1)

Bij het onderzoek van de prejudiciële vraag is niet gebleken van feiten of omstandigheden die afbreuk kunnen doen aan de geldigheid van:

2)

Verordening (EG) nr. 501/2009 van de Raad van 15 juni 2009 tot uitvoering van artikel 2, lid 3, van verordening (EG) nr. 2580/2001 inzake specifieke beperkende maatregelen tegen bepaalde personen en entiteiten met het oog op de strijd tegen het terrorisme, en tot intrekking van besluit 2009/62/EG is ongeldig voor zover de Liberation Tigers of Tamil Eelam daarbij zijn gehandhaafd op de lijst als bedoeld in artikel 2, lid 3, van verordening (EG) nr. 2580/2001 van de Raad van 27 december 2001 inzake specifieke beperkende maatregelen tegen bepaalde personen en entiteiten met het oog op de strijd tegen het terrorisme.

1)

Tijdens het onderzoek van de aan het Hof voorgelegde geldigheidsvragen is niet gebleken van enig element dat de geldigheid kan aantasten van (i) uitvoeringsverordening (EU) 2016/1395 van de Commissie van 18 augustus 2016 betreffende het opnieuw instellen van een definitief antidumpingrecht en tot definitieve inning van het voorlopige recht op schoeisel met bovendeel van leder van oorsprong uit de Volksrepubliek China en vervaardigd door Buckinghan Shoe Mfg Co., Ltd, Buildyet Shoes Mfg., DongGuan Elegant Top Shoes Co. Ltd, Dongguan Stella Footwear Co Ltd, Dongguan Taiway Sports Goods Limited, Foshan City Nanhai Qun Rui Footwear Co., Jianle Footwear Industrial, Sihui Kingo Rubber Shoes Factory, Synfort Shoes Co. Ltd, Taicang Kotoni Shoes Co. Ltd, Wei Hao Shoe Co. Ltd, Wei Hua Shoe Co. Ltd, Win Profile Industries Ltd, en tot uitvoering van het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie in de gevoegde zaken C-659/13 en C-34/14 of (ii) uitvoeringsverordening (EU) 2016/1647 van de Commissie van 13 september 2016 betreffende het opnieuw instellen van een definitief antidumpingrecht en tot definitieve inning van het voorlopige recht op schoeisel met bovendeel van leder, van oorsprong uit Vietnam en geproduceerd door Best Royal Co. Ltd, Lac Cuong Footwear Co., Ltd, Lac Ty Co., Ltd, Saoviet Joint Stock Company (Megastar Joint Stock Company), VMC Royal Co Ltd, Freetrend Industrial Ltd en haar verbonden onderneming Freetrend Industrial A (Vietnam) Co, Ltd, Fulgent Sun Footwear Co., Ltd, General Shoes Ltd, Golden Star Co, Ltd, Golden Top Company Co., Ltd, Kingmaker Footwear Co. Ltd, Tripos Enterprise Inc., Vietnam Shoe Majesty Co., Ltd, en tot uitvoering van het arrest van het Hof van Justitie in de gevoegde zaken C-659/13 en C-34/14.

2)

De verjaringsregeling die is neergelegd in artikel 221, lid 3, van verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad van 12 oktober 1992 tot vaststelling van het communautair douanewetboek, zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 2700/2000 van het Europees Parlement en de Raad van 16 november 2000, is van toepassing op de inning van de antidumpingrechten die zijn ingesteld bij de in punt 1 van het dictum van dit arrest genoemde uitvoeringsverordeningen.

1)

De Bondsrepubliek Duitsland is de krachtens de artikelen 18, 34, 56 en 92 VWEU op haar rustende verplichtingen niet nagekomen door de invoering van de infrastructuurheffing voor personenauto’s en de gelijktijdige invoering van een vrijstelling van motorvoertuigenbelasting ten gunste van de houders van in Duitsland geregistreerde voertuigen ten belope van een bedrag dat minstens gelijk is aan de betaalde heffing.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

De Bondsrepubliek Duitsland wordt verwezen in drie vierde van de kosten van de Republiek Oostenrijk, en zij draagt haar eigen kosten.

4)

De Republiek Oostenrijk draagt een vierde van haar eigen kosten.

5)

Het Koninkrijk der Nederlanden en het Koninkrijk Denemarken dragen hun eigen kosten.

1)

Bij de beoordeling van het definitieve karakter van de verliezen van een niet-ingezeten dochteronderneming, in de zin van punt 55 van het arrest van 13 december 2005, Marks & Spencer (C-446/03, EU:C:2005:763), is de omstandigheid dat in de lidstaat van de dochteronderneming verliezen van een vennootschap in geval van fusie niet aan een andere belastingplichtige kunnen worden overgedragen terwijl in de lidstaat van de moedermaatschappij die verliezen in geval van fusie tussen ingezeten vennootschappen wel kunnen worden overgedragen, niet doorslaggevend tenzij de moedermaatschappij aantoont dat het voor haar onmogelijk is die verliezen te benutten door met name via een verkoop ervoor te zorgen dat een derde die verliezen in toekomstige belastingjaren fiscaal in aanmerking neemt.

2)

In de veronderstelling dat de in de eerste vraag vermelde omstandigheid relevant zou worden, maakt het feit dat alsdan in de vestigingsstaat van de dochteronderneming geen enkele andere entiteit bestaat die deze verliezen zou hebben kunnen aftrekken in geval van fusie als die aftrek zou zijn toegestaan, geen verschil uit.

1)

Het begrip definitieve verliezen van een niet-ingezeten dochteronderneming, in de zin van punt 55 van het arrest van 13 december 2005, Marks & Spencer (C-446/03, EU:C:2005:763), is niet van toepassing op een kleindochteronderneming, tenzij alle tussenvennootschappen tussen de om groepsaftrek verzoekende moedermaatschappij en de kleindochteronderneming die de mogelijk als definitief te beschouwen verliezen heeft geleden, ingezetenen van dezelfde lidstaat zijn.

2)

Bij de beoordeling van het definitieve karakter van de verliezen van een niet-ingezeten dochteronderneming, in de zin van punt 55 van het arrest Marks & Spencer (C-446/03, EU:C:2005:763), is de omstandigheid dat in de lidstaat van de dochteronderneming verliezen van een vennootschap in het jaar van de vereffening niet kunnen worden overgedragen aan een andere belastingplichtige, niet doorslaggevend tenzij de moedermaatschappij aantoont dat het voor haar onmogelijk is die verliezen te benutten door met name via een verkoop ervoor te zorgen dat een derde die verliezen in toekomstige belastingjaren in aanmerking neemt.

3)

In de veronderstelling dat de in punt 2 van dit dictum vermelde omstandigheid relevant zou worden, maakt de mate waarin als gevolg van de wettelijke regeling van de lidstaat van de verliesgevende dochteronderneming een deel van de mogelijk als definitief te kwalificeren verliezen niet met de lopende winsten van die dochteronderneming en evenmin met die van een andere entiteit van dezelfde groep kon worden verrekend, geen verschil uit.

1)

Het verzoek om toelating van nieuw bewijsmateriaal wordt afgewezen.

2)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

3)

RF wordt verwezen in haar eigen kosten en in die van de Europese Commissie.

1)

Artikel 3, onder u), van richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 oktober 2003 tot vaststelling van een regeling voor de handel in broeikasgasemissierechten binnen de Gemeenschap en tot wijziging van richtlijn 96/61/EG van de Raad, zoals gewijzigd bij richtlijn 2009/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009, moet aldus worden uitgelegd dat een installatie als die aan de orde in het hoofdgeding, die in het kader van haar activiteit „verbranding van brandstof in installaties met een totaal nominaal thermisch ingangsvermogen van meer dan 20 [megawatt (MW)]” als bedoeld in bijlage I bij deze richtlijn, elektriciteit produceert die hoofdzakelijk bestemd is om voor haar eigen behoeften te worden gebruikt, moet worden beschouwd als een „elektriciteitsopwekker” in de zin van deze bepaling, wanneer deze installatie, ten eerste, tegelijkertijd een activiteit uitoefent ter vervaardiging van een product dat niet onder die bijlage valt en, ten tweede, tegen vergoeding, een, zij het slechts klein, deel van haar elektriciteitsproductie doorlopend afgeeft aan het openbare elektriciteitsnet, waarop deze installatie om technische redenen permanent moet zijn aangesloten.

