18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/1

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/2

1)

Artikel 1, lid 2, van verordening (EG, Euratom) nr. 2988/95 van de Raad van 18 december 1995 betreffende de bescherming van de financiële belangen van de Europese Gemeenschappen en artikel 2, punt 7, van verordening (EG) nr. 1083/2006 van de Raad van 11 juli 2006 houdende algemene bepalingen inzake het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling, het Europees Sociaal Fonds en het Cohesiefonds en tot intrekking van verordening (EG) nr. 1260/1999 moeten aldus worden uitgelegd dat de inbreuk door een aanbestedende dienst die steun uit structuurfondsen ontvangt, op nationale bepalingen bij het plaatsen van een overheidsopdracht waarvan de geraamde waarde lager is dan het drempelbedrag dat is vastgesteld in artikel 7, onder a), van richtlijn 2004/18/EG van het Europees Parlement en de Raad van 31 maart 2004 betreffende de coördinatie van de procedures voor het plaatsen van overheidsopdrachten voor werken, leveringen en diensten, zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1422/2007 van de Commissie van 4 december 2007, bij het plaatsen van die opdracht een „onregelmatigheid” in de zin van dat artikel 1, lid 2, of dat artikel 2, punt 7, kan opleveren, voor zover de algemene begroting van de Europese Unie als gevolg van die inbreuk door een onverschuldigde uitgave wordt of zou kunnen worden benadeeld.

2)

Artikel 98, lid 2, eerste alinea, tweede volzin, van verordening nr. 1083/2006 moet aldus worden uitgelegd dat financiële correcties door lidstaten, wanneer zij op door de structuurfondsen medegefinancierde uitgaven worden toegepast wegens niet-inachtneming van de bepalingen inzake overheidsopdrachten, administratieve maatregelen in de zin van artikel 4 van verordening nr. 2988/95 zijn.

3)

Het rechtszekerheidsbeginsel en het vertrouwensbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich er niet tegen verzetten dat een lidstaat financiële correcties toepast krachtens een nationale normatieve handeling die in werking is getreden nadat een vermeende schending van bepalingen inzake overheidsopdrachten heeft plaatsgevonden, mits het gaat om de toepassing van een nieuwe regeling op de toekomstige gevolgen van situaties die onder de oude regeling zijn ontstaan, hetgeen de verwijzende rechter dient na te gaan rekening houdend met alle in het hoofdgeding relevante omstandigheden.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/3

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/4

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/4

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/5

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/6

1)

De artikelen 2, 4, 10 en 11 van richtlijn 69/335/EEG van de Raad van 17 juli 1969 betreffende de indirecte belastingen op het bijeenbrengen van kapitaal, zoals gewijzigd bij richtlijn 85/303/EEG van de Raad van 10 juni 1985, moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een wettelijke regeling van een lidstaat die voorziet in een jaarlijkse taks op collectieve beleggingsinstellingen, zoals de in het hoofdgeding aan de orde zijnde taks, op grond waarvan collectieve beleggingsinstellingen naar buitenlands recht die in die lidstaat rechten van deelneming plaatsen, aan deze taks zijn onderworpen.

2)

Richtlijn 85/611/EEG van de Raad van 20 december 1985 tot coördinatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen betreffende bepaalde instellingen voor collectieve belegging in effecten (icbe’s), eventueel gelezen in samenhang met artikel 10 EG en artikel 293, tweede streepje, EG, moet aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzet tegen een wettelijke regeling van een lidstaat die voorziet in een jaarlijkse taks op collectieve beleggingsinstellingen, zoals de in het hoofdgeding aan de orde zijnde taks, op grond waarvan collectieve beleggingsinstellingen naar buitenlands recht die in die lidstaat rechten van deelneming plaatsen, aan deze taks zijn onderworpen, mits die wettelijke regeling op niet-discriminerende wijze wordt toegepast.

3)

Artikel 56 EG moet aldus worden uitgelegd dat het zich niet verzet tegen een wettelijke regeling van een lidstaat die voorziet in een jaarlijkse taks op collectieve beleggingsinstellingen, zoals de in het hoofdgeding aan de orde zijnde taks, op grond waarvan collectieve beleggingsinstellingen naar buitenlands recht die in die lidstaat rechten van deelneming plaatsen, aan deze taks zijn onderworpen.

4)

Artikel 49 EG moet aldus worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een nationale bepaling, zoals artikel 162, tweede alinea, van het Wetboek der successierechten, zoals gewijzigd bij de programmawet van 22 december 2003, waarmee een lidstaat voorziet in een specifieke sanctie voor collectieve beleggingsinstellingen naar buitenlands recht, namelijk een rechterlijk verbod om nog langer rechten van deelneming in die lidstaat te plaatsen, wanneer zij niet voldoen aan hun verplichting om de voor de invordering van een taks op collectieve beleggingsinstellingen benodigde jaarlijkse aangifte in te dienen, of wanneer zij deze taks niet betalen.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/7

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/7

1)

Post 8713 van de gecombineerde nomenclatuur die is opgenomen in bijlage I bij verordening (EEG) nr. 2658/87 van de Raad van 23 juli 1987 met betrekking tot de tarief- en statistieknomenclatuur en het gemeenschappelijk douanetarief, zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1810/2004 van de Commissie van 7 september 2004, moet aldus worden uitgelegd dat:

2)

Het voornoemde begrip „invaliden” in post 8713 van de gecombineerde nomenclatuur die is opgenomen in bijlage I bij verordening nr. 2658/87, zoals gewijzigd bij verordening nr. 1810/2004, moet aldus worden uitgelegd dat het betrekking heeft op personen die zijn getroffen door een meer dan marginale beperking van hun loopvermogen, waarbij de duur van deze beperking en de vraag of ook sprake is van eventuele andere beperkingen irrelevant zijn.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/8

1)

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 5 maart 2015, Rose Vision en Seseña/Commissie (T-45/13, niet gepubliceerd, EU:T:2015:138) wordt vernietigd voor zover het op Rose Vision SL betrekking heeft.

2)

De zaak wordt terugverwezen naar het Gerecht van de Europese Unie.

3)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/9

1)

Door een wettelijke regeling vast te stellen en te handhaven krachtens welke de hoofdwoning is vrijgesteld van erfbelasting, die enkel van toepassing is op onderdanen van de lidstaten van de Europese Unie die in Griekenland wonen, is de Helleense Republiek de verplichtingen niet nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 63 VWEU en artikel 40 van de Overeenkomst betreffende de Europese Economische Ruimte van 2 mei 1992.

2)

De Helleense Republiek wordt verwezen in de kosten.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/9

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/10

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/11

1)

Regel 2, onder b), en regel 3, onder b), van de algemene regels voor de interpretatie van de gecombineerde nomenclatuur in bijlage I bij verordening (EEG) nr. 2658/87 van de Raad van 23 juli 1987 met betrekking tot de tarief- en statistieknomenclatuur en het gemeenschappelijk douanetarief, zoals achtereenvolgens gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1031/2008 van de Commissie van 19 september 2008 en verordening (EG) nr. 948/2009 van de Commissie van 30 september 2009, moeten aldus worden uitgelegd dat, zodra een gasmengsel zoals het LPG in het hoofdgeding aan alle bestanddelen gezamenlijk zijn wezenlijke karakter ontleent, zodat er geen bestanddeel kan worden vastgesteld waaraan dit mengsel zijn wezenlijke karakter ontleent en het in ieder geval niet mogelijk is om de exacte hoeveelheid van elk van de bestanddelen van het betrokken LPG te bepalen, niet kan worden uitgegaan van een aanname die inhoudt dat de stof waaraan het product overeenkomstig regel 3, onder b), van deze algemene regels zijn wezenlijke karakter ontleent, de stof is waarvan het procentuele aandeel in het mengsel het grootst is.

2)

Deze gecombineerde nomenclatuur moet aldus worden uitgelegd dat een vloeibaar gemaakt aardgas zoals in het hoofdgeding, dat voor 0,32 % uit methaan, ethaan en ethyleen, voor 58,32 % uit propaan en propyleen en voor hoogstens 39,99 % uit butaan en butyleen bestaat, en waarvoor het niet mogelijk is om onder de samenstellende stoffen ervan een stof aan te wijzen waaraan het aardgas zijn wezenlijke karakter ontleent, als „Aardgas en andere gasvormige koolwaterstoffen, vloeibaar gemaakt, andere” valt onder onderverdeling 2711 19 00.

