27.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 157/1

(1)

Met het oog op de geleidelijke totstandbrenging van een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht is in het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) bepaald dat maatregelen moeten worden aangenomen op het gebied van immigratie die billijk zijn ten aanzien van onderdanen van derde landen.

(2)

Het VWEU bepaalt dat de Unie een gemeenschappelijk immigratiebeleid ontwikkelt, dat erop gericht is in alle stadia te zorgen voor een efficiënt beheer van de migratiestromen en een billijke behandeling van onderdanen van derde landen die legaal op het grondgebied van de lidstaten verblijven. Daartoe moeten het Europees Parlement en de Raad maatregelen vaststellen inzake de voorwaarden voor toegang en verblijf, en normen bepalen betreffende de afgifte door de lidstaten van visa voor verblijf van langere duur en verblijfstitels, alsook de rechten omschrijven van onderdanen van derde landen die legaal in een lidstaat verblijven, met inbegrip van de voorwaarden ter regeling van het vrije verkeer en het vrije verblijf in andere lidstaten.

(3)

De in de Mededeling van de Commissie van 3 maart 2010„Europa 2020: Een strategie voor slimme, duurzame en inclusieve groei” geschetste strategie heeft als doel in de Unie een op kennis en innovatie gebaseerde economie tot stand te brengen, de administratieve lasten voor ondernemingen te verminderen, en vraag en aanbod op de arbeidsmarkt beter op elkaar af te stemmen. Maatregelen om leidinggevenden, specialisten en stagiair-werknemers („trainee employees”) uit derde landen gemakkelijker toegang te verlenen tot de Unie in het kader van een overplaatsing binnen een onderneming, moeten in deze ruimere context worden gezien.

(4)

Het programma van Stockholm, dat door de Europese Raad op 11 december 2009 is vastgesteld, erkent dat arbeidsimmigratie kan bijdragen tot meer concurrentievermogen en economische vitaliteit en dat een flexibel immigratiebeleid, in de context van de grote demografische uitdagingen waarvoor de Unie zal komen te staan met als gevolg een stijgende vraag naar arbeid, een belangrijke bijdrage zal leveren tot de economische ontwikkeling en prestaties van de Unie op lange termijn. Het programma van Stockholm verzoekt de Commissie en de Raad derhalve het beleidsplan legale migratie, zoals uiteengezet in de mededeling van de Commissie van 21 december 2005 te blijven uitvoeren.

(5)

Ten gevolge van de globalisering van ondernemingen, de toenemende handel, de groei en verspreiding van multinationale groepen, is het voor multinationale ondernemingen in de afgelopen jaren steeds belangrijker geworden om leidinggevenden, specialisten en stagiair-werknemers van hun filialen en dochterondernemingen voor opdrachten van korte duur tijdelijk over te plaatsen naar andere eenheden van de onderneming.

(6)

Dergelijke overplaatsingen binnen een onderneming van personeelsleden met een sleutelpositie zorgen voor nieuwe vaardigheden en kennis, innovatie en meer economische mogelijkheden voor de gastentiteiten, en bevorderen derhalve de kenniseconomie in de Unie en de investeringsstromen in de Unie. Door overplaatsingen binnen een onderneming vanuit derde landen kunnen ook overplaatsingen binnen een onderneming vanuit de Unie naar ondernemingen in derde landen worden vergemakkelijkt en kan de positie van de Unie in haar betrekkingen met internationale partners worden versterkt. De vergemakkelijking van overplaatsingen binnen ondernemingen stelt multinationale groepen in staat hun personeel optimaal in te zetten.

(7)

De in deze richtlijn vastgestelde regels kunnen ook gunstig zijn voor de landen van herkomst van de migranten, aangezien deze tijdelijke migratie, zodra de regels algemeen ingang hebben gevonden, de overdracht van vaardigheden, kennis, technologie en knowhow kan bevorderen.

(8)

Deze richtlijn moet het beginsel van voorrang voor burgers van de Unie wat betreft de toegang tot de arbeidsmarkt van de lidstaten, dat is neergelegd in de desbetreffende bepalingen van de relevante toetredingsakten, onverlet laten.

(9)

Deze richtlijn mag geen afbreuk doen aan het recht van de lidstaten om, indien een onderdaan van een derde land niet binnen het toepassingsgebied van deze richtlijn valt, met het oog op het verrichten van werk andere vergunningen af te geven dan vergunningen voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon.

(10)

In deze richtlijn wordt een transparante en vereenvoudigde procedure vastgesteld voor de toelating van binnen een onderneming overgeplaatste personen, die is gebaseerd op gemeenschappelijke definities en geharmoniseerde criteria.

(11)

De lidstaten zorgen ervoor dat adequate controlemechanismen en doeltreffende inspecties worden ingesteld om de correcte handhaving van deze richtlijn te waarborgen. Het feit dat een vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon is afgegeven, mag niet van invloed zijn op, of in de weg staan van, het recht van de lidstaten om tijdens de overplaatsing binnen een onderneming hun arbeidsrechtelijke voorschriften toe te passen die er — overeenkomstig het recht van de Unie — toe strekken de naleving van de arbeidsvoorwaarden als bepaald in artikel 18, lid 1, te controleren.

(12)

Een lidstaat dient de mogelijkheid te behouden om op basis van het nationaal recht aan een in een derde land gevestigde werkgever van een binnen een onderneming overgeplaatste persoon sancties op te leggen.

(13)

In deze richtlijn worden onder „binnen een onderneming overgeplaatste personen” leidinggevenden, specialisten en stagiair-werknemers verstaan. Deze definitie is gebaseerd op specifieke verbintenissen van de Unie in het kader van de Algemene Overeenkomst inzake de handel in diensten (GATS) en bilaterale handelsovereenkomsten. Aangezien deze verbintenissen uit hoofde van GATS geen betrekking hebben op de voorwaarden voor toegang, verblijf en werk, vormt deze richtlijn derhalve een aanvulling op deze verbintenissen en vergemakkelijkt zij de toepassing ervan. Het toepassingsgebied van de onder deze richtlijn vallende overplaatsingen binnen een onderneming is echter ruimer dan de reikwijdte van de verbintenissen inzake handel, aangezien dergelijke overplaatsingen niet noodzakelijkerwijs plaatsvinden binnen de dienstensector en kunnen plaatsvinden vanuit een derde land dat geen partij is bij een handelsovereenkomst.

(14)

Om de kwalificaties van binnen een onderneming overgeplaatste personen te beoordelen, moeten de lidstaten, waar van toepassing, gebruikmaken van het Europees kwalificatiekader voor een leven lang leren (EKK) teneinde de kwalificaties op een vergelijkbare en transparante manier te beoordelen. De nationale coördinatiepunten voor het EKK kunnen informatie en sturing verstrekken wat betreft de manier waarop de nationale kwalificatieniveaus zich verhouden tot het EKK.

(15)

Voor binnen een onderneming overgeplaatste personen moeten op zijn minstens dezelfde arbeidsvoorwaarden gelden als voor ter beschikking gestelde werknemers van wie de werkgever is gevestigd op het grondgebied van de Unie, zoals omschreven in Richtlijn 96/71/EG van het Europees Parlement en de Raad (4). De lidstaten moeten eisen dat binnen een onderneming overgeplaatste personen wat betreft de bezoldiging tijdens de gehele overplaatsing dezelfde behandeling krijgen als de onderdanen die vergelijkbare posities bekleden. Elke lidstaat moet verantwoordelijk zijn voor het controleren van de bezoldiging die de binnen een onderneming overgeplaatste persoon tijdens zijn verblijf op het grondgebied van de lidstaat ontvangt. Dit moet werknemers beschermen en een eerlijke concurrentie waarborgen tussen ondernemingen die zijn gevestigd in een lidstaat en die welke zijn gevestigd in een derde land, omdat hierdoor deze laatste geen concurrentievoordeel kunnen halen uit lagere arbeidsnormen.

(16)

Om ervoor te zorgen dat de vaardigheden van de binnen een onderneming overgeplaatste persoon specifiek zijn voor de gastentiteit, moet deze persoon onmiddellijk voorafgaand aan de overplaatsing reeds ten minste drie tot maximaal twaalf maanden ononderbroken in dienst zijn bij dezelfde groep van ondernemingen als hij een leidinggevende of een specialist is, en ten minste drie tot zes maanden ononderbroken als hij een stagiair-werknemer is.

(17)

Overplaatsingen binnen een onderneming zijn een vorm van tijdelijke migratie en dus mag de maximumduur van een overplaatsing naar de Unie, inclusief verplaatsingen tussen de lidstaten, niet langer zijn dan drie jaar voor leidinggevenden en specialisten en één jaar voor stagiair-werknemers; na afloop van die termijn moeten deze personen naar een derde land (terug)gaan, tenzij zij op een andere basis een verblijfsvergunning krijgen overeenkomstig het Unie- of nationaal recht. Voor het bepalen van de maximumduur van een overplaatsing worden de termijnen van achtereenvolgens afgegeven vergunningen voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon samengevoegd. Een volgende overplaatsing naar de Unie is mogelijk nadat de onderdaan het grondgebied van de lidstaten heeft verlaten.

(18)

Om het tijdelijke karakter van een overplaatsing binnen een onderneming te garanderen en misbruik te voorkomen, moeten de lidstaten kunnen eisen dat er tussen het einde van een overplaatsing die de maximumduur heeft bereikt en een nieuwe aanvraag voor dezelfde onderdaan van een derde land in het kader van deze richtlijn in dezelfde lidstaat, een bepaalde periode verlopen is.

(19)

Aangezien het bij overplaatsingen binnen een onderneming om een tijdelijke detachering gaat, moet de aanvrager aantonen, als onderdeel van de arbeidsovereenkomst of de opdrachtbrief, dat de onderdaan van een derde land na de beëindiging van de opdracht kan worden overgeplaatst naar een entiteit die tot dezelfde groep van ondernemingen behoort en in een derde land is gevestigd. Ook moet de aanvrager bewijs aanleveren dat de onderdaan van het derde land als leidinggevende of specialist de beroepskwalificaties en toereikende beroepservaring bezit die zijn vereist in de gastentiteit waarnaar hij wordt overgeplaatst.

(20)

De onderdanen van derde landen die een aanvraag indienen om als stagiair-werknemer te worden toegelaten, moeten bewijzen dat zij houder zijn van een universitair diploma. Voorts moeten zij zo nodig een stage-overeenkomst (training agreement) overleggen met een beschrijving van het stageprogramma (training programme), de duur ervan en de wijze waarop toezicht zal worden uitgeoefend op de stagiair-werknemers en uit deze overeenkomst moet blijken dat zij een echte stage zullen volgen en niet als normale werknemers zullen worden ingezet.

(21)

Tenzij dit in strijd is met het in de desbetreffende bepalingen van de toetredingsakten geformuleerde beginsel van preferentie voor burgers van de Unie, mag er geen arbeidsmarkttoets worden vereist.

(22)

De lidstaten moeten beroepskwalificaties die door onderdanen van derde landen in een andere lidstaat zijn verworven, erkennen op dezelfde wijze als die van burgers van de Unie en moeten rekening houden met in een derde land verworven kwalificaties overeenkomstig Richtlijn 2005/36/EG van het Europees Parlement en de Raad (5). Zulke erkenning mag niet afdoen aan beperkingen met betrekking tot de toegang tot gereglementeerde beroepen die voortkomen uit een voorbehoud op bestaande verplichtingen inzake gereglementeerde beroepen die de Unie heeft gemaakt of die de Unie en de lidstaten hebben gemaakt in het kader van handelsovereenkomsten. De onderhavige richtlijn mag in geen geval voorzien in een gunstiger behandeling voor binnen een onderneming overgeplaatste personen in vergelijking met onderdanen van de Unie of van de Europese Economische Ruimte wat betreft de toegang tot gereglementeerde beroepen in een lidstaat.

(23)

Deze richtlijn laat het recht van de lidstaten onverlet om zelf te bepalen hoeveel onderdanen van derde landen tot hun grondgebied worden toegelaten, overeenkomstig artikel 79, lid 5, VWEU.

(24)

Met het oog op de bestrijding van mogelijke misbruiken van deze richtlijn moeten de lidstaten de mogelijkheid hebben om een vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon te weigeren, in te trekken of niet te verlengen wanneer de gastentiteit hoofdzakelijk is opgericht om de toegang van binnen een onderneming overgeplaatste personen te faciliteren en/of geen daadwerkelijke activiteit uitoefent.

(25)

Deze richtlijn strekt ertoe de mobiliteit binnen de Unie („mobiliteit binnen de EU”) van binnen een onderneming overgeplaatste personen te faciliteren en de administratieve lasten die gepaard gaan met werkopdrachten in verscheidene lidstaten te verminderen. Daartoe wordt bij deze richtlijn een specifieke regeling voor mobiliteit binnen de EU ingesteld die het de houder van een door een lidstaat afgegeven geldige vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon mogelijk maakt in één of meer lidstaten binnen te komen en daar te verblijven en te werken, overeenkomstig de bepalingen betreffende korte-termijn- en lange-termijnmobiliteit van deze richtlijn. Onder korte-termijnmobiliteit wordt voor de toepassing van deze richtlijn verstaan ieder verblijf in andere lidstaten dan de lidstaat die de vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon heeft afgegeven voor een periode van ten hoogste 90 dagen per lidstaat. Onder lange-termijnmobiliteit wordt voor de toepassing van deze richtlijn verstaan ieder verblijf in andere lidstaten dan de lidstaat die de vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon heeft afgegeven voor een periode van meer dan 90 dagen per lidstaat. Teneinde onttrekking aan het onderscheid tussen korte-termijn- en lange-termijnmobiliteit te voorkomen, moet korte-termijnmobiliteit met betrekking tot een gegeven lidstaat worden beperkt tot een periode van ten hoogste 90 dagen binnen een periode van 180 dagen en het mag niet mogelijk zijn om tegelijkertijd zowel een kennisgeving voor korte-termijnmobiliteit als een aanvraag voor lange-termijnmobiliteit in te dienen. Wanneer de noodzaak van lange-termijnmobiliteit zich aandient nadat de korte-termijnmobiliteit van de binnen een onderneming overgeplaatste persoon is ingegaan, mag de tweede lidstaat verlangen dat de aanvraag minstens 20 dagen voor afloop van de periode van korte-termijnmobiliteit wordt ingediend.

(26)

In de specifieke regeling voor mobiliteit in deze richtlijn moeten autonome regels worden neergelegd inzake binnenkomst en verblijf voor het werk als binnen een onderneming overgeplaatste persoon in andere lidstaten dan de lidstaat die de vergunning voor de binnen een onderneming overgeplaatste persoon heeft afgegeven, maar alle andere regels inzake het verkeer van personen over de grenzen heen, neergelegd in de bepalingen ter zake van het Schengenacquis, blijven gelden.

