19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/1

(1)

In artikel 10, lid 4, van Richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad (3) is niet gespecificeerd hoe de te veilen hoeveelheden broeikasgasemissierechten over de handelsperiode moeten worden verdeeld.

(2)

Met het oog op de rechtszekerheid en de voorspelbaarheid van de markt moet worden verduidelijkt dat de Commissie, om de ordelijke werking van de markt te waarborgen, in uitzonderlijke omstandigheden krachtens artikel 10, lid 4, van Richtlijn 2003/87/EG bevoegd is om het tijdschema van de veilingen te wijzigen.

(3)

Richtlijn 2003/87/EG moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd,

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/2

(1)

Krachtens Verordening (EG) nr. 1260/2001 van de Raad (1), en met name artikel 15, lid 8, eerste streepje, artikel 16, lid 5, en artikel 18, lid 5, was de Commissie bevoegd om uitvoeringsbepalingen vast te stellen inzake de basisproductieheffing en de te innen B-heffing van de quotahouders die handelen binnen het kader van de gemeenschappelijke ordening der markten in de sector suiker, de coëfficiënt voor de berekening van de aanvullende heffing en de terugbetaling of invordering van een deel van de heffingen van de suikerbietenverkopers.

(2)

De Commissie heeft de productieheffingen vastgesteld voor de verkoopseizoenen 2001/2002 (2), 2002/2003 (3), 2003/2004 (4), 2004/2005 (5) en 2005/2006 (6).

(3)

In artikel 18, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1260/2001 was bepaald dat wanneer de opbrengst van een basisproductieheffing minder bedroeg dan het maximumbedrag als bedoeld in artikel 15, lid 3, of wanneer de opbrengst van de in dat artikel bedoelde B-heffing minder bedroeg dan het maximumbedrag als bedoeld in artikel 15, lid 4, van die verordening, in voorkomend geval herzien overeenkomstig artikel 15, lid 5, de suikerfabrikanten verplicht waren de suikerbietenverkopers het verschil tussen de betrokken maximumbedrag van de heffing en de te innen heffing uit te keren ten belope van 60 % van dit verschil.

(4)

Overeenkomstig artikel 9, lid 1, van Verordening (EG) nr. 314/2002 van de Commissie (7) zijn de bedragen die de suikerfabrikanten aan de suikerbietenverkopers moeten betalen vanwege het verschil tussen het maximum van de basisproductieheffing en van de B-heffing enerzijds en de te innen heffing anderzijds, vastgesteld voor de verkoopseizoenen 2002/2003 (8), 2003/2004 (9) en 2005/2006 (10).

(5)

In het kader van de hervorming van de gemeenschappelijke marktordening in de sector suiker werd Verordening (EG) nr. 1260/2001 met ingang van het verkoopseizoen 2006/2007 ingetrokken en vervangen door Verordening (EG) nr. 318/2006 van de Raad (11). Bij Verordening (EG) nr. 318/2006, die vervolgens is ingetrokken en opgenomen is in Verordening (EG) nr. 1234/2007 van de Raad (12), is het systeem van de variabele suikerproductieheffing ter zelffinanciering van de productiequota vervangen door een nieuwe productieheffing die moet bijdragen tot de financiering van de in het kader van de gemeenschappelijke ordening der markten in de sector suiker verrichte uitgaven.

(6)

Op 8 mei 2008, heeft het Hof, in de gevoegde zaken C-5/06 en C-23/06 tot en met C-36/06, Verordening (EG) nr. 1762/2003 van de Commissie (13) en Verordening (EG) nr. 1775/2004 van de Commissie (14) ongeldig verklaard. In zijn arrest stelde het Hof dat alle hoeveelheden suiker in uitgevoerde producten, ongeacht of er effectief exportrestituties waren betaald of niet, in aanmerking moesten worden genomen bij de berekening van het geraamde gemiddelde verlies per ton product.

(7)

Het Hof heeft, in de gevoegde zaken C-175/07 tot en met C-184/07, en in de zaken C-466/06 en C-200/06 eveneens Verordening (EG) nr. 1686/2005 van de Commissie (15) ongeldig verklaard.

(8)

In overeenstemming met de uitspraken van het Hof heeft de Commissie Verordening (EG) nr. 1193/2009 (16) vastgesteld.

(9)

Op 29 september 2011, heeft het Gerecht uitspraak gedaan in zaak T-4/06, stellende dat er geen geschikte rechtsgrondslag was voor een gedifferentieerde coëfficiënt voor de aanvullende heffing in de sector suiker en artikel 2 van Verordening (EG) nr. 1686/2005, zoals gewijzigd bij artikel 3 van Verordening (EG) nr. 1193/2009, nietig verklaard.

(10)

Op 27 september 2012 heeft het Hof, in de gevoegde zaken C-113/10, C-147/10 en C-234/10, Verordening (EG) nr. 1193/2009 ongeldig verklaard met het argument dat met het oog op de berekening van het geraamde gemiddelde verlies per ton product, artikel 15, lid 1, onder d), van Verordening (EG) nr. 1260/2001 zo moet worden opgevat dat het totale terug te betalen bedrag, het totale bedrag aan effectief betaalde exportrestituties omvat.

(11)

De heffingen in de sector suiker dienen dus op het gepaste niveau te worden vastgesteld. Voor uitvoer als omschreven in artikel 6, lid 5, van Verordening (EG) nr. 314/2002 van de Commissie dient het „gemiddelde verlies” in de zin van artikel 15, lid 1, onder d), van Verordening (EG) nr. 1260/2001 te worden berekend door de effectief betaalde restituties te delen door de uitgevoerde hoeveelheden, ongeacht of een restitutie is betaald of niet. Ook bij de berekening van het „uit te voeren overschot” in de zin van artikel 15, lid 1, onder c), van Verordening (EG) nr. 1260/2001 dienen alle uitgevoerde hoeveelheden in aanmerking te worden genomen, ongeacht of een restitutie is betaald of niet.

(12)

Aangezien de methode werd gehanteerd bij de berekening van de heffingen voor het verkoopseizoen 2001/2002 dezelfde was als deze die door het Hof ongeldig werd verklaard, dienen ook de productieheffingen en de coëfficiënt voor de aanvullende heffing voor het verkoopseizoen 2001/2002 dienovereenkomstig te worden gewijzigd.

(13)

Ingevolge het arrest van het Hof moeten de gerectificeerde heffingen van toepassing zijn met ingang van dezelfde data als de ongeldig verklaarde heffingen.

(14)

Ten gevolge van de vaststelling van de suikerheffingen overeenkomstig de in de elfde overweging beschreven methode dienen ook de bedragen die de suikerfabrikanten aan de suikerbietenverkopers dienen te betalen vanwege het verschil tussen de maximumheffing en de voor de verkoopseizoenen 2002/2003, 2003/2004 en 2005/2006 te innen heffing ook opnieuw te worden vastgesteld en dienen deze met terugwerkende kracht te worden toegepast.