2)

Artikel 3, onder c), van besluit 2011/87/EU van de Commissie van 27 april 2011 tot vaststelling van een voor de hele Unie geldende overgangsregeling voor de geharmoniseerde kosteloze toewijzing van emissierechten overeenkomstig artikel 10 bis van richtlijn 2003/87 moet aldus worden uitgelegd dat een installatie als die in het hoofdgeding, voor zover zij moet worden beschouwd als „elektriciteitsopwekker” in de zin van artikel 3, onder u), van richtlijn 2003/87, geen recht heeft op kosteloze toewijzing van emissierechten voor de warmte die wordt geproduceerd in het kader van haar activiteit „verbranding van brandstof in installaties met een totaal nominaal thermisch ingangsvermogen van meer dan 20 MW” als bedoeld in bijlage I bij deze richtlijn, wanneer die warmte wordt gebruikt voor andere doeleinden dan elektriciteitsopwekking, aangezien een dergelijke installatie niet voldoet aan de voorwaarden van artikel 10 bis, leden 4 en 8, van die richtlijn.

1)

Artikel 30, lid 2, onder b), van verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad van 12 oktober 1992 tot vaststelling van het communautair douanewetboek, zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 82/97 van het Europees Parlement en de Raad van 19 december 1996, moet aldus worden uitgelegd dat wanneer de douanewaarde van goederen, zoals de in het hoofdgeding aan de orde zijnde geneesmiddelen, wordt berekend volgens de deductieve methode waarin deze bepaling voorziet, de bevoegde nationale douaneautoriteiten, om de „soortgelijke goederen” te identificeren, alle relevante factoren in aanmerking moeten nemen, zoals de samenstelling van deze geneesmiddelen, de substitueerbaarheid van hun functies en de uitwisselbaarheid ervan in de handel, en zij dus een feitelijke beoordeling moeten verrichten waarbij rekening wordt gehouden met alle elementen die van invloed kunnen zijn op de werkelijke economische waarde van die goederen, waaronder de marktpositie van de ingevoerde goederen en van de fabrikant ervan.

2)

Artikel 152, lid 1, onder b), van verordening (EEG) nr. 2454/93 van de Commissie van 2 juli 1993 houdende vaststelling van enkele bepalingen ter uitvoering van verordening nr. 2913/92, moet aldus worden uitgelegd dat wanneer de prijs per eenheid van de ingevoerde goederen wordt bepaald volgens de methode van artikel 30, lid 2, onder c), van verordening nr. 2913/92, zoals gewijzigd bij verordening nr. 82/97, de in artikel 152, lid 1, onder b), van verordening nr. 2454/93 bedoelde termijn van 90 dagen waarbinnen de ingevoerde goederen in de Europese Unie moeten worden verkocht, een strikte termijn is.

3)

Artikel 30, lid 2, onder c), van verordening nr. 2913/92, zoals gewijzigd bij verordening nr. 82/97, moet aldus worden uitgelegd dat bij de vaststelling van de douanewaarde van de ingevoerde goederen overeenkomstig deze bepaling, geen rekening mag worden gehouden met kortingen op de verkoopprijs van deze goederen.

1.

De hogere voorziening tegen de beschikking van het Gerecht is gebaseerd op schending van artikel 263, vierde alinea, VWEU en artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, gelezen in samenhang met de artikelen 6 en 13 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens.

2.

Rekwirante voert allereerst schending aan van artikel 263, vierde alinea, VWEU, aangezien het Gerecht is voorbijgegaan aan het feit dat de vereniging GranoSalus Association bevoegd is om op te treden op grond van de individuele procesbevoegdheid van haar leden, daar de bestreden uitvoeringsverordening (EU) 2017/2324 „hen individueel en rechtstreeks raakt”, als „regelgevingshandeling die hen rechtstreeks raakt en die geen uitvoeringsmaatregelen met zich meebrengt”.

In dit verband heeft de vereniging betoogd dat het Gerecht deze bepaling onjuist heeft toegepast door te oordelen dat niet was voldaan aan het vereiste van individuele geraaktheid, aangezien „het in hun algemene hoedanigheid van consument en burger van de Unie is dat bepaalde leden van rekwirante door de bestreden handeling zouden zijn geraakt” (punt 57 van de beschikking).

Deze indeling van de leden van rekwirante GranoSalus is echter onjuist in het licht van de statuten van de vereniging, volgens welke de leden ervan, en namens hen de vereniging, dragers en behartigers zijn van de belangen van bescherming van consumenten en producenten van landbouwproducten, onder meer door de uitvoering van maatregelen „ter bestrijding van eventuele verhogingen van de drempels voor mycotoxinen en andere verontreinigingen, met name op het niveau van de Unie, ter bescherming van de gezondheid van de consumenten, en in het bijzonder van kinderen”.

Aangezien aan het vereiste van individuele geraaktheid is voldaan en dit vereiste bovenop het vereiste van rechtstreekse geraaktheid komt, heeft het Gerecht bij zijn uitspraak ten onrechte dit vereiste niet in aanmerking genomen.

3.

De vereniging heeft ook bezwaar gemaakt tegen de onjuistheid van de beschikking van het Gerecht, waar dit van oordeel was dat niet was voldaan aan het vereiste van rechtstreekse geraaktheid met betrekking tot de mogelijkheid om beroep in te stellen overeenkomstig artikel 263, vierde alinea, VWEU, op grond van het vermeende bestaan van nationale maatregelen ter uitvoering van verordening (EU) nr. 2017/2324, waartegen beroep is ingesteld, en het zijn beslissing ter zake heeft gemotiveerd op grond van de vermeende bevoegdheid die de lidstaten zouden hebben verleend om ,,vergunningen voor het in de handel brengen van gewasbeschermingsmiddelen die de werkzame stof „glyfosaat’ bevatten, te verlengen”, als een passende aanvulling op de „maatregelen ter uitvoering van de bestreden maatregel in de zin van artikel 263, vierde alinea, laatste zinsnede, VWEU” (punten 84 en 85 van de bestreden beschikking).

Dat deze beoordeling onjuist is blijkt uit de omstandigheid, die op basis van de stukken is bewezen, dat de lidstaat waar de vereniging haar zetel heeft en haar leden (Italië) verordening nr. 2017/2324 ten uitvoer heeft gelegd door middel van een mededeling van het ministerie van Volksgezondheid van 19 december 2017, waarin was voorzien in de loutere verlenging van de goedkeuring van de werkzame stof glyfosaat voor een periode van niet meer dan vijf jaar, en tegelijkertijd de toelatingen voor gewasbeschermingsmiddelen die glyfosaat bevatten tot en met 15 december 2022 te verlengen, zonder enige discretionaire beoordeling, zelfs niet in het licht van de technische voorschriften van de bijlagen I en II bij verordening nr. 2324/2017.

In dit verband heeft de vereniging aangevoerd dat het Gerecht, zelfs indien de ministeriële mededeling van 19 december 2017 als een uitvoeringsmaatregel zou moeten worden beschouwd, niet heeft geoordeeld dat de mededeling zelf niet voor de nationale rechterlijke instanties kon worden aangevochten omdat het van de Italiaanse regeling en de relevante rechtspraak was uitgesloten [arrest nr. 6243 van de Consiglio di Stato (hoogste bestuursrechter) van 9 november 2005].

4.

De vereniging betwistte derhalve de beschikking op grond dat zij artikel 263, vierde alinea, laatste zinsnede, VWEU heeft geschonden door geen rekening te houden met het voorwerp van het geding zoals dat was omschreven in het kader van het inleidende verzoekschrift. Het Gerecht heeft er geen rekening mee gehouden dat de rechtstreekse gevolgen van de bestreden verordening voor de vereniging, en dus voor haar leden, voortvloeien uit de mogelijke carcinogene werking van de werkzame stof glyfosaat (zie ook het onderzoek van het internationaal agentschap voor kankeronderzoek dat is gepubliceerd op 20 maart 2015 en dat in verordening nr. 2017/2324 van de hand is gewezen), waarvan de goedkeuring onder de uitsluitende bevoegdheid van de Europese Unie valt en niet afhankelijk mag worden gesteld van een vergunning die onder de bevoegdheid van de lidstaten valt. De nationale vergunning voor het gewasbeschermingsmiddel houdt namelijk geen beoordeling in van de werkzame stof glyfosaat, die reeds „upstream” door de Europese Unie is goedgekeurd, zodat de Italiaanse staat niet de mogelijkheid heeft om het in de handel brengen van gewasbeschermingsmiddelen met betrekking tot de werkzame stof glyfosaat toe te laten of te weigeren. In casu heeft het Gerecht dus de voorwaarden van artikel 263, vierde alinea, laatste zinsnede, VWEU onderzocht zonder rekening te houden met de in het geding aangevoerde argumenten, of met het feit dat er glyfosaatresiduen in het grondwater, in levensmiddelen (deegwaren) en in de bodem kunnen worden aangetroffen, zodat het in de handel brengen van deze stof schade toebrengt aan het grondgebied, aan de onderdanen van de lidstaten en aan de belangen die de vereniging en via haar de leden daarvan, behartigen.