(27)

Indien de overplaatsing betrekking heeft op meerdere locaties in verschillende lidstaten, moet aan de bevoegde instanties van de tweede lidstaten, waar dit van toepassing is, de nodige informatie verstrekt worden, zodat zij gemakkelijker controles kunnen uitvoeren.

(28)

Wanneer de binnen een onderneming overgeplaatste persoon zijn recht op mobiliteit heeft uitgeoefend, moet de tweede lidstaat onder bepaalde voorwaarden stappen kunnen nemen zodat de activiteiten van de binnen een onderneming overgeplaatste persoon niet in strijd zijn met de relevante bepalingen van deze richtlijn.

(29)

De lidstaten moeten doeltreffende, evenredige en afschrikkende sancties, zoals financiële sancties, vaststellen die moeten worden opgelegd wanneer niet wordt voldaan aan deze richtlijn. Deze sancties kunnen onder meer bestaan uit maatregelen als bedoeld in artikel 7 van Richtlijn 2009/52/EG van het Europees Parlement en de Raad (6). Die sancties kunnen worden opgelegd aan de gastentiteit die in de betrokken lidstaat is gevestigd.

(30)

Invoering van één procedure die leidt tot een gecombineerde titel die zowel verblijfs- als arbeidsvergunning („gecombineerde vergunning”) omvat, moet de thans in de lidstaten geldende regels helpen vereenvoudigen.

(31)

Er moet een vereenvoudigde procedure kunnen worden ingevoerd voor entiteiten of groepen van ondernemingen die met het oog daarop zijn erkend. De erkenning moet regelmatig opnieuw worden bezien.

(32)

Wanneer een lidstaat heeft besloten een onderdaan van een derde land die aan de in deze richtlijn neergelegde criteria voldoet, toe te laten, moet aan die onderdaan een vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon worden afgegeven, op grond waarvan hij onder bepaalde voorwaarden zijn opdracht mag uitoefenen in verschillende entiteiten van dezelfde transnationale onderneming, met inbegrip van in andere lidstaten gevestigde entiteiten.

(33)

Wanneer een visum vereist is en de onderdaan van een derde land voldoet aan de voorwaarden voor het verkrijgen van een vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon, dient de lidstaat die onderdaan van een derde land alle faciliteiten voor het verkrijgen van het vereiste visum te bieden en er zorg voor te dragen dat de bevoegde autoriteiten daartoe doelmatig samenwerken.

(34)

Wanneer de vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon is afgegeven door een lidstaat die het Schengenacquis niet volledig toepast en de binnen een onderneming overgeplaatste persoon in het kader van een mobiliteit binnen de EU een buitengrens in de zin van Verordening (EG) nr. 562/2006 van het Europees Parlement en de Raad (7) overschrijdt, moet een lidstaat het recht hebben te verlangen dat wordt aangetoond dat de binnen een onderneming overgeplaatste persoon zich inderdaad naar zijn grondgebied begeeft in het kader van een overplaatsing binnen een onderneming. Voorts moeten, in het geval van overschrijding van een buitengrens als bedoeld in Verordening (EG) nr. 562/2006, de lidstaten die het Schengenacquis volledig toepassen het Schengeninformatiesysteem raadplegen en de toegang weigeren aan of bezwaar maken tegen de mobiliteit van personen die in dat systeem gesignaleerd staan ter fine van weigering van toegang of verblijf, zoals bedoeld in Verordening (EG) nr. 1987/2006 van het Europees Parlement en de Raad (8).

(35)

De lidstaten moeten aanvullende informatie op papier kunnen aangeven of elektronisch kunnen opslaan, zoals bedoeld in artikel 4 van Verordening (EG) nr. 1030/2002 van de Raad (9) en punt (a)16 van de bijlage daarbij, met als doel nadere informatie te geven over de beroepsactiviteit tijdens de overplaatsing binnen een onderneming. Het verstrekken van deze bijkomende informatie moet voor lidstaten facultatief zijn en moet geen bijkomende eis zijn waardoor de gecombineerde vergunning en de één-aanvraagprocedure in het gedrang zouden komen.

(36)

Deze richtlijn mag de binnen een onderneming overgeplaatste personen er niet van weerhouden bij klanten in de lidstaat waar de gastentiteit is gevestigd specifieke activiteiten te verrichten overeenkomstig de bepalingen die in die lidstaat voor dergelijke activiteiten gelden.

(37)

Deze richtlijn doet geen afbreuk aan de voorwaarden voor het verrichten van diensten in het kader van artikel 56 VWEU. Zij doet met name geen afbreuk aan de arbeidsvoorwaarden die overeenkomstig Richtlijn 96/71/EG gelden voor werknemers die door een in een lidstaat gevestigde onderneming ter beschikking zijn gesteld met het oog op het verrichten van een dienst op het grondgebied van een andere lidstaat. Deze richtlijn mag niet van toepassing zijn op onderdanen van derde landen die door in een lidstaat gevestigde ondernemingen ter beschikking zijn gesteld met het oog op het verrichten van diensten in de zin van Richtlijn 96/71/EG. Onderdanen van derde landen die houder zijn van een vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon kunnen zich niet beroepen op Richtlijn 96/71/EG. Deze richtlijn mag conform artikel 1, lid 4, van Richtlijn 96/71/EG in een derde land gevestigde ondernemingen geen gunstiger behandeling geven dan in een lidstaat gevestigde ondernemingen.

(38)

Adequate socialezekerheidsdekking voor binnen een onderneming overgeplaatste personen inclusief, waar van toepassing, uitkeringen voor hun gezinsleden, is belangrijk met het oog op het waarborgen van behoorlijke arbeidsvoorwaarden en levensomstandigheden tijdens het verblijf in de Unie. Gelijke behandeling moet overeenkomstig het nationale recht bijgevolg worden verleend met betrekking tot de takken van sociale zekerheid die worden vermeld in de lijst van artikel 3 van Verordening (EG) nr. 883/2004 van het Europees Parlement en de Raad (10). Deze richtlijn strekt niet tot harmonisatie van de socialezekerheidswetgeving van de lidstaten. Zij gaat alleen over de toepassing van het beginsel van gelijke behandeling inzake sociale zekerheid op de personen die binnen haar toepassingsgebied vallen. Het recht op gelijke behandeling op het gebied van de sociale zekerheid geldt voor onderdanen van derde landen die voldoen aan de objectieve en niet-discriminerende voorwaarden van het recht van de lidstaat waar de arbeid wordt verricht met betrekking tot aansluiting bij en recht op sociale uitkeringen.

In veel lidstaten is het recht op gezinstoelagen gekoppeld aan een zekere verbondenheid met de lidstaat die deze verstrekt, aangezien deze toelagen bedoeld zijn ter ondersteuning van een positieve demografische ontwikkeling die ertoe leidt dat die lidstaat ook in de toekomst over voldoende arbeidskrachten kan beschikken. Daarom mag deze richtlijn geen afbreuk doen aan het recht van een lidstaat om de gelijke behandeling ten aanzien van gezinstoelagen onder bepaalde voorwaarden te beperken, aangezien de binnen de onderneming overgeplaatste persoon en diens gezin dat hem vergezelt, tijdelijk in die lidstaat verblijven. Socialezekerheidsrechten moeten worden verleend zonder dat er afbreuk wordt gedaan aan bepalingen in nationaal recht en/of bilaterale overeenkomsten voor de toepassing van de socialezekerheidswetgeving van het land van herkomst. Bilaterale overeenkomsten of het nationale recht over socialeverzekeringsrechten van binnen een onderneming overgeplaatste personen die dateren van na de inwerkingtreding van deze richtlijn mogen echter geen minder gunstige behandeling bieden dan de behandeling die de onderdanen van de lidstaat waar het werk wordt verricht ontvangen. Op grond van nationaal recht of zulke overeenkomsten kunnen binnen een onderneming overgeplaatste personen er bijvoorbeeld belang bij hebben aangesloten te blijven bij het socialezekerheidsstelsel van hun land van herkomst als een onderbreking van hun aansluiting hun rechten negatief zou beïnvloeden of als hun aansluiting zou inhouden dat zij een dubbele dekking moeten betalen. De lidstaten moeten altijd de mogelijkheid open laten om aan binnen een onderneming overgeplaatste personen gunstiger rechten op sociale zekerheid te bieden. Deze richtlijn laat het recht onverlet van nabestaanden die aan de binnen een onderneming overgeplaatste persoon rechten op nabestaandenpensioenen ontlenen wanneer zij in een derde land verblijven.

(39)

In het geval van mobiliteit tussen lidstaten is Verordening (EU) nr. 1231/2010 van het Europees Parlement en de Raad (11), van overeenkomstige toepassing. Deze richtlijn mag niet meer rechten verlenen dan die welke reeds zijn vastgesteld in de bestaande Unierecht op het gebied van de sociale zekerheid voor onderdanen van derde landen die belangen in meerdere lidstaten hebben.

(40)

Teneinde de bij deze richtlijn vastgestelde specifieke voorschriften aantrekkelijker te maken en alle verwachte voordelen voor het concurrentievermogen van ondernemingen in de Unie te realiseren, moeten voor binnen een onderneming overgeplaatste onderdanen van derde landen gunstige voorwaarden voor gezinshereniging gelden in de lidstaat die de vergunning heeft afgegeven en in die lidstaten die de binnen een onderneming overgeplaatste persoon toestaan op hun grondgebied te verblijven en te werken overeenkomstig de bepalingen van deze richtlijn inzake lange-termijnmobiliteit. Door dit recht toe te kennen, zou voor potentiële kandidaten voor een overplaatsing binnen een onderneming een belangrijke belemmering voor de aanvaarding van een opdracht uit de weg worden geruimd. Met het oog op de eenheid van het gezin moeten de gezinsleden zich in een andere lidstaat bij de binnen een onderneming overgeplaatste persoon kunnen voegen, en dient hun toegang tot de arbeidsmarkt te worden vergemakkelijkt.

(41)

Voor een snelle afhandeling van aanvragen moeten de lidstaten bij voorkeur elektronisch informatie uitwisselen en relevante documenten doorsturen, tenzij zich technische problemen voordoen of essentiële belangen andere methoden noodzakelijk maken.

(42)

Bij het samenstellen en doorsturen van dossiers en gegevens moeten de toepasselijke voorschriften inzake gegevensbescherming en beveiliging in acht worden genomen.

(43)

Deze richtlijn mag niet van toepassing zijn op onderdanen van derde landen die een aanvraag indienen om als onderzoeker in een lidstaat te mogen verblijven met het oog op de uitvoering van een onderzoeksproject; voor hen geldt immers Richtlijn 2005/71/EG van de Raad (12).

(44)

Daar de doelstellingen van deze richtlijn, namelijk een bijzondere toelatingsprocedure en de vaststelling van de voorwaarden voor toegang en verblijf in het kader van overplaatsingen binnen een onderneming van onderdanen van derde landen, niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt, maar wegens de omvang of de gevolgen van het optreden beter, door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze richtlijn niet verder dan nodig is om deze doelstellingen te verwezenlijken.

(45)

Deze richtlijn is in overeenstemming met de grondrechten en beginselen die worden erkend door het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, dat op zijn beurt is gebaseerd op de rechten die voortvloeien uit de door de Unie en de Raad van Europa aangenomen sociale handvesten.

(46)

Overeenkomstig de gezamenlijke politieke verklaring van de lidstaten en de Commissie over toelichtende stukken van 28 september 2011 (13) hebben de lidstaten zich ertoe verbonden om in gerechtvaardigde gevallen bij de kennisgeving van hun omzettingsmaatregelen een of meer documenten te voegen waarin het verband tussen de onderdelen van een richtlijn en de overeenkomstige onderdelen van de nationale omzettingsinstrumenten wordt toegelicht. Met betrekking tot deze richtlijn acht de wetgever de toezending van deze documenten gerechtvaardigd.

(47)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 21 betreffende de positie van het Verenigd Koninkrijk en Ierland ten aanzien van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht, gehecht aan het VEU en het VWEU, en onverminderd artikel 4 van dat protocol, nemen het Verenigd Koninkrijk en Ierland niet deel aan de vaststelling van deze richtlijn, en is deze niet bindend voor, noch van toepassing in die lidstaten.

(48)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het VEU en het VWEU, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van deze richtlijn, en is deze niet bindend voor, noch van toepassing in deze lidstaat,

a)

de voorwaarden voor toegang en verblijf voor langer dan 90 dagen op het grondgebied van de lidstaten, evenals de rechten, van onderdanen van derde landen en hun gezinsleden in het kader van een overplaatsing binnen een onderneming;

b)

de voorwaarden voor toegang en verblijf, evenals de rechten, van de onder a) bedoelde onderdanen van derde landen in een andere lidstaat dan de lidstaat die als eerste deze onderdanen van derde landen een vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon op basis van deze richtlijn afgeeft.

a)

een aanvraag indienen om als onderzoeker in de zin van Richtlijn 2005/71/EG in een lidstaat te mogen verblijven met als doel een onderzoeksproject uit te voeren;

b)

op grond van overeenkomsten tussen de Unie en haar lidstaten en derde landen, rechten inzake vrij verkeer genieten die gelijkwaardig zijn aan die van de burgers van de Unie of die werkzaam zijn bij in die derde landen gevestigde ondernemingen;

c)

in het kader van Richtlijn 96/71/EG ter beschikking zijn gesteld;

d)

als zelfstandige werkzaam zijn;

e)

door arbeidsbureaus, uitzendbureaus of andere ondernemingen die werknemers ter beschikking stellen, zijn aangesteld om te werken onder toezicht en onder leiding van een andere onderneming;

f)

worden toegelaten als voltijds student of die onder toezicht een korte praktijkopleiding volgen als onderdeel van hun studie.

a)

„onderdaan van een derde land”, eenieder die geen burger van de Unie is in de zin van artikel 20, lid 1, van het VWEU;

b)

„overplaatsing binnen een onderneming”, de tijdelijke detachering, voor beroepsactiviteiten of opleiding, van een onderdaan van een derde land die op het tijdstip van de aanvraag voor de vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon buiten het grondgebied van de lidstaten verblijft, van een buiten het grondgebied van een lidstaat gevestigde onderneming waarmee deze onderdaan voorafgaand aan en gedurende de overplaatsing een arbeidsovereenkomst heeft gesloten, naar een entiteit die behoort tot de onderneming of tot hetzelfde groep van ondernemingen en die is gevestigd in die lidstaat, alsmede, waar van toepassing, de mobiliteit tussen gastentiteiten die gevestigd zijn in één of meerdere andere lidstaten;

c)

„binnen een onderneming overgeplaatste persoon”, een onderdaan van een derde land die op het tijdstip van de aanvraag van een vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon buiten het grondgebied van de lidstaten verblijft en die het voorwerp is van een overplaatsing binnen een onderneming;

d)

„gastentiteit”, de entiteit waarnaar de binnen een onderneming overgeplaatste persoon wordt overgeplaatst en die, ongeacht haar rechtsvorm, overeenkomstig het nationale recht is gevestigd op het grondgebied van een lidstaat;

e)