3)

Artikel 218, lid 1, onder d), van verordening (EEG) nr. 2454/93 van de Commissie van 2 juli 1993 houdende vaststelling van enkele bepalingen ter uitvoering van verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad tot vaststelling van het communautair douanewetboek, moet aldus worden uitgelegd dat daaruit niet volgt dat de aangever van LPG zoals in het hoofdgeding verplicht is om de procentuele hoeveelheid van het hoofdbestanddeel van dat LPG nauwkeurig aan te geven.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/12

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/13

1)

Artikel 4 bis, lid 1, onder a), i), van kaderbesluit 2002/584/JBZ van de Raad van 13 juni 2002 betreffende het Europees aanhoudingsbevel en de procedures van overlevering tussen de lidstaten, zoals gewijzigd bij kaderbesluit 2009/299/JBZ van de Raad van 26 februari 2009, moet in die zin worden uitgelegd dat de uitdrukkingen „persoonlijk […] gedagvaard” en „anderszins daadwerkelijk officieel in kennis […] gesteld van het tijdstip en de plaats van dat proces, zodat op ondubbelzinnige wijze vaststaat dat hij op de hoogte was van het voorgenomen proces”, in deze bepaling, autonome begrippen van het Unierecht vormen en in de gehele Europese Unie uniform moeten worden uitgelegd.

2)

Artikel 4 bis, lid 1, onder a), i), van kaderbesluit 2002/584, zoals gewijzigd bij kaderbesluit 2009/299, moet in die zin worden uitgelegd dat een dagvaarding als aan de orde in het hoofdgeding, die niet rechtstreeks aan de betrokkene is betekend maar op diens adres is uitgereikt aan een volwassen huisgenoot van hem, die heeft toegezegd deze aan hem te overhandigen, zonder dat uit het Europees aanhoudingsbevel blijkt dat en, in voorkomend geval, wanneer deze volwassene die dagvaarding daadwerkelijk aan de betrokkene heeft overhandigd, niet zonder meer voldoet aan de in die bepaling genoemde voorwaarden.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/13

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/14

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/15

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/15

1)

Staan artikel 2 en artikel 6, leden 1 en 3, van richtlijn 2012/13/EU (1) van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2012, in de weg aan een regeling van een lidstaat, die bepaalt dat een niet in deze lidstaat verblijvende beklaagde in een strafprocedure een ontvangstgemachtigde moet aanwijzen voor de betekening van een aan hem gerichte strafbeschikking, ook wanneer de beklaagde vervolgens niet over de volledige termijn beschikt om verzet aan te tekenen tegen de strafbeschikking, en hij ook geen adres heeft waarop de strafbeschikking hem verifieerbaar kan worden medegedeeld, en de mededeling van de naam en adres van de ontvangstgemachtigde hem de mogelijkheid biedt om deze persoon op de hoogte te houden van de plaats waar hem een strafbeschikking met ontvangstbewijs kan worden toegestuurd?

2)

Staan artikel 2, lid 1, en artikel 6, leden 1 en 3 van richtlijn 2012/13/EU van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2012 in de weg aan een regeling van een lidstaat, die bepaalt dat een niet in deze lidstaat verblijvende beklaagde in een strafprocedure een ontvangstgemachtigde moet aanwijzen voor de betekening van een aan hem gerichte strafbeschikking en dat de betekening aan een ontvangstgemachtigde als zodanig de termijn om verzet aan te tekenen doet ingaan, wanneer de beklaagde bij niet-inachtneming van de aldus berekende termijn herstel in de vorige toestand kan verlangen, waarbij het als rechtvaardiging volstaat dat de strafbeschikking hem werd doorgestuurd en hij vervolgens tijdig verzet heeft ingesteld, wanneer hij nadien door herstel in de vorige toestand dus de onverkorte verzetstermijn geldend kan maken, zelfs wanneer de wet voorschrijft dat de tenuitvoerlegging van de strafbeschikking de regel is bij niet-inachtneming van de termijn?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/16

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/17

1)

Moet het recht van de Europese Unie, in het bijzonder artikel 2 van richtlijn 2006/126/EG (1) van het Europees Parlement en de Raad van 20 december 2006 betreffende het rijbewijs (hierna: „derde rijbewijsrichtlijn”) of de artikelen 18, 21, 45, 49 en 56 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (hierna: „VWEU”), aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan een regeling van een lidstaat volgens welke de erkenning van in een andere lidstaat verkregen rijbevoegdheid wordt geweigerd, in het bijzonder wanneer die rijbevoegdheid was verworven volgens de vereisten van de derde rijbewijsrichtlijn?

2)

Moet het recht van de Europese Unie, in het bijzonder artikel 2 van de derde rijbewijsrichtlijn of de artikelen 18, 21, 45, 49 en 56 VWEU, aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan een regeling van een lidstaat volgens welke wordt geweigerd een legitimatiebewijs te erkennen dat door een andere lidstaat is verstrekt aan een persoon die in die lidstaat volgens de voorwaarden van de derde rijbewijsrichtlijn rijbevoegdheid heeft verkregen, ook indien deze lidstaat de geldigheid van dat legitimatiebewijs in de tijd en tot het eigen grondgebied beperkt en dit legitimatiebewijs bovendien niet voldoet aan de vereisten van het rijbewijsmodel van de derde rijbewijsrichtlijn?

3)

Voor het geval de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord: Moet het recht van de Europese Unie, in het bijzonder artikel 2 van de derde rijbewijsrichtlijn of de artikelen 18, 21, 45, 49 en 56 VWEU, aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan een regeling van een lidstaat die het besturen van een motorvoertuig strafbaar stelt als een overtreding waarop een strafrechtelijke sanctie staat, omdat de bestuurder van het voertuig niet het recht had om het te besturen, hoewel deze bestuurder in een andere lidstaat rijbevoegdheid had verworven volgens de voorwaarden van de derde rijbewijsrichtlijn, zonder daarvan echter middels een legitimatiebewijs dat aan de voorwaarden van de derde rijbewijsrichtlijn voldoet, het bewijs te kunnen leveren?

4)

Voor het geval de tweede vraag ontkennend wordt beantwoord: Moet het recht van de Europese Unie, in het bijzonder artikel 2 van de derde rijbewijsrichtlijn of de artikelen 18, 21, 45, 49 en 56 VWEU, aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan een regeling van een lidstaat – waarin aan een aanvrager van een rijbewijs in de regel onmiddellijk na het slagen voor het praktische rijexamen het definitieve rijbewijs wordt verstrekt – volgens welke het besturen van een motorvoertuig als bestuursrechtelijke overtreding wordt bestraft met een bestuurlijke boete wanneer de bestuurder van het voertuig, die in een andere lidstaat overeenkomstig de voorwaarden van de derde rijbewijsrichtlijn rijbevoegdheid heeft verworven, tijdens het besturen geen definitief rijbewijs als bewijs van zijn rijbevoegdheid bij zich heeft, daar hem een dergelijk rijbewijs wegens de bijzonderheden van de procedure voor de afgifte van definitieve rijbewijzen in die lidstaat, waarop de bestuurder van het voertuig geen invloed heeft, nog niet was verstrekt, maar hij in plaats daarvan een bestuurlijke verklaring dat aan de voor de verkrijging van rijbevoegdheid vereiste voorwaarden is voldaan, bij zich heeft?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/18

1)

Moeten de bepalingen van verordening nr. 604/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming dat door een onderdaan van een derde land of een staatloze bij een van de lidstaten wordt ingediend, die voorzien in het recht op een daadwerkelijk rechtsmiddel tegen een overdrachtsbesluit (1), en meer bepaald artikel 27, lid 1, in het licht van overweging 19 van die verordening aldus worden uitgelegd dat een asielzoeker kan aanvoeren dat de verantwoordelijkheid is komen te berusten bij de verzoekende lidstaat omdat de overdrachtstermijn van zes maanden is verstreken (artikel 29, lid 2, juncto artikel 29, lid 1, van verordening nr. 604/2013)?

Voor het geval dat de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord:

2)

Treedt de overgang van de verantwoordelijkheid ingevolge artikel 29, lid 2, eerste volzin, van verordening nr. 604/2013 alleen in wanneer geen overdracht heeft plaatsgevonden tijdens de duur van de overdrachtstermijn, of is voor de overdracht van de verantwoordelijkheid op grond van het verstrijken van een termijn ook vereist dat de verantwoordelijke lidstaat de verplichting tot overname of terugname van de betrokkene niet op zich heeft willen nemen?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/18

1)

Moet artikel 2, onder d), van richtlijn 95/46/EG (1) aldus worden uitgelegd dat het de aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor inbreuken op de bescherming van gegevens definitief en exhaustief regelt, of blijft er in het kader van de „passende maatregelen” krachtens artikel 24 van richtlijn 95/46 en de „effectieve bevoegdheden om in te grijpen” krachtens artikel 28, lid 3, tweede streepje, van richtlijn 95/46 in meervoudige informatieaanbiedersverhoudingen ruimte voor een verantwoordelijkheid van een lichaam dat niet voor de verwerking van gegevens verantwoordelijk is in de zin van artikel 2, onder d), van richtlijn 95/46, bij de selectie van een exploitant voor zijn informatieaanbod?