Het Gerecht van eerste aanleg had derhalve de in artikel 263 VWEU bedoelde gevolgen moeten beoordelen in het licht van deze omstandigheid en van de bepalingen van het GranoSalus-statuut, alsmede van de gekwalificeerde positie van de leden van het GranoSalus-team, wat in de beschikking niet is gebeurd.

5.

Op basis van het voorgaande heeft de vereniging de uitlegging betwist die aan artikel 263, vierde alinea, laatste zinsnede, VWEU is gegeven door de rechter van eerste aanleg die aan deze bepaling haar effect ontneemt en tegen de wil van de Europese wetgever ingaat. In dit verband wordt verwezen naar de overwegingen die de advocaten-generaal in verschillende procedures hebben gemaakt (zie met name conclusie van de advocaat-generaal in zaak C-456/13 P, conclusie van de advocaat-generaal in zaak C-583/11 P en conclusies van de advocaat-generaal in de gevoegde zaken C-622/16 P-C-624/16 P), in het licht waarvan een dergelijke restrictieve uitlegging artikel 263 VWEU van zijn betekenis en praktisch nut zou beroven.

Op grond daarvan heeft de vereniging betoogd dat de uitlegging van artikel 263, vierde alinea, laatste zinsnede, VWEU, waarnaar de bestreden beschikking verwijst, duidelijk in strijd is met artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie [„Eenieder wiens door het recht van de Unie gewaarborgde rechten en vrijheden zijn geschonden, heeft recht op een doeltreffende voorziening in rechte, met inachtneming van de in dit artikel gestelde voorwaarden. Eenieder heeft recht op een eerlijke (...) behandeling van zijn zaak. (...)]” en de artikelen 6 (recht op een eerlijk proces) en 13 (recht op een daadwerkelijk rechtsmiddel) van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, waardoor de mogelijkheid om in dergelijke feitelijke situaties een rechtsvordering in te stellen bij het Gerecht wordt belemmerd, waardoor op ongerechtvaardigde wijze afbreuk wordt gedaan aan de in het recht van de Unie vastgestelde regeling voor de bescherming van de rechten.

1)

Dient artikel 26, lid 2, eerste alinea, c), van de verordening (EG) nr. 1099/2009 (1) van de Raad van 24 september 2009 inzake de bescherming van dieren bij het doden, te worden geïnterpreteerd in die zin dat het de lidstaten is toegestaan om, in afwijking van de in artikel 4, lid 4, van die verordening vervatte bepaling en met het oog op het bevorderen van het dierenwelzijn, voorschriften aan te nemen zoals vervat in het decreet van het Vlaamse Gewest van 7 juli 2017„houdende wijziging van de wet van 14 augustus 1986 betreffende de bescherming en het welzijn der dieren, wat de toegelaten methodes voor het slachten van dieren betreft”, voorschriften die voorzien, enerzijds, in een verbod op het onverdoofd slachten van dieren dat ook geldt voor de in het kader van een religieuze rite uitgevoerde slachting en, anderzijds, in een alternatief verdovingsprocedé voor de in het kader van een religieuze rite uitgevoerde slachting, gebaseerd op de omkeerbare verdoving en op het voorschrift dat de verdoving niet de dood van het dier tot gevolg mag hebben?

2)

Schendt, indien de eerste prejudiciële vraag bevestigend dient te worden beantwoord, artikel 26, lid 2, eerste alinea, c), van de voormelde verordening, in de in de eerste vraag vermelde interpretatie, artikel 10, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie?

3)

Schendt, indien de eerste prejudiciële vraag bevestigend dient te worden beantwoord, artikel 26, lid 2, eerste alinea, c), in samenhang gelezen met artikel 4, lid 4, van de voormelde verordening, in de in de eerste vraag vermelde interpretatie, de artikelen 20, 21 en 22 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, doordat voor het doden van dieren volgens speciale methodes die vereist zijn voor religieuze riten slechts is voorzien in een voorwaardelijke uitzondering op de verplichting het dier te verdoven (artikel 4, lid 4, juncto artikel 26, lid 2), terwijl voor het doden van dieren tijdens de jacht, de visserij en tijdens sportieve en culturele evenementen, om de redenen vermeld in de overwegingen van de verordening, is voorzien in bepalingen naar luid waarvan die activiteiten niet onder het toepassingsgebied van de verordening vallen, dan wel niet onder de verplichting het dier te verdoven bij het doden ervan (artikel 1, lid 1, tweede alinea, en lid 3)?

1.

gebruik makende van een forfaitair tarief in schijven, in plaats van een tarief dat rekening houdt met het precieze aandeel (gebruik makend van de voortschrijdende technische hulpmiddelen) van het door de beheersvennootschap beschermde repertoire in de afgespeelde muziek tijdens het evenement?

2.

dat licentievergoedingen mee laat afhangen van externe elementen, zoals onder meer de toegangsprijs, de prijs van consumpties, het artistieke budget voor de uitvoerders en het budget voor andere elementen, zoals decor?

—

Vaststellen dat het Koninkrijk Spanje de krachtens artikel 7, leden 1 en 5, en artikel 15, lid 1, van richtlijn 2007/60/EG (1) op hem rustende verplichtingen niet is nagekomen met betrekking tot de stroomgebieden ES120 Gran Canaria, ES122 Fuerteventura, ES123 Lanzarote, ES124 Tenerife, ES125 La Palma, ES126 La Gomera en ES127 El Hierro.

—

Vaststellen dat het Koninkrijk Spanje de krachtens artikel 10, leden 1 en 2, van richtlijn 2007/60/EG op hem rustende verplichtingen niet is nagekomen met betrekking tot de stroomgebieden ES120 Gran Canaria, ES122 Fuerteventura en ES125 La Palma.

—

Het Koninkrijk Spanje verwijzen in de kosten.

1)

Moet het bepaalde in artikel 57, lid 4 c) en g) juncto lid 6 en 7 van de richtlijn 2014/24/EU (1) van het Europees Parlement en de Raad van 26 februari 2014 betreffende het plaatsen van overheidsopdrachten en tot intrekking van richtlijn 2004/18/EG in die zin worden uitgelegd dat het zich verzet tegen de toepassing waarbij de ondernemer verplicht wordt om op eigen initiatief het bewijs te leveren van de maatregelen die de ondernemer heeft genomen om zijn betrouwbaarheid aan te tonen?

2)

Zo ja, hebben de bepalingen van 57, lid 4 c) en g) juncto lid 6 en 7 van de richtlijn 2014/24/EU aldus uitgelegd directe werking?

—

nietigverklaring van artikel 17, lid 4, onder b), en artikel 17, lid 4, onder c), in fine (dat wil zeggen het gedeelte met de formulering: „en alles in het werk hebben gesteld om toekomstige uploads ervan overeenkomstig punt b) te voorkomen”), van richtlijn (EU) 2019/790 van het Europees Parlement en de Raad van 17 april 2019 inzake auteursrechten en naburige rechten in de digitale eengemaakte markt en tot wijziging van richtlijnen 96/9/EG en 2001/29/EG (1);

—

verwijzing van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie in de kosten.