(15)

Voor het verkoopseizoen 2001/2002 bedraagt het ongedekte totale verlies berekend volgens de in elfde overweging beschreven methode 14 123 937 EUR. De in artikel 16, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1260/2001 bedoelde coëfficiënt dient dienovereenkomstig te worden vastgesteld en dient met terugwerkende kracht te worden toegepast voor dat verkoopseizoen.

(16)

Voor het verkoopseizoen 2002/2003 leidt de toepassing van de in de elfde overweging beschreven methode tot een basisproductieheffing van 2 % en een B-heffing van 16,371 %, welke percentages met terugwerkende kracht dienen te worden toegepast voor dat verkoopseizoen. Het herberekende totale verlies wordt in zijn geheel gedekt door de ontvangsten van de basisproductieheffing en de B-heffing. Voor dat verkoopseizoen hoeft de in artikel 16, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1260/2001 bedoelde aanvullende coëfficiënt derhalve niet te worden vastgesteld.

(17)

Voor het verkoopseizoen 2002/2003 was bij Verordening (EG) nr. 1440/2002 van de Commissie (17) het maximumbedrag van de B-heffing vastgesteld op 37,5 % van de interventieprijs voor witte suiker. De B-heffing die voor dat verkoopseizoen van toepassing is, herzien volgens de in de elfde overweging beschreven methode, bedraagt daarentegen 16,371 % van de interventieprijs voor witte suiker. Voor dit verschil dient het door de suikerfabrikanten aan de suikerbietenverkopers te betalen bedrag voor dat verkoopseizoen te worden vastgesteld per ton bieten van standaardkwaliteit, overeenkomstig artikel 18, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1260/2001.

(18)

Voor het verkoopseizoen 2003/2004 levert de toepassing van de in de elfde overweging beschreven methode een basisproductieheffing van 2 % en een B-heffing van 17,259 % op. Het herberekende totale verlies wordt in zijn geheel gedekt door de ontvangsten van de basisproductieheffing en de B-heffing. Voor dat verkoopseizoen hoeft de in artikel 16, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1260/2001 bedoelde aanvullende coëfficiënt derhalve niet te worden vastgesteld.

(19)

Voor het verkoopseizoen 2003/2004 was bij Verordening (EG) nr. 1440/2002 het maximumbedrag van de B-heffing vastgesteld op 37,5 % van de interventieprijs voor witte suiker. De B-heffing voor dat verkoopseizoen, herzien volgens de in de elfde overweging beschreven methode, bedraagt daarentegen 17,259 % van de interventieprijs voor witte suiker. Voor dit verschil dient het door de suikerfabrikanten aan de suikerbietenverkopers te betalen bedrag voor dat verkoopseizoen te worden vastgesteld per ton bieten van standaardkwaliteit, overeenkomstig artikel 18, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1260/2001.

(20)

Voor het verkoopseizoen 2004/2005 heeft de toepassing van de in de elfde overweging beschreven methode geen impact op de basisproductieheffing noch op de B-heffing. Voor dat verkoopseizoen bedraagt het volgens de in de elfde overweging beschreven methode berekende ongedekte totale verlies 57 648 788 EUR. Derhalve dient de in artikel 16, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1260/2001 bedoelde coëfficiënt te worden vastgesteld. Uit het in de negende overweging bedoelde arrest van het Hof volgt dat de coëfficiënt zowel voor de lidstaten van de Unie in haar samenstelling op 30 april 2004 als voor de lidstaten van de Unie in haar samenstelling op 1 mei 2004 dezelfde moet zijn.

(21)

Voor het verkoopseizoen 2005/2006 levert de toepassing van de in de elfde overweging beschreven methode een basisproductieheffing van 1,2335 % op en is er geen B-heffing nodig. Voor dat verkoopseizoen wordt het herberekende totale verlies volledig gedekt door de ontvangsten uit de basisproductieheffing en is het niet nodig de in artikel 16, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1260/2001 bedoelde aanvullende coëfficiënt vast te stellen.

(22)

Voor het verkoopseizoen 2005/2006 was bij Verordening (EG) nr. 1296/2005 van de Commissie (18) het maximumbedrag van de B-heffing vastgesteld op 37,5 % van de interventieprijs van witte suiker. Terwijl de voor dat verkoopseizoen geldende basisproductieheffing, herzien overeenkomstig de in de elfde overweging beschreven methode, 1,2335 % van de interventieprijs voor witte suiker bedraagt, hoeft er geen B-heffing te worden vastgesteld. Gezien deze verschillen dienen de door de suikerfabrikanten aan de suikerbietenverkopers te betalen bedragen voor dat verkoopseizoen te worden vastgesteld per ton bieten van standaardkwaliteit, overeenkomstig artikel 18, lid 2, van Verordening (EG) nr. 1260/2001.

(23)

Met het oog op de rechtszekerheid en de gelijke behandeling van de betrokken marktdeelnemers in de verschillende lidstaten moet een gemeenschappelijk tijdstip worden vastgesteld waarop de overeenkomstig de onderhavige verordening bepaalde heffingen worden vastgesteld in de zin van artikel 2, lid 2, tweede alinea, van Verordening (EG, Euratom) nr. 1150/2000 van de Raad (19). Deze termijn is evenwel niet van toepassing indien lidstaten krachtens hun nationale recht verplicht zijn de marktdeelnemers na dat tijdstip te vergoeden,

—

16 oktober 2002 voor het verkoopseizoen 2001/2002,

—

8 oktober 2003 voor het verkoopseizoen 2002/2003,

—

15 oktober 2004 voor het verkoopseizoen 2003/2004,

—

18 oktober 2005 voor het verkoopseizoen 2004/2005, en

—

23 februari 2007 voor het verkoopseizoen 2005/2006.

—

16 oktober 2002 voor het verkoopseizoen 2001/2002, en

—

18 oktober 2005 voor het verkoopseizoen 2004/2005.

—

8 oktober 2003 voor het verkoopseizoen 2002/2003,

—

15 oktober 2004 voor het verkoopseizoen 2003/2004, en

—

23 februari 2007 voor het verkoopseizoen 2005/2006.

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/7

(1)

De Raad heeft op 23 maart 2012 Verordening (EU) nr. 267/2012 vastgesteld.

(2)

Op grond van het arrest van 28 november 2013 van het Hof van Justitie van de Europese Unie in zaak C-280/12 P, staan Fereydoun MAHMOUDIAN en Fulmen niet op de lijst van personen en entiteiten op wie, respectievelijk waarop beperkende maatregelen van toepassing zijn in bijlage II bij Besluit 2010/413/GBVB van de Raad (2).