2)

Volgt uit de in artikel 17, lid 2, van richtlijn 95/46 bedoelde verplichting van de lidstaten om bij de gegevensverwerking ten behoeve van [de voor de verwerking verantwoordelijke] te bepalen dat de voor de verwerking verantwoordelijke „een verwerker moet kiezen die voldoende waarborgen biedt ten aanzien van de technische en organisatorische beveiligingsmaatregelen met betrekking tot de te verrichten verwerking”, a contratrio dat bij andere gebruiksverhoudingen, die geen verband houden met de gegevensverwerking ten behoeve van [de voor de verwerking verantwoordelijke] in de zin van artikel 2, onder e), van richtlijn 95/46, geen verplichting tot zorgvuldige selectie bestaat en deze ook niet op het nationale recht kan worden gebaseerd?

3)

Wanneer een buiten de Europese Unie gevestigde moedermaatschappij in verschillende lidstaten juridisch zelfstandige vestigingen (dochtermaatschappijen) heeft, is de toezichthoudende autoriteit van een lidstaat (hier: Duitsland) dan krachtens de artikelen 4 en 28, lid 6, van richtlijn 95/46 ook dan bevoegd voor de uitoefening van de [haar] krachtens artikel 28, lid 3, van richtlijn 95/46 verleende bevoegdheden ten aanzien van de op het eigen grondgebied gelegen vestiging wanneer deze vestiging alleen met de verkoop van advertentieruimte en andere marketingactiviteiten gericht op de inwoners van deze lidstaat is belast, terwijl de in een andere lidstaat (hier: Ierland) gelegen zelfstandige vestiging (dochtermaatschappij) volgens de concerninterne taakverdeling exclusief verantwoordelijk is voor het verzamelen en verwerken van persoonsgegevens op het volledige grondgebied van de Europese Unie en dus ook in de andere lidstaat (hier: Duitsland), wanneer de beslissing betreffende de gegevensverwerking in feite door de moedermaatschappij wordt genomen?

4)

Moeten artikel 4, lid 1, onder a), en artikel 28, lid 3, van richtlijn 95/46 aldus worden uitgelegd dat wanneer de voor de verwerking verantwoordelijke een vestiging op het grondgebied van een lidstaat (hier Ierland) heeft en er op het grondgebied van een andere lidstaat (hier: Duitsland) een andere, juridisch zelfstandige vestiging is die onder meer met de verkoop van advertentieruimte is belast en van wie de activiteiten op de inwoners van deze staat zijn gericht, de in deze andere lidstaat (hier: Duitsland) bevoegde toezichthoudende autoriteit maatregelen en bevelen tot handhaving van de wetgeving inzake de bescherming van gegevens ook kan richten tot de andere vestiging (hier: in Duitsland) die volgens de concerninterne taak- en verantwoordelijkheidsverdeling niet verantwoordelijk is voor de gegevensverwerking, of kunnen maatregelen en bevelen dan slechts door de controleautoriteit van de lidstaat (hier: Ierland) op wiens grondgebied het concerninterne verantwoordelijke lichaam haar zetel heeft, worden genomen respectievelijk gegeven?

5)

Moeten artikel 4, lid 1, onder a), en artikel 28, leden 3 en 6, van richtlijn 95/46 aldus worden uitgelegd dat wanneer de controleautoriteit van een lidstaat (hier: Duitsland) krachtens artikel 28, lid 3, van richtlijn 95/46 tegen een op haar grondgebied actieve persoon of actief lichaam optreedt wegens de onzorgvuldige selectie van een bij het gegevensverwerkingsproces betrokken derde (hier: Facebook), omdat deze derde de wetgeving inzake de bescherming van gegevens schendt, de optredende controleautoriteit (hier: Duitsland) in zoverre is gebonden aan de gegevensbeschermingsrechtelijke beoordeling van de controleautoriteit van de andere lidstaat waarin de voor de gegevensverwerking verantwoordelijke derde is gevestigd (hier: Ierland), dat zij geen hiervan afwijkende juridische beoordeling mag uitvoeren, of mag de optredende controleautoriteit (hier: Duitsland) de rechtmatigheid van de gegevensverwerking door de in een andere lidstaat (hier: Ierland) gevestigde derde voorafgaand aan haar eigen optreden autonoom toetsen?

6)

Voor zover de optredende controleautoriteit (hier: Duitsland) een autonome beoordeling mag uitvoeren: moet artikel 28, lid 6, tweede volzin, van richtlijn 95/46 aldus worden uitgelegd dat deze controleautoriteit de haar krachtens artikel 28, lid 3, van richtlijn 95/46 toegewezen effectieve bevoegdheden om tegen een op haar grondgebied gevestigd persoon of lichaam op te treden wegens medeverantwoordelijkheid voor de inbreuken op de bescherming van gegevens door een in een andere lidstaat gevestigde derde alleen dan mag uitoefenen wanneer zij de controleautoriteit van deze andere lidstaat (hier: Ierland) voordien verzocht heeft haar bevoegdheden uit te oefenen?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/20

1)

Staan artikel 2 en artikel 6, leden 1 en 3, van richtlijn 2012/13/EU (1) van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2012, in de weg aan een regeling van een lidstaat, die bepaalt dat een niet in deze lidstaat verblijvende beklaagde in een strafprocedure een ontvangstgemachtigde moet aanwijzen voor de betekening van een aan hem gerichte strafbeschikking, ook wanneer de beklaagde vervolgens niet over de volledige termijn beschikt om verzet aan te tekenen tegen de strafbeschikking, en hij ook geen adres heeft waarop de strafbeschikking hem verifieerbaar kan worden medegedeeld, en de mededeling van de naam en het adres van de ontvangstgemachtigde hem de mogelijkheid biedt om deze persoon op de hoogte te houden van de plaats waar hem een strafbeschikking met ontvangstbewijs kan worden toegestuurd?

2)

Staan artikel 2, lid 1, en artikel 6, leden 1 en 3 van richtlijn 2012/13/EU van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2012 in de weg aan een regeling van een lidstaat, die bepaalt dat een niet in deze lidstaat verblijvende beklaagde in een strafprocedure een ontvangstgemachtigde moet aanwijzen voor de betekening van een aan hem gerichte strafbeschikking en dat de betekening aan een ontvangstgemachtigde als zodanig de termijn om verzet aan te tekenen doet ingaan, wanneer de beklaagde bij niet-inachtneming van de aldus berekende termijn herstel in de vorige toestand kan verlangen, waarbij het als rechtvaardiging volstaat dat de strafbeschikking hem werd doorgestuurd en hij vervolgens tijdig verzet heeft ingesteld, wanneer hij nadien door herstel in de vorige toestand dus de onverkorte verzettermijn geldend kan maken, zelfs wanneer de wet voorschrijft dat de tenuitvoerlegging van de strafbeschikking de regel is bij niet-inachtneming van de termijn?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/21

1)

Kunnen selectievedistributiestelsels voor de verkoop van luxe en prestigieuze artikelen die primair tot doel hebben het „luxe-imago” van de artikelen in stand te houden, worden beschouwd als een mededingingsfactor die verenigbaar is met artikel 101, lid 1, VWEU?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord:

Kan een algemeen verbod voor leden van een selectief distributiestelsel die actief zijn op detailhandelniveau om bij onlineverkoop naar buiten toe kenbaar derde ondernemingen in te schakelen, ongeacht of in het concrete geval de legitieme kwaliteitseisen van de producent worden geschonden, worden beschouwd als mededingingsfactor die verenigbaar is met artikel 101, lid 1, VWEU?

3)

Dient artikel 4, onder b), van verordening (EU) nr. 330/2010 (1) aldus te worden uitgelegd dat een verbod voor leden van een selectief distributiestelsel die actief zijn op detailhandelniveau om bij onlineverkoop naar buiten toe kenbaar derde ondernemingen in te schakelen, moet worden beschouwd als beperking naar strekking van de klantenkring van de detailhandelaar?

4)

Dient artikel 4, onder c), van verordening (EU) nr. 330/2010 aldus te worden uitgelegd dat een verbod voor leden van een selectief distributiestelsel die actief zijn op detailhandelniveau om bij onlineverkoop naar buiten toe kenbaar derde ondernemingen in te schakelen, moet worden beschouwd als beperking naar strekking van de passieve verkoop aan de eindgebruiker?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/21

1)

Moeten de artikelen 49 VWEU en 54 VWEU aldus worden uitgelegd, dat zij zich verzetten tegen een regionale belasting die wordt geheven op het gebruik van grote individuele winkelbedrijven met een verkoopoppervlakte van 2 500 m2 of meer wegens het effect dat deze op het grondgebied, het milieu en de binnenstedelijke winkelgebieden van die regio kunnen hebben, maar die uit hoofde van de wet is verschuldigd ongeacht of die winkelbedrijven daadwerkelijk binnen of buiten de geconsolideerde bebouwde kom zijn gelegen en in de praktijk in de meeste gevallen op ondernemingen van andere lidstaten drukt, gelet op het feit dat zij: (i) niet wordt opgelegd aan handelaren die eigenaar zijn van verschillende winkelbedrijven met een oppervlakte van minder dan 2 500 m2 elk, ongeacht de totale verkoopoppervlakte van al hun winkelbedrijven; (ii) in vrijstelling voorziet voor grote collectieve winkelbedrijven; (iii) in vrijstelling voorziet voor individuele winkelbedrijven die actief zijn op het gebied van tuinonderhoud, en de verkoop van voertuigen, bouwmaterialen, machines en industriële componenten, en (iv) van winkelbedrijven die voornamelijk meubels, sanitair en deuren en ramen verkopen en doe-het-zelf-centra slechts 40 % van de door hen verschuldigde belasting heft?

2)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat als krachtens deze bepaling verboden staatssteun moeten worden aangemerkt (i) de volledige IGEC-vrijstelling van individuele winkelbedrijven met een verkoopoppervlakte van minder dan 2 500 m2, collectieve winkelbedrijven en individuele winkelbedrijven die actief zijn op het gebied van tuinonderhoud, en de verkoop van voertuigen, bouwmaterialen, machines en industriële componenten, en (ii) de gedeeltelijke IGEC-vrijstelling van individuele winkelbedrijven die voornamelijk meubels, sanitair, en deuren en ramen verkopen en doe-het-zelf centra?

3)

Indien de bedoelde volledige en gedeeltelijke IGEC-vrijstellingen staatssteun vormen in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU, welke is dan de temporele werkingssfeer van die beslissing, gelet op het bestaan en de inhoud van de brief van de directeur Staatssteun van het DG COMP van 2 oktober 2003 aan de vertegenwoordiging van het Koninkrijk Spanje bij de Europese Unie met betrekking tot zaak CP 11/01 betreffende vermeende door de autonome gemeenschap Catalonië overeenkomstig de wet van het Catalaanse parlement toegekende steun?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/22

1)

Moeten de artikelen 49 VWEU en 54 VWEU aldus worden uitgelegd, dat zij zich verzetten tegen het bestaan van een regionale belasting die wordt geheven op grote winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van 4 000 m2 of meer wegens het effect dat deze op het grondgebied, het milieu en de binnenstedelijke winkelgebieden van die regio hebben, maar die is verschuldigd ongeacht of die winkelbedrijven binnen of buiten de geconsolideerde bebouwde kom zijn gelegen en in de meeste gevallen op ondernemingen van andere lidstaten drukt, gelet op het feit dat zij: (i) niet geldt voor de handelaren die eigenaar zijn van verschillende individuele of collectieve winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van minder dan 4 000 m2, ongeacht de totale nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van al hun winkelbedrijven, en (ii) niet wordt opgelegd aan grote individuele winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van minder dan 10 000 m2 wanneer zij uitsluitend actief zijn op het gebied van tuinonderhoud, en de verkoop van voertuigen, bouwmaterialen, machines en industriële componenten?

2)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat als krachtens deze bepaling verboden staatssteun moet worden aangemerkt, de niet-onderwerping aan de Asturiaanse IGEC van individuele of collectieve winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van minder dan 4 000 m2 en grote individuele winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van minder dan 10 000 m2 die uitsluitend actief zijn op het gebied van tuinonderhoud, en de verkoop van voertuigen, bouwmaterialen, machines en industriële componenten?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/23

1)

Moeten de artikelen 49 VWEU en 54 VWEU aldus worden uitgelegd, dat zij zich verzetten tegen het bestaan van een regionale belasting die wordt geheven op grote winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van 4 000 m2 of meer wegens het effect dat deze op het grondgebied, het milieu en de binnenstedelijke winkelgebieden van die regio hebben, maar die is verschuldigd ongeacht of die winkelbedrijven binnen of buiten de geconsolideerde bebouwde kom zijn gelegen en in de meeste gevallen op ondernemingen van andere lidstaten drukt, gelet op het feit dat zij: (i) niet geldt voor de handelaren die eigenaar zijn van verschillende individuele of collectieve winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van minder dan 4 000 m2, ongeacht de totale nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van al hun winkelbedrijven, en (ii) niet wordt opgelegd aan grote individuele winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van minder dan 10 000 m2 wanneer zij uitsluitend actief zijn op het gebied van tuinonderhoud, en de verkoop van voertuigen, bouwmaterialen, machines en industriële componenten?

2)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat als krachtens deze bepaling verboden staatssteun moet worden aangemerkt, de niet-onderwerping aan de Asturiaanse IGEC van individuele of collectieve winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van minder dan 4 000 m2 en grote individuele winkelbedrijven met een nuttige showroom- en verkoopoppervlakte van minder dan 10 000 m2 die uitsluitend actief zijn op het gebied van tuinonderhoud, en de verkoop van voertuigen, bouwmaterialen, machines en industriële componenten?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/24

1)

Moeten de artikelen 49 VWEU en 54 VWEU aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een regionale belasting die wordt geheven ter compensatie van de milieuschade als gevolg van het gebruik van voorzieningen en faciliteiten ten behoeve van de activiteiten en het verkeer waarvan sprake is bij grote winkelbedrijven met grote parkeerterreinen voor hun klanten, wanneer het gaat om een verkoopoppervlakte van meer dan 500 m2, maar die is verschuldigd ongeacht of die winkelbedrijven binnen of buiten de geconsolideerde bebouwde kom zijn gelegen en in de meeste gevallen op ondernemingen van andere lidstaten drukt, gelet op het feit dat die belasting: (i) niet wordt opgelegd aan handelaren die exploitant zijn van verschillende winkelbedrijven, ongeacht de totale verkoopoppervlakte van die winkelbedrijven, als geen daarvan een verkoopoppervlakte van meer dan 500 m2 heeft en zelfs als een of meer daarvan wel die drempel halen, maar de maatstaf van heffing niet hoger ligt dan 2 000 m2, terwijl de heffing wel geldt voor handelaren met slechts één winkelbedrijf waarvan de verkoopoppervlakte boven die drempels ligt, en (ii) voorts niet wordt opgelegd aan winkelbedrijven die zich uitsluitend bezighouden met de verkoop van machines, voertuigen, gereedschappen en industriële componenten; bouwmaterialen, sanitaire voorzieningen, en deuren en ramen, waarbij er alleen sprake is van verkoop aan de professionele markt; meubilair in individuele, traditionele en gespecialiseerde bedrijven; motorvoertuigen in dealershowrooms en reparatiebedrijven; kweekvoorzieningen voor tuinonderhoud en tuinaanleg, of motorbrandstoffen, ongeacht de verkoopoppervlakte van die winkelbedrijven?

2)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat als krachtens deze bepaling verboden staatssteun moet worden aangemerkt de omstandigheid dat de IDMGAV [milieubelasting die geldt voor grote winkelbedrijven] niet wordt geheven van winkelbedrijven die niet een verkoopoppervlakte van meer dan 500 m2 hebben of die dat wel hebben, maar waarbij de maatstaf van heffing niet hoger ligt dan 2 000 m2, en winkelbedrijven die zich uitsluitend bezighouden met de verkoop van machines, voertuigen, gereedschappen en industriële componenten; bouwmaterialen, sanitaire voorzieningen, en deuren en ramen, waarbij er alleen sprake is van verkoop aan de professionele markt; meubilair in individuele, traditionele en gespecialiseerde bedrijven; motorvoertuigen in dealershowrooms en reparatiebedrijven; kweekvoorzieningen voor tuinonderhoud en tuinaanleg, of motorbrandstoffen?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/25

1)