„leidinggevende”, een lid van het hogere personeel dat in de eerste plaats leiding geeft aan de gastentiteit, onder het algemene toezicht van of aangestuurd door, in hoofdzaak, de raad van bestuur of de aandeelhouders van de onderneming of daarmee gelijkgestelde personen; deze functie omvat: het leiding geven aan de gastentiteit of een afdeling of onderafdeling daarvan; het toezicht houden op en het controleren van de werkzaamheden van andere toezichthoudende, hooggespecialiseerde of leidinggevende werknemers; het bevoegd zijn voor het aanbevelen van de indienstneming of van het ontslag van werknemers dan wel van ander optreden in het kader van het personeelsbeleid;

f)

„specialist”, een binnen de groep van ondernemingen werkend persoon die beschikt over gespecialiseerde kennis die van wezenlijk belang is voor de activiteiten, de technieken of het beheer van de gastentiteit. Bij de beoordeling van deze kennis wordt niet alleen rekening gehouden met de voor de gastentiteit specifieke kennis, maar ook met de vraag of de betrokkene hoge kwalificaties heeft, waaronder toereikende beroepservaring, voor bepaalde werkzaamheden of activiteiten waarvoor specifieke technische kennis inclusief eventueel het lidmaatschap van een erkende beroepsgroep vereist zijn.

g)

„stagiair-werknemer” (trainee employee), iemand met een universitair diploma die voor loopbaanontwikkeling of voor een opleiding in bedrijfstechnieken of -methoden wordt overgeplaatst naar een gastentiteit en die gedurende de overplaatsing wordt bezoldigd;

h)

„gezinsleden”, onderdanen van derde landen in de zin van artikel 4, lid 1, van Richtlijn 2003/86/EG van de Raad (14);

i)

„vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon”, een titel met het acroniem „ICT” (Intra-Corporate Transferee), die de houder het recht geeft op het grondgebied van de eerste lidstaat en, waar van toepassing, van tweede lidstaten, te verblijven en te werken volgens de voorwaarden van deze richtlijn;

j)

„vergunning voor lange-termijnmobiliteit”, een titel met het acroniem „mobiele ICT”, die de houder van een vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon het recht geeft op het grondgebied van de tweede lidstaat te verblijven en te werken volgens de voorwaarden van deze richtlijn;

k)

„één-aanvraagprocedure”, een procedure die op grond van één aanvraag van een onderdaan van een derde land tot het verkrijgen van een machtiging om op het grondgebied van een lidstaat te verblijven en te werken, tot een besluit over die aanvraag leidt;

l)

„groep van ondernemingen”, twee of meer ondernemingen waarvan wordt erkend dat zij overeenkomstig het nationale recht verbonden zijn op een van de volgende wijzen: wanneer een onderneming, direct of indirect, ten opzichte van een andere onderneming de meerderheid van het geplaatste kapitaal van de onderneming bezit; beschikt over de meerderheid van de stemmen die verbonden zijn aan de door de onderneming uitgegeven aandelen; is gerechtigd meer dan de helft van de leden van het bestuurs-, leidinggevend of toezichthoudend orgaan van de onderneming te benoemen, of wanneer de ondernemingen onder centrale leiding van de moederonderneming staan;

m)

„eerste lidstaat”, de lidstaat die als eerste een vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon afgeeft aan een onderdaan van een derde land;

n)

„tweede lidstaat”, een lidstaat, niet zijnde de eerste lidstaat, waar de binnen een onderneming overgeplaatste persoon voornemens is het recht op mobiliteit, in de zin van deze richtlijn, uit te oefenen of reeds uitoefent;

o)

„gereglementeerd beroep”, gereglementeerd beroep in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), van Richtlijn 2005/36/EG.

a)

het recht van de Unie, met inbegrip van bilaterale en multilaterale overeenkomsten tussen de Unie en haar lidstaten enerzijds, en een of meer derde landen anderzijds;

b)

bilaterale of multilaterale overeenkomsten tussen een of meer lidstaten en een of meer derde landen.

a)

aantonen dat de gastentiteit en de in een derde land gevestigde onderneming tot dezelfde onderneming of dezelfde groep van ondernemingen behoren;

b)

aantonen dat hij onmiddellijk voorafgaand aan de datum van de overplaatsing binnen een onderneming ten minste drie tot maximaal twaalf ononderbroken maanden in dienst is bij dezelfde onderneming of groep van ondernemingen als hij een leidinggevende of een specialist is, en ten minste drie tot maximaal zes ononderbroken maanden als hij een stagiair-werknemer is;

c)

een arbeidsovereenkomst en, indien nodig, een opdrachtbrief van de werkgever overleggen, die het volgende bevatten:

d)

aantonen dat de onderdaan van het derde land de beroepskwalificaties en ervaring bezit die zijn vereist in de gastentiteit waarnaar hij wordt overgeplaatst als leidinggevende of specialist, of, in het geval van een stagiair-werknemer, het vereiste universitaire diploma;

e)

indien van toepassing, documenten overleggen waaruit blijkt dat de onderdaan van het derde land voldoet aan de voorwaarden die in het nationale recht van de betrokken lidstaat voor burgers van de Unie zijn vastgesteld voor de uitoefening van het gereglementeerde beroep waarop de aanvraag betrekking heeft;

f)

een naar nationaal recht geldig reisdocument van de onderdaan van het derde land en, indien vereist, een visum of een aanvraag voor een visum overleggen; de lidstaten kunnen eisen dat het reisdocument ten minste even lang geldig is als de geldigheidsduur van de vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon;

g)

onverminderd bestaande bilaterale overeenkomsten, aantonen dat de betrokkene beschikt over of, indien het nationale recht zulks vereist, een aanvraag heeft ingediend voor een ziektekostenverzekering die alle risico's dekt die normaliter ook voor de onderdanen van de betrokken lidstaat zijn gedekt, voor de perioden waarin deze dekking en het bijbehorende recht op prestaties niet zijn geregeld in verband met of uit hoofde van het in die lidstaat verrichte werk.

a)

alle voorwaarden die in de wettelijke of bestuursrechtelijke bepalingen en/of algemeen verbindend verklaarde collectieve arbeidsovereenkomsten gelden voor ter beschikking gestelde werknemers in een vergelijkbare situatie in de relevante beroepssectoren, in acht worden genomen tijdens de overplaatsing binnen een onderneming wat betreft de arbeidsvoorwaarden die niet de bezoldiging betreffen.

Bij ontstentenis van een stelsel voor het algemeen verbindend verklaren van collectieve overeenkomsten, kunnen de lidstaten zich baseren op collectieve overeenkomsten die algemeen toepasselijk zijn op alle soortgelijke ondernemingen in het geografische gebied en het beroep of de sector in kwestie, en/of op collectieve overeenkomsten die zijn gesloten door de meest representatieve werkgevers- en werknemersorganisaties op nationaal niveau en die op hun gehele nationale grondgebied worden toegepast;

b)

de bezoldiging van de onderdaan van het derde land tijdens de gehele overplaatsing binnen een onderneming niet minder gunstig is dan die van onderdanen van de lidstaat waar de arbeid wordt verricht met vergelijkbare functies, overeenkomstig toepasselijke wetten of collectieve overeenkomsten of praktijken in de lidstaat waar de gastentiteit is gevestigd.

a)

er wordt niet voldaan aan artikel 5;

b)

de overgelegde documenten zijn op frauduleuze wijze verkregen, dan wel vervalst, of er is mee geknoeid;

c)

de gastentiteit is opgericht met als belangrijkste doel de binnenkomst van binnen een onderneming overgeplaatste personen te vergemakkelijken;

d)

de maximumduur van het verblijf, bedoeld in artikel 12, lid 1, is verstreken.

a)

de werkgever of de gastentiteit zijn/haar wettelijke verplichtingen inzake sociale zekerheid, belasting, arbeidsrechten of -voorwaarden niet is nagekomen;

b)

de bedrijfsactiviteiten van de werkgever of de gastentiteit worden of zijn vereffend overeenkomstig het nationale insolventierecht, of er vindt geen economische activiteit plaats;

c)

het doel of het effect van de tijdelijke aanwezigheid van de binnen een onderneming overgeplaatste persoon erin bestaat zich in een arbeids- of managementsgeschil, of in onderhandelingen, te mengen of anderszins het resultaat ervan te beïnvloeden.

a)

de vergunning is op frauduleuze wijze verkregen, dan wel vervalst, of er is mee geknoeid;

b)

de binnen een onderneming overgeplaatste persoon in de betrokken lidstaat verblijft om andere redenen dan waarvoor hij werd toegelaten, op het grondgebied;

c)

de gastentiteit is opgericht met als belangrijkste doel de binnenkomst van binnen een onderneming overgeplaatste personen te vergemakkelijken.

a)

de vergunning is op frauduleuze wijze verkregen, dan wel vervalst, of er is mee geknoeid;

b)

de binnen een onderneming overgeplaatste persoon in de betrokken lidstaat verblijft om andere redenen dan waarvoor hij werd toegelaten, op het grondgebied;

c)

de gastentiteit is opgericht met als belangrijkste doel de binnenkomst van binnen een onderneming overgeplaatste personen te vergemakkelijken;

d)

de maximumduur van het verblijf, bedoeld in artikel 12, lid 1, is verstreken.

a)

wanneer niet of niet langer wordt voldaan aan de criteria van artikel 5;

b)

de werkgever of de gastentiteit is zijn/haar wettelijke verplichtingen inzake sociale zekerheid, belasting, arbeidsrechten of -voorwaarden niet nagekomen;

c)

de bedrijfsactiviteiten van de werkgever of de gastentiteit worden of zijn vereffend overeenkomstig het nationale insolventierecht, of er vindt geen economische activiteit plaats;

d)

de binnen een onderneming overgeplaatste persoon is de in de artikelen 21 en 22 vervatte mobiliteitsregels niet nagekomen.

a)

het vrijstellen van de aanvrager van het overleggen van bepaalde in artikel 5 of artikel 22, lid 2, onder a), bedoelde bewijsstukken;

b)

een spoedtoelatingsprocedure waarbij vergunningen voor binnen een onderneming overgeplaatste personen en vergunningen voor lange-termijnmobiliteit kunnen worden afgegeven binnen een kortere termijn dan is vastgesteld in artikel 15, lid 1, of in artikel 22, lid 2, onder b), en/of

c)

faciliterende en/of versnelde procedures voor de afgifte van de benodigde visa.

a)

het recht van toegang tot en verblijf op het grondgebied van de eerste lidstaat;

b)

vrije toegang tot het gehele grondgebied van de eerste lidstaat overeenkomstig het nationale recht daarvan;

c)

het recht de specifieke beroepsactiviteit te verrichten die is toegestaan krachtens de vergunning conform het nationale recht, in elke gastentiteit die tot de onderneming of de groep van ondernemingen behoort in de eerste lidstaat.

a)

vrijheid van vereniging en aansluiting bij of lidmaatschap van een werknemers- of werkgeversorganisatie of een andere organisatie waarvan de leden een bepaald beroep uitoefenen, met inbegrip van door dergelijke organisaties verschafte rechten en voor delen, onverminderd de nationale bepalingen inzake openbare orde en openbare veiligheid;

b)

erkenning van diploma's, certificaten en andere beroepskwalificaties, overeenkomstig de desbetreffende nationale procedures;

c)

nationale bepalingen inzake takken van sociale zekerheid zoals omschreven in artikel 3 van Verordening (EG) nr. 883/2004, tenzij het recht van het land van herkomst uit hoofde van bilaterale overeenkomsten of het nationale recht van de lidstaat waar de arbeid wordt verricht, van toepassing is, waardoor de binnen een onderneming overgeplaatste persoon onder de socialezekerheidswetgeving van één van deze landen valt. In het geval van mobiliteit binnen de EU en onverminderd bilaterale overeenkomsten die erin voorzien dat de binnen een onderneming overgeplaatste persoon onder het nationale recht van het land van herkomst valt, is Verordening (EU) nr. 1231/2010 van overeenkomstige toepassing;

d)

de uitbetaling van wettelijke pensioenen met betrekking tot ouderdom, invaliditeit en overlijden, gebaseerd op het arbeidsverleden van werknemers en verworven door binnen een onderneming overgeplaatste personen die naar een derde land verhuizen, of de nabestaanden van zulke binnen een onderneming overgeplaatste personen die in een derde land wonen en hun rechten aan de binnen een onderneming overgeplaatste persoon ontlenen, overeenkomstig de in artikel 3 van Verordening (EG) nr. 883/2004 beschreven wetgeving, onder dezelfde voorwaarden en tegen dezelfde tarieven als onderdanen van de betrokken lidstaat wanneer zij naar een derde land verhuizen, onverminderd Verordening (EU) nr. 1231/2010 en bilaterale overeenkomsten;

e)

toegang tot goederen en diensten en de levering van voor het publiek beschikbare goederen en diensten, met uitzondering van procedures voor het vinden van woonruimte volgens het nationale recht, onverminderd de contractvrijheid naar Unierecht en nationaal recht, en diensten van openbare arbeidsbureaus.

a)

op het moment van de aanvraag in de eerste lidstaat, indien de mobiliteit naar de tweede lidstaat in dat stadium al is voorzien, of

b)

nadat de binnen een onderneming overgeplaatste persoon in de eerste lidstaat is toegelaten, zodra de voorgenomen mobiliteit naar de tweede lidstaat bekend is.

a)

een bewijs dat de gastentiteit in de tweede lidstaat en de in een derde land gevestigde onderneming tot dezelfde onderneming of groep van ondernemingen behoren;

b)

de arbeidsovereenkomst en, indien nodig, de opdrachtbrief die overeenkomstig artikel 5, lid 1, onder c), aan de eerste lidstaat werden doorgestuurd;

c)

indien van toepassing, documenten overleggen waaruit blijkt dat de binnen een onderneming overgeplaatste persoon voldoet aan de voorwaarden die in het nationale recht van de betrokken lidstaat voor burgers van de Unie zijn vastgesteld voor de uitoefening van het gereglementeerde beroep waarop de aanvraag betrekking heeft;

d)

een geldig reisdocument, zoals bedoeld in artikel 5, lid 1, onder f), en

e)

de beoogde duur en data van de mobiliteit, als die niet in een van bovenstaande documenten worden genoemd.

a)

er niet wordt voldaan aan de voorwaarden in artikel 5, lid 4, onder b), of in lid 3, onder a), c) of d), van dit artikel;

b)

de overgelegde documenten op frauduleuze wijze zijn verkregen, of zijn vervalst dan wel als ermee is geknoeid;

c)

de maximumduur van het verblijf, bedoeld in artikel 12, lid 1, of in lid 1 van dit artikel is verstreken.

a)

artikel 21 toe te passen en de binnen een onderneming overgeplaatste persoon toe te staan op zijn grondgebied te verblijven en te werken op basis van en gedurende de geldigheidsperiode van de door de eerste lidstaat afgegeven vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon, of

b)

de procedure in de leden 2 tot en met 7 toe te passen.

a)

de tweede lidstaat kan de aanvrager verzoeken alle onderstaande documenten, of een aantal ervan, toe te sturen wanneer deze documenten door de tweede lidstaat worden gevraagd voor een eerste aanvraag:

De tweede lidstaat mag van de aanvrager verlangen dat hij, uiterlijk op het tijdstip van afgifte van de vergunning voor lange-termijnmobiliteit, het adres van de betrokken binnen een onderneming overgeplaatste persoon op het grondgebied van de tweede lidstaat opgeeft.

