29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/1

(1)

De Raad heeft de Commissie en de hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid op 25 juni 2012 gemachtigd om onderhandelingen met Nieuw-Zeeland te openen over een kaderovereenkomst ter vervanging van de gezamenlijke verklaring over de betrekkingen en samenwerking tussen de Europese Unie en Nieuw-Zeeland van 21 september 2007.

(2)

De onderhandelingen over de Partnerschapsovereenkomst op het gebied van betrekkingen en samenwerking tussen de Europese Unie en haar lidstaten, enerzijds, en Nieuw-Zeeland, anderzijds (hierna „de overeenkomst” genoemd) werden op 30 juli 2014 met succes afgerond. In de overeenkomst wordt rekening gehouden met de historisch gezien nauwe en steeds sterker wordende banden tussen de partijen en met hun wens om hun betrekkingen op een ambitieuze en innovatieve wijze verder te versterken en uit te breiden.

(3)

Bij artikel 58 van de overeenkomst wordt voorzien in een mogelijke voorlopige toepassing van een aantal bepalingen van de overeenkomst door de Unie en Nieuw-Zeeland, zoals wederzijds overeengekomen door beide partijen, in afwachting van de inwerkingtreding ervan.

(4)

De overeenkomst dient derhalve namens de Unie te worden ondertekend en sommige bepalingen ervan dienen voorlopig te worden toegepast, in afwachting van de voltooiing van de voor de sluiting ervan vereiste procedures,

—

artikel 3 (Dialoog),

—

artikel 4 (Samenwerking in regionale en internationale organisaties),

—

artikel 5 (Politieke dialoog),

—

artikel 53 (Gemengde Commissie), met uitzondering van lid 3, onder g) en h), en

—

titel X (Slotbepalingen), met uitzondering van artikel 57 en artikel 58, leden 1 en 3, voor zover noodzakelijk voor de voorlopige toepassing van de in dit artikel bedoelde bepalingen van de overeenkomst.

29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/3

a)

regelmatige vergaderingen op het niveau van staatshoofden en regeringsleiders, wanneer de partijen dat noodzakelijk achten;

b)

overleg en bezoeken op ministerniveau, waarvan het tijdstip en de plaats door de partijen worden bepaald;

c)

overleg op het niveau van de ministers van Buitenlandse Zaken, dat regelmatig, indien mogelijk jaarlijks, zal plaatsvinden;

d)

vergaderingen van ambtenaren op hoog niveau voor overleg over vraagstukken van wederzijds belang of briefings en samenwerking inzake belangrijke nationale of internationale ontwikkelingen;

e)

sectorale dialogen over aangelegenheden van gemeenschappelijk belang; en

f)

wederzijdse bezoeken van delegaties van het Europees Parlement en het Nieuw-Zeelandse parlement.

a)

essentiële beginselen op het gebied van de democratische waarden, de mensenrechten en de rechtsstaat te bevorderen, ook op internationale fora; en

b)

samen te werken, en waar passend hun acties onderling te coördineren, om praktische stappen te zetten voor de bevordering van de democratische beginselen, de mensenrechten en de rechtsstaat, ook in derde landen.

a)

maatregelen te nemen, gericht op ondertekening of ratificatie van, of toetreding tot alle andere internationale instrumenten ter zake, naar gelang van het geval, en op de volledige tenuitvoerlegging daarvan;

b)

een effectief systeem van nationale uitvoercontroles in stand te houden om de uitvoer en doorvoer te controleren van goederen die betrekking hebben op massavernietigingswapens, met inbegrip van een controle op eindgebruik als massavernietigingswapen van technologieën voor tweeërlei gebruik, alsmede effectieve sancties op overtreding van de uitvoercontroles.

a)

maatregelen te nemen voor de uitvoering van het Statuut van Rome inzake het Internationaal Strafhof („het Statuut van Rome”) en, in voorkomend geval, daarmee samenhangende instrumenten;

b)

ervaringen uit te wisselen met de regionale partners ten aanzien van de vaststelling van wetswijzigingen die vereist zijn om de ratificatie en uitvoering van het Statuut van Rome mogelijk te maken; en

c)

samen te werken om de doelstellingen van universaliteit en integriteit van het Statuut van Rome te bevorderen.

a)

in het kader van de volledige uitvoering van de resoluties 1267, 1373 en 1540 van de VN-Veiligheidsraad en andere relevante VN-resoluties en internationale instrumenten;

b)

door informatie uit te wisselen over terroristische groeperingen en de hen ondersteunende netwerken, overeenkomstig het toepasselijk nationaal en internationaal recht;

c)

door van gedachten te wisselen over:

d)

door samen te werken om de internationale consensus over de strijd tegen terrorisme en het normatieve kader daarvoor te vergroten en zo spoedig mogelijk toe te werken naar overeenstemming over het alomvattend verdrag inzake internationaal terrorisme, ter aanvulling op de bestaande VN-instrumenten voor de bestrijding van terrorisme; en

e)

door de samenwerking tussen de VN-lidstaten te bevorderen om de mondiale VN-strategie voor terrorismebestrijding met alle passende middelen doeltreffend ten uitvoer te leggen.

a)

op regionale en internationale fora van gedachten te wisselen en waar passend standpunten op elkaar af te stemmen inzake ontwikkelingskwesties, ter bevordering van inclusieve en duurzame groei voor menselijke ontwikkeling; en

b)

informatie uit te wisselen over hun respectieve ontwikkelingsprogramma's en, waar passend, hun engagement in de landen te coördineren met het oog op een grotere impact op duurzame ontwikkeling en de terugdringing van de armoede.

a)

een jaarlijkse dialoog over het handelsbeleid, op het niveau van hoge ambtenaren, aangevuld met door de partijen vast te stellen ontmoetingen op ministerniveau over handelskwesties;

b)

een jaarlijkse dialoog over handel in landbouwproducten; en

c)

andere door de partijen vast te stellen sectorale uitwisselingen.

a)

de uitwisseling van informatie;

b)

de toepassing van invoervereisten voor het gehele grondgebied van de andere partij;

c)

de verificatie, geheel of gedeeltelijk, van de inspectie- en certificeringssystemen van de autoriteiten van de andere partij, overeenkomstig de relevante internationale normen van de Codex Alimentarius, de OIE en het IPPC voor de beoordeling van dergelijke systemen; en

d)

de erkenning van ziekte- of plagenvrije gebieden en gebieden met een lage ziekte- of plagenprevalentie.

a)

vraagstukken inzake vraag en aanbod, bilaterale handel en investeringen alsmede met de internationale handel verband houdende vraagstukken van gemeenschappelijk belang;

b)

tarifaire en niet-tarifaire belemmeringen voor grondstoffen, en aanverwante diensten en investeringen;

c)

de respectieve regelgevende kaders van de partijen; en

d)

beste praktijken met betrekking tot de duurzame ontwikkeling van de mijnbouw, met inbegrip van beleid inzake mineralen, ruimtelijke ordening en vergunningsprocedures.

a)

het beheer en de uitoefening, bevordering, verspreiding, stroomlijning, harmonisatie, bescherming en effectieve toepassing van intellectuele-eigendomsrechten;

b)

het voorkomen van inbreuken op intellectuele-eigendomsrechten;

c)

de strijd tegen namaak en piraterij, via de passende vormen van samenwerking; en

d)

de werking van organen die verantwoordelijk zijn voor de bescherming en de handhaving van intellectuele-eigendomsrechten.

a)

Nieuw-Zeeland zal zijn onderdanen die illegaal op het grondgebied van een lidstaat verblijven, op verzoek van die lidstaat zonder verdere formaliteiten overnemen; en

b)

elke lidstaat zal zijn onderdanen die illegaal op het grondgebied van Nieuw-Zeeland verblijven, op verzoek van dat land zonder verdere formaliteiten overnemen.

a)

de uitwisseling van standpunten over de verschillende aspecten van de informatiemaatschappij, met name de uitrol van hogesnelheidsbreedband, beleid en regelgeving voor elektronische communicatie, waaronder universele dienstverlening, vergunningen en algemene machtigingen, bescherming van de persoonlijke levenssfeer en persoonsgegevens, e-overheid en open bestuur, internetveiligheid en de onafhankelijkheid en efficiëntie van de regulerende autoriteiten;

b)

de koppeling en interoperabiliteit van onderzoeksnetwerken, van computerinfrastructuur en van infrastructuur en diensten voor wetenschappelijke gegevens, ook in regionaal verband;

c)

de normalisatie, certificering en verspreiding van nieuwe informatie- en communicatietechnologieën;

d)

beveiligingsvraagstukken, vertrouwens- en privacy-aspecten van informatie- en communicatietechnologieën en -diensten, waaronder de bevordering van de veiligheid online, de bestrijding van misbruik van informatietechnologie en alle vormen van elektronische media, alsook het uitwisselen van informatie; en

e)

de uitwisseling van standpunten over maatregelen op het gebied van internationale mobiele roamingkosten.

a)

samenwerking inzake leermobiliteit van individuele personen door middel van het bevorderen en faciliteren van de uitwisseling van studenten, onderzoekers, onderwijzend en administratief personeel van instellingen voor tertiair onderwijs en leerkrachten;

b)

gezamenlijke samenwerkingsprojecten van onderwijs- en opleidingsinstellingen in de Unie en Nieuw-Zeeland, met als doel leerplanontwikkeling, gezamenlijke studieprogramma's en diploma's, en de mobiliteit van personeel en studenten te bevorderen;

c)

institutionele samenwerking, netwerken en partnerschappen met als doel het educatieve aspect van de kennisdriehoek te versterken en de uitwisseling van kennis en ervaring te bevorderen; en

d)

ondersteuning van beleidshervormingen via studies, conferenties, seminars, werkgroepen, vergelijkingen aan de hand van benchmarks en de uitwisseling van informatie en goede praktijken, vooral met het oog op de processen van Bologna en Kopenhagen en de bestaande instrumenten en beginselen om de transparantie en innovatie in het onderwijs te vergroten.

a)

de bescherming van de volksgezondheid;

b)

de surveillance van besmettelijke ziekten (zoals griep en acute ziekte-uitbraken) en andere activiteiten in het kader van de Internationale Gezondheidsregeling (2005), met inbegrip van paraatheidsacties tegen ernstige grensoverschrijdende bedreigingen van de volksgezondheid, in het bijzonder paraatheidsplanning en risicobeoordeling;

c)

de samenwerking op het gebied van normalisatie en conformiteitsbeoordeling met het oog op risicobeheer en regelgeving inzake producten (met inbegrip van farmaceutische producten en medische hulpmiddelen);

d)

vraagstukken met betrekking tot de toepassing van het Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) Kaderverdrag inzake tabaksontmoediging; en

e)

kwesties met betrekking tot de tenuitvoerlegging van de wereldwijde gedragscode van de WHO inzake de internationale aanwerving van gezondheidswerkers.

a)

de overgang naar economieën met lage broeikasgasemissies door middel van landenspecifieke schadebeperkingsstrategieën en -maatregelen, met inbegrip van groene-groeistrategieën;

b)

het ontwerp, de uitvoering en het gebruik van marktgebaseerde mechanismen, en met name een systeem voor de handel in koolstofemissierechten;

c)

openbare en particuliere financieringsinstrumenten voor klimaatactie;

d)

onderzoek, ontwikkeling en invoering van technologieën voor lage broeikasgasemissies; en

e)

de monitoring van broeikasgassen en de analyse van de gevolgen daarvan, met inbegrip, waar passend, van de ontwikkeling en uitvoering van aanpassingsstrategieën.

a)

de ontwikkeling van strategieën om de energiezekerheid te vergroten;

b)

de bevordering van een mondiale energiemarkt en -investeringen;

c)

de verbetering van het concurrentievermogen;

d)

beter functionerende mondiale energiemarkten;

e)

de uitwisseling van informatie en beleidservaringen via de bestaande multilaterale energiefora;

f)

de bevordering van het gebruik van hernieuwbare energiebronnen en de ontwikkeling en toepassing van schone, gediversifieerde en duurzame energietechnologieën, met inbegrip van hernieuwbare en emissiearme energietechnologieën;

g)

de bevordering van een rationeel energiegebruik, met bijdragen van zowel producenten als consumenten, door energie-efficiëntie te bevorderen bij de productie, het vervoer, de distributie en het eindgebruik van energie;

h)

de naleving van hun respectieve internationale verplichtingen voor het rationaliseren en geleidelijk, op middellange termijn afschaffen van inefficiënte subsidies voor fossiele brandstoffen, die verspilling in de hand werken; en

i)

de uitwisseling van optimale werkwijzen voor de exploratie en productie van energie.

a)

de uitwisseling van informatie over hun respectieve vervoersbeleid en -praktijk;

b)

de versterking van de betrekkingen op het gebied van de luchtvaart tussen de Unie en Nieuw-Zeeland, met het oog op:

c)

de onbeperkte toegang tot de internationale maritieme markten en handel, gebaseerd op eerlijke concurrentie op een commerciële basis; en

d)

de wederzijdse erkenning van rijbewijzen voor op het land gebruikte motorvoertuigen.

a)

op basis van effectief beheer door de Commissie voor de visserij in de westelijke en centrale Stille Oceaan, en de beste beschikbare wetenschappelijke gegevens, te zorgen voor de instandhouding op lange termijn en het duurzame gebruik van alle over grote afstanden trekkende visbestanden in hun verspreidingsgebied in het westelijke en centrale deel van de Stille Oceaan, onder meer door de volledige erkenning van de bijzondere vereisten van kleine insulaire ontwikkelingslanden en -gebieden, conform de desbetreffende VN-verdragen en andere internationale instrumenten, en het garanderen van een transparant besluitvormingsproces;

b)

te zorgen voor de instandhouding en het rationele gebruik van de levende mariene hulpbronnen die onder de bevoegdheid van de Commissie voor de instandhouding van de levende rijkdommen van de Antarctische wateren vallen, waaronder inspanningen ter bestrijding van IOO-activiteiten in het gebied waarop het Verdrag inzake de instandhouding van de levende rijkdommen in de Antarctische wateren van toepassing is;

c)

te zorgen voor de goedkeuring en uitvoering van doeltreffende instandhoudings- en beheersmaatregelen voor visbestanden die onder de regionale organisaties voor visserijbeheer voor het zuidelijke deel van de Stille Oceaan vallen; en

d)

de toetreding te vergemakkelijken tot regionale organisaties voor visserijbeheer waarvan één partij lid is, en de andere toetredende partij.

a)

bevordert de effectieve tenuitvoerlegging van deze overeenkomst;

b)

houdt toezicht op de ontwikkeling van de brede betrekkingen tussen de partijen;

c)

verzoekt waar nodig om informatie aan comités en andere lichamen die bij andere specifieke overeenkomsten, welke overeenkomstig artikel 52, lid 1, deel uitmaken van het gemeenschappelijke institutionele kader, zijn ingesteld, en neemt door hen ingediende verslagen in overweging;

d)

zorgt voor de uitwisseling van standpunten en de formulering van voorstellen over alle aangelegenheden van gemeenschappelijk belang, waaronder in de toekomst te nemen maatregelen en de daarvoor beschikbare middelen;

e)

stelt prioriteiten vast met betrekking tot de doelstellingen van deze overeenkomst;

f)

zoekt naar passende methoden om problemen te voorkomen die op de onder deze overeenkomst vallende gebieden zouden kunnen rijzen;

g)

streeft naar de beslechting van geschillen die zich ten aanzien van de toepassing of de interpretatie van deze overeenkomst voordoen;

h)

onderzoekt de informatie die door een partij wordt ingediend overeenkomstig artikel 54; en

i)

doet aanbevelingen en treft besluiten, waar nodig, om uitvoering te geven aan specifieke aspecten van deze overeenkomst.

29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/31

Bijlage 6, nieuwe toelichting 0.42 bis:

Aan artikel 42 bis wordt een nieuwe toelichting toegevoegd, die als volgt luidt:

Bijlage 2, artikel 4, lid 2, onder i):

De huidige tekst wordt vervangen door:

Bijlage 2, artikel 4, lid 2, onder iii):

De huidige tekst wordt vervangen door:

Bijlage 2, nieuw artikel 5:

Na het gewijzigde artikel 4 wordt het volgende ingevoegd:

Bijlage 2, schets 9:

De huidige schets 9 wordt vervangen door:

„Schets 9

VOORBEELD VAN EEN VOERTUIG MET SCHUIFZEILEN

Schets 9 vervolg:

Schets 9 vervolg:

”.

Bijlage 2, nieuwe schets 10:

Na de nieuwe schets 9 wordt het volgende ingevoegd:

„Schets 10

VOORBEELD VAN EEN VOERTUIG MET SCHUIFDAKZEIL

Schets 10 vervolg:

Schets 10 vervolg:

”.

Bijlage 7, deel I, artikel 5, lid 2, onder i):

De huidige tekst wordt vervangen door:

Bijlage 7, deel I, artikel 5, lid 2, onder iii):

De huidige tekst wordt vervangen door:

Bijlage 7, deel I, nieuw artikel 6:

Na het gewijzigde artikel 5 wordt het volgende ingevoegd:

Bijlage 7, deel I, schets 9:

De huidige schets 9 wordt vervangen door:

„Schets 9

VOORBEELD VAN EEN CONTAINER MET SCHUIFZEILEN

Schets 9 vervolg:

Schets 9 vervolg:

”.

Bijlage 7, deel I, nieuwe schets 10:

Na de nieuwe schets 9 wordt het volgende ingevoegd:

„Schets 10

VOORBEELD VAN EEN CONTAINER MET SCHUIFDAKZEIL

Schets 10 vervolg:

Schets 10 vervolg:

”.

29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/45

(1)

Gelet op de huidige situatie op de markt voor mageremelkpoeder wat het prijsherstel en het hoge niveau van de interventievoorraden betreft, moet de verkoop van mageremelkpoeder uit openbare interventie worden geopend door middel van een inschrijvingsprocedure overeenkomstig Uitvoeringsverordening (EU) 2016/1240.

(2)

Om de verkoop uit interventie adequaat te beheren, moet worden gespecificeerd vóór welke datum een openbare interventie moet zijn geopend opdat het daaronder vallende mageremelkpoeder voor verkoop beschikbaar zou zijn.

(3)

Overeenkomstig artikel 28, lid 4, onder b), c) en d), van Uitvoeringsverordening (EU) 2016/1240 moet worden vastgesteld in welke perioden inschrijvingen kunnen worden ingediend, voor welke minimumhoeveelheid een inschrijving kan worden ingediend en wat het bedrag is van de zekerheid die bij indiening van een inschrijving moet worden gesteld.

(4)

Voor de toepassing van artikel 31, lid 1, van Uitvoeringsverordening (EU) 2016/1240 moeten de termijnen worden vastgelegd waarbinnen de lidstaten de Commissie alle ontvankelijke inschrijvingen moeten melden.

(5)

Met het oog op een doeltreffende administratie moeten de lidstaten hun meldingen aan de Commissie doen overeenkomstig Verordening (EG) nr. 792/2009 van de Commissie (3).

(6)

Het Comité voor de gemeenschappelijke ordening van de landbouwmarkten heeft binnen de door zijn voorzitter vastgestelde termijn geen advies uitgebracht,

29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/48

(1)

Op 18 april 2012 heeft de Raad, na een antidumpingonderzoek op grond van artikel 5 van Verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad (2), bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 325/2012 van de Raad (3) (de „bestreden verordening”) een definitief antidumpingrecht ingesteld op oxaalzuur van oorsprong uit India en de Volksrepubliek China. De definitieve antidumpingrechten liepen uiteen van 14,6 % tot 52,2 %.

(2)

Bij arrest van 20 mei 2015 (4) heeft het Gerecht de bestreden verordening nietig verklaard voor zover zij betrekking heeft op Yuanping Changyuan Chemicals Co. Ltd, een medewerkende Chinese producent-exporteur. Het Gerecht oordeelde dat de door de Raad gegeven motivering met betrekking tot twee kwesties in verband met de vaststelling van de schademarge, niet voldeed aan de eisen van artikel 296 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie.

(3)

Na het arrest van het Gerecht heeft de Commissie een bericht bekendgemaakt dat zij had besloten het antidumpingonderzoek met betrekking tot oxaalzuur te hervatten om wat Yuanping Changyuan Chemicals Co. Ltd betreft uitvoering aan het arrest te geven.

(4)

Zoals vermeld in de overwegingen 66 en 83 van de bestreden verordening, had Yuanping Changyuan Chemicals Co. Ltd aangevoerd dat de Commissie een correctie van 6,5 % voor het normale douanerecht bij de berekening van de schademarge niet volledig in aanmerking heeft genomen.

(5)

De Commissie had in het oorspronkelijke onderzoek vastgesteld dat dit argument gerechtvaardigd was en had de berekening met betrekking tot de schademarge als volgt herzien: de uiteindelijke gewogen gemiddelde invoerprijs werd berekend door voor de twee soorten oxaalzuur (geraffineerd en ongeraffineerd) bij de gewogen gemiddelde cif-uitvoerprijs, grens Unie, van Yuanping Changyuan Chemicals Co. Ltd eerst 6,5 % voor douanerechten en vervolgens een vast bedrag van 10 EUR/ton voor kosten na invoer op te tellen.

(6)

Als gevolg hiervan werd voor Yuanping Changyuan Chemicals Co. Ltd een lagere schademarge, namelijk 18,7 %, vastgesteld. Zoals echter reeds vermeld in de overwegingen 83 en 87 van de bestreden verordening, was de verlaagde schademarge nog steeds hoger dan de voor Yuanping Changyuan Chemicals Co. Ltd vastgestelde dumpingmarge (14,6 %), die de basis vormt voor het ingestelde antidumpingrecht.

(7)

Zoals vermeld in de overwegingen 142 en 143 van Verordening (EU) nr. 1043/2011 van de Commissie (5) tot instelling van voorlopige maatregelen in de onderhavige zaak, en zoals bevestigd in de bestreden verordening, bedroeg de voor het berekenen van de schademarge gebruikte winst 8 % van de omzet; deze winst werd beschouwd als de winst waarop de bedrijfstak van de Unie bij normale concurrentie, zonder dat er sprake is van schade veroorzakende dumping, redelijkerwijze had mogen rekenen. Aan het gebruik van dit cijfer liggen de volgende overwegingen ten grondslag.

(8)

In het onderzoek dat heeft geleid tot de bestreden verordening werd vastgesteld dat de bedrijfstak van de Unie in de beoordelingsperiode óf verlies leed óf een zeer beperkte winst behaalde. Dat winstniveau was ontoereikend om de productie op de middellange termijn in stand te houden. Bovendien zijn er tijdens de beoordelingsperiode van het oorspronkelijke onderzoek aanzienlijke hoeveelheden ingevoerd tegen prijzen die gemiddeld lager waren dan de prijzen waarvan in het tijdvak van het oorspronkelijke onderzoek is gebleken dat het dumpingprijzen waren. Deze laaggeprijsde invoer heeft een negatieve uitwerking gehad op de economische prestaties van de bedrijfstak van de Unie. Daarom konden de winstcijfers die de bedrijfstak van de Unie tijdens de beoordelingsperiode daadwerkelijk realiseerde, niet worden aangemerkt als winst waarop de bedrijfstak van de Unie bij normale concurrentie redelijkerwijze mocht rekenen.

(9)

Verder heeft de Commissie tijdens het oorspronkelijke onderzoek geen gegevens verzameld over de winst van de bedrijfstak van de Unie vóór de beoordelingsperiode. Bijgevolg waren met betrekking tot de bedrijfstak van de Unie voor de periode onmiddellijk voorafgaand aan de beoordelingsperiode geen winstgegevens beschikbaar die konden worden gebruikt als een redelijke winstmarge voor de berekening van de schademarge. Na de mededeling van feiten en overwegingen heeft Yuanping aangevoerd dat de diensten van de Commissie voor een juiste beoordeling met het oog op de vaststelling van de streefwinst gebruik hadden moeten maken van informatie over een andere periode dan de beoordelingsperiode.

(10)

Dit argument werd niet aanvaard. De EU-rechter heeft vastgesteld dat de Commissie over een ruime beoordelingsvrijheid beschikt wat betreft de keuze van de in aanmerking te nemen periode voor de vaststelling van de schade (6). De Commissie heeft aan het begin van het oorspronkelijke onderzoek een periode vastgelegd waarover gegevens worden verzameld met het oog op de schadebeoordeling, dat wil zeggen de beoordelingsperiode (1 januari 2007 tot en met 31 december 2010), en heeft geen gegevens verzameld over een andere periode. Bovendien moet de Commissie zich, zoals wordt uiteengezet in overweging 23, wanneer zij zoals in casu het onderzoek hervat, uitsluitend baseren op de informatie die tijdens het oorspronkelijke onderzoek beschikbaar was.

(11)

De Commissie heeft daarom de streefwinst geanalyseerd die was voorgesteld door de klager in het onderzoek dat tot de bestreden verordening heeft geleid. In de klacht werd een streefwinstmarge van 10 % voor het berekenen van de schademarge voorgesteld. In dit verband heeft de Commissie opgemerkt dat de winstmarge die de Raad hanteerde in een eerder onderzoek betreffende de invoer van oxaalzuur van oorsprong uit India en de Volksrepubliek China in 1991, 10 % bedroeg (7). De klager had als reden voor dit cijfer aangevoerd dat een dergelijk winstgevendheidsniveau kon worden bereikt bij productie met volledige bezettingsgraad. De door de klager voorgestelde winstmarge is echter niet gebaseerd op feitelijke gegevens over de winst die bij normale concurrentie, zonder dat er sprake is van invoer met dumping, wordt gerealiseerd, maar heeft betrekking op een theoretische situatie op volledige capaciteit. Omdat de klager niet had aangetoond dat de volledige bezettingsgraad die aan de voorgestelde streefwinst ten grondslag lag, onder normale marktomstandigheden, zonder invoer met dumping, was of kon worden gehaald, kon de gestelde streefwinst niet worden gebruikt.

(12)

Onder deze omstandigheden heeft de Commissie de winstmarge onderzocht die was vastgesteld in het kader van andere onderzoeken met betrekking tot de chemische sector; die onderzoeken betroffen bedrijfstakken die net als de oxaalzuurbedrijfstak kapitaalintensief zijn en die een soortgelijk productieproces kennen.

(13)

Wat de winstmarges betreft die werden gehanteerd bij vorige onderzoeken in de chemische sector (8) (waaronder ook de winstmarge die is gehanteerd bij het vorige onderzoek betreffende oxaalzuur), werd vastgesteld dat gemiddeld een winstmarge van ongeveer 8 % werd beschouwd als een redelijke winst die de bedrijfstak van de Unie onder normale marktomstandigheden, zonder schade veroorzakende dumping, kon behalen.

(14)

De Commissie heeft voorts de winstmarge onderzocht die was gebruikt bij onderzoeken betreffende andere sectoren die net als de chemische sector kapitaalintensief zijn. In dit verband heeft zij vastgesteld dat de bij deze onderzoeken (9) gebruikte winstmarge overeenkwam met de gemiddelde winstmarge die was vastgesteld voor de chemische industrie, waaronder die voor oxaalzuur.

(15)

Op basis van bovengenoemde overwegingen en bij gebreke van feitelijke gegevens over de winstgevendheidsniveaus die de bedrijfstak van de Unie tijdens het onderzoektijdvak onder normale omstandigheden, zonder schade veroorzakende dumping, zou kunnen realiseren, achtte de Commissie het passend om die redelijke winstmarge te bepalen op basis van de gemiddelde winstmarge die was vastgesteld bij antidumpingonderzoeken naar andere sectoren van de chemische industrie en andere bedrijfstakken met vergelijkbare kenmerken, zoals kapitaalintensiviteit. Op grond hiervan heeft de Commissie geconcludeerd dat 8 % een winstmarge was die de bedrijfstak van de Unie redelijkerwijs kon verwachten te zullen behalen bij normale concurrentie, dat wil zeggen zonder dat er sprake is van invoer met dumping, en dat deze winstmarge derhalve voor de berekening van de schademarge moet worden gebruikt.

(16)

De Commissie heeft de bovengenoemde feiten en overwegingen meegedeeld op 29 juni 2016. Yuanping Changyuan Chemicals Co. Ltd en de bedrijfstak van de Unie zijn in de gelegenheid gesteld daarover opmerkingen te maken.

(17)

Er zijn binnen de daarvoor gestelde termijnen opmerkingen ontvangen waarmee naar behoren rekening is gehouden. Bovendien heeft op 11 augustus 2016 een hoorzitting plaatsgevonden met de diensten van de Commissie en Yuanping.

(18)

Naar aanleiding van de opmerkingen die van de belanghebbenden zijn ontvangen, is het oorspronkelijke informatiedocument van 29 juni 2016 op een aantal plaatsen gewijzigd. De Commissie heeft daarom de bovenstaande feiten en overwegingen op 24 augustus 2016 opnieuw aan de belanghebbenden meegedeeld.

(19)

Na de mededeling van feiten en overwegingen heeft Oxaquim aangevoerd dat het niet duidelijk was of het in overweging 4 bedoelde argument van Yuanping geheel dan wel slechts gedeeltelijk gerechtvaardigd was. In dit verband heeft de Commissie bevestigd dat het argument volledig gerechtvaardigd was. Zoals in de overwegingen 5 en 6 in detail uiteengezet, deed de door de Commissie in het oorspronkelijke onderzoek herziene berekening volledig recht aan de opmerkingen van Yuanping ten tijde van het oorspronkelijke onderzoek.

(20)

Yuanping heeft op haar beurt aangevoerd dat de Commissie bij de uitvoering van het arrest van het Gerecht een analyse achteraf heeft verricht om de bevindingen van het oorspronkelijke onderzoek te rechtvaardigen. Volgens Yuanping bleek dit uit het feit dat de Commissie zich heeft gebaseerd op Uitvoeringsverordening (EU) nr. 1138/2011 van de Raad (10), die is bekendgemaakt na de beoordeling van de streefwinst in de huidige procedure. Volgens Yuanping kon een dergelijke analyse achteraf niet worden gebruikt ter rechtvaardiging van de oorspronkelijke bevindingen. Dit argument was onjuist en werd om de volgende redenen afgewezen.

(21)

Om te beginnen is het argument van Yuanping feitelijk onjuist wanneer wordt gekeken naar de zaken die aan de beoordeling van de streefwinst ten grondslag zijn gelegd (waarvan slechts een paar zijn vermeld in de verordening). In al deze zaken was de streefwinst voorlopig of definitief vastgesteld vóórdat de streefwinst in het oorspronkelijke onderzoek werd bepaald, wat ook geldt voor de hierboven door Yuanping bedoelde verordening.

(22)

Voorts moet de Commissie, ter uitvoering van het arrest van het Gerecht overeenkomstig artikel 266 VWEU, op grond van artikel 296 VWEU een motivering verstrekken voor die bevindingen in het oorspronkelijke onderzoek die volgens het Gerecht ontoereikend waren gemotiveerd. Daarbij moet de Commissie afgaan op de ten tijde van het oorspronkelijke onderzoek beschikbare informatie.

(23)

Bijgevolg heeft de Commissie voor de motivering van die bevindingen, zoals het gebruik van een streefwinst van 8 %, uitsluitend gebruikgemaakt van informatie waarop zij zich eerder had gebaseerd tijdens het oorspronkelijke onderzoek.

(24)

Bovendien waren alle door de Commissie in deze verordening verstrekte gegevens reeds te vinden in het dossier van het oorspronkelijke onderzoek en/of destijds algemeen beschikbaar. Deze gegevens werden in de context van dit onderzoek opnieuw aan Yuanping verstrekt, waaruit blijkt dat de Commissie in haar verbeterde motivering geen nieuw bewijsmateriaal heeft gebruikt.

(25)

Yuanping heeft verder aangevoerd dat een administratieve procedure niet volstaat om de door het Gerecht vastgestelde fouten recht te zetten.

(26)

Dit argument werd verworpen. Het Gerecht heeft niet vastgesteld dat de bevindingen van de Commissie feitelijk of inhoudelijk onjuist waren. Veeleer heeft het vastgesteld dat de bestreden verordening in sommige gevallen onvoldoende was gemotiveerd. Het verstrekken van een betere motivering in deze verordening, in overeenstemming met artikel 296 VWEU, is de meest aangewezen wijze om aan het arrest van het Gerecht te voldoen.

(27)

Ten slotte heeft Yuanping aangevoerd dat de Commissie de kosten na invoer, d.w.z. 10 EUR/ton, te laag heeft vastgesteld. Tot staving hiervan heeft Yuanping de Commissie bewijsmateriaal verstrekt in de vorm van een aantal facturen uit 2016, waaruit zou blijken dat de kosten na invoer hoger waren.

(28)

Dit argument werd afgewezen. De bedragen die de Commissie in het oorspronkelijke onderzoek voor de kosten na invoer heeft gehanteerd, zijn tot stand gekomen nadat zij gegevens van medewerkende niet-verbonden importeurs had gecontroleerd. In dit verband heeft Yuanping niet onderbouwd waarom de Commissie dit bedrag opnieuw zou moeten berekenen op basis van niet-gecontroleerde gegevens met betrekking tot een periode die niet samenvalt met het oorspronkelijke onderzoektijdvak.

(29)

Deze verordening is in overeenstemming met het advies van het bij artikel 15, lid 1, van Verordening (EG) nr. 1225/2009 ingestelde comité,

29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/53

(1)

De Raad heeft op 10 november 2008 Gemeenschappelijk Optreden 2008/851/GBVB (1) vastgesteld waarbij de militaire operatie Atalanta van de EU („Atalanta”) werd ingesteld.

(2)

Op 21 november 2014 is bij Besluit 2014/827/GBVB van de Raad (2) Gemeenschappelijk Optreden 2008/851/GBVB gewijzigd en is Atalanta verlengd tot en met 12 december 2016.

(3)

De strategische evaluatie van Atalanta in 2016 heeft tot de conclusie geleid dat het mandaat van Atalanta tot en met december 2018 moet worden verlengd.

(4)

Gemeenschappelijk Optreden 2008/851/GBVB moet dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(5)

Overeenkomstig artikel 5 van het Protocol betreffende de positie van Denemarken, gehecht aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, neemt Denemarken niet deel aan de uitwerking en de uitvoering van besluiten en acties van de Europese Unie die gevolgen hebben op defensiegebied. Denemarken neemt niet deel aan de uitvoering van dit besluit en draagt derhalve niet bij aan de financiering van deze operatie,

1)

Aan artikel 14 wordt het volgende lid toegevoegd:

„5.   Het financieel referentiebedrag ter dekking van de gemeenschappelijke kosten van de militaire operatie van de EU voor het tijdvak van 13 december 2016 tot en met 31 december 2018 bedraagt 11 064 000 EUR. Het in artikel 25, lid 1, van Besluit (GBVB) 2015/528 van de Raad (*1) bedoelde percentage van het referentiebedrag bedraagt 0 %.

(*1)  Besluit (GBVB) 2015/528 van de Raad van 27 maart 2015 tot instelling van een mechanisme voor het beheer van de financiering van de gemeenschappelijke kosten van de operaties van de Europese Unie die gevolgen hebben op militair of defensiegebied (Athena) en tot intrekking van Besluit 2011/871/GBVB (PB L 84 van 28.3.2015, blz. 39).”."

2)

In artikel 16 wordt lid 3 vervangen door:

„3.   De militaire operatie van de EU eindigt op 31 december 2018.”.

29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/55

(1)

Op 22 juli 2014 heeft de Raad Besluit 2014/486/GBVB (1) betreffende de adviesmissie van de Europese Unie voor de hervorming van de civiele veiligheidssector in Oekraïne (EUAM Ukraine) vastgesteld.

(2)

Bij Besluit 2014/486/GBVB, als gewijzigd bij Besluit (GBVB) 2015/2249 (2), werd voor EUAM Ukraine voorzien in een financieel referentiebedrag tot en met 30 november 2016 en in een mandaat tot en met 30 november 2017.

(3)

Op 12 mei 2016 heeft de Raad Besluit (GBVB) 2016/712 (3) tot aanpassing van het financieel referentiebedrag voor de periode tot en met 30 november 2016 vastgesteld.

(4)

Er moet een financieel referentiebedrag voor de periode van 1 december 2016 tot en met 30 november 2017 worden vastgesteld, en Besluit 2014/486/GBVB moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd,

1)

Artikel 14, lid 1, wordt vervangen door:

„1.   Het financiële referentiebedrag ter dekking van de uitgaven in verband met EUAM Ukraine bedraagt tot en met 30 november 2014, 2 680 000 EUR. Het financiële referentiebedrag ter dekking van de uitgaven in verband met EUAM Ukraine voor de periode van 1 december 2014 tot en met 30 november 2015 bedraagt 13 100 000 EUR. Het financiële referentiebedrag ter dekking van de uitgaven in verband met EUAM Ukraine voor de periode van 1 december 2015 tot en met 30 november 2016 bedraagt 17 670 000 EUR. Het financiële referentiebedrag ter dekking van de uitgaven in verband met EUAM Ukraine voor de periode van 1 december 2016 tot en met 30 november 2017 bedraagt 20 800 000 EUR. Het financiële referentiebedrag voor de daaropvolgende perioden wordt door de Raad vastgesteld.”.

2)

In artikel 17 wordt het volgende lid ingevoegd:

„1bis.   De HV is gemachtigd om gerubriceerde EU-informatie en documenten die ten behoeve van EUAM Ukraine zijn opgesteld tot op het door de Raad overeenkomstig Besluit 2013/488/EU bepaalde rubriceringsniveau aan het Europees Grens- en kustwachtagentschap („Frontex”) vrij te geven. Daartoe worden regelingen tussen de HV en Frontex opgesteld.”.

29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/57

(1)

Door middel van elektronische aanmelding van 9 januari 2014 hebben de Italiaanse autoriteiten, in overeenstemming met artikel 108, lid 3, VWEU de aanvullende compensatie aangemeld die door de regionale administratieve rechtbank van Piëmont aan Arfea — Aziende Riunite Filovie ed Autolinee („Arfea”) is toegekend voor het verrichten van personenvervoer per bus op basis van concessies die door de Italiaanse regio Piëmont („de Regio”) gedurende de periode 1997-1998 (hierna „de onderzochte periode”) zijn verleend.

(2)

De aanmelding werd geregistreerd onder zaaknummer SA.38132. Naar aanleiding van een door de Commissie op 7 februari 2014 verzonden verzoek om informatie om te verduidelijken of de aanvullende compensatie betaald was, bevestigde de Regio op 11 maart 2014 dat zij de aanvullende compensatie aan Arfea op 7 februari 2014 betaald had, dat wil zeggen, nadat de Italiaanse regering de maatregel bij de Commissie had aangemeld. De maatregel wordt dan ook beschouwd als een niet-aangemelde maatregel.

(3)

Op 7 april 2014 en 21 mei 2014 werd door de Italiaanse autoriteiten nadere informatie verstrekt, en na een door de Commissie op 24 juli 2014 verstuurd verzoek om informatie werd door de Italiaanse autoriteiten op 20 augustus aanvullende informatie verstrekt.

(4)

Bij brief gedateerd 23 februari 2015 stelde de Commissie Italië in kennis van haar besluit tot het inleiden van de procedure van artikel 108, lid 2, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (hierna „VWEU”) ten aanzien van de steun. De Italiaanse autoriteiten hebben hun opmerkingen over het besluit tot inleiding van de procedure (hierna „inleidingsbesluit” genoemd) per brief van 16 april 2015 ingediend.

(5)

In haar inleidingsbesluit, dat gepubliceerd werd in het Publicatieblad van de Europese Unie  (2), maande de Commissie belanghebbenden aan hun opmerkingen over de steunmaatregel in te dienen.

(6)

De enige belanghebbende die in antwoord op het inleidingsbesluit opmerkingen indiende was Arfea, de begunstigde van de maatregel. Deze opmerkingen werden op 30 juli 2015 ontvangen en op 18 augustus 2015 doorgezonden aan Italië, dat in de gelegenheid werd gesteld te reageren. De opmerkingen van Italië werden ontvangen per brief van 24 september 2015.

(7)

Arfea is een particuliere onderneming die lokaal openbaar vervoer verzorgt op basis van concessies en particuliere commerciële vervoersdiensten. Meer in het bijzonder exploiteerde Arfea, volgens de Italiaanse autoriteiten, gedurende de onderzochte periode (1997 en 1998) als concessiehouder een netwerk van busverbindingen in de provincie Alessandria en de provincie Asti („de Provincies”). Het bedrijf leverde ook andere particuliere diensten, zoals toeristische diensten en busverhuur.

(8)

Volgens de door de Italiaanse autoriteiten verstrekte gegevens, heeft de Regio tijdens de periode 1997-1998 reeds overheidsbijdragen voor de hierboven genoemde dienst aan Arfea betaald op grond van het kaderbesluit van de regionale regering (Delibera della Giunta Regionale of D.G.R.) nr. 658-2041 van 16 februari 1984 („het kaderbesluit 1984”) tot uitvoering van wet nr. 151/1981 (3) en regionale wet nr. 16/1982 (4). Deze wetten stelden de regels vast voor toekenning van overheidsbijdragen voor investeringen en exploitatietekorten van entiteiten of ondernemingen die diensten voor personenvervoer leveren. Volgens artikel 1 van regionale wet nr. 16/82, zijn dit diensten die „normaliter bedoeld zijn voor het collectief vervoer van personen of goederen, die continu of periodiek geleverd worden met tarieven, tijden, frequenties en vooraf bepaalde routes en ongedifferentieerd aanbod”. In 1997 heeft Arfea ook op grond van artikel 12 van wet nr. 472/1999 aanvullende overheidsbijdragen voor het jaar 1997 aangevraagd en gekregen. Aangezien het erop lijkt dat deze overheidsbijdragen meer dan tien jaar voordat de Commissie haar eerste verzoek om inlichtingen aan de Italiaanse staat verstuurde aan Arfea toegekend werden, worden deze bijdragen in het kader van het onderhavige besluit niet onderzocht.

(9)

In 2007, na een arrest van het Consiglio di Stato (de Italiaanse hoogste administratieve rechtbank) waarbij rechtstreeks op grond van Verordening (EEG) nr. 1191/69 van de Raad (5), bovenop de compensatie die reeds op grond van het nationale recht ontvangen was (6), verzocht Arfea de Regio op basis van deze verordening om een aanvullende overheidsbijdrage voor openbare dienstverlening voor de economische nadelen die het ondervonden had als gevolg van de openbaredienstverplichtingen („ODV's”) die in respectievelijk 1997 en 1998 aan het bedrijf opgelegd zouden zijn. Volgens Arfea was het ontvangen bedrag van de compensatie, zoals op grond van nationale wetgeving berekend, niet voldoende om de verliezen die uit de exploitatie van de openbare dienst voortvloeiden, volledig te compenseren. Dit verzoek werd door de Regio verworpen middels nota's van 14 mei 2007 en 25 januari 2008. Met beroepsschriften 913/2007 en 438/2008 betwistten Arfea en andere dienstverleners deze nota's waarin hun verzoeken om aanvullende compensatie afgewezen werden.

(10)

Bij arresten van 18 februari 2010 (Sentenze nrs. 976 en 977/2010) verklaarde de regionale administratieve rechtbank van Piëmont („de regionale administratieve rechtbank”) het beroep van Arfea in deze procedures gegrond, en stelde vast dat Arfea recht op een aanvullende compensatie voor de verrichte openbare dienst, in overeenstemming met Verordening (EEG) nr. 1191/69.

(11)

In deze arresten oordeelde de regionale administratieve rechtbank dat een vordering tot terugbetaling van de daadwerkelijk bij het verrichten van een dienst gemaakte kosten niet mag worden afgewezen. Het ontoereikende niveau van de bijdrage van Italië zou een ongerechtvaardigd nadeel voor de concessiehouder ingehouden hebben. De regionale administratieve rechtbank was voorts van mening dat Arfea, ook zonder dat de onderneming in een eerder stadium om opheffing van de ODV had verzocht, recht had op compensatie voor de openbare dienst. Volgens de regionale administratieve rechtbank moest het precieze bedrag van de aan Arfea verschuldigde aanvullende compensatie door de regio bepaald worden op basis van betrouwbare gegevens uit de boekhouding van het bedrijf, die het verschil tussen de kosten aantoonden die toegerekend konden worden aan Arfea's activiteiten in verband met de ODV en de bijbehorende inkomsten. De regio liet echter na om het bedrag van de compensatie die aan Arfea betaald moest worden te berekenen, zoals door de regionale administratieve rechtbank bevolen was.

(12)

Bij beschikkingen („ordinanze istruttorie”) nrs. 198 en 199 van 14 februari 2013 benoemde de regionale administratieve rechtbank een deskundige („de deskundige”) om te controleren of de door Arfea gevorderde bedragen (1 446 526 EUR voor 1997 en 421 884 EUR voor 1998) berekend waren in overeenstemming met Verordening (EEG) nr. 1191/1969 en punten 87 tot 95 van het Altmark-arrest (7). Uit de arresten van de regionale administratieve rechtbank („giudizio per l'ottemperanza”) nrs. 1070 en 1071/2013 van 10 oktober 2013 blijkt, dat de deskundige vaststelde dat het door Arfea ondervonden economisch nadeel in de vorm een ondercompensatie 1 196 780 EUR voor 1997 en 102 814 EUR voor 1998 bedroeg. De regionale administratieve rechtbank becijferde de bedragen van de aanvullende compensatie die de regio dienovereenkomstig verplicht was aan Arfea te betalen en beval dat deze bedragen uiterlijk 7 februari 2014 betaald moesten worden. De Italiaanse autoriteiten bevestigden dat de betaling van deze bedragen door de regio aan Arfea op 7 februari 2014 uitgevoerd werd.

(13)

De betalingen van deze aanvullende compensaties door de regio aan Arfea als gevolg van de arresten nrs. 1070 en 1071/2013 vormen de niet-aangemelde maatregelen waarop dit besluit betrekking heeft.

(14)

Zoals in de vorige paragraaf uiteengezet, benoemde de regionale administratieve rechtbank een deskundige om de door de regio verschuldigde aanvullende compensatie voor Arfea te bepalen. Op 17 juni 2013 heeft de deskundige twee rapporten, één voor 1997 en één voor 1998, verstrekt. De deskundige bracht boekhoudkundige correcties aan in de berekening van het bedrag van de compensatie die door de adviseurs van Arfea gemaakt was, maar bevestigde dat de voor de berekening van de aanvullende compensatie gebruikte methode in lijn was met artikel 10 e.v. van Verordening (EEG) nr. 1191/69 en de punten 87 tot 95 van het Altmark-arrest. De door de deskundige gebruikte methodologie was de volgende:

(15)

In zijn rapporten verklaart de deskundige dat de voor de verificatie gebruikte gegevens door de regio waren goedgekeurd. In tegenstelling tot de stelling van de Italiaanse autoriteiten was de deskundige van mening dat het mogelijk was om, op basis van de boekhouding van Arfea, te bepalen welke kosten gemaakt waren voor de vermeende door de regio Pïëmont opgelegde openbaredienstverplichtingen. Volgens de deskundige kunnen sommige kosten rechtstreeks toegewezen worden, en kunnen sommige gemeenschappelijke kosten alleen gescheiden worden door een indirecte toewijzing van deze kosten aan de openbare en particuliere activiteiten van Arfea. De indirecte toerekening van gemeenschappelijke kosten werd uitgevoerd op basis van parameters die vermeld zijn in het zogenaamde „basismodel” (modelli base), dat door Arfea zou zijn opgesteld op basis van de door de regio verstrekte instructies (zogenaamde „Instructies 97”). Deze parameters gaven het percentage van de activiteit aan voor stedelijke en interstedelijke openbare diensten die in de regio uitgevoerd werden, en het percentage andere particuliere activiteiten (bv. busverhuur). De deskundige paste deze percentages toe op de gemeenschappelijke kosten waarvoor beweerdelijk geen gescheiden boekhouding kon worden gevoerd.

(16)

Wat betreft de naleving van het Altmark-arrest neemt de deskundige geen standpunt in over de vraag of Arfea daadwerkelijk belast werd met duidelijk omschreven ODV's, omdat dit niet binnen zijn opdracht lag. Hij bevestigt dat de parameters voor de berekening van de overheidsbijdragen vastgesteld zijn bij het kaderbesluit van 1984, en dat de aanvullende compensatie die in zijn rapporten is onderzocht niet hoger is dan nodig is om alle of een deel van de kosten te dekken die gemaakt zijn bij het nakomen van de ODV's, rekening houdend met de relevante ontvangstbewijzen en een redelijke winst voor het nakomen van deze verplichtingen.

(17)

De deskundige is het eens met de door de adviseurs van Arfea gemaakte berekeningen met betrekking tot de redelijke winst, die gedefinieerd wordt als een gemiddelde kapitaalvergoeding, gebaseerd op de volgende aannames:

(18)

Ten slotte stelt de deskundige dat de kosten per eenheid van Arfea in 1997 en 1998 vergelijkbaar zijn met die van een gemiddelde, goed beheerde onderneming die soortgelijke diensten op de markt levert.

(19)

Derhalve zouden de aanvullende compensaties voor 1997 en 1998 (1 196 780 EUR voor 1997 en 102 814 EUR voor 1998) gelijk zijn aan het verschil tussen het geverifieerde tekort en het netto financiële effect, minus de reeds door de regio betaalde overheidsbijdragen.

(20)

De Italiaanse autoriteiten verstrekten 28 concessies („disciplinari di concessione”) die door de provincies aan Arfea waren verleend voor het verrichten van diensten op 27 regionale routes en één interregionale route, met verschillende geldigheidsdata. Sommige van de concessies waren duidelijk van kracht tijdens de onderzochte periode, maar voor anderen is er geen bewijs van verlenging maar uitsluitend van latere wijzigingen:

(21)

Alle concessies zijn jaarlijkse concessies; voor verlenging moet ten minste één maand vóór het verstrijken van de concessie een verzoek tot verlenging worden ingediend, en moet een concessievergoeding worden betaald. Alle concessies bepalen dat de diensten volledig voor het risico van de onderneming worden uitgevoerd. Verschillende concessies verwijzen naar regionale tabellen waarin tarieven vastgesteld zijn. Vijf concessies vermelden dat de levering van de dienst geen recht geeft op subsidie of vergoeding van welke aard dan ook. De overige 23 concessies vermelden dat toegang tot overheidsbijdragen afhankelijk is van de naleving van de bepalingen van de concessies en dat de relevante berekeningen gemaakt moeten worden op basis van het kaderbesluit van 1984 (10).

(22)

Zoals in het inleidingsbesluit uiteengezet, had de Commissie op verschillende punten twijfels over de verenigbaarheid van de maatregel met de interne markt.

(23)

Ten eerste vroeg de Commissie zich af of aan de vier voorwaarden die door het Hof van Justitie van de Europese Unie („HvJ”) in de Altmark-jurisprudentie gesteld waren, voldaan was.

(24)

Ten tweede betwijfelde de Commissie of de maatregel in kwestie vrijgesteld was van de aanmeldingsplicht krachtens artikel 17, lid 2, van Verordening (EEG) nr. 1191/69. In het bijzonder vroeg zij zich af of, ten eerste, eenzijdig door de regio een ODV aan Arfea opgelegd was en, ten tweede, of de compensatie in kwestie voldeed aan alle vereisten van Verordening (EEG) nr. 1191/69. Als bleek dat aan geen van deze voorwaarden voldaan was, zou de verenigbaarheid van de aangemelde maatregel beoordeeld moeten worden op grond van Verordening (EG) nr. 1370/2007.

(25)

Ten derde had de Commissie twijfels over de verenigbaarheid van de maatregel in kwestie op grond van Verordening (EG) nr. 1370/2007. De Commissie vroeg zich af of Arfea belast was met openbaredienstverplichtingen (ODV) in de zin van Verordening (EG) nr. 1370/2007 door middel van een openbaredienstcontract of op grond van algemene regels. Voor zover de concessieovereenkomsten beschouwd kunnen worden als openbaredienstcontracten, betwijfelde de Commissie of deze overeenkomsten voldeden aan de vereisten van artikel 4 van Verordening (EG) nr. 1370/2007, waarin de verplichte inhoud van openbaredienstcontracten bepaald wordt. De Commissie twijfelde ook of de berekening van de compensatie die aan Arfea toegekend was, voldeed aan de vereisten die vastgelegd zijn in Verordening (EG) nr. 1370/2007 teneinde overcompensatie te voorkomen.

(26)

Ten vierde had de Commissie twijfels over de precieze aard van de maatregel in kwestie. In het bijzonder vroeg de Commissie zich af of de maatregel, in plaats van een toekenning van compensatie voor de openbare dienst, beschouwd kan worden als een toekenning van schadevergoeding voor een onrechtmatige daad, wat geen begunstiging in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt.

(27)

In hun opmerkingen betoogden de Italiaanse autoriteiten dat de aangemelde maatregel staatssteun vormde in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU, juist omdat zij niet voldeed aan alle voorwaarden die door het Europees Hof van Justitie in haar Altmark-arrest waren vastgelegd. De Italiaanse autoriteiten waren bovendien van mening dat de door de regio toegekende compensatie niet in overeenstemming was met Verordening (EEG) nr. 1191/69 en Verordening (EG) nr. 1370/2007. Op dit punt heeft Italië in hoofdzaak de volgende argumenten aangevoerd.

(28)

De Italiaanse autoriteiten wezen erop dat tijdens de betreffende periode geen eenzijdige of contractuele oplegging van een openbaredienstverplichting bestond. Ten eerste stelde Italië dat Arfea handelde op basis van de concessies die jaarlijks op verzoek van het bedrijf verlengd konden worden. Deze concessies (28 in totaal, vermeld in overweging 19 hierboven) omvatten een verplichting tot het gebruik van een tarievenregeling die door de regio goedgekeurd was voor een vooraf bepaalde dienstregeling, in ruil voor het exclusieve recht om de betrokken diensten te verlenen, maar stelde geen specifieke ODV's vast in de zin van artikel 2 van Verordening (EEG) nr. 1191/69. Volgens de Italiaanse autoriteiten bevatten deze concessies ook geen vooraf bepaalde parameters die betrekking hadden op specifieke ODV's. Het achteraf toekennen van een compensatie door middel van een uitspraak van een nationale rechter zou onverenigbaar zijn met dat vereiste.

(29)

Ten tweede wordt in alle concessiedocumenten vermeld dat de dienst volledig op eigen risico van de onderneming verstrekt wordt, en dat de kosten volledig ten laste komen van de dienstverlener. Ondanks het feit dat de door de Italiaanse autoriteiten verstrekte concessies bepaalden dat de dienst volledig op eigen risico van de onderneming moest worden uitgevoerd, verzocht Arfea herhaaldelijk om verlenging van deze concessies.

(30)

Ten derde blijkt uit de concessiedocumenten dat de door de bussen van de onderneming bediende routes op verzoek van de onderneming meerdere malen gewijzigd werden, en het kan dus uitgesloten worden dat door de aanbestedende regionale of provinciale dienst, zelfs stilzwijgend, openbaredienstverplichtingen opgelegd waren.

(31)

Voorts verduidelijkten de Italiaanse autoriteiten dat de onderneming, in ruil voor het alleenrecht op het verlenen van de vervoersdiensten onder de voorwaarden die genoemd zijn in de op haar verzoek gemaakte wijzigingen, de door de Italiaanse wet voorziene exploitatiebijdragen ontving als vergoeding voor de verleende diensten, op basis van standaardkosten die berekend werden op grond van het kaderbesluit van 1984. De standaardkosten van de dienst werden berekend overeenkomstig de toen geldende wetgeving (wet nr. 151/81 en regionale wet nr. 16/82), die voorzag in een bijdrage in de kosten voor de exploitatie van lokale openbaarvervoersdiensten op basis van standaard in aanmerking komende uitgaven. Dit was bedoeld om het exploitatietekort van de onderneming volledig te dekken. Volgens de Italiaanse wetgeving waren dergelijke exploitatiebijdragen bedoeld om de dienstverlener in staat te stellen een economisch evenwicht te bereiken, terwijl verdere tekorten toegeschreven moesten worden aan inefficiënt management door de dienstverlener. Daarom was uitdrukkelijk voorzien dat dergelijke tekorten ten laste kwamen van de onderneming, op grond van het feit dat zij niet alle maatregelen genomen had die nodig waren om de kosten te verminderen en de inkomsten te verhogen.

(32)

De Italiaanse autoriteiten stelden ook dat de berekening van de aanvullende compensatie die ex post door de door de rechter benoemde deskundige uitgevoerd werd, duidelijk strijdig is met de voorschriften van de gemeenschappelijke compensatiemethode die opgenomen is in artikel 10 e.v. van Verordening (EEG) nr. 1191/69. Volgens de Italiaanse autoriteiten analyseerde de door de rechter geraadpleegde deskundige eenvoudigweg de kosten en opbrengsten die door de adviseur van het bedrijf waren overgelegd, en die ex post en zonder een naar behoren gescheiden boekhouding vastgesteld waren. Vervolgens concludeerde de rechter dat het verkregen resultaat, afgezien van een paar posten waarin verschillen gevonden werden, in wezen correct was.

(33)

De Italiaanse autoriteiten zijn bovendien van mening dat de compensatie niet voldoet aan de vereisten van Verordening (EG) nr. 1370/2007. In het bijzonder zou de berekening van het bedrag van de compensatie niet stroken met de in de bijlage bij Verordening (EG) nr. 1370/2007 opgenomen methode om het netto financiële effect van de nakoming van de openbaredienstverplichtingen te berekenen.

(34)

Ten slotte betoogden de Italiaanse autoriteiten dat de arresten van de regionale administratieve rechtbank voorschreven dat aan Arfea een financiële compensatie moest worden betaald voor de uitvoering van de dienst in 1997 en 1998, maar dat zij geen vergoeding toekenden voor schade die ontstaan was door het niet betalen van deze bijdragen. De Italiaanse autoriteiten verduidelijkten dat Arfea op 6 juni 2014 een aanvraag indiende voor toekenning van een schadevergoeding in aanvulling op de compensatie die reeds door de regionale administratieve rechtbank toegekend was. Volgens de Italiaanse autoriteiten zou dit aantonen dat de aan Arfea door de regionale administratieve rechtbank toegekende compensatie, die het onderwerp is van het onderhavige besluit, geen schadevergoeding vormde.

(35)

De enige belanghebbende die opmerkingen indiende in antwoord op het inleidingsbesluit was Arfea, de begunstigde van de maatregel. In zijn opmerkingen is Arfea het niet eens met de voorlopige standpunten van de Commissie in het inleidingsbesluit.

(36)

Arfea betoogt allereerst dat de verenigbaarheid en de wettigheid van de maatregel in kwestie door de Commissie beoordeeld moeten worden op grond van Verordening (EEG) nr. 1191/69, en niet op grond van Verordening (EG) nr. 1370/2007. Volgens Arfea kan Verordening (EG) nr. 1370/2007 niet van toepassing zijn op situaties die ontstaan zijn vóór de inwerkingtreding ervan, namelijk 3 december 2009, zoals bevestigd zou zijn door het Gerecht in zijn arrest van 20 maart 2013 in de zaak-Andersen (T-92/11). Arfea betoogt echter dat de aan hem toegekende vergoedingen hoe dan ook voldoen aan de eisen van Verordening (EG) nr. 1370/2007.

(37)

Ten tweede beweert Arfea dat het belast werd met openbaredienstverplichtingen in de zin van artikel 2, lid 1, en artikel 2, lid 2, van Verordening (EEG) nr. 1191/69. Volgens Arfea is lokaal openbaar vervoer een openbare dienst. In Italië zouden deze diensten toegewezen worden door middel van administratieve concessies, en zouden openbaredienstverplichtingen in verband met de levering van deze diensten vastgelegd worden in concessieovereenkomsten, alsmede in aan deze concessieovereenkomsten gehechte afspraken en regels. In het geval van Arfea zouden deze openbaredienstverplichtingen betrekking hebben op operationele programma's, buslijnen, haltes en tarieven. Met betrekking tot het feit dat de concessies bepaalden dat de diensten voor eigen risico van de bedrijven uitgevoerd zouden worden, stelt Arfea dat dit betrekking heeft op veiligheidsrisico's voor de passagiers en derden, niet op een algemeen bedrijfsrisico.

(38)

Ten derde beweert Arfea dat het feit dat het niet om opheffing van deze ODV's heeft verzocht, zoals vereist door artikel 4 van Verordening (EEG) nr. 1191/69, hem niet het recht op schadevergoeding op grond van Verordening (EEG) nr. 1191/69 ontneemt. Volgens Arfea is de procedure die voorgeschreven wordt door Verordening (EEG) nr. 1191/69 niet van toepassing op ODV's die aan een onderneming opgelegd zijn na inwerkingtreding van Verordening (EEG) nr. 1191/69. Deze interpretatie van artikel 4 van Verordening (EEG) nr. 1191/69 zou volgens Arfea ondersteund worden door het arrest van het Hof van Justitie van 3 maart 2014 in de zaak-CTP (C-518/12).

(39)

Ten vierde stelt Arfea, voor wat betreft de berekening van het bedrag van de door de regionale administratieve rechtbank van de regio Piëmont toegekende schadevergoeding, dat het in opdracht van de rechter opgestelde rapport niet door de Commissie in twijfel getrokken kan worden, omdat het een technische activiteit in het kader van een vooronderzoek is, die uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van de nationale rechter zou vallen. Volgens Arfea zouden de parameters voor de berekening van de compensatie vooraf bepaald zijn in het besluit van het regionale bestuur van 16 februari 1984, en zou Arfea niet overgecompenseerd zijn. De compensaties in kwestie zouden dan ook voldoen aan de in dit verband door Verordening (EEG) nr. 1191/69 vastgestelde eisen.

(40)

Ten vijfde zouden volgens Arfea de argumenten die samengevat zijn in overwegingen 37 tot en met 39 hierboven ook gelden voor de beoordeling van de verenigbaarheid van de compensatie in kwestie met de eisen van Verordening (EG) nr. 1370/2007. Met betrekking tot de verenigbaarheid van deze vergoeding met de formele vereisten van deze verordening die door de Commissie in de punten 64 en volgende van haar inleidingsbesluit aangehaald worden, voert Arfea aan dat deze vereisten in het onderhavige geval niet van toepassing zouden moeten zijn. Volgens Arfea zou het juridisch en logisch gezien onmogelijk zijn om de verenigbaarheid met deze eisen aan te tonen, omdat de situatie in kwestie dateert van vele jaren vóór de inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 1370/2007.

(41)

Tot slot beweert Arfea dat de aan hem door de regionale administratieve rechtbank van de regio Piëmont toegekende vergoedingen voldoen aan de vier Altmark-voorwaarden. Ten eerste zou Arfea belast zijn met duidelijk omschreven openbaredienstverplichtingen, in overeenstemming met de eerste Altmark-voorwaarde. Ten tweede zouden de parameters voor compensatie van te voren op een transparante en objectieve wijze vastgesteld zijn in het besluit van het regionale bestuur van 16 februari 1984, in overeenstemming met de tweede Altmark-voorwaarde. Ten derde zou het deskundigenrapport vastgesteld hebben dat de vergoeding niet hoger was dan de kosten van de nakoming van de openbaredienstverplichtingen, met inbegrip van een redelijke winst, in overeenstemming met de derde Altmark-voorwaarde. Tot slot zou Arfea aangemerkt kunnen worden als een gemiddelde, goed beheerde onderneming in de zin van het vierde Altmark-criterium, zoals blijkt uit het feit dat de gemiddelde kosten/km lager waren dan de standaard regionale kosten.

(42)

In hun reactie op de opmerkingen van Arfea bevestigden de Italiaanse autoriteiten het standpunt dat zij in hun opmerkingen over het inleidingsbesluit naar voren hebben gebracht, zonder aanvullende opmerkingen.

(43)

In artikel 107, lid 1, van het Verdrag is het volgende bepaald: „Behoudens de afwijkingen waarin de Verdragen voorzien, zijn steunmaatregelen van de staten of in welke vorm ook met staatsmiddelen bekostigd, die de mededinging door begunstiging van bepaalde ondernemingen of de levering van bepaalde goederen vervalsen of dreigen te vervalsen, onverenigbaar met de interne markt, voor zover deze steun het handelsverkeer tussen de lidstaten ongunstig beïnvloedt.”.

(44)

Dienovereenkomstig moet een steunmaatregel, om als staatssteun te worden beschouwd in de zin van artikel 107, lid 1, van het Verdrag, aan alle volgende voorwaarden voldoen:

(45)

De Commissie constateert dat de arresten van de regionale administratieve rechtbank vereisen dat de regio een aanvullende compensatie betaalt aan Arfea ter zake van de exploitatie van geregelde busdiensten in 1997 en 1998 met betrekking tot de regionale routes. De deskundige bevestigde dat Arfea als gevolg van de vermeende aan hem opgelegde ODV's economisch nadeel had ondervonden in de vorm van een ondercompensatie ten bedrage van 1 196 780 EUR voor 1997 en 102 814 EUR voor het jaar 1998. Op 7 februari 2014 betaalde de regio dit bedrag daadwerkelijk aan Arfea om aan deze arresten te voldoen.

(46)

Het feit dat de regio door een nationale rechter verplicht wordt om compensatie te betalen aan een onderneming betekent niet dat de maatregel niet toegerekend kan worden aan de regio die dat arrest naleeft, aangezien de nationale rechters van die staat beschouwd moeten worden als staatsorganen en dus gebonden zijn door hun verplichting tot loyale samenwerking (11).

(47)

De maatregel kan dus toegerekend worden aan de staat en de middelen waaruit deze compensatie betaald is, zijn staatsmiddelen.

(48)

De Commissie merkt allereerst op dat Arfea een economische activiteit verricht, namelijk het vervoer van passagiers tegen betaling. Daarom moet Arfea beschouwd worden als een „onderneming” in de zin van artikel 107, lid 1, van het Verdrag.

(49)

De toekenning van de maatregel moet ook beschouwd worden als selectief, aangezien alleen Arfea begunstigd wordt.

(50)

Met betrekking tot de toekenning van een economisch voordeel, blijkt uit het Altmark-arrest dat de door de staat of met staatsmiddelen aan ondernemingen verstrekte compensaties in ruil voor aan hen opgelegde ODV's, deze ondernemingen niet een dergelijk voordeel verschaffen en dus geen staatssteun vormen in de zin van artikel 107, lid 1, van het Verdrag, mits aan vier cumulatieve voorwaarden voldaan is:

(51)

Het Altmark-arrest vereist dat aan al deze vier voorwaarden wordt voldaan om de aanwezigheid van een economisch voordeel uit te sluiten wanneer een compensatie toegekend wordt aan ondernemingen als tegenprestatie voor aan hen opgelegde openbaredienstverplichtingen.

(52)

Voor wat betreft de eerste Altmark-voorwaarde, merkt de Commissie allereerst op dat het aan de lidstaten is aan te tonen dat een bepaalde onderneming belast werd met openbaredienstverplichtingen en dat de toewijzing van deze openbaredienstverplichtingen door overwegingen van algemeen belang gerechtvaardigd wordt (12). De Italiaanse autoriteiten hebben echter niet verduidelijkt welke door overwegingen van algemeen belang gerechtvaardigde openbaredienstverplichtingen aan Arfea opgelegd werden. Integendeel, de autoriteiten voerden aan dat Arfea met geen enkele openbaredienstverplichting belast was.

(53)

In de tweede plaats merkt de Commissie op dat het begrip openbaredienstverplichting betrekking heeft op de voorwaarden die aan een marktdeelnemer opgelegd worden en die deze marktdeelnemer, als hij zich door zijn eigen commercieel belang zou laten leiden, zonder vergoeding niet, of niet in dezelfde mate, zou aanvaarden. Bovendien moeten deze voorwaarden door de autoriteit in een toewijzingsbesluit duidelijk omschreven worden. Arfea is echter niet in staat geweest om precies te verduidelijken welke openbaredienstverplichtingen aan hem opgelegd waren, noch om aan te tonen dat deze ODV's duidelijk vastgelegd waren in een toewijzingsbesluit. Bovendien oordeelt de Commissie, om de in de overwegingen 77 tot en met 82 hieronder genoemde redenen, dat er sterke aanwijzingen zijn dat er geen dergelijke duidelijk omschreven openbaredienstverplichtingen aan Arfea zijn opgelegd.

(54)

Wat betreft de tweede Altmark-voorwaarde merkt de Commissie op dat de parameters voor de berekening van de bij de arresten van de regionale administratieve rechtbank aan Arfea toegekende vergoeding niet vooraf zijn vastgesteld. Zij werden uitsluitend op basis van een ex post- berekening door de deskundige vastgesteld op grond van verschillende veronderstellingen die niet goed uitgelegd werden, en zonder gescheiden boekhouding.

(55)

In tegenstelling tot wat Arfea betoogt, kan niet geoordeeld worden dat de parameters voor de berekening van deze compensaties vastgesteld waren in het besluit van het regionale bestuur van 16 februari 1984. De door de regionale administratieve rechtbank aan Arfea toegekende compensaties zijn wel degelijk aanvullende compensaties, bedoeld om de kosten van de beweerdelijk aan Arfea opgelegde ODV's te dekken, welke kosten niet volledig gedekt zouden zijn door de reeds uit hoofde van het besluit van het regionale bestuur van 16 februari 1984 aan Arfea toegekende compensaties.

(56)

Een dergelijke aanpak is in tegenspraak met de tweede Altmark-voorwaarde, en een op deze basis toegekende compensatie vormt staatssteun. Het Hof heeft immers in zijn Altmark-arrest verduidelijkt dat „de compensatie door een lidstaat van door een onderneming geleden verliezen zonder dat de parameters voor een dergelijke compensatie vooraf zijn vastgesteld, een financiële maatregel vormt die valt onder het begrip staatssteun in de zin van artikel 92, lid 1, van het Verdrag, wanneer achteraf blijkt dat de exploitatie van bepaalde diensten in het kader van de uitvoering van openbaredienstverplichtingen niet economisch levensvatbaar was openbaredienstverplichting” (13).

(57)

De Commissie concludeert derhalve dat de aangemelde maatregel niet voldoet aan de tweede Altmark-voorwaarde.

(58)

Met betrekking tot de derde Altmark-voorwaarde is de Commissie allereerst van mening dat, wanneer een onderneming zowel activiteiten verricht waarop ODV's van toepassing zijn als activiteiten waarop geen ODV's van toepassing zijn, het zonder een goede gescheiden boekhouding tussen de verschillende activiteiten van de marktdeelnemer niet mogelijk is om precies te bepalen welke kosten gemaakt zijn voor de nakoming van de ODV's.

(59)

In het onderhavige geval hebben de Italiaanse autoriteiten betoogd dat Arfea geen goede gescheiden boekhouding gevoerd heeft tussen zijn activiteiten die tot de beweerdelijk door de regio Piëmont opgelegde ODV's behoorden en zijn andere activiteiten. De Commissie betwijfelde ook of Arfea een dergelijke gescheiden boekhouding ingevoerd had, en Arfea heeft hierover geen enkele opmerking gemaakt. In de uittreksels uit de boekhouding van Arfea die de deskundige, in opdracht van de rechter, gebruikte om het bedrag van de compensatie te bepalen, wijst niets op een boekhoudingkundige scheiding van de verschillende activiteiten van Arfea. De toerekening van kosten door de door de rechter benoemde deskundige is ex post uitgevoerd op basis van het door de adviseurs van Arfea opgestelde basismodel, waarin werd bepaald hoe de kosten procentueel over de verschillende activiteiten van Arfea moesten worden verdeeld.

(60)

Ten tweede is de Commissie van mening dat de winstniveaus die door de deskundige voor de berekening van het bedrag van de compensatie in aanmerking genomen zijn, hoger zijn dan wat als een redelijke winst in de zin van de derde Altmark-voorwaarde beschouwd kan worden.

(61)

De deskundige was van mening dat een rendement op het geïnvesteerde kapitaal van 12,89 % voor 1997 en 10,81 % voor 1998 een redelijke winstmarge was; deze percentages waren gebaseerd op het rendement van Italiaanse staatsobligaties met een looptijd van 10 jaar (6,8 % voor 1997) plus een gemiddelde risicopremie (4,8 % voor 1997), naar boven gecorrigeerd om rekening te houden met de eigen financiële situatie van Arfea (met 1,28 voor 1997).

(62)

In dit verband merkt de Commissie op dat de door de deskundige vastgestelde risicopremie bijzonder hoog is, terwijl het risico waaraan Arfea was blootgesteld vrij beperkt was. Arfea exploiteerde de concessies immers op basis van een alleenrecht, waardoor de onderneming was afgeschermd tegen concurrentie van andere marktdeelnemers, en de door de deskundige bepaalde vergoeding compenseerde de beweerdelijk volledige kosten die gemaakt werden bij de nakoming van de openbaredienstverplichtingen.

(63)

Bovendien constateert de Commissie dat, hoewel de deskundige opmerkte dat het risico in de vervoersector lager was dan het gemiddelde marktrisico, hij de risicopremie naar boven bijstelde om rekening te houden met de financiële blootstelling van Arfea, die groter was dan het gemiddelde in de sector. Hiermee nam de deskundige niet het risico van een gemiddeld vervoerbedrijf als uitgangspunt, maar het eigen risico van Arfea, dat groter was dan het gemiddelde in de sector.

(64)

Rekening houdend met het bovenstaande is de Commissie van mening dat niet voldaan wordt aan de derde Altmark-voorwaarde.

(65)

Gelet op het cumulatieve karakter van de Altmark-voorwaarden en het feit dat de maatregel in kwestie niet voldoet aan de eerste drie Altmark-voorwaarden, hoeft de Commissie niet te onderzoeken of aan de vierde Altmark-voorwaarde is voldaan.

(66)

Op basis van het bovenstaande is de Commissie van mening dat de aan Arfea betaalde aanvullende compensatie voor diensten die tijdens de onderzochte periode uitgevoerd zijn, niet voldoet aan de vier cumulatieve Altmark-voorwaarden, en dat deze de onderneming derhalve een selectief economisch voordeel verschaft in de zin van artikel 107, lid 1, van het Verdrag.

(67)

De Commissie merkt om te beginnen op dat de compensaties in kwestie aan Arfea toegekend werden op grond van twee arresten van de regionale administratieve rechtbank van Piëmont van 10 oktober 2013, en door de Regio Piëmont betaald werden op 7 februari 2014, oftewel lang nadat de markt voor personenvervoer per bus in de EU opengesteld was voor mededinging.

(68)

Op dit punt merkte het HvJ in het Altmark-arrest op dat verscheidene lidstaten sinds 1995 begonnen zijn met het openstellen van bepaalde vervoersmarkten voor mededinging door in andere lidstaten gevestigde ondernemingen, zodat een aantal ondernemingen op dat moment reeds hun diensten voor stedelijk, voorstedelijk of regionaal vervoer in andere lidstaten dan hun staat van oorsprong aanboden.

(69)

Daarom kan aan Arfea toegekende compensatie de concurrentie in de sector van het personenvervoer per bus vervalsen en de handel tussen de lidstaten ongunstig beïnvloeden, voor zover de maatregel het vermogen van in andere lidstaten gevestigde vervoersondernemingen om hun diensten in Italië aan te bieden, aantast en de marktpositie van Arfea versterkt door de onderneming te ontheffen van kosten die zij normaliter in het kader van haar lopend beheer of van haar normale activiteiten had moeten dragen.

(70)

De Commissie merkt voorts op dat Arfea actief is op andere markten, zoals particuliere vervoersdiensten, en dus met andere ondernemingen binnen de Unie op die markten concurreert. Een aan Arfea toegekende vergoeding kan dus ook op deze markten de concurrentie vervalsen en tevens het handelsverkeer tussen lidstaten ongunstig beïnvloeden.

(71)

De Commissie concludeert dan ook dat de maatregel de mededinging vervalst en het handelsverkeer tussen lidstaten ongunstig beïnvloedt.

(72)

In het licht van het bovenstaande concludeert de Commissie dat de maatregel staatssteun is in de zin van artikel 107, lid 1, van het Verdrag.

(73)

Het argument van de regionale administratieve rechtbank dat Arfea recht had op aanvullende compensatie van de ODV op grond van Verordening (EEG) nr. 1191/69 zou slechts steekhoudend zijn indien Arfea dit recht op aanvullende compensatie verkregen had op het moment dat de onderneming deze diensten verrichtte, en deze compensaties vrijgesteld waren van de verplichte aanmeldingsprocedure overeenkomstig artikel 17, lid 2, van Verordening (EEG) nr. 1191/69. Anders zou de compensatie, voor zover deze staatssteun vormt in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU, in geval van niet-aanmelding volgens artikel 108 VWEU onwettig zijn. Overeenkomstig artikel 17, lid 2, van die verordening is een compensatie die betaald wordt uit hoofde van deze verordening namelijk niet onderworpen aan de in artikel 108, lid 3, VWEU vastgestelde procedure van voorafgaande kennisgeving en behoeft dus niet te worden aangemeld.

(74)

In dit verband volgt uit het Combus-arrest dat het concept van „compensatie van openbare dienst” in de zin van deze bepaling zeer strikt moet worden geïnterpreteerd (14). De vrijstelling van de aanmeldingsplicht die voorzien is in artikel 17, lid 2, van Verordening (EEG) nr. 1191/69 geldt alleen voor de compensatie voor ODV's die eenzijdig aan een onderneming opgelegd zijn ingevolge artikel 2 van die verordening, welke compensatie berekend wordt volgens de in de artikelen 10 tot en met 13 van die verordening beschreven methode (de gemeenschappelijke compensatiemethode). De vrijstelling is echter niet van toepassing op openbaredienstcontracten zoals omschreven in artikel 14. Compensatie die betaald wordt uit hoofde van een openbaredienstcontract zoals omschreven in artikel 14 van Verordening (EEG) nr. 1191/69, en die staatssteun inhoudt, moet bij de Commissie aangemeld worden alvorens deze uitgevoerd wordt. Gebeurt dit niet, dan wordt de compensatie beschouwd als onrechtmatig verleende steun overeenkomstig artikel 108 van het Verdrag.

(75)

De vraag of artikel 17, lid 2, van Verordening (EEG) nr. 1191/69 de Italiaanse autoriteiten in casu inderdaad ontheffing verschafte van voorafgaande aanmelding hangt er dus ten eerste van af of de regio al dan niet eenzijdig een ODV aan Arfea heeft opgelegd, en ten tweede of de uit hoofde van die verplichting betaalde compensatie al dan niet in overeenstemming is met Verordening (EEG) nr. 1191/69. De Commissie zal deze vragen achtereenvolgens beantwoorden.

(76)

Volgens Arfea legde de regio Piëmont hem openbaredienstverplichtingen op die omschreven werden in de concessieovereenkomsten voor de levering van busvervoersdiensten alsmede in aan deze concessieovereenkomsten verbonden afspraken en regels. Deze openbaredienstverplichtingen zouden betrekking hebben op operationele programma's, buslijnen, bushaltes en tarieven.

(77)

De Commissie stelt allereerst vast dat de geldigheid van de concessieovereenkomsten duidelijk beperkt was tot één jaar, en op verzoek van de aanbieder van de vervoersdiensten, behoudens de betaling van een concessievergoeding, verlengd kon worden. Hieruit blijkt dat deze concessies de basis vormden van een contractuele relatie tussen Arfea en de regio Piëmont, die door Arfea vrijwillig werd aangegaan.

(78)

Daarom kan niet gesteld worden dat op basis van deze overeenkomsten eenzijdig openbaredienstverplichtingen in de zin van Verordening (EEG) nr. 1191/69 aan Arfea opgelegd werden. Zoals gememoreerd door het Gerecht in zijn arrest van 3 maart 2016 in de Simet-zaak (T-15/14), is het vrijwillig aangaan van een contractuele relatie iets anders dan het eenzijdig opleggen van ODV's, en voorziet verordening nr. 1191/69 in dat geval niet in een verplichting tot compensatie (15).

(79)

Ten tweede stelt de Commissie vast dat Arfea de aan de concessieovereenkomsten verbonden afspraken en regels waarbij openbaredienstverplichtingen aan hem zouden zijn opgelegd, niet duidelijk heeft aangegeven. De Commissie neemt echter aan dat Arfea verwijst naar de afspraken over de busroutes en dienstregelingen die aan de concessieovereenkomsten gehecht waren en naar tabellen waarin regionale tarieven waren vastgelegd en die in enkele concessieovereenkomsten waren opgenomen.

(80)

Ten aanzien van deze afspraken over busroutes en dienstregelingen constateert de Commissie dat niet gesteld kan worden dat hiermee eenzijdig ODV's aan Arfea zijn opgelegd. Deze afspraken werden namelijk, net als de concessieovereenkomsten zelf, door Arfea vrijwillig gemaakt. Bovendien is de inhoud van deze afspraken, zoals de busroutes, op verzoek van Arfea voor een aantal concessies gewijzigd. Er kan derhalve niet gesteld worden dat met deze afspraken eenzijdig openbaredienstverplichtingen in de zin van artikel 2 van verordening (EEG) nr. 1191/69 zijn opgelegd.

(81)

Met betrekking tot de tabellen voor het vaststellen van regionale tarieven, die maximumtarieven voor alle passagiers bevatten, constateert de Commissie dat het Gerecht in zijn vonnis van 3 maart 2016 in de zaak-Simet (T-15/14) duidelijk uitgelegd heeft dat dergelijke algemene regels inzake tarieven geen ODV in de zin van artikel 2 van Verordening (EEG) nr. 1191/69 vormen. Volgens het Gerecht is het concept van tariefverplichtingen in de zin van deze bepaling dan ook beperkt tot de maximumtarieven die opgelegd worden voor een bepaalde categorie passagiers of producten, en omvat geen algemene maatregelen van prijsbeleid (16).

(82)

Ten slotte constateert de Commissie dat het feit dat Arfea om de verlenging van concessies heeft verzocht en hiervoor zelfs een concessievergoeding betaalde, hoe dan ook nauwelijks te verenigen is met de oplegging van een openbaredienstverplichting in de zin van artikel 2, lid 1 van Verordening (EEG) nr. 1191/69. Op grond van die bepaling moeten onder openbaredienstverplichtingen verstaan worden „de verplichtingen die de vervoersonderneming, indien zij haar eigen commercieel belang in aanmerking zou nemen, niet of niet in dezelfde mate, noch onder dezelfde voorwaarden op zich zou nemen.” Zoals door het Gerecht opgemerkt in zijn arrest van 3 maart 2016 in Simet zaak T-15/14, is het moeilijk voor te stellen dat een onderneming zou vragen om de verlenging van een concessie, rekening houdend met de verplichtingen die hieraan verbonden zijn, terwijl de uitvoering van die concessie niet in haar commercieel belang is.

(83)

Zelfs als aangetoond zou worden dat in het onderhavige geval de ODV's eenzijdig aan Arfea opgelegd zijn, hetgeen niet het geval is, zou de compensatie voor de diensten nog steeds moeten voldoen aan de gemeenschappelijke compensatiemethode (afdeling IV) van Verordening (EEG) nr. 1191/69 en vrijgesteld moeten zijn van voorafgaande aanmelding op grond van artikel 17, lid 2, van die verordening. De Commissie is van mening dat dit niet het geval is.

(84)

In dit verband herinnert de Commissie er ten eerste aan dat uit artikel 10 en 11 van Verordening (EEG) nr. 1191/69 volgt dat een vergoeding niet hoger mag zijn dan de financiële last die op een onderneming rust doordat haar openbaredienstverplichtingen zijn opgelegd. Bovendien wordt in artikel 1, lid 5, van Verordening (EEG) nr. 1191/69, in de versie die vanaf 1 juli 1992 van toepassing is, bepaald: „Indien een vervoersonderneming zowel aan openbaredienstverplichtingen gebonden diensten als andere activiteiten verricht, moeten de genoemde openbare diensten ondergebracht zijn in afzonderlijke afdelingen die ten minste aan de volgende voorwaarden voldoen:

[…]”

(85)

In de tweede plaats wijst de Commissie erop dat artikel 13 van Verordening (EEG) nr. 1191/69 vereist dat de overheid het bedrag van de compensatie op voorhand vaststelt.

(86)

In het onderhavige geval is de Commissie van mening dat de aan Arfea toegekende compensaties niet aan deze eisen voldoen.

(87)

Allereerst merkt de Commissie op dat, zoals vermeld in overweging 59 hierboven, niet aangetoond is dat Arfea een goede gescheiden boekhouding gevoerd heeft tussen zijn activiteiten die volgens hem aan ODV's onderworpen waren en zijn andere activiteiten, zoals vereist door artikel 1, lid 5, onder a), van Verordening (EEG) nr. 1191/69. De uittreksels uit de boekhouding van Arfea voor de jaren 1997 en 1998, die de door de rechter benoemde deskundige gebruikte om de hoogte van de compensaties vast te stellen, laten daarentegen zien dat de kosten niet per activiteit gescheiden werden.

(88)

Ten tweede constateert de Commissie dat, in strijd met artikel 13 van Verordening (EEG) nr. 1191/69, de aan Arfea toegekende compensatie niet vooraf vastgesteld is, maar bepaald is op basis van een ex post beoordeling, zoals voorgeschreven door de regionale administratieve rechtbank.

(89)

In het licht van deze bevindingen concludeert de Commissie dat de door de regionale administratieve rechtbank van Piëmont aan Arfea toegekende compensaties niet vrijgesteld waren van de verplichte voorafgaande aanmelding op grond van artikel 17, lid 2, van Verordening (EEG) nr. 1191/69.

(90)

Aangezien niet aangetoond is dat de onderzochte maatregel vrijgesteld was van voorafgaande aanmelding overeenkomstig artikel 17, lid 2, van Verordening (EEG) nr. 1191/69, moet de verenigbaarheid van deze betalingen met de interne markt worden onderzocht, omdat deze betalingen beschouwd worden als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, van het Verdrag, zoals verduidelijkt in deel 6.1.

(91)

In dat verband bevat artikel 93 van het Verdrag regels voor de verenigbaarheid van staatssteun op het gebied van coördinatie van vervoer en ODV's op het terrein van vervoer; als zodanig vormt het een lex specialis met betrekking tot artikel 107, lid 3, alsmede artikel 106, lid 2, want het bevat speciale regels voor de verenigbaarheid van staatssteun. Het HvJ heeft verklaard dat krachtens dit artikel „steun aan vervoer uitsluitend in duidelijk omschreven gevallen, waarin de algemene belangen van de Gemeenschap niet worden geschaad, met het Verdrag verenigbaar is” (17).

(92)

Op 3 december 2009 is Verordening (EG) nr. 1370/2007 van kracht geworden en zijn Verordening (EEG) nr. 1191/69 en Verordening (EEG) nr. 1107/70 van de Raad (18) ingetrokken. Verordening (EG) nr. 1370/2007 is van toepassing op de compensatie van ODV's met betrekking tot het openbaar personenvervoer per spoor en over de weg.

(93)

De Commissie is van mening dat het onderzoek naar de verenigbaarheid van de niet-aangemelde maatregel uitgevoerd moet worden op grond van Verordening (EG) nr. 1370/2007, omdat dit de geldende wetgeving is op het moment dat het onderhavige besluit goedgekeurd wordt. De Commissie merkt ook op dat de door de regionale administratieve rechtbank aan Arfea toegekende compensatie op 7 februari 2014 betaald werd (19).

(94)

Artikel 9, lid 1, van Verordening (EG) nr. 1370/2007 bepaalt: „Overeenkomstig deze verordening verstrekte compensaties voor de openbaredienstverlening voor de exploitatie van openbare personenvervoersdiensten of voor de nettokosten van de in algemene regels vastgestelde tariefverplichtingen zijn verenigbaar met de [interne] markt. De meldingsplicht van artikel [108, lid 3,] van het Verdrag is niet van toepassing op deze compensaties.”.

(95)

Om de hieronder uiteengezette redenen is de Commissie van mening dat de niet-aangemelde compensatie niet voldoet aan Verordening (EG) nr. 1370/2007, zodat de compensatie op grond van artikel 9, lid 1, van die verordening niet verenigbaar met de interne markt verklaard kan worden.

(96)

In de eerste plaats merkt de Commissie op dat de concessieovereenkomsten niet voldoen aan de vereisten van artikel 4 van deze verordening, waarin de verplichte inhoud van de algemene regels en openbaredienstcontracten waarin die openbaredienstverplichtingen worden vastgelegd, bepaald wordt:

(97)

In de tweede plaats stelt de Commissie vast dat de maatregel in kwestie niet voldoet aan de toepasselijke vereisten van Verordening (EG) nr. 1370/2007 met betrekking tot de berekening van het bedrag van de compensatie.

(98)

Artikel 6, lid 1, van Verordening (EG) nr. 1370/2007 bepaalt dat, in het geval van onderhands gegunde openbaredienstcontracten, compensatie in overeenstemming moet zijn met de bepalingen van Verordening (EG) nr. 1370/2007 en de in de bijlage vastgelegde voorschriften om ervoor te zorgen dat de compensatie niet hoger is dan nodig is om de openbaredienstverplichting uit te voeren.

(99)

Punt 2 van de bijlage bij Verordening (EG) nr. 1370/2007 bepaalt dat de compensatie niet hoger mag zijn dan een bedrag dat overeenkomt met het financiële bedrag dat bestaat uit de volgende factoren: kosten in verband met de ODV minus de inkomsten uit de vervoerstarieven, minus de positieve effecten die gegenereerd worden binnen het netwerk dat geëxploiteerd wordt op grond van de betreffende openbaredienstverplichting, vermeerderd met een redelijke winst. Punt 4 van die bijlage vereist dat de kosten en opbrengsten berekend worden in overeenstemming met de boekhoudkundige en fiscale regels die van kracht zijn. Punt 5 van de bijlage bepaalt: „Om de transparantie te verhogen en kruissubsidies te vermijden, dient een exploitant van openbare diensten, wanneer hij naast diensten waarvoor hij compensaties voor openbaredienstverlening ontvangt, ook andere activiteiten uitoefent, oor de exploitatie van de openbare vervoersdiensten over een gescheiden boekhouding te beschikken die ten minste aan de volgende voorwaarden voldoet:

(100)

Zoals reeds in overweging 59 vermeld, voerde Arfea echter geen naar behoren gescheiden boekhouding van de activiteiten die naar hij beweert onderworpen waren aan ODV's en zijn andere activiteiten, zoals voorgeschreven in punt 5 van de bijlage bij Verordening (EG) nr. 1370/2007. Derhalve is het onmogelijk om aan te tonen dat de uiteindelijk toegekende compensatie, ongeacht de omvang, niet hoger is dan het netto financiële effect van de som van de positieve of negatieve effecten van de nakoming van de openbaredienstverplichting op de kosten en ontvangsten van een exploitant van openbare diensten (punt 2 van de bijlage bij Verordening (EG) nr. 1370/2007). Bovendien moet, door het ontbreken van vooraf vastgestelde parameters voor compensatie, een berekening van de compensatie noodzakelijkerwijs ex-post op basis van willekeurige veronderstellingen worden uitgevoerd, zoals de adviseurs van Arfea en de door de regionale administratieve rechtbank van Piëmont benoemde deskundige gedaan hebben. Ten slotte zijn, zoals verduidelijkt in overwegingen 60 tot en met 63, de winstniveaus die door de deskundige voor de berekening van het bedrag van de vergoeding in aanmerking genomen zijn, hoger dan wat als een redelijke winst beschouwd kan worden.

(101)

In de derde plaats stelt de Commissie dat Arfea zelf erkend heeft dat in het onderhavige geval niet voldaan was aan de vereisten van Verordening (EG) nr. 1370/2007, door aan te voeren dat deze naleving juridisch en logisch gezien onmogelijk zou zijn omdat de situatie in kwestie dateert van vele jaren vóór de inwerkingtreding van de genoemde verordening.

(102)

Bijgevolg is de Commissie van mening dat de betaling van de aanvullende compensatie die door de regionale administratieve rechtbank gelast is, niet in overeenstemming is met Verordening (EG) nr. 1370/2007, en dat de aanvullende compensatie dus onverenigbaar is met de interne markt.

(103)

In het inleidingsbesluit heeft de Commissie belanghebbenden uitgenodigd om opmerkingen te maken over de vraag of de uitspraken van de regionale administratieve rechtbank een toewijzing van schadevergoeding wegens vermeende schending van de wet vormen, en geen toekenning van compensatie voor de openbare dienst op basis van de geldende verordeningen van de Raad. Alleen de Italiaanse autoriteiten hebben in dit verband opmerkingen ingediend, en voerden aan dat de maatregel in kwestie een toekenning van compensatie voor de nakoming van ODV's vormde, en geen toekenning van een schadevergoeding.

(104)

De Commissie wijst er in dit verband op dat, onder bepaalde omstandigheden, vergoeding van schade als gevolg van een onrechtmatige daad of andere handeling van de nationale autoriteiten (20) geen voordeel vormt, en daarom niet beschouwd dient te worden als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, van het Verdrag (21). Het doel van het vergoeden van geleden schade is anders dan dat van staatssteun, aangezien het gericht is op het herstel van de situatie waarin de benadeelde partij zich voorafgaand aan de schadelijke handeling bevond, alsof deze handeling niet had plaatsgevonden (restitutio in integrum).

(105)

Maar schadevergoeding kan uitsluitend buiten de regels inzake staatssteun vallen, indien zij gebaseerd is op een algemene regel voor schadevergoeding (22). Bovendien heeft het HvJ in het Lucchini-arrest geoordeeld dat een nationale rechter de nationale wetgeving niet mag toepassen indien dat als gevolg zou hebben „de toepassing van het gemeenschapsrecht tegen te werken voor zover dit het onmogelijk zou maken om staatssteun die verleend is in strijd met het gemeenschapsrecht terug te vorderen” (23). Het beginsel dat ten grondslag ligt aan deze uitspraak is dat een regel van nationaal recht niet toegepast kan worden wanneer daarmee de juiste toepassing van het recht van de Unie zou worden tegengewerkt (24). In dat verband heeft het Gerecht in zijn arrest van 3 maart 2016 in de zaak-Simet (T-15/14) geoordeeld dat de toekenning van schadevergoeding die zou bestaan uit de vergoeding van de als gevolg van het opleggen van openbaredienstverplichtingen geleden schade, niet aan de kwalificatie van staatssteun kon ontkomen alleen omdat het bestond uit een toekenning van schadevergoeding, omdat dit de ontduiking van de artikelen 107 en 108 van het Verdrag zou toestaan (25).

(106)

Ten aanzien van de aanvullende compensaties die door de regionale administratieve rechtbank aan Arfea toegekend zijn, merkt de Commissie in de eerste plaats op dat de arresten van het regionale administratieve rechtbank betrekking hebben op het recht van Arfea om gelden te ontvangen bij wijze van schadevergoeding op grond van de artikelen 6, 10 en 11 van Verordening (EEG) nr. 1191/69, die door de overheid bepaald moeten worden aan de hand van betrouwbare gegevens. Dit duidt erop dat het recht van Arfea op aanvullende compensaties, volgens de regionale administratieve rechtbank, niet voortvloeit uit een algemene regel voor de vergoeding van schade als gevolg van een onrechtmatige daad of andere handeling van de nationale autoriteiten, maar uit rechten die zouden zijn afgeleid van Verordening (EEG) nr. 1191/69.

(107)

In de tweede plaats stelt de Commissie dat Arfea op 6 juni 2014 een verzoekschrift ingediend heeft bij de Italiaanse rechter waarin verzocht werd om betaling van een schadevergoeding door de regio Piëmont in aanvulling op de reeds door de regionale administratieve rechtbank toegekende compensaties. Arfea beweerde in zijn verzoekschrift dat hij schade geleden had als gevolg van de late erkenning en betaling van de compensaties die voor de jaren 1997 en 1998 door de regio aan hem verschuldigd waren. Dit geeft aan dat Arfea zelf niet van mening is dat de reeds door de regionale administratieve rechtbank aan hem toegekende compensaties een schadevergoeding vormen.

(108)

In de derde plaats is de Commissie van mening dat een toekenning van schadevergoeding ten gunste van Arfea ter compensatie van de lasten die voortvloeien uit het vermeend eenzijdig opleggen van ODV's door de Italiaanse autoriteiten in strijd zou zijn met de artikelen 107 en 108 van het Verdrag.

(109)

Een dergelijke toekenning zou namelijk tot exact hetzelfde resultaat voor Arfea leiden als een toekenning van compensatie voor de openbare dienst voor de onderzochte periode, ondanks het feit dat de concessieovereenkomsten inzake de diensten in kwestie niet vrijgesteld waren van de voorafgaande aanmelding en niet voldeden aan de materiële voorschriften van Verordening (EEG) nr. 1191/69 of Verordening (EG) nr. 1370/2007, zoals hierboven aangetoond.

(110)

De mogelijkheid om in een dergelijk geval schadevergoeding toe te kennen zou dus feitelijk betekenen dat de regels inzake staatssteun en de door de wetgever van de Unie vastgelegde voorwaarden op grond waarvan bevoegde instanties bij het opleggen van ODV's exploitanten van openbare diensten compenseren voor de kosten die zij hebben gemaakt bij het nakomen van ODV's, zouden kunnen worden omzeild. Een toekenning van schadevergoeding ter waarde van de steunbedragen waarvan toekenning was voorgenomen, zou dan ook een indirecte toekenning van staatssteun vormen, die onwettig is en onverenigbaar met de interne markt (26). Zoals hierboven opgemerkt, heeft het Gerecht verduidelijkt dat in dergelijke omstandigheden staatssteunregels niet omzeild kunnen worden enkel en alleen omdat de maatregel in kwestie zou bestaan uit de toekenning van schadevergoeding (27).

(111)

De Commissie is daarom van mening dat het arrest van de administratieve regionale rechtbank geen toekenning van schadevergoeding vormt voor door Arfea geleden schade als gevolg van een onrechtmatige daad of andere handeling van de nationale autoriteiten, maar veeleer de toekenning van onwettige en onverenigbare overheidssteun, die krachtens artikel 107, lid 1, van het Verdrag verboden is.

(112)

In het licht van het voorgaande concludeert de Commissie dat de niet-aangemelde maatregel staatssteun is in de zin van artikel 107, lid 1, van het Verdrag die onverenigbaar is met de interne markt.

(113)

Krachtens het Verdrag en de vaste rechtspraak van het Hof, is de Commissie bevoegd te beslissen dat de betrokken lidstaat de steunmaatregel moet intrekken of wijzigen wanneer zij heeft vastgesteld dat deze onverenigbaar is met de interne markt (28). Het Hof heeft verder steeds geoordeeld dat de verplichting van een lidstaat om steun die door de Commissie als onverenigbaar met de interne markt wordt beschouwd, ongedaan te maken, bedoeld is om de vroegere toestand te herstellen (29).

(114)

In dit verband heeft het Hof geoordeeld dat deze doelstelling is bereikt zodra de begunstigde de onrechtmatig toegekende steun heeft terugbetaald, waardoor hij het marktvoordeel verliest dat hij ten opzichte van zijn concurrenten genoot en de toestand van vóór de steunverlening wordt hersteld (30).

(115)

Overeenkomstig de jurisprudentie is in artikel 16, lid 1, van Verordening (EU) 2015/1589 (31) van de Raad het volgende bepaald: „Indien negatieve besluiten worden genomen in gevallen van onrechtmatige steun besluit de Commissie dat de betrokken lidstaat alle nodige maatregelen dient te nemen om de steun van de begunstigde terug te vorderen […].”.

(116)

Dus gezien het feit dat de maatregelen in kwestie uitgevoerd zijn in strijd met artikel 108 van het Verdrag, en beschouwd moeten worden als onrechtmatige en onverenigbare steun, moeten zij teruggevorderd worden om de situatie die voorafgaand aan de toekenning ervan op de markt bestond, te herstellen. De terugvordering moet de periode bestrijken vanaf de datum waarop de begunstigde het voordeel heeft verkregen, d.w.z. waarop de steun hem ter beschikking werd gesteld (namelijk op 7 februari 2014), tot de datum waarop de steun daadwerkelijk is terugbetaald, en de teruggevorderde bedragen moeten worden vermeerderd met de tot de datum van de daadwerkelijke terugbetaling verschuldigde rente,

a)

het totale van de begunstigde terug te vorderen bedrag (hoofdsom en terugvorderingsrente);

b)

een gedetailleerde beschrijving van de reeds genomen en de voorgenomen maatregelen om aan dit besluit te voldoen;

c)

documenten waaruit blijkt dat de begunstigde gelast werd tot terugbetaling van de steun.

—

kosten gegenereerd in verband met een openbare dienst verplichting of een pakket openbaredienstverplichtingen die door een bevoegde autoriteit/bevoegde autoriteiten opgelegd is en in een contract en/of een algemene regel vastgelegd is,

—

minus de positieve effecten die worden gegenereerd binnen het netwerk waarop de betrokken openbare dienst verplichting rust,

—

minus de ontvangsten uit de vervoertarieven of enige andere ontvangsten die bij de nakoming van de betrokken openbare dienst verplichting(en) worden gegenereerd,

—

plus een redelijke winst,

29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/76

(1)

Aviaire influenza is een virale infectieziekte bij vogels, waaronder pluimvee. Infecties met aviaire-influenzavirussen bij gedomesticeerd pluimvee veroorzaken twee hoofdvormen van de ziekte met een verschillende virulentie. De laagpathogene vorm leidt in de regel slechts tot milde symptomen, terwijl de hoogpathogene vorm bij de meeste pluimveesoorten een zeer hoge sterfte veroorzaakt. Die ziekte kan ernstige gevolgen hebben voor de rentabiliteit van de pluimveehouderij.

(2)

Aviaire influenza wordt vooral bij vogels aangetroffen, maar onder bepaalde omstandigheden kan de infectie ook bij mensen voorkomen, al is die kans in de regel erg klein.

(3)

Bij een uitbraak van aviaire influenza bestaat het risico dat de ziekteverwekker wordt verspreid naar andere bedrijven waar pluimvee of andere in gevangenschap levende vogels worden gehouden. Dat kan ertoe leiden dat de ziekte zich van de ene lidstaat naar de andere of naar derde landen verspreidt via de handel in levende vogels en producten daarvan.

(4)

Richtlijn 2005/94/EG van de Raad (3) bevat bepaalde preventieve maatregelen inzake het toezicht op en de vroegtijdige detectie van aviaire influenza alsook de minimale bestrijdingsmaatregelen die bij een uitbraak van aviaire influenza onder pluimvee of andere in gevangenschap levende vogels moeten worden genomen. Die richtlijn voorziet in de instelling van beschermings- en toezichtsgebieden bij een uitbraak van hoogpathogene aviaire influenza.

(5)

Nederland heeft de Commissie in kennis gesteld van een uitbraak van hoogpathogene aviaire influenza van het subtype H5N8 in een bedrijf op zijn grondgebied waar pluimvee of andere in gevangenschap levende vogels worden gehouden en heeft onmiddellijk de vereiste maatregelen krachtens Richtlijn 2005/94/EG genomen, waaronder de instelling van beschermings- en toezichtsgebieden.

(6)

De Commissie heeft die maatregelen in samenwerking met Nederland bestudeerd en heeft geconstateerd dat de grenzen van de door de bevoegde autoriteit in die lidstaat ingestelde beschermings- en toezichtsgebieden op voldoende afstand liggen van het bedrijf waar de uitbraak is bevestigd.

(7)

Om te voorkomen dat de handel in de Unie onnodig wordt verstoord en om te vermijden dat derde landen ongerechtvaardigde handelsbelemmeringen opwerpen, moeten de in Nederland ingestelde beschermings- en toezichtsgebieden met betrekking tot hoogpathogene aviaire influenza snel op het niveau van de Unie worden omschreven.

(8)

Dienovereenkomstig moeten, in afwachting van de volgende vergadering van het Permanent Comité voor planten, dieren, levensmiddelen en diervoeders, de beschermings- en toezichtsgebieden in Nederland, waarin de veterinaire bestrijdingsmaatregelen van Richtlijn 2005/94/EG worden toegepast, in de bijlage bij dit besluit worden vastgesteld, tezamen met de duur van die regionalisering.

(9)

Dit besluit moet opnieuw worden bekeken tijdens de volgende vergadering van het Permanent Comité voor planten, dieren, levensmiddelen en diervoeders,

29.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 321/80

(1)

Aviaire influenza is een virale infectieziekte bij vogels, waaronder pluimvee. Infecties met aviaire-influenzavirussen bij gedomesticeerd pluimvee veroorzaken twee hoofdvormen van de ziekte met een verschillende virulentie. De laagpathogene vorm leidt in de regel slechts tot milde symptomen, terwijl de hoogpathogene vorm bij de meeste pluimveesoorten een zeer hoge sterfte veroorzaakt. Die ziekte kan ernstige gevolgen hebben voor de rentabiliteit van de pluimveehouderij.

(2)

Aviaire influenza wordt vooral bij vogels aangetroffen, maar onder bepaalde omstandigheden kan de infectie ook bij mensen voorkomen, al is die kans in de regel erg klein.

(3)

Bij een uitbraak van aviaire influenza bestaat het risico dat de ziekteverwekker wordt verspreid naar andere bedrijven waar pluimvee of andere in gevangenschap levende vogels worden gehouden. Dat kan ertoe leiden dat de ziekte zich van de ene lidstaat naar de andere of naar derde landen verspreidt via de handel in levende vogels en producten daarvan.

(4)

Richtlijn 2005/94/EG van de Raad (3) bevat bepaalde preventieve maatregelen inzake het toezicht op en de vroegtijdige detectie van aviaire influenza alsook de minimale bestrijdingsmaatregelen die bij een uitbraak van aviaire influenza onder pluimvee of andere in gevangenschap levende vogels moeten worden genomen. Die richtlijn voorziet in de instelling van beschermings- en toezichtsgebieden bij een uitbraak van hoogpathogene aviaire influenza.

(5)

Zweden heeft de Commissie in kennis gesteld van een uitbraak van hoogpathogene aviaire influenza van het subtype H5N8 in een bedrijf op zijn grondgebied waar pluimvee of andere in gevangenschap levende vogels worden gehouden en heeft onmiddellijk de krachtens Richtlijn 2005/94/EG vereiste maatregelen genomen, waaronder de instelling van beschermings- en toezichtsgebieden.

(6)

De Commissie heeft die maatregelen in samenwerking met Zweden bestudeerd en heeft geconstateerd dat de grenzen van de door de bevoegde autoriteit in die lidstaat ingestelde beschermings- en toezichtsgebieden op voldoende afstand liggen van het bedrijf waar de uitbraak is bevestigd.

(7)

Om te voorkomen dat de handel in de Unie onnodig wordt verstoord en om te vermijden dat derde landen ongerechtvaardigde handelsbelemmeringen opwerpen, moeten de in Zweden ingestelde beschermings- en toezichtsgebieden met betrekking tot hoogpathogene aviaire influenza snel op het niveau van de Unie worden vastgelegd.

(8)

Dienovereenkomstig moeten, in afwachting van de volgende vergadering van het Permanent Comité voor planten, dieren, levensmiddelen en diervoeders, de beschermings- en toezichtsgebieden in Zweden, waarin de veterinaire bestrijdingsmaatregelen van Richtlijn 2005/94/EG worden toegepast, in de bijlage bij dit besluit worden vastgesteld, tezamen met de duur van die regionalisering.

(9)

Dit besluit moet opnieuw worden bekeken tijdens de volgende vergadering van het Permanent Comité voor planten, dieren, levensmiddelen en diervoeders,