raad (7), en het systeem voor de elektronische uitwisseling van gegevens betreffende de sociale zekerheid (EESSI);

h)

het uitwisselen van ervaringen die nationale autoriteiten hebben opgedaan bij de toepassing van het Unierecht dat relevant is voor de aanpak van zwartwerk;

i)

het ontwikkelen en, in voorkomend geval, het verbeteren van opleidingscapaciteit voor de bevoegde autoriteiten en van een raamwerk voor gezamenlijke opleiding;

j)

het organiseren van collegiale toetsingen om de vooruitgang in de aanpak van zwartwerk in de lidstaten die ervoor kiezen aan dergelijke toetsingen deel te nemen, te volgen;

k)

het uitwisselen van ervaringen en het ontwikkelen van beste praktijken wat betreft de samenwerking tussen de bevoegde autoriteiten van de lidstaten en, in voorkomend geval, van derde landen, teneinde de efficiëntie van deze samenwerking bij de aanpak van problemen in verband met zwartwerk in deze landen te vergroten;

l)

het versterken van het bewustzijn omtrent het probleem van zwartwerk door gemeenschappelijke activiteiten uit te voeren, zoals Europese campagnes, en door regionale of Uniebrede strategieën te coördineren, waaronder sectorale benaderingen;

m)

het uitwisselen van ervaringen met adviseren en voorlichting van werknemers die door zwartwerkpraktijken getroffen worden.

a)

zijn reglement van orde;

b)

tweejarige werkprogramma's met onder meer de prioriteiten en een concrete beschrijving van de in artikel 6 bedoelde activiteiten;

c)

tweejaarlijkse verslagen van het platform;

d)

de oprichting van werkgroepen voor de behandeling van de in zijn werkprogramma's vastgestelde vraagstukken, met inbegrip van praktische regelingen voor die werkgroepen, die moeten worden ontbonden zodra hun opdracht is vervuld.

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/21

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/22

(1)

De verordening bepaalt dat het Europees Ondersteuningsbureau voor asielzaken, hierna „het ondersteuningsbureau” genoemd, voor het verrichten van zijn opdracht moet openstaan voor deelname van landen die met de EU overeenkomsten hebben gesloten uit hoofde waarvan zij de EU-wetgeving op het onder deze verordening vallende gebied hebben overgenomen en toepassen, zoals met name IJsland, Liechtenstein, Noorwegen en Zwitserland, hierna de „geassocieerde landen” genoemd.

(2)

Zwitserland heeft met de EU overeenkomsten gesloten uit hoofde waarvan het de EU-wetgeving op het onder de verordening vallende gebied heeft overgenomen en toepast, met name de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat betreffende de criteria en mechanismen voor de vaststelling van de staat die verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek dat in een lidstaat of in Zwitserland wordt ingediend (2),

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/38

(1)

In Verordening (EG) nr. 515/97 is bepaald dat vervoerders gegevens betreffende containerbewegingen voor de in artikel 18 bis, lid 6, van deze verordening vermelde gebeurtenissen dienen over te dragen aan het door de Commissie beheerde CSM-bestand, maar enkel indien deze gegevens bij de meldende vervoerder bekend zijn en voor zulke gebeurtenissen zijn gegenereerd, verzameld of bewaard in hun elektronische bestanden.

(2)

Om te garanderen dat de gegevens betreffende containerbewegingen tijdig geanalyseerd worden, dat ze onbelemmerd overgedragen worden van de zeevervoerders naar het CSM-bestand en dat de verscheidenheid aan manieren om gegevens vast te leggen beheersbaar blijft, moeten de meldingsfrequentie, het formaat en de wijze van overdracht van de CSM's nader worden bepaald.

(3)

Door de omvang en de sterke veranderlijkheid van het containervervoer hangt een doeltreffende opsporing van fraude in grote mate af van het tijdig herkennen van verdachte containerbewegingen. Om te garanderen dat de ontvangen gegevens effectief gebruikt worden om het risico te beperken dat verdachte zendingen overgebracht worden naar een onbekende bestemming voordat ze effectief opgespoord kunnen worden, moeten de vervoerders worden verplicht om CSM's uiterlijk 24 uur nadat ze zijn gegenereerd, verzameld of bewaard in de elektronische bestanden van de vervoerder, over te dragen naar het CSM-bestand.

