Enig artikel

Het in artikel 50, lid 2, onder b), van Verordening (EU) nr. 1151/2012 bedoelde productdossier van de namen „Schaf-Heumilch”/„Sheep’s Haymilk”/„Latte fieno di pecora”/„Lait de foin de brebis”/„Leche de heno de oveja” (GTS) is opgenomen in de bijlage bij dit besluit.

Overeenkomstig artikel 51 van Verordening (EU) nr. 1151/2012 geeft de bekendmaking van dit besluit het recht om uiterlijk drie maanden na de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie bezwaar te maken tegen de registratie van de in de eerste alinea van dit artikel genoemde namen.

BIJLAGE

PRODUCTDOSSIER VAN EEN GEGARANDEERDE TRADITIONELE SPECIALITEIT

„Schaf-Heumilch”/„Sheep’s Haymilk”/„Latte fieno di pecora”/„Lait de foin de brebis”/„Leche de heno de oveja”

EU-nr.: TSG-AT-02289 — 22.2.2017

„Oostenrijk”

1.   Naam/namen waarvoor de registratie wordt aangevraagd

„Schaf-Heumilch” (de); „Sheep’s Haymilk” (en); „Latte fieno di pecora” (it); „Lait de foin de brebis” (fr); „Leche de heno de oveja” (es)

2.   Productcategorie

2.1.   Productcategorie

Categorie 1.4. Andere producten van dierlijke oorsprong (eieren, honing, diverse zuivelproducten met uitzondering van boter enz.)

3.   Grond voor registratie

3.1.   Het product is

—	☒	het resultaat van een productiewijze, verwerkingswijze of samenstelling die in overeenstemming is met de traditionele gebruiken voor dat product of levensmiddel;
—	☐	vervaardigd uit de traditioneel gebruikte grondstoffen of ingrediënten.

De productie van hooimelk is de meest natuurlijke vorm van melkproductie. De melk is afkomstig van dieren die worden gehouden op traditionele, duurzame melkveebedrijven. Het wezenlijke verschil tussen gewone melk en hooimelk, en het traditionele karakter van hooimelk zijn gelegen in het feit dat de dieren die bestemd zijn voor de productie ervan, geen gegist voeder krijgen, zoals van oudsher het geval was in de melkproductie. Door de toenemende industrialisering en mechanisering van de landbouw sinds de jaren zestig is de nadruk komen te liggen op de productie van kuilvoer (gegiste voedermiddelen), waardoor de productie van gedroogde voedergewassen is verdrongen. Daarnaast is het gebruik van dieren en diervoeders die op grond van de geldende wetgeving als genetisch gemodificeerd moeten worden aangemerkt, verboden. De voeding van de dieren varieert per seizoen: wanneer er groenvoeder beschikbaar is, bestaat de voeding voornamelijk uit verse grassen, vers loof en hooi, maar ook uit de in punt 4.2 genoemde toegestane voedermiddelen; in de winter bestaat ze uit hooi en de in punt 4.2 genoemde toegestane voedermiddelen.

3.2.   De naam

—	☐	wordt van oudsher gebruikt om het specifieke product aan te duiden;
—	☒	is een verwijzing naar het traditionele karakter of de specificiteit van het product.

Het schaap is een van de oudste gedomesticeerde dieren ter wereld. Reeds in de oude steentijd zorgden schapen voor vlees, melk, vacht en wol. Het was waarschijnlijk in de steppen van Zuidwest-Azië dat schapen voor het eerst werden gefokt. Later bereikte de schapenfokkerij Europa via Perzië en de Balkan. Het Alpengebied is van oudsher geschikt voor de teelt van schapen. Een bijzondere vorm van intensieve veeteelt, „Schwaigen” genoemd, wordt in Tirol toegepast sinds het midden van de twaalfde eeuw. De term „Schwaig” komt uit het Middelhoogduits en verwijst naar een specifieke vorm van nederzetting, en vooral van veehouderij, in de Alpen. Landsheren hebben een groot aantal „Schwaighöfe” gebouwd als permanente nederzettingen die dienst deden als vee- en schapenhouderijen. Het is bekend dat dergelijke nederzettingen in Tirol sinds de twaalfde eeuw bestaan. Later werd de term „Schwaige” soms gebruikt om te verwijzen naar bergweiden die uitsluitend in de zomermaanden worden bewerkt. Een alpijnse melkveehouder wordt ook wel „Schwaiger” of „Schwaigerin” genoemd. Tot het einde van de veertiende eeuw waren Tiroolse „Schwaighof”-boerderijen voornamelijk toegespitst op de schapenfokkerij. De schapenfokkerij in uitgestrekte alpenweiden is dan ook een traditie die in Tirol al honderden jaren bestaat.

