21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/1

A.

overwegende dat de klimaatverandering een ernstige bedreiging vormt voor de armoedebestrijding, de mensenrechten, de vrede en veiligheid, de beschikbaarheid van water en voedsel, en het verwezenlijken van de millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling (Millennium Development Goals — MDG's) in veel ontwikkelingslanden,

B.

overwegende dat in sommige ontwikkelingslanden bossen worden gekapt voor de verbouw van brandstofgewassen,

C.

overwegende dat de geïndustrialiseerde landen een historische verantwoordelijkheid voor de klimaatverandering dragen en moreel verplicht zijn de ontwikkelingslanden te helpen bij hun inspanningen om zich aan de gevolgen daarvan aan te passen,

D.

overwegende dat de ontwikkelingslanden het minst tot de klimaatverandering hebben bijgedragen maar het meest zullen lijden onder de gevolgen daarvan, zoals water- en voedselonzekerheid als gevolg van droogte en verwoestijning, de stijging van de zeespiegel, nieuwe uitdagingen voor de landbouw, nieuwe gezondheidsrisico's, extreme meteorologische gebeurtenissen en migratiedruk; overwegende dat de ontwikkelingslanden ook over de minste capaciteit beschikken om die gevolgen het hoofd te bieden,

E.

overwegende dat er in veel geïndustrialiseerde landen recentelijk aanzienlijke aandacht is geweest voor maatregelen voor aanpassing aan en vermindering van de risico's van klimaatverandering; voorts overwegende dat dezelfde urgente behoeften met betrekking tot lage-inkomenslanden grotendeels zijn veronachtzaamd,

F.

overwegende dat de import in de EU van illegaal en niet duurzaam gekapt hout een belangrijke drijvende kracht is achter de ontbossing en de arme landen naar schatting jaarlijks miljarden euro's kost,

G.

overwegende dat ontbossing verantwoordelijk is voor naar schatting 20 % van alle broeikasgasemissies en dat jaarlijks naar schatting 13 miljoen hectare tropisch bos verdwijnt; voorts overwegende dat ontbossing in de tropen een ernstige bedreiging voor de biodiversiteit vormt en meer dan een miljard armen die in en van zulke bossen leven, van hun bestaansmiddelen dreigt te beroven,

H.

overwegende dat de concrete gevolgen van klimaatverandering vaak op lokaal niveau en door de lokale autoriteiten moeten worden aangepakt; voorts overwegende dat het bijgevolg bij het formuleren van effectieve strategieën voor aanpassing aan en mitigatie van de klimaatverandering belangrijk is dat internationale, nationale en lokale niveaus van beleidsvorming op de juiste wijze worden gekoppeld; verder overwegende dat grootschalige structurele veranderingen moeten worden doorgevoerd zonder dat dit ten koste gaat van een gemeenschapsgerichte aanpak ten gunste van de armen,

I.

overwegende dat men zich steeds meer bewust wordt van de veiligheidsaspecten van klimaatverandering, zoals het ontstaan van conflicten door schaarste aan natuurlijke hulpbronnen, door klimaat veroorzaakte rampen en grootschalige migratiestromen; voorts overwegende dat het ontwikkelen van strategieën voor de aanpak van gemeenschappelijke uitdagingen op het terrein van klimaat/veiligheid van wezenlijk belang is om te bewerkstelligen dat ontwikkelingslanden zich op doeltreffende wijze aan de klimaatverandering aanpassen,

J.

overwegende dat de internationale inspanningen voor aanpassing aan de klimaatverandering en risicobeperking bij rampen (Disaster Risk Reduction — DRR) tot dusver beperkt, gefragmenteerd en slecht gecoördineerd zijn, en in veel gevallen moeilijk toegankelijk zijn voor ontwikkelingslanden, wat in directe tegenspraak is tot de doelstellingen van de Europese consensus en de Verklaring van Parijs,

K.

overwegende dat maatregelen voor aanpassing aan klimaatverandering, voor DRR en voor capaciteitsopbouw ten behoeve van ontwikkeling in sterke mate aan elkaar moeten worden gekoppeld, maar tot dusver slecht zijn geïntergreerd in de activiteiten van diensten voor ontwikkelingssamenwerking en internationale instellingen; voorts overwegende dat een gemeenschappelijke en coherente aanpak van cruciaal belang is voor de succesvolle implementatie van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering,

L.

overwegende dat het noodzakelijk is om multidisciplinaire teams van crisismanagers, ontwikkelingsspecialisten, planners en wetenschappelijk experts op het gebied van aanpassing/klimaat op te richten, die best practices voor regionale ontwikkeling moeten vaststellen,

M.

overwegende dat vroegtijdige actie met betrekking tot aanpassing aan de klimaatverandering en DRR duidelijk kostenbesparend werkt; overwegende dat er volgens ramingen met elke dollar die aan DRR wordt uitgegeven tot zeven dollar aan rampenrespons kan worden bespaard, wat ook een sterk argument is voor frontloading van steun,

N.

overwegende dat alle pogingen EU-financiering voor het behalen van MDG's en toezeggingen in het kader van het UNFCCC dubbel te tellen, dan ook moeten worden verworpen,

O.

overwegende dat elke vertraging in het nemen van krachtige besluiten over de nodige maatregelen om de oorzaken en gevolgen van de klimaatverandering te verminderen, tot veel hogere kosten zal leiden,

P.

overwegende dat de meeste milieuproblemen, met inbegrip van die welke ontstaan door klimaatverandering, in de regel door bevolkingsgroei worden verergerd, terwijl de bevolkingsdynamiek wat groei, distributie en samenstelling betreft, een integraal onderdeel van het ontwikkelingsproces vormt omdat zij tegelijk bijdraagt tot en wordt beïnvloed door milieuveranderingen; voorts overwegende dat tijdens de Internationale Conferentie over bevolking en ontwikkeling die in 1994 in Caïro werd gehouden, duidelijk werd gewezen op de vele voordelen van een specifiek bevolkingsbeleid dat gericht is op lokale omstandigheden en gebaseerd op vrijwilligheid, maar dat bevolkingsvraagstukken vooralsnog grotendeels niet worden meegenomen bij de planning van ontwikkeling of klimaataanpassing,

Q.

overwegende dat het hele beleidspakket inzake landbouw, water, bosbeheer, gezondheidszorg, infrastructuur, onderwijs en bevolking moet worden aangepakt om een doeltreffende integratie in het ontwikkelingsbeleid te realiseren van de aanpassing aan en mitigatie van de klimaatverandering,

R.

overwegende dat de maatregelen voor aanpassing aan en mitigatie van de klimaatverandering meer effect zouden sorteren als de corruptie werd verminderd,

S.

overwegende dat de bovengenoemde voortgangsverslag van 2007 over het EU-actieplan inzake klimaatverandering en ontwikkelingssamenwerking aantoont dat de integratie van de klimaatverandering in het ontwikkelingsbeleid van de EU, met name in de landenstrategiedocumenten (Country Strategy Papers — CSP's) en de regionale strategiedocumenten (Regional Strategy Papers — RSP's) onvoldoende is en veel te traag verloopt,

T.

overwegende dat er momenteel een enorm hiaat zit in de financiering van aanpassing in de ontwikkelingslanden; overwegende dat de beraamde aanpassingskosten uiteenlopen van 50 tot 80 miljard USD per jaar, maar de totale som aan fondsen die via multilaterale financieringsmechanismen halverwege 2007 zijn toegekend nog geen 0,5 % daarvan bedraagt,

U.

overwegende dat de EU zich weliswaar tot doel heeft gesteld om in de strijd tegen klimaatverandering een voortrekkersrol te vervullen, maar dat de prioriteit die door de EU wordt gegeven aan beleid en maatregelen voor de strijd tegen klimaatverandering niet tot uitdrukking komt in de EU-begroting,

V.

overwegende dat een deel van de financiering van het wereldwijde bondgenootschap tegen klimaatverandering afkomstig zal zijn uit het Europees Ontwikkelingsfonds (EOF) en het thematische programma „Milieu en duurzaam beheer van natuurlijke hulpbronnen” (ENRTP) (overeenkomstig artikel 13 van het financieringsinstrument voor ontwikkelingssamenwerking (IOS) (3)),

W.

overwegende dat het EOF hoofdzakelijk is gebruikt voor de financiering van nieuwe initiatieven; voorts overwegende dat de Commissie haar toezegging moet nakomen om op zoek te gaan naar nieuwe financieringsbronnen om geen beroep op het EOF te hoeven doen; verder overwegende dat de Commissie ontwikkelingssamenwerking bij talloze gelegenheden heeft geconcludeerd dat het EOF in de EU-begroting moet worden opgenomen, zodat op de wijze waarop de middelen uit dit fonds worden besteed, democratische controle kan worden uitgeoefend,

X.

overwegende dat overeenkomstig artikel 21 van het IOS inzake de goedkeuring van strategiedocumenten en indicatieve meerjarenprogramma's, en artikel 35, lid 2 van het IOS, het Parlement een recht van controle op maatregelen van de Commissie heeft zoals vastgesteld in de artikelen 5 en 8 van Besluit 1999/468/EG,

Y.

overwegende dat het mechanisme voor schone ontwikkeling (Clean Development Mechanism — CDM) tot dusver weinig geschikt is geweest om te voldoen aan de investeringsbehoefte van de armste landen op het gebied van schone technologie, wat blijkt uit het feit dat minder dan 3 % procent van alle CDM-projecten in Afrika loopt en bijna 90 % van de CO2-kredieten (CER's) wordt toegekend aan projecten in China, India, Korea en Brazilië,

1.

is ingenomen met het initiatief van de Commissie tot oprichting van een wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering, wat een belangrijke erkenning inhoudt van de gevolgen van de klimaatverandering op de ontwikkeling; roept de Commissie echter op de exacte toegevoegde waarde van het wereldwijd bondgenootschap nader toe te lichten; benadrukt in dit verband dat de coördinatie en samenwerking met andere belangrijke actoren integraal onderdeel moeten uitmaken van de agenda van het wereldwijd bondgenootschap om een optimale onderlinge aanvulling van de initiatieven te waarborgen;

2.

beschouwt het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering als een belangrijk element in het externe optreden van de EU tegen klimaatverandering en als een aanvullend en ondersteunend platform voor het voortdurende proces in het kader van het UNFCCC en het Protocol van Kyoto, met als doel de uitvoering van het verdrag, het protocol en de bijbehorende overeenkomsten te bevorderen;

3.

herhaalt de alarmerende conclusies van de bovengenoemde nota „Klimaatverandering en internationale veiligheid”, waarin werd gewaarschuwd dat klimaatverandering leidt tot een toename van de veiligheidsrisico's voor de EU, dat deze een te zware last dreigt te worden voor reeds kwetsbare en conflictgevoelige staten en regio's, en dat deze de inspanningen om de MDG's te bereiken ondermijnt;

4.

stelt vast dat de inspanningen in de strijd tegen klimaatverandering niet alleen moeten uitgaan van politieke impulsen, maar ook van de civiele samenleving in zowel ontwikkelde landen als ontwikkelingslanden; is van mening dat er voorlichtingscampagnes moeten worden opgezet, evenals onderwijsprogramma's op scholen en universiteiten, om burgers analyses en evaluaties van de stand van zaken op het gebied van klimaatverandering verschaffen en hun passende antwoorden aan te reiken, met name in de zin van andere leefpatronen om emissies te verminderen;

5.

benadrukt dat betere coördinatie en samenwerking tussen de Commissie en de lidstaten van cruciaal belang is aangaande het EU-beleid betreffende klimaatverandering en ontwikkelingssamenwerking, waarbij het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering een unieke gelegenheid biedt tot naleving van de beginselen die ten grondslag liggen aan de Europese consensus en de Verklaring van Parijs, alsook aan het Actieprogramma van de Internationale Conferentie over bevolking en ontwikkeling die 1994 in Caïro werd gehouden; is er bovendien van overtuigd dat een sleutelfunctie van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering die van „uitwisselingscentrum” moet zijn voor initiatieven van de lidstaten;

6.

roept de EU op om klimaatverandering centraal te stellen in haar ontwikkelingssamenwerkingsbeleid; is voorts van mening dat in de strijd tegen klimaatverandering de structurele oorzaken moeten worden aangepakt en verzoekt om een systematische beoordeling van de risico's van klimaatverandering waarbij wordt gekeken naar alle aspecten van beleidsplanning en -vorming in zowel de EU als de ontwikkelingslanden met betrekking tot onder meer handel, landbouw en voedselzekerheid;

7.

benadrukt dat het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering concrete maatregelen moet nemen om te komen tot een coherente aanpak van enerzijds de gevolgen van klimaatverandering voor ontwikkeling — via onder meer het EU-beleid inzake landbouw, handel en visserij — en anderzijds problemen in verband met exportsubsidies, zoals gebonden hulp, schuldenlast, exportkredieten en commercieel gebruik van voedselhulp, gedwongen privatisering en de liberalisering van economische sleutelsectoren;

8.

wijst erop dat, daar het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering — dat voor de periode 2008-2010 over 60 miljoen EUR beschikt — een aanvulling moet zijn op het huidige UNFCCC-proces, overlappende maatregelen moeten worden vermeden en dat de kredieten gericht moeten worden op maatregelen die de hoogste toegevoegde waarde bieden; is van mening dat zodra een klimaatveranderingsovereenkomst voor de periode na 2012 is bereikt, doelen en financiering van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering, moeten worden herzien in het licht van de resultaten;

9.

is van mening dat kredieten buiten het UNFCCC niet kunnen worden meegerekend als deel van de tenuitvoerlegging door industrielanden van de verplichtingen die zij in het kader van dat verdrag zijn aangegaan;

10.

vindt de 60 miljoen EUR die tot dusver aan het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering is toegezegd jammerlijk onvoldoende; roept de Commissie op tot het vaststellen van een financieringsdoel voor de lange termijn voor het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering van ten minste 2 miljard EUR per jaar in 2010 en 5 à 10 miljard EUR per jaar in 2020;

11.

verzoekt de Commissie gedetailleerde informatie te verschaffen over de bestaande financiële mechanismen voor klimaatverandering en ontwikkeling op nationaal en internationaal niveau; verzoekt de Commissie op basis van deze informatie dringend voor te stellen welke maatregelen moeten worden gebruikt om de financiële steun van de EU voor klimaatverandering en ontwikkeling op te trekken voor de best mogelijke coördinatie en complementariteit met de bestaande initiatieven moet worden gezorgd;

12.

benadrukt dat als men het probleem van klimaatverandering daadwerkelijk wil aanpakken, extra financiële middelen beschikbaar moeten worden gesteld uit hoofde van verschillende begrotingslijnen en uit nieuwe financieringsbronnen, zoals humanitaire fondsen in het geval van klimaatrampen, middelen uit hoofde van het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid (GBVB) en het stabiliteitsinstrument voor het uitvoeren van preventief veiligheidsbeleid of in het geval van klimaatgerelateerde veiligheidsbedreigingen of conflicten, en zo nodig andere middelen voor de financiering van externe acties, alsook „groene” belastingen, publiek-private partnerschappen (PPP) en andere innovatieve financieringsmechanismen die speciaal voor dit doel zijn opgezet;

13.

neemt met belangstelling kennis van de conclusies van het voorzitterschap van de Europese Raad van 19 en 20 juni 2008 en de gevolgen daarvan voor de begroting; is van mening dat aan deze budgettaire eisen uitsluitend kan worden voldaan door gebruik te maken van de middelen die beschikbaar zijn in het kader van het Interinstitutioneel Akkoord van 17 mei 2006 betreffende de begrotingsdiscipline en een goed financieel beheer (4); wijst er nogmaals met klem op dat voor nieuwe taken nieuwe fondsen beschikbaar moeten worden gemaakt;

14.

stelt in dit verband vast dat de officiële ontwikkelingssteun van de EU nog steeds onder de voor 2010 nagestreefde 0,56 % van het bruto nationaal inkomen (BNI) van de EU ligt, en dat moeilijk voorstelbaar is hoe de EU al haar toezeggingen kan nakomen zonder nieuwe innovatieve middelen;

15.

roept de Commissie op de onmiddellijke financiering van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering te verhogen, waarvoor in eerste instantie met spoed middelen uit zowel het ENRTP als het 10e IOS zouden kunnen worden aangesproken; benadrukt tegelijkertijd de dringende noodzaak van aanvullende, niet-officiële ontwikkelingshulp voor aanpassing alsmede van de ontwikkeling van innovatieve financieringsmechanismen daartoe;

16.

herinnert de Commissie eraan dat wanneer het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering wordt gefinancierd uit hoofde van het ENRTP of het EOF, de desbetreffende middelen moeten worden beschouwd als ontwikkelingsgeld en bijgevolg alleen dienen te worden gebruikt voor acties die verenigbaar zijn met ontwikkelingshulp als omschreven door de Commissie voor Ontwikkelingshulp van de OESO (DAC); dringt erop aan dat dit een eenmalige financieringsbron dient te zijn en dat aanvullende middelen moeten komen uit alternatieve bronnen;

17.

roept de Commissie op ervoor te zorgen dat financiering van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering uit hoofde van het ENRTP en het EOF niet ten koste gaat van andere belangrijke doelstellingen van ontwikkelingssamenwerking, zoals die betreffende onderwijs, volksgezondheid, gendergelijkheid en toegang tot water;

18.

benadrukt dat de EU-lidstaten meer verantwoordelijkheid moeten nemen voor de financiering en de onderlinge afstemming van hun ontwikkelingsactiviteiten met het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering;

19.

roept de Commissie en de lidstaten op overeen te komen om in de volgende handelsperiode ten minste 25 % van de verwachte inkomsten uit veilingen binnen de EU-regeling voor de emissiehandel (EU Emissions Trading Scheme — EU ETS) uit te trekken voor de financiering van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering en andere maatregelen tegen de klimaatverandering in ontwikkelingslanden, waaronder begrepen maatregelen voor het beschermen van bossen en het verminderen van emissies door ontbossing en bosdegradatie;

20.

roept de Commissie op om van de aanstaande herziening van de EU-begroting gebruik te maken voor een herbeoordeling van de algemene uitgavenprioriteiten van de EU en om extra middelen toe te wijzen aan klimaatverandering en ontwikkeling in het algemeen en het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering in het bijzonder, onder meer door een herschikking van de middelen voor het gemeenschappelijk landbouwbeleid (GLB);

21.

roept de Commissie en de lidstaten op het idee van een mondiaal financieringsmechanisme tegen de klimaatverandering met spoed uit te voeren naar voorbeeld van het model van de Internationale Financieringsfaciliteit voor Vaccinatie en het concept van de frontloading van steun, met het doel binnen betrekkelijk korte tijd aanzienlijke middelen zeker te stellen voor het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering;

22.

roept de Commissie op de particuliere sector uit te nodigen tot nauwe samenwerking met het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering, zich ervan bewust dat overheidsgeld kan fungeren als katalysator door investeringen te bevorderen en toegang tot markten en technologie te verschaffen; moedigt de Commissie met name aan te investeren in de ontwikkeling van PPP op essentiële terreinen, zoals het realiseren van waterzekerheid en de aanleg van infrastructuur in kwetsbare gebieden, waar het tekort aan middelen momenteel groot is, aangezien de gevolgen van klimaatverandering merkbaar zijn op tal van terreinen (zoals de toegang tot water, volksgezondheid, energievoorziening) en de betrokkenheid van de nationale en lokale autoriteiten met zich meebrengen; herinnert eraan dat de EU prioriteit moet geven aan het versterken van de capaciteit van overheden om op deze terreinen actie te ondernemen;

23.

roept de Commissie op samenwerkingsverbanden aan te gaan met de particuliere verzekeringssector en methoden te onderzoeken voor de opschaling van proefverzekeringen ter financiering van de aanpassing/DRR, waarbij wordt gekeken naar zowel nationale als regionale en individuele verzekeringsniveaus;

24.

betreurt dat de betrokkenheid van de regeringen, het maatschappelijk middenveld en lokale overheden van ontwikkelingslanden tijdens het hele programmeringsproces van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering in het algemeen onvoldoende was; roept de Commissie op te waarborgen dat de besluitvorming tijdens de voorbereidingfase en tijdens de implementatie-, fondsenverdelings- en evaluatieprocessen plaatsvindt in samenwerking met de belanghebbenden;

25.

roept de Commissie op het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering te gebruiken voor het ondersteunen en versterken van de capaciteiten van de partnerlanden voor het in kaart brengen, beheersen en mitigeren van veiligheidsrisico's ten gevolge van klimaatverandering en moedigt de Commissie aan om hiertoe extra middelen aan toe te wijzen; roept de Commissie voorts op ervoor te zorgen dat haar directoraat-generaal Externe betrekkingen volledig bij het hele programmerings- en implementatieproces van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering wordt betrokken, teneinde ervoor te zorgen dat tussen ontwikkelingssamenwerkings-, klimaatveranderings- en buitenlands en veiligheidsbeleid een optimale samenhang bestaat;

26.

roept de Commissie op het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering te gebruiken om zowel met de donorgemeenschap als de partnerlanden een discussie op gang te brengen over een betere paraatheids- en rampenplanning voor grootschalige migratie in het geval dat bepaalde gebieden door klimaatverandering onbewoonbaar worden;

27.

dringt er met klem op aan dat er voor het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering effectieve verslagleggingsmechanismen moeten bestaan, met inbegrip van gedetailleerde voortgangsindicatoren en follow-up-regelingen;

28.

is van mening dat het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering een koppeling zou kunnen leggen tussen lokale aanpassingsmaatregelen en de mondiale kaders voor het klimaat- en ontwikkelingsbeleid wanneer het een specifieke toegevoegde waarde zou hebben en specifieke deskundigheid zou herbergen; verwelkomt in dit verband het element „politieke dialoog” van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering als een belangrijke stap om de agenda voor armoedebestrijding en de MDG's aan de agenda voor klimaatverandering te koppelen; benadrukt echter dat het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering alleen succesvol zal zijn als het onderdeel is van een algemene strategie van de EU voor de onderhandelingen over een klimaatovereenkomst voor de periode na 2010, waarbij krachtige steun voor zowel mitigatie- als aanpassingsactiviteiten in ontwikkelingslanden bovenaan op de agenda staat;

29.

moedigt de Commissie aan om de beleidsdialoog en haar beoogde gezamenlijke verklaring van de EU, de de minst ontwikkelde landen (MOL's) en de kleine eilandstaten in ontwikkeling (Small Island Development States — SIDS) te gebruiken als een platform voor het bevorderen van het idee van een „mondiaal contract”, waarin activiteiten op het gebied van ontwikkelingssamenwerking en klimaatverandering hecht zijn geïntegreerd en waarin als een expliciet element aandacht wordt besteed aan geïncorporeerde bevolkingsvraagstukken, zoals voorzien in het initiatief voor een „mondiaal Marshallplan”;

30.

benadrukt de noodzaak om de inspanningen ter integratie van de aanpassing aan de klimaatverandering, DRR en maatregelen voor het verbeteren de volksgezondheid in het algemeen en de reproductieve gezondheid in het bijzonder, in zowel de ontwikkelingshulp van de Commissie als die van de lidstaten, met name in de invoeringsfase, te vergroten aangezien deze terreinen uit systemisch oogpunt absoluut van fundamenteel belang zijn; roept de Commissie op te profiteren van de aanstaande tussentijdse herziening van de landenstrategiedocumenten om op dit terrein vooruitgang te boeken;

31.

dringt er met klem op aan dat de Commissie, samen met het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering, de uitwerking voortzet van haar reactie op het voortgangsverslag 2007 over het EU-actieplan inzake klimaatverandering en ontwikkelingssamenwerking, dat veel belangrijke elementen bevat die niet verloren mogen gaan, waaronder de oprichting van „uitwisselingscentra” in het veld ter verbetering van de coördinatie en de toegang tot informatie;

32.

onderstreept dat de ontwikkeling en implementatie van nationale actieprogramma's voor aanpassing (National Adaptation Programs of Action — NAPA's) via het Wereldmilieufonds (Global Environment Facility — GEF) met verschillende tekortkomingen kampt door onvoldoende financiering, onderschatting van de kosten van aanpassing, zwakke koppelingen met menselijke ontwikkeling, te bureaucratische toegangskanalen en een projectgerichte vooringenomenheid; roept de Commissie op deze tekortkomingen in hun geheel aan te pakken bij het verlenen van verdere steun voor de invoering van de NAPA's in de MOL's en de SIDS via het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering; is in dit verband ingenomen met het voornemen van de Commissie om onderzoek te doen naar de capaciteitsopbouw op grond van programma's van toezichthoudende instellingen met begrotingssteun;