(3)

Fereydoun MAHMOUDIAN en Fulmen moeten worden verwijderd van de lijst van personen en entiteiten op wie, respectievelijk waarop beperkende maatregelen van toepassing zijn in bijlage IX bij Verordening (EU) nr. 267/2012,

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/9

(1)

In aanvullende aantekening 6 a) op hoofdstuk 2 van de gecombineerde nomenclatuur die als bijlage bij Verordening (EEG) nr. 2658/87 is gevoegd wordt „niet-gekookt en niet-gebakken, gekruid vlees” gedefinieerd als „vlees, niet gekookt en niet gebakken dat, waarneembaar met het blote oog of duidelijk waarneembaar aan de smaak, inwendig of over de totale oppervlakte is gekruid”.

(2)

Om ervoor te zorgen dat douaneautoriteiten een uniforme aanpak toepassen voor de indeling voor douanedoeleinden, dienen methoden te worden vastgesteld om te bepalen of niet-gekookt en niet-gebakken vlees van pluimvee is gekruid in de zin van aanvullende aantekening 6 a) op hoofdstuk 2 van de gecombineerde nomenclatuur.

(3)

Uit studies van de Groep Europese douanelaboratoria komt naar voren dat de methoden om te bepalen of niet-gekookt en niet-gebakken vlees van pluimvee al dan niet gekruid is, ten eerste uit een visueel onderzoek en ten tweede uit een smaaktest moeten bestaan.

(4)

De smaaktest wordt alleen uitgevoerd indien de visuele onderzoeksmethode geen uitsluitsel geeft.

(5)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Comité douanewetboek,

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/26

(1)

Artikel 18, lid 3, van Verordening (EU) nr. 1169/2011 bepaalt dat elk voedselingrediënt dat in de vorm van technisch vervaardigd nanomateriaal in een product is verwerkt, duidelijk in de lijst van ingrediënten dient te worden vermeld, zodat consumenteninformatie wordt gegarandeerd. Bovendien moet de naam van voedselingrediënten die in de vorm van technisch vervaardigd nanomateriaal in een product zijn verwerkt, worden gevolgd door het woord „nano” tussen haakjes. Dienovereenkomstig voorziet Verordening (EU) nr. 1169/2011 in een definitie van „technisch vervaardigde nanomaterialen”.

(2)

De Commissie is op grond van artikel 18, lid 5, van die verordening bevoegd om met het oog op de verwezenlijking van de doelstellingen van die verordening door middel van gedelegeerde handelingen de daarin opgenomen definitie van „technisch vervaardigd nanomateriaal” aan te passen aan de technische en wetenschappelijke vooruitgang of aan op internationaal niveau aanvaarde definities.

(3)

Op 18 oktober 2011 werd Aanbeveling 2011/696/EU van de Commissie (2) vastgesteld, deels als antwoord op een verzoek van het Europees Parlement om de invoering in de EU-wetgeving van een algemene definitie op wetenschappelijke grondslag van nanomaterialen. De definitie in die aanbeveling is uitsluitend gebaseerd op de grootte van de samenstellende deeltjes van een materiaal en heeft betrekking op natuurlijke, incidentele en geproduceerde materialen. Zij houdt rekening met, onder andere, het referentieverslag van het Gemeenschappelijk Centrum voor Onderzoek van de Europese Commissie „Considerations on a Definition of Nanomaterial for Regulatory Purposes” (3), het advies van het Wetenschappelijk Comité voor nieuwe gezondheidsrisico’s (WCNG) inzake de „Scientific basis for the definition of the term „Nanomaterial” ” (4) en de door de Internationale Organisatie voor Normalisatie (ISO) ontwikkelde definitie van „nanomateriaal” (5).

(4)

Volgens Aanbeveling 2011/696/EU loopt de daarin opgenomen definitie van het begrip „nanomateriaal” niet vooruit op, noch is zij een afspiegeling van het toepassingsgebied van een onderdeel van de EU-wetgeving.

(5)

Volgens de mededeling van de Commissie aan het Europees Parlement, de Raad en het Europees Economisch en Sociaal Comité over de tweede evaluatie van de regelgeving inzake nanomaterialen (6) is de Commissie van plan om de in Aanbeveling 2011/696/EU van de Commissie vastgestelde definitie van „nanomateriaal” te gebruiken. Waar in EU-wetgeving andere definities worden gebruikt, zullen bepalingen worden aangepast om te zorgen voor een consistente benadering, hoewel sectorspecifieke oplossingen mogelijk nodig blijven.

(6)

Daarom moet de in Verordening (EU) nr. 1169/2011 vastgestelde definitie van „technisch vervaardigd nanomateriaal” worden aangepast aan die van Aanbeveling 2011/696/EU, waarin de technische en wetenschappelijke vooruitgang tot op heden wordt weerspiegeld.

(7)

Aangezien de in Verordening (EU) nr. 1169/2011 vastgestelde definitie verwijst naar „technisch vervaardigd nanomateriaal” en niet naar „nanomateriaal” in het algemeen, moeten natuurlijke en incidentele nanomaterialen niet worden opgenomen in de definitie.

(8)

Voorts dient in de definitie van „technisch vervaardigd nanomateriaal” te worden verwezen naar doelbewust geproduceerd materiaal en dat moet uitdrukkelijk worden gedefinieerd. In de definitie moet rekening worden gehouden met de door de ISO aangenomen definitie van „technisch vervaardigd nanomateriaal”, namelijk „nanomateriaal dat is ontworpen voor een specifiek doel of voor een specifieke functie” (7).

(9)

Overeenkomstig artikel 4 van Verordening (EG) nr. 1333/2008 van het Europees Parlement en de Raad (8) mogen alleen goedgekeurde levensmiddelenadditieven die in de EU-lijsten zijn opgenomen als zodanig in de handel worden gebracht en worden gebruikt in levensmiddelen, levensmiddelenadditieven, voedingsenzymen en levensmiddelenaroma’s, mits zij voldoen aan de daarin gespecificeerde gebruiksvoorwaarden en na een veiligheidsbeoordeling.

(10)

Die EU-lijsten zijn vastgesteld bij de Verordeningen (EU) nr. 1129/2011 (9) en (EU) nr. 1130/2011 (10) van de Commissie. Zij bevatten de levensmiddelenadditieven die waren toegestaan voor gebruik vóór de inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 1333/2008 nadat werd gecontroleerd of zij aan de bepalingen daarvan voldeden. Overeenkomstig Verordening (EU) nr. 257/2010 van de Commissie (11) worden al die goedgekeurde levensmiddelenadditieven momenteel onderworpen aan een programma voor herbeoordeling door de Europese Autoriteit voor voedselveiligheid (hierna „de EFSA” genoemd). De herbeoordeling van levensmiddelenadditieven wordt uitgevoerd volgens de in die verordening bepaalde prioriteiten en per groep levensmiddelenadditieven overeenkomstig de belangrijkste functionele klasse waartoe zij behoren. Daarbij wordt ook rekening gehouden met alle mogelijke problemen met betrekking tot nanomateriaal, die in voorkomend geval kunnen worden aangepakt in het kader van een herziening van de gebruiksvoorwaarden. Als gevolg daarvan werden dertig levensmiddelenkleurstoffen al beoordeeld. Geen van de kleurstoffen zijn geproduceerd in nanovorm. Voor calciumcarbonaat (E 170) en plantaardige koolstof (E 153) heeft de EFSA aanbevolen om de deeltjesgrootte op te nemen in de specificaties. Andere additieven die in nanovorm kunnen voorkomen, worden beoordeeld uiterlijk op:

(11)

Bepaalde levensmiddelenadditieven die in de EU-lijsten zijn opgenomen bij de Verordeningen (EU) nr. 1129/2011 en (EU) nr. 1130/2011, kunnen in het uiteindelijke levensmiddel voorkomen in de vorm van „technisch vervaardigd nanomateriaal”. Wanneer dergelijke levensmiddelenadditieven in de lijst van ingrediënten worden gevolgd door het woord „nano” tussen haakjes, kan dat echter tot verwarring leiden bij de consumenten, die ervan kunnen uitgaan dat die additieven nieuw zijn terwijl zij in werkelijkheid al tientallen jaren in die vorm in levensmiddelen worden gebruikt.

(12)

Daarom moeten levensmiddelenadditieven die in de EU-lijsten zijn opgenomen bij de Verordeningen (EU) nr. 1129/2011 en (EU) nr. 1130/2011 van de Commissie niet [verplicht] door het woord „nano” worden gevolgd in de lijst van ingrediënten en mogen zij niet onder de definitie van technisch vervaardigd nanomateriaal vallen. De noodzaak van specifieke etiketteringsvoorschriften met betrekking tot nanomateriaal voor dergelijke additieven moet worden aangepakt in het kader van het herbeoordelingsprogramma, door indien nodig de gebruiksvoorwaarden in bijlage II bij Verordening (EG) nr. 1333/2008 en de in Verordening (EU) nr. 231/2012 van de Commissie (12) vastgestelde specificaties van die levensmiddelenadditieven aan te passen. Die uitzondering mag niet gelden voor op een latere datum in die lijsten opgenomen levensmiddelenadditieven, met inbegrip van nieuwe vermeldingen op grond van artikel 12 van Verordening (EG) nr. 1333/2008.

(13)

De drempelwaarde van 50 % voor de gekwantificeerde grootteverdeling moet worden heroverwogen om te beoordelen of zij in het licht van de technische ontwikkeling op het gebied van detectie- en kwantificeringsmethoden en wanneer gezondheids- en veiligheidsoverwegingen daar aanleiding toe geven in de toekomst moet worden vervangen door een drempelwaarde tussen 1 en 50 %.

(14)

Verordening (EU) nr. 1169/2011 dient daarom dienovereenkomstig te worden gewijzigd,

a)

zullen levensmiddelenadditieven die vallen onder de definitie van de eerste alinea niet worden beschouwd als technisch vervaardigd nanomateriaal, indien zij bij Verordening (EU) nr. 1129/2011 van de Commissie (13) of Verordening (EU) nr. 1130/2011 van de Commissie (14) zijn opgenomen in de EU-lijsten als bedoeld in artikel 4 van Verordening (EG) nr. 1333/2008;

b)

worden fullerenen, grafeenvlokken en enkelwandige koolstofnanobuizen met één of meer externe dimensies beneden 1 nm als technisch vervaardigd nanomateriaal beschouwd.

Voor de toepassing van de definitie van de eerste alinea gelden de volgende definities:

i)   „deeltje”: een miniem stukje materiaal met afgebakende fysieke grenzen;

ii)   „agglomeraat”: een verzameling los met elkaar verbonden deeltjes of aggregaten waarvan de totale externe oppervlakte gelijk is aan de som van de oppervlakten van de individuele componenten;

iii)   „aggregaat”: een deeltje dat uit sterk verbonden of gefuseerde deeltjes bestaat;

iv)   „doelbewust geproduceerd”: het materiaal is geproduceerd om een specifieke functie te vervullen of een specifiek doel te verwezenlijken.

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/29

(1)

Bij Verordening (EG) nr. 834/2007 zijn basisvoorschriften voor de biologische productie van zeewier en aquacultuurdieren vastgesteld. In Verordening (EG) nr. 889/2008 van de Commissie (2) zijn bepalingen voor de uitvoering van deze voorschriften opgenomen.

(2)

In de periode tussen november 2012 en april 2013 hebben sommige lidstaten verzocht om herziening van de voorschriften inzake producten, stoffen en technieken die bij de biologische aquacultuurproductie mogen worden gebruikt. Deze verzoeken moeten worden geëvalueerd door de deskundigengroep voor technisch advies inzake de biologische productie, die is opgericht bij Besluit 2009/427/EG van de Commissie (3); de Commissie is van plan om op basis van die evaluatie na te gaan of de betrokken voorschriften in 2014 moeten worden herzien.

(3)

Volgens een aantal van deze verzoeken zijn onvoldoende hoeveelheden biologische juvenielen en biologisch zaad van schaal- en schelpdieren beschikbaar om te voldoen aan de eisen van de artikelen 25 sexies en 25 sexdecies van Verordening (EG) nr. 889/2008.

(4)

Om continuïteit mogelijk te maken, verstoring van de biologische aquacultuurproductie in de Unie te voorkomen en de markt voor biologische juvenielen en zaad van schaal- en schelpdieren tijd te geven om zich te ontwikkelen, is het, gezien de ontoereikende hoeveelheden biologische juvenielen en biologisch zaad van schaal- en schelpdieren, gerechtvaardigd om in afwachting van deskundig advies de toepassing van het percentage van 50 %, als vastgesteld in artikel 25 sexies, lid 3, en artikel 25 sexdecies, lid 1, derde alinea, van Verordening (EG) nr. 889/2008 met een jaar uit te stellen tot 31 december 2014.

(5)

Verordening (EG) nr. 889/2008 moet daarom dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(6)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Regelgevend Comité voor biologische productie,

1)

Artikel 25 sexies, lid 3, wordt vervangen door:

„3.   Het maximumpercentage niet-biologische aquacultuurjuvenielen die op een bedrijf mogen worden binnengebracht, bedraagt: 80 % tegen 31 december 2011, 50 % tegen 31 december 2014 en 0 % tegen 31 december 2015.”.

2)

Artikel 25 sexdecies, lid 1, derde alinea, wordt vervangen door:

„Er mag evenwel zaad van broedkamers voor niet-biologische tweekleppige schaal- of schelpdieren in de biologische productie-eenheden worden binnengebracht, mits daarbij de volgende maximumpercentages in acht worden genomen: 80 % tegen 31 december 2011, 50 % tegen 31 december 2014 en 0 % tegen 31 december 2015.”.

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/31

(1)

De verlening van vergunningen voor toevoegingsmiddelen voor diervoeding, met inbegrip van de vergunningsgronden en -procedures, is geregeld bij Verordening (EG) nr. 1831/2003.

(2)

Overeenkomstig artikel 7 van Verordening (EG) nr. 1831/2003 is een aanvraag ingediend voor een nieuwe toepassing van een preparaat van alfa-galactosidase, geproduceerd door Saccharomyces cerevisiae (CBS 615.94), en endo-1,4-bèta-glucanase, geproduceerd door Aspergillus niger (CBS 120604). De krachtens artikel 7, lid 3, van Verordening (EG) nr. 1831/2003 vereiste gegevens en documenten zijn bij de aanvraag verstrekt.

(3)

Die aanvraag betreft de vergunning voor een nieuwe toepassing van een preparaat van alfa-galactosidase, geproduceerd door Saccharomyces cerevisiae (CBS 615.94), en endo-1,4-bèta-glucanase, geproduceerd door Aspergillus niger (CBS 120604), als toevoegingsmiddel in de categorie „zoötechnische toevoegingsmiddelen” voor voeder voor mestvogels van minder gangbare pluimveesoorten en voor opfokleghennen.

(4)

Bij Verordening (EU) nr. 237/2012 van de Commissie is voor het gebruik van dat preparaat voor mestkippen een vergunning voor tien jaar verleend (2).

(5)

De Europese Autoriteit voor voedselveiligheid (EFSA) heeft in haar advies van 18 juni 2013 (3) geconcludeerd dat onder de voorgestelde gebruiksvoorwaarden het preparaat van alfa-galactosidase, geproduceerd door Saccharomyces cerevisiae (CBS 615.94) en endo-1,4-bèta-glucanase, geproduceerd door Aspergillus niger (CBS 120604), geen ongunstige gevolgen heeft voor de diergezondheid, de menselijke gezondheid en het milieu, dat het doeltreffend kan zijn voor opfokleghennen en dat dit kan worden geëxtrapoleerd naar mestvogels van minder gangbare pluimveesoorten. Specifieke eisen voor toezicht na het in de handel brengen acht de EFSA niet nodig. De EFSA heeft ook het rapport over de analysemethode voor het toevoegingsmiddel voor diervoeding geverifieerd dat door het bij Verordening (EG) nr. 1831/2003 ingestelde referentielaboratorium was ingediend.

(6)

Uit de beoordeling van het preparaat van alfa-galactosidase, geproduceerd door Saccharomyces cerevisiae (CBS 615.94), en endo-1,4-bèta-glucanase, geproduceerd door Aspergillus niger (CBS 120604), blijkt dat aan de voorwaarden voor vergunningverlening van artikel 5 van Verordening (EG) nr. 1831/2003 is voldaan. Het gebruik van dat preparaat zoals omschreven in de bijlage bij deze verordening moet daarom worden toegestaan.

(7)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Permanent Comité voor de voedselketen en de diergezondheid,

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/34

(1)

Bij Besluit 2012/734/EU heeft de Raad zijn goedkeuring gegeven aan de ondertekening, namens de Unie, van de Overeenkomst waarbij een associatie tot stand wordt gebracht tussen de Europese Unie en haar lidstaten, enerzijds, en Midden-Amerika, anderzijds (hierna „de overeenkomst” genoemd). In overeenstemming met Besluit 2012/734/EU wordt de overeenkomst voorlopig toegepast, in afwachting van de voltooiing van de procedures voor de sluiting ervan.

(2)

Bijlage II bij de overeenkomst heeft betrekking op de definitie van het begrip „producten van oorsprong” en methoden van administratieve samenwerking. Voor een aantal producten is in aanhangsel 2A van deze bijlage voorzien in de mogelijkheid af te wijken van de in aanhangsel 2 van bijlage II vastgestelde oorsprongsregels in het kader van jaarlijkse contingenten. Aangezien de Unie heeft besloten gebruik te maken van deze mogelijkheid, moeten de voorwaarden worden geschapen voor de toepassing van deze afwijkingen voor de invoer vanuit Guatemala.

(3)

De in aanhangsel 2A van bijlage II vastgestelde contingenten worden beheerd op basis van het beginsel „wie het eerst komt, het eerst maalt” in overeenstemming met Verordening (EEG) nr. 2454/93 van de Commissie van 2 juli 1993 houdende vaststelling van enkele bepalingen ter uitvoering van Verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad tot vaststelling van het communautair douanewetboek (2).

(4)

Producten dienen uitsluitend voor de tariefconcessies in aanmerking te komen wanneer het bewijs van oorsprong aan de douaneautoriteiten wordt overgelegd, zoals bepaald in de overeenkomst.

(5)

Aangezien de overeenkomst per 1 december 2013 op voorlopige basis van toepassing is, dient deze verordening met ingang van dezelfde datum van toepassing te zijn.

(6)

De in deze verordening vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Comité douanewetboek,

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/38

(1)

Bij Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011 zijn, op grond van de resultaten van de multilaterale handelsbesprekingen van de Uruguayronde, de criteria vastgesteld aan de hand waarvan de Commissie voor de producten en de perioden die in bijlage XVI, deel A, bij die verordening zijn vermeld, de forfaitaire waarden bij invoer uit derde landen vaststelt.

(2)

De forfaitaire invoerwaarde wordt elke dag berekend overeenkomstig artikel 136, lid 1, van Uitvoeringsverordening (EU) nr. 543/2011, met inachtneming van de variabele gegevens voor die dag. Bijgevolg moet deze verordening in werking treden op de dag van de bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie,

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/40

(1)

Het mandaat van de heer Gijs DE VRIES, de heer Henri GRETHEN, de heer Michel CRETIN, de heer Ioannis SARMAS en de heer David BOSTOCK verstrijkt op 31 december 2013.

(2)

Er moet derhalve worden overgegaan tot nieuwe benoemingen,

—

de heer Alex BRENNINKMEIJER,

—

de heer Henri GRETHEN,

—

mevrouw Danièle LAMARQUE,

—

de heer Nikolaos MILIONIS,

—

de heer Phil WYNN OWEN.

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/41

(1)

Op 22 december 2009 en 18 januari 2010 heeft de Raad Besluiten 2009/1014/EU (1) en 2010/29/EU (2) houdende benoeming van de leden en plaatsvervangers van het Comité van de Regio's voor de periode van 26 januari 2010 tot en met 25 januari 2015 vastgesteld.

(2)

In het Comité van de Regio's komt een zetel van lid vrij door de beëindiging van het mandaat van mevrouw Emilia MÜLLER,

—

Dr Beate MERK, Bayerische Staatsministerin für Europaangelegenheiten und regionale Beziehungen.

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/42

(1)

Bijlage I bij Richtlijn 98/8/EG bevat de lijst van werkzame stoffen die op het niveau van de Unie zijn toegestaan voor opneming in biociden. Bij Richtlijn 2009/92/EG van de Commissie (2) is de werkzame stof bromadiolon aan die bijlage toegevoegd voor gebruik in producten die behoren tot productsoort 14, rodenticiden, als gedefinieerd in bijlage V bij Richtlijn 98/8/EG.

(2)

Bromadiolon is een bloedstollingsremmend rodenticide waarvan bekend is dat er risico’s zijn van accidentele inname door kinderen, alsook risico’s voor niet-doeldieren en het milieu. De stof is aangemerkt als potentieel persistent, bioaccumulerend en toxisch („PBT”), dan wel zeer persistent en sterk bioaccumulerend („vPvB”).

(3)

Om redenen van volksgezondheid en hygiëne werd het echter als verantwoord beschouwd om bromadiolon en andere antibloedstollende rodenticiden op te nemen in bijlage I bij Richtlijn 98/8/EG, zodat de lidstaten op bromadiolon gebaseerde producten konden toelaten op de markt. De lidstaten waren echter wel verplicht om, wanneer zij bromadiolon bevattende producten op de markt toelaten, ervoor te zorgen dat de primaire en secundaire blootstelling van mensen, niet-doeldieren en het milieu zoveel mogelijk worden beperkt door alle passende en beschikbare risicobeperkende maatregelen in aanmerking te nemen en toe te passen. De in Richtlijn 2009/92/EG vermelde risicobeperkende maatregelen omvatten daarom onder meer de eis dat het gebruik moet worden beperkt tot uitsluitend professionele gebruikers.

(4)

Overeenkomstig artikel 8 van Richtlijn 98/8/EG heeft de onderneming Belgagri SA (hierna „de aanvrager”) bij Ierland een aanvraag ingediend voor toelating op de markt van vier bromadiolon bevattende rodenticiden (hierna: „de producten”).

(5)

Ierland heeft op 30 september 2012 de toelatingen van de producten verleend. De producten werden toegelaten met bepaalde beperkingen om te waarborgen dat in Ierland aan de voorwaarden van artikel 5 van Richtlijn 98/8/EG wordt voldaan. Deze beperkingen omvatten niet de beperking van het gebruik tot opgeleide professionele gebruikers of professionele gebruikers met een vergunning.

(6)

Op 5 februari 2013 heeft de aanvrager bij Duitsland een volledige aanvraag ingediend voor wederzijdse erkenning van de eerste toelatingen in verband met de producten.

(7)

Op 17 april 2013 heeft Duitsland de Commissie, de andere lidstaten en de aanvrager in kennis gesteld van zijn voorstel om de eerste toelatingen te beperken overeenkomstig artikel 4, lid 4, van Richtlijn 98/8/EG. Duitsland heeft daarbij voorgesteld de desbetreffende producten uitsluitend te laten gebruiken door opgeleide professionele gebruikers of professionele gebruikers met een vergunning.

(8)

Overeenkomstig artikel 27, lid 1, van Richtlijn 98/8/EG heeft de Commissie de andere lidstaten en de aanvrager verzocht binnen negentig dagen schriftelijke opmerkingen over de kennisgeving in te dienen. Binnen deze termijn zijn geen opmerkingen ingediend. De kennisgeving is ook besproken door de Commissie en de voor biociden bevoegde instanties van de lidstaten op de vergadering van de Groep facilitering van toelating en wederzijdse erkenning van producten van 14 mei 2013.

(9)

Toelatingen om bromadiolon bevattende biociden op de markt te brengen, moeten overeenkomstig Richtlijn 98/8/EG worden onderworpen aan alle passende en beschikbare risicobeperkende maatregelen, waaronder beperking van het gebruik tot uitsluitend professionele gebruikers. Bij de wetenschappelijke beoordeling die heeft geresulteerd in de opneming van bromadiolon in Richtlijn 98/8/EG is geconcludeerd dat alleen van professionele gebruikers kan worden verwacht dat zij de instructies opvolgen die het risico van secundaire vergiftiging van niet-doeldieren minimaliseren en dat zij de producten op zodanige wijze gebruiken dat de selectie en verspreiding van resistentie worden voorkomen. Een beperking van het gebruik tot professionele gebruikers kan derhalve in beginsel worden beschouwd als een passende risicobeperkende maatregel, met name in lidstaten waar resistentie tegen bromadiolon is waargenomen.

(10)

Bij afwezigheid van enige indicatie van het tegendeel is een beperking van het gebruik tot professionele gebruikers derhalve een „passende en beschikbare” risicobeperkende maatregel bij de toelating van bromadiolon bevattende producten op de Duitse markt. Deze conclusie wordt versterkt door de door Duitsland aangevoerde argumenten dat bij ratten resistentie tegen bromadiolon is vastgesteld en dat deze resistentie zich in het land lijkt te verbreiden. Bovendien beschikt Duitsland over een goed functionerende infrastructuur inclusief speciaal opgeleide plaagbestrijders en professionele gebruikers met een vergunning, zoals professioneel opgeleide landbouwers, tuinders en bosbouwers, zodat de voorgestelde beperking geen belemmering vormt voor plaagpreventie.

(11)

De in dit besluit vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Permanent Comité voor biociden,

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/44

(1)

Aviaire influenza is een besmettelijke virale ziekte bij pluimvee en andere in gevangenschap gehouden vogels die ernstige gevolgen heeft voor de rentabiliteit van de pluimveehouderij en die de handel binnen de Unie en de uitvoer naar derde landen verstoort.

(2)

Bij een uitbraak van aviaire influenza bestaat het risico dat de ziekteverwekker naar andere pluimveebedrijven in de betrokken lidstaat of via de handel in levend pluimvee of pluimveeproducten naar andere lidstaten en naar derde landen wordt verspreid.

(3)

Richtlijn 2005/94/EG van de Raad (2) betreffende communautaire maatregelen ter bestrijding van aviaire influenza voorziet in maatregelen die bij een uitbraak van de ziekte onmiddellijk door de lidstaten moeten worden toegepast om verdere verspreiding van het virus te voorkomen.

(4)

Overeenkomstig artikel 84 van Verordening (EU, Euratom) nr. 966/2012 van het Europees Parlement en de Raad (3) moet de vastlegging van een uitgave uit de begroting van de Unie worden voorafgegaan door een door de instelling of de door haar gedelegeerde autoriteiten vastgesteld financieringsbesluit waarin de essentiële elementen worden uiteengezet van de actie die een uitgave meebrengt.

(5)

Beschikking 2009/470/EG stelt de procedures vast voor de financiële bijdrage van de Unie in de kosten van specifieke veterinaire maatregelen, waaronder urgente maatregelen. Ingevolge artikel 4, lid 2, van die beschikking kunnen de lidstaten een financiële bijdrage ontvangen in de kosten van bepaalde maatregelen voor de uitroeiing van aviaire influenza.

(6)

In artikel 4, lid 3, eerste en tweede streepje, van Beschikking 2009/470/EG worden de percentages vastgesteld van de door de lidstaten gemaakte kosten die door de financiële bijdrage van de Unie kunnen worden gedekt.

(7)

Voor de betaling van een financiële bijdrage van de Unie in de kosten van urgente maatregelen voor de uitroeiing van aviaire influenza gelden de voorschriften van Verordening (EG) nr. 349/2005 van de Commissie van 28 februari 2005 tot vaststelling van voorschriften inzake de communautaire financiering van de in Beschikking 90/424/EEG van de Raad bedoelde urgente maatregelen en maatregelen ter bestrijding van bepaalde dierziekten (4).

(8)

Uitbraken van aviaire influenza hebben plaatsgevonden in Duitsland, Italië en Nederland in 2012 en 2013 en in Denemarken en Spanje in 2013. Duitsland, Italië, Nederland, Denemarken en Spanje hebben overeenkomstig Richtlijn 2003/85/EG van de Raad (5) maatregelen ter bestrijding van die uitbraken genomen.

(9)

De autoriteiten van Duitsland, Italië, Nederland, Denemarken en Spanje hebben de Commissie en de andere lidstaten in het kader van het Permanent Comité voor de voedselketen en de diergezondheid in kennis gesteld van de maatregelen die krachtens de wetgeving van de Unie inzake kennisgeving en uitroeiing van de ziekte zijn toegepast en van de resultaten daarvan.

(10)

De autoriteiten van Duitsland, Italië, Nederland, Denemarken en Spanje hebben dus voldaan aan hun technische en administratieve verplichtingen met betrekking tot de maatregelen zoals bedoeld in artikel 4, lid 2, van Beschikking 2009/470/EG en artikel 6 van Verordening (EG) nr. 349/2005.

(11)

Het juiste bedrag van de financiële bijdrage van de Unie kan nog niet worden vastgesteld, daar de verstrekte gegevens over de kosten van de schadeloosstellingen en over de huishoudelijke uitgaven slechts ramingen zijn.

(12)

De in dit besluit vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Permanent Comité voor de voedselketen en de diergezondheid,

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/46

(1)

Verordening (EG) nr. 58/2003 verleent de Commissie de bevoegdheid om aan uitvoerende agentschappen de taak te delegeren om, namens haar en onder haar verantwoordelijkheid, EU-programma’s of -projecten geheel of gedeeltelijk in overeenstemming met die verordening uit te voeren.

(2)

Door de uitvoering van programma’s toe te vertrouwen aan uitvoerende agentschappen kan de Commissie zich focussen op haar kernactiviteiten en -taken die niet kunnen worden uitbesteed, zonder dat zij evenwel de controle en de eindverantwoordelijkheid verliest over de door de uitvoerende agentschappen beheerde activiteiten.

(3)

De delegatie van taken voor de uitvoering van een programma aan een uitvoerend agentschap vereist een duidelijke scheiding tussen de stadia van de programmering met een ruime beoordelingsmarge om door beleidsoverwegingen gemotiveerde keuzen te maken, wat door de Commissie gebeurt, en de uitvoering van het programma, die moet worden toevertrouwd aan het uitvoerend agentschap.

(4)

Bij Besluit 2005/56/EG (2) heeft de Commissie het Uitvoerend Agentschap onderwijs, audiovisuele media en cultuur (hierna „het Agentschap” genoemd) opgericht en belast met het beheer van de communautaire maatregelen op het gebied van onderwijs, audiovisuele media en cultuur.

(5)

De Commissie heeft het mandaat van het Agentschap herhaaldelijk gewijzigd om het uit te breiden tot het beheer van nieuwe projecten en programma’s op het gebied van onderwijs, audiovisuele media, burgerschap en jeugdzaken en heeft vervolgens Besluit 2005/56/EG vervangen door Besluit 2009/336/EG van de Commissie (3).

(6)

In haar mededeling van 29 juni 2011„Een begroting voor Europa 2020” (4) heeft de Commissie voorgesteld intensiever gebruik te maken van bestaande uitvoerende agentschappen voor de uitvoering van EU-programma’s in het volgende meerjarig financieel kader.

(7)

Het Agentschap heeft blijk gegeven van een grote technische en financiële deskundigheid bij het beheer van EU-programma’s. Uit tevredenheidsenquêtes in het kader van de eerste en de tweede tussentijdse evaluatie van het EACEA (2009 en 2013) blijkt dat de begunstigden en andere belanghebbenden vinden dat het EACEA in vergelijking met eerdere regelingen (Bureau voor technische ondersteuning) een betere dienstverlening biedt. EACEA slaagt erin hooggekwalificeerd personeel aan te trekken en te behouden, wat dan weer zorgt voor een stabiel personeelsbestand. Het Agentschap stroomlijnt voortdurend zijn interne werking met het oog op een grotere efficiëntie en tracht de aanpak van de verschillende programma’s op dezelfde leest te schoeien. Het haalt voordeel uit zijn status van publiek orgaan dat specifiek is opgericht voor het beheer van programma’s op het gebied van onderwijs, audiovisuele media en cultuur. Die focus vergroot de zichtbaarheid van de EU-programma’s bij de belanghebbenden en het algemene publiek. Het bestaan van één enkele entiteit die een aantal complementaire programma’s beheert, leidt tot synergieën op het vlak van zichtbaarheid van EU-maatregelen waar alle programma’s voordeel uit halen. Controles achteraf tonen aan dat de foutenpercentages bij het EACEA laag zijn: die liggen ruim onder de 2 %-grens. De tweede tussentijdse evaluatie maakt melding van een voortdurend toenemende technische en financiële deskundigheid bij het EACEA, waardoor uit de kernprestatie-indicatoren (KPI’s) dan weer blijkt dat het Agentschap in het algemeen steeds beter presteert.

(8)

Wanneer de kosten worden vergeleken met de optie van intern beheer, blijkt uit de kosten-batenanalyse overeenkomstig artikel 3, lid 1, van Verordening (EG) nr. 58/2003 dat het beheren van de opdrachten binnen de Commissie veel meer zou kosten (23 % in termen van netto contante waarde). De nieuwe programma’s die in aanmerking worden genomen voor delegatie aan het EACEA liggen in het verlengde van het huidige mandaat en de huidige opdracht van het Agentschap en behelzen een voortzetting van de bestaande activiteiten. Het Agentschap heeft bij het jarenlange beheer van deze programma’s bekwaamheid, deskundigheid en vaardigheid opgebouwd. De nieuwe programma’s zouden dan ook baat hebben bij de door EACEA opgebouwde ervaring en deskundigheid op het gebied van programmabeheer en de daaruit voortvloeiende productiviteitswinsten. Een overgang naar intern beheer zou tot verstoringen leiden, aangezien de meeste programma’s nooit intern zijn beheerd door de bevoegde DG’s, die daartoe niet de nodige capaciteiten hebben. Delegatie van het beheer van de programma’s aan het EACEA zou dan ook de bedrijfscontinuïteit voor begunstigden van en belanghebbenden bij de programma’s verzekeren. Door een delegatie aan het EACEA zal de Commissie zich ook beter kunnen blijven richten op haar institutionele taken.

(9)

Om de uitvoerende agentschappen een samenhangende identiteit te geven, heeft de Commissie bij de vaststelling van de nieuwe mandaten van de agentschappen voor zover mogelijk de werkzaamheden gegroepeerd per thematisch beleidsterrein.

(10)

Het Agentschap moet worden belast met de uitvoering van delen van de volgende nieuwe EU-programma’s en -maatregelen:

(11)

Het Agentschap moet belast blijven met de uitvoering van delen van de volgende nieuwe EU-programma’s en -maatregelen:

(12)

Het beheer van die delen van die programma’s en maatregelen behelst de uitvoering van projecten met een technisch karakter, die geen besluitvorming van politieke aard inhouden, en vergt een grote technische en financiële deskundigheid gedurende de gehele projectcyclus.

(13)

Voor een samenhangende, tijdige uitvoering van dit besluit en van de betrokken programma’s is het noodzakelijk dat het Agentschap zijn taken in verband met de uitvoering van deze programma’s opneemt onder voorbehoud van en met ingang van de datum van inwerkingtreding van die programma’s.

(14)

Het Uitvoerend Agentschap onderwijs, audiovisuele media en cultuur dient te worden opgericht. Het dient het bij Besluit 2009/336/EG opgerichte Uitvoerend Agentschap onderwijs, audiovisuele media en cultuur te vervangen en op te volgen. Het dient te opereren overeenkomstig het bij Verordening (EG) nr. 58/2003 vastgestelde algemene statuut.

(15)

Besluit 2009/336/EG tot oprichting van het uitvoerend agentschap moet worden ingetrokken en er dienen overgangsbepalingen te worden vastgesteld.

(16)

De in dit besluit vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Comité voor de uitvoerende agentschappen,

a)

Erasmus+;

b)

het programma Creatief Europa;

c)

het programma „Europa voor de burger”;

d)

het Europees vrijwilligerskorps voor humanitaire hulpverlening — EU Aid Volunteers;

e)

de projecten op het gebied van het hoger onderwijs in het kader van de volgende externe samenwerkingsinstrumenten:

a)

projecten op het gebied van het hoger onderwijs die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen betreffende economische hulp ten gunste van bepaalde landen in Midden- en Oost-Europa (Phare), bedoeld in Verordening (EEG) nr. 3906/89;

b)

het programma ter bevordering van de ontwikkeling en de distributie van Europese audiovisuele werken (Media II — Ontwikkeling en distributie) (1996-2000), vastgesteld bij Besluit 95/563/EG;

c)

het opleidingsprogramma voor de vakmensen van de Europese audiovisuele programma-industrie (Media II — Opleiding) (1996-2000), goedgekeurd bij Besluit 95/564/EG;

d)

de tweede fase van het communautaire actieprogramma op onderwijsgebied „Socrates” (2000-2006), goedgekeurd bij Besluit nr. 253/2000/EG;

e)

de tweede fase van het communautaire actieprogramma inzake beroepsopleiding „Leonardo da Vinci” (2000-2006), goedgekeurd bij Besluit 1999/382/EG;

f)

het communautaire actieprogramma „Jeugd” (2000-2006), goedgekeurd bij Besluit nr. 1031/2000/EG;

g)

het programma „Cultuur 2000” (2000-2006), goedgekeurd bij Besluit nr. 508/2000/EG;

h)

de projecten op het gebied van het hoger onderwijs die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen betreffende de verlening van bijstand aan de partnerstaten in Oost-Europa en Centraal-Azië (2000-2006), bedoeld in Verordening (EG, Euratom) nr. 99/2000;

i)

de projecten op het gebied van het hoger onderwijs die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen betreffende de steun aan Albanië, Bosnië-Herzegovina, Kroatië, de voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië, Montenegro, Servië en Kosovo (Resolutie 1244 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties) (2000-2006), goedgekeurd bij Verordening (EG) nr. 2666/2000;

j)

de projecten op het gebied van het hoger onderwijs die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen betreffende financiële en technische maatregelen ter ondersteuning van de hervorming van de economische en maatschappelijke structuren in het kader van het Europees-mediterrane partnerschap (Meda), goedgekeurd bij Verordening (EG) nr. 2698/2000;

k)

de derde fase van het trans-Europees mobiliteitsprogramma voor hoger onderwijs (Tempus III) (2000-2006), goedgekeurd bij Besluit 1999/311/EG;

l)

de projecten die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen van de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de Verenigde Staten van Amerika tot vernieuwing van het samenwerkingsprogramma op het gebied van het hoger onderwijs, het beroepsonderwijs en de beroepsopleiding (2001-2005), goedgekeurd bij Besluit 2001/196/EG;

m)

de projecten die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen van de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de regering van Canada tot vernieuwing van het samenwerkingsprogramma op het gebied van het hoger onderwijs en de beroepsopleiding (2001-2005), goedgekeurd bij Besluit 2001/197/EG;

n)

het programma ter aanmoediging van de ontwikkeling van Europese audiovisuele werken (Media Plus — Ontwikkeling, distributie en promotie) (2001-2006), goedgekeurd bij Besluit 2000/821/EG;

o)

het opleidingsprogramma voor vakmensen van de Europese audiovisuele programma-industrie (Media — Opleiding) (2001-2006), goedgekeurd bij Besluit nr. 163/2001/EG;

p)

het meerjarenprogramma voor de doeltreffende integratie van informatie- en communicatietechnologie (ICT) in de onderwijs- en beroepsopleidingsstelsels in Europa (eLearning-programma) (2004-2006), goedgekeurd bij Besluit nr. 2318/2003/EG;

q)

het communautaire actieprogramma ter bevordering van actief Europees burgerschap („civic participation”) (2004-2006), goedgekeurd bij Besluit 2004/100/EG;

r)

het communautaire actieprogramma ter ondersteuning van organisaties die op Europees niveau actief zijn op het terrein van jeugdzaken (2004-2006), goedgekeurd bij Besluit nr. 790/2004/EG;

s)

het communautaire actieprogramma ter bevordering van op Europees niveau actieve organisaties en ter ondersteuning van gerichte activiteiten op het gebied van onderwijs en opleiding (2004-2006), goedgekeurd bij Besluit nr. 791/2004/EG;

t)

het communautaire actieprogramma ter ondersteuning van organisaties die op Europees niveau op cultuurgebied actief zijn (2004-2006), goedgekeurd bij Besluit nr. 792/2004/EG;

u)

het programma voor de verhoging van de kwaliteit van het hoger onderwijs en de bevordering van het intercultureel begrip door middel van samenwerking met derde landen (Erasmus Mundus) (2004-2008), goedgekeurd bij Besluit nr. 2317/2003/EG;

v)

de projecten die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen van de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de Verenigde Staten van Amerika tot vernieuwing van het samenwerkingsprogramma op het gebied van het hoger onderwijs, het beroepsonderwijs en de