De tweede lidstaat mag verlangen dat deze documenten en die informatie worden ingediend in een officiële taal van deze lidstaat;

b)

de tweede lidstaat neemt een besluit over de aanvraag voor lange-termijnmobiliteit en stelt de aanvrager zo spoedig mogelijk en uiterlijk 90 dagen na de datum waarop de aanvraag en de documenten waarin onder a) is voorzien, bij de bevoegde autoriteiten van de tweede lidstaat zijn ingediend, schriftelijk in kennis van het besluit;

c)

van de binnen een onderneming overgeplaatste persoon wordt niet verlangd dat hij het grondgebied van de lidstaten verlaat om de aanvraag in te dienen en hij heeft ook geen visum nodig;

d)

de binnen een onderneming overgeplaatste persoon wordt toegestaan in de tweede lidstaat te werken totdat de bevoegde autoriteiten een besluit hebben genomen over de aanvraag voor lange-termijnmobiliteit, op voorwaarde dat:

e)

een aanvraag voor lange-termijnmobiliteit mag niet tegelijk met een kennisgeving voor korte-termijnmobiliteit worden ingediend. Wanneer de noodzaak van lange-termijnmobiliteit zich aandient nadat de korte-termijnmobiliteit van de binnen een onderneming overgeplaatste persoon is ingegaan, mag de tweede lidstaat verlangen dat de aanvraag van lange-termijnmobiliteit minstens 20 dagen voor de afloop van de korte-termijnmobiliteit wordt ingediend.

a)

niet wordt voldaan aan de voorwaarden in lid 2, onder a), van dit artikel en evenmin aan de criteria in artikel 5, leden 4, 5 of 8;

b)

één van de redenen die vallen onder artikel 7, lid 1, onder b) of d), of artikel 7, lid 2, lid 3 of lid 4 van toepassing is, of

c)

de vergunning voor de binnen een onderneming overgeplaatste persoon tijdens de procedure verstrijkt.

a)

een afschrift van de kennisgeving die de gastentiteit in de eerste lidstaat overeenkomstig artikel 21, lid 2, heeft gezonden, of

b)

een brief van de gastentiteit in de tweede lidstaat met op zijn minst nadere gegevens over de duur van de mobiliteit binnen de EU en de locatie van de gastentiteit(en) in de tweede lidstaat.

a)

die tweede lidstaat niet overeenkomstig artikel 21, leden 2 en 3, de door hem gevraagde kennisgeving heeft ontvangen;

b)

die tweede lidstaat bezwaar heeft aangetekend tegen de mobiliteit overeenkomstig artikel 21, lid 6;

c)

die tweede lidstaat een aanvraag voor lange-termijnmobiliteit heeft afgewezen overeenkomstig artikel 22, lid 3;

d)

de vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon of de vergunning voor lange-termijnmobiliteit wordt gebruikt voor andere doeleinden dan waarvoor de vergunning was afgegeven;

e)

niet meer wordt voldaan aan de voorwaarden waarop de mobiliteit was toegestaan.

a)

de gastentiteit heeft nagelaten kennis te geven van de mobiliteit van de binnen een onderneming overgeplaatste persoon overeenkomstig artikel 21, leden 2 en 3;

b)

de vergunning voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon of de vergunning voor lange-termijnmobiliteit wordt gebruikt voor andere doeleinden dan waarvoor de vergunning was afgegeven;

c)

de aanvraag voor een binnen een onderneming overgeplaatste persoon is ingediend bij een andere lidstaat dan die van het langst durende verblijf;

d)

de binnen een onderneming overgeplaatste persoon niet meer voldoet aan de criteria en voorwaarden op basis waarvan toestemming voor de mobiliteit was gegeven en de gastentiteit nalaat de bevoegde autoriteiten van de tweede lidstaat daarvan op de hoogte te brengen;

e)

de binnen een onderneming overgeplaatste persoon in de tweede lidstaat aan het werk is gegaan, ofschoon niet was voldaan aan de voorwaarden voor mobiliteit ingeval artikel 21, lid 5, onder d), of artikel 22, lid 2, van toepassing is.

27.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 157/23

(1)

Overeenkomstig artikel 4, lid 1, van de Toetredingsakte van 2011 moet Kroatië, dat op 1 juli 2013 tot de Unie is toegetreden, de onderdanen van de derde landen die zijn opgenomen in bijlage I bij Verordening (EG) nr. 539/2001 van de Raad (2), vanaf die datum aan een visumplicht onderwerpen.

(2)

Krachtens artikel 4, lid 2, van de Toetredingsakte van 2011 zijn de bepalingen van het Schengenacquis inzake de voorwaarden en criteria voor het verlenen van eenvormige visa voor kort verblijf en de bepalingen inzake wederzijdse erkenning van visa en inzake de gelijkwaardigheid van verblijfstitels en visa voor verblijf van langere duur op Kroatië slechts toepasselijk na aanneming door de Raad van een daartoe strekkend besluit. Zij zijn echter verbindend voor Kroatië vanaf de datum van toetreding.

(3)

Derhalve moet Kroatië voor toegang tot of doorreis over zijn grondgebied nationale visa verlenen aan onderdanen van derde landen die in het bezit zijn van een eenvormig visum, een visum voor verblijf van langere duur of een verblijfstitel verleend door een lidstaat die het Schengenacquis volledig toepast, of van een soortgelijk document afgegeven door Bulgarije, Cyprus en Roemenië, die het Schengenacquis nog niet volledig toepassen.

(4)

Houders van documenten die zijn afgegeven door lidstaten die het Schengenacquis volledig toepassen of van documenten die zijn afgegeven door Bulgarije, Cyprus en Roemenië vormen geen enkel risico voor Kroatië, aangezien zij door deze lidstaten aan alle noodzakelijke controles zijn onderworpen. Om Kroatië niet onnodig administratief te belasten, dienen gemeenschappelijke regels te worden vastgesteld op grond waarvan Kroatië bepaalde door deze lidstaten afgegeven documenten eenzijdig als gelijkwaardig met zijn nationale visa mag erkennen en op basis van deze eenzijdige gelijkwaardigheid een vereenvoudigde regeling voor personencontroles aan zijn buitengrenzen mag instellen.

(5)

De bij Beschikking nr. 895/2006/EG van het Europees Parlement en de Raad (3) en bij Beschikking nr. 582/2008/EG van het Europees Parlement en de Raad (4) ingestelde gemeenschappelijke regels dienen te worden ingetrokken. Voor Cyprus, dat de bij Beschikking nr. 895/2006/EG ingestelde regeling sinds 10 juli 2006 toepast en voor Bulgarije en Roemenië, die de bij Beschikking nr. 582/2008/EG ingestelde gemeenschappelijke regeling sinds 18 juli 2008 toepassen, dienen gemeenschappelijke regels te worden vastgesteld op grond waarvan Bulgarije, Cyprus en Roemenië, evenals Kroatië, bepaalde documenten die zijn afgegeven door lidstaten die het Schengenacquis volledig toepassen alsook soortgelijke documenten afgegeven door Kroatië, eenzijdig als gelijkwaardig met zijn nationale visa mag erkennen en op basis van deze eenzijdige gelijkwaardigheid een vereenvoudigde regeling voor personencontroles aan de buitengrenzen mag instellen. Dit besluit laat de doelstelling van Bulgarije en Roemenië om Schengenlidstaten te worden, onverlet.

(6)

De vereenvoudigde regeling vastgesteld in dit besluit moet tijdelijk van toepassing zijn, tot de datum die wordt bepaald in een besluit van de Raad, zoals bedoeld in artikel 3, lid 2, eerste alinea, van de Toetredingsakte van 2003 ten aanzien van Cyprus, artikel 4, lid 2, eerste alinea, van de Toetredingsakte van 2005 ten aanzien van Bulgarije en Roemenië en artikel 4, lid 2, eerste alinea, van de Toetredingsakte van 2011 ten aanzien van Kroatië, behoudens eventuele overgangsbepalingen betreffende vóór die datum afgegeven documenten.

(7)

De deelname aan de vereenvoudigde regeling moet facultatief zijn, zonder dat aan de lidstaten extra verplichtingen worden opgelegd bovenop die welke zijn vastgelegd in de Toetredingsakte van 2003, in de Toetredingsakte van 2005 of in de Toetredingsakte van 2011.

(8)

De gemeenschappelijke regels dienen van toepassing te zijn op eenvormige visa, visa voor verblijf van langere duur en verblijfstitels die zijn afgegeven door lidstaten die het Schengenacquis volledig toepassen, op visa met territoriaal beperkte geldigheid afgegeven aan een aanvrager die in het bezit is van een reisdocument dat door een of meer, doch niet alle, lidstaten niet wordt erkend, overeenkomstig Verordening (EG) nr. 810/2009 van het Europees Parlement en de Raad (5) (de „Visumcode”) en op visa en verblijfstitels die zijn afgegeven door de landen die betrokken zijn bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis, alsook op door Bulgarije, Kroatië, Cyprus en Roemenië afgegeven visa voor kort verblijf, visa voor verblijf van langere duur en verblijfstitels. De erkenning dient beperkt te blijven tot de geldigheidsduur van het betrokken document.

(9)

Aan de voorwaarden voor binnenkomst voor onderdanen van derde landen wiens voorgenomen verblijf op het grondgebied van de lidstaten een duur van niet meer dan 90 dagen binnen een periode van 180 dagen heeft, zoals vervat in Verordening (EG) nr. 562/2006 van het Europees Parlement en de Raad (6), moet worden voldaan, behalve aan de voorwaarde in het bezit te zijn van een geldig visum, indien vereist op grond van Verordening (EG) nr. 539/2001, voor zover dit besluit een regeling van eenzijdige erkenning door Bulgarije, Kroatië, Cyprus en Roemenië instelt waarbij bepaalde documenten die zijn afgegeven door lidstaten die het Schengenacquis volledig toepassen, evenals soortgelijke documenten afgegeven door Bulgarije, Kroatië, Cyprus en Roemenië als gelijkwaardig worden erkend voor de doorreis over hun grondgebied of een voorgenomen verblijf op hun grondgebied van ten hoogste 90 dagen binnen een periode van 180 dagen.

(10)

Daar de doelstelling van dit besluit, namelijk het instellen van een regeling van eenzijdige erkenning door Bulgarije, Kroatië, Cyprus en Roemenië van bepaalde door andere lidstaten afgegeven documenten, niet voldoende door de lidstaten kan worden verwezenlijkt en derhalve beter door de Unie kan worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat dit besluit niet verder dan nodig is om deze doelstelling te verwezenlijken.

(11)

Wat IJsland en Noorwegen betreft, houdt dit besluit een verdere ontwikkeling in van de bepalingen van het Schengenacquis in de zin van de overeenkomst die door de Raad van de Europese Unie en de Republiek IJsland en het Koninkrijk Noorwegen is gesloten inzake de wijze waarop deze twee staten worden betrokken bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis (7); deze ontwikkeling valt onder het gebied dat is genoemd in artikel 1, punt B, van Besluit 1999/437/EG van de Raad (8).

(12)

Wat Zwitserland betreft, houdt dit besluit een verdere ontwikkeling in van de bepalingen van het Schengenacquis in de zin van de Overeenkomst tussen de Europese Unie, de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake de wijze waarop Zwitserland wordt betrokken bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis (9); deze ontwikkeling valt onder het gebied dat is genoemd in artikel 1, punt B, van Besluit 1999/437/EG, gelezen in samenhang met artikel 3 van Besluit 2008/146/EG van de Raad (10).

(13)

Wat Liechtenstein betreft, houdt dit besluit een verdere ontwikkeling in van de bepalingen van het Schengenacquis in de zin van het Protocol tussen de Europese Unie, de Europese Gemeenschap, de Zwitserse Bondsstaat en het Vorstendom Liechtenstein betreffende de toetreding van het Vorstendom Liechtenstein tot de Overeenkomst tussen de Europese Unie, de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake de wijze waarop Zwitserland wordt betrokken bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis (11); deze ontwikkeling valt onder het gebied dat is genoemd in artikel 1, punt B, van Besluit 1999/437/EG, gelezen in samenhang met artikel 3 van Besluit 2011/350/EU van de Raad (12).

(14)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van het aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie gehechte Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, neemt Denemarken niet deel aan de aanneming van dit besluit en is het er niet door gebonden, noch valt het onder de toepassing ervan.

(15)

Dit besluit vormt een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis waaraan het Verenigd Koninkrijk niet deelneemt, overeenkomstig Beschikking 2000/365/EG van de Raad (13); het Verenigd Koninkrijk neemt dan ook niet deel aan de aanneming ervan en is er niet door gebonden, noch valt onder de toepassing ervan.

(16)

Dit besluit vormt een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis waaraan Ierland niet deelneemt, overeenkomstig Beschikking 2002/192/EG (14); Ierland neemt dan ook niet deel aan de aanneming ervan en is er niet door gebonden, noch valt onder de toepassing ervan,

a)

een „eenvormig visum” in de zin van artikel 2, punt 3, van de Visumcode, geldig voor twee of meer binnenkomsten;

b)

een „visum voor verblijf van langere duur” in de zin van artikel 18 van de Schengenuitvoeringsovereenkomst (15);

c)

een „verblijfsvergunning” in de zin van artikel 2, punt 15, van Verordening (EG) nr. 562/2006.

a)

nationale visa voor kort verblijf en visa voor verblijf van langere duur afgegeven door Bulgarije, Kroatië, Cyprus of Roemenië volgens het eenvormig model van Verordening (EG) nr. 1683/95 van de Raad (16);

b)

verblijfstitels afgegeven door Bulgarije, Kroatië, Cyprus of Roemenië overeenkomstig het eenvormig model van Verordening (EG) nr. 1030/2002 van de Raad (17),

27.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 157/31

(1)

Bij besluit van 5 juni 2003 heeft de Raad de Commissie gemachtigd met derde landen te onderhandelen over de vervanging van sommige bepalingen in bestaande bilaterale overeenkomsten door een overeenkomst op het niveau van de Unie.

(2)

De Commissie heeft namens de Unie met de regering van de Democratische Socialistische Republiek Sri Lanka onderhandeld over een Overeenkomst inzake bepaalde aspecten van luchtdiensten (1) („de Overeenkomst”), overeenkomstig de mechanismen en richtsnoeren in de bijlage bij het besluit van de Raad van 5 juni 2003.

(3)

De Overeenkomst is namens de Unie ondertekend op 27 september 2012, onder voorbehoud van sluiting op een later tijdstip, overeenkomstig Besluit 2013/100/EU van de Raad (2).

(4)

De Overeenkomst dient te worden goedgekeurd namens de Unie,

27.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 157/33

(1)

Overeenkomstig Besluit 2014/204/EU van de Raad (1) is de Regeling tussen de Europese Unie en het Koninkrijk Noorwegen betreffende de nadere bijzonderheden van de deelname van Noorwegen aan het Europees Ondersteuningsbureau voor asielzaken (de „regeling”) op 19 maart 2014 ondertekend, onder voorbehoud van de sluiting ervan.

(2)

De regeling dient te worden goedgekeurd.

(3)

Zoals wordt toegelicht in overweging 21 van Verordening (EU) nr. 439/2010 van het Europees Parlement en de Raad (2), nemen het Verenigd Koninkrijk en Ierland deel aan die verordening en is deze bindend voor beide landen. Zij dienen dan ook uitvoering te geven aan artikel 49, lid 1, van Verordening (EU) nr. 439/2010 door deel te nemen aan dit besluit. Het Verenigd Koninkrijk en Ierland nemen daarom deel aan dit besluit.

(4)

Zoals wordt toegelicht in overweging 22 van Verordening (EU) nr. 439/2010, neemt Denemarken niet deel aan de aanneming en toepassing van die verordening en is deze niet bindend voor dat land. Denemarken neemt dan ook niet deel aan dit besluit,

27.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 157/35

(1)

Besluit 2013/759/EU van de Raad (3) stelde overgangsmaatregelen vast voor het beheer van het Europees Ontwikkelingsfonds (EOF) (de „overbruggingsfaciliteit”) om er zorg voor te dragen dat de fondsen voor samenwerking met de landen in Afrika, het Caribische gebied en de Stille Oceaan en met de landen en gebieden overzee, en de fondsen voor ondersteunende uitgaven, beschikbaar blijven tussen januari 2014 en de inwerkingtreding van het elfde EOF.

(2)

Verordening (EG) nr. 617/2007 van de Raad (4) moet worden gewijzigd inzake het operationele en financiële beheer door de Commissie van de overbruggingsfaciliteit in de overgangsperiode tussen het tiende EOF en het elfde EOF tot aan de inwerkingtreding van het Intern Akkoord van het elfde EOF en de uitvoeringsverordening ervan.

(3)

De uitvoeringsbepalingen voor het operationele en financiële beheer van de investeringsfaciliteit tijdens de overgangsperiode dienen op dezelfde manier te worden gewijzigd.

(4)

De organisatie en werking van de Europese Dienst voor extern optreden zijn vastgesteld in Besluit 2010/427/EU van de Raad (5).

(5)

Verordening (EG) nr. 617/2007 moet dienovereenkomstig worden gewijzigd,

27.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 157/52

(1)

Bij Besluit 2013/759/EU van de Raad (3) zijn overgangsmaatregelen vastgesteld voor het beheer van het Europees Ontwikkelingsfonds (EOF) („de overbruggingsfaciliteit”) om ervoor te zorgen dat middelen voor samenwerking met de staten in Afrika, het Caribische gebied en de Stille Oceaan (ACS) en met de landen en gebieden overzee (LGO's), en middelen voor ondersteunende uitgaven, beschikbaar blijven van 1 januari 2014 tot en met de inwerkingtreding van het intern akkoord betreffende het 11e EOF.

(2)

Verordening (EG) nr. 215/2008 van de Raad (4) dient te worden gewijzigd wat betreft het operationele en financiële beheer door de Commissie van de overbruggingsfaciliteit in de overgangsperiode tussen het 10e EOF en het 11e EOF tot aan de inwerkingtreding van het intern akkoord betreffende het 11e EOF en de uitvoeringsverordening betreffende het 11e EOF.

(3)

Het is aangewezen om de uitvoeringsbepalingen voor het operationele en financiële beheer van de investeringsfaciliteit, uitgevoerd door de Europese Investeringsbank (EIB) gedurende de overgangsperiode en tot aan de inwerkingtreding van het intern akkoord betreffende het 11e EOF en de uitvoeringsverordening betreffende het 11e EOF op dezelfde wijze te wijzigen.

(4)

Verordening (EG) nr. 215/2008 dient derhalve dienovereenkomstig te worden gewijzigd,

27.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 157/76

(1)

Op grond van artikel 28 van Verordening (EU) nr. 305/2011 moeten de beoordeling en verificatie van de bestendigheid van de prestaties van bouwproducten met betrekking tot hun essentiële kenmerken worden uitgevoerd volgens de in bijlage V bij Verordening (EU) nr. 305/2011 beschreven systemen.

(2)

Bijlage V moet in het licht van de technologische vooruitgang worden aangepast om te voorzien in het specifieke geval van producten waarvoor Europese technische beoordelingen zijn afgegeven, alsook om de duidelijkheid, nauwkeurigheid en consistentie van de beschrijvingen en de daarin gebruikte termen te vergroten, rekening houdend met de praktische ervaring die met de toepassing van bijlage V is opgedaan.

(3)

Deze aanpassing zou de werkzaamheden vergemakkelijken van fabrikanten en aangemelde instanties die bevoegd zijn om taken van derden uit te voeren bij de beoordeling en verificatie van de bestendigheid van de prestaties van bouwproducten, zou de administratieve lasten verlichten en zou meer duidelijkheid verschaffen over de interpretatie van Verordening (EU) nr. 305/2011, waardoor zij een positief effect zou hebben op het concurrentievermogen van de bouwsector in zijn geheel.

(4)

Verordening (EU) nr. 305/2011 houdt in dat de fabrikant verantwoordelijk is voor het bepalen van het producttype voor elk product dat hij in de handel wil brengen. In dezelfde context impliceert de onderliggende logica van Verordening (EU) nr. 305/2011 niet het bestaan van productcertificatie, maar zijn aangemelde instanties alleen verantwoordelijk voor de beoordeling van de prestaties van bouwproducten, waarvan de bestendigheid vervolgens moet worden gecertificeerd. Deze verdeling van bevoegdheden tussen fabrikant en aangemelde instanties moet beter tot uiting worden gebracht in bijlage V, zonder dat dit een verandering in de verantwoordelijkheden van deze actoren tot gevolg heeft.

(5)

Aangezien constante bewaking van de productiecontrole in de fabriek door aangemelde instanties in feite niet mogelijk is en in de praktijk niet wordt uitgevoerd, moet veeleer worden verwezen naar de doorlopende aard van de bewaking.

(6)

Voor bouwproducten die niet of niet volledig onder geharmoniseerde normen vallen, kunnen Europese technische beoordelingen (ETB's) worden afgegeven door een technische beoordelingsinstantie. Op grond van artikel 2, punt 13, van Verordening (EU) nr. 305/2011 bevat een dergelijke ETB reeds een beoordeling van de prestaties van het product in kwestie met betrekking tot de essentiële kenmerken ervan. Aanvullende latere controles van de correctheid van dit beoordelingsproces zouden geen toegevoegde waarde opleveren, maar alleen onnodige kosten voor de fabrikanten met zich brengen. Er hebben al ondernemingen verzocht om ETB's en zij hebben rechtszekerheid nodig met betrekking tot de uit te voeren taken van derden bij de beoordeling en verificatie van de bestendigheid van de prestaties van deze bouwproducten.

(7)

Teneinde beter rekening te houden met de huidige praktijk moeten de namen van de soorten aangemelde instanties en de omschrijving van hun respectieve taken worden aangepast.

(8)

In verband met de term „geluidsabsorptie” als bedoeld in bijlage V, deel 3, bij Verordening (EU) nr. 305/2011 is een technische aanpassing nodig om te komen tot een nauwkeuriger omschrijving van de te beoordelen essentiële kenmerken en tot een grotere consistentie met de terminologie die in toepasselijke geharmoniseerde technische specificaties wordt gebruikt.

(9)

Met het oog op een vlotte overgang voor de fabrikanten moeten deze het recht hebben verder gebruik te maken van certificaten en andere documenten die door aangemelde instanties overeenkomstig bijlage V bij Verordening (EU) nr. 305/2011 zijn afgegeven vóór de inwerkingtreding van deze verordening,

27.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 157/80

(1)

In oktober 2005 heeft de Raad bij Verordening (EG) nr. 1631/2005 (2) („de oorspronkelijke verordening”) definitieve antidumpingmaatregelen ingesteld ten aanzien van de invoer van trichloorisocyanuurzuur (TCCA — trichloroisocyanuric acid) van oorsprong uit de Volksrepubliek China („de VRC”). Het antidumpingrecht varieerde van 7,3 tot 42,6 %.

(2)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 855/2010 (3) heeft de Raad de oorspronkelijke verordening gewijzigd door het antidumpingrecht voor één producent-exporteur tot 3,2 % te verlagen.

(3)

Na een onderzoek bij het vervallen van de maatregelen op grond van artikel 11, lid 2, van de basisverordening heeft de Raad bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1389/2011 (4) op TCCA van oorsprong uit de VRC definitieve antidumpingmaatregelen ingesteld, die bestonden in individuele rechten die varieerden van 3,2 tot 40,5 % en een residueel recht van 42,6 %.

(4)

Op 3 mei 2013 heeft de Europese Commissie („de Commissie”) een verzoek ontvangen om op grond van artikel 11, lid 4, van de basisverordening een nieuw onderzoek te openen ten behoeve van een nieuwe exporteur. Het verzoek werd ingediend door Liaocheng City Zhonglian Industry Co. Ltd („de indiener van het verzoek”), een producent-exporteur in de VRC.

(5)

De indiener van het verzoek beweert geen TCCA naar de Unie te hebben uitgevoerd in het tijdvak van het oorspronkelijke onderzoek, dat wil zeggen in de periode van 1 april 2003 tot en met 31 maart 2004 („het tijdvak van het oorspronkelijke onderzoek”).

(6)

Hij verklaart bovendien dat hij geen banden heeft met enige producent-exporteur van TCCA waarvoor de bovengenoemde antidumpingmaatregelen gelden.

(7)

De indiener van het verzoek beweert voorts dat hij TCCA pas na het tijdvak van het oorspronkelijke onderzoek naar de Unie is gaan uitvoeren.

(8)

De Commissie heeft het door de indiener van het verzoek ingediende voorlopige bewijsmateriaal onderzocht en achtte dit toereikend om overeenkomstig artikel 11, lid 4, van de basisverordening een nieuw onderzoek te openen. Na raadpleging van het Raadgevend Comité en na de betrokken bedrijfstak van de Unie de gelegenheid te hebben gegeven opmerkingen te maken, heeft de Commissie bij Verordening (EU) nr. 809/2013 (5) een nieuw onderzoek geopend betreffende Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1389/2011 met betrekking tot de indiener van het verzoek.

(9)

Bij Verordening (EU) nr. 809/2013 werd het bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1389/2011 ingestelde antidumpingrecht ingetrokken voor TCCA dat door de indiener van het verzoek wordt geproduceerd en naar de Unie wordt uitgevoerd. Tegelijkertijd werd de douaneautoriteiten overeenkomstig artikel 14, lid 5, van de basisverordening opdracht gegeven passende maatregelen te nemen om deze invoer te registreren.

(10)

Bij dit nieuwe onderzoek gaat het om hetzelfde product als in de oorspronkelijke verordening, namelijk trichloorisocyanuurzuur en bereidingen daarvan, ook bekend onder de algemene internationale benaming (INN) „symcloseen”, momenteel ingedeeld onder de GN-codes ex 2933 69 80 en ex 3808 94 20, van oorsprong uit de Volksrepubliek China („het betrokken product” of „TCCA”).

(11)

Het chemisch product TCCA is een organisch breedspectrumontsmettings- en bleekmiddel op basis van chloor, dat met name wordt gebruikt om het water in zwembaden te ontsmetten. Het wordt verkocht in de vorm van poeder, korrels, tabletten of chips. Alle vormen van TCCA en bereidingen daarvan hebben dezelfde basiseigenschappen (chemische samenstelling) en karakteristieken (ontsmettingsmiddel) en zijn voor vergelijkbaar gebruik bestemd; zij worden bijgevolg als één enkel product beschouwd.

(12)

De Commissie heeft de indiener van het verzoek, de bedrijfstak van de Unie en de vertegenwoordigers van het land van uitvoer officieel in kennis gesteld van de opening van het nieuwe onderzoek. Alle belanghebbenden werden in de gelegenheid gesteld hun standpunt schriftelijk uiteen te zetten en te worden gehoord.

(13)

Om de nodige gegevens voor haar onderzoek te verkrijgen, heeft de Commissie een aanvraagformulier voor behandeling als marktgerichte onderneming („BMO”) en een vragenlijst naar de indiener van het verzoek gestuurd; de antwoorden hierop heeft zij binnen de daarvoor gestelde termijnen ontvangen. De Commissie heeft alle gegevens gecontroleerd die zij nodig achtte om vast te stellen of er sprake is van een nieuwe exporteur, alsook om de dumpingmarge vast te stellen. Bij de indiener van het verzoek is in de VRC ter plaatse een controle verricht.

(14)

Het onderzoek naar dumping beslaat de periode van 1 augustus 2012 tot en met 31 juli 2013 („het onderzoektijdvak” of „OT”).

(15)

Uit het onderzoek is gebleken dat de indiener van het verzoek het betrokken product in het tijdvak van het oorspronkelijke onderzoek niet had uitgevoerd en pas na dat tijdvak met de uitvoer naar de Unie was begonnen.

(16)

Wat betreft de andere voorwaarden om als nieuwe exporteur te worden erkend, kon de indiener van het verzoek aantonen dat hij geen directe of indirecte banden had met enige Chinese producent-exporteur die onderworpen is aan de bestaande antidumpingmaatregelen met betrekking tot het betrokken product.

(17)

Bijgevolg wordt bevestigd dat de indiener van het verzoek in de zin van artikel 11, lid 4, van de basisverordening als een nieuwe exporteur moet worden beschouwd en een individuele dumpingmarge voor de onderneming moet worden vastgesteld.

(18)

Overeenkomstig artikel 2, lid 7, onder b), van de basisverordening wordt de normale waarde bij antidumpingonderzoeken inzake invoer van oorsprong uit de VRC in overeenstemming met de leden 1 tot en met 6 van dat artikel bepaald voor producenten-exporteurs waarvan is vastgesteld dat zij voldoen aan de criteria van artikel 2, lid 7, onder c), van de basisverordening, namelijk dat zij het soortgelijke product op marktvoorwaarden vervaardigen en verkopen.