33.

benadrukt dat het succesvol gebruik van begrotingssteun voor op ontwikkeling gerichte aanpassing aan de klimaatverandering afhangt van het uitgebreide gebruik van alle middelen die binnen de regelingen voor begrotingssteun beschikbaar zijn, met inbegrip van overleg over de beleidsprioriteiten, langetermijntoezicht en technische bijstand voor de opstelling en uitvoering van de begroting; benadrukt bovendien de noodzaak van actieve betrokkenheid van het maatschappelijk middenveld en lokale gemeenschappen; dringt er tevens bij de Commissie op aan voorbereid te zijn op het gebruik van aanvullende maatregelen daar waar begrotingssteun niet geschikt is of niet ten goede komt aan de armen en kwetsbaarsten;

34.

roept de Commissie op ervoor te zorgen dat het onderzoek naar klimaataanpassing in ontwikkelingslanden dat volgens de plannen in het kader van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering zal worden verricht, een duidelijke „bottom-up”-aanpak volgt, is gericht op de armen en degenen die het meest kwetsbaar zijn, uitgaat van de behoeften van lokale gemeenschappen en wordt uitgevoerd in samenwerking met degenen die het aangaat; benadrukt dat het belangrijk is dat de onderzoeksresultaten via toegankelijke mediakanalen aan de doelgroepen van het onderzoek worden medegedeeld;

35.

roept de Commissie op om aanzienlijke middelen toe te wijzen aan onderzoek naar de economische aspecten van klimaataanpassing in ontwikkelingslanden, onder andere ter verbetering van het nazicht in de toekomstige kosten die zijn verbonden aan de noodzakelijke herstructurering van handels-, landbouw- en veiligheidsbeleid en -instellingen; is zich ervan bewust dat de kenniskloof op dit terrein een belemmering vormt voor effectieve aanpassingsmaatregelen en bestedingen van zowel publieke als private actoren;

36.

onderstreept het belang van kennis- en technologieoverdracht — met inbegrip van technologie voor risicobeperking bij rampen — aan partnerlanden in het bondgenootschap tegen klimaatverandering; doet hiertoe een beroep op de Commissie om de oprichting van een „internetbibliotheek” met relevante gegevens over klimaatverandering te bevorderen en een programma voor uitwisseling van klimaatveranderingsdeskundigen tussen deze landen mogelijk te maken;

37.

wijst nogmaals op het belang van een samenhangend beleid en verzoekt de Commissie om tijdens de herziening van de EU-begroting en bij de tussentijdse herziening van de verschillende ontwikkelingsinstrumenten de opneming van klimaatverandering in maatregelen ter bestrijding van armoede aan de orde te stellen;

38.

roept de Commissie op meer aandacht te wijden aan het effect van klimaatverandering op de land- en bosbouw en aan de aanpassing van deze sectoren aan het veranderende klimaat; verzoekt de Commissie het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering te gebruiken om de ontwikkeling van milieuvriendelijk landbouwbeleid te ondersteunen, met prioriteit voor het garanderen van de voedselzekerheid van de mensen; verzoekt de Commissie voorts een geschikt institutioneel en financieel kader te helpen creëren voor arme plattelandsbewoners die voor hun levensonderhoud afhangen van de landbouw;

39.

benadrukt dat de landbouw in arme ontwikkelingslanden rechtstreeks en in sterke mate wordt getroffen door klimaatverandering, wat dramatische gevolgen kan hebben voor de voedselzekerheid; roept de Commissie daarom op het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering te gebruiken voor het ontwikkelen van landbouwbeleid en productiemethoden waarmee beter tegemoet wordt gekomen aan de behoeften van de lokale bevolking en die een langetermijnoplossing vormen voor de omhoog schietende voedselprijzen; moedigt de Commissie met name aan tot het ondersteunen van innovatieve oplossingen zoals het aanleggen van groengordels om steden om te beantwoorden aan de basisvoedselbehoefte van de stedelijke bevolking in ontwikkelingslanden;

40.

is ingenomen met het voornemen van de Commissie om een EU-strategie voor DRR voor te stellen, want dat is een belangrijke stap ter overbrugging van de kloof tussen DRR, ontwikkeling en aanpassingsinspanningen; roept in dit verband de Commissie op te verhelderen hoe het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering deze integratie in de praktijk kan vereenvoudigen;

41.

benadrukt dat een DRR-strategie geen significante resultaten oplevert zonder een concreet actieplan en een belangrijke wijziging in de toekenningen op de begroting om de financiering van de DRR op de lange termijn te waarborgen en aanpassing als onderdeel van de reguliere ontwikkelingshulp in plaats van als korte-termijn humanitair aandachtspunt met weinig prioriteit, zoals nu het geval is;

42.

benadrukt dat er grote behoefte is aan extra personeelssterkte binnen EuropeAid en de EU-delegaties om een succesvolle implementatie van het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering te verzekeren; verzoekt de Commissie om in de EU-begroting voor 2009 aanzienlijke middelen toe te wijzen aan dit terrein; verzoekt de Commissie meer in het algemeen ook om aanmerkelijk meer middelen toe te wijzen aan de scholing van medewerkers van de desbetreffende directoraten-generaal van de Commissie en de EU-delegaties over de aanpassing aan klimaatverandering en DRR, waarbij speciale aandacht moet worden besteed aan uitbreiding van praktische kennis;

43.

benadrukt, voor zover het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering mitigatiemaatregelen omvat, dat de MOL's en SIDS capaciteitsopbouw en technische bijstand nodig hebben om hun deelname aan het CDM te kunnen versterken; roept de Commissie ook op actief internationale onderhandelingen over klimaatverandering aan te gaan om het CDM te versterken met het oog op het waarborgen van additionaliteit en samenhang met de ontwikkelings- en klimaatdoelstellingen. roept de Commissie ook op haar aandacht niet uitsluitend te richten op het CDM als ultiem beleidsinstrument, maar tevens alternatieve steun te verlenen aan mitigatiemaatregelen die beter geschikt zijn voor de armste landen, waarbij activiteiten inzake landgebruik, verandering in landgebruik en bosbouw (land use, land use change and forestry — LULUCF) alsmede koolstofarme technologieën voorrang moeten krijgen;

44.

roept de Commissie op met spoed ambitieuze aanvullende beleidsinitiatieven te ontplooien, met name op het vlak van de bescherming van bossen en het mariene milieu, duurzaam gebruik van natuurlijke hulpbronnen en samenwerking op het gebied van mitigatietechnologie, waar de vraag naar financiële middelen het aanbod daarvan binnen het wereldwijd bondgenootschap tegen klimaatverandering momenteel ver overschrijdt; vraagt met name om krachtige maatregelen van de EU in de vorm van financiële steun, technische bijstand, overdracht van technologie en samenwerking met de ontwikkelingslanden om in een zo vroeg mogelijk stadium het gebruik te bevorderen van technologieën die zorgen voor minder uitstoot van broeikasgassen en van milieuvriendelijke productiemethoden;

45.

roept de Commissie op haar voorstel voor duurzaamheidscriteria voor biobrandstoffen te herzien door strengere eisen te stellen met betrekking tot de voordelen voor het klimaat en voor ecosystemen, en daarbij ook rekening te houden met de effecten van indirecte veranderingen in landgebruik en de gevolgen voor de ontwikkeling van lokale gemeenschappen; benadrukt dat het stellen van duurzaamheidscriteria geen nieuwe protectionistische maatregel mag worden, maar dat het vaststellen van zulke criteria moet gebeuren in dialoog met ontwikkelingslanden;

46.

is van mening dat het voorgestelde Wereldfonds voor energie-efficiëntie en hernieuwbare energie in dit kader een belangrijk instrument is en dat dit een grote rol zou kunnen spelen bij projecten voor energie-efficiëntie en bij het bevorderen van het gebruik van hernieuwbare energie in ontwikkelingslanden;

47.

roept de Commissie op met spoed een alomvattende agenda ter vermindering van de ontbossing en aantasting van bossen in de ontwikkelingslanden, onder meer door het bevorderen van vrijwillige partnerschapsovereenkomsten in het kader van de programma's betreffende wetshandhaving, governance en handel in de bosbouw (FLEGT), en concrete voorstellen over de financieringsmechanismen te ontwikkelen, die zij tijdens de bijeenkomst van de Conferentie van de Partijen bij het Verdrag inzake Klimaatverandering (COP) van december 2008 in Poznan zal moeten presenteren; herhaalt het belang van dergelijke mechanismen, niet alleen voor de compensatie van vermeden uitstoot van broeikasgassen, maar ook voor de biodiversiteit en de voordelen van bossen voor ontwikkeling;

48.

betreurt dat de Commissie nog geen duidelijke en rigoureuze voorstellen heeft gedaan om de import in de EU van illegaal gekapt hout en producten gemaakt van illegaal gekapt hout te verbieden; roept de Commissie op dergelijke voorstellen zonder verder uitstel in te dienen;

49.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en de Commissie.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/10

A.

overwegende dat het belang en het welzijn van de burgers centraal staan in het beleid van de Europese landen en regio's en dat verbetering van de kwaliteit op het gebied van governance en partnerschap, met als doel een betere coördinatie en samenwerking tussen de diverse instanties alle burgers van de Unie ten goede zal komen,

B.

overwegende dat de praktische oplossingen die onze medeburgers op het gebied van overheidsdiensten (zoals openbaar vervoer, drinkwater, sociale woningbouw en openbaar onderwijs) verwachten, alleen kunnen worden bereikt door middel van goede governance met betrekking tot twee complementaire systemen: enerzijds het institutionele systeem dat gaat over de verdeling van bevoegdheden en budgetten tussen de staat en de regionale en lokale overheden, en anderzijds het partnerschapssysteem, dat verschillende overheidsinstanties en particuliere organen die op een bepaald gebied met hetzelfde onderwerp te maken hebben, samenbrengt,

C.

overwegende de definitie van partnerschap zoals vervat in de algemene structuurfondsenverordening waarin bepaald wordt dat iedere lidstaat een partnerschap moet organiseren met autoriteiten en instanties als:

D.

overwegende dat partnerschappen rekening moeten houden met alle relevante gemeenschappen en groeperingen en een toegevoegde waarde kunnen hebben bij de tenuitvoerlegging van cohesiebeleid in de vorm van een breder draagvlak, gewaarborgde transparantie en een betere benutting van middelen, en dat bij de beoordeling daarvan ook recht moet worden gedaan aan de sociale en maatschappelijke waarde die zij vertegenwoordigen,

E.

overwegende dat er met de hoogst mogelijke participatie van de verschillende partners bij het uitwerken van de operationele programma's een document tot stand kan komen waarin volledig rekening wordt gehouden met bijzondere kenmerken van het betreffende gebied, en dat het best tegemoetkomt aan de behoeften en problemen van dat gebied,

F.

overwegende dat een versterkt partnerschap met universiteiten en instellingen voor tertiair of technisch onderwijs, naast betrokkenheid van de particuliere sector, voordelig kan zijn voor de strategieën in het kader van de agenda van Lissabon en voor de diverse vormen van EU-beleid op het gebied van onderzoek en innovatie,

G.

overwegende dat sociaal kapitaal in de vorm van actief vrijwilligerschap ontegensprekelijk een positieve bijdrage levert aan de groei van de regionale economie en een belangrijke rol speelt in het verkleinen van regionale verschillen,

H.

overwegende dat een brede participatie van de in de algemene structuurfondsenverordening genoemde partijen en een betere samenwerking tussen de partijen die betrokken zijn bij het uitvoeren van de programma's en projecten die gefinancierd worden uit de structuur- en cohesiefondsen het mogelijk maakt een efficiëntere cohesiepolitiek te voeren en het hefboomeffect daarvan te vergroten,

I.

overwegende dat bij een geïntegreerde aanpak niet alleen rekening moet worden gehouden met de economische, maatschappelijke en milieuaspecten van de territoriale ontwikkeling, maar dat zo'n aanpak ook moet leiden tot het onderling afstemmen van de belangen van de verschillende betrokken partijen, uitgaande van het specifieke karakter van het betrokken gebied, teneinde op de lokale en regionale problemen te kunnen inspelen,

J.

overwegende dat zowel een betere coördinatie van de verschillende vormen van overheidsbeleid op alle betrokken bestuursniveaus als een geslaagde governance onmisbaar zijn voor de vooruitgang van de duurzame ontwikkeling van gebieden,

K.

overwegende dat het concept van een geïntegreerde aanpak inmiddels als noodzakelijk wordt beschouwd en dat dit nu daadwerkelijk in praktijk dient te worden gebracht,

L.

overwegende dat het structuurbeleid in de programmaperiode 2000-2006 het op één na grootste onderdeel van de EU-begroting vormde en dat dit in de periode 2007-2013 zelfs het belangrijkste beleidsonderdeel van de Unie is;

M.

overwegende dat tussen de verschillende publieke en particuliere instanties en organen een efficiëntere en voor alle betrokkenen transparantere werkwijze dient te worden ingesteld, zonder dat noodzakelijkerwijs sprake hoeft te zijn van overdracht van juridische bevoegdheden en zonder dat er nieuwe overheden hoeven te worden opgericht, waarbij het voor elke partij mogelijk wordt om — dankzij de samenwerking — efficiënter te functioneren,

N.

overwegende dat in een zo vroeg mogelijk stadium van de onderhandelingen over de communautaire regelgeving en in het bijzonder in het kader van de onderhandelingen over het volgende pakket cohesiebeleidsmaatregelen moet worden toegewerkt naar medezeggenschap voor regionale en lokale overheden,

O.

overwegende dat het concept van de centra voor wonen en werken erin bestaat dat rekening wordt gehouden met de essentiële terreinen die relevant zijn voor het oplossen van de problemen die centraal staan in het dagelijks leven van de burger (transport, overheidsdiensten, kwaliteit van het bestaan, werkgelegenheid en lokale economische activiteiten, veiligheid, etc.),

P.

overwegende dat een adequate ruimtelijke ordening bevorderlijk kan zijn voor de doelmatigheid van het bestuur,

Q.

overwegende dat kennis van „projectmanagement” voor de bij de uitvoering van het cohesiebeleid betrokken partijen een essentiële factor is om het bestuur te verbeteren en te vergemakkelijken,

R.

overwegende dat gebruik dient te worden gemaakt van de geslaagde ervaringen met nieuwe methoden van governance en partnerschap, inclusief de methoden die al met succes zijn beproefd in het kader van de programma's voor de Europese fondsen, zoals de LEADER-methode en het systeem van globale subsidiëring (zoals bedoeld in de artikelen 42 en 43 van de algemene structuurfondsenverordening),

S.

overwegende dat adequate communicatiestructuren en -strategieën in alle stadia van beleidsvorming, uitvoering en evaluatie, die zijn opgezet in nauwe samenwerking met de regionale en lokale overheden, de overdracht van informatie naar alle lagen van de samenleving bevorderen en aldus transparantie, algehele participatie en persoonlijke betrokkenheid ten goede komen,

1.

roept de lidstaten en de regionale en lokale overheden ertoe op de mogelijkheden van de verschillende op de bevordering van de regionale en stedelijke ontwikkeling gerichte Gemeenschapsfondsen (de structuurfondsen, het Europees kaderprogramma voor onderzoek en ontwikkeling en het Europees Landbouwfonds voor Plattelandsontwikkeling) ten volle te benutten teneinde geïntegreerde financiering te vergemakkelijken;

2.

roept de nationale, regionale en plaatselijke instanties ertoe op om tijdens de nu lopende programmeringsperiode intensiever gebruik te maken van de geïntegreerde aanpak;

3.

stelt voor om de geïntegreerde aanpak in het kader van het te voeren cohesiebeleid verplicht te stellen; is van mening dat dit beginsel binnen een specifieke termijn moet worden toegepast;

4.

stelt ter wille van de eenvoud en de doelmatigheid voor te onderzoeken of het in het kader van het toekomstig cohesiebeleid voor de periode na 2013 haalbaar is de verschillende Gemeenschapsfondsen, in het bijzonder het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling, het Europees Sociaal Fonds, het Cohesiefonds en het Europees Landbouwfonds voor regionale ontwikkeling in elkaar te laten opgaan;

5.

merkt op dat transparante en heldere procedures bevorderlijk zijn voor een goed bestuur en dringt er derhalve bij de Commissie en de lidstaten op aan, in samenwerking met de regionale en lokale overheden en rekening houdend met de suggesties van potentiële begunstigden, onverwijld en binnen een door de Commissie te bepalen vast tijdschema na te gaan hoe de procedures kunnen worden vereenvoudigd en gerationaliseerd en hoe de verantwoordelijkheden voor de uitvoering van het cohesiebeleid duidelijker kunnen worden verdeeld teneinde de bureaucratische rompslomp voor de betrokken personen en instanties te verminderen;

6.

verzoekt de Commissie de toepassing aan te moedigen van artikel 56 van de algemene structuurfondsenverordening, die voorziet in de mogelijkheid tot het leveren van bijdragen in natura voor projecten die door de Unie worden gecofinancierd;

7.

beveelt de Commissie aan in het kader van de uitwerking van de nationale strategische referentiekaders en van de operationele programma's een overzicht op te maken van de toepassing van het partnerschapsbeginsel door de lidstaten en dit aan het Europees Parlement voor te leggen, en daarbij aan te geven welke factoren bepalend zijn geweest voor het welslagen dan wel mislukken van het gevoerde governancebeleid, en met name of er bij de opstelling van de operationele programma's rekening is gehouden met de standpunten en suggesties van de betrokken partners;

8.

roept de Commissie op een leidraad op te stellen met een duidelijke definitie en heldere beoordelingscriteria, en waarin instrumenten, middelen en goede praktijken worden gedefinieerd (o.a. met betrekking tot partnerselectie), die erop gericht is de implementatie van effectieve partnerschappen conform artikel 11 van de algemene structuurfondsenverordening te faciliteren, met inachtneming van het specifieke institutionele kader van elke lidstaat;

9.

constateert dat het partnerschapsproces alleen kan functioneren met partners die over de nodige capaciteiten en middelen beschikken en roept de beheersautoriteiten ertoe op deze capaciteiten te helpen versterken door de partners in een vroeg stadium en overeenkomstig artikel 11 van de algemene structuurfondsenverordening van dezelfde informatie te voorzien als die waarover de overheden beschikken en door de nodige financiële middelen uit te trekken voor technische bijstand met het oog op de tenuitvoerlegging van het partnerschapsbeginsel, bijvoorbeeld in de vorm van opleidingen, voor de opbouw van het benodigde maatschappelijk kapitaal en ten behoeve van de professionalisering van hun partnerschapsactiviteiten;

10.

betreurt het dat voor de nu lopende programmeringsperiode in de structuurfondsen geen kwantificeerbaar minimumbedrag is uitgetrokken voor de implementatie van het partnerschapsbeginsel; dringt er bij de Raad en de Commissie op aan ervoor te zorgen dat in toekomstige wetgeving een kwantificeerbaar minimum van de structuurfondsen wordt vastgesteld dat bestemd is voor de tenuitvoerlegging van het partnerschapsbeginsel;

11.

onderkent de belangrijke rol die vrijwilligerswerk in het partnerschapsproces speelt en verzoekt de lidstaten en de Commissie de waardevolle bijdrage van vrijwilligers aan dit proces te stimuleren en te faciliteren en zorg te dragen voor een sterkere democratische inbinding van gewone mensen en basisorganisaties, waarbij zij op lokaal niveau verenigd zijn in partnerschappen op meerdere niveaus;

12.

wijst op de verplichting het brede publiek en de organisaties die het maatschappelijk middenveld vertegenwoordigen over de programmering te raadplegen, zodat hun voorstellen daarin ook tot uitdrukking komen en benadrukt dat de deelname van het maatschappelijk middenveld draagvlak voor het besluitvormingsproces creëert; constateert dat de inspanningen om het publiek bij de voorbereiding van de operationele programma's voor de periode 2007-2013 te betrekken niet het verhoopte resultaat hebben opgeleverd; roept de Commissie er derhalve toe op optimale praktijken te definiëren om de toepassing daarvan te faciliteren, ten einde de participatie van het publiek in de aanloop naar de volgende programmeringsperiode te vergroten;

13.

dringt er bij de beheersinstellingen op aan de partners te informeren omtrent de wijze waarop en de mate waarin in de diverse stadia van het proces van programmering van de structuurfondsen met hun commentaar rekening is gehouden;

14.

wijst erop dat partnerschappen de effectiviteit, de doelmatigheid, de legitimiteit en de transparantie in alle stadia van de programmering en tenuitvoerlegging van de structuurfondsen kunnen bevorderen en de betrokkenheid bij en de eigen inbreng in de resultaten van de programma's kunnen vergroten; roept de lidstaten en de verantwoordelijke beheersautoriteiten er derhalve toe op de partners in een vroeg stadium nauwer bij alle fasen van de structuurfondsenprogrammering en -implementatie te betrekken ten einde beter gebruik te kunnen maken van hun ervaring en knowhow;

15.

dringt er bij de lidstaten op aan te zorgen voor nauwere samenwerking tussen overheids- en particuliere sector door de oprichting van publiek-private partnerschappen voor de uitvoering van de structuurfondsen, aangezien de potentiële voordelen van dergelijke partnerschappen nog steeds grotendeels onbenut blijven;

16.

stelt vast dat de nieuwe lidstaten niet volledig aan het partnerschapsbeginsel voldeden en dat de invoering daarvan derhalve geleidelijk ruimere toepassing zou kunnen krijgen;

17.

dringt erop aan dat in de volgende structuurfondsenverordeningen specifieke bepalingen worden opgenomen om de toepassing van het partnerschapsbeginsel wettelijk verplicht te stellen, en daaraan concreet te toetsen criteria te verbinden;

18.

verzoekt de lidstaten in het kader van het eerste actieprogramma voor de tenuitvoerlegging van de Territoriale Agenda van de Europese Unie zo spoedig mogelijk concrete stappen te ondernemen, met name uit hoofde van regel 3.1 van die agenda, teneinde de governance op meerdere niveaus te intensiveren;

19.

stelt voor het governancemechanisme te laten vallen onder regel 4.1 van het eerste actieprogramma ter uitvoering van de Territoriale Agenda van de Europese Unie, waarin de Waarnemingspost voor de ruimtelijke ordening van het Europees grondgebied (ESPON) wordt verzocht nieuwe indicatoren voor de territoriale cohesie te ontwikkelen;

20.

is van oordeel dat governance op meerdere niveaus, wil zij succes hebben, gebaseerd moet zijn op een „bottom-up”-benadering; doet in dit verband een beroep op de plaatselijke en regionale autoriteiten om na te gaan hoe zij hun samenwerking en contacten met nationale regeringen en met de Commissie kunnen intensiveren, en pleit voor het organiseren van regelmatig overleg tussen ambtenaren van nationale, regionale en lokale overheden;

21.

spoort de lidstaten ertoe aan het cohesiebeleid decentraal uit te voeren om het systeem van governance op meerdere niveaus goed te laten functioneren onder inachtneming van het partnerschaps- en subsidiariteitsbeginsel, en verzoekt hen de voor decentralisatie noodzakelijke wetgevings- en begrotingsmaatregelen te nemen;

22.

benadrukt dat de bestuurlijke capaciteit van de regionale en lokale instanties, alsmede de stabiliteit en continuïteit daarvan, onontbeerlijk is voor een doelmatige besteding van gelden en voor een optimaal rendement daarvan; verzoekt de lidstaten te zorgen voor adequate bestuursstructuren en voldoende menselijk kapitaal in termen van aanwerving, salariëring, opleiding, middelentoewijzing, procedures, transparantie en toegankelijkheid;

23.

roept de nationale rekenkamers op een belangrijkere rol te spelen ten aanzien van de controlemechanismen, om te waarborgen dat de ingezette middelen correct worden besteed, zodat zij hun taken naar behoren vervullen en actiever aan het proces deelnemen;

24.

dringt er bij de lidstaten op aan de verantwoordelijkheid voor het beheer van de structuurfondsen aan regionale en lokale overheden te delegeren op basis van overeengekomen en door de betrokken overheden te eerbiedigen voorwaarden en criteria, teneinde deze instanties door middel van formele coördinatiestructuren nauwer bij de opstelling en uitvoering van de operationele programma's te betrekken, of hen op zijn minst globale subsidies toe te kennen; beveelt volledige gebruikmaking aan van de mogelijkheden die regionale en lokale instanties door die globale subsidies worden geboden om een volwaardige rol te vervullen in de op meerdere niveaus te treffen governanceregelingen;

