(1)

Op 17 november 2021 heeft de Europese Commissie (“de Commissie”) op grond van artikel 5 van de basisverordening een antidumpingonderzoek geopend met betrekking tot de invoer van bepaalde aluminium wielen van oorsprong uit Marokko (“het betrokken land”). Zij heeft daartoe een bericht van inleiding bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie (2) (“het bericht van inleiding”).

(2)

De Commissie heeft het onderzoek geopend naar aanleiding van een klacht die op 4 oktober 2021 was ingediend door de Association of European Wheel Manufacturers (“de klager” of “EUWA”). De klacht werd ingediend namens de bedrijfstak van de Unie in de zin van artikel 5, lid 4, van de basisverordening. Het bij de klacht gevoegde bewijsmateriaal over dumping en aanmerkelijke schade als gevolg daarvan werd voldoende geacht om een onderzoek te openen.

(3)

Overeenkomstig artikel 19 bis van de basisverordening heeft de Commissie de belanghebbenden op 17 juni 2022 een overzicht van de voorgestelde rechten verstrekt, alsook nadere gegevens over de berekening van de dumpingmarges en de marges die toereikend zijn om de schade voor de bedrijfstak van de Unie weg te nemen. De belanghebbenden werd verzocht binnen drie werkdagen hun opmerkingen over de juistheid van de berekeningen kenbaar te maken. Er zijn geen opmerkingen ingediend over de juistheid van de berekeningen.

(4)

Op 15 juli 2022 heeft de Commissie in het Publicatieblad van de Europese Unie Uitvoeringsverordening (EU) 2022/1221 van de Commissie (3) tot instelling van een voorlopig antidumpingrecht op bepaalde aluminium wielen van oorsprong uit Marokko (“de voorlopige verordening”) bekendgemaakt.

(5)

Na de mededeling van de belangrijkste feiten en overwegingen op grond waarvan een voorlopig antidumpingrecht was ingesteld (“mededeling van de voorlopige bevindingen”), hebben Dika Morocco Africa S.A.R.L (“Dika”), Hands 8 SA (“Hands”), de Europese Federatie van Autoproducenten (“ACEA”) en EUWA binnen de in artikel 2, lid 1, van de voorlopige verordening vastgestelde termijn schriftelijke opmerkingen over de voorlopige bevindingen ingediend. Verder heeft de Marokkaanse overheid na het verstrijken van de termijn voor het indienen van opmerkingen over de mededeling van de voorlopige bevindingen opmerkingen ingediend, waarin de door andere belanghebbenden aangevoerde argumenten inzake dumping en schade werden gesteund.

(6)

De belanghebbenden die daartoe een verzoek hadden ingediend, zijn in de gelegenheid gesteld te worden gehoord. Met Dika, Hands, ACEA en EUWA zijn hoorzittingen gehouden. Daarnaast werd op 7 juli 2022 op verzoek van Dika een hoorzitting met de raadadviseur-auditeur in handelsprocedures gehouden.

(7)

De Commissie is voortgegaan met het verzamelen en controleren van alle informatie die zij voor haar definitieve bevindingen noodzakelijk achtte. Er heeft één controlebezoek plaatsgevonden bij een gebruiker. Bij het vaststellen van de definitieve bevindingen heeft de Commissie de opmerkingen van de belanghebbenden in overweging genomen en waar passend haar voorlopige conclusies herzien.

(8)

Op 17 oktober 2022 heeft de Commissie alle belanghebbenden ingelicht over de belangrijkste feiten en overwegingen op basis waarvan zij voornemens was een definitief antidumpingrecht in te stellen op bepaalde aluminium wielen van oorsprong uit Marokko (“mededeling van de definitieve bevindingen”). Alle belanghebbenden konden binnen een bepaalde termijn opmerkingen indienen over de mededeling van de definitieve bevindingen.

(9)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen hebben ACEA, Dika, EUWA, Hands en de Marokkaanse overheid opmerkingen ingediend.

(10)

Op 21 november 2022 heeft de Commissie Hands een aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen toegezonden met betrekking tot bepaalde correcties en verduidelijkingen ten aanzien van haar dumpingberekeningen (“aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen”) en een termijn toegekend waarbinnen de onderneming opmerkingen kon maken. Daarnaast hebben alle belanghebbenden een verduidelijking ontvangen van de grondslag voor de bedragen van de VAA-kosten die bij de berekening van de normale waarde voor Hands zijn gebruikt. Hands diende opmerkingen in, die in de verordening aan de orde werden gesteld.

(11)

De belanghebbenden die daartoe een verzoek hadden ingediend, zijn tevens in de gelegenheid gesteld te worden gehoord. Met ACEA, Dika, EUWA en Hands zijn hoorzittingen gehouden.

(12)

Na de mededeling van de voorlopige bevindingen heeft geen enkele belanghebbende andere argumenten of opmerkingen ingediend dan die bedoeld in punt 1.4 van de voorlopige verordening. De Commissie heeft derhalve haar bevindingen en conclusies in de overwegingen 6 tot en met 28 van de voorlopige verordening bevestigd.

(13)

Er zijn geen opmerkingen gemaakt over de steekproeven. De Commissie heeft derhalve de overwegingen 29 tot en met 34 van de voorlopige verordening bevestigd.

(14)

Zoals in overweging 35 van de voorlopige verordening uiteengezet, heeft de Commissie vragenlijsten gestuurd naar drie producenten in de Unie, de klager, de twee haar bekende gebruikers en de twee producenten-exporteurs in het betrokken land.

(15)

Zoals in de overwegingen 36 en 37 van de voorlopige verordening uiteengezet, zijn de antwoorden op de vragenlijst kruislings gecontroleerd of ter plaatse bij de antwoordende partij gecontroleerd.

(16)

Krachtens artikel 16 van de basisverordening is een controlebezoek ter plaatse verricht bij een gebruiker. De naam van deze gebruiker wordt om redenen van geheimhouding niet bekendgemaakt, in overeenstemming met overweging 5 van de voorlopige verordening.

(17)

Zoals vermeld in overweging 38 van de voorlopige verordening, had het onderzoek naar dumping en schade betrekking op de periode van 1 oktober 2020 tot en met 30 september 2021 (“het onderzoektijdvak”). Het onderzoek naar ontwikkelingen die relevant zijn voor de schadebeoordeling had betrekking op de periode van 1 januari 2018 tot aan het einde van het onderzoektijdvak (“de beoordelingsperiode”).

(18)

De Commissie heeft de invoer van het betrokken product bij Uitvoeringsverordening (EU) 2022/934 (4) (“de registratieverordening”) aan registratie onderworpen.

(19)

Hands voerde aan dat het besluit tot registratie van de invoer ongefundeerd was, omdat niet aan de voorwaarden van artikel 14, lid 5, van de basisverordening was voldaan.

(20)

De Commissie herinnerde eraan dat artikel 14, lid 5 bis, de rechtsgrondslag voor de registratie is en dat zij krachtens die bepaling de invoer van het betrokken product gedurende de periode van voorafgaande kennisgeving in overeenstemming met artikel 19 bis van de basisverordening moet registreren, tenzij er voldoende bewijs is dat niet is voldaan aan de voorschriften van artikel 10, lid 4, punten c) en d). In dit verband heeft de Commissie vastgesteld dat er geen afdoend bewijs was dat de registratie van de invoer van het betrokken product gedurende de periode van voorafgaande kennisgeving in casu niet gerechtvaardigd was. Sinds de bekendmaking van het bericht van inleiding, toen de producenten-exporteurs op de hoogte waren of hadden moeten zijn van de beweerde dumping en schade, is de invoer van het betrokken product immers verder toegenomen op een wijze die de corrigerende werking van de antidumpingrechten ook tijdens de periode van de voorafgaande kennisgeving ernstig kan ondermijnen. Daarom heeft de Commissie de argumenten afgewezen.

(21)

Hands voerde aan dat de Commissie door de bekendmaking van de registratieverordening het beginsel van behoorlijk bestuur had geschonden. Volgens de partij is haar vóór de bekendmaking van de registratieverordening en de aanvang van de invoerregistratie geen informatie verstrekt over het voornemen van de Commissie om de invoer van het onderzochte product aan registratie te onderwerpen, terwijl een dergelijke registratiemaatregel haar belangen mogelijk schaadt. Doordat de nodige informatie over de mogelijke onderwerping van de invoer aan registratie niet tijdig, daadwerkelijk en persoonlijk aan Hands is verstrekt voordat een dergelijke registratiemaatregel werd vastgesteld, en Hands niet in de gelegenheid is gesteld zijn standpunt kenbaar te maken en te worden gehoord terwijl Hands rechtstreeks door die maatregel wordt geraakt, schendt de Commissie het fundamentele recht van verdediging van Hands. Bijgevolg is de registratieverordening ongeldig en moet zij worden ingetrokken.

(22)

De Commissie was van oordeel dat registratie slechts een voorbereidende administratieve stap is die er al dan niet toe kan leiden dat in het definitieve stadium met terugwerkende kracht rechten worden ingesteld. De registratie op zich heeft geen nadelige gevolgen voor importeurs en kan niet worden geacht hun belangen te schaden (5). Hands zelf heeft niet op enige concrete nadelige gevolgen gewezen en sprak slechts van “potentiële” gevolgen. Het enige gevolg van de registratie is dat de Commissie de nationale douaneautoriteiten opdraagt de invoer in de Unie van het onderzochte product te registreren. Voorts is er in artikel 14, lid 5 bis, of elders in de basisverordening geen procedureel voorschrift vastgelegd op grond waarvan importeurs of andere partijen moeten worden geraadpleegd voordat registratie plaatsvindt. Het vereiste van artikel 10, lid 4, punt b), van de basisverordening dat partijen in de gelegenheid worden gesteld opmerkingen te maken, geldt alleen wanneer wordt besloten om na registratie rechten met terugwerkende kracht te innen, maar niet voor de registratie zelf. Dit blijkt duidelijk uit het feit dat in artikel 14, lid 5 bis, van de basisverordening alleen wordt verwezen naar de punten c) en d) van artikel 10, lid 4, waaraan moet worden voldaan om krachtens deze eerstgenoemde bepaling tot registratie over te gaan, maar bewust niet naar artikel 10, lid 4, punt b). Dit strookt met de hierboven besproken gevolgen van een dergelijke registratie. De Commissie is derhalve niet verplicht de importeurs in de gelegenheid te stellen opmerkingen te maken alvorens de douaneautoriteiten op te dragen de invoer te registreren. Het argument werd derhalve afgewezen.

(23)

De Commissie brengt in herinnering dat het, zoals in overweging 39 van de voorlopige verordening uiteengezet, bij het betrokken product gaat om aluminium wielen voor motorvoertuigen van de GS-posten 8701 tot en met 8705, al dan niet met toebehoren en al dan niet met banden, van oorsprong uit Marokko, momenteel ingedeeld onder de GN-codes ex 8708 70 10 en ex 8708 70 50 (Taric-codes: 8708701015, 8708701050, 8708705015 en 8708705050) (“het betrokken product”).

(24)

Aluminium wielen worden in de Unie gewoonlijk verkocht via twee distributie- en verkoopkanalen: de OEM (“Original Equipment Manufacturers”) — in hoofdzaak autofabrikanten — en de aftermarket (“AM”), waartoe bijvoorbeeld distributeurs, detailhandelaren, reparatiebedrijven en dergelijke behoren. Het betrokken product uit Marokko werd tijdens de beoordelingsperiode uitsluitend verkocht via het OEM-kanaal. In het OEM-distributiekanaal organiseren autofabrikanten aanbestedingsprocedures voor aluminium wielen en zijn zij vaak betrokken bij de ontwikkeling van een nieuw wiel dat met hun merk wordt geassocieerd. De producenten in de Unie en de Marokkaanse exporteurs kunnen inschrijven op dezelfde aanbestedingen.

(25)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, worden de conclusies in de overwegingen 39 tot en met 42 van de voorlopige verordening bevestigd.

(26)

Zoals uiteengezet in de overwegingen 43 tot en met 51 van de voorlopige verordening, was de Commissie van oordeel dat Dika geen medewerking aan dit onderzoek heeft verleend, en heeft zij overeenkomstig artikel 18 van de basisverordening de dumpingmarge voor Dika voorlopig vastgesteld aan de hand van de beschikbare gegevens.

(27)

Na de mededeling van de voorlopige bevindingen hield Dika vast aan zijn standpunt dat hij de Commissie volledige medewerking had verleend en dat hij in aanmerking moest komen voor een individueel berekende dumpingmarge. In dit verband voerde Dika de volgende argumenten aan.

(28)

Ten eerste herhaalde Dika zijn opvatting dat de verkooplijsten geen fouten bevatten, aangezien de totale waarden van de verkooplijsten in overeenstemming konden worden gebracht met het boekhoudsysteem van de onderneming. Bovendien werden de verkopen volgens de internationale standaarden voor financiële verslaglegging (“IFRS”) gepresenteerd. Bovendien voerde Dika aan dat de Commissie ruim voldoende tijd had om de door zijn verbonden onderneming CITIC Dicastal Co., Ltd (“CITIC”) verstrekte herziene verkooplijsten aan een kruislingse controle te onderwerpen en dat zij hiervoor nog steeds de tijd had vóór de instelling van definitieve antidumpingmaatregelen.

(29)

Het argument van Dika was vergelijkbaar met zijn argument in het voorlopige stadium, en hij verstrekte geen nieuwe informatie. In het voorlopige stadium had de Commissie geconcludeerd dat de verkooplijsten niet op basis van facturen waren verstrekt, dat het verschil tussen de factuurwaarde en het daadwerkelijk ontvangen bedrag niet stelselmatig bleek uit de verkooplijsten van de onderneming en dat de herziene lijsten niet aan een kruislingse controle konden worden onderworpen. Het feit dat de verkopen van de onderneming volgens de IFRS-normen waren gepresenteerd, veranderde niets aan het feit dat de onderneming de door de Commissie gevraagde informatie niet had verstrekt.

(30)

Bovendien had CITIC in de loop van het onderzoek een aantal (ten minste vier) verschillende en onvolledige versies van zijn verkooplijsten verstrekt. De laatste versie, die samen met het antwoord van Dika op de brief over artikel 18 van de Commissie van 5 mei 2022 werd verstrekt, was nog steeds onvolledig en bevatte een aantal transacties waarbij ofwel het ontvangen bedrag leeg was gelaten met de aantekening “AR outstanding to date” (tot op heden openstaande handelsvorderingen), ofwel een discrepantie bleef bestaan tussen het gefactureerde bedrag en het ontvangen bedrag. Dergelijke onvolledige gegevens kunnen geen betrouwbare basis vormen voor kruislingse controles of verificaties. Bovendien mag, zoals ook is verklaard in overweging 48 van de voorlopige verordening, een aanvullende kruislingse controle op afstand niet worden gebruikt als manier om de te late beschikbaarheid van gegevens of de fouten te remediëren die zijn vastgesteld tijdens de kruislingse controle op afstand die al binnen de gestelde termijn heeft plaatsgevonden. De Commissie wees dit argument derhalve af.

(31)

Ten tweede voerde Dika aan dat de transactiespecifieke gegevens over data en bedragen van betalingen waarom de Commissie had verzocht, niet konden worden aangemerkt als “nodige gegevens” in de zin van artikel 18, lid 1, van de basisverordening of als “noodzakelijke informatie” in de zin van artikel 6.8 van de WTO-Antidumpingovereenkomst en bijlage II daarbij (6). Volgens Dika heeft de Commissie in de vragenlijst of in de schriftelijke aanmaningen niet om deze gegevens verzocht en waren deze gegevens ook niet vereist voor de berekening van de dumpingmarge. Voorts voerde Dika aan dat de Commissie zich voor haar beslissing om gebruik te maken van beschikbare gegevens in de voorlopige verordening op een andere grondslag had beroepen dan die welke in haar brief over de toepassing van artikel 18 van 5 mei 2022 (“brief over artikel 18”) was uiteengezet.

(32)

De Commissie was het niet eens met dit argument. Van meet af aan heeft zij de onderneming gevraagd om transactiespecifieke gegevens te verstrekken op basis van de factuurdatum. Zo was in de allereerste rubriek van deel E van de aan Dika en zijn verbonden onderneming CITIC toegezonden antidumpingvragenlijst vermeld dat de respondenten “de factuurdatum als verkoopdatum moeten gebruiken”. In casu gaat het echter niet (alleen) om de datum waarop de verkoop plaatsvond, maar om het bedrag dat daadwerkelijk door de afnemers aan de onderneming is betaald. Dit is de kwestie die in de brief over artikel 18 is toegelicht en in de voorlopige verordening is uiteengezet. De stelling van Dika dat in de brief “geheel andere” redenen zijn uiteengezet dan in de basisverordening, kon niet worden aanvaard. In beide gevallen verklaarde de Commissie dat zij de verkooplijsten onbetrouwbaar achtte, omdat zij een aantal fouten bevatten en discrepanties vertoonden.

(33)

De oorspronkelijk door de onderneming verstrekte verkoopgegevens kwamen niet overeen met de daadwerkelijk als betaling ontvangen bedragen. Daarnaast heeft CITIC tijdens de kruislingse controle op afstand verduidelijkt dat het verschil tussen het factuurbedrag en het daadwerkelijk ontvangen bedrag gewoonlijk in de verkooplijsten wordt vermeld als korting, rabat, creditnota of op een andere manier. Zoals aangegeven in overweging 47 van de voorlopige verordening en in overweging 29 hierboven, deed de onderneming dit echter niet stelselmatig. De verkooplijsten konden derhalve niet worden gebruikt als betrouwbare bron voor de vaststelling van een normale waarde of een uitvoerprijs overeenkomstig artikel 2, leden 1 en 8, van de basisverordening, waarin is bepaald dat de normale waarde “normaal [is] gebaseerd op de prijzen die […] worden betaald of dienen te worden betaald”. Aangezien op basis van de gegevens van Dika zelf geen normale waarde of uitvoerprijs voor de onderneming kon worden vastgesteld, kon logischerwijs ook geen dumpingmarge worden berekend. De verkooplijsten waren derhalve niet alleen noodzakelijk, maar van fundamenteel belang voor het onderzoek. Zonder betrouwbare verkooplijsten (met inbegrip van een volledige lijst van transacties van alle verkochte productsoorten en de prijzen ervan) kan de Commissie niet tot een redelijk nauwkeurige conclusie met betrekking tot dumping komen.

(34)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde Dika zijn argument dat zijn verkooplijsten in overeenstemming waren met de IFRS-normen, en dat de Commissie dus niet kon beweren dat de lijsten onvolledig waren en niet konden worden gecontroleerd. Daarnaast voerde Dika aan dat, aangezien artikel 2, lid 8, van de basisverordening verwijst naar het feit dat de uitvoerprijs gewoonlijk gebaseerd is op de “betaalde of te betalen prijzen”, de verkooplijsten juist waren omdat deze de te betalen prijzen weerspiegelden. Ten slotte herhaalde Dika zijn argument dat gegevens over betalingen niet als “nodig” in de zin van artikel 18, lid 1, van de basisverordening konden worden aangemerkt.

(35)

Of de verkooplijsten al dan niet in het algemeen in overeenstemming met de IFRS-standaarden werden gerapporteerd, was niet relevant voor de problemen met de gerapporteerde prijzen. Zoals de Commissie herhaaldelijk heeft opgemerkt, deed het probleem met de EU-verkooplijsten en de binnenlandse verkooplijsten zich voor op transactiebasis. Zoals Dika tijdens de hoorzitting na de voorlopige maatregelen heeft verklaard en in zijn opmerkingen over de mededeling van de definitieve bevindingen heeft herhaald, kwam het bedrag van de betaling in ongeveer 20 % van de transacties op de EU-verkooplijsten niet overeen met het gerapporteerde factuurbedrag. De term “te betalen prijs” verwijst naar de totale betaling die door de koper aan de verkoper is of moet worden gedaan, met inbegrip van situaties waarin bijvoorbeeld de goederen zijn verkocht, maar de klant nog niet heeft betaald. Dit was niet het geval voor de meeste transacties op de EU-verkooplijst. De prijs die in deze gevallen reeds door de klant was betaald, verschilde namelijk van de prijs die ten tijde van de facturering als te betalen was geregistreerd.

(36)

Zoals Dika en zijn verbonden onderneming tijdens de kruislingse controle op afstand, de controle ter plaatse en het antwoord op de brief over artikel 18 hebben verklaard, zouden deze verschillen normaal gesproken op de verkooplijsten worden geregistreerd als korting, rabat, creditnota of op een andere manier, zoals ook vermeld in overweging 33. Dit gebeurde voor veel transacties op de verkooplijsten, maar niet systematisch voor alle transacties. Dat dit normaal gesproken gebeurt, betekent dat de te betalen prijs normaal gesproken gelijk is aan de prijs die uiteindelijk wordt betaald nadat bepaalde handelingen zijn verricht in verband met de genoemde creditnota’s, rabatten enz. Dit komt overeen met de wijze waarop Dika zelf dit heeft verklaard en hoe correcties in het SAP-systeem van de onderneming werden aangebracht nadat betalingen waren verricht. De prijzen op de binnenlandse en de EU-verkooplijsten werden echter in sommige gevallen op deze wijze gecorrigeerd, maar in andere gevallen niet. Het verschil tussen de uiteindelijk betaalde en de als te betalen aangemerkte prijzen werd niet in aanmerking genomen, wat betekent dat de onderneming in sommige gevallen meer ontving dan was gefactureerd, en in andere gevallen minder.

(37)

Betrouwbare verkooplijsten (met inbegrip van een volledige lijst van transacties van alle verkochte productsoorten en de prijzen daarvan) die nauwkeurige en controleerbare gegevens bevatten, zijn van fundamenteel belang om een dumpingmarge vast te stellen, en kunnen derhalve worden aangemerkt als nodige informatie in de zin van artikel 18, lid 1, van de basisverordening. Aangezien het verschil tussen de werkelijk betaalde en de als te betalen aangemerkte prijzen van invloed was op een aanzienlijk aantal transacties op de EU-verkooplijst, kon deze lijst niet worden gebruikt om een betrouwbare uitvoerprijs per transactie of per productsoort vast te stellen. De Commissie wees deze argumenten dan ook af.

(38)

Ten derde betoogde Dika dat, aangezien de Commissie de productiekosten van Dika had gecontroleerd en geen discrepanties had geconstateerd, de normale waarde voor Dika had moeten worden berekend op basis van zijn gecontroleerde productiekosten. Volgens Dika heeft de Commissie zich vergist door te concluderen dat de binnenlandse verkooplijsten en de EU-verkooplijsten van cruciaal belang waren voor de vaststelling van een normale waarde en een uitvoerprijs, aangezien de binnenlandse verkooplijsten hoe dan ook niet voor de berekening van een normale waarde zouden zijn gebruikt. Daarom had de Commissie overeenkomstig artikel 18, lid 3, van de basisverordening gebruik moeten maken van de eigen gegevens van Dika en op basis daarvan een individuele dumpingmarge moeten berekenen.

(39)

In overweging 60 van de voorlopige verordening heeft de Commissie inderdaad geconcludeerd dat Dika geen binnenlandse verkooplijsten had die voor de berekening van de normale waarde konden worden gebruikt, aangezien de verkoop van Dika in Marokko tussen economische zones plaatsvond en de goederen het douanegebied van Marokko nooit hebben betreden. Bijgevolg had de normale waarde voor Dika kunnen worden berekend zonder gebruik te maken van de beschikbare gegevens. Om een dumpingmarge vast te stellen zou deze normale waarde echter moeten worden vergeleken met de uitvoerprijs. De uitvoerprijs kon evenwel niet worden berekend wegens de onbetrouwbaarheid van de verkooplijsten van Dika.

(40)

Tijdens een hoorzitting op 6 september 2022 stelde Dika voor dat de Commissie een uitvoerprijs zou kunnen vaststellen aan de hand van de transacties in de EU-verkooplijsten waarvoor (volgens de onderneming) de factuurbedragen overeenkwamen met de betaalde bedragen. Dit zou het geval zijn voor ongeveer 80 % van alle transacties. Voor de overige 20 % stelde Dika voor dat de Commissie het residuele recht zoals berekend voor Hands zou toepassen. Een dergelijke aanpak zou volgens Dika in overeenstemming zijn met de praktijk die de Commissie in een recent onderzoek naar de invoer van corrosiebestendig staal uit Rusland en Turkije (7) heeft gehanteerd.

(41)

Afgezien van het feit dat Dika tijdens de hoorzitting heeft bevestigd dat de verkooplijsten voor een vijfde van zijn verkoop aan de Unie tijdens het onderzoektijdvak discrepanties vertonen, waren de herziene verkooplijsten niet gecontroleerd en konden zij niet worden gecontroleerd (zoals uiteengezet in de overwegingen 29 en 30), en konden zij derhalve niet worden gebruikt voor de vaststelling van een uitvoerprijs. Bovendien betrof het onderzoek naar corrosiebestendig staal uit Rusland en Turkije een heel andere reeks feiten. In die zaak voerde een Russische producent aan dat hij geen banden had met een van de twee handelaren via welke hij zijn producten aan de EU verkocht. Die specifieke handelaar werkte niet aan het onderzoek mee. De Commissie was het niet eens met de stelling van de Russische onderneming en was van oordeel dat de betrokken handelaar met de onderneming verbonden was. Aangezien de handelaar echter niet aan het onderzoek meewerkte, was er geen informatie beschikbaar over de wederverkoopprijzen van die handelaar. De Commissie besloot derhalve de informatie van de tweede medewerkende handelaar te gebruiken als beschikbare gegevens overeenkomstig artikel 18 van de basisverordening.

(42)

De opzet van de bedrijfsstructuur en de verkoopkanalen is in die zaak echter anders dan in de onderhavige zaak. Terwijl in de zaak betreffende corrosiebestendig staal uit Rusland en Turkije sprake was van twee verkoopkanalen, verliep in de onderhavige zaak alle verkoop via dezelfde verbonden entiteit, namelijk CITIC. De Commissie beschikte dus niet over alternatieve betrouwbare gegevens om een uitvoerprijs voor Dika te berekenen. De situatie in casu is heel anders dan die van het door Dika aangehaalde onderzoek, waar de uitvoer via de andere handelaar kruislings werd gecontroleerd en betrouwbaar werd geacht. In het onderhavige onderzoek was er geen uitvoerprijs die met de normale waarde kon worden vergeleken, ongeacht de wijze waarop de normale waarde voor Dika zou zijn berekend.

(43)

Artikel 18, lid 3, van de basisverordening bepaalt: “Wanneer de door een belanghebbende verstrekte inlichtingen niet in alle opzichten toereikend zijn, worden zij niet buiten beschouwing gelaten, mits de tekortkomingen niet van dien aard zijn dat zij het bereiken van redelijk betrouwbare conclusies onnodig bemoeilijken, de inlichtingen op passende wijze binnen de termijnen worden verstrekt en controleerbaar zijn en de betrokkene naar beste vermogen heeft gehandeld”. Zoals uiteengezet in de overwegingen 32 en 33, waren de tekortkomingen met betrekking tot de door Dika overgelegde verkooplijsten van dien aard dat het op basis daarvan niet mogelijk was tot een redelijk nauwkeurige vaststelling te komen. Zoals vermeld in overweging 30 waren de verkooplijsten bovendien niet verifieerbaar aangezien zelfs de laatste versie nog discrepanties vertoonde, onvolledig was en niet tijdig was ingediend. Aangezien er geen uitvoerprijs kon worden bepaald, zou het ook zinloos zijn om op welke basis dan ook een normale waarde voor Dika te berekenen. Dit is ook in overeenstemming met het arrest van het Gerecht in de zaak betreffende stalen wielen van oorsprong uit China, waarin het oordeelde dat “elke vaststelling van de normale waarde […] overbodig [zou] zijn geweest, aangezien bij gebreke van de mogelijkheid om de uitvoerprijs […] te bepalen, geen enkele dumpingmarge had kunnen worden vastgesteld” (8). De Commissie wees dit argument derhalve af.

(44)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerden de Marokkaanse overheid en Dika aan dat zowel de benadering van de Commissie als het in overweging 43 geciteerde arrest van het Gerecht in strijd zijn met de vereisten van de WTO-Antidumpingovereenkomst, op grond waarvan alle door een exporteur verstrekte gegevens moeten worden gebruikt voor zover deze aan de vereisten van artikel 18, lid 3, van de basisverordening voldeden. Daarnaast voerde Dika aan dat het aangehaalde arrest van het Gerecht gezien de omstandigheden van deze zaak niet van toepassing is. In tegenstelling tot de zaak waarop het arrest van het Gerecht betrekking had, werd aan Dika een individuele dumpingmarge toegekend en kon (volgens Dika) met zekerheid worden vastgesteld welke producten hij naar de Unie uitvoerde.

(45)

De Commissie was het hier niet mee eens. Zoals reeds uiteengezet in overweging 50 van de voorlopige verordening en overweging 43 hierboven, was de reden om geen normale waarde vast te stellen op basis van de gegevens van Dika simpelweg dat dit geen doel zou dienen omdat er geen uitvoerprijs was waarmee deze kon worden vergeleken. De vraag of de onderliggende feiten in voornoemd arrest van het Gerecht anders waren dan in de onderhavige zaak, doet niet af aan de conclusie dat de vaststelling van een normale waarde zonder een uitvoerprijs overbodig zou zijn. Dit is niet in strijd met de WTO-Antidumpingovereenkomst, aangezien die overeenkomst de onderzoekende autoriteiten niet verplicht berekeningen uit te voeren die niet voor de vaststelling van een dumpingmarge kunnen worden gebruikt. De Commissie wees dit argument derhalve af.

(46)

Dika voerde specifiek aan dat de omstandigheden van de zaak in het aangehaalde arrest van het Gerecht verschillen van deze zaak, aangezien aan Dika een individuele dumpingmarge was toegekend. Dit argument was echter gebaseerd op een misverstand. Aan Dika is op geen enkel moment in dit onderzoek een individuele dumpingmarge toegekend. Zoals wordt toegelicht in overweging 98, besloot de Commissie op het moment van de mededeling van de definitieve bevindingen een individueel recht voor Dika vast te stellen door de onderneming en haar desbetreffende recht in de daarmee samenhangende delen van deze verordening afzonderlijk te benoemen. Dit individuele recht werd vastgesteld op het niveau van het residuele recht, dat niet op de eigen gegevens van Dika gebaseerd was. Evenzo werden de in deze verordening vermelde dumping- en schademarges voor Dika vastgesteld op het niveau van de residuele dumping- en schademarges, en niet op basis van de eigen gegevens van Dika. Het argument van Dika werd derhalve afgewezen.

(47)

Dika voerde ook aan dat de Commissie, in plaats van het residuele recht op Dika toe te passen, de normale waarde had moeten berekenen op basis van de productiekosten van Dika en de specifieke samenstelling van het product, die vervolgens had moeten worden vergeleken met de gecontroleerde uitvoerprijs van Hands om de dumpingmarge van Dika te berekenen.

(48)

Deze methode kon niet worden aanvaard. Ten eerste omdat een vergelijking tussen de berekende normale waarde voor een onderneming en de uitvoerprijs van een andere onderneming niet tot een nauwkeurige dumpingmarge kon leiden. Dit zou betekenen dat een waarde op basis van de gegevens van de ene onderneming wordt vergeleken met de uitvoerprijs van een andere onderneming. Ten tweede zou het, zelfs indien de Commissie deze methode zou toepassen, niet mogelijk zijn geweest deze methode op productsoortniveau uit te voeren. Hoewel de door Dika verkochte productsoorten grotendeels overlappen met de door Hands verkochte productsoorten, kwamen zij niet volledig overeen. Sommige door Hands verkochte productsoorten werden niet door Dika verkocht, en omgekeerd. Een dergelijke methode zou dus niet leiden tot een nauwkeurige dumpingmarge die in overeenstemming is met de realiteit van de uitvoertransacties van Dika (9). Bovendien zou een dergelijke benadering in strijd zijn met het vereiste van artikel 2, lid 11, van de basisverordening, waarin uitdrukkelijk is bepaald dat bij de berekening van de dumpingmarge en ongeacht de gekozen methode voor de vergelijking van de normale waarde en de uitvoerprijs, rekening moet worden gehouden met “de prijzen van alle uitvoertransacties” (10). Ten slotte zou deze methode inhouden dat de vertrouwelijke gegevens van Hands aan Dika worden meegedeeld, zowel wat verkochte productsoorten als uitvoerprijs betreft. Dit is niet aanvaardbaar, aangezien Hands de enige andere bekende producent van aluminium wielen in Marokko is en rechtstreeks concurreert met Dika. De Commissie wees dit argument derhalve af.

(49)

Zoals uiteengezet in de overwegingen 52 tot en met 65 van de voorlopige verordening heeft de Commissie de normale waarde berekend overeenkomstig artikel 2, leden 3 en 6, van de basisverordening, omdat Hands het soortgelijke product niet op de binnenlandse markt verkocht. Na de mededeling van de voorlopige bevindingen voerde EUWA aan dat er wel degelijk sprake is geweest van binnenlandse verkoop en gaf zij te kennen dat zij dit tijdens een hoorzitting zou bewijzen. De vervolgens door EUWA verstrekte informatie vormde echter geen bewijs voor haar stelling dat de verkoop van de Marokkaanse ondernemingen in Marokko als binnenlandse verkoop kon worden beschouwd. Gezien de gevoeligheid van de betrokken bedrijfsgegevens beschikte EUWA niet over de relevante informatie betreffende het tijdstip, de hoeveelheden of de prijzen van de verkoop van de Marokkaanse ondernemingen, noch over de exacte locatie van de afnemers aan wie het soortgelijke product zou zijn verkocht.

(50)

Bovendien heeft noch de Commissie noch enige belanghebbende ontkend dat Hands aluminium wielen in Marokko heeft verkocht. De reden dat deze verkoop niet als binnenlandse verkoop werd beschouwd, was dat zowel Hands als de afnemers in economische zones gevestigd zijn, zoals in overweging 60 van de voorlopige verordening is geconcludeerd. Bovendien betreft het daarbij geen verkoop in het kader van normale handelstransacties en kon die verkoop hoe dan ook niet worden gebruikt voor de vaststelling van de normale waarde. Hands aanvaardde dan weer dat er geen binnenlandse verkoop had plaatsgevonden en dat de normale waarde door berekening moest worden vastgesteld. De Commissie wees dit argument derhalve af.

(51)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde de Marokkaanse overheid aan dat de Commissie ten onrechte heeft geoordeeld dat de verkoop in economische zones geen binnenlandse verkoop was. Ter ondersteuning van dit argument verklaarde de Marokkaanse overheid dat, aangezien aluminium wielen aan ondernemingen in de economische zones werd verkocht om te worden gebruikt voor de productie van nieuwe voertuigen in de EU of in Marokko en zij dus zowel in de EU als in Marokko zouden worden verbruikt, deze verkoop in economische zones in Marokko als binnenlandse verkoop moet worden beschouwd. Dit zou in overeenstemming zijn met de benadering van het Amerikaanse Ministerie van Handel, dat de verkoop in economische zones voor gebruik in een product dat uiteindelijk buiten de Verenigde Staten wordt uitgevoerd, beschouwt als op de binnenlandse markt verbruikt.

(52)

Zoals in de overwegingen 53 en 54 van de voorlopige verordening reeds is uiteengezet, is dit echter niet de benadering die de Commissie in de huidige of eerdere onderzoeken heeft gevolgd. Of de Verenigde Staten bij hun vaststellingen een andere benadering hanteren, is voor de onderhavige zaak irrelevant. De verkoop tussen economische zones wordt voor de berekening van dumping door de Commissie niet als binnenlandse verkoop beschouwd, omdat ten tijde van de verkoop niet bekend is of het product op de binnenlandse markt in het vrije verkeer zou worden gebracht of voor uitvoer bestemd is (zie de overwegingen 53 en 54 van de voorlopige verordening). De Commissie wees dit argument derhalve af.

(53)

De Marokkaanse overheid voerde ook aan dat de aanpak van de Commissie in strijd was met haar behandeling van verkopen in exclusieve economische zones van de EU waarvoor antidumpingrechten kunnen worden geheven (11), en met haar praktijk om goederen die in het kader van de regelingen actieve en passieve veredeling in economische zones worden ingevoerd op te nemen in de invoerstatistieken die bij de schadeanalyse in antidumpingonderzoeken worden gebruikt.

(54)

In de eerste plaats is de verwijzing naar exclusieve economische zones voor de onderhavige zaak irrelevant. Exclusieve economische zones zijn zones die door een lidstaat als zodanig worden aangegeven op grond van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee. De in het onderhavige geval bedoelde economische zones zijn geen exclusieve economische zones en vallen niet onder de door de Marokkaanse overheid genoemde regels (12).

(55)

Ten tweede worden goederen die in het kader van de regelingen actieve en passieve veredeling worden ingevoerd in economische zones in de EU in de schadeanalyse opgenomen omdat de ingevoerde goederen “niet alleen worden doorgevoerd door de Unie, maar aldaar ook veredelingshandelingen met toegevoegde waarde, zoals assemblage en transformatie, ondergaan. Bijgevolg concurreert deze invoer duidelijk met de door de bedrijfstak van de Unie vervaardigde producten” (13). De verkoop aan of tussen economische zones kon echter niet als binnenlandse verkoop worden beschouwd, aangezien niet bekend was of het product op de binnenlandse markt in het vrije verkeer zou worden gebracht of voor uitvoer bestemd was. De Commissie wees deze argumenten dan ook af.

(56)

Na de mededeling van de voorlopige bevindingen betwistten zowel Dika als Hands het gebruik van de Braziliaanse VAA-kosten en winst voor de berekening van de normale waarde. Volgens Hands mochten de gegevens van Braziliaanse ondernemingen niet worden gebruikt om de VAA-kosten en de winst te bepalen met het oog op de berekening van de normale waarde. De onderneming verklaarde dat de Commissie geen bewijsmateriaal heeft verstrekt waaruit blijkt dat gegevens uit Brazilië geschikt zijn voor de berekening van de normale waarde. In plaats daarvan stelde Hands voor de VAA-kosten en de winst van de Koreaanse producenten van aluminium wielen te gebruiken, die aanzienlijk lager zouden zijn. Volgens Hands zouden die gegevens passender zijn, aangezien Hands uiteindelijk in handen is van een Koreaanse producent van aluminium wielen, en zouden de resulterende VAA-kosten en winst in overeenstemming zijn met die van een van de twee Braziliaanse ondernemingen die de Commissie heeft gebruikt.

(57)

Dika voerde aan dat de gegevens van een van de Braziliaanse ondernemingen buiten beschouwing moesten worden gelaten, omdat de Commissie gebruik heeft gemaakt van de geconsolideerde rekeningen die de resultaten van dochterondernemingen in andere landen en met betrekking tot andere producten dan aluminium wielen omvatten. Hands en Dika voerden beide aan dat de VAA-kosten voor een van de Braziliaanse ondernemingen verkeerd waren berekend.

(58)

Gezien de aangevoerde argumenten betreffende het gebruik van Braziliaanse gegevens voor de berekening van de normale waarde, heeft de Commissie de methode die zij in het voorlopige stadium had toegepast, opnieuw beoordeeld. De Commissie was het niet eens met het standpunt van Hands dat de Republiek Korea een geschikter alternatief voor Marokko zou zijn dan Brazilië. De aan artikel 2, lid 6, punt c), van de basisverordening ten grondslag liggende logica is dat een redelijke methode wordt gebruikt om een vervangende waarde te vinden voor de VAA-kosten en de winst van de onderzochte producent-exporteur. Uit de aanhef van artikel 2, lid 6, van de basisverordening en uit de punten a) en b) van die bepaling blijkt een duidelijke voorkeur voor gegevens die verband houden met de productie en de verkoop op de binnenlandse markt van oorsprong. Volgens artikel 2, lid 6, punt c), zou een redelijk alternatief voor de binnenlandse markt dus idealiter dicht moeten aansluiten bij de binnenlandse markt, bijvoorbeeld in termen van economische ontwikkeling, aangezien dat gevolgen heeft voor het kosten- en winstniveau van de ondernemingen. Hoewel Brazilië vanuit economisch oogpunt iets ontwikkelder werd geacht dan Marokko, kon Korea als hoogontwikkelde economie niet worden beschouwd als een redelijk alternatief voor Marokko (14).

(59)

De Commissie was evenwel van oordeel dat het redelijker was om in plaats van de gegevens van de Braziliaanse producenten van aluminium wielen, de gegevens van de medewerkende producent Hands te gebruiken. De VAA-kosten van Hands konden niet worden gebruikt voor de berekening van de normale waarde overeenkomstig de aanhef van artikel 2, lid 6, van de basisverordening, aangezien Hands niet in het kader van normale handelstransacties op de binnenlandse markt verkocht. De Commissie was echter van oordeel dat de VAA-kosten voor de gehele verkoop van Hands een redelijk alternatief zou vormen als vervangende waarde voor de VAA-kosten in verband met de binnenlandse verkoop van Hands. Daarnaast heeft het onderzoek geen verschillen aan het licht gebracht tussen de VAA-kosten voor de binnenlandse verkoop en de VAA-kosten voor de uitvoer, aangezien alle relevante kosten werden toegerekend op basis van de omzet. Bovendien was de verkoop van Hands in Marokko zo gering dat er geen zinvolle vergelijking kon worden gemaakt. De gegevens van Hands werden gecontroleerd en het bleek dat deze betrekking hadden op de verkoop door een in Marokko gevestigde onderneming, die alleen aluminium wielen produceert en verkoopt. Bovendien hadden deze gegevens uitsluitend betrekking op het onderzoektijdvak. De Commissie acht het gebruik van Braziliaanse gegevens minder redelijk, omdat de beschikbare informatie dateert van 2019 en betrekking had op meerdere producten en productielocaties in verschillende landen. De aldus op basis van de eigen gegevens van Hands vastgestelde VAA-kosten, gecorrigeerd voor posten die niet rechtstreeks verband houden met de productie van het betrokken product en posten die niet zijn gerealiseerd, bedroegen [12 %-16 %].

(60)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde Hands zijn argument dat Korea de meest geschikte keuze zou zijn om de hoogte van de VAA-kosten en de winst voor de berekening van de normale waarde van Hands te bepalen, aangezien die gegevens betrekking hadden op de Koreaanse moedermaatschappij van Hands. Het feit dat Korea niet over een vergelijkbaar niveau van economische ontwikkeling als Marokko beschikte, was volgens Hands irrelevant, aangezien de economische ontwikkeling van een ander land alleen relevant is bij de toepassing van artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening in geval van verstoringen van betekenis, wat niet het geval is voor Marokko.

(61)

De Commissie was het hier niet mee eens. Hoewel de term “vergelijkbaar niveau van economische ontwikkeling” in artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening wordt gebruikt, betekent dit niet dat het niveau van economische ontwikkeling geen relevante factor kan zijn om te bepalen of een ander land dan Marokko redelijk zou zijn om een passend niveau voor de VAA-kosten vast te stellen overeenkomstig artikel 2, lid 6, punt c), van de basisverordening. De Commissie was van oordeel dat het minder redelijk zou zijn om gegevens van producenten van aluminium wielen in een sterk ontwikkelde economie te gebruiken dan gegevens uit een land dat qua economische ontwikkeling meer vergelijkbaar zou zijn, zoals uiteengezet in overweging 58.

(62)

Hands voerde ook aan dat de Commissie geen van zijn argumenten over de Braziliaanse gegevens, zoals gebruikt in de voorlopige verordening, heeft behandeld. Door gebruik te maken van de eigen gegevens van Hands in plaats van Braziliaanse gegevens, werden deze beweringen echter zonder voorwerp. Hands voerde aan dat de enige reden om van de Braziliaanse gegevens naar de eigen gegevens van Hands over te stappen, was dat dit voor de Commissie gemakkelijker zou zijn. Maar zoals de Commissie in overweging 59 heeft uiteengezet, heeft zij vastgesteld dat de eigen gegevens van Hands redelijker waren dan Braziliaanse gegevens, niet gemakkelijker. De Commissie wees deze argumenten derhalve af.

(63)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen gaven de Marokkaanse overheid, Dika en Hands aan het niet eens te zijn met het gebruik van de VAA-gegevens van Hands voor de berekening van de normale waarde.

(64)

In hun opmerkingen over de mededeling van de definitieve bevindingen voerden de Marokkaanse overheid en Dika aan dat het gebruik van de VAA-gegevens van Hands niet in overeenstemming was met artikel 2.2.2 van de WTO-Antidumpingovereenkomst. De twee partijen merkten op dat “elke andere redelijke methode” in artikel 2.2.2, punt iii), van de WTO-Antidumpingovereenkomst een onderzoek inhoudt naar de vraag of het bedrag van de winst de winstmarge benadert die zou zijn behaald indien het betrokken product in het kader van normale handelstransacties in het land van uitvoer was verkocht. De partijen merkten ook op dat de door de Commissie gebruikte VAA-kosten uitsluitend betrekking hadden op de VAA-kosten voor de uitvoer, die volgens Dika per definitie niet geschikt zijn om de winstmarge te benaderen die zou zijn behaald indien het betrokken product in het kader van normale handelstransacties in Marokko was verkocht. Ten slotte voerde Dika aan dat de stelling dat de VAA-kosten voor uitvoer van Hands een redelijke basis voor zijn binnenlandse verkoop was niet feitelijk kon worden gecontroleerd, aangezien Hands geen binnenlandse verkoop had.

(65)

In zijn opmerkingen over de mededeling van de definitieve bevindingen voerde Hands in wezen aan dat het gebruik van zijn eigen VAA-kosten in strijd was met de letter en de grondgedachte van artikel 2, lid 6, van de basisverordening, aangezien Hands geen binnenlandse verkoop in het kader van normale handelstransacties had. Volgens Hands heeft de Commissie gebruikgemaakt van de toepassing van artikel 2, lid 6, punt c), van de basisverordening om het feit te ontwijken dat zij geen beroep kon doen op de algemene regel van artikel 2, lid 6, van de basisverordening, die vereist dat de verkoop in het kader van normale handelstransacties plaatsvindt.

(66)

De Commissie merkte op dat de algemene functie van artikel 2, lid 6, van de basisverordening (en artikel 2.2.2 van de WTO-Antidumpingovereenkomst) erin bestaat de winstmarge en de VAA-kosten voor het soortgelijke product in het kader van normale handelstransacties op de binnenlandse markt van het land van uitvoer te benaderen. “Elke andere redelijke methode” in artikel 2.2.2, punt iii), van de WTO-Antidumpingovereenkomst omvat een onderzoek naar de vraag of de vaststelling van het bedrag voor winst en VAA het resultaat is van een met redenen omklede beoordeling van het beschikbare bewijsmateriaal. In dit verband heeft de Commissie, in tegenstelling tot wat Dika en Hands beweren, ook opgemerkt dat zij bij het onderzoek van al het beschikbare bewijsmateriaal geen gebruik heeft gemaakt van VAA-kosten voor uitvoer of van VAA-kosten voor binnenlandse verkopen die niet in het kader van normale handelstransacties plaatsvonden; in plaats daarvan heeft de Commissie als redelijke maatstaf de VAA-kosten voor alle verkopen van Hands gebruikt.

(67)

De Commissie achtte het redelijk in de zin van artikel 2, lid 6, punt c), van de basisverordening (en artikel 2.2.2, punt iii), van de WTO-Antidumpingovereenkomst) om de VAA-kosten voor alle verkopen van Hands te gebruiken als maatstaf voor wat de VAA voor het soortgelijke product in het kader van normale handelstransacties op de binnenlandse markt van het land van uitvoer zou zijn geweest, en wel om verschillende redenen.

(68)

In de eerste plaats heeft Hands zelf niet betwist dat de VAA-kosten voor al zijn transacties vergelijkbaar zouden zijn met die van zijn binnenlandse verkopen, mocht er sprake zijn geweest van dergelijke verkopen. Integendeel, door de toerekening van de totale VAA-kosten aan de omzet, zoals uiteengezet in punt 45 van de mededeling van de definitieve bevindingen, erkende Hands dat deze kosten identiek zijn ongeacht de verschillende geografische markten waarop de verkopen plaatsvinden.

(69)

Ten tweede bevestigden de wijze waarop Hands daadwerkelijk was opgezet en de wijze waarop het bedrijf de verkoop op een aanbestedingsgerichte markt behandelde, ook dat de gerapporteerde toewijzing van VAA-kosten (op basis van de omzet ongeacht de geografische bestemming van het product) de realiteit weerspiegelde. Tijdens het onderzoektijdvak kon geen onderscheid tussen markten worden gemaakt met betrekking tot het verkoopproces en de daaraan verbonden kosten, terwijl delen van dit proces door de moedermaatschappij van Hands in Korea werden verricht.

(70)

Ten derde werden de aanbestedingsprocedures voor aluminium wielen, ook die waaraan Hands deelnam, niet verdeeld per markt, maar per klant (zo werden aanbestedingen voor aluminium wielen die werden verkocht aan autoproducent X, ongeacht of deze uiteindelijk in de Unie of in Marokko werden geleverd, behandeld door het hoofdkantoor van autoproducent X). De Commissie concludeerde derhalve dat het vanuit het oogpunt van de VAA-kosten van Hands niet van belang was of het voorwerp van een transactie bestemd was om in Marokko of bijvoorbeeld in Frankrijk te worden verbruikt. Bijgevolg waren de VAA-kosten van Hands die op al zijn transacties betrekking hadden een redelijke maatstaf voor wat de VAA-kosten in het kader van normale handelstransacties in Marokko zouden zijn geweest.

(71)

Na de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen voerde Hands aan dat niet alle VAA-kosten aan de omzet waren toegerekend, aangezien bijvoorbeeld vervoersgerelateerde kosten gebaseerd waren op de werkelijke kosten per markt. Bovendien, en om dezelfde reden, zou een verwijzing naar de aanbestedings- en inschrijvingsprocedures ongegrond zijn, aangezien daarbij geen rekening werd gehouden met de verschillende leverings- en vervoersvoorwaarden, die per markt kunnen verschillen. Ten slotte voerde Hands aan dat de verkoopactiviteit per markt kan verschillen. Bijgevolg voerde Hands aan dat de Commissie de basisverordening heeft geschonden door de eigen gegevens van Hands te kiezen als redelijk voor de berekening van de normale waarde van Hands.

(72)

Wat in het argument niet werd vermeld, is dat de VAA-kosten van Hands voor al zijn transacties werden gecorrigeerd om te benaderen wat zijn VAA-kosten voor het soortgelijke product zouden zijn geweest in het kader van normale handelstransacties op de binnenlandse markt van het land van uitvoer. Zoals uiteengezet in de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen en zoals Hands in zijn latere opmerkingen met instemming vermeldde, werden de vervoersgerelateerde kosten in mindering gebracht op zowel de nettoverkoop als de totale VAA-kosten en derhalve niet bij de berekeningen van de VAA-kosten in aanmerking genomen. De vervoersgerelateerde kosten waren de enige kostenpost die Hands in zijn VAA als specifiek voor geografische markten heeft aangemerkt. Voor andere verkoopgerelateerde kosten kon geen noemenswaardig verschil tussen de markten worden vastgesteld. Het feit dat sommige andere verkoopgerelateerde kosten niet rechtstreeks verband hielden met de aanbestedingsprocedures, zoals Hands stelt, betekent niet dat deze kosten niet werden beïnvloed door de organisatie van de aanbestedingsprocedures en klantrelaties. Zoals uiteengezet in de bovenstaande overwegingen heeft de Commissie van sommige kosten, zoals vervoersgerelateerde kosten, vastgesteld dat ze marktgerelateerd waren en heeft zij die kosten buiten beschouwing gelaten. Andere kosten waren niet marktgerelateerd vanwege de door aanbestedingen gestuurde markt of omdat zij verband hielden met (salaris-, financiële of andere) activiteiten die, naar hun aard en door de opzet van de onderneming, niet tussen geografische markten waren gedifferentieerd. Bovendien heeft de onderneming zelf alle niet met vervoer verband houdende kosten aan de omzet toegerekend zonder onderscheid te maken tussen geografische markten.

(73)

In zijn opmerkingen over de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen heeft Hands, afgezien van de argumenten met betrekking tot de opvatting van de Commissie over de wijze waarop zijn VAA-kosten werden gerapporteerd en die hierboven zijn behandeld, zijn argument van schending van de basisverordening niet verder onderbouwd. Hands heeft met name geen opmerkingen ingediend over de in overweging 74 gegeven uitleg van de Commissie met betrekking tot dit deel van de opmerkingen van Hands over de mededeling van de definitieve bevindingen. Hands legde ook niet uit waarom het door de Commissie gehanteerde cijfer van de VAA-kosten, waarin de vervoerskosten niet waren meegerekend, een onredelijke indicatie was voor wat zijn VAA-kosten zouden zijn geweest voor het soortgelijke product in het kader van normale handelstransacties op de binnenlandse markt van het land van uitvoer. Ten slotte sprak Hands zich in zijn opmerkingen over de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen weliswaar uit tegen de benadering van de Commissie, maar droeg het bedrijf geen redelijker alternatief aan. Met name heeft noch Hands noch enige andere belanghebbende opmerkingen gemaakt over de uitleg van de Commissie in overweging 75 over de reden waarom de tijdens het onderzoek onderzochte alternatieven niet redelijker waren dan de eigen gegevens van Hands. De Commissie wees deze argumenten dan ook af.

(74)

Geen van de belanghebbenden heeft overtuigend bewijsmateriaal verstrekt waaruit blijkt waarom de VAA voor alle verkopen geen redelijke maatstaf was. Wat het gebrek aan vergelijkbare verkopen in het kader van normale handelstransacties op de binnenlandse markt betreft, merkte de Commissie op dat artikel 2, lid 6, punt c), van de basisverordening (en artikel 2.2.2, punt iii), van de WTO-Antidumpingovereenkomst) juist tot doel heeft om te benaderen wat dergelijke VAA-kosten zouden zijn geweest, precies omdat er geen sprake is van een dergelijke verkoop. Gezien de bijzondere situatie ten aanzien van de wijze waarop Hands zijn aluminium wielen verkocht en zijn VAA-kosten toewees, alsmede de wijze waarop de markt waarop het bedrijf opereerde, functioneert, heeft de Commissie de juiste maatstaf gebruikt.

(75)

Geen enkele belanghebbende heeft een ander redelijker alternatief aangedragen. De alternatieven, IOCHPE MAXION SA in Brazilië of Hands Corporation in Korea, waren immers geen betere maatstaven voor wat de VAA-kosten voor het soortgelijke product zou zijn geweest in het kader van normale handelstransacties op de binnenlandse markt van het land van uitvoer. Anders dan in het geval van de VAA van Hands zouden de uit Brazilië overgenomen VAA-kosten ver afliggen van het soortgelijke product (omdat zij meestal betrekking hebben op de verkoop van andere producten dan aluminium wielen). Dit is met name van belang wanneer het gaat om een product dat op zeer specifieke wijze wordt verkocht, wat hier in een zodanige mate het geval is dat dergelijke alternatieven moeten worden uitgesloten. Wat het alternatief op basis van Koreaanse gegevens betreft, heeft de Commissie reeds uitgelegd dat dergelijke gegevens wellicht geen redelijk alternatief zijn gezien de verschillen tussen Marokko en Korea op het gebied van economische ontwikkeling, die van invloed kunnen zijn op het kosten- en winstniveau van de ondernemingen.

(76)

Ten slotte is de verwijzing door Dika naar de bij de vaststelling van de berekende normale waarde gebruikte winstmarge irrelevant gebleken. De winstmarge was niet gebaseerd op de verkoop van Hands, maar op de nagestreefde winst die voor de bedrijfstak van de Unie was vastgesteld en die, overeenkomstig artikel 2, lid 6, punt c), van de basisverordening, was beperkt tot de winst die andere exporteurs of producenten normaal gesproken maken op de verkoop van producten van dezelfde algemene categorie op de binnenlandse markt van het land van oorsprong.

(77)

Hands kwam ook met verschillende argumenten in verband met fouten bij de berekening van de VAA-kosten van Hands. De Commissie heeft één argument aanvaard, dat betrekking had op de aftrek van verkoopcommissies van de VAA-kosten, en heeft de overige argumenten verworpen. De dumpingmarge werd dienovereenkomstig herberekend. De redenen voor het verwerpen van sommige argumenten werden in de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen aan Hands meegedeeld. In de opmerkingen van Hands na de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen werd geen nieuwe informatie over deze argumenten verstrekt.

(78)

Na de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen verwees Hands ook naar zijn eerdere opmerkingen over de mededeling van de definitieve bevindingen, waarin het bedrijf stelde dat de Commissie geen formule had mogen gebruiken om de verhouding tussen de VAA en de omzet om te rekenen tot een verhouding tussen de VAA en de kostprijs van de verkochte goederen, maar de VAA-kosten in plaats daarvan rechtstreeks had moeten berekenen op basis van de werkelijke gecontroleerde kosten van de door Hands verkochte goederen. Dit was echter gebaseerd op een misverstand, aangezien de Commissie de VAA-kosten niet heeft berekend op basis van de kosten van de verkochte goederen, maar van de productiekosten. Hands heeft evenmin uitgelegd waarom het gebruik van de productiekosten, in tegenstelling tot het gebruik van de kosten van de verkochte goederen, niet passend zou zijn. De Commissie wees dit argument derhalve af. De desbetreffende berekeningen werden getoond in de mededeling van de definitieve bevindingen en verduidelijkt in de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen. In de eerste plaats heeft de Commissie op basis van de werkelijke kosten van Hands het totale bedrag van de VAA-kosten bepaald, dat vervolgens werd uitgedrukt als percentage van de totale verkoopwaarde. Het percentage voor VAA werd vervolgens, samen met het winstpercentage, bij de productiekosten opgeteld om de normale waarde te berekenen.

(79)

Na de mededeling van de voorlopige bevindingen betwistte EUWA de voor de berekening van de normale waarde gebruikte methode omdat het daaruit voortvloeiende antidumpingrecht de als gevolg van de dumping door de bedrijfstak van de Unie geleden schade niet zou verhelpen. Volgens EUWA moest bij de dumpingberekeningen in plaats daarvan de in overweging 160 van de voorlopige verordening vastgestelde nagestreefde winst van de producenten in de Unie worden toegepast, aangezien dit tot een redelijker normale waarde zou leiden.

(80)

De Commissie was het niet eens met het standpunt van EUWA dat het resultaat van de berekeningen de noodzaak rechtvaardigde om voor de berekening van de normale waarde een hogere winst toe te passen. De Commissie heeft echter besloten om in haar berekeningen geen gebruik meer te maken van de Braziliaanse gegevens, zoals uiteengezet in de overwegingen 44 en 45, maar om voor de berekening van de VAA-kosten in Marokko in plaats daarvan terug te vallen op de eigen gecontroleerde gegevens van Hands. Een redelijke winst voor Hands kon daarentegen niet op basis van de gecontroleerde gegevens worden vastgesteld, aangezien de verkoop van de onderneming tijdens het onderzoektijdvak niet winstgevend was. In plaats daarvan heeft de Commissie om de hieronder uiteengezette redenen besloten om als redelijk alternatief gebruik te maken van de basiswinst die voor de bedrijfstak van de Unie onder normale mededingingsvoorwaarden is vastgesteld.

(81)

Zowel de producenten van aluminium wielen in de Unie als die in Marokko verkopen aan dezelfde afnemers op een homogene markt, waar zij inschrijven op dezelfde aanbestedingen, en beschikken over fabrieken met een vergelijkbare opzet en met name vergelijkbare kosten. Derhalve mag worden verwacht dat zij in vergelijkbare omstandigheden vergelijkbare winsten behalen. Voor de berekening van de normale waarde overeenkomstig artikel 2, lid 6, punt c), heeft de Commissie derhalve de in overweging 158 van de voorlopige verordening vastgestelde basiswinst van 7,9 % toegepast, waarop zij een winstplafond toepaste zoals op grond van artikel 2, lid 6, punt c), van de basisverordening vereist is.

(82)

In dit verband voerde EUWA aan dat de Commissie op grond van artikel 2, lid 6, punt c), van de basisverordening over de discretionaire bevoegdheid beschikt om het plafond niet toe te passen gezien de specifieke omstandigheden van de zaak. Volgens EUWA is de Commissie voor de toepassing van het plafond niet uitgegaan van een product van dezelfde algemene categorie als aluminium wielen. De door de Commissie gebruikte productcategorie is bestemd voor verdere verwerking door downstreamsectoren, hetgeen blijkt uit het feit dat aluminium wielen en de door de Commissie gebruikte producten in de statistische nomenclatuur onder verschillende hoofdstukken zijn ingedeeld. Volgens EUWA kunnen zij derhalve niet worden geacht tot dezelfde algemene categorie van producten te behoren. EUWA voerde zelfs aan dat er in Marokko helemaal geen producten in dezelfde algemene categorie als aluminium wielen worden verkocht.

(83)

Vervolgens stelde EUWA dat de Commissie niet verplicht is het plafond toe te passen in een situatie waarin op de binnenlandse markt van het land van oorsprong geen producten van dezelfde algemene categorie worden verkocht. Bovendien is de toepassing van het plafond volgens EUWA alleen bedoeld om te voorkomen dat bij de berekeningen van de normale waarde te hoge winstniveaus worden toegepast. EUWA verklaarde dat volgens haar een winstniveau van 8,3 % (de geen schade veroorzakende nagestreefde winst die in de voorlopige verordening is vastgesteld) niet te hoog zou zijn, terwijl een winstplafond van 4,16 %, zoals door de Commissie wordt toegepast, onvoldoende was.

(84)

De Commissie verwierp dit argument aangezien de toepassing van het plafond wordt voorgeschreven door de basisverordening en ook door verschillende panelverslagen van het WTO-orgaan voor geschillenbeslechting (15) wordt ondersteund. Anders dan EUWA aanvoert, beschikt de Commissie dus niet over een discretionaire bevoegdheid om het plafond niet toe te passen.

(85)

Bij de nakoming van haar verplichting om een winstplafond toe te passen beschikt de Commissie echter over een ruime beoordelingsmarge bij de vaststelling van dat plafond. EUWA heeft opmerkingen gemaakt over de geschiktheid van de algemene categorie die de Commissie in de voorlopige verordening hanteert, maar heeft geen alternatief, laat staan een passender alternatief, voorgesteld. Het loutere feit dat het winstplafond volgens de bedrijfstak van de Unie niet hoog genoeg is, betekent nog niet dat het plafond zelf niet redelijk, passend of correct is. Bij gebrek aan passendere alternatieve voorstellen van de partijen heeft de Commissie derhalve het in overweging 64 van de voorlopige verordening vastgestelde winstplafond van 4,16 % gehandhaafd.

(86)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde EUWA haar argument dat bij de berekening van de normale waarde een te laag winstniveau (het winstplafond) werd gebruikt. Maar omdat EUWA geen nieuwe informatie verstrekte en ook geen alternatieve methode voor de vaststelling van het winstplafond voorstelde, wees de Commissie dit argument af.

(87)

De details van de berekening van de uitvoerprijs zijn uiteengezet in de overwegingen 66 tot en met 68 van de voorlopige verordening. Aangezien er geen opmerkingen over deze methode zijn ontvangen, heeft de Commissie haar voorlopige conclusies bevestigd.

(88)

Na de mededeling van de voorlopige bevindingen heeft geen enkele belanghebbende opmerkingen gemaakt over de methode die is gebruikt om de uitvoerprijs te vergelijken met de door berekening vastgestelde normale waarde. Derhalve heeft de Commissie de overwegingen 69 en 70 van de voorlopige verordening bevestigd.

(89)

De Commissie heeft de dumpingmarges herzien naar aanleiding van de in de overwegingen 57 tot en met 59 en overweging 77 beschreven argumenten van belanghebbenden. Naast deze argumenten betwistten zowel Dika als EUWA de methode die de Commissie had gebruikt om het residuele recht vast te stellen.

(90)

Na de mededeling van de voorlopige bevindingen voerde Dika aan dat het residuele recht te hoog was vastgesteld. Door de hoogste dumpingmarges als beschikbare gegevens te gebruiken, heeft de Commissie Dika voor zijn niet-medewerking gestraft. Volgens Dika is dit verboden krachtens artikel 18 van de basisverordening en de overeenkomstige WTO-bepalingen.

(91)

Het panel in een ander WTO-geschil (Canada — Gelaste buizen) verklaarde echter: “Er bestaat een dunne scheidingslijn tussen, enerzijds, het stimuleren van medewerking en het voorkomen van ontwijking en, anderzijds, het bestraffen van niet-medewerkende exporteurs” (16). In dit verband kan niet “verder worden gegaan dan wat geschikt en noodzakelijk was om de doelstellingen, te weten het bevorderen van medewerking en het voorkomen van ontwijking, te bereiken” (17). Volgens de Commissie is dat precies het doel van de in de voorlopige verordening gebruikte methode. In overweging 73 van die verordening is toegelicht dat de Commissie de hoogste dumpingmarge heeft toegepast die is vastgesteld voor productsoorten die in representatieve hoeveelheden door Hands zijn verkocht en die ongeveer 50 % van de alle uitvoer van Hands naar de Unie uitmaken.

(92)

Door productsoorten te selecteren die 50 % van de uitvoer van Hands naar de Unie uitmaken, heeft de Commissie een redelijke methode toegepast die is gebaseerd op een beoordeling van alle beschikbare informatie. Dit strookt ook met eerdere onderzoeken en met het arrest van het Gerecht in de zaak betreffende stalen wielen van oorsprong uit China waarin het oordeelde: “hoewel verzoeksters de residuele dumpingmarge als “bestraffend” omschrijven, staat het vast dat deze marge niet willekeurig of bij wijze van bestraffing door de Commissie is vastgesteld, maar nadat zij had vastgesteld dat de steekproeven tekortschoten en artikel 18 van de basisverordening naar behoren op verzoeksters had toegepast. Deze residuele marge is vastgesteld op basis van een niet-onaanzienlijk deel van de uitvoer van de enige producent-exporteur, zodat het gebruik van een dergelijke kwalificatie met betrekking tot deze marge, hoe hoog die ook is, niet gerechtvaardigd is” (18). Een representativiteit van 50 % van de uitgevoerde hoeveelheden, zoals beschreven in overweging 57, is vergelijkbaar met of hoger dan die welke in andere antidumpingonderzoeken is gebruikt (19).

(93)

De Commissie had het residuele recht aan de hand van een vaste methode met gecontroleerde gegevens berekend overeenkomstig eerdere onderzoeken zoals uiteengezet in overweging 58. Bovendien waren de voor de vaststelling van het residuele recht gebruikte gegevens representatief in het licht van de informatie over de productsoorten die door de Marokkaanse ondernemingen werden uitgevoerd. Het feit dat het resultaat lager is dan wat EUWA had gewild, of dan het op de invoer uit China ingestelde recht, doet geen afbreuk aan die methode.

(94)

De Commissie verwierp derhalve zowel het argument van Dika dat het residuele recht bestraffend en te hoog was, als het argument van EUWA dat het residuele recht te laag was en niet-medewerking zou belonen.

(95)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde Dika zijn argument dat de methode om het residuele recht vast te stellen een bestraffend karakter had en dat de Commissie niet heeft uitgelegd hoe zij tot de conclusie was gekomen dat de gebruikte methode passend was of gebruikmaakte van de meest geschikte informatie om het recht voor Dika vast te stellen. Daarnaast voerde Dika aan dat deze methode verboden is door een WTO-panel in de zaak China — GOES, waarin werd gesteld dat “het gebruik van de beschikbare gegevens niet bedoeld is om tot buitensporige dumpingmarges te leiden met als doel belanghebbenden tot medewerking aan te sporen”. De Marokkaanse overheid voerde soortgelijke argumenten aan.

(96)

Het residuele recht dat in deze zaak is vastgesteld, heeft echter niet geleid tot “buitensporige dumpingmarges”. De voor de vaststelling van het residuele recht gebruikte methode werd redelijk geacht, aangezien deze gebaseerd was op de dumpingmarges voor productsoorten die 50 % van de uitvoer van Hands uitmaakten en derhalve zeer representatief waren. Bovendien maakten deze productsoorten bijna 25 % van de uitvoer van Dika uit. De Commissie wees dit argument derhalve af.

(97)

Dika voerde ook aan dat voor de onderneming individuele dumping- en schademarges moeten worden berekend, aangezien uit artikel 9, lid 5, van de basisverordening en artikel 6.10 van de WTO-Antidumpingovereenkomst volgt dat dergelijke individuele marges voor elke leverancier moeten worden berekend, ongeacht de mate van medewerking.

(98)

Hoewel de berekening van individuele marges op basis van de eigen gegevens van de onderneming niet mogelijk was, zoals uiteengezet in de overwegingen 26 tot en met 48, is Dika een bij de Commissie bekende Marokkaanse producent die zal worden onderworpen aan een voor de onderneming specifiek antidumpingrecht op het niveau van het residuele recht. De Commissie aanvaardde derhalve het argument voor zover zij besloot een individueel recht voor Dika vast te stellen door de onderneming en haar recht in de desbetreffende delen van deze verordening afzonderlijk te benoemen.

(99)

In zijn opmerkingen over de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde Dika ook zijn verzoek om zowel de berekeningen voor de dumpingmarge en de schademarge als de berekeningen voor de prijsonderbieding en de verhindering van prijsverhogingen voor Dika te ontvangen. Zonder een dergelijke mededeling was Dika volgens Dika niet in staat een prijsverbintenis in te dienen en kon het bedrijf geen zinvolle opmerkingen maken over de bevindingen van de Commissie.

(100)

Om dezelfde redenen als uiteengezet in de overwegingen 46 en 48, en zoals ook aan Dika uitgelegd naar aanleiding van soortgelijke verzoeken om mededeling na zowel de voorlopige als de definitieve mededeling, was een specifieke mededeling aan Dika echter niet mogelijk. Aangezien voor Dika geen individuele dumpingmarge of schademarge was berekend, was er geen berekening die kon worden bekendgemaakt. Bovendien waren de berekeningen voor de vaststelling van het residuele recht (dat op Dika van toepassing is) gebaseerd op de gecontroleerde gegevens van Hands, die om redenen van vertrouwelijkheid niet aan Dika konden worden meegedeeld. De voorlopige verordening, de informatie die na de mededeling van de voorlopige bevindingen aan Dika is verstrekt (20), de mededeling van de definitieve bevindingen en de huidige verordening bevatten alle feiten en overwegingen waarop de Commissie haar voorstel en besluit tot instelling van voorlopige en definitieve maatregelen ten aanzien van aluminium wielen uit Marokko heeft gebaseerd, alsmede de methode die is gebruikt voor de berekening van het residuele recht dat op Dika van toepassing is. De Commissie wees dit argument derhalve af.

(101)

De definitieve dumpingmarges, uitgedrukt als percentage van de cif-prijs (cif = kosten, verzekering en vracht), grens Unie, vóór inklaring, zijn als volgt:

(102)

Aangezien hierover geen argumenten of opmerkingen zijn ontvangen, werden de conclusies in de overwegingen 75 en 76 van de voorlopige verordening bevestigd.

(103)

ACEA voerde aan dat de voor de vaststelling van het verbruik in de Unie gehanteerde omrekeningsfactor, zoals beschreven in overweging 78 van de voorlopige verordening, voor Marokko onjuist was vastgesteld op basis van door Hands en gebruiker A verstrekte informatie over de invoer uit Marokko. Gebruiker A was een van de twee gebruikers die aan het onderzoek meewerkten en wiens verzoek om anonimiteit door de Commissie werd aanvaard. Volgens ACEA moet de omrekeningsfactor 13,5 kg per stuk bedragen. Voor Turkije heeft ACEA berekend dat de omrekeningsfactor 9,3 kg per stuk moet bedragen. Deze berekening was gebaseerd op informatie van een ACEA-lid dat niet aan het onderzoek meewerkte (“de niet-medewerkende gebruiker”) en nooit een vragenlijst heeft beantwoord.

(104)

Voor de vaststelling van de omrekeningsfactor heeft de Commissie gebruikgemaakt van de antwoorden op de vragenlijst van Hands, Dika en de drie in de steekproef opgenomen producenten in de Unie. Het gewogen gemiddelde gewicht per stuk voor Marokkaanse wielen was dus vastgesteld op basis van de door de twee producenten, Hands en Dika, verstrekte informatie. De vastgestelde omrekeningsfactor bedroeg 11,3 kg per stuk. Bovendien merkte de Commissie op dat ACEA geen enkel bewijs heeft geleverd voor de omrekeningsfactor die Hands haar zou hebben meegedeeld. Hoe dan ook kwam deze factor niet overeen met de informatie die Hands in zijn gecontroleerde antwoord op de vragenlijst had verstrekt. Het argument werd derhalve afgewezen.

(105)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat de omrekeningsfactor geen gegevens van Dika mocht omvatten, aangezien de gegevens over de uitvoer van die onderneming op grond van artikel 18 van de basisverordening waren afgewezen.

(106)

De Commissie heeft de gegevens van Dika voor de vaststelling van de omrekeningsfactor buiten beschouwing gelaten. Het resultaat was dat de waarde van 11,3 kg per stuk ongewijzigd bleef. Dit is te verklaren door het relatief lage gewicht van de cijfers van Dika in de totale gegevensreeks, die niet alleen Hands, maar ook de drie in de steekproef opgenomen producenten in de Unie omvatte. Dika vertegenwoordigde slechts [10 %-15 %] van het totale in aanmerking genomen aantal stuks. Daarom werd de in het voorlopige stadium berekende omrekeningsfactor bevestigd.

(107)

Wat Turkije betreft, merkte de Commissie op dat de door ACEA berekende omrekeningsfactor gebaseerd was op een totaal gewicht van ca. 1 680 ton, wat slechts ongeveer 1,7 % van de totale invoer uit Turkije uitmaakte (ongeveer 94 000 ton gedurende het onderzoektijdvak). De Commissie achtte deze berekening dan ook niet nauwkeurig genoeg.

(108)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen verwees ACEA naar een bewijsstuk dat ter plaatse bij gebruiker B was verzameld en verstrekte zij ook aanvullende informatie van gebruiker B waarmee haar argument werd ondersteund. Gebruiker B was een van de twee gebruikers die aan het onderzoek meewerkten en wiens verzoek om anonimiteit door de Commissie werd aanvaard. ACEA schatte op basis van de gegevens van gebruiker B en de gegevens van de niet-medewerkende gebruiker dat het gewicht per stuk dat door de Commissie als omrekeningsfactor wordt gebruikt, lager zou moeten zijn dan 11,3 kg.

(109)

De Commissie heeft de van gebruiker B afkomstige informatie onderzocht. Gebruiker B verstrekte een lijst van [30-45] productsoorten, waarin de totale hoeveelheid en het gewicht per productsoort werden vermeld. De Commissie merkte op dat slechts voor één productsoort een bewijsstuk werd ingediend met vermelding van het gewicht ervan. De aanvullende informatie die ACEA met betrekking tot gebruiker B verstrekte, kon de Commissie niet controleren vanwege de late indiening ervan. De door de niet-medewerkende gebruiker verstrekte informatie, die bestond uit een samenvattende spreadsheet, kon door het algemene gebrek aan medewerking van die gebruiker niet worden gecontroleerd en kon in het kader van dit onderzoek dus niet in aanmerking worden genomen. Hoe dan ook was de door ACEA berekende herziene totale omrekeningsfactor gebaseerd op een totaal gewicht van ongeveer 3 900 ton, dat slechts ongeveer 4 % van de totale invoer uit Turkije vertegenwoordigt.

(110)

De Commissie stelde derhalve vast dat de verschillende volumes die ACEA zowel vóór als na de mededeling van de definitieve bevindingen voor de vaststelling van de omrekeningsfactor gebruikte, niet als representatief voor de totale invoer konden worden beschouwd. Bovendien ontwikkelt de markt zich, zoals aangegeven in overweging 78 van de voorlopige verordening, in de richting van een grotere wieldiameter, wat tot een hoger gewicht per stuk leidt. Deze ontwikkeling werd bevestigd door de omrekeningsfactor die op basis van de antwoorden op de vragenlijsten is berekend. Het argument werd derhalve afgewezen.

(111)

Aangezien hierover geen andere opmerkingen zijn ontvangen, werden de overwegingen 77 tot en met 80 en overweging 137 van de voorlopige verordening dan ook bevestigd.

(112)

Zoals aangegeven in overweging 110 werd het argument met betrekking tot het volume afgewezen en werden de invoerprijzen derhalve bevestigd.

(113)

Aangezien er geen andere argumenten met betrekking tot de totale waarde van de invoer zijn ontvangen, werden de overwegingen 81 tot en met 86 van de voorlopige verordening dan ook bevestigd.

(114)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde ACEA dat de Commissie de mededingingsvoorwaarden op de markt voor aluminium wielen in de Unie heeft genegeerd door voorbij te gaan aan het feit dat OEM-wielen op bestelling worden gemaakt en zich te richten op de werkelijke verkoop tijdens het onderzoektijdvak van de producenten van aluminium wielen in de Unie en de Marokkaanse producenten van aluminium wielen, in plaats van een analyse te maken van de prijsconcurrentie en de gederfde verkoop in het kader van aanbestedingen. In een eerder onderzoek (21) naar de invoer van aluminium wielen heeft de Commissie daarentegen de door ACEA gevraagde aanpak toegepast. Bijgevolg voerde ACEA aan dat alle prijsanalyses, waaronder die met betrekking tot prijsonderbieding en prijsbederf, op het niveau van de aanbestedingen moesten worden uitgevoerd.

(115)

De Commissie heeft in overweging 192 een soortgelijk argument behandeld met betrekking tot de berekening van het prijsbederf. De selectie van individuele aanbestedingen kon immers niet in de plaats komen van de analyse van de Commissie, aangezien deze analyse was gebaseerd op de volledige en naar behoren gecontroleerde werkelijke verkoopgegevens, d.w.z. de lijst van verkooptransacties en de prijsvergelijking per soort die door de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie en de producenten-exporteurs waren ingediend. Die lijst bevatte werkelijke waarden voor de tijdens het onderzoektijdvak verkochte en gefactureerde hoeveelheid, die, zoals uiteengezet in overweging 136, uiteindelijk vaak afwijkt van de in een aanbesteding vermelde voorwaarden. Anders dan deze laatste, houden de feitelijke verkoopgegevens rekening met al dan niet uitgestelde kortingen en rabatten die daadwerkelijk zijn verleend en betrekking hadden op het onderzoektijdvak. Bijgevolg zou een analyse op basis van aanbestedingen de mededingingsvoorwaarden op de markt voor aluminium wielen niet nauwkeurig weergeven. Bovendien betwistte ACEA niet dat in Marokko geproduceerde aluminium wielen dezelfde fysische, chemische en technische basiskenmerken hebben en voor dezelfde basistoepassingen worden gebruikt als aluminium wielen die door de bedrijfstak van de Unie worden geproduceerd. In tegenstelling tot een analyse op basis van aanbestedingen weerspiegelde de vergelijking per productsoort dus correct de concurrentie qua prijzen en volumes tussen de invoer uit Marokko en de verkoop van de bedrijfstak van de Unie met het oog op de vaststelling van de prijsonderbieding en het prijsbederf. Zoals aangegeven in haar opmerkingen, legde ACEA uit dat de aanbestedingscontracten het aantal te leveren wielen weerspiegelen en benaderen, terwijl het exacte aantal doorgaans binnen enkele weken vóór de levering wordt overeengekomen, en dat het succes van een bepaald automodel, en dus van het productievolume van aluminium wielen, afhangt van de consument. Binnen elk automodel kunnen verschillende soorten aluminium wielen worden aangeboden, en autofabrikanten kunnen de totale verkoop van elke soort gedurende de gehele levensduur van dat model niet voorspellen. Zelfs indien de Commissie de prijseffecten op het niveau van de aanbestedingen in aanmerking zou nemen, merkte zij op dat de over de aanbestedingen ontvangen gegevens onvolledig waren, aangezien zij slechts afkomstig waren van twee medewerkende gebruikers en niet volledig konden worden getoetst aan de door de bedrijfstak van de Unie verstrekte gegevens. Bovendien heeft een van de grootste gebruikers niet aan het onderzoek meegewerkt en konden de gedeeltelijke gegevens die namens hem van ACEA waren ontvangen niet worden gecontroleerd. Het argument werd derhalve afgewezen.

(116)

Na de mededeling van de voorlopige bevindingen stelde ACEA dat aluminium wielen met dezelfde specificaties niet substitueerbaar zijn, aangezien elk aluminium wiel wordt gemaakt na een bestelling van een autofabrikant voor een specifiek automodel. Zowel het ontwerp als de eigenschappen en de afwerking worden door de koper bepaald. Elk wiel is uniek voor de autofabrikant die het heeft besteld: aluminium wielen die bestemd zijn voor verschillende autofabrikanten, zijn niet substitueerbaar.

(117)

De Commissie was van oordeel dat alle aluminium wielen — van oorsprong uit de bedrijfstak van de Unie of van oorsprong uit Marokko of uit andere derde landen — dezelfde fysische, chemische en technische basiskenmerken hebben in de zin van artikel 1, lid 4, van de basisverordening. Zoals tijdens het onderzoek is vastgesteld en door ACEA na de mededeling van de definitieve bevindingen is verduidelijkt, kunnen alle producenten die voor bepaalde autofabrikanten zijn gecertificeerd met elkaar concurreren en precies hetzelfde type wielen aan de autofabrikanten leveren. Uit een door ACEA verstrekt document blijkt bijvoorbeeld dat meerdere gecertificeerde producenten in de Unie, Marokko, Turkije en andere derde landen voor hetzelfde type aluminium wiel concurreerden. Indien nodig kunnen verschillende typen wielen op een bepaald automodel worden gemonteerd, niet alleen de aluminium wielen die in de aanbestedingsprocedures zijn vastgesteld. Het argument werd derhalve afgewezen.

(118)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde ACEA haar argument dat er geen sprake is van uitwisselbaarheid tussen verschillende typen wielen, aangezien het onderzoek betrekking heeft op OEM-wielen en OEM per definitie verwijst naar een wiel dat door een fabrikant wordt geproduceerd voor een specifiek automerk en het merk daarvan draagt, dat door intellectuele-eigendomsrechten wordt beschermd. Aluminium wielen maken integraal deel uit van het algemene uiterlijk en ontwerp van een auto en moeten consistent zijn tussen alle auto’s van een specifiek model.

(119)

ACEA voerde ook aan dat de Commissie niet over bewijs beschikte waaruit zou blijken dat verschillende typen wielen op een bepaald automodel kunnen worden gemonteerd, en niet alleen de in de aanbestedingen vastgestelde aluminium wielen. Aluminium wielen maken integraal deel uit van het algemene uiterlijk en ontwerp van een auto en moeten consistent zijn tussen alle auto’s van een specifiek model. Consumenten verliezen doorgaans hun garantie als zij aluminium wielen vervangen door niet-OEM-onderdelen. ACEA onderbouwde haar argument ten aanzien van de garantie op basis van twee documenten afkomstig van twee autofabrikanten.

(120)

De Commissie merkte op dat ACEA niet beweerde dat alle aluminium wielen — van oorsprong uit de bedrijfstak van de Unie of van oorsprong uit Marokko of uit andere derde landen — niet dezelfde fysische, chemische en technische basiskenmerken hebben in de zin van artikel 1, lid 4, van de basisverordening, noch aanvullend bewijsmateriaal verstrekte waaruit dit bleek. De Commissie was ook van mening dat er weliswaar enkele technische beperkingen kunnen bestaan die het onmogelijk maken om alle typen wielen op alle typen automodellen te monteren, maar dat er een zekere mate van uitwisselbaarheid bestaat tussen aluminium wielen die voor verschillende automodellen worden gebruikt. Zo kan een autofabrikant bijvoorbeeld besluiten een automodel te vernieuwen door de externe onderdelen van een auto aan te passen, waaronder het ontwerp van de aluminium wielen. De meeste technische specificaties van het autoplatform blijven echter identiek. Zo kan een autofabrikant zo nodig aluminium wielen van het oudere ontwerp op deze auto zetten. Producenten van aluminium wielen moeten daarom de oude matrijs nog jaren na het einde van de productie in hun bedrijf bewaren. Dit werd bevestigd door de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie, aan wie de aanbesteding werd gegund voor de levering van aluminium wielen voor een bepaald model auto en vervolgens voor de vernieuwde versie van hetzelfde automodel.

(121)

Wat het argument ten aanzien van de garantie betreft, merkte de Commissie in de eerste plaats op dat een van de garantiedisclaimers geen enkele eis bevatte met betrekking tot de te gebruiken typen wielen. In de tweede plaats hadden de overgelegde bewijzen enkel betrekking op de garantieperiode, maar niet op de volledige gebruiksduur van een auto. In de derde plaats wees het bestaan van een aftermarket-verkoopkanaal voor aluminium wielen op het feit dat de eis om OEM-onderdelen voor reparaties te gebruiken na afloop van de garantieperiode niet consistent werd toegepast en dat dit technisch en wettelijk toegestaan was. Ten slotte had een van de twee door ACEA verstrekte documenten betrekking op de markt van de VS, terwijl voor het andere document onduidelijk was of het om de markt van de Unie ging. Het argument werd derhalve afgewezen.

(122)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat de productsoortspecificaties (het zogenaamde “productcontrolenummer” of “PCN”) niet alle kenmerken van een specifiek project voor aluminium wielen en alle financiële aspecten van een bepaalde aanbesteding lieten zien. Als gevolg daarvan was het productcontrolenummer geen waarborg voor de vergelijkbaarheid van de wielen die werden vergeleken, hetgeen de nauwkeurigheid van de respectieve volume- en prijsanalyse ondermijnde.

(123)

De Commissie was van oordeel dat de definitie van het productcontrolenummer de belangrijkste kenmerken van een aluminium wiel liet zien: het productieproces (standaard gegoten wielen zonder vloeidraaien, gevloeidraaide wielen of gesmede of uit twee of drie delen samengestelde wielen), de diameter en het gewicht, of ze een warmtebehandeling hebben ondergaan, het type afwerking, of ze voorzien zijn van een tussenstuk en zijn uitgerust met een band. Geen van de medewerkende partijen heeft tijdens de procedure opmerkingen gemaakt over de definitie van het productcontrolenummer. ACEA heeft niet uitgelegd welk aanvullend kenmerk in aanmerking moet worden genomen. Bovendien heeft de Commissie, zoals vermeld in overweging 115, geconcludeerd dat de aanbestedingen niet de nodige informatie bevatten om de gevolgen van de invoer met dumping voor de prijs en het volume van de invoer vast te stellen. Het argument werd derhalve afgewezen.

(124)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat het niet-vertrouwelijke dossier en het informatiedocument geen steun bieden voor de vastgestelde aanzienlijke prijsonderbieding en verhindering van prijsverhogingen. De Commissie merkte op dat de overwegingen 90 en 91 van de voorlopige verordening haar analyses en kwantificering van de prijsonderbieding bevatten, evenals haar bevindingen met betrekking tot de verhindering van prijsverhogingen. Bovendien zijn de medewerkende producenten-exporteurs in kennis gesteld van de gedetailleerde berekening van de prijsonderbieding en konden zij opmerkingen maken over de juistheid van die berekening. De Commissie wees het argument dan ook af.

(125)

Aangezien er geen andere argumenten met betrekking tot prijsonderbieding en prijseffecten werden ontvangen, werden de bevindingen in de overwegingen 87 tot en met 91 van de voorlopige verordening bevestigd.

(126)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 92 tot en met 96 van de voorlopige verordening bevestigd.

(127)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 97 tot en met 99 van de voorlopige verordening bevestigd.

(128)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 100 tot en met 102 van de voorlopige verordening bevestigd.

(129)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 103 en 104 van de voorlopige verordening bevestigd.

(130)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 105 tot en met 107 van de voorlopige verordening bevestigd.

(131)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 108 tot en met 110 van de voorlopige verordening bevestigd.

(132)

Met betrekking tot overweging 113 van de voorlopige verordening voerde ACEA aan dat prijzen zeker een rol spelen, maar dat andere overwegingen even belangrijk zijn bij de keuze van een leverancier van aluminium wielen. Daarnaast stelde ACEA dat het getuigt van een fundamentele fout om te verklaren dat de producenten in de Unie zich tijdens de aanbestedingsprocedure moeten afstemmen op de prijzen van Marokkaanse producenten.

(133)

De Commissie merkte op dat er een gebrek aan evenwicht is in de onderhandelingsmacht tussen de autofabrikanten en de producenten van aluminium wielen. Het aantal autofabrikanten is beperkt en sinds de oprichting van de Stellantis-groep in januari 2021 is dat aantal verder afgenomen. De onderhandelingsmacht van de autofabrikanten blijkt uit de in de aanbestedingen geconstateerde voorwaarden, die in hun voordeel zijn. Zo worden de door de producenten van aluminium wielen te leveren, en dus te produceren, hoeveelheden niet door de autofabrikanten gegarandeerd, en bieden zij niet de mogelijkheid om gedurende de looptijd van het project de verkoopprijs naar boven bij te stellen (behalve voor de aluminiumkosten, die worden geïndexeerd). Deze omstandigheden hebben negatieve gevolgen voor de producenten van aluminium wielen, omdat zij niet in staat zijn de werklast van de productie-installaties te optimaliseren en daardoor optimale schaalvoordelen te bereiken om hun winstgevendheid te maximaliseren. De gunstige positie van de autofabrikanten wordt versterkt door de geconstateerde overcapaciteit op de markt voor aluminium wielen, zoals uiteengezet in overweging 122, als gevolg van de vestiging van de Marokkaanse producenten.

(134)

Voorts ontving de Commissie tijdens het onderzoek informatie van de autofabrikanten waarin werd verklaard dat de prijs een belangrijke rol speelde. Gebruiker B lichtte toe dat het belangrijkste criterium nog steeds de prijs is en dat er na ontvangst van de inschrijvingen een onderhandelingsproces plaatsvindt, dat voornamelijk gericht is op de prijzen, waarbij de producenten hun inschrijvingen kunnen verbeteren. EUWA legde uit dat er tijdens het aanbestedingsproces gewoonlijk prijsonderhandelingen plaatsvinden met het oog op prijsaanpassingen, die beide kanten op kunnen gaan. Evenzo legde gebruiker A uit dat andere factoren zoals kwaliteit, O & O en leveringscapaciteiten zeer vergelijkbaar zijn bij de leveranciers van aluminium wielen en dat bij de selectie van een leverancier de prijs daarom het belangrijkste criterium is. Tijdens een hoorzitting met ACEA bevestigde de niet-medewerkende gebruiker in zijn presentatie voorts dat er verschillende onderhandelingsronden met leveranciers worden doorlopen waarbij hun technische capaciteiten, kwaliteitsscore, logistiek, productiecapaciteit enz. worden geverifieerd, maar — bovenal — waarbij de producenten hun meest concurrerende prijsofferte moeten voorstellen. Zoals in de overwegingen 90 en 91 van de voorlopige verordening is vastgesteld, kon de bedrijfstak van de Unie ondanks de stijging van zijn kosten zijn prijzen niet verhogen tegen een achtergrond van aanzienlijke prijsonderbieding en verhindering van prijsverhogingen, waaruit bleek dat de Marokkaanse producenten-exporteurs tijdens het onderzoektijdvak prijsdruk op de producenten in de Unie uitoefenden. Het argument werd derhalve afgewezen.

(135)

ACEA voerde aan dat in de voorlopige verordening ten onrechte werd gesuggereerd dat elk jaar opnieuw over contracten wordt onderhandeld en dat de producenten van aluminium wielen in de Unie hun prijzen op de een of andere manier kunnen verhogen teneinde de stijging van de grondstofprijzen te compenseren. ACEA lichtte toe dat het prijsstellingsmechanisme in het kader van de contracten voor de inkoop van aluminium wielen was gebaseerd op een formule waarbij alleen de ontwikkeling van de kosten van aluminiumingots een variabel element was. De verkoopfacturen weerspiegelden dus niet zozeer de marktvoorwaarden als wel de contractuele voorwaarden.

(136)

De Commissie bevestigde dat de contracten gewoonlijk niet voorzien in de mogelijkheid om de prijzen gedurende de looptijd van een project te verhogen teneinde de kosten te dekken — behalve de kosten van aluminiumingots — en de winstgevendheid van de leverancier te verbeteren. In overweging 113 van de voorlopige verordening betoogde de Commissie niet dat producenten van aluminium wielen over de mogelijkheid beschikken om hun verkoopprijzen gedurende de looptijd van een project te verhogen, maar legde zij uit dat producenten van aluminium wielen tijdens het onderzoektijdvak hun prijzen niet konden verhogen bij onderhandelingen in het kader van nieuwe aanbestedingen. Bovendien heeft de Commissie bij de gebruikers en de producenten in de Unie bewijsmateriaal verzameld waaruit blijkt dat de autofabrikanten gedurende de looptijd van een project hebben onderhandeld over verschillende kortingen en rabatten, zoals kortingen berekend op de jaarlijkse totale omzet enz. De stelling dat de prijzen gedurende de volledige levensduur van een project vaststaan (met uitzondering van de indexering voor aluminium) is derhalve niet nauwkeurig. De prijzen konden veeleer variëren vanwege de indexering voor aluminium, maar konden niet verder worden verhoogd om rekening te houden met andere kosten zoals arbeid, energie, grondstoffen of overheadkosten. Bovendien kunnen de werkelijke verkoopprijzen gedurende de looptijd van het project verder dalen als gevolg van de verschillende kortingen en rabatten die werden toegepast. Voor één gebruiker bleek het bedrag van de rabatten of kortingen die hij van een producent van aluminium wielen kreeg, aanzienlijk te zijn. De prijzen worden dus niet alleen bepaald op basis van het aanvankelijke contract. Het argument werd derhalve afgewezen.

(137)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde ACEA haar argument dat de prijzen alleen op basis van het oorspronkelijke contract werden vastgesteld, aangezien productiviteitskortingen in het contract waren vastgelegd en er buiten de contractuele regelingen om geen productiviteitskortingen werden toegekend. Bovendien voerde ACEA aan dat de Commissie niet over positief bewijsmateriaal in het dossier beschikte waaruit bleek dat de prijzen niet alleen in het oorspronkelijke contract werden vastgesteld. Ten slotte voerde ACEA aan dat het bij de gebruikers verzamelde bewijsmateriaal deze conclusie niet onderbouwt en dat met name het in bovenstaande overweging vermelde bewijsmateriaal een anekdotische creditnota was, afgegeven door een leverancier uit een derde land voor wielen van oorsprong uit een derde land.

(138)

Ten eerste merkte de Commissie op dat geen van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie of de medewerkende gebruikers opmerkingen over de mededeling van de definitieve bevindingen heeft ingediend en derhalve de in overweging 136 beschreven beoordeling, die was gebaseerd op het bij hen verzamelde gecontroleerde bewijsmateriaal, niet ter discussie heeft gesteld.

(139)

Ten tweede merkte de Commissie op basis van de opmerkingen en de verstrekte documenten van ACEA op dat ACEA in haar opmerkingen verwees naar de vertrouwelijke versie van de missieverslagen van de medewerkende gebruikers, lid van ACEA, en dus naar het bewijsmateriaal dat tijdens de controlebezoeken bij deze gebruikers is verzameld. Dit bleek uit de verschillende verwijzingen door ACEA in haar opmerkingen naar de vertrouwelijke missierapporten van de betrokken gebruikers. De Commissie verwees met name naar boekhoudregisters uit het systeem van gebruiker B, waar een lijst van verschillende soorten rabatten/kortingen kon worden gevonden. Tijdens het controlebezoek heeft gebruiker B uitgelegd dat prijsverlagingen rechtstreeks op de verkoopprijs worden toegepast. Daarom moeten alle andere soorten rabatten/kortingen die in de boekhouding worden ingeboekt als aanvullende rabatten/kortingen worden beschouwd.

(140)

Bovendien heeft de Commissie bewijsmateriaal verzameld van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie waaruit bleek dat de gebruikers om verschillende soorten rabatten/kortingen verzochten, zoals jaarlijkse besparingen enz. De Commissie was van oordeel dat meer gedetailleerde informatie niet kon worden bekendgemaakt, aangezien de informatie die zowel van de gebruikers als van de bedrijfstak van de Unie was verzameld betrekking had op specifieke individuele transacties, wat gegevens zijn die niet kunnen worden samengevat in de zin van artikel 19, lid 2, van de basisverordening. Het argument werd derhalve afgewezen.

(141)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat er voldoende bewijsmateriaal was verstrekt waaruit blijkt dat leveranciers van aluminium wielen hun leveringsvolumes in aanbestedingen krijgen toegewezen en dat er buiten de aanbestedingen geen leveringsvolumes worden toegewezen. In elk geval bevat het dossier geen bewijs — en dat bewijs bestaat ook niet — dat aan de producent in de Unie toegewezen volumes na de gunning van een aanbesteding en tijdens de uitvoering van een naar aanleiding van een dergelijke aanbesteding ondertekend contract opnieuw zouden worden toegewezen aan een Marokkaanse leverancier. ACEA voerde aan dat tijdens de controle ter plaatse bij één medewerkende gebruiker bewijsmateriaal werd verstrekt waaruit bleek dat het volume van de leveringen die in het na de sluiting van een aanbesteding ondertekende contract waren overeengekomen, over het algemeen een goede indicator was van het werkelijke volume van de leveringen in de toekomst.

(142)

De Commissie was van oordeel dat ACEA de in overweging 157 beschreven bevindingen heeft bevestigd dat deze producenten […] geen garantie [hebben] ten aanzien van het volume dat hun uiteindelijk zal worden toegewezen. Zoals ACEA in haar opmerkingen en op basis van het verificatierapport van gebruiker A aangaf: “Leveranciers brengen een offerte uit voor een volume: de volumes zijn niet gewaarborgd, maar de leveranciers hebben een idee van de volumes waarvoor zij naar offreren. Als de volumes na afloop van het project (meerdere jaren) aanzienlijk lager zijn dan verwacht, kunnen leveranciers een compensatie ontvangen voor de niet-afgeschreven apparatuur”. Hoewel het geoffreerde volume werd aangegeven, vermeldde het typische contract niet de precieze leveringsdatum en het geplande verkoopvolume. Zoals ACEA in haar opmerkingen heeft verklaard: “het exacte aantal te leveren wielen wordt doorgaans binnen 4-acht weken vóór de levering aan de montagelijn overeengekomen”. Het argument werd derhalve afgewezen.

(143)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat, zoals door EUWA wordt erkend, een meer gebruikelijke praktijk erin bestaat een aanbesteding voor een bepaald project voor aluminium wielen te gunnen aan één leverancier in plaats van aan twee of meer leveranciers. Op basis van de aanbestedingen van drie ACEA-leden in het onderzoektijdvak (de niet-medewerkende gebruiker en de twee medewerkende gebruikers) waren de inschrijvingen die gelijktijdig aan twee leveranciers werden gegund, beperkt. De meeste aanbestedingen werden slechts aan één leverancier gegund, zodat de leverancier bij benadering de in de offerte vermelde hoeveelheid toegewezen zal krijgen. Wanneer een aanbesteding aan één leverancier wordt gegund, is het niet mogelijk leveringen aan een andere leverancier toe te wijzen.

(144)

De Commissie heeft de door ACEA in dit verband verstrekte samenvattende spreadsheet onderzocht. In de eerste plaats had de lijst met verstrekte aanbestedingen alleen betrekking op aanbestedingen die tijdens het onderzoektijdvak waren gegund, zodat deze niet betrekking hadden op de daadwerkelijke leveringen tijdens het onderzoektijdvak, aangezien de geraamde aanvangsdatum voor de levering in het kader van de desbetreffende aanbestedingen was gepland voor de periode na het onderzoektijdvak. Ten tweede merkte de Commissie op dat de meeste van de vermelde aanbestedingen werden gerapporteerd door de niet-medewerkende gebruiker (ongeveer 85 %). Omdat deze gebruiker geen medewerking verleende, kon de Commissie niet nagaan of die lijst correct was en alle aanbestedingen omvatte, en kon voorzien in de jaarlijkse behoeften van deze autofabrikant. Ondanks deze conclusie heeft de Commissie de verstrekte gegevens niettemin geanalyseerd.

(145)

Uit de lijst met aanbestedingen van de niet-medewerkende gebruiker bleek dat de meeste van deze aanbestedingen aan slechts één leverancier werden gegund. Het opgegeven gewogen gemiddelde volume was echter vrij laag, namelijk ongeveer 50 000 stuks per aanbesteding voor de volledige looptijd van een project, hetgeen verklaarde dat slechts één leverancier de betrokken inschrijvingen gegund kreeg. Niettemin merkte de Commissie op dat één project werd toegewezen aan twee leveranciers “vanwege het grote volume”, zoals vermeld tijdens een hoorzitting met ACEA. In de derde plaats had de door de medewerkende gebruikers verstrekte informatie betrekking op drie aanbestedingen. Voor gebruiker B bleek uit de gegevens dat hij een aanbesteding voor een hoeveelheid van meer dan 1 miljoen over twee leveranciers heeft opgesplitst. Bovendien waren de door ACEA verstrekte gegevens voor gebruiker A tegenstrijdig. Uit de gegevens bleek namelijk dat er sprake was van één aanbesteding die aan één leverancier was gegund, terwijl in een afzonderlijke tabel met betrekking tot de offertes dezelfde hoeveelheden van die aanbesteding over twee offertes verdeeld waren. Bijgevolg was de Commissie van oordeel dat de door ACEA verstrekte informatie niet in tegenspraak was met de bevindingen in overweging 157, namelijk dat de aanbestedingen aan verschillende leveranciers kunnen worden toegewezen op basis van de geoffreerde hoeveelheid, waardoor de werkelijke omvang van de door elke leverancier te leveren volumes tijdens de looptijd van het project onzeker wordt. Bovendien erkende ACEA, zoals reeds uiteengezet in overweging 115, dat het totale te leveren volume ook afhankelijk kan zijn van het succes van het specifieke te produceren automodel.

(146)

Het argument werd derhalve afgewezen.

(147)

Aangezien er geen andere opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 111 en 113 van de voorlopige verordening bevestigd.

(148)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 114 en 115 van de voorlopige verordening bevestigd.

(149)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 116 en 117 van de voorlopige verordening bevestigd.

(150)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 118 tot en met 123 van de voorlopige verordening bevestigd.

(151)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 124 tot en met 129 van de voorlopige verordening bevestigd.

(152)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 131 tot en met 136 van de voorlopige verordening bevestigd.

(153)

Zowel na de mededeling van de voorlopige bevindingen als na die van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat de in 2020 en tijdens het onderzoektijdvak verkochte invoer uit Marokko was gebaseerd op aanbestedingsprocedures die in 2018-2019 hadden plaatsgevonden. Zij kunnen in 2020 of in het onderzoektijdvak dus geen invloed hebben gehad op de prijzen omdat zij niet hebben geleid tot gederfde verkoop in 2020 en in het onderzoektijdvak, maar eerder voordien, in de fase van de aanbestedingsprocedures.

(154)

De Commissie was van oordeel dat de winst of het verlies werd gerealiseerd toen de productie of de verkoop plaatsvond en niet op het tijdstip van de onderhandelingen over de aanbestedingen. Zoals in overweging 89 nader is toegelicht, kunnen de prijs en hoeveelheden gedurende de looptijd van een project veranderen in een mate die verder gaat dan de voorwaarden van een bepaalde aanbesteding. Zoals toegelicht in overweging 113 en in de overwegingen 146 tot en met 148 van de voorlopige verordening was de Commissie bovendien van oordeel dat de concurrentie van Marokkaanse producenten zich niet alleen liet voelen in de vorm van gederfde verkoophoeveelheden als gevolg van aan Marokkaanse producenten-exporteurs gegunde aanbestedingen, maar ook in de vorm van de algemene prijsdruk op alle aanbestedingen waaraan die producenten deelnamen. Het argument werd derhalve afgewezen.

(155)

Zowel na de mededeling van de voorlopige bevindingen als na die van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat de in punt 4.4.3.1 van de voorlopige verordening vermelde prijsanalyse op aanbestedingsniveau moet worden uitgevoerd, en dat er in dit scenario geen prijsverschil was tussen de prijzen van de Unie en de Marokkaanse prijzen zoals vermeld in de voorlopige verordening.

(156)

Zowel na de mededeling van de voorlopige bevindingen als na die van de definitieve bevindingen voerde ACEA tevens aan dat de prijsconcurrentie tussen leveranciers tijdens de aanbestedingen plaatsvond. Daarom moeten de marges van de prijsonderbieding, de verhindering van prijsverhogingen en het prijsbederf worden berekend op het niveau van de aanbestedingen en niet van de leveringen. De verkoop en de leveringen weerspiegelden niet de huidige mededingingsvoorwaarden. Bovendien was het volume van de leveringen niet afhankelijk van de leveranciers, maar veeleer van het relatieve succes van een bepaald automodel en dus van het productieniveau.

(157)

De Commissie merkte op dat uit de door de belanghebbenden verstrekte informatie bleek dat de prijzen gedurende de gehele looptijd van een bepaalde aanbesteding niet ongewijzigd bleven. Zoals toegelicht in overweging 79 moeten producenten van aluminium wielen bij de onderhandelingen over de aanbestedingen een kortingsregeling voorleggen voor de looptijd van een bepaald project. Daarbovenop kunnen autofabrikanten gedurende de looptijd van een project aanvullende kortingen vragen. Bovendien is er geen garantie wat betreft het verkoopvolume voor de producenten van aluminium wielen. Autofabrikanten kunnen voor een bepaald project verschillende producenten selecteren, maar deze producenten hebben geen garantie ten aanzien van het volume dat hun uiteindelijk zal worden toegewezen. Voor elke producent van aluminium wielen hing het volume van de leveringen niet alleen af van het relatieve succes van een specifiek automodel, maar ook van de beslissing van de autofabrikanten over de toewijzing van dit volume over de geselecteerde producenten. Bijgevolg kan, zoals aangegeven in overweging 115, de selectie van gegevens uit individuele aanbestedingen geen vervanging zijn van de door de Commissie verrichte analyse op basis van de volledige gegevens, namelijk lijsten van verkooptransacties en prijsvergelijkingen per soort. Een dergelijke vergelijking omvat de grootst mogelijke hoeveelheid gegevens van verkooptransacties die werkelijk hebben plaatsgevonden.

(158)

Gezien het bovenstaande was de Commissie van oordeel dat de aanbestedingen in dit geval een onvolledig beeld gaven, terwijl de prijseffecten alleen volledig konden worden begrepen door een vergelijking te maken van alle invoer uit het betrokken land en de volledige verkoop van de bedrijfstak van de Unie per productsoort die tijdens het onderzoektijdvak heeft plaatsgevonden. De Commissie wees het argument dan ook af.

(159)

ACEA en Hands voerden aan dat de bedrijfstak van de Unie ook zonder de invoer uit Marokko schade zou hebben geleden en dat daaruit blijkt dat de invoer uit Marokko geen oorzaak van aanmerkelijke schade was. ACEA heeft dit argument na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaald. In het bijzonder zou de verkoop van de bedrijfstak van de Unie ver onder het niveau van 2019 zijn gebleven, zowel in 2020 (– 22 % met Marokko en – 20 % zonder Marokko) als in het onderzoektijdvak (– 18 % met Marokko en – 14 % zonder Marokko). De schade in het onderzoektijdvak kon niet worden toegeschreven aan de invoer uit Marokko, omdat de bedrijfstak van de Unie in het onderzoektijdvak zijn verkoop in vergelijking met 2020 meer heeft verhoogd (met 2 281 000 stuks) dan de Marokkaanse producenten-exporteurs (met 1 478 000 stuks). De invoer uit Marokko had dus geen invloed qua volume. Voorts kon de invoer uit Marokko in het onderzoektijdvak geen invloed hebben gehad op de prijzen, aangezien er geen sprake was van aanzienlijke prijsonderbieding bij de tijdens het onderzoektijdvak gegunde aanbestedingen, terwijl de tijdens het onderzoektijdvak geconstateerde verkoopprijzen van de invoer uit Marokko geen negatieve invloed konden hebben op de gelijktijdige verkoop van de bedrijfstak van de Unie.

(160)

Zowel na de mededeling van de voorlopige bevindingen als na die van de definitieve bevindingen voerde ACEA ook aan dat de winstgevendheid van de bedrijfstak van de Unie was aangetast door de verminderde productie en verkoop als gevolg van een sterke daling van de autoproductie in de Unie in 2020 en 2021, die op haar beurt leidde tot hogere vaste kosten.

(161)

De Commissie was van oordeel dat de bedrijfstak van de Unie deze gestegen vaste kosten niet aan de autofabrikanten kon doorberekenen, omdat het, zoals hierboven uiteengezet, in het kader van de langetermijncontracten met de autofabrikanten niet mogelijk was de prijs te verhogen als gevolg van eventuele stijgingen van de vaste kosten, met uitzondering van de indexering van de kosten van aluminiumingots.

(162)

Zoals aangegeven in de overwegingen 140 tot en met 142 van de voorlopige verordening, heeft de Commissie erkend dat het verbruik in 2020 is gedaald, wat voornamelijk het gevolg was van de COVID-19-pandemie. De invoer uit Marokko had echter een duidelijk negatief effect op de bedrijfstak van de Unie in 2020 en vooral tijdens het onderzoektijdvak, toen het volume van die invoer exponentieel toenam. Toen de omstandigheden tijdens het onderzoektijdvak begonnen te verbeteren wat betreft de toename van het verbruik, was de bedrijfstak van de Unie — als gevolg van de invoer met dumping uit Marokko, die de prijzen van de bedrijfstak van de Unie met 26,9 % onderbood — dus gedwongen zijn prijzen ook laag te houden, ondanks de stijging van de productiekosten. Bijgevolg verkocht de bedrijfstak van de Unie wegens de verhindering van prijsverhogingen tegen prijzen die niet eens de productiekosten dekten, laat staan een normale winstmarge. Deze conclusie gold ook in de veronderstelling dat de prijzen (hoofdzakelijk) in langetermijncontracten waren vastgelegd, aangezien de negatieve gevolgen van die lagere prijzen van de invoer uit Marokko optraden toen de feitelijke leveringen in het kader van de contracten, waarover in een eerder stadium was onderhandeld, in 2020 en het onderzoektijdvak begonnen. Bovendien hebben de deelname van de Marokkaanse producenten aan aanbestedingsprocedures en hun prijsstellingsbeleid de prijsdruk op de markt, die momenteel wordt gekenmerkt door overaanbod, nog verder opgevoerd. De bedrijfstak van de Unie zag zijn verkoopvolume tijdens het onderzoektijdvak weliswaar toenemen, maar bleef marktaandeel verliezen door de invoer uit Marokko, waardoor zijn financiële situatie aanzienlijk verder verslechterde. Het argument werd derhalve afgewezen.

(163)

Hands voerde aan dat eventuele door de bedrijfstak van de Unie geleden schade niet kon worden veroorzaakt door de uitvoer van Hands uit Marokko naar de Unie. Volgens de onderneming begonnen de meeste schade-indicatoren (bv. verbruik in de Unie, productiehoeveelheden, productiecapaciteit, bezettingsgraad, verkoophoeveelheden, verkoopprijs) reeds tussen 2018 en 2019 te verslechteren en kon dit niet aan Hands worden toegeschreven, aangezien de productie in januari 2020 van start ging. Hands voerde aan dat de fabriek ook was gebouwd om te voldoen aan de groeiende vraag op de Marokkaanse en niet-EU-markten, en niet alleen om de Unie te bevoorraden. Bovendien stelde Hands dat een deel van zijn uitvoer naar de Unie overeenkwam met een verschuiving van de productie van Zuid-Korea naar Marokko.

(164)

Ondanks het feit dat zowel het verbruik in de Unie als de verkoop en de productie van de bedrijfstak van de Unie in 2018 en 2019 daalden, steeg de winstgevendheid van de bedrijfstak van de Unie van 7,5 % tot 8,2 %. Bijgevolg werd voor die jaren geen schade vastgesteld. De schade begon zich in plaats daarvan voor te doen in 2020, toen de invoer van Hands, samen met andere invoer uit Marokko, de Unie begon binnen te komen. In dit verband moest worden opgemerkt dat de Commissie overeenkomstig artikel 3 van de basisverordening de gevolgen van alle invoer met dumping uit Marokko heeft geanalyseerd, niet alleen die van Hands. In elk geval onderbood de invoer van Hands de prijzen van de bedrijfstak van de Unie en waren zijn dumping- en schademarges tijdens het onderzoektijdvak aanzienlijk. Bijgevolg kon niet worden aangevoerd dat zijn invoer niet heeft bijgedragen aan de schade voor de bedrijfstak van de Unie. Het argument werd derhalve afgewezen.

(165)

Hands voerde tevens aan dat de bevindingen in de voorlopige verordening geen steun boden voor de vaststelling dat de invoer van aluminium wielen uit Marokko aanmerkelijke schade had veroorzaakt. De analyse was gebaseerd op verwarrende gegevens en ongefundeerde beweringen, die niet door de gegevens van het onderzoek of zelfs de commerciële realiteit van de markt voor aluminium wielen worden gestaafd.

(166)

De Commissie kon in dit argument niet vaststellen welk deel van haar schadeanalyse verwarrend, ongefundeerd of slechts een bewering was. De bevindingen van de Commissie waren gebaseerd op tijdens het onderzoek verzameld positief bewijsmateriaal, dat in het dossier aan alle belanghebbenden ter beschikking is gesteld en in de voorlopige verordening is beschreven. Het argument werd derhalve afgewezen.

(167)

ACEA voerde aan dat er geen sprake was van een aanzienlijke toename van het volume van de invoer uit Marokko in de zin van artikel 3, lid 3, van de basisverordening en dat de invoer uit Marokko een niche innam die de producenten in de Unie vrijwillig hadden verlaten, waardoor geen negatieve gevolgen ontstonden voor de door de bedrijfstak van de Unie verkochte volumes.

(168)

Zoals uiteengezet in overweging 83 van de voorlopige verordening bereikte de invoer uit Marokko tijdens het onderzoektijdvak 2,5 miljoen stuks, terwijl deze in 2018 onbestaande en in 2019 nog steeds zeer beperkt was. De invoer uit Marokko had tijdens het onderzoektijdvak een marktaandeel van 3,9 %. Met betrekking tot het marktaandeel van de Marokkaanse invoer merkte de Commissie op dat ACEA haar argument in overweging 191 tegensprak, namelijk dat de prijsbederfmarges moeten worden berekend op het niveau van de aanbestedingen waar de Marokkaanse producenten en de producenten in de Unie met elkaar concurreren; hieruit blijkt dat er sprake was van rechtstreekse concurrentie tussen de Marokkaanse invoer en de productie in de Unie. Derhalve was de Commissie van oordeel dat de invoer, zowel in absolute cijfers als in verhouding tot het verbruik in de Unie, aanzienlijk was in de zin van artikel 3, lid 3, van de basisverordening. Gezien de vastgestelde prijsniveaus hadden de hoeveelheden een negatief effect op de prijzen van de bedrijfstak van de Unie in de zin van artikel 3, lid 3, van de basisverordening. Bijgevolg heeft de Commissie het argument afgewezen en haar bevindingen, zoals samengevat in de overwegingen 131 tot en met 136 van de voorlopige verordening, bevestigd.

(169)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde ACEA dat de invoer uit Marokko qua volume geen negatieve gevolgen voor de bedrijfstak van de Unie had. Bovendien voerde ACEA aan dat de Commissie niet heeft uitgelegd hoe de invoer van aluminium wielen uit Marokko er met een marktaandeel van 3,9 % toe heeft geleid dat de productie en verkoop in de Unie in de beoordelingsperiode daalde met 17 % (productie) en 21 % (verkoop).

(170)

De Commissie merkte op dat ACEA in haar analyse naar de beoordelingsperiode verwees, terwijl de daling van de productie in de Unie tussen 2018 en 2020, zoals vermeld in overweging 162, voornamelijk het gevolg was van de COVID-19-crisis. Bovendien steeg de invoer uit Marokko in de daaropvolgende periode 2020 en het onderzoektijdvak, toen het verbruik in de Unie met + 8,0 % toenam, aanzienlijk (namelijk met 244 %), terwijl de verkoop van de bedrijfstak van de Unie met slechts 5,2 % steeg. Bovendien steeg het marktaandeel van de invoer uit Marokko tussen 2020 en het onderzoektijdvak met ongeveer 2,1 procentpunt, terwijl het marktaandeel van de bedrijfstak van de Unie met 1,8 procentpunt daalde. Daarnaast merkte de Commissie op dat wanneer zij alle invoer behalve die uit Marokko in aanmerking nam, de toename van het invoervolume tussen 2020 en het onderzoektijdvak ongeveer 6,6 % bedroeg. Die toename was toe te schrijven aan de toename van de invoer uit Turkije (met 19 %), terwijl de omvang van de invoer uit alle andere landen in dezelfde periode per saldo daalde. Zoals beschreven in de overwegingen 171 tot en met 174, heeft de Commissie echter vastgesteld dat de invoer uit Turkije het vastgestelde oorzakelijke verband tussen de invoer uit Marokko en de door de bedrijfstak van de Unie geleden materiële schade niet heeft verzwakt. Bijgevolg herhaalde de Commissie haar bevindingen in overweging 168, namelijk dat de omvang van de invoer uit Marokko een negatief effect had op de prijzen van de bedrijfstak van de Unie in de zin van artikel 3, lid 3, van de basisverordening. Het argument werd derhalve afgewezen.

(171)

Hands en ACEA voerden aan dat het effect van de invoer uit derde landen naar behoren moet worden onderzocht: andere derde landen waren goed voor bijna 90 % van de totale invoer en hadden een marktaandeel van ongeveer 25 %. Met name steeg het marktaandeel van Turkije in de beoordelingsperiode van 10,3 % naar 13,0 %.

(172)

De Commissie heeft de invoer uit derde landen geanalyseerd. Met betrekking tot Turkije, het belangrijkste land van invoer, wees de Commissie erop dat de gemiddelde prijzen bij invoer uit Turkije, zoals aangegeven in overweging 138 van de voorlopige verordening, aanzienlijk hoger waren dan de prijzen bij invoer uit Marokko (+ 14 %), en zelfs iets hoger dan de prijzen van de bedrijfstak van de Unie (+ 1,0 %). Bovendien lag de gemiddelde prijs van de invoer uit Turkije in 2018, 2019 en 2020 boven de productiekosten van de bedrijfstak van de Unie. Alleen in het onderzoektijdvak daalde de gemiddelde prijs met minder dan 1 %. In 2020 en in het onderzoektijdvak, toen de winstgevendheid van de bedrijfstak van de Unie aanzienlijk daalde, lagen de prijzen van de invoer uit Turkije bovendien boven de prijzen van de bedrijfstak van de Unie. Deze invoer heeft het geconstateerde oorzakelijk verband tussen de invoer uit Marokko en de door de bedrijfstak van de Unie geleden aanmerkelijke schade dus niet afgezwakt. Het argument werd derhalve afgewezen.

(173)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde Hands met betrekking tot de invoer uit Turkije zijn argument dat de Commissie de schadelijke gevolgen van de invoer uit Turkije niet in aanmerking heeft genomen en eenvoudigweg buiten beschouwing heeft gelaten. De Commissie zou hebben nagelaten een meer verfijnde analyse uit te voeren op basis van de eigen gegevens van Hands, waaruit blijkt dat zijn eigen prijsoffertes in aanbestedingen niet altijd de goedkoopste waren en het bedrijf slechts een klein deel van alle aanbestedingen werd gegund. ACEA kwam met een soortgelijk argument met betrekking tot dezelfde producent.

(174)

De Commissie verwierp het argument van Hands om verschillende redenen. Ten eerste merkte de Commissie op, zoals uiteengezet in overweging 90 van de voorlopige verordening, dat zij bij de vergelijking van de werkelijke verkoop per productsoort, waaronder de verkoop van Hands, tijdens het onderzoektijdvak een aanzienlijke prijsonderbiedingsmarge van 26,9 % heeft vastgesteld. Ten tweede verwierp de Commissie, zoals uiteengezet in de overwegingen 115 en 192, het argument van ACEA dat de prijseffecten op het niveau van de aanbestedingen moeten worden geanalyseerd. Ten derde voerde Hands niet aan dat zijn prijsoffertes in aanbestedingen noodzakelijkerwijs duurder waren dan die van Turkse producenten-exporteurs. Zijn argument had veeleer betrekking op “andere fabrikanten van aluminium wielen” in het algemeen. Bovendien heeft de Commissie, zelfs al waren de prijsoffertes van Hands niet noodzakelijkerwijs de goedkoopste, de prijseffecten geanalyseerd op basis van alle invoer uit Marokko, waarbij het aandeel van de andere producent-exporteur, Dika, aanzienlijk was (goed voor ongeveer [60 %-70 %] van de markt). Ten slotte lagen de prijzen van de invoer uit Turkije, zoals opgemerkt in overweging 172, tijdens het onderzoektijdvak hoger dan de gemiddelde prijs van de bedrijfstak van de Unie. Het argument werd derhalve afgewezen.

(175)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde ACEA haar in overweging 159 aangegeven argument dat de prijsonderbieding uit Marokko, berekend op basis van aanbestedingen, niet aanzienlijk was (namelijk 3,7 %), met name in vergelijking met de door ACEA berekende prijsonderbieding voor Turkije of Thailand, die respectievelijk ongeveer 10 % en 1 % bedroeg.

(176)

Ten eerste heeft de Commissie de door ACEA overgelegde samenvattende spreadsheet betreffende de prijsoffertes beoordeeld. Deze spreadsheet bestond uit 15 aanbestedingen, afkomstig van drie ACEA-leden (d.w.z. de niet-medewerkende gebruiker en de twee medewerkende gebruikers). De volgende informatie werd verstrekt: de naam van de gebruiker, de hoeveelheid en de prijs per stuk die door elke leverancier werd aangeboden. De Commissie merkte echter op dat de interne nummering van elke aanbesteding niet was verstrekt, waardoor de Commissie de gegevens niet kon vergelijken met de geverifieerde informatie die reeds in de loop van het onderzoek door de twee medewerkende gebruikers was verstrekt. Bovendien werden sommige prijselementen niet verstrekt (zoals de geplande jaarlijkse kortingen, ook wel “productiviteitskortingen” genoemd) en was het dus onmogelijk te beoordelen of al deze elementen in de aangeboden prijs per stuk waren opgenomen. Belangrijker nog is dat de meeste prijsoffertes betrekking hadden op de niet-medewerkende gebruiker. Zoals aangegeven in overweging 109, kon vanwege het algemene gebrek aan medewerking van die gebruiker de beperkte informatie die hij verstrekte niet voor dit onderzoek in aanmerking worden genomen. De aanvullende informatie die ACEA met betrekking tot gebruiker A en gebruiker B heeft verstrekt, had betrekking op prijsoffertes die de Commissie niet kon controleren omdat de informatie te laat was ingediend. Met name kon de Commissie niet vaststellen of de verstrekte gegevensreeks al dan niet uitputtend was. In elk geval bevatte de gegevensreeks 14 Marokkaanse offertes (op 15 aanbestedingen), en 5 voor Turkije en Thailand elk. De berekening van de prijsonderbieding door ACEA was gebaseerd op de geoffreerde prijs (22). De Commissie merkte op dat uit de eigen berekeningen van ACEA bleek dat de door de Marokkaanse producenten geoffreerde prijzen lager waren dan die van de bedrijfstak van de Unie. Bovendien bleek uit een vergelijking van de in deze spreadsheet vermelde volumes (23) met de totale invoervolumes voor Turkije en Thailand die op basis van de gegevens van Eurostat waren vastgesteld (zie tabel 11 van de voorlopige verordening) dat met name het voor Turkije gerapporteerde volume niet representatief was (minder dan 5 %). Uit deze door ACEA verstrekte informatie kon dus geen zinvolle conclusie worden getrokken. Bovendien heeft de Commissie in overweging 139 van de voorlopige verordening reeds geconcludeerd dat Thailand en Turkije het vastgestelde oorzakelijke verband tussen de invoer met dumping uit Marokko en de door de bedrijfstak van de Unie geleden schade niet hebben verzwakt. De argumenten werden derhalve afgewezen.

(177)

Hands voerde aan dat de vraag naar aluminium wielen in de Unie in 2020 is gedaald, te weten met 14 miljoen stuks, ofwel twintig keer de omvang van de invoer van aluminium wielen uit Marokko. De gevolgen van de pandemie waren dus zo groot dat de Commissie moet oordelen dat de pandemie elk eventueel oorzakelijk verband tussen de invoer van aluminium wielen uit Marokko en de door de bedrijfstak van de Unie geleden schade heeft verbroken.

(178)

Zoals vermeld in de overwegingen 140 tot en met 142 van de voorlopige verordening heeft de Commissie rekening gehouden met de gevolgen van COVID-19 voor de bedrijfstak van de Unie. Aangezien het onderzoektijdvak echter ook de periode van het herstel na COVID-19 bestreek, kon de Commissie, zoals uiteengezet in overweging 94, vaststellen dat toen de markt na COVID-19 weer aantrok, de bedrijfstak van de Unie niet profiteerde vanwege de toegenomen invoer uit het betrokken land tegen dumpingprijzen. Het tegendeel is eerder het geval, aangezien de situatie van de bedrijfstak van de Unie tijdens het onderzoektijdvak verder verslechterde. Derhalve konden de negatieve gevolgen van de COVID-19-pandemie niet worden beschouwd als de enige oorzaak van de door de bedrijfstak van de Unie geleden schade, voor zover die gevolgen het oorzakelijk verband tussen die schade en de invoer met dumping uit het betrokken land zouden hebben verzwakt. Het argument werd derhalve afgewezen.

(179)

Hands herhaalde zijn verzoek om een bevredigende en gedetailleerde toelichting, aangezien de Commissie uitdrukkelijk heeft erkend dat de COVID-19-pandemie negatieve gevolgen heeft gehad voor de bedrijfstak van de Unie.

(180)

Bij gebrek aan een nauwkeuriger en specifieker verzoek was de Commissie van mening dat de reeds in dit punt gegeven toelichtingen volstonden om de onderneming in staat te stellen de redenering van de Commissie te begrijpen en haar recht van verweer uit te oefenen. Daarom verwierp zij dit argument.

(181)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, werden de overwegingen 143 tot en met 145 van de voorlopige verordening bevestigd.

(182)

Aangezien er geen opmerkingen zijn ontvangen, werden de overwegingen 146 tot en met 148 van de voorlopige verordening bevestigd.

(184)

ACEA voerde aan dat de Commissie de concurrentie binnen de Unie had moeten onderzoeken. ACEA heeft informatie verzameld bij haar leden en vastgesteld dat op een totaal van 45 aanbestedingen er 31 zijn gegund aan producenten in de Unie, 5 aan leveranciers uit Marokko, 5 aan leveranciers uit Thailand en 4 aan leveranciers uit Turkije, hoewel uitgedrukt in stuks de grootste aanbestedingen aan Turkije zijn gegund.

(185)

Om te beginnen herinnerde de Commissie eraan dat ACEA de representativiteit van de overeenkomstig artikel 17, lid 1, van de basisverordening samengestelde steekproef van producenten in de Unie niet heeft betwist. ACEA kan dus niet met recht stellen dat de Commissie verplicht was te onderzoeken of het vermeende effect van de invoer met dumping op de prijzen niet het gevolg was van prijsconcurrentie van producenten in de Unie die niet in de steekproef waren opgenomen (24). Bovendien hebben de producenten in de Unie, zoals vermeld in tabel 5 van de voorlopige verordening, aangetoond dat zij in 2018-2019 een marktaandeel van meer dan 70 % en een winstgevendheid van ongeveer 8 % konden handhaven. Dit werd verwezenlijkt in een zeer concurrerende markt, die was gebaseerd op door autofabrikanten georganiseerde aanbestedingen, waarbij alle producenten in de Unie en in andere derde landen gevestigde producenten konden meedingen naar dezelfde aanbestedingen. Dit betekent dat de producenten in de Unie onder normale en eerlijke marktvoorwaarden concurrerend waren, zonder dat de bedrijfstak als geheel schade leed. Voorts merkte de Commissie op dat het argument van ACEA was gebaseerd op 45 aanbestedingen van drie ACEA-leden (vier door de twee medewerkende gebruikers gemelde contracten en 41 door een niet-medewerkende gebruiker gemelde contracten). De informatie omvatte slechts de winnaar van de aanbesteding, de geraamde hoeveelheden en de herkomst van de andere inschrijvers van buiten de Unie (Marokko, Thailand of Turkije). Bovendien werd deze informatie niet ondersteund door enig bewijs waaruit de juistheid en betrouwbaarheid ervan bleken. De verwijzingen naar de aanbestedingen werden niet eens verstrekt. Het argument werd derhalve afgewezen.

(186)

ACEA voerde ook aan dat, zelfs in de veronderstelling dat het juist is dat deelnemers aan een aanbesteding zich moeten afstemmen op de laagste bieder, er volgens haar bewijzen te over zijn dat een dergelijke afstemming in de allereerste plaats plaatsvindt met betrekking tot de goedkoopste producent in de Unie en in de tweede plaats op basis van de invoer uit derde landen, waarbij een eventuele afstemming op de offertes van Marokkaanse leveranciers op een verre derde plaats komt met slechts vijf gevallen.

(187)

De Commissie merkte op dat de analyse van ACEA was gebaseerd op een beperkt aantal aanbestedingen (15) en dat de door ACEA verstrekte informatie bestond uit een tabel met 15 prijsoffertes voor alle belangrijkste bronnen van het betrokken product (producenten uit de Unie en alle grootste producenten uit derde landen) die door drie ACEA-leden waren ingediend. Er werden vier contracten gemeld door de twee medewerkende gebruikers, en elf contracten door een niet-medewerkende gebruiker. Bovendien werd deze informatie, net als bij het vorige argument het geval was, niet ondersteund door enig bewijs waaruit de juistheid en betrouwbaarheid ervan bleken. De verwijzingen naar de aanbestedingen werden niet eens verstrekt. Er werd bijvoorbeeld geen informatie verstrekt over de vraag of de opgegeven prijs alle bijkomende kosten en de in de inschrijvingen opgenomen kortingen omvatte. Bovendien werden de onderliggende aanbestedingsdocumenten niet verstrekt, zodat de Commissie de verstrekte informatie niet kon controleren en derhalve werd het argument afgewezen. Zelfs indien de Commissie deze informatie in aanmerking zou nemen, merkte zij op dat de totale hoeveelheden van de aangehaalde inschrijvingen goed waren voor ongeveer 5 % van het totale verbruik in de Unie en derhalve niet als representatief werden beschouwd. Bovendien waren de prijsoffertes van de Marokkaanse producenten in alle gevallen (op twee uitzonderingen na) lager dan die van de producenten in de Unie. Bijgevolg was de Commissie van oordeel dat ACEA geen bewijs heeft overgelegd waaruit blijkt dat de deelnemers aan de aanbesteding zich moesten afstemmen op de goedkoopste producenten in de Unie en dat de Marokkaanse leveranciers de prijzen niet omlaag dreven.

(188)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat de Commissie zelf ACEA-leden heeft verzocht dergelijke gegevens over inschrijvingen op aanbestedingen op basis van het begin van de productie te verstrekken, en dat die gegevens dienovereenkomstig door ACEA waren verstrekt. ACEA verstrekte ook aanvullende documenten van gebruiker B. Ten slotte achtte ACEA deze gegevensreeks representatief, aangezien zij was gebaseerd op 29 aanbestedingen, bijna 100 % van de Marokkaanse aankopen van aluminium wielen bestreek en met bewijsmateriaal werd gestaafd.

(189)

De Commissie benadrukte dat de informatie over aanbestedingen alleen werd gevraagd aan de twee gebruikers die volledig aan het onderzoek hebben meegewerkt, antwoorden op de vragenlijst hebben verstrekt en hun gegevens hadden laten controleren. De gegevens die ACEA vervolgens over de niet-medewerkende gebruiker heeft ingediend, werden onvolledig, onbetrouwbaar en niet controleerbaar geacht vanwege het gebrek aan medewerking van die gebruiker. De Commissie merkte op dat ACEA haar analyse voornamelijk heeft gebaseerd op de niet-medewerkende gebruiker. Hoewel ACEA beweerde dat haar gegevensreeks met bewijsmateriaal werd gestaafd, was de Commissie van mening dat de gegevensreeks voornamelijk bestond uit samenvattende spreadsheets en dat de door ACEA vermelde referenties van aanbestedingen in feite de interne nummers van elke aanbesteding waren. De volledige documentatie met betrekking tot de aanbestedingen, zoals kopieën van het bestek, de daadwerkelijk ontvangen inschrijvingen enz., werd echter niet verstrekt. Het argument werd derhalve afgewezen.

(190)

Aangezien er geen andere opmerkingen over het oorzakelijk verband zijn ontvangen, heeft de Commissie haar conclusies in de overwegingen 152 tot en met 154 van de voorlopige verordening bevestigd.

(191)

Zowel na de mededeling van de voorlopige bevindingen als na die van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat de Commissie de prijsbederfmarge op aanbestedingsniveau had moeten berekenen, zoals in het oorspronkelijke onderzoek tegen de invoer van aluminium wielen uit China (25).

(192)

De Commissie heeft het argument onderzocht en vastgesteld dat tijdens het nieuw onderzoek bij het vervallen van de bovengenoemde maatregelen (26) een soortgelijk argument is aangevoerd en afgewezen. In overweging 115 heeft de Commissie verklaard dat een selectie van gegevens uit individuele aanbestedingen geen vervanging kan zijn van de door de Commissie verrichte analyse van prijzen en volumes op basis van de volledige gegevens, namelijk lijsten van verkooptransacties en prijsvergelijkingen per soort. Een dergelijke vergelijking omvat de grootst mogelijke hoeveelheid gegevens van verkooptransacties die werkelijk hebben plaatsgevonden. Bovendien werd de prijsbederfmarge uitgedrukt als een percentage van de uitvoerprijs tijdens het onderzoektijdvak. Uit de analyse op basis van de volledige gegevens van de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs en de producenten in de Unie bleek een prijsbederf van 44 % voor Hands en van 51,6 % voor andere Marokkaanse producenten. Derhalve werd dit argument afgewezen.

(193)

Hands voerde aan dat de correcties van de Commissie in verband met toekomstige milieukosten willekeurig en speculatief zijn, de vergelijkbaarheid van de prijzen aantasten en de vergelijkbaarheid van de prijzen tussen de verkoop in de Unie en in Marokko verstoren. Hands verwees naar het Nieuwe Ontwikkelingsmodel van Marokko, dat in april 2021 is gelanceerd en investeringen in duurzame groene energie omvat teneinde concurrerend te zijn in koolstofarme industrieën, en naar de toezegging van het land om tegen 2030 meer dan 50 % van zijn elektriciteit uit hernieuwbare bronnen te halen. Het is derhalve duidelijk dat de Commissie geen rekening heeft gehouden met de toekomstige kosten die Hands tijdens de uitvoering van de maatregelen zou maken, met inbegrip van de kosten in verband met de decarbonisatie-inspanningen in Marokko.

(194)

De Commissie heeft benadrukt dat het in aanmerking nemen van de toekomstige milieukosten in de richtprijs voor de bedrijfstak van de Unie in overeenstemming was met artikel 7, lid 2, punt d), van de basisverordening. De inaanmerkingneming van deze kosten was niet gebaseerd op pure speculatie, maar op positieve bewijzen van daadwerkelijk geplande investeringen. Of Marokko mogelijk in duurzame groene energie zal investeren, is niet van belang voor de toepassing van de relevante bepalingen van de basisverordening betreffende de vaststelling van de richtprijs van de Unie waarin de toekomstige milieukosten in aanmerking moeten worden genomen. Het argument werd derhalve afgewezen.

(195)

Hands voerde aan dat de Commissie haar berekening van de toekomstige kosten niet heeft toegelicht en Hands en andere belanghebbenden aldus het recht van verdediging heeft ontnomen.

(196)

De Commissie heeft op verzoek van Dika informatie verstrekt over de toekomstige kosten. Het antwoord is bekendgemaakt in het niet-vertrouwelijke dossier, dat beschikbaar was voor alle partijen. Het recht van verdediging is derhalve niet geschonden.

(197)

Aangezien hierover geen opmerkingen zijn ontvangen, werden de overwegingen 165 en 166 van de voorlopige verordening bevestigd.

(198)

Na de mededeling van de voorlopige bevindingen en na die van de definitieve bevindingen herhaalde ACEA haar in overweging 170 van de voorlopige verordening uiteengezette argument dat de bedrijfstak van aluminium wielen van de Unie niet aan de vraag kon voldoen. De markt van de Unie zou gedurende meer dan 15 jaar hebben geleden onder ondercapaciteit en tekorten als gevolg van ontoereikende investeringen door de producenten in de Unie. Volgens ACEA komen de producenten van aluminium wielen in de Unie consequent hun verbintenis niet na om de productiecapaciteit te verhogen en de leveringszekerheid in de Unie te waarborgen. ACEA herinnerde eraan dat de producenten in de Unie zich er in het kader van het antidumpingonderzoek van de Commissie naar aluminium wielen uit China toe verbonden zouden hebben hun productiecapaciteit te verhogen en dat de Commissie de antidumpingmaatregel zou hebben uitgebreid op voorwaarde dat de capaciteit zou worden verhoogd. Volgens ACEA is de capaciteit van de Unie tussen 2006 en het onderzoektijdvak met 14 % gestegen, terwijl het verbruik in dezelfde periode met 33 % is toegenomen.

(199)

De Commissie merkte op dat dit argument reeds is behandeld in overweging 171 van de voorlopige verordening en dat er geen nieuwe elementen of bewijzen zijn aangedragen. De Commissie merkte op dat de bedrijfstak van aluminium wielen van de Unie indien nodig zijn capaciteit op relatief korte termijn zou kunnen verhogen, aangezien de desbetreffende investering waarnaar de gebruikers verwijzen, geen betrekking had op de ovens of de spuitcabines, maar wel op gietmachines die gemakkelijk kunnen worden geïnstalleerd. Indien de producenten van aluminium wielen in de Unie niet in extra productiecapaciteit hebben geïnvesteerd, was dat dus eerder te wijten aan hun moeilijke economische situatie en het gebrek aan voldoende toekomstige contracten van de autofabrikanten die dergelijke investeringen zouden rechtvaardigen. Het was voor de bedrijfstak van de Unie dus niet voldoende aantrekkelijk om te investeren in aanvullende capaciteit, omdat de vraag naar zijn productie waarschijnlijk niet zou toenemen.

(200)

Bovendien bedroeg het verbruik in de Unie in het onderzoektijdvak 64,31 miljoen stuks. De totale capaciteit van de bedrijfstak van de Unie was 61,29 miljoen stuks, terwijl de totale productie in de Unie in het onderzoektijdvak 48,75 miljoen stuks en de uitvoer van de bedrijfstak van de Unie 2,71 miljoen stuks bedroegen, waardoor een capaciteit van 9,83 miljoen stuks onbenut bleef. De bedrijfstak van de Unie beschikte derhalve al over voldoende productiecapaciteit om nagenoeg de gehele vraag naar aluminium wielen in de Unie af te dekken. Bovendien zou de markt van de Unie verder kunnen worden bevoorraad door producenten-exporteurs in derde landen. Met de komst van de Marokkaanse producenten is de totale wereldwijde capaciteit van aluminium wielen zelfs toegenomen. Het argument werd derhalve afgewezen.

(201)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat de bewering van de Commissie dat de desbetreffende investeringen geen betrekking hebben op ovens of spuitcabines, maar op gietmachines die gemakkelijk kunnen worden geïnstalleerd, niet met bewijsmateriaal werd gestaafd. ACEA voerde aan dat de medewerkende gebruikers hebben aangetoond dat het gebrek aan voldoende spuitcabines juist een van de belangrijkste knelpunten is die de productiecapaciteit van de Unie beperken.

(202)

De Commissie merkte op dat het door gebruiker A ingediende bewijsmateriaal betrekking had op het gebrek aan productiecapaciteit bij één producent in de Unie voor de jaren 2015-2016, dus vóór de beoordelingsperiode. Bovendien heeft gebruiker A geen enkel document verstrekt waaruit problemen met de productiecapaciteit tijdens de beoordelingsperiode blijken. Wat gebruiker B betreft, waren de verstrekte documenten ook gedateerd vóór de beoordelingsperiode (de meeste dateerden van 2016). Tijdens het controlebezoek heeft gebruiker B echter verklaard dat er “gedurende een normaal jaar als 2018/2019 geen tekort aan aluminium wielen was”. ACEA of andere gebruikers hebben geen bewijs geleverd van productietekorten als gevolg van het gebrek aan voldoende spuitcabines tijdens de beoordelingsperiode.

(203)

In de loop van het onderzoek heeft de Commissie bewijsmateriaal verzameld waaruit blijkt dat de bedrijfstak van de Unie investeerde in spuitcabines toen het verbruik verschoof naar meer diamantgesneden wielen, waarvoor twee spuitbewerkingen nodig zijn. Wat investeringen in spuitcabines en gietapparatuur betreft, heeft de Commissie kopieën van aankoopfacturen verzameld waaruit blijkt dat de bedrijfstak van de Unie in het verleden zijn capaciteit kon vergroten wanneer de vraag naar zijn producten zeker was. De Commissie was van oordeel dat meer gedetailleerde informatie niet in het niet-vertrouwelijke dossier kon worden opgenomen, aangezien de desbetreffende informatie betrekking had op specifieke individuele transacties, wat gegevens zijn die niet kunnen worden samengevat in de zin van artikel 19, lid 2, van de basisverordening. Het argument werd derhalve afgewezen.

(204)

ACEA voerde aan dat toen Marokkaanse leveranciers aanbestedingen wonnen voor de levering van wielen aan de Unie, de bedrijfstak van de Unie geen reserveproductiecapaciteit te bieden had en dat deze invoer dus in strategische behoeften van de autofabrikanten voorzag.

(205)

De Commissie merkte op dat ACEA dit argument niet heeft gestaafd, bijvoorbeeld met betrekking tot aanbestedingen waarvoor de producenten in de Unie geen prijsofferte hebben ingediend, met name voor de aanbestedingen die Marokkaanse producenten hebben gewonnen. De Commissie merkte ook op dat er geen bewijs is geleverd waaruit bleek dat de bedrijfstak van aluminium wielen van de Unie in de beoordelingsperiode geen aluminium wielen heeft geleverd naar aanleiding van verzoeken van autofabrikanten (27). Zoals hierboven reeds vermeld, is de productiecapaciteit van de bedrijfstak van de Unie samen met die van de producenten-exporteurs in derde landen ruimschoots voldoende om aan de behoeften van de automobielindustrie te voldoen. Het argument werd derhalve afgewezen.

(206)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat geen van de producenten in de Unie heeft besloten te investeren in extra productiecapaciteit, terwijl de autoproductie in de Unie sinds 2013 voortdurend is toegenomen.

(207)

De Commissie heeft echter vastgesteld dat de productiecapaciteit van de bedrijfstak van de Unie in die periode met ongeveer 10,8 miljoen stuks is toegenomen (van 51,644 miljoen stuks (28) in 2013 tot 62,475 miljoen stuks (29) in 2019). Het argument werd dus niet met bewijsmateriaal gestaafd en derhalve afgewezen.

(208)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde ACEA haar argument dat de bedrijfstak van de Unie niet aan de vraag in de Unie kan voldoen, zelfs niet in een verstoorde markt met een historische daling van de vraag.

(209)

De Commissie merkte op dat de bezettingsgraad van de bedrijfstak van de Unie in het onderzoektijdvak 80 % bedroeg. Er was dus extra reservecapaciteit om aan de vraag te voldoen. Ook was er geen vereiste dat de bedrijfstak van de Unie verplicht was over de capaciteit te beschikken om aan de totale vraag te voldoen. Gebruikers kunnen ook aluminium wielen invoeren uit een van de producerende derde landen. Het argument werd derhalve afgewezen.

(210)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat zij bewijsmateriaal heeft verstrekt waaruit blijkt dat de bedrijfstak van de Unie geen reservecapaciteit kon aanbieden en dat de invoer uit Marokko dus voorzag in strategische behoeften van de autofabrikanten. Bovendien heeft ACEA bewijsmateriaal verstrekt over het gebrek aan productie van de bedrijfstak van de Unie in 2016.

(211)

De Commissie was van oordeel dat het argument niet met voldoende bewijsmateriaal was gestaafd. De ACEA heeft bijvoorbeeld geen bewijs geleverd van enige door Marokkaanse leveranciers gewonnen aanbesteding waarbij de producenten in de Unie niet aan de inschrijvingsprocedure hebben deelgenomen. Wat het gebrek aan productie betreft, heeft de ACEA geen bewijsmateriaal overgelegd waaruit een probleem op systeemniveau blijkt, aangezien het bewijsmateriaal dateert van vóór de beoordelingsperiode. Het argument werd derhalve afgewezen.

(212)

ACEA voerde aan dat de Commissie niet is ingegaan op het feit dat de kosten van de autofabrikanten zijn gestegen als gevolg van de cumulatieve effecten van antidumpingmaatregelen op andere grondstoffen, onderdelen en componenten die voor de autoproductie worden gebruikt.

(213)

De Commissie stelde vast dat ACEA geen enkel bewijs voor dit argument heeft geleverd. Ook al zijn de kosten van hun leveranciers mogelijk gestegen en geheel of gedeeltelijk doorberekend aan de autofabrikanten, toch bleek dit geen negatieve gevolgen te hebben gehad voor hun economische situatie. Zoals vermeld in overweging 175 van de voorlopige verordening hebben de autofabrikanten voor 2021 financiële resultaten bekendgemaakt die de gebruikelijke winsten van de voorgaande jaren overtroffen. Tenslotte is, zoals reeds in overweging 169 van de voorlopige verordening is uiteengezet, het percentage van de kosten van aluminium wielen bij de productie van een auto gering, ongeveer 0,5 %. Daarom waren de gevolgen van de maatregelen voor de autofabrikanten zeer beperkt en werd het argument afgewezen.

(214)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen gaf ACEA aan het niet eens te zijn met de beoordeling van de Commissie in bovenstaande overweging. ACEA voerde aan dat de antidumpingrechten extra kosten van 241-413 miljoen EUR zullen opleveren. Dit is een aanzienlijk bedrag voor de autofabrikanten in een bedrijfstak die nog steeds te kampen heeft met een lage autoproductie in de Unie en extra milieukosten moet absorberen.

(215)

De Commissie merkte op dat ACEA geen bezwaar maakte tegen de bevinding van de Commissie dat het aandeel van aluminium wielen in de totale productiekosten van een auto gering is, ongeveer 0,5 %, en dat het relatief lage antidumpingrecht slechts een fractie van deze 0,5 % zou bedragen. Er werd geen bewijsmateriaal overgelegd waaruit blijkt dat de autofabrikanten dergelijke kosten niet zullen kunnen absorberen. Bovendien waren de door ACEA geraamde extra kosten weliswaar correct, maar was de raming van de extra kosten gebaseerd op de richtprijs van de Unie en hangt zij dus samen met de vastgestelde schademarges. Het recht werd echter gebaseerd op de dumpingmarges, die lager waren dan de vastgestelde schademarges, zodat de gevolgen van het antidumpingrecht lager zouden zijn dan de door ACEA geraamde bedragen. Het argument werd derhalve afgewezen.

(216)

ACEA voerde aan dat Marokkaanse leveranciers volgens sommige van haar leden zich steeds meer inzetten om de CO2-impact van de toeleveringsketens te controleren. Daarom zou een verschuiving van de levering naar andere derde landen een aanzienlijke invloed hebben op het vermogen van de autofabrikanten om hun CO2-reductiedoelstellingen te halen.

(217)

De Commissie merkte op dat ACEA geen bewijsmateriaal voor dit argument heeft verstrekt, terwijl uit informatie die tijdens het controlebezoek bij een meewerkende gebruiker is verkregen, bleek dat de invoer uit Marokko te maken heeft met een soortgelijk probleem betreffende de impact op de CO2-reductiedoelstellingen van de autofabrikanten als gevolg van de afstand tussen de Marokkaanse fabrieken en de fabrieken van de autofabrikanten in de Unie. Het argument werd derhalve afgewezen.

(218)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen verwees de ACEA naar haar 10-puntenplan om de Europese Green Deal te helpen uitvoeren (30) en naar het feit dat gebruiker B na het controlebezoek bewijsmateriaal heeft verstrekt waaruit blijkt dat de invoer uit Marokko met het oog op de CO2-impact belangrijk is vanwege de geografische nabijheid van de Marokkaanse fabrieken en de fabrieken van de autofabrikanten.

(219)

De Commissie merkte op dat in het 10-puntenplan geen melding werd gemaakt van de gevolgen van de invoer van wielen in het algemeen en van Marokko in het bijzonder. Bijgevolg vormde het plan geen passend bewijsmateriaal met betrekking tot het in overweging 216 beschreven argument. Daarnaast heeft gebruiker B inderdaad gemeld dat hij het CO2-emissiecriterium voor de selectie van leveranciers heeft ingevoerd en dat het doel is de afstand tussen de fabrieken en de leveranciers, en dus de koolstofvoetafdruk, te verkleinen. Gebruiker B verklaarde echter ook dat het concurrentievermogen een zeer belangrijke factor blijft voor de selectie van een leverancier. Bovendien heeft de Commissie geen bewijs gevonden dat dit criterium daadwerkelijk door gebruiker B tijdens de aanbestedingsprocedure is beoordeeld of dat een producent door de CO2-emissiecriteria buiten beschouwing werd gelaten. Tot slot hebben de antidumpingmaatregelen, zelfs indien dit criterium in de toekomst een cruciale rol zou spelen, niet tot doel de invoer uit Marokko te laten stoppen, maar ervoor te zorgen dat zij de Unie tegen eerlijke prijzen binnenkomen. Het argument werd derhalve afgewezen.

(220)

ACEA voerde aan dat het Duitse Bundeskartellamt naar aanleiding van beschuldigingen van concurrentiebeperkend gedrag in maart 2022 een onderzoek heeft ingeleid tegen een producent in de Unie. De Commissie merkte echter op dat er geen argumenten zijn aangevoerd betreffende de mogelijke gevolgen van dat vermeende gedrag voor de bevindingen van het onderzoek. Hoe dan ook loopt dat onderzoek nog en zijn er nog geen bevindingen. Het argument werd derhalve afgewezen.

(221)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen voerde ACEA aan dat de antidumpingmaatregelen, gezien de onderhavige uitzonderlijke omstandigheden en in overeenstemming met de beginselen van behoorlijk bestuur en goede administratieve praktijken zoals die in de zaak naadloze buizen (31) zijn ontwikkeld, niet mogen worden toegepast in afwachting van de uitkomst van het onderzoek door het Duitse Bundeskartellamt.

(222)

Zoals reeds uiteengezet in overweging 220 heeft de nationale overheid nog geen besluit genomen. In de zaak naadloze buizen werden de rechten daarentegen pas toegepast nadat een definitieve beschikking was gegeven waarin de mededingingsverstorende praktijk was bestraft en toen duidelijk was geworden dat die praktijk betrekking had op de beoordelingsperiode van het onderzoek en dat zij het betrokken product betrof. Geen van deze elementen was aanwezig in de onderhavige zaak. Het argument werd derhalve afgewezen.

(223)

Op basis van het bovenstaande en aangezien geen opmerkingen zijn ontvangen, werden de conclusies in overweging 177 van de voorlopige verordening bevestigd.

(224)

In het licht van de conclusies inzake dumping, schade, het oorzakelijk verband, het niveau van de maatregelen en het belang van de Unie, en overeenkomstig artikel 9, lid 4, van de basisverordening moeten definitieve antidumpingmaatregelen worden ingesteld om te voorkomen dat de bedrijfstak van de Unie nog meer schade lijdt door de invoer met dumping van het betrokken product.

(225)

Zoals aangegeven in overweging 63 werden de dumpingmarges in het definitieve stadium licht herzien.

(226)

Op basis van het voorgaande moeten de definitieve antidumpingrechten, uitgedrukt in cif-prijs grens Unie, vóór inklaring, als volgt worden vastgesteld:

(227)

De bij deze verordening voor bepaalde ondernemingen vastgestelde individuele antidumpingrechten zijn gebaseerd op de bevindingen van dit onderzoek. Zij weerspiegelen dan ook de situatie die bij het onderzoek voor die ondernemingen werd geconstateerd. Deze rechten zijn dus uitsluitend van toepassing op het onderzochte product van oorsprong uit het betrokken land en geproduceerd door de genoemde juridische entiteiten. Producten van andere ondernemingen die niet specifiek in het dispositief van deze verordening zijn vermeld, met inbegrip van ondernemingen die banden hebben met de specifiek vermelde ondernemingen, komen voor deze rechten niet in aanmerking. Op die producten is het recht van toepassing dat voor “alle andere ondernemingen” geldt.

(228)

Een onderneming die later haar naam wijzigt, kan verzoeken om verdere toepassing van deze individuele antidumpingrechten. Dit verzoek moet worden ingediend bij de Commissie (32). Het moet alle relevante informatie bevatten waaruit blijkt dat de wijziging geen invloed heeft op het recht van de onderneming om in aanmerking te komen voor het recht dat op haar van toepassing is. Als de naamswijziging van de onderneming niet van invloed is op haar recht om in aanmerking te komen voor het recht dat op haar van toepassing is, zal een verordening over de naamswijziging worden bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie.

(229)

Om het risico op ontwijking als gevolg van het verschil in rechten zo veel mogelijk te beperken, zijn speciale maatregelen nodig om de juiste toepassing van de individuele antidumpingrechten te garanderen. De ondernemingen met individuele antidumpingrechten moeten een geldige handelsfactuur overleggen aan de douaneautoriteiten van de lidstaten. De factuur moet voldoen aan de in artikel 1, lid 3, van deze verordening vastgestelde vereisten. Invoer die niet van een dergelijke factuur vergezeld gaat, wordt onderworpen aan het antidumpingrecht dat van toepassing is op “alle andere ondernemingen”.

(230)

Hoewel de douaneautoriteiten van de lidstaten over deze factuur moeten beschikken om ten aanzien van de invoer de individuele antidumpingrechten te kunnen toepassen, is overlegging van die factuur niet de enige factor waarmee de douaneautoriteiten rekening moeten houden. Zelfs als aan hen een factuur wordt overgelegd die voldoet aan alle voorschriften van artikel 1, lid 3, van deze verordening, moeten de douaneautoriteiten van de lidstaten namelijk hun gebruikelijke controles uitvoeren en kunnen zij, net als in alle andere gevallen, aanvullende documenten (vervoersdocumenten enz.) verlangen om de juistheid van de gegevens in de aangifte na te gaan en te waarborgen dat het recht vervolgens terecht wordt toegepast, in overeenstemming met de douanewetgeving.

(231)

Indien het volume van de uitvoer door een van de ondernemingen die een lager individueel recht genieten, in het bijzonder na de instelling van de maatregelen in kwestie aanzienlijk toeneemt, kan dit op zich worden beschouwd als een verandering in de structuur van het handelsverkeer als gevolg van de instelling van maatregelen in de zin van artikel 13, lid 1, van de basisverordening. In dergelijke omstandigheden kan een onderzoek naar ontwijking worden geopend, mits aan de voorwaarden hiervoor is voldaan. Hierbij kan onder meer worden onderzocht of het nodig is een individueel recht of individuele rechten in te trekken en in plaats daarvan een voor het gehele land geldend recht in te stellen.

(232)

Om een goede toepassing van het antidumpingrecht te garanderen, moet het voor alle andere ondernemingen vastgestelde antidumpingrecht niet alleen gelden voor de niet-medewerkende producenten-exporteurs in dit onderzoek, maar ook voor de producenten die in het onderzoektijdvak geen producten naar de Unie hebben uitgevoerd.

(233)

Statistieken van aluminium wielen voor motorvoertuigen van de posten 8701 tot en met 8705, al dan niet met toebehoren en al dan niet met banden, worden vaak uitgedrukt in aantal stuks. De gecombineerde nomenclatuur in bijlage I bij Verordening (EEG) nr. 2658/87 van de Raad (33) bevat evenwel geen bijzondere maatstaf voor aluminium wielen voor motorvoertuigen van de posten 8701 tot en met 8705, al dan niet met toebehoren en al dan niet met banden. Daarom moet ervoor worden gezorgd dat bij invoer niet alleen het gewicht in kg of ton, maar ook het aantal stuks van het betrokken product in de aangifte voor het vrije verkeer moet worden opgenomen. Het aantal stuks moet worden vermeld voor de GN-codes ex 8708 70 10 en ex 8708 70 50 (Taric-codes: 8708701015, 8708701050, 8708705015 en 8708705050).

(234)

Gezien de hoogte van de vastgestelde dumpingmarges en de ernst van de schade die de bedrijfstak van de Unie heeft geleden, moeten de bedragen die uit hoofde van de bij de voorlopige verordening ingestelde voorlopige antidumpingrechten als zekerheid zijn gesteld, definitief worden geïnd tot het bij de onderhavige verordening vastgestelde niveau.

(235)

Zoals vermeld in punt 1.2, heeft de Commissie de invoer van het onderzochte product aan registratie onderworpen.

(236)

In het definitieve stadium van het onderzoek zijn de in het kader van de registratie verzamelde gegevens beoordeeld. De Commissie heeft onderzocht of aan de criteria van artikel 10, lid 4, van de basisverordening voor de inning van definitieve rechten met terugwerkende kracht is voldaan.

(237)

De Commissie heeft geconstateerd dat tijdens de periode van voorafgaande kennisgeving (18 juni 2022-16 juli 2022) ongeveer 291 000 stuks zijn ingevoerd, dat wil zeggen een daling met 11 % in vergelijking met de maandelijkse gemiddelde invoervolumes tijdens de in de registratieverordening geanalyseerde periode na het onderzoek, te weten 1 december 2021 tot en met 30 april 2022. De Commissie heeft dus geen bewijs van mogelijke voorraadvorming tijdens de periode van voorafgaande kennisgeving. Bovendien stegen de invoerprijzen met 11 % in overeenstemming met de stijging van de driemaandelijkse LME-prijzen. Bijgevolg was er geen bewijs dat de invoer de corrigerende werking van de rechten ondermijnde.

(238)

Op grond hiervan is niet voldaan aan de wettelijke voorwaarden van artikel 10, lid 4, van de basisverordening en mogen de rechten derhalve niet met terugwerkende kracht worden geheven op de geregistreerde invoer.

(239)

Indien een bedrag moet worden terugbetaald naar aanleiding van een arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie, geldt ingevolge artikel 109 van Verordening (EU, Euratom) 2018/1046 van het Europees Parlement en de Raad (34) als rentevoet de rente die de Europese Centrale Bank voor haar basisherfinancieringstransacties hanteert, zoals bekendgemaakt in de C-serie van het Publicatieblad van de Europese Unie op de eerste kalenderdag van elke maand.

(240)

Het bij artikel 15, lid 1, van Verordening (EU) 2016/1036 ingestelde comité heeft geen advies uitgebracht,

(1)

Op 13 mei 2022 heeft de Europese Commissie (“de Commissie”) op grond van artikel 5 van de basisverordening een antidumpingonderzoek geopend met betrekking tot de invoer van navulbare vaten van roestvrij staal van oorsprong uit de Volksrepubliek China (“China” of “het betrokken land”). Zij heeft daartoe een bericht van inleiding gepubliceerd in het Publicatieblad van de Europese Unie (2) (“het bericht van inleiding”).

(2)

De Commissie heeft het onderzoek geopend naar aanleiding van een klacht die op 31 maart 2022 is ingediend door het European Kegs Committee (“de klager”). De klacht werd ingediend namens de bedrijfstak van de Unie voor navulbare vaten van roestvrij staal in de zin van artikel 5, lid 4, van de basisverordening. Het bij de klacht gevoegde bewijsmateriaal over dumping en aanmerkelijke schade als gevolg daarvan werd voldoende geacht om een onderzoek te openen.

(3)

Overeenkomstig artikel 14, lid 5 bis, van de basisverordening moet de Commissie de invoer waarop een antidumpingonderzoek betrekking heeft gedurende de periode van voorafgaande kennisgeving registreren, tenzij zij over voldoende bewijsmateriaal in de zin van artikel 5 beschikt dat niet aan de vereisten van artikel 10, lid 4, punt c) of d), is voldaan. Aangezien uit het bewijsmateriaal in het dossier bleek dat niet was voldaan aan het vereiste van punt d), heeft de Commissie de invoer van het betrokken product niet onderworpen aan registratie overeenkomstig artikel 14, lid 5 bis, van de basisverordening.

(4)

In het bericht van inleiding heeft de Commissie belanghebbenden uitgenodigd contact met haar op te nemen om aan het onderzoek mee te werken. Daarnaast heeft de Commissie de producenten in de Unie die door de klager worden vertegenwoordigd; andere haar bekende producenten in de Unie; de haar bekende importeurs, handelaren en gebruikers; de haar bekende producenten-exporteurs, en de autoriteiten van het betrokken land specifiek in kennis gesteld van de opening van het onderzoek en hen uitgenodigd eraan deel te nemen.

(5)

De belanghebbenden zijn in de gelegenheid gesteld om opmerkingen te maken over de opening van het onderzoek en een hoorzitting met de Commissie en/of de raadadviseur-auditeur in handelsprocedures aan te vragen. Er waren geen verzoeken om te worden gehoord.

(6)

In het bericht van inleiding heeft de Commissie verklaard dat zij mogelijk een steekproef van de belanghebbenden zou samenstellen overeenkomstig artikel 17 van de basisverordening.

(7)

In het bericht van inleiding heeft de Commissie verklaard dat zij een voorlopige steekproef van producenten in de Unie heeft samengesteld. De Commissie stelde de steekproef samen op basis van de productie- en verkoopvolumes, rekening houdend met hun geografische locatie. Deze steekproef bestond uit drie producenten in de Unie. De in de steekproef opgenomen producenten in de Unie vertegenwoordigden 73 % van de totale productie in de Unie en 74 % van de totale verkoop in de Unie. De Commissie nodigde de belanghebbenden uit om opmerkingen over de voorlopige steekproef in te dienen. Er werden daarover geen opmerkingen ontvangen. De steekproef is representatief voor de bedrijfstak van de Unie.

(8)

Om te kunnen beslissen of een steekproef noodzakelijk was en, zo ja, deze te kunnen samenstellen, heeft de Commissie niet-verbonden importeurs verzocht de in het bericht van inleiding gevraagde informatie te verstrekken.

(9)

Slechts één niet-verbonden importeur heeft de gevraagde informatie geleverd en ermee ingestemd om in de steekproef te worden opgenomen. De Commissie bepaalde daarom dat er geen steekproef van niet-verbonden importeurs nodig was.

(10)

Om vast te stellen of een steekproef noodzakelijk is en, zo ja, om deze samen te stellen, heeft de Commissie alle producenten-exporteurs in China verzocht de in het bericht van inleiding vermelde informatie te verstrekken. Bovendien heeft de Commissie de vertegenwoordiging van de Volksrepubliek China bij de Europese Unie verzocht eventuele andere producenten-exporteurs die in deelname aan het onderzoek geïnteresseerd konden zijn te identificeren en/of contact met hen op te nemen.

(11)

Zes producenten in het betrokken land die tijdens het onderzoektijdvak vaten uitvoerden naar de Unie, verstrekten de gevraagde informatie en stemden ermee in om in de steekproef te worden opgenomen. Overeenkomstig artikel 17, lid 1, van de basisverordening heeft de Commissie een steekproef van twee producenten-exporteurs samengesteld op basis van het grootste representatieve volume van de uitvoer naar de Unie dat binnen de beschikbare tijd redelijkerwijs kon worden onderzocht. Overeenkomstig artikel 17, lid 2, van de basisverordening werden alle bekende betrokken producenten-exporteurs en de autoriteiten van het betrokken land geraadpleegd over de samenstelling van de steekproef. Er werden geen opmerkingen ontvangen.

(12)

De Commissie heeft de overheid van de Volksrepubliek China (“Chinese overheid”) een vragenlijst toegezonden over het bestaan van verstoringen van betekenis in China in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), van de basisverordening. Zij heeft hierop geen antwoord ontvangen.

(13)

De Commissie publiceerde online (3) de vragenlijsten voor de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs, de niet-verbonden importeurs en de producenten in de Unie en stuurde de macro-economische vragenlijst op 20 mei 2022 naar de klager.

(14)

De Commissie heeft alle gegevens die zij voor de voorlopige vaststelling van dumping, de schade als gevolg daarvan en het belang van de Unie nodig achtte, verzameld en gecontroleerd. Krachtens artikel 16 van de basisverordening zijn controlebezoeken ter plaatse verricht bij de volgende onderneming:

(15)

In verband met de uitbraak van de COVID-19-pandemie en de ingestelde inperkingsmaatregelen heeft de Commissie overeenkomstig haar Mededeling over de gevolgen van de uitbraak van COVID-19 voor antidumping- en antisubsidieonderzoeken bij de volgende Chinese producenten-exporteurs kruislingse controles op afstand verricht:

(16)

Het onderzoek naar de dumping en de schade had betrekking op de periode van 1 januari 2021 tot en met 31 december 2021 (“het onderzoektijdvak”). Het onderzoek naar ontwikkelingen die relevant zijn voor de schadebeoordeling had betrekking op de periode van 1 januari 2018 tot aan het einde van het onderzoektijdvak (“de beoordelingsperiode”).

(17)

Dit onderzocht product heeft betrekking op navulbare vaten, fusten, tanks, tonnen en dergelijke recipiënten van roestvrij staal, bekend staand als “navulbare roestvrijstalen vaten”, met een ongeveer cilindervormig lichaam, met een wanddikte van 0,5 mm of meer, van de soort gebruikt voor andere materialen dan vloeibaar gemaakt gas, ruwe olie en aardolieproducten, met een capaciteit van 4,5 liter of meer, ongeacht het type afwerking, volume, of soort roestvrij staal, al dan niet met aanvullende onderdelen (extractoren, halzen, kimmen of andere onderdelen), al dan niet geverfd of bekleed met andere materialen (“vaten” of “het onderzochte product”).

(18)

De volgende producten vallen buiten dit onderzoek wanneer zij los van het onderzochte product worden ingevoerd: halzen, tapstangen, koppelingen of tappen, kragen, ventielen en andere onderdelen van het onderzochte product (extractoren, halzen, kimmen of andere onderdelen).

(19)

Het betrokken product is het onderzochte product van oorsprong uit China, momenteel ingedeeld onder de GN-codes ex 7310 10 00 en ex 7310 29 90 (Taric-codes 7310100010 en 7310299010) (“het betrokken product”).

(20)

Uit het onderzoek is gebleken dat de volgende producten dezelfde fysische en technische basiskenmerken hebben en voor dezelfde basisdoeleinden worden gebruikt:

(21)

De Commissie heeft in dit stadium beslist dat die producten derhalve soortgelijke producten zijn in de zin van artikel 1, lid 4, van de basisverordening.

(22)

Aangezien er bij de inleiding van het onderzoek voldoende bewijsmateriaal beschikbaar was dat wees op het bestaan van verstoringen van betekenis in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), van de basisverordening met betrekking tot China, achtte de Commissie het passend om met betrekking tot de producenten-exporteurs uit dit land het onderzoek te openen uit hoofde van artikel 2, lid 6 bis, van de basisverordening.

(23)

Om de benodigde gegevens voor de mogelijke toepassing van artikel 2, lid 6 bis, van de basisverordening te verzamelen, heeft de Commissie bijgevolg in het bericht van inleiding alle producenten-exporteurs in China verzocht informatie over de basisproducten voor de productie van vaten te verstrekken. Zes producenten-exporteurs hebben de betreffende informatie verstrekt.

(24)

Om de informatie te verkrijgen die zij voor haar onderzoek met betrekking tot de vermeende verstoringen van betekenis nodig achtte, heeft de Commissie de Chinese overheid een vragenlijst toegezonden. Bovendien heeft de Commissie in punt 5.3.2 van het bericht van opening alle belanghebbenden uitgenodigd om binnen 37 dagen na de datum van bekendmaking van het bericht van opening in het Publicatieblad van de Europese Unie hun standpunt kenbaar te maken, informatie in te dienen en ondersteunend bewijsmateriaal te verstrekken met betrekking tot de toepassing van artikel 2, lid 6 bis, van de basisverordening. De Chinese overheid reageerde niet binnen de daarvoor gestelde termijn op de vragenlijst en diende evenmin opmerkingen in over de toepassing van artikel 2, lid 6 bis, van de basisverordening. Vervolgens heeft de Commissie de Chinese overheid ervan in kennis gesteld dat zij overeenkomstig artikel 18 van de basisverordening de beschikbare gegevens zou gebruiken om het bestaan van verstoringen van betekenis in China vast te stellen. De Commissie heeft de Chinese overheid verzocht haar opmerkingen over de toepassing van artikel 18 in te dienen. Er werden geen opmerkingen ontvangen.

(25)

In punt 5.3.2. van het bericht van inleiding heeft de Commissie ook vermeld dat zij, gezien het beschikbare bewijsmateriaal, op grond van artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening, Mexico en Turkije als mogelijke representatieve derde landen beschouwt voor de vaststelling van de normale waarde aan de hand van niet-verstoorde prijzen of benchmarks. De Commissie merkte verder op dat zij andere mogelijk geschikte representatieve landen zou onderzoeken overeenkomstig de criteria als bedoeld in artikel 2, lid 6 bis, punt a), eerste streepje, van de basisverordening.

(26)

Op 20 juli 2022 heeft de Commissie de belanghebbenden door middel van een mededeling (“de eerste mededeling”) op de hoogte gebracht van de relevante bronnen die zij voornemens was te gebruiken om de normale waarde vast te stellen. In die mededeling heeft de Commissie een lijst verstrekt van alle productiefactoren zoals grondstoffen, arbeid en energie die bij de productie van vaten een rol spelen. Daarnaast heeft de Commissie, op basis van de criteria voor de keuze van niet-verstoorde prijzen of benchmarks, mogelijke representatieve landen aangewezen, namelijk Mexico, Brazilië en Rusland als geschikte representatieve landen. De Commissie heeft geen opmerkingen ontvangen over de eerste mededeling.

(27)

Op 19 september 2022 heeft de Commissie de belanghebbenden door middel van een tweede mededeling (“de tweede mededeling”) op de hoogte gebracht van de relevante bronnen die zij voornemens was te gebruiken om de normale waarde vast te stellen, met Brazilië als het representatieve land. Tevens deelde zij de belanghebbenden mee dat zij de verkoopkosten, algemene kosten en administratiekosten (“VAA-kosten”) en de winst zou vaststellen op basis van de producent KHS Industria de Maquinas LTDA in Brazilië. De Commissie heeft de belanghebbenden uitgenodigd opmerkingen te maken. Van de twee in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs werden opmerkingen ontvangen.

(28)

Na de ontvangen opmerkingen en informatie over de tweede mededeling te hebben geanalyseerd, kwam de Commissie tot de conclusie dat Brazilië een geschikte keuze was als representatief land waarvan de niet-verstoorde prijzen en kosten zouden worden gebruikt voor de vaststelling van de normale waarde in het voorlopige stadium. De onderliggende redenen voor die keuze worden nader beschreven in punt 3.2.1.1 en volgende.

(29)

Artikel 2, lid 1, van de basisverordening bepaalt het volgende: “De normale waarde is normaal gebaseerd op de prijzen die door onafhankelijke afnemers in het land van uitvoer in het kader van normale handelstransacties worden betaald of dienen te worden betaald”.

(30)

In artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening wordt echter het volgende bepaald: “Wanneer […] wordt vastgesteld dat het wegens het bestaan van verstoringen van betekenis in de zin van punt b) in het land van uitvoer niet passend is gebruik te maken van de binnenlandse prijzen en kosten in dat land, wordt de normale waarde uitsluitend berekend aan de hand van productie- en verkoopkosten waarin niet-verstoorde prijzen of benchmarks tot uitdrukking komen”, en “[deze] omvat een niet-verstoord en redelijk bedrag voor administratiekosten, verkoopkosten en algemene kosten en voor winst” (hierna wordt naar “administratiekosten, verkoopkosten en algemene kosten” verwezen met de afkorting “VAA-kosten”).

(31)

Zoals in de volgende punten verder wordt toegelicht, heeft de Commissie in het onderhavige onderzoek geconcludeerd dat, op basis van het beschikbare bewijsmateriaal en gezien het gebrek aan medewerking van de Chinese overheid, het passend was artikel 2, lid 6 bis, van de basisverordening toe te passen.

(32)

In recente onderzoeken betreffende de staalsector in China (4), de belangrijkste grondstof voor de productie van vaten, heeft de Commissie vastgesteld dat er sprake was van verstoringen van betekenis in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), van de basisverordening.

(33)

In die onderzoeken heeft de Commissie vastgesteld dat er sprake is van aanzienlijk overheidsingrijpen in China, wat leidt tot een verstoring van de effectieve toewijzing van middelen overeenkomstig de marktbeginselen (5). De Commissie heeft met name geconcludeerd dat de Chinese overheid niet alleen nog steeds een aanzienlijk deel van de staalsector in handen heeft als bedoeld in artikel 2, lid 6 bis, punt b), eerste streepje, van de basisverordening (6), maar dat de Chinese overheid zich ook kan mengen in de prijzen en kosten via overheidsaanwezigheid in bedrijven zoals bedoeld in artikel 2, lid 6 bis, punt b), tweede streepje, van de basisverordening (7). De Commissie heeft verder vastgesteld dat de aanwezigheid van de staat op de financiële markten en het ingrijpen door de staat op die markten, alsmede bij de verstrekking van grondstoffen en basisproducten, een aanvullend verstorend effect hebben op de markt. In feite leidt het planningssysteem van China er over de gehele linie toe dat er middelen worden geconcentreerd in sectoren die door de Chinese overheid als strategisch of anderszins politiek belangrijk zijn bestempeld, in plaats van dat de allocatie overeenkomstig de marktwerking plaatsvindt (8). Derhalve heeft de Commissie geconcludeerd dat de Chinese faillissements- en eigendomswetgeving niet naar behoren functioneert in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), vierde streepje, van de basisverordening, en dus verstoringen veroorzaakt, met name wanneer in China insolvente ondernemingen op de been worden gehouden en grondgebruiksrechten worden toegewezen (9). In dezelfde geest heeft de Commissie vastgesteld dat in de staalsector sprake was van verstoringen van loonkosten in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), vijfde streepje, van de basisverordening (10), alsmede van verstoringen op de financiële markten in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), zesde streepje, van de basisverordening, met name wat de toegang tot kapitaal voor ondernemingen in China betreft (11).

(34)

Net als in de vorige onderzoeken betreffende de staalsector in China heeft de Commissie in het onderhavige onderzoek onderzocht of het wegens het bestaan van verstoringen van betekenis in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), van de basisverordening al dan niet passend was om gebruik te maken van de binnenlandse prijzen en kosten in China. De Commissie heeft dit gedaan op basis van het bewijsmateriaal in het dossier, met inbegrip van het bewijsmateriaal in het verzoek, alsook in het werkdocument van de diensten van de Commissie over verstoringen van betekenis in de economie van de Volksrepubliek China ten behoeve van handelsbeschermingsonderzoeken (12) (“rapport”), dat is gebaseerd op openbaar beschikbare bronnen. Bij deze analyse is niet alleen gekeken naar het aanzienlijke overheidsingrijpen in de economie van China in het algemeen, maar ook naar de specifieke marktsituatie in de sector die het onderzochte product omvat. De Commissie heeft deze bewijselementen verder aangevuld met haar eigen onderzoek naar de verschillende criteria die relevant zijn om het bestaan van verstoringen van betekenis in China te bevestigen, zoals die ook in het kader van haar eerdere onderzoeken in dit verband zijn vastgesteld.

(35)

Volgens het verzoek hanteert de Chinese staat een interventionistisch economisch beleid om zijn doelen na te streven, die niet zozeer een afspiegeling zijn van de heersende economische omstandigheden op een vrije markt, maar veeleer samenvallen met de politieke agenda van de Chinese Communistische Partij (“CCP”). In het verzoek werd in dit verband niet alleen gewezen op de verstoringen op de markt voor roestvrij staal (roestvrij staal is goed voor tussen 40 % en 60 % van de productiekosten van vaten), maar werd ook gesteld dat alle andere productiefactoren – grond, kapitaal, arbeid – evenzeer verstoord zijn. Dientengevolge zijn niet alleen de binnenlandse verkoopprijzen van roestvrij staal ongeschikt om te worden gebruikt in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening, maar gaat dit ook op voor alle kosten voor basisproducten (waaronder grondstoffen, energie, grond, financiering, arbeid enz.), omdat de prijsvorming ervan door aanzienlijk overheidsingrijpen wordt beïnvloed.

(36)

Ter ondersteuning van zijn standpunt verwees de indiener van het verzoek naar een aantal openbaar beschikbare informatiebronnen, zoals het rapport, de conclusies van de EUCCC (13), de recente onderzoeken van de Commissie naar de Chinese staalsector (14) en de conclusies van het Mondiaal Forum van de G20 over de overcapaciteit van staal (15).

(37)

Zoals aangegeven in overweging 24, heeft de Chinese overheid geen opmerkingen gemaakt of bewijsmateriaal verstrekt ter ondersteuning of weerlegging van het bestaande bewijsmateriaal in het dossier, waaronder het rapport, en het door de klager verstrekte aanvullende bewijsmateriaal over de aanwezigheid van verstoringen van betekenis en/of over de geschiktheid van de toepassing van artikel 2, lid 6 bis, van de basisverordening in het onderhavige geval.

(38)

De sector van het onderzochte product, d.w.z. de staalsector, is nog steeds in sterke mate in handen van de Chinese overheid. De nominale verdeling tussen het aantal staatsondernemingen en particuliere ondernemingen is volgens schattingen weliswaar bijna gelijk, maar van de vijf Chinese staalproducenten die tot de tien grootste staalproducenten ter wereld behoren, zijn er vier staatsondernemingen (16). En terwijl de tien grootste producenten in 2016 slechts ongeveer 36 % van de totale industriële productie voor hun rekening namen, stelde de Chinese overheid in datzelfde jaar de doelstelling vast om tegen 2025 60 % tot 70 % van de staalproductie te consolideren in circa tien grote ondernemingen (17). Dit voornemen is door de Chinese overheid in april 2019 herhaald bij de aankondiging van richtsnoeren over de consolidering van de staalindustrie (18). Deze consolidering kan ertoe leiden dat winstgevende particuliere ondernemingen moeten fuseren met ondermaats presterende staatsondernemingen (19). Aangezien de Chinese overheid geen medewerking verleende en er een aantal kleine en middelgrote ondernemingen in de sector actief zijn, kon de exacte verhouding tussen de particuliere staalproducenten en de staalproducenten die in handen zijn van de staat niet worden vastgesteld. In ieder geval bleek uit het onderzoek dat ten minste één producent van vaten een staatsonderneming is, namelijk Penglai Jinfu Stainless Steel Products Co., Ltd.

(39)

Hoewel er mogelijk geen specifieke informatie beschikbaar is voor het onderzochte product, betreft het een subsector van de staalsector en worden de bevindingen met betrekking tot de staalindustrie derhalve geacht ook indicatief te zijn voor het onderzochte product. De meest recente Chinese beleidsdocumenten met betrekking tot de staalsector bevestigen dat de Chinese overheid belang blijft hechten aan de sector en voornemens is in de sector in te grijpen om die vorm te geven in overeenstemming met het overheidsbeleid. Dit kan worden geïllustreerd aan de hand van het ontwerp voor een richtsnoeradvies van het Ministerie van Industrie en Informatietechnologie over de bevordering van een hoogwaardige ontwikkeling van de staalindustrie, waarin wordt opgeroepen tot een verdere consolidatie van de industriële basis en tot aanzienlijke verbeteringen bij de modernisering van de industriële keten (20), of aan de hand van het 14e vijfjarenplan voor de ontwikkeling van de grondstoffenindustrie, waarin wordt gesteld dat de sector zal “vasthouden aan de combinatie van marktleiderschap en stimulering door de overheid” en “een groep leidende, ecologisch toonaangevende ondernemingen met een groot concurrentievermogen zal promoten (21)”. Op provinciaal niveau zijn soortgelijke voorbeelden te vinden van het voornemen van de Chinese autoriteiten om toezicht te houden op en sturing te geven aan de ontwikkelingen in de sector, zoals in Shandong, waar niet alleen wordt voorzien in “het bouwen van een ecologie voor de staalindustrie […], het opzetten van productieparken, het uitbreiden van de industriële keten en het creëren van industriële clusters”, maar er ook naar wordt gestreefd dat de staalindustrie “een toonbeeld wordt voor de transformatie en modernisering […] van onze provincie en zelfs van het hele land” (22).

(40)

Wat betreft de vraag of de Chinese overheid zich door haar aanwezigheid in bedrijven kon mengen in de prijzen en kosten in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), tweede streepje, van de basisverordening, was het door het gebrek aan medewerking van de Chinese overheid, en aangezien de meeste vatenproducenten kmo’s zijn, onmogelijk om systematisch persoonlijke banden tussen producenten van het onderzochte product en de CCP vast te stellen. Uit het onderzoek is echter gebleken dat het management van Shandong Gold Group, een staatsonderneming en controlerend aandeelhouder van Penglai Jinfu Stainless Steel Products, nauwe banden heeft met de CCP: de voorzitter van de raad van bestuur van Shandong Gold Group is tevens secretaris van het partijcomité en was een vertegenwoordiger op het 20e nationale congres van de CCP, en de directeur en uitvoerend manager van Shandong Gold Group is tevens adjunct-secretaris van het partijcomité.

(41)

Aangezien het bij het onderzochte product echter om een subsector van de staalsector gaat, is de beschikbare informatie met betrekking tot staalproducenten ook relevant voor het onderzochte product. In de ruimere categorie van de staalsector is er voldoende bewijsmateriaal voor persoonlijke banden tussen de staalproducenten en de CCP. Zo is de voorzitter van de raad van bestuur van Baowu ook secretaris van het partijcomité, en is de algemeen directeur tevens de adjunct-secretaris van dat comité (23). Evenzo is de voorzitter van de raad van bestuur van Baosteel ook secretaris van het partijcomité en bekleedt de uitvoerend directeur de functie van adjunct-secretaris van dat comité (24). Meer in het algemeen is het, gelet op de algemene toepasbaarheid van de wetgeving inzake de aanwezigheid van de CCP in ondernemingen, niet aannemelijk dat het vermogen van de Chinese overheid om via haar aanwezigheid in bedrijven invloed uit te oefenen op de prijzen en kosten met betrekking tot het onderzochte product, anders zou zijn dan met betrekking tot de staalsector als geheel.

(42)

Zowel publieke als particuliere ondernemingen in de staalsector zijn onderworpen aan beleidstoezicht en beleidsadvies. Aangezien de Chinese overheid niet aan dit onderzoek heeft meegewerkt en de vatenproducenten meestal kleine en middelgrote ondernemingen zijn, was het moeilijk de precieze omvang van de partijopbouw in de ondernemingen van de vatenindustrie vast te stellen. Uit het onderzoek is evenwel gebleken dat Shandong Gold Group (meerderheidsaandeelhouder van Penglai Jinfu Stainless Steel Products) partijopbouwende activiteiten actief steunt. De rol van het partijcomité van de onderneming werd als volgt omschreven: “We moeten de grote kans die de centrale regering, het partijcomité van de provincie Shandong en de provinciale regering die staatsondernemingen steunen, krachtig aangrijpen om de bouw van ondernemingen van wereldklasse te versnellen, strategische doelstellingen in het oog te houden, strategische focus te handhaven, de strategische uitvoering te versterken en ons te houden aan de algemene regeling van algemene doelstellingen, tussentijdse doelstellingen en jaarlijkse doelstellingen, ons te houden aan de combinatie van strategische planning en tactische bevordering” en verder “de partij onwrikbaar en uitvoerig te leiden, de algemene vereisten van partijopbouw in het nieuwe tijdperk volledig uit te voeren en een sterke garantie te bieden voor een ontwikkeling van hoge kwaliteit. Het is noodzakelijk om de politieke opbouw van de partij volledig te versterken, de politieke discipline en politieke regels strikt na te leven, het politieke oordeel, het politieke begrip en de politieke uitvoering van partijorganisaties op alle niveaus en partijleden en -kaderleden effectief te verbeteren, en altijd een hoge mate van consistentie met het Centraal Comité van de partij met kameraad Xi Jinping als kern te handhaven, “vier bewustzijnsfuncties” tot stand te brengen, “vier zelfvertrouwen” te versterken, en “twee handhaving” te bereiken (25).

(43)

Verder wordt in de sector van het onderzochte product een beleid gehanteerd dat discrimineert ten gunste van binnenlandse producenten of dat anderszins de markt beïnvloedt in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), derde streepje, van de basisverordening. Hoewel tijdens het onderzoek geen beleidsdocumenten konden worden gevonden die specifiek de ontwikkeling van de vatenindustrie als zodanig sturen, profiteert die sector van de richtsnoeren en interventies van de overheid in de staalsector, aangezien het onderzochte product daarvan een subsector is.

(44)

De Chinese overheid beschouwt de staalindustrie als een sleutelindustrie (26). Dit wordt bevestigd in de talrijke plannen, richtlijnen en andere documenten die zijn toegespitst op staal en die op nationaal, regionaal en gemeentelijk niveau worden uitgegeven. In het kader van het in maart 2021 goedgekeurde 14e vijfjarenplan heeft de Chinese overheid de staalsector bestemd voor transformatie en modernisering, alsmede voor optimalisering en structurele aanpassing (27).

(45)

Voorts wordt de sector in het 14e vijfjarenplan voor de ontwikkeling van de grondstoffenindustrie, dat ook van toepassing is op de staalsector, genoemd als het “fundament van de reële economie” en “een sleutelgebied dat China’s internationale concurrentievoordeel vormgeeft”, en worden een aantal doelstellingen en werkmethoden vastgesteld die de ontwikkeling van de staalsector in de periode 2021-2025 zouden stimuleren, zoals een technologische upgrade ter verbetering van de structuur van de sector (niet in de laatste plaats door verdere bedrijfsconcentraties) of een digitale transformatie (28).

(46)

Het 14e vijfjarenplan over de ontwikkeling van de grondstoffenindustrie bevat ook specifieke doelstellingen voor de ontwikkeling van de staalsector. Afdeling IV, punt 3, van het document bevat de volgende bepalingen: “Het optimaliseren van de organisatiestructuur: toonaangevende ondernemingen groter en sterker maken. Vasthouden aan de combinatie van marktleiderschap en overheidsbevordering, wegnemen van belemmeringen voor transregionale fusies en reorganisaties, opheffen van beperkingen zoals marktsegmentatie en regionale blokkades, coördineren en oplossen van de belangrijkste problemen bij transregionale fusies en reorganisaties van ondernemingen, ondersteunen van ondernemingen om fusies en reorganisaties tussen regio’s en tussen eigenaren te bespoedigen, verhogen van het concentratieniveau van de sector en ontwikkelen van het internationale bedrijfsleven. In […], staal, […] en andere sectoren, cultiveren van een groep van toonaangevende ondernemingen in de industriële keten met ecologisch leiderschap en kern concurrentievermogen”.

(47)

De bovengenoemde vijfjarenplannen op centraal niveau vinden hun weerklank in de provinciale en/of gemeentelijke vijfjarenplannen of in de uitvoeringsplannen van de vijfjarenplannen. Zo bevat het uitvoeringsplan van Henan voor de transformatie en verbetering van de staalsector tijdens het 14e vijfjarenplan bepalingen betreffende: punt 2(1): strenge controle van de totale productiecapaciteit; punt 2(2): versnelling en bevordering van fusies en overnames; punt 2(3): bouw van kenmerkende staalproductiebases (29).

(48)

Behalve in het 14e vijfjarenplan wordt de staalsector ook in andere beleidsdocumenten streng gereguleerd. Hebei, de grootste staalproducerende provincie in China, heeft bijvoorbeeld een driejarig actieplan voor clusterontwikkeling in de keten van de staalindustrie 2020-2022 (van toepassing tijdens het onderzoektijdvak) uitgebracht. Dit document reguleert de staalsector als volgt: “Vasthouden aan structurele aanpassing en benadrukken van productdiversificatie. Bevorderen van de structurele aanpassing en de optimalisering van de indeling van de ijzer- en staalsector, bevorderen van de gezamenlijke reorganisatie, transformatie en verbetering van ondernemingen, en bevorderen van de ontwikkeling van de ijzer- en staalsector naar grootschalige ondernemingen, modernisering van technische apparatuur, diversificatie van productieprocessen en diversificatie van downstreamproducten”. Voorts bevat het plan specifieke doelstellingen voor de structuur van staalondernemingen in de provincie: “Gestaag bevorderen van de ontwikkeling van groepen. Versnellen van de hervorming van de gemengde eigendom van staatsondernemingen, concentreren op het bevorderen van de regio-overschrijdende fusie en reorganisatie van particuliere ijzer- en staalondernemingen, en streven naar de oprichting van één à twee grote groepen van wereldklasse, drie à vijf grote groepen met enige binnenlandse invloed als pijlers en acht à tien nieuwe, uitmuntende en specifieke ondernemingsgroepen”.

(49)

Ten slotte voorziet het plan in overheidssteun om het mondiale concurrentievermogen van de in Hebei gevestigde staalondernemingen te verbeteren: “Zorgen voor een relevante en gediversifieerde ontwikkeling. Ondersteunen van ijzer- en staalondernemingen bij de ontwikkeling van strategische opkomende industrieën zoals informatietechnologie van de nieuwe generatie, geavanceerde apparatuur en nieuwe materialen, en versnellen van de ontwikkeling van moderne dienstverlenende industrieën zoals moderne logistiek, financiële diensten, e-commerce enz. Aanmoedigen van in aanmerking komende ijzer- en staalondernemingen om zich te ontwikkelen in de richting van diepgaande verwerking, zoals auto’s en mechanische onderdelen, staalkabels, stalen strengen, laselektroden enz. Versterken van de samenwerking op het gebied van internationale productiecapaciteit, aanmoedigen van ijzer- en staalondernemingen om deel te nemen aan fusies en reorganisaties van buitenlandse ijzer- en staalondernemingen via verschillende kanalen, en begeleiden van concurrerende ijzer- en staalondernemingen in de provincie om in het buitenland te investeren en daar fabrieken te bouwen” (30).

(50)

Bovendien wordt in de Catalogus van leidende beginselen voor herstructurering van de industrie (versie van 2019) (31) de staalsector genoemd als aangemoedigde bedrijfstak.

(51)

Samengevat heeft de Chinese overheid maatregelen getroffen om marktdeelnemers ertoe te bewegen zich aan de doelstellingen van het overheidsbeleid te houden, namelijk om aangemoedigde bedrijfstakken te ondersteunen, waaronder de productie van staal als de belangrijkste grondstof voor de vervaardiging van het onderzochte product. Dergelijke maatregelen belemmeren de vrije marktwerking.

(52)

Uit het onderhavige onderzoek is niet gebleken dat de discriminerende toepassing of ontoereikende handhaving van de faillissements- en eigendomswetgeving in de vatensector overeenkomstig artikel 2, lid 6 bis, punt b), vierde streepje, van de basisverordening, zoals vermeld in overweging 33, geen gevolgen zou hebben voor de producenten van het onderzochte product.

(53)

De vatensector wordt ook beïnvloed door verstoringen van de loonkosten in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), vijfde streepje, van de basisverordening, zoals ook vermeld in overweging 33. Deze sector staat derhalve zowel direct (bij het vervaardigen van het onderzochte product of de belangrijkste basisproducten) als indirect (bij het krijgen van toegang tot basisproducten van ondernemingen die in China aan hetzelfde arbeidsrechtstelsel onderworpen zijn) bloot aan verstoringen (32).

(54)

Bovendien is in het onderhavige onderzoek geen bewijsmateriaal overgelegd waaruit blijkt dat de sector van het onderzochte product niet wordt beïnvloed door overheidsingrijpen in het financiële stelsel in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), zesde streepje, van de basisverordening, zoals ook vermeld in overweging 33. Daarom leidt het aanzienlijke overheidsingrijpen in het financiële stelsel ertoe dat de marktomstandigheden op alle niveaus sterk worden beïnvloed.

(55)

Tot slot herinnerde de Commissie eraan dat voor de productie van het onderzochte product een aantal basisproducten nodig is. Wanneer de producenten van vaten deze basisproducten aankopen of daarvoor een contract sluiten, zijn de prijzen die zij betalen (en die als hun kosten worden geregistreerd), duidelijk blootgesteld aan dezelfde systemische verstoringen als hierboven genoemd. Zo maken leveranciers van basisproducten gebruik van arbeid die aan de verstoringen onderhevig is. Mogelijk lenen zij geld dat onderhevig is aan de verstoringen in de financiële sector/bij de kapitaaltoewijzing. Daarnaast zijn zij onderworpen aan het planningssysteem dat op alle niveaus van de overheid en op alle sectoren van toepassing is.

(56)

Dientengevolge zijn niet alleen de binnenlandse verkoopprijzen van vaten ongeschikt om te worden gebruikt in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening, maar geldt dit ook voor alle kosten voor basisproducten (waaronder grondstoffen, energie, grond, financiering, arbeid enz.), omdat de prijsvorming ervan door aanzienlijk overheidsingrijpen wordt beïnvloed, zoals beschreven in de delen I en II van het rapport. Het overheidsingrijpen dat met betrekking tot de toewijzing van kapitaal, grond, arbeid, energie en grondstoffen is beschreven, vindt namelijk plaats in geheel China. Dit betekent bijvoorbeeld dat een basisproduct dat zelf in China is geproduceerd door de combinatie van een reeks productiefactoren aan verstoringen van betekenis onderhevig is. Hetzelfde geldt voor het basisproduct van het basisproduct enz.

(57)

Noch de Chinese overheid, noch de producenten-exporteurs hebben in het kader van het onderhavige onderzoek bewijsmateriaal of argumenten van het tegendeel aangedragen.

(58)

Samengevat is uit het beschikbare bewijsmateriaal gebleken dat de prijzen en kosten van het onderzochte product, waaronder de kosten van grondstoffen, energie en arbeid, niet door vrije marktwerking tot stand zijn gekomen omdat zij worden beïnvloed door aanzienlijk overheidsingrijpen in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), van de basisverordening, zoals blijkt uit de daadwerkelijke of mogelijke gevolgen van een of meer van de daarin genoemde relevante factoren. Op grond daarvan en gezien het gebrek aan medewerking van de Chinese overheid is de Commissie tot de conclusie gekomen dat het in dit geval niet passend is om voor de vaststelling van de normale waarde gebruik te maken van de binnenlandse prijzen en kosten. Bijgevolg heeft de Commissie, in overeenstemming met artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening, de normale waarde uitsluitend berekend aan de hand van productie- en verkoopkosten waarin niet-verstoorde prijzen of benchmarks tot uitdrukking komen, dat wil zeggen in dit geval aan de hand van de overeenkomstige productie- en verkoopkosten in een geschikt representatief land, zoals wordt besproken in het volgende punt.

(59)

De keuze voor het representatieve land is gemaakt op basis van de volgende criteria uit hoofde van artikel 2, lid 6 bis, van de basisverordening:

(60)

Zoals toegelicht in de overwegingen 26 en 27, heeft de Commissie in het dossier twee mededelingen aangaande de bronnen voor de vaststelling van de normale waarde bekendgemaakt: de eerste mededeling over de productiefactoren van 20 juli 2022 en de tweede mededeling over de productiefactoren van 19 september 2022. In deze mededelingen zijn de feiten en het bewijsmateriaal beschreven die ten grondslag liggen aan de relevante criteria. In de tweede mededeling over de productiefactoren heeft de Commissie de belanghebbenden in kennis gesteld van haar voornemen om Brazilië in het onderhavige geval als een geschikt representatief land aan te merken indien het bestaan van verstoringen van betekenis in de zin van artikel 2, lid 6 bis, van de basisverordening zou worden bevestigd.

(61)

In de eerste mededeling over de productiefactoren heeft de Commissie Brazilië, Mexico en Rusland aangemerkt als landen die volgens de Wereldbank een vergelijkbaar niveau van economische ontwikkeling hebben als China, d.w.z. dat zij door de Wereldbank op basis van het bruto nationaal inkomen elk als “hogere-middeninkomensland” werden ingedeeld, en dat bekend is dat het onderzochte product daar wordt geproduceerd. Er zijn geen opmerkingen ontvangen over de in die mededeling genoemde landen.

(62)

In de tweede mededeling gaf de Commissie aan dat voor een van de landen die werden geïdentificeerd als landen waar het onderzochte product wordt geproduceerd, namelijk Mexico, de producent van vaten de productie vóór het onderzoektijdvak heeft gestaakt en dat er na 2017 geen financiële gegevens beschikbaar waren in de Orbis-databank (34). Mexico werd derhalve niet langer beschouwd als een mogelijk representatief land voor dit onderzoek.

(63)

In de tweede mededeling gaf de Commissie aan dat de enige producent van vaten in Rusland die in de eerste mededeling werd genoemd, noch in 2021, noch in 2020 een redelijke winst had behaald.

(64)

In de tweede mededeling gaf de Commissie aan dat zij slechts voor één producent in Brazilië, KHS Industria de Maquinas LTDA, en alleen voor het jaar 2020 over gegevens beschikte waaruit bleek dat er sprake was van een redelijke winst in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening. Voor 2021 waren nog geen geactualiseerde financiële gegevens beschikbaar.

(65)

In het licht van bovenstaande overwegingen heeft de Commissie de belanghebbenden er met de tweede mededeling van op de hoogte gebracht dat zij voornemens was om overeenkomstig artikel 2, lid 6 bis, punt a), eerste streepje, van de basisverordening Brazilië als geschikt representatief land en de onderneming KHS Industria de Maquinas LTDA te gebruiken om niet-verstoorde prijzen of benchmarks te verkrijgen voor de berekening van de normale waarde. De belanghebbenden werd verzocht opmerkingen in te dienen over de geschiktheid van Brazilië als representatief land en van KHS Industria de Maquinas LTDA als producent in het representatieve land.

(66)

Naar aanleiding van de tweede mededeling werden opmerkingen ontvangen van de twee in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs, waarin zij het volgende stelden:

(67)

Bijgevolg stelden de partijen dat de betrouwbaarheid van de marktgegevens in Brazilië voor de vaststelling van een niet-verstoorde marktwaarde voor deze productiefactoren twijfelachtig was.

(68)

De twee in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs stelden Maleisië voor als een geschikt representatief land, omdat het een niveau van economische ontwikkeling had dat vergelijkbaar is met dat van China, ook al was er in Maleisië geen producent van vaten gevestigd.

(69)

Maleisië kon echter niet als potentieel representatief land worden beschouwd, aangezien er, zoals de partijen zelf erkennen, in Maleisië geen vaten worden geproduceerd.

(70)

Voorts heeft de Commissie het bewijsmateriaal (35) over waarschijnlijke verstoringen van de markt voor gewalste platte producten van roestvrij staal (GS 721933) in Brazilië opnieuw onderzocht. Het bestaan van antidumpingrechten op de markt voor gewalste platte producten van roestvrij staal van oorsprong uit China is niet relevant, aangezien de invoer uit China wordt uitgesloten bij de vaststelling van een referentieprijs van de grondstof. De uitvoercontingenten voor gewalste platte producten van roestvrij staal naar de Verenigde Staten lijken de invoer uit de Verenigde Staten niet te beperken, aangezien dit land nog steeds de op twee na grootste exporteur van dit product naar Brazilië is (na China en Indonesië). Bovendien is de invoer van gewalste platte producten van roestvrij staal in Brazilië uit de Verenigde Staten iets duurder dan de invoer uit de tien grootste importerende landen, met uitzondering van China (respectievelijk 16,3 EUR/kg en 14,5 EUR/kg gewalste platte producten van roestvrij staal). In het licht van deze feiten verwierp de Commissie het argument dat de Braziliaanse markt van gewalste platte producten van roestvrij staal (GS 721933) werd verstoord als gevolg van de antidumpingrechten ten aanzien van China en de uitvoercontingenten ten aanzien van de Verenigde Staten.

(71)

Met betrekking tot het niveau van de invoerrechten op de drie belangrijkste grondstoffen merkte de Commissie op dat de niet-verstoorde waarden die voor de berekening van de normale waarde worden gebruikt, wel degelijk rekening houden met invoerrechten, aangezien zij een benadering vormen voor een prijs op de binnenlandse markt van de mogelijke representatieve landen. Daarom is een abstracte vergelijking van de respectieve niveaus van de invoerrechten voor de grondstoffen in beginsel niet relevant om de geschiktheid van de representatieve landen te vergelijken. In elk geval merkte de Commissie op dat het niveau van de invoerrechten slechts één van de elementen is aan de hand waarvan wordt beoordeeld of een bepaalde markt open of beschermd is en dat de partij geen ander specifiek bewijsmateriaal heeft verstrekt om aan te tonen dat dit voor Brazilië het geval was voor de betrokken grondstoffen. De Commissie heeft dit argument dan ook verworpen.

(72)

Wat de invoer van de belangrijkste grondstoffen uit China betreft, heeft de Commissie ook een vergelijking gemaakt met Brazilië en Rusland, de twee potentiële representatieve landen waarvan is bevestigd dat zij vaten produceren. Uit de analyse van de invoergegevens bleek dat de invoer uit China in Rusland van de belangrijkste productiefactor, rollen van roestvrij staal (GS 721933), die meer dan 50 % van de productiekosten van vaten vertegenwoordigt, hoger was dan in Brazilië (60 % van de rollen van roestvrij staal in Rusland werd ingevoerd uit China, terwijl dit aandeel in Brazilië veel lager was (37 %)). Bovendien was de invoer van tapstangen uit China in Rusland, die meer dan 20 % van de productiekosten van vaten vertegenwoordigt, ook hoger dan in Brazilië (respectievelijk 68 % en 50 %). Gezien het aandeel van deze twee belangrijkste grondstoffen (rollen en tapstangen van roestvrij staal) in de productiekosten van vaten, zouden deze verschillen in het volume van de invoer uit China alleen al de kwaliteit van de gegevens voor niet-verstoorde waarden in Rusland meer ondermijnen dan in Brazilië. Op grond van het bovenstaande werd Rusland niet beschouwd als een geschikt representatief land in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening.

(73)

De Commissie heeft ook het bewijsmateriaal over KHS Industria de Maquinas LTDA in Brazilië onderzocht en bevestigd dat de onderneming gespecialiseerd was in engineering en productie van de vultechnologie en het systeem voor het overtappen van bier in vaten, navullen of toebehoren, en niet zozeer in de productie van vaten. Zij kon dus niet meer worden beschouwd als producent van vaten.

(74)

In feite had de Commissie in de eerste mededeling nog twee andere producenten van vaten geïdentificeerd. De Commissie kon echter voor geen van de overige geïdentificeerde vatenproducenten in Brazilië passende financiële gegevens vinden. Bij gebrek aan een geschikte benchmark om VAA-kosten en winst vast te stellen voor het onderzochte product in Brazilië, het enige overblijvende representatieve land waar de productie van vaten en dus de beschikbaarheid van de belangrijkste grondstoffen werd bevestigd, was de Commissie voorlopig van oordeel dat gegevens van ondernemingen in een sector die een soortgelijk product vervaardigen, onder deze omstandigheden geschikt konden zijn. Daarom zocht zij naar gegevens over producenten van producten die vergelijkbaar zijn met vaten, namelijk producten die vergelijkbaar zijn wat betreft de gebruikte grondstof, de vorm en het doel van het eindproduct. Het onderzoek was gebaseerd op de NACE-codes (36). De gegevens van vijf ondernemingen met NACE-code 2592 (lichte metalen verpakkingen), die metalen blikken, verpakkingsproducten, containers voor de levensmiddelenindustrie produceren, waren beschikbaar in de Orbis-databank (37) en de door die ondernemingen vervaardigde producten konden worden beschouwd als vergelijkbaar met vaten wat betreft de gebruikte grondstof, de vorm en het doel van het eindproduct. Bovendien waren de twee in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs in China in de Orbis-databank ook geregistreerd onder dezelfde NACE-code 2592, als producenten van metalen blikken, verpakkingsproducten en containers voor de levensmiddelenindustrie. Van deze vijf producenten van metalen blikken, verpakkingsproducten en containers in Brazilië had slechts één, Metalurgica Mococa SA (38), financiële gegevens voor het onderzoektijdvak.

(75)

Op basis van de analyse van de beschikbare gegevens heeft de Commissie besloten Brazilië in het voorlopige stadium van het onderzoek te gebruiken als het geschikte representatieve land en de financiële gegevens van één onderneming, Metalurgica Mococa SA, te gebruiken voor de door berekening vastgestelde normale waarde overeenkomstig artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening.

(76)

Aangezien was vastgesteld dat Brazilië op grond van alle voornoemde factoren het geschikte representatieve land was, hoefde er conform artikel 2, lid 6 bis, punt a), eerste streepje, laatste zin, van de basisverordening geen beoordeling plaats te vinden van het niveau van sociale en milieubescherming.

(77)

Gezien de analyse hierboven voldeed Brazilië aan de criteria van artikel 2, lid 6 bis, punt a), eerste streepje, van de basisverordening om als geschikt representatief land te worden beschouwd.

(78)

In de eerste mededeling heeft de Commissie de productiefactoren vermeld, zoals grondstoffen, energie en arbeid, waarvan de producenten-exporteurs bij de productie van het onderzochte product gebruikmaken, en heeft zij de belanghebbenden verzocht om opmerkingen te maken en openbaar beschikbare informatie voor te stellen over niet-verstoorde waarden voor elk van de in die mededeling genoemde productiefactoren.

(79)

Vervolgens heeft de Commissie in de tweede mededeling verklaard dat zij, voor de berekening van de normale waarde overeenkomstig artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening, gebruik zou maken van de database van Global Trade Atlas (“GTA”) om de niet-verstoorde kosten van de meeste productiefactoren, met name de grondstoffen, vast te stellen. Bovendien heeft de Commissie verklaard dat zij gebruik zou maken van de IAO voor de vaststelling van niet-verstoorde arbeidskosten (39) en van het onderzoek naar wereldwijde elektriciteitsprijzen voor elektriciteit (40).

(80)

In de tweede mededeling heeft de Commissie de belanghebbenden ook meegedeeld dat als gevolg van het verwaarloosbare aandeel van sommige grondstoffen in de totale productiekosten van de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs, deze verwaarloosbare posten onder “hulpstoffen” waren gegroepeerd. De Commissie heeft het percentage van de hulpstoffen op de totale grondstofkosten berekend en toegepast op de herberekende grondstofkosten wanneer zij gebruikmaakt van de vastgestelde niet-verstoorde benchmarks in het geschikte representatieve land.

(81)

Aan de hand van alle door de belanghebbenden verstrekte en tijdens de kruislingse controle op afstand verzamelde gegevens zijn voor de vaststelling van de normale waarde overeenkomstig artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening de volgende productiefactoren en de bronnen daarvan in kaart gebracht:

Tabel 1

Productiefactoren van vaten

(82)

Met het oog op de vaststelling van de niet-verstoorde prijs van grondstoffen als geleverd aan de fabriekspoort van een producent in het representatieve land, heeft de Commissie als basis de gewogen gemiddelde invoerprijs voor het representatieve land gebruikt, zoals vermeld in de GTA, waarbij invoerrechten en vervoerskosten werden opgeteld. Voor het representatieve land werd een invoerprijs vastgesteld als het gewogen gemiddelde van de eenheidsprijzen van de invoer uit alle derde landen, met uitzondering van China en de in bijlage 1 bij Verordening (EU) 2015/755 van het Europees Parlement en de Raad (41) genoemde landen die geen lid zijn van de WTO. De Commissie heeft besloten de invoer uit China naar het representatieve land uit te sluiten, aangezien zij in overweging 58 tot de conclusie is gekomen dat het niet passend is de binnenlandse prijzen en kosten in China te gebruiken wegens de aanwezigheid van verstoringen van betekenis in de zin van artikel 2, lid 6 bis, punt b), van de basisverordening. Aangezien er geen bewijsmateriaal is waaruit blijkt dat dezelfde verstoringen niet gelijkelijk gevolgen hebben voor de voor uitvoer bestemde producten, was de Commissie van mening dat die verstoringen gevolgen hebben gehad voor de uitvoerprijzen. Na uitsluiting van de invoer in het representatieve land uit China en landen zonder markteconomie stelde de Commissie vast dat de invoer van de belangrijkste grondstoffen uit andere derde landen representatief bleef.

(83)

Na de tweede mededeling stelden de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs dat de juiste GS-code voor tapstangen, die moet worden gebruikt om de niet-verstoorde waarde van deze grondstof vast te stellen, GS 848180 en niet GS 848190 is. De producenten-exporteurs voerden aan dat de GS-code 848180 staat voor kranen, afsluiters, kleppen en soortgelijke artikelen voor pijpen, ketelschalen, tanks, kuipen en dergelijke, terwijl de GS-code 848190 betrekking heeft op onderdelen daarvan. De in de steekproef opgenomen exporteurs stelden dat een tapstang een soort klep op zich is, en geen onderdeel daarvan. Aangezien de meeteenheid voor deze code in de Braziliaanse nomenclatuur stuk/artikel is, weerspiegelt zij op passende wijze de realiteit van de wijze waarop dit materiaal wordt aangekocht en de prijsstelling tot stand komt. Bovendien is dit de code die ook door de leveranciers van tapstangen wordt gebruikt wanneer zij uit de EU uitvoeren. De GS-code 848180 is dus de juiste indeling voor tapstangen.

(84)

De Commissie heeft verduidelijkt dat de GS-rubriek 8481 onder meer ook betrekking heeft op “door gas aangedreven biertapinstallaties voor tapkasten, hoofdzakelijk bestaande uit een of meer handbediende kranen die worden gevoed door de druk van koolzuurgas dat in de biervaten wordt gepompt”. De tapstang van een vat is ontworpen om het gas onder druk (koolzuurgas) in het vat te houden en om de koolzuurhoudende vloeistof te laten stromen. Deze functie wordt voornamelijk vervuld door het mechanisme in de behuizing van de tapstang van het vat, waarin een ventiel (of twee ventielen, afhankelijk van het model) is opgenomen. Daarom kan een tapstang worden beschouwd als een onderdeel van de door gas aangedreven biertapinstallaties die vallen onder GS-rubriek 8481 en moet hij worden ingedeeld onder GN-code 848190. Voorts diende een van de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs zijn documentatie over de invoer van tapstangen in, waarin de invoer van tapstangen onder GS 848190 werd vermeld. In totaal verklaarde de helft van de medewerkende producenten-exporteurs dat de GS-code 848190 moet worden gebruikt voor tapstangen. Het argument van de partijen om de GS-code 848180 te gebruiken, werd dan ook afgewezen.

(85)

De gegevens over de invoer van tapstangen in Brazilië werden ingedeeld onder de twee relevante uitgebreide codes: de code 84819010 (onderdelen van aerosolventielen, artikelen voor badkamers enz.) en de code 84819090 (onderdelen van kranen, andere artikelen voor kanalisatie enz.). De code 84819090 werd geselecteerd, aangezien tapstangen geen deel uitmaken van aerosolventielen.

(86)

Voor een aantal productiefactoren vertegenwoordigden de werkelijk gemaakte kosten door de medewerkende producenten-exporteurs afzonderlijk een verwaarloosbaar deel van de totale grondstofkosten in het onderzoektijdvak. Aangezien de voor die factoren gebruikte waarde geen merkbare invloed had op de berekeningen van de dumpingmarge, ongeacht de gebruikte bron, besloot de Commissie deze kosten op te nemen bij de kosten van hulpstoffen, zoals toegelicht in overweging 80.

(87)

Teneinde overeenkomstig artikel 2, lid 6 bis, punt a), eerste streepje, van de basisverordening de niet-verstoorde prijs van grondstoffen vast te stellen, heeft de Commissie de desbetreffende invoerrechten van het representatieve land toegepast.

(88)

De Commissie heeft de vervoerskosten van de medewerkende producent-exporteur voor de levering van grondstoffen uitgedrukt als een percentage van de werkelijke kosten van dergelijke grondstoffen, en heeft vervolgens hetzelfde percentage toegepast op de niet-verstoorde kosten van dezelfde grondstoffen, teneinde de niet-verstoorde vervoerskosten te verkrijgen. De Commissie was van oordeel dat, in het kader van dit onderzoek, de verhouding tussen de grondstoffen van de producent-exporteur en de gerapporteerde vervoerskosten redelijkerwijs kon worden gebruikt als indicatie om de niet-verstoorde vervoerskosten van grondstoffen bij levering aan de fabriek van de onderneming te schatten.

(89)

De Commissie heeft de statistieken van de IAO (42) gebruikt om de lonen in Brazilië vast te stellen. De IAO-statistieken verschaften informatie over de maandlonen van werknemers in de verwerkende industrie en de gemiddelde werkuren per week (43) in Brazilië in 2021. De extra arbeidskosten voor de werkgever, gebaseerd op algemeen beschikbare bronnen (44), werden bij het maandloon opgeteld.

(90)

Tijdens de kruislingse controle op afstand van één in de steekproef opgenomen producent-exporteur vond de Commissie geen gegevens over de werkelijke arbeidsuren, maar alleen over de standaardarbeidsuren. De producent-exporteur meldde dat de werkelijke arbeidsuren voor en na de dienst/dag gemiddeld 10 minuten hoger waren om de productiefaciliteiten te bereiken en te verlaten. De Commissie verhoogde daarom de standaardarbeidsuren van deze in de steekproef opgenomen producent-exporteur met 20 minuten per dienst/dag.

(91)

In de tweede mededeling heeft de Commissie aangegeven dat zij het onderzoek naar de wereldwijde elektriciteitsprijzen zal gebruiken voor de benchmark voor elektriciteit (45). De in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs stelden dat de Commissie de gegevens van EDP Brasil (46), de belangrijkste elektriciteitsleverancier op de lokale markt van Brazilië, moest gebruiken, rekening houdend met de verschillende tarieven voor piek- en daluren en de relevante prijzen die worden aangerekend aan de categorie van industriële verbruikers, die betrouwbaar waren voor de benchmark voor elektriciteit.

(92)

Het Ministerie van Mijnbouw en Energie in Brazilië (Ministério de Minas e Energia) publiceert jaarlijks een rapport over de energiesector in Brazilië (47). Het rapport van 2021 bevat het gemiddelde elektriciteitstarief (48) van alle grote elektriciteitsleveranciers voor industriële gebruikers in Brazilië (49). De Commissie beschouwde deze bron als de meest betrouwbare om de benchmark voor elektriciteit vast te stellen, aangezien deze de gemiddelde tarieven van alle grote elektriciteitsleveranciers in Brazilië omvatte, in tegenstelling tot de door de producenten-exporteurs voorgestelde gegevensbron, die slechts naar één leverancier verwees. Daarom is gebruikgemaakt van het gemiddelde elektriciteitstarief voor industriële gebruikers dat is gepubliceerd in het rapport van het Ministerie van Mijnbouw en Energie in Brazilië in 2021.

(93)

Artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening bepaalt: “De door berekening vastgestelde normale waarde omvat een niet-verstoord en redelijk bedrag voor administratiekosten, verkoopkosten en algemene kosten en voor winst”. Bovendien moet een waarde voor de vaste productiekosten worden vastgesteld om de niet in de bovengenoemde productiefactoren opgenomen kosten te bestrijken.

(94)

De algemene productiekosten van de medewerkende producenten-exporteurs werden uitgedrukt als aandeel van de werkelijke productiekosten van de producenten-exporteurs. Dit percentage is toegepast op de niet-verstoorde productiekosten.

(95)

Om een niet-verstoord en redelijk bedrag voor VAA-kosten en winst vast te stellen, heeft de Commissie zich gebaseerd op de financiële gegevens voor 2021 van Metalurgica Mococa SA, zoals ontleend aan de Orbis-databank.

(96)

Op basis van het bovenstaande heeft de Commissie de normale waarde per productsoort in het stadium af fabriek berekend overeenkomstig artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening.

(97)

Ten eerste heeft de Commissie bepaald wat de niet-verstoorde productiekosten zijn. De Commissie heeft de niet-verstoorde kosten per eenheid toegepast op het werkelijke verbruik van de individuele productiefactoren van de medewerkende producenten-exporteurs. Deze door de producenten-exporteurs verstrekte verbruikscijfers werden gecontroleerd tijdens de kruiscontrole op afstand. De Commissie vermenigvuldigde het gebruik van de factoren met de niet-verstoorde kosten per eenheid in het representatieve land, zoals beschreven in overwegingen 82-88.

(98)

Toen de niet-verstoorde productiekosten waren vastgesteld, heeft de Commissie de vaste productiekosten toegepast, zoals vermeld in overweging 94.

(99)

Op de productiekosten die zijn vastgesteld zoals beschreven in de vorige overweging, heeft de Commissie de VAA-kosten en de winst van Metalurgica Mococa SA in Brazilië toegepast. De VAA-kosten, uitgedrukt als percentage van de kosten van verkochte goederen en toegepast op de niet-verstoorde productiekosten, bedroegen 8,5 %. De winst, uitgedrukt als percentage van de kosten van verkochte goederen en toegepast op de niet-verstoorde productiekosten, bedroeg 24,4 %.

(100)

Op basis daarvan heeft de Commissie de normale waarde per productsoort in het stadium af fabriek berekend overeenkomstig artikel 2, lid 6 bis, punt a), van de basisverordening.

(101)

Eén in de steekproef opgenomen producent-exporteur voerde rechtstreeks naar onafhankelijke afnemers in de Unie uit. De andere voerde rechtstreeks uit naar onafhankelijke afnemers of via een niet-verbonden handelsonderneming in Hongkong. In dit geval werden de goederen van de producent-exporteur rechtstreeks naar de onafhankelijke afnemer in de Unie verzonden, maar werd de factuur opgesteld voor de handelsonderneming in Hongkong.

(102)

Voor de rechtstreekse uitvoer van het betrokken product naar onafhankelijke afnemers in de Unie was de uitvoerprijs overeenkomstig artikel 2, lid 8, van de basisverordening de voor het betrokken product met het oog op uitvoer naar de Unie werkelijk betaalde of te betalen prijs.

(103)

Voor de uitvoer via een niet-verbonden handelsonderneming in Hongkong werd de uitvoerprijs vastgesteld op basis van de prijs waartegen het uitgevoerde product voor het eerst werd doorverkocht aan die handelsonderneming. Hoewel de Commissie over bewijsmateriaal beschikte (vrachtbrieven enz.) dat deze goederen van de producent-exporteur rechtstreeks naar de onafhankelijke afnemer in de Unie werden verzonden, kon de verkoopprijs aan de eindafnemer niet worden vastgesteld. De Commissie nam contact op met de handelsonderneming in Hongkong, maar die heeft geen medewerking verleend. Ook de Europese eindgebruiker die de vaten in kwestie kocht, werkte niet mee aan het onderzoek. Daarom was de verkoopprijs aan de eindafnemer in de Unie in het voorlopige stadium van het onderzoek niet beschikbaar.

(104)

De Commissie vergeleek de normale waarde en de uitvoerprijs van de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs per productsoort in het stadium af fabriek.

(105)

Waar dat voor het verkrijgen van een billijke vergelijking gerechtvaardigd was, heeft de Commissie overeenkomstig artikel 2, lid 10, van de basisverordening op de normale waarde en/of de uitvoerprijs een correctie toegepast voor verschillen die van invloed zijn op de prijzen en de vergelijkbaarheid ervan. Correcties werden toegepast voor vervoer, verzekering, verlading, overlading, lossing, douanerechten en voor krediet- en bankkosten.

(106)

Voor de in de steekproef opgenomen medewerkende producenten-exporteurs heeft de Commissie de gewogen gemiddelde normale waarde van elke soort van het soortgelijke product vergeleken met de gewogen gemiddelde uitvoerprijs van de overeenkomstige soort van het betrokken product, zoals bepaald in artikel 2, leden 11 en 12, van de basisverordening.

(107)

Op grond hiervan zijn de voorlopige gewogen gemiddelde dumpingmarges, uitgedrukt in procenten van de cif-prijs, grens Unie, vóór inklaring:

(108)

Voor de medewerkende producenten-exporteurs die niet in de steekproef zijn opgenomen, heeft de Commissie de gewogen gemiddelde dumpingmarge berekend op grond van artikel 9, lid 6, van de basisverordening. Die marge werd dus vastgesteld op basis van de marges voor de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs, zonder de marges van de producenten-exporteurs met nulmarges of minimale dumpingmarges mee te wegen, alsmede op basis van marges die zijn vastgesteld onder de omstandigheden bedoeld in artikel 18 van de basisverordening.

(109)

Dit leidt voor de medewerkende producenten-exporteurs die geen deel uitmaken van de steekproef tot een voorlopige dumpingmarge van 72,1 %.

(110)

Wat alle andere producenten-exporteurs in China betreft, heeft de Commissie de dumpingmarge overeenkomstig artikel 18 van de basisverordening vastgesteld op basis van de beschikbare gegevens. Daartoe bepaalde de Commissie de mate van medewerking van de producenten-exporteurs.

(111)

De Commissie oordeelde dat de mate van medewerking in dit geval laag was, aangezien de medewerkende producenten-exporteurs in het onderzoektijdvak slechts ongeveer 32 % van de geraamde totale invoer uit China vertegenwoordigden. Voor alle andere producenten-exporteurs in China achtte de Commissie het derhalve passend de dumpingmarge vast te stellen op basis van de representatieve productsoort met de hoogste marge van de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs. Daarom werd de voor het gehele land geldende dumpingmarge voor alle andere niet-medewerkende producenten-exporteurs vastgesteld op 91,0 %.

(112)

De volgende tabel bevat de voorlopige dumpingmarges, uitgedrukt als percentage van de cif-prijs, grens Unie, vóór inklaring:

(113)

Volgens de informatie waarover de Commissie beschikt, werd het soortgelijke product tijdens het onderzoektijdvak in de Unie door acht producenten vervaardigd. Zij vormen de “bedrijfstak van de Unie” in de zin van artikel 4, lid 1, van de basisverordening.

(114)

De totale productie in de Unie tijdens het onderzoektijdvak werd vastgesteld op ongeveer 1 926 200 vaten. De Commissie heeft dit cijfer vastgesteld op basis van alle beschikbare informatie met betrekking tot de bedrijfstak van de Unie, zoals het antwoord op de door de klager verstrekte macro-economische vragenlijst. Zoals in overweging 7 is vermeld, vertegenwoordigden de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie ongeveer 73 % van de geraamde totale productie van het soortgelijke product in de Unie.

(115)

Het verbruik in de Unie ontwikkelde zich als volgt:

Tabel 2

Verbruik in de Unie (stuks)

(116)

De Commissie heeft het verbruik van vaten in de Unie vastgesteld aan de hand van de totale verkoop van de bedrijfstak van de Unie in de Unie, plus de totale invoer uit China. De methode voor het bepalen van de invoer uit China wordt nader toegelicht in punt 4.3.1. De invoer uit andere derde landen in de Unie werd niet in aanmerking genomen, omdat deze als verwaarloosbaar werd beschouwd (zie overweging 119).

(117)

De gegevens over de verkoop van de bedrijfstak van de Unie op de markt van de Unie zijn verkregen uit het antwoord van de klager op de vragenlijst en gecontroleerd aan de hand van de informatie die de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie hebben verstrekt in hun antwoorden op de vragenlijst.

(118)

Het betrokken product wordt in de Unie ingevoerd onder twee GN-codes (ex 7310 10 00 en ex 7310 29 90), afhankelijk van de capaciteit van het vat. Vaten met een capaciteit van 50 liter en meer, maar 300 liter en minder vallen onder GN-code 7310 10 00, en vaten met een capaciteit van minder dan 50 liter vallen onder GN-code 7310 29 90. Aangezien deze twee GN-codes ook een groot aantal andere producten omvatten dan het onderzochte product (bv. blikken, blikken dozen, voederbakken voor vee, emmers, brandblussers, bussen, containers en tanks voor diverse doeleinden, waterflessen, stalen vaten enz.), was het niet mogelijk de invoer vast te stellen op basis van de GN-codes alleen.

(119)

Wat de invoer uit andere derde landen betreft, wordt in de klacht gesteld dat de markt van de Unie hoofdzakelijk wordt voorzien van vaten door de producenten in de Unie en de exporteurs uit China. Uit het onderzoek door de Commissie van gegevens over leveranciers, verstrekt door drie grootverbruikers (zie verder in overweging 130), bleek dat er geen andere leveranciers op de markt zijn. De Commissie concludeerde derhalve dat de invoer in de Unie uit andere derde landen, zo die er al is, verwaarloosbaar is en geen merkbaar effect zal hebben op het verbruik in de Unie zal hebben.

(120)

Tijdens de beoordelingsperiode daalde het verbruik in de Unie met 66 %. Na de aanvankelijke daling van 27 % in 2019 volgde een sterkere daling in 2020 en het onderzoektijdvak (2021). Deze daling viel samen met de jaren waarin de Unie het zwaarst werd getroffen door de COVID-19-pandemie en kan worden toegeschreven aan de overeenkomstige zogenaamde “lockdowns”, namelijk maatregelen die door de regeringen in de gehele Unie werden ingevoerd ter bestrijding van de COVID-19-pandemie.

(121)

De COVID-19-maatregelen troffen vooral hotels, restaurants en cafés (“de horecasector”). De horecasector koopt bier en andere dranken van gebruikers, meestal bierbrouwerijen. Het bier wordt aan hen geleverd in vaten die worden bevestigd aan tapinstallaties waardoor de drank vervolgens in glazen wordt geschonken en aan klanten in de horecasector wordt geserveerd.

(122)

In 2020 en het onderzoektijdvak was een grote meerderheid van de horecasector in de Unie verplicht om de werktijden te verkorten en/of de capaciteit te beperken of gedurende langere perioden volledig gesloten te blijven als gevolg van overheidsmaatregelen ter bestrijding van de verspreiding van de COVID-19-pandemie. Een dergelijke afname van de activiteiten in de horecasector en bijgevolg van de vraag naar tapbier had als logisch gevolg dat er een verminderde vraag was naar vaten waarin de gebruikers het bier aan hun klanten in de horecasector leveren.

(123)

In de klacht stelde de klager een methode voor om de invoer uit het betrokken land vast te stellen. Deze methode berustte op de marktkennis van de klager en maakte een raming van een aanzienlijke toename van de invoer in de Unie, namelijk 188 % in de beoordelingsperiode, zoals blijkt uit tabel 3.

Tabel 3

Verkoop van Chinese vaten in de Unie — Raming in de klacht (eenheden)

(124)

Zoals uiteengezet in de punten 193 tot 203 van de klacht, bestond de bovengenoemde methode uit drie hoofdelementen. Ten eerste maakte de klager een optelsom van de gevraagde hoeveelheden vaten in alle biedprocedures (in de klacht “aanbestedingen” genoemd) die werden georganiseerd door vijf grootverbruikers, d.w.z. de grote brouwerijgroepen die aanwezig zijn op de markt van de Unie, namelijk: AB InBev, Asahi CEE, Carlsberg, Heineken en Molson Coors (“grootverbruikers”). Ten tweede bracht de klager zijn eigen verkoop die hij overeenkomstig de door hem uitgebrachte offertes voor die aanbestedingen had gerealiseerd in mindering, waarbij hij ervan uitging dat de rest van de totale in elke aanbesteding gevraagde partij werd gewonnen en geleverd door de producenten uit China. Ten slotte voegde de klager de door de importeurs-verkopers ingevoerde hoeveelheden toe, geschat op basis van zijn marktkennis.

(125)

Uit het onderzoek is gebleken dat de aantallen vaten die de grootverbruikers na een aanbesteding daadwerkelijk hebben gekocht, zelden overeenkomen met de hoeveelheden die oorspronkelijk via die aanbesteding waren aangevraagd. Hoewel de verhoudingen per aanbesteding en tussen de grootverbruikers verschillen, kochten de grootverbruikers in de beoordelingsperiode gemiddeld minder dan 60 % van de oorspronkelijk via de aanbestedingen gevraagde hoeveelheden. Dit komt door de bijzondere wijze van functioneren van deze markt, met name in verband met de modaliteiten en de opvolging van de aanbestedingen door de gebruikers, zoals uiteengezet in punt 5.1, waarbij de gebruikers met name niet contractueel verplicht waren de daadwerkelijk aangeboden hoeveelheden af te nemen.

(126)

De Commissie wilde daarom nagaan of deze raming van de invoer van het betrokken product in de Unie in de klacht juist was en, indien dit niet het geval was, de ingevoerde hoeveelheden nauwkeuriger ramen. Daartoe verzocht zij de douaneautoriteiten van zes EU-lidstaten met de grootste invoer van de twee bovengenoemde GN-codes in de beoordelingsperiode om gegevens te verstrekken over alle zendingen onder de twee GN-codes, hetzij uit China, hetzij uit de hele wereld: België, Tsjechië, Frankrijk, Duitsland, Nederland en Polen. België, Frankrijk, Duitsland en Nederland waren de vijf landen met de grootste invoer in beide categorieën, Polen was een van de vijf lidstaten met het grootste volume van de invoer uit China, en Tsjechië had het grootste volume wat de invoer uit de rest van de wereld betreft. Deze zes lidstaten vertegenwoordigden tijdens de beoordelingsperiode samen 73 % van de EU-invoer uit China en 66 % van de wereldwijde invoer.

(127)

De Commissie analyseerde de ontvangen gegevens en berekende op basis van de beschrijving van elke zending een laagste en een hoogste cijfer van wat redelijkerwijs kon worden beschouwd als invoer van het betrokken product in de zes lidstaten. In het bijzonder werden de zendingen die werden omschreven als “(bier)vaten” samengevoegd om het laagste cijfer te verkrijgen en werden de zendingen met een omschrijving die overeenkomt met de kenmerken van vaten samengevoegd om het hoogste cijfer te verkrijgen. In dat verband werden zendingen die als iets anders werden omschreven, zoals voederbakken, emmers, gastanks, ketels, blikken, blikken dozen enz., of die niet verenigbaar waren met de kenmerken van vaten, terzijde gelegd. In de meeste gevallen registreerden de douaneautoriteiten niet de eenheden (aantal vaten) in elke zending, maar alleen het gewicht van die zending. In die gevallen gebruikte de Commissie voor de berekening van het aantal vaten de omrekenfactor: 1 vat = 10 kg (50). De resulterende hoogste en laagste cijfers voor elk jaar werden vervolgens gecorrigeerd met de factor 0,73, d.w.z. het percentage dat de zes lidstaten vertegenwoordigen in de totale invoer in de Unie van de twee GN-codes uit China, om een volledig cijfer te berekenen van de hoeveelheden vaten die uit China in de Unie zijn ingevoerd. De resultaten van die analyse zijn te vinden in tabel 4.

Tabel 4

Invoer in de Unie op basis van gedetailleerde douanegegevens

(128)

Uit deze cijfers bleek dat de in de klacht gebruikte methode niet de meest geschikte was om de invoer van het betrokken product in de Unie te kwantificeren.

(129)

Bovendien heeft de Commissie de overige vier niet in de steekproef opgenomen medewerkende producenten-exporteurs verzocht om hun verkoopgegevens voor de gehele beoordelingsperiode te verstrekken. Zij verstrekten allemaal de gevraagde niet-gecontroleerde gegevens die werden samengevoegd met de gecontroleerde verkoophoeveelheden die de twee in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs in hun antwoorden op de vragenlijst hadden vermeld, wat resulteerde in de in tabel 5 samengevatte ingevoerde hoeveelheden.

Tabel 5

Totale door in de steekproef opgenomen en niet in de steekproef opgenomen medewerkende producenten-exporteurs vermelde uitgevoerde hoeveelheid

(130)

In verband met de discrepanties tussen de beschikbare gegevens publiceerde de Commissie op 2 september 2022 een mededeling in het dossier, waarin de volgens de tabellen 4 en 5 verzamelde invoerhoeveelheden en de daaraan ten grondslag liggende verschillende methodologieën werden vermeld, en verzocht zij de belanghebbenden hun opmerkingen kenbaar te maken. De Commissie richtte zich, ondanks hun aanvankelijke weigering tot medewerking, ook tot de grootverbruikers met het verzoek om gegevens over hun leveranciers en aankoopvolumes te verstrekken, teneinde de cijfers van de producenten-exporteurs in tabel 5 te valideren. Slechts drie van de vijf grootverbruikers verstrekten de gevraagde gegevens (zie ook overweging 136). De enige opmerkingen over de mededeling werden op 12 september 2022 ingediend door de klager.

(131)

Het eerste argument van de klager was dat bij de raming van de invoer in tabel 4 op basis van de analyse van de douanegegevens nog steeds een deel van de Chinese invoer ontbreekt. Hij verwees bijvoorbeeld naar het feit dat er geen statistieken waren over de invoer in andere lidstaten, zoals Roemenië en Spanje, die van belang zijn voor het verbruik van bier en vaten, waardoor de totalen worden onderschat.

(132)

Ten tweede stelde de klager dat de door de medewerkende producenten-exporteurs in tabel 5 gemelde cijfers de in de Unie tijdens de beoordelingsperiode ingevoerde volumes niet volledig weergeven wegens de beperkte medewerking van de producenten-exporteurs. In zijn opmerkingen stelde de klager dat het medewerkingspercentage van de producenten-exporteurs slechts 28 % bedroeg.

(133)

Ten derde stelde de klager dat de door de drie grootverbruikers verkregen informatie over het verbruik slechts een gedeeltelijk beeld gaf van het verbruik in de Unie van vaten omdat kleine en middelgrote brouwerijen niet in aanmerking werden genomen en de gebruikers slechts in beperkte mate meewerkten.

(134)

De Commissie heeft al deze opmerkingen van de klager zorgvuldig overwogen. Wat het eerste argument betreft: hoewel de correctie van de invoerstatistieken van de zes lidstaten met de factor 0,73, zoals uiteengezet in overweging 127, werd gebruikt om de resterende invoer uit de andere lidstaten te bepalen, kan in dit stadium niet worden uitgesloten dat de werkelijke invoervolumes in andere lidstaten, zoals Roemenië en Spanje, te laag zijn ingeschat.

(135)

Wat het tweede argument betreft, is uit het onderzoek voorlopig gebleken, zoals uiteengezet in overweging 111, dat de mate van medewerking gering is en dat de medewerkende producenten-exporteurs in het onderzoektijdvak goed waren voor 32 % van de invoer van vaten uit China. Daarom kan in dit stadium van het onderzoek niet worden uitgesloten dat er naast de medewerkende exporteurs nog andere producenten-exporteurs of exporteurs in China zijn die tijdens de hele beoordelingsperiode aan de Unie hebben verkocht.

(136)

Wat het derde argument en de zeer geringe medewerking van de gebruikers betreft, merkte de Commissie op dat van de vijf grootverbruikers, die goed zijn voor ongeveer 50 % van de gebruikersmarkt, slechts drie gebruikers (AB InBev, Asahi en Molson Coors) de gevraagde gegevens hebben verstrekt. Bovendien kocht slechts één van deze drie gebruikers (AB InBev) vaten van Chinese leveranciers. Bovendien werkte de overige 50 % van de gebruikersmarkt, hoofdzakelijk bestaande uit kleinere brouwerijen, niet mee aan het onderzoek, zoals ook in punt 5.1 wordt vermeld.

(137)

In het licht van deze opmerkingen en overwegingen merkte de Commissie verder op dat de aangekochte hoeveelheden die werden gemeld door de enige medewerkende gebruiker die vaten uit China betrekt, ver onder de verkoop in de Unie lagen die door de overeenkomstige producenten-exporteurs werd gemeld. Voorts was de Commissie van oordeel dat er andere producenten-exporteurs waren die niet aan het onderzoek meewerkten, en dat de cijfers die werden ingediend door de niet in de steekproef opgenomen medewerkende producenten-exporteurs niet werden gecontroleerd omdat die producenten niet in de steekproef waren opgenomen.

(138)

In het licht van al deze elementen en met name de tegenstrijdige gegevens van de gebruikers en de zeer geringe medewerking van de producenten-exporteurs en van de gebruikers, wier gegevens over aankopen nuttig zouden zijn om de door de medewerkende producenten-exporteurs gemelde hoeveelheden te controleren, was de Commissie voorlopig van oordeel dat de meest geschikte methode om de invoer te kwantificeren gebaseerd moest worden op de officiële invoerstatistieken in tabel 4. Gezien de opmerkingen van de bedrijfstak dat zelfs het hoogste cijfer van de op statistieken gebaseerde gegevens waarschijnlijk te laag zou zijn, was de Commissie voorlopig van oordeel dat de op statistieken gebaseerde hoogste cijfers het meest geschikt waren om het niveau van de invoer in dit voorlopige stadium te berekenen.

(139)

Om extra zekerheid te krijgen over de geschiktheid van deze methode, onderzocht de Commissie vervolgens de statistieken over de invoer van vaten op het niveau van de Taric-codes, die vanaf de opening van dit onderzoek beschikbaar zijn in de databank van producten onder toezicht, om na te gaan hoe groot het aandeel is van de invoer van vaten in de totale invoer van producten onder beide relevante GN-codes. Het gemiddelde aandeel van de invoer van producten op het niveau van de Taric-codes (d.w.z. de invoer van vaten) in de invoer van alle producten op het niveau van de betrokken GN-codes voor de periode 13 mei 2022 tot en met 6 december 2022 was in overeenstemming met het gemiddelde aandeel van de invoer van vaten in de GN-codes die de Commissie voor de beoordelingsperiode heeft vastgesteld.

(140)

Om de geschiktheid van deze methode nader te controleren is de Commissie voornemens opnieuw contact op te nemen met de in de klacht genoemde grote importeurs om haar beoordeling van de ingevoerde hoeveelheden in de betrokken periode verder te verfijnen. De Commissie zal na het voorlopige stadium ook trachten meer informatie te verzamelen over de kleine brouwerijen.

(141)

Bovendien is de Commissie voornemens om bij de medewerkende in de steekproef opgenomen en niet in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs gegevens over de periode na de opening van het onderzoek te verzamelen, teneinde deze in overeenstemming te brengen met de nauwkeurigere officiële invoerstatistieken die beschikbaar zijn voor de periode na de opening van het onderzoek. De Commissie is ook voornemens de invoergegevens van de niet in de steekproef opgenomen medewerkende producenten te controleren en de douaneautoriteiten van Roemenië en Spanje te verzoeken om gedetailleerde douanegegevens te verstrekken over de desbetreffende GN-codes om de feitelijke invoergegevens verder te verfijnen.

(142)

Zoals uiteengezet in punt 4.3.1, heeft de Commissie het volume van de invoer vastgesteld op basis van officiële douanestatistieken van de lidstaten. Het marktaandeel van de invoer werd vastgesteld als aandeel van de totale gemelde invoer uit China in het totale verbruik in de Unie (zoals vastgesteld in punt 4.2.).

(143)

De invoer in de Unie uit het betrokken land ontwikkelde zich als volgt:

Tabel 6

Invoervolume (stuks) en marktaandeel

(144)

Zoals blijkt uit de bovenstaande tabel, daalde het volume van de invoer uit China tijdens de beoordelingsperiode met 39 %. Dit dalende volume van de invoer volgde de algemene dalende trend van het verbruik van vaten tijdens de beoordelingsperiode (zie tabel 2), zij het in mindere mate en in ieder geval aanzienlijk minder uitgesproken dan de dalende trend van de verkoop van de bedrijfstak van de Unie (zie tabel 9).

(145)

Deze dalingen moeten worden gekaderd binnen de heersende marktsituatie in 2020 en het onderzoektijdvak, namelijk een aanzienlijke daling van de vraag naar vaten tijdens de COVID-19-pandemie. Op een dergelijke krimpende markt daalde de invoer van vaten met een aanzienlijk kleinere marge dan de verkoop van de bedrijfstak van de Unie. Zo is het marktaandeel van de invoer uit China, dankzij de lagere prijzen, in de beoordelingsperiode voortdurend toegenomen (met 79 % in de beoordelingsperiode). Tijdens het onderzoektijdvak was het Chinese marktaandeel met 31 % vrij groot.

(146)

Gezien de moeilijkheden om de prijzen per eenheid vast te stellen op basis van officiële statistieken, heeft de Commissie de prijzen van de invoer vastgesteld op basis van de gegevens verstrekt door de medewerkende producenten-exporteurs. De prijsonderbieding van de invoer werd vastgesteld op basis van de antwoorden op de vragenlijst van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie en de Chinese producenten-exporteurs.

(147)

De gemiddelde prijs van de invoer in de Unie uit het betrokken land ontwikkelde zich als volgt:

Tabel 7

Invoerprijzen (EUR/stuk)

(148)

De prijzen van de invoer uit China daalden in 2019 en 2020 met respectievelijk 13 % en 11 % en begonnen in 2020 en het onderzoektijdvak weer te stijgen tot het niveau van 2018.

(149)

De Commissie heeft de prijsonderbieding tijdens het onderzoektijdvak vastgesteld aan de hand van een vergelijking van:

(150)

De prijzen zijn, indien nodig gecorrigeerd en na aftrek van rabatten en kortingen, per productsoort vergeleken voor de transacties. Bijna de volledige verkoop van zowel de producenten-exporteurs als de bedrijfstak van de Unie ging rechtstreeks naar eindgebruikers (d.w.z. brouwerijen), zodat de verkoopkanalen en het handelsstadium aan beide zijden gelijk waren. Het resultaat van de vergelijking werd uitgedrukt als een percentage van de theoretische omzet in het onderzoektijdvak van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie. Daaruit bleek een gewogen gemiddelde prijsonderbiedingsmarge tussen 11,9 % en 14 % van de invoer uit het betrokken land op de markt van de Unie.

(151)

Naast prijsonderbieding was er ook sprake van aanzienlijke verhindering van een prijsverhoging in de zin van artikel 3, lid 3, van de basisverordening. Door de aanzienlijke prijsdruk als gevolg van de laaggeprijsde invoer met dumping van Chinese producenten-exporteurs was de bedrijfstak van de Unie niet in staat de prijzen tijdens het hele onderzoektijdvak te verhogen in overeenstemming met de ontwikkeling van de productiekosten en om een redelijk winstniveau te bereiken.

(152)

Zoals blijkt uit tabel 11 nam de gemiddelde verkoopprijs in de EU in de beoordelingsperiode met bijna 10 % af. Tegelijkertijd stegen de productiekosten in dezelfde periode met 16 %, zodat de verkoopprijs aanzienlijk lager lage dan de productiekosten. Met name in 2020 en tijdens het onderzoektijdvak stegen de productiekosten aanzienlijk, maar moest de prijs stabiel worden gehouden vanwege de prijsdruk door de Chinese uitvoer. Daarentegen lagen de prijsniveaus en de daaruit voortvloeiende winsten op uitvoermarkten die niet door invoer met dumping werden getroffen of waar maatregelen zijn ingesteld om de eerlijke handel te herstellen, gemiddeld 22 % hoger dan de verkoopprijzen van de bedrijfstak van de Unie op de markt van de Unie (+ 29 % in het onderzoektijdvak) (zie overweging 196).

(153)

Deze situatie had duidelijke gevolgen voor de winstgevendheid van de bedrijfstak van de Unie, zoals blijkt uit tabel 14. Beginnend bij 12 % in 2018, daalde de winstgevendheid sterk voor de rest van de periode, vooral in 2020 en tijdens het onderzoektijdvak.

(154)

Uit de ontwikkeling van deze drie indicatoren blijkt duidelijk dat de bedrijfstak van de Unie onder sterke prijsdruk stond van de Chinese invoer met dumping, waardoor hij gedwongen werd te verkopen tegen zeer lage prijzen onder de productiekosten. De bijzonderheden van de marktsituatie, met name wat betreft de prijsdruk waaronder de bedrijfstak van de Unie tijdens het verkoopproces te lijden had, worden uiteengezet in punt 5.1. Dit zorgde voor een duidelijke verhindering van een prijsverhoging voor de bedrijfstak van de Unie.

(155)

Overeenkomstig artikel 3, lid 5, van de basisverordening omvatte het onderzoek naar de gevolgen van de invoer met dumping voor de bedrijfstak van de Unie een beoordeling van alle economische factoren die tijdens de beoordelingsperiode van invloed waren op de situatie van de bedrijfstak van de Unie.

(156)

Zoals vermeld in overweging 7, werd voor de vaststelling van de mogelijke door de bedrijfstak van de Unie geleden schade gebruikgemaakt van een steekproef.

(157)

Voor de schadevaststelling heeft de Commissie onderscheid gemaakt tussen macro-economische en micro-economische schade-indicatoren. De Commissie heeft de macro-economische indicatoren beoordeeld op basis van de gegevens in het antwoord op de door de klager verstrekte macro-economische vragenlijst. De gegevens hadden betrekking op alle producenten in de Unie. De Commissie heeft de micro-economische indicatoren beoordeeld op basis van de gegevens die de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie in de antwoorden op de vragenlijst hadden verstrekt. De gegevens hadden betrekking op de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie. Beide reeksen gegevens bleken representatief voor de economische situatie van de bedrijfstak van de Unie.

(158)

De macro-economische indicatoren zijn: productie, productiecapaciteit, bezettingsgraad, verkoopvolume, marktaandeel, groei, werkgelegenheid, productiviteit, hoogte van de dumpingmarge en herstel van dumping in het verleden.

(159)

De micro-economische indicatoren zijn: gemiddelde eenheidsprijzen, kosten per eenheid, loonkosten, voorraden, winstgevendheid, kasstroom, investeringen, rendement van investeringen en vermogen om kapitaal aan te trekken.

(160)

De totale productie in de Unie, de productiecapaciteit en de bezettingsgraad in de Unie ontwikkelden zich in de beoordelingsperiode als volgt:

Tabel 8

Productie, productiecapaciteit en bezettingsgraad

(161)

In de beoordelingsperiode is het productievolume gedaald met 62 %. De productie volgde nauwkeurig de variatie in het verbruik: een eerste daling van de vraag in 2019 (met 23 %) en een verdere en meer uitgesproken daling van de vraag in 2020 en 2021 (uitbraak van de COVID-19-pandemie).

(162)

De productiecapaciteit nam in de beoordelingsperiode met 4 % licht toe. Dit is het gevolg van de verbeterde efficiëntie van de procedures en de personeelsbezetting bij de productielijnen van de bedrijfstak van de Unie in de beoordelingsperiode.

(163)

De twee bovengenoemde trends (daling van de productie, toename van de capaciteit) hebben tot een aanzienlijke afname van de bezettingsgraad geleid (– 64 %). Tijdens het onderzoektijdvak bereikte de bezettingsgraad een zeer laag niveau (28 %).

(164)

Het verkoopvolume en het marktaandeel van de bedrijfstak van de Unie ontwikkelden zich tijdens de beoordelingsperiode als volgt:

Tabel 9

Verkoopvolume en marktaandeel

(165)

Het verkoopvolume van de bedrijfstak van de Unie op de markt van de Unie daalde tijdens de beoordelingsperiode gestaag (met 71 %), waarbij de trend sterker was dan de ontwikkeling van het verbruik.

(166)

Het marktaandeel van de bedrijfstak van de Unie daalde van 83 % in 2018 tot 69 % in het onderzoektijdvak, een daling met 14 procentpunten, als gevolg van de aanzienlijke prijsdruk van de Chinese invoer, zoals uiteengezet in punt 4.4.3.1, die tijdens de beoordelingsperiode voortdurend aan marktaandeel won.

(167)

De vraag naar en de productie van vaten vertoonden in de beoordelingsperiode een dalende trend. In de context van het dalende verbruik verloor de bedrijfstak van de Unie aanzienlijke verkoopvolumes en marktaandeel, en behield hij een verminderde verkoop slechts ten koste van zijn verkoopprijzen, zoals uiteengezet in punt 4.4.3.1.

(168)

De werkgelegenheid en de productiviteit ontwikkelden zich in de beoordelingsperiode als volgt:

Tabel 10

Werkgelegenheid en productiviteit

(169)

Tijdens de beoordelingsperiode heeft de werkgelegenheid in de sector zich op dezelfde wijze ontwikkeld als de productie en het verbruik in de Unie en is zij drastisch gedaald met 50 %. Gezien het voorgaande, in een situatie waarin de productie tijdens de beoordelingsperiode daalde met 62 %, nam de productiviteit af. Ondanks de verminderde werkgelegenheid daalde de productiviteit in de beoordelingsperiode met 33 % en herstelde ze zich tijdens het onderzoektijdvak slechts gedeeltelijk dankzij enige efficiëntieverbeteringen.

(170)

Alle dumpingmarges lagen aanzienlijk boven de de-minimusdrempel. De gevolgen van de hoogte van de werkelijke dumpingmarges voor de bedrijfstak van de Unie waren aanzienlijk, gezien de omvang en de prijzen van de invoer uit het betrokken land.

(171)

Dit is het eerste antidumpingonderzoek ten aanzien van het betrokken product. Daarom waren er geen gegevens beschikbaar om de gevolgen van mogelijke dumping in het verleden vast te stellen.

(172)

De gemiddelde verkoopprijzen per eenheid van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie aan niet-verbonden afnemers in de Unie ontwikkelden zich in de beoordelingsperiode als volgt:

Tabel 11

Verkoopprijzen in de Unie

(173)

De verkoopprijzen daalden tussen 2018 en 2019 met 2 %, waarna ze in 2020 sterk daalden met 8 % en in het onderzoektijdvak op ongeveer hetzelfde niveau bleven. De gemiddelde verkoopprijzen van de bedrijfstak van de Unie daalden tijdens de beoordelingsperiode in totaal met 9 %.

(174)

Tijdens dezelfde beoordelingsperiode stegen de productiekosten per eenheid met 16 %. Dit hield vooral verband met de stijging van de vaste kosten, die volgde op de daling van het productievolume. Om dit tegen te gaan, verlaagde de bedrijfstak van de Unie zijn vaste kosten tijdens de jaren van de COVID-19-lockdowns met meer dan 20 %. Desondanks was het effect van de verhoudingsgewijs hogere vaste kosten in een periode van lage bezettingsgraad aanzienlijk, aangezien het gewicht van die kosten in de totale productiekosten steeg van 13 % in 2018 tot 23 % in het onderzoektijdvak. Tijdens de beoordelingsperiode heeft de bedrijfstak van de Unie zijn werkgelegenheid teruggebracht (zie tabel 10) en de loonkosten verminderd als gevolg van de ontslagen tijdens de COVID-19-periode (zie punt 4.4.3.2).

(175)

De verkoopprijzen en productiekosten volgden een afwijkende trend. Zoals uiteengezet in punt 4.3.3 en in punt 5.1, was de bedrijfstak van de Unie niet in staat zijn prijzen tot een houdbaar niveau te verhogen om de gestegen productiekosten en de lage bezettingsgraad te dekken, aangezien de prijsonderhandelingen op de markt sterk werden beïnvloed door de laaggeprijsde invoer met dumping uit China.

(176)

De gemiddelde loonkosten van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie ontwikkelden zich in de beoordelingsperiode als volgt:

Tabel 12

Gemiddelde loonkosten per werknemer

(177)

De gemiddelde loonkosten per werknemer daalden in 2019, gevolgd door een stijging in 2020 en in het onderzoektijdvak. Zoals blijkt uit tabel 10 daalde de werkgelegenheid tegelijkertijd echter met 54 %.

(178)

De voorraden van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie ontwikkelden zich in de beoordelingsperiode als volgt:

Tabel 13

Voorraden

(179)

De voorraden namen tijdens de beoordelingsperiode met 58 % af. Dit hield verband met de daling van de productie en de verkoop. De voorraden liepen tijdens de beoordelingsperiode als percentage van de productie in totaal op met 11 %, omdat de bedrijfstak een zekere activiteit moest handhaven en daarom de productie niet kon verlagen in overeenstemming met de daling van de verkoop. Aangezien het grootste deel van de productie plaatsvond op basis van orders en klantspecificaties, vormen voorraden in elk geval geen belangrijke schade-indicator.

(180)

De winstgevendheid, de kasstroom, de investeringen en het rendement van investeringen van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie ontwikkelden zich in de beoordelingsperiode als volgt:

Tabel 14

Winstgevendheid, kasstroom, investeringen en rendement van investeringen

(181)

De Commissie heeft de winstgevendheid van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie vastgesteld door de nettowinst vóór belastingen van de verkoop van het soortgelijke product aan niet-verbonden afnemers in de Unie uit te drukken als percentage van de aldus gerealiseerde omzet.

(182)

Tijdens de beoordelingsperiode daalde de winst in 2019 met 58 %, om vervolgens sterk te dalen en in 2020 om te slaan in verliezen met dubbele cijfers. Ze herstelde zich gedeeltelijk in 2021, maar bleef nog steeds negatief. De winstgevendheid daalde tijdens de beoordelingsperiode in totaal met – 173 %. In de context van de plotselinge daling van de vraag in verband met de COVID-19-pandemie was de bedrijfstak van de Unie door de toegenomen concurrentie van de laaggeprijsde Chinese uitvoer, zoals uiteengezet in punt 5.1, gedwongen zijn prijzen te verlagen in een periode van stijgende productiekosten, zoals uiteengezet in punt 4.4.3.1, en dit leidde tot aanzienlijke verliezen.

(183)

De nettokasstroom is het vermogen van de producenten in de Unie om hun activiteiten zelf te financieren. De nettokasstroom ontwikkelde zich op een vergelijkbare wijze als de winstgevendheid: een drastische daling in 2019-2020, gevolgd door een gedeeltelijk herstel in het onderzoektijdvak, maar bleef negatief.

(184)

Het rendement van investeringen is de winst uitgedrukt als percentage van de nettoboekwaarde van de investeringen. Het ontwikkelde zich op een vergelijkbare wijze als de winstgevendheid: een drastische daling met 129 % tijdens de beoordelingsperiode tot negatieve waarden.

(185)

Gezien de daling van de winstgevendheid, de kasstroom en het rendement van investeringen werd het vermogen om kapitaal aan te trekken van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie ernstig aangetast.

(186)

De belangrijke macro-indicatoren vertoonden tijdens de beoordelingsperiode een negatieve trend: het verkoopvolume van de Unie daalde met 71 %, de productie met 62 % en de werkgelegenheid met 50 %.

(187)

Een soortgelijk beeld kan worden geschetst voor de micro-indicatoren: de winstgevendheid van de verkoop in de Unie (van + 12 % naar – 9 %), de verkoopprijzen (– 9 %) en de kasstroom (– 109 %) zijn alle aanzienlijk verslechterd.

(188)

In een context van verminderd verbruik als gevolg van de COVID-19-pandemie, waarbij de productiekosten van de bedrijfstak van de Unie stegen met 16 %, lagen de invoerprijzen uit China sinds 2018 consequent en aanzienlijk onder de prijzen en kosten van de bedrijfstak van de Unie.

(189)

Het invoervolume van de Chinese exporteurs daalde in de beoordelingsperiode met 39 %. Tegelijkertijd was de daling van het verbruik echter veel sterker (met 66 %). Derhalve steeg het marktaandeel van de Chinese uitvoer met 79 %, van 17 % in 2018 tot 31 % in het onderzoektijdvak, en lagen hun prijzen tijdens de hele beoordelingsperiode aanzienlijk onder die van de bedrijfstak van de Unie. De prijsonderbiedingsmarge bedroeg tijdens het onderzoektijdvak gemiddeld 13,1 %, zoals uiteengezet in punt 4.3.3.

(190)

De laaggeprijsde Chinese invoer met dumping veroorzaakte ook aanzienlijke verhindering van een prijsverhoging voor de bedrijfstak van de Unie gezien de prijsbederfmarges die varieerden van 52,9 % tot 58,8 %. De bedrijfstak van de Unie was niet in staat zijn prijzen te verhogen naarmate de productiekosten stegen en werd dus in een slechte winstgevende situatie gedwongen te verkeren om, althans gedeeltelijk, zijn verkoopvolume te behouden.

(191)

Op basis van het bovenstaande is de Commissie in dit stadium tot de conclusie gekomen dat de bedrijfstak van de Unie aanmerkelijke schade heeft geleden in de zin van artikel 3, lid 5, van de basisverordening.

(192)

Overeenkomstig artikel 3, lid 6, van de basisverordening heeft de Commissie onderzocht of de bedrijfstak van de Unie door de invoer met dumping uit het betrokken land aanmerkelijke schade heeft geleden. Overeenkomstig artikel 3, lid 7, van de basisverordening heeft de Commissie tevens onderzocht of de bedrijfstak van de Unie in dezelfde periode door andere bekende factoren schade had kunnen lijden. Deze factoren waren de COVID-19-pandemie die het verbruik in de Unie trof en de uitvoerprestaties van de bedrijfstak van de Unie. De Commissie heeft zich ervan verzekerd dat eventuele schade die werd veroorzaakt door andere factoren dan de invoer met dumping uit het betrokken land, niet aan de invoer met dumping werd toegeschreven.

(193)

Het volume van de invoer uit China is in de beoordelingsperiode met 39 % gedaald van 602 010 stuks in 2018 tot 370 107 stuks in 2021; in dezelfde periode steeg het marktaandeel van die invoer echter met 14 procentpunten tot 31 % in het onderzoektijdvak, waardoor schade werd berokkend aan de bedrijfstak van de Unie, waarvan het verkoopvolume in dezelfde periode daalde met 71 %.

(194)

Bovendien vond deze invoer in de hele beoordelingsperiode plaats tegen prijzen die aanzienlijk lager waren dan die van de bedrijfstak van de Unie. Zoals uiteengezet in punt 4.4.3.1 had de bedrijfstak van de Unie geen andere keuze dan de lage prijzen van de Chinese producenten te volgen om een minimaal verkoopvolume te behouden in een periode van dalend verbruik en stijgende productiekosten. Dit leidde op zijn beurt tot een sterke daling van de winstgevendheid voor alle in de steekproef opgenomen producenten in de Unie, van winst (+ 12 % in 2018) tot zware verliezen (– 9 % in 2021), en de daaruit voortvloeiende verslechtering van andere financiële indicatoren zoals rendement van investeringen en kasstroom. Zoals uiteengezet in punt 4.3.3 was deze verhindering van een prijsverhoging duidelijk te wijten aan het gedrag van de Chinese producenten-exporteurs die vaten met dumping op de markt van de Unie aanboden.

(195)

Op een aanzienlijk kleinere markt daalde de verkoop van de bedrijfstak van de Unie van 2,8 miljoen vaten in 2018 naar 800 000 in het onderzoektijdvak. Zonder prijsverlaging zou de bedrijfstak van de Unie het risico hebben gelopen om zelfs deze beperkte verkoop mis te lopen, wat voor sommige producenten in de Unie zou hebben geleid tot een volledige stopzetting van hun productie.

(196)

De uitvoer van de Unie, die in punt 5.2.2 nader wordt beschreven, laat zien wat een normale situatie zou zijn in termen van prijsniveaus en daaruit voortvloeiende winsten op uitvoermarkten die niet worden getroffen door invoer met dumping of waar maatregelen zijn ingesteld om de eerlijke handel te herstellen, bijvoorbeeld de VS, de belangrijkste uitvoermarkt voor de producenten in de Unie, waar vaten van oorsprong uit China sinds 2019 onderworpen zijn aan antidumpingmaatregelen. Tijdens de beoordelingsperiode lagen de eindprijzen (met inbegrip van transportkosten en invoerrechten) van de bedrijfstak van de Unie gemiddeld 22 % hoger dan de verkoopprijzen op de markt van de Unie (+ 29 % in het onderzoektijdvak) en constant boven de productiekosten, behalve in 2020, het jaar waarin de gevolgen van de COVID-19-pandemie het sterkst voelbaar waren. Deze prijzen zijn representatief voor een markt waarop de eerlijke handel is hersteld door antidumpingmaatregelen tegen Chinese invoer en zijn derhalve een redelijke benadering van wat de prijzen op de markt van de Unie hadden kunnen zijn zonder de in de overwegingen 197-209 beschreven verhindering van een prijsverhoging.

(197)

De markt van de Unie is hoofdzakelijk verdeeld over twee grote categorieën gebruikers voor zowel de producenten in de Unie als de Chinese producenten-exporteurs, namelijk de kleine en middelgrote onafhankelijke brouwerijen (die goed zijn voor ongeveer 40 % van de verkoop) en de grote bierconglomeraten (die goed zijn voor meer dan 50 %).

(198)

Kleine en middelgrote onafhankelijke brouwerijen kopen vaten doorgaans naargelang hun behoeften op middellange en korte termijn. De brouwerijen nemen contact op met verschillende vatenproducenten met een verzoek om een offerte voor de gevraagde hoeveelheid en een levertijd. Dit is een zeer belangrijk segment voor de bedrijfstak van de Unie, waar de geografische nabijheid en de levertijd een voordeel kunnen vormen. Dit segment van gebruikers werkte niet mee aan het onderzoek. Niettemin heeft de bedrijfstak van de Unie bewijsmateriaal verstrekt waaruit blijkt dat verscheidene orders verloren zijn gegaan aan de laaggeprijsde Chinese aanbiedingen voor dit segment. Dit dwong de producenten in de Unie hun prijzen aanzienlijk te verlagen om concurrerend te blijven.

(199)

De andere helft van de markt van de Unie wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van de vijf grootverbruikers, die samen goed zijn voor meer dan 50 % van de verkoop van de bedrijfstak van de Unie in de Unie (van deze vijf zouden de grootste twee, AB InBev en Heineken, een gecombineerd mondiaal aandeel in de biermarkt hebben van respectievelijk meer dan 50 % en 60 %) en ten minste 55 % van de verkoop van de twee in de steekproef opgenomen Chinese producenten-exporteurs. De bedrijfstak van de Unie toonde aan dat die gebruikers de aankoop van vaten voor het volgende jaar organiseerden via een biedprocedure via onderhandse aanbestedingen. Wat de verkoop aan de onafhankelijke brouwerijen betreft, waren de concurrenten door de aanbestedingsprocedure gedwongen hun prijzen zo laag mogelijk te houden en werd de bedrijfstak van de Unie door de aanwezigheid van de Chinese producenten-exporteurs die tegen zeer lage prijzen inschreven, gedwongen die lage prijzen te evenaren, waardoor zij hun kostenverhogingen niet op hun afnemers konden afwentelen.

(200)

Wat de aanbestedingsprocedure betreft, bleek uit het onderzoek dat deze door de grootverbruikers op een eigenaardige manier werd uitgevoerd. De aanbestedingsvoorwaarden waren specifiek wat de prijzen en de gevraagde maximumhoeveelheden betreft. Er bestond geen contractuele verplichting voor de afnemer om de aangeboden hoeveelheid vaten af te nemen, terwijl er een contractuele verplichting bestond voor de leverancier om de aangeboden hoeveelheid te leveren tegen een aangeboden prijs. In feite kwamen de werkelijk aangekochte hoeveelheden zelden overeen met de oorspronkelijk in het kader van de aanbesteding gevraagde hoeveelheden. Tegelijkertijd waren de winnaars van de aanbesteding (d.w.z. de leveranciers van vaten) verplicht de aangeboden leveringshoeveelheden tegen een bepaalde prijs te respecteren, zonder dat zij bijvoorbeeld rekening konden houden met wijzigingen in de productiekosten.

(201)

Tijdens de beoordelingsperiode organiseerden de medewerkende gebruikers gemiddeld zeven aanbestedingen per jaar. De hoeveelheden die uiteindelijk op basis van deze aanbestedingen werden afgenomen variëren per aanbesteding en kwamen gemiddeld overeen met minder dan 60 % van de aangeboden hoeveelheden. Bovendien werd de tijdens de aanbestedingsprocedure overeengekomen prijs door de gebruikers toegepast als uitgangspunt voor eventuele latere prijsonderhandelingen voor verkoop op de spotmarkt.

(202)

De aanbestedingsprocedure, die werkte met rode, gele en groene verkeerslichten om elke deelnemer (waaronder producenten in de Unie en Chinese exporteurs) te laten weten hoe hoog of laag zijn aanbod was ten opzichte van de andere deelnemers, werd gebruikt als een instrument om de prijzen zo laag mogelijk te krijgen. De aanwezigheid van de Chinese exporteurs, met zeer lage biedprijzen, dwong de bedrijfstak van de Unie zijn prijzen te verlagen tot een onhoudbaar niveau. De prijzen van de bedrijfstak van de Unie voor verkoop via aanbestedingen lagen gemiddeld 10 % lager dan de andere verkopen in 2020 en het onderzoektijdvak, terwijl het aan het einde van de aanbestedingsprocedure ondertekende contract slechts betrekking had op potentiële aankoopvolumes zonder enige zekerheid om een bestelling te ontvangen. Dit wordt bevestigd door het feit dat tijdens het onderzoek aanzienlijke prijsonderbieding en aanzienlijk prijsbederf werden vastgesteld.

(203)

Bovendien verwees AB InBev in haar opmerkingen van 20 juni 2022 naar “recente prijzen van de leveranciers van vaten [van de Unie] die concurrerend zijn [waren] met de prijzen van Chinese leveranciers” in het onderzoektijdvak en 2022. Dit is een verdere bevestiging dat de producenten in de Unie hun prijzen hebben verlaagd ten opzichte van de eerdere jaren van de beoordelingsperiode om te kunnen blijven concurreren met de Chinese prijzen.

(204)

Een ander gerelateerd kenmerk van de aanbestedingsprocedure was dat een aanzienlijk aantal verkopen uiteindelijk buiten de eigenlijke aanbestedingen om werd gesloten door middel van deze latere prijsonderhandelingen op basis van dit “systeem van verkeerslichten”. Dit blijkt uit de door de bedrijfstak van de Unie via aanbestedingen verkochte hoeveelheden, die tijdens de hele beoordelingsperiode zeer gering waren. Dit niveau daalde van meer dan 30 % van hun totale verkoop in de periode 2019-2020 tot minder dan 16 % in het onderzoektijdvak. In de praktijk profiteerden de gebruikers van deze merkwaardige aanbestedingsprocedure en van de laaggeprijsde Chinese aanbiedingen met dumping om de prijzen van de bedrijfstak van de Unie naar het Chinese niveau te drukken, terwijl zij uiteindelijk buiten het kader van de aanbesteding om overeenstemming over deze prijzen bereikten.

(205)

Uit de door de medewerkende gebruikers verstrekte gegevens blijkt dat de Chinese producenten-exporteurs in de beoordelingsperiode gemiddeld 30 % van de aangeboden hoeveelheden binnenhaalden. Dit is echter een voorzichtige raming, aangezien uit het bewijsmateriaal in het dossier blijkt dat een van de grootste niet-medewerkende gebruikers (Heineken) tijdens het onderzoektijdvak goed was voor ten minste 30 % van de door de twee in de steekproef opgenomen Chinese producenten uitgevoerde hoeveelheden.

(206)

Zoals hierboven uiteengezet, maakte de vraag of de verkoop al dan niet formeel in het kader van een aanbesteding werd gesloten, hoe dan ook geen verschil wat betreft de gevolgen en het oorzakelijk verband van de Chinese dumpingprijzen voor de prijzen van de bedrijfstak van de Unie en de schadesituatie.

(207)

Zoals uiteengezet in punt 4.3.3, daalden de Chinese prijzen in 2019 en 2020 ten opzichte van 2018, en stegen zij weer in het onderzoektijdvak, maar bereikten zij slechts het niveau van 2018. In dezelfde periode daalden de prijzen van de bedrijfstak van de Unie met 9 % en stegen de productiekosten met 16 %.

(208)

De prijsdruk van de invoer van vaten uit China in beide marktsegmenten leidde ertoe dat de bedrijfstak van de Unie, om zijn marktaandeel ten minst gedeeltelijk te behouden, zijn verkoopprijzen moest verlagen ondanks de stijging van de productiekosten. Bijgevolg daalde de winstgevendheid tijdens de beoordelingsperiode van 12 % tot – 9 % en verslechterden alle financiële indicatoren.

(209)

Daarom wordt geconcludeerd dat – gezien de gelijktijdigheid in de tijd – de verslechtering van de economische situatie van de bedrijfstak van de Unie samenviel met de aanzienlijke aanwezigheid van Chinese invoer tegen zeer lage prijzen. In een context van een krimpende markt en stijgende productiekosten onderboden de Chinese prijzen consequent de prijzen van de bedrijfstak van de Unie en drukten zij de marktprijzen in de EU, waardoor een reëel en substantieel oorzakelijk verband tussen beide werd vastgesteld.

(210)

Vanaf 2018 werden vaten tegen zeer lage prijzen uit China ingevoerd. Tijdens de beoordelingsperiode lag de gemiddelde prijs van de Chinese invoer gemiddeld 24 % lager dan de gemiddelde verkoopprijs van de bedrijfstak van de Unie. Dit viel samen met een constante daling van de prijzen van de bedrijfstak van de Unie, ondanks de stijgende productiekosten. Het feit dat de daling van het verbruik nog werd verergerd door de COVID-19-pandemie deed geen afbreuk aan het oorzakelijk verband tussen de invoer met dumping en de schade voor de bedrijfstak van de Unie. Tijdens de beoordelingsperiode nam het verbruik af met 66 % en het verkoopvolume van de bedrijfstak van de Unie met 71 %, maar daalde de Chinese uitvoer slechts met 39 %, waardoor het marktaandeel van de bedrijfstak van de Unie steeg van 17 % naar 31 %. Zoals uiteengezet in overweging 196 op basis van de marktprijzen die op de Amerikaanse markt kunnen worden bereikt, zou de bedrijfstak van de Unie zonder de Chinese invoer en de uitgeoefende prijsdruk in staat zijn geweest zijn prijzen tot een houdbaarder niveau te verhogen en de gestegen productiekosten te dekken.

(211)

De aanzienlijke daling van het verbruik en de bezettingsgraad hadden aanzienlijke gevolgen voor de prestaties van de bedrijfstak van de Unie. Maar zoals hierboven in punt 4.4.3.1 is uiteengezet, steeg het aandeel van de vaste kosten in de totale kosten van de bedrijfstak van de Unie, zelfs toen de bedrijfstak van de Unie erin slaagde de eerste aanzienlijk te verlagen, tot 23 %. Tegelijkertijd wist de bedrijfstak tijdens de COVID-19-periode ook andere structurele kosten, zoals die van de arbeidskosten, te verlagen. Door dit beheer van de vaste en andere structurele kosten tijdens deze periode kon het effect van deze kosten op de prestaties tot een minimum worden beperkt, zoals hierboven uiteengezet, maar dit kon slechts gedeeltelijk worden gecompenseerd vanwege de aanzienlijke verhindering van een prijsverhoging als gevolg van de Chinese invoer.

(212)

Het volume van de uitvoer van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie ontwikkelde zich tijdens de beoordelingsperiode als volgt:

Tabel 15

Uitvoerprestaties van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie

(213)

Tijdens de beoordelingsperiode nam de uitvoer van de bedrijfstak van de Unie af met 52 %.

(214)

De uitvoerprestaties van de bedrijfstak van de Unie vertoonden tussen 2018 en 2020 min of meer dezelfde trends als de ontwikkeling van de verkoopvolumes van de bedrijfstak van de Unie op de markt van de Unie. Zowel de verkoop in de Unie als de uitvoer van de bedrijfstak van de Unie daalden tijdens dit eerste deel van de beoordelingsperiode, die het zwaarst werd getroffen door de COVID-19-pandemie. Het uitvoervolume daalde relatief gezien echter minder sterk dan de verkoop aan de markt van de Unie. Bovendien begonnen de uitvoerprestaties van de bedrijfstak van de Unie zich duidelijk te herstellen zodra de COVID-19-beperkingen werden opgeheven, waarbij het uitvoervolume tussen 2020 en 2021 meer dan verdubbelde. Bovendien lagen tijdens de hele beoordelingsperiode de uitvoerprijzen van de bedrijfstak van de Unie aanzienlijk hoger dan de verkoopprijs op de markt van de Unie en constant boven de productiekosten, behalve in 2020, het jaar dat het zwaarst werd getroffen door de COVID-19-pandemie, dat ook de helft van het onderzoektijdvak bestrijkt. Op grond daarvan concludeerde de Commissie dat de tijdelijke daling van de uitvoerprestaties niet heeft bijgedragen tot de schade, aangezien het niveau van de uitvoerprijzen voldoende was om de bedrijfstak van de Unie in staat te stellen winstgevend te zijn op het grootste deel van zijn uitvoer.

(215)

De Chinese uitvoerprijzen lagen sinds het begin van de beoordelingsperiode in 2018 aanzienlijk lager dan de prijzen en kosten van de bedrijfstak van de Unie. Uit het onderzoek bleek een gewogen gemiddelde prijsonderbiedingsmarge van 13,1 %. Deze toenemende aanwezigheid op de markt tegen zeer lage prijzen ging ten koste van de bedrijfstak van de Unie, die tijdens de beoordelingsperiode genoodzaakt was de verkoopprijzen te verlagen om tijdens en na de COVID-19-pandemie ten minste een beperkte afzet op de markt te behouden. Naar aanleiding daarvan ontwikkelde de economische situatie van de bedrijfstak van de Unie zich nadelig.

(216)

De Commissie heeft onderscheid gemaakt tussen en gekeken naar de gevolgen van alle bekende factoren voor de situatie van de bedrijfstak van de Unie en de schade veroorzakende gevolgen van de invoer met dumping. Het effect van de COVID-19-pandemie en de daarmee samenhangende daling van het verbruik van vaten in de Unie en wereldwijd hadden een negatieve invloed op de ontwikkelingen van de bedrijfstak van de Unie, maar werden beschouwd als een tijdelijke factor met beperkte gevolgen. De situatie van de bedrijfstak van de Unie verslechterde reeds vóór de COVID-19-pandemie, wat bleef voortduren tot het einde van de beoordelingsperiode.

(217)

Op basis van het voorgaande heeft de Commissie geconcludeerd dat de invoer met dumping uit het betrokken land de bedrijfstak van de Unie aanmerkelijke schade heeft berokkend en dat de andere factoren, ongeacht of ze individueel dan wel collectief werden beschouwd, geen afbreuk deden aan het oorzakelijk verband tussen de invoer met dumping en de aanmerkelijke schade.

(218)

Om het niveau van de maatregelen te bepalen, heeft de Commissie beoordeeld of een recht lager dan de dumpingmarge toereikend zou zijn om de schade voor de bedrijfstak van de Unie als gevolg van de invoer met dumping op te heffen.

(219)

De schade zou worden opgeheven indien de bedrijfstak van de Unie een nagestreefde winst zou kunnen behalen door te verkopen tegen een richtprijs in de zin van artikel 7, leden 2 quater en 2 quinquies, van de basisverordening.

(220)

Overeenkomstig artikel 7, lid 2 quater, van de basisverordening heeft de Commissie voor het vaststellen van de nagestreefde winst de volgende factoren in aanmerking genomen: de mate van winstgevendheid vóór de toename van de invoer vanuit het betrokken land, de mate van winstgevendheid die vereist is ter dekking van alle kosten en investeringen, onderzoek en ontwikkeling (O&O) en innovatie, alsmede de onder normale mededingingsvoorwaarden te verwachten mate van winstgevendheid. Die winstmarge mag niet lager zijn dan 6 %.

(221)

De in de steekproef opgenomen producenten in de Unie stelden in hun antwoorden op de vragenlijst voor de nagestreefde winst vast te stellen tussen 12 % en 20 %, aangezien dit volgens hen het niveau is dat nodig is om de benodigde investeringen in processen en producten te financieren en de levensvatbaarheid van de bedrijfstak van de Unie op lange termijn te waarborgen. De bedrijfstak toonde ook aan dat in de jaren waarin er sprake was van normale mededingingsvoorwaarden hun gemiddelde winstgevendheid 15 % bedroeg.

(222)

Op grond van dit bewijsmateriaal heeft de Commissie voorlopig besloten een winstmarge van 12 % te hanteren, wat aan de lage kant is van de in de vorige overweging beschreven cijfers, en dus een zeer conservatieve aanpak te volgen.

(223)

Gezien het bovenstaande werd de winstmarge overeenkomstig artikel 7, lid 2 quater, voorlopig vastgesteld op 12 %.

(224)

Wat het niveau van de investeringen, onderzoek en ontwikkeling (O&O) en innovatie tijdens de beoordelingsperiode betreft, heeft de Commissie de verstrekte informatie gecontroleerd en geconcludeerd dat het verschil tussen de uitgaven voor investeringen, O&O en innovatie (“IOI”) onder normale mededingingsvoorwaarden, zoals verstrekt door de bedrijfstak van de Unie en gecontroleerd door de Commissie, reeds was opgenomen in de nagestreefde winst van 12 %.

(225)

Op basis hiervan berekende de Commissie een geen schade veroorzakende prijs per stuk voor het soortgelijke product van de bedrijfstak van de Unie door de bovengenoemde nagestreefde winstmarge (zie overweging 223) op basis van productsoort toe te passen op de productiekosten van de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie tijdens het onderzoektijdvak.

(226)

De Commissie heeft vervolgens het niveau van de schademarge bepaald door de gewogen gemiddelde invoerprijs van de in de steekproef opgenomen medewerkende producenten-exporteurs in het betrokken land, zoals vastgesteld voor de berekeningen van de prijsonderbieding, te vergelijken met de gewogen gemiddelde, geen schade veroorzakende prijs van het soortgelijke product dat in het onderzoektijdvak door de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie op de markt van de Unie werd verkocht. Als uit deze vergelijking een verschil naar voren kwam, werd dit uitgedrukt als percentage van de gewogen gemiddelde cif-waarde bij invoer.

(227)

Het schadeopheffende prijsniveau voor “andere medewerkende ondernemingen” en voor “alle andere ondernemingen” wordt op dezelfde manier vastgesteld als de dumpingmarge voor deze ondernemingen.

(228)

Na bovenstaande beoordeling moeten de voorlopige antidumpingrechten overeenkomstig artikel 7, lid 2, van de basisverordening als volgt worden vastgesteld:

(229)

Gezien de beslissing van de Commissie om artikel 7, lid 2, van de basisverordening toe te passen, heeft zij onderzocht of zij duidelijk kon concluderen dat het niet in het belang van de Unie was om in dit geval maatregelen te nemen, ondanks de vaststelling van schadeveroorzakende dumping, overeenkomstig artikel 21, van de basisverordening. Het belang van de Unie werd vastgesteld op basis van een beoordeling van alle betrokken belangen, waaronder die van de bedrijfstak van de Unie, de importeurs en de gebruikers.

(230)

Er zijn acht ondernemingen in de Unie die vaten produceren. Zij hebben meer dan 400 werknemers rechtstreeks in dienst (in 2018 waren het er meer dan 800), gevestigd in Oostenrijk, Tsjechië, Duitsland, Italië en Spanje.

(231)

Het instellen van maatregelen zou de bedrijfstak van de Unie in staat stellen zijn marktaandeel te behouden, de bezettingsgraad te verhogen, prijzen op te trekken tot een duurzaam niveau en de winstgevendheid te verbeteren tot niveaus die onder normale mededingingsvoorwaarden zijn te verwachten.

(232)

Het niet instellen van maatregelen zou waarschijnlijk leiden tot een verdere verslechtering van de winstgevendheid, die al negatief was. Het niet-instellen van maatregelen zou kunnen leiden tot de sluiting van productiefaciliteiten en tot ontslagen, waardoor de levensvatbaarheid van de bedrijfstak van de Unie in gevaar zou kunnen komen.

(233)

Derhalve concludeert de Commissie voorlopig dat de instelling van voorlopige maatregelen in het belang van de bedrijfstak van de Unie is.

(234)

Eén niet-verbonden importeur, die 1,6 % van het volume van de Chinese invoer vertegenwoordigt, diende een steekproefformulier in en beantwoordde de vragenlijst. De gemiddelde winst van de medewerkende importeur tijdens het onderzoektijdvak bedroeg 16 %.

(235)

Deze importeur had bezwaar tegen de instelling van maatregelen. Hij stelde dat de instelling van maatregelen, in het licht van de stijgende prijzen van roestvrij staal en verzendkosten, nog meer negatieve gevolgen zou hebben voor zijn winstgevendheid, met liquidatie van de onderneming als gevolg. De onderneming benadrukte ook dat zij de afgelopen jaren uit eigen middelen aanzienlijke O&O-investeringen heeft gedaan om nieuwe intellectuele eigendom te ontwikkelen, alsmede investeringen om nieuwe oplossingen voor de productie van vaten te ontwikkelen die de gebruikers in de Unie ten goede zouden kunnen komen, en dat de instelling van maatregelen een einde zou kunnen maken aan dit project.

(236)

De Commissie concludeerde dat de importeur waarschijnlijk een deel van het antidumpingrecht aan de eindgebruikers kan doorberekenen. Het goede winstniveau van de importeur verzacht ook het effect van het recht op de levensvatbaarheid van de importeur. Per saldo duidt de zeer beperkte medewerking van slechts één importeur aan dit onderzoek erop dat de maatregelen geen zeer negatieve gevolgen voor de importeurs in het algemeen hebben en dus niet opwegen tegen het positieve effect van de maatregelen op de producenten in de Unie.

(237)

De handelaren/dienstverleners die vaten personaliseren en op maat maken, kunnen hun activiteiten voortzetten en daarbij concurreren op basis van hun verdiensten en niet op basis van de invoer met dumping.

(238)

Bij de opening van het onderzoek meldden zich twee gebruikers, Appie en Carlsberg, maar zij verstrekten slechts beperkte informatie in hun antwoorden op de vragenlijst. Een andere gebruiker, AB InBev, registreerde zich als belanghebbende en diende opmerkingen in, maar verstrekte geen antwoorden op de vragenlijst. Deze gebruikers vertegenwoordigen brouwerijen of brouwerijconglomeraten.

(239)

In een later stadium nam de Commissie, zoals uiteengezet in punt 4.3.1, opnieuw contact op met de grootverbruikers met het verzoek om gegevens te verstrekken over hun leveranciers en aankoopvolumes. Drie gebruikers (AB InBev, Asahi en Molson Coors) verstrekten een aantal gegevens, maar verstrekten geen antwoorden op de vragenlijst.

(240)

AB InBev verzette zich aanvankelijk tegen het instellen van maatregelen door te stellen dat:

(241)

Wat het eerste argument betreft, bleek uit de tijdens het onderzoek verzamelde informatie dat de horecasector geen vaten van de bierproducenten koopt, maar alleen de inhoud ervan (d.w.z. het bier). Cafés en bars betalen statiegeld voor de vaten, dat wordt terugbetaald wanneer ze leeg zijn en aan de bierproducenten worden teruggegeven. De invloed van de kosten van vaten op de winstgevendheid van de horecasector zal derhalve naar verwachting beperkt zijn.

(242)

Wat het tweede argument betreft, lijkt de bedrijfstak van de Unie over voldoende reservecapaciteit te beschikken. Op zijn hoogtepunt, in 2018, bedroeg het verbruik in de Unie ongeveer 3,2 miljoen vaten; de bedrijfstak van de Unie heeft een totale productiecapaciteit van bijna 6,8 miljoen vaten. Zelfs wanneer de uitvoer in aanmerking wordt genomen, heeft de bedrijfstak van de Unie nog een reservecapaciteit van bijna 2 miljoen vaten.

(243)

Gezien de lange levensduur (meestal 30 jaar) en het feit dat vaten navulbaar zijn, zijn de gevolgen van de kosten van de vaten voor de drankenindustrie minimaal.

(244)

De Commissie concludeerde bijgevolg voorlopig dat de nadelige gevolgen van de maatregelen voor gebruikers naar verwachting beperkt zullen zijn en niet opwegen tegen het positieve effect van maatregelen voor producenten in de Unie.

(245)

Op basis van het bovenstaande concludeerde de Commissie dat er geen dwingende redenen waren om aan te nemen dat het in dit stadium van het onderzoek niet in het belang van de Unie was om maatregelen in te stellen op de invoer van navulbare vaten van roestvrij staal van oorsprong uit de Volksrepubliek China.

(246)

Op grond van de conclusies van de Commissie inzake dumping, schade, oorzakelijk verband, hoogte van de maatregelen en het belang van de Unie moeten voorlopige maatregelen worden ingesteld om te voorkomen dat de bedrijfstak van de Unie nog meer schade lijdt door de invoer met dumping.

(247)

De voorlopige antidumpingmaatregelen ten aanzien van de invoer van navulbare vaten van roestvrij staal van oorsprong uit de Volksrepubliek China moeten worden ingesteld in overeenstemming met de regel van het laagste recht in artikel 7, lid 2, van de basisverordening. De Commissie heeft de schademarges en de dumpingmarges vergeleken. Het bedrag van de rechten werd vastgesteld op het niveau van de dumpingmarge, of van de schademarge indien deze lager is.

(248)

Op basis van het voorgaande moeten de voorlopige antidumpingrechten, uitgedrukt in cif-prijs, grens Unie, vóór inklaring, als volgt worden vastgesteld:

(249)

De bij deze verordening voor bepaalde ondernemingen vastgestelde individuele antidumpingrechten zijn gebaseerd op de bevindingen van dit onderzoek. Zij weerspiegelen dan ook de situatie die bij het onderzoek voor die ondernemingen werd vastgesteld. Deze rechten zijn uitsluitend van toepassing op de invoer van het betrokken product van oorsprong uit het betrokken land en vervaardigd door de genoemde rechtspersonen. Op de invoer van het betrokken product dat is geproduceerd door andere ondernemingen die in het dispositief van deze verordening niet uitdrukkelijk worden genoemd, met inbegrip van entiteiten die aan de specifiek genoemde ondernemingen zijn verbonden, is het recht van toepassing dat geldt voor “alle andere ondernemingen”. Die invoer mag niet worden onderworpen aan de individuele antidumpingrechten.

(250)

Om een goede toepassing van de antidumpingrechten te garanderen, moet het voor “alle andere ondernemingen” vastgestelde antidumpingrecht niet alleen gelden voor de niet-medewerkende producenten-exporteurs in dit onderzoek, maar ook voor de producenten die in het onderzoektijdvak geen producten naar de Unie hebben uitgevoerd.

(251)

Om het risico op ontwijking als gevolg van het verschil in rechten zo veel mogelijk te beperken, zijn speciale maatregelen nodig om de toepassing van de individuele antidumpingrechten te garanderen. De ondernemingen met individuele antidumpingrechten moeten een geldige handelsfactuur overleggen aan de douaneautoriteiten van de lidstaten. De factuur moet voldoen aan de in artikel 1, lid 3, van deze verordening vastgestelde vereisten. Invoer die niet van een dergelijke factuur vergezeld gaat, wordt onderworpen aan het antidumpingrecht dat van toepassing is op “alle andere ondernemingen”.

(252)

Hoewel de douaneautoriteiten van de lidstaten over deze factuur moeten beschikken om ten aanzien van de invoer de individuele antidumpingrechten te kunnen toepassen, is overlegging van die factuur niet de enige factor waarmee de douaneautoriteiten rekening moeten houden. Zelfs als aan hen een factuur wordt overgelegd die voldoet aan alle vereisten van artikel 1, lid 3, van deze Verordening, moeten de douaneautoriteiten van de lidstaten namelijk hun gebruikelijke controles uitvoeren en kunnen zij, net als in alle andere gevallen, aanvullende documenten (vervoersdocumenten enz.) verlangen om de juistheid van de gegevens in de aangifte te controleren en te waarborgen dat het lagere recht vervolgens terecht wordt toegepast, in overeenstemming met de douanewetgeving.

(253)

Indien het volume van de uitvoer door een van de ondernemingen die een lager individueel recht genieten, in het bijzonder na de instelling van de maatregelen in kwestie aanzienlijk toeneemt, kan dit op zich worden beschouwd als een verandering in de structuur van het handelsverkeer als gevolg van de instelling van maatregelen in de zin van artikel 13, lid 1, van de basisverordening. In dergelijke omstandigheden kan, mits aan de voorwaarden is voldaan, een onderzoek naar ontwijking van maatregelen worden geopend. Hierbij kan onder meer worden onderzocht of het nodig is een individueel recht of individuele rechten in te trekken en in plaats daarvan het voor het gehele land geldende recht in te stellen.

(254)

Statistieken over navulbare vaten van roestvrij staal worden vaak uitgedrukt in aantal stuks. In de gecombineerde nomenclatuur van bijlage I bij Verordening (EEG) nr. 2658/87 van de Raad (53) wordt een dergelijke aanvullende eenheid voor navulbare vaten van roestvrij staal echter niet genoemd. Daarom moet ervoor worden gezorgd dat bij invoer niet alleen het gewicht in kg of ton, maar ook het aantal stuks van het betrokken product in de aangifte voor het vrije verkeer moet worden opgenomen. Stuks moeten worden vermeld voor de Taric-codes 7310100010 en 7310299010, mits deze vermelding verenigbaar is met bijlage I bij Verordening (EEG) nr. 2658/87.

(255)

Zoals vermeld in overweging 3, heeft de Commissie de invoer van het betrokken product niet aan registratie onderworpen.

(256)

Overeenkomstig artikel 19 bis van de basisverordening heeft de Commissie de belanghebbenden op de hoogte gebracht van de beoogde instelling van voorlopige rechten. Deze informatie is ook openbaar gemaakt op de website van DG Handel. Belanghebbenden kregen drie werkdagen de tijd om opmerkingen in te dienen over de juistheid van de berekeningen die specifiek aan hen zijn meegedeeld.

(257)

Ningbo Major en Penglai Jinfu hebben gezamenlijk opmerkingen ingediend over de voorafgaande mededeling van feiten en overwegingen, waarin zij de Commissie verzochten af te zien van de toepassing van de voorlopige maatregelen. Zij benadrukten dat de richtprijzen van sommige productsoorten volgens hun informatie niet de verwachte richtprijzen weerspiegelden. Zij voerden ook aan dat sommige productsoorten bij de berekening van de schademarge buiten beschouwing waren gelaten en dat een tabel in de mededeling van feiten en overwegingen een onjuiste kolomtitel bevatte.

(258)

De Commissie heeft de opmerkingen grondig onderzocht en kwam tot de conclusie dat geen van deze opmerkingen betrekking had op de juistheid van de berekeningen; zij zal deze derhalve samen met alle andere opmerkingen na de bekendmaking van de voorlopige maatregelen onderzoeken.

(259)

Wat de in de tabel van de mededeling van feiten en overwegingen gebruikte eenheid betreft, hebben de producenten-exporteurs terecht opgemerkt dat het inderdaad gaat om stuks in plaats van ton. Verder werden sommige productsoorten niet opgenomen in de berekening van de schademarge, omdat de bedrijfstak van de Unie de overeenkomstige productsoorten niet produceerde en deze derhalve niet relevant waren voor de berekening van de prijsbederfmarge.

(260)

Met het oog op een behoorlijk bestuur nodigt de Commissie de belanghebbenden uit schriftelijk te reageren en/of binnen een vaste termijn een hoorzitting met de Commissie en/of de raadadviseur-auditeur in handelsprocedures aan te vragen.

(261)

De bevindingen betreffende de instelling van voorlopige rechten zijn voorlopig en kunnen in het definitieve stadium van het onderzoek worden gewijzigd,

(1)

Bij brief van 11 mei 2017 klaagde Nelfo (“de klager”) over vermeende staatssteun die door de gemeente Bergen (“de gemeente”) zou zijn verleend met betrekking tot straatverlichting langs gemeentelijke wegen. Nelfo is een beroepsvereniging binnen het Verbond van Noorse ondernemingen (NHO). Zij omvat de sectoren elektriciteit, IT, elektronische communicatie, systeemintegratoren en liftbedrijven in Noorwegen (2).

(2)

De vermeende begunstigde van de steun is BKK AS, die handelt via verschillende dochterondernemingen (3). Hierna worden BKK AS en haar dochterondernemingen gezamenlijk aangeduid als de “BKK-groep”.

(3)

Bij brief van 1 juni 2017 (4) heeft de Autoriteit de klacht doorgestuurd naar de Noorse autoriteiten. Bij brieven van 27 juni 2017 en 5 juli 2017 (5) hebben de Noorse autoriteiten opmerkingen ingediend.

(4)

Bij e-mail van 7 september 2017 heeft de Autoriteit de Noorse autoriteiten verzocht nadere informatie te verstrekken (6). De Noorse autoriteiten hebben geantwoord bij e-mails van 8 september 2017 (7) en 12 september 2017 (8).

(5)

Op 11 juli 2018 heeft de Autoriteit een verzoek om aanvullende informatie ingediend (9). Op 17 augustus 2018 vond een videoconferentie plaats. Bij e-mail van 28 februari 2019 hebben de Noorse autoriteiten aanvullende informatie verschaft (10).

(6)

Bij Besluit nr. 027/19/COL (“het besluit tot inleiding van de procedure”) heeft de Autoriteit de formele onderzoeksprocedure ingeleid (11). In dit stadium had de Autoriteit het voorlopige standpunt ingenomen dat drie maatregelen, in het besluit tot inleiding van de procedure maatregel a), b) en c) genoemd, staatssteun leken te vormen. Voorts betwijfelde de Autoriteit of deze mogelijke staatssteun verenigbaar is met de werking van de EER-overeenkomst. De drie maatregelen worden hieronder in deel 2 beschreven.

(7)

De Noorse autoriteiten werd verzocht uiterlijk op 20 mei 2019 opmerkingen over het besluit tot inleiding van de procedure te maken. Op verzoek heeft de Autoriteit de termijn verlengd tot 5 juni 2019 (12).

(8)

Bij brief van 5 juni 2019 ontving de Autoriteit gezamenlijke opmerkingen van BKK AS en Veilys AS (“BKK Veilys”) (13). Bij brief van 6 augustus 2019 werd de Noorse autoriteiten verzocht hun overwegingen naar aanleiding van deze opmerkingen uiterlijk op 6 september 2019 in te dienen (14).

(9)

De Noorse autoriteiten hebben op 5 april 2020 hun opmerkingen over het besluit tot inleiding van de procedure ingediend (15). De opmerkingen zijn uiteengezet in twee brieven van de gemeente van respectievelijk 10 mei 2019 (16) en 3 april 2020 (17).

(10)

De Autoriteit heeft de Noorse autoriteiten op 5 februari 2021 een aanvullend verzoek om inlichtingen gestuurd (18). De Noorse autoriteiten hebben op 12 april 2021 hun antwoord op dit verzoek ingediend (19).

(11)