12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/1

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/2

1)

Artikel 18 VWEU, waarin het algemene verbod van discriminatie op grond van nationaliteit is neergelegd, is van toepassing op een situatie als die van het hoofdgeding, waarin een lidstaat bepaalt dat een luchtvaartmaatschappij die over een door een andere lidstaat verleende exploitatievergunning beschikt, niet-geregelde privévluchten vanuit derde landen naar eerstgenoemde lidstaat slechts mag uitvoeren indien zij van deze lidstaat een vergunning heeft verkregen om zijn luchtruim binnen te vliegen, terwijl diezelfde lidstaat een dergelijke vergunning niet verlangt van luchtvaartmaatschappijen die beschikken over een door hem verleende exploitatievergunning.

2)

Artikel 18 VWEU moet aldus worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een wettelijke regeling van een lidstaat die op straffe van een geldboete voorschrijft dat een luchtvaartmaatschappij die over een in een andere lidstaat verleende exploitatievergunning beschikt, niet-geregelde privévluchten vanuit derde landen naar eerstgenoemde lidstaat slechts mag uitvoeren indien zij van deze lidstaat een vergunning heeft verkregen om zijn luchtruim binnen te vliegen, terwijl een dergelijke vergunning niet wordt verlangd van luchtvaartmaatschappijen die beschikken over een door eerstgenoemde lidstaat verleende exploitatievergunning, en die voorts bepaalt dat die vergunning enkel wordt verleend indien een verklaring wordt overgelegd waaruit blijkt dat de luchtvaartmaatschappijen waaraan door eerstgenoemde staat een exploitatievergunning is verleend, niet bereid of niet in staat zijn om de betrokken vluchten uit te voeren.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/3

1)

Door de registratie op haar grondgebied van nieuwe of eerder in een andere lidstaat geregistreerde personenauto’s met een aan de rechterkant geplaatste stuurinrichting afhankelijk te stellen van de verplaatsing van het stuur naar de linkerkant, is de Republiek Polen de verplichtingen niet nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 2 bis van richtlijn 70/311/EEG van de Raad van 8 juni 1970 inzake de onderlinge aanpassing van de wetgevingen van de lidstaten betreffende de stuurinrichtingen van motorvoertuigen en aanhangwagens daarvan, artikel 4, lid 3, van richtlijn 2007/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van 5 september 2007 tot vaststelling van een kader voor de goedkeuring van motorvoertuigen en aanhangwagens daarvan en van systemen, onderdelen en technische eenheden die voor dergelijke voertuigen zijn bestemd (kaderrichtlijn) en artikel 34 VWEU.

2)

De Republiek Polen wordt verwezen in de kosten.

3)

De Republiek Litouwen zal haar eigen kosten dragen.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/4

1)

Door de registratie te verbieden van personenauto’s met een aan de rechterkant geplaatst stuur en/of door de registratie van nieuwe of eerder in een andere lidstaat geregistreerde personenauto’s met een aan de rechterkant geplaatste stuurinrichting afhankelijk te stellen van de verplaatsing van het stuur naar de linkerkant, is de Republiek Litouwen de verplichtingen niet nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 2 bis van richtlijn 70/311/EEG van de Raad van 8 juni 1970 inzake de onderlinge aanpassing van de wetgevingen van de lidstaten betreffende de stuurinrichtingen van motorvoertuigen en aanhangwagens daarvan, artikel 4, lid 3, van richtlijn 2007/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van 5 september 2007 tot vaststelling van een kader voor de goedkeuring van motorvoertuigen en aanhangwagens daarvan en van systemen, onderdelen en technische eenheden die voor dergelijke voertuigen zijn bestemd (kaderrichtlijn) en artikel 34 VWEU.

2)

De Republiek Litouwen wordt verwezen in de kosten.

3)

De Republiek Estland, de Republiek Letland en de Republiek Polen zullen elk hun eigen kosten dragen.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/5

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/6

1)

Richtlijn 92/85/EEG van de Raad van 19 oktober 1992 inzake de tenuitvoerlegging van maatregelen ter bevordering van de verbetering van de veiligheid en de gezondheid op het werk van werkneemsters tijdens de zwangerschap, na de bevalling en tijdens de lactatie (tiende bijzondere richtlijn in de zin van artikel 16, lid 1, van richtlijn 89/391/EEG) moet in die zin worden uitgelegd dat de lidstaten niet gehouden zijn bevallingsverlof uit hoofde van artikel 8 van deze richtlijn toe te kennen aan een werkneemster in haar hoedanigheid van wensmoeder die een kind heeft gekregen dankzij een draagmoederschapsovereenkomst, ook niet wanneer zij dat kind na de geboorte eventueel borstvoeding geeft of het daadwerkelijk borstvoeding geeft.

2)

Artikel 14 van richtlijn 2006/54/EG van het Europees Parlement en de Raad van 5 juli 2006 betreffende de toepassing van het beginsel van gelijke kansen en gelijke behandeling van mannen en vrouwen in arbeid en beroep, juncto artikel 2, leden 1, sub a en b, en 2, sub c, van deze richtlijn, moet in die zin worden uitgelegd dat het feit dat een werkgever weigert bevallingsverlof toe te kennen aan een wensmoeder die een kind heeft gekregen dankzij een draagmoederschapsovereenkomst, geen discriminatie op grond van geslacht vormt.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/7

1)

Richtlijn 2006/54/EG van het Europees Parlement en de Raad van 5 juli 2006 betreffende de toepassing van het beginsel van gelijke kansen en gelijke behandeling van mannen en vrouwen in arbeid en beroep, in het bijzonder de artikelen 4 en 14 daarvan, moet aldus worden uitgelegd dat geen sprake is van discriminatie op grond van geslacht wanneer aan een werkneemster die als wensmoeder een kind heeft gekregen dankzij een draagmoederschapsovereenkomst geen aan zwangerschaps- en bevallingsverlof gelijkwaardig betaald verlof wordt toegekend.

De toekenning van adoptieverlof aan een dergelijke wensmoeder valt niet binnen de werkingssfeer van die richtlijn.

2)

Richtlijn 2000/78/EG van de Raad van 27 november 2000 tot instelling van een algemeen kader voor gelijke behandeling in arbeid en beroep moet aldus worden uitgelegd dat geen sprake is van discriminatie op grond van handicap wanneer aan een werkneemster die geen kinderen kan krijgen en een beroep heeft gedaan op draagmoederschap geen aan zwangerschaps- en bevallingsverlof of adoptieverlof gelijkwaardig betaald verlof wordt toegekend.

De geldigheid van die richtlijn kan niet worden getoetst aan het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van personen met een handicap, maar die richtlijn moet zoveel mogelijk in overeenstemming met dat verdrag worden uitgelegd.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/8

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

De Europese Commissie wordt verwezen in de kosten.

3)

De Tsjechische Republiek, het Koninkrijk Denemarken, de Franse Republiek, het Koninkrijk der Nederlanden, de Republiek Finland en het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland dragen hun eigen kosten.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/8

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Rousse Industry AD wordt verwezen in de kosten.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/9

a)

Is § 7, lid 1, tweede volzin, SGB II verenigbaar met het recht van de Europese Gemeenschap?

b)

Als dit niet het geval is, moet de Bondsrepubliek Duitsland de stand van het recht dan aanpassen of bestaat er onmiddellijk een alternatief? Zo ja, welk?

c)

Blijft § 7, lid 1, tweede volzin, SGB II van kracht totdat de organen van de Bondsrepubliek Duitsland een (eventueel) noodzakelijke wijziging van het recht hebben doorgevoerd?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/9

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/10

1)

het in artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie neergelegde „recht op een doeltreffende voorziening in rechte en op een onpartijdig gerecht”;

2)

het „recht om niet tweemaal in een strafrechtelijke procedure voor hetzelfde delict te worden berecht of gestraft” als bedoeld in artikel 50 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, artikel 14, lid 7, van het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten en artikel 4, lid 1, van het Zevende Protocol bij het op 4 november 1950 te Rome ondertekende Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, en/of

3)

het „verbod van misbruik van recht” als bedoeld in artikel 54 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/10

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/11

1)

Regelt artikel 14, lid 3, van verordening (EEG) nr. 1998/78 (1) op het gebied van de compensatie van opslagkosten bij vervanging van suiker uitputtend, en is het volgens deze bepaling geen vereiste, dat de te vervangen suiker door een andere op het grondgebied van dezelfde lidstaat gevestigde fabrikant moet zijn geproduceerd?

2)

Bij een bevestigend antwoord: vereist artikel 14, lid 3, van verordening (EEG) nr. 1998/78 voor het recht op vergoeding van de opslagkosten dat de vervangende C-suiker bij de suikerfabrikant „concreet vervangen” wordt?

3)

Indien artikel 2, lid 2, van verordening (EEG) nr. 2670/81 (2) toepasselijk is op de vervanging van suiker: vereist artikel 2, lid 2, van verordening (EEG) nr. 2670/81 voor het recht op vergoeding van de opslagkosten dat de vervangende C-suiker bij de suikerfabrikant „concreet vervangen” wordt?