25.

verzoekt de lidstaten die hun nationale wetgeving nog niet hebben aangepast om de oprichting mogelijk te maken van de Europese Groepering voor territoriale samenwerking (EGTS), dat alsnog zo spoedig mogelijk te doen;

26.

verzoekt de Commissie na te gaan welk NUTS-niveau zich het beste leent om te bepalen op welk terrein aan de hand van de opgedane ervaring een geïntegreerd beleid voor territoriale ontwikkeling optimaal kan worden toegepast en als basis kan dienen voor met name de volgende projecten:

27.

juicht het toe dat de rol van de regionale en lokale overheden meer erkend wordt en dat het subsidiariteitsbeginsel in het Verdrag van Lissabon beter tot zijn recht komt; dringt er bij ook bij de Europese instellingen op aan voortaan meer aandacht te besteden aan de concrete gevolgen van deze ontwikkelingen;

28.

constateert dat er binnen de Raad geen orgaan bestaat dat zich specifiek bezighoudt met het cohesiebeleid en dat zorgt voor een strategische voortgangscontrole op dit beleid, dat de belangrijkste begrotingspost van de Unie vormt, en verzoekt de lidstaten om in de Raad specifieke zittingen te organiseren van de ministers die met het cohesiebeleid zijn belast;

29.

is ingenomen met de instelling van interdepartementale groepen binnen de Commissie, zoals de groep „stedelijke ontwikkeling” en de groep „geïntegreerde aanpak”; dringt er bij de Commissie op aan deze transdepartementale manier van werken verder uit te breiden en het Parlement en het Comité van de Regio's regelmatig op de hoogte te houden van de resultaten van de werkzaamheden van deze groepen;

30.

verbindt zich ertoe zich nader te zullen beraden over een aanpassing van het Reglement van het Parlement waardoor transversaal werken mogelijk wordt gemaakt voor onderwerpen waarbij meerdere parlementaire commissies (dan wel tijdelijke of andere groepen) betrokken zijn, met name in het kader van de werkzaamheden van de werkgroep parlementaire hervorming;

31.

verzoekt het Comité van de Regio's zich meer in te zetten voor de ontwikkeling van governance in de praktijk, zowel uit kwantitatief als uit kwalitatief oogpunt;

32.

verzoekt de lidstaten en de Commissie samen met de betrokken publieke en particuliere onderwijs- en opleidingsorganisaties de ontwikkeling van opleidingsinitiatieven op het gebied van governance en partnerschap te ondersteunen ten einde het hoofd te kunnen bieden aan de voornaamste communautaire problemen;

33.

roept de lidstaten ertoe op adequaat gebruik te maken van ruimtelijke ordening als instrument om bij te dragen aan een evenwichtige regionale ontwikkeling;

34.

verzoekt de gekozen vertegenwoordigers en de nationale, regionale en lokale ambtenaren van overheden en de partners die in het kader van het cohesiebeleid betrokken zijn bij het beheer van operationele programma's overeenkomstig artikel 11 van de algemene structuurfondsenverordening gebruik te maken van de financiële middelen die uit hoofde van die programma's voor technische ondersteuning beschikbaar zijn om opleidingen te volgen in de vormen van governance welke aan die programma's zijn verbonden, in het bijzonder inzake „projectmanagement”; verzoekt de Commissie tevens van de lidstaten een gedetailleerd overzicht te vragen van de manier waarop hun specifieke financieringsprogramma's zijn gebruikt;

35.

is van mening dat de Europese netwerken voor de uitwisseling van goede praktijken hun activiteiten op het gebied van governance en partnerschap zouden moeten uitbreiden, meer de nadruk moeten leggen op de politieke en strategische lering die uit eerdere programmacycli is getrokken en publieke toegang tot projecten voor de uitwisseling van ervaringen in alle EU-talen moeten waarborgen, en er aldus voor moeten helpen zorgen dat goede praktijken ook daadwerkelijk worden toegepast;

36.

is ingenomen met het initiatief van het Franse voorzitterschap van de Unie om een proces op gang te brengen voor de uitwerking van een keurmerk voor steden die duurzaamheid en saamhorigheid in praktijk brengen, en dringt erop aan bij de toekenning van dat keurmerk ook criteria zoals governance en partnerschap een rol te laten spelen;

37.

stelt voor om een op het ERASMUS-programma geïnspireerd programma in te stellen voor lokale en regionale verkozen afgevaardigden;

38.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en de Commissie.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/16

A.

overwegende dat men zich bij de vaststelling van het regelgevingskader van de Europese Unie moet laten leiden door criteria zoals duidelijkheid en doeltreffendheid,

B.

overwegende dat betere regelgevingsprocedures kunnen bijdragen aan de verwezenlijking van de doelstellingen van de Europese Unie,

C.

overwegende dat de beginselen van subsidiariteit en evenredigheid grondbeginselen van het primaire recht zijn en dat, voor zover de Gemeenschap op een gebied niet als enige instantie wetgevingsbevoegdheid heeft, deze beginselen steeds nageleefd moeten worden,

D.

overwegende dat de correcte toepassing van de beginselen van subsidiariteit en evenredigheid een fundamentele bijdrage levert aan de versterking van het gezag en de effectiviteit van de communautaire wetgeving en helpt waarborgen dat de besluitvorming plaatsvindt op een niveau dat dichter bij de burger ligt en aldus uiteindelijk borg staat voor een bredere acceptatie van de Europese Unie door de bevolking, en overwegende dat deze beginselen onmisbaar zijn om de deugdelijkheid en de toepasbaarheid van het EU-beleid te legitimeren, aangezien zij de lidstaten in staat stellen hun eigen wetgevingsbevoegdheden uit te oefenen in een geest van samenwerking tussen de verschillende bestuursniveaus, hetgeen ook de rechtszekerheid ten goede komt,

E.

overwegende dat tegenwoordig op de communautaire wetgeving de beginselen van subsidiariteit en evenredigheid van toepassing zijn, hetgeen impliceert dat er procedures moeten worden vastgesteld voor de coördinatie met de nationale wetgevende, uitvoerende en justitiële instanties teneinde zowel de noodzakelijkheid als de rechtmatigheid van het EU-optreden te waarborgen,

F.

overwegende dat de Commissie het accent legt op een aantal belangrijke aspecten ter verbetering van de regelgeving binnen de Europese Unie, zoals effectbeoordelingen, vermindering van administratieve kosten en de vereenvoudiging, verbetering en actualisering van bestaande regelingen,

G.

overwegende dat de Commissie wat dat betreft groot belang hecht aan een open dialoog met de sociale gesprekspartners en nationale wetgevers,

H.

overwegende dat de Commissie in haar „Eerste voortgangsrapport inzake de strategie voor de vereenvoudiging van de regelgeving” (COM(2006)0690) voor 2006 nagenoeg 50 codificatie-initiatieven heeft aangekondigd, waarvan er slechts 36 daadwerkelijk aan het Parlement zijn gepresenteerd, en dat er anderzijds 200 codificatie-initiatieven zijn aangekondigd voor 2007, waarvan er slechts 21 aan de wetgever zijn voorgelegd,

I.

overwegende dat de Commissie in het als bijlage aan haar bovengenoemde „Tweede voortgangsrapport inzake de strategie voor de vereenvoudiging van de regelgeving” toegevoegde doorlopende vereenvoudigingsprogramma de herziening en herschikking van de vigerende regelingen op een aantal terreinen (energie-efficiëntie van gebouwen, burgerluchtvaart, enz.) als gelijkwaardige operaties behandelt,

J.

overwegende dat de Commissie zich ertoe heeft verbonden een actieprogramma te presenteren om tegen 2012 een verlaging van de administratieve lasten met 25 % voor ondernemingen binnen de Europese Unie door te voeren, en dat zij hiertoe voor verschillende wetgevingssectoren een aantal dringende acties heeft voorgesteld,

1.

steunt het streven van de Commissie om de kwaliteit van de communautaire wetgeving te verbeteren en de wetgevingsdruk te verlichten, waaronder de afschaffing van onnodige wetgeving die obstakels opwerpt voor groei en innovatie; benadrukt dat er op een aantal gebieden zelfs meer moet worden ondernomen om ervoor te zorgen dat er maximaal economisch profijt wordt getrokken uit de wetgeving die betrekking heeft op de interne markt;

2.

is voorstander van regelgeving die op beginselen is gebaseerd, waarbij de nadruk moet liggen op kwaliteit in plaats van kwantiteit; beschouwt de discussie over „betere wetgeving” als een goede gelegenheid om wetgeving te leren zien als een proces dat bedoeld is om duidelijk gedefinieerde beleidsdoelstellingen te verwezenlijken door communautaire wetgeving in die zin te verbeteren dat groei en werkgelegenheid worden bevorderd en door alle belanghebbenden er in alle stadia van het proces, van de voorbereiding tot en met de tenuitvoerlegging, bij te betrekken;

3.

benadrukt in de context van de inspanningen om de wetgeving te verbeteren het belang van de beginselen van subsidiariteit en evenredigheid, zowel met het oogmerk onnodige bureaucratische lasten voor de lidstaten en de betrokkenen terug te dringen als met het doel bij de Europese burgers een bredere acceptatie te bewerkstelligen van de maatregelen, die conform deze beide beginselen uitsluitend op Gemeenschapsniveau kunnen worden doorgevoerd;

4.

steunt de inspanningen van de Commissie om het acquis communautaire te vereenvoudigen;

5.

is ingenomen met de verbeterde procedures die de Commissie heeft ingevoerd om de betrokken partijen bij de formulering van haar wetgevingsvoorstellen te raadplegen en wijst op de over het algemeen positieve reacties van de geraadpleegde partijen bij de beoordeling van de wijze waarop de Commissie hun betrokkenheid stimuleert;

6.

betreurt het dat de Commissie, ondanks deze verbeterde procedures, nog steeds afzonderlijke documenten met niet-identieke lijsten van vereenvoudigingsmaatregelen ter stroomlijning van de regelgeving en in het kader van „beter wetgeven” blijft opmaken, hetgeen een algeheel overzicht op de strategie bemoeilijkt; onderstreept dat de toename van dit soort documenten moet worden tegengegaan; dringt er bij de Commissie op aan per jaar slecht één enkel document voor te leggen; beklemtoont dat de desbetreffende beleidsevaluaties en de kwaliteit van de samenwerking op het niveau van de Europese Unie gestalte moeten krijgen, met name door de inzet van het Parlement, de Raad en de Commissie;

7.

is van oordeel dat objectieve effectbeoordelingen een belangrijk instrument zijn bij de beoordeling van de Commissievoorstellen en pleit derhalve voor externe en onafhankelijke controle op de uitvoering van effectbeoordelingen;

8.

is van oordeel dat raadplegingen en effectbeoordelingen essentieel zijn voor een beter geformuleerde Gemeenschapswetgeving en dat zij niet nog méér administratieve rompslomp mogen veroorzaken of bureaucratische struikelblokken mogen opwerpen die het de Commissie onmogelijk maken op te treden, maar in plaats daarvan een bijdrage moeten leveren aan de totstandbrenging van een gedegen rechtskader dat groei in de Europese Unie bevordert;

9.

benadrukt dat er kosten-batenanalyses moeten worden opgemaakt waarin rekening wordt gehouden met de kostenstructuren van de regelgeving wanneer richtlijnen in nationale wetgeving worden omgezet en die het rechtskader waarbinnen bedrijven en personen opereren veranderen; is zich er echter van bewust dat dergelijke kosten-batenanalyses onverlet laten dat er een politiek debat moet worden gevoerd over de voors en tegens van specifieke wetgeving;

10.

is van mening dat het Parlement en de Raad met het oog op de verbetering van de kwaliteit van wetgeving bij de indiening van hun amendementen zowel rekening moeten houden met de effectbeoordelingen van de Commissie als met hun eigen effectbeoordelingen;

11.

is bovendien van oordeel dat objectieve effectbeoordelingen ten dele op tijdige en uitvoerige raadpleging van de betrokkenen dienen te zijn gebaseerd; roept de Commissie op om een breed scala aan scenario's en beleidsopties (waaronder eventueel ook de mogelijkheid om niets te ondernemen) als basis voor kosteneffectieve en duurzame oplossingen in haar effectbeoordelingen op te nemen;

12.

spreekt de verwachting uit dat de kwaliteit van de evaluaties kan worden verbeterd door daarin een raming van de administratieve kosten op te nemen;

13.

onderstreept de noodzaak van op het niveau van de Europese Unie door organen die de burgers vertegenwoordigen, zoals het Europees Parlement, of door organen die de plaatselijke en maatschappelijke instanties vertegenwoordigen, zoals het Comité van de Regio's en het Europees Economisch en Sociaal Comité, uit te voeren beleidsevaluaties;

14.

spreekt zijn reserves uit omtrent het aanmoedigen van zelfregulering en coregulering, die uiteindelijk kunnen resulteren in een vorm van „legislatieve abstinentie”, die alleen maar gunstig is voor pressiegroepen en economische machthebbers; onderschrijft derhalve de conclusie van de Commissie dat de meest eenvoudige weg voor het bereiken van de doelstellingen van de Europese Unie en rechtszekerheid voor burgers en ondernemingen nog steeds het uitvaardigen van verordeningen is; verzoekt de Commissie wat dat betreft een meer coherente strategie te ontwikkelen;

15.

onderstreept dat niet-wetgevingsmaatregelen het machtsevenwicht en de respectieve rollen van de instellingen onverlet zouden moeten laten; wenst een verstandige en consistente bijdrage te leveren aan dergelijke maatregelen, voortbouwend op zijn ervaring; benadrukt dat dergelijke innoverende maatregelen politieke steun behoeven;

16.

is van mening dat er aanleiding is om het formele reguleringssysteem van de Europese Unie te versterken conform de in de Verdragen opgenomen voorwaarden, en dat het bewandelen van de kortere weg, zelfs in de vorm van informele wetgeving die geen bindende werking heeft, moet worden vermeden;

17.

apprecieert het dat de Commissie maatregelen heeft genomen om de vertraging in te halen bij de vertaling in de nieuwe officiële EU-talen van de teksten waarvan de codificatie momenteel gaande is; betreurt het dat de Commissie, hoewel zij voor 2006 nagenoeg 50 codificatie-initiatieven heeft aangekondigd en voor 2007 ongeveer 200, respectievelijk slechts 36 en 21 voorstellen heeft voorgelegd aan het Europees Parlement;

18.

dringt er bij de Commissie op aan zich te houden aan de gepubliceerde codificatie- en herschikkingslijsten door de wetgever voor zover mogelijk alle aangekondigde initiatieven voor te leggen en aan te geven waarom dat in een aantal gevallen niet is gebeurd; onderstreept dat het Europees Parlement zijn goede wil heeft betoond door de artikelen 80 en 80 bis van zijn Reglement aan te passen, zodat dergelijke vereenvoudigingsinitiatieven op een snellere en eenvoudiger manier kunnen worden goedgekeurd;

19.

wijst de Commissie er tevens op dat de codificatie- en herschikkingsinitiatieven binnen redelijke termijnen door het Europees Parlement worden goedgekeurd en dat, wanneer de termijnen voor andere vereenvoudigingsinitiatieven langer zouden uitvallen, dit te verklaren valt door het feit dat het daarbij gaat om gewone wetgevingsvoorstellen, die als zodanig zijn onderworpen aan de normale goedkeuringsprocedure en de gebruikelijke termijnen;

20.

bevestigt zijn wens dat de Commissie herschikkingen toepast als een gewone wetgevingstechniek, zelfs wanneer een „herziening” van de bestaande tekst wordt voorgesteld, zodat voor elk initiatief een compleet overzicht van de tekst ter beschikking komt, inclusief specifieke wijzigingen, en met een duidelijke vermelding van de nieuwe en ongewijzigde gedeelten;

21.

roept de Commissie er tevens toe op in gedachte te houden dat zij, wanneer een herschikking niet mogelijk is, via de gewone wetgevingstechniek ruimte zou moeten creëren om binnen maximaal zes maanden over te gaan tot codificatie van de successieve wijzigingen op het desbetreffende wetgevingsbesluit; is van oordeel dat er, overeenkomstig het Interinstitutioneel Akkoord „Beter wetgeven” (5), in overleg met de Raad en de Commissie speciale structuren zouden kunnen worden gecreëerd om een adequate betrokkenheid van de belanghebbende partijen bij het stimuleren van het vereenvoudigingsproces te bevorderen;

22.

wijst erop dat niet-dwingende juridische instrumenten die niet scherp en effectief zijn geformuleerd negatieve gevolgen kunnen hebben voor de ontwikkeling van het EU-recht en het evenwicht tussen de instellingen kunnen verstoren, en dat daarmee dan ook zeer omzichtig moet worden omgesprongen, d.w.z. dat er alleen gebruik van mag worden gemaakt wanneer de Verdragen daarin voorzien en op een manier die exact overeenkomt met de verdeling van de bevoegdheden volgens het primaire recht, en dat de rechtszekerheid hoe dan ook moet worden gewaarborgd;

23.

is ingenomen met het feit dat de Commissie heeft besloten haar nieuwe voorstellen en consultatiedocumenten rechtstreeks naar de nationale parlementen door te sturen, om aldus hun reacties te peilen voordat het communautaire wetgevingsproces op gang komt en te anticiperen op de bepalingen van het Verdrag van Lissabon; is volledig doordrongen van het belang van deze vorm van samenwerking voor de verbetering van de kwaliteit en de implementatie van de communautaire wetgeving, in het bijzonder waar het de beginselen van subsidiariteit en evenredigheid betreft;

24.

is van mening dat er serieus en proactief toezicht moet worden uitgeoefend op de omzetting van de wetgeving ten einde afwijkende interpretaties en het onnodig optuigen van regels („goldplating”) te voorkomen; verlangt dat de Commissie — zowel op communautair als op nationaal niveau — een actieve rol vervult bij de omzetting van de wetgeving, samen met toezichthouders en groepen deskundigen, aangezien vroegtijdige evaluatie vertragingen en onnodige rompslomp voor ondernemingen kan helpen voorkomen; dringt er bij de Commissie op aan na te gaan welke maatregelen er verder nog kunnen worden ondernomen om „goldplating” te voorkomen, inclusief de invoering van het recht om directe burgerlijke acties op touw te zetten; dringt aan op het opzetten van „follow-up effectbeoordelingen” waarbij geanalyseerd wordt hoe besluiten feitelijk op nationaal en lokaal niveau worden geïmplementeerd; is voorstander van het steeds specifieker inzetten van verordeningen; stelt eens te meer voor dat het Parlement een adequate procedure voor toezicht op de omzetting instelt, in nauwe samenwerking met zijn nationale partners;

25.

is van mening dat er, ter verbetering van de efficiency van de betrekkingen met de nationale parlementen, behoefte is aan een gezamenlijk beleid ten aanzien van de voorwaarden die zijn verbonden aan de beginselen van subsidiariteit en evenredigheid; onderschrijft zonder voorbehoud het initiatief van de Commissie om in dit verband een gestandaardiseerde reeks vragen te hanteren bij de formulering van de toelichtingen bij haar voorstellen, zoals aangegeven in bijlage 3 bij het desbetreffende werkdocument van de Commissie (SEC(2007)0737);

26.

juicht het toe dat de Commissie een herziening heeft aangekondigd van het communautaire acquis inzake vennootschapsrecht, jaarrekeningenrecht en auditwetgeving, en vertrouwt erop dat zij hiertoe zo spoedig mogelijk met specifieke voorstellen komt;

27.

bevestigt nogmaals de noodzaak om onnodige administratieve lasten voor ondernemingen terug te dringen met betrekking tot de informatieverplichtingen van zowel de Europese wetgeving als de toepasselijke nationale voorschriften; wijst er met nadruk op dat het doel van de Commissie om tegen 2012 een terugdringing met 25 % van de administratieve lasten te bewerkstelligen een nettodoel moet zijn, wat inhoudt dat als lasten op sommige terreinen zijn teruggedrongen, dit niet door nieuwe administratieve lasten teniet mag worden gedaan; ondersteunt de bevordering van het gebruik van informatie- en communicatietechnologieën in deze sector; verzoekt de Commissie de eventuele administratieve lasten van alle betrokken partijen, en niet alleen ondernemingen, te bestuderen en zo mogelijk te verminderen;

28.

benadrukt dat ook de wisselwerking tussen de Commissie en de burgers meer moet worden gestroomlijnd, met name op het gebied van aanbestedingen, financiële diensten, onderzoeksprogramma's, regelgeving inzake staatssteun en aanvragen voor communautaire financiering;

29.

wijst nogmaals op de noodzaak verstandig om te springen met „herzieningsclausules” om te waarborgen dat de wetgeving niet aan relevantie inboet;

30.

bevestigt zijn bereidheid om de samenwerking met de Raad en de Commissie in stand te houden en te verbeteren, ten einde te kunnen voldoen aan de verwachtingen van burgers en ondernemingen voor wat betreft de vereenvoudiging van de communautaire wetgeving, in het bijzonder met betrekking tot dringende acties ter beperking van de administratieve lasten; benadrukt dat bij het proces ter vereenvoudiging van de besluitvormingsprocedures met het oog op de verkorting van de termijnen in ieder geval rekening moet worden gehouden met de in de Verdragen neergelegde procedure-eisen;

31.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, aan de Commissie, en aan de regeringen en parlementen van de lidstaten.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/21

A.

overwegende dat de effectiviteit van EU-beleid grotendeels wordt bepaald door de tenuitvoerlegging ervan op nationaal, regionaal en lokaal niveau; overwegende dat naleving van het Gemeenschapsrecht door de lidstaten streng moet worden gecontroleerd om ervoor te zorgen dat het beleid de gewenste positieve gevolgen heeft voor het dagelijks leven van de burgers,

B.

overwegende dat een goede controle op de toepassing van het Gemeenschapsrecht niet alleen een beoordeling van de omzetting in kwantitatieve zin betreft, maar tevens een beoordeling van de kwaliteit van de omzetting en de gebruikte praktijken bij de toepassing van het Gemeenschapsrecht in de lidstaten,

C.

overwegende dat nadat het aantal vastgestelde schendingen in voorgaande jaren gestaag was gestegen tot een totaal van 2 653 in 2005, het totaal aantal door de Commissie ingeleide inbreukprocedures licht is gedaald (tot 2 518) in 2006; overwegende dat de toetreding van 10 nieuwe lidstaten geen enkele invloed lijkt te hebben gehad op het aantal geregistreerde schendingen van het Gemeenschapsrecht,

D.

overwegende dat voor de EU-25 het aantal procedures dat in 2006 is ingesteld wegens niet-kennisgeving van omzettingsmaatregelen met 16 % is gedaald ten opzichte van 2005: van 1 079 tot 904 zaken, als gevolg van een daling van het aantal termijnen voor omzetting van richtlijnen (108 in 2006 tegenover 123 in 2005) en snellere kennisgeving door de lidstaten,

E.

overwegende dat de door de Commissie genoemde cijfers voor 2006 aantonen dat de rechtbanken in veel lidstaten weigerachtig staan tegenover de in artikel 234 van het EGVerdrag neergelegde procedure van het verzoek om een prejudiciële beslissing; overwegende dat dit mogelijk een gevolg is van het feit dat er nog steeds onvoldoende begrip is van het Gemeenschapsrecht,

F.

overwegende dat het gelijkheidsbeginsel voor de wet, volgens welk beginsel elke burger van de Unie onder gelijke omstandigheden gelijke rechten heeft, niet alleen betrekking heeft op de wetgeving van de Europese Unie maar ook op de nationale omzettingswetgeving, zou het ten zeerste gewenst zijn als bij gelegenheid van het verstrijken van de termijn voor de omzetting van een Europese norm, de lidstaten niet alleen een expliciete verwijzing in de omzettingsnorm toevoegen, maar ook in de Staatscourant publiceren welke nationale bepalingen de betreffende norm beogen uit te voeren en welke nationale instantie is belast met de tenuitvoerlegging van die bepalingen,

G.

overwegende dat klachten van burgers niet alleen symbolisch zijn bij de opbouw van een „Europa van de burgers”, maar tevens een meetbare en efficiënte vorm van controle op de toepassing van het Gemeenschapsrecht vormen,

H.

overwegende dat verzoekschriften aan het Parlement een waardevolle manier zijn om inbreuken op het Gemeenschapsrecht in de lidstaten op te sporen, en overwegende dat het aantal verzoekschriften de afgelopen jaren aanzienlijk is gestegen, met meer dan 1 000 ingediende verzoekschriften in 2006,