Tussen de veertiende en de negentiende eeuw stierf de schapenhouderij in Oostenrijk echter bijna uit en werd ze geleidelijk vervangen door de varkensfokkerij. Vandaag wordt het schaap opnieuw stilaan belangrijker voor de melk- en vleesproductie.

4.   Beschrijving

4.1.   Beschrijving van het product waarvoor de in punt 1 vermelde naam van toepassing is, met inbegrip van de belangrijkste fysieke, chemische, microbiologische of organoleptische kenmerken die het specifieke karakter van het product aantonen (artikel 7, lid 2, van deze verordening)

Schapenmelk overeenkomstig de geldende wetgeving.

4.2.   Beschrijving van de productiemethode van het product waarvoor de in punt 1 vermelde naam van toepassing is, die door de producenten moet worden gevolgd, met inbegrip van, in voorkomend geval, de aard en de kenmerken van de gebruikte grondstoffen of ingrediënten, en de manier waarop het product wordt bereid (artikel 7, lid 2, van deze verordening)

„Schaf-Heumilch” wordt op traditionele wijze geproduceerd volgens de „Heumilchregulativ” (regelgeving betreffende de productie van hooimelk). Het voornaamste kenmerk van hooimelk is dat bij de productie geen gebruik mag worden gemaakt van, ten eerste, gegiste voedermiddelen zoals kuilvoer, en, ten tweede, dieren en diervoeders die op grond van de geldende wetgeving als genetisch gemodificeerd moeten worden aangemerkt.

„Heumilchregulativ”

„Schaf-Heumilch” is schapenmelk die wordt geproduceerd door melkveehouders die zich ertoe hebben verbonden aan de volgende criteria te voldoen: er mag geen gebruik worden gemaakt van dieren of diervoeders die op grond van de geldende wetgeving als genetisch gemodificeerd moeten worden aangemerkt.

Het hele veehouderijbedrijf moet volgens de regels van de hooimelkproductie worden geëxploiteerd.

Toegestane voedermiddelen

—	Wanneer er groenvoeder beschikbaar is, voeden de dieren zich voornamelijk met verse grassen, leguminosen en loof en in de winter met hooi.

—	Het volgende aanvullende ruwvoer is eveneens toegestaan: koolzaad, voedermaïs, voederrogge, voederbiet, hooi-, luzerne- en maïspellets.

—	Het aandeel ruwvoer moet op jaarbasis ten minste 75 % van het droogvoer uitmaken.

—	Toegestane graansoorten zijn tarwe, gerst, haver, triticale, rogge en maïs, in hun gebruikelijke handelsvariant of gemengd met mineralen (zemelen, pellets e.d.).

—	Ook veldbonen, voedererwten, oliehoudende vruchten en persschroot of perskoeken zijn toegestaan.

Verboden voedermiddelen

—	Kuilvoer (gegiste voeders) en vochtig of gegist hooi zijn niet toegestaan als voedermiddel.

—

Bijproducten van brouwerij, branderij of ciderfabricage en bijproducten van de voedingsindustrie zoals vochtige bierdraf of vochtige pulp zijn niet toegestaan als voedermiddel. Een uitzondering geldt voor gedroogde pulp en melasse uit de productie van suiker en droge, met proteïnen verrijkte voedermiddelen uit de graanverwerking.

—	Het gebruik van bevochtigde voedermiddelen voor lacterende dieren is niet toegestaan.