(4)

Om de financiële last voor de sector te beperken en de overdracht van CSM's te vergemakkelijken, moeten de vervoerders worden verplicht een van de gangbare standaarden ANSI ASC X12 of UN/EDIFACT te gebruiken. ANSI ASC X12 is een protocol voor elektronische gegevensuitwisseling (EDI) van het American National Standards Institute (ANSI), terwijl UN/EDIFACT de door de Verenigde Naties (UN) ontwikkelde EDI-standaard is. Het gebruik van dergelijke standaarden moet de implementatiekosten voor de vervoerders beperken, aangezien zij in de maritieme sector reeds worden beschouwd als universele standaarden voor de uitwisseling van elektronische gegevens.

(5)

Om een veilige gegevensoverdracht en een passend niveau van vertrouwelijkheid en integriteit van de overgedragen gegevens te garanderen, moeten CSM's worden overgedragen volgens het door de Internet Engineering Task Force (IETF) ontworpen Secure File Transfer Protocol (SFTP). Deze methode van overdracht garandeert de vereiste beveiligingsgraad en wordt door de sector aanvaardbaar geacht vanuit het oogpunt van uitvoerbaarheid. Om de implementatiekosten te beperken, moeten vervoerders de mogelijkheid krijgen om ook andere overdrachtmethodes te gebruiken, op voorwaarde dat deze dezelfde mate van gegevensbeveiliging als SFTP bieden.

(6)

Om de financiële kosten verbonden aan de overdracht van CSM's te beperken, moeten de vervoerders de mogelijkheid krijgen om alle in hun elektronische bestanden gegenereerde, verzamelde of bewaarde CSM's door te sturen zonder afzonderlijke CSM's te selecteren. In die gevallen moeten de Commissie en de bevoegde autoriteiten van de lidstaten deze gegevens kunnen raadplegen en gebruiken in overeenstemming met de bepalingen van Verordening (EG) nr. 515/97.

(7)

De maatregelen waarin deze verordening voorziet, zijn in overeenstemming met het advies van het bij Verordening (EG) nr. 515/97 ingestelde comité,

a)

selectieve mededeling van afzonderlijke CSM's zoals bepaald in artikel 18 bis, lid 6, van Verordening (EG) nr. 515/97, of

b)

overdracht van alle in de elektronische bestanden van de vervoerder gegenereerde, verzamelde of bewaarde CSM's zonder selectie van afzonderlijke CSM's.

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/40

(1)

Het doel van het douane-informatiesysteem (DIS) is de bevoegde autoriteiten bij te staan bij het voorkomen, onderzoeken en vervolgen van verrichtingen die in strijd zijn met de douane- en landbouwvoorschriften. Met het oog hierop voeren de bevoegde autoriteiten van de lidstaten informatie over relevante gebeurtenissen, zoals de inbeslagneming of vasthouding van goederen, in het DIS in. Het is nodig de lijst van de in het DIS op te nemen gegevens bij te werken, zodat het systeem blijft voldoen aan de behoeften van de bevoegde autoriteiten.

(2)

Elke in het DIS gerapporteerde gebeurtenis bestaat uit een aantal kernelementen die noodzakelijk zijn voor een zinvolle interpretatie van de zaak. Om de bevoegde autoriteiten in staat te stellen specifieke zaken of gebeurtenissen vlot terug te vinden in het DIS, dient het mogelijk te zijn in het DIS te zoeken op referentie van een zaak en dienen die referenties bijgevolg in het DIS te worden opgenomen.

(3)

Bij frauduleuze activiteiten zijn gewoonlijk een of meer personen actief betrokken. De correcte en ondubbelzinnige identificatie van personen die betrokken zijn bij potentieel frauduleuze activiteiten, is van het allergrootste belang om de gebeurtenissen succesvol te kunnen onderzoeken. Gegevens over bedrijven en personen die betrokken zijn bij frauduleuze of potentieel frauduleuze activiteiten, dienen daarom in het DIS te worden ingevoerd.