4)

Subsidiair: is artikel 2, lid 2, van verordening (EEG) nr. 2670/81 ongeldig voor zover het vereist dat de te vervangen suiker „door een andere op het grondgebied van dezelfde lidstaat gevestigde fabrikant [werd geproduceerd]”?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/12

1)

Is wat de stuiting van de verjaring betreft, bevoegde autoriteit als bedoeld in artikel 3, lid 1, derde alinea, van verordening (EG, EURATOM) nr. 2988/95 (1), degene die bevoegd is voor de onderzoekshandeling of daad van vervolging van de onregelmatigheid, los van de vraag of zij de financiële middelen heeft toegekend? Moet de onderzoekshandeling of daad van vervolging van de onregelmatigheid op de vaststelling van een bestuursrechtelijke maatregel of sanctie zijn gericht?

2)

Kan de „betrokkene” als bedoeld in artikel 3, lid 1, derde alinea, van verordening (EG, EURATOM) nr. 2988/95 ook een werknemer van een onderneming zijn, die als getuige is gehoord?

3)

Moet het bij „elke ter kennis gebrachte onderzoekshandeling of daad van vervolging van de onregelmatigheid” (artikel 3, lid 1, derde alinea, van verordening [EG, EURATOM] nr. 2988/95) om concrete fouten bij de registratie van de suikerproductie (feitencomplexen) door de suikerfabrikant gaan, die gewoonlijk pas in het kader van een regelmatig uitgevoerd onderzoek in verband met de ordening van de markt aangenomen of vastgesteld worden? Kan ook een eindverslag dat het onderzoek afsluit of het resultaat van het onderzoek vaststelt, en waarin geen nadere vragen met betrekking tot bepaalde feitencomplexen worden gesteld, een ter kennis gebrachte „onderzoekshandeling” vormen?

4)

Vereisen „voortgezette onregelmatigheden” als bedoeld in artikel 3, lid 1, tweede alinea, van verordening (EG, EURATOM) nr. 2988/95 dat de als onregelmatigheden aangemerkte handelingen of verzuimen in de tijd nauw samenhangen, om nog als „voortgezet” te kunnen worden beschouwd? Bij een bevestigend antwoord: gaat deze nauwe samenhang in de tijd onder andere verloren doordat de onregelmatigheid bij de registratie van een hoeveelheid suiker binnen een verkoopseizoen voor suiker slechts eenmaal plaatsvindt en vervolgens pas weer in een volgend of later verkoopseizoen voor suiker wordt herhaald?

5)

Kan de voortgezette onregelmatigheid als bedoeld in artikel 3, lid 1, tweede alinea, van verordening (EG, EURATOM) nr. 2988/95 eindigen doordat de bevoegde autoriteit, terwijl zij op de hoogte is van de complexiteit van de feiten, de onderneming niet, dan wel niet regelmatig of niet zorgvuldig, heeft gecontroleerd?

6)

Wanneer gaat bij voortdurende of voortgezette onregelmatigheden de dubbele verjaringstermijn van acht jaar bedoeld in artikel 3, lid 1, vierde alinea, van verordening (EG, EURATOM) nr. 2988/95 in? Gaat deze verjaringstermijn in aan het eind van elke als onregelmatigheid aan te merken handeling (artikel 3, lid 1, eerste alinea, van de verordening) of aan het eind van de laatste voortgezette handeling (artikel 3, lid 1, tweede alinea, van de verordening)?

7)

Kan de in artikel 3, lid 1, vierde alinea, van verordening (EG, EURATOM) nr. 2988/95 bedoelde dubbele verjaringstermijn van acht jaar door onderzoekshandelingen of daden van vervolging van de onregelmatigheid van de bevoegde autoriteit worden gestuit?

8)

Moeten bij verschillende feitencomplexen, die bij de vaststelling van de subsidies een rol spelen, de overeenkomstig artikel 3, lid 1, van verordening (EG, EURATOM) nr. 2988/95 te berekenen verjaringstermijnen per feitencomplex (onregelmatigheid) afzonderlijk worden vastgesteld?

9)

Is het voor het ingaan van de dubbele verjaringstermijn als bedoeld in artikel 3, lid 1, vierde alinea, van verordening (EG, EURATOM) nr. 2988/95 vereist dat de autoriteit op de hoogte is van de onregelmatigheid?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/13

1)

Moet de warenomschrijving van postonderverdeling 8543 7010 (1) van de gecombineerde nomenclatuur aldus worden opgevat dat daaronder slechts toestellen dienen te worden ingedeeld die uitsluitend over een vertaal- of woordenboekfunctie beschikken?

2)

Indien de eerste vraag ontkennend moet worden beantwoord:

Moeten dan toestellen waarbij de vertaal- of woordenboekfunctie ondergeschikt is aan de hoofdfunctie (hier de leesfunctie), ook onder postonderverdeling 8543 7010 van de gecombineerde nomenclatuur worden ingedeeld?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/13

1)

Bestaat er voor de onregelmatigheid, zoals vereist voor het begin van de in artikel 3, lid 1, eerste alinea, van verordening (EG, Euratom) nr. 2988/95 bedoelde verjaringstermijn en zoals gedefinieerd in artikel 1, lid 2, van verordening (EG, Euratom) nr. 2988/95 (1), in een geval waarin de inbreuk op het gemeenschapsrecht pas na het optreden van een nadeel is ontdekt, naast een handeling of nalaten van een marktdeelnemer het cumulatieve vereiste dat de algemene begroting van de Unie of de door de Unie beheerde begrotingen zijn benadeeld, waardoor de verjaringstermijn pas begint zodra het nadeel is opgetreden, of begint de verjaringstermijn ongeacht het moment van het ontstaan van de schade reeds met de handeling of het nalaten van de marktdeelnemer die als inbreuk op het gemeenschapsrecht kan worden aangemerkt?

2)

Voor zover het antwoord op de eerste vraag luidt dat de verjaringstermijn pas begint op het moment dat het nadeel is opgetreden:

is er — in verband met de terugvordering van een definitief toegekende uitvoerrestitutie — reeds sprake van een benadeling in de zin van artikel 1, lid 2, van verordening (EG, Euratom) nr. 2988/95 als aan een uitvoerder een bedrag dat gelijk is aan de uitvoerrestitutie in de zin van artikel 5, lid 1, van verordening (EEG) nr. 565/80, is uitbetaald, zonder dat de zekerheid als bedoeld in artikel 6 van verordening (EEG) nr. 565/80 reeds is vrijgegeven, of is er pas sprake van een benadeling op het moment dat de zekerheid is vrijgegeven respectievelijk de uitvoerrestitutie definitief is toegekend?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/14

1)

Staat artikel 107 VWEU (voorheen artikel 87 EG) juncto artikel 108, lid 3, VWEU (voorheen artikel 88, lid 3, EG) in de weg aan een nationale maatregel volgens welke in het kader van de belastingheffing naar het groepsinkomen de goodwill bij aankoop van een binnenlandse deelneming wordt afgeschreven, waardoor de belastbare grondslag en de belastingdruk verlagen, terwijl een dergelijke afschrijving op de goodwill bij de aankoop van een deelneming in andere gevallen van de inkomsten- en vennootschapsbelasting niet is toegestaan?

2)

Staat artikel 49 VWEU (voorheen artikel 43 EG) juncto artikel 54 VWEU (voorheen artikel 48 EG) in de weg aan een wettelijke regeling van een lidstaat, volgens welke in het kader van de belastingheffing naar het groepsinkomen de goodwill bij aankoop van een binnenlandse deelneming wordt afgeschreven, terwijl een dergelijke afschrijving op de goodwill bij de aankoop van een deelneming in een niet-ingezeten vennootschap (met name een vennootschap met zetel in een andere EU-lidstaat) niet is toegestaan?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/14

1)

Is het in artikel 4 van verordening nr. 883/2004 (1) neergelegde beginsel van gelijke behandeling — met uitzondering van de uitsluiting van de export van uitkeringen overeenkomstig artikel 70, lid 4, van verordening nr. 883/2004 — ook van toepassing op bijzondere, niet op premie- of bijdragebetaling berustende prestaties als bedoeld in artikel 70, leden 1 en 2, van verordening nr. 883/2004?

2)

Ingeval de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, kan dan — en zo ja in welke mate — het in artikel 4 van verordening nr. 883/2004 neergelegde beginsel van gelijke behandeling worden beperkt door nationale wettelijke bepalingen tot omzetting van artikel 24, lid 2, van richtlijn 2004/38 (2), volgens welke de toegang tot dergelijke prestaties zonder uitzondering is uitgesloten wanneer een Unieburger in een andere lidstaat slechts een verblijfsrecht als werkzoekende geniet?

3)

Verzet artikel 45, lid 2, VWEU, juncto artikel 18 VWEU, zich tegen een nationale bepaling volgens welke Unieburgers die zich als werkzoekenden op de uitoefening van hun recht van vrij verkeer kunnen beroepen, een sociale uitkering ter waarborging van de bestaanszekerheid, die tevens de toegang tot de arbeidsmarkt vergemakkelijkt, zonder uitzondering wordt ontzegd zolang zij het verblijfsrecht uitsluitend genieten om werk te zoeken en ongeacht het bestaan van een band met de gastlidstaat?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/15

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/16

1)

In het arrest Fitzwilliam (1) heeft het Hof van Justitie beslist, dat een E101-verklaring, afgegeven door het bevoegde orgaan van een lidstaat, de socialezekerheidsorganen van andere lidstaten bindt, ook indien deze verklaring inhoudelijk onjuist mocht zijn. Geldt deze beslissing ook voor gevallen als het onderhavige, waarin de toewijzingsregels van de verordening (2) niet van toepassing zijn?