I.

overwegende dat de kwesties die in verzoekschriften het meest aan de orde worden gesteld betrekking hebben op de erkenning van onderwijs- en beroepskwalificaties, belastingen, het recht op vrij verkeer binnen het grondgebied van de lidstaten en kwesties op het gebied van discriminatie,

J.

overwegende dat het aantal bij de Europese Ombudsman in 2006 ingediende klachten stabiel bleef op 3 830; overwegende dat 75 % van de ontvangen klachten buiten het werkterrein van de Ombudsman vielen, aangezien het zaken waren die door de nationale of regionale autoriteiten in de lidstaten moeten worden behandeld, en overwegende dat 70 % van de door de Ombudsman verrichte onderzoeken, net als vorige jaren, betrekking hadden op de Commissie,

K.

overwegende dat het beginsel van het verbod op discriminatie een van de hoekstenen is van het Europese integratieproces en rechtstreeks is verbonden met het functioneren van de interne markt, in het bijzonder het beginsel van het vrije verkeer van personen, diensten, goederen en kapitaal, en tevens gelijke rechten en kansen voor alle burgers van de Unie waarborgt,

L.

overwegende dat het burgerschap van de Unie, zoals vastgelegd in het Verdrag van Maastricht, burgers het recht geeft zich vrijelijk binnen het grondgebied van de lidstaten te bewegen, evenals een aantal politieke rechten, en overwegende dat de instellingen van de EU deze rechten moeten waarborgen,

M.

overwegende dat de termijn voor tenuitvoerlegging van Richtlijn 2004/38/EG tot vereenvoudiging van het recht op vrij verkeer binnen het grondgebied van de lidstaten, op 30 april 2006 is verlopen,

N.

overwegende dat er voor studenten nog steeds belemmeringen bestaan bij het vrije verkeer of de toegang tot onderwijs in andere lidstaten, in de vorm van administratieve barrières of de toepassing van quota (waarmee studenten uit andere lidstaten bij de inschrijving worden gediscrimineerd); overwegende dat interventie door de EU uitsluitend mogelijk is bij gevallen van discriminatie op grond van nationaliteit,

O.

overwegende dat in artikel 39 van het Verdrag wordt bepaald dat het vrije verkeer van werknemers betekent dat er een einde komt aan alle vormen van discriminatie van werknemers uit andere lidstaten op het gebied van werkgelegenheid, loon en andere werk- en arbeidsvoorwaarden, alsook dat afgeleide communautaire voorschriften vele bepalingen bevatten met het doel deze vorm van discriminatie doeltreffend tegen te gaan

P.

overwegende dat er een rechtstreeks verband bestaat tussen de mate waarin een lidstaat het Gemeenschapsrecht ten uitvoer legt, met inbegrip van milieubescherming, en het vermogen van die lidstaat om gebruik te maken van de beschikbare financiering voor essentiële investerings-, infrastructuur- en moderniseringsprojecten,

1.

is verheugd over de reeds aangehaalde mededeling van de Commissie van 5 september 2007 en over het feit dat de Commissie zich inzet om de huidige werkmethodes te verbeteren, teneinde prioriteit aan te brengen in de afhandeling en het beheer van bestaande procedures en deze te versnellen; wijst er desalniettemin op dat de Commissie nog niet heeft geantwoord op en nog geen gehoor heeft gegeven aan bovengenoemde resolutie van het Europees Parlement van 21 februari 2008 waarin het Parlement de Commissie vraagt om exacte informatie over verschillende aspecten van de toepassing van het Gemeenschapsrecht, onder bijzondere verwijzing naar de ontwikkeling van bovengenoemde nieuwe werkwijze;

2.

is uiterst bezorgd dat de Commissie, met de nieuwe werkmethode, waardoor klachten die de Commissie heeft ontvangen worden doorverwezen naar: de betrokken lidstaten (die in eerste instantie verantwoordelijk zijn voor de onjuiste toepassing van communautaire wetgeving), zich wellicht niet kan kwijten van haar institutionele taak als „hoedster van de Verdragen”, overeenkomstig artikel 211 van het EG-Verdrag; merkt op dat de Commissie vaak het enige orgaan is waartoe burgers zich kunnen wenden om te klagen over gebrekkige toepassing van communautaire wetgeving; dringt er bij de Commissie op aan tegen november 2008 een eerste verslag voor te leggen aan het Europees Parlement over de gevolgde procedures en de behaalde resultaten gedurende het eerste half jaar van het op 15 april 2008 gestarte proefproject, waarbij 15 lidstaten betrokken zijn;

3.

benadrukt dat de Commissie, krachtens artikel 211 van het EG-Verdrag, de verantwoordelijke instelling is voor de toepassing van de bepalingen van het Verdrag en de hieruit voortvloeiende maatregelen die de instellingen nemen en dat zij, overeenkomstig artikel 226, bevoegd is maatregelen te nemen tegen lidstaten die een verplichting uit hoofde van het Verdrag niet nakomen;

4.

moedigt de Commissie aan om het principe volgens welk elke correspondentie die in aanmerking komt om te worden onderzocht als klacht over een reële schending van het Gemeenschapsrecht ook als klacht moet worden geregistreerd, breed toe te passen als geen sprake is van een uitzonderingsbepaling zoals geformuleerd onder punt 3 van de mededeling van de Commissie van 20 maart 2002 getiteld „Betrekkingen met de klager inzake inbreuken op het gemeenschapsrecht (COM(2002)0141)”; verzoekt de Commissie het Parlement te informeren hoe dit principe gerespecteerd blijft nadat de nieuwe werkmethode van kracht is geworden; moedigt de Commissie aan het Parlement te informeren en te raadplegen en over iedere wijziging in de uitzonderingsbepalingen betreffende het niet registreren van klachten;

5.

wijst erop dat de belangrijkste problemen met de inbreukprocedure verband houden met de duur (gemiddeld verstrijken er 20,5 maanden tussen de registratie van de zaak en de verzending van het verzoek tot aanhangigmaking aan het Hof van Justitie overeenkomstig artikel 226 van het EG-Verdrag) en het beperkte gebruik van artikel 228; dringt er bij de Commissie op aan alles in het werk te stellen om de relatief lange tijd die verstrijkt om klachten of verzoekschriften te behandelen te verkorten en praktische oplossingen te vinden voor de gesignaleerde problemen door na ontvangst van de klacht meteen te besluiten of alternatieve methoden, zoals SOLVIT dat nog steeds onvoldoende wordt gepromoot, wellicht geschikter zijn;

6.

merkt op dat er onder de in 2006 gecontroleerde inbreukzaken een aanzienlijke toename was van het aantal zaken waarbij nog steeds geen gevolg was gegeven aan het arrest van het Hof en wijst erop dat er in 2006 twee gevallen waren waarin lidstaten boetes werden opgelegd; verzoekt de Commissie artikel 228 van het EG-Verdrag strenger toe te passen, om ervoor te zorgen dat de arresten van het Hof van Justitie worden nageleefd;

7.

verzoekt de Commissie, in verband met het voortdurende probleem dat lidstaten de termijn waarbinnen zij richtlijnen moeten omzetten niet naleven, een lijst op te stellen met de richtlijnen met het laagste uitvoeringsniveau, samen met een overzicht van de waarschijnlijke redenen hiervoor;

8.

verwelkomt de inspanningen die enkele directoraten-generaal van de Commissie en in het bijzonder het DG Milieu zich getroosten om de controles op naleving van de relevante richtlijnen te verbeteren, maar is niet tevreden over het antwoord van de Commissie inzake de vertrouwelijkheid van het onderzoek naar naleving; maant de Commissie opnieuw om op haar website de onderzoeken te publiceren die zijn aangevraagd vanuit diverse directoraten-generaal, over de beoordeling van de nationale uitvoeringsmaatregelen en in hoeverre die overeenstemmen met het Gemeenschapsrecht;

9.

wijst op het feit dat de nationale rechtbanken in de meeste lidstaten onvoldoende samenwerken met het Hof van Justitie, omdat zij blijven weigeren het beginsel van de voorrang van het Gemeenschapsrecht toe te passen; wijst voorts op de extreem belangrijke rol van de procedure van het verzoek om een prejudiciële beslissing bij de juiste toepassing van het Gemeenschapsrecht;

10.

steunt in dit verband de inspanningen van de Commissie om te bepalen op welke terreinen aanvullende opleidingen in Gemeenschapsrecht nuttig zouden kunnen zijn voor nationale rechters, rechtsbeoefenaars en ambtenaren;

11.

is van oordeel dat overeenkomsten over de controle op de toepassing van het Gemeenschapsrecht en nauwe samenwerking tussen de Commissie, de Raad, de Europese Ombudsman en de betreffende commissies van het Europees Parlement van essentieel belang zijn om te zorgen voor daadkrachtige maatregelen in alle gevallen waarin een indiener van een verzoekschrift terecht heeft geklaagd over een schending van het Gemeenschapsrecht;

12.

wijst erop dat verzoekschriften die werkelijke inbreuken op het Gemeenschapsrecht aan het licht brengen, ook al zijn het er weinig (vier in 2006), een onvervangbare bron van informatie zijn over de fundamentele eisen van de burgers van Europa en door de Commissie in verband met wetgevende maatregelen als leidraad moeten worden gebruikt;

13.

benadrukt de behoefte aan een betere informatievoorziening aan burgers, zodat iemand die een klacht wil indienen naar het nationale of communautaire orgaan wordt geleid dat de zaak het beste kan behandelen; is van oordeel dat een cultuur van goed beheer en dienstverlening binnen de instellingen van de EU moet worden bevorderd, zodat burgers op de juiste manier worden behandeld en hun rechten ten volle kunnen uitoefenen;

14.

stelt voor dat de Commissie aandacht blijft schenken aan de vraag in hoeverre het haalbaar is om gebruik te maken van haar vertegenwoordigingen in de lidstaten om de tenuitvoerlegging ter plekke te observeren en controleren;

15.

onderstreept de noodzaak om aandacht te schenken aan het eerder geopperde idee van een gemeenschappelijk punt waartoe burgers zich kunnen wenden met al hun klachten en problemen die verband houden met het toezicht op de toepassing van het Gemeenschapsrecht, gezien het feit dat de burger momenteel wordt geconfronteerd met een overvloed aan mogelijkheden (verzoekschriften, klachten, de Ombudsman, SOLVIT, enz.), waardoor een centraal bewegwijzeringssysteem doeltreffender en tijdige resultaten zou kunnen opleveren;

16.

is verheugd over het feit dat de jaarlijkse verslagen van de Commissie over de controle op de toepassing van het Gemeenschapsrecht vergezeld gaan van bijlagen die dieper ingaan op de informatie uit het verslag en tevens van essentiële statistische gegevens;

17.

erkent dat de permanente commissies van het Parlement een veel actievere rol zouden moeten vervullen bij de controle op toepassing van het Gemeenschapsrecht; vindt dat de commissies voldoende administratieve ondersteuning zouden moeten krijgen om deze rol op een efficiënte manier te vervullen; vraagt aan de Werkgroep hervorming van de parlementaire werkzaamheden, aan de Begrotingscommissie en aan de andere permanente organen van het Parlement om de mogelijkheid te overwegen binnen het secretariaat van elke commissie een speciale task force in te stellen om een permanente en efficiënte controle op de toepassing van het Gemeenschapsrecht te garanderen;

18.

verzoekt om nauwere samenwerking tussen het Europees Parlement en de nationale parlementen, teneinde een effectieve controle op de toepassing van het Gemeenschapsrecht op nationaal, regionaal en lokaal niveau te bevorderen en te vergroten; is van oordeel dat nationale parlementen een belangrijke rol spelen bij de controle op de toepassing van het Gemeenschapsrecht en daarmee bijdragen aan de democratische legitimiteit van de Europese Unie en haar dichter bij de burgers brengen;

19.

herinnert eraan dat, op basis van het protocol betreffende de rol van de nationale parlementen dat is gehecht aan het Verdrag van Amsterdam, het beleid met betrekking tot een ruimte van vrijheid, veiligheid en rechtvaardigheid voorwerp moet zijn van extra betrokkenheid van nationale parlementen en de Conferentie van Commissies voor Europese aangelegenheden (COSAC); is van mening dat deze betrokkenheid zowel moet gelden in de voorbereidingsfase van het besluitvormingsproces als in de tenuitvoerleggingsfase van de Europese wetgeving, zodat zowel Europese als nationale wetgevende instanties wijzigingen kunnen aannemen die nodig zouden kunnen zijn in sectoren waar sprake is en blijft van een gedeelde bevoegdheid; nodigt daarom de op Europees en nationaal niveau bevoegde parlementaire commissies uit om permanente contacten te onderhouden over de specifieke wetgevingsdossiers en alle bruikbare informatie uit te wisselen voor een wetgevingsproces dat zowel op Europees als nationaal niveau doorzichtig en efficiënt is; staat gunstig tegenover het organiseren van specifieke ontmoetingen tussen Europese wetgevende instanties zoals op 6 april 2008 tussen nationale parlementen ter gelegenheid van de herziening van het kaderbesluit inzake terrorismebestrijding, in de loop waarvan het mogelijk is gebleken om niet alleen de problemen met betrekking tot de vigerende Europese wetgeving maar ook de deugdelijkheid van de wijzigingsvoorstellen ter behandeling in de Raad in beschouwing te nemen;

20.

wijst erop dat de regeling van het Verdrag van Lissabon betreffende de controle op de naleving van het subsidiariteitsbeginsel de nationale parlementen een aanzienlijk grotere rol zou bieden bij het opstellen van communautaire wetgeving;

21.

wijst erop dat het concept van burgerschap het kader van het beginsel van het verbod op discriminatie aanzienlijk verbreedt;

22.

merkt de recente stijging van arresten van het Hof van Justitie op die gebaseerd zijn op het concept van het burgerschap van de Unie en betrekking hebben op het recht op vrij verkeer, op grond waarvan de lidstaten ingezetenen die hun recht op vrij verkeer en vestiging in een andere lidstaat hebben gebruikt niet ongunstiger mogen behandelen dan degenen die geen gebruik hebben gemaakt van dit recht;

23.

verzoekt de lidstaten de rechten die voortvloeien uit het burgerschap van de Unie, met inbegrip van het stemrecht en het recht zich kandidaat te stellen voor de verkiezingen van het Europees Parlement, wat met name belangrijk is in de aanloop naar de verkiezingen van 2009, te waarborgen;

24.

merkt op dat het Parlement verzoekschriften heeft ontvangen waarin wordt geklaagd over schendingen van Richtlijn 2004/38/EG door bepaalde lidstaten; vestigt de aandacht op het feit dat de richtlijn van essentieel belang is om ervoor te zorgen dat EU-burgers zich vrijelijk op het grondgebied van de lidstaten kunnen bewegen; wijst erop dat de Commissie van plan is in de tweede helft van 2008 een verslag in te dienen over de tenuitvoerlegging van de richtlijn;

25.

verzoekt de Commissie de omzetting van Richtlijn 2000/43/EG en Richtlijn 2000/78/EG nauwkeurig te controleren, na te gaan of de door de lidstaten goedgekeurde omzettingswetgeving overeenstemt met de bepalingen van die richtlijnen en door middel van inbreuk- en niet-nalevingsprocedures druk te blijven uitoefenen op de lidstaten, zodat zij zo spoedig mogelijk voldoen aan hun verplichting de richtlijnen om te zetten; is van mening dat de daartoe bevoegde commissie van het Parlement een rol moet spelen bij de voortdurende controle op de verplichtingen van de lidstaten die voortvloeien uit die richtlijnen;

26.

neemt met genoegen kennis van het feit dat de Commissie op 2 juli 2008 overeenkomstig de jaarlijkse beleidsstrategie voor 2008 een voorstel (COM(2008)0426)heeft aangenomen voor een horizontale richtlijn tot uitvoering van het beginsel van gelijke behandeling buiten het kader van werkgelegenheid, die zorgt voor gelijke toegang tot goederen, diensten, huisvesting, onderwijs, sociale bescherming en maatschappelijke voordelen, welke een belangrijke aanvulling vormt op het huidige pakket van maatregelen tegen discriminatie;

27.

verzoekt de Commissie een grondige analyse uit te voeren van gevallen waarin lidstaten studenten uit andere landen niet op nationaliteit gebaseerde beperkingen opleggen op toegang tot onderwijs, teneinde ervoor te zorgen dat studenten zich vrijelijk kunnen bewegen en op gelijke wijze behandeld worden aan de instellingen voor hoger onderwijs van de betreffende lidstaten;

28.

verzoekt met name de lidstaten die het meest in aanmerking komen voor de structuurfondsen in het kader van het meerjarige financiële kader voor de periode 2007-2013 om hun nationale wetgeving zo spoedig mogelijk in lijn te brengen met EU-normen, met name op het gebied van milieubescherming, en aanbestedingsprocedures te volgen die transparant zijn voor burgers, teneinde doeltreffend gebruik te maken van de beschikbare structuurfondsen en de sociale en economische ontwikkelingen op regionaal niveau een impuls te geven;

29.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie, het Hof van Justitie, de Europese Ombudsman en de regeringen en parlementen van de lidstaten.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/27

A.

overwegende dat de inspanningen van het Parlement en de Commissie ter vaststelling van een juridisch bindend kader voor Europese regelgevende agentschappen, tot niets hebben geleid,

B.

overwegende dat er geen enkele substantiële voortgang is bereikt ten aanzien van het ontwerp voor een interinstitutioneel akkoord van 2005, vanwege de tegenstand op politieke en institutionele gronden van de Raad, en dat de Commissie heeft besloten haar voorstel voor een interinstitutioneel akkoord in te trekken en in de plaats daarvan op te roepen tot het deelnemen aan een interinstitutionele dialoog om tot een gemeenschappelijke aanpak te komen,

C.

overwegende dat, hoewel de regelgevende agentschappen op het eerste gezicht „micro-instellingen” lijken te zijn, ze desalniettemin macro-effecten hebben op het niveau van Europees beheer,

D.

oordelende dat het nog steeds nodig is om ten minste de belangrijkste structurele kenmerken vast te stellen van de regelgevende agentschappen, voor zover zij een erkende para-institutionele component van de Europese Unie zijn geworden,

E.

overwegende dat de Commissie voorstelt een interinstitutionele werkgroep op te richten om het kader vast te stellen van de regelgevende agentschappen en de bevoegdheden te definiëren van elk van de organen van de Europese Unie ten opzichte van deze agentschappen,

F.

overwegende dat de Commissie tegen 2009-2010 een horizontale evaluatie moet uitwerken van de regelgevende agentschappen en op zo kort mogelijke termijn een rapport over de conclusies van deze evaluatie moet overleggen aan het Parlement en de Raad,

G.

overwegende dat het besluit van de Commissie om geen nieuwe agentschappen op te richten zolang als de interinstitutionele werkgroep haar werkzaamheden nog niet voltooid heeft, moeten worden toegejuicht,

H.

overwegende dat de Commissie zich moet houden aan de richtsnoeren van het ontwerp voor een interinstitutioneel van 2005 inzake wijzigingen in de basisbesluiten betreffende de bestaande agentschappen zodat deze consistent zijn met de nieuwe aanpak,

I.

overwegende dat er reeds een uniform regelgevend kader (3) bestaat voor de uitvoerende agentschappen waaraan het beheer van communautaire programma's voor een bepaalde periode, is gedelegeerd,

1.

is van mening dat het voorstel van de Commissie een prijzenswaardig initiatief is en verklaart zich bereid om middels zijn vertegenwoordigers deel te nemen aan de werkzaamheden van de interinstitutionele werkgroep; overweegt evenwel dat „de gemeenschappelijke benadering” niet volledig voldoet aan zijn verwachtingen inzake het bereiken van een inter-institutioneel akkoord; merkt op dat dit geen beletsel vormt voor de ontwikkeling van andere vormen van vergelijk als resultaat van de activiteiten van werkgroep,

2.

roept de Raad op om ook in zijn hoedanigheid als een van de poten van de begrotingsautoriteit een constructieve bijdrage te leveren aan de werkzaamheden van deze werkgroep;

3.

vraagt aan de Raad en de Commissie om op zo kort mogelijke termijn en samen met het Parlement het werkprogramma voor de interinstitutionele werkgroep vast te stellen, zodat de werkgroep in het najaar van 2008 kan beginnen;

4.

is van mening dat het werkprogramma van de interinstitutionele groep onder meer de volgende punten moet omvatten:

5.

betreurt het ontbreken van een algemene strategie voor de oprichting van EU agentschappen; merkt op dat nieuwe agentschappen van geval tot geval worden opgericht, wat leidt tot een ondoorzichtige lappendeken van regelgevende agentschappen, uitvoerende agentschappen en overige communautaire organen, die elk een afzonderlijke schepping inhouden;

6.

neemt kennis van het standpunt van de Commissie volgens hetwelk de oprichting van regelgevende agentschappen, die soms plaatsvindt in samenwerking met het Parlement, een vorm van samenwerking tussen de lidstaten is en dat het functioneren van dergelijke agentschappen bestaat in de interoperabiliteit en de uitoefening van bevoegdheden, die, wanneer zij uitsluitend aan de instellingen van de EU zouden worden verleend, aanleiding zouden geven tot bezwaren in verband met centralisatie;

7.

roept de Raad en de Commissie op om samen met het Parlement een duidelijk, gemeenschappelijk en samenhangend kader te formuleren voor de toekomstige plaats van de regelgevende agentschappen in de opzet van het EU-bestuur;

8.

is van oordeel dat de transparantie van de regelgevende agentschappen verzekerd moet zijn, met name ten aanzien van hun functioneren, de openbaarmaking en toegankelijkheid van informatie en de programmering van hun werkzaamheden en het afleggen van verantwoording daarover;

9.

is van mening dat de prioriteit van het „gemeenschappelijk kader” voor een goede interinstitutionele verstandhouding gericht moet zijn op het rationalisering van de werking en de optimalisering van de toegevoegde waarde van regelgevende agentschappen, door bevordering van de transparantie, zichtbare democratische controle en grotere efficiency;

10.

is van mening dat het vaststellen van minimale gemeenschappelijke beginselen en regels inzake de structuur, de werking en controle van alle regelgevende agentschappen, ongeacht hun aard, noodzakelijk is;

11.

is van mening dat de deelname aan de activiteiten van de regelgevende agentschappen gegarandeerd moet worden door het overleg en de dialoog met de belanghebbenden formeel te structureren;

12.

overweegt dat de uiteenlopende structuren en werking van de agentschappen ernstige vragen oproept ten aanzien van regelgevingsparameters, goed bestuur en institutionele verhoudingen in de zin van centralisatie en decentralisatie;

13.

pleit ervoor dat de beginselen van goed bestuur worden gewaarborgd door een gemeenschappelijke benadering op het gebied van personeelsselectie, budgettering en middelenbeheer, efficiënt management en prestatiebeoordeling;

14.

zal onderzoeken of de door de Commissie aangegane verbintenis om elk voorstel voor de oprichting van nieuwe agentschappen op te schorten ook betrekking moet hebben op de twee thans aanhangige voorstellen op het gebied van energie en telecommunicatie;

15.

benadrukt de noodzaak van de invoering van parlementaire controle over de vorming en de werking van regelgevende agentschappen, die hoofdzakelijk zou moeten bestaan in:

16.

roept de Commissie op om prompt voor het einde van de periode 2009-2010 de conclusies van de horizontale evaluatie van de regelgevende agentschappen te overleggen, zodat de conclusies in overweging kunnen worden genomen door de interinstitutionele werkgroep;

17.

vraagt de Commissie om criteria op te stellen om die resultaten te kunnen vergelijken en duidelijke regels vast te stellen voor het beëindigen van het mandaat van agentschappen wanneer deze slecht presenteren;

18.

vraagt aan de voorzitter en aan de Conferentie van voorzitters om prioriteit toe te kennen aan de kwestie van de samenstelling van de door de Commissie voorgestelde werkgroep, en acht het juist dat het Parlement in deze groep wordt vertegenwoordigd door de voorzitters of de rapporteurs van de Commissie constitutionele zaken, de Begrotingscommissie, alsmede twee andere commissies die praktische ervaring hebben met de controle van de werkzaamheden van regelgevende agentschappen;

19.

herhaalt de oproep van zowel het Parlement als de Commissie in het ontwerp van 2005 voor een interinstitutioneel akkoord om de beslissing over de zetel van een agentschap op te nemen in het basisbesluit;

20.