—	Voedermiddelen van dierlijke oorsprong zijn niet toegestaan, met uitzondering van melk en wei voor jong vee.

—	Tuin- en fruitafval en ureum zijn niet toegestaan als voedermiddel.

Bemestingsvoorschriften

—	Op de landbouwgrond van de veehouderij mag geen zuiveringsslib, daarvan afgeleide producten of compost worden verspreid die afkomstig zijn van gemeentelijke waterzuiveringsinstallaties. Groencompost (gecomposteerd mengsel van plantaardig materiaal) is wel toegestaan.

—	Veehouderijen moeten op al hun voedergronden een minimale periode van drie weken in acht nemen tussen de verspreiding van dierlijke mest en het gebruik van de grond om het vee te laten grazen.

Gebruik van chemische hulpstoffen

—	Op alle voedergronden van de veehouderij mogen synthetische gewasbeschermingsmiddelen slechts selectief en gericht en onder toezicht van gespecialiseerde landbouwadviseurs worden toegepast.

—	Toegestane vliegenbestrijdingsmiddelen mogen in gebouwen die zijn bestemd voor het melkvee, alleen worden gebruikt wanneer er geen lacterende ooien aanwezig zijn.

Termijnen voor de melklevering

—	De eerste levering van melk als „Schaf-Heumilch” mag op zijn vroegst tien dagen na het lammeren plaatsvinden.

—	Wanneer de schapen kuilvoer (gegiste voeders) hebben gekregen, bedraagt de minimumtermijn 14 dagen.

—

Dieren in bergweiden die op de veehouderij kuilvoer (gegiste voeders) hebben gekregen, mogen vóór de verweiding ten minste 14 dagen lang geen kuilvoer hebben gekregen. Indien dit niet het geval is, mag hun melk pas na een verblijf van 14 dagen op de bergweiden (van de leverancier van de schapenhooimelk) als „Schaf-Heumilch” worden gebruikt. Op bergweiden mag kuilvoer niet worden geproduceerd of als voeder worden gebruikt.

Verbod op genetisch gemodificeerde voedingsmiddelen en diervoeders

—	Met het oog op het behoud van het traditionele karakter van de productie van „Schaf-Heumilch” mag geen gebruik worden gemaakt van dieren en diervoeders die op grond van de geldende wetgeving als genetisch gemodificeerd moeten worden aangemerkt.

Overige bepalingen

—	Zowel de productie als de opslag van kuilvoer (gegiste voeders) op de veehouderij is verboden.

—	Zowel de productie als de opslag van alle soorten omhulde balen op de veehouderij is verboden.

—	De productie van vochtig of gegist hooi op de veehouderij is verboden.

4.3.   Beschrijving van de belangrijkste elementen die het traditionele karakter van het product bepalen (artikel 7, lid 2, van deze verordening)

Het traditionele karakter van hooimelk is gelegen in het feit dat de dieren die bestemd zijn voor de productie ervan, geen gegist voeder krijgen, zoals van oudsher het geval was in de melkproductie. Door de toenemende industrialisering en mechanisering van de landbouw sinds de jaren zestig is de nadruk komen te liggen op de productie van kuilvoer (gegiste voedermiddelen), waardoor de productie van gedroogde voedergewassen is verdrongen.

De veehouderij berustte enerzijds op beweiding en anderzijds op de productie van gras en hooi in weiden. Uit geschriften blijkt dat het in Tirol sinds de dertiende eeuw de gewoonte was hooi (of hooi en etgras [tweede grasgewas dat na het maaien opschiet]) minstens tweemaal per jaar (fenum primum et secundum) te oogsten (Stolz, O. (1949), Rechtsgeschichte des Bauernstandes und der Landwirtschaft in Tirol und Vorarlberg).