(19)

Deze criteria kunnen als volgt worden samengevat:

(20)

Uit het onderzoek is gebleken dat de boekhouding van de indiener van het verzoek niet in overeenstemming was met de internationale standaarden voor jaarrekeningen en dat de boekhoudpraktijken van de onderneming bijgevolg niet voldoen aan de vereisten van het tweede criterium. Met name heeft de indiener van het verzoek in zijn rekeningen nagelaten in overeenstemming met de internationale standaarden voor jaarrekeningen melding te maken van de uitvoering van een stimuleringsregeling voor managers.

(21)

De balans gaf de financiële positie van de onderneming bijgevolg niet getrouw weer, en de winst-en-verliesrekening en het kasstroomoverzicht waren belast met financiële kosten zonder verantwoording.

(22)

Op basis van deze overwegingen kon aan de indiener van het verzoek geen BMO worden toegekend.

(23)

De indiener van het verzoek en andere belanghebbenden werden in de gelegenheid gesteld opmerkingen over de bovenstaande bevindingen te maken.

(24)

De indiener van het verzoek heeft erop gewezen dat de stimuleringsregeling in 2013 moet worden geboekt, dat de regeling geen verband houdt met de balans van 2012, en dat de aard van de regeling in 2012 nog niet vaststond. Volgens de indiener van het verzoek zou de aard van de regeling worden vastgesteld overeenkomstig de aanbevelingen van de accountants tijdens de controle van de financiële rekeningen voor 2013, en kon die regeling de vorm krijgen van een vergoeding, intrest op een lening of een quasi-inbreng.

(25)

Het contract voor de regeling werd in 2012 tussen de onderneming en het management gesloten. In de gecontroleerde rekeningen van 2012 werd de regeling echter niet vermeld, zelfs niet in de toelichting bij de financiële rekeningen. Tijdens het boekjaar 2013 werd tot het tijdstip van het onderzoek (november 2013) in de boekhouding evenmin melding gemaakt van de stimuleringsregeling.

(26)

Het ontbreken van deze vermelding in de rekeningen is een ernstige zaak. In de proefbalans op het eind van het OT (op 31 juli 2013) werd voor de totale passiva inderdaad een bedrag vermeld dat veel te laag was, aangezien het totale bedrag van de door de managers beloofde leningen de passiva met 14 % zou hebben doen stijgen. Bovendien zal de winst-en-verliesrekening van 2013 financiële kosten bevatten waarvoor er geen rechtsgrond is, aangezien de intresten effectief in 2013 werden betaald, terwijl er voor de stimuleringsregeling geen inkomende kasstroom was. Bijgevolg zullen de financiële kosten in 2013 negen keer hoger zijn dan die welke voor 2012 werden gemeld. De financiële informatie in de rekeningen was bijgevolg noch een getrouwe noch een betrouwbare weergave van de financiële situatie van de onderneming.

(27)

Er zij eveneens op gewezen dat de aard van de regeling en de verwerking ervan in de boekhouding niet mogen afhangen van de onderbrenging van de regeling door de accountant, en dat de regeling correct en tijdig — en niet achteraf — moet worden geboekt. Bijgevolg kan het ontbreken van een nauwgezette melding van de financiële situatie en van de stromen in verband met de regeling niet worden geacht in overeenstemming te zijn met de internationale standaarden voor jaarrekeningen.

(28)

Na de mededeling van de bevindingen van de Commissie heeft de indiener van het verzoek zijn verzoek om BMO herhaald, zonder evenwel nieuwe argumenten aan te voeren. De bevindingen met betrekking tot BMO worden bijgevolg bevestigd.

(29)

Volgens artikel 2, lid 7, onder a), van de basisverordening moet de normale waarde voor landen zonder markteconomie en, voor zover geen BMO kon worden toegekend, voor landen die op weg zijn naar een markteconomie worden vastgesteld aan de hand van de prijs of de berekende waarde in een referentieland.

(30)

Zoals aangekondigd in Verordening (EU) nr. 809/2013 overwoog de Commissie Japan als referentieland te gebruiken voor de vaststelling van de normale waarde voor de indiener van het verzoek in het geval dat hem geen BMO werd toegekend, zoals ook het geval was in het onderzoek dat heeft geleid tot de instelling van maatregelen bij de oorspronkelijke verordening.

(31)

Belanghebbenden konden opmerkingen maken over de geschiktheid van Japan als referentieland, maar de Commissie heeft geen opmerkingen ontvangen. De Commissie heeft eveneens contact opgenomen met producenten in de Verenigde Staten van Amerika, maar verkreeg geen medewerking. Japan wordt bijgevolg beschouwd als een geschikt referentieland. Eén producent in Japan was bereid mee te werken en heeft de gevraagde informatie verstrekt.

(32)

Overeenkomstig artikel 2, lid 2, van de basisverordening heeft de Commissie eerst onderzocht of de binnenlandse verkoop van TCCA door Japanse producenten aan onafhankelijke afnemers representatief was. In dit verband werd vastgesteld dat het totale volume van die verkoop minstens 5 % vertegenwoordigde van het totale volume van de uitvoer van de indiener van het verzoek naar de Unie.

(33)

De Commissie heeft vervolgens onderzocht of de Japanse medewerkende producent op de binnenlandse markt soorten TCCA verkocht die voldoende vergelijkbaar waren met de soorten die de indiener van het verzoek naar de Unie uitvoerde. De Commissie heeft vastgesteld welke soorten TCCA identiek bleken te zijn aan of rechtstreeks vergelijkbaar bleken te zijn met de soort die de indiener van het verzoek naar de Unie uitvoerde. Er werd ook vastgesteld dat de Japanse onderneming deze soorten met winst en in het kader van normale handelstransacties verkocht, en dat de prijzen bij verkoop op de binnenlandse markt in aanmerking konden worden genomen voor de vaststelling van de normale waarde.

(34)

De normale waarde werd bijgevolg gebaseerd op de werkelijke binnenlandse prijs, berekend als gewogen gemiddelde, van de TCCA-soorten die vergelijkbaar werden geacht.

(35)

Aangezien het betrokken product direct naar onafhankelijke afnemers in de Unie werd uitgevoerd, werd de uitvoerprijs vastgesteld overeenkomstig artikel 2, lid 8, van de basisverordening, d.w.z. op basis van de werkelijk betaalde of te betalen uitvoerprijs van het product dat met het oog op uitvoer naar de Unie wordt verkocht.

(36)

De normale waarde en de uitvoerprijzen werden vergeleken in hetzelfde handelsstadium, af fabriek. Om te zorgen voor een billijke vergelijking tussen de normale waarde en de uitvoerprijs werd in overeenstemming met artikel 2, lid 10, van de basisverordening rekening gehouden met verschillen die van invloed waren op de vergelijkbaarheid van de prijzen. Daarom werden de vervoers- en verpakkingskosten in mindering gebracht op zowel de prijzen van de uitvoer uit China als de binnenlandse verkoopprijzen van de Japanse medewerkende producent.

(37)

Overeenkomstig artikel 2, lid 11, van de basisverordening werd de dumpingmarge vastgesteld door een gewogen gemiddelde normale waarde per soort te vergelijken met de gewogen gemiddelde uitvoerprijs van de overeenkomstige soort van het betrokken product. Uit de vergelijking bleek dat er sprake was van dumping.

(38)

De dumpingmarge voor de indiener van het verzoek bedroeg 32,8 % van de nettoprijs, franco grens Unie.

(39)

Gezien de bevindingen van het onderzoek en volgens de regel van het lagere recht wordt geconcludeerd dat voor de indiener van het verzoek een definitief antidumpingrecht moet worden ingesteld op het niveau van de vastgestelde dumpingmarge, die in dit geval lager is dan de schademarge in het oorspronkelijke onderzoek.

(40)

Gezien bovenstaande bevindingen dient het op de indiener van het verzoek van toepassing zijnde antidumpingrecht met terugwerkende kracht te worden geheven op de invoer van het betrokken product die is geregistreerd overeenkomstig artikel 3 van Verordening (EU) nr. 809/2013.

(41)

De betrokken partijen werden in kennis gesteld van de voornaamste feiten en overwegingen op grond waarvan werd overwogen een gewijzigd definitief antidumpingrecht in te stellen op door de indiener van het verzoek ingevoerd TCCA en dit met terugwerkende kracht te heffen op de geregistreerde invoer. Van de indiener van het verzoek werden opmerkingen ontvangen, die zoals hierboven uiteengezet echter geen aanleiding gaven bovenstaande conclusies te wijzigen.

(42)

Dit nieuwe onderzoek is niet van invloed op de datum waarop de bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1389/2011 ingestelde maatregelen zullen vervallen.

(43)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het bij artikel 15, lid 1, van de basisverordening ingestelde comité,

27.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 157/85

(1)

De Raad heeft bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1138/2011 (2) een definitief antidumpingrecht ingesteld op bepaalde vetalcoholen en mengsels daarvan („FOH”), van oorsprong uit India, Indonesië en Maleisië („definitieve verordening”). De definitieve verordening werd voorafgegaan door Verordening (EU) nr. 446/2011 van de Commissie (3) tot instelling van een voorlopig antidumpingrecht op FOH van oorsprong uit India, Indonesië en Maleisië („voorlopige verordening”). De bevindingen die leidden tot de instelling van het definitieve antidumpingrecht, worden hierna „de bevindingen van het oorspronkelijke onderzoek” genoemd.

(2)

Op 21 januari 2012 hebben PT Ecogreen Oleochemicals, een Indonesische producent-exporteur van FOH, Ecogreen Oleochemicals (Singapore) Pte. Ltd en Ecogreen Oleochemicals GmbH (hierna gezamenlijk „Ecogreen” genoemd) bij het Gerecht beroep ingesteld tot nietigverklaring van de definitieve verordening wat het antidumpingrecht ten aanzien van Ecogreen betreft (zaak T-28/12). Ecogreen betwistte de correctie die op basis van artikel 2, lid 10, onder i), van de basisverordening op zijn uitvoerprijs was toegepast teneinde die uitvoerprijs met de normale waarde van de onderneming te kunnen vergelijken.

(3)

In zaak T-249/06 (Interpipe Nikopolsky Seamless Tubes Plant Niko Tube ZAT (Interpipe Niko Tube ZAT) en Interpipe Nizhnedneprovsky Tube Rolling Plant VAT (Interpipe NTRP VAT) vs. Raad van de Europese Unie) heeft het Gerecht artikel 1 van Verordening (EG) nr. 954/2006 ten aanzien van Interpipe NTRP VAT onder meer op grond van een kennelijke beoordelingsfout bij de toepassing van de correctie op basis van artikel 2, lid 10, onder i), en ten aanzien van Interpipe Niko Tube ZAT op andere gronden nietig verklaard. Op 16 februari 2012 wees het Hof van Justitie de door de Raad en de Commissie ingestelde hogere voorzieningen af (gevoegde zaken C-191/09 P en C-200/09 P).

(4)

Aangezien de feitelijke omstandigheden van Ecogreen met betrekking tot de correctie op basis van artikel 2, lid 10, onder i), van de basisverordening vergelijkbaar waren met die van Interpipe NTRP VAT, werd het passend geacht de dumpingmarge van Ecogreen te herberekenen zonder toepassing van een correctie op grond van artikel 2, lid 10, onder i).

(5)

Op 21 december 2012 werd derhalve Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1241/2012 van de Raad van 11 december 2012 tot wijziging van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1138/2011 tot instelling van een definitief antidumpingrecht en definitieve inning van het voorlopige recht op bepaalde vetalcoholen en mengsels daarvan, van oorsprong uit India, Indonesië en Maleisië (4) gepubliceerd, met terugwerkende kracht tot 12 november 2011 („wijzigingsverordening”).

(6)

De daarin voor Ecogreen vastgestelde dumpingmarge werd minimaal geacht in overeenstemming met artikel 9, lid 3, van de basisverordening. Het onderzoek met betrekking tot Ecogreen werd derhalve beëindigd zonder de instelling van maatregelen. Het Gerecht besloot vervolgens op 9 april 2013 dat niet over het beroep in zaak T-28/12 behoefde te worden beslist.

(7)

Hoewel alle andere producenten-exporteurs in India, Indonesië en Maleisië onderworpen bleven aan antidumpingrechten, moeten de bevindingen van het oorspronkelijke onderzoek, en met name de schadelijke gevolgen van de invoer met dumping, opnieuw worden beoordeeld in het licht van de bevindingen van de herziene dumpingmarge in de wijzigingsverordening.

(8)

Op 28 februari 2013 werd een bericht inzake een gedeeltelijke heropening van het antidumpingonderzoek betreffende de invoer van bepaalde vetalcoholen en mengsels daarvan, van oorsprong uit India, Indonesië en Maleisië („de betrokken landen”) gepubliceerd (5) („heropening”). In het bericht werd vermeld dat de heropening beperkt was tot het onderzoek naar de invloed die de onlangs ingestelde dumpingmarges kunnen hebben op de bevindingen betreffende met name schade en oorzakelijk verband van het oorspronkelijke onderzoek („nieuw onderzoek”).

(9)

De Commissie heeft de haar bekende betrokken producenten-exporteurs, importeurs en gebruikers en de bedrijfstak van de Unie officieel in kennis gesteld van de gedeeltelijke heropening van het onderzoek. Belanghebbenden werden in de gelegenheid gesteld om binnen de in het bericht vermelde termijn hun standpunt schriftelijk kenbaar te maken en te worden gehoord.

(10)

Verscheidene partijen voerden aan dat het onduidelijk was op welke rechtsgrondslag de Commissie het oorspronkelijke onderzoek had heropend en welke gegevens de Commissie zou verzamelen om de feiten vast te stellen en conclusies te trekken in het huidige nieuwe onderzoek.

(11)

De partijen stelden ook dat niet duidelijk was welk soort onderzoek werd ingeleid en wat het uiteindelijke resultaat zou kunnen zijn in de context van de hoogte van de definitieve maatregelen, welke periode zou worden bestreken en welke aspecten van het oorspronkelijke onderzoek opnieuw werden beoordeeld.

(12)

Er zij op gewezen dat deze heropening het onvermijdelijke gevolg is van de goedkeuring van de gewijzigde verordening, die op haar beurt het resultaat was van de bevindingen van het Gerecht in zaak T-249/06 (Interpipe Nikopolsky Seamless Tubes Plant Niko Tube ZAT (Interpipe Niko Tube ZAT) en Interpipe Nizhnedneprovsky Tube Rolling Plant VAT (Interpipe NTRP VAT) vs. Raad van de Europese Unie.

(13)

In het oorspronkelijke onderzoek bestreek het zogeheten onderzoektijdvak (OT) de periode van 1 juli 2009 tot en met 30 juni 2010. De schadebeoordeling bestreek de periode van 1 januari 2007 tot het einde van het OT en werd „de beoordelingsperiode” genoemd.