1)

Moet artikel 20, lid 2, punt a), van richtlijn 2011/16 (1) aldus worden uitgelegd dat een verzoek van een autoriteit van een verzoekende lidstaat om uitwisseling van inlichtingen waarin de betrokken belastingplichtigen enkel op basis van hun hoedanigheid van aandeelhouder en economisch gerechtigde van een rechtspersoon worden vermeld, zonder dat die belastingplichtigen vooraf door de verzoekende autoriteit bij naam en individueel zijn geïdentificeerd, in overeenstemming is met de door deze bepaling opgelegde identificatievereisten?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord: moeten artikel 1, lid 1, en artikel 5 van deze richtlijn aldus worden uitgelegd dat naleving van het criterium verwacht belang voor de autoriteit van de verzoekende lidstaat, om te bewijzen dat zij niet naar informatie hengelt ook al worden de betrokken belastingplichtigen niet individueel geïdentificeerd, impliceert dat zij duidelijk en genoegzaam kan onderbouwen dat zij een gericht onderzoek naar een beperkte groep van personen en geen louter algemene belastingcontrole verricht, en dat dit onderzoek is ingegeven door gegronde vermoedens dat een specifieke wettelijke verplichting niet is nageleefd?

3)

Moet artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie aldus worden uitgelegd dat wanneer

hem, nadat het bevel tot het verstrekken van inlichtingen en het boetebesluit incidenteel definitief zijn geworden, een termijn voor de betaling van de boete moet worden gegund om, na aldus te hebben kennisgenomen van de gegevens met betrekking tot het verwachte belang dat door de bevoegde rechter definitief is bevestigd, gevolg te kunnen geven aan het bevel tot het verstrekken van inlichtingen?

1)

Dient artikel 10 van richtlijn 2008/115/EG (1) (hierna: Terugkeerrichtlijn), gelezen in samenhang met de artikelen 4 en 24 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: Handvest), overweging 22 van de considerans en artikel 5, onder a, van de Terugkeerrichtlijn en artikel 15 van richtlijn 2011/95/EU (2) (hierna: Kwalifïcatierichtlijn), aldus te worden uitgelegd dat een lidstaat voordat aan een niet-begeleide minderjarige een terugkeerplicht wordt opgelegd zich ervan dient te vergewissen en hiernaar onderzoek te verrichten of in het land van herkomst in ieder geval in beginsel adequate opvang aanwezig en beschikbaar is?

2)

Dient artikel 6, eerste lid, van de Terugkeerrichtlijn, gelezen in samenhang met artikel 21 van het Handvest, aldus te worden uitgelegd dat het een lidstaat niet is toegestaan om onderscheid naar leeftijd te maken bij toestaan van rechtmatig verblijf op het grondgebied als wordt vastgesteld dat een niet-begeleide minderjarige niet in aanmerking komt voor een vluchtelingenstatus of subsidiaire bescherming?

3)

Dient artikel 6, vierde lid, van de Terugkeerrichtlijn, aldus te worden uitgelegd dat indien een niet-begeleide minderjarige geen gevolg geeft aan zijn terugkeerplicht en de lidstaat geen concrete handelingen verricht en zal verrichten om tot uitzetting over te gaan, de terugkeerplicht dient te worden geschorst en daarmee rechtmatig verblijf moet worden toegestaan? Dient artikel 8, eerste lid, van de Terugkeerrichtlijn. aldus te worden uitgelegd dat het opleggen van een terugkeerbesluit aan een niet-begeleide minderjarige zonder daarna uitzettingshandelingen te verrichten totdat de niet-begeleide minderjarige de leeftijd van achttien jaar bereikt in strijd moet worden geacht met het loyaliteitsbeginsel en het beginsel van gemeenschapstrouw?

1)

Is de verplichting van een nationale rechter om een ontvanger van steun te gelasten onrechtmatigheidsrente te betalen (zie het arrest CELF (1)) ook van toepassing in een situatie zoals die in de onderhavige zaak, waarin de onrechtmatige staatssteun compensatie voor een dienst van algemeen economisch belang vormde, die vervolgens verenigbaar met de interne markt werd bevonden op grond van artikel 106, lid 2, VWEU, en waarin de goedkeuring werd gegeven op grond van een beoordeling van de algehele financiële situatie van de onderneming die de dienst van algemeen economisch belang verricht, waaronder de kapitalisatie ervan?

2)

Is de verplichting van een nationale rechter om een ontvanger van steun te gelasten onrechtmatigheidsrente te betalen (zie het arrest CELF) ook van toepassing ten aanzien van bedragen die, in omstandigheden zoals die van de onderhavige zaak, overeenkomstig een publiekrechtelijke verplichting worden overgedragen van de steunontvanger naar verbonden ondernemingen, maar bij een definitief besluit van de Commissie zijn aangemerkt als een voordeel voor de steunontvanger in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU?

3)

Is de verplichting van een nationale rechter om een ontvanger van steun te gelasten onrechtmatigheidsrente te betalen (zie het arrest CELF) ook van toepassing ten aanzien van staatssteun die de steunontvanger, in omstandigheden zoals die van de onderhavige zaak, ontving van een door de overheid gecontroleerde onderneming, wanneer de middelen van laatstgenoemde deels afkomstig zijn uit de verkoop van de diensten van de steunontvanger?

1.

het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 10 april 2019 in zaak T-229/17, Bondsrepubliek Duitsland tegen de Europese Commissie vernietigen;

2.

besluit (EU) 2017/133 van de Commissie van 25 januari 2017 betreffende de handhaving, met een beperking, in het Publicatieblad van de Europese Unie van de referentie van geharmoniseerde norm EN 14342:2013 „Houten vloeren — Eigenschappen, conformiteitsbeoordeling en merken” overeenkomstig verordening (EU) nr. 305/2011 van het Europees Parlement en de Raad (1) nietig verklaren;

3.

besluit (EU) 2017/145 van de Commissie van 25 januari 2017 betreffende de handhaving, met een beperking, in het Publicatieblad van de Europese Unie van de referentie van geharmoniseerde norm EN 14904:2006 „Sportvloeren en sportvelden — Binnensportvloeren voor verschillende sporten: Specificatie” overeenkomstig verordening (EU) nr. 305/2011 van het Europees Parlement en de Raad (2) nietig verklaren;

4.

de mededelingen van de Commissie van 10 maart 2017, 11 augustus 2017, 15 december 2017 en 9 maart 2018 in het kader van de uitvoering van verordening (EU) nr. 305/2011 van het Europees Parlement en de Raad tot vaststelling van geharmoniseerde voorwaarden voor het verhandelen van bouwproducten en tot intrekking van richtlijn 89/106/EEG van de Raad, (3) nietig verklaren voor zover die betrekking hebben op de geharmoniseerde normen EN 14342:2013 en EN 14904:2006;

5.

telkens subsidiair bij 2, 3 en 4, de zaak terugverwijzen naar het Gerecht;

6.

de Commissie verwijzen in de kosten van de procedure.

—

de hogere voorziening toewijzen, de beschikking van het Gerecht in zaak T-530/18 volledig vernietigen, zaak T-530/18 opnieuw behandelen, en het beroep tot gedeeltelijke nietigverklaring van uitvoeringsbesluit (EU) 2018/873 van de Commissie van 13 juni 2018 tot onttrekking aan financiering door de Europese Unie van bepaalde uitgaven die de lidstaten hebben verricht in het kader van het Europees Landbouwgarantiefonds (ELGF) en het Europees Landbouwfonds voor plattelandsontwikkeling (Elfpo) (1) toewijzen:

—

de hogere voorziening toewijzen, de beschikking van het Gerecht in zaak T-530/18 volledig vernietigen, zaak T-530/18 terugverwijzen naar het Gerecht, opdat dit het beroep tot nietigverklaring na een nieuwe behandeling toewijst en uitvoeringsbesluit (EU) 2018/873 gedeeltelijk nietig verklaart, zoals hierboven vermeld;

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

A.

Schending van de artikelen 263 en 297 VWEU en van het rechtszekerheidsbeginsel

B.

Schending van het beginsel van hoor en wederhoor, waaronder ook met betrekking tot artikel 64 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht

Roemenië is van oordeel dat het Gerecht het beginsel van hoor en wederhoor heeft geschonden doordat het de Roemeense autoriteiten niet de gelegenheid heeft gegeven hun standpunt kenbaar te maken met betrekking tot de door de Commissie in antwoord op de vraag van het Gerecht meegedeelde informatie, op grond waarvan het beroep niet-ontvankelijk is verklaard.