Het kadaster van het aartsbisdom Salzburg bevat zeer gedetailleerde informatie over de omvang van de veestapel op „Schwaig”-nederzettingen en alle andere eigendom die toebehoorde aan het aartsbisdom in de Ziller-vallei in 1607. Aan het einde van elke gedetailleerde beschrijving van de individuele percelen is de volgende vermelding opgenomen: „tijdens de winter zijn er zoveel paarden, runderen, schapen of geiten aanwezig”. De landbouwers in de bergen hadden in de winter minder dieren dan in de zomer, wanneer de weiden beschikbaar waren. Het lijdt geen twijfel dat het laten grazen op dorpsweiden een algemene praktijk was in de „Schwaig”-nederzettingen en de belangrijkste voedselbron voor het vee vormde. Geschriften uit een nog vroegere periode, meer bepaald de dertiende en veertiende eeuw, tonen aan dat de „Schwaighof”-boerderijen zowel graslanden en velden omvatten als weilanden en bergweiden. Dat betekent dat gras en hooi op de „Schwaighof”-boerderijen al sinds het begin werden geproduceerd. In de nabijheid van de boerderijen zijn er bergkammen die eveneens tot de „Schwaig” behoren. Die bergkammen bestaan traditioneel uit weilanden waarop het vee in het voor- en najaar een aantal weken kan grazen, en die de rest van het jaar worden gebruikt voor hooiproductie. Van alle soorten weilanden zijn deze bergweiden of hoger gelegen weiden het meest kenmerkend voor de Alpen. Het gras van deze weiden wordt slechts eenmaal per jaar gemaaid en op sommige plaatsen slechts eenmaal in de twee, drie of vier jaar. De hoeveelheid hooi die ze voortbrengen is beperkt, maar het hooi is heel geurig en voedzaam (Stolz, O. (1930), Die Schwaighöfe in Tirol).

Het hooi moet worden opgeslagen in een loods tot de volgende lente. Het gebeurt immers vaak dat er sneeuw valt kort nadat het vee naar de alpenweiden is gebracht (Trientl, A. (1892), Die Landwirtschaft in den Gebirgsländern).

Enig artikel

Het in artikel 50, lid 2, onder b), van Verordening (EU) nr. 1151/2012 bedoelde productdossier van de namen „Ziegen-Heumilch”/„Goat’s Haymilk”/„Latte fieno di capra”/„Lait de foin de chèvre”/„Leche de heno de cabra” (GTS) is opgenomen in de bijlage bij dit besluit.

Overeenkomstig artikel 51 van Verordening (EU) nr. 1151/2012 geeft de bekendmaking van dit besluit het recht om uiterlijk drie maanden na de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie bezwaar te maken tegen de registratie van de in de eerste alinea van dit artikel genoemde namen.

BIJLAGE

PRODUCTDOSSIER VAN EEN GEGARANDEERDE TRADITIONELE SPECIALITEIT

„Ziegen-Heumilch”/„Goat’s Haymilk”/„Latte fieno di capra”/„Lait de foin de chèvre”/„Leche de heno de cabra”

EU-nr.: TSG-AT-02290-22.2.2017

Oostenrijk

1.   Naam/namen waarvoor de registratie wordt aangevraagd

„Ziegen-Heumilch” (de); „Goat’s Haymilk” (en); „Latte fieno di capra” (it); „Lait de foin de chèvre” (fr); „Leche de heno de cabra” (es)

2.   Productcategorie

Categorie 1.4. Andere producten van dierlijke oorsprong (eieren, honing, diverse zuivelproducten met uitzondering van boter enz.)

3.   Grond voor registratie

3.1.   Het product is

—	☒	het resultaat van een productiewijze, verwerkingswijze of samenstelling die in overeenstemming is met de traditionele gebruiken voor dat product of dat levensmiddel;
—	☐	vervaardigd uit de traditioneel gebruikte grondstoffen of ingrediënten.

