15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/1

(1)

In haar mededeling „Akte voor de interne markt: Twaalf hefbomen voor het stimuleren van de groei en het versterken van het vertrouwen. Samen werk maken van een nieuwe groei”, die op 13 april 2011 werd goedgekeurd, heeft de Commissie erop gewezen dat het noodzakelijk is de transparantie van de sociale en milieu-informatie die door ondernemingen uit alle sectoren wordt verstrekt in alle lidstaten naar een vergelijkbaar hoog niveau te tillen. Dit sluit volledig aan bij de mogelijkheid die de lidstaten hebben om, waar dit passend is, van de ondernemingen meer verbeteringen in de transparantie van hun niet-financiële informatie te verlangen, hetgeen uit de aard der zaak een permanente inspanning vereist.

(2)

In de mededeling van de Commissie „Een vernieuwde EU-strategie 2011-2014 ter bevordering van maatschappelijk verantwoord ondernemen”, goedgekeurd op 25 oktober 2011, werd opnieuw gewezen op de noodzaak om de rapportering van sociale en milieu-informatie door ondernemingen te verbeteren door een wetgevingsvoorstel ter zake voor te leggen.

(3)

Het Europees Parlement heeft in zijn respectieve resoluties van 6 februari 2013 over „Maatschappelijk verantwoord ondernemen: verantwoordelijk en transparant zakelijk gedrag en duurzame groei” en „Maatschappelijk verantwoord ondernemen: het bevorderen van de belangen in de samenleving en de weg naar duurzaam en inclusief herstel” erkend dat het belangrijk is dat het bedrijfsleven informatie over duurzaamheid, zoals sociale en milieufactoren, verspreidt om de risico's met betrekking tot duurzaamheid aan te duiden en het vertrouwen van investeerders en consumenten te vergroten. Rapportering van niet-financiële informatie is inderdaad belangrijk om verandering teweeg te brengen op weg naar een duurzame wereldeconomie door winstgevendheid op de lange termijn te combineren met maatschappelijke rechtvaardigheid en milieubescherming. In dit verband draagt de rapportering van niet-financiële informatie bij tot het meten, monitoren en beheren van de prestaties van ondernemingen en hun impact op de samenleving. Daarom heeft het Europees Parlement de Commissie verzocht om een wetgevingsvoorstel voor te leggen inzake rapportering van niet-financiële informatie door ondernemingen dat een grote mate van flexibiliteit van handelen mogelijk maakt, om rekening te houden met het multidimensionale karakter van maatschappelijk verantwoord ondernemen (mvo) en de diversiteit van het door bedrijven gevoerde mvo-beleid, en dat bovendien voldoende vergelijkbaarheid waarborgt om in de behoeften van investeerders en andere belanghebbenden te voorzien en om consumenten eenvoudig toegang te verschaffen tot informatie over de impact van bedrijven op de samenleving.

(4)

De nationale bepalingen die betrekking hebben op de rapportering van niet-financiële informatie betreffende bepaalde grote ondernemingen dienen te worden gecoördineerd in het belang van ondernemingen, aandeelhouders en andere belanghebbenden. Coördinatie op deze gebieden is noodzakelijk omdat de meeste van deze ondernemingen actief zijn in meer dan een lidstaat.

(5)

Verder moeten ook een bepaalde wettelijke minimumverplichting worden opgelegd inzake de omvang van de informatie die ondernemingen in de hele Unie aan het publiek en aan de autoriteiten beschikbaar dienen te maken. De onder deze richtlijn vallende ondernemingen moeten een eerlijk en volledig beeld bieden van hun beleid, resultaten en risico's.

(6)

Om de samenhang en de vergelijkbaarheid van de niet-financiële informatie in de hele Unie te verbeteren, dienen bepaalde grote ondernemingen een niet-financiële verklaring op te stellen die minstens informatie bevat over milieuzaken, sociale en personeelsaangelegenheden, eerbiediging van de mensenrechten en bestrijding van corruptie en omkoping. In deze verklaring moet een beschrijving worden opgenomen van het beleid, de resultaten en de risico's die met deze aangelegenheden verbonden zijn en deze verklaring moet worden opgenomen in het bestuursverslag van de betrokken onderneming. De niet-financiële verklaring moet ook informatie bevatten over de door de onderneming toegepaste zorgvuldigheidsprocedures, ook — waar dit relevant is en in verhouding tot het doel staat — met betrekking tot de toeleverings- en onderaannemingsketen van de onderneming, om bestaande en potentiële negatieve effecten vast te stellen, te voorkomen en af te zwakken. De lidstaten moeten de mogelijkheid hebben om de onder deze richtlijn vallende ondernemingen vrij te stellen van de verplichting tot opstelling van een niet-financiële verklaring, wanneer een afzonderlijk verslag wordt verstrekt dat hetzelfde boekjaar bestrijkt en dezelfde inhoud bevat.

(7)

Indien een onderneming verplicht is tot opstelling van een niet-financiële verklaring, moet deze verklaring met betrekking tot milieuaangelegenheden gegevens bevatten over de actuele en te voorziene effecten van de activiteiten van de onderneming op het milieu en, waar van toepassing, op de gezondheid en de veiligheid, het gebruik van hernieuwbare en/of niet-hernieuwbare energiebronnen, broeikasgasemissies, waterverbruik en luchtverontreiniging. Met betrekking tot sociale en personeelsaangelegenheden kan de in de verklaring verstrekte informatie betrekking hebben op de maatregelen die worden genomen om gelijkheid tussen mannen en vrouwen te garanderen, de toepassing van fundamentele verdragen van de Internationale Arbeidsorganisatie, de arbeidsvoorwaarden, de sociale dialoog, de eerbiediging van het recht op informatie en raadpleging van werknemers, de eerbiediging van de vakbondsrechten, gezondheid en veiligheid op het werk en de dialoog met plaatselijke gemeenschappen, en/of de maatregelen die genomen zijn ten behoeve van de bescherming en ontwikkeling van die gemeenschappen. De niet-financiële verklaring kan met betrekking tot de mensenrechten en de bestrijding van corruptie en omkoping informatie bevatten over de preventie van mensenrechtenschendingen en/of over instrumenten waarover de onderneming beschikt om corruptie en omkoperij te bestrijden.

(8)

De onder deze richtlijn vallende ondernemingen moeten afdoende informatie verstrekken over aangelegenheden die zeer waarschijnlijk tot de verwerkelijking van belangrijke risico's op ernstige effecten zullen leiden, evenals over ernstige effecten die zich reeds hebben voorgedaan. De ernst van die effecten moet worden beoordeeld op basis van hun omvang en belang. Het risico op negatieve effecten kan het gevolg zijn van de werkzaamheden van de onderneming zelf of verband houden met haar bedrijfsactiviteiten en, waar relevant en evenredig, haar producten, diensten en zakenrelaties, met inbegrip van de toeleverings- en onderaannemingsketen. Dit mag niet leiden tot onnodige extra administratieve lasten voor kleine en middelgrote ondernemingen.

(9)

Voor het verstrekken van deze informatie kunnen de onder deze richtlijn vallende ondernemingen zich baseren op nationale kaderregelingen, kaderregelingen van de Unie zoals het communautaire milieubeheer- en milieuauditsysteem (EMAS) of internationale kaderovereenkomsten zoals het Global Compact van de Verenigde Naties (VN), de richtsnoeren inzake bedrijfsleven en mensenrechten ter uitvoering van het kader „Protect, Respect and Remedy” van de VN, de richtsnoeren voor multinationale ondernemingen van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), de Internationale Organisatie voor normalisatie ISO 26000, de tripartiete beginselverklaring van de Internationale Arbeidsorganisatie betreffende multinationale ondernemingen en sociaal beleid, het Global Reporting Initiative en andere erkende internationale kaderregelingen.

(10)

De lidstaten moeten ervoor zorgen dat adequate en effectieve middelen bestaan om te garanderen dat ondernemingen niet-financiële informatie overeenkomstig deze richtlijn rapporteren. De lidstaten dienen er daarom voor te zorgen dat er effectieve nationale procedures bestaan om de naleving van de in deze richtlijn opgenomen verplichtingen te handhaven, en dat deze procedures beschikbaar zijn voor alle natuurlijke personen en rechtspersonen die er overeenkomstig het nationale recht een rechtmatig belang bij hebben dat er wordt toegezien op de naleving van de bepalingen van deze richtlijn.

