17.7.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 210/1

(1)

Bij Verordening (EG) nr. 1236/2005 wordt een verbod ingesteld op de uitvoer van goederen die geen andere toepassingen in de praktijk hebben dan het voltrekken van de doodstraf, foltering of andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing, en worden controles ingesteld op de uitvoer van bepaalde goederen die voor dergelijke toepassingen kunnen worden gebruikt. De verordening eerbiedigt de grondrechten en neemt de beginselen in acht die worden erkend in het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie, in het bijzonder de eerbiediging en de bescherming van de menselijke waardigheid, het recht op leven en het verbod op foltering en onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing.

(2)

De lijsten van goederen waarop de controles en de verbodsbepalingen van toepassing zijn, werden herzien in overleg met een groep deskundigen.

(3)

Over het algemeen wordt erkend dat gewone handboeien kunnen worden gebruikt om mensen in bedwang te houden bij rechtshandhaving en dergelijke handboeien gelden als normale uitrustingsstukken voor de autoriteiten voor rechtshandhaving. De VN-Standaard-minimumregels voor de behandeling van gevangenen verbieden het gebruik van ketenen of kluisters om mensen in bedwang te houden en bepalen dat handboeien en andere dergelijke middelen nooit als straf mogen worden aangewend. Het gebruik van andere middelen dan ketenen of kluisters om mensen in bedwang te houden is alleen geoorloofd voor specifieke doeleinden, meer bepaald om de ontsnapping van een gevangene tijdens verplaatsingen te voorkomen, of om te verhinderen dat een gevangene zichzelf of anderen schade berokkent.

(4)

Duim- en vingerboeien en halsbanden worden beschouwd als ongeoorloofd voor gebruik bij de rechtshandhaving, terwijl het gebruik van beenboeien bij rechtshandhaving over het algemeen niet als geoorloofd wordt beschouwd. Getande duim- en vingerboeien, duim- en vingerschroeven, stangboeien en beenboeien met gewichten kunnen door hun karakteristieken grotere pijn of groter lijden veroorzaken dan andere duim- en vingerboeien of beenboeien.

(5)

Het gebruik van een combinatie van mechanische boeien kan grote pijn of groot lijden veroorzaken, bijvoorbeeld wanneer de handboeien en de enkelboeien achter de rug worden samengebonden. Dergelijke technieken om mensen in bedwang te houden leiden vaak tot een risico van verstikking, vooral bij gebruik van halsbanden.

(6)

Het is daarom noodzakelijk om de handel in duim- en vingerboeien, duim- en vingerschroeven, stangboeien en beenboeien met gewichten te verbieden. Aangezien het gebruik van klemmen en boeien, andere dan normale handboeien, bij uitzondering verantwoord kan zijn, dient de uitvoer ervan te worden gecontroleerd.

(7)

Dergelijke controle is ook passend voor de uitvoer van individuele boeien of ringen, zoals halsbanden of ringen voor beenboeien.

(8)

Een definitie van „gewone handboeien” (door vaststelling van de afmetingen van de individuele boeien) moet grotere duidelijkheid verschaffen over de diverse typen handboeien waarvoor geen controle bij uitvoer plaatsvindt.

(9)

Het gebruik van mechanische boeien, zoals handboeien, om een gevangene vast te maken aan een vast voorwerp dat verankerd is in de vloer, een muur of het plafond, is geen aanvaardbare manier om mensen in bedwang te houden. Het is daarom noodzakelijk de handel in boeien die zo kunnen worden verankerd, te verbieden.

(10)

Net als combinaties van mechanische boeien kunnen multipuntboeien grotere pijn of groter lijden veroorzaken dan gewone handboeien. Dwangstoelen, klemplanken en dwangbedden beperken de bewegingsvrijheid van een gevangene in veel grotere mate dan het gelijktijdige gebruik van bijvoorbeeld handboeien en enkelboeien. Het inherente risico van foltering of onmenselijke behandeling neemt toe wanneer dergelijke technieken om mensen in bedwang te houden gedurende langere tijd worden toegepast. Het is daarom noodzakelijk de handel in dwangstoelen, klemplanken en dwangbedden te verbieden.

(11)

Stoelen, planken en bedden die slechts met riemen of gordels zijn uitgerust, dienen van dit verbod te worden uitgezonderd, omdat het gebruik daarvan in bepaalde situaties voor een kortere periode gerechtvaardigd kan zijn, bijvoorbeeld om te verhinderen dat geagiteerde patiënten zichzelf of anderen schade berokkenen. Voor het gebruik van riemen, gordels of andere dwangmiddelen op patiënten is er echter geen enkele therapeutische of medische rechtvaardiging.

(12)

Kooibedden of bedden met netten zijn geen passend middel om patiënten of gevangenen in bedwang te houden. De handel in dergelijke bedden dient daarom te worden verboden.

(13)

Om personeel en andere mensen tegen spuwen te beschermen worden gevangenen soms verplicht een zogenaamd spuwmasker te dragen. Aangezien een dergelijk masker de mond en soms ook de neus afsluit, bestaat er een inherent risico van verstikking. Indien het wordt gecombineerd met andere dwangmiddelen, zoals handboeien, bestaat ook het gevaar van nekletsels. De uitvoer van spuwmaskers dient daarom te worden gecontroleerd.

(14)

In het algemeen gelden stokken of knuppels als normale uitrusting voor de rechtshandhavingsautoriteiten en gelden schilden als normale verdedigingsuitrusting. De handel in knuppels met spijkers is reeds verboden aangezien dergelijke knuppels grotere pijn of lijden kunnen veroorzaken dan gewone knuppels. Volgens hetzelfde principe dient ook de handel in schilden met spijkers te worden verboden.

(15)

Lijfstraffen zoals geseling gelden als foltering of andere wrede, onmenselijke of onterende straffen. Knoeten en andere zwepen met meerdere strengen of riemen die zijn ontworpen voor het geselen van mensen bij wijze van bestraffing, kunnen niet legitiem worden gebruikt. Zwepen met één enkele streng of riem, voorzien van nagels, weerhaken en dergelijke, kunnen door hun aard grote pijn of lijden veroorzaken en kunnen niet legitiem worden gebruikt. Het is daarom noodzakelijk de handel in dergelijke zwepen te verbieden. Zwepen met één enkele gewone streng of riem kunnen echter zowel op legitieme als op niet-legitieme wijze worden gebruikt en de handel in deze zwepen dient daarom niet te worden verboden.

(16)

Wat betreft stroomschokwapens en soortgelijke apparaten zoals omschreven in punt 2.1 van bijlage II en punt 2.1 van bijlage III bij Verordening (EG) nr. 1236/2005, is het dienstig de ontladingseis van 10 000 volt te schrappen, zulks om te vermijden dat het verbod op de handel en de uitvoercontroles zouden worden omzeild door het gebruik van wapens en apparaten die een elektrische schok kunnen toedienen met een net iets lagere nullastspanning.

(17)

Het is ook van groot belang de reikwijdte van de uitvoercontroles naast de reeds erdoor bestreken draagbare wapens uit te breiden tot vaste of monteerbare wapens met elektrische ontlading die een groot bereik hebben en waarmee meerdere personen kunnen worden geraakt. Dergelijke wapens worden vaak als zogenaamde niet-dodelijke wapens aangemerkt, maar zij kunnen minstens zoveel grote pijn of lijden veroorzaken als draagbare wapens met elektrische ontlading.

(18)

Wat betreft draagbare wapens of apparaten die verdovende chemische stoffen verspreiden, is het dienstig de reikwijdte van de uitvoercontroles uit te breiden tot wapens en apparaten die irriterende chemische stoffen verspreiden die worden gebruikt voor oproerbeheersing.

(19)

Aangezien apparaten voor de verspreiding van irriterende chemische stoffen voor gebruik in gebouwen op de markt worden gebracht, en het gebruik van dergelijke stoffen binnenshuis een risico betekent van grote pijn of lijden dat niet bestaat bij traditioneel gebruik in open lucht, dient de uitvoer van dergelijke apparaten te worden gecontroleerd.

(20)

De uitvoercontroles dienen ook te worden toegepast op vaste of monteerbare apparaten voor de verspreiding van verdovende of irriterende stoffen met groot bereik, voor zover dergelijke apparaten nog niet vallen onder de uitvoercontroles overeenkomstig Gemeenschappelijk Standpunt 2008/944/GBVB (3). Dergelijke apparaten worden vaak als zogenaamde niet-dodelijke technologie aangemerkt, maar zij kunnen minstens zoveel grote pijn of lijden veroorzaken als draagbare wapens en apparaten. Hoewel water geen verdovende of irriterende chemische stof is, kunnen waterkanonnen worden gebruikt om dergelijke stoffen te verspreiden in vloeibare vorm en de uitvoer ervan dient te worden gecontroleerd.

(21)

De uitvoercontroles betreffende capsicum-oleohars (OC) en pelargoonzuurvanillylamide (PAVA) dienen te worden aangevuld door uitvoercontroles op bepaalde mengsels die deze stoffen bevatten, en die als zodanig kunnen worden gebruikt als verdovende of irriterende stof of voor de vervaardiging van dergelijke stoffen. Het is van belang te verduidelijken dat eventuele verwijzingen naar verdovende of irriterende chemische stoffen moeten worden begrepen als omvattende capsicum-oleohars en de relevante mengsels die deze hars bevatten.

(22)

De code van OC in de gecombineerde nomenclatuur (GN) dient te worden vervangen door een andere code en een reeks codes dient te worden toegevoegd in de lijsten van goederen van de bijlagen II en III bij Verordening (EG) nr. 1236/2005.

(23)

De maatregelen waarin deze verordening voorziet, zijn in overeenstemming met het advies van het Comité voor gemeenschappelijke voorschriften voor de uitvoer van producten,

1)

Bijlage II wordt vervangen door de tekst van bijlage I bij deze verordening.

2)

Bijlage III wordt vervangen door de tekst van bijlage II bij deze verordening.

17.7.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 210/11

(1)

Op grond van artikel 139, lid 1, eerste alinea, onder d), van Verordening (EU) nr. 1308/2013 mag suiker of isoglucose die boven het in artikel 136 van die verordening bedoelde quotum wordt geproduceerd, slechts worden uitgevoerd binnen de door de Commissie vast te stellen kwantitatieve grens.

(2)

Bij Verordening (EG) nr. 951/2006 van de Commissie (2) zijn uitvoeringsbepalingen vastgesteld voor uitvoer buiten het quotum, met name ten aanzien van de afgifte van uitvoercertificaten. In het licht van mogelijke kansen op de exportmarkten dient de kwantitatieve grens echter per verkoopseizoen te worden bepaald.

(3)

Bepaalde suiker- en isoglucoseproducenten in de Unie hebben uitvoer uit de Unie uitgebouwd tot een belangrijk onderdeel van hun economische activiteiten en hebben buiten de Unie traditionele markten tot stand gebracht. Uitvoer van suiker en isoglucose naar deze markten kan ook zonder uitvoerrestituties economisch levensvatbaar zijn. Daarom dient een kwantitatieve grens voor de uitvoer van buiten het quotum geproduceerde suiker en isoglucose te worden vastgesteld, zodat de betrokken EU-producenten hun traditionele markten kunnen blijven bevoorraden.

(4)

Voor het verkoopseizoen 2014/2015 wordt geraamd dat de marktvraag wordt gedekt wanneer de kwantitatieve grens voor de uitvoer van buiten het quotum geproduceerde suiker initieel wordt vastgesteld op 650 000 ton, uitgedrukt in wittesuikerequivalent, en wanneer die voor buiten het quotum geproduceerde isoglucose initieel wordt vastgesteld op 70 000 ton, uitgedrukt in droge stof.

(5)

De concurrentiepositie van suiker die uit de Unie wordt uitgevoerd naar bepaalde dichtbij gelegen bestemmingen en naar derde landen die Unieproducten een preferentiële behandeling bij invoer geven, is momenteel bijzonder gunstig. Vanwege het ontbreken van de juiste instrumenten voor de verlening van wederzijdse bijstand bij de bestrijding van onregelmatigheden moeten bepaalde dichtbij gelegen bestemmingen worden uitgesloten als in aanmerking komende bestemming voor de uitvoer van buiten het quotum geproduceerde suiker, teneinde het risico van fraude tot een minimum te beperken en misbruik in verband met eventuele wederinvoer of het opnieuw binnenbrengen in de Unie van de betrokken producten te voorkomen.

(6)

Aangezien het geschatte risico van fraude met isoglucose vanwege de aard van het product lager is, hoeven geen beperkingen te worden ingesteld voor bestemmingen waarnaar buiten het quotum geproduceerde isoglucose wordt uitgevoerd.

(7)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Beheerscomité voor de gemeenschappelijke ordening van de landbouwmarkten,

a)

derde landen: Albanië, Andorra, Bosnië en Herzegovina, de Heilige Stoel (Vaticaanstad), de voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië, Kosovo (3), Liechtenstein, Montenegro, San Marino en Servië;

b)

gebieden van de lidstaten die geen deel uitmaken van het douanegebied van de Unie: de Faeröer, Groenland, Helgoland, Ceuta, Melilla, de gemeenten Livigno en Campione d'Italia, en de gebieden van de Republiek Cyprus waarover de regering van de Republiek Cyprus niet feitelijk het gezag uitoefent;

c)

Europese grondgebieden waarvan de buitenlandse betrekkingen door een lidstaat worden behartigd en die geen deel uitmaken van het douanegebied van de Unie: Gibraltar.

17.7.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 210/13

(1)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011 zijn, op grond van de resultaten van de multilaterale handelsbesprekingen van de Uruguayronde, de criteria vastgesteld aan de hand waarvan de Commissie voor de producten en de perioden die in bijlage XVI, deel A, bij die verordening zijn vermeld, de forfaitaire waarden bij invoer uit derde landen vaststelt.

(2)

De forfaitaire invoerwaarde wordt elke dag berekend overeenkomstig artikel 136, lid 1, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011, met inachtneming van de variabele gegevens voor die dag. Bijgevolg moet deze verordening in werking treden op de dag van de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie,

17.7.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 210/15

(1)

Bij Verordening (EG) nr. 341/2007 van de Commissie (3) is voorzien in de opening en vaststelling van de wijze van beheer van tariefcontingenten en de instelling van een stelsel van invoercertificaten en certificaten van oorsprong voor uit derde landen ingevoerde knoflook en bepaalde andere landbouwproducten.

(2)

De hoeveelheden waarvoor op grond van artikel 10, lid 1, van Verordening (EG) nr. 341/2007 door traditionele importeurs en door nieuwe importeurs A-certificaten zijn aangevraagd gedurende de eerste zeven dagen van juli 2014, overtreffen de beschikbare hoeveelheden voor producten van oorsprong uit China.

(3)

Derhalve moet, overeenkomstig artikel 7, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1301/2006, worden vastgesteld in welke mate de uiterlijk op 14 juli 2014 aan de Commissie toegezonden aanvragen van A-certificaten kunnen worden ingewilligd overeenkomstig artikel 12 van Verordening (EG) nr. 341/2007.

(4)

Met het oog op een efficiënt beheer van de procedure voor afgifte van de invoercertificaten dient deze verordening onmiddellijk na de bekendmaking ervan in werking te treden,

17.7.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 210/17

(1)

Op 31 oktober 2013 heeft de toeleverancier DENSO Corporation (hierna de „aanvrager” genoemd) een aanvraag ingediend voor goedkeuring van de „DENSO efficient alternator” (hierna „efficiënte alternator van DENSO” genoemd) als innoverende technologie. De aanvraag is beoordeeld op volledigheid overeenkomstig artikel 4 van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 725/2011 van de Commissie (2). De Commissie stelde vast dat in de oorspronkelijke aanvraag relevante informatie ontbrak en verzocht de aanvrager ze te completeren. De aanvrager verstrekte die informatie op 30 januari 2014. De aanvraag werd geacht volledig te zijn en de periode voor de beoordeling van de aanvraag door de Commissie ging in op de dag volgende op de datum van de officiële ontvangst, d.w.z. 31 januari 2014.

(2)

De aanvraag is beoordeeld overeenkomstig artikel 12 van Verordening (EG) nr. 443/2009, Uitvoeringsverordening (EU) nr. 725/2011 en de Technical Guidelines for the preparation of applications for the approval of innovative technologies pursuant to Regulation (EC) No 443/2009 („de technische richtsnoeren”) (3).

(3)

De aanvraag heeft betrekking op de efficiënte alternator van DENSO voor de afgifteklassen 150A, 180A, en 210A. De alternator heeft een rendement van ten minste 77 % zoals vastgesteld overeenkomstig de in punt 5.1.2 van bijlage I bij de technische richtsnoeren beschreven aanpak van het VDA (Verband der Automobilindustrie). Deze aanpak verwijst naar de testmethodologie beschreven in de internationale norm ISO 8854:2012 (4). Het rendement van de alternator van de aanvrager is groter dan dat van de basisalternator doordat de volgende drie verliezen worden beperkt: rectificatieverliezen, door het optimaliseren van de rectificatie via het gebruik van een „MOSFET-module”, d.w.z. een metaaloxide-halfgeleider-veldeffecttransistor); ijzerverliezen in de stator, door het gebruik van een dunne gelamineerde kern van magnetisch staal, en koperverliezen in de stator, door het gebruik van een „segment conductor” die een grotere factor ruimte en een korter spoeluiteinde heeft. Deze technologie verschilt dus van de bij Uitvoeringsbesluit 2013/341/EU van de Commissie (5) als eco-innovatie goedgekeurde Valeo Efficient Generation Alternator.

(4)

De Commissie is van oordeel dat uit de in de aanvraag verstrekte informatie blijkt dat aan de in artikel 12 van Verordening (EG) nr. 443/2009 en in de artikelen 2 en 4 van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 725/2011 bedoelde voorwaarden en criteria is voldaan.

(5)

De aanvrager heeft aangetoond dat een hoogrendementsalternator van het type beschreven in deze toepassing in niet meer dan 3 % van de in het referentiejaar 2009 geregistreerde nieuwe personenauto's is toegepast.

(6)

Om te bepalen welke CO2-besparingen deze innoverende technologie bij montage in een voertuig zal opleveren, moet het basisvoertuig worden aangegeven waaraan de doelmatigheid van het met de innoverende technologie uitgeruste voertuig overeenkomstig de artikelen 5 en 8 van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 725/2011 getoetst moet worden. De Commissie is van oordeel dat een alternator met een rendement van 67 % als passende basistechnologie kan gelden wanneer de innoverende technologie op een nieuw voertuigtype wordt gemonteerd. Indien de efficiënte alternator van DENSO in een bestaand voertuigtype wordt gemonteerd, moet de meest recente in de handel gebrachte versie van dat type alternator als basistechnologie worden genomen.

(7)

De aanvrager heeft een testmethode voor de CO2-reducties voorgelegd die formules bevat die consistent zijn met de in de technische richtsnoeren beschreven formules voor de vereenvoudigde benadering met betrekking tot efficiënte alternatoren. De Commissie is van oordeel dat de testmethode verifieerbare, reproduceerbare en vergelijkbare resultaten zal opleveren en dat de methode de CO2-emissievoordelen van de innoverende technologie op realistische wijze en met een sterke statistische significantie kan aantonen, overeenkomstig artikel 6 van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 725/2011.

(8)

De Commissie merkt op dat de aanvrager in zijn methodologie gebruik heeft gemaakt van een formule voor de berekening van de standaardafwijking van de rendementswaarde van de alternator die de nauwkeurigheid van de resultaten vergroot in vergelijking met formule 1) van de methode bepaald in de bijlage bij Uitvoeringsbesluit 2013/341/EU. Op alle andere vlakken zijn de testmethode van de aanvrager en de formule om de CO2-besparing te berekenen, identiek aan die van het uitvoeringsbesluit. Bijgevolg meent de Commissie dat de methode bepaald in Uitvoeringsbesluit 2013/341/EU moet worden gebruikt om te bepalen hoezeer de CO2-uitstoot wordt verlaagd als gevolg van het gebruik van de efficiënte alternator van DENSO. Gezien de verbeterde nauwkeurigheid dankzij de berekening van de standaardafwijking die DENSO voorstelt, is het raadzaam formule 1) bepaald in de bijlage bij Uitvoeringsbesluit 2013/341/EU, aan te passen. De aanpassing heeft geen invloed op de CO2-besparingen die zijn gecertificeerd met de methode van Uitvoeringsbesluit 2013/341/EU vóór de inwerkingtreding van dit besluit.

(9)

Tegen die achtergrond is de Commissie van oordeel dat de aanvrager afdoende heeft aangetoond dat de door de innoverende technologie bereikte emissiereductie ten minste 1 g CO2/km bedraagt.

(10)

De Commissie merkt op dat de uit de innoverende technologie voortvloeiende besparingen deels op de standaardtestcyclus mogen worden aangetoond en dat de te certificeren definitieve totale besparingen derhalve overeenkomstig artikel 8, lid 2, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 725/2011 moeten worden bepaald.

(11)

De Commissie stelt vast dat het verificatierapport door het Vehicle Certification Agency (VCA) (een onafhankelijke en gecertificeerde instantie) is opgesteld en dat het de conclusies ondersteunt die in de aanvraag zijn uiteengezet.

(12)

Tegen die achtergrond moet er volgens de Commissie geen bezwaar worden gemaakt tegen de goedkeuring van de innoverende technologie in kwestie.

(13)

Om de algemene eco-innovatiecode vast te stellen die overeenkomstig de bijlagen I, VIII en IX bij Richtlijn 2007/46/EG van het Europees Parlement en de Raad (6) in de desbetreffende typegoedkeuringsdocumenten moet worden vermeld, moet voor de bij dit besluit goedgekeurde innoverende technologie de individuele code worden gespecificeerd.

(14)

Fabrikanten die de CO2-besparingen die uit de toepassing van de bij dit besluit goedgekeurde innovatieve technologie voortvloeien, willen aanwenden voor een verlaging van hun gemiddelde specifieke CO2-emissies en zo hun specifieke emissiedoelstellingen te verwezenlijken, moeten overeenkomstig artikel 11, lid 1, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 725/2011 in hun aanvraag voor een EG-typegoedkeuringscertificaat voor de betrokken voertuigen naar dit besluit verwijzen,

17.7.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 210/20