—

krachtens artikel 270 VWEU nietig te verklaren het besluit om haar uit te sluiten van algemeen vergelijkend onderzoek EPSO/AD/338/17;

—

krachtens artikel 263, lid 4, VWEU nietig te verklaren besluit C(2018) 3969 van de Europese Commissie;

—

krachtens artikel 270 VWEU nietig te verklaren de reservelijst van algemeen vergelijkend onderzoek EPSO/AD/356/18;

—

vergoeding te gelasten van de door het Gerecht in redelijkheid beoordeelde schade en de Commissie te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan schending van de artikelen 3 en 7 van bijlage III bij het Statuut, zoals met name uitgelegd in het arrest in de zaken T-361/10, Pachitis/Commissie, en T-587/16, HM/Commissie.

2.

Tweede middel, ontleend aan het feit dat de procedure ter voorbereiding van de toets e-tray in strijd is met de verplichting tot geheimhouding van de werkzaamheden van de jury zoals voorzien in artikel 6 van bijlage III bij het Statuut.

3.

Derde middel, ontleend aan het feit dat het verloop van de toets e-tray volgens de door EPSO voorziene modaliteiten een indirecte discriminatie op het gebied van toegang voor haar oplevert en een niet-nakoming vormt van de verplichting om voor een reasonable adjustement te zorgen.

Het verzoek om nietigverklaring, krachtens artikel 263, lid 4, VWEU, van besluit C(2018) 3969 van de Europese Commissie

4.

Vierde middel, ontleend aan schending van de beginselen zoals die zijn vastgelegd in de arresten in de zaken T-516/14, Alexandrou/Commissie, en C-491/15 P, Typke/Commissie.

Het verzoek om nietigverklaring, krachtens artikel 270 VWEU, van de reservelijst van algemeen vergelijkend onderzoek EPSO/AD/356/18

5.

Vijfde middel, ontleend aan het gebrek aan bevoegdheid van EPSO omdat het haar verzoek om heronderzoek in de zin van punt 4.2.2 van de algemene bepalingen van het vergelijkend onderzoek niet aan de jury heeft voorgelegd of zich in de besluiten en/of de motiveringen in haar plaats heeft gesteld.

6.

Zesde middel, ontleend aan schending van de bepalingen van het Statuut en van de richtlijn op het gebied van discriminatie op grond van een handicap.

—

de aangevochten handeling nietig verklaren en/of wijzigen;

—

vaststellen dat verzoeker het recht heeft om zijn status als rechtspersoon te laten valideren en dientengevolge de litigieuze financiering te verkrijgen.

—

schending van artikel 131, lid 2, van verordening nr. 966/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 25 oktober 2012 tot vaststelling van de financiële regels van toepassing op de algemene begroting van de Unie en tot intrekking van verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de Raad;

—

schending van het beginsel van bescherming van het gewettigd vertrouwen en de rechtszekerheid;

—

schending van het evenredigheidsbeginsel en het verbod van willekeur;

—

een kennelijke beoordelingsfout;

—

en het ontbreken van een toereikende, genoegzame en relevante motivering, voor zover het bestreden besluit vaststelt dat het gewettigd vertrouwen en de rechtszekerheid van verzoeker niet zijn geschonden.

—

vaststelling van de niet-nakoming door de Commissie van haar verplichting om te verzekeren dat Roemenië de verplichting nakomt die is vastgelegd in richtlijn 95/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van 24 oktober 1995 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens en betreffende het vrije verkeer van die gegevens;

—

vaststelling van de niet-nakoming door de Commissie van haar verplichting om te verzekeren dat Roemenië de verplichting nakomt die is vastgelegd in richtlijn (EU) 2016/680 van het Europees Parlement en de Raad van 27 april 2016 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens door bevoegde autoriteiten met het oog op de voorkoming, het onderzoek, de opsporing en de vervolging van strafbare feiten of de tenuitvoerlegging van straffen, en betreffende het vrije verkeer van die gegevens en tot intrekking van kaderbesluit 2008/977/JBZ van de Raad;

—

vaststelling van de niet-nakoming door de Commissie van haar verplichting om te verzekeren dat Roemenië de verplichting nakomt die is vastgelegd in verordening (EU) 2016/679 van het Europees Parlement en de Raad van 27 april 2016 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens en betreffende het vrije verkeer van die gegevens en tot intrekking van richtlijn 95/46/EG (algemene verordening gegevensbescherming);

—

vaststelling van de niet-nakoming door de Commissie van haar verplichting om te verzekeren dat Roemenië de regels van de rechtsstaat, de onafhankelijkheid van de rechterlijke instanties en de grondrechten van de onder zijn rechtsmacht vallende personen eerbiedigt;

—

verweerster veroordelen tot vergoeding van de immateriële schade ten bedrage van 2 EUR;

—

verweerster veroordelen tot herstel van het nalatig handelen.

1.

Het eerste middel is ontleend aan niet-nakoming door de Commissie van haar verplichtingen inzake de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht die zijn opgenomen in het besluit tot instelling van het mechanisme voor samenwerking en toetsing, in de Verdragen en in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

2.

Het tweede middel is ontleend aan niet-nakoming door de Commissie van haar verplichtingen inzake de bescherming van persoonsgegevens.

—

nietigverklaring van het besluit van de ECB van 21 maart 2019 inzake de door verzoekers voorgenomen verwerving van gekwalificeerde deelnemingen in de bank die het doelwit was van de overname;

—

verwijzing van verweerster in de kosten.

1.

Eerste middel: de beoordelingsperiode waarover de ECB beschikt overeenkomstig artikel 22, lid 2, van richtlijn 2013/36/EU (1) was verstreken voordat het bestreden besluit is vastgesteld, en het was derhalve niet meer mogelijk voor de ECB om zich tegen de voorgenomen verwerving te verzetten.

2.

Tweede middel: de ECB heeft niet gehandeld conform de procedure als bedoeld in artikel 15 van de GTM-verordening (2) en de artikelen 85 tot en met 87 van de GTM-kaderverordening (3).

3.

Derde middel: het bestreden besluit is gebaseerd op een onjuiste uitlegging en toepassing van de beoordelingscriteria die in artikel 23 van richtlijn 2013/36 en in de Letse uitvoeringsregeling zijn neergelegd.

4.

Vierde middel: de ECB heeft het evenredigheidsbeginsel geschonden.

5.

Vijfde middel: de ECB heeft geen rekening gehouden met de discretionaire aard van het besluit om zich te verzetten tegen een voorgenomen verwerving.

6.

Zesde middel: de ECB heeft de relevante feiten van de zaak onjuist voorgesteld.

7.

Zevende middel: de ECB heeft het vertrouwensbeginsel en het rechtszekerheidsbeginsel geschonden.

8.

Achtste middel: de ECB heeft het nemo auditur-beginsel geschonden door geen rekening te houden met haar eigen verantwoordelijkheid voor het verlies van vertrouwen in het regelgevingsproces.

—

zijn beroep tot nietigverklaring ontvankelijk te verklaren;

—

het bestreden besluit nietig te verklaren;

—

de Raad te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: de Raad is niet bevoegd om het bestreden besluit vast te stellen, aangezien de Unie en het Koninkrijk Marokko niet bevoegd zijn om namens en voor rekening van het volk van de Westelijke Sahara, zoals vertegenwoordigd door het Front Polisario, een internationale overeenkomst te sluiten die van toepassing is op de Westelijke Sahara.

2.

Tweede middel: de Raad is voorbijgegaan aan de verplichting om de kwestie van de grondrechten en het internationaal humanitair recht te onderzoeken, aangezien hij deze kwestie niet heeft behandeld alvorens het bestreden besluit vast te stellen.

3.

Derde middel: de Raad is zijn verplichting niet nagekomen om de arresten van het Hof ten uitvoer te leggen, aangezien in het bestreden besluit is voorbijgegaan aan de motivering van het arrest van 27 februari 2018, Western Sahara Campaign UK (C-266/16, EU:C:2018:118).

4.

Vierde middel: de Raad heeft inbreuk gemaakt op de essentiële beginselen en waarden die leidend zijn voor het internationale optreden van de Unie, aangezien:

5.

Vijfde middel: de Raad heeft het vertrouwensbeginsel geschonden, aangezien het bestreden besluit in strijd is met de verklaringen van de Unie, die herhaaldelijk heeft bevestigd dat het beginsel van zelfbeschikking en het beginsel van de relatieve werking van de verdragen moeten worden geëerbiedigd.

6.