(11)

In punt 47 van het slotdocument van de Rio+20-conferentie van de Verenigde Naties, met de titel „The Future We Want”, wordt erkend dat het belangrijk is te rapporteren over duurzaam ondernemen en worden ondernemingen, waar passend, ertoe aangemoedigd te overwegen of zij informatie over duurzaamheid in hun rapportagecyclus kunnen opnemen. Bedrijfssectoren, belangstellende regeringen en relevante belanghebbenden worden er eveneens toe aangezet, met de steun van het systeem van de Verenigde Naties om, waar passend, modellen voor goede praktijken te ontwikkelen en, rekening houdend met ervaringen met reeds bestaande kaderregelingen, maatregelen te bevorderen gericht op de integratie van financiële en niet-financiële informatie.

(12)

Door investeerders toegang tot niet-financiële informatie te verlenen, wordt een stap voorwaarts gezet om overeenkomstig het stappenplan voor efficiënt hulpbronnengebruik in Europa tegen 2020 een belangrijke doelstelling te bereiken, namelijk het invoeren van markt- en beleidsstimulansen die investeringen van ondernemingen in efficiënt gebruik van hulpbronnen belonen.

(13)

De Europese Raad heeft in zijn conclusies van 24 en 25 maart 2011 opgeroepen om de algemene administratieve lasten, vooral voor kleine en middelgrote ondernemingen, op Europees en nationaal niveau te verminderen en maatregelen voorgesteld om de productiviteit te verbeteren. De Europa 2020-strategie voor slimme, duurzame en inclusieve groei heeft daarnaast tot doel het ondernemingsklimaat voor kleine en middelgrote ondernemingen te verbeteren en hun activiteiten op internationaal vlak te bevorderen. In overeenstemming met het „denk eerst klein”-principe moeten de nieuwe voorschriften inzake rapportering derhalve alleen worden toegepast op bepaalde grote ondernemingen en groepen.

(14)

Het toepassingsgebied van deze verplichtingen inzake rapportering van niet-financiële informatie moet worden gedefinieerd op basis van het gemiddelde personeelsbestand, het balanstotaal en de netto-omzet. Kleine en middelgrote ondernemingen moeten van bijkomende verplichtingen worden vrijgesteld en de verplichting tot rapportering van een niet-financiële verklaring moet alleen van toepassing zijn op grote ondernemingen die organisaties van openbaar belang zijn, en op organisaties van openbaar belang die een moederonderneming van een grote groep zijn, met in beide gevallen, op geconsolideerde basis voor groepen, een gemiddeld personeelsbestand van meer dan 500 werknemers. Dit mag de lidstaten niet beletten om de verplichting tot rapportering van niet-financiële informatie op te leggen aan andere ondernemingen en groepen dan ondernemingen die onder deze richtlijn vallen.

(15)

Een groot aantal van de ondernemingen die binnen het toepassingsgebied van Richtlijn 2013/34/EU van het Europees Parlement en de Raad (3) vallen, behoren tot groepen van ondernemingen. Er moeten dan geconsolideerde bestuursverslagen worden opgesteld om de informatie over deze groepen van ondernemingen ter kennis te brengen van leden van de groep en derden. Daarom moeten de nationale wetgevingen inzake geconsolideerde bestuursverslagen worden gecoördineerd, om de doelstellingen te verwezenlijken met betrekking tot de vergelijkbaarheid en de samenhang van de informatie die ondernemingen in de Unie openbaar moeten maken.

(16)

De wettelijke auditor of het auditkantoor moet zich er uitsluitend van vergewissen dat de niet-financiële verklaring of het afzonderlijke verslag is verstrekt. Daarnaast moeten de lidstaten kunnen eisen dat de informatie in de niet-financiële verklaring of het afzonderlijke verslag wordt gecontroleerd door een onafhankelijke verlener van assurancediensten.

(17)

Om de rapportering van niet-financiële informatie door ondernemingen te vergemakkelijken, dient de Commissie niet-bindende richtsnoeren op te stellen, inclusief algemene en sectorale niet-financiële essentiële prestatie-indicatoren. De Commissie moet de huidige goede praktijken, de internationale ontwikkelingen en de resultaten van aanverwante initiatieven van de Unie in aanmerking nemen. De Commissie dient passend overleg te plegen, onder meer met de belanghebbenden. Bij de behandeling van milieuaspecten moet de Commissie ten minste ingaan op bodemgebruik, waterverbruik, broeikasgasemissies en het gebruik van materialen.

(18)

Diversiteit van competenties en meningen van de leden van de bestuurs-, leidinggevende en toezichthoudende organen van ondernemingen bevordert een goed begrip van de bedrijfsorganisatie en van de zaken van de betrokken onderneming. Deze diversiteit stelt de leden van deze organen in staat de bestuursbeslissingen op constructieve wijze ter discussie te stellen en meer open te staan voor vernieuwende ideeën, waardoor het fenomeen van gelijklopende meningen onder de leden, ook wel bekend als het „eenheidsdenken”, wordt aangepakt. Aldus wordt een daadwerkelijke vorm van toezicht op het bestuur en een succesvolle governance van de onderneming bevorderd. Het is dan ook belangrijk meer transparantie te brengen in het gevoerde diversiteitsbeleid. Hierdoor wordt de markt geïnformeerd over de praktijken op het gebied van corporate governance en worden ondernemingen bijgevolg indirect onder druk gezet om te zorgen voor meer diversiteit in hun raad van bestuur.

(19)

De verplichting om het beleid van diversiteit met betrekking tot de bestuurs-, leidinggevende en toezichthoudende organen op het gebied van bijvoorbeeld leeftijd, geslacht of achtergrond inzake opleiding en beroepservaring te vermelden, moet alleen van toepassing zijn op bepaalde grote ondernemingen. Vermelding van het diversiteitsbeleid moet een onderdeel zijn van de verklaring inzake corporate governance, zoals voorgeschreven in artikel 20 van Richtlijn 2013/34/EU. Als er geen diversiteitsbeleid wordt gevoerd, mag niet tot invoering van een dergelijk beleid worden verplicht, maar moet in de verklaring inzake corporate governance duidelijk worden toegelicht waarom dit het geval is.

(20)

Nota is genomen van initiatieven op het niveau van de Unie, waaronder rapportage per land voor diverse sectoren en ook de verwijzingen die de Europese Raad in zijn conclusie van 22 mei 2013 en 19 en 20 december 2013 heeft gemaakt naar rapportage per land door grote ondernemingen en groepen en soortgelijke bepalingen in Richtlijn 2013/36/EU van het Europees Parlement en de Raad (4), en op internationale inspanningen om de transparantie in de financiële verslaglegging te verbeteren. In het kader van de G8 en de G20 is aan de OESO gevraagd een genormaliseerd rapportagemodel voor multinationale ondernemingen te ontwikkelen waarmee deze ondernemingen aan de fiscale autoriteiten rapporteren waar zij wereldwijd hun winsten maken en belastingen betalen. Deze ontwikkelingen, die adequate maatregelen voor de bijbehorende doelstellingen inhouden, vormen een aanvulling op de voorstellen in deze richtlijn.

(21)

Daar de doelstelling van deze richtlijn, namelijk het verbeteren van de relevantie, de samenhang en de vergelijkbaarheid van de informatie die door bepaalde grote ondernemingen en groepen in de Unie wordt gerapporteerd, niet voldoende door de lidstaten kan worden verwezenlijkt, maar vanwege de gevolgen van het optreden beter door de Unie kan worden verwezenlijkt, kan de Unie overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze richtlijn niet verder dan hetgeen nodig is om deze doelstelling te bereiken.

(22)

Deze richtlijn respecteert de grondrechten en leeft de beginselen na die in het bijzonder erkend worden in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, met inbegrip van de vrijheid van ondernemerschap, de eerbiediging van het privéleven en de bescherming van persoonsgegevens. Deze richtlijn moet overeenkomstig die rechten en beginselen worden toegepast.

(23)

Richtlijn 2013/34/EU moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd,

1)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

„Artikel 19 bis

Niet-financiële verklaring

1.   Grote ondernemingen die organisaties van openbaar belang zijn en op hun balansdatum de drempel van een gemiddeld personeelsbestand van 500 werknemers gedurende het boekjaar overschrijden, nemen in het bestuursverslag een niet-financiële verklaring met informatie op, in de mate waarin zulks noodzakelijk is voor een goed begrip van de ontwikkeling, de resultaten en de positie van de onderneming alsmede van de effecten van haar activiteiten, die minstens betrekking heeft op milieu-, sociale en personeelsaangelegenheden, eerbiediging van mensenrechten en de bestrijding van corruptie en omkoping, met inbegrip van:

Wanneer de onderneming geen beleid voert met betrekking tot een of meerdere van deze aangelegenheden, bevat de niet-financiële verklaring een duidelijke en gemotiveerde toelichting waarom zij dit niet doet.