(4)

Aangezien de werkwijze bij commerciële fraude en de wijze van onttrekking afhangen van het vervoermiddel, is het belangrijk om specifieke kenmerken van het vervoermiddel als verplicht gegeven in het DIS op te nemen.

(5)

Transportpatronen waarvoor geen economische rechtvaardiging bestaat, worden beschouwd als relevante indicatoren voor bepaalde soorten fraude, zoals onjuiste oorsprongsverklaringen. Het is dus belangrijk details van de gebruikte transportroutes te kennen, omdat die van belang kunnen zijn bij de opsporing van frauduleuze activiteiten. Informatie over de verschillende etappes van de transportroute is daarom essentieel voor een gedegen onderzoek van douanegerelateerde fraude en moet in het DIS worden opgenomen.

(6)

Douanerechten en andere heffingen verschillen naargelang van de specifieke kenmerken van het product. Om een gedegen opvolging van de in het DIS gerapporteerde zaken of gebeurtenissen te garanderen, moeten specificaties van de betrokken goederen in het DIS kunnen worden ingevoerd.

(7)

Analyse van de inbeslagneming, verbeurdverklaring of vasthouding van goederen kan helpen bij het ontwerpen van maatregelen om hetzelfde type van douanegerelateerde fraude in de toekomst te voorkomen. Het wordt daarom van belang geacht relevante informatie over de inbeslagneming, vasthouding of verbeurdverklaring in het DIS op te nemen.

(8)

Elke door de bevoegde autoriteiten ondernomen actie moet kunnen worden gerechtvaardigd en moet dus op geschikte risico-indicatoren steunen. Daarom is het noodzakelijk informatie over de risicobeoordeling in het DIS op te nemen.

(9)

Afhankelijk van de zaak kan de bij de boeking in het DIS te voegen documentatie zeer verschillend zijn. Het kan gaan om, maar is niet beperkt tot, door de bevoegde autoriteiten verkregen handelsdocumenten.

(10)

De maatregelen waarin deze verordening voorziet, zijn in overeenstemming met het advies van het bij Verordening (EG) nr. 515/97 ingestelde comité,

a)

gemeenschappelijke gegevens voor alle in artikel 24 van Verordening (EG) nr. 515/97 genoemde categorieën:

b)

aanvullende gegevens voor de in artikel 24, onder a), van Verordening (EG) nr. 515/97 genoemde categorie:

c)

aanvullende gegevens voor de in artikel 24, onder b), van Verordening (EG) nr. 515/97 genoemde categorie:

d)

aanvullende gegevens voor de in artikel 24, onder c), van Verordening (EG) nr. 515/97 genoemde categorie:

e)

aanvullende gegevens voor de in artikel 24, onder d), van Verordening (EG) nr. 515/97 genoemde categorie:

f)

aanvullende gegevens voor de in artikel 24, onder e), van Verordening (EG) nr. 515/97 genoemde categorie:

g)

aanvullende gegevens voor de in artikel 24, onder f), van Verordening (EG) nr. 515/97 genoemde categorie:

h)

aanvullende gegevens voor de in artikel 24, onder g), van Verordening (EG) nr. 515/97 genoemde categorie:

i)

aanvullende gegevens voor de in artikel 24, onder h), van Verordening (EG) nr. 515/97 genoemde categorie:

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/49

(1)

Overeenkomstig artikel 18 van Verordening (EU) nr. 596/2014 moeten uitgevende instellingen, deelnemers aan markten voor emissierechten, veilingplatforms, de veilingmeesters en de veilingtoezichthouder, of namens hen of voor hun rekening optredende personen, lijsten van personen met voorwetenschap opstellen en deze volgens een welbepaalde indeling actueel houden.

(2)

De vaststelling van een precieze indeling, met inbegrip van het gebruik van standaardtemplates, dient de eenvormige toepassing van het in Verordening (EU) nr. 596/2014 bepaalde vereiste om lijsten van personen met voorwetenschap op te stellen en bij te werken, te vergemakkelijken. Ook dient een en ander ervoor te zorgen dat de bevoegde autoriteiten kunnen beschikken over de informatie die nodig is om hun taak te vervullen van bescherming van de integriteit van de financiële markten en onderzoek van mogelijk marktmisbruik.