De productie van hooimelk is de meest natuurlijke vorm van melkproductie. De melk is afkomstig van dieren die worden gehouden op traditionele, duurzame melkveebedrijven. Het wezenlijke verschil tussen gewone melk en hooimelk, en het traditionele karakter van hooimelk zijn gelegen in het feit dat bij de productie van hooimelk geen gegist voeder wordt gebruikt, zoals van oudsher het geval was in de melkproductie. Door de toenemende industrialisering en mechanisering van de landbouw sinds de jaren zestig is de nadruk komen te liggen op de productie van kuilvoer (gegiste voedermiddelen), waardoor de productie van gedroogde voedergewassen is verdrongen. Daarnaast is het gebruik van dieren en diervoeders die op grond van de geldende wetgeving als genetisch gemodificeerd moeten worden aangemerkt, in de richtsnoeren verboden. De voeding van de dieren varieert per seizoen: wanneer er groenvoeder beschikbaar is, bestaat de voeding voornamelijk uit verse grassen en hooi, maar ook uit de in punt 4.2 genoemde toegestane voedermiddelen; in de winter bestaat ze uit hooi en de in punt 4.2 genoemde toegestane voedermiddelen.

3.2.   De naam

—	☐	wordt van oudsher gebruikt om het specifieke product aan te duiden;
—	☒	is een verwijzing naar het traditionele karakter of de specificiteit van het product.

De productie en verwerking van geitenhooimelk zijn al zo oud als de geitenhouderij in de landbouw (ongeveer elfde eeuw v. Chr.). In de middeleeuwen was de geitenhouderij wijdverbreid in de zogenaamde „Schwaighöfe” (traditionele boerderijen) in de Voor-Alpen en in de bergen van Tirol. De geiten werden er vaak naar bergachtige maaiweiden gebracht, wanneer deze zich ver van de alpenweiden bevonden, waardoor de arbeiders over melk beschikten. De term „Schwaig” komt uit het Middelhoogduits en verwijst naar een specifieke vorm van nederzetting, en vooral van veehouderij, in de Alpen. Landsheren hebben er zelf een groot aantal „Schwaighöfe” gebouwd als permanente nederzettingen die dienst deden als veehouderijen, met name in de melkproductie (en de productie van kaas in het bijzonder). Het is bekend dat dergelijke nederzettingen in Tirol sinds de twaalfde eeuw bestaan. In bepaalde alpenregio’s waar boerderijen werden gedeeld, kweekten kleine landbouwers geiten voor de melk die nodig was op de boerderijen in het dal.

4.   Beschrijving

4.1.   Beschrijving van het product waarvoor de in punt 1 vermelde naam van toepassing is, met inbegrip van de belangrijkste fysieke, chemische, microbiologische of organoleptische kenmerken die het specifieke karakter van het product aantonen (artikel 7, lid 2, van deze verordening)

Geitenmelk overeenkomstig de geldende wetgeving.

4.2.   Beschrijving van de productiemethode van het product waarvoor de in punt 1 vermelde naam van toepassing is, die door de producenten moet worden gevolgd, met inbegrip van, in voorkomend geval, de aard en de kenmerken van de gebruikte grondstoffen of ingrediënten, en de manier waarop het product wordt bereid (artikel 7, lid 2, van deze verordening)

Geitenhooimelk wordt op traditionele wijze geproduceerd volgens de „Heumilchregulativ” (regelgeving betreffende de productie van hooimelk). Het voornaamste kenmerk van hooimelk is dat bij de productie geen gebruik mag worden gemaakt van, ten eerste, gegiste voedermiddelen zoals kuilvoer, en, ten tweede, dieren en diervoeders die op grond van de geldende wetgeving als genetisch gemodificeerd moeten worden aangemerkt.

„Heumilchregulativ”

Geitenhooimelk is geitenmelk die wordt geproduceerd door melkveehouders die zich ertoe hebben verbonden de volgende criteria na te leven: het gebruik van dieren en diervoeders die op grond van de geldende wetgeving als genetisch gemodificeerd moeten worden aangemerkt, is verboden.

Het hele landbouwbedrijf moet volgens die regels betreffende de hooimelkproductie worden geëxploiteerd.

Toegestane voedermiddelen

—	Wanneer er groenvoeder beschikbaar is, voeden de dieren zich voornamelijk met verse grassen en leguminosen en in de winter met hooi.

—	Het volgende aanvullende ruwvoer is eveneens toegestaan: koolzaad, voedermaïs, voederrogge, voederbiet, hooi-, luzerne- en maïspellets en vergelijkbare voedermiddelen.