De in de eerste alinea bedoelde niet-financiële verklaring omvat, waar dit passend wordt geacht, ook verwijzingen naar en aanvullende uitleg betreffende de bedragen in de jaarlijkse financiële overzichten.

De lidstaten kunnen toestaan dat informatie betreffende ophanden zijnde ontwikkelingen of zaken waarover wordt onderhandeld, in uitzonderlijke gevallen wordt weggelaten indien naar de behoorlijk gerechtvaardigde opvatting van de leden van de bestuurs-, leidinggevende en toezichthoudende organen, handelend binnen het kader van de hun krachtens het nationaal recht toegewezen bevoegdheden en met collectieve verantwoordelijkheid voor dat standpunt, de rapportering van die informatie ernstige schade zou toebrengen aan de commerciële positie van de onderneming, mits het weglaten van deze informatie een getrouw en evenwichtig begrip van de ontwikkeling, de resultaten en de positie van de onderneming alsmede van de effecten van haar activiteiten niet in de weg staat.

De lidstaten schrijven voor dat ondernemingen zich voor het rapporteren van de in de eerste alinea bedoelde informatie kunnen baseren op nationale, uniale of internationale kaderregelingen en dat zij in dat geval vermelden op welke kaderregelingen zij zich hebben gebaseerd.

2.   Ondernemingen die aan de in lid 1 bedoelde verplichting voldoen, worden geacht te hebben voldaan aan de in artikel 19, lid 1, derde alinea, opgenomen verplichting inzake de analyse van niet-financiële informatie.

3.   Een onderneming is als dochteronderneming vrijgesteld van de in lid 1 neergelegde verplichting indien die onderneming en haar dochterondernemingen opgenomen zijn in het geconsolideerde bestuursverslag of het afzonderlijke verslag van een andere onderneming, dat overeenkomstig artikel 29 en dit artikel is opgesteld.

4.   Indien een onderneming al dan niet op basis van nationale, uniale of internationale kaderregelingen een afzonderlijk verslag opstelt dat overeenstemt met hetzelfde boekjaar en dat betrekking heeft op de in lid 1 bedoelde informatie in de niet-financiële verklaring, kunnen de lidstaten die onderneming een vrijstelling verlenen van de verplichting een niet-financiële verklaring als bedoeld in lid 1 op te stellen, op voorwaarde dat dit afzonderlijke verslag:

Lid 2 is van overeenkomstige toepassing op ondernemingen die het in de eerste alinea van dit lid bedoelde afzonderlijke verslag opstellen.

5.   De lidstaten zorgen ervoor dat de wettelijke auditor of het auditkantoor nagaat of de in lid 1 bedoelde niet-financiële verklaring dan wel het in lid 4 bedoelde afzonderlijke verslag is verstrekt.

6.   De lidstaten kunnen eisen dat de informatie in de in lid 1 bedoelde niet-financiële verklaring of in het in lid 4 bedoelde afzonderlijke verslag wordt gecontroleerd door een onafhankelijke verlener van assurancediensten.”

2)

Artikel 20 wordt als volgt gewijzigd:

3)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

„Artikel 29 bis

Geconsolideerde niet-financiële verklaring

1.   Organisaties van openbaar belang die moederondernemingen van een grote groep zijn die op balansdatum op geconsolideerde basis de drempel van een gemiddeld personeelsbestand van 500 werknemers gedurende het boekjaar overschrijdt, nemen in het geconsolideerde bestuursverslag een geconsolideerde niet-financiële verklaring met informatie op, in de mate waarin zulks noodzakelijk is voor een goed begrip van de ontwikkeling, de resultaten en de positie van de groep alsmede van de effecten van zijn activiteiten, die minstens betrekking heeft op milieu-, sociale en personeelsaangelegenheden, eerbiediging van mensenrechten en de bestrijding van corruptie en omkoping, met inbegrip van:

Wanneer de groep geen beleid voert met betrekking tot een of meerdere van deze aangelegenheden, bevat de geconsolideerde niet-financiële verklaring een duidelijke en gemotiveerde toelichting waarom hij dit niet doet.

De in de eerste alinea bedoelde geconsolideerde niet-financiële verklaring omvat, waar dit passend wordt geacht, ook verwijzingen naar en aanvullende uitleg betreffende de bedragen in de geconsolideerde financiële overzichten.

De lidstaten kunnen toestaan dat informatie betreffende ophanden zijnde ontwikkelingen of zaken waarover wordt onderhandeld, in uitzonderlijke gevallen wordt weggelaten indien naar de behoorlijk gerechtvaardigde opvatting van de leden van de bestuurs-, leidinggevende en toezichthoudende organen, handelend binnen het kader van de hun krachtens het nationaal recht toegewezen bevoegdheden en met collectieve verantwoordelijkheid voor dat standpunt, de rapportering van die informatie ernstige schade zou toebrengen aan de commerciële positie van de groep, mits het weglaten van deze informatie een getrouw en evenwichtig begrip van de ontwikkeling, de resultaten en de positie van de groep alsmede van de effecten van zijn activiteiten niet in de weg staat.

De lidstaten schrijven voor dat de moederonderneming zich voor het rapporteren van de in de eerste alinea bedoelde informatie kan baseren op nationale, uniale of internationale kaderregelingen en dat deze moederonderneming in dat geval vermeldt op welke kaderregelingen zij zich heeft gebaseerd.

2.   Een moederonderneming die aan de in lid 1 bedoelde verplichting voldoet, wordt geacht te hebben voldaan aan de in artikel 19, lid 1, derde alinea, en in artikel 29 bedoelde verplichting inzake de analyse van niet-financiële informatie.

3.   Een moederonderneming die tevens een dochteronderneming is, is vrijgesteld van de in lid 1 neergelegde verplichting indien de vrijgestelde moederonderneming en haar dochterondernemingen opgenomen zijn in het geconsolideerde bestuursverslag of het afzonderlijke verslag van een andere onderneming dat overeenkomstig artikel 29 en dit artikel is opgesteld.

4.   Indien een moederonderneming al dan niet op basis van nationale, uniale of internationale kaderregelingen en met betrekking tot de voor de geconsolideerde niet-financiële verklaring verplichte informatie als bedoeld in lid 1 een afzonderlijk verslag opstelt dat overeenstemt met hetzelfde boekjaar en dat betrekking heeft op de gehele groep, kunnen de lidstaten die moederonderneming vrijstellen van de verplichting een geconsolideerde niet-financiële verklaring als bedoeld in lid 1 op te stellen, op voorwaarde dat dit afzonderlijke verslag:

Lid 2 is van overeenkomstige toepassing op moederondernemingen die het in de eerste alinea van dit lid bedoelde afzonderlijke verslag opstellen.

5.   De lidstaten zorgen ervoor dat de wettelijke auditor of het auditkantoor nagaat of de in lid 1 bedoelde geconsolideerde niet-financiële verklaring dan wel het in lid 4 bedoelde afzonderlijke verslag is verstrekt.

6.   De lidstaten kunnen eisen dat de informatie in de in lid 1 bedoelde geconsolideerde niet-financiële verklaring of in het in lid 4 bedoelde afzonderlijke verslag wordt gecontroleerd door een onafhankelijke verlener van assurancediensten.”

4)

In artikel 33 wordt lid 1 vervangen door:

„1.   De lidstaten zorgen ervoor dat de leden van het bestuurs-, het leidinggevend en het toezichthoudend orgaan van een onderneming, handelend binnen het kader van de bevoegdheden die hun krachtens het nationale recht zijn toegewezen, collectief de verantwoordelijkheid hebben ervoor te zorgen dat:

worden opgesteld en openbaar gemaakt overeenkomstig de voorschriften van deze richtlijn en, indien van toepassing, de internationale standaarden voor jaarrekeningen die overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1606/2002 zijn goedgekeurd.”

5)

In artikel 34 wordt het volgende lid toegevoegd:

„3.   Dit artikel is niet van toepassing op de in artikel 19 bis, lid 1, bedoelde niet-financiële verklaring, de in artikel 29 bis, lid 1, bedoelde geconsolideerde niet-financiële verklaring en de in artikel 19 bis, lid 4, en artikel 29 bis, lid 4, bedoelde afzonderlijke verslagen.”

6)

In artikel 48 wordt voor de laatste alinea de volgende alinea ingevoegd:

„In het verslag wordt, rekening houdend met de ontwikkelingen in de OESO en de resultaten van aanverwante Europese initiatieven, ook ingegaan op de mogelijkheid om voor grote ondernemingen een verplichting in te voeren om jaarlijks voor elke lidstaat en elk derde land waarin zij werkzaam zijn een rapportage per land te maken die minstens informatie bevat over geboekte winsten, betaalde winstbelastingen en ontvangen overheidssubsidies.”