(3)

Aangezien binnen een entiteit diverse elementen van voorwetenschap tezelfdertijd kunnen bestaan, dienen lijsten van personen met voorwetenschap precies te identificeren tot welke specifieke elementen van voorwetenschap personen die werken voor uitgevende instellingen, deelnemers aan markten voor emissierechten, veilingplatforms, de veilingmeesters en de veilingtoezichthouder toegang hebben gehad (of het onder meer gaat om een transactie, een project, een zakelijke of financiële gebeurtenis, de bekendmaking van financiële overzichten of winstwaarschuwingen). Met het oog daarop dient de lijst van personen met voorwetenschap te worden onderverdeeld in afdelingen met een afzonderlijke afdeling voor elk element van voorwetenschap. Elke afdeling dient een lijst te bevatten van alle personen die toegang hebben tot datzelfde specifieke element van voorwetenschap.

(4)

Om meerdere vermeldingen voor dezelfde personen in verschillende afdelingen van de lijst van personen met voorwetenschap te vermijden, kunnen uitgevende instellingen, deelnemers aan markten voor emissierechten, veilingplatforms, de veilingmeesters en de veilingtoezichthouder, of namens hen of voor hun rekening optredende personen, beslissen om een aanvullende afdeling van de lijst van personen met voorwetenschap op te stellen en bij te werken, een zogeheten „afdeling personen met permanente voorwetenschap”, die van aard verschilt van de rest van de afdelingen van de lijst van personen met voorwetenschap, omdat deze niet wordt aangelegd op grond van het bestaan van een specifiek element van voorwetenschap. In dat geval dient de afdeling personen met permanente voorwetenschap alleen de personen te bevatten die, door de aard van hun functie of positie, te allen tijde toegang hebben tot alle voorwetenschap binnen de uitgevende instelling, de deelnemer aan markten voor emissierechten, het veilingplatform, de veilingmeester of de veilingtoezichthouder.

(5)

De lijst van personen met voorwetenschap dient in beginsel persoonsgegevens te bevatten die de identificatie van de personen met voorwetenschap vergemakkelijken. Dit soort informatie dient de geboortedatum, het thuisadres en, waar van toepassing, het nationale identificatienummer van de betrokken personen te omvatten.

(6)

De lijst van personen met voorwetenschap kan ook gegevens bevatten die de bevoegde autoriteiten bij het voeren van onderzoeken kunnen helpen om snel het handelsgedrag van personen met voorwetenschap te analyseren, om verbanden te leggen tussen personen met voorwetenschap en bij verdachte handel betrokken personen, en om contacten tussen deze personen op kritieke tijdstippen te identificeren. In dat verband zijn telefoonnummers van essentieel belang omdat de bevoegde autoriteit hiermee snel kan handelen en overzichten van dataverkeer kan opvragen, indien nodig. Bovendien dient dit soort data van bij de aanvang te worden verschaft, zodat de integriteit van het onderzoek niet in gevaar komt doordat de bevoegde autoriteit in de loop van een onderzoek met verdere verzoeken om informatie moet terugkeren naar de uitgevende instelling, de deelnemer aan markten voor emissierechten, het veilingplatform, de veilingmeester, de veilingtoezichthouder of de persoon met voorwetenschap.

(7)

Teneinde te verzekeren dat de lijst van personen met voorwetenschap beschikbaar kan worden gesteld aan de bevoegde autoriteit, desgevraagd zo snel mogelijk en om een onderzoek niet in gevaar te brengen doordat informatie moet worden gevraagd aan personen op de lijst van personen met voorwetenschap, dient de lijst van de personen met voorwetenschap te worden opgesteld in elektronisch formaat en steeds onverwijld te worden bijgewerkt wanneer een van de in Verordening (EU) nr. 596/2014 bedoelde omstandigheden voor het bijwerken van de lijst van personen met voorwetenschap plaatsvindt.

