(1)

De idealen, beginselen en waarden die zijn verankerd in „het culturele erfgoed van Europa, vormen voor Europa een gedeelde bron van herdenking, begrip, identiteit, dialoog, cohesie en creativiteit”. Cultureel erfgoed speelt een rol in de Europese Unie, en in de preambule van het Verdrag van de Europese Unie (VEU) staat te lezen dat de ondertekenende partijen worden „geïnspireerd door de culturele, religieuze en humanistische tradities van Europa”.

(2)

Artikel 3, lid 3, VEU bepaalt dat de Unie haar rijke verscheidenheid van cultuur en taal eerbiedigt en toeziet op de instandhouding en de ontwikkeling van het culturele erfgoed van Europa.

(3)

Artikel 167 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) draagt de Unie op bij te dragen tot de ontplooiing van de culturen van de lidstaten onder eerbiediging van de nationale en regionale verscheidenheid van die culturen, maar tegelijk ook de nadruk leggend op het gemeenschappelijk cultureel erfgoed. Het optreden van de Unie moet erop gericht zijn de samenwerking tussen de lidstaten aan te moedigen en zo nodig hun activiteiten te ondersteunen en aan te vullen, onder meer op het gebied van de verbetering van de kennis en verbreiding van de cultuur en de geschiedenis van de Europese volkeren en op het gebied van de instandhouding en bescherming van het cultureel erfgoed van Europees belang.

(4)

Zoals onderstreept door de Commissie in haar mededeling van 22 juli 2014, getiteld „Naar een geïntegreerde aanpak van cultureel erfgoed voor Europa”, moet cultureel erfgoed worden beschouwd als een gedeelde rijkdom en een gemeenschappelijk goed dat moet worden bewaard voor de toekomstige generaties. Daarom is het een gezamenlijke verantwoordelijkheid van alle belanghebbenden om zorg te dragen voor cultureel erfgoed.

(5)

Vanuit cultureel, ecologisch, sociaal en economisch standpunt heeft cultureel erfgoed een grote waarde voor de Europese samenleving. Daarom vormt het duurzaam beheer ervan een strategische keuze voor de 21e eeuw, zoals benadrukt door de Raad in zijn conclusies van 21 mei 2014 (3). De bijdrage van cultureel erfgoed in termen van toegevoegde waarde, vaardigheden en banen, en levenskwaliteit wordt onderschat.

(6)

Cultureel erfgoed staat centraal op de Europese agenda voor cultuur (4) en draagt bij aan de doelstellingen daarvan, namelijk de bevordering van de culturele verscheidenheid en de interculturele dialoog, de bevordering van cultuur als katalysator voor creativiteit en de bevordering van cultuur als cruciale component van de internationale betrekkingen van de Unie. Het is tevens één van de vier prioriteiten voor Europese samenwerking inzake cultuur voor de periode 2015-2018, zoals vastgesteld in het huidige werkplan voor cultuur, dat op 25 november 2014 door de Raad en de vertegenwoordigers van de regeringen van de lidstaten, in het kader van de Raad bijeen, is goedgekeurd (5).

(7)

In zijn conclusies van 21 mei 2014 gaf de Raad aan dat cultureel erfgoed een breed spectrum omvat van „rijkdommen die uit het verleden zijn geërfd, in alle vormen en aspecten — materieel, immaterieel en digitaal (van oorsprong digitaal en gedigitaliseerd), waaronder monumenten, opgravingen, landschappen, vaardigheden, gebruiken, kennis en uitingen van menselijke creativiteit, alsmede collecties die worden bewaard en beheerd door openbare en particuliere instellingen zoals musea, bibliotheken en archieven”. Cultureel erfgoed omvat ook het cinematografische erfgoed.

(8)

Cultureel erfgoed is in de loop der eeuwen gevormd door de interactie tussen cultuuruitingen van de verschillende beschavingen die Europa hebben bevolkt. Een Europees Jaar van het cultureel erfgoed dat hieraan is gewijd, zal het inzicht dat de bescherming en bevordering van de diversiteit van cultuuruitingen van belang zijn, aanmoedigen en verder ontwikkelen. Een manier om dit inzicht te verwezenlijken is via voorlichtings- en bewustmakingsprogramma's voor het grote publiek, overeenkomstig de verplichtingen die zijn uiteengezet in het Unesco-Verdrag betreffende de bescherming en de bevordering van de diversiteit van cultuuruitingen van 2005, waarbij de Unie en de lidstaten partij zijn.