2)

Is voor de beantwoording van deze vraag van belang dat het bevoegde orgaan niet beoogde een E101-verklaring af te geven, doch om administratieve redenen bewust en weloverwogen documenten heeft gebruikt die zich naar vorm en inhoud als E101-verklaringen presenteerden, terwijl de belanghebbende meende en ook redelijkerwijs kon menen een dergelijke verklaring te hebben ontvangen?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/16

1)

Moet artikel 101, lid 1, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie aldus worden uitgelegd dat kan worden aangenomen dat wanneer ondernemingen een gemeenschappelijk geautomatiseerd informatiesysteem als in deze zaak aan de orde gebruiken en de Raad voor de Mededinging heeft bewezen dat in het systeem een mededeling over de beperking op het verlenen van kortingen is opgenomen en een technische beperking ten aanzien van het invoeren van een kortingspercentage is aangebracht, deze ondernemingen wisten, of hadden moeten weten, dat deze mededeling in het geautomatiseerde informatiesysteem voorkwam en dat zij, door zich niet tegen de toepassing van deze beperking op het verlenen van kortingen te verzetten, stilzwijgend met deze beperking op het verlenen van prijskortingen hebben ingestemd en dus aansprakelijk kunnen worden gehouden voor onderling afgestemde feitelijke gedragingen krachtens artikel 101, lid 1, VWEU?

2)

Indien de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord, welke factoren moeten dan in aanmerking worden genomen om te bepalen of de ondernemingen die een gemeenschappelijk geautomatiseerd informatiesysteem gebruiken, in omstandigheden als die in het hoofdgeding, hun gedragingen onderling hebben afgestemd in de zin van artikel 101, lid 1, VWEU?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/17

I.

Moet artikel 7 van verordening (EG) nr. 261/2004 (1) van het Europees Parlement en de Raad van 11 februari 2004 aldus worden uitgelegd dat ook een niet meegedeelde „vervroeging” van de vlucht, waardoor passagiers hun vlucht missen, onder de verordening valt?

II.

Moet de verordening aldus worden uitgelegd dat, met uitzondering van artikel 5, de oorzaak van de vertraging niet doorslaggevend is?

III.

Wordt het doel van de verordening, namelijk om schade wegens tijdverlies te compenseren, ook geraakt wanneer de passagier vroeger zou aankomen en dus de beschikbare tijd vóór de vlucht aan de orde is?

IV.

Leidt het feit dat niet werd meegedeeld dat de vlucht werd vervroegd, waardoor het vakantieoord later dan gepland werd bereikt, tot toepassing van de verordening?

V.

Dient de verordening een hoog beschermingsniveau te waarborgen, zodat de bescherming ook geldt ten aanzien van de beperking van de beschikbare tijd van de passagier? Ook met betrekking tot een vervroeging?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/17

1)

Volgt uit bijlage II B van richtlijn 1999/13/EG (1) van de Raad van 11 maart 1999 inzake de beperking van de emissie van vluchtige organische stoffen ten gevolge van het gebruik van organische oplosmiddelen bij bepaalde werkzaamheden en in installaties, dat de exploitant van installaties waar voor het product een constant gehalte aan vaste stof kan worden aangenomen en voor de bepaling van het referentiepunt voor de emissiebeperking kan worden gebruikt, wanneer de vervangingsproducten met weinig of geen oplosmiddelen nog in ontwikkeling zijn, voor de uitvoering van zijn reductieprogramma extra tijd moet krijgen in afwijking van het in deze bijlage opgenomen tijdschema?

2)

Is voor het krijgen van extra tijd voor het uitvoeren van het reductieprogramma als bedoeld in bijlage II B van richtlijn 1999/13/EG een bepaalde handeling van de exploitant van de installatie of een toestemming van een bevoegde autoriteit vereist?

3)

Aan de hand van welke criteria kan de lengte van de extra tijd als bedoeld in bijlage II B van richtlijn 1999/13/EG worden bepaald?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/18

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/18

1)

Moet het begrip „etnische afstamming” respectievelijk „etnische afkomst”, zoals gebruikt in richtlijn 2000/43/EG van de Raad van 29 juni 2000 houdende toepassing van het beginsel van gelijke behandeling van personen ongeacht ras of etnische afstamming respectievelijk het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, aldus worden uitgelegd dat daaronder een compacte groep van Bulgaarse onderdanen van Roma-afkomst valt, als die welke in de stadswijk „Gizdova mahala” van de stad Dupnitsa wonen?

2)

Is het begrip „vergelijkbare situatie”, in de zin van artikel 2, lid 2, sub a, van richtlijn 2000/43, toepasbaar in een situatie als aan de orde in het onderhavige geding, waarbij de toestellen voor commerciële verbruiksmeting in Romastadswijken op een hoogte van zes tot zeven meter worden geïnstalleerd, terwijl zij in andere stadswijken zonder een compacte groep inwoners van Roma-afkomst gewoonlijk op een hoogte van minder dan twee meter worden geïnstalleerd?

3)

Moet artikel 2, lid 2, sub a, van richtlijn 2000/43 aldus worden uitgelegd dat door de installatie in Romastadswijken van toestellen voor commerciële verbruiksmeting op een hoogte van zes tot zeven meter de bevolking van Roma-afkomst minder gunstig wordt behandeld dan de bevolking met een andere etnische afstamming?

4)

Indien het om een minder gunstige behandeling gaat, moet de voornoemde bepaling dan aldus worden uitgelegd dat deze behandeling in een situatie als aan de orde in het onderhavige geding volledig of gedeeltelijk op de omstandigheid berust dat zij de etnische groep van Roma betreft?

5)

Is een nationale regeling als § 1, punt 7, van de aanvullende bepalingen bij de Zakon za zashtita ot diskriminatsia (wet ter bescherming tegen discriminatie; hierna: „ZZD”), op grond waarvan er sprake is van een „ongunstige behandeling” bij elke daad, elke handeling of elk nalaten waardoor direct of indirect afbreuk wordt gedaan aan rechten of rechtmatige belangen, verenigbaar met richtlijn 2000/43?

6)

Is het begrip „een ogenschijnlijk neutrale handelwijze” in de zin van artikel 2, lid 2, sub b, van richtlijn 2000/43 van toepassing op de praktijk van de CHEZ Razpredelenie Bulgaria AD om toestellen voor commerciële verbruiksmeting op een hoogte van zes tot zeven meter te installeren? Moet het begrip „ogenschijnlijk” aldus worden uitgelegd dat de praktijk kennelijk neutraal dient te zijn, of moet dit begrip aldus worden uitgelegd dat deze praktijk op het eerste gezicht neutraal dient te lijken, met andere woorden schijnbaar neutraal is?

7)

Is voor indirecte discriminatie in de zin van artikel 2, lid 2, sub b, van richtlijn 2000/43 vereist dat de neutrale handelwijze personen wegens hun ras of etnische afstamming in een veel minder gunstige positie plaatst, of volstaat voor indirecte discriminatie dat deze handelwijze louter personen met een bepaalde etnische afstamming benadeelt? Is in dit verband een nationale bepaling als artikel 4, lid 3, ZZD, op grond waarvan sprake is van indirecte discriminatie wanneer een persoon wegens de in lid 1 vermelde kenmerken (waaronder etnische afstamming) ongunstiger wordt behandeld, verenigbaar met artikel 2, lid 2, sub b, van richtlijn 2000/43?

8)

Hoe moet het begrip „bijzonder benadeel[d]” in de zin van artikel 2, lid 2, sub b, van richtlijn 2000/43 worden uitgelegd? Stemt dit begrip overeen met het begrip „ongunstiger [...] behandeld” in de zin van artikel 2, lid 2, sub a, van richtlijn 2000/43, of omvat dit begrip louter bijzonder ernstige, kennelijke en zwaarwegende gevallen van ongelijke behandeling? Vormt de in de onderhavige zaak beschreven praktijk een bijzonder ongunstige situatie? Volstaat het dat het niet gaat om een bijzonder ernstig, kennelijk en zwaarwegend geval van plaatsing in een ongunstige situatie om te oordelen dat er geen sprake is van indirecte discriminatie (zonder te verifiëren of de betrokken praktijk — gelet op de verwezenlijking van een legitiem doel — gerechtvaardigd, gepast en vereist is)?

9)

Zijn volgens artikel 2, lid 2, sub a en b, van richtlijn 2000/43 nationale bepalingen zoals artikel 4, leden 2 en 3, ZZD toelaatbaar, op grond waarvan voor directe discriminatie een „ongunstigere behandeling” en voor indirecte discriminatie de „plaatsing in een ongunstigere situatie” is vereist, zonder dat zoals in de richtlijn een onderscheid wordt gemaakt naargelang de ernst van de betrokken ongunstige behandeling?

10)

Moet artikel 2, lid 2, sub b, van richtlijn 2000/43 aldus worden uitgelegd dat de betrokken praktijk van CHEZ Razpredelenie Bulgaria AD objectief is gerechtvaardigd in het licht van de doelstelling de veiligheid van het elektriciteitsnet te waarborgen en de correcte registratie van de verbruikte elektriciteit te verzekeren? Is deze praktijk ook passend in het licht van de verplichting van CHEZ Razpredelenie Bulgaria AD om de verbruikers vrije toegang te verlenen tot de stand van de ampèremeters? Is deze praktijk noodzakelijk, wanneer uit mediaberichten blijkt dat er andere technische en betaalbare middelen bestaan om de juiste werking van toestellen voor commerciële verbruiksmeting te waarborgen?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/20

1)

Kan een werknemer met een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd zonder vast dienstverband, zoals dit begrip in de wet en de rechtspraak wordt opgevat, overeenkomstig de in richtlijn 1999/70/EG (1) vastgestelde definitie worden aangemerkt als een werknemer met een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd?