(8)

Het gebruik van specifieke elektronische indelingen voor het indienen van lijsten van personen met voorwetenschap zoals dat door de bevoegde autoriteiten is bepaald, dient ook de regeldruk te verminderen voor bevoegde autoriteiten, uitgevende instellingen, deelnemers aan markten voor emissierechten, veilingplatforms, de veilingmeesters en de veilingtoezichthouder, of namens hen of voor hun rekening optredende personen. De elektronische formaten dienen het mogelijk te maken dat de op de lijst van personen met voorwetenschap opgenomen informatie vertrouwelijk wordt gehouden en dat de in Uniewetgeving vastgestelde voorschriften over de verwerking van persoonsgegevens en de doorgifte van die gegevens in acht worden genomen.

(9)

Aangezien uitgevende instellingen op een mkb-groeimarkt evenwel zijn vrijgesteld van het opstellen en bijhouden van lijsten van personen met voorwetenschap en die informatie bijgevolg mogelijk in een elektronisch formaat verschaffen en bijhouden dat verschilt van een elektronisch formaat dat door deze verordening voor de overige uitgevende instellingen wordt verlangd, is het niet noodzakelijk om aan uitgevende instellingen op een mkb-groeimarkt de verplichting op te leggen een elektronisch formaat op te leggen voor het bij de bevoegde autoriteiten indienen van de lijsten van personen met voorwetenschap. Evenmin is het passend om de indiening van bepaalde persoonsgegevens te verlangen wanneer die gegevens voor die uitgevende instellingen niet beschikbaar zijn op het tijdstip dat de lijst van personen met voorwetenschap wordt verlangd. Lijsten van personen met voorwetenschap moeten hoe dan ook worden ingediend op een wijze die de volledigheid, vertrouwelijkheid en integriteit van de informatie verzekert.

(10)

Deze verordening is gebaseerd op de ontwerpen van technische uitvoeringsnormen die de Europese Autoriteit voor effecten en markten (ESMA) bij de Commissie heeft ingediend.

(11)

De Europese Autoriteit voor effecten en markten heeft open publieksraadplegingen gehouden over de ontwerpen van technische uitvoeringsnormen waarop deze verordening is gebaseerd, de potentiële desbetreffende kosten en baten geanalyseerd en het advies van de overeenkomstig artikel 37 van Verordening (EU) nr. 1095/2010 van het Europees Parlement en de Raad (2) opgerichte Stakeholdergroep bankwezen ingewonnen.

(12)

Teneinde een goede werking van de financiële markten te verzekeren, moet deze verordening met spoed in werking treden en moeten de bepalingen van deze verordening van toepassing zijn vanaf dezelfde datum als die van Verordening (EU) nr. 596/2014,

a)

de vertrouwelijkheid van de daarin opgenomen informatie door ervoor te zorgen dat toegang tot de lijst van personen met voorwetenschap uitsluitend beperkt is tot duidelijk geïdentificeerde personen uit de groep betrokken personen binnen de uitgevende instelling, de deelnemer aan markten voor emissierechten, het veilingplatform, de veilingmeester en de veilingtoezichthouder, of namens hen of voor hun rekening optredende personen die, door de aard van hun functie of positie, die toegang moeten hebben;

b)

de nauwkeurigheid van de in de lijst van personen met voorwetenschap vervatte informatie;

c)

de toegang tot en het ophalen van vorige versies van de lijst van personen met voorwetenschap.

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/56

(1)

De verlening van vergunningen voor toevoegingsmiddelen voor diervoeding, met inbegrip van de vergunningsgronden en -procedures, is geregeld bij Verordening (EG) nr. 1831/2003.

(2)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 98/2012 van de Commissie (2) is tot 28 februari 2022 een vergunning verleend voor het gebruik van het preparaat van 6-fytase (EC 3.1.3.26), geproduceerd door Komagataella pastoris (DSM 23036), voorheen bekend als Pichia pastoris, voor diervoeding voor mestkippen en -kalkoenen, opfokleghennen, opfokkalkoenen, legkippen, andere mest- en legvogels, gespeende biggen, mestvarkens en zeugen, naar aanleiding van een verzoek daartoe overeenkomstig artikel 7 van Verordening (EG) nr. 1831/2003.