(9)

Overeenkomstig artikel 30 van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van personen met een handicap, waarbij de Unie en de meeste lidstaten partij zijn, erkennen de verdragspartijen het recht van personen met een handicap om op voet van gelijkheid met anderen aan het culturele leven deel te nemen, en dat zij alle passende maatregelen moeten nemen om te waarborgen dat personen met een handicap onder meer toegang hebben tot plaatsen voor culturele uitvoeringen of diensten, zoals theaters, musea, bioscopen, bibliotheken en dienstverlening op het gebied van toerisme, en zo veel mogelijk toegang tot monumenten en plaatsen van nationaal cultureel belang.

(10)

De Europese toegankelijkheidsprijs „Acces City Award” heeft aangetoond dat het haalbaar is en een goede praktijk is om het cultureel erfgoed van steden toegankelijk te maken, op een zodanige manier dat de aard en waarden ervan worden gerespecteerd, voor personen met een handicap, ouderen en personen met beperkte mobiliteit of andere vormen van tijdelijke beperkingen.

(11)

Cultureel erfgoed vervult een belangrijke rol voor de cohesie van een gemeenschap nu de culturele diversiteit in de Europese samenlevingen toeneemt. Locaties waaraan het Europese erfgoedlabel is toegekend, hebben een sterke Europese dimensie omdat zij zijn uitgekozen op grond van hun rol in de Europese geschiedenis. Samen met de Europese culturele hoofdsteden versterken die locaties het gevoel deel uit te maken van een gezamenlijke Europese ruimte. Daarom moet worden gestreefd naar complementariteit met het Europees Jaar van het cultureel erfgoed. Nieuwe participatieve en interculturele benaderingen voor erfgoedbeleid en voorlichtingsinitiatieven die aan alle vormen van cultureel erfgoed een gelijke waarde toekennen, hebben het potentieel om het vertrouwen, de wederzijdse erkenning en de sociale cohesie te vergroten, wat ook blijkt uit de internationale samenwerking in het kader van de Raad van Europa.

(12)

De rol van het cultureel erfgoed wordt ook bevestigd in de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling van de VN („Agenda 2030”), waarin wereldburgerschap, culturele diversiteit en interculturele dialoog als overkoepelende beginselen voor duurzame ontwikkeling worden aangeduid. Verder wordt in de Agenda 2030 erkend dat alle culturen en beschavingen kunnen bijdragen tot en cruciale wegbereiders zijn voor duurzame ontwikkeling. Cultuur wordt expliciet genoemd in verschillende doelstellingen inzake duurzame ontwikkeling van de Agenda 2030, en in het bijzonder in doelstelling 11 (steden en erfgoed), alsook in doelstelling 4 (onderwijs), en — met betrekking tot toerisme — in doelstelling 8 (duurzame groei) en doelstelling 12 (consumptiepatronen).

(13)

De toegenomen internationale erkenning van de behoefte om mensen en menselijke waarden centraal te plaatsen in een ruimer en interdisciplinair concept van cultureel erfgoed, versterkt de noodzaak om de bredere toegang tot cultureel erfgoed te bevorderen, onder meer in het licht van de positieve effecten ervan op de levenskwaliteit. Die bredere toegang kan worden verwezenlijkt door verschillende doelgroepen te bereiken en door de toegankelijkheid van plaatsen, gebouwen, producten en diensten te verbeteren, rekening houdend met de specifieke behoeften en gevolgen van demografische veranderingen.

(14)

De verantwoordelijkheid voor beleidsinitiatieven inzake onderhoud, restauratie, behoud, hergebruik, toegankelijkheid en promotie van cultureel erfgoed en diensten die verband houden met cultureel erfgoed ligt hoofdzakelijk op nationaal, regionaal of lokaal niveau. Niettemin heeft cultureel erfgoed een duidelijke Europese dimensie, die naast het cultuurbeleid wordt aangepakt op Uniebeleidsterreinen zoals onderwijs, landbouw en plattelandsontwikkeling, regionale ontwikkeling, sociale cohesie, maritieme zaken, milieu, toerisme, de digitale agenda, onderzoek en innovatie, en communicatie.

(15)

2018 is symbolisch en historisch van belang voor Europa en het Europees cultureel erfgoed, aangezien dit jaar een aantal belangrijke gebeurtenissen markeert, zoals de 100e verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog en van de onafhankelijkheid van diverse lidstaten, alsook de 400e verjaardag van het uitbreken van de Dertigjarige Oorlog. Het Europees Jaar van het Cultureel Erfgoed kan dan ook kansen bieden voor een beter begrip van het heden door een diepgaander en gedeeld begrip van het verleden.

(16)

Om het potentieel van cultureel erfgoed voor Europese samenlevingen en economieën ten volle te benutten, zijn er voor de instandhouding, de ontwikkeling en het beheer van cultureel erfgoed een doeltreffend participatief beheer (d.w.z. op diverse niveaus en voor diverse belanghebbenden) en betere sectoroverschrijdende samenwerking nodig, zoals de Raad heeft aangegeven in zijn conclusies van 25 november 2014 (6). Bij dat beheer en die samenwerking moeten alle belanghebbenden worden betrokken, waaronder overheidsinstanties, de culturele-erfgoedsector, particulieren en organisaties uit het maatschappelijk middenveld, zoals ngo's en organisaties uit de vrijwilligerssector.

(17)

Voorts heeft de Raad de Commissie in zijn conclusies van 25 november 2014 verzocht om te overwegen een voorstel voor een „Europees Jaar van het Cultureel Erfgoed” te presenteren.

(18)

In zijn resolutie van 8 september 2015 heeft het Europees Parlement aanbevolen een Europees Jaar van het cultureel erfgoed aan te wijzen, bij voorkeur 2018.

(19)

In zijn advies van donderdag 16 april 2015 (7) heeft het Comité van de Regio's de oproep van de Raad om aandacht te besteden aan een „Europees Jaar van het Cultureel Erfgoed” verwelkomd en hierbij de nadruk gelegd op de bijdrage ervan aan de verwezenlijking van de gemeenschappelijke doelstellingen in de pan-Europese context.

(20)

Het uitroepen van een Europees Jaar van het Cultureel Erfgoed is een doeltreffende manier om het publieke bewustzijn te vergroten, informatie over goede praktijken te verspreiden, een beleidsdebat, onderzoek en innovatie te bevorderen en de vergaring en analyse te verbeteren van kwalitatief bewijsmateriaal en kwantitatieve gegevens, waaronder statistieken, over de sociale en economische impact van cultureel erfgoed. Door een omgeving te creëren waarin die doelstellingen tegelijkertijd op Unie-, nationaal, regionaal en lokaal niveau worden bevorderd, kunnen meer synergie en een beter gebruik van hulpbronnen worden bereikt. In dat verband dient de Commissie tijdig informatie te verstrekken aan en nauw samen te werken met het Europees Parlement, de Raad en de lidstaten, het Comité van de Regio's en de organen en verenigingen die op Unieniveau actief zijn op het gebied van cultureel erfgoed. De lidstaten worden tevens aangemoedigd onderling samen te werken om te waarborgen dat activiteiten voor het Europees Jaar van het cultureel erfgoed een Europese dimensie hebben.

(21)

Cultureel erfgoed is ook een actieterrein voor verschillende programma's inzake externe betrekkingen, hoofdzakelijk, maar niet uitsluitend, in het Midden-Oosten. De bevordering van de waarde van cultureel erfgoed is ook een antwoord op de opzettelijke vernietiging van cultuurschatten in conflictgebieden, zoals benadrukt in de Gezamenlijke Mededeling van de hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid en de Commissie van 8 juni 2016, getiteld „Naar een EU-strategie voor internationale culturele betrekkingen”. Het is van belang om te zorgen voor complementariteit tussen het Europees Jaar van het cultureel erfgoed en alle initiatieven voor externe betrekkingen die binnen passende kaders worden ontwikkeld. Maatregelen om in het kader van relevante instrumenten voor externe betrekkingen cultureel erfgoed te beschermen en te bevorderen, moeten onder meer het wederzijdse belang weerspiegelen dat gekoppeld is aan de uitwisseling van ervaringen en waarden met derde landen. Het Europees Jaar van het cultureel erfgoed moet wederzijdse kennis, respect en begrip van de respectieve culturen bevorderen.

(22)

Kandidaat-lidstaten en potentiële kandidaat-lidstaten moeten nauw worden betrokken bij de maatregelen in het kader van het Europees Jaar van het cultureel erfgoed. Er moet waar nodig ook worden gestreefd naar betrokkenheid van de landen die vallen binnen het toepassingsgebied van het Europees nabuurschapsbeleid en andere partnerlanden. Dergelijke betrokkenheid kan worden nagestreefd via de relevante kaders voor samenwerking en dialoog, met name in de context van de dialoog tussen het maatschappelijk middenveld van de Unie en van die landen.

(23)

De instandhouding, het behoud en de ontwikkeling van het cultureel erfgoed van Europa vallen binnen de doelstellingen van bestaande programma's van de Unie. Daarom kan een Europees Jaar van het cultureel erfgoed worden uitgevoerd door gebruik te maken van die programma's overeenkomstig hun bestaande bepalingen en mechanismen voor het vaststellen van financieringsprioriteiten op jaar- of meerjarenbasis. Programma's en beleidsinitiatieven in domeinen zoals cultuur, onderwijs, landbouw en plattelandsontwikkeling, regionale ontwikkeling, sociale cohesie, maritieme zaken, milieu, toerisme, de strategie voor een digitale eengemaakte markt, onderzoek en innovatie, en communicatie, dragen direct en indirect bij tot de bescherming, de ontwikkeling, het innovatief hergebruik en de bevordering van het cultureel erfgoed van Europa, en kunnen het Europees Jaar van het cultureel erfgoed overeenkomstig hun respectieve rechtskaders ondersteunen. Nationale bijdragen ter aanvulling van cofinanciering op Unieniveau, onder meer door middel van flexibele financieringsmechanismen zoals publiek-private partnerschappen of crowdfunding, kunnen worden overwogen ter ondersteuning van de doelstellingen van het Europees Jaar van het cultureel erfgoed.

(24)

De financiële belangen van de Unie moeten worden beschermd met evenredige maatregelen in de hele uitgavencyclus, onder meer op het gebied van preventie, opsporing en onderzoek van onregelmatigheden, terugvordering van verloren gegane, onverschuldigd betaalde of onjuist bestede financiële middelen, en waar nodig met administratieve en financiële sancties.

(25)

In dit besluit worden de financiële middelen voor de gehele looptijd van het Europees Jaar van het cultureel erfgoed vastgelegd, die voor het Europees Parlement en de Raad in het kader van de jaarlijkse begrotingsprocedure het voornaamste referentiebedrag vormen in de zin van punt 17 van het Interinstitutioneel Akkoord van 2 december 2013 tussen het Europees Parlement, de Raad en de Commissie betreffende de begrotingsdiscipline, de samenwerking in begrotingszaken en een goed financieel beheer (8).

(26)

Daar de doelstellingen van dit besluit, namelijk de mensen aan te sporen het cultureel erfgoed van Europa te delen en te waarderen, bewuster om te gaan met hun gemeenschappelijke geschiedenis en waarden, en zich meer onderdeel te voelen van een gemeenschappelijke Europese culturele ruimte, gelet op de behoefte aan transnationale uitwisseling van informatie en verspreiding van goede praktijken in de hele Unie niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt maar beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 VEU neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat dit besluit niet verder dan nodig is om deze doelstellingen te verwezenlijken,

(1)

De Unie heeft tezamen met de lidstaten als waarnemer deelgenomen aan de onderhandelingen over het Verdrag van de Raad van Europa inzake het voorkomen en bestrijden van geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld („het Verdrag”), dat door het Comité van ministers van de Raad van Europa op 7 april 2011 is goedgekeurd. Het Verdrag werd op 11 mei 2011 voor ondertekening opengesteld.

(2)

Op grond van artikel 75 van het Verdrag staat het Verdrag open voor ondertekening door de Unie.

(3)

Het Verdrag biedt een uitgebreid en veelzijdig rechtskader voor de bescherming van vrouwen tegen alle vormen van geweld. Het beoogt geweld tegen vrouwen en meisjes en huiselijk geweld te voorkomen, te vervolgen en uit te bannen. Het bestrijkt een breed scala aan maatregelen, dat varieert van gegevensverzameling en bewustmaking tot wettelijke maatregelen inzake de strafbaarstelling van diverse vormen van geweld tegen vrouwen. Het omvat maatregelen voor de bescherming van slachtoffers en de verlening van ondersteunende diensten, en richt zich op gendergerelateerd geweld op het gebied van asiel en migratie. Het Verdrag introduceert een specifiek toezichtmechanisme om de doeltreffende uitvoering van de bepalingen ervan door de partijen te waarborgen.

(4)

De ondertekening van het Verdrag namens de Unie zal bijdragen tot de verwezenlijking van gelijkheid tussen vrouwen en mannen op alle gebieden, een van de hoofddoelstellingen en kernwaarden van de Europese Unie, die zij overeenkomstig de artikelen 2 en 3 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU), artikel 8 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) en artikel 23 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie bij elk optreden moet verwezenlijken. Geweld tegen vrouwen is een schending van hun mensenrechten en een extreme vorm van discriminatie die is verankerd in de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen en bijdraagt tot de handhaving ervan. Door zich te verbinden tot de uitvoering van het Verdrag, bevestigt de Unie haar inzet voor de bestrijding van geweld tegen vrouwen op haar grondgebied en wereldwijd en versterkt zij haar huidige politieke optreden en het bestaande substantiële rechtskader op het gebied van het strafprocesrecht, dat van bijzonder belang is voor vrouwen en meisjes.

(5)

Zowel de Unie als haar lidstaten zijn bevoegd op de gebieden die onder het Verdrag vallen.

(6)

Het Verdrag moet namens de Unie worden ondertekend met betrekking tot aangelegenheden die onder de bevoegdheid van de Unie vallen, voor zover het Verdrag gevolgen kan hebben voor gemeenschappelijke regels of de strekking daarvan kan wijzigen. Dit geldt met name voor een aantal bepalingen van het Verdrag inzake justitiële samenwerking in strafzaken en voor de bepalingen van het Verdrag inzake asiel en non-refoulement. De lidstaten behouden hun bevoegdheid voor zover het Verdrag geen gevolgen heeft voor gemeenschappelijke regels noch de strekking daarvan wijzigt.

(7)

De Unie is ook exclusief bevoegd voor de aanvaarding van de in het Verdrag neergelegde verplichtingen met betrekking tot de eigen instellingen en openbaar bestuur.

(8)

Aangezien de bevoegdheid van de Unie en de bevoegdheden van de lidstaten onderling verbonden zijn, moet de Unie partij worden bij het Verdrag, naast haar lidstaten, zodat zij tezamen kunnen voldoen aan de in het Verdrag neergelegde verplichtingen en zij de hun verleende rechten op coherente wijze kunnen uitoefenen.

(9)

Dit besluit heeft betrekking op de bepalingen van het Verdrag inzake justitiële samenwerking in strafzaken voor zover deze bepalingen gevolgen kunnen hebben voor gemeenschappelijke regels of de strekking daarvan wijzigen. Het heeft geen betrekking op de artikelen 60 en 61 van het Verdrag, die aan bod komen in een afzonderlijk besluit van de Raad over de ondertekening, dat gelijktijdig met het onderhavige besluit zal worden vastgesteld.

(10)

Ierland en het Verenigd Koninkrijk zijn gebonden door de Richtlijnen 2011/36/EU (1) en 2011/93/EU (2) van het Europees Parlement en de Raad en nemen derhalve deel aan de vaststelling van dit besluit.

(11)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van het Protocol (nr. 22) betreffende de positie van Denemarken, dat aan VEU en VWEU is gehecht, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van dit besluit, en is het niet bindend voor, noch van toepassing in Denemarken.

(12)

Het Verdrag dient te worden ondertekend,

(1)

De Unie heeft tezamen met de lidstaten als waarnemer deelgenomen aan de onderhandelingen over het Verdrag van de Raad van Europa inzake het voorkomen en bestrijden van geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld („het Verdrag”), dat door het Comité van ministers van de Raad van Europa op 7 april 2011 is goedgekeurd. Het Verdrag werd op 11 mei 2011 voor ondertekening opengesteld.

(2)

Op grond van artikel 75 van het Verdrag staat het Verdrag open voor ondertekening door de Unie.

(3)

Het Verdrag biedt een uitgebreid en veelzijdig rechtskader voor de bescherming van vrouwen tegen alle vormen van geweld. Het beoogt geweld tegen vrouwen en meisjes en huiselijk geweld te voorkomen, te vervolgen en uit te bannen. Het bestrijkt een breed scala aan maatregelen, dat varieert van gegevensverzameling en bewustmaking tot wettelijke maatregelen inzake de strafbaarstelling van diverse vormen van geweld tegen vrouwen. Het omvat maatregelen voor de bescherming van slachtoffers en de verlening van ondersteunende diensten, en richt zich op gendergerelateerd geweld op het gebied van asiel en migratie. Het Verdrag introduceert een specifiek toezichtmechanisme om de doeltreffende uitvoering van de bepalingen ervan door de partijen te waarborgen.

(4)

De ondertekening van het Verdrag namens de Unie zal bijdragen tot de verwezenlijking van gelijkheid tussen vrouwen en mannen op alle gebieden, een van de hoofddoelstellingen en kernwaarden van de Unie die zij overeenkomstig de artikelen 2 en 3 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU), artikel 8 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) en artikel 23 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie bij elk optreden moet verwezenlijken. Geweld tegen vrouwen is een schending van hun mensenrechten en een extreme vorm van discriminatie die is verankerd in de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen en bijdraagt tot de handhaving ervan. Door zich te verbinden tot de uitvoering van het Verdrag bevestigt de Unie haar inzet voor de bestrijding van geweld tegen vrouwen op haar grondgebied en wereldwijd en versterkt zij haar huidige politieke optreden en het bestaande substantiële rechtskader op het gebied van het strafprocesrecht, dat van bijzonder belang is voor vrouwen en meisjes.

(5)

Zowel de Unie als haar lidstaten zijn bevoegd op de gebieden die onder het Verdrag vallen.

(6)

Het Verdrag moet namens de Unie worden ondertekend met betrekking tot aangelegenheden die onder de bevoegdheid van de Unie vallen, voor zover het Verdrag gevolgen kan hebben voor gemeenschappelijke regels of de strekking daarvan kan wijzigen. Dit geldt met name voor een aantal bepalingen van het Verdrag inzake justitiële samenwerking in strafzaken en voor de bepalingen van het Verdrag inzake asiel en non-refoulement. De lidstaten behouden hun bevoegdheid voor zover het Verdrag geen gevolgen heeft voor gemeenschappelijke regels noch de strekking daarvan wijzigt.

(7)

De Unie is exclusief bevoegd voor de aanvaarding van de in het Verdrag neergelegde verplichtingen met betrekking tot de eigen instellingen en openbaar bestuur.

(8)

Aangezien de bevoegdheid van de Unie en de bevoegdheden van de lidstaten onderling verbonden zijn, moet de Unie partij worden bij dit Verdrag, naast haar lidstaten, zodat zij tezamen kunnen voldoen aan de in het Verdrag neergelegde verplichtingen en de hun verleende rechten op coherente wijze kunnen uitoefenen.

(9)

Dit besluit betreft slechts de artikelen 60 en 61 van het Verdrag. Het heeft geen betrekking op de bepalingen van het Verdrag inzake justitiële samenwerking in strafzaken, die aan bod komen in een afzonderlijk besluit van de Raad over de ondertekening, dat gelijktijdig met het onderhavige besluit zal worden vastgesteld.

(10)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 21 betreffende de positie van het Verenigd Koninkrijk en Ierland ten aanzien van de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht, gehecht aan het VEU en het VWEU, en onverminderd artikel 4 van dat protocol, nemen deze lidstaten niet deel aan de vaststelling van dit besluit, dat derhalve niet bindend is voor, noch van toepassing is in deze lidstaten.

(11)

Overeenkomstig de artikelen 1 en 2 van Protocol nr. 22 betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het VEU en het VWEU, neemt Denemarken niet deel aan de vaststelling van dit besluit, dat derhalve niet bindend is voor, noch van toepassing is in deze lidstaat.

(12)

Het Verdrag dient te worden ondertekend,

(1)

Richtlijn 2014/59/EU verplicht de lidstaten voor de bescherming van bepaalde categorieën regelingen te zorgen tijdens de gedeeltelijke overdracht van activa, rechten en verplichtingen van een instelling in afwikkeling. Dezelfde bescherming is vereist wanneer een afwikkelingsautoriteit gedwongen de voorwaarden van een contract wijzigt waarbij de instelling in afwikkeling partij is. Die bescherming beoogt, wanneer een gedeeltelijke overdracht of een contractuele wijziging is verricht, de scheiding te voorkomen van activa, rechten en verplichtingen die krachtens die regelingen aan elkaar zijn gekoppeld.

(2)

Om de goede toepassing van deze bescherming te verzekeren, is het noodzakelijk precies aan te geven welke typen regelingen vallen onder het toepassingsgebied van elk van de categorieën vermeld in Richtlijn 2014/59/EU. De daartoe meest geschikte methode is te voorzien in gedetailleerde regels en definities, naast die vervat in Richtlijn 2014/59/EU. Dit is te verkiezen boven het opstellen van een lijst van specifieke regelingen die mogen worden aangegaan overeenkomstig het nationale recht van de verschillende lidstaten, aangezien een dergelijke lijst moeilijk op te stellen zou zijn en voortdurend zou moeten worden geactualiseerd. Als zodanig moet deze verordening, waar nodig, het toepassingsgebied verduidelijken en beperken van de verschillende vormen van bescherming waarin Richtlijn 2014/59/EU voor elke categorie regelingen voorziet.

(3)

De verschillende categorieën regelingen vermeld in artikel 76, lid 2, van Richtlijn 2014/59/EU hebben een verschillende mate van gedetailleerdheid: sommige categorieën zijn volledig nader bepaald, terwijl andere in vagere bewoordingen zijn beschreven. Daarnaast hebben sommige categorieën betrekking op één type contractuele relatie en verplichting of op een beperkte reeks contractuele relaties en verplichtingen, terwijl andere op een groter aantal en een open reeks contractuele verplichtingen, transacties en relaties betrekking hebben. Laatstgenoemde categorieën zouden alle juridische en contractuele betrekkingen tussen een instelling en een of meer van haar tegenpartijen kunnen omvatten. Als die categorieën regelingen volledig zouden moeten worden beschermd, zouden de afwikkelingsautoriteiten moeilijkheden kunnen ondervinden bij het verrichten van gedeeltelijke overdrachten, voor zover het verrichten van dergelijke overdrachten al mogelijk zou zijn. Het is derhalve passend een overmatige bescherming te vermijden die zich tot alle activa, rechten en verplichtingen tussen een instelling en haar tegenpartijen zou kunnen uitstrekken.

(4)

Sommige categorieën beschermde regelingen zijn in bredere bewoordingen omschreven in Richtlijn 2014/59/EU. Om de rechtszekerheid wat het toepassingsgebied betreft te vergroten, namelijk met betrekking tot zekerheidregelingen, verrekenings- en salderingsovereenkomsten en gestructureerde financieringsregelingen, moeten die categorieën nader worden bepaald. Deze gedelegeerde verordening mag de afwikkelingsautoriteiten niet beletten om in het kader van gedeeltelijke overdrachten nader te preciseren welke soorten verrekenings- en salderingsovereenkomsten bij individuele gedeeltelijke overdrachten moeten worden beschermd indien deze overeenkomsten op grond van de toepasselijke prudentiële regels voor risicolimiteringsdoeleinden worden erkend, en de bescherming, met name door niet-scheidbaarheid, een voorwaarde is voor die erkenning. De afwikkelingsautoriteiten moeten in individuele afwikkelingszaken tot een dergelijke uitgebreide bescherming kunnen besluiten.

(5)

De tegenpartijen van de instelling kunnen akkoord gaan met een zogenaamde „paraplu”- of „rest”-verrekeningsovereenkomst die zonder uitzondering op alle rechten en verplichtingen tussen de partijen betrekking heeft. Als gevolg van dit type overeenkomst zouden alle verplichtingen tussen de partijen tegen scheiding zijn beschermd. Daardoor zou de gedeeltelijke overdracht met betrekking tot deze tegenpartij onbeheerbaar worden en zou in het algemeen de haalbaarheid van het instrument geheel in gevaar komen, aangezien de afwikkelingsautoriteiten misschien niet eens een onderscheid zouden kunnen maken tussen de wel of niet onder die overeenkomsten vallende verplichtingen. Er moet vervolgens nader worden verduidelijkt dat „paraplu”- of „rest”-salderings- en -verrekeningsovereenkomsten die zonder uitzondering op alle activa, rechten en verplichtingen tussen de partijen betrekking hebben, niet als beschermde overeenkomsten mogen kwalificeren.

(6)

Artikel 80 van Richtlijn 2014/59/EU houdt in dat geen enkele inperking van het toepassingsgebied van de definities van beschermde regelingen in de zin van artikel 76, lid 2, van Richtlijn 2014/59/EU van invloed mag zijn op de werking van handels-, clearing- en afwikkelingssystemen, voor zover deze systemen vallen onder het toepassingsgebied van artikel 2, onder a), van Richtlijn 98/26/EG van het Europees Parlement en de Raad (2). De afwikkelingsautoriteiten moeten er derhalve toe worden verplicht alle in artikel 76, lid 2, van Richtlijn 2014/59/EU bedoelde typen regelingen te beschermen die verband houden met de activiteit van de tegenpartij als centrale tegenpartij (CTP). Deze omvat, maar hoeft niet beperkt te zijn tot de activiteit die gedekt wordt door een wanbetalingsfonds op grond van artikel 42 van Verordening (EU) nr. 648/2012 van het Europees Parlement en de Raad (3).

(7)

Hetzelfde geldt voor activa, rechten en verplichtingen met betrekking tot betalings- of effectenafwikkelingssystemen. Aangezien onder het toepassingsgebied van Richtlijn 98/26/EG vallende salderingsovereenkomsten beschermd zijn bij insolventie, moeten zij, om redenen van consistentie, ook worden beschermd op grond van artikel 76 van Richtlijn 2014/59/EU. Het is echter passend in voorkomend geval het toepassingsgebied van de bescherming op grond van artikel 76, lid 2, van genoemde richtlijn tot alle regelingen met betalings- of effectenafwikkelingssystemen en de bijbehorende activiteiten uit te breiden.

(8)

De noodzaak tot nadere bepaling van het toepassingsgebied van de regeling waarvoor in sommige gevallen de waarborgen op grond van artikel 76, lid 2, van Richtlijn 2014/59/EU gelden, mag er in het algemeen de afwikkelingsautoriteiten niet van weerhouden alle categorieën regelingen te beschermen die in een van de categorieën in dat artikel kunnen worden ondergebracht, en die op grond van hun nationaal insolventierecht, inclusief de in nationaal recht omgezette Richtlijn 2001/24/EG van het Europees Parlement en de Raad (4), bij een insolventieprocedure zijn beschermd tegen een scheiding van de activa, rechten en verplichtingen die onder deze regelingen vallen. Dit is het geval als een schuldeiser nog steeds de uit de regeling voortvloeiende rechten zou genieten, tenzij de gehele transactie op grond van nationaal insolventierecht nietig zou worden gemaakt. Dit is met name van toepassing op zekerheidsregelingen en verrekenings- en salderingsovereenkomsten die op grond van het nationale insolventierecht beschermd zijn,

(1)

regelingen die op garanties, persoonlijke zekerheden en waarborgen betrekking hebben;

(2)

pandrechten en andere zakelijke zekerheden;

(3)

effectenleningstransacties die geen overdracht van de volledige eigendom van de zekerheid inhouden, waarbij de ene partij (de uitlener) effecten uitleent aan de andere partij (de lener) tegen een vergoeding of rente, en waarbij de lener de uitlener gedurende de looptijd van de lening zekerheden verschaft.

(1)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011 zijn, op grond van de resultaten van de multilaterale handelsbesprekingen van de Uruguayronde, de criteria vastgesteld aan de hand waarvan de Commissie voor de producten en de perioden die in bijlage XVI, deel A, bij die verordening zijn vermeld, de forfaitaire waarden bij invoer uit derde landen vaststelt.

(2)

De forfaitaire invoerwaarde wordt elke dag berekend overeenkomstig artikel 136, lid 1, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011, met inachtneming van de variabele gegevens voor die dag. Bijgevolg moet deze verordening in werking treden op de dag van de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie,

(1)

Het mandaat van de heer Szabolcs FAZAKAS is op 6 mei 2016 verstreken.

(2)

Er moet derhalve worden overgegaan tot een nieuwe benoeming,