2)

Is verenigbaar met het gemeenschapsrecht een door een nationale rechter gegeven uitlegging en toepassing van het nationale recht volgens welke de overheid, bij in de overheidssector in strijd met het recht gesloten arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd die zijn omgevormd tot overeenkomsten voor onbepaalde tijd zonder vast dienstverband, de betrekking eenzijdig kan invullen of opheffen zonder de werknemer een vergoeding toe te kennen en zonder dat is voorzien in andere maatregelen die misbruik van tijdelijke overeenkomsten tegengaan?

3)

Zou deze handelwijze van de overheid verenigbaar zijn met het gemeenschapsrecht indien bij invulling of opheffing van de betrekking de vergoeding zou worden toegekend die geldt in geval van beëindiging van rechtmatig gesloten tijdelijke overeenkomsten?

4)

Zou die handelwijze van de overheid verenigbaar zijn met het gemeenschapsrecht indien de overheid bij invulling of opheffing van de betrekking gebruik zou moeten maken van de procedures en gronden die zijn voorzien voor ontslagen om objectieve redenen met toekenning van diezelfde vergoeding?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/20

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/21

1)

Zijn de bepalingen van richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten (1) en van richtlijn 2008/48/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2008 inzake kredietovereenkomsten voor consumenten en tot intrekking van richtlijn 87/102/EEG (2) ook van toepassing op een kredietovereenkomst die gesloten is op 5 oktober 2006, vóór de toetreding van Roemenië tot de Europese Unie, maar waarvan de gevolgen tot op heden doorwerken, aangezien de bepalingen ervan op dit moment ten uitvoer worden gelegd naar aanleiding van de opeenvolgende overdrachten van de vordering waarin de overeenkomst voorziet?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, kunnen bedingen zoals die inzake de „schuldendienst van de kredietnemer” die betrekking hebben op het bestaan van een betaalachterstand van de schuldenaar, alsmede bedingen met betrekking tot de verhoging van de rentevoet na verloop van een jaar, waarna de rentevoet de variabele referentierentevoet van de Banca Comercială Română is, die is aangeplakt in de zetel van de bank, verhoogd met 1,90 [procentpunten], als oneerlijk worden aangemerkt in de zin van richtlijn 93/13/EEG van de Raad betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten?

3)

Verzet het door artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie gewaarborgde beginsel van doeltreffende rechterlijke bescherming van de rechten die de justitiabelen aan het Unierecht ontlenen, zich tegen een bepaling van nationaal recht, zoals artikel 120 van wetsdecreet nr. 99 van december 2006 inzake kredietinstellingen en kapitaaltoereikendheid, waarbij een onderhands gesloten bancaire kredietovereenkomst als executoriale titel wordt erkend, en waarbij niet wordt voorzien in de mogelijkheid voor de schuldenaar om te onderhandelen over de bedingen van die overeenkomst, op grond waarvan de gerechtsdeurwaarder na een summier onderzoek en na het verkrijgen van toestemming voor de gedwongen tenuitvoerlegging in het kader van een niet-contentieuze procedure die de rechter beperkte mogelijkheden biedt om de omvang van het krediet te beoordelen, kan overgaan tot de gedwongen tenuitvoerlegging op de goederen van de schuldenaar?

4)

Moet richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten aldus worden uitgelegd dat deze richtlijn zich verzet tegen een regeling van een lidstaat als artikel 372 e.v. van het voormalige wetboek van burgerlijke rechtsvordering, die de schuldeiser toestaat de tenuitvoerlegging te vorderen van een verbintenis die volgt uit oneerlijke bedingen in een overeenkomst door, ondanks verzet van de consument, zonder beoordeling van de contractuele bedingen door een onafhankelijke rechter over te gaan tot tenuitvoerlegging op een als zekerheid gesteld goed door verkoop van het onroerende goed?

5)

Is het bestaan in het nationale recht van een bepaling als artikel 120 van wetsdecreet nr. 99 van december 2006 inzake kredietinstellingen en kapitaaltoereikendheid, waarbij een bancaire kredietovereenkomst als executoriale titel wordt erkend, in strijd met de in artikel 49 VWEU vervatte vrijheid van vestiging, alsmede met het in artikel 45 VWEU vervatte vrij verrichten van diensten, aangezien het de burgers van de Unie ervan weerhoudt zich te vestigen in een staat waarin aan een door een particuliere instelling gesloten bancaire overeenkomst dezelfde waarde wordt toegekend als aan een executoriale titel die uit een rechterlijke beslissing volgt?

6)

Indien de vorige vragen bevestigend worden beantwoord, kan de rechter dan ambtshalve de niet-executoriale aard opwerpen van een dergelijke titel op grond waarvan wordt overgegaan tot de gedwongen tenuitvoerlegging van een in een dergelijke overeenkomst vermelde schuld?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/22

1)

Kan een op artikel 19 van het Verdrag van Montreal gebaseerde vordering tot compensatie geldend worden gemaakt in het kader van de Europese betalingsbevelprocedure?

2)

Worden in het kader van een op artikel 19 van het Verdrag van Montreal gebaseerde vordering tot compensatie de bevoegdheid van de — met een nationaal gerecht gelijkgestelde — notaris die Europese betalingsbevelen mag uitvaardigen en — zodra de procedure na het verweer van de verweerder een contentieuze procedure is geworden — de rechterlijke bevoegdheid vastgesteld op basis van de bevoegdheidsregels van verordening (EG) nr. 1896/2006 (1) van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2006 tot invoering van een Europese betalingsbevelprocedure (hierna: „verordening nr. 1896/2006”), verordening (EG) nr. 44/2001 (2) van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (hierna: „verordening nr. 44/2001”), en/of het op 28 mei 1999 te Montreal afgesloten Verdrag tot het brengen van eenheid in enige bepalingen inzake het internationale luchtvervoer (hierna: „Verdrag van Montreal”)? Hoe verhouden deze verschillende rechtsregels zich tot elkaar?

3)

Ingeval de bevoegdheidsregels van het Verdrag van Montreal voorrang hebben, kan de eiser dan — ook wanneer er voor het overige geen aanknopingspunt bestaat — zijn vordering naar eigen keuze geldend maken voor een gerecht van een verdragsluitende partij, of kan hij dit enkel voor een gerecht dat territoriaal bevoegd is krachtens de procedureregels van de lidstaat waartoe het behoort?

Welke uitlegging dient voorts te worden gegeven aan de optionele bevoegdheidsregel van het Verdrag van Montreal die verwijst naar het gerecht van de plaats waar zich de vestiging van de vervoerder bevindt via welke vestiging de overeenkomst is gesloten?

4)

Kan een Europees betalingsbevel dat in strijd met het doel van de verordening of door een materieel onbevoegde instantie is uitgevaardigd, ambtshalve worden heroverwogen? Of moet de naar aanleiding van verweer ingeleide contentieuze procedure in geval van onbevoegdheid ambtshalve of op verzoek worden beëindigd?

5)

Voor zover de Hongaarse gerechten bevoegd zijn om de contentieuze procedure te behandelen, moeten de regels van het nationale procesrecht dan in overeenstemming met het Unierecht en het Verdrag van Montreal aldus worden uitgelegd dat zij noodzakelijkerwijs minstens één gerecht aanwijzen dat, zelfs wanneer geen enkel ander aanknopingspunt bestaat, verplicht is om de ingevolge verweer ingeleide contentieuze zaak ten gronde af te doen?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/23

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/23

1)

Kan artikel 55 van de btw-richtlijn (1) in de tot en met 1 januari 2010 geldende versie aldus worden uitgelegd dat het uitsluitend betrekking heeft op belastingplichtigen die diensten afnemen en niet zijn geregistreerd of zich niet hoeven te laten registreren voor btw-doeleinden in de lidstaat van de plaats waar de diensten daadwerkelijk worden verricht?

2)

Zo ja, wordt de plaats van uitvoering van de diensten dan uitsluitend bepaald op basis van artikel 52 van de btw-richtlijn?

3)

Ingeval de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord, dient artikel 55 van de btw-richtlijn in de tot en met 1 januari 2010 geldende versie dan aldus te worden uitgelegd dat uitsluitend de belastingplichtige afnemer van diensten in onderaanneming die in meerdere lidstaten voor btw-doeleinden is of behoort te zijn geregistreerd, beslist onder welk fiscaal registratienummer hij de diensten afneemt (ook in het geval dat hij wordt geacht te zijn gevestigd in de lidstaat waar de diensten daadwerkelijk worden verricht, maar tevens in een andere lidstaat voor btw-doeleinden is geregistreerd)?

4)

Indien op de derde vraag wordt geantwoord dat het beslissingsrecht van de afnemer van de diensten onbeperkt is, dient artikel 55 van de btw-richtlijn dan aldus te worden uitgelegd dat:

5)

Indien het beslissingsrecht van de afnemer van de diensten niet onbeperkt is, wordt de toepassing van artikel 55 van de btw-richtlijn in de tot en met 1 januari 2010 geldende versie dan beïnvloed door:

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/24

1)

Is verenigbaar met artikel 56 VWEU een niet-discriminerende regeling van een lidstaat waarbij zonder aanpassingsperiode bij één enkele handeling het geldende bedrag van de directe belasting op in speelzalen geëxploiteerde speelautomaten — de kansspelbelasting — wordt vervijfvoudigd en bovendien een evenredige kansspelbelasting wordt ingevoerd, waardoor de activiteiten van kansspelaanbieders die speelzalen exploiteren, worden beperkt?

2)

Kan artikel 34 VWEU aldus worden uitgelegd dat daaronder valt een niet-discriminerende regeling van een lidstaat waarbij zonder aanpassingsperiode bij één enkele handeling het geldende bedrag van de directe belasting op in speelzalen geëxploiteerde speelautomaten — de kansspelbelasting — wordt vervijfvoudigd en bovendien een evenredige kansspelbelasting wordt ingevoerd, waardoor de invoer in Hongarije van uit de Europese Unie afkomstige speelautomaten wordt beperkt?

3)

Indien de eerste en/of de tweede vraag bevestigend worden/wordt beantwoord: kan een lidstaat zich in [het kader van] de toepassing van de artikelen 36 VWEU, 52, lid 1, VWEU en 61 VWEU of [het bestaan van] dwingende redenen, uitsluitend beroepen op de normalisatie van de begrotingssituatie?

4)

Indien de eerste en/of de tweede vraag bevestigend worden/wordt beantwoord: moet in het kader van de door een lidstaat vastgestelde beperkingen en de toekenning van een periode van aanpassing aan de fiscale regeling, overeenkomstig artikel 6, lid 3, VEU rekening worden gehouden met de algemene rechtsbeginselen?

5)

Indien de eerste en/of de tweede vraag bevestigend worden/wordt beantwoord: moet het arrest in de zaak Brasserie du Pêcheur [arrest van 5 maart 1996, C-46/93 en C-48/93] aldus worden uitgelegd dat de lidstaat wegens schending van de artikelen 34 VWEU en/of 56 VWEU schadeplichtig kan zijn op grond dat die bepalingen — ingevolge hun rechtstreekse werking — particulieren in de lidstaten rechten verlenen?

6)

Kan richtlijn 98/34/EG (1) aldus worden uitgelegd dat als een „de facto technisch voorschrift” kan worden aangemerkt een fiscale regeling van een lidstaat waarbij het bedrag van een directe belasting, namelijk de kansspelbelasting op in speelzalen geëxploiteerde speelautomaten, in één keer wordt vervijfvoudigd en bovendien een evenredige kansspelbelasting wordt ingevoerd?

7)

Indien de zesde vraag bevestigend wordt beantwoord: kunnen particulieren in een lidstaat zich jegens deze lidstaat beroepen op de door deze lidstaat begane schending van de artikelen 8, lid 1, en/of 9, lid 1, van richtlijn 98/34/EG onder verwijzing naar een verzuim van de lidstaat dat aanleiding geeft tot schadeplichtigheid, [met andere woorden,] beoogt die richtlijn particulieren rechten te verlenen? Welke aspecten moet de nationale rechter afwegen om te beoordelen of de verwerende partij een voldoende gekwalificeerde schending heeft begaan en tot welke soort schadevergoeding kan een dergelijke schending aanleiding geven?

1)

Is verenigbaar met artikel 56 VWEU een niet-discriminerende regeling van een lidstaat waarbij de exploitatie van speelautomaten in speelzalen met onmiddellijke ingang wordt verboden zonder de betrokken kansspelaanbieders een overgangs- of aanpassingsperiode dan wel een passende schadevergoeding toe te kennen, en waarbij tegelijk een monopolie voor de exploitatie van speelautomaten aan casino’s wordt verleend?

2)

Kan artikel 34 VWEU aldus worden uitgelegd dat deze bepaling ook beslissend en toepasselijk is wanneer een lidstaat een niet-discriminerende regeling vaststelt die de invoer van speelautomaten uit de Europese Unie weliswaar niet rechtstreeks verbiedt, maar door de organisatie van de kansspelen het daadwerkelijke gebruik en de daadwerkelijke exploitatie van die automaten beperkt of verbiedt, zonder de betrokken kansspelaanbieders die deze activiteiten verrichten een overgangs- of aanpassingsperiode dan wel een schadevergoeding toe te kennen?

3)

Indien de eerste en/of de tweede vraag bevestigend worden/wordt beantwoord: met welke criteria dient de nationale rechter rekening te houden om in [het kader van] de toepassing van de artikelen 36 VWEU, 52, lid 1, VWEU en 61 VWEU of [het bestaan van] dwingende redenen te beoordelen of de beperking noodzakelijk, passend en evenredig was?

4)

Indien de eerste en/of de tweede vraag bevestigend worden/wordt beantwoord: moet in het kader van de door een lidstaat vastgestelde verbodsbepalingen en de toekenning van een aanpassingsperiode, overeenkomstig artikel 6, lid 3, VEU rekening worden gehouden met de algemene rechtsbeginselen? Moet in het kader van de in casu ingevoerde beperking rekening worden gehouden met de grondrechten, zoals het eigendomsrecht en het verbod van onteigening zonder schadevergoeding, en zo ja, op welke wijze?

5)

Indien de eerste en/of de tweede vraag bevestigend worden/wordt beantwoord: moet het arrest in de zaak Brasserie du Pêcheur [arrest van 5 maart 1996, C-46/93 en C-48/93] aldus worden uitgelegd dat de lidstaat wegens schending van de artikelen 34 VWEU en/of 56 VWEU schadeplichtig kan zijn op grond dat die bepalingen — ingevolge hun rechtstreekse werking — particulieren in de lidstaten rechten verlenen?

6)

Kan richtlijn 98/34/EG aldus worden uitgelegd dat als een „andere eis” kan worden aangemerkt een regeling van een lidstaat die om de exploitatie van speelautomaten tot casino’s te beperken, de exploitatie ervan in speelzalen verbiedt?

7)

Indien de zesde vraag bevestigend wordt beantwoord: kunnen particulieren in een lidstaat zich jegens deze lidstaat beroepen op de door deze lidstaat begane schending van de artikelen 8, lid 1, en/of 9, lid 1, van richtlijn 98/34/EG onder verwijzing naar een verzuim van de lidstaat dat aanleiding geeft tot schadeplichtigheid? Welke aspecten moet de nationale rechter afwegen om te beoordelen of de verwerende partij een voldoende gekwalificeerde schending heeft begaan en tot welke soort schadevergoeding kan een dergelijke schending aanleiding geven?

8)

Vindt het gemeenschapsrechtelijke beginsel dat de lidstaten gehouden zijn tot vergoeding van de schade die aan particulieren is veroorzaakt door aan de lidstaten toe te rekenen schendingen van het gemeenschapsrecht, ook toepassing wanneer de lidstaat op het gebied waarop de vastgestelde regeling betrekking heeft, over soevereiniteit beschikt? Fungeren de grondrechten en de algemene rechtsbeginselen die blijken uit de gemeenschappelijke constitutionele tradities van de lidstaten ook in dat geval als richtsnoer?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/26

1)

Betreffende de beoordeling van het niveau van de rechtstreekse betalingen in de oude en de nieuwe lidstaten van de Unie overeenkomstig artikel 10, lid 1, junctis de artikelen 7 en 121 van verordening nr. 73/2009 (1):

2)

Met betrekking tot de onverenigbaarheid van artikel 10, lid 1, en de laatste zinsnede van de laatste alinea van artikel 132, lid 2, van verordening nr. 73/2009, en van de op de grondslag daarvan genomen Unierechtelijke maatregelen, met de Toetredingsakte en beginselen van Unierecht:

3)

Zijn het uitvoeringsbesluit van de Commissie en werkdocument DS/2011/14/REV 2 van de Commissie, die niet zijn bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie en ontoereikend zijn gemotiveerd (zij werden vastgesteld uitsluitend op basis van het uitgangspunt dat de niveaus van de rechtstreekse betalingen in de nieuwe en de oude lidstaten van de Unie in 2012 gelijk zouden zijn), in strijd met de Toetredingsakte en met beginselen van het recht van de Europese Unie, waaronder de beginselen van rechtszekerheid, van bescherming van het gewettigd vertrouwen en van behoorlijk bestuur? Zo ja, moet artikel 1, lid 4, van het uitvoeringsbesluit van de Commissie nietig worden verklaard wegens strijdigheid met verordening nr. 73/2009 en de Toetredingsakte?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/28

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/28

1)

Moet artikel 193 van richtlijn 2006/112/EG (1) aldus worden uitgelegd dat de btw noch door de belastingplichtige, die goederen belastbaar levert of diensten belastbaar verricht, noch door degene die de goederen verwerft of de diensten ontvangt, uitsluitend verschuldigd is, wanneer de belastbare goederenlevering of de belastbare dienst wordt verricht door een belastingplichtige, die niet is gevestigd in de lidstaat waar de btw verschuldigd is, voor zover de betrokken lidstaat zulks voorschrijft, maar niet door de twee personen tegelijk is verschuldigd?

2)

Voor zover ervan moet worden uitgegaan dat de btw alleen door een van beide personen is verschuldigd, ofwel de leverancier respectievelijk de dienstverrichter ofwel de verwerver respectievelijk de ontvanger, wanneer zulks door de betrokken lidstaat is bepaald, is dan de regel van artikel 194 van de richtlijn ook toepasselijk in de gevallen waarin de ontvanger van de dienst de verleggingsregeling ten onrechte heeft toegepast, omdat hij ervan is uitgegaan dat de dienstverrichter geen vaste inrichting voor de btw op het grondgebied van de Republiek Bulgarije had, maar de dienstverrichter ten slotte toch een vaste inrichting, wat de verrichte dienst betreft, heeft?

3)

Moet het beginsel van btw-neutraliteit, dat van wezenlijke betekenis is voor de instelling en werking van het gemeenschappelijk btw-stelsel, aldus worden uitgelegd dat het een belastingcontrolepraktijk als in het hoofdgeding toestaat, volgens welke de btw ondanks de door de dienstontvanger ten onrechte toegepaste verleggingsregeling opnieuw ook aan de dienstverrichter wordt aangerekend, wanneer rekening wordt gehouden met het feit dat de ontvanger de belasting voor die dienst reeds heeft berekend, de belastinginkomsten niet in gevaar komen en het in de nationale wet voor de belastingdocumenten vastgestelde correctiemechanisme niet van toepassing is?

4)

Moet het beginsel van btw-neutraliteit aldus worden uitgelegd dat het niet toestaat dat de belastingdienst op basis van een nationale rechtsbepaling de verrichter van een dienst, waarover de ontvanger de btw overeenkomstig artikel 82, lid 2, ZDDS heeft berekend, de teruggaaf van de meermaals berekende btw ontzegt, wanneer de belastingdienst de ontvanger het recht op aftrek van de meermaals berekende btw heeft ontzegd wegens het ontbreken van het overeenkomstige belastingdocument, dat in het correctiemechanisme in de nationale wet op basis van de geldige navorderingsaanslag evenwel niet meer kan worden gebruikt?

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/30

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Faci SpA wordt verwezen in de kosten.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/30

1)

Besluit Gestdem 2009/5145 van de Commissie van 23 februari 2010, waarbij Reagens SpA op basis van verordening (EG) nr. 1049/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 2001 inzake de toegang van het publiek tot documenten van het Europees Parlement, de Raad en de Commissie, toegang wordt geweigerd tot bepaalde documenten van het dossier in de zaak COMP/38589 — Hittestabilisatoren, wordt nietig verklaard voor zover daarin toegang wordt geweigerd tot de niet-vertrouwelijke versies van de verzoeken van de ondernemingen en tot de eerste vragenlijst van de Europese Commissie.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/31

1)

Door te verzuimen de proceduregebreken en de materiële onregelmatigheden in verband met de bevriezing van de tegoeden van Hani El Sayyed Elsebai Yusef te verhelpen, is de Europese Commissie de verplichtingen niet nagekomen die op haar rusten krachtens het VWEU en verordening (EG) nr. 881/2002 van de Raad van 27 mei 2002 tot vaststelling van bepaalde specifieke beperkende maatregelen tegen sommige personen en entiteiten die banden hebben met Osama bin Laden, het Al Qaida-netwerk en de Taliban, en tot intrekking van verordening (EG) nr. 467/2001 van de Raad.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

De Commissie draagt haar eigen kosten en die van Yusef, alsmede de bedragen die ter zake van de rechtsbijstand zijn voorgeschoten door de kas van het Gerecht.

4)

De Raad van de Europese Unie draagt zijn eigen kosten.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/32

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Deutsche Bank AG wordt verwezen in de kosten.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/33

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Deutsche Bank AG wordt verwezen in de kosten.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/33

1)

De beroepen worden verworpen.

2)

Still GmbH wordt verwezen in de kosten.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/34

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

FTI Touristik GmbH wordt verwezen in de kosten.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/34

1)

Op het beroep behoeft niet meer te worden beslist.

2)

Chrysamed Vertrieb GmbH wordt verwezen in de kosten.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/35

1)

Op het beroep behoeft niet meer te worden beslist.

2)

Elke partij zal haar eigen kosten dragen.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/35

—

de beslissing van de vierde kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) van 22 november 2013 in zaak R 1091/2012-4 te vernietigen;

—

verweerder te verwijzen in de kosten van de procedure.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/36

—

artikel 2, sub c, van besluit C (2013) 8512 final van de Europese Commissie van 4 december 2013 in de zaak EIRD nietig te verklaren, voor zover haar daarbij een geldboete is opgelegd;

—

het bedrag van de haar bij dit besluit opgelegde geldboete te verlagen tot een billijk bedrag;

—

de Europese Commissie hoe dan ook te verwijzen in alle kosten.

1.

De Commissie heeft bij de vaststelling van de methode ter berekening van de waarde van de verkopen een kennelijke beoordelingsfout gemaakt, aangezien de op basis van die methode in het bestreden besluit vastgestelde waarden niet op getrouwe wijze de posities van de diverse vervolgde banken weergeven op de markt waarop de inbreuk betrekking heeft tijdens de inbreukperiode (eerste onderdeel). Verzoekster betoogt dat de Commissie aldus haar zorgplicht niet is nagekomen (tweede onderdeel) alsook het gelijkheidsbeginsel (derde onderdeel) en het vertrouwensbeginsel (vierde onderdeel) heeft geschonden.

2.

De Commissie heeft niet afdoende haar keuze gemotiveerd voor de methode ter berekening van de waarde van de verkopen van de vervolgde banken.

3.

Het Gerecht wordt verzocht op basis van zijn volledige rechtsmacht het bedrag van de aan verzoekster opgelegde geldboete te verlagen tot een billijk bedrag, dat getrouw de respectieve posities van de vervolgde banken op de betrokken markt weergeeft.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/37

—

de beslissing van de vierde kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) van 13 december 2013 in zaak R 1658/2013-4 vernietigen;

—

subsidiair, de bestreden beslissing vernietigen voor zover daarbij de weigering van inschrijving voor de in de klassen 35 en 39 aangevraagde diensten is bevestigd;

—

meer subsidiair, de bestreden beslissing vernietigen voor zover daarbij de weigering van inschrijving voor de in klasse 35 aangevraagde diensten is bevestigd;

—

het BHIM verwijzen in de kosten van de procedure, daaronder begrepen de kosten van de procedure voor de kamer van beroep.

—

schending van artikel 7, lid 1, sub c, van verordening nr. 40/94

—

schending van artikel 7, lid 1, sub b, van verordening nr. 40/94

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/37

—

een arrest te wijzen tot vaststelling dat de Europese Unie verzoekers schadeloos moet stellen voor de schade als gevolg van de niet-nakoming door de Europese Commissie van de krachtens artikel 36 van de Toetredingsakte (bijlage VII, punt 1) op haar rustende verplichting toe te zien op de uitvoering van het Verdrag betreffende de toetreding van de Republiek Kroatië tot de Europese Unie, wat de instelling van het gerechtsdeurwaardersambt in de Kroatische rechtsorde betreft;

—

de beraadslagingen over het bedrag van de vordering op te schorten tot het arrest in de onderhavige zaak gezag van gewijsde heeft gekregen, en

—

de beslissing omtrent de kosten aan te houden tot het volgende arrest.

1.

Eerste middel: de Europese Commissie is de verplichtingen niet nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 36 van de Toetredingsakte (bijlage VII, punt 1), die integraal deel uitmaakt van het tussen de Republiek Kroatië en de lidstaten van de Europese Unie gesloten Verdrag betreffende de toetreding tot de Europese Unie [Narodne novine — Međunarodni ugovori nr. 2/12 (Publicatieblad — Internationale verdragen)], voor zover zij zich niet heeft verzet tegen de intrekking van de normen tot instelling en regeling van het gerechtsdeurwaardersambt die Kroatië tijdens de onderhandelingen over zijn toetreding tot de Europese Unie had vastgesteld. Artikel 36 van de Toetredingsakte belast de Commissie met het toezicht (monitoring) op alle verbintenissen die Kroatië tijdens die toetredingsonderhandelingen is aangegaan, en dus op de juridische verbintenissen die Kroatië is aangegaan om het deurwaardersambt in te stellen en alle noodzakelijke voorwaarden te creëren zodat dat ambt uiterlijk op 1 januari 2012 ten volle in de Kroatische rechtsorde is ingevoerd. Niettemin is de Europese Commissie niet bevoegd om een eenzijdige wijziging van de aldus door Kroatië aangegane verplichting toe te staan.

2.

Tweede middel: doordat de Europese Commissie de voormelde inbreuk heeft gemaakt, heeft zij verzoekers rechtstreeks schade berokkend, aangezien die als gerechtsdeurwaarder waren aangesteld en erop mochten vertrouwen dat zij hun ambt vanaf 1 januari 2012 zouden kunnen vervullen.

3.

Derde middel: door de op haar rustende verplichtingen niet na te komen, heeft de Commissie de grenzen van haar discretionaire bevoegdheid kennelijk en in ernstige mate overschreden en, door het gewettigd vertrouwen van verzoekers te schenden, die als gerechtsdeurwaarder waren aangesteld, heeft zij hun aanzienlijke materiële en immateriële schade toegebracht die de Europese Unie overeenkomstig artikel 340, tweede alinea, VWEU dient te vergoeden.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/38

—

een arrest te wijzen tot vaststelling dat de Europese Unie verzoekers schadeloos moet stellen voor de schade als gevolg van de niet-nakoming door de Europese Commissie van de krachtens artikel 36 van de Toetredingsakte (bijlage VII, punt 1) op haar rustende verplichting toe te zien op de uitvoering van het Verdrag betreffende de toetreding van de Republiek Kroatië tot de Europese Unie, wat de instelling van het gerechtsdeurwaardersambt in de Kroatische rechtsorde betreft;

—

de beraadslagingen over het bedrag van de vordering op te schorten tot het arrest in de onderhavige zaak gezag van gewijsde heeft gekregen, en

—

de beslissing omtrent de kosten aan te houden tot het volgende arrest.

1.

Eerste middel: de Europese Commissie is de verplichtingen niet nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 36 van de Toetredingsakte (bijlage VII, punt 1), die integraal deel uitmaakt van het tussen de Republiek Kroatië en de lidstaten van de Europese Unie gesloten Verdrag betreffende de toetreding tot de Europese Unie [Narodne novine — Međunarodni ugovori nr. 2/12 (Publicatieblad — Internationale verdragen)], voor zover zij zich niet heeft verzet tegen de intrekking van de normen tot instelling en regeling van het gerechtsdeurwaardersambt die Kroatië tijdens de onderhandelingen over zijn toetreding tot de Europese Unie had vastgesteld. Artikel 36 van de Toetredingsakte belast de Commissie met het toezicht (monitoring) op alle verbintenissen die Kroatië tijdens die toetredingsonderhandelingen is aangegaan, en dus op de juridische verbintenissen die Kroatië is aangegaan om het deurwaardersambt in te stellen en alle noodzakelijke voorwaarden te creëren zodat dat ambt uiterlijk op 1 januari 2012 ten volle in de Kroatische rechtsorde is ingevoerd. Niettemin is de Europese Commissie niet bevoegd om een eenzijdige wijziging van de aldus door Kroatië aangegane verplichting toe te staan.

2.

Tweede middel: doordat de Europese Commissie de voormelde inbreuk heeft gemaakt, heeft zij verzoekers rechtstreeks schade berokkend, aangezien die als gerechtsdeurwaarder waren aangesteld en erop mochten vertrouwen dat zij hun ambt vanaf 1 januari 2012 zouden kunnen vervullen.

3.

Derde middel: door de op haar rustende verplichtingen niet na te komen, heeft de Commissie de grenzen van haar discretionaire bevoegdheid kennelijk en in ernstige mate overschreden en, door het gewettigd vertrouwen van verzoekers te schenden, die als gerechtsdeurwaarder waren aangesteld, heeft zij hun aanzienlijke materiële en immateriële schade toegebracht die de Europese Unie overeenkomstig artikel 340, tweede alinea, VWEU dient te vergoeden.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/39

—

uitvoeringsbesluit C(2013) 8743 final van de Commissie van 12 december 2013 houdende onttrekking aan EU-financiering van bepaalde uitgaven die de lidstaten hebben verricht in het kader van het Europees Oriëntatie- en Garantiefonds voor de landbouw (EOGFL), afdeling Garantie, in het kader van het Europees Landbouwgarantiefonds (ELGF) of in het kader van het Europees Landbouwfonds voor plattelandsontwikkeling (Elfpo) (PB L 338, blz. 81) nietig te verklaren voor zover daarbij voor de Republiek Finland een financiële correctie ten belope van 927 827,58 EUR is toegepast wegens niet-inachtneming van artikel 55 van verordening (EG) nr. 1974/2006;

—

de Commissie te verwijzen in de kosten van de procedure.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/40

—

de beslissing van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) van 2 december 2013 in zaak R 686/2013-1 vernietigen;

—

verweerder verwijzen in de kosten van de procedure.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/40

—

het besluit van de Europese Commissie van 18 december 2013 betreffende de steunmaatregel SA.33995 (2013/C) (ex 2013/NN) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, C (2013) 4424 final, krachtens artikel 264 VWEU nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: schending van artikel 4, leden 3 en 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 (1) en van artikel 108, lid 2, VWEU

Met dit middel voert verzoekster aan dat verweerster de formele onderzoeksprocedure heeft ingeleid, zonder te voldoen aan haar bijzondere zorgvuldigheidsplicht tot volledig onderzoek van de feiten. Zou de Commissie de feiten zorgvuldig hebben onderzocht, dan had er geen aanleiding bestaan om de formele onderzoeksprocedure in te leiden.

2.

Tweede middel: kennelijk onjuiste beoordeling van de feiten

In het kader van haar tweede middel voert verzoekster aan dat de Commissie de feitelijke achtergrond, te weten de wijze waarop het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (Duitse wet tot toekenning van prioriteit aan hernieuwbare energie) functioneert, in het bijzonder de uit die wet voortvloeiende financiële stromen, onjuist heeft beoordeeld. Voorts heeft de Commissie de rol „van de Staat” als wetgever en als orgaan dat verantwoordelijk is voor de toezichthoudende instanties onjuist beoordeeld en daaruit ten onrechte afgeleid dat sprake was van controle.

3.

Derde middel: geen begunstiging van energie-intensieve ondernemingen door de bijzondere verrekeningsregeling

Verzoekster voert aan dat de Commissie blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting bij de toepassing van artikel 107, lid 1, VWEU, doordat zij — in strijd met de rechtspraak van het Gerecht, heeft aangenomen dat er sprake was van begunstiging van energie-intensieve ondernemingen.

4.

Vierde middel: geen begunstiging met staatsmiddelen

Met dit middel wordt aangevoerd, dat de Commissie ook blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting bij de toepassing van artikel 107, lid 1, VWEU voor zover zij ervan uit is gegaan dat overheidsinstanties zeggenschap hadden over het vermogen van de verschillende particuliere ondernemingen die deelnamen aan de regeling waarin is voorzien bij het Gesetz über den Vorrang erneuerbarer Energien.

5.

Vijfde middel: onjuiste uitlegging en toepassing van de artikelen 30 VWEU en 110 VWEU

Verzoekster voert in het kader van het vijfde middel aan dat de Commissie inbreuk heeft gemaakt op het beginsel van een regelmatige administratieve procedure en op het vertrouwensbeginsel doordat zij het Gesetz über den Vorrang erneuerbarer Energien toetst aan de artikelen 30 VWEU en 110 VWEU, hoewel haar reeds meer dan tien jaar bekend is hoe deze wet functioneert. Voorts heeft de Commissie de artikelen 30 VWEU en 110 VWEU ten onrechte toegepast, aangezien geen sprake is van een heffing in de zin van deze bepalingen en evenmin van een discriminerende situatie.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/41

—

het verzoek ontvankelijk en gegrond te verklaren;

—

artikel 3 van uitvoeringsverordening (EU) nr. 1238/2013 van de Raad (1) nietig te verklaren;

—

deze zaak te voegen met zaak T-507/13, en

—

verweerder te verwijzen in de kosten van verzoeksters.

1.

Eerste middel: artikel 3 van de bestreden verordening is het resultaat van een kennelijke beoordelingsfout en schendt artikel 8 van de basisverordening antidumping (2), voor zover daarbij Chinese producenten van de maatregelen worden vrijgesteld op basis van een gezamenlijke verbintenis die de Commissie heeft aanvaard in strijd met verzoeksters’ recht op een eerlijk proces, het beginsel van behoorlijk bestuur, verzoeksters’ rechten van verdediging en de artikelen 8, lid 4, en 19, lid 2, van de basisverordening antidumping.

2.

Tweede middel: artikel 3 van de bestreden verordening is het resultaat van een kennelijke beoordelingsfout en schendt artikel 8 van de basisverordening antidumping, voor zover daarbij Chinese producenten van de maatregelen worden vrijgesteld op basis van een onrechtmatige gezamenlijke verbintenis, die de Commissie heeft aanvaard.

3.

Derde middel: artikel 3 van de bestreden verordening schendt artikel 101, lid 1, VWEU, voor zover daarbij bepaalde Chinese producenten van de betrokken maatregelen worden vrijgesteld op basis van een door de Commissie bij uitvoeringsbesluit 2013/707/EU (3) en besluit 2013/423/EU (4) aanvaard en bevestigd verbintenisaanbod dat een horizontale prijsafspraak inhoudt.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/42

—

het verzoek ontvankelijk en gegrond te verklaren;

—

artikel 2 van uitvoeringsverordening (EU) nr. 1239/2013 van de Raad (1) nietig te verklaren;

—

deze zaak te voegen met zaak T-507/13, en

—

verweerder te verwijzen in de kosten van verzoeksters.

1.

Eerste middel: artikel 2 van de bestreden verordening is het resultaat van een kennelijke beoordelingsfout en schendt artikel 13 van de basisverordening antisubsidie (2), voor zover daarbij Chinese producenten van de maatregelen worden vrijgesteld op basis van een gezamenlijke verbintenis die de Commissie heeft aanvaard in strijd met verzoeksters’ recht op een eerlijk proces, het beginsel van behoorlijk bestuur, verzoeksters’ rechten van verdediging en de artikelen 13, lid 4, en 29, lid 2, van de basisverordening antisubsidie.

2.

Tweede middel: artikel 2 van de bestreden verordening is het resultaat van een kennelijke beoordelingsfout en schendt artikel 13 van de basisverordening antisubsidie, voor zover daarbij Chinese producenten van de maatregelen worden vrijgesteld op basis van een onrechtmatige gezamenlijke verbintenis, die de Commissie heeft aanvaard.

3.

Derde middel: artikel 3 van de bestreden verordening schendt artikel 101, lid 1, VWEU, voor zover daarbij bepaalde Chinese producenten van de betrokken maatregelen worden vrijgesteld op basis van een door de Commissie bij uitvoeringsbesluit 2013/707/EU (3) en besluit 2013/423/EU (4) aanvaard en bevestigd verbintenisaanbod dat een horizontale prijsafspraak inhoudt.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/43

—

het beroep ontvankelijk te verklaren;

—

uitvoeringsverordening (EU) nr. 1238/2013 van de Raad tot instelling van definitieve antidumpingrechten op fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en de belangrijkste componenten daarvan (cellen), van oorsprong uit of verzonden uit de Volksrepubliek China (PB L 325, blz. 1) nietig verklaren, voor zover zij verzoeksters betreft;

—

verweerder te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: door antidumpingmaatregelen op te leggen voor uit de Volksrepubliek China verzonden fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en de belangrijkste componenten daarvan, terwijl in het bericht van inleiding enkel sprake was van fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en de belangrijkste componenten daarvan van oorsprong uit de Volksrepubliek China, hebben de instellingen artikel 5, leden 10 en 11, van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad (1) geschonden.

2.

Tweede middel: door antidumpingmaatregelen op te leggen voor fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en de belangrijkste componenten daarvan die niet waren onderworpen aan een antidumpingonderzoek, hebben de instellingen de artikelen 1 en 17 van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad geschonden.

3.

Derde middel: door de dumpingmarge van producten uit landen met een markteconomie te berekenen aan de hand van de methode voor landen zonder markteconomie, hebben de instellingen artikel 2 van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad geschonden.

4.

Vierde middel: door slechts één onderzoek te voeren voor twee verschillende producten (fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en fotovoltaïsche cellen van kristallijn silicium), hebben de instellingen artikel 1, lid 4, van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad geschonden.

5.

Vijfde middel: door het besluit over verzoeksters’ behandeling als marktgerichte onderneming meer dan drie maanden na de opening van het onderzoek en de ontvangst van alle noodzakelijke informatie om de dumpingmarges te berekenen, te geven, hebben de instellingen artikel 2, lid 7, sub c, van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad geschonden.

6.

Zesde middel: door de omvang van de schade voor de bedrijfstak van de Unie veroorzaakt door de invoer met dumping en veroorzaakt door andere bekende factoren niet apart te bepalen en bijgevolg een hoger dumpingrecht te heffen dan noodzakelijk om de schade voor de bedrijfstak van de Unie door de invoer met dumping weg te nemen, hebben de instellingen de artikelen 3 en 9, lid 4, van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad geschonden.

7.

Zevende middel: door de belangrijkste feiten en overwegingen op grond waarvan de instellingen voornemens waren definitieve antidumpingmaatregelen op te leggen, niet mee te delen, hebben zij artikel 20, lid 2, van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad geschonden.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/44

—

het beroep ontvankelijk te verklaren;

—

uitvoeringsverordening (EU) nr. 1239/2013 van de Raad tot instelling van een definitief compenserend recht op de invoer van fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en de belangrijkste componenten daarvan (cellen), van oorsprong uit of verzonden uit de Volksrepubliek China (PB L 325, blz. 66) nietig te verklaren, voor zover zij verzoeksters betreft;

—

verweerder te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: door compenserende maatregelen op te leggen voor uit de Volksrepubliek China verzonden fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en de belangrijkste componenten daarvan, terwijl in het bericht van inleiding enkel sprake was van fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en de belangrijkste componenten daarvan van oorsprong uit de Volksrepubliek China, hebben de instellingen artikel 10, leden 12 en 13, van verordening (EG) nr. 597/2009 van de Raad (1) geschonden.

2.

Tweede middel: door compenserende maatregelen op te leggen voor fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en de belangrijkste componenten daarvan die niet waren onderworpen aan een antisubsidieonderzoek, hebben de instellingen de artikelen 1 en 27 van verordening (EG) nr. 597/2009 van de Raad geschonden.

3.

Derde middel: door slechts één onderzoek te voeren voor twee verschillende producten (fotovoltaïsche modules van kristallijn silicium en fotovoltaïsche cellen van kristallijn silicium), hebben de instellingen artikel 2, sub c, van verordening (EG) nr. 597/2009 van de Raad geschonden.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/45

—

de beslissing van de tweede kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) van 28 november 2013 in de gevoegde zaken R 889/2012-2 en R 635/2012-2 te vernietigen;

—

verweerder te verwijzen in de kosten van de procedure.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/46

—

het besluit van de verwerende partij tot inleiding van de formele procedure overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU betreffende steunmaatregel SA.33995 (2013/C) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, dat is bekendgemaakt tezamen met de uitnodiging om opmerkingen te maken (PB 2014, C 37, blz. 73), nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

2.

Schending van de Verdragen

3.

Verenigbaarheid met de gemeenschappelijke markt

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/47

—

het besluit van de verwerende partij tot inleiding van de formele procedure overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU betreffende steunmaatregel SA.33995 (2013/C) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, dat is bekendgemaakt tezamen met de uitnodiging om opmerkingen te maken (PB 2014, C 37, blz. 73), nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

2.

Schending van de Verdragen

3.

Verenigbaarheid met de gemeenschappelijke markt

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/47

—

het besluit van de verwerende partij tot inleiding van de formele procedure overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU betreffende steunmaatregel SA.33995 (2013/C) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, dat is bekendgemaakt tezamen met de uitnodiging om opmerkingen te maken (PB 2014, C 37, blz. 73), nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

2.

Schending van de Verdragen

3.

Verenigbaarheid met de gemeenschappelijke markt

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/48

—

het besluit van de verwerende partij tot inleiding van de formele procedure overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU betreffende steunmaatregel SA.33995 (2013/C) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, dat is bekendgemaakt tezamen met de uitnodiging om opmerkingen te maken (PB 2014, C 37, blz. 73), nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

2.

Schending van de Verdragen

3.

Verenigbaarheid met de gemeenschappelijke markt

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/49

—

het besluit van de verwerende partij tot inleiding van de formele procedure overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU betreffende steunmaatregel SA.33995 (2013/C) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, dat is bekendgemaakt tezamen met de uitnodiging om opmerkingen te maken (PB 2014, C 37, blz. 73), nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

2.

Schending van de Verdragen

3.

Verenigbaarheid met de gemeenschappelijke markt

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/50

—

het besluit van de verwerende partij tot inleiding van de formele procedure overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU betreffende steunmaatregel SA.33995 (2013/C) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, dat is bekendgemaakt tezamen met de uitnodiging om opmerkingen te maken (PB 2014, C 37, blz. 73), nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

2.

Schending van de Verdragen

3.

Verenigbaarheid met de gemeenschappelijke markt

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/51

—

het besluit van de verwerende partij tot inleiding van de formele procedure overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU betreffende steunmaatregel SA.33995 (2013/C) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, dat is bekendgemaakt tezamen met de uitnodiging om opmerkingen te maken (PB 2014, C 37, blz. 73), nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

2.

Schending van de Verdragen

3.

Verenigbaarheid met de gemeenschappelijke markt

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/52

—

het besluit van de verwerende partij tot inleiding van de formele procedure overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU betreffende steunmaatregel SA.33995 (2013/C) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, dat is bekendgemaakt tezamen met de uitnodiging om opmerkingen te maken (PB 2014, C 37, blz. 73), nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

2.

Schending van de Verdragen

3.

Verenigbaarheid met de gemeenschappelijke markt

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/53

—

het besluit van de verwerende partij tot inleiding van de formele procedure overeenkomstig artikel 108, lid 2, VWEU betreffende steunmaatregel SA.33995 (2013/C) — Duitsland, Steun voor hernieuwbare elektriciteit en verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen, dat is bekendgemaakt tezamen met de uitnodiging om opmerkingen te maken (PB 2014, C 37, blz. 73), nietig te verklaren;

—

verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Schending van wezenlijke vormvoorschriften

2.

Schending van de Verdragen

3.

Verenigbaarheid met de gemeenschappelijke markt

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/53

—

de beslissing van de vierde kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) van 29 januari 2014 in zaak R 764/2013-4 vernietigen;

—

de beslissing van de nietigheidsafdeling van 12 april 2013 (nummer 6333C) vernietigen;

—

interveniënte verwijzen in de kosten van de procedure, daaronder begrepen de kosten van de procedure voor de kamer van beroep.

—

schending van artikel 57, leden 2 en 3, juncto artikel 42, leden 2 en 3, van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 8, lid 1, sub b, van verordening nr. 207/2009

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/54

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/54

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/55

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/55

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/55

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/55

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/56

1)

Het besluit van 23 mei 2012 waarbij het Europees Parlement CP niet heeft bevestigd in zijn functie van hoofd van een eenheid en hem met zijn ambt heeft overgeplaatst naar het directoraat-generaal „Intern beleid van de Unie” wordt nietig verklaard.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

Het Europees Parlement zal zijn eigen kosten dragen en wordt verwezen in de kosten van CP.

12.5.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 142/56

1)

Het beroep wordt kennelijk niet-ontvankelijk verklaard.

2)

Walton zal zijn eigen kosten dragen en wordt verwezen in de kosten van de Europese Commissie.