(3)

Overeenkomstig artikel 13, lid 3, van Verordening (EG) nr. 1831/2003 heeft de houder van de vergunning voorgesteld om de voorwaarden van de vergunning voor dat preparaat als toevoegingsmiddel voor diervoeding voor mestvarkens te wijzigen door het aanbevolen minimumgehalte te verminderen van 250 OTU/kg tot 125 OTU/kg. Bij de aanvraag waren de relevante ondersteunende gegevens gevoegd. De Commissie heeft de aanvraag doorgestuurd naar de Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid (de EFSA).

(4)

De EFSA heeft in zijn advies van 9 juli 2015 (3) geconcludeerd dat onder de nieuwe voorgestelde gebruiksomstandigheden van het preparaat 6-fytase (EC 3.1.3.26), geproduceerd door Komagataella pastoris, (DSM 23036) het potentieel heeft om doeltreffend te zijn bij de aangevraagde minimale aanbevolen dosis van 125 OTU/kg volledig diervoeder voor mestvarkens. Specifieke eisen voor een monitoringplan na het in de handel brengen acht de EFSA niet nodig. De EFSA heeft ook het verslag over de analysemethoden voor het toevoegingsmiddel voor diervoeding gecontroleerd dat door het bij Verordening (EG) nr. 1831/2003 ingestelde referentielaboratorium was ingediend.

(5)

Uit de beoordeling van het preparaat van 6-phytase (EC 3.1.3.26), geproduceerd door Komagataella pastoris (DSM 23036), blijkt dat aan de in artikel 5 van Verordening (EG) nr. 1831/2003 vermelde voorwaarden voor de verlening van een vergunning is voldaan.

(6)

Verordening (EU) nr. 98/2012 moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(7)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Permanent Comité voor planten, dieren, levensmiddelen en diervoeders,

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/59

(1)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011 zijn, op grond van de resultaten van de multilaterale handelsbesprekingen van de Uruguayronde, de criteria vastgesteld aan de hand waarvan de Commissie voor de producten en de perioden die in bijlage XVI, deel A, bij die verordening zijn vermeld, de forfaitaire waarden bij invoer uit derde landen vaststelt.

(2)

De forfaitaire invoerwaarde wordt elke dag berekend overeenkomstig artikel 136, lid 1, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011, met inachtneming van de variabele gegevens voor die dag. Bijgevolg moet deze verordening in werking treden op de dag van de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie,

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/61

(1)

Overeenkomstig Besluit nr. 185/2014/EU van de Raad (1) is de Regeling tussen de Europese Unie en de Zwitserse Bondsstaat betreffende de nadere bijzonderheden van de deelname van de Zwitserse Bondsstaat aan het Europees Ondersteuningsbureau voor asielzaken (de „regeling”) op 11 februari 2014 ondertekend, onder voorbehoud van de sluiting ervan.

(2)

De regeling dient te worden goedgekeurd.

(3)

Zoals wordt toegelicht in overweging 21 van Verordening (EU) nr. 439/2010 van het Europees Parlement en de Raad (2), nemen het Verenigd Koninkrijk en Ierland deel aan die verordening en is deze bindend voor beide landen. Zij dienen dan ook uitvoering te geven aan artikel 49, lid 1, van Verordening (EU) nr. 439/2010 door deel te nemen aan dit besluit. Het Verenigd Koninkrijk en Ierland nemen daarom deel aan dit besluit.

(4)

Zoals wordt toegelicht in overweging 22 van Verordening (EU) nr. 439/2010, neemt Denemarken niet deel aan de aanneming en toepassing van die verordening en is deze niet bindend voor dat land. Denemarken neemt dan ook niet deel aan dit besluit,

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/63

(1)

In artikel IX, leden 3 en 4, van de Overeenkomst van Marrakesh tot oprichting van de Wereldhandelsorganisatie („de WTO-overeenkomst”) worden de procedures vastgesteld voor het verlenen van ontheffingen betreffende de multilaterale handelsovereenkomsten in de bijlagen 1A, 1B of 1C bij de WTO-overeenkomst en de bijlagen daarbij.

(2)

Op 27 juli 2007 is aan Jordanië een verlenging verleend van de overgangsperiode voorzien in de Overeenkomst inzake subsidies en compenserende maatregelen (de „SCM-overeenkomst”), met het oog op de afschaffing van zijn uitvoersubsidieprogramma in de vorm van een volledige of gedeeltelijke vrijstelling van de inkomstenbelasting op winsten uit de uitvoer van bepaalde producten. Die verlenging werd voortgezet tot en met 31 december 2013, met een overgangsperiode eindigend op 31 december 2015, in overeenstemming met de procedures voor voortzetting van verlengingen, overeenkomstig artikel 27, lid 4, van de SCM-overeenkomst, van de overgangsperiode overeenkomstig artikel 27, lid 2, onder b), van de SCM-overeenkomst voor bepaalde ontwikkelingslanden,

(3)

Overeenkomstig artikel IX, lid 3, van de WTO-overeenkomst heeft Jordanië een verzoek ingediend om ontheffing van de verplichte overgangsperiode als bedoeld in artikel 27, lid 4, van de SCM-overeenkomst, tot en met 31 december 2018, met betrekking tot zijn uitvoersubsidieprogramma.

(4)

De verlening van die ontheffing zou geen negatieve invloed hebben op de economie of de belangen van de Unie en zij zou Jordanië ondersteunen in zijn inspanningen om het hoofd te bieden aan de economische uitdagingen waarvoor het land zich gesteld ziet als gevolg van de problematische en onstabiele politieke situatie in de regio.

(5)

Daarom moet het standpunt worden vastgesteld dat namens de Unie moet worden ingenomen in de Algemene Raad van de WTO ter ondersteuning van het ontheffingsverzoek van Jordanië,

11.3.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 65/64

(1)

Overeenkomstig Besluit 97/836/EG van de Raad (1) is de Unie toegetreden tot de Overeenkomst van de Economische Commissie voor Europa van de Verenigde Naties (VN/ECE) betreffende het aannemen van eenvormige technische eisen voor wielvoertuigen, uitrustingsstukken en onderdelen die kunnen worden aangebracht en/of gebruikt op wielvoertuigen en de voorwaarden voor wederzijdse erkenning van goedkeuringen verleend op basis van deze eisen („herziene overeenkomst van 1958”).

(2)

Overeenkomstig Besluit 2000/125/EG van de Raad (2) is de Unie toegetreden tot de Overeenkomst betreffende de vaststelling van mondiale technische reglementen voor wielvoertuigen, uitrustingsstukken en onderdelen die kunnen worden aangebracht en/of gebruikt op wielvoertuigen („parallelle overeenkomst”).

(3)

Bij Richtlijn 2007/46/EG van het Europees Parlement en de Raad (3) zijn de nationale goedkeuringssystemen van de lidstaten vervangen door een goedkeuringsprocedure van de Unie en is een geharmoniseerd kader vastgesteld met bestuursrechtelijke bepalingen en algemene technische voorschriften voor alle nieuwe voertuigen, systemen, onderdelen en technische eenheden. Met die richtlijn zijn de VN/ECE-reglementen als voorschriften voor de typegoedkeuring of als alternatieven voor de wetgeving van de Unie in het EU-typegoedkeuringssysteem opgenomen. Sinds de vaststelling van die richtlijn zijn VN/ECE-reglementen steeds meer opgenomen in de wetgeving van de Unie in het kader van de EU-typegoedkeuring.

(4)

Gezien de opgedane ervaring en de technische ontwikkelingen moeten de voorschriften voor bepaalde elementen of kenmerken die onder de VN/ECE-Reglementen nrs. 10, 34, 41, 46, 48, 50, 51, 53, 55, 60, 73, 83, 94, 107, 110, 113, 118, 125, 128, 130 en 131 vallen, worden aangepast aan de technische vooruitgang.

(5)

Om uniforme bepalingen vast te stellen voor de goedkeuring van stille wegvoertuigen wat hun verminderde hoorbaarheid betreft, moet een nieuw VN/ECE-reglement over stille wegvoertuigen worden aangenomen.

(6)

Daarom is het noodzakelijk het standpunt te bepalen dat namens de Unie in het Administratief Comité van de herziene overeenkomst van 1958 en in het Uitvoerend Comité van de parallelle overeenkomst moet worden ingenomen over het aannemen van die VN/ECE-reglementen,