Moeten de artikelen 49 VWEU en 54 VWEU aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een regionale belasting die wordt geheven ter compensatie van de milieuschade als gevolg van het gebruik van voorzieningen en faciliteiten ten behoeve van de activiteiten en het verkeer waarvan sprake is bij grote winkelbedrijven met grote parkeerterreinen voor hun klanten, wanneer het gaat om een verkoopoppervlakte van meer dan 500 m2, maar die is verschuldigd ongeacht of die winkelbedrijven binnen of buiten de geconsolideerde bebouwde kom zijn gelegen en in de meeste gevallen op ondernemingen van andere lidstaten drukt, gelet op het feit dat die belasting: (i) niet wordt opgelegd aan handelaren die exploitant zijn van verschillende winkelbedrijven, ongeacht de totale verkoopoppervlakte van die winkelbedrijven, als geen daarvan een verkoopoppervlakte van meer dan 500 m2 heeft en zelfs als een of meer daarvan wel die drempel halen, maar de maatstaf van heffing niet hoger ligt dan 2 000 m2, terwijl de heffing wel geldt voor handelaren met slechts één winkelbedrijf waarvan de verkoopoppervlakte boven die drempels ligt, en (ii) voorts niet wordt opgelegd aan winkelbedrijven die zich uitsluitend bezighouden met de verkoop van machines, voertuigen, gereedschappen en industriële componenten; bouwmaterialen, sanitaire voorzieningen, en deuren en ramen, waarbij er alleen sprake is van verkoop aan de professionele markt; meubilair in individuele, traditionele en gespecialiseerde bedrijven; motorvoertuigen in dealershowrooms en reparatiebedrijven; kweekvoorzieningen voor tuinonderhoud en tuinaanleg, of motorbrandstoffen, ongeacht de verkoopoppervlakte van die winkelbedrijven?

2)

Moet artikel 107, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat als krachtens deze bepaling verboden staatssteun moet worden aangemerkt de omstandigheid dat de IDMGAV [milieubelasting die geldt voor grote winkelbedrijven] niet wordt geheven van winkelbedrijven die niet een verkoopoppervlakte van meer dan 500 m2 hebben of die dat wel hebben, maar waarbij de maatstaf van heffing niet hoger ligt dan 2 000 m2, en winkelbedrijven die zich uitsluitend bezighouden met de verkoop van machines, voertuigen, gereedschappen en industriële componenten; bouwmaterialen, sanitaire voorzieningen, en deuren en ramen, waarbij er alleen sprake is van verkoop aan de professionele markt; meubilair in individuele, traditionele en gespecialiseerde bedrijven; motorvoertuigen in dealershowrooms en reparatiebedrijven; kweekvoorzieningen voor tuinonderhoud en tuinaanleg, of motorbrandstoffen?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/25

—

de beschikking van het Gerecht van de Europese Unie van 16 februari 2016 in zaak T-296/15, Industrias Químicas del Vallés, S.A. (IQV)/Europese Commissie vernietigen;

—

IQV’s beroep tot nietigverklaring van uitvoeringsverordening (EU) 2015/408 van de Commissie (1) ontvankelijk verklaren;

—

de zaak terugverwijzen naar het Gerecht van de Europese Unie voor afdoening in zaak T-296/15;

—

de Europese Commissie verwijzen in de kosten van de onderhavige procedure.

(i)

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door in de bestreden beschikking te oordelen dat de litigieuze verordening een regelgevingshandeling is die ten aanzien van thans rekwirante uitvoeringsmaatregelen omvat in de zin van artikel 263, lid 4, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie.

(ii)

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door in de bestreden beschikking te oordelen dat de omstandigheid dat het tegen de litigieuze verordening ingestelde beroep niet-ontvankelijk was, niet tot gevolg had dat IQV geen effectieve rechterlijke bescherming genoot.

(iii)

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door in de bestreden beschikking te oordelen dat IQV niet individueel werd geraakt door de litigieuze verordening.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/26

1)

Is het, gezien artikel 11, C, lid 1, en artikel 20, lid 1, onder b), tweede alinea, van richtlijn 77/388/EEG (1) met betrekking tot de verlaging van de maatstaf voor heffing en de herziening van de voor de belaste handelingen in rekening gebrachte btw in geval van gehele of gedeeltelijke niet-betaling van de door partijen vastgestelde tegenprestatie, in overeenstemming met de in het VWEU verankerde beginselen van evenredigheid en doeltreffendheid en het beginsel van neutraliteit dat de toepassing van de btw beheerst, dat beperkingen worden gesteld die het de belastingplichtige onmogelijk of uiterst moeilijk maken – ook in termen van termijnen in verband met de onvoorzienbare duur van een faillissementsprocedure – om de belasting betreffende de geheel of gedeeltelijk niet-betaalde tegenprestatie terug te vorderen?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord: is een bepaling als artikel 26, lid 2, van DPR 633/1972, in de versie die van kracht was vóór de wijzigingen bij artikel 1, leden 126 en 127, van wet nr. 208 van 28 december 2015, waarbij het recht op terugvordering van de belasting ondergeschikt wordt gemaakt aan de levering van het bewijs dat eerst tevergeefs insolventieprocedures zijn ingesteld, te weten, volgens de rechtspraak en de praktijk van de belastingautoriteiten van de lidstaat van de Unie, uitsluitend na de vruchteloze afsluitende verdeling van de boedel of, bij gebreke daaraan, na de onaantastbaarheid van de beslissing tot beëindiging van het faillissement, ook wanneer deze handelingen redelijkerwijs onrendabel zijn gezien de hoogte van het krediet, de vooruitzichten op terugvordering daarvan en de kosten van de insolventieprocedures en gelet op het feit dat het jaren kan duren voordat aan deze voorwaarden is voldaan, verenigbaar met de bovenstaande beginselen?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/27

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/28

1)

Moet artikel 96, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat het van toepassing kan zijn op prijzen en voorwaarden die door een lidstaat zijn opgelegd aan de exploitanten van taxidiensten wanneer (a) tijdens de betrokken taxiritten slechts uitzonderlijk de nationale grenzen worden overschreden, (b) een belangrijk deel van de klanten van de betrokken taxi’s bestaat uit staatsburgers van de Europese Unie of personen die in de Europese Unie verblijven, en die geen staatsburger van de betrokken lidstaat zijn of personen zijn in de betrokken lidstaat verblijven en (c) in de concrete omstandigheden van de zaak, de betrokken taxiritten voor de passagier vaak slechts een etappe zijn in een langere reis waarvan het vertrekpunt of de eindbestemming in een ander land van de Unie dan de betrokken lidstaat ligt?

2)

Moet artikel 96, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat het van toepassing kan zijn op exploitatievoorwaarden die niet de tariefvoorwaarden en de voorwaarden voor het verkrijgen van een vergunning voor het verrichten van de betrokken vervoersactiviteit zijn, zoals in de onderhavige zaak een verbod voor de exploitanten van taxi’s om individuele plaatsen in plaats van het hele voertuig ter beschikking te stellen en een verbod voor die exploitanten om zelf de bestemming van een aan de klant aangeboden rit te bepalen, wat erop neerkomt dat deze exploitanten wordt belet klanten met dezelfde bestemming te groeperen?

3)

Moet artikel 96, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat het, behoudens machtiging van de Commissie, maatregelen van hetzelfde soort als de in de tweede vraag bedoelde maatregelen verbiedt (a) die, naast andere doelstellingen, algemeen tot doel hebben, de exploitanten van taxi’s te beschermen tegen de concurrentie van bedrijven die voertuigen met chauffeur verhuren, en (b) die in de concrete omstandigheden van de zaak specifiek tot gevolg hebben dat exploitanten van bussen tegen de concurrentie van exploitanten van taxi’s worden beschermd?

4)

Moet artikel 96, lid 1, VWEU aldus worden uitgelegd dat het, behoudens machtiging van de Commissie, een maatregel verbiedt die de exploitanten van taxi’s verbiedt klanten te ronselen, wanneer die maatregel in de concrete omstandigheden van de zaak tot gevolg heeft dat hun mogelijkheden voor het verwerven van klanten van een concurrerende busdienst worden beperkt?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/29

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/29

1)

Dient artikel 31, lid 4, van het Verdrag van Montreal aldus te worden uitgelegd dat voor het behoud van de rechtsvordering, het protest niet alleen tijdig, maar ook schriftelijk in de zin van artikel 31, lid 3, wordt gedaan?

2)

Indien voor het behoud van de rechtsvordering is vereist dat het tijdige protest in schriftelijke vorm wordt gedaan, dient artikel 31, lid 3, van het Verdrag van Montreal dan aldus te worden uitgelegd dat aan het vereiste van schriftelijke vorm kan worden voldaan met elektronische middelen, daaronder begrepen registratie van de gemelde schade in het informatiesysteem van de vervoerder?

3)

Staat het Verdrag van Montreal in de weg aan een uitlegging volgens welke aan het vereiste inzake schriftelijke vorm wordt geacht te zijn voldaan wanneer een vertegenwoordiger van de luchtvaartmaatschappij, met medeweten van de passagier, de schadeaangifte/het protest in schriftelijke vorm, op papier of elektronisch, in het systeem van de vervoerder opneemt?