Zesde middel: de Raad heeft het evenredigheidsbeginsel onjuist toegepast, aangezien het, gelet op de eigen en onderscheiden status van de Westelijke Sahara, de onaantastbaarheid van het zelfbeschikkingsrecht en de status van het volk van de Westelijke Sahara als derde partij, niet aan hem was om een evenredigheidsbeoordeling uit te voeren en de vermeende „voordelen” van de visserijovereenkomst en de gevolgen ervan voor de natuurlijke rijkdommen van de Westelijke Sahara tegen elkaar af te wegen.

7.

Zevende middel: het bestreden besluit verdraagt zich niet met het gemeenschappelijk visserijbeleid, aangezien de vaartuigen van de Europese Unie krachtens de bij het bestreden besluit gesloten overeenkomst toegang zullen hebben tot de visbestanden van het volk van de Westelijke Sahara zonder diens toestemming, in ruil voor een financiële bijdrage aan de Marokkaanse autoriteiten, terwijl de wateren van de Westelijke Sahara geen Marokkaanse „wateren” in de zin van de artikelen 61 en 62 van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee zijn.

8.

Achtste middel: de Raad heeft het zelfbeschikkingsrecht geschonden, aangezien:

9.

Negende middel: de Raad heeft het beginsel van de relatieve werking van de verdragen geschonden, aangezien in het bestreden besluit wordt voorbijgegaan aan de status van het volk van de Westelijke Sahara als derde partij bij de betrekkingen tussen de Unie en Marokko en aan het volk van de Westelijke Sahara zonder diens toestemming internationale verplichtingen worden opgelegd met betrekking tot zijn nationale grondgebied en zijn natuurlijke rijkdommen.

10.

Tiende middel: de Raad heeft het internationaal humanitair recht en het internationaal strafrecht geschonden aangezien:

11.

Elfde middel: de Raad heeft niet voldaan aan de verplichtingen van de Unie inzake het internationale aansprakelijkheidsrecht, aangezien het bestreden besluit, door de sluiting van een internationale overeenkomst met het Koninkrijk Marokko die van toepassing is op de Westelijke Sahara, de ernstige schendingen van het internationaal recht door de Marokkaanse bezettingsmacht tegen het volk van de Westelijke Sahara als rechtmatig erkent en hulp en bijstand verleent bij de instandhouding van de situatie die uit deze schendingen voortvloeit.

—

het beroep tot nietigverklaring ontvankelijk verklaren;

—

de bestreden verordening nietig verklaren;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

—

het beroep ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

krachtens artikel 263 VWEU het besluit van de Commissie van 7 maart 2019 in zaak AT.40023 nietig verklaren voor zover het betrekking heeft op de Franse markt en de bestaande en nog te sluiten overeenkomsten van Groupe CANAL +;

—

de Commissie verwijzen in alle kosten die zijn opgekomen voor Groupe CANAL +.

1.

Eerste middel: misbruik van bevoegdheid door de Commissie aangezien de toezeggingen die zij voor het beëindigen van geoblocking in de filmsector verbindend heeft verklaard, haaks staan op de wettelijke hervormingen die de Uniewetgever recentelijk heeft doorgevoerd.

2.

Tweede middel: kennelijke beoordelingsfout van de Commissie wat artikel 101, lid 1, VWEU betreft doordat zij van oordeel was dat de door NBCUniversal, Sony Pictures, Warner Bros en Sky aangeboden toezeggingen geen afbreuk doen aan de culturele diversiteit en — meer in het algemeen — aan de financiering en de exploitatie van films in de Europese Economische Ruimte.

3.

Derde middel: schending van het evenredigheidsbeginsel aangezien de door de Commissie verbindend verklaarde toezeggingen kennelijk onevenredig zijn ten opzichte van de genoemde mededingingsbezwaren en derden in hun belangen schaden.

—

het beroep ontvankelijk en gegrond te verklaren;

—

bijgevolg, het bestreden besluit ten dele nietig te verklaren;

—

over te gaan tot vergoeding van de immateriële schade als gevolg van alle handelingen en gedraging en van het PMO, welke schade globaal moet worden beoordeeld en door haar ex aequo et bono wordt geraamd op 50 000 EUR;

—

de Europese Commissie te verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan schending van de artikelen 1 en 25 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, schending van artikel 6 van bijlage VIII bij het Statuut van de ambtenaren van de Europese Unie (hierna: „Statuut”) en een kennelijk onjuiste beoordeling. Er bestaat geen enkele motivering of rechtsgrondslag voor het besluit van het PMO om beslag te blijven leggen op meer dan twee derden van haar pensioen.

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van het legaliteitsbeginsel en het rechtszekerheidsbeginsel. Het Statuut is een lex specialis, die voorrang heeft op het nationale recht. Zo zijn er op het gebied van het bestaansminimum wezenlijke statutaire bepalingen die afwijken van zowel het algemene Europese als het nationale arbeidsrecht.

3.

Derde middel, ontleend aan schending van het beginsel van behoorlijk bestuur en niet-nakoming van de zorgplicht, aangezien geen enkele motivering of bewijs is gegeven voor het besluit van het PMO om zich het recht voor te behouden, opnieuw het bedrag van 3 839,60 EUR in te houden op verzoeksters pensioen.

4.

Vierde middel, ontleend aan schending van het gelijkheidsbeginsel en het discriminatieverbod, met name aangezien het bestaansminimum zou afhangen van het land waar de ambtenaar woont indien de uitlegging van het PMO wordt gevolgd.

Verzoekster vraagt tevens om vergoeding van de immateriële schade die zij door de onregelmatigheden van het PMO heeft geleden en die haar beletten om waardig te leven.

—

vaststellen dat verweerster haar verplichtingen op grond van artikel 108 VWEU niet is nagekomen door na te laten de formele onderzoeksprocedure in zaak SA.34402 (2015/C ex 2012/NN) binnen een redelijke termijn overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU dan wel artikel 9, lid 1, van verordening 2015/1589 (1) met een besluit te beëindigen;

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure.

1.

Schending van artikel 108 VWEU omdat de formele onderzoeksprocedure niet is afgesloten

2.

Schending van het recht op een redelijke duur van de procedure als deel van het recht op behoorlijk bestuur overeenkomstig artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie

3.

Schending van artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie juncto artikel 20 van dit Handvest

4.

Schending van het recht op een motivering als deel van het recht op een doeltreffende voorziening in rechte overeenkomstig artikel 47 en artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie

—

de mededeling van het Directoraat-Generaal Financiën van het Europees Parlement, waarin besluit nr. 14/2018 van 12 juli 2018 van het Ufficio di Presidenza della Camera dei Deputati (Bureau van het Voorzitterschap van de Tweede Kamer, Italië) en/of besluit nr. 6/2018 van de Consiglio di Presidenza del Senato della Repubblica (Presidentiële Raad van de Senaat van de Republiek, Italië) is opgenomen, nietig verklaren en in ieder geval

—

de nieuwe vaststelling en de herberekening van de door het Europees Parlement toegekende levenslange toelage nietig verklaren;

—

dientengevolge vaststellen en verklaren dat verzoeker recht heeft op behoud van de betrokken levenslange toelage ten belope van de bedragen die hij heeft verkregen en hem toekomen op basis van de wettelijke regeling die voorafgaand aan besluit nr. 14/2018 van het Ufficio di Presidenza della Camera en/of besluit nr. 6/2018 van de Consiglio di Presidenza del Senato della Repubblica van kracht was en het Europees Parlement veroordelen tot betaling, aan verzoeker, van alle ten onrechte ingehouden bedragen, te vermeerderen met de gederfde waarde ingevolge de geldontwaarding en de wettelijke rente vanaf de datum waarop de desbetreffende bedragen zijn ingehouden, alsmede

—

het Europees Parlement ertoe veroordelen uitvoering te geven aan het te wijzen arrest, de levenslange toelage onmiddellijk en integraal in zijn oorspronkelijke omvang te herstellen en de schade te vergoeden voor zover de verzoekende partij daar recht op heeft.

—

In ieder geval, het Europees Parlement verwijzen in alle kosten, waaronder het honorarium van verzoekers advocaat, te vermeerderen met de btw, rechten en belastingen en forfaitaire kosten.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 60, lid 1, onder a), juncto artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 60, lid 1, onder a), juncto artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

vernietiging van de bestreden beslissing voor zover het beroep is verworpen;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

schending van artikel 94, lid 1, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

vernietiging van de bestreden beslissing voor zover het beroep is verworpen;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

schending van artikel 94, lid 1, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

het middel gegrond verklaren en de bestreden beslissing vernietigen, vaststellen dat sprake is van een gevaar voor verwarring van de litigieuze merken, en dientengevolge de merkaanvraag volledig afwijzen;

—

het EUIPO en de andere partij, mocht deze interveniëren in de procedure voor het Gerecht, verwijzen in de kosten.