(14)

Het huidige nieuwe onderzoek is gericht op hetzelfde OT en dezelfde beoordelingsperiode. De bevindingen voor deze tijdvakken tijdens het oorspronkelijke onderzoek wat schade en oorzakelijk verband betreft opnieuw worden beoordeeld in het licht van de onlangs vastgestelde dumpingmarges voor de Indonesische exporteurs in de wijzigingsverordening.

(15)

Zoals aangegeven in het heropeningsbericht, is het doel van het huidige nieuwe onderzoek meer specifiek om vast te stellen of de minimale dumpingmarge voor één producent-exporteur in Indonesië en de wijziging van de hoogte van de dumpingmarges voor de andere Indonesische ondernemingen die bij de wijzigingsverordening zijn vastgesteld, invloed kunnen hebben op de bevindingen van het oorspronkelijke onderzoek met betrekking tot de schade en het oorzakelijk verband.

(16)

De resultaten van het nieuwe onderzoek worden hieronder uiteengezet. NET als in het oorspronkelijke onderzoek worden bepaalde gegevens en informatie in geïndexeerde vorm verstrekt, met name om de vertrouwelijkheid van oorspronkelijk ingediende gegevens te waarborgen.

(17)

Bij het betrokken product gaat het om het in het oorspronkelijke onderzoek omschreven product, te weten verzadigde vetalcoholen met een koolstofketenlengte van C8, C10, C12, C14, C16 of C18 (exclusief vertakte isomeren), waaronder afzonderlijke verzadigde vetalcoholen (ook „zuivere fracties” genoemd) en mengsels met overwegend een combinatie van koolstofketenlengtes C6-C8, C6-C10, C8-C10, C10-C12 (doorgaans gecategoriseerd als C8-C10), mengsels met overwegend een combinatie van koolstofketenlengtes C12-C14, C12-C16, C12-C18, C14-C16 (doorgaans gecategoriseerd als C12-C14) en mengsels met overwegend een combinatie van koolstofketenlengtes C16-C18, van oorsprong uit India, Indonesië en Maleisië, momenteel ingedeeld onder GN-codes ex 2905 16 85, 2905 17 00, ex 2905 19 00 en ex 3823 70 00 („vetalcohol”).

(18)

De bevindingen van de wijzigingsverordening zijn niet van invloed op de bevindingen van het oorspronkelijke onderzoek over het betrokken product en het soortgelijke product.

(19)

Zoals vermeld in overweging 7 van de wijzigingsverordening, werden de dumpingmarges voor alle ondernemingen in Indonesië, behalve de andere producent-exporteur met een individuele marge, die was gebaseerd op die van de medewerkende Indonesische producent-exporteur met de hoogste dumpingmarge, herzien teneinde rekening te houden met de herberekende dumpingmarge van Ecogreen.

(20)

De in overweging 23 van de definitieve verordening vastgestelde dumpingmarges voor Indiase producenten-exporteurs en de in overweging 55 vastgestelde dumpingmarges voor Maleisische producenten-exporteurs werden niet door de wijzigingsverordening beïnvloed.

(21)

Zoals vermeld in overweging 6 van de wijzigingsverordening, werd de dumpingmarge voor Ecogreen vastgesteld op minder dan 2 % en ligt deze derhalve beneden de minimale drempel als bedoeld in artikel 9, lid 3, van de basisverordening. De invoer van deze producent-exporteur in de Unie moet in het nieuwe onderzoek derhalve worden beschouwd als invoer zonder dumping.

(22)

De ontwikkeling van de omvang, de prijs en het marktaandeel van de invoer zonder dumping van deze Indonesische exporteur gedurende de beoordelingsperiode is te zien in de onderstaande tabel. Zoals vermeld in overweging 16, worden de ingediende gegevens geïndexeerd.

(23)

Met betrekking tot de tabel in overweging 70 van de voorlopige verordening, die werd bevestigd in overweging 64 van de definitieve verordening, en de bovenstaande tabel, liet het onderzoek zien dat de invoer zonder dumping slechts een beperkt deel van de totale invoer uit de betrokken landen uitmaakte en dat deze tijdens de beoordelingsperiode naar verhouding minder was gestegen dan de invoer met dumping. De invoer zonder dumping vertegenwoordigde in 2007 ongeveer 15-18 % van de totale invoer uit de betrokken landen en in het OT slechts 10-13 %.

(24)

Uit het nieuwe onderzoek blijkt dat de gemiddelde prijzen van de invoer zonder dumping van Ecogreen gedurende de beoordelingsperiode met 9 % daalden, maar tussen 2009 en het einde van het OT stabiel bleven.

(25)

De bevindingen in de overwegingen 57 tot en met 61 van de definitieve verordening over de productie in de Unie en de bedrijfstak van de Unie worden niet beïnvloed door het nieuwe onderzoek en worden hierbij bevestigd.

(26)

De bevindingen in de overwegingen 64 tot en met 66 van de voorlopige verordening, die werden bevestigd in overweging 62 van de definitieve verordening, blijven ongewijzigd. Er wordt bevestigd dat, zoals uit de onderstaande tabel blijkt, het verbruik van vetalcohol in de Unie vrij stabiel was en in de beoordelingsperiode slechts licht steeg (2 %). Zoals vermeld in overweging 64 van de voorlopige verordening, werd de informatie over het verbruik in geïndexeerde vorm verstrekt om de vertrouwelijkheid van de gegevens te waarborgen.

(27)

Net als in het oorspronkelijke onderzoek werd onderzocht of een cumulatieve beoordeling van de invoer met dumping uit de drie betrokken landen nog steeds gerechtvaardigd was in overeenstemming met artikel 3, lid 4, van de basisverordening, gezien de herziene dumpingmarges voor de Indonesische producenten-exporteurs als hierboven vermeld in de overwegingen 19 en 21.

(28)

Artikel 3, lid 4, van de basisverordening bepaalt dat wanneer de invoer van een product uit meer dan één land terzelfder tijd aan een antidumpingonderzoek wordt onderworpen, de gevolgen van deze invoer uitsluitend cumulatief worden beoordeeld indien wordt vastgesteld dat: a) de dumpingmarge voor het uit elk land ingevoerde product meer dan minimaal is in de zin van artikel 9, lid 3, van die verordening en dat de uit elk land ingevoerde hoeveelheid niet verwaarloosbaar is; en b) een cumulatieve beoordeling van de gevolgen van de invoer gezien de concurrentieverhoudingen tussen de ingevoerde producten onderling alsmede tussen de ingevoerde producten en het soortgelijke product uit de Unie, opportuun is.

(29)

De bevindingen betreffende de omvang en de prijs van de invoer met dumping voor elk van de betrokken landen opnieuw werden beoordeeld voor de beoordelingsperiode. De informatie met betrekking tot de omvang van de invoer die werd gebruikt om de gemiddelde prijzen in de tabel in overweging 63, onder b), van de definitieve verordening vast te stellen, blijft ongewijzigd wat Maleisië en India betreft. De gegevens met betrekking tot Indonesië werden herzien om rekening te houden met het feit dat, zoals vermeld in overweging 21, één producent-exporteur niet langer geacht werd zijn producten met dumping op de markt van de Unie te brengen. De ontwikkeling van de onlangs vastgestelde invoer met dumping is hieronder weergegeven. Onder verwijzing naar overweging 16 wordt de informatie over de omvang van de invoer voor elk van de betrokken landen in geïndexeerde vorm verstrekt.

(30)

Uit het onderzoek bleek dat de omvang van de invoer met dumping voor elk betrokken land tijdens het OT niet te verwaarlozen was en dat de aanwezigheid van invoer met dumping op de markt van de Unie tijdens de beoordelingsperiode, en in het bijzonder tijdens het OT, aanzienlijk bleef. Het feit dat in de wijzigingsverordening werd vastgesteld dat een van de Indonesische producenten-exporteurs niet met dumping verkocht, doet niet af aan deze conclusie.

(31)

De bevindingen betreffende de prijsstelling van de invoer met dumping voor elk van de betrokken landen werden eveneens opnieuw beoordeeld voor de beoordelingsperiode en zijn weergegeven in de onderstaande tabel. De prijzen in de tabel in overweging 63, onder b), van de definitieve verordening blijven ongewijzigd wat Maleisië en India betreft. De gegevens met betrekking tot Indonesië werden herzien om rekening te houden met het feit dat, zoals vermeld in overweging 21, één producent-exporteur niet langer geacht werd zijn producten met dumping op de markt van de Unie te brengen. Onder verwijzing naar overweging 16 werd de informatie over de prijs van de Indonesische exporteur die met dumping bleek te verkopen, in geïndexeerde vorm verstrekt.

(32)

Uit het onderzoek bleek dat, behalve voor 2007, toen geen invoer uit Indonesië plaatsvond, de prijsstelling van Indonesische producenten-exporteurs vrijwel hetzelfde bleef als in het oorspronkelijke onderzoek. Daarom kan de bevinding in overweging 63, onder b), van de definitieve verordening dat de prijsstelling en het prijsbeleid van de betrokken landen grotendeels gelijk waren, met name tijdens het OT, worden bevestigd. Het feit dat in het kader van de wijzigingsverordening werd vastgesteld dat een van de Indonesische producenten-exporteurs niet met dumping verkocht, doet niet af aan deze conclusie.

(33)

Voorts blijven de bevindingen in overweging 127 van de voorlopige verordening, die werden bevestigd in overweging 122 van de definitieve verordening, en met name de bevinding dat de schademarges die voor de betrokken landen waren vastgesteld, aanzienlijk boven de de-minimisdrempel van 2 % lagen, eveneens geldig. Ook zijn de verkoopkanalen en de prijstrends voor elk van de betrokken landen onderzocht en is geconstateerd dat deze vergelijkbaar zijn, zoals in onderstaande tabel te zien is. De prijzen van invoer uit de betrokken landen volgden na de piek in 2008 een dalende trend en waren op mondiaal niveau bijzonder laag in vergelijking met het gemiddelde van de prijzen van de bedrijfstak van de Unie, zoals bleek uit het onderzoek.

(34)

De tabel hieronder laat zien dat het marktaandeel van de invoer met dumping uit elk betrokken land gedurende de beoordelingsperiode over het geheel gezien toenam. Met betrekking tot overweging 16 wordt de informatie in geïndexeerde vorm verstrekt.

(35)

Op grond van de bovenstaande feiten en overwegingen blijkt uit het nieuwe onderzoek dat de bevindingen van het oorspronkelijke onderzoek met betrekking tot cumulatie ongewijzigd blijven. Derhalve wordt geoordeeld dat de voorwaarden van artikel 3, lid 4, van de basisverordening met betrekking tot de cumulatieve beoordeling van de invoer met dumping uit de betrokken landen nog steeds worden vervuld. De gevolgen van de invoer met dumping uit de betrokken landen kunnen in het nieuwe onderzoek naar schade en oorzakelijk verband dus gezamenlijk worden beoordeeld.

(36)

Om het cumulatieve niveau van de invoer met dumping op de markt van de Unie gedurende de beoordelingsperiode vast te stellen, wordt rekening gehouden met het feit dat de wijzigingsverordening de positieve bevindingen inzake dumping heeft bevestigd voor alle producenten-exporteurs in Indonesië, met uitzondering van Ecogreen. Hun uitvoer worden geacht met dumping te hebben plaatsgevonden en blijft dus onderworpen aan antidumpingrechten.

(37)

Zo wordt in het nieuwe onderzoek ook rekening gehouden met het feit dat de dumpingmarges die bij het oorspronkelijke onderzoek werden vastgesteld, voor alle producenten-exporteurs in India en Maleisië ongewijzigd blijven en dat hun invoer wordt geacht met dumping te hebben plaatsgevonden en dat daarvoor antidumpingrechten blijven gelden.

(38)

De omvang van de invoer met dumping uit de betrokken landen is gecorrigeerd voor de omvang van de invoer zonder dumping van één Indonesische producent-exporteur, zoals vermeld in overweging 29.

(39)

Op grond van het bovenstaande worden de gegevens in overweging 70 van de voorlopige verordening, die zijn bevestigd in overweging 64 van de definitieve verordening, alsmede de bevindingen in de overwegingen 71 tot en met 73 van de voorlopige verordening betreffende de beoordeling van de invoer met dumping gedurende de beoordelingsperiode, zoals bevestigd in overweging 65 van de definitieve verordening, herzien zoals hieronder weergegeven. Onder verwijzing naar overweging 16 werd de informatie over de totale omvang van de invoer met dumping en het totale marktaandeel van de invoer met dumping in geïndexeerde vorm verstrekt.

(40)

De omvang van de invoer met dumping uit de betrokken landen die in het huidige nieuwe onderzoek werd vastgesteld, steeg in de beoordelingsperiode aanzienlijk met 65 %. De grootste stijging deed zich voor van 2007 tot 2008, toen de invoer met 67 % steeg. De invoer nam daarna in 2009 licht af en steeg in het OT opnieuw tot bijna het niveau van 2008.

(41)

De herziene gemiddelde prijzen van de invoer met dumping uit de betrokken landen schommelden in de beoordelingsperiode sterk en lieten over het geheel gezien een daling met 6 % zien. Opmerkelijk genoeg bedroeg de daling tussen 2008 en het OT daarentegen maar liefst 14 %. Tijdens de gehele beoordelingsperiode lagen de gemiddelde prijzen van de invoer uit de betrokken landen altijd lager dan die welke in de rest van de wereld waren vastgesteld en onderboden zij de prijzen van de bedrijfstak van de Unie, wat leidde tot een toename van het marktaandeel van de invoer met dumping

(42)

Het marktaandeel van de invoer met dumping uit de betrokken landen steeg in de beoordelingsperiode aanzienlijk met 62 %. De grootste stijging vond plaats van 2007 tot 2008. De invoer daalde licht tijdens de economische crisis, wat leidde tot een geringe vermindering van het marktaandeel van de betrokken landen met 4 % van 2008 tot 2009, maar hun marktaandeel nam voor het einde van de beoordelingsperiode opnieuw toe.

(43)

De uitsluiting van de invoer zonder dumping van Ecogreen doet derhalve niets af aan de bevindingen in het oorspronkelijke onderzoek met betrekking tot de omvang, de prijs en het marktaandeel van de invoer met dumping, en deze worden derhalve bevestigd.

(44)

De marges van de prijsonderbieding die in het oorspronkelijke onderzoek werden vastgesteld, werden uiteengezet in de overwegingen 74 en 75 van de voorlopige verordening en bevestigd in overweging 67 van de definitieve verordening. De afzonderlijke berekeningen voor elk van de betrokken exporteurs werden niet beïnvloed door de wijzigingsverordening. Deze bevindingen worden derhalve bevestigd.

(45)

De gemiddelde prijsonderbieding die voor de met dumping ingevoerde producten voor de drie landen samen werd vastgesteld en cumulatief werd beoordeeld na uitsluiting van de invoer zonder dumping, bedraagt 2 %. Deze ogenschijnlijk lage prijsonderbieding moet worden gezien in het licht van het feit dat de bedrijfstak van de Unie zich gedwongen zag zijn prijzen te verlagen als gevolg van de aanwezigheid van laaggeprijsde invoer op de markt van de Unie. Deze prijzen dekten evenwel niet de productiekosten, met name tijdens het OT. De gemiddelde prijsonderbieding voor de cumulatief beoordeelde invoer met dumping, Ecogreen uitgezonderd, bedroeg 22 %.

(46)

In reactie op de mededeling van de bevindingen van de Commissie voerde een importeur van FOH van oorsprong uit Indonesië aan dat de gemiddelde prijs van de invoer zonder dumping lager zou zijn dan de gemiddelde prijs van de invoer geproduceerd door de Indonesische producent-exporteur waarvoor nog maatregelen gelden. Dat argument doet echter niets af aan de bevinding van prijsonderbieding voor de cumulatief beoordeelde invoer met dumping.

(47)

De bevindingen in de overwegingen 76 tot en met 91 van de voorlopige verordening, die zijn bevestigd in de overwegingen 71 tot en met 84 van de definitieve verordening, met betrekking tot de economische situatie van de bedrijfstak van de Unie worden niet beïnvloed door de wijzigingsverordening en kunnen dan ook worden bevestigd.

(48)

Uit het oorspronkelijke onderzoek is gebleken dat de meeste schade-indicatoren betreffende de bedrijfstak van de Unie, zoals productie (– 17 %), bezettingsgraad (– 15 %), verkochte hoeveelheden (– 18 %), marktaandeel (– 12 %) en werkgelegenheid (– 13 %), tijdens de beoordelingsperiode verslechterden. Met name de schade-indicatoren die betrekking hebben op de financiële prestaties van de bedrijfstak van de Unie, zoals de kasstroom en de winstgevendheid, lieten een grote daling zien. Dat betekent dat het vermogen van de bedrijfstak van de Unie om kapitaal aan te trekken werd ondermijnd, met name tijdens het OT.

(49)

Rekening houdend met het bovenstaande wordt de conclusie dat de bedrijfstak van de Unie aanmerkelijke schade heeft geleden in de zin van artikel 3, lid 5, van de basisverordening, bevestigd.

(50)

Na de bevestiging van het bestaan van aanmerkelijke schade voor de bedrijfstak van de Unie is opnieuw beoordeeld of er nog steeds sprake is van een oorzakelijk verband tussen de genoemde schade naar aanleiding van de herziene bevindingen betreffende dumping, zoals vastgesteld in de wijzigingsverordening, en de herziene invoer met dumping uit de betrokken landen.

(51)

Zoals aangegeven in overweging 26, was het verbruik in de Unie in de beoordelingsperiode vrij stabiel en steeg het met slechts 2 %.

(52)

Uit de tabel in overweging 39, waarin de invoer van de Indonesische exporteur die zijn producten volgens de wijzigingsverordening niet met dumping op de markt van de Unie verkocht, buiten beschouwing wordt gelaten, blijkt dat de herziene omvang van de invoer met dumping uit de drie betrokken landen aanzienlijk bleef en in de beoordelingsperiode sterk toenam, namelijk met ruim 60 000 ton in absolute termen en met meer dan 60 % in relatieve termen. Ook het marktaandeel van de invoer met dumping nam in die periode aanzienlijk toe, en wel met ruim vijf procentpunten.

(53)

Deze ontwikkelingen zijn sterk vergelijkbaar met die welke in het oorspronkelijke onderzoek werden vastgesteld, en met name in de overwegingen 86 tot en met 94 van de definitieve verordening. De toename van het marktaandeel, dat in het oorspronkelijke onderzoek werd vastgesteld op 57 %, bedraagt nu met de herziene gegevens meer dan 60 % voor de beoordelingsperiode.

(54)

Het nieuwe onderzoek bevestigde dat de invoer met dumping uit de betrokken landen de bedrijfstak van de Unie inderdaad onder druk zette, en wel vanaf het jaar 2008, toen deze invoer met 67 % groeide. In dat jaar waren de prijzen van de invoer met dumping, zoals weergegeven in overweging 39, veel lager dan de prijzen van de bedrijfstak van de Unie. Dit resulteerde in een aanzienlijke daling van de verkochte hoeveelheden (– 15,4 %) en van het marktaandeel van de bedrijfstak van de Unie, die zij in de rest van de beoordelingsperiode nooit hadden kunnen goedmaken. Tegelijkertijd nam het marktaandeel van de invoer met dumping uit de betrokken landen met meer dan negen procentpunten toe.

(55)

In overweging 72 van de definitieve verordening werd aangegeven dat de bedrijfstak van de Unie, om het hoofd te bieden aan deze druk, zijn verkoopprijzen fors moest verlagen, met 16,9 % in 2009 en met nog eens met 5,3 % tijdens het OT. Weliswaar wist de bedrijfstak van de Unie het verlies aan marktaandeel met dit prijsbeleid te beperken, maar toch ontstonden er aanzienlijke verliezen tijdens de beoordelingsperiode, zoals beschreven in overweging 86 van de voorlopige verordening en bevestigd in overweging 78 van de definitieve verordening. Deze situatie viel samen met de aanwezigheid van grote hoeveelheden laaggeprijsde invoer met dumping op de markt van de Unie, met name tijdens het OT.

(56)

In 2009 nam de absolute omvang van de invoer met dumping uit de betrokken landen weliswaar met 7,3 % af, hetgeen samenhing met de economische neergang en de inkrimping van de EU-markt, maar daarbij wordt opgemerkt dat de gemiddelde prijs van de invoer met dumping met 17,9 % daalde; dit is meer dan de daling van 16,9 % van de prijs van de bedrijfstak van de Unie. Tijdens het OT moest de bedrijfstak van de Unie zijn prijzen verlagen en leed hij financiële verliezen.

(57)

Uit de bovenstaande overwegingen blijkt dat de aanwezigheid van grote hoeveelheden laaggeprijsde invoer met dumping op de markt van de Unie ernstige gevolgen had voor het prijsbeleid van de bedrijfstak van de Unie op haar belangrijkste markt en negatieve gevolgen had voor zijn economische situatie, met name tijdens het OT.

(58)

De bovengenoemde importeur voerde aan dat in de analyse van het oorzakelijke verband de overige Indonesische invoer met dumping niet cumulatief moest worden beoordeeld van de invoer uit India en Maleisië, op basis van factoren zoals het stabiele marktaandeel, het hogere prijspeil, het ontbreken van onderbieding, de lagere prijsbederfmarge van die invoer uit Indonesië en de parallelle ontwikkeling van het marktaandeel van de Indonesische bedrijfstak en dat van de bedrijfstak van de Unie. De importeur beweerde verder dat er geen oorzakelijk verband bestond tussen de schade en de invoer met dumping uit Indonesië, indien niet cumulatief beoordeeld.

(59)

Dit argument werd afgewezen omdat de factoren die — soms selectief — door de importeur werden aangevoerd, op grond van artikel 3, lid 4, van de basisverordening niet relevant worden geacht om vast te stellen of al dan niet cumulatie moet worden toegepast, met name wat betreft de concurrentievoorwaarden tussen de ingevoerde producten en de soortgelijke producten van oorsprong uit de Unie. De conclusie van het oorspronkelijke onderzoek luidde dat het betrokken product een tussenproduct is, dat voornamelijk wordt gebruikt als input voor de productie van vetalcoholsulfaten, -ethoxylaten en -ethersulfaten, en dat het ingevoerde product rechtstreeks concurreert met het in de Unie geproduceerde product, ongeacht het land van oorsprong. De uniformiteit van de concurrentie op de markt van de Unie rechtvaardigt derhalve een cumulatieve beoordeling van de invoer in de zin van artikel 3, lid 4, onder b), van de basisverordening. De argumenten van de importeur hebben geen betrekking op deze conclusie en kunnen pas relevant worden wanneer de invoer niet cumulatief wordt beoordeeld. Aangezien er geen grond is om de bevindingen van het oorspronkelijke onderzoek over cumulatie te wijzigen, wordt de analyse van de gevolgen van de invoer met dumping bevestigd.

(60)

Daarbij moet worden opgemerkt dat de rest van de Indonesische invoer plaatsvond tegen dumpingprijzen, dat het marktaandeel ervan over de betrokken periode zeer sterk steeg en dat met die invoer de verkoopprijzen van de bedrijfstak van de Unie werden onderboden.

(61)

Ten slotte vermeldde de importeur dat Ecogreen meer onderbood dan de overige Indonesische producenten-exporteurs en dat derhalve — aangezien de invoer van Ecogreen wordt geacht te verwaarlozen gevolgen te hebben — a fortiori dezelfde conclusie moet gelden voor de overige Indonesische invoer.

(62)

Deze conclusie is gebaseerd op een onjuiste premisse. De uitspraak van het Hof heeft geleid tot een wijziging van de dumpingmarge van Ecogreen, die toen de de-minimisdrempel werd. Alleen om die reden moesten de gevolgen van de invoer van Ecogreen als te verwaarlozen worden beschouwd. Het argument wordt daarom afgewezen.

(63)

Op grond van de bovenstaande bevindingen wordt geconcludeerd dat de invoer met dumping aanmerkelijke schade veroorzaakte voor de bedrijfstak van de Unie.

(64)

De gevolgen van andere factoren voor de situatie van de bedrijfstak van de Unie in de context van oorzakelijk verband werden eveneens opnieuw onderzocht.

(65)

Zoals vermeld in overweging 23, steeg de invoer zonder dumping naar verhouding minder dan de invoer met dumping en maakte deze slechts een klein deel van de totale invoer uit de betrokken landen tijdens het OT uit. Bovendien bleek uit het onderzoek ook dat deze invoer slechts een bescheiden marktaandeel had tijdens de beoordelingsperiode, en in het bijzonder tijdens het OT.

(66)

De omvang van de invoer met dumping nam tussen 2009 en het eind van het OT met 6,5 % toe — meer dan het marktherstel dat blijkt uit de stijging met 4,6 % van het verbruik in de Unie — en won dus aan marktaandeel.

(67)

Derhalve wordt geoordeeld dat de gevolgen die de invoer zonder dumping mogelijk op de markt van de Unie heeft gehad tijdens het OT, niet kunnen opwegen tegen de aanzienlijke negatieve gevolgen van de invoer met dumping die in detail worden beschreven in de overwegingen 51 tot en met 57.

(68)

Op grond van de bovenstaande bevindingen wordt geoordeeld dat de aanwezigheid van invoer zonder dumping van Ecogreen op de markt van de Unie tijdens het OT niet van dien aard was dat het oorzakelijke verband tussen de invoer met dumping en de door de bedrijfstak van de Unie geleden schade tijdens het OT erdoor wordt verbroken.

(69)

In het oorspronkelijke onderzoek werd een aantal andere factoren in de context van de mogelijke oorzaken van de aanmerkelijke schade van de bedrijfstak van de Unie onderzocht, namelijk: de invoer in de Unie uit de rest van de wereld, de uitvoerprestaties van de bedrijfstak van de Unie, de gevolgen van de economische crisis en de verkopen van de vertakte isomeren die niet onder de productomschrijving vallen.

(70)

Aangezien deze factoren niet worden beïnvloed door de herziene dumpingmarges die voor de Indonesische producenten-exporteurs zijn vastgesteld, worden de bevindingen en de conclusie in de overwegingen 95 tot en met 100 van de definitieve verordening met betrekking tot deze factoren bevestigd. Deze factoren hebben geen zodanige rol gespeeld dat het geconstateerde oorzakelijke verband tussen de invoer met dumping en de door de bedrijfstak van de Unie geleden schade erdoor wordt verbroken.

(71)

Uit het huidige nieuwe onderzoek blijkt dat er nog steeds een duidelijk en rechtstreeks verband is tussen de toename van de omvang van de invoer met dumping en de negatieve gevolgen daarvan voor de prijzen en de aanmerkelijke schade van de bedrijfstak van de Unie tijdens het OT.

(72)

Uit de bovenstaande analyse blijkt dat de omvang van de invoer zonder dumping beperkt was in vergelijking met de massa aan met dumping ingevoerde producten uit de betrokken landen. In de context van een vrij stabiel verbruik steeg deze invoer met dumping in de beoordelingsperiode aanzienlijk, zowel in absolute als in relatieve termen, en de aanwezigheid ervan had een sterk negatieve invloed op de markt van de Unie. Er werd immers geconstateerd dat de bedrijfstak van de Unie als gevolg van de verstoring op de markt zijn prijzen met ingang van 2008 fors moest verlagen (met 22,2 %) en niet in staat was zijn kosten te dekken en een redelijke winst te behalen, met name tijdens het OT.

(73)

Het nieuwe onderzoek bevestigde ook dat de gevolgen van andere factoren dan de invoer met dumping niet zodanig waren dat daardoor het geconstateerde oorzakelijke verband tussen de invoer met dumping en de door de bedrijfstak van de Unie geleden schade wordt verbroken.

(74)

Bijgevolg blijkt uit het nieuwe onderzoek dat er sprake is van een oorzakelijk verband tussen de invoer met dumping uit India, Indonesië en Maleisië en de aanmerkelijke schade die de bedrijfstak van de Unie in het OT heeft geleden. De conclusies van de overwegingen 101 en 102 van de definitieve verordening worden hierbij bevestigd.

(75)

De conclusie in overweging 118 van de definitieve verordening met betrekking tot het belang van de Unie is niet aantoonbaar beïnvloed door de wijzigingsverordening en wordt hierbij bevestigd.

(76)

Zoals hierboven vermeld, bleek uit het nieuwe onderzoek van de relevante feiten en bevindingen van het oorspronkelijke onderzoek, waarin rekening is gehouden met de nieuwe dumpingmarges zoals vastgesteld in de wijzigingsverordening, dat de overige invoer met dumping uit India, Indonesië en Maleisië naar de Unie in het OT aanmerkelijke schade voor de bedrijfstak van de Unie veroorzaakt.

(77)

Gezien de conclusies van het oorspronkelijke onderzoek ten aanzien van dumping, schade, oorzakelijk verband en belang van de Unie en gezien het feit dat de huidige nieuwe onderzoek bevestigde dat er een oorzakelijk verband is tussen de door de bedrijfstak van de Unie geleden aanmerkelijke schade en de overige invoer met dumping uit de betrokken landen, moeten de bij de wijzigingsverordening ingestelde definitieve maatregelen op hetzelfde niveau worden bevestigd. Derhalve wordt geconcludeerd dat dit nieuwe onderzoek moet worden beëindigd zonder wijziging van de definitieve maatregelen zoals ingesteld bij de definitieve verordening.

(78)

De geldende antidumpingmaatregelen, zoals vastgesteld in Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1138/2011 van de Raad en gewijzigd bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1241/2012 van de Raad, blijven geldig en moeten derhalve van kracht blijven. De ingestelde maatregelen hielden specifieke rechten in die als volgt werden vastgesteld voor elke betrokken producent-exporteur: