(1)

Krachtens artikel 25 quinquies van Verordening (EU) nr. 648/2012 moet de Europese Autoriteit voor effecten en markten (“ESMA”) centrale tegenpartijen (“CTP’s”) uit derde landen vergoedingen berekenen in verband met aanvragen tot erkenning op grond van artikel 25 van die verordening en jaarvergoedingen in verband met de uitvoering van haar taken overeenkomstig die verordening ten aanzien van erkende CTP’s uit derde landen. Die vergoedingen moeten overeenkomstig artikel 25 quinquies, lid 2, van Verordening (EU) nr. 648/2012 in verhouding staan tot de omzet van de betrokken CTP en alle kosten dekken die door de ESMA zijn gemaakt met betrekking tot de uitvoering van haar taken ten aanzien van CTP’s uit derde landen overeenkomstig deze verordening.

(2)

Vergoedingen in verband met erkenningsaanvragen (“erkenningsvergoedingen”) moeten CTP’s uit derde landen worden berekend om de kosten van de ESMA met betrekking tot de verwerking van erkenningsaanvragen te dekken, met inbegrip van kosten om na te gaan of die aanvragen volledig zijn, om aanvullende informatie te vragen, om beslissingen op te stellen en kosten met betrekking tot de beoordeling van de systeemrelevantie van CTP’s uit derde landen (“tiering”). Voor CTP’s die systeemrelevant zijn of die waarschijnlijk systeemrelevant zullen worden voor de financiële stabiliteit van de Unie of van een of meer van haar lidstaten en die door de ESMA in overeenstemming met artikel 25, lid 2 ter, van Verordening (EU) nr. 648/2012 zijn erkend (“tier 2-CTP’s”), moet de ESMA aanvullende kosten maken. Deze aanvullende kosten worden door de ESMA gemaakt om na te gaan of de erkenningsvoorwaarden van artikel 25, lid 2 ter, van Verordening (EU) nr. 648/2012 zijn nageleefd en of een CTP, door het toepasselijke wettelijke kader van het derde land na te leven, kan worden geacht de vereisten van artikel 16 en de titels IV en V van Verordening (EU) nr. 648/2012 na te leven (“vergelijkbare conformiteit”). De kosten die aan aanvragen van tier 2-CTP’s zijn verbonden, zullen dus hoger zijn dan de kosten die verbonden zijn aan aanvragen van CTP’s uit derde landen die niet geacht worden systeemrelevant te zijn of waarschijnlijk systeemrelevant te zullen worden voor de financiële stabiliteit van de Unie of van een of meer van haar lidstaten (“tier 1-CTP’s”).

(3)

Daar waar alle CTP’s uit derde landen die een erkenningsverzoek op grond van artikel 25 van Verordening (EU) nr. 648/2012 indienen, een basiserkenningsvergoeding moet worden berekend, moet tier 2-CTP’s een aanvullende vergoeding worden berekend om de extra kosten te dekken die de ESMA moet maken in het kader van de aanvraagprocedure. De aanvullende erkenningsvergoeding moet ook aan reeds erkende CTP’s worden berekend wanneer de ESMA voor het eerst beslist of deze CTP’s, na toetsing van hun systeemrelevantie overeenkomstig artikel 25, lid 5, of artikel 89, lid 3 quater, van Verordening (EU) nr. 648/2012, als tier 2-CTP’s worden gecategoriseerd.

(4)

Jaarvergoedingen moeten ook worden berekend aan erkende CTP’s uit derde landen om de kosten van de ESMA te dekken voor de uitvoering van haar taken ten aanzien van die CTP’s op grond van Verordening (EU) nr. 648/2012. Voor zowel tier 1-CTP’s als tier 2-CTP’s omvatten die taken de periodieke toetsing van de systeemrelevantie van CTP’s overeenkomstig artikel 25, lid 5, van Verordening (EU) nr. 648/2012, de uitvoering en instandhouding van samenwerkingsregelingen met autoriteiten van derde landen en de monitoring van ontwikkelingen in derde landen op het gebied van regelgeving en toezicht. Voor tier 2-CTP’s moet de ESMA ook doorlopend toezien op de naleving door die CTP’s van de vereisten van artikel 16 en de titels IV en V van Verordening (EU) nr. 648/2012, onder meer door vergelijkbare conformiteit, wanneer die status is toegekend. Daarom is het passend dat voor tier 1-CTP’s en tier 2-CTP’s verschillende jaarvergoedingen van toepassing zijn.

(5)

De in deze verordening vastgestelde erkenningsvergoedingen en jaarvergoedingen moeten de kosten dekken die de ESMA bij het verwerken van erkenningsaanvragen verwacht te moeten maken op basis van haar ervaring met de uitvoering van taken ten aanzien van CTP’s uit derde landen en andere entiteiten waarop zij toezicht uitoefent, alsmede op basis van haar verwachte kosten zoals die in haar jaarlijkse activiteitsgestuurde begroting worden opgevoerd.

(6)

De taken die de ESMA krachtens Verordening (EU) nr. 648/2012 uitvoert ten aanzien van erkende tier 1-CTP’s, zullen voor elke tier 1-CTP, ongeacht haar grootte, grotendeels dezelfde zijn. Daarom is het passend dat de kosten die de ESMA met betrekking tot erkende tier 1-CTP’s maakt, worden gedekt door bij elke erkende tier 1-CTP voor hetzelfde bedrag een jaarvergoeding te innen. Met betrekking tot erkende tier 2-CTP’s moet, om een eerlijke toerekening te garanderen van vergoedingen die tegelijk ook de van de ESMA verlangde reële administratieve inspanningen bij de uitvoering van haar taken ten aanzien van elke tier 2-CTP tot uiting brengt, in de jaarvergoedingen ook rekening worden gehouden met de omzet van de tier 2-CTP.

(7)

Jaarvergoedingen die CTP’s uit derde landen worden berekend voor het eerste jaar dat zij overeenkomstig artikel 25 van Verordening (EU) nr. 648/2012 worden erkend, moeten evenredig zijn aan het deel van dat jaar waarin de ESMA, in overeenstemming met die verordening, taken ten aanzien van die CTP’s uitvoert. Hetzelfde beginsel moet gelden voor het jaar waarin een CTP die als tier 1-CTP is erkend, overeenkomstig artikel 25, lid 5, van die verordening, voor het eerst als tier 2-CTP wordt gecategoriseerd.

(8)

Om te garanderen dat de door de ESMA gemaakte kosten met betrekking tot overeenkomstig artikel 25 van Verordening (EU) nr. 648/2012 ingediende erkenningsaanvragen tijdig gefinancierd raken, moeten erkenningsvergoedingen aan de ESMA worden voldaan voordat de aanvragen om erkenning worden verwerkt of vóór de beoordeling van de vraag of tier 2-CTP’s de erkenningsvoorwaarden van artikel 25, lid 2 ter, van Verordening (EU) nr. 648/2012 naleven. Om de tijdige financiering te garanderen van de kosten die door de ESMA zijn gemaakt met betrekking tot de uitvoering van haar taken ten aanzien van erkende CTP’s uit derde landen, moeten jaarvergoedingen worden voldaan bij het begin van het kalenderjaar waarop zij betrekking hebben. In het eerste jaar van erkenning moeten jaarvergoedingen spoedig na de vaststelling van erkenningsbesluiten worden voldaan.

(9)

Om herhaalde of ongegronde aanvragen te ontmoedigen, mogen erkenningsvergoedingen niet worden terugbetaald ingeval een aanvrager zijn aanvraag intrekt. Aangezien de administratieve werkzaamheden die nodig zijn bij een erkenningsvraag die wordt afgewezen, dezelfde zijn als de werkzaamheden die vereist zijn bij een aanvraag die wordt geaccepteerd, mogen erkenningsvergoedingen niet worden terugbetaald indien een erkenning wordt geweigerd.

(10)

Kosten die de ESMA na de inwerkingtreding van Verordening (EU) 2019/2099 van het Europees Parlement en de Raad (2) maakt ten aanzien van CTP’s uit derde landen die vóór 22 september 2020 reeds in overeenstemming met artikel 25 van Verordening (EU) nr. 648/2012 zijn erkend, moeten door vergoedingen worden gedekt. Van dergelijke CTP’s uit derde landen moet dus worden verlangd dat zij voor 2020 en voor elk jaar nadien totdat de toetsing van hun systeemrelevantie overeenkomstig artikel 89, lid 3 quater, van Verordening (EU) nr. 648/2012 heeft plaatsgevonden, een tussentijdse jaarvergoeding voldoen.

(11)

Deze gedelegeerde verordening moet met spoed in werking treden om te verzekeren dat de ESMA na de inwerkingtreding van Verordening (EU) 2019/2099 tijdig en passend wordt gefinancierd,

(1)

De ESMA moet bij het inschatten van de mate van systeemrisico dat een CTP uit een derde land voor de financiële stabiliteit van de Unie of van een of meer van haar lidstaten inhoudt, een reeks objectieve kwantitatieve en kwalitatieve overwegingen in aanmerking nemen die haar besluit rechtvaardigen om een CTP uit een derde land als een tier 1-CTP of een tier 2-CTP te erkennen. Zij moet ook rekening houden met voorwaarden die de Commissie eventueel aan haar gelijkwaardigheidsbesluit heeft verbonden. Met name moet de ESMA bij het inschatten van het risicoprofiel van een CTP uit een derde land, rekening houden met objectieve en transparante kwantitatieve activiteitsindicatoren wat betreft de activiteiten die, op het tijdstip van de beoordeling, ten aanzien van in de Unie gevestigde clearingdeelnemers worden verricht of die in Unievaluta’s luiden. Hoewel de ESMA de activiteiten van de CTP holistisch moet bezien, moet in haar beoordeling het risico tot uiting komen dat een bepaalde CTP voor de financiële stabiliteit van de Unie kan opleveren.

(2)

Bij de nadere invulling van de criteria die de ESMA in aanmerking moet nemen bij het bepalen van de “tier” van een CTP uit een derde land, moet rekening worden gehouden met de aard van de door de CTP geclearde transacties, met inbegrip van hun complexiteit, prijsvolatiliteit en gemiddelde looptijd, alsook de transparantie en de liquiditeit van de betrokken markten en de mate waarin de clearingactiviteiten van de CTP in euro of in andere Unievaluta’s luiden. In dit verband kunnen specifieke kenmerken van bepaalde producten zoals landbouwproducten die worden genoteerd en uitgevoerd op gereglementeerde markten in derde landen, waarbij het gaat om markten die overwegend binnenlandse niet-financiële tegenpartijen in dat derde land bedienen welke hun commerciële risico’s middels die contracten beheren, een verwaarloosbaar risico opleveren voor clearingleden en handelsplatformen in de Unie, aangezien hun systeemverwevenheid met de rest van het financiële stelsel beperkt is.

(3)

De landen waar de CTP actief is, de omvang van de door haar verleende diensten, de kenmerken van de financiële instrumenten die zij cleart, alsmede de geclearde volumes zijn objectieve indicatoren van de complexiteit van de activiteiten van de CTP. Wanneer de ESMA het in artikel 25, lid 2 bis, onder a), van Verordening (EU) nr. 648/2012 beschreven criterium in aanmerking neemt, moet zij dus rekening houden met de eigendom, activiteiten en ondernemingsstructuur van de CTP, alsmede met de reikwijdte, aard en complexiteit van de door de CTP aangeboden clearingdiensten en de mate waarin die diensten van belang zijn voor in de Unie gevestigde clearingleden en cliënten (“clearingdeelnemers”). Hoewel de systeemrelevantie van een CTP holistisch moet worden beoordeeld, moet de ESMA specifiek rekening houden met het aandeel van de activiteiten van de CTP dat in Unievaluta’s verloopt, alsmede met het aandeel van de activiteiten van de CTP dat afkomstig is van in de Unie gevestigde clearingdeelnemers. Bij een CTP waar de kans groter is dat deze systeemrelevant is voor de Unie, is het belangrijk dat de ESMA een beoordeling maakt van de structuur en de eigendom van de groep waarvan de CTP misschien deel uitmaakt, om te bepalen of de belangen van het Unie in het gedrang zijn. Daarnaast moet ook de diepte, liquiditeit en transparantie van de door dit soort CTP bediende markten worden beoordeeld zodat de ESMA een beter beeld krijgt van het risico voor in de Unie gevestigde clearingleden bij een veiling in het kader van het beheer van wanbetalingen.

(4)

Het kapitaal van de CTP en de door de clearingdeelnemers vastgelegde financiële middelen, alsmede het type en de aard van de door hen gestelde zekerheden zijn essentiële elementen om in aanmerking te nemen bij de beoordeling van de capaciteit van een CTP om negatieve ontwikkelingen het hoofd te bieden. Wanneer de ESMA het in artikel 25, lid 2 bis, onder b), van Verordening (EU) nr. 648/2012 beschreven criterium in aanmerking neemt, moet zij dus beschikken over een overzicht van de financiële middelen die voor de CTP beschikbaar zijn in het geval van een wanbetaling of een gebeurtenis niet zijnde wanbetaling. De ESMA moet ook rekening houden met het gedekte, ongedekte, vastgelegde, niet-vastgelegde, volgestorte of niet-volgestorte karakter van deze middelen, alsmede met de door de CTP gebruikte methoden om rechtszekerheid en vertrouwen te bieden ten aanzien van de afwikkeling van de betalingen die zij verricht en de zekerheden waarmee zij te maken krijgt. Ten slotte moet de ESMA rekening houden met het bestaan, karakter en effect van een herstel- en afwikkelingsraamwerk voor CTP’s in de jurisdictie waarin de CTP die een aanvraag tot erkenning indient, actief is. Dergelijke herstel- en afwikkelingsraamwerken moeten worden beoordeeld aan de hand van internationaal overeengekomen handvatten en cruciale kenmerken. Wanneer de ESMA het afwikkelings- en liquiditeitsrisico beziet, moet haar bijzondere aandacht gaan naar de CTP’s die waarschijnlijk systeemrelevant zijn, en de vraag hoe veilig die CTP’s toegang tot liquiditeit hebben, alsmede de liquiditeitsproblemen voor Unievaluta’s. Hoewel de veiligheid van betalingen en afwikkelingen kan worden versterkt door het gebruik van distributed ledger-technologie of andere recente technologieën, moet de aandacht van de ESMA gaan naar het extra risico dat zulks voor de CTP meebrengt, met name het cyberrisico.

(5)

De aard van de voorwaarden die een CTP oplegt om clearingdeelnemers toegang tot haar diensten te geven, en de onderlinge verwevenheid tussen die clearingdeelnemers, hebben gevolgen voor de wijze waarop een CTP kan worden geraakt door een negatieve gebeurtenis met betrekking tot die deelnemers. Daarom moet de ESMA, wanneer zij het in artikel 25, lid 2 bis, onder c), van Verordening (EU) nr. 648/2012 beschreven criterium in aanmerking neemt, dus in de mate van het mogelijke de identiteit van de clearingdeelnemers aan de CTP bepalen, met name wanneer die CTP diensten levert aan in de Unie gevestigde clearingleden. Ook moet de ESMA het betrokken marktaandeel of het relatieve belang van clearingdeelnemers of groepen van clearingdeelnemers in die CTP bepalen. Voor zover dat nodig is om het mogelijke effect op de structuur van het clearinglidmaatschap te bepalen, moet de ESMA een beoordeling maken van de voorwaarden en opties waarmee de CTP toegang tot haar clearingdiensten verschaft. Ten aanzien van een CTP die waarschijnlijk systeemrelevant is voor de Unie, moet de ESMA nagaan of de juridische en prudentiële eisen die een CTP aan haar clearingleden stelt, voldoende streng zijn.

(6)

In het geval van een verstoring voor een CTP moeten clearingdeelnemers misschien — direct of indirect — een beroep doen op de levering van vergelijkbare of dezelfde diensten door andere CTP’s. Om het relatieve belang te kunnen beoordelen van de CTP die een erkenning aanvraagt, moet de ESMA daarom, wanneer zij het in artikel 25, lid 2 bis, onder d), van Verordening (EU) nr. 648/2012 beschreven criterium in aanmerking neemt, bepalen of clearingdeelnemers aan de CTP een deel of alle van de door die CTP geleverde diensten kunnen substitueren door diensten van andere CTP’s, met name wanneer die alternatieve CTP’s in de Unie over een vergunning of erkenning beschikken. Wanneer in de Unie gevestigde clearingleden en cliënten bepaalde producten die onder een clearingverplichting vallen, alleen in een CTP uit een derde land kunnen laten clearen, moet de ESMA de systeemrelevantie van die CTP met bijzondere aandacht onderzoeken.

(7)

CTP’s kunnen op uiteenlopende wijzen bij andere financiële infrastructuren zoals andere CTP’s of centrale effectenbewaarinstellingen, zijn aangesloten. Een verstoring van die aansluiting kan negatief uitwerken op het correcte functioneren van de CTP. Daarom moet de ESMA, wanneer zij het in artikel 25, lid 2 bis, onder e), van Verordening (EU) nr. 648/2012 beschreven criterium in aanmerking neemt, nagaan in welke mate de CTP bij andere financiëlemarktinfrastructuren of financiële instellingen is aangesloten dat dit een effect kan hebben op de financiële stabiliteit van de Unie of van een of meer van haar lidstaten. Daarbij moet de ESMA bijzondere aandacht besteden aan de aansluitingen bij en onderlinge afhankelijkheden van buiten de Unie gevestigde entiteiten. Ten slotte moet de ESMA de aard van de door de CTP uitbestede diensten en het risico dat dergelijke regelingen voor de CTP kunnen opleveren ingeval deze op enigerlei wijze worden verstoord of in het gedrang komen, in kaart brengen en beoordelen.

(8)

Wanneer aan de hand van objectieve kwantitatieve indicatoren de blootstelling van in de Unie gevestigde clearingleden en cliënten aan een CTP aanzienlijk blijkt te zijn, moet de ESMA voor elk criterium bijkomende elementen beoordelen. Hoe groter het aantal van die indicatoren waaraan een CTP voldoet, des te groter is ook de kans dat de ESMA concludeert dat die CTP systeemrelevant is voor de financiële stabiliteit van de Unie of van een of meer van haar lidstaten.

(9)

Deze gedelegeerde verordening moet met spoed in werking treden zodat Verordening (EU) 2019/2099 van het Europees Parlement en de Raad (2) zo snel mogelijk operationeel kan worden,

(1)

Overeenkomstig artikel 25 bis van Verordening (EU) nr. 648/2012 kan een centrale tegenpartij (“CTP”) uit een derde land die geacht wordt systeemrelevant te zijn of waarschijnlijk systeemrelevant te zullen worden voor de financiële stabiliteit van de Unie of van een of meer van haar lidstaten (“tier 2-CTP”), de Europese Autoriteit voor effecten en markten (“ESMA”) verzoeken te beoordelen of de naleving door die tier 2-CTP van het toepasselijke raamwerk van een derde land kan worden geacht te voldoen aan de vereisten in artikel 16 en in de titels IV en V van Verordening (EU) nr. 648/2012 (vergelijkbare conformiteit), en dienovereenkomstig een besluit vast te stellen.

(2)

Met vergelijkbare conformiteit wordt de financiële stabiliteit van de Unie beschermd en wordt een gelijk speelveld verzekerd tussen tier 2-CTP’s en CTP’s met een vergunning in de Unie, terwijl de administratieve druk en regeldruk voor die tier 2-CTP’s wordt verminderd. Door de beoordeling van de vergelijkbare conformiteit moet dus worden nagegaan of met de naleving door een tier 2-CTP van het raamwerk van het derde land daadwerkelijk enige of alle van de vereisten uit artikel 16 en de titels IV en V van Verordening (EU) nr. 648/2012 worden nageleefd. Daarom moeten in deze verordening de elementen worden gegeven die de ESMA moet beoordelen wanneer zij een verzoek van een tier 2-CTP om de status van vergelijkbare conformiteit moet beoordelen. Bij het uitvoeren van die beoordeling, moet de ESMA ook rekening houden met de naleving door de CTP van vereisten in gedelegeerde handelingen of uitvoeringshandelingen waarin die elementen nader worden ingevuld, zoals de vereisten ten aanzien van marginvereisten, controles van het liquiditeitsrisico en zekerheidsvereisten.

(3)

Bij haar beoordeling van de vraag of met naleving van het toepasselijke raamwerk van het derde land de vereisten uit artikel 16 en de titels IV en V van Verordening (EU) nr. 648/2012 worden nageleefd, kan de ESMA ook rekening houden met de aanbevelingen die zijn uitgewerkt door het Committee on Payment and Market Infrastructures (CPMI) en de International Organisation of Securities Commissions (IOSCO).

(4)

De ESMA moet een nadere beoordeling uitvoeren om te bepalen of zij een tier 2-CTP een status van vergelijkbare conformiteit toekent voor titel IV van Verordening (EU) nr. 648/2012. Een eventuele weigering van vergelijkbare conformiteit ten aanzien van die titel IV kan van invloed zijn op de gelijkwaardigheidsbeoordeling die de Commissie overeenkomstig artikel 25, lid 6, van die verordening heeft uitgevoerd. Daarom moet de ESMA de Commissie in kennis stellen wanneer zij voornemens is ten aanzien van die titel de status van vergelijkbare conformiteit niet toe te kennen.

(5)

Wanneer een tier 2-CTP een interoperabiliteitsregeling heeft gesloten met een CTP die op grond van artikel 14 van Verordening (EU) nr. 648/2012 over een vergunning beschikt, is die regeling een directe band — en dus een directe besmettingsweg — voor een CTP in de Unie. Voor dergelijke regelingen moet de ESMA een nadere beoordeling uitvoeren om te bepalen of zij de status van vergelijkbare conformiteit toekent ten aanzien van titel V van die verordening. Een interoperabiliteitsregeling tussen een tier 2-CTP en een andere CTP uit een derde land is geen directe band met een CTP in de Unie, maar kan, onder bepaalde omstandigheden, functioneren als een indirecte besmettingsweg. Voor dergelijke regelingen moet de ESMA alleen een nadere beoordeling uitvoeren indien het effect van die regeling op de financiële stabiliteit van de Unie of een of meer van haar lidstaten zulks rechtvaardigt.

(6)

Aangezien het een van de doelstellingen van de vergelijkbare conformiteit is om de administratieve lasten en regeldruk voor tier 2-CTP’s te verminderen, mag de status van vergelijkbare conformiteit niet worden geweigerd om de enkele reden dat een tier 2-CTP, op grond van het toepasselijke raamwerk van het derde land, vrijstellingen toepast die vergelijkbaar zijn met die van artikel 1, leden 4 en 5, van Verordening (EU) nr. 648/2012. Bij de beoordeling van de vergelijkbare conformiteit moet ook rekening worden gehouden met de mate waarin de niet-toekenning daarvan kan leiden tot de onmogelijkheid voor de tier 2-CTP om tegelijkertijd zowel Unievereisten als vereisten van derde landen na te leven.

(7)

Het besluit van de ESMA om al dan niet de status van vergelijkbare conformiteit toe te kennen, moet zijn gebaseerd op de beoordeling die is uitgevoerd op het tijdstip waarop dat besluit wordt vastgesteld. Wil de ESMA haar besluit kunnen herbeoordelen telkens als zich relevante ontwikkelingen, zoals veranderingen in de interne regels en procedures, voordoen, dan moet de tier 2-CTP de ESMA in kennis stellen van dergelijke ontwikkelingen.

(8)

Verordening (EU) 2019/2099 van het Europees Parlement en de Raad (2), waarbij artikel 25 bis in Verordening (EU) nr. 648/2012 is ingevoegd, is sinds 1 januari 2020 van toepassing. Om ervoor te zorgen dat dat artikel volledig operationeel is, moet deze verordening met spoed in werking treden,

(1)

Op grond van artikel 129, lid 1, van het Akkoord inzake de terugtrekking van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland uit de Europese Unie en de Europese Gemeenschap voor Atoomenergie (2) (“het terugtrekkingsakkoord”) is het Verenigd Koninkrijk tijdens de overgangsperiode gebonden door de verplichtingen die voortvloeien uit de internationale overeenkomsten die zijn gesloten door de Unie, door lidstaten die namens de Unie optreden, of door de Unie en haar lidstaten samen.

(2)

Artikel 129, lid 3, van het terugtrekkingsakkoord voorziet in het beginsel van loyale samenwerking op grond waarvan het Verenigd Koninkrijk zich tijdens de overgangsperiode dient te onthouden van acties en initiatieven die de belangen van de Unie zouden kunnen schaden, met name in het kader van internationale organisaties, agentschappen, conferenties of fora waarbij het Verenigd Koninkrijk op eigen titel partij is.

(3)

Op grond van artikel 129, lid 4, van het terugtrekkingsakkoord kan het Verenigd Koninkrijk tijdens de overgangsperiode onderhandelen over internationale overeenkomsten die het in eigen hoedanigheid sluit op gebieden die onder de exclusieve bevoegdheid van de Unie vallen, alsook die overeenkomsten ondertekenen en bekrachtigen, mits die overeenkomsten niet in werking treden of van toepassing zijn tijdens de overgangsperiode, tenzij de Unie daartoe machtiging verleent.

(4)

Besluit (EU) 2020/135 bevat de voorwaarden en de procedure voor het geven van dergelijke machtigingen.

(5)

Overeenkomstig artikel 3, lid 1, van Besluit (EU) 2020/135 kan de Raad het Verenigd Koninkrijk machtiging verlenen om kenbaar te maken dat het ermee instemt zich, in eigen hoedanigheid, te laten binden door een internationale overeenkomst die tijdens de overgangsperiode in werking treedt of wordt toegepast op een gebied dat onder de exclusieve bevoegdheid van de Unie valt.

(6)

Op 3 april 2020 heeft het Verenigd Koninkrijk de Commissie in kennis gesteld van zijn voornemen om kenbaar te maken dat het ermee instemt, in eigen hoedanigheid, zich te laten binden door vijf internationale overeenkomsten, waarbij vijf regionale organisaties voor visserijbeheer (ROVB’s) zijn opgericht en die tijdens de overgangsperiode moeten worden toegepast op het gebied dat onder de exclusieve externe bevoegdheid van de Unie op het gebied van de visserij valt. De overeenkomsten in kwestie zijn: het Verdrag inzake toekomstige multilaterale samenwerking op visserijgebied in het noordoostelijk deel van de Atlantische Oceaan (3), waarbij de Visserijcommissie voor het noordoostelijk deel van de Atlantische Oceaan (NEAFC) is opgericht; de Overeenkomst inzake toekomstige multilaterale samenwerking op visserijgebied in het noordwestelijk deel van de Atlantische Oceaan (4), waarbij de Visserijorganisatie voor het noordwestelijk deel van de Atlantische Oceaan (NAFO) is opgericht; het Internationaal Verdrag voor de instandhouding van Atlantische tonijnen (5), waarbij de Internationale Commissie voor de instandhouding van Atlantische tonijnen (Iccat) is opgericht; de Overeenkomst tot oprichting van de Commissie voor de tonijnvisserij in de Indische Oceaan (6) (IOTC); en het Verdrag inzake de instandhouding van zalm in de Noord-Atlantische Oceaan (7) waarbij de Organisatie voor de instandhouding van zalm in de Noord-Atlantische (Nasco) is opgericht.

(7)

Het Verenigd Koninkrijk rechtvaardigt zijn belang bij de toetreding tot deze overeenkomsten gedurende de overgangsperiode op grond van de artikelen 63 en 64 van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee (8) (Unclos) en de artikelen 7 en 8 van de Overeenkomst over de toepassing van de bepalingen van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake het recht van de zee van 10 december 1982 die betrekking hebben op de instandhouding en het beheer van de grensoverschrijdende en de over grote afstanden trekkende visbestanden (9) (UNFSA) en met name de verplichtingen van de Unie en het Verenigd Koninkrijk tot samenwerking via geëigende regionale organisaties voor de instandhouding en het beheer van gedeelde visbestanden. Het Verenigd Koninkrijk is van mening dat het zelf noch de Unie volledige uitvoering kan geven aan deze verplichtingen, tenzij het Verenigd Koninkrijk tijdens de overgangsperiode in staat wordt gesteld om onafhankelijk samen te werken met de Unie en andere relevante staten met betrekking tot aangelegenheden die na het eind van de overgangsperiode gevolgen hebben voor het Verenigd Koninkrijk als onafhankelijke kust- en visserijstaat. Het Verenigd Koninkrijk wenst derhalve tijdens de overgangsperiode deel te nemen aan besprekingen over besluiten inzake visserijbeheer die na het eind van de overgangsperiode in werking treden.

(8)

Bij brief van 3 april 2020 heeft het Verenigd Koninkrijk aangetoond dat er een specifiek belang is waarom de internationale overeenkomsten in kwestie reeds tijdens de overgangsperiode moeten worden toegepast. Bijgevolg is voldaan aan de voorwaarde van artikel 3, lid 1, onder a), van Besluit (EU) 2020/135.

(9)

De vijf internationale overeenkomsten in kwestie zijn verenigbaar met het recht van de Unie dat van toepassing is op en in het Verenigd Koninkrijk overeenkomstig artikel 127, lid 1, van het terugtrekkingsakkoord, en met de verplichtingen als bedoeld in artikel 129, lid 1, van het terugtrekkingsakkoord. Bijgevolg is voldaan aan de voorwaarde van artikel 3, lid 1, onder b), van Besluit (EU) 2020/135 van de Raad.

(10)

Het Verenigd Koninkrijk heeft tevens bevestigd dat het met zijn toetreding tot die internationale overeenkomsten waarbij ROVB’s worden opgericht de belangen van de Unie niet zal schaden. Het Verenigd Koninkrijk is voornemens alleen deel te nemen aan bijeenkomsten over maatregelen die na overgangsperiode in werking treden. De toetreding van het Verenigd Koninkrijk tot die ROVB’s in eigen hoedanigheid tijdens de overgangsperiode brengt de verwezenlijking van de doelstellingen van het externe optreden van de Unie op het gebied van het gemeenschappelijk visserijbeleid niet in gevaar en schaadt evenmin anderszins de belangen van de Unie. Bijgevolg is voldaan aan de voorwaarde van artikel 3, lid 1, onder c), van Besluit (EU) 2020/135 van de Raad.

(11)

Overeenkomstig artikel 3, lid 2, van Besluit (EU) 2020/135 kan een dergelijke machtiging afhankelijk worden gesteld van voorwaarden. De machtiging moet worden verleend op voorwaarde dat het Verenigd Koninkrijk alleen deelneemt inzake aangelegenheden die betrekking hebben op maatregelen die na de overgangsperiode moeten worden toegepast en in werking moeten treden.

(12)

Het Verenigd Koninkrijk is gebonden aan de verplichtingen die voortvloeien uit het Unclos en de UNFSA en dient de mariene biologische rijkdommen bijgevolg op duurzame wijze te beheren en in stand te houden. Die doelstellingen stroken met de doelstelling van de Unie om een duurzame, verantwoorde visserij die gericht is op de instandhouding op lange termijn en op een duurzame exploitatie van de mariene biologische rijkdommen, te waarborgen.

(13)

Derhalve kan het Verenigd Koninkrijk overeenkomstig artikel 129, lid 4, van het terugtrekkingsakkoord de vijf internationale overeenkomsten die de rechtsgrondslag vormen voor de vijf ROVB’s waartoe het wenst toe te treden, tijdens de overgangsperiode in eigen hoedanigheid ondertekenen en ratificeren. Dit zou het voor het Verenigd Koninkrijk mogelijk en eenvoudiger maken om zijn verplichtingen uit hoofde van het Unclos, en met name de artikelen 63 en 64, volledig na te komen wanneer de overgangsperiode eindigt en het recht van de Unie niet langer op het Verenigd Koninkrijk van toepassing is.

(14)

Het Verenigd Koninkrijk moet derhalve worden gemachtigd om kenbaar te maken dat het ermee instemt zich, in eigen hoedanigheid, te laten binden door de internationale overeenkomsten die tijdens de overgangsperiode moeten worden toegepast.

(15)

Teneinde de goede werking van het gemeenschappelijk visserijbeleid van de Unie tijdens de overgangsperiode te waarborgen, mag het Verenigd Koninkrijk niet worden betrokken bij aangelegenheden die tijdens de overgangsperiode worden toegepast of in werking treden. Om geen afbreuk te doen aan de lopende onderhandelingen inzake visserij in het kader van de toekomstige partnerschapsovereenkomst tussen de Unie en het Verenigd Koninkrijk, met name wat betreft de vangstmogelijkheden van de Unie, waarin op dit moment ook het aandeel van het Verenigd Koninkrijk is begrepen, dient het Verenigd Koninkrijk bovendien overleg te plegen met de Unie alvorens onderhandelingen over die quota te openen,

(1)

Het Bazel III-kader introduceerde een eenvoudige, transparante en niet-risicogebaseerde hefboomratio om als een geloofwaardige aanvullende maatregel op de risicogebaseerde kapitaalvereisten te fungeren. De door het Bazels Comité voor Bankentoezicht (BCBS) in december 2017 gepubliceerde norm inzake de hefboomratio (hierna de “BCBS-hefboomrationorm” genoemd) bepaalt dat een jurisdictie naar eigen inzicht in uitzonderlijke macro-economische omstandigheden centralebankreserves tijdelijk mag ontheffen van de blootstellingsmaatstaf voor de hefboomratio om de uitvoering van monetair beleid te faciliteren.

(2)

De BCBS-hefboomrationorm werd voor het eerst in Uniewetgeving geïntroduceerd bij Verordening (EU) nr. 575/2013. Artikel 430 van Verordening (EU) nr. 575/2013 schrijft voor dat instellingen bepaalde informatie met betrekking tot hun hefboomratio en de bestanddelen daarvan aan de bevoegde autoriteiten ter hand stellen en artikel 451 van die verordening vereist dat instellingen bepaalde informatie over hun hefboomratio en hun beheer van buitensporige hefboomfinanciering openbaar maken.

(3)

Verordening (EU) nr. 575/2013 werd gewijzigd door Verordening (EU) 2019/876 van het Europees Parlement en de Raad (3), onder meer om de herzieningen die in de BCBS-hefboomrationorm zijn aangebracht te weerspiegelen en aldus internationaal een gelijk speelveld te waarborgen voor instellingen die in de Unie gevestigd zijn, maar buiten de Unie opereren, en om ervoor te zorgen dat de hefboomratio een effectieve aanvulling blijft vormen op de risicogebaseerde eigenvermogensvereisten. Verordening (EU) 2019/876 introduceerde een hefboomratiovereiste om het systeem van rapportage- en openbaarmaking van de hefboomratio aan te vullen. Bij die verordening is ook de mogelijkheid ingevoerd om bepaalde blootstellingen met betrekking tot centrale banken in uitzonderlijke omstandigheden tijdelijk uit te sluiten van de berekening van de maatstaf van totale blootstelling van een instelling en de uitvoering van het monetaire beleid te faciliteren. Deze wijziging van het kader voor de hefboomratio, waaronder de discretionaire bevoegdheid om bepaalde blootstellingen met betrekking tot centrale banken van de maatstaf van totale blootstelling uit te sluiten, zal op 28 juni 2021 van toepassing worden.

(4)

Verordening (EU) nr. 575/2013 is sindsdien nader gewijzigd door Verordening (EU) 2020/873 van het Europees Parlement en de Raad (4) om onder meer te voorzien in de mogelijkheid om tijdelijk bepaalde blootstellingen met betrekking tot centrale banken uit te sluiten van de berekening van de maatstaf van totale blootstelling van een instelling vóór 28 juni 2021, d.w.z. voordat de door Verordening (EU) 2019/876 geïntroduceerde wijzigingen in het hefboomratiovereiste van toepassing worden. In het bijzonder staat artikel 500 ter van Verordening (EU) nr. 575/2013 toe dat een instelling bepaalde blootstellingen aan de centrale bank van de instelling uitsluit van de maatstaf van totale blootstelling indien de bevoegde autoriteit van de instelling na overleg met de betrokken centrale bank heeft vastgesteld en publiekelijk heeft verklaard dat er zich uitzonderlijke omstandigheden voordoen die de uitsluiting rechtvaardigen om de uitvoering van monetair beleid te faciliteren. Artikel 500 ter van Verordening (EU) nr. 575/2013 is sinds 27 juni 2020 van toepassing.

(5)

Terwijl de financiële markten sinds april 2020 gestabiliseerd zijn, zijn de financieringsvoorwaarden in het eurogebied strenger dan aan het begin van het jaar vanwege het hogere rendement op obligaties en lagere aandelenkoersen. De door de Coronapandemie (COVID‐19) veroorzaakte situatie, alsmede de daaruit resulterende en aanhoudende behoefte aan een hogere mate van accommodatie van monetair beleid, en de fragiliteit en kwetsbaarheid van de economieën van het eurogebied en van de transmissie van het monetair beleid via banken rechtvaardigen het standpunt van de Raad van bestuur van de Europese Centrale Bank (ECB) dat uitzonderlijke omstandigheden bestaan die tot 27 juni 2021 de tijdelijke uitsluiting van bepaalde blootstellingen met betrekking tot centrale banken van het Eurosysteem van de berekening van de maatstaf van totale blootstelling van instellingen rechtvaardigen om de uitvoering van monetair beleid te faciliteren uit hoofde van artikel 500 ter van Verordening (EU) nr. 575/2013.

(6)

De blootstellingen die kunnen worden uitgesloten omvatten munten en bankbiljetten die een wettig betaalmiddel zijn in de jurisdictie van de centrale bank en activa die vorderingen op de centrale bank vormen, waaronder bij de centrale bank aangehouden reserves, voor zover deze blootstellingen relevant zijn voor de transmissie en daardoor ook voor de uitvoering van het monetair beleid. Dergelijke blootstellingen omvatten ook in een depositofaciliteit aangehouden deposito’s en tegoeden op reserverekeningen bij het Eurosysteem, met inbegrip van middelen die worden aangehouden om aan de minimumreserveverplichtingen te voldoen. Blootstellingen in de vorm van vorderingen op de centrale bank die geen verband houden met de uitvoering van monetair beleid mogen niet worden uitgesloten van de maatstaf van totale blootstelling.

(7)

Verwacht wordt dat de uitsluiting van bepaalde blootstellingen met betrekking tot centrale banken van de maatstaf voor totale blootstelling uit hoofde van artikel 500 ter van Verordening (EU) nr. 575/2013 tot 27 juni 2021 kredietinstellingen zou kunnen ondersteunen in het blijven vervullen van hun rol bij de financiering van de reële economie met behoud van de hoofdelementen van het prudentiële regelgevingskader. De uitsluiting kan potentiële beperkingen reduceren die samenhangen met de introductie van een nieuw vereiste voor eigen vermogen en in aanmerking komende passiva, welk vereiste in de Unie is geïmplementeerd door middel van een wijziging middels Verordening (EU) 2019/876 van Verordening (EU) nr. 575/2013 om de norm voor de totale verliesabsorptiecapaciteit te weerspiegelen en sinds 28 juni 2019 van kracht is. Bovendien geldt dat, hoewel de hefboomratio nog niet van toepassing is tot 28 juni 2021, de uitsluiting van bepaalde blootstellingen met betrekking tot centrale banken van de maatstaf van totale blootstelling tot die datum gunstig kan zijn vanuit het oogpunt van heldere communicatie van financiële informatie. In het bijzonder zouden instellingen hun hefboomratio zowel met als zonder de impact van de uitgesloten blootstellingen bekend kunnen maken. Deze informatie kan nuttig zijn voor financiële marktdeelnemers bij het beoordelen van de potentiële toekomstige hefboomratio’s van de instellingen zodra de hefboomratio op 28 juni 2021 van toepassing wordt.

(8)

De ECB werd in haar monetaire beleidsfunctie geraadpleegd in overeenstemming met artikel 500 ter, lid 2, van Verordening (EU) nr. 575/2013 in verband met de vaststelling van uitzonderlijke omstandigheden die de uitsluiting krachtens artikel 500 ter, lid 1, van die verordening rechtvaardigen (5),

1.

“Eurosysteem”: “Eurosysteem” zoals gedefinieerd in Richtsnoer (EU) 2015/510 van de Europese Centrale Bank (ECB/2014/60) (6);

2.

“depositofaciliteit”: een depositofaciliteit zoals gedefinieerd in Richtsnoer (EU) 2015/510 (ECB/2014/60);

3.

“reserverekening”: een reserverekening zoals gedefinieerd in Verordening (EG) nr. 1745/2003 van de Europese Centrale Bank (ECB/2003/9) (7);

4.

“minimumreserveverplichtingen”: de minimumreserveverplichtingen zoals berekend overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1745/2003 (ECB/2003/9);

5.

“belangrijke onder toezicht staande entiteit in een eurogebiedlidstaat”: een belangrijke onder toezicht staande entiteit in een eurogebiedlidstaat zoals gedefinieerd in Verordening (EU) nr. 468/2014 van de Europese Centrale Bank (ECB/2014/17) (8).

(1)

De COVID-19-crisis heeft aangetoond dat connectiviteit essentieel is voor mensen en bedrijven in de Unie. Elektronischecommunicatienetwerken, in het bijzonder netwerken met zeer hoge capaciteit, zijn in de respons op deze crisis cruciaal voor thuiswerk en afstandsonderwijs, gezondheidszorg, persoonlijke communicatie en amusement. Algemeen beschikbare gigabitconnectiviteit ligt aan de basis van bandbreedte-intensieve toepassingen op het gebied van gezondheid, onderwijs, vervoer, logistiek en media die belangrijk kunnen zijn voor het economisch herstel van Europa. Algemener gesteld levert vaste en draadloze connectiviteit een belangrijke bijdrage aan het aanbod van betaalbare en toegankelijke diensten en aan de overbrugging van de digitale kloof. Deze connectiviteit is een belangrijk middel om het publiek te informeren, de bevoegde overheidsinstanties te helpen de verspreiding van het virus in te dammen en zorginstellingen in staat te stellen gegevens uit te wisselen en telediensten aan te bieden.

(2)

Door de pandemie zijn de economische vooruitzichten voor de komende jaren veranderd. Meer dan ooit moeten investeringen en hervormingen leiden tot convergentie en een evenwichtig, toekomstgericht en duurzaam economisch herstel. Investeringen in de gemeenschappelijke prioriteiten van de Unie, met name op het gebied van groen, digitaal en sociaal beleid, zullen de Unie veerkrachtiger maken, tewerkstelling en duurzame groei bevorderen en tegelijkertijd de economieën van de lidstaten moderniseren. Daarom zouden de lidstaten het potentieel van de voorgestelde faciliteit voor herstel en veerkracht ten volle moeten benutten door overheidsmiddelen efficiënt in te zetten en de best mogelijke voorwaarden te scheppen voor particuliere investeringen. Lidstaten die werken aan hun voorstel voor een nationaal plan voor herstel en veerkracht vinden daartoe richtsnoeren in deze aanbeveling. Hierin wordt aangegeven hoe zij eenvoudige en realistische maatregelen kunnen nemen om onder investeringsvriendelijke voorwaarden radiospectrum toe te kennen aan netwerken van de vijfde generatie (5G), en hoe zij de uitrol van vaste en draadloze netwerken met zeer hoge capaciteit kunnen vergemakkelijken, bijvoorbeeld door onnodige administratieve belemmeringen weg te nemen en de vergunningsprocedures te stroomlijnen.

(3)

Het is in deze sociaaleconomische context noodzakelijk een gemeenschappelijke EU-aanpak te ontwikkelen, een “toolbox” gebaseerd op beste praktijken. Bedoeling is een stimulans te bieden voor de tijdige uitrol van netwerken met zeer hoge capaciteit, zoals glasvezelnetwerken en draadloze netwerken van de volgende generatie. Een dergelijke aanpak zou ondersteuning bieden voor opkomende en toekomstige digitale processen en toepassingen, en zou rechtstreeks bijdragen tot groei en werkgelegenheid in het kader van het economische herstel van de Unie.

(4)

In de Conclusies van de Raad van 9 juni 2020 over het vormgeven van de digitale toekomst van Europa (1) wordt onderstreept dat de COVID-19-pandemie heeft aangetoond dat snelle en alomtegenwoordige connectiviteit nodig is. Deze situatie noopt de lidstaten ertoe om, in nauwe samenwerking met de Commissie, een reeks beste praktijken te ontwikkelen teneinde de kosten van de uitrol van netwerken terug te dringen en de uitrol van infrastructuur met zeer hoge capaciteit, waaronder glasvezel en 5G, te vergemakkelijken.

(5)

Mobiele 5G-netwerken zullen mobiele gebruikers connectiviteit met zeer hoge capaciteit bieden. Dergelijke netwerken zullen een onmisbare basis vormen voor de digitale en groene transformaties, onder meer op het gebied van vervoer, energie, productie, gezondheid, landbouw en media. Door het succes van een aantal 5G-toepassingen is het noodzakelijk dat de continuïteit van de dienstverlening in uitgestrekte gebieden wordt gewaarborgd, ook over de grenzen heen. Daarom is het belangrijk dat de lidstaten de nodige stappen ondernemen om de uitrol op hun grondgebied te stimuleren, ook in landelijke en afgelegen gebieden, en samen werk maken van de uitrol van 5G in grensgebieden.

(6)

De spectrumgerelateerde maatregelen waarop deze aanbeveling betrekking heeft, kunnen de voorbereiding van het toekomstige geactualiseerde actieplan van de Commissie voor 5G en 6G, zoals aangekondigd in de mededeling van de Commissie “De digitale toekomst van Europa vormgeven” (2), ondersteunen. In dat geactualiseerde plan zal de balans worden opgemaakt van de geboekte vooruitgang, zullen de huidige tekortkomingen in de uitrol van netwerken worden aangepakt en zal een nieuw ambitieniveau worden vastgesteld voor de toekomstige uitrol van 5G op EU-niveau, zodat het potentieel van 5G-connectiviteit ten volle wordt benut om de langetermijndoelstellingen van de EU inzake de digitale transformatie van de economie te verwezenlijken.

(7)

Richtlijn 2014/61/EU van het Europees Parlement en de Raad (3) (hierna de “richtlijn betreffende de verlaging van de breedbandkosten” genoemd) beoogt de uitrol van elektronischecommunicatienetwerken met hoge snelheid te vergemakkelijken en te stimuleren. In haar verslag over de toepassing van de richtlijn betreffende de verlaging van de breedbandkosten (4) heeft de Commissie een aantal problemen vastgesteld met betrekking tot de doeltreffendheid ervan, zoals het feit dat sommige facultatieve maatregelen niet ten volle worden benut door de lidstaten. Bijgevolg worden in deze aanbeveling maatregelen voorgesteld om de tijdige uitrol van duurzame elektronischecommunicatienetwerken met zeer hoge capaciteit, zoals 5G-netwerken, te bevorderen.

(8)

Met Richtlijn (EU) 2018/1972 van het Europees Parlement en de Raad (5), die door de lidstaten moet worden omgezet en met ingang van 21 december 2020 moet worden toegepast, worden de connectiviteit en de toegang tot en het gebruik van netwerken met zeer hoge capaciteit door alle burgers en bedrijven van de Unie bevorderd. Deze aanbeveling moet bijdragen tot de verwezenlijking van die doelstelling en is dus gericht op de uitrol van netwerken met zeer hoge capaciteit.

(9)

De lidstaten zouden onderling en met de Commissie moeten samenwerken om zo snel mogelijk een toolbox te ontwikkelen met beste praktijken voor de toepassing van de richtlijn betreffende de verlaging van de breedbandkosten en om voort te bouwen op de daarin vervatte minimumvereisten, zodat op de volgende gebieden verbeteringen worden aangebracht: i) het stroomlijnen van de vergunningsprocedures in het kader van ruimere inspanningen om de efficiëntie en transparantie van overheidsdiensten te verbeteren en bij te dragen tot het vergemakkelijken van bedrijfsactiviteiten; ii) het vergroten van de transparantie en het versterken van het centraal informatiepunt; iii) het uitbreiden van het recht van toegang tot bestaande, door overheidsdiensten gecontroleerde fysieke infrastructuur, en iv) het verbeteren van het mechanisme voor geschillenbeslechting. Daarnaast zouden de lidstaten maatregelen moeten vaststellen om de gevolgen van elektronischecommunicatienetwerken voor het milieu te verminderen en de duurzaamheid ervan te waarborgen.

(10)

Overeenkomstig artikel 7 van de richtlijn betreffende de verlaging van de breedbandkosten moeten de lidstaten ervoor zorgen dat de bevoegde autoriteiten binnen de vier maanden een besluit nemen over elke vergunning voor noodzakelijke civiele werken met het oog op de aanleg van elementen van elektronischecommunicatienetwerken met hoge snelheid, een termijn die kan worden verlengd bij wijze van uitzondering en in naar behoren gemotiveerde gevallen, of indien andere termijnen of verplichtingen uit hoofde van het nationale recht moeten worden nagekomen voor het goede verloop van de procedure. Om te voorkomen dat de praktijken in de Unie inconsistent zijn, zouden de lidstaten er dus voor moeten zorgen dat de termijn van vier maanden voor het verlenen of weigeren van alle noodzakelijke vergunningen gemakkelijker kan worden nageleefd en zouden zij ook samen beste praktijken moeten vaststellen die de vergunningsprocedures verder stroomlijnen, zoals stilzwijgende goedkeuring en vereenvoudigde vergunningsprocedures.

(11)

Voor bepaalde soorten netwerkuitrol hebben sommige lidstaten vereenvoudigde vergunningsprocedures ingevoerd om de administratieve lasten voor zowel exploitanten als nationale overheden sterk te verminderen. De lidstaten zouden moeten overwegen om vereenvoudigde vergunningsprocedures te gebruiken of vrijstellingen toe te kennen die verder gaan dan artikel 57 van het Europees wetboek voor elektronische communicatie, en vast te stellen in welke scenario’s die voordelig zou zijn voor de uitrol van netwerken (bv. bij een voorlopige uitrol die nodig is om de continuïteit van elektronischecommunicatiediensten te waarborgen, of bij eenvoudige upgrades van bestaande netwerken, met inbegrip van de upgrade tot 5G van bestaande mobiele basisstations).

(12)

Om de administratieve lasten te verminderen en de vergunningsprocedures te stroomlijnen, zou het gebruik van elektronische procedures moeten worden vergemakkelijkt en zou de rol van het centraal informatiepunt moeten worden versterkt. Daarom zouden de lidstaten zich moeten buigen over de vraag hoe het centrale informatiepunt een doeltreffend centraal loket kan worden voor het indienen van elektronische vergunningsaanvragen op alle administratieve niveaus.

(13)

Een verdere stap vooruit met aanzienlijke toegevoegde waarde zou een geïntegreerde aanpak van de afgifte van vergunningen onder de verantwoordelijkheid van het centraal informatiepunt zijn. Dit kan als er een volledig gecoördineerde procedure wordt gevolgd in gevallen waarbij meer dan één bevoegde autoriteit betrokken is. De lidstaten zouden daarom moeten overwegen het centrale informatiepunt een actieve rol toe te kennen bij de coördinatie van en het toezicht op de vergunningsprocedures van verschillende bevoegde instanties en bij het waarborgen van de juiste uitwisseling van relevante informatie.

(14)

Om onnodige vertragingen te voorkomen, zouden de procedures voor vergunningen en toegangsrechten, ook langs communicatieroutes (bv. wegen, spoorwegen), overeenkomstig artikel 43 van het Europees wetboek voor elektronische communicatie, parallel moeten worden uitgevoerd. De lidstaten zouden moeten nagaan of het mogelijk is om zo snel mogelijk toegangsrechten te verlenen en in ieder geval binnen de maximumtermijn van vier maanden voor vergunningen, zodat deze procedure in overeenstemming wordt gebracht met de bepalingen van artikel 7, lid 3, van de richtlijn betreffende de verlaging van de breedbandkosten.

(15)

Door het toenemende aantal vergunningen die nodig zijn voor de aanleg van elektronischecommunicatienetwerken, en hun overwegend lokale karakter, kunnen de vergoedingen voor vergunningen voor civiele werken aanzienlijk verschillen tussen en binnen de lidstaten. Die vergoedingen kunnen ook een aanzienlijk deel van de kosten van de uitrol uitmaken, met name in landelijke en afgelegen gebieden, waar de kosten voor de uitrol per gebruiker het hoogst liggen. Het zou dan ook zeer nuttig zijn als de lidstaten onderling afspraken maken over manieren om de kosten inzake vergunningen laag genoeg te houden zodat deze geen ontmoedigend effect hebben voor investeringen, rekening houdend met de veelheid aan vergunningen die vaak vereist zijn.

(16)

Toegang tot volledige, nauwkeurige en bijgewerkte informatie is een voorwaarde voor een efficiënt gebruik van de bestaande fysieke infrastructuur en voor een goede coördinatie van civiele werken. Het centraal informatiepunt speelt in dit verband een cruciale rol. Zorgen voor meer transparantie inzake de bestaande infrastructuur en de geplande civiele werken is een belangrijke eerste stap om toegang tot bestaande infrastructuur mogelijk te maken en de coördinatie van civiele werken te verbeteren, wat dan weer extra voordelen oplevert voor het milieu en de burgers. De lidstaten zouden daarom moeten worden aangemoedigd om te overwegen het centrale informatiepunt alle informatie te geven die in een bepaald gebied beschikbaar is over de fysieke infrastructuur en afkomstig is uit verschillende bronnen, en om te helpen bij het verstrekken van gegeorefereerde informatie.

(17)

De lidstaten zouden moeten worden aangemoedigd om na te gaan hoe voor meer transparantie omtrent de bestaande fysieke infrastructuur kan worden gezorgd door meer en betere informatie beschikbaar te stellen via het centraal informatiepunt. Het gaat dan onder meer om informatie die op verzoek bilateraal tussen exploitanten wordt uitgewisseld overeenkomstig artikel 4, leden 2 en 4, van de richtlijn betreffende de verlaging van de breedbandkosten, of om informatie die betrekking heeft op fysieke infrastructuur onder zeggenschap van overheidsinstanties.

(18)

De uitrol van netwerken met zeer hoge capaciteit kan niet alleen worden bevorderd dankzij de eisen inzake toegang tot bestaande fysieke infrastructuur die worden gesteld in de richtlijn betreffende de verlaging van de breedbandkosten, maar ook door mogelijk te maken dat exploitanten toegang krijgen tot relevante fysieke infrastructuur die onder zeggenschap staat van overheidsinstanties, onder soortgelijke voorwaarden als die welke zijn vastgesteld in artikel 3 van die richtlijn. Onder dergelijke fysieke infrastructuur vallen gebouwen (in het bijzonder daken) en straatmeubilair, zoals palen voor straatverlichting, straatnaamborden, verkeerslichten, reclameborden, bus- en tramhaltes en metrostations.

(19)

Op grond van de richtlijn betreffende de verlaging van de breedbandkosten kan een beroep worden gedaan op geschillenbeslechtingsprocedures wanneer onderhandelingen over de toegang tot infrastructuur mislukken. De lidstaten zouden meer inspanningen moeten leveren om samen beste praktijken vast te stellen voor doeltreffende en efficiënte geschillenbeslechtingsmechanismen en voor de goede werking van instanties voor geschillenbeslechting in de hele Unie. Ten behoeve van de transparantie zou de tijdige bekendmaking van de besluiten van geschillenorganen een goede praktijk moeten zijn.

(20)

De sector elektronische communicatie heeft een steeds grotere ecologische voetafdruk en het is heel belangrijk dat alle mogelijke middelen worden overwogen om deze trend om te buigen. Stimulansen voor de uitrol van netwerken met bijvoorbeeld een kleinere koolstofvoetafdruk kunnen bijdragen tot de duurzaamheid van de sector en tot klimaatmitigatie en -adaptatie. De lidstaten wordt verzocht om, in nauwe samenwerking met de Commissie, dergelijke stimulansen te creëren en te promoten, zoals versnelde vergunningsprocedures of lagere vergoedingen voor vergunningen voor en toegang tot netwerken die aan bepaalde milieucriteria voldoen.

(21)

Om de machtigingsprocedures voor het gebruik van radiospectrum en de installatie van draadloze communicatienetwerken niet nodeloos te rekken, zouden de lidstaten beste praktijken moeten uitwisselen over de manier waarop zij rekening houden met de resultaten van de milieueffectbeoordeling wanneer dit vereist is, en met name wanneer de autoriteiten het kader voor de toekenning van toekomstige vergunningen voor projecten voorbereiden. Daarbij dient de EU-wetgeving volledig in acht te worden genomen, in het bijzonder Richtlijn 2001/42/EG van het Europees Parlement en de Raad (6) (hierna de “richtlijn strategische milieueffectbeoordeling” genoemd), Richtlijn 2011/92/EU van het Europees Parlement en de Raad (7) (hierna de “milieueffectbeoordelingsrichtlijn” genoemd) en Richtlijn 92/43/EEG van de Raad (8) (hierna de “habitatrichtlijn” genoemd). De milieueffectbeoordeling zou moeten worden uitgevoerd in een stadium waarin de milieueffecten kunnen worden vastgesteld en beoordeeld.

(22)

In het Europees wetboek voor elektronische communicatie is bepaald dat uiterlijk eind 2020 alle lidstaten het gebruik van de 3,4-3,8 GHz-band moeten toestaan, alsook ten minste 1 GHz van de 24,25-27,5 GHz-pioniersband voor 5G. Daarnaast is bij Besluit (EU) 2017/899 van het Europees Parlement en de Raad (9) vastgesteld dat alle lidstaten uiterlijk op 30 juni 2020 het gebruik van de 700 MHz-pioniersband voor 5G moeten toestaan. De lidstaten zouden ervoor moeten zorgen dat het spectrum wordt beheerd op een manier die bevorderlijk is voor hoogwaardige connectiviteit voor bedrijven en samenlevingen met een grensoverschrijdend karakter, alsook voor de digitalisering van het bedrijfsleven, zodat de economie en de samenleving als geheel er de vruchten van kunnen plukken, met name wat toegankelijkheid, gelijke kansen en inclusiviteit betreft. Die doelstelling kan gemakkelijker worden bereikt als standpunten en beste praktijken tijdig worden uitgewisseld, voorafgaand aan en in het kader van de bij het Europees wetboek voor elektronische communicatie vastgestelde peerreviewprocedure.

(23)

Met het oog op de snelle en veilige uitrol van 5G-netwerken en de invoering van innovatieve diensten vanaf 2020 overeenkomstig het 5G-actieplan (10) en rekening houdend met het instrumentarium als bedoeld in de aanbeveling van de Commissie over cyberbeveiliging van 5G-netwerken (11) zouden de lidstaten vertragingen bij het toestaan van het gebruik van 5G-pioniersbanden als gevolg van de COVID-19-crisis moeten vermijden of tot een minimum moeten beperken.

(24)

Gelet op het belang van veilige en weerbare 5G-infrastructuur voor het herstel en de economische groei, zouden de procedures voor spectrumvergunningen, waar passend, zo ontworpen moeten zijn dat zij investeringen in infrastructuur ondersteunen door de financiële lasten voor radiospectrumgebruikers (met name exploitanten) te verlichten met inachtneming van de staatssteunregels. Dit is des te belangrijker in de context van de COVID-19-crisis. De lidstaten zouden dus moeten worden aangemoedigd om regels voor spectrumvergunningen vast te stellen die de toepassing van een investeringsvriendelijke prijsstellingsmethode voor spectrum nastreven. Dergelijke praktijken kunnen, waar passend, stimulansen omvatten voor het aanbieden van hoogwaardige draadloze dekking zodat diensten algemeen beschikbaar zijn, ook over de grenzen heen.

(25)

Om spectrumschaarste — en dus hogere biedingen op spectrumveilingen — te voorkomen, kunnen ook beste praktijken worden vastgesteld met betrekking tot maatregelen om spectrum in 5G-pioniersbanden niet te reserveren voor doeleinden van openbare veiligheid en defensie, voor zover dat mogelijk is, of maatregelen om op EU-niveau geharmoniseerd radiospectrum voor elektronischecommunicatiediensten alleen in naar behoren gemotiveerde gevallen te reserveren voor particuliere radiospectrumgebruikers, zowel wat de hoeveelheid spectrum als wat de keuze van een specifieke frequentieband betreft.

(26)

In het geval van 5G-netwerken moet een veel dichter netwerk van cellen in hogere frequentiebanden worden uitgerold dan bij technologieën van vorige generaties. Passieve en actieve infrastructuurdeling en gezamenlijke uitrol van draadloze infrastructuur kunnen de kosten van een dergelijke uitrol (met inbegrip van incrementele kosten) verlagen — met name bij het gebruik van de frequentiebanden 3,4-3,8 GHz en 24,25-27,5 GHz — en daardoor zorgen voor een snellere uitrol, een grotere netwerkdekking en een effectiever en efficiënter gebruik van het radiospectrum ten voordele van de consument. De bevoegde autoriteiten zouden zich hier dus positief tegenover moeten opstellen, met name op gebieden met een beperkt economisch rendement.

(27)

De uitrol van dichte draadloze 5G-netwerken zou ook wel varen bij flexibele machtigingsregelingen die investeringen in draadloze netwerken stimuleren en voor efficiënt spectrumgebruik zorgen. Hogefrequentiebanden boven 24 GHz (“mm-golffrequentiebanden”), zoals de frequentieband 24,25-27,5 GHz, bieden een grote hoeveelheid radiospectrum met geografisch beperkte verspreidingskenmerken. Hoewel de lidstaten in de regel concurrerende selectieprocedures zouden moeten gebruiken, zoals veilingen voor het toekennen van gebruiksrechten in frequentiebanden met schaarste, kunnen dergelijke procedures in bepaalde gevallen een rem vormen op potentiële investeringen in dichte draadloze 5G-netwerken en op de flexibiliteit en de daaruit resulterende efficiënte gebruik van spectrum. De individuele vergunning van geharmoniseerde mm-golffrequentiebanden volgens een versnelde administratieve procedure die open, objectief, evenredig en niet-discriminerend is en transparante criteria en procedures volgt, kan als beste praktijk worden beschouwd.

(28)

Om te vermijden dat voor het toekennen van rechten voor het gebruik van radiospectrum voor grensoverschrijdende draadloze diensten uiteenlopende oplossingen worden gebruikt, zouden de lidstaten bij de toekenning van radiospectrum beter moeten samenwerken om draadloze connectiviteit te bevorderen die ondersteuning biedt voor de industriële transformatie en de digitale soevereiniteit van de Unie op basis van de flexibele multidienstencapaciteit van 5G-infrastructuur. Een gecoördineerde toekenning van spectrum is met name belangrijk om te voldoen aan de connectiviteitsvereisten van nieuwe toepassingen die bijdragen tot de digitalisering van activiteiten op het gebied van weg- en spoormobiliteit, vervoer en industriële productie. Deze vereisten hebben met name betrekking op de kwaliteit van de dienstverlening, uitgedrukt in capaciteit, doorvoercapaciteit, latentietijd, betrouwbaarheid en netwerkbeveiliging en -weerbaarheid.

(29)

De lidstaten zouden daarom, in nauwe samenwerking met de Commissie, moeten bijdragen aan en het eens worden over een reeks beste praktijken, en met de steun van de Beleidsgroep Radiospectrum overeenstemming bereiken over belangrijke innovatieve voorbeelden in industriële sectoren met een grensoverschrijdende dimensie, zoals vervoer over de weg of per spoor (met inbegrip van grensoverschrijdende corridors voor coöperatieve, communicerende en geautomatiseerde mobiliteit) en slimme fabrieken. Voor dergelijke praktijken kan gebruik worden gemaakt van de resultaten van door de EU gefinancierde proefprojecten en proeven in verticale sectoren, waaronder grensoverschrijdende 5G-corridors. Aan de hand van die beste praktijken zouden relevante gemeenschappelijke frequentiebereiken, machtigingsregelingen en voorwaarden voor exploitanten voor de levering van specifieke (sectorale) draadloze diensten moeten worden vastgesteld. Gemeenschappelijke machtigingsregelingen zouden betrekking kunnen hebben op individuele vergunningen voor exploitanten en industriële belanghebbenden, ook voor gedeeld spectrumgebruik. Gemeenschappelijke vergunningsvoorwaarden kunnen betrekking hebben op de uitrol, de kwaliteit van de dienstverlening, gedeeld spectrumgebruik, het samengaan van draadloze systemen, het hamsteren van spectrum, cyberbeveiliging, en onderhandelde overeenkomsten tussen mobiele exploitanten en industriële belanghebbenden, en op maatregelen ter bescherming van essentiële communicatie voor het luchtvervoer. In dit verband zou de Beleidsgroep radiospectrum de Commissie moeten helpen te bepalen of de Europese conferentie van post- en telecommunicatieadministraties een mandaat moet krijgen voor de ontwikkeling van geharmoniseerde technische voorwaarden voor spectrumgebruik.

(30)

De lidstaten zouden het spectrumvergunningsproces moeten coördineren en met name gebruikmaken van een gezamenlijke machtigingsprocedure overeenkomstig artikel 37 van het Europees wetboek voor elektronische communicatie bij de toepassing van de reeks beste praktijken die door de lidstaten in samenwerking met de Commissie worden ontwikkeld. Onderdeel van een dergelijke procedure kan de toekenning van een gemeenschappelijk specifiek frequentiebereik onder gemeenschappelijke machtigingsvoorwaarden zijn.

(31)

Een duidelijke procedure, adequaat toezicht, meer transparantie en meer dialoog op nationaal en Unieniveau zouden het gebruik van de toolbox ten goede komen.

(32)

De lidstaten zouden onderling en nauw met de Commissie moeten samenwerken bij de ontwikkeling van de toolbox. Waar passend zouden ook de Beleidsgroep radiospectrum, het Orgaan van Europese regulerende instanties voor elektronische communicatie en nationale regelgevende instanties, het netwerk van breedbandcompetentiekantoren, organen voor geschillenbeslechting en autoriteiten bevoegd voor de functies van het centraal informatiepunt hier nauw bij betrokken moeten worden.

(33)

Deze aanbeveling doet geen afbreuk aan de toepassing van het mededingingsrecht en de staatssteunregels,