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/10

(1)

Overeenkomstig Besluit 2013/671/EU van de Raad (1) is de Overeenkomst tussen de Europese Unie en de Franse Republiek met het oog op de toepassing van de Uniewetgeving betreffende de belasting van spaartegoeden en de administratieve samenwerking op het gebied van de belastingen ten aanzien van de Gemeenschap Saint-Barthélemy („de overeenkomst”), onder voorbehoud van de sluiting ervan op een latere datum, op 17 februari 2014 ondertekend.

(2)

De overeenkomst moet garanderen dat de mechanismen van Richtlijn 2011/16/EU van de Raad (2) en Richtlijn 2003/48/EG van de Raad (3), die met name tot doel hebben grensoverschrijdende belastingfraude en -ontduiking te bestrijden, ook ondanks de statuswijziging toepassing zullen vinden ten aanzien van Saint-Barthélemy.

(3)

De overeenkomst dient namens de Europese Unie te worden gesloten,

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/12

(1)

De Gemeenschap Saint-Barthélemy maakt een integrerend deel uit van de Franse Republiek maar behoort sinds 1 januari 2012 niet meer tot de Europese Unie, in overeenstemming met Besluit 2010/718/EU van de Europese Raad (1).

2.

Teneinde de belangen van de Unie verder te beschermen en met name te blijven strijden tegen grensoverschrijdende belastingfraude en -ontduiking, dient te worden gegarandeerd dat de bepalingen in de wetgeving van de Europese Unie betreffende de administratieve samenwerking op het gebied van de belastingen en betreffende de belastingheffing op inkomsten uit spaargelden in de vorm van rentebetaling toepassing blijven vinden ten aanzien van de Gemeenschap Saint-Barthélemy. Voorts dient te worden gegarandeerd dat de besluiten tot wijziging van die bepalingen ook toepassing vinden ten aanzien van de Gemeenschap Saint-Barthélemy,

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/16

(1)

In artikel 43, lid 3, van het Verdrag is bepaald dat de Raad op voorstel van de Commissie maatregelen voor de vaststelling en de verdeling van de vangstmogelijkheden moet vaststellen.

(2)

Krachtens Verordening (EU) nr. 1380/2013 van het Europees Parlement en de Raad (1) moet bij het vaststellen van instandhoudingsmaatregelen wordt rekening gehouden met de beschikbare wetenschappelijke, technische en economische adviezen, met inbegrip van, waar relevant, verslagen van het Wetenschappelijk, Technisch en Economisch Comité voor de Visserij (WTECV) en van andere adviesinstanties, alsmede adviezen die zijn ontvangen van de adviesraden.

(3)

De Raad moet maatregelen voor de vaststelling en de verdeling van de vangstmogelijkheden vaststellen, inclusief, in voorkomend geval, bepaalde voorwaarden die daar functioneel verband mee houden. De vangstmogelijkheden moeten zo over de lidstaten worden verdeeld dat een relatieve stabiliteit van de visserijactiviteiten van elke lidstaat voor elk visbestand of elke visserijtak wordt gegarandeerd, mede met inachtneming van de in Verordening (EU) nr. 1380/2013 vastgestelde doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid.

(4)

Daarom moeten de totaal toegestane vangsten (total allowable catches — TAC's) worden vastgesteld, overeenkomstig Verordening (EU) nr. 1380/2013 en de in overweging 2 vermelde beginselen.

(5)

Voor kleine pelagische visserijen (haring en sprot) en de kabeljauw- en de zalmvisserij in de Oostzee wordt de in artikel 15, lid 1, van Verordening (EU) nr. 1380/2013 bedoelde aanlandingsverplichting van toepassing met ingang van 1 januari 2015. In artikel 16, lid 2, van die verordening is bepaald dat, wanneer de aanlandingsverplichting met betrekking tot een visbestand is ingevoerd, de vangstmogelijkheden moeten worden vastgesteld met inachtneming van het feit dat vangstmogelijkheden niet meer worden vastgesteld als afspiegeling van de aanlanding maar als afspiegeling van de vangsten.

(6)

Voor bestanden waarvoor specifieke meerjarenplannen gelden, dienen de vangstmogelijkheden volgens de in die plannen vervatte voorschriften te worden vastgesteld. Bijgevolg moeten de vangstbeperkingen worden vastgesteld overeenkomstig het bepaalde in Verordening (EG) nr. 1098/2007 van de Raad (2) (het „plan voor de kabeljauwbestanden in de Oostzee”).

(7)

In het wetenschappelijk advies dat door de Internationale Raad voor het onderzoek van de zee (ICES) is verstrekt voor de visserijinspanning voor kabeljauw in de Oostzee staat dat, wanneer voor een specifiek bestand een aanlandingsverplichting geldt, het vaststellen van lagere beperkingen van de visserijinspanning niet zal bijdragen tot de verwezenlijking van de doelstellingen van het hervormd gemeenschappelijk visserijbeleid. Daarom is het raadzaam de beperkingen van de visserijinspanning voor de kabeljauwbestanden in de ICES-deelsectoren 22-24 op het niveau van 2014 vast te stellen. Door de beperking van de visserijinspanning vast te stellen op het niveau van 2014 zal de invoering van de aanlandingsverplichting worden vergemakkelijkt en zullen de doelstellingen van het GVB als omschreven in Verordening (EU) nr. 1380/2013 beter kunnen worden verwezenlijkt.

(8)

Uit het verstrekte wetenschappelijke advies blijkt dat er ruimte bestaat om de visserijinspanning voor het kabeljauwbestand in de ICES-deelsectoren 22-24 in de Oostzee flexibel te beheren, zonder dat daarbij de doelstellingen van het plan voor de Baltische kabeljauwbestanden in het gedrang komen en zonder dat de visserijsterfte zal toenemen. Deze flexibiliteit zou het mogelijk maken om de visserijinspanning efficiënter te beheren wanneer de quota niet gelijk over de vloot van een lidstaat zijn verdeeld, en om snel te reageren wanneer quota worden uitgewisseld. Daarom moet een lidstaat de mogelijkheid krijgen om aan vissersvaartuigen die zijn vlag voeren extra buitengaatse dagen toe te kennen indien een gelijk aantal buitengaatse dagen wordt afgenomen van andere vissersvaartuigen die de vlag van die lidstaat voeren.

(9)

Uit recent wetenschappelijk advies blijkt dat ICES de biologische referentiepunten voor de kabeljauwbestanden in de ICES-deelsectoren 25-32 niet kon vaststellen; de ICES heeft als alternatief aanbevolen om de TAC voor dit kabeljauwbestand vast te stellen aan de hand van de aanpak voor bestanden waarvoor weinig gegevens beschikbaar zijn. Bij gebrek aan biologische referentiepunten is het onmogelijk om de vangstmogelijkheden voor de kabeljauwbestanden in de ICES-deelsectoren 25-32 volgens de voorschriften vast te stellen. Aangezien de duurzaamheid van dat bestand ernstig in gevaar kan komen wanneer geen vangstmogelijkheden worden bepaald, is het raadzaam de TAC's voor die kabeljauwbestanden vast te stellen op een niveau dat overeenstemt met de benadering die door de ICES is ontwikkeld en aanbevolen en de beperking van de visserijinspanning vast te stellen op het niveau van 2014. Door de beperking van de visserijinspanning vast te stellen op het niveau van 2014 zal de invoering van de aanlandingsverplichting worden vergemakkelijkt, zal er selectiever worden gevist en zullen de doelstellingen van het GVB als omschreven in Verordening (EU) nr. 1380/2013 beter kunnen worden verwezenlijkt.

(10)

De bij deze verordening vastgestelde vangstmogelijkheden moeten worden gebruikt overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1224/2009 van de Raad (3), en met name de artikelen 33 en 34 van die verordening, betreffende de registratie van de vangsten en de visserijinspanning, respectievelijk de mededeling van gegevens over de uitputting van de vangstmogelijkheden. Derhalve moeten de codes worden gespecificeerd die de lidstaten dienen te gebruiken wanneer zij gegevens aan de Commissie toezenden betreffende de aangelande hoeveelheden van bestanden die onder deze verordening vallen.

(11)

Bij Verordening (EG) nr. 847/96 (4) van de Raad zijn aanvullende voorwaarden voor het meerjarenbeheer van de TAC's ingevoerd, onder meer op grond van artikel 3 en artikel 4, in de vorm van flexibiliteit voor bestanden waarvoor TAC's bij wijze van voorzorgsmaatregel en analytische TAC's zijn vastgesteld. Krachtens artikel 2 van die verordening bepaalt de Raad, bij de vaststelling van de TAC's, op basis van onder meer de biologische toestand van de bestanden voor welke bestanden de artikelen 3 of 4 niet van toepassing zijn. Recent is deze jaarflexibiliteit bij artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013 ingevoerd voor alle bestanden waarop de aanlandingsverplichting van toepassing is. Om te voorkomen dat excessieve flexibiliteit het beginsel van een rationele en verantwoordelijke exploitatie van de levende biologische rijkdommen van de zee zou ondergraven, een belemmering zou vormen voor de verwezenlijking van de doelstellingen van het gemeenschappelijk visserijbeleid, en tot een verslechtering in de biologische toestand van de bestanden zou leiden, moet worden bepaald dat de artikelen 3 en 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 alleen van toepassing zijn op analytische TAC's wanneer geen gebruik wordt gemaakt van de jaarflexibiliteit als bedoeld in artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013.

(12)

Het wetenschappelijk advies voor sprot in de Noordzee bestrijkt de periode van juli tot en met juni van het daaropvolgende jaar, ook al worden de TAC's vastgesteld voor de periode van januari tot december. Uit het meest recente wetenschappelijk advies, voor de periode van juli 2014 tot juni 2015, blijkt dat de TAC's aanzienlijk kunnen worden verhoogd. Daardoor is er in de tweede helft van 2014 meer sprot beschikbaar dan was voorzien. Aangezien dit bestand aan een analytische evaluatie is onderworpen en zich binnen biologisch veilige grenzen bevindt, zijn de voorwaarden voor de toepassing van de artikelen 3 en 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 die jaarflexibiliteit van de quota toelaten, vervuld, en moeten deze artikelen kunnen worden toegepast om de visserijen in staat te stellen de verhoogde beschikbaarheid van sprot zo efficiënt mogelijk te benutten. Verordening (EU) nr. 43/2014 van de Raad moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(13)

Momenteel laat Verordening (EU) nr. 43/2014 toe dat een lidstaat niet gebruikte hoeveelheden ten belope van tot 10 % van de in 2014 voor hem beschikbare quota in 2015 gebruikt voor bepaalde bestanden. Op 6 augustus 2014 heeft de Russische Federatie een embargo op de invoer van bepaalde landbouw- en visserijproducten uit de Unie opgelegd. Bijgevolg is de uitvoer van bepaalde producten die de producenten voor het najaar van 2014 voor Rusland hadden bestemd, onmogelijk geworden, en in sommige gevallen kan op korte termijn geen alternatieve markt worden gevonden. Gezien deze uitzonderlijke omstandigheden en de urgentie van de zaak is het noodzakelijk een aantal aanpassingen toe te laten voor het visseizoen 2014. Gezien het positieve wetenschappelijke advies en de positieve benadering van de betrokken kuststaten, is het raadzaam om bij wijze van uitzondering, en alleen voor de bestanden die het ergst of het meest rechtstreeks door het Russische embargo worden getroffen, een verhoging toe te staan van het percentage van de in 2014 niet gebruikte hoeveelheden dat kan worden overgedragen naar 2015. Deze uitzonderlijke maatregel is beperkt tot het visseizoen 2014. Naar verwachting zouden met die maatregel nieuwe markten kunnen worden gevonden of zouden de vangsten kunnen worden aangepast, indien het embargo in 2015 nog van kracht is. Om dezelfde redenen moet een overeenkomstige mogelijkheid tot het overdragen van niet-gebruikte vangstmogelijkheden worden opgenomen in Verordening (EU) nr. 1180/2013 van de Raad (5). De Verordeningen (EU) nr. 43/2014 en (EU) nr. 1180/2013 moeten derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(14)

Om een onderbreking van de visserijactiviteiten te voorkomen en om het inkomen van de vissers van de Unie veilig te stellen, moet deze verordening van toepassing zijn met ingang van 1 januari 2015 worden geopend. Gezien de urgentie dient deze verordening onmiddellijk na de bekendmaking ervan in werking te treden. Gezien de in overweging 13 uiteengezette redenen moeten de bepalingen betreffende de mogelijkheid van overdracht van vangstmogelijkheden die in 2014 niet benut werden toepasselijk zijn met ingang van 1 januari 2014,

i)

gevangen in één jaar, in de visserijen waarop de aanlandingsverplichting van toepassing is op grond van artikel 15 van Verordening (EU) nr. 1380/2013, of

ii)

aangeland in één jaar, in de visserijen waarop de aanlandingsverplichting niet van toepassing is op grond van artikel 15 van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

a)

het uitwisselen van vangstmogelijkheden op grond van artikel 16, lid 8, van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

b)

kortingen en nieuwe toewijzingen op grond van artikel 37 van Verordening (EG) nr. 1224/2009;

c)

extra aanlandingen die worden toegestaan in het kader van artikel 3 van Verordening (EG) nr. 847/96 of artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

d)

hoeveelheden die worden ingehouden overeenkomstig artikel 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 of overgedragen in het kader van artikel 15, lid 9, van Verordening (EU) nr. 1380/2013;

e)

kortingen op grond van de artikelen 105, 106 en 107 van Verordening (EG) nr. 1224/2009.

1)

Artikel 18 bis wordt als volgt gewijzigd:

2.

In bijlage IA wordt de tabel voor sprot en bijvangsten in de wateren van de Unie van IIa en IV vervangen door:

1)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

„Artikel 5 bis

Flexibiliteit bij de vaststelling van de vangstmogelijkheden voor bepaalde bestanden

1.   Dit artikel is van toepassing op de volgende bestanden:

2.   Hoeveelheden tot 25 % van de quota van een lidstaat voor de in lid 1 genoemde bestanden die in 2014 niet zijn gebruikt, worden meegenomen in de berekening van de quota van de betrokken lidstaat voor het betrokken bestand voor 2015. Hoeveelheden die aan andere lidstaten worden overgedragen overeenkomstig artikel 16, lid 8, van Verordening (EU) nr. 1380/2013 van het Europees Parlement en de Raad (9), en hoeveelheden die overeenkomstig de artikelen 37, 105 en 107 van Verordening (EG) nr. 1224/2009 worden afgetrokken, worden in aanmerking genomen bij de vaststelling van de gebruikte en de niet-gebruikte hoeveelheden als bedoeld in dit lid.

3.   Artikel 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 voor de betrokken lidstaten niet van toepassing op de in lid 1 van dit artikel vermelde bestanden.

(9)  Verordening (EU) nr. 1380/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 11 december 2013 inzake het gemeenschappelijk visserijbeleid, tot wijziging van Verordeningen (EG) nr. 1954/2003 en (EG) nr. 1224/2009 van de Raad en tot intrekking van Verordeningen (EG) nr. 2371/2002 en (EG) nr. 639/2004 van de Raad en Besluit 2004/585/EG van de Raad (PB L 354 van 28.12.2013, blz. 22).”"

2)

In bijlage I wordt de volgende voetnoot opgenomen met betrekking tot de vermeldingen voor de volgende bestanden: haring in de deelsectoren 30-31; haring in de Uniewateren van de deelsectoren 25-27, 28.2, 29 en 32; haring in deelsector 28.1; sprot in de Uniewateren van de deelsectoren 22-32:

„Artikel 3 van Verordening (EG) nr. 847/96 is niet van toepassing.

Artikel 4 van Verordening (EG) nr. 847/96 is niet van toepassing.”

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/27

(1)

Richtlijn 2013/36/EU verleent de bevoegde of aangewezen autoriteiten van de lidstaten de bevoegdheid om hogere eigenvermogensvereisten op te leggen aan mondiaal systeemrelevante instellingen (MSI's) ter compensatie van het hogere risico dat deze instellingen voor het financiële systeem vertegenwoordigen en de potentiële gevolgen van het falen van dergelijke instellingen voor de belastingbetaler. Deze richtlijn voorziet in bepaalde basisbeginselen voor een methodiek voor de aanmerking van MSI's en de indeling van MSI's in subcategorieën op basis van hun systemisch belang. Overeenkomstig deze indeling moeten zij voldoen aan een aanvullend vereiste voor tier 1-kernkapitaal, de zogenaamde MSI-buffer. Deze methodiek voor de aanmerking en indeling van MSI's is gebaseerd op vijf categorieën waarmee het systemisch belang van een bank voor de mondiale financiële markt wordt gemeten, en wordt nader uiteengezet in deze verordening.

(2)

Teneinde de aanpak van Richtlijn 2013/36/EU te volgen, dient deze verordening rekening te houden met de normen voor de methodiek voor het beoordelen van mondiaal systeemrelevante banken en de aangescherpte verliesabsorptie-eis van het Bazels Comité voor bankentoezicht, die zijn gebaseerd op het kader voor mondiaal systeemrelevante financiële instellingen dat is vastgesteld door de Raad voor financiële stabiliteit naar aanleiding van het verslag „Reducing the moral hazard posed by systemically important financial institutions — FSB Recommendations and Time Lines”.

(3)

In Richtlijn 2013/36/EU wordt duidelijk gesteld dat de methodiek voor de aanmerking en indeling van instellingen in alle lidstaten wordt geharmoniseerd door middel van uniforme en transparante parameters voor het bepalen van de totaalscore van een entiteit om de systeemrelevantie daarvan te meten. Om ervoor te zorgen dat de steekproef van banken en bankgroepen, zowel in de Unie als die welke een vergunning in derde landen hebben, die als referentie voor het mondiale financiële stelsel worden gebruikt, in de hele Unie op gelijke wijze wordt toegepast, moet de Europese Bankautoriteit (EBA) deze steekproef bepalen. Uitsluitingen van en aanvullingen op deze steekproef op grond van oordeelsvorming bij het toezicht dienen uitsluitend te worden gekozen om de functie van de steekproef als referentie te waarborgen en mogen niet om andere redenen plaatsvinden.

(4)

De procedure voor de aanmerking van MSI's moet worden gebaseerd op vergelijkbare gegevens en moet rekening houden met het feit dat instellingen duidelijkheid nodig hebben over de vraag of en in welke mate er een buffervereiste voor hen geldt. Derhalve dienen de tijdschema's en procedures voor dit proces te worden opgenomen in de methodiek. Aangezien de aanmerking van MSI's moet worden gebaseerd op actuele gegevens afkomstig van de steekproef onder grote mondiale bankgroepen, waarvan sommige een vergunning in derde landen hebben, zullen de nodige gegevens echter niet voor de tweede helft van elk jaar beschikbaar zijn. Om de instellingen in staat te stellen te voldoen aan de eisen die voortvloeien uit hun status als MSI, dient het buffervereiste ongeveer één jaar na de aanmerking als MSI van kracht te worden.

(5)

Richtlijn 2013/36/EU voorziet in vijf categorieën die het systemisch belang meten en die bestaan uit kwantificeerbare indicatoren. Om de administratieve lasten voor de instellingen en autoriteiten tot een minimum te beperken, zijn deze categorieën identiek aan de categorieën die worden toegepast door het Bazels Comité voor bankentoezicht. Bij de nadere definiëring van de kwantificeerbare indicatoren dient in deze verordening dezelfde aanpak te worden gevolgd. De indicatoren moeten op zodanige wijze worden gekozen dat zij de verschillende aspecten weergeven van de mogelijke negatieve externe effecten van het falen van een entiteit alsmede de functies van deze entiteit die kritiek zijn voor de stabiliteit van het financiële stelsel. Het referentiekader voor de beoordeling van het systemisch belang dienen de mondiale financiële markten en de wereldeconomie te zijn.

(6)

Teneinde een nauwkeurige methodiek uiteen te zetten voor de aanmerking en indeling van MSI's, overeenkomstig de basisvoorschriften van Richtlijn 2013/36/EU, is het belangrijk de begrippen „relevante entiteit”, „indicatorwaarde”, „noemer” en „overgangsscore” duidelijk te definiëren voor de toepassing van deze verordening.

(7)

Het systemische belang van elke bankgroep, gemeten aan de hand van de indicatoren op geconsolideerde basis, moet worden uitgedrukt als een afzonderlijke totaalscore voor een bepaald jaar die de positie van de groep ten opzichte van andere entiteiten in de steekproef meet. Banken dienen op basis van die totaalscore als MSI te worden aangemerkt en te worden ondergebracht in de subcategorieën waarvoor verschillende kapitaalbuffervereisten gelden. Bij de berekening van de score als het gemiddelde van de categoriescores, dient elk van de vijf categorieën een wegingsfactor van 20 % te krijgen. Met het oog op de berekening van de totaalscore dient een maximum te worden toegepast voor de categorie van substitueerbaarheid, gezien het feit dat deze categorie, op basis van een analyse van de gegevens tot en met 2013, onevenredig grote gevolgen bleek te hebben voor de score voor banken die een machtspositie innemen op het gebied van betalingsdiensten, de overname van financiële instrumenten en de bewaarneming van activa.

(8)

De bevoegde autoriteiten dienen bij het verrichten van degelijke oordeelsvorming in het toezicht de mogelijkheid te hebben om een MSI van een lagere subcategorie onder te brengen in een hogere subcategorie of om een entiteit met een totaalscore die lager uitvalt dan de grensscore van de laagste subcategorie, als MSI aan te wijzen. Aangezien deze aanmerking op basis van oordeelsvorming in het toezicht hetzelfde doel heeft als de normale procedure voor het bepalen van de score, dient het criterium waarop dit oordeel is gebaseerd ook het systemisch belang van de bank te zijn voor de mondiale financiële markt en de wereldeconomie, in overeenstemming met de door het Bazels Comité voor bankentoezicht gebruikte methodiek. Het risico op het falen van de bank dient geen criterium te zijn, aangezien dit al tot uiting komt in andere prudentiële vereisten, onder meer in het totaal van de risicoposten en, indien van toepassing, in nadere eigenvermogensvereisten zoals de systeemrisicobuffer.

(9)

Deze verordening is gebaseerd op de ontwerpen van technische reguleringsnormen die door de EBA aan de Commissie zijn voorgelegd.

(10)

De EBA heeft openbare raadplegingen gehouden over de ontwerpen van technische reguleringsnormen waarop deze verordening is gebaseerd, de hieraan gerelateerde mogelijke kosten en baten geanalyseerd en de Stakeholdergroep, die is opgericht overeenkomstig artikel 37 van Verordening (EU) nr. 1093/2010 van het Europees Parlement en de Raad (2), hierover geraadpleegd.

(11)

Deze verordening moet vanaf 1 januari 2015 van toepassing zijn, aangezien het vereiste om een MSI-buffer aan te houden, zoals bedoeld in artikel 131, lid 4, van Richtlijn 2013/36/EU, van toepassing zal zijn en geleidelijk zal worden ingevoerd vanaf 1 januari 2016. Om die reden en omdat instellingen tijdig dienen te worden geïnformeerd over de MSI-buffer die voor hen geldt en om hen voldoende tijd te bieden om het vereiste kapitaal bijeen te brengen, dienen MSI's uiterlijk begin 2015 als zodanig te worden aangemerkt.

(12)

Het MSI-buffervereiste moet geleidelijk worden ingevoerd over een periode van drie jaar, overeenkomstig artikel 162, lid 5, van Richtlijn 2013/36/EU: de eerste fase van het vereiste als bedoeld in artikel 162, lid 5, onder a), van Richtlijn 2013/36/EU dient vanaf 1 januari 2016 te gelden voor de MSI's die begin 2015 door de betrokken autoriteiten zijn aangewezen, op basis van de afsluitingsgegevens van boekjaren vóór juli 2014. De tweede fase, als bedoeld in artikel 162, lid 5, onder b), van Richtlijn 2013/36/EU, van het MSI-buffervereiste moet vanaf 1 januari 2017 gelden voor de MSI's die door de betrokken autoriteiten voor het einde van 2015 of uiterlijk begin 2016 zijn aangewezen op basis van de afsluitingsgegevens van boekjaren vóór juli 2015,

a)

subcategorie 1 omvat de scores van 130 tot en met 229 basispunten;

b)

subcategorie 2 omvat de scores van 230 tot en met 329 basispunten;

c)

subcategorie 3 omvat de scores van 330 tot en met 429 basispunten;

d)

subcategorie 4 omvat de scores van 430 tot en met 529 basispunten;

e)

subcategorie 5 omvat de scores van 530 tot en met 629 basispunten.

a)

activa binnen het financiële stelsel;

b)

passiva binnen het financiële stelsel;

c)

uitstaande effecten.

a)

activa in bewaring;

b)

betalingsactiviteiten;

c)

gegarandeerde transacties op schuld- en aandelenmarkten.

a)

nominale waarde van otc-derivaten;

b)

activa die zijn ingedeeld in niveau 3 van de reëlewaardehiërarchie, gemeten overeenkomstig Verordening (EU) nr. 1255/2012 van de Commissie (4);

c)

handelseffecten en voor verkoop beschikbare effecten.

a)

rechtsgebiedoverschrijdende vorderingen;

b)

rechtsgebiedoverschrijdende verplichtingen.

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/37

(1)

Artikel 544 van Verordening (EEG) nr. 2454/93 van de Commissie (2) voorziet in een vereenvoudiging van de aanzuivering van de regeling actieve veredeling. In het kader van die vereenvoudiging worden bepaalde invoergoederen geacht weder uitgevoerd of uitgevoerd te zijn, hoewel zij in feite op de markt van de Unie zijn gebracht zonder dat een opvolgende douaneaangifte is gedaan en invoerrechten zijn betaald.

(2)

Artikel 544, onder c), van Verordening (EEG) nr. 2454/93 heeft betrekking op de levering van burgerluchtvaartuigen. De vereenvoudiging bij de aanzuivering van de regeling actieve veredeling voor burgerluchtvaartuigen versterkt de concurrentiepositie van de luchtvaartsector op internationaal niveau en draagt bij aan het scheppen van meerwaarde in de Unie.

(3)

Het toepassingsgebied van artikel 544, onder c), van Verordening (EEG) nr. 2454/93 dient te worden uitgebreid tot militaire luchtvaartuigen zodat ook zij, net als burgerluchtvaartuigen, profijt kunnen trekken van de vereenvoudigde aanzuivering van de regeling actieve veredeling.

(4)

Verordening (EEG) nr. 2454/93 moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(5)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Comité douanewetboek,

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/38

(1)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011 zijn, op grond van de resultaten van de multilaterale handelsbesprekingen van de Uruguayronde, de criteria vastgesteld aan de hand waarvan de Commissie voor de producten en de perioden die in bijlage XVI, deel A, bij die verordening zijn vermeld, de forfaitaire waarden bij invoer uit derde landen vaststelt.

(2)

De forfaitaire invoerwaarde wordt elke dag berekend overeenkomstig artikel 136, lid 1, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011, met inachtneming van de variabele gegevens voor die dag. Bijgevolg moet deze verordening in werking treden op de dag van de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie,

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/40

(1)

De Vrijhandelsovereenkomst tussen de Europese Unie en haar lidstaten, enerzijds, en de Republiek Korea, anderzijds (1) (de „overeenkomst”) is op 6 oktober 2010 ondertekend. De overeenkomst bevat een Protocol betreffende culturele samenwerking (het „protocol”), dat overeenkomstig artikel 1 daarvan het kader vaststelt waarbinnen de partijen samenwerken om de uitwisseling van culturele activiteiten, goederen en diensten, onder meer in de audiovisuele sector, te vergemakkelijken.

(2)

Krachtens artikel 15.10, lid 5, van de overeenkomst wordt deze sinds 1 juli 2011 voor een deel voorlopig toegepast bij Besluit 2011/265/EU van de Raad (2) (het „besluit”), in afwachting van de voltooiing van de voor de sluiting ervan vereiste procedures.

(3)

Overeenkomstig artikel 6 van het besluit wordt het door de Unie in het Comité voor culturele samenwerking (het „comité”) in te nemen standpunt over besluiten met rechtsgevolgen in overeenstemming met het Verdrag door de Raad bepaald.

(4)

In artikel 3 bis van het protocol is bepaald dat het comité onmiddellijk na zijn oprichting een lijst van vijftien personen opstelt die als scheidsrechter kunnen optreden.

(5)

De Unie moet het standpunt bepalen dat zij in het comité zal innemen betreffende de vaststelling van de lijst van scheidsrechters.

(6)

Het standpunt van de Unie in het comité dient gebaseerd te zijn op bijgevoegd ontwerpbesluit,

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/44

(1)

Bij brief, ingekomen bij het secretariaat-generaal van de Commissie op 16 mei 2014, heeft Litouwen verzocht om machtiging voor een maatregel die afwijkt van artikel 287, punt 11, van de btw-richtlijn, teneinde bepaalde belastingplichtigen met een jaaromzet die ten hoogste gelijk is aan de tegenwaarde van 45 000 EUR in de nationale munteenheid tegen de op de dag van toetreding tot de Unie geldende omrekeningskoers, van de btw te mogen blijven vrijstellen („de maatregel”). De maatregel zou deze belastingplichtigen ontslaan van sommige of alle in de hoofdstukken 2 tot en met 6 van titel XI van de btw-richtlijn vastgestelde btw-verplichtingen.

(2)

Bij brief van 6 juni 2014 heeft de Commissie de overige lidstaten van het verzoek van Litouwen in kennis gesteld. Bij brief van 12 juni 2014 heeft de Commissie Litouwen meegedeeld dat zij over alle gegevens beschikte die zij nodig achtte voor de beoordeling van het verzoek.

(3)

Krachtens titel XII van de btw-richtlijn mogen de lidstaten al een bijzondere regeling voor kleine ondernemingen toepassen. De verlengde maatregel wijkt slechts af van titel XII van de btw-richtlijn in die zin dat het drempelbedrag voor de jaaromzet van belastingplichtigen in het kader van de bijzondere regeling hoger is dan het drempelbedrag dat Litouwen krachtens artikel 287, punt 11, van de btw-richtlijn mag hanteren, namelijk 29 000 EUR.

(4)

Bij Uitvoeringsbesluit 2011/335/EU van de Raad (2) werd Litouwen gemachtigd om — bij wijze van uitzondering — belastingplichtigen met een jaaromzet van niet meer dan 45 000 EUR tot 31 december 2014 van de btw vrij te stellen. Aangezien dit plafond de btw-verplichtingen voor kleinere bedrijven heeft verlicht, dient Litouwen te worden gemachtigd de maatregel gedurende een nieuwe beperkte periode te verlengen. Belastingplichtigen kunnen nog altijd kiezen voor het normale btw-stelsel.

(5)

Uit door Litouwen verstrekte gegevens blijkt dat de verlenging van de derogatie geen noemenswaardige invloed zal hebben op de totale belastingopbrengst in het stadium van het eindverbruik.

(6)

De derogatie heeft geen gevolgen voor de eigen middelen van de Unie uit de btw,

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/46

(1)

Bij brief, ingekomen bij het secretariaat-generaal van de Commissie op 1 juli 2014, heeft Letland verzocht om machtiging tot toepassing van een maatregel die afwijkt van artikel 287, punt 10, van de btw-richtlijn, teneinde bepaalde belastingplichtigen met een jaaromzet van niet meer dan 50 000 EUR van de btw te mogen vrijstellen („de maatregel”). De maatregel zou deze belastingplichtigen ontslaan van sommige of alle in de hoofdstukken 2 tot en met 6 van titel XI van de btw-richtlijn vastgestelde btw-verplichtingen. Deze machtiging is eerder al verleend aan Letland bij Uitvoeringsbesluit 2010/584/EU van de Raad (2), dat op 31 december 2013 is verstreken.

(2)

Bij brief van 7 augustus 2014 heeft de Commissie de overige lidstaten van het verzoek van Letland in kennis gesteld. Bij brief van 11 augustus 2014 heeft de Commissie Letland meegedeeld dat zij over alle gegevens beschikte die zij nodig achtte voor de beoordeling van het verzoek.

(3)

Krachtens titel XII van de btw-richtlijn mogen de lidstaten al een bijzondere regeling voor kleine ondernemingen toepassen. De maatregel wijkt slechts af van titel XII van de btw-richtlijn in die zin dat het drempelbedrag voor de jaaromzet van belastingplichtigen in het kader van de bijzondere regeling hoger is dan het drempelbedrag dat Letland krachtens artikel 287, punt 10, van de btw-richtlijn mag hanteren, namelijk 17 200 EUR.

(4)

Een hoger drempelbedrag voor de bijzondere regeling komt neer op een vereenvoudiging, omdat dit de btw-verplichtingen voor de kleinste ondernemingen aanzienlijk kan verminderen; aangezien de bijzondere regeling voor belastingplichtigen facultatief is, kunnen ondernemingen evenwel nog altijd voor het normale btw-stelsel kiezen.

(5)

Uit door Letland verstrekte gegevens blijkt dat de derogatie geen noemenswaardige invloed zal hebben op de totale belastingopbrengst in het stadium van het eindverbruik.

(6)

De derogatie heeft geen gevolgen voor de eigen middelen van de Unie uit de btw,

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/48

(1)

Bij brief, ingekomen bij de Commissie op 26 mei 2014, heeft Estland verzocht te mogen afwijken van de bepalingen van Richtlijn 2006/112/EG betreffende het recht op aftrek van voorbelasting in verband met personenauto's.

(2)

Bij brief van 11 juni 2014 heeft de Commissie de overige lidstaten van het verzoek van Estland in kennis gesteld. Bij brief van 12 juni 2014 heeft de Commissie Estland meegedeeld dat zij over alle gegevens beschikte die zij nodig achtte voor de beoordeling van het verzoek.