—	Het aandeel ruwvoer moet op jaarbasis in gewicht ten minste 75 % van het droogvoer uitmaken.

—	Toegestane graansoorten zijn tarwe, gerst, haver, triticale, rogge en maïs, in hun gebruikelijke handelsvariant of gemengd met mineralen (zemelen, pellets e.d.).

—	Ook veldbonen, voedererwten, oliehoudende vruchten en persschroot of perskoeken zijn toegestaan.

Verboden voedermiddelen

—	Kuilvoer (gegiste voeders) en vochtig of gegist hooi zijn niet toegestaan als voedermiddel.

—

Bijproducten van brouwerij, branderij of ciderfabricage en bijproducten van de voedingsindustrie zoals vochtige bierdraf of vochtige pulp zijn niet toegestaan als voedermiddel. Een uitzondering geldt voor gedroogde pulp en melasse uit de productie van suiker en droge, met proteïnen verrijkte voedermiddelen uit de graanverwerking.

—	Het gebruik van bevochtigde voedermiddelen voor vrouwelijk vee is niet toegestaan.

—	Voedermiddelen van dierlijke oorsprong (melk, wei, diermeel e.d.) zijn niet toegestaan, met uitzondering van melk en wei voor jong vee.

—	Tuin- en fruitafval en afval van aardappelen en ureum zijn niet toegestaan als voedermiddel.

Bemestingsvoorschriften

—	Melkleveranciers mogen op hun landbouwgrond geen zuiveringsslib, afgeleide producten of compost verspreiden die afkomstig zijn van gemeentelijke waterzuiveringsinstallaties. Groencompost is wel toegestaan.

—	Melkleveranciers moeten op hun hele voederareaal een minimale periode van drie weken in acht nemen tussen de verspreiding van dierlijke mest en het gebruik van de verkregen voedergewassen.

Gebruik van chemische hulpstoffen

—	Op het hele voederareaal van melkleveranciers mogen synthetische gewasbeschermingsmiddelen slechts selectief en gericht en onder toezicht van gespecialiseerde landbouwadviseurs worden toegepast.

—	Toegestane verpoederde substanties ter bestrijding van vliegen mogen in gebouwen die zijn bestemd voor het melkvee, alleen worden gebruikt wanneer er geen vrouwelijk vee aanwezig is.

Termijnen voor de melklevering

—	De eerste levering van melk als geitenhooimelk mag op zijn vroegst tien dagen na het kalven plaatsvinden.

—	Wanneer geiten kuilvoer (gegiste voeders) hebben gekregen, bedraagt de minimumtermijn 14 dagen.

—

Dieren in bergweiden die op de veehouderij van oorsprong kuilvoer (gegiste voeders) hebben gekregen, mogen vóór de verweiding ten minste 14 dagen lang geen kuilvoer hebben gekregen. Indien dit niet het geval is, mag hun melk pas na een verblijf van 14 dagen op de bergweiden als geitenhooimelk worden gebruikt (in de inrichting voor geitenhooimelkproductie van hetzelfde bedrijf). Op bergweiden mag kuilvoer niet worden geproduceerd of bij het voederen van dieren worden gebruikt.

Verbod op genetisch gemodificeerde voedingsmiddelen en diervoeders

—	Vanwege het traditionele karakter van geitenhooimelk mag voor de productie ervan geen gebruik worden gemaakt van dieren of diervoeders die op grond van de geldende wetgeving als genetisch gemodificeerd moeten worden aangemerkt.

Andere bepalingen

—	Zowel de productie als de opslag van kuilvoer (gegiste voeders) is verboden.

—	Zowel de productie als de opslag van alle soorten omhulde balen is verboden.

—	De productie van vochtig of gegist hooi is verboden.

4.3.   Beschrijving van de belangrijkste elementen die het traditionele karakter van het product bepalen (artikel 7, lid 2, van deze verordening)

Het verschil tussen geitenhooimelk en gewone geitenmelk is gelegen in de productieomstandigheden zoals beschreven in punt 4.2, waarop de „Heumilchregulativ” (regelgeving betreffende de productie van hooimelk) van toepassing is.