4)

Worden in artikel 31 van het Verdrag van Montreal andere inhoudelijke eisen aan het protest gesteld dan dat de vervoerder in kennis wordt gesteld van de veroorzaakte schade?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/30

1)

Moet artikel 296, lid 2, van richtlijn 2006/112/EG (1) van de Raad, dat deel uitmaakt van de gemeenschappelijke forfaitaire regeling voor landbouwproducenten zoals vervat in hoofdstuk 2 van titel XII van die richtlijn, aldus worden uitgelegd dat daarin een uitputtende regeling is neergelegd voor de gevallen waarin een lidstaat een landbouwproducent mag uitsluiten van de gemeenschappelijke forfaitaire regeling voor landbouwproducenten? In het bijzonder wordt het volgende gevraagd:

2)

Hoe dient het begrip „categorieën landbouwproducenten” in artikel 296, lid 2, van richtlijn 2006/112/EG te worden uitgelegd? In het bijzonder wordt gevraagd:

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/31

1)

Hebben de verwijzingen naar „Marokko” in de artikelen 9, 17 en 94 van de Euro-mediterrane Overeenkomst waarbij een associatie tot stand wordt gebracht tussen de Europese Gemeenschappen en hun lidstaten, enerzijds, en het Koninkrijk Marokko, anderzijds (PB 2000, L 70, blz. 2) („associatieovereenkomst”), goedgekeurd bij besluit 2000/204/EG (1), EGKS van de Raad en de Commissie, en in Protocol nr. 4 bij deze overeenkomst, enkel betrekking op het soevereine grondgebied van Marokko, zoals dat is erkend door de Verenigde Naties en de Europese Unie („EU”), waardoor is uitgesloten dat producten die afkomstig zijn uit de Westelijke Sahara bij invoer in de EU overeenkomstig de associatieovereenkomst met vrijstelling van douanerechten worden toegelaten?

2)

Indien producten die afkomstig zijn uit de Westelijke Sahara bij invoer in de EU overeenkomstig de associatieovereenkomst met vrijstelling van douanerechten worden toegelaten, is de associatieovereenkomst dan geldig, gelet op het vereiste krachtens artikel 3, lid 5, van het Verdrag betreffende de Europese Unie om bij te dragen tot de eerbiediging van belangrijke beginselen van internationaal recht en de inachtneming van de beginselen van het Handvest van de Verenigde Naties, en gelet op de vraag in hoeverre de associatieovereenkomst ten gunste van en namens het Saharawivolk overeenkomstig diens wensen is gesloten, en/of in overleg met diens erkende vertegenwoordigers?

3)

Is de Partnerschapsovereenkomst inzake visserij tussen de EU en het Koninkrijk Marokko (zoals goedgekeurd en uitgevoerd bij verordening nr. 764/2006 (2) van de Raad, besluit 2013/785/EU (3) van de Raad en verordening nr. 1270/2013 (4) van de Raad) geldig, gelet op het vereiste krachtens artikel 3, lid 5, van het Verdrag betreffende de Europese Unie om bij te dragen tot de eerbiediging van belangrijke beginselen van internationaal recht en de inachtneming van de beginselen van het Handvest van de Verenigde Naties, en gelet op de vraag in hoeverre de Partnerschapsovereenkomst ten gunste van en namens het Saharawivolk overeenkomstig diens wensen is gesloten, en/of in overleg met diens erkende vertegenwoordigers?

4)

Is verzoeker gerechtigd om de geldigheid van EU-handelingen te betwisten op grond van vermeende schending van internationaal recht door de EU, in het bijzonder gelet op:

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/32

1)

Als de Evp-bepalingen in de richtlijn (1) alleen betrekking hebben op het vrije verkeer van goederen, kunnen zij dan niettemin van toepassing zijn op Gibraltar op grond van het feit dat zij geen betrekking hebben op een commerciële of handelstransactie en derhalve buiten de werkingssfeer vallen van de op grond van de toetredingsakte van 1972 aan Gibraltar toegekende derogaties?

2)

Zijn de bepalingen van de richtlijn met betrekking tot de Evp, wat jagers en sportschutters betreft, op Gibraltar van toepassing op grond van het feit dat zij betrekking hebben op het vrije verkeer van diensten?

3)

Zijn de bepalingen van de richtlijn met betrekking tot de Evp, wat jagers en sportschutters betreft, ongeldig op grond van het feit dat zij betrekking hebben op het vrije verkeer van personen en daarom niet op de juiste rechtsgrondslag zijn vastgesteld?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/33

—

de bestreden beschikking vernietigen, waar nodig met vaststelling van de volle procesbevoegdheid van rekwiranten;

—

de Commissie in de kosten verwijzen.

1.

Eerste middel: Onjuiste rechtsopvatting. Onjuiste beoordeling van de relevante feiten. Niet-afdoende en onjuiste motivering betreffende de punten 12 tot en met 22 van de bestreden beschikking

De bestreden beschikking gaat uit van de onjuiste veronderstelling dat rekwiranten hebben geconcludeerd tot nietigverklaring van het volledige uitvoeringsbesluit (EU) 2015/789 van de Commissie van 18 mei 2015 betreffende maatregelen om het binnenbrengen en de verspreiding in de Unie van Xylella fastidiosa (Wells et al.) te voorkomen (PB L 125, blz. 36), in plaats van, zoals het geval is, enkel de specifieke delen als vermeld in het inleidend verzoekschrift en in de memorie van repliek op de door de Commissie opgeworpen exceptie van niet-ontvankelijkheid.

2.

Tweede middel: Onjuiste rechtsopvatting. Onjuiste beoordeling van de relevante feiten. Niet-afdoende, tegenstrijdige en onjuiste motivering

De bestreden beschikking verklaart ten onrechte dat het besluit van de Commissie uitvoeringsmaatregelen van de Italiaanse Staat oplegt met betrekking tot de afbakening van het met Xylella fastidiosa besmette gebied. Die bewering wordt ontkracht door de onbetwiste omstandigheid dat het besluit de hele bestuurlijke provincie Lecce, die gebiedsgrenzen heeft die al op de kaart staan, zonder uitzondering als besmet gebied kwalificeert.

3.

Derde middel: Onwettigheid van punt 25, ook gelezen in samenhang met punt 21 van de bestreden beschikking: tegenstrijdige, onjuiste en kennelijk ongegronde motivering

Volgens de door het Gerecht in punt 21 van de bestreden beschikking aangevoerde motivering moet worden uitgegaan van de situatie van de persoon die het recht op beroep geldend maakt, teneinde te beoordelen of een regelgevingshandeling uitvoeringsmaatregelen met zich brengt. Het Gerecht is in het daaropvolgende punt 25 afgeweken van dat interpretatiecriterium door ontkennend te antwoorden op de prealabele vraag of rekwiranten procesbevoegdheid bezaten.

4.

Vierde middel: Onjuiste rechtsopvatting. Onjuiste beoordeling van de relevante feiten. Niet-afdoende, tegenstrijdige en onjuiste motivering

Het Gerecht oordeelt enerzijds dat het Italiaanse ministerie van Landbouw bij decreet maatregelen heeft vastgesteld tot uitvoering van de artikelen 4, 6 en 8 van het besluit van de Commissie, en stelt anderzijds vast dat bepaalde maatregelen van het besluit van de Commissie niet in dat decreet zijn opgenomen, wat tegenstrijdig is.

5.

Vijfde middel: Onjuiste rechtsopvatting. Onjuiste beoordeling van de relevante feiten. Niet-afdoende, tegenstrijdige en onjuiste motivering

In punt 24 van de bestreden beschikking wordt voorbijgegaan aan de werkelijke inhoud van het inleidende verzoekschrift, waarbij artikel 6, lid 4, en artikel 7, lid 4, van het besluit worden bestreden, met betrekking tot de verplichting tot toepassing van fytosanitaire behandelingen die verboden zijn in de biologische landbouw, een verplichting die vervat zit in een maatregel die geen uitvoeringshandelingen behoeft, welke rechtstreeks bindend is voor rekwiranten, die daardoor hun biologisch certificering zouden verliezen.

6.

Zesde middel: Onjuiste rechtsopvatting. Onjuiste beoordeling van de relevante feiten. Niet-afdoende, tegenstrijdige en onjuiste motivering

In de punten 33 en 34 van de bestreden beschikking wordt geen rekening gehouden met het in de procedure overgelegde schriftelijke bewijs van de individuele schade die rekwiranten lijden wegens de bestreden maatregelen.

7.

