(1)

Overeenkomstig artikel 3, lid 2, van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) bestaat de Unie uit een ruimte van vrijheid, veiligheid en recht zonder binnengrenstoezicht, waarin het vrije verkeer van personen gewaarborgd is in combinatie met passende maatregelen met betrekking tot buitengrenstoezicht, asiel, immigratie, en voorkoming en bestrijding van criminaliteit.

(2)

De totstandbrenging van een ruimte waarin het vrije verkeer van personen over binnengrenzen is gegarandeerd, is een van de belangrijkste verwezenlijkingen van de Unie. Het is belangrijk dat de normale werking en het versterken van die ruimte, die is gebaseerd op vertrouwen en solidariteit, een gezamenlijke doelstelling is van de Unie en de lidstaten die zich ertoe hebben verbonden eraan deel te nemen. In dat opzicht moet de tijdelijke herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen een uitzondering zijn en alleen als uiterste middel worden gebruikt, waar passend na overleg en in samenwerking tussen de betrokken lidstaten en de Commissie als hoedster van de Verdragen.

(3)

Verordening (EU) 2016/399 van het Europees Parlement en de Raad (de “Schengengrenscode”) (4) bevat voorschriften voor het verkeer van personen naar en vanuit de ruimte zonder binnengrenstoezicht (het “Schengengebied”) en tussen de lidstaten die deelnemen aan het Schengengebied.

(4)

In de afgelopen jaren heeft het Schengengebied voor ongekende uitdagingen gestaan, die zich vanwege hun aard niet beperkten tot het grondgebied van één enkele lidstaat. Die uitdagingen maakten duidelijk dat de handhaving van de openbare orde en veiligheid in het Schengengebied een gedeelde verantwoordelijkheid is, die vraagt om gezamenlijke maatregelen en afstemming tussen lidstaten en op het niveau van de Unie. Zij maakten ook lacunes zichtbaar in de bestaande regels voor de werking van het Schengengebied aan zowel de buiten- als de binnengrenzen, evenals de noodzaak van een sterker en robuuster kader om doeltreffender te kunnen reageren op uitdagingen waarvoor het Schengengebied zich gesteld ziet, teneinde het wederzijds vertrouwen en de solidariteit te vergroten en ervoor te zorgen dat personen, ongeacht hun nationaliteit, bij het overschrijden van de binnengrenzen niet worden gecontroleerd, en de lidstaten tegelijkertijd in staat te stellen om doeltreffend te reageren op uitdagingen waarmee zij worden geconfronteerd.

(5)

Grenstoezicht aan de buitengrenzen is niet alleen in het belang van de lidstaat aan wiens buitengrens het wordt uitgeoefend, maar van alle lidstaten die het grenstoezicht aan hun binnengrenzen hebben afgeschaft, en van de Unie als geheel. lidstaten moeten ervoor zorgen dat het beheer van hun buitengrenzen aan hoge normen voldoet, onder meer door betere samenwerking tussen grenswachters, politie, douane en andere betrokken autoriteiten. De Unie biedt actieve ondersteuning in de vorm van financiële steun door de betrokken agentschappen van de Unie en van het beheer van het bij Verordening (EU) 2022/922 van de Raad (5) opgerichte Schengenmechanisme voor evaluatie en toezicht. De voor de buitengrenzen geldende voorschriften moeten worden aangescherpt om nieuwe uitdagingen die recentelijk aan de buitengrenzen zijn ontstaan beter het hoofd te kunnen bieden.

(6)

Het Europees geïntegreerd grensbeheer gaat uit van het op vier niveaus gebaseerde toegangscontrolemodel dat is vastgelegd in Verordening (EU) 2019/1896 van het Europees Parlement en de Raad (6). Grenstoezicht, met inbegrip van maatregelen om legale grensoverschrijdingen te vergemakkelijken, is een essentieel onderdeel van het Europees geïntegreerd grensbeheer. Om grensoverschrijdende criminaliteit aan de buitengrenzen, met name migrantensmokkel, mensenhandel en terrorisme, te voorkomen en op te sporen, moeten de lidstaten samen met het bij Verordening (EU) 2019/1896 opgerichte Europees Grens- en kustwachtagentschap het Europees geïntegreerd grensbeheer uitvoeren op basis van het op vier niveaus gebaseerde toegangscontrolemodel.

(7)

Tijdens de COVID-19-pandemie is gebleken dat bij bedreigingen voor de volksgezondheid uniforme regels nodig kunnen zijn voor reisbeperkingen voor onderdanen van derde landen die naar de Unie reizen. Inconsistente en uiteenlopende maatregelen aan de buitengrenzen om dergelijke bedreigingen het hoofd te bieden hebben nadelige gevolgen voor de werking van het gehele Schengengebied, en verminderen de voorspelbaarheid voor reizigers uit derde landen en contacten met mensen in derde landen. Om het Schengengebied voor te bereiden op toekomstige uitdagingen van een omvang die vergelijkbaar is met de COVID-19-pandemie, moet een nieuw mechanisme in het leven worden geroepen dat het mogelijk maakt tijdig gecoördineerde maatregelen op Unieniveau te kunnen instellen en opheffen. Het nieuwe mechanisme voor de buitengrenzen moet worden toegepast in het geval van een grootschalige noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid met een ernstige grensoverschrijdende bedreiging van de gezondheid, die door de Commissie op het niveau van de Unie wordt erkend zonder afbreuk te doen aan Verordening (EU) 2022/2371 van het Europees Parlement en de Raad (7), rekening houdend met informatie van bevoegde nationale autoriteiten.

(8)

Volgens dat mechanisme wordt, in het geval van een grootschalige noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid, een uitvoeringsverordening vastgesteld die voorziet in tijdelijke reisbeperkingen, waaronder inreisbeperkingen en tijdelijke gezondheidsgerelateerde minimumbeperkingen, en in de voorwaarden voor opheffing ervan. Gezien de politiek gevoelige aard van dergelijke beperkingen, die raken aan het recht om het grondgebied van lidstaten binnen te komen, moeten aan de Raad uitvoeringsbevoegdheden worden verleend om een dergelijke uitvoeringsverordening (de “uitvoeringsverordening”) op voorstel van de Commissie vast te stellen.

(9)

Het is van belang dat, in lijn met de toepasselijke verplichtingen uit hoofde van het Unierecht en het internationale recht, burgers van de Unie en onderdanen van derde landen die uit hoofde van overeenkomsten tussen de Unie en de lidstaten enerzijds en die derde landen anderzijds rechten inzake vrij verkeer genieten die gelijkwaardig zijn aan die van burgers van de Unie alsook hun respectieve gezinsleden, altijd moet worden toegestaan in te reizen in de Unie. Ook moet het ingezetenen van de Unie altijd worden toegestaan naar de Unie terug te keren, en met name naar de lidstaat waar zij legaal verblijven. In de uitvoeringsverordening moeten tijdelijke gezondheidsgerelateerde minimumbeperkingen worden vastgesteld waaraan die personen kunnen worden onderworpen. Wat betreft onderdanen van derde landen die rechtmatig in Ierland verblijven, moeten de lidstaten die personen op wederkerige basis toestaan naar Ierland terug te keren via doorreis over het grondgebied van de lidstaten. Ierland wordt verzocht zijn nationale beleid af te stemmen op de beperkingen voor reizen naar de Europese Unie. In de uitvoeringsverordening moeten alle noodzakelijke bepalingen worden opgenomen om te waarborgen dat reisbeperkingen doeltreffend, doelgericht, niet-discriminerend en evenredig zijn met de actuele epidemiologische situatie. Daarin moeten, indien de aard van de grootschalige noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid dat vereist, de in bijlage XI, deel B, vermelde categorieën van personen die essentiële reizen maken, worden bepaald die vrijgesteld moeten worden van inreisbeperkingen, en de voorwaarden worden vastgesteld waaronder het mogelijk moet zijn om bij wijze van uitzondering reisbeperkingen op te leggen aan die reizigers. Daarnaast, of als alternatief, moeten in de uitvoeringsverordening geografische gebieden of derde landen worden bepaald van waaruit reizen aan bijzondere maatregelen moeten kunnen worden onderworpen en moet een procedure worden vastgesteld voor de periodieke evaluatie van de situatie en de reisbeperkingen, op basis van een objectieve methodiek en op die procedure toepasselijke objectieve criteria, waaronder in het bijzonder de epidemiologische situatie. In de uitvoeringsverordening kunnen de voorwaarden worden omschreven waaronder reizen mogelijk kan worden toegestaan, zoals testen, quarantaine, zelfisolatie of andere passende maatregelen, waaronder een verplichting om een traceringsformulier voor passagiers in te vullen of een ander instrument voor het traceren van contacten te gebruiken, en met inachtneming van met name systemen van de Unie die zijn ontwikkeld om veilig reizen te vergemakkelijken, zoals systemen voor digitale certificaten. Waar passend kan de uitvoeringsverordening ook voorzien in een mechanisme om aanvullende maatregelen te kunnen nemen wanneer de epidemiologische situatie in een of meer geografische gebieden drastisch verslechtert.

(10)

De beperkingen op reizen naar de Unie kunnen slechts doeltreffend zijn als er uniforme regels op derde landen en onderdanen van derde landen worden toegepast. De toepassing van uniforme regels door middel van de uitvoeringsverordening moet de bescherming van de volksgezondheid waarborgen en zo het functioneren van de ruimte zonder binnengrenstoezicht vrijwaren. De lidstaten kunnen strengere tijdelijke gezondheidsgerelateerde en andere beperkingen opleggen dan die welke in de uitvoeringsverordening zijn vastgesteld, op voorwaarde dat dergelijke beperkingen geen negatief effect hebben op het functioneren van de ruimte zonder binnengrenstoezicht. Indien er geen uitvoeringsverordening is, kunnen de lidstaten ook reisbeperkingen instellen. In de uitvoeringsbepaling moet rekening worden gehouden met de specifieke situatie van de landen en gebieden overzee bedoeld in artikel 355, lid 2, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) en vermeld in bijlage II daarbij.

(11)

Voor burgers van de Unie en hun gezinsleden, evenals voor bepaalde categorieën van essentiële reizigers, mogen voor hun doorreis binnen de Unie naar hun eindbestemming geen tijdelijke, gezondheidsgerelateerde reisbeperkingen gelden. Indien tijdelijke, gezondheidsgerelateerde beperkingen worden toegepast, moet dat worden gedaan bij aankomst van die reizigers op hun eindbestemming.

(12)

Ook is het nodig de voorschriften en waarborgen in het Unierecht te versterken, zodat lidstaten snel kunnen optreden tegen situaties van instrumentalisering. Dergelijke instrumentalisering moet worden verstaan in de zin van artikel 1, lid 4, punt b), eerste zin, van Verordening (EU) 2024/1359 van het Europees Parlement en de Raad (8). Situaties waarin vijandige niet-statelijke actoren betrokken zijn bij georganiseerde criminaliteit, met name migrantensmokkel, mogen niet worden beschouwd als instrumentalisering van migranten indien het doel niet is de Unie of een lidstaat te destabiliseren. Voorts mag humanitaire hulp niet worden beschouwd als instrumentalisering van migranten indien het doel niet is om de Unie of een lidstaat te destabiliseren.

(13)

Wat Cyprus betreft, bevat Verordening (EG) nr. 866/2004 van de Raad (9) specifieke voorschriften die van toepassing zijn op de lijn tussen de gebieden van de Republiek Cyprus waarover de regering van de Republiek Cyprus feitelijk het gezag uitoefent, en de gebieden waarover zij niet feitelijk het gezag uitoefent. Hoewel die lijn geen buitengrens is, wordt een situatie waarin een derde land of een vijandige niet-statelijke actor het verkeer van onderdanen van derde landen om die lijn over te steken, aanmoedigt of faciliteert, als instrumentalisering beschouwd.

(14)

Met name, in een situatie van instrumentalisering, moet de betrokken lidstaat, indien nodig, het grensverkeer tot een minimum kunnen beperken door enkele grensdoorlaatposten tijdelijk te sluiten, onder waarborging van daadwerkelijke en feitelijke toegang tot internationale beschermingsprocedures. Bij dergelijke besluiten moet in alle gevallen in aanmerking worden genomen of de Europese Raad heeft verklaard dat de Unie of een of meer van haar lidstaten wordt of worden geconfronteerd met een situatie van instrumentalisering van migranten. Bovendien moet bij dergelijke beperkingen volledig rekening worden gehouden met de rechten van burgers van de Unie, onderdanen van derde landen die het recht van vrij verkeer genieten op grond van een internationale overeenkomst en onderdanen van derde landen die langdurig ingezetene zijn uit hoofde van het nationale recht of het recht van de Unie of over een visum voor verblijf van langere duur beschikken, alsook hun respectieve gezinsleden. Dergelijke beperkingen moeten ook worden toegepast op een wijze die ervoor zorgt dat verplichtingen inzake internationale bescherming, waaronder met name het beginsel van non-refoulement, in acht worden genomen.

(15)

Het Europees Grens- en kustwachtagentschap ondersteunt de lidstaten bij de uitvoering van de operationele aspecten van het beheer van de buitengrenzen, waaronder uitwisseling van informatie, de levering van apparatuur, capaciteitsopbouw en opleidingen voor nationale grenswachters, doelgerichte informatie en risicoanalyses, de inzet van het permanente korps van de Europese grens- en kustwacht, alsook bijstand bij opsporings- en reddingsoperaties voor personen die op zee in nood verkeren, die worden opgezet en uitgevoerd overeenkomstig Verordening (EU) nr. 656/2014 van het Europees Parlement en de Raad (10). Het nieuwe mandaat van het Europees Grens- en kustwachtagentschap biedt de lidstaten ruime mogelijkheden om te worden bijgestaan bij grenstoezichtstaken, onder meer wat betreft screening en bij terugkeeroperaties.

(16)

Onder technische middelen om onrechtmatige overschrijdingen van de grens te voorkomen kunnen ook moderne technologieën worden verstaan, zoals drones en bewegingssensoren, evenals verplaatsbare eenheden en, waar passend, alle soorten vaste en mobiele infrastructuur. Het is nodig dat het gebruik van die technische middelen en in het bijzonder van technologieën waarmee persoonsgegevens kunnen worden verzameld, is gebaseerd op en plaatsvindt in overeenstemming met duidelijk omschreven bepalingen van het nationale recht.

(17)

Aan de Commissie moet de bevoegdheid worden overgedragen om overeenkomstig artikel 290, VWEU, Verordening (EU) 2016/399 aan te vullen met betrekking tot de toevoeging aan bijlage XI, deel B, van andere categorieën personen die essentiële reizen maken en met betrekking tot aanvullende maatregelen inzake bewaking, waaronder de ontwikkeling van gemeenschappelijke minimumnormen voor grensbewaking. Bij die gemeenschappelijke minimumnormen moet rekening worden gehouden met het soort grenzen, d.w.z. land-, zee- of luchtgrenzen, de aan elk buitengrenssegment toegekende impactniveaus in overeenstemming met artikel 34 van Verordening (EU) 2019/1896 en andere relevante factoren, zoals geografische bijzonderheden. Het is van bijzonder belang dat de Commissie bij haar voorbereidende werkzaamheden tot passende raadplegingen overgaat, onder meer op deskundigenniveau, en dat die raadplegingen gebeuren in overeenstemming met de beginselen die zijn vastgelegd in het Interinstitutioneel Akkoord van 13 april 2016 over beter wetgeven (11). Met name om te zorgen voor gelijke deelname aan de voorbereiding van gedelegeerde handelingen ontvangen het Europees Parlement en de Raad alle documenten op hetzelfde tijdstip als de deskundigen van de lidstaten, en hebben hun deskundigen systematisch toegang tot de vergaderingen van de deskundigengroepen van de Commissie die zich bezighouden met de voorbereiding van de gedelegeerde handelingen.

(18)

In een ruimte zonder binnengrenstoezicht moeten personen, ongeacht hun nationaliteit, zich vrij en in veiligheid tussen lidstaten kunnen bewegen. In dat verband moet worden verduidelijkt dat het verbod op grenstoezicht aan de binnengrenzen de bevoegdheid van lidstaten onverlet laat om op hun grondgebied en ook in hun grensgebieden controles uit te voeren voor andere doeleinden dan grenstoezicht. Met name moet worden verduidelijkt dat bevoegde nationale autoriteiten, waaronder gezondheids- of rechtshandhavingsautoriteiten, in beginsel het recht behouden om krachtens het nationale recht overheidsgezag uit te oefenen, mits het effect van die bevoegdheden niet hetzelfde is als grenscontroles.

(19)

Hoewel onder het verbod op grenstoezicht aan de binnengrenzen ook controles vallen die hetzelfde effect hebben, mogen controles door bevoegde autoriteiten van de lidstaten niet worden beschouwd als controles met hetzelfde effect als grenscontroles wanneer grenstoezicht niet hun doel is, wanneer zij gebaseerd zijn op algemene politie-informatie en -ervaring of volksgezondheidsinformatie met betrekking tot mogelijke bedreigingen van de openbare veiligheid of de openbare orde, wanneer zij met name tot doel hebben om grensoverschrijdende criminaliteit te bestrijden, illegale immigratie terug te dringen of de verspreiding van een door het Europees Centrum voor ziektepreventie en -bestrijding vastgestelde potentieel epidemische infectieziekte in te dammen, wanneer zij zodanig zijn opgezet en worden uitgevoerd dat zij duidelijk verschillen van stelselmatige personencontroles aan de grenzen, en wanneer zij worden uitgevoerd op vervoersknooppunten, waaronder havens, trein- of busstations en luchthavens, evenals goederenterminals of aan boord van diensten voor personenvervoer zelf, en wanneer zij gebaseerd zijn op een risicobeoordeling.

(20)

De terugdringing van illegale immigratie en van daarmee verbonden grensoverschrijdende criminaliteit, zoals mensenhandel, migrantensmokkel en documentenfraude en andere vormen van grensoverschrijdende criminaliteit, kan maatregelen omvatten die de verificatie van de identiteit, nationaliteit en verblijfsstatus van personen mogelijk maken, mits die verificaties niet stelselmatig plaatsvinden en worden uitgevoerd op basis van een risicobeoordeling.

(21)

Het gebruik van moderne technologieën voor de monitoring van verkeersstromen, met name op door de lidstaten aangewezen snelwegen en andere belangrijke wegen, kan van cruciaal belang zijn voor de aanpak van bedreigingen van de openbare orde of de binnenlandse veiligheid. Het verbod op grenstoezicht aan de binnengrenzen mag niet worden opgevat als een verbod op de wettige uitoefening van politie- of andere overheidsbevoegdheden om controles in de binnengrensgebieden te verrichten. Daaronder vallen ook controles waarbij gebruik wordt gemaakt van technologieën voor toezicht en bewaking die doorgaans op het grondgebied worden gebruikt of zijn gebaseerd op een risicobeoordeling ten behoeve van de bescherming van de binnenlandse veiligheid.

(22)

Om die technologieën doeltreffend te kunnen inzetten, moeten bij wegdoorlaatposten evenredige snelheidsbeperkingen kunnen worden ingesteld.

(23)

Het is belangrijk dat de uitoefening van politie- of andere overheidsbevoegdheden door de bevoegde autoriteiten van de lidstaten op hun grondgebied, met name in hun grensgebieden, geen onevenredig effect heeft op de vlotte doorstroming van het verkeer aan wegdoorlaatposten aan de binnengrenzen en met name niet tot buitensporige wachttijden leidt. In een geest van dialoog en samenwerking is het belangrijk dat de lidstaten de aangrenzende lidstaat in kennis stellen van hun acties, met name wanneer de actie naar verwachting een groter effect zal hebben op het grensoverschrijdende verkeer.

(24)

Het verbod op grenstoezicht aan de binnengrenzen mag de verrichting van controles waarin het Unierecht voorziet, niet beperken. De voorschriften van deze verordening doen derhalve geen afbreuk aan de toepasselijke voorschriften over het vóór aankomst verrichten van controles van persoonsgegevens in relevante databanken.

(25)

Het is nodig te waarborgen dat controles die door de lidstaten worden uitgevoerd in het kader van de uitoefening van nationale bevoegdheden volledig blijven stroken met een gebied zonder grenstoezicht aan de binnengrenzen. Hoe meer aanwijzingen er zijn dat controles die lidstaten in hun grensgebieden uitvoeren hetzelfde effect hebben als grenstoezicht, gezien het doel van die controles, het gebied waarin zij plaatsvinden en de mogelijke verschillen met controles die elders op het grondgebied van de betrokken lidstaat worden gehouden, des te groter wordt overeenkomstig de jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie de noodzaak van stringente en gedetailleerde voorschriften en beperkingen inzake de voorwaarden voor de uitoefening, door de lidstaten, van hun politiebevoegdheid in een grensgebied.

(26)

Om de werking van het Schengengebied te versterken, moeten lidstaten aanvullende maatregelen kunnen nemen tegen irreguliere verplaatsingen tussen lidstaten. Wanneer nationale rechtshandhavingsautoriteiten van een lidstaat onderdanen van derde landen zonder verblijfsrecht in die lidstaat aanhouden in grensgebieden tijdens controles die door de bevoegde autoriteiten in het kader van een bilateraal samenwerkingsverband worden uitgevoerd, zoals met name gezamenlijke politiepatrouilles, moeten die autoriteiten de onderdanen van derde landen kunnen overdragen aan de lidstaat van waaruit zij de overdragende lidstaat zijn ingereisd, mits de onderdanen van derde landen niet over een verblijfsrecht beschikken in de overdragende lidstaat. De lidstaat van waaruit de onderdanen van derde landen rechtstreeks afkomstig is, moet op zijn beurt verplicht zijn de aangehouden onderdanen van derde landen te ontvangen.

(27)

De overdrachtsprocedure mag niet van toepassing zijn op onderdanen van derde landen die in het bezit zijn van een verblijfsvergunning van de Unie voor langdurig ingezetenen en hun gezinsleden overeenkomstig Richtlijn 2003/109/EG van de Raad (12), onderdanen van derde landen die gezinsleden zijn van burgers van de Unie die het recht van vrij verkeer genieten overeenkomstig Richtlijn 2004/38/EG van het Europees Parlement en de Raad (13), onderdanen van derde landen die in het bezit zijn van een geldig visum voor verblijf van langere duur en hun gezinsleden overeenkomstig het nationale recht, onderdanen van derde landen die in het bezit zijn van een geldig visum voor kort verblijf, onderdanen van derde landen die recht hebben op visumvrij reizen binnen het Schengengebied voor een periode van 90 dagen binnen een periode van 180 dagen, voor zover zij die periode van 90 dagen niet hebben overschreden, verzoekers zoals gedefinieerd in artikel 3, punt 13), van Verordening (EU) 2024/1348 van het Europees Parlement en de Raad (14) en personen die internationale bescherming genieten zoals gedefinieerd in artikel 3, punt 4), van Verordening (EU) 2024/1347 van het Europees Parlement en de Raad (15). Met betrekking tot verzoekers die zijn aangehouden in het kader van bilaterale samenwerking, moeten de desbetreffende bepalingen van Verordening (EU) 2024/1351 van het Europees Parlement en de Raad (16) van toepassing zijn.

(28)

De procedure die een lidstaat volgt om aangehouden onderdanen van derde landen zonder verblijfsrecht te kunnen overdragen aan een lidstaat van waaruit betrokkene direct afkomstig is, moet snel worden uitgevoerd, maar wel met inachtneming van waarborgen en onder volledige eerbiediging van de grondrechten en het beginsel van non-discriminatie van artikel 21 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (het “Handvest”), om etnisch profileren te voorkomen. Autoriteiten moeten relevante en onmiddellijk voor de autoriteiten beschikbare informatie met betrekking tot de verplaatsingen van de betrokken personen kunnen verifiëren. Die informatie kan onder meer bestaan uit objectieve gegevens op basis waarvan de autoriteiten kunnen vaststellen dat de persoon recentelijk vanuit een andere lidstaat is gereisd, waaronder het bezit van documenten, met inbegrip van betalingsbewijzen of nota’s waaruit blijkt dat recentelijk vanuit een andere lidstaat is gereisd. Aan onderdanen van derde landen die in het kader van de overdrachtsprocedure worden overgedragen, moet een schriftelijk en met redenen omkleed besluit worden uitgereikt. Hoewel het besluit onmiddellijk uitvoerbaar moet zijn, moet aan de onderdaan van een derde land een doeltreffend rechtsmiddel van beroep of bezwaar tegen het overdrachtsbesluit worden toegekend. Dat rechtsmiddel mag geen schorsende werking hebben.

(29)

De overdrachtsprocedure waarin deze verordening voorziet, is facultatief en doet geen afbreuk aan de bestaande mogelijkheid voor lidstaten om illegaal verblijvende onderdanen van derde landen terug te zenden in overeenstemming met bilaterale overeenkomsten of regelingen bedoeld in artikel 6, lid 3, van Richtlijn 2008/115/EG van het Europees Parlement en de Raad (17) (de “terugkeerrichtlijn”) wanneer die personen buiten grensgebieden worden aangetroffen.

(30)

Wanneer gebruikgemaakt wordt van de overdrachtsprocedure waarin deze verordening voorziet, moeten lidstaten praktische regelingen vaststellen in het kader van hun bilaterale samenwerkingsverbanden, onder meer om in de regel het gebruik van die overdrachtsprocedure te voorkomen, met name voor de delen van de binnengrenzen waar het toezicht tijdelijk is heringevoerd of verlengd.

(31)

Indien een onderdaan van een derde land aan wie een overdrachtsbesluit is uitgevaardigd, door een vervoerder naar de grens wordt gebracht, moet de bevoegde autoriteit overeenkomstig het nationale recht regelingen kunnen treffen met de vervoerder opdat de betrokken onderdaan van een derde land onverwijld aan de ontvangende lidstaat wordt overgedragen.

(32)

Bij onaangekondigde bezoeken op grond van artikel 4, lid 3, van Verordening (EU) 2022/922 is het belangrijk dat de Commissie bijzondere aandacht besteedt aan de toepassing van de overdrachtsprocedure.

(33)

In een ruimte waar overeenkomstig artikel 3, lid 2, VEU personen vrij kunnen reizen, zonder binnengrenzen, hetgeen een van de belangrijkste verwezenlijkingen van de Unie is, moet de herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen een uitzondering en alleen een uiterste middel blijven. Uitzonderingen op en afwijkingen van het beginsel van het vrije verkeer van personen moeten strikt worden uitgelegd. Om geen afbreuk te doen aan het beginsel dat aan de binnengrenzen geen grenstoezicht wordt verricht, zoals verankerd in artikel 3, lid 2, VEU en herhaald in artikel 67, lid 2, VWEU, mag het grenstoezicht aan de binnengrenzen overeenkomstig deze verordening enkel voor duidelijk omschreven perioden worden heringevoerd wegens dezelfde bedreiging.

(34)

Bij optreden tegen bedreigingen voor het Schengengebied kan het in uitzonderlijke gevallen als uiterste middel mogelijk nodig zijn dat de lidstaten maatregelen aan de binnengrenzen nemen. Aangezien de tijdelijke herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen gevolgen heeft voor het vrije verkeer van personen, dient een besluit tot herinvoering van dergelijk grenstoezicht te worden genomen in overeenstemming met gezamenlijk overeengekomen criteria en terdege te worden kennisgegeven aan de Commissie, het Parlement en de Raad of te worden aanbevolen door een instelling van de Unie. De lidstaten blijven bevoegd om te bepalen of tijdelijke herinvoering of verlenging van grenstoezicht noodzakelijk is. Krachtens de bestaande voorschriften is herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen toegestaan wanneer gedurende beperkte tijd in één lidstaat sprake is van een ernstige bedreiging van de binnenlandse veiligheid of de openbare orde. Met name kunnen terrorisme en georganiseerde criminaliteit, grootschalige noodsituaties op het gebied van de volksgezondheid of grote of belangrijke internationale gebeurtenissen, bijvoorbeeld op het gebied van sport, handel of politiek, een ernstige bedreiging van de openbare orde of de binnenlandse veiligheid vormen.

(35)

Daarnaast zou een ernstige bedreiging van de openbare orde of de binnenlandse veiligheid ook kunnen ontstaan door plotselinge grootschalige niet-toegestane verplaatsingen van onderdanen van derde landen tussen de lidstaten, wanneer die een situatie scheppen waarin de algemene middelen en capaciteit van goed voorbereide bevoegde autoriteiten aanzienlijk onder druk komen te staan en waarschijnlijk de algemene werking van de ruimte zonder binnengrenstoezicht in gevaar wordt gebracht, en wanneer de andere in deze verordening bedoelde middelen ontoereikend zijn om die instroom en verplaatsingen het hoofd te kunnen bieden. In dat verband moeten de lidstaten kunnen vertrouwen op beschikbare objectieve en gekwantificeerde verslagen over niet-toegestane verplaatsingen, met name wanneer die regelmatig door de desbetreffende agentschappen van de Unie overeenkomstig hun respectieve mandaten worden opgesteld.

(36)

De COVID-19-pandemie heeft aangetoond dat er behoefte is aan een Uniebreed mechanisme voor situaties waarin, binnen het Schengengebied, een grootschalige noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid tegelijkertijd verscheidene lidstaten treft en de goede werking van het Schengengebied in gevaar brengt. Het nieuwe waarborgmechanisme voor het Schengengebied moet gecoördineerde oplossingen mogelijk maken om de belangen te beschermen van personen die het recht hebben om gebruik te maken van de ruimte zonder binnengrenstoezicht, waarbij maatregelen zo doeltreffend mogelijk worden gemaakt en nadelige neveneffecten zo veel mogelijk worden beperkt.

(37)

Het nieuwe waarborgmechanisme voor het Schengengebied moet de Raad in staat stellen om, op voorstel van de Commissie en na raadpleging van het Europees Parlement, bij besluit de tijdelijke herinvoering of verlenging van grenstoezicht aan de binnengrenzen toe te staan wanneer op het niveau van de Unie een grootschalige noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid wordt erkend. Gezien de politiek gevoelige aard van een dergelijk besluit, dat ingrijpt in de mogelijkheid voor lidstaten om in bijzondere omstandigheden opnieuw grenstoezicht aan de binnengrenzen in te voeren of dat te verlengen, moeten aan de Raad uitvoeringsbevoegdheden worden verleend om een besluit vast te stellen op basis van een voorstel van de Commissie. Dat besluit moet passende verzachtende maatregelen omvatten.

(38)

De totstandkoming van het nieuwe waarborgmechanisme voor het Schengengebied mag geen afbreuk doen aan het recht van de lidstaten om eerst eenzijdige maatregelen te nemen in overeenstemming met deze verordening, indien de situatie dat vereist. Na vaststelling moet de maatregel van de Unie echter de enige grondslag worden voor een gecoördineerde reactie op de geconstateerde bedreiging.

(39)

Om de naleving van het beginsel van evenredigheid te waarborgen, moet het besluit van de Raad worden genomen voor een beperkte duur van ten hoogste zes maanden, die na regelmatige evaluatie op voorstel van de Commissie kan worden verlengd voor zolang als de grootschalige noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid aanhoudt. In het aanvankelijke besluit moet een beoordeling worden opgenomen van de verwachte gevolgen van de genomen maatregelen, waaronder ook hun nadelige neveneffecten, om te bepalen of grenstoezicht aan de binnengrenzen gerechtvaardigd is dan wel of in plaats daarvan op doeltreffende wijze minder beperkende maatregelen kunnen worden toegepast. In volgende besluiten moet rekening worden gehouden met de ontwikkeling van de bedreiging voor de volksgezondheid. De lidstaten moeten het Europees Parlement, de Commissie en de andere lidstaten onmiddellijk in kennis stellen van de herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen in overeenstemming met het besluit van de Raad.

(40)

Wanneer op grond van eenzijdige besluiten van de lidstaten of op het niveau van de Unie grenstoezicht aan de binnengrenzen wordt heringevoerd, heeft dat ernstige gevolgen voor de werking van het Schengengebied en het recht van vrij verkeer. Om te waarborgen dat besluiten tot herinvoering van grenstoezicht uitsluitend indien nodig en als uiterste middel worden genomen, moet het besluit over tijdelijke herinvoering of verlenging van grenstoezicht worden gebaseerd op gemeenschappelijke criteria en strikt noodzakelijk en evenredig zijn.

(41)

Conform de jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie moet een afwijking van het grondbeginsel van het vrije verkeer van personen restrictief worden uitgelegd, en veronderstelt het begrip openbare orde dat er sprake is van een werkelijke, actuele en voldoende ernstige bedreiging die een fundamenteel belang van de samenleving aantast.

(42)

In eerste instantie moeten lidstaten bij de beoordeling van de geschiktheid van tijdelijk grenstoezicht aan de binnengrenzen kijken naar de aard van de geconstateerde ernstige bedreiging alsook naar de geschiktheid van alternatieve maatregelen om dezelfde doelen na te streven als grenstoezicht aan de binnengrenzen, zoals evenredige controles die worden uitgevoerd bij de uitoefening van politie- of andere overheidsbevoegdheden of door vormen van politiële samenwerking krachtens het recht van de Unie, met inbegrip van de mogelijkheid om de overdrachtsprocedure te gebruiken, of gemeenschappelijke maatregelen inzake tijdelijke reisbeperkingen. Daarbij moeten de lidstaten bijzondere aandacht schenken aan de verwachte gevolgen van het grenstoezicht aan de binnengrenzen voor het verkeer van personen in de ruimte zonder binnengrenstoezicht en de werking van de grensregio’s, en die gevolgen beoordelen. Die beoordeling moet worden opgenomen in de kennisgeving die lidstaten aan de Commissie, het Parlement en de Raad moeten zenden. Bij verlenging van grenstoezicht aan de binnengrenzen wegens voorzienbare gebeurtenissen na een aanvankelijke termijn van zes maanden moeten de lidstaten ook een risicobeoordeling uitvoeren. Die risicobeoordeling moet, met het oog op de opheffing van het grenstoezicht aan de binnengrenzen voor de handhaving van het beginsel van vrij verkeer, nadere gegevens bevatten over de omvang en de verwachte ontwikkeling van de vastgestelde ernstige bedreiging en informatie opleveren over de vraag hoe lang die ernstige bedreiging naar verwachting zal voortduren en welke delen van de binnengrenzen zijn getroffen, over coördinatiemaatregelen met andere lidstaten die door dergelijke maatregelen zijn getroffen, alsook de maatregelen inhouden die de betrokken lidstaat heeft genomen en voornemens is te nemen om de geconstateerde ernstige bedreiging tegen te gaan.

(43)

Om schadelijke gevolgen van de herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen te beperken, moet een besluit tot herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen vergezeld gaan van verzachtende maatregelen. Tot dergelijke maatregelen moeten maatregelen behoren die de doortocht van goederen, vervoerspersoneel en zeevarenden goed laten verlopen door de instelling van “green lanes”. Daarnaast, en gelet op de noodzaak om het verkeer te waarborgen van personen met een essentiële functie voor de instandhouding van de toeleveringsketen of de verrichting van essentiële diensten, kunnen de lidstaten ook de bestaande richtsnoeren inzake grensarbeiders toepassen, die zijn vastgesteld in de mededeling van de Commissie van 30 maart 2020, getiteld “Richtsnoeren betreffende de uitoefening van het recht op vrij verkeer van werknemers tijdens de uitbraak van COVID-19”. In de regels voor de herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen moet derhalve rekening worden gehouden met de richtsnoeren en aanbevelingen die gedurende de COVID-19-pandemie zijn vastgesteld als degelijk vangnet voor de eengemaakte markt, om te waarborgen dat zij door de lidstaten worden toegepast als verzachtende maatregelen tijdens heringevoerd grenstoezicht aan de binnengrenzen. Er moeten met name maatregelen worden genomen om te zorgen voor een ononderbroken werking van de eengemaakte markt en om de belangen van grensregio’s en “tweelingsteden” te waarborgen, onder meer door middel van vergunningen of afwijkingen voor de inwoners van grensregio’s.

(44)

De kennisgeving die de lidstaten moeten doen, moet doorslaggevend zijn bij de beoordeling van de naleving van de criteria en voorwaarden voor een tijdelijke herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen. Om een goede monitoring van heringevoerd grenstoezicht aan de binnengrenzen te waarborgen en om de kwaliteit van de ontvangen informatie te verbeteren, moet de Commissie een uitvoeringshandeling vaststellen om een model voor de kennisgeving van de herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen vast te stellen. Lidstaten mogen niet verplicht zijn alle informatie te verstrekken wanneer dat om redenen van openbare veiligheid gerechtvaardigd is, rekening houdend met de vertrouwelijkheid van lopende onderzoeken. Lidstaten moeten het recht hebben de in de kennisgeving verstrekte informatie geheel of gedeeltelijk te rubriceren, zonder afbreuk te doen aan de werking van passende en veilige kanalen.

(45)

Om te waarborgen dat grenstoezicht aan de binnengrenzen werkelijk een uiterste middel is, dat uitsluitend wordt toegepast zolang dat nodig is, en om de noodzaak en evenredigheid te kunnen beoordelen van grenstoezicht aan de binnengrenzen wegens voorzienbare bedreigingen, en om de Commissie in staat te stellen om te controleren dat het bij zulk toezicht om een uitzonderlijke maatregel gaat, moeten lidstaten bij de Commissie in te dienen risicobeoordelingen voorbereiden wanneer grenstoezicht aan de binnengrenzen wegens voorzienbare bedreigingen langer dan een aanvankelijke termijn van zes maanden wordt gehandhaafd. De lidstaten moeten met name de omvang en de ontwikkeling van de geconstateerde ernstige bedreiging toelichten, onder meer hoelang de geconstateerde ernstige bedreiging naar verwachting zal aanhouden en welke delen van de binnengrenzen daardoor getroffen zullen worden, alsook waarom alternatieve maatregelen de vastgestelde bedreiging niet zullen wegnemen, en zij moeten tevens uitleggen welke maatregelen zij zullen nemen voor afstemming met de andere lidstaten die door grenstoezicht aan binnengrenzen worden getroffen of dreigen te worden getroffen.

(46)

De Commissie moet naar aanleiding van de ontvangen kennisgeving het recht hebben aanvullende informatie op te vragen, onder meer over de risicobeoordeling of de maatregelen voor samenwerking en afstemming met de lidstaten die door de voorgenomen verlenging van het grenstoezicht aan de binnengrenzen worden getroffen. Indien de kennisgeving niet aan de minimumvereisten voldoet, moet de Commissie de kennisgeving met de betrokken lidstaat bespreken en om aanvullende informatie verzoeken of die lidstaat verzoeken zijn initiële kennisgeving te vervolledigen.

(47)

De Commissie moet ten minste eenmaal per jaar verslag uitbrengen gezamenlijk aan het Europees Parlement en de Raad over de werking van de ruimte zonder binnengrenstoezicht (het “verslag over de staat van Schengen”). De Commissie moet dat verslag ook afzonderlijk kunnen bespreken met het Europees Parlement en de Raad. Het verslag moet een lijst bevatten van alle besluiten tot herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen die in het verslagjaar zijn genomen, alsook de maatregelen die door de Commissie zijn genomen met betrekking tot heringevoerd grenstoezicht aan de binnengrenzen. In het verslag moet bijzondere aandacht worden geschonken aan het grenstoezicht dat langer dan twaalf maanden van kracht was. Het moet ook een beoordeling bevatten van de noodzaak en evenredigheid van de herinvoering en verlengingen van grenstoezicht aan de binnengrenzen in de verslagperiode, alsook informatie over de trends in de ruimte zonder binnengrenstoezicht met betrekking tot niet-toegestane verplaatsingen van onderdanen van derde landen, rekening houdend met beschikbare informatie van de betrokken agentschappen van de Unie en gegevensanalyses uit relevante informatiesystemen. Het verslag over de staat van Schengen moet tevens voldoen aan de rapportageverplichtingen die voortvloeien uit artikel 20 van het Schengenmechanisme voor evaluatie en toezicht.

(48)

Het verslag over de staat van Schengen moet vergezeld gaan van het verslag dat moet worden ingediend op grond van artikel 25 van Verordening (EU) 2022/922.

(49)

Het mechanisme voor de tijdelijke herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen in urgente situaties of wegens voorzienbare bedreigingen moet de Commissie de mogelijkheid bieden om overleg met lidstaten te organiseren. Op verzoek van een rechtstreeks getroffen lidstaat moet de Commissie overleg organiseren. Betrokken agentschappen van de Unie moeten indien nodig aan dat overleg deelnemen om hun deskundigheid te delen. Bij dat overleg moet worden gekeken naar de mogelijkheid om alternatieve maatregelen toe te passen en, indien nodig, naar de praktische regelingen voor het uitoefenen van het grenstoezicht aan de binnengrenzen en de duur daarvan. Indien de Commissie of een lidstaat een advies heeft uitgebracht waarin zorgen worden geuit over de herinvoering van grenstoezicht, moet dat overleg verplicht zijn.

(50)

De Commissie en de lidstaten moeten de mogelijkheid behouden om hun zorgen te uiten over de noodzaak en evenredigheid van een besluit van een lidstaat om in urgente gevallen of wegens een voorzienbare bedreiging opnieuw grenstoezicht aan de binnengrenzen in te voeren. Indien wegens voorzienbare bedreigingen grens toezicht aan de binnengrenzen wordt heringevoerd en dat in totaal tot meer dan twaalf maanden wordt verlengd, dient de Commissie een advies uit te brengen over de noodzaak en de evenredigheid van dat grenstoezicht aan de binnengrenzen. Wanneer een lidstaat van mening is dat er sprake is van een zeer uitzonderlijke situatie die de aanhoudende noodzaak van grenstoezicht aan de binnengrenzen gedurende meer dan twee jaar rechtvaardigt, moeten aanvullende waarborgen in termen van risicobeoordeling worden vastgesteld. De betrokken lidstaat moet in zijn kennisgeving de maatregelen opsommen die hij, waar passend samen met andere lidstaten, voornemens is te nemen om het hoofd te kunnen bieden aan de bedreiging, alsook de overwogen middelen, maatregelen, voorwaarden en termijnen voor de zo spoedig mogelijke opheffing van het grenstoezicht aan de binnengrenzen, zodat het beginsel van vrij verkeer kan worden gehandhaafd. De Commissie moet in dat geval een nieuw advies uitbrengen. Dat advies doet geen afbreuk aan de handhavingsmaatregelen, waaronder inbreukmaatregelen, die de Commissie, als hoedster van de Verdragen, te allen tijde moet kunnen nemen tegen een lidstaat die zijn verplichtingen uit hoofde van het Unierecht niet nakomt. Wanneer een advies wordt uitgebracht, moet de Commissie in overleg treden met de betrokken lidstaten. Hoewel in de ruimte zonder binnengrenstoezicht een ernstige bedreiging voor de openbare orde of de binnenlandse veiligheid van een lidstaat niet noodzakelijkerwijs beperkt is in de tijd, moet de maximumduur van grenstoezicht aan de binnengrenzen op basis van dezelfde ernstige bedreiging, die niet langer mag zijn dan twee jaar, beperkt worden om het beginsel van vrij verkeer te handhaven. In uitzonderlijke omstandigheden en onder bepaalde voorwaarden moeten de lidstaten het grenstoezicht aan de binnengrenzen met nog eens twee termijnen van zes maanden kunnen verlengen. Het grenstoezicht aan de binnengrenzen mag in geen geval langer dan drie jaar worden gehandhaafd op basis van dezelfde ernstige bedreiging.

(51)

Om een analyse achteraf van het besluit over tijdelijke herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen mogelijk te maken, moeten de lidstaten verplicht blijven om bij het Europees Parlement, de Raad en de Commissie een verslag over de herinvoering van grenstoezicht aan de binnengrenzen in te dienen nadat zij dat grenstoezicht hebben opgeheven. Indien het toezicht gedurende langere tijd in stand wordt gehouden, moet een ander dergelijk verslag na twaalf maanden worden ingediend, en daarna opnieuw na twaalf maanden indien het toezicht, uitzonderlijk, in stand wordt gehouden. Met name moeten in het verslag de aanvankelijke en vervolgbeoordeling van de noodzaak van grenstoezicht aan de binnengrenzen worden opgenomen en moet worden aangegeven op welke wijze aan de criteria voor herinvoering van dat grenstoezicht is voldaan. De Commissie moet een uitvoeringshandeling vaststellen om een model vast te stellen voor die verslagen en het model online aanbieden.

(52)

Bij de uitvoering van deze verordening discrimineren lidstaten niet op grond van geslacht, ras, kleur, etnische of sociale afkomst, genetische kenmerken, taal, godsdienst of overtuiging, politieke of andere denkbeelden, het behoren tot een nationale minderheid, vermogen, geboorte, handicap, leeftijd of seksuele gerichtheid.

(53)

De in deze verordening bedoelde bevoegde autoriteiten moeten bij al door hen uit hoofde van deze verordening verrichte activiteiten, ook wanneer ze hun bevoegdheden aanwenden voor de uitvoering van controles, de voorschriften inzake gegevensbescherming uit hoofde van het recht van de Unie volledig in acht nemen. Verordening (EU) 2016/679 van het Europees Parlement en de Raad (18) of Richtlijn (EU) 2016/680 van het Europees Parlement en de Raad (19) zijn van toepassing op de verwerking van persoonsgegevens door bevoegde nationale autoriteiten ten behoeve van deze verordening, in hun respectieve toepassingsgebied.

(54)

Daar de doelstelling van deze verordening, namelijk de werking van het Schengengebied versterken, niet voldoende door de lidstaten afzonderlijk kan worden verwezenlijkt omdat een wijziging van de op het niveau van de Unie vastgestelde gemeenschappelijke voorschriften noodzakelijk is, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 VEU neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om die doelstelling te verwezenlijken.

(55)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het VEU en het VWEU, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van deze verordening; deze is bijgevolg niet bindend voor, noch van toepassing op Denemarken. Aangezien deze verordening voortbouwt op het Schengenacquis, beslist Denemarken overeenkomstig artikel 4 van het bovengenoemd protocol binnen een termijn van zes maanden nadat de Raad heeft beslist over deze verordening of het deze in zijn nationale recht zal omzetten.

(56)

Deze verordening vormt een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis, waaraan Ierland niet deelneemt, overeenkomstig Besluit 2002/192/EG van de Raad (20); Ierland neemt derhalve niet deel aan de vaststelling van deze verordening en deze is niet bindend voor, noch van toepassing is op Ierland.

(57)

Wat IJsland en Noorwegen betreft, vormt deze verordening een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis in de zin van de Overeenkomst tussen de Raad van de Europese Unie en de Republiek IJsland en het Koninkrijk Noorwegen inzake de wijze waarop IJsland en Noorwegen worden betrokken bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis (21) die vallen onder het gebied als bedoeld in artikel 1, punt A, van Besluit 1999/437/EG van de Raad (22).

(58)

Wat Zwitserland betreft, vormt deze verordening een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis in de zin van de Overeenkomst tussen de Europese Unie, de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake de wijze waarop Zwitserland wordt betrokken bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis (23) die vallen onder het gebied als bedoeld in artikel 1, punt A, van Besluit 1999/437/EG, in samenhang met artikel 3 van Besluit 2008/146/EG van de Raad (24).

(59)

Wat Liechtenstein betreft, vormt deze verordening een ontwikkeling van de bepalingen van het Schengenacquis in de zin van het Protocol tussen de Europese Unie, de Europese Gemeenschap, de Zwitserse Bondsstaat en het Vorstendom Liechtenstein betreffende de toetreding van het Vorstendom Liechtenstein tot de Overeenkomst tussen de Europese Unie, de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake de wijze waarop Zwitserland wordt betrokken bij de uitvoering, de toepassing en de ontwikkeling van het Schengenacquis (25) die vallen onder het gebied als bedoeld in artikel 1, punt A, van Besluit 1999/437/EG, in samenhang met artikel 3 van Besluit 2011/350/EU van de Raad (26).

(60)

Deze verordening laat de toepassing van Richtlijn 2004/38/EG onverlet.

(61)

Deze verordening eerbiedigt de grondrechten en neemt de beginselen in acht die met name in het Handvest zijn neergelegd.

(62)

Verordening (EU) 2016/399 dient derhalve dienovereenkomstig te worden gewijzigd,

1)

Artikel 2 wordt als volgt gewijzigd:

2)

In artikel 5 wordt aan lid 3 de volgende alinea toegevoegd:

“De lidstaten kunnen, wanneer een groot aantal migranten op onrechtmatige wijze, massaal en met geweld probeert hun buitengrenzen te overschrijden, de nodige maatregelen nemen om de veiligheid en de openbare orde te handhaven.”.

3)

Aan artikel 5 wordt het volgende lid toegevoegd:

(*1)  Verordening (EU) 2024/1359 van het Europees Parlement en de Raad van 14 mei 2024 betreffende de aanpak van crisis- en overmachtsituaties op het gebied van migratie en asiel en tot wijziging van Verordening (EU) 2021/1147 (PB L, 2024/1359, 22.5.2024, ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2024/1359/oj)."

(*2)  Richtlijn 2003/109/EG van de Raad van 25 november 2003 betreffende de status van langdurig ingezeten onderdanen van derde landen (PB L 16 van 23.1.2004, blz. 44).”."

4)

Artikel 13 wordt vervangen door:

(*3)  Verordening (EU) 2019/1896 van het Europees Parlement en de Raad van 13 november 2019 betreffende de Europese grens- en kustwacht en tot intrekking van Verordening (EU) nr. 1052/2013 en Verordening (EU) 2016/1624 (PB L 295 van 14.11.2019, blz. 1).”."

5)

De titel van hoofdstuk V wordt vervangen door “Specifieke maatregelen in verband met de buitengrenzen”.

6)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

7)

Artikel 23 wordt vervangen door:

8)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

(*4)  Verordening (EU) 2024/1348 van het Europees Parlement en de Raad van 14 mei 2024 tot vaststelling van een gemeenschappelijke procedure voor internationale bescherming in de Unie en tot intrekking van Richtlijn 2013/32/EU (PB L, 2024/1348, 22.5.2024, ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2024/1348/oj)."

(*5)  Verordening (EU) 2024/1347 van het Europees Parlement en de Raad van 14 mei 2024 inzake normen voor de erkenning van onderdanen van derde landen of staatlozen als personen die internationale bescherming genieten, voor een uniforme status voor vluchtelingen of voor personen die voor subsidiaire bescherming in aanmerking komen, en voor de inhoud van de verleende bescherming, tot wijziging van Richtlijn 2003/109/EG van de Raad en tot intrekking van Richtlijn 2011/95/EU (PB L, 2024/1347, 22.5.2024, ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2024/1347/oj).”."

9)

In artikel 24 wordt de eerste alinea vervangen door:

“De lidstaten maken alle belemmeringen voor een vlotte verkeersstroom aan de wegdoorlaatposten aan de binnengrenzen ongedaan, en met name snelheidsbeperkingen die niet uitsluitend door verkeersveiligheidsoverwegingen zijn ingegeven of vereist zijn voor het gebruik van de in artikel 23, punt a), bedoelde technologieën.”.

10)

Artikel 25 wordt vervangen door:

11)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

12)

Artikel 26 wordt vervangen door:

13)

Artikel 27 wordt vervangen door:

14)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

15)

Artikel 28 wordt vervangen door:

16)

Artikel 33 wordt vervangen door:

17)

Artikel 36 wordt vervangen door:

18)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

19)

In artikel 39 wordt aan lid 1 het volgende punt toegevoegd:

20)

Het volgende artikel wordt ingevoegd:

21)

De tekst in de bijlage bij deze verordening wordt toegevoegd als bijlagen XI en XII aan Verordening (EU) 2016/399.