—

de bestreden beslissing vernietigen;

—

het EUIPO gelasten internationale inschrijving nr. 898 322 voor alle waren en diensten van de klassen 39 en 41 geldig te verklaren;

—

het EUIPO en interveniënte, Sky Limited, verwijzen in alle kosten van het geding voor het Gerecht en van de procedure voor de vierde kamer van beroep.

—

schending van artikel 60, lid 1, onder a), juncto artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

schending van artikel 94 van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

verordening (EU) 2019/592 van het Europees Parlement en de Raad van 10 april 2019 tot wijziging van verordening (EU) 2018/1806 tot vaststelling van de lijst van derde landen waarvan de onderdanen bij overschrijding van de buitengrenzen in het bezit moeten zijn van een visum en de lijst van derde landen waarvan de onderdanen van die plicht zijn vrijgesteld, met betrekking tot de terugtrekking van het Verenigd Koninkrijk uit de Unie, nietig verklaren;

—

de Raad van de Europese Unie en het Europees Parlement verwijzen in alle kosten van de procedure, daarin begrepen de kosten van de advocaat ten bedrage van 5 000 EUR.

1.

Eerste middel: schending door verordening (EU) 2019/592 van de uit het Europees burgerschap voortvloeiende rechten

In de eerste plaats voeren verzoekers aan dat het Parlement en de Raad hun recht op een privéleven en een familieleven hebben geschonden omdat zij al meer dan vijftien jaar in een andere lidstaat van de Unie wonen, met welke lidstaat zij een nauwe band hebben: sommigen hebben een echtgenoot en kinderen die de nationaliteit van een andere lidstaat hebben of bezitten er onroerend goed.

In de tweede plaats zijn verzoekers van mening dat de bestreden verordening het gelijkheidsbeginsel schendt aangezien deze de rechten die zij ontlenen aan hun Europees burgerschap, tenietdoet zonder daarbij een onderscheid te maken tussen burgers voor wie geldt dat zij na vijftien jaar verblijf buiten het Verenigd Koninkrijk hun stemrecht verliezen, en andere burgers.

2.

Tweede middel: de bestreden verordening levert schending van de status van Gibraltar op omdat de verwijzing naar Gibraltar in die verordening als zijnde een „Britse kroonkolonie” onvermijdelijk een klimaat creëert dat de verzoening tussen Spanje en het Verenigd Koninkrijk niet bevordert, ten nadele van de rechten van de inwoners van Gibraltar.

3.

Derde middel: schending van de visumvrijstelling die voor Britse onderdanen geldt krachtens verordening (EU) 2018/1240 van het Europees Parlement en de Raad van 12 september 2018 tot oprichting van een Europees reisinformatie- en -autorisatiesysteem (Etias) en tot wijziging van de verordeningen (EU) nr. 1077/2011, (EU) nr. 515/2014, (EU) 2016/399, (EU) 2016/1624 en (EU) 2017/2226, omdat verzoekers een Etias-reisautorisatie zullen moeten aanvragen en er dus een mogelijkheid bestaat dat die wordt geweigerd.

—

de mededeling van het Directoraat-Generaal Financiën van het Europees Parlement, waarin besluit nr. 14/2018 van 12 juli 2018 van het Ufficio di Presidenza della Camera dei Deputati (Bureau van het Voorzitterschap van de Tweede Kamer, Italië) en/of besluit nr. 6/2018 van de Consiglio di Presidenza del Senato della Repubblica (Presidentiële Raad van de Senaat van de Republiek, Italië) is opgenomen, nietig verklaren en in ieder geval

—

de nieuwe vaststelling en de herberekening van de door het Europees Parlement toegekende levenslange toelage nietig verklaren;

—

dientengevolge vaststellen en verklaren dat verzoeker recht heeft op behoud van de betrokken levenslange toelage ten belope van de bedragen die hij heeft verkregen en hem toekomen op basis van de wettelijke regeling die voorafgaand aan besluit nr. 14/2018 van het Ufficio di Presidenza della Camera en/of besluit nr. 6/2018 van de Consiglio di Presidenza del Senato della Repubblica van kracht was en het Europees Parlement veroordelen tot betaling, aan verzoeker, van alle ten onrechte ingehouden bedragen, te vermeerderen met de gederfde waarde ingevolge de geldontwaarding en de wettelijke rente vanaf de datum waarop de desbetreffende bedragen zijn ingehouden, alsmede

—

het Europees Parlement ertoe veroordelen uitvoering te geven aan het te wijzen arrest, de levenslange toelage onmiddellijk en integraal in zijn oorspronkelijke omvang te herstellen en de schade te vergoeden voor zover de verzoekende partij daar recht op heeft.

—

In ieder geval, het Europees Parlement verwijzen in alle kosten, waaronder het honorarium van verzoekers advocaat, te vermeerderen met de btw, rechten en belastingen en forfaitaire kosten.

—

het besluit van het Parlement om verzoekers geen toegang te verlenen tot de speciale ontvangstdienst voor verkozen parlementsleden en de instructie van de voorzitter van het Parlement van 29 mei 2019, waarmee hun werd belet om de op grond van artikel 3, lid 2, van het reglement vereiste schriftelijke verklaring af te leggen, nietig verklaren;

—

het besluit van het Parlement — zoals bevestigd bij de brief zonder rechtsgrondslag van de voorzitter van het Parlement van 27 juni 2019 — om de door Spanje officieel afgekondigde uitslag van de verkiezingen voor het Europees Parlement van 26 mei 2019 niet in aanmerking te nemen, en het daaropvolgende besluit om een door de Spaanse autoriteiten op 17 juni 2019 bekendgemaakte andere en onvolledige lijst van verkozen parlementsleden, waarop verzoekers niet voorkomen, in aanmerking te nemen, nietig verklaren;

—

het besluit van het Parlement om de mededeling van de Spaanse kiescommissie van 20 juni 2019 aldus op te vatten dat daarbij het effect wordt ontnomen van de afkondiging van verzoekers als verkozen parlementsleden, wat neerkomt op een het Parlement toe te rekenen onwettige kennisgeving van vacature in strijd met artikel 13 van de verkiezingsakte van 1976, nietig verklaren;

—

het besluit van het Parlement — zoals bevestigd bij de brief zonder rechtsgrondslag van de voorzitter van het Parlement van 27 juni 2019 — tot weigering om overeenkomstig artikel 3, lid 2, van zijn reglement het recht van verzoekers te waarborgen om zitting te nemen in het Parlement en zijn organen en om alle daaraan verbonden rechten te genieten vanaf de eerste vergadering en totdat is besloten op de bij zowel het Parlement als de rechterlijke autoriteiten van Spanje aanhangige geschillen, nietig verklaren;

—

het besluit van de voorzitter van het Parlement — zoals bevestigd bij de brief zonder rechtsgrondslag van de voorzitter van het Parlement van 27 juni 2019 — tot weigering om overeenkomstig artikel 8 van het reglement de privileges en immuniteiten te bevestigen die verzoekers genieten op grond van artikel 9 van Protocol (Nr. 7) betreffende de voorrechten en immuniteiten van de Europese Unie, nietig verklaren;

—

verweerder verwijzen in alle kosten van de onderhavige procedure en overeenkomstig artikel 340, tweede alinea, VWEU veroordelen tot vergoeding van de geleden schade, bestaande uit het gederfde maandelijkse salaris voor leden van het Europees Parlement plus één symbolische euro voor de immateriële schade.

1.

Het besluit van het Parlement om verzoekers geen toegang te verlenen tot de speciale ontvangstdienst voor verkozen parlementsleden en de instructie van de voorzitter van het Parlement van 29 mei 2019 zijn in strijd met de artikelen 20 en 21, en artikel 39, lid 2, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: „Handvest”).

2.

Het besluit van het Parlement om de door Spanje officieel afgekondigde uitslag van de verkiezingen voor het Europees Parlement van 26 mei 2019 niet in aanmerking te nemen, en het daaropvolgende besluit om een door de Spaanse autoriteiten op 20 juni 2019 bekendgemaakte andere en onvolledige lijst van verkozen parlementsleden, waarop verzoekers niet voorkomen, in aanmerking te nemen, zijn in strijd met artikel 12 van de verkiezingsakte van 1976 en artikel 3, lid 2, van besluit 2018/937 van de Europese Raad (1), juncto artikel 39, lid 2, van het Handvest; artikel 10, leden 1 en 2, VEU; artikel 14, leden 2 en 3, VEU, en artikel 1, lid 3, van de verkiezingsakte van 1976.

3.

Het besluit van het Parlement om de mededeling van de Spaanse kiescommissie van 20 juni 2019 aldus op te vatten dat daarbij het effect wordt ontnomen van de afkondiging van verzoekers als verkozen parlementsleden komt neer op een aan het Parlement toe te rekenen onwettige kennisgeving van het vacant worden van de zetel in strijd met artikel 13 van de verkiezingsakte van 1976, die in strijd is met artikel 6, lid 2, en de artikelen 8 en 13, van de verkiezingsakte van 1976, juncto artikel 39, lid 2, van het Handvest; artikel 10, leden 1 en 2, VEU; artikel 14, leden 2 en 3, VEU, en artikel 1, lid 3, van de verkiezingsakte van 1976.

4.

Het besluit van het Parlement tot weigering om overeenkomstig artikel 3, lid 2, van zijn reglement het recht van verzoekers te waarborgen om zitting te nemen in het Parlement en zijn organen en om alle daaraan verbonden rechten te genieten vanaf de eerste vergadering en totdat uitspraak is gedaan in de bij zowel het Parlement als de rechterlijke autoriteiten van Spanje aanhangige geschillen, is in strijd met artikel 3, lid 2, van het reglement van het Europees Parlement en artikel 5, lid 1, en artikel 12, van de verkiezingsakte van 1976, juncto artikel 39, lid 2, van het Handvest; artikel 10, leden 1 en 2, VEU; artikel 14, leden 2 en 3, VEU, en artikel 1, lid 3, van de verkiezingsakte van 1976.

5.

Het besluit van de voorzitter van het Parlement tot weigering om de privileges en immuniteiten te bevestigen die verzoekers genieten op grond van artikel 9 van Protocol (Nr. 7) betreffende de voorrechten en immuniteiten van de Europese Unie is in strijd met artikel 5, lid 2, van het reglement van het Europees Parlement; artikel 6, lid 2, van de verkiezingsakte van 1976, en artikel 9 van voornoemd Protocol, juncto artikel 39, lid 2, van het Handvest; artikel 10, leden 1 en 2, VEU; artikel 14, leden 2 en 3, VEU, en artikel 1, lid 3, van de verkiezingsakte van 1976.

—

de maatregel waarvan verzoekster bij wege van de bestreden mededeling in kennis is gesteld en waarbij het Europees Parlement de ouderdomspensioenrechten opnieuw heeft vastgesteld en de terugvordering heeft gelast van het op basis van de vorige pensioenberekening uitgekeerde bedrag, non-existent of in zijn geheel nietig verklaren;

—

het Europees Parlement gelasten alle ten onrechte ingehouden bedragen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum van inhouding aan de bron, terug te geven en het Europees Parlement veroordelen om uitvoering te geven aan de te wijzen rechterlijke beslissing en de initiatieven te nemen en de handelingen en maatregelen vast te stellen die nodig zijn om te waarborgen dat de pensioenuitkering onmiddellijk en integraal in haar oorspronkelijke omvang wordt hersteld;

—

het Europees Parlement verwijzen in de kosten van de procedure.

1.

Het eerste middel is ontleend aan de onbevoegdheid van de auteur van de handeling, schending van wezenlijke vormvoorschriften en de daaruit voortvloeiende schending van artikel 41 van het Handvest van de grondrechten.

2.

Volgens het tweede middel heeft de bestreden handeling geen rechtsgrondslag en is daarin blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting bij de uitlegging van artikel 75 van de maatregelen ter uitvoering van het Statuut van de leden van het Europees Parlement

3.

Met het derde middel voert verzoekster aan dat de mededeling kennelijk indruist tegen het vereiste van artikel 75, lid 2, MAS dat de aangelegenheid alleen bij wet mag worden geregeld, welk artikel uitdrukkelijk verwijst naar de nationale wettelijke voorwaarden, zodat het uitgesloten is dat interne besluiten van de Tweede Kamer van een lidstaat in aanmerking kunnen komen.

4.

Het vierde middel berust op kennelijke schending van de algemene beginselen van het Europees recht, zoals het rechtszekerheidsbeginsel, het beginsel van gewettigd vertrouwen, het beginsel van bescherming van verworven rechten en het gelijkheidsbeginsel.

—

de maatregel waarvan verzoekster bij wege van de bestreden mededeling in kennis is gesteld en waarbij het Europees Parlement de ouderdomspensioenrechten opnieuw heeft vastgesteld en de terugvordering heeft gelast van het op basis van de vorige pensioenberekening uitgekeerde bedrag, non-existent of in zijn geheel nietig verklaren;

—

het Europees Parlement gelasten alle ten onrechte ingehouden bedragen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum van inhouding aan de bron, terug te geven en het Europees Parlement veroordelen om uitvoering te geven aan de te wijzen rechterlijke beslissing en de initiatieven te nemen en de handelingen en maatregelen vast te stellen die nodig zijn om te waarborgen dat de pensioenuitkering onmiddellijk en integraal in haar oorspronkelijke omvang wordt hersteld;

—

het Europees Parlement verwijzen in de kosten van de procedure.

—

de maatregel waarvan verzoeker bij wege van de bestreden mededeling in kennis is gesteld en waarbij het Europees Parlement de ouderdomspensioenrechten opnieuw heeft vastgesteld en de terugvordering heeft gelast van het op basis van de vorige pensioenberekening uitgekeerde bedrag, non-existent of in zijn geheel nietig verklaren;

—

het Europees Parlement gelasten alle ten onrechte ingehouden bedragen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum van inhouding aan de bron, terug te geven en het Europees Parlement veroordelen om uitvoering te geven aan de te wijzen rechterlijke beslissing en de initiatieven te nemen en de handelingen en maatregelen vast te stellen die nodig zijn om te waarborgen dat de pensioenuitkering onmiddellijk en integraal in haar oorspronkelijke omvang wordt hersteld;

—

het Europees Parlement verwijzen in de kosten van de procedure.

—

de maatregel waarvan verzoeker bij wege van de bestreden mededeling in kennis is gesteld en waarbij het Europees Parlement de ouderdomspensioenrechten opnieuw heeft vastgesteld en de terugvordering heeft gelast van het op basis van de vorige pensioenberekening uitgekeerde bedrag, non-existent of in zijn geheel nietig verklaren;

—

het Europees Parlement gelasten alle ten onrechte ingehouden bedragen, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum van inhouding aan de bron, terug te geven en het Europees Parlement veroordelen om uitvoering te geven aan de te wijzen rechterlijke beslissing en de initiatieven te nemen en de handelingen en maatregelen vast te stellen die nodig zijn om te waarborgen dat de pensioenuitkering onmiddellijk en integraal in haar oorspronkelijke omvang wordt hersteld;

—

het Europees Parlement verwijzen in de kosten van de procedure.

A)

Primair:

B)

Subsidiair, voor het geval de primaire vorderingen niet worden toegewezen:

C)

In ieder geval, de Gemeenschappelijke Afwikkelingsraad verwijzen in de kosten die hij in de onderhavige procedure heeft veroorzaakt.

1.

Ontoereikend onderzoek, onjuiste beoordeling van de feiten, schending en onjuiste toepassing van artikel 5, onder a), van gedelegeerde verordening 2015/63, alsmede schending van het non-discriminatiebeginsel en het beginsel van behoorlijk bestuur.

2.

Ontoereikend onderzoek, onjuiste beoordeling van de feiten, schending en onjuiste toepassing van artikel 5, onder f), van gedelegeerde verordening 2015/63 en schending van het non-discriminatiebeginsel en het beginsel van behoorlijk bestuur.

3.

Onrechtmatigheid van de gedraging van een orgaan van de Unie en buitencontractuele aansprakelijkheid uit hoofde van artikel 268 VWEU.

4.

Subsidiair en incidenteel, schending van het doeltreffendheidsbeginsel, het gelijkwaardigheidsbeginsel en het beginsel van gelijke behandeling en derhalve niet-toepasselijkheid van gedelegeerde verordening 2015/63