(3)

Krachtens de artikelen 168 en 168 bis van Richtlijn 2006/112/EG is een belastingplichtige gerechtigd de btw af te trekken ter zake van de goederen en diensten die hij ten behoeve van zijn belaste activiteiten heeft ontvangen. Krachtens artikel 26, lid 1, onder a), van die richtlijn moet btw worden voldaan wanneer een belastingplichtige een tot het bedrijf behorend goed voor andere dan bedrijfsdoeleinden gebruikt.

(4)

Niet-zakelijk gebruik is vaak moeilijk nauwkeurig te registreren en ook als dat mogelijk is, is de procedure vaak omslachtig. De voorgestelde maatregel voorziet in een vast tarief voor de aftrekbare btw ter zake van uitgaven voor personenauto's die niet uitsluitend voor bedrijfsdoeleinden worden gebruikt, met uitzondering van enkele gevallen. Op basis van actuele gegevens achten de Estse autoriteiten een tarief van 50 % gerechtvaardigd. Teneinde dubbele belasting te voorkomen, dient tegelijkertijd ontheffing te worden verleend van de verplichting om btw te voldoen over het niet-zakelijke gebruik van de personenauto's die onder een door dit besluit toegestane beperking vallen. Door deze vereenvoudigingsmaatregel hoeft niet langer een administratie te worden bijgehouden van het gebruik voor andere dan bedrijfsdoeleinden van tot het bedrijf behorende voertuigen en wordt voorkomen dat btw wordt ontdoken door een onjuiste administratie.

(5)

De beperking van het recht op aftrek uit hoofde van de gevraagde machtiging geldt voor de btw die is betaald op de aankoop, leasing, intracommunautaire verwerving en invoer van nader gespecificeerde personenauto's alsook op de daarmee samenhangende uitgaven, met inbegrip van de aankoop van brandstof.

(6)

De gevraagde machtiging geldt uitsluitend voor personenauto's met een toegestaan maximumgewicht van ten hoogste 3 500 kg en niet meer dan acht zitplaatsen, de bestuurdersplaats niet meegerekend, omdat personenauto's van meer dan 3 500 kg of meer dan acht zitplaatsen, de bestuurdersplaats niet meegerekend, nauwelijks voor niet-zakelijke doeleinden worden gebruikt vanwege de eigenschappen van deze voertuigen of het soort bedrijvigheid waarvoor zij worden gebruikt. Er wordt ook een gedetailleerde lijst opgesteld van categorieen van personenauto's die van de machtiging zijn uitgesloten op basis van hun bijzondere gebruik.

(7)

De machtiging moet in de tijd worden beperkt tot en met 31 december 2017, zodat een evaluatie kan worden verricht van de noodzaak en de doeltreffendheid van de derogatiemaatregel alsook van de opsplitsing tussen gebruik voor bedrijfsdoeleinden en gebruik voor andere dan bedrijfsdoeleinden, die de grondslag voor de derogatie vormt.

(8)

Indien Estland een verlenging van de machtiging na 2017 nodig acht, moet het de Commissie uiterlijk op 31 maart 2017 een verslag voorleggen met daarin een evaluatie van het toegepaste percentage tezamen met het verzoek om verlenging.

(9)

De derogatie zal geen noemenswaardige invloed hebben op de totale belastingopbrengst in het stadium van het eindverbruik en geen negatieve gevolgen hebben voor de eigen middelen van de Unie uit de btw,

a)

voertuigen die zijn aangekocht met het oog op wederverkoop, verhuur of leasing;

b)

voertuigen die worden gebruikt voor het vervoer van personen tegen vergoeding, met inbegrip van taxidiensten;

c)

voertuigen die worden gebruikt voor het geven van rijlessen.

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/50

(1)

In Richtlijn 64/432/EEG zijn de veterinairrechtelijke voorschriften vastgelegd voor het handelsverkeer van runderen en varkens binnen de Unie. In de richtlijn wordt onder meer bepaald dat runderen en varkens tijdens het vervoer naar de plaats van bestemming vergezeld moeten gaan van een gezondheidscertificaat volgens model 1 respectievelijk model 2, die zijn opgenomen in bijlage F bij de richtlijn.

(2)

Overeenkomstig artikel 1 van Verordening (EG) nr. 599/2004 van de Commissie (2) moeten de verschillende gezondheidscertificaten die in de context van het handelsverkeer binnen de Unie vereist zijn, worden opgesteld op basis van het geharmoniseerde model in de bijlage bij die verordening.

(3)

Indien de inhoud van de modelgezondheidscertificaten nummers 1 en 2 in bijlage F bij Richtlijn 64/432/EEG wordt gewijzigd, moet ook het formaat van die modelgezondheidscertificaten worden aangepast.

(4)

De bepalingen van artikel 6, lid 2, onder e), en lid 3, van Richtlijn 64/432/EEG zijn op 31 december 2000 vervallen en mogen daarom niet langer een certificeringsoptie vormen in het modelgezondheidscertificaat nummer 1 in bijlage F bij die richtlijn.

(5)

In Verordening (EG) nr. 2075/2005 van de Commissie (3) zijn de voorschriften vastgelegd voor het bepalen van de status van bedrijven waar varkens als landbouwhuisdieren worden gehouden.

(6)

In Verordening (EU) nr. 216/2014 van de Commissie (4) tot wijziging van Verordening (EG) nr. 2075/2005 zijn de voorschriften vastgelegd waaraan exploitanten van levensmiddelenbedrijven moeten voldoen met het oog op de officiële erkenning van bedrijven die gecontroleerde huisvestingsomstandigheden toepassen, en wordt voorzien in afwijkingen van de voorschriften voor het testen bij de slacht voor dergelijke bedrijven.

(7)

In Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1114/2014 van de Commissie (5) tot wijziging van Verordening (EG) nr. 2075/2005 wordt verduidelijkt welke voorwaarden van toepassing zijn wanneer als landbouwhuisdier gehouden fok- en gebruiksvarkens via verzamelcentra tussen bedrijven worden vervoerd.

(8)

Om de lidstaten in staat te stellen bij het slachten de juiste testregeling voor Trichinella toe te passen en de status van het bedrijf van bestemming van de als landbouwhuisdieren gehouden fok- en gebruiksvarkens niet in gevaar te brengen, moet de informatie over de officiële erkenning van het bedrijf vanwaar de verhandelde dieren afkomstig zijn als een bedrijf dat conform artikel 8 van Verordening (EG) nr. 2075/2005 gecontroleerde huisvestingsomstandigheden toepast, worden opgenomen in het modelgezondheidscertificaat nummer 2 voor de handel in varkens binnen de Unie in bijlage F bij Richtlijn 64/432/EEG.

(9)

Bijlage F bij Richtlijn 64/432/EEG moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(10)

De in dit besluit vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Permanent Comité voor planten, dieren, levensmiddelen en diervoeders,

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/61

(1)

Op grond van bijlage III, artikel 2, lid 6, onder d), van de ACS-EU-partnerschapsovereenkomst moet het ACS-EU-Comité van ambassadeurs toezicht houden op de algemene strategie van het COB en heeft het de supervisie over de werkzaamheden van de raad van bestuur van het COB.

(2)

De raad van bestuur van het COB houdt toezicht op de werkzaamheden van het COB (artikel 2, lid 7, onder b)), stelt het programma en de begroting van het COB vast (artikel 2, lid 7, onder c)), en dient periodieke verslagen en evaluaties in bij het ACS-EU-Comité van ambassadeurs (artikel 2, lid 7, onder d)).

(3)

De statuten en het reglement van orde van het COB, vastgesteld bij Besluit nr. 8/2005 van het ACS-EG-Comité van ambassadeurs („de statuten van het COB”), en het financieel reglement van het COB, vastgesteld bij Besluit nr. 5/2004 van het ACS-EG-Comité van ambassadeurs (het „financieel reglement van het COB”), bevatten de waarborgen inzake informatieverstrekking aan en toezicht door het ACS-EU-Comité van ambassadeurs.

(4)

De ACS-EU-Raad van ministers is tijdens zijn 39e zitting, gehouden te Nairobi op 19 en 20 juni 2014, in een gezamenlijke verklaring overeengekomen over te gaan tot ordelijke sluiting van het COB en tot wijziging van bijlage III bij de ACS-EU-partnerschapsovereenkomst, en heeft besloten daartoe aan het ACS-EU-Comité van ambassadeurs de bevoegdheid te delegeren om deze aangelegenheid ter hand te nemen met het oog op de vaststelling van de nodige besluiten.

(5)

Bij bovengenoemde gezamenlijke verklaring van de ACS-EU-Raad van ministers is de ACS-EU-Gezamenlijke Werkgroep („GW”) opgericht. De werkgroep moet ervoor zorgen dat het COB onder de best mogelijke omstandigheden worden gesloten,

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/63

15.11.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 330/63