Zevende middel: Onjuiste rechtsopvatting. Verzuim om te beslissen inzake de directe schade als gevolg van de bestreden maatregelen

Het Gerecht heeft verzuimd zich uit te spreken over het objectief bestaan van directe schade die rekwiranten ondervinden wegens de bestreden maatregelen van de Commissie, welke maatregelen geen uitvoeringshandelingen behoeven.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/35

1)

Moet artikel 146, lid 1, onder e), van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde (1) aldus worden uitgelegd dat slechts vrijstelling wordt verleend wanneer er tussen de dienstverrichter en de ontvanger of afzender van de goederen sprake is van een rechtstreeks juridisch verband of een onderlinge contractuele relatie?

2)

Aan welke criteria moet het in die bepaling genoemde rechtstreeks verband voldoen zodat een met de invoer of uitvoer van goederen verband houdende dienst wordt vrijgesteld?

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/35

—

het arrest van het Gerecht (Tweede kamer) van 16 maart 2016 in de zaak Frucona Košice/Commissie (T-103/14), dat op dezelfde dag ter kennis is gebracht van de Commissie, vernietigen;

—

zelf uitspraak doen op het beroep in eerste aanleg en dit beroep ongegrond verklaren;

—

de andere partij in de procedure (verzoekster in eerste aanleg) verwijzen in de kosten.

—

het arrest van het Gerecht (Tweede kamer) van 16 maart 2016 in de zaak Frucona Košice/Commissie (T-103/14), dat op dezelfde dag ter kennis is gebracht van de Commissie, vernietigen;

—

de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuw onderzoek van het tweede, en in zoverre nodig het derde en het vierde, middel in eerste aanleg;

—

de beslissing omtrent de kosten van de procedure in eerste aanleg en in hogere voorziening aanhouden.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/36

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/37

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/37

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/38

1)

De beroepen worden verworpen.

2)

Moreda-Riviere Trefilerías, SA, Trefilerías Quijano, SA, Trenzas y Cables de Acero PSC, SL en Global Steel Wire, SA worden verwezen in de kosten.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/39

1)

Het beroep wordt deels kennelijk niet-ontvankelijk en deels kennelijk rechtens ongegrond verklaard.

2)

Stagecoach Group plc wordt verwezen in de kosten.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/39

1)

Het verzoek tot intrekking van de beschikking van 1 september 2015, Pari Pharma/EMA (T-235/15 R, EU:T:2015:587), wordt afgewezen.

2)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/40

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Volkswagen AG wordt verwezen in de kosten.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/41

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Syndial SpA – Attività Diversificate wordt verwezen in haar eigen kosten en in die van de Europese Commissie.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/41

—

het beroep ontvankelijk verklaren;

—

artikel 1 van uitvoeringsbesluit (EU) 2016/176 van de Commissie van 9 februari 2016 tot beëindiging van de antidumpingprocedure betreffende de invoer van wijnsteenzuur van oorsprong uit de Volksrepubliek China en geproduceerd door Hangzhou Bioking Biochemical Engineering Co. Ltd, nietig verklaren wegens kennelijk onjuiste beoordelingen van de feiten en van het recht, die de maatregel aantasten, en schending van artikel 3, leden 2, 3 en 5, en van artikel 17, lid 1, van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad van 30 november 2009 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Gemeenschap;

—

de Commissie in de kosten verwijzen.

1.

Eerste middel: kennelijk onjuiste beoordeling en inschatting van de feiten, doordat de Commissie een niet-representatief staal van producenten van de Europese Unie heeft geselecteerd teneinde de schade te evalueren en daardoor artikel 3, leden 2, 3 en 5, en artikel 17, lid 1, van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad van 30 november 2009 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Gemeenschap heeft geschonden, door ten onrechte ervan uit te gaan dat het criterium van de grootste verkoopvolumes van de Unie voldoende was om een representatief staal te verkrijgen.

2.

Tweede middel: kennelijk verkeerde beoordeling en inschatting van de feiten, door de Commissie, bij haar evaluatie van de gevolgen van de import met dumping op de economische situatie van de industrie van de Unie, waardoor de Commissie artikel 3, leden 2, 3 en 5, en artikel 17, lid 1, van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad van 30 november 2009 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Gemeenschap, heeft geschonden.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/42

—

het beroep ontvankelijk verklaren;

—

uitvoeringsverordening (EU) 2016/223 van de Commissie van 17 februari 2016 tot vaststelling van een procedure voor de beoordeling van bepaalde verzoeken om behandeling als marktgerichte onderneming en verzoeken om individuele behandeling van producenten-exporteurs uit China en Vietnam en tot uitvoering van het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie in de gevoegde zaken C-659/13 en C-34/14 nietig verklaren;

—

de Europese Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: de Europese Commissie heeft het in artikel 5, leden 1 en 2, VEU neergelegde beginsel van bevoegdheidstoedeling geschonden door een onjuiste rechtsgrondslag te kiezen.

2.

Tweede middel: de Europese Commissie heeft artikel 266 VWEU geschonden door niet de nodige maatregelen vast te stellen ter uitvoering van het arrest van het Hof van Justitie in de zaak C & J Clark International, C-659/13 en C-34/14, EU:C:2016:74.

3.

Derde middel: de Europese Commissie heeft artikel 5, leden 1 en 4, VEU geschonden door een handeling vast te stellen die verder gaat dan noodzakelijk is om het nagestreefde doel te verwezenlijken.

4.

Vierde middel: de Europese Commissie heeft haar bevoegdheden misbruikt door haar bevoegdheden te gebruiken met een ander doel dan dat waarvoor zij zijn verleend.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/43

—

het besluit van de Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming van 18 maart 2016 tot afwijzing van het door de verzoekende partij ingediende verzoek tot herziening van het besluit van de toezichthouder van 8 december 2015 nietig verklaren en buiten toepassing laten, alsmede de Europese Ombudsman gelasten de huidige of toekomstige verwerking te beëindigen van persoonsgegevens die zijn opgenomen in een door de verzoekende partij gesloten overeenkomst;

—

de Europese Ombudsman gelasten geen persoonsgegevens van de verzoekende partij of gegevens die identificatie mogelijk maken openbaar te maken, en met name gelasten dat de Europese Ombudsman nergens vermeldt welke functie de verzoekende partij heeft bekleed;

—

de Europese Ombudsman gelasten het recht van de verzoekende partij om zich te verzetten tegen het verwerken van de haar betreffende persoonsgegevens in de procedure Own Initiative Inquiry 2/2014 of in enige andere procedure met hetzelfde doel waarbij deze partij mogelijkerwijs betrokken is, strikt in acht te nemen en ten volle te waarborgen;

—

de Europese Toezichthouder voor gegevensbescherming verwijzen in de kosten.

1.

De werkzaamheden van de verzoekende partij, de door de Commissie gevolgde procedure bij het verlenen van toestemming voor de te verrichten werkzaamheden na beëindiging van haar functie als lid van de Commissie, het eerste door de Europese Ombudsman uitgevoerde onderzoek naar die toestemming en de heropening van het onderzoek door de nieuwe Europese Ombudsman, alsmede diens voornemen tot openbaarmaking van persoonsgegevens van de verzoekende partij die identificatie direct of indirect mogelijk maken, zijn door de verwerende partij niet terdege beoordeeld, gelet op de regelgeving en jurisprudentie die van toepassing zijn op de besluiten van de Europese Ombudsman.

2.

De anonieme inzameling van gegevens maakt het niet mogelijk om de vereiste traceerbaarheid te waarborgen, zodat nagegaan kan worden of de gegevensverwerking door de Europese Ombudsman rechtmatig is, aangezien de gegevens anoniem zijn verkregen en onrechtmatig zijn verwerkt.

3.

De verwerking van de gegevens waarop de onderhavige procedure betrekking heeft, moet volgens de verzoekende partij worden aangemerkt als te vergaand, ongeschikt en irrelevant voor het doel waarvoor de gegevens zijn ingezameld, ook al is dit anoniem gebeurd. De aangegane overeenkomst ziet enkel en alleen op de verhouding tussen de verzoekende partij en een privéonderneming, een en ander nadat de verzoekende partij haar functie als lid van de Commissie heeft beëindigd en zonder dat de overeenkomst betrekking heeft op de in de Commissie beklede functie.

4.

Er zijn geen nieuwe gegevens of feiten die de verwerking en openbaarmaking rechtvaardigen van de persoonsgegevens van de verzoekende partij, welke gegevens bovendien zijn aangemerkt als vertrouwelijk in het eerste onderzoek van de vorige Europese Ombudsman. Een andere behandeling van de aan de orde zijnde gegevens heeft geen juridische grondslag en is op geen enkel moment onderbouwd door de Europese Ombudsman.

5.

De openbaarmaking van de persoonsgegevens in de onderhavige zaak draagt geenszins bij aan een beter onderzoek aangezien de Europese Ombudsman een onderzoek kan instellen naar de toestemming die aan de verzoekende partij is verleend om in de particuliere sector te gaan werken, zonder daarbij gebruik te maken van gegevens over haar privéleven en met name over te gaan tot openbaarmaking daarvan.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/44

—

verweerster veroordelen tot betaling aan CSJU van een bedrag van 60 000,00 EUR in verband met subsidieovereenkomst nr. 287071 „BiMed – Bicarbonate media blasting for paint-varnish removal and dry surface treatment”, alsmede een bedrag van 3 600,00 EUR als vertragingsrente, berekend op basis van een percentage van 3,65 % over de periode van 12 september 2014 tot en met 3 mei 2016; en

—

verweerster verwijzen in de proceskosten.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/45

—

het besluit van de Europese Commissie van 2 maart 2016, C(2016)1449 final, betreffende een verzoek om opheffing van immuniteit, met uitzondering van artikel 1, lid 2, nietig verklaren;

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan schendingen van het recht en kennelijke beoordelingsfouten die de Europese Commissie heeft begaan. Het bestreden besluit is niet in overeenstemming met de juridische criteria die de opheffing van immuniteit van de directeur-generaal van het Europees Bureau voor fraudebestrijding (OLAF) beheersen, en is gebaseerd op een kennelijk onjuiste lezing van de stukken van het dossier. Bovendien wordt in het bestreden besluit het belang van de Unie onjuist beoordeeld en doet het besluit afbreuk aan de onafhankelijkheid van de directeur-generaal van het OLAF.

2.

Tweede middel, ontleend aan schendingen van het recht en een onzuiver besluitvormingsproces.

3.

Derde middel, ontleend aan schending van de motiveringsplicht.

4.

Vierde middel, ontleend aan schending van het beginsel van loyalr samenwerking en van procedurele waarborgen.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/46

—

de bestreden beslissing vernietigen;

—

bijgevolg oppositie nr. B1697179 afwijzen en de inschrijving van het betrokken merk toestaan voor de aangevraagde diensten van de klassen 35, 38 en 41;

—

het EUIPO en de overige interveniënten verwijzen in de kosten van deze procedure indien zij verweer voeren en in het ongelijk worden gesteld.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/47

—

het arrest van de Tweede kamer van het Gerecht voor ambtenarenzaken van 18 maart 2016 in zaak F-23/15, Kerstens/Commissie, te vernietigen;

—

de zaak terug te verwijzen naar het Gerecht voor ambtenarenzaken van de Europese Unie;

—

de verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: onjuiste opvatting van de feiten en van de bewijselementen alsmede tegenstrijdige motivering, voor wat betreft het ontbreken van een rapport van het administratieve onderzoek in de zin van de artikelen 2 tot en met 4 van de algemene uitvoeringsbepalingen voor het houden van administratieve onderzoeken en tuchtprocedures van 2004 (hierna: „AUB 2004”).

2.

Tweede middel: onjuiste rechtsopvatting in verband met het ontbreken van nietigverklaring van een tuchtrechtelijk besluit dat niet is gebaseerd op een rapport van een administratief onderzoek in de zin van de AUB 2004.

3.

Derde middel: tegenstrijdigheid in de rechtsoverwegingen van het arrest, niet-nakoming van de motiveringsplicht, verkeerde opvatting van de feiten en de bewijselementen, schending van artikel 4, lid 4, van de AUB 2004, van artikel 91 van het Statuut en van het beginsel van scheiding van macht van de gerechtelijke en de administratieve instanties, schending van het verbod om ultra petita te beslissen en van de beginselen van hoor en wederhoor en non-discriminatie, alsmede een verkeerde rechtsopvatting, gelet op het onderzoek van het Gerecht voor ambtenarenzaken van de gevolgen van de onregelmatigheden van de Commissie.

4.

Vierde middel: verkeerde rechtsopvatting en schending van het beginsel van hoor en wederhoor in verband met de onjuiste uitlegging van artikel 24 van het Statuut en van artikel 10 van bijlage IX bij het Statuut.

5.

Vijfde, subsidiair aangevoerde middel: onjuiste opvatting van de feiten en van de bewijselementen, niet-nakoming van de motiveringsplicht en een onjuiste rechtsopvatting, gelet op het beginsel van eerbiediging van de redelijke termijn op tuchtrechtelijk gebied.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/48

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

nietigverklaring van het betrokken merk, subsidiair nietigverklaring van het betrokken merk voor organisatorische voorbereiding van bouwplannen op het gebied van duurzame energie, met name windkrachtcentrales en windmolenparken, van klasse 35, diensten van een bouwheer bij de realisering van projecten op het gebied van duurzame energie, met name windkrachtcentrales en windmolenparken; reparatie en onderhoud van windkrachtcentrales, van klasse 37, alsook technische projectplanning op het gebied van energievoorziening; technische projectplanning op het gebied van duurzame energie, met name windkrachtcentrales en windmolenparken; ingenieursdiensten op het gebied van duurzame energie, met name op het gebied van windkrachtcentrales; opstellen van technische en wetenschappelijke expertises, van klasse 42;

—

verwijzing van verweerder in de kosten.

—

schending van artikel 52, lid 1, onder a), juncto artikel 7, lid 1, onder b) en c), van verordening nr. 207/2009.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/48

—

nietig verklaren besluit D (2016)14480 van 27 mei 2016 van het Directoraat-Generaal Infrastructuur en Logistiek van het Europees Parlement waarbij de offerte van de tijdelijke vereniging „ELECTRO KAD”, samengesteld uit de ondernemingen SOLELEC SA, MANNELLI & ASSOCIÉS SA, PAUL WAGNER & FILS SA en SOCOM SA, voor perceel 75 „elektriciteit – sterkstroom”, op 14 januari 2016 ingediend in het kader van de oproep tot inschrijving INLO-D-UPIL-T-15-AO6 betreffende het project voor de uitbreiding en modernisering van Konrad Adenauer-gebouw te Luxemburg, terzijde is gelegd en de opdracht aan een andere inschrijver is gegund;

—

de overlegging gelasten van de documenten van het aanbestedingsdossier waarin van de contacten die tussen het Parlement en de inschrijvers hebben plaatsgevonden aantekeningen zijn gemaakt overeenkomstig artikel 160, lid 3, van gedelegeerde verordening (EU) nr. 1268/2012 van de Commissie van 29 oktober 2012 houdende uitvoeringsvoorschriften voor verordening (EU, Euratom) nr. 966/2012 van het Europees Parlement en de Raad tot vaststelling van de financiële regels van toepassing op de algemene begroting van de Unie en tot intrekking van verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de Raad;

—

verweerder in de kosten verwijzen.

1.

Eerste middel: de tijdelijke vereniging waaraan de opdracht is gegund voldoet niet aan de selectiecriteria doordat een van de leden ervan niet voor de volle duur van de werkzaamheden rechtspersoonlijkheid heeft en de tijdelijke vereniging waaraan de opdracht is gegund niet de in het bestek opgesomde referenties betreffende haar vakbekwaamheid en vakkundigheid heeft kunnen overleggen.

2.

Tweede middel: niet-eerbiediging van de gunningscriteria. Vergelijking van de door verzoeksters ingediende offerte met de offerte van de tijdelijke vereniging waaraan de opdracht is gegund toont aan deze laatste offerte abnormaal laag is, hetgeen voor verweerder reden had moeten zijn om die offerte terzijde te leggen en de opdracht aan verzoeksters te gunnen.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/49

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten van de procedure.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 7, lid 1, onder c), van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 7, lid 2, van verordening nr. 207/2009.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/50

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten van deze procedure – met name de kosten voor het verzoekschrift alsook de verdere kosten voor een eventuele mondelinge behandeling en reiskosten – en in de kosten van de procedure voor de kamer van beroep.

—

schending van artikel 6, leden 1 en 3, van verordening nr. 6/2002.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/51

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in verzoeksters kosten van de onderhavige procedure, daaronder begrepen de kosten van de beroeps- en oppositieprocedure;

—

verwijzing van het EUIPO en interveniënte in hun eigen kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/52

1)

Er behoeft geen uitspraak te worden gedaan over het beroep in zaak F-108/12, Verile/Commissie.

2)

Verile en de Europese Commissie dragen elk hun eigen kosten.

18.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 260/52

1)

Het beroep van Massoulié wordt kennelijk niet-ontvankelijk verklaard.

2)

Massoulié draagt zijn eigen kosten en wordt verwezen in de kosten van het Europees Parlement.