wenst het belang te herhalen van het systematisch waarborgen op interinstitutioneel niveau van de toepassing van de procedure van punt 47 van het Interinstitutioneel Akkoord van 17 mei 2006 betreffende de begrotingsdiscipline en een goed financieel beheer (4) (IIA van 17 mei 2006) en benadrukt de noodzaak om te zorgen voor een passende follow-up van de Gezamenlijke Verklaring van 13 juli 2007 van het Parlement, de Raad en de Commissie over gedecentraliseerde agentschappen;

21.

is er van overtuigd dat een gedetailleerde procedure voor de toepassing van die bepaling absoluut noodzakelijk is; is van mening dat een dergelijke procedure een mogelijke gelegenheid kan bieden voor het onderbrengen van enkele van de belangrijke aspecten van het geblokkeerde ontwerp van de interinstitutionele overeenkomst van 2005, wellicht in combinatie met enkele aanpassingen van de financiële kaderregeling voor agentschappen (5);

22.

concludeert dat indien uit de evaluaties blijkt dat kosteneffectiviteit en efficiëntie van gedecentraliseerd bestuur niet gewaarborgd zijn, de Europese Unie niet zou moeten aarzelen om de huidige tendens tot uitbesteden van Commissietaken terug te draaien en duidelijke regels zou moeten opstellen voor het beëindigen van het mandaat van gedecentraliseerde agentschappen;

23.

ondersteunt de intentie van de Commissie om geen nieuwe gedecentraliseerde agentschappen voor te stellen totdat de het evaluatieproces is voltooid, met name tegen de achtergrond van het feit dat de marges van het huidige meerjarig financieel kader het uiterst moeilijk zouden maken om op dit moment een nieuw communautair orgaan te financieren zonder serieuze herprogrammering;

24.

is vanuit begrotingsoogpunt van mening dat de onderstaande onderwerpen essentiële kwesties zijn voor de agenda van de interinstitutionele werkgroep over de toekomst van EU-agentschappen;

25.

herinnert in dit opzicht aan de definitie van een „agentschap” die werd vastgesteld in de trialoog van 7 maart 2007, toen werd overeengekomen dat voor de toepassing van punt 47 van de IIA van 17 mei 2006 de definitie van een „agentschap” zou worden bepaald door de vraag of het orgaan in kwestie was opgesteld volgens artikel 185 van Verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de Raad van 25 juni 2002 houdende het Financieel Reglement van toepassing op de algemene begroting van de Europese Gemeenschappen (6) (Financieel Reglement);

26.

wil het belang benadrukken dat het toekent aan een duidelijke en samenhangende algemene terminologie met betrekking tot agentschappen die moet worden vastgesteld voor gemeenschappelijk gebruik; herinnert er aan dat „regelgevende agentschappen” slechts een subgroep vormen van gedecentraliseerde agentschappen;

27.

vindt het belangrijk om zowel agendaproblemen als juridische en procedurele aspecten te bespreken die zich zouden kunnen voordoen indien er geen tijdige overeenkomst over de financiering van een nieuw agentschap kan worden bereikt krachtens artikel 47 van de IIA van 17 mei 2006, parallel aan de besluiten die door de wetgever worden genomen; vindt het net zo belangrijk om na te denken over enkele procedurele beschermingsconstructies om de volledige betrokkenheid van de begrotingsautoriteit te waarborgen in alle kwesties die gevolgen hebben voor de begroting, zoals de uitbreiding van de takenlijst van een agentschap;

28.

herhaalt dat het Parlement al in 2005 in zijn bovengenoemde resolutie vroeg om verplichte kosten-batenanalyses voordat er een nieuw agentschap werd voorgesteld, waarbij die analyse zich met name zou moeten richten op de vraag of de „optie van een agentschap (met inbegrip van de waarschijnlijke toezichts- en coördinatiekosten) meer kosteneffectief is dan de relevante taken te laten uitvoeren door de diensten van de Commissie zelf”, maar ook op kwesties zoals het mandaat en de werkmethoden van het agentschap of de mate van onafhankelijkheid van de Commissie, die vaak van specifiek belang is voor de wetgever;

29.

onderstreept de noodzaak van een regelmatige en gecoördineerde evaluatie en controle, waarbij duplicatie en overlap moeten worden voorkomen, om de toegevoegde waarde van reeds bestaande gedecentraliseerde agentschappen te beoordelen die niet meer onder het bereik van punt 47 van de IIA van 17 mei 2006 vallen; ziet dit als een vervolg op de werkzaamheden die eerder zijn uitgevoerd en die hebben geleid tot de gezamenlijke verklaring over communautaire agentschappen die tijdens de trialoog van 18 april 2007 is overeengekomen en volgens welke er overeenstemming was bereikt om de bestaande communautaire agentschappen regelmatig te evalueren, zich daarbij met name richtend op hun kosten-baten en met een gedetailleerde verklaring van de voor de selectie van de agentschappen die moeten worden geëvalueerd gebruikte criteria;

30.

merkt op dat de uitgevoerde analyse enkele kosten-batenkwesties moet beantwoorden en onder andere moet worden uitgevoerd overeenkomstig de volgende criteria:

31.

wijst erop dat, gezien de totale impact van de agentschappen op de begroting, de Commissie overtuigend moet aantonen dat Europees bestuur via de agentschappen de meest kosteneffectieve, efficiënte en passende optie is om het Europees beleid uit te voeren, zowel nu als in de nabije toekomst;

32.

benadrukt de noodzaak om gemeenschappelijke minimumnormen vast te stellen met betrekking tot onder andere de rol en de politieke verantwoordelijkheid van de Commissie ten aanzien van het agentschap, de steun die moet worden verleend door gastheerlanden en het tijdige en transparante besluit over de vestigingsplaats van een agentschap waarnaar kan worden verwezen in de oprichtingsregeling van de agentschappen;

33.

herinnert eraan dat de activiteiten van de agentschappen dienen te worden geleid door duidelijke verantwoordingsregels, in overeenstemming met de bepalingen van het Financieel Reglement; legt de nadruk op de verplichtingen van de agentschappen betreffende de kwijtingsprocedure;

34.

is daarnaast van mening dat het uiterst belangrijk is om te trachten enkele gemeenschappelijke regels te definiëren voor de presentatie van de begrotingen van de agentschappen met het oogmerk om begrotingsindicatoren, zoals uitvoeringssnelheden van de agentschappen of de individuele aandelen waaruit hun inkomsten en uitgaven bestaan, transparanter en meer vergelijkbaar te maken; meent dat de algemene presentatie van de subsidie voor agentschappen in de EU-begroting eventueel moet worden aangepast aan de taken en rollen van de nieuwe generatie agentschappen;

35.

wijst erop dat er, volgens de cijfers die de Commissie in haar bovengenoemde mededeling heeft verstrekt, op dit moment 29 regelgevende agentschappen zijn, die zo'n 3 800 personeelsleden in dienst hebben en een jaarlijks budget hebben van ongeveer 1 100 miljoen EUR, inclusief een bijdrage van de Gemeenschap van ongeveer 559 miljoen EUR;

36.

stelt met nadruk dat het controle-/kwijtingsproces evenredig moet zijn aan de grootte van het totale budget van de agentschappen; merkt in het bijzonder op dat de middelen die de Europese Rekenkamer tot zijn beschikking heeft de afgelopen jaren niet evenredig zijn toegenomen met de uitbreiding van het aantal agentschappen;

37.

benadrukt nogmaals de wens die is uitgedrukt in paragraaf 7 van haar besluiten van 22 apritl 2008 inzake de kwijtingsbesluiten inzake de uitvoering van de begroting van de agentschappen van 22 april 2008, dat de prestaties van de agentschappen regelmatig (en op ad hoc basis) gecontroleerd dienen te worden door de Europese Rekenkamer of een andere onafhankelijke controlerende instantie; is van mening dat deze controle niet beperkt zou moeten worden tot traditionele elementen van financieel beheer en de correcte besteding van overheidsgeld, maar dat er ook zou moeten worden gelet op administratieve efficiëntie en effectiviteit en dat een beoordeling van het financieel beheer van elk agentschap er deel van zou moeten uitmaken;

38.

is van oordeel dat alle agentschappen, naast het plan voor hun opzet, een overzicht moeten geven van hun vaste en tijdelijke personeel alsmede een overzicht van hun nationale deskundigen en de veranderingen moeten aangeven ten opzichte van de twee voorafgaande jaren;

39.

vraagt aandacht voor het speciale verslag nr. 5/2008 van de Europese Rekenkamer over het solide financieel beheer van agentschappen, met speciale aandacht voor prestatiecontroles;

40.

verzoekt de Commissie de administratieve functies van de kleinere agentschappen samen te voegen om de vereiste kritische massa te scheppen waarmee de agentschappen op een bevredigende manier kunnen voldoen aan de geldende regels inzake openbare aanbestedingen en zich aan het Financieel Reglement en de dienstvoorschriften (7) kunnen houden;

41.

verzoekt de Commissie om een kritische blik te werpen op de aangevraagde begrotingsmiddelen van de agentschappen, omdat de meeste agentschappen de aangevraagde kredieten niet benutten;

42.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, aan de Commissie en aan de regeringen van de lidstaten.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/33

A.

overwegende dat het ICC in juli 2005 (gewijzigd in september 2005) een arrestatiebevel heeft uitgevaardigd tegen Joseph Kony, de voorzitter en aanvoerder van het LRA, omdat hij ervan wordt verdacht 33 misdrijven tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden te hebben gepleegd; overwegende dat er ook arrestatiebevelen zijn uitgevaardigd tegen de overige commandanten van het LRA onder wie Vincent Otti, Okot Odhiambo en Domic Ongwen,

B.

overwegende dat 12 van de 33 tenlasteleggingen tegen Joseph Kony betrekking hebben op oorlogsmisdaden en misdrijven tegen de menselijkheid, waaronder moord, verkrachting, onderwerping, seksuele onderwerping en onmenselijke behandeling van slachtoffers door hen ernstige verwondingen toe te brengen en hen te laten lijden, en 21 op oorlogsmisdaden waaronder moord, wrede behandeling van burgers, opzettelijk aanvallen van burgers, plundering, aanzetten tot verkrachting en ronseling van kinderen,

C.

overwegende dat het LRA al sinds 1986 tegen de regering van Oeganda strijd levert,

D.

overwegende dat er sinds 1986 een gewapende opstand woedt in het noorden van Oeganda, tegenwoordig uit naam van het LRA,

E.

overwegende dat de regering van Oeganda en het LRA in augustus 2006 een overeenkomst hebben ondertekend om de vijandelijkheden te staken,

F.

overwegende dat op het hoogtepunt van het geweld in Noord-Oeganda in 2005 ca. 1,6 miljoen mensen ontheemd waren en in vluchtelingenkampen verbleven, en dat tienduizenden kinderen iedere nacht uit veiligheidsoverwegingen in stadscentra sliepen; overwegende dat hoewel de helft van de ontheemden sinds 2006 naar hun huizen of hun eigen streek terug konden keren, de situatie voor veel ontheemden kritiek blijft omdat ze liever niet terug gaan voor er een definitief vredesakkoord is,

G.

overwegende dat de rampzalige gevolgen van dit conflict, waardoor meer dan 20 000 kinderen zijn ontvoerd en enorm menselijk lijden is veroorzaakt, met name onder de burgerbevolking, alsmede ernstige schendingen van de mensenrechten, waardoor grote delen van de bevolking ontheemd zijn geraakt en sociale en economische structuren zijn ontwricht, aanleiding tot ernstige bezorgdheid geeft; overwegende dat de ontvoering van kinderen, hen gebruiken als seksslaven of soldaten een oorlogsmisdaad is en een misdaad tegen de menselijkheid,

H.

overwegende dat het LRA alleen al in 2008 naar verluidt 200 tot 300 kinderen heeft ontvoerd in de Centraal Afrikaanse Republiek (CAR), Zuid-Soedan en de Democratische Republiek Congo (DRC) en daarmee een nieuwe generatie slachtoffers hetzelfde geweld aandoet,

I.

overwegende dat het LRA het Soedanese Bevrijdingsleger in juli 2008 bij Nabanga heeft aangevallen en ongeveer 20 soldaten van dat leger heeft gedood,

J.

overwegende dat Joseph Kony herhaaldelijk niet is komen opdagen in Juba en tot dusver weigert het definitieve vredesakkoord te tekenen „totdat de ICC-arrestatiebevelen en andere kwesties in het akkoord zijn opgelost door de Gezamenlijke Liaison Groep”; overwegende dat over het definitieve vredesakkoord is onderhandeld door de Speciale Afgezant van de VN-Secretaris-generaal voor LRA-aangelegenheden, de oud-president van Mozambique, Joaquim Chissano,

K.

overwegende dat Joseph Kony de adempauze tijdens het vredesproces heeft gebruikt om zijn LRA-strijdkrachten in de DRC te hergroeperen en reorganiseren,

L.

overwegende dat het LRA momenteel het aantal strijders opvoert door middel van ontvoeringen, omdat de staten er niet in slagen Kony en de overige LRA-legerleiders te arresteren,

M.

overwegende dat het LRA volgens het Kinderfonds van de VN (UNICEF) in september 2008 naar verluidt 90 Congolese schoolkinderen heeft ontvoerd uit de steden Kiliwa en Duru, DRC en verschillende andere plaatsen heeft aangevallen waardoor veel mensen in dat gebied ontheemd zijn geraakt,

N.

overwegende dat het ICC een cruciale rol speelt ter voorkoming en terugdringing van het plegen van ernstige misdrijven die onder zijn jurisdictie vallen en een essentieel instrument is ter bevordering van de eerbiediging van het internationaal humanitair recht en de mensenrechten, en daarmee een bijdrage levert aan vrijheid, veiligheid, rechtvaardigheid en de rechtstaat, alsmede aan het behoud van vrede en het versterken van internationale veiligheid,

O.

overwegende dat de jurisdictie van het ICC betrekking heeft op de ernstigste misdaden die de internationale gemeenschap met zorg vervullen en met name genocide, misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden die zijn begaan na 1 juli 2002,

P.

overwegende dat overeenkomstig het Statuut van Rome de verdragspartijen dergelijke misdaden willen vervolgen in hun nationale jurisdictie en interventies van het ICC steunen wanneer nationale staten zich niet van hun plichten kwijten,

Q.

overwegende dat alle lidstaten het Statuut van Rome hebben geratificeerd, behalve Tsjechië,

R.

overwegende dat in de reeds aangehaalde samenwerkingsovereenkomst tussen de EU en het ICC, gesloten om onder meer het nakomen van de verplichting tot samenwerking en bijstand te vergemakkelijken, de partijen overeenkwamen passende regelmatige contacten tussen het ICC en het EU-contactpunt voor het Hof in te stellen,

S.

overwegende dat de Unie en haar lidstaten alles in het werk moeten stellen om ervoor te zorgen dat een zo groot mogelijk aantal staten deelneemt aan het ICC en overwegende dat deze doelstelling voor ogen moet worden gehouden tijdens (zowel bilaterale als multilaterale) onderhandelingen en in de politieke dialoog met derde landen en regionale organisaties,

T.

overwegende dat het ICC geïntegreerd moet worden in de externe betrekkingen van de EU en dat de ratificatie en implementatie van het Statuut van Rome ter sprake moet worden gebracht in de politieke dialoog en in de dialoog over mensenrechten (met name tijdens topconferenties en bijeenkomsten op hoog niveau) met derde landen, en tevens in de context van ontwikkelingssamenwerking, zoals in het kader van de Overeenkomst van Cotonou,

1.

dringt er bij de regering van Oeganda en de regeringen van de buurlanden, met name de DRC, op aan volledige medewerking te verlenen aan onderzoeken en vervolgingen van het ICC; dringt met name aan op medewerking om Joseph Kony en andere personen die door het ICC in staat van beschuldiging zijn gesteld te arresteren en uit te leveren;

2.

betreurt ten zeerste dat pogingen om Joseph Kony en andere personen die door het ICC worden beschuldigd te arresteren worden tegengewerkt; herinnert de regering van Oeganda eraan dat zij als partij bij het Statuut van Rome van het ICC de plicht heeft volledige medewerking te verlenen aan het ICC;

3.

merkt op dat in het Statuut van Rome wordt bepaald dat eens personen zijn uitgeleverd aan het ICC, de regering van Oeganda mag verzoeken om terugverwijzing van de zaken naar Oegandese rechtbanken mits het ICC concludeert dat de Oegandese rechtbanken in staat en bereid zijn daadwerkelijk een onderzoek in te stellen tegen de LRA-verdachten die genoemd worden in de arrestatiebevelen en hen te vervolgen;

4.

dringt er bij de Oegandese regering op aan af te zien van overeenkomsten met het LRA die de internationale wetgeving zouden omzeilen;

5.

dringt er bij de lidstaten van de EU, de Afrikaanse Unie (AU) en met name de buurlanden van Oeganda op aan de arrestatiebevelen op consistente wijze ten uitvoer te leggen;

6.

eist de onvoorwaardelijke en onmiddellijke vrijlating van alle personen die door het LRA zijn ontvoerd, met name kinderen die als seksslaaf of als kindsoldaat van het LRA dreigen te eindigen;

7.

dringt bij de internationale gemeenschap aan op onderzoek naar mishandelingen in de CAR, de DRC, en Zuid-Soedan, en naar het ongepubliceerde VN-onderzoek dat gedaan zou zijn naar mishandelingen in de CAR en de resultaten ervan openbaar te maken;

8.

dringt er bij de regeringen van de regio, de VN-missie in de DRC (MONUC) en overige regeringen die als internationale waarnemers aanwezig zijn bij de vredesonderhandelingen op aan om de bewegingen van het LRA te traceren en openbaar te maken door intensievere bewaking van de regionale grenzen en de levering van wapens en andere benodigdheden aan het LRA nauwlettend te volgen en te verbieden; dringt aan op de ontwikkeling van effectieve plannen om uitvoering te geven aan de arrestatiebevelen van het ICC waarbij het risico voor de burgerbevolking moet worden geminimaliseerd en zonder excessief gebruik van geweld, inclusief de inschakeling van MONUC;

9.

dringt er bij de EU-lidstaten op aan, en met name bij de lidstaten die betrokken zijn geweest bij Oeganda en het Juba-vredesproces, om samen te werken met de regionale regeringen en het VN-secretariaat en de vredeshandhavingstroepen ten einde uitvoering te geven aan de arrestatiebevelen van het ICC tegen de LRA-leiders;

10.

herinnert eraan dat gerechtigheid een gemeenschappelijke doelstelling is van de EU en de AU;

11.

herinnert eraan dat de vedragspartijen zich in het Statuut van Rome ertoe hebben verbonden misdrijven die de internationale gemeenschap met zorgen vervullen niet onbestraft te laten en bij te willen dragen dergelijke misdrijven te voorkomen; is er stellig van overtuigd dat het ICC en de ad hoc-tribunalen bijdragen tot een proces van verzoening en vrede;

12.

is bezorgd dat er geen duidelijke pogingen worden ondernomen om te voorkomen dat internationale hulp terechtkomt bij het LRA waardoor Joseph Kony zich kan herbewapenen; dringt er op aan de bevoorradingslijnen van het LRA af te snijden; dringt er bij de regering van Soedan op aan niet langer financiële en militaire steun te verlenen aan het LRA;

13.

verzoekt de EU en internationale donoren de ontwapening, demobilisatie en reïntegratie van de voormalige LRA-strijders te steunen, alsmede de terugkeer van ontheemden en de schadeloosstelling van de slachtoffers;

14.

is ingenomen met de nauwe en regelmatige contacten tussen hoge ICC-ambtenaren en de EU; wijst op de sterke EU-steun voor de deelname aan en implementatie van het Statuut van Rome; benadrukt dat het EU-leiderschap van essentieel belang is voor de uitvoering van het ICC-mandaat;

15.

is er stellig van overtuigd dat het ICC er op de lange termijn toe bijdraagt dat nieuwe wreedheden worden voorkomen; wijst erop dat het uitblijven van de arrestatie van Joseph Kony de wreedheden en schendingen van de mensenrechten heeft doen voortduren; benadrukt dat er geen sprake kan zijn van vrede en verzoening zonder gerechtigheid voor de slachtoffers;

16.

beveelt de Paritaire Parlementaire Vergadering ACS-EU aan de situatie in Noord-Oeganda en de schendingen van de mensenrechten door het LRA nauwlettend te volgen;

17.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie, de speciale vertegenwoordiger van de EU voor het Grote-Merengebied, de speciale vertegenwoordiger van de EU voor de Afrikaanse Unie, de regering van Oeganda, de regeringen van de lidstaten van de EU en van de leden van de VN-Veiligheidsraad, de instellingen van de Afrikaanse Unie en de aanklager van het ICC.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/38

A.

overwegende dat kinderhandel een nog steeds voortdurend probleem is en dat elk jaar meer dan twee miljoen kinderen worden verhandeld met het oog op dwangarbeid of seksuele exploitatie,

B.

overwegende dat als gevolg van de ontwikkeling van nieuwe communicatietechnieken de kinderhandel toeneemt, waardoor de beheersing van dit fenomeen moeilijker wordt,

C.

overwegende dat de nationale autoriteiten en NGO’s in de lidstaten nog steeds niet doeltreffend tegen kinderhandel optreden als gevolg van onvoldoende grensoverschrijdende samenwerking, een gebrek aan gespecialiseerde opleidingen of een ontoereikende toepassing van de bestaande rechtsvoorschriften,

1.

verzoekt de lidstaten de bestrijding van kinderhandel aan te merken als prioritaire doelstelling van hun nationale beleid ter bescherming van kinderen;

2.

verzoekt het Europees Parlement en de Raad de nodige middelen beschikbaar te stellen in het kader van de strategie van de Commissie voor de bevordering en bescherming van de rechten van het kind;

3.

verzoekt de lidstaten actief te blijven samenwerken en kennis en ervaring uit te wisselen met de relevante EU-instanties en NGO’s, teneinde kinderhandel te voorkomen en te bestrijden en de slachtoffers van dergelijke handel een behoorlijke behandeling te geven;

4.

verzoekt zijn Voorzitter deze verklaring, met de namen van de ondertekenaars, te doen toekomen aan de Raad en de Commissie.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/40

A.

overwegende dat de EU zich in een lastige situatie bevindt als gevolg van de financiële crisis, de uitdaging die uitgaat van de klimaatverandering en de noodzaak een duidelijke institutionele regeling te vinden,

B.

overwegende dat de huidige financiële crisis, die is aangezwengeld door Amerikaanse „rommelhypotheken”, en zijn oorsprong onder andere had in jaren van bovenmatig expansionistisch monetair beleid door het stelsel van Amerikaanse centrale banken (de Fed), een gebrek aan transparantie op de financiële markten, een buitensporige „leverage” van financiële instellingen, tekortschietend toezicht op de financiële markten, een slechte kwaliteit van ratings en verkeerde inschattingen van de ontwikkeling van de prijzen van onroerend goed, zich over de hele wereld heeft verspreid ten gevolg van het feit dat de markten in steeds grotere mate met elkaar verweven zijn,

C.

overwegende dat innovatie op de financiële markten weliswaar nuttig kan zijn, maar dat deze financiële producten gereguleerd moeten worden en transparant moeten zijn om de juiste balans tussen efficiency en stabiliteit te verzekeren en overwegende dat de financiële markten ten dienste van de reële economie moeten staan,

D.

overwegende dat de bestaande instrumenten niet hebben volstaan om de gevolgen van de financiële crisis in te dammen op een wijze die de collectieve kosten tot een minimum beperkt en risico's voorkomt, en verder overwegende dat er op EU-niveau voor coherent toezicht op de steeds verder geïntegreerde Europese financiële markten moet worden gezorgd; dat voor financiële stabiliteit en crisisbeheer evenwel een breder spectrum aan actoren nodig is dan alleen toezichthouders,

E.

overwegende dat de conclusies van het voorzitterschap betreffende de financiële crisis verzuimen iets te zeggen over het Europees Parlement als medewetgever bij de tenuitvoerlegging van besluiten van de Europese Raad,

F.

overwegende dat de parlementaire procedures voor de ratificatie van het Verdrag van Lissabon in 24 lidstaten zijn voltooid, overwegende dat de institutionele hervormingen van het Verdrag van Lissabon dringend uitgevoerd moeten worden om te waarborgen dat de Europese Unie soepel en evenwichtig, en onder volledige democratische controle kan functioneren,

G.

overwegende dat voor de belangrijke politieke gebeurtenissen van 2009, en met name de Europese verkiezingen en het aantreden van een nieuwe Europese Commissie, duidelijkheid nodig is over de institutionele bepalingen die van toepassing zijn,

H.

overwegende dat de EU een belangrijke rol op het wereldtoneel speelt bij het tegengaan van klimaatverandering, zowel door haar voortrekkersrol bij internationale onderhandelingen als door de significante reducties waartoe zij zich in de 27 lidstaten heeft verplicht, dat in dit verband de Europese Raad zich op 8 en 9 maart 2007 heeft vastgelegd op een vermindering van de broeikasgasuitstoot met ten minste 20 % in 2020, oplopend tot 30 % in het geval van een omvattende internationale overeenkomst,

I.

overwegende dat de strijd tegen klimaatverandering een belangrijk vraagstuk en een belangrijke doelstelling voor de Europese Unie is en moet worden benadrukt via alomvattende en flexibele aanpak in internationaal verband,

J.

overwegende dat de verwezenlijking van de doelstellingen van de Strategie van Lissabon-Gotenburg en het klimaatveranderings- en energiepakket langetermijninvesteringen vereist, en dat de rol van de Europese Investeringsbank (EIB) in dit verband verder moet worden vergroot,

1.

onderstreept met klem het belang van Europese macro-economische maatregelen die snel en op gecoördineerde wijze worden geïmplementeerd, teneinde de mondiale economische groei nieuw leven in te blazen; stelt evenwel vast dat de beginselen van het stabiliteits- en groeipact niet mogen worden ondergraven en dat de lidstaten naar begrotingsconsolidering moeten streven;

2.

is ernstig bezorgd over de situatie van de financiële markten en pleit voor verdere versterking van het gecoördineerde optreden om het vertrouwen in de markten terug te brengen;

3.

is verheugd over de conclusies van het voorzitterschap, die de door de Eurogroep op 12 oktober 2008 besloten maatregelen heeft bekrachtigd als een eerste belangrijke en gecoördineerde stap voor het herstellen van het vertrouwen in de markten, voor het aanzwengelen van interbancaire leningen en het optrekken van het eigen vermogen van banken, zodat zij bedrijven en huishoudens leningen kunnen blijven verstrekken; is van oordeel dat deze maatregelen noodzakelijk waren om de huidige financiële crisis in te dammen;

4.

acht van cruciaal belang dat de lidstaten blijk geven van een vastberaden inzet en efficiënt management om stabiele marktomstandigheden te herstellen, daar deze de sleutel zijn tot vertrouwen; is van oordeel dat de eerste bijeenkomst ooit van de staats- en regeringsleiders van de landen van de eurozone, waar zij in die hoedanigheid ook besluiten hebben getroffen, een vervolg behoeft;

5.

wijst erop dat de gevolgen van deze crisis verder reiken dan alleen de financiële markten, met name wat betreft de levensvatbaarheid van bedrijven, banen, personal finance en het MKB, en dat de gevolgen onvoorspelbaar zouden zijn geweest indien nationale autoriteiten, de Europese Centrale Bank (ECB) en andere centrale banken geen maatregelen hadden genomen gericht op het herstellen van het vertrouwen in het financiële systeem;

6.

wijst op de noodzaak van ingrijpen met betrekking tot de financiële stabiliteit en risico's die het systeem bedreigen; dringt er bij de Commissie en de Raad op aan de Lissabonagenda nieuw leven in te blazen en de nationale hervormingsprogramma's van de lidstaten aan te passen in deze tijd van economische verstoring tot het einde van het jaar, met het oog op de bescherming van de banen en het inkomen van de EU-burgers;

7.

is ervan overtuigd dat behoefte bestaat aan een duurzaam en op groei gericht macro-economisch kader; herinnert eraan dat het enorm belangrijk is dat krediet voor burgers en kleine en middelgrote bedrijven toegankelijk blijft en dat er in de EU-infrastructuur wordt geïnvesteerd, om een dramatische teruggang van de economische groei en van de werkgelegenheid te voorkomen; onderstreept de rol die de EIB in dit verband zou kunnen spelen;

8.

is vastbesloten elke maatregel te steunen die de liquiditeit van de markten kan herstellen, zodat weer krediet verstrekt kan worden aan bedrijven en particulieren; is zich bewust dat belastingbetalers ervan moeten worden overtuigd dat alle genomen maatregelen rekening houden met hun zorgen, en wijst erop dat herstel van de financiële stabiliteit van essentieel belang is voor toekomstige economische groei; verzoekt de lidstaten om, indien zij daadwerkelijk het vertrouwen in de financiële markten willen herstellen en de financiële crisis mondiaal wensen aan te pakken, de werking van het bestaande financiële systeem onder de loep te leggen;

9.

is bijzonder ingenomen met de snelle en alomvattende reactie van de Commissie met betrekking tot de toepassing van de regels inzake staatshulp ten aanzien van de maatregelen die genomen zijn ten opzichte van de financiële instellingen; doet met het oog op een strenge monitoring ten aanzien van de noodmaatregelen een beroep op de Commissie om een interdisciplinair team op te richten, dat ook deskundigen van DG Mededinging, de comités van niveau 3 en het Europese Stelsel van Centrale Banken omvat, om expertise en know-how te bundelen en te garanderen dat er door alle lidstaten evenwichtige, onpartijdige en kwalitatief hoogstaande besluiten worden genomen;

10.

waardeert het besluit van de Commissie om een groep op hoog niveau in te stellen die een solide en duurzaam toezichtstelsel moet opstellen dat voor een betere sector- en grensoverschrijdende integratie en coördinatie moet zorgen; onderstreept dat het van belang is dat deze groep op korte termijn een nauwkeurig mandaat krijgt en verslag uitbrengt aan de Raad, de Commissie en het Europees Parlement;

11.

stemt in met de oprichting van een „eenheid financiële crisis” en verzoekt de Raad op korte termijn overeenstemming te bereiken over de werkwijze van deze eenheid en de samenwerking met de ingestelde groep op hoog niveau; bekritiseert ten stelligste de afwezigheid van het Parlement in deze crisiscel; steunt de oprichting van een krachtiger systeem van vroegtijdige waarschuwing onder beheer van de Commissie en de ECB, met coördinatie- en uitvoeringsbevoegdheden, waarin de comités van niveau 3 moeten deelnemen;

12.

steunt het besluit van de Raad om de rol van de EIB als leningverstrekker en leningnemer te versterken;

13.

maakt zich zorgen om het risico op de financiële markten dat is gecreëerd door de omvang van de staatssteunpakketten, en acht het van groot belang dat, in het belang van de belastingbetalers en de begrotingen van de lidstaten, telkens wanneer publiek geld wordt aangewend voor het reanimeren van een financiële instellingen er gezorgd wordt voor overheidstoezicht, verbeteringen in het management, beperking van de beloningen, een stevige verantwoordingsplicht ten opzichte van de publieke overheden en investeringsstrategieën voor de reële economie;

14.

verzoekt de Raad om samen te werken met het Parlement, en verzoekt de Commissie haar initiatiefrecht te gebruiken om maatregelen voor te stellen voor het versterken van het regelgevend- en toezichtskader van de EU en van het crisisbeheer op het regelgevend niveau van de EU;

15.

benadrukt de noodzaak van een zorgvuldige analyse van de oorzaken van de huidige financiële crisis, met name de toereikendheid van het toezicht en de naleving van de bestaande voorschriften; herhaalt zijn verzoek om evenwichtige wetgevingsmaatregelen, met name inzake de regulering van en toezicht op banken, de rol van kredietbeoordelingsinstellingen, securisatie en toezicht daarop, hedgefondsen en andere nieuwe soorten instellingen, de rol van leverage, transparantievereisten, liquidatievoorschriften, clearing op markten voor OTC-instrumenten (over-the-counter) en crisispreventie-instrumenten; is verheugd over het voorstel van de Commissie om de minimumbescherming voor bankdeposito's te verhogen en herhaalt dat het zich tot een snelle analyse van het voorstel verplicht;

16.

herhaalt dat het Lamfalussy-proces moet worden versterkt, zoals het Parlement heeft gevraagd in zijn resolutie van 9 oktober 2008 met aanbevelingen aan de Commissie betreffende de Lambalussy follow-up: de toekomstige toezichtstructuur (1), waaronder het toezicht op de grootste grensoverschrijdende financiële groepen door colleges en de vaststelling van een duidelijke rechtspositie en sterkere voorrechten voor de comités van niveau 3, een en ander om het toezicht in de EU te verbeteren en de internationale dialoog en de beleidscoördinatie terzake te ondersteunen;

17.

geeft aan dat een zich in meerdere jurisdiscties tegelijk voortdoende crisis niet door de afzonderlijke nationale overheden kan worden bestreden en dat in zo'n geval samenwerking en wederzijds vertrouwen tussen de toezichthoudende autoriteiten van cruciaal belang zijn; verzoekt de Commissie en de bevoegde nationale autoriteiten met klem gezamenlijk passende voorstellen te presenteren voor doeltreffend crisisbeheer, en deze aan het Parlement voor te leggen; wijst op het belang van een versterkte coördinatie op EU-niveau vóór de G8-bijeenkomsten en gelooft er stellig in dat wereldomspannende antwoorden op de crisis nodig zijn, die de invoering van een nieuwe financiële orde moeten nastreven, met de hervorming van de Bretton-Woodsinstellingen;

18.

is verheugd over het initiatief voor een op zo kort mogelijke termijn te houden internationale conferentie over de regelgevings- en toezichtsmaatregelen die in reactie op de huidige crisis moeten worden genomen; is ervan overtuigd dat de EU in gesprekken over de toekomstige opzet van de internationale financiële wereld een leidende rol moet vervullen; verzoekt de Europese Raad en de Commissie het Europees Parlement bij dit proces te betrekken;

19.

dringt er derhalve bij de Commissie op aan onmiddellijk haar voorstel voor een herziening van Richtlijn 2003/48/EG van de Raad van 3 juni 2003 betreffende belastingsheffing op inkomsten uit spaargelden in de vorm van rentebetaling (2) in te dienen;

20.

beklemtoont nogmaals dat het zowel de resultaten van het Ierse referendum als de resultaten van de ratificatieprocedures in de andere lidstaten respecteert en dat het mogelijkheden ziet om tegemoet te komen aan de bezorgdheden van de Ierse bevolking, ten einde zo spoedig mogelijk een oplossing te vinden die voor eenieder aanvaardbaar is; is bereid de Ierse regering en het Ierse parlement alle gewenste steun te verlenen om een aantal voorstellen te presenteren die door middel van meer informatie een grotere consensus in de Ierse publieke opinie zullen bewerkstelligen over de toekomst van Ierland in een hervormde en versterkte Europese Unie en die aanvaardbaar zijn voor de Ierse partners in de EU;

21.

verzoekt de Europese Raad om op zijn volgende bijeenkomst een methode en een tijdschema vast te stellen om dit doel te verwezenlijken;

22.

is van mening dat de klimaatdoelen van de EU voor na -2012 niet ter discussie mogen staan als gevolg van de huidige internationale financiële crisis; verbindt zich ertoe om binnen een zo kort mogelijke tijdspanne nauw met de Raad en de Commissie samen te werken aan een effectief en werkbaar akkoord voor het beleidspakket klimaatverandering en energie; stelt evenwel met nadruk dat het voor het bedrijfsleven, de werknemers en de consumenten van cruciaal belang is dat grondig wordt uitgezocht welke gevolgen de maatregelen die worden overwogen om deze doelen te halen, per sector en over de hele linie zullen hebben voor het concurrentievermogen van de ondernemingen van de Unie; herinnert de Raad eraan dat dit een medebeslissingsprocedure is, waarvoor een gekwalificeerde meerderheid vereist is;

23.

roept de Raad op om vast te houden aan de voorgestelde ambitieuze doelstellingen om te komen tot een bindend aandeel van 20 % voor duurzame hernieuwbare energie in het totale eindenergieverbruik van de Gemeenschap en een bindend aandeel van 10 % voor energie uit duurzame hernieuwbare bronnen in de vervoerssector van elke lidstaat in 2020;

24.

wijst erop dat dezelfde Europese Raad ermee heeft ingestemd naar een vermindering met 30 % te gaan in geval van een internationale overeenkomst, mits andere ontwikkelde landen zich op vergelijkbare emissiereducties vastleggen en economisch sterker ontwikkelde ontwikkelingslanden een adequate bijdrage leveren, afhankelijk van hun verantwoordelijkheden en respectieve mogelijkheden;

25.

wijst erop dat het voor het EU-bedrijfsleven van vitaal belang is dat de nodige flexibiliteitsmaatregelen worden genomen voor sectoren die het zwaarst getroffen worden door het vertrek van ondernemingen, het CO2-weglekeffect en het verlies aan concurrentievermogen;

26.

vestigt er de aandacht op dat het potentieel om via het afvangen en opslaan van koolstof een belangrijke bijdrage te leveren aan de vermindering van de CO2-uitstoot in de elektriciteitsopwekking en industriële installaties, o.a. door het Internationaal panel inzake klimaatverandering is onderkend; verzoekt daarom de Raad ervoor te zorgen dat er voldoende middelen beschikbaar worden gesteld, zodat de 12 demonstratieprojecten waarom het heeft gevraagd, tegen 2015 in bedrijf kunnen gaan;

27.

wijst nogmaals op de noodzaak om het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad tot vaststelling van emissienormen voor nieuwe personenauto's in het kader van de communautaire geïntegreerde benadering om de CO2-emissies van lichte voertuigen te beperken (COM(2007)0856) op te nemen als een van de wetsvoorstellen in het pakket van maatregelen inzake klimaatverandering en energie;

28.

dringt aan op een krachtige politieke toezegging om te zorgen voor een EU-economie met lage CO2-uitstoot samen met het ruimere gebruik van binnenlandse energiebronnen, gedecentraliseerde energieproductie en energiebesparende maatregelen ter bevordering van hernieuwbare energie, energie-efficiëntie en andere energiebronnen met gering koolstofverbruik, diversificatie van de energievoorziening en ter beperking van de afhankelijkheid van ingevoerde fossiele brandstoffen, want een dergelijke omschakeling is het meest logische antwoord op hogere olieprijzen; onderkent dat dergelijke strategische maatregelen vooral nopen tot aanzienlijke investeringen in onderzoek en ontwikkeling;

29.

dringt er bij de Raad en de Commissie op aan zich krachtig in te zetten voor de aanbevelingen van het Europees Parlement inzake een gemeenschappelijk buitenlands energiebeleid van Europa, met name door het bevorderen van de eenheid van de Unie tijdens onderhandelingen met energieleveranciers en doorvoerlanden en het verdedigen van de EU-belangen als geheel, de ontwikkeling van een doeltreffende energiediplomatie, effectievere mechanismen om crisissituaties het hoofd te bieden en het waarborgen van diversificatie van energieleveranciers; wijst erop dat tot dit doel een strategie moet worden uitgestippeld waaraan de nodige uitvoeringsinstrumenten zijn gekoppeld; is van mening dat bijzondere aandacht moet worden besteed aan de opbouw van de noodzakelijke netwerken die met name in het oostelijk gedeelte van Europa ontbreken;

30.

is ingenomen met de oproep van de Raad tot versterking en aanvulling van de kritische infrastructuur; dringt er bij de Commissie op aan de trans-Europese energienetwerken tot uitvoering te brengen en een prioritair plan van onderlinge verbindingen op te stellen zonder echter de infrastructuur en opslagfaciliteiten voor vloeibaar aardgas in LNG-installaties te veronachtzamen; is tevreden over de bijzondere aandacht die geschonken werd aan de geïsoleerde regio's van de EU; benadrukt het belang van een verdere ontwikkeling van de Europese interconnectie- en netwerkinfrasttructuur voor het op de markt brengen van toenemende hoeveelheden van met windkracht opgewekte elektriciteit; merkt op dat er voor grensoverschrijdende interconnecties speciale maatregelen vereist zijn, zoals preferentiële financiering of belastingvrijstellingen; merkt op dat voltooiing van de nog ontbrekende segmenten van de Transeuropese Netwerken zal bijdragen tot zowel een verbetering van de zekere energiebevoorrading als tot de voltooiing van de interne markt;

31.

onderstreept de noodzaak van een sterkere samenwerking met de nabuurlanden in de regio van de Zwarte Zee in een institutioneel en multilateraal kader, dat ook kwesties omvat in verband met de zekerheid van de energievoorziening en het energietransport en de transparantie van de werking van de markt;

32.

onderstreept dat een zekere energievoorziening voor de Europese Unie van prioritair belang is; benadrukt in dit verband dat de ontwikkeling van gemeenschappelijke EU-projecten op het gebied van hernieuwbare energiebronnen een belangrijke rol moet spelen bij het garanderen van een zekere energiebevoorrading, met gelijktijdige verzekering van de vervulling van de streefdoelen van Lissabon en Gotenburg;

33.

onderstreept dat energie-efficiëntie niet alleen de meest kostenefficiënte manier is om de broeikasgasuitstoot te verminderen, maar ook een rechtstreeks positief effect op de economie heeft in de vorm van lagere brandstofrekeningen en meer ruimte voor de consument voor bestedingen aan andere goederen en diensten; dringt er bij de lidstaten op aan de uitvoering van beleid inzake energie-efficiëntie en van de bestaande wetgeving te bespoedigen;

34.

is van mening dat een soepel werkende interne markt van doorslaggevend belang is voor energiezekerheid; wijst erop dat de Europese energiemarkt nog steeds niet voltooid is en dat volledige tenuitvoerlegging van het grootste belang is; is ingenomen met de oproep om het wetgevingspakket voor de interne energiemarkt voor het einde van de zittingsperiode af te ronden; dringt er bij de Raad op aan met het Parlement onderhandelingen te beginnen over dat pakket, waarbij het politieke akkoord dat op 10 oktober 2008 in de Raad van ministers van energie werd bereikt, als uitgangspunt moet dienen;

35.

is ingenomen met het initiatief van het Franse Voorzitterschap inzake het Europees Pact voor immigratie en asiel voor zover dit in zijn tweeledige doelstelling een coherente en evenwichtige aanpak van de migratie bevordert: legale migratiekanalan openstellen en tegelijkertijd illegale migratie aanpakken; is in dit verband van mening dat een gemeenschappelijk immigratiebeleid gebaseerd dient te zijn op de veronderstelling dat migranten individuele leden van de samenleving en potentiële burgers zijn; is van mening dat de lidstaten bovendien moeten proberen een helder en effectief beleid tot stand te brengen dat gericht is op deelname aan en integratie in de samenleving; is dan ook van mening dat het Pact gekoppeld moet worden aan concrete wetgevingsvoorstellen;

36.

is het met de Raad eens dat het Europees Pact voor immigratie en asiel als raamwerk voor het optreden van toekomstige voorzitterschappen moet fungeren;

37.

is van oordeel dat de conflicten in de Kaukasus niet met militaire middelen opgelost kunnen worden en veroordeelt nadrukkelijk allen die hun toevlucht hebben genomen tot machtsmiddelen en geweld om de situatie in de Georgische afscheidingsgebieden Zuid-Ossetië en Abchazië te veranderen;

38.

herinnert aan het onevenredige militaire optreden van Rusland in Georgië begin augustus 2008, waarbij Russische troepen diep in Georgië zijn doorgedrongen en Rusland eenzijdig heeft besloten om Abchazië en Zuid-Ossetië te erkennen als onafhankelijke staten;

39.

dringt er bij Rusland op aan de soevereiniteit en de territoriale integriteit van de republiek Georgië en de onschendbaarheid van de door alle EU-lidstaten erkende grenzen van dit land te eerbiedigen;

40.

wijst er met nadruk op dat de EU haar beleid jegens Rusland moet herzien, indien Rusland zijn toezeggingen in de akkoorden van 12 augustus en 8 september 2008 niet volledig nakomt;

41.

is ingenomen met het standpunt van de Raad over de situatie in Georgië; herinnert aan de toezeggingen in de akkoorden van 12 augustus en 8 september 2008; beklemtoont dat de terugtrekking van de Russische troepen uit de aan Zuid-Ossetië en Abchazië grenzende gebieden, een essentiële extra stap is; dringt aan op een veilige en spoedige terugkeer van de vluchtelingen en de gelijktijdige stationering van EU-waarnemers ter plekke; betreurt de mislukking van de besprekingen tussen Rusland en Georgië op 15 oktober 2008 in Genève;

42.

betreurt het dat de Waarnemingsmissie van de Europese Unie (EUMM) in Georgië niet wordt toegelaten tot de twee afgescheiden gebieden, waar Rusland 7 600 man reguliere troepen wil stationeren ter vervanging van de kleine Russische vredescontingenten die na de oorlog in 1992-1994 in de twee gebieden gestationeerd waren;

43.

kijkt uit naar de resultaten van de Internationale Donorconferentie voor Georgië op 22 oktober 2008; is ingenomen met het engagement van de Commissie om Georgië in grote mate politieke, financiële en praktische steun te verlenen; vraagt dat de Commissie snel maatregelen opstelt en uitvoert die gericht zijn op de wederopbouw en het herstel van de conflictgebieden en voor meer humanitaire steun zorgt zodat de door de oorlog getroffen mensen vóór de winter kunnen terugkeren naar hun woonplaats of onderdak krijgen;

44.

stelt vast dat alle overige kwesties opgelost moeten worden op de internationale conferentie in Genève, vooral de status van en de situatie in Zuid-Ossetië en Abchazië en met name de voortgaande Russische militaire aanwezigheid in Akhalgori en Perevi in Zuid-Ossetië en de Kodori-kloof in Abchazië, en dat de betrekkingen tussen de EU en Rusland niet volledig genormaliseerd kunnen worden voordat dit geregeld is;

45.

herinnert de Russische autoriteiten eraan dat het van belang is dat personen en NGO's die zich bezighouden met het verdedigen van de mensenrechten en de burgerrechten hun werk kunnen doen zoals Rusland de Raad van Europa heeft beloofd, zonder enige vorm van intimidatie;

46.

verzoekt de Raad en de Commissie na te denken over de selectieve toepassing van het Europees nabuurschaps- en partnerschapsbeleid en het mensenrechten- en democratie-instrument op Wit-Rusland door meer steun toe te kennen aan het Wit-Russische maatschappelijk middenveld; benadrukt dat de democratische oppositie van Wit-Rusland ten volle moet worden betrokken bij de dialoog tussen de EU en Wit-Rusland;

47.

verzoekt de Raad en de Commissie een echte dialoog met de Wit-Russische autoriteiten op gang te brengen die is gebaseerd op een voorwaardelijke en geleidelijke aanpak, met benchmarks, tijdschema's, herzieningsclausules en voldoende financiële middelen;

48.

is ingenomen met de steun van de Europese Raad aan het „oostelijk partnerschap” dat momenteel wordt geconcipieerd in de Commissie om de betrekkingen tussen de Europese Unie en haar oostelijke buren te versterken; beklemtoont dat dit partnerschap een concrete en tastbare invulling moet krijgen, met name wat betreft vrijheid van verkeer en vrijhandel, maar ook over voldoende financiële middelen op de EU-begroting moet kunnen beschikken;

49.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie en de parlementen van de lidstaten.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/46

1.

beveelt de Raad het volgende aan en maakt de volgende bemerkingen:

Met betrekking tot procedurele aspecten

Met betrekking tot de reikwijdte en het doel

Met betrekking tot gegevensbescherming

2.

verzoekt de lidstaten en de nationale parlementen die deze overeenkomst en/of de overeenkomst met de VS (België, de Republiek Tsjechië, Spanje, Hongarije, Nederland en Polen) momenteel bestuderen, rekening te houden met de hierboven gemaakte opmerkingen;

3.

herinnert de Raad aan het feit dat, mocht het Verdrag van Lissabon in werking treden, het Parlement op billijke wijze bij de herziening van alle PNR-overeenkomsten moet worden betrokken;

4.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en, ter informatie, aan de Commissie, alsmede aan de regeringen en parlementen van de lidstaten en de regering en het parlement van Australië.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/50

A.

overwegende dat in het EG-Verdrag de grondrechten die zijn neergelegd in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, de grondwetten van de lidstaten en de verschillende internationale verdragen en conventies worden erkend als basisreferenties in het recht en de rechtspraktijk van de Gemeenschap,

B.

overwegende dat in het EG-Verdrag een aantal relevante beginselen is vastgelegd; overwegende dat een van de belangrijkste doelstellingen van de Gemeenschap een interne markt niet een sociale dimensie is die wordt gekenmerkt door de afschaffing tussen de lidstaten van hinderpalen voor het vrije verkeer van goederen, personen, diensten en kapitaal,

C.

overwegende dat een van deze beginselen de erkenning van fundamentele, grondwettelijke rechten van de burgers is, waaronder het recht om vakbonden op te richten, het recht om te staken en het recht om collectieve overeenkomsten te sluiten,

D.

overwegende dat de grondbeginselen van de interne markt het vrije verkeer van werknemers, de vrijheid van vestiging en het vrij verrichten van diensten omvatten,

E.

overwegende dat volgens artikel 39 van het EG-Verdrag het vrije verkeer van werknemers de afschaffing inhoudt van elke discriminatie op grond van nationaliteit tussen de werknemers der lidstaten, wat betreft de werkgelegenheid, de beloning en de overige arbeidsvoorwaarden,

F.

overwegende dat beperkingen van de grondrechten mogelijk zijn in het kader van het EG-Verdrag indien daarmee legitieme doelen worden nagestreefd die in overeenstemming zijn met het Verdrag, gerechtvaardigd zijn door dwingende redenen van algemeen belang, passend zijn voor het bereiken van de nagestreefde doelstellingen en niet verder gaan dan nodig is om deze doelstellingen te bereiken; overwegende dat tegelijkertijd volgens artikel 52 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie alleen beperkingen op de uitoefening van de in dit handvest erkende rechten en vrijheden kunnen worden gesteld indien zij, met inachtneming van het evenredigheidsbeginsel, noodzakelijk zijn en daadwerkelijk aan door de Unie erkende doelstellingen van algemeen belang of aan de eisen van de bescherming van de rechten en vrijheden van anderen beantwoorden,

G.

overwegende dat het HvJ het recht om collectieve actie te ondernemen erkent als een fundamenteel recht dat integrerend deel uitmaakt van de algemene principes van het Gemeenschapsrecht; overwegende dat dit recht tevens in de Verdragen zal worden opgenomen als het Verdrag van Lissabon wordt geratificeerd,

H.

overwegende dat de Commissie bij diverse gelegenheden heeft gewezen op het belang van het bestaande nationale kader voor de arbeidswetgeving en collectieve onderhandeling voor de bescherming van de rechten van werknemers,

I.

overwegende dat het verslag van de Commissie over de industriële betrekkingen in 2006 aantoont dat hoogontwikkelde cao-onderhandelingen een positieve invloed kunnen hebben op sociale insluiting,

J.

overwegende dat de Gemeenschap en de lidstaten zich op grond van artikel 136 van het EG-Verdrag onder meer „de gestage verbetering van de levensomstandigheden en de arbeidsvoorwaarden, zodat de onderlinge aanpassing daarvan op de weg van de vooruitgang wordt mogelijk gemaakt” tot doel moeten stellen; en overwegende, met het oog op het bereiken van deze doelstelling, dat artikel 140 van het EG-Verdrag bepaalt dat de Commissie nauwe samenwerking tussen de lidstaten op het vlak van het sociaal beleid moet bevorderen, in het bijzonder in zaken met betrekking tot het recht om zich te organiseren in vakverenigingen en van collectieve onderhandelingen tussen werkgevers en werknemers,

K.

overwegende dat volgens de overwegingen van de PWD de bevordering van het grensoverschrijdend verrichten van diensten omstandigheden van vrije en eerlijke mededinging vereist, alsook maatregelen die de eerbiediging van de rechten van werknemers garanderen, in overeenstemming met het wettelijk kader van het arbeidsrecht en de industriële betrekkingen in de lidstaten,

L.

overwegende dat de PWD in overweging 12 duidelijk stelt dat „het Gemeenschapsrecht niet verhindert dat de lidstaten het toepassingsgebied van hun wetgeving of de door de sociale partners gesloten collectieve arbeidsovereenkomsten uitbreiden tot alle personen die, zelfs tijdelijk, op hun grondgebied werkzaam zijn, ook al is de werkgever in een andere lidstaat gevestigd” en „dat het Gemeenschapsrecht de lidstaten niet verbiedt de naleving van deze bepalingen met passende middelen te waarborgen”,

M.

overwegende dat het doel van de PWD — zorgen voor een klimaat van eerlijke mededinging, alsook maatregelen die de eerbiediging van de rechten van werknemers garanderen — belangrijk is, in een economisch tijdperk waarin het grensoverschrijdend verrichten van diensten zich uitbreidt, voor de bescherming van de betreffende werknemers, terwijl het kader van de arbeidswetgeving en industriële betrekkingen in de lidstaten wordt geëerbiedigd, mits daardoor geen inbreuk wordt gemaakt op de communautaire wetgeving,

N.

overwegende dat volgens de PWD de wetten van de lidstaten een kern van dwingende bepalingen voor minimale bescherming vast dienen te leggen, die in het ontvangende land in acht moeten worden genomen zonder de toepassing van voorwaarden en bepalingen van werkgelegenheid die gunstiger is voor werknemers te voorkomen,

O.

overwegende dat artikel 3, lid 8, van de PWD de mogelijkheid biedt de richtlijn hetzij door middel van wetgeving te implementeren, of door middel van collectieve overeenkomsten die universeel toepasselijk zijn verklaard of algemeen van toepassing zijn op soortgelijke ondernemingen in de betreffende bedrijfstak of die zijn afgesloten door de meest representatieve werkgevers- en werknemersorganisaties op nationaal niveau en die binnen het gehele nationale grondgebied van toepassing zijn; overwegende dat het HvJ tevens bevestigt dat, aangezien de PWD niet tot doel heeft de systemen voor het vaststellen van voorwaarden en bepalingen van werkgelegenheid in de lidstaten te harmoniseren, deze vrij zijn om op nationaal niveau een systeem te kiezen dat niet expliciet wordt genoemd in de PWD,

P.

overwegende dat de kernbepalingen in artikel 3, lid 1, van de PWD bestaan uit internationale dwingende regels die de lidstaten onderling zijn overeengekomen; overwegende dat de bepalingen van openbare orde in artikel 3, lid 10, ook bestaan uit internationale dwingende regels, maar op een dusdanige wijze dat de lidstaten deze zelf kunnen definiëren; overwegende dat het gebruik van artikel 3, lid 10, is belangrijk voor de lidstaten om een verscheidenheid aan problemen betreffende de arbeidsmarkt, het sociaal beleid en andere problemen in beschouwing te kunnen nemen waaronder de bescherming van werknemers, waarbij het beginsel van gelijke behandeling wordt gerespecteerd

Q.

overwegende dat de mobiliteit van werknemers sterk heeft bijgedragen aan de werkgelegenheid, welvaart en Europese integratie, door de burgers nieuwe kansen te geven om kennis en ervaring op te doen en hun kwaliteit van leven te verbeteren,

R.

overwegende dat het recht op collectieve onderhandelingen en collectieve actie is vastgelegd in artikel 28 van het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie,

S.

overwegende dat de PWD meer dan een miljoen werknemers de mogelijkheid heeft geboden in het buitenland te werken onder veilige en gevaarvrije omstandigheden zonder problemen of conflicten,

T.

overwegende dat een uniforme toepassing en handhaving van de bepalingen van de PWD van wezenlijk belang zijn om te waarborgen dat de doelstellingen, met name de eerbiediging van bestaande collectieve arbeidsovereenkomsten in de lidstaten, worden bereikt,

U.

overwegende dat in artikel 3, lid 1, van de dienstenrichtlijn duidelijk wordt gesteld dat deze niet is bedoeld als vervanging van de PWD en deze onverlet laat,

V.

overwegende dat voor het vrije verkeer van goederen de volgende clausule (de zogeheten „Monti-clausule”) is opgenomen in artikel 2 van Verordening (EG) nr. 2679/98: „Deze verordening mag niet zo worden geïnterpreteerd dat zij op enigerlei wijze afbreuk doet aan de uitoefening van de grondrechten zoals die in de lidstaten erkend zijn, met inbegrip van het stakingsrecht of de stakingsvrijheid. Deze rechten kunnen ook het recht of de vrijheid behelzen om andere acties te ondernemen in het kader van de in de lidstaten bestaande bijzondere stelsels van arbeidsbetrekkingen”,

W.

overwegende dat artikel 1, lid 7, van de dienstenrichtlijn het volgende bepaalt: „Deze richtlijn doet evenmin afbreuk aan het recht om over collectieve arbeidsovereenkomsten te onderhandelen en deze te sluiten en naleving ervan af te dwingen, en om vakbondsacties te voeren overeenkomstig de nationale wetgeving en praktijken die in overeenstemming zijn met het Gemeenschapsrecht”,

X.

overwegende dat de Europese Raad principes heeft ingesteld om arbeidsmarktmodellen te creëren die zowel een hoog niveau van veiligheid hebben als een hoog niveau van flexibiliteit (het zogeheten flexizekerheidsmodel); overwegende dat erkend wordt dat een belangrijk deel van een succesvol flexizekerheidsmodel sterke sociale partners bevat met een aanzienlijk bereik voor collectieve onderhandelingen,

Y.

overwegende dat het HvJ bevoegd is om het gemeenschapsrecht uit te leggen in het licht van de fundamentele rechten en vrijheden en het juiste evenwicht tussen de doelstellingen bij de uitlegging en toepassing van het EG-Verdrag te waarborgen,

Z.

overwegende dat het de taak van de nationale rechtbanken is om per geval te controleren of is voldaan aan de criteria met betrekking tot de beperkingen van de grondrechten en of deze in overeenstemming zijn met het gemeenschapsrecht,

AA.

overwegende dat ook het recht op collectieve actie en op het sluiten van collectieve overeenkomsten wordt erkend als grondrecht dat een integraal onderdeel vormt van de algemene beginselen van het gemeenschapsrecht; overwegende dat in dit verband het HvJ zich niet moet verlaten op een verklaring van de Raad en de Commissie van 24 september 1996 die door het Parlement (als medewetgever) niet is aangenomen, die de interpretatie van de begrippen „bepalingen van openbare orde” en „nationale bepalingen die van cruciaal belang zijn voor de politieke orde” slechts zou beperken tot wettelijk vastgelegde dwingende regels;

AB.

overwegende dat het arrest van het HvJ van 21 september 1999 in Zaak C-67/96 /Albany International BV (20) op het gebied van mededingingsrecht vakbonden een aanzienlijke mate van vrijheid bood met betrekking tot arbeidsmarktkwesties,

AC.

overwegende dat is opgemerkt dat de opvattingen van het HvJ en zijn advocaten-generaal in de verschillende zaken met betrekking tot de PWD niet met elkaar overeenkwamen, met name in de reeds aangehaalde Zaken Laval en Rüffert, overwegende dat wanneer deze opvattingen en interpretaties uiteenlopen, gepleit kan worden voor verduidelijking met het oog op het evenwicht tussen de fundamentele rechten en vrijheden,

1.

onderstreept dat de vrijheid om diensten te verlenen een van de hoekstenen is van het Europese project; is echter van mening dat dit enerzijds moet worden uitgebalanceerd tegen fundamentele rechten en de sociale doelstellingen die zijn verankerd in de verdragen, en anderzijds tegen het recht van regeringen en sociale partners om non-discriminatie, gelijke behandeling en verbetering van de leef- en werkomstandigheden te waarborgen; wijst erop dat in het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie het recht op collectieve onderhandeling en collectieve actie is vastgelegd en dat gelijke behandeling een grondbeginsel is van de Europese Unie;

2.

is van mening dat iedere EU-burger het recht moet hebben elders in de Europese Unie te werken en dus recht moet hebben op gelijke behandeling; betreurt het daarom dat dit recht niet gelijkmatig in de hele EU wordt toegepast; is van mening dat overgangsregelingen die van kracht blijven, zouden moeten worden onderworpen aan een strenge inspectie door de Commissie, om te beoordelen of ze werkelijk noodzakelijk zijn om verstoringen op de nationale arbeidsmarkten te voorkomen en dat ze, indien blijkt dat dit niet het geval is, zo spoedig mogelijk moeten worden afgeschaft;

3.

benadrukt dat de vrijheid om diensten te leveren niet in strijd is met en niet superieur is aan het fundamentele recht van sociale partners om de maatschappelijke dialoog te bevorderen en industriële actie te ondernemen; vooral niet aangezien dit een constitutioneel recht is in diverse lidstaten; benadrukt dat de Monti-clausule bedoeld was om deze fundamentele constitutionele rechten te beschermen in de context van de interne markt; herinnert er tegelijkertijd aan dat het vrije verkeer van werknemers een van vier vrijheden van de interne markt is;

4.

verwelkomt het Verdrag van Lissabon en het feit dat het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie juridisch bindend moet worden gemaakt; stelt vast dat dit om het recht van vakbonden zou omvatten om te onderhandelingen en collectieve overeenkomsten af te sluiten op de bijbehorende niveaus en, in het geval van belangenconflicten, om collectieve actie (zoals stakingsacties) te ondernemen om hun belangen te verdedigen;

5.

benadrukt dat de vrijheid om diensten te leveren niet superieur is aan de grondrechten zoals die zijn vervat in het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie en in het bijzonder het recht van vakbonden om industriële acties te ondernemen, vooral niet aangezien dit een constitutioneel recht is in diverse lidstaten; benadrukt daarom dat de uitspraken van het HvJ in de zaken Rüffert, Laval en Viking laten zien dat het noodzakelijk is om duidelijk te maken dat de economische vrijheden, zoals die zijn vastgelegd in de verdragen, zo moeten worden geïnterpreteerd dat ze de uitoefening van de fundamentele sociale rechten zoals die in de lidstaten en in het Gemeenschapsrecht worden erkend, waaronder het recht om te onderhandelen en collectieve overeenkomsten te sluiten en op te leggen en collectieve actie te ondernemen, niet hinderen, en geen afbreuk doen aan de autonomie van de sociale partners bij het uitoefenen van deze grondrechten om op te komen voor de maatschappelijke belangen en de bescherming van werknemers;

6.

benadrukt dat de PWD openbare autoriteiten en sociale partners in staat stelt arbeidsvoorwaarden en -omstandigheden vast te stellen die gunstiger voor de werknemers zijn, overeenkomstig de verschillende tradities in de lidstaten;

7.

benadrukt dat overweging 22 in de PWD bepaalt dat de richtlijn geen afbreuk doet aan de wetten van de lidstaten met betrekking tot collectieve actie ter verdediging van de belangen van ambachten en beroepen, zoals wordt bevestigd door artikel 137, lid 5 van het EG-Verdrag;

8.

benadrukt derhalve de noodzaak om gelijke behandeling, gelijke vergoeding voor gelijk werk op dezelfde arbeidsplaats, zoals bepaald in de artikelen 39 en 12 van het EG-Verdrag te waarborgen en te versterken; is van mening dat in het kader van de vrijheid om diensten te verlenen of de vrijheid van vestiging, de nationaliteit van de werkgever, de werknemers of de ter beschikking gestelde werknemers niet als rechtvaardiging kan dienen voor ongelijkheden op het gebied van werkomstandigheden, loon of de uitoefening van grondrechten zoals het recht om te staken;

9.

onderstreept hoe belangrijk het is om negatieve effecten op de arbeidsmarktmodellen te voorkomen die al in staat zijn een hoge mate van flexibiliteit op de arbeidsmarkt te combineren met een hoog niveau van veiligheid, en, daarentegen deze aanpak te bevorderen;

10.

wijst erop dat het horizontale effect van een aantal bepalingen van het EG-Verdrag afhangt van de vraag of is voldaan aan nauw omschreven voorwaarden, onder meer de voorwaarde dat daarmee rechten worden toegekend aan een persoon die belang heeft bij de nakoming van de desbetreffende verplichtingen; is bezorgd dat, in de specifieke omstandigheden van recente uitspraken van HvJ, het horizontale effect van artikel 43 van het EG-Verdrag naar behoren is geïdentificeerd en is van mening dat dit kan leiden tot meer zaken voor het HvJ;

11.

is ingenomen met het feit dat conform de beginselen en tradities van de Europese Unie, veel lidstaten in samenwerking met de sociale partners hoge normen voor de arbeidsomstandigheden hebben ingevoerd, die het welzijn van alle werknemers verbeteren en de economische groei en het concurrentievermogen verhogen;

12.

is van mening dat de intentie van de wetgever in de PWD en de dienstenrichtlijn niet verenigbaar is met interpretaties die als een uitnodiging tot oneerlijke concurrentie tussen ondernemingen opgevat zou kunnen worden; stelt vast dat ondernemingen die collectieve overeenkomsten ondertekenen en volgen een concurrentienadeel kunnen hebben ten opzichte van ondernemingen die dit weigeren;

13.

is van mening dat juiste toepassing en uitvoering van de bepalingen van de PWD van essentieel belang zijn voor de verwezenlijking van de doelstellingen, nl. de dienstverlening te faciliteren terwijl een passende bescherming van de werknemers wordt gewaarborgd, en de collectieve overeenkomsten in de lidstaten waarin de werknemers overeenkomstig die richtlijn ter beschikking worden gesteld, volledig na te leven;

14.

is voorts van mening dat de vrijheid om grensoverschrijdende diensten op de interne markt aan te bieden verder wordt versterkt als ervoor wordt gezorgd dat dat voor binnenlandse en buitenlandse dienstverleners soortgelijke economische en arbeidsmarktomstandigheden gelden op de plaats waar de dienst wordt verricht;

15.

bevordert actief het concurrentievermogen op basis van kennis en innovatie, zoals in de strategie van Lissabon is geformuleerd;

16.

zet vraagtekens bij de invoering van een evenredigheidsbeginsel in de Viking-zaak voor acties tegen ondernemingen die, wanneer zij gebruikmaken van het recht van vestiging of het recht om diensten te verlenen over de grenzen heen, opzettelijk arbeidsvoorwaarden ondermijnen; is van mening dat het gebruik van industriële actie buiten kijf zou moeten staan om gelijke behandeling te handhaven en behoorlijke arbeidsomstandigheden zeker te stellen;

17.

benadrukt dat de economische vrijheden van de EU niet zo mogen worden uitgelegd dat zij ondernemingen het recht geven van deze vrijheden gebruik te maken om nationale sociale en arbeidswetten en -praktijken te omzeilen of te ontduiken, of oneerlijke mededinging met betrekking tot lonen en arbeidsomstandigheden toe te passen; is derhalve van oordeel dat grensoverschrijdende handelingen van ondernemingen die de arbeidsvoorwaarden in het gastland zouden kunnen ondermijnen, proportioneel dienen te zijn en niet automatisch kunnen worden gerechtvaardigd door de EG-Verdragsbepalingen inzake, bijvoorbeeld, het vrij verkeer van diensten of de vrijheid van vestiging;

18.

benadrukt dat de communautaire wetgeving het niet-discriminatiebeginsel dient te eerbiedigen; onderstreept voorts dat de communautaire wetgever ervoor moet zorgen dat er geen belemmeringen worden opgeworpen, noch voor collectieve overeenkomsten, bijvoorbeeld de overeenkomsten die het beginsel van gelijke beloning voor gelijk werk voor alle werknemers op de arbeidsplaats ten uitvoer leggen, ongeacht hun nationaliteit of die van hun werkgever op de plaats waar de dienst wordt geleverd, noch voor industriële actie ter ondersteuning van een dergelijke overeenkomst die strookt met de nationale wetten en praktijken;

19.

erkent dat de reeds aangehaalde arresten van het HvJ in de zaken Laval, Rüffert en inzake Luxemburgse tot grote onzekerheid hebben geleid met betrekking tot de vraag hoe minimum-harmonisatierichtlijnen moeten worden geïnterpreteerd;

20.

constateert dat de sociale overwegingen waarnaar wordt verwezen in de artikelen 26 en 27 van de aanbestedingsrichtlijn, lidstaten in de gelegenheid stellen eerlijke mededingingsvoorwaarden te scheppen door arbeidsvoorwaarden voor te schrijven die verder dan de minimumbescherming gaan;

21.

is van mening dat de beperkte wettelijke basis van vrij verkeer van de PWD ertoe kan leiden dat de PWD wordt geïnterpreteerd als uitdrukkelijke uitnodiging tot oneerlijke mededinging betreffende lonen en arbeidsomstandigheden; is daarom van mening dat de wettelijke basis van de PWD verbreed zou kunnen worden om een referentie op te nemen naar het vrije verkeer van werknemers;

22.

benadrukt dat de huidige situatie ertoe zou kunnen leiden dat werknemers in gastlanden zich onder druk gezet voelen door lage lonen concurrentie; is derhalve van mening dat voor een coherente tenuitvoerlegging van de PWD in alle lidstaten moet worden gezorgd;

23.

wijst erop dat negen lidstaten IAO-verdrag 94 hebben geratificeerd; betreurt dat zelfs in gerechtelijke uitspraken in onvoldoende mate rekening wordt gehouden met IAO-verdrag 94 en vreest dat de toepassing van dit verdrag in de betrokken lidstaten in strijd zou kunnen zijn met de toepassing van de PWD; verzoekt de Commissie de situatie ten spoedigste op te helderen en aan te blijven dringen op ratificatie van dit verdrag, teneinde de verdere ontwikkeling van sociale clausules in aanbestedingsreglementen, die zelf een doel is van de aanbestedingsrichtlijn, te verbeteren;

24.

merkt op dat krachtens de IAO-verdragen 87 en 98 niet wordt erkend dat beperkingen van het recht op industriële actie en fundamentele rechten alleen kunnen worden gemotiveerd op gronden van gezondheid, openbare orde en andere, soortgelijke factoren;

25.

roept alle lidstaten op de PWD naar behoren te implementeren; benadrukt voorts dat wetgeving betreffende de arbeidsmarkt en regels voor onderhandelingen en collectieve overeenkomsten onder de bevoegdheid van de lidstaten en de sociale partners vallen; wijst er dan ook op dat de lidstaten de taak hebben om volledig gebruik te maken van de preventie-, controle- en handhavingsmaatregelen en deze te verbeteren, overeenkomstig het subsidiariteitsbeginsel;

26.

is van mening dat de vigerende communautaire wetgeving mazen en inconsistenties heeft en wellicht daarom aanleiding heeft gegeven tot interpretaties van de PWD die de communautaire wetgever niet heeft bedoeld, aangezien deze streefde naar een eerlijk evenwicht van de vrijheid van dienstverlening en de bescherming van de rechten van werknemers; roept de Commissie op de nodige wetgevingsvoorstellen op te stellen die ertoe kunnen bijdragen dat een tegenstrijdige interpretatie in de toekomst wordt voorkomen;

27.

is daarom verheugd over de verklaring van de Commissie van 3 april 2008 waarin deze zich er niet alleen toe verplicht een op lage sociale normen gebaseerde concurrentie te blijven bestrijden, maar er ook op wijst dat de vrijheid van dienstverlening niet in strijd is met het grondrecht op staking en lidmaatschap van een vakbond en op geen enkele wijze superieur is aan dit grondrecht; pleit voor onverwijlde tenuitvoerlegging van de conclusies van de Raad van 9 juni 2008, om tekortkomingen bij de tenuitvoerlegging te voorkomen, verdere problematische situaties en misbruik te voorkomen en het nagestreefde klimaat van wederzijds vertrouwen te creëren; verzoekt de Commissie en de lidstaten een nauwere samenwerking tussen de lidstaten, de nationale autoriteiten en de Commissie te bevorderen met het oog op het toezicht en de uitwisseling van beproefde praktijken; is van mening dat dit een doeltreffend middel kan zijn om misbruik te voorkomen;

28.

onderstreept dat het van groot belang is dat de regels op de arbeidsmarkt van de EU transparant zijn en gelijkwaardig voor allen, maar ook dat uiteenlopende politieke tradities het heel moeilijk maken om tot een enkel arbeidsmarktmodel te komen; is daarom van oordeel dat er, wanneer bepaalde lidstaten bijzondere problemen hiermee hebben,op nationaal vlak een gedetailleerde effectevaluatie van de bovengenoemde arresten moet worden uitgevoerd in overleg met de sociale partners;

29.

verwelkomt de opmerking van de Commissie dat zij nu bereid is de effecten van de interne markt op de rechten van werknemers en de collectieve arbeidsovereenkomsten aan een nieuw onderzoek te onderwerpen;

30.

is van oordeel dat een gedeeltelijke herziening van de PWD niet mag worden uitgesloten. Een eventuele herziening van deze richtlijn moet plaatsvinden na een grondig onderzoek op nationaal vlak van de daadwerkelijke problemen met de verschillende modellen van collectieve overeenkomsten. Indien deze herziening nuttig wordt geoordeeld, moet daarin bijzondere aandacht worden geschonken aan kwesties betreffende de vigerende arbeidsvoorwaarden, het loonniveau, het beginsel van gelijke behandeling van van werknemers in het kader van het vrij verkeer van diensten, naleving van de verschillende arbeidsmodellen en de duur van de tewerkstelling;

31.

is van mening dat de uitoefening van de in de lidstaten, in IAO-verdragen en in het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie erkende grondrechten, met inbegrip van het recht om onderhandelingen te voeren over collectieve overeenkomsten, deze overeenkomsten te sluiten en af te dwingen, alsmede het recht om industriële actie te ondernemen niet in gevaar mag worden gebracht;

32.

benadrukt dat volstrekt duidelijk moet zijn dat de PWD en andere richtlijnen de lidstaten en de sociale partners niet mogen beletten, betere voorwaarden met betrekking tot een gelijke behandeling van werknemers te eisen en dat gewaarborgd is dat dat de communautaire wetgeving op grond van alle bestaande arbeidsmarktmodellen kan worden toegepast;

33.

verzoekt de Commissie de besluiten van de Raad over de invoering van een elektronisch systeem voor de uitwisseling van informatie ten spoedigste uit te voeren, omdat de lidstaten daarmee misbruik doeltreffender kunnen bestrijden;

34.

verzoekt de Commissie maatregelen te nemen om misbruik te bestrijden, met name de activiteiten van „postbusbedrijven”, die zich in het land van herkomst niet bezighouden met echte en zinvolle bedrijfsactiviteiten, maar soms zelfs rechtstreeks door de hoofdaannemer in het gastland werden opgericht met het enige doel een bedrijfsactiviteit in het gastland te ontplooien, om de volledige toepassing van de voorschriften en regelingen van het gastland, met name met het oog op de lonen en arbeidsvoorwaarden, te omzeilen; dringt er bij de Commissie op aan in haar gedragscode voor ondernemingen in het kader van de dienstenrichtlijn duidelijke voorschriften ter bestrijding van „postbusbedrijven” vast te leggen;

35.

bekrachtigt dat fundamentele sociale rechten in de hiërarchie van de grondrechten niet ondergeschikt zijn aan economische rechten; verlangt derhalve dat in het primaire recht het evenwicht tussen de grondrechten en de economische vrijheden wordt bekrachtigd, om een concurrentiestrijd om lagere sociale normen te voorkomen;

36.

is ingenomen met het gemeenschappelijk standpunt van de Raad over een nieuwe richtlijn voor uitzendkrachten waarin een non-discriminaire behandeling vanaf de eerste dag van tewerkstelling zou worden opgenomen, tenzij de sociale partners anders besluiten;

37.

verzoekt de Commissie de langverwachte mededeling over transnationale collectieve onderhandelingen voor te leggen, waarin voorstellen worden gedaan voor de instelling van een kader voor transnationale collectieve arbeidsovereenkomsten;

38.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie en de regeringen en parlementen van de lidstaten.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/58

A.

overwegende dat op 20 en 21 oktober 2008 in Hanoi de tweede gespreksronde tussen de Europese Unie en Vietnam werd gehouden,

B.

overwegende dat de Subcommissie mensenrechten van het EP op 25 augustus 2008 een hoorzitting over Vietnam, Laos en Cambodja heeft gehouden,

C.

overwegende dat de volgende bijeenkomst in het kader van de dialoog over de mensenrechten tussen de EU-trojka en Vietnam voor december 2008 staat gepland,

D.

overwegende dat artikel 1 van de samenwerkingsovereenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de Socialistische Republiek Vietnam bepaalt dat respect voor mensenrechten en democratische beginselen de basis vormt voor de samenwerking tussen de partijen en de sluiting van deze overeenkomst, en een wezenlijk onderdeel van de overeenkomst,

E.

overwegende dat in Vietnam de vrijheid van vergadering ernstig wordt beknot en dat de Vietnamese regering in september 2008 de hardste charges sinds decennia uitvoerde op vreedzame katholieke demonstranten die in Hanoi aan gebedswaken deelnamen om te vragen om de teruggave van kerkeigendommen die door de Vietnamese regering in beslag waren genomen,

F.

overwegende dat de persvrijheid in Vietnam ernstig wordt beknot, dat in 2008 meerdere Vietnamese journalisten zijn gearresteerd of bestraft voor reportages over officiële corruptie, en dat Ben Stocking, het hoofd van het bureau van Associated Press in Hanoi, op 19 september 2008 door de politie werd gearresteerd en mishandeld wegens een reportage over een vreedzame demonstratie van Vietnamese katholieken in Hanoi,

G.

overwegende dat de etnische minderheden in de noordelijke en centrale hooglanden nog altijd worden geconfronteerd met discriminatie, inbeslagnames van hun land en schendingen van hun godsdienstige en culturele vrijheden; overwegende dat noch onafhankelijke ngo's, noch buitenlandse journalisten onbelemmerde toegang tot de centrale hooglanden hebben om vast te stellen wat de daadwerkelijke situatie is van de Montagnards, in het bijzonder die welke onder dwang vanuit Cambodja zijn gerepatrieerd; overwegende dat sinds 2001 meer dan 300 Montagnards tot gevangenisstraffen zijn veroordeeld wegens vreedzame politieke of religieuze activiteiten,

H.

overwegende dat de 79 jaar oude Thích Qung Đ, hoogste patriarch van de Eengemaakte Boeddhistische Kerk van Vietnam en in 2006 winnaar van de Rafto-prijs voor mensenrechtenactivisten, ondanks voortdurende oproepen van de internationale gemeenschap sinds 1982 een groot aantal keren gevangen is genomen en tot op de dag van vandaag onder huisarrest staat,

I.

overwegende dat de regering van Vietnam de Eengemaakte Boeddhistische Kerk van Vietnam, de grootste boeddhistische organisaties in Vietnam, nog altijd niet heeft erkend,

J.

overwegende dat Vietnam wetgeving heeft vastgesteld op grond waarvan, middels filters en controle op inhoud, de toegang tot het internet wordt beperkt, en grote aantallen zogenaamde cyberdissidenten heeft gearresteerd omdat ze het internet hebben gebruikt om hun kijk op mensenrechten en democratie te verspreiden of omdat ze aan on-linediscussies over democratie hebben deelgenomen; overwegende dat internetauteur en voorvechter van democratie Nguyen Hoang Hai, bekend onder zijn schrijversnaam Điu Cày, op 10 september 2008 tot een gevangenisstraf is veroordeeld,

K.

overwegende dat leden van de etnische minderheid Khmer (Khmer Krom) in Zuid-Vietnam met religieuze vervolging en inbeslagname van land zijn geconfronteerd; verder overwegende dat de autoriteiten ongeveer 20 boeddhistische monniken uit hun ambt hebben gezet vanwege hun deelname in februari 2007 aan een vreedzame demonstratie die tot grotere godsdienstvrijheid opriep, en vijf van hen tot een gevangenisstraf hebben veroordeeld; overwegende dat de Vietnamese autoriteiten de Khmer Krom-monnik Tim Sakhorn na zijn vrijlating uit de gevangenis in juni 2008 onder huisarrest hebben geplaatst; overwegende dat de autoriteiten buitensporig geweld hebben gebruikt tegen Khmer Krom-boeren die aandrongen op beslechting van landgeschillen,

1.

benadrukt dat de mensenrechtendialoog tussen de Europese Unie en Vietnam tot tastbare verbeteringen in Vietnam moet leiden; verzoekt de Raad en de Commissie het beleid gericht op samenwerking met Vietnam opnieuw onder de loep te leggen, met inachtneming van artikel 1 van de samenwerkingsovereenkomst uit 1995, waarin staat dat de samenwerking stoelt op respect voor mensenrechten en democratische beginselen;

2.

vraagt de Commissie duidelijke benchmarks vast te stellen voor het evalueren van de bestaande ontwikkelingsprojecten in Vietnam, teneinde te beoordelen of zij in overeenstemming zijn met de in bovenvermelde overeenkomst opgenomen mensenrechten- en democratieclausule;

3.

verzoekt de Commissie en de Raad Vietnam — in het kader van de lopende onderhandelingen over een nieuwe partnerschaps- en samenwerkingsovereenkomst tussen de EU en Vietnam, waarin een duidelijke mensenrechten- en democratieclausule is opgenomen, vergezeld van een mechanisme voor de implementatie van deze clausule- duidelijk te maken dat er een eind moet komen aan de stelselmatige schendingen van democratie en mensenrechten voordat de overeenkomst kan worden afgerond, en de Vietnamese regering in het bijzonder te vragen:

4.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie, de regeringen van de lidstaten van ASEAN, de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, de hoge commissaris voor de mensenrechten van de VN, en de regering en het parlement van Vietnam.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/61

A.

overwegende dat piraterij op open zee een toenemende bedreiging vormt voor het menselijk leven en de veiligheid, met name in de zee voor de kust van Somalië en de Hoorn van Afrika, onder meer voor de humanitaire hulp voor circa 3,5 miljoen hulpbehoevenden,

B.

overwegende dat er verder klachten zijn over de toeneming van piraterij in andere delen van de wereld, zoals het Kanaal van Mozambique en bepaalde wateren nabij India of in het Caribische gebied;

C.

overwegende dat het voortduren van de conflicten en de politieke instabiliteit in Somalië aanleiding hebben gegeven tot handelingen van piraterij en gewapende roofovervallen,

D.

overwegende dat er in het afgelopen jaar criminele aanvallen hebben plaatsgevonden op communautaire vissers-, koopvaardij- en passagiersschepen en dat die in de internationale wateren nabij de kusten van Afrika in aantal en frequentie zijn toegenomen, hetgeen gevaren oplevert voor het leven van de bemanningsleden en een buitengewoon negatief effect op de internationale handel,

E.

overwegende dat een ongehinderde doorvaart voor schepen die legitieme handel op de open zeeën bedrijven, een absolute voorwaarde is voor de internationale handel,

F.

overwegende dat een dergelijke piraterij een onmiddellijke bedreiging vormt voor de zeelieden, wier bestaan afhankelijk is van de veilige en legale uitoefening van hun handel en beroep ter zee,

G.

overwegende dat EU-vissers op open zee het doelwit zijn geweest van piraten en dat de bedreiging van piraterij ertoe geleid heeft dat een groot aantal EU-vissersschepen zich op honderden kilometers afstand van de Somalische kust heeft teruggetrokken of hun visserijactiviteit in dit gebied hebben beperkt,

H.

overwegende dat een aantal slachtoffers van piraterij gewone burgers waren die vreedzame activiteiten ontplooiden aan bood van vakantieschepen voor de kust van de Hoorn van Afrika,

I.

overwegende dat dergelijke piraterij ten dele voortvloeit uit het geweld en de politieke instabiliteit in Somalië en in de rest van de Hoorn van Afrika, maar daar ook aan bijdraagt, en gelet op de consequenties die dit heeft voor de burgerbevolking van Somalië, die hierdoor wordt blootgesteld aan bedreigingen, verminderde ontwikkelingskansen en de onderbreking van voedselhulp en andere humanitaire steun,

J.

overwegende dat in 2007 de volgende feiten gemeld werden: 20 bemanningsleden zijn vermoord, 153 gewond of aangevallen en 194 ontvoerd,

K.

overwegende dat, als reactie op de verergering van dit verschijnsel, de VN-Veiligheidsraad momenteel werkt aan een nieuwe resolutie, die gericht is op het mobiliseren van de internationale gemeenschap met het oog op een betere toepassing van de bestaande instrumenten voor het indammen en voorkomen van piraterij in het kader van het zeerecht of van de resoluties van de Veiligheidsraad,

1.

doet een beroep op de federale overgangsregering van Somalië om, in samenwerking met de VN en de Afrikaanse Unie, op te treden tegen piraterij en gewapende roofovervallen voor de kust van Somalië tegen schepen die humanitaire hulp vervoeren, en deze als criminele daden te vervolgen door het arresteren van de daders in het kader van het vigerende internationale recht;

2.

neemt kennis van Gemeenschappelijk Optreden 2008/749/GBVB, waarin een militaire coördinatieactie, genaamd EU NAVCO, wordt opgezet ter ondersteuning van Resolutie 1816(2008) van de VN-Veiligheidsraad;

3.

verzoekt de lidstaten die zitting hebben in de VN-Veiligheidsraad de in Resolutie 1816(2008) bedoelde autorisaties te hernieuwen, zoals in Resolutie 1838(2008) was overeengekomen;

4.

verzoekt de Commissie te zoeken naar manieren om vissersschepen uit de EU of onder andere vlaggen varend die vissen in internationale wateren van de noordwestelijke Indische Oceaan bescherming te bieden tegen piraterij, eventueel door samen te werken met de Commissie voor de tonijnvisserij in de Indische Oceaan;

5.

betreurt het dat de Raad heeft nagelaten het Parlement te raadplegen over het besluit tot het op gang brengen van deze operatie in het kader van het Europees Veiligheids- en Defensiebeleid (EVDB) en dringt er bij de Raad op aan om aan het Parlement informatie te verstrekken over de reikwijdte van deze actie en over de precieze taken die de „EU-coördinatiecel” binnen de Europese Raad zal ondernemen ter ondersteuning van de maritieme missie in het kader van het EVDB: EU NAVCO;

6.

verzoekt de Raad een duidelijk onderscheid te maken tussen het toekomstige EVDB-mandaat en de piraterijbestrijdingstaken van zijn lidstaten in het kader van de operatie „Enduring Freedom-Hoorn van Afrika”, die bestemd is voor het bestrijden van terroristische activiteiten; verlangt duidelijke richtsnoeren voor de inhechtenisneming en vervolging van gevangen genomen piraten; verzoekt de Raad stappen te nemen om te voorkomen dat de EU NAVCO-operatie betrokken raakt in het lopende conflict in Somalië; verzoekt om een effectieve coördinatie met andere schepen in de regio, met name Amerikaanse en Russische schepen;

7.

dringt er bij de Raad en de Commissie op aan te zorgen voor een zo spoedig mogelijke herziening en actualisering van de rechtsinstrumenten van de Internationale Maritieme Organisatie (IMO) op het gebied van piraterij en gewapende roofovervallen opdat de daders kunnen worden vervolgd en veroordeeld;

8.

verzoekt de Raad en de Commissie om er bij de kuststaten en alle lidstaten op aan te dringen dat zij het Protocol van 2005 bij het Verdrag inzake de onderdrukking van illegale handelingen tegen de veiligheid van de zeescheepvaart ratificeren;

9.

verzoekt de lidstaten die dit nog niet zouden hebben gedaan de relevante bepalingen van het VN-Verdrag inzake het recht van de zee en het VN-Verdrag ter onderdrukking van illegale handelingen tegen de veiligheid van de zeescheepvaart, op grond waarvan de rechtsbevoegdheid duidelijk kan worden vastgesteld en bijgevolg met volstrekte rechtszekerheid strafrechtelijke vervolging kan worden ingesteld tegen gearresteerde piraten of daders van gewapende overvallen op zee, zo spoedig mogelijk in hun nationale wetgeving om te zetten;

10.

is ingenomen met het voornemen van de Commissie tot verbetering van de coördinatie met de Europese agentschappen die verantwoordelijkheid zijn voor toezicht op het maritieme verkeer, en onderstreept daarbij in het bijzonder de preventie van illegale activiteiten (mensen- en drugssmokkel en illegale immigratie) met speciale nadruk op de internationale wateren; dringt er bij de Raad op aan de dreiging van terrorisme niet op een hoop te gooien met de kwestie van illegale immigratie en mensen- en drugssmokkel;

11.

is ingenomen met het initiatief van de Commissie tot bevordering van onderhandelingen over een beter beheer van de maritieme ruimte met derde landen en spreekt zijn krachtige steun uit voor de toegenomen samenwerking met de buurlanden in het belang van de bescherming van de zeegebieden welke zich buiten de nationale territoriale wateren bevinden;

12.

veroordeelt categorisch de handel in wapens en munitie met georganiseerde bendes die zich schuldig maken aan piraterij; verzoekt de bevoegde internationale organisaties te streven naar passende preventieve maatregelen, zodat de wapens niet in handen komen van die bendes;

13.

doet een beroep op de Commissie om het Parlement informatie te verstrekken over eventuele besluiten die zij zou nemen met betrekking tot de financiering van projecten die samenhangen met zeer belangrijke zeeroutes rondom de Hoorn van Afrika, de Straat van Bab al Mandeb en de Golf van Aden;

14.

dringt er bij de Commissie op aan te overwegen hoe praktische steun kan worden gegeven aan de agenda's van Sana en Dar es Salaam van de IMO, en met name aan de oprichting van een regionaal maritiem informatiecentrum of -systeem dat hiermee in verbinding staat;

15.

spreekt zijn tevredenheid uit over de vooruitgang die de Europese Raad heeft geboekt bij de voorbereiding van een EU-actie van de zeemacht tegen de piraterij, met als doel de veiligheid van de vrachtschepen die een corridor in de Golf van Aden volgen, te waarborgen;

16.

betreurt het dat de actie van de Raad niet gericht is op de visgronden in de regio en dringt erop aan dat snel maatregelen in die zin worden genomen;

17.

verzoekt de Commissie in het kader van het nieuwe geïntegreerde maritieme beleid een communautair systeem op te zetten voor de wederzijdse samenwerking en coördinatie, dat het marineschepen die onder de vlag van een lidstaat varen in internationale wateren mogelijk maakt om de visserij- en koopvaardijschepen van andere lidstaten te beschermen, en wel bij een zo spoedig mogelijke gelegenheid;

18.

juicht daarom de aanneming door het Parlement toe van een amendement tijdens de eerste lezing van de algemene begroting van de Unie voor 2009, teneinde een nieuwe begrotingslijn te creëren ter financiering van een pilootproject om de mogelijkheden te onderzoeken voor de financiering, het beheer en de coördinatie van een communautair actieplan ter bescherming van de communautaire schepen die door wateren varen welke door de internationale piraterij worden bedreigd;

19.

dringt er bij de Commissie en de lidstaten op aan in het kader van de VN en de IMO actieve steun te geven aan het door diverse lidstaten geopperde initiatief om het recht van achtervolging ter zee en in de lucht uit te breiden tot de territoriale wateren van de kuststaten, op voorwaarde dat de betrokken landen daarmee instemmen, en ook om een mechanisme te ontwikkelen voor de gecoördineerde bijstand tegen gevallen van piraterij op zee; verzoekt de Commissie en de lidstaten daarnaast zich op actieve wijze in te zetten voor de goedkeuring van een nieuwe resolutie van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, aangezien de geldigheid van Resolutie 1816(2008) op 2 december 2008 zal verstrijken;

20.

verzoekt de Commissie en de Verenigde Naties om, naast het beveiligen van de konvooien en het uitoefenen van het recht op vervolging van de agressors, aandacht te blijven besteden aan de politieke samenwerking en normalisatie met de landen in de regio, teneinde hen in staat te stellen de misdaad op zee beter te voorkomen en te bestrijden en de verschillende achtergronden ervan aan te pakken;

21.

verzoekt de Raad en de lidstaten de doelstellingen van de militaire mariene operatie van de EU uit te leggen in het kader van Resolutie 1816(2008) van de VN-Veiligheidsraad tot onderdrukking van gewapende roofovervallen voor de kust van Somalië; erkent dat Resoluties 1816(2008) en 1838(2008) van de Veiligheidsraad van de VN zijn opgesteld onder hoofdstuk VII van het VN-Handvest als enige manier om het gebruik van geweld te legitimeren; benadrukt echter dat piraterij noch het optreden daartegen beschouwd mogen worden als oorlogshandelingen te behandelen; verzoekt de Europese Raad om de piraterij aan te pakken als een criminele handeling in het kader van het vigerende internationale recht;

22.

verzoekt de Raad niets onverlet te laten om ervoor te zorgen dat de netwerken van misdaadorganisaties die van deze acties profiteren worden geïdentificeerd en ontmanteld;

23.

dringt erop aan dat de Commissie en de internationale gemeenschap de vereiste menselijke en financiële middelen inzetten om bij te dragen aan de totstandbrenging van een democratisch en stabiel bestel in Somalië om doeltreffend en op lange termijn de piraterij op zee te bestrijden;

24.

verzoekt de Raad en de lidstaten duidelijke en juridisch onaanvechtbare regels op te stellen voor het inzetten van de zeemacht in het kader van deze militaire acties;

25.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en de Commissie.

21.1.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 15/64

1.

neemt nota van de vooruitgang die de Commissie heeft geboekt op het vlak van de eliminatie van de afstemmingsvereisten ten aanzien van Europese uitgevende instellingen in derde landen; is ingenomen met de maatregelen die voor de erkenning van de op de US Generally Accepted Accounting Principles (US-GAAP′s) en de International Financial Reporting Standards (IFRS) gebaseerde standaarden zijn genomen;

2.

is van oordeel dat de algemeen aanvaarde beginselen voor jaarrekeningen van derde landen (GAAP′s van derde landen) als gelijkwaardig aan de overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1606/2002 aangenomen IFRS dienen te worden beschouwd wanneer beleggers tot hetzelfde besluit komen, ongeacht de vraag of de jaarrekeningen die zij te zien krijgen op zulke IFRS of op de GAAP′s van derde landen zijn gebaseerd, en wanneer de controlezekerheid en de handhaving op het niveau van de entiteiten voor beleggers voldoende betrouwbaar zijn;

3.

is van oordeel dat de regelgevende instanties een actieve dialoog met hun internationale tegenhangers dienen te blijven voeren over de toepassing en de consistente handhaving van de IFRS, en de samenwerking en de uitwisseling van informatie dienen te bevorderen;

4.

stelt vast dat de door de International Accounting Standards Board (IASB) afgekondigde IFRS een solide basis voor regelgevers vormen om te komen tot een wereldwijde convergentie van standaarden voor jaarrekeningen; is van oordeel dat het wereldwijde gebruik van internationaal geaccepteerde standaarden voor jaarrekeningen de transparantie en de vergelijkbaarheid van de financiële overzichten ten goede zou komen, en zowel bedrijven als beleggers veel voordeel kan opleveren;

5.

is van mening dat de convergentie van standaarden voor jaarrekeningen een belangrijke taak is maar onderstreept dat het er uiteindelijk om gaat dat de IFRS in elke jurisdictie worden aangenomen, met eerbiediging van haar eigen democratisch en wettelijk kader;

6.

is ingenomen met Verordening (EG) nr. 1569/2007 waarin de definitie van gelijkwaardigheid is opgenomen en een mechanisme wordt opgezet voor het nemen van een besluit over de gelijkwaardigheid van GAAP′s van derde landen; onderstreept dat Verordening (EG) nr. 1569/2007 voorschrijft dat in de beschikking van de Commissie het uitgevende instellingen van de Gemeenschap is toegestaan in het betrokken derde land van overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1606/2002 goedgekeurde IFRS gebruik te maken;

7.

stelt vast dat de VS slechts financiële verklaringen erkennen die uit hoofde van IFRS zijn voorbereid, zoals door de IASB vastgesteld; erkent echter dat de VS instemmen met een korte overgangsperiode, gedurende welke uit hoofde van in het kader van Verordening (EG) nr. 1606/2002 vastgestelde IFRS aangenomen financiële verklaringen eveneens zonder afstemmingsvereisten worden geaccepteerd;

8.

onderstreept dat bepaalde derde landen nog niet openlijk hebben verklaard wanneer de IFRS op hun binnenlandse emittenten zullen worden toegepast;

9.

is van mening dat de ontwerpverordening van de Commissie en de ontwerpbeschikking van de Commissie moeten stroken met de voorwaarden van Verordening (EG) nr. 1569/2007 en met de onderhavige resolutie;

10.

is ingenomen met de onlangs door bepaalde derde landen gepresenteerde routekaarten voor overschakeling op IFRS; verzoekt de Commissie de voortgang met de implementatie van deze routekaarten in het oog te houden teneinde de erkenning van gelijkwaardigheid af te schaffen als op een tevoren vastgesteld tijdstip wordt overgeschakeld;

11.

stelt vast dat voorstellen zijn ingediend om het beheer van de IASB te versterken;

12.

neemt kennis van het verslag van de Commissie van 22 april 2008 over de vooruitgang die is geboekt op het vlak van de eliminatie van de afstemmingsvereisten en van het streven van de met de vaststelling van standaarden voor de jaarrekeningen belaste instanties in derde landen om deze te laten samenvallen met de IFRS;

13.

stelt voor de ontwerpverordening van de Commissie als volgt te wijzigen:

14.

stelt voor de ontwerpbeschikking van de Commissie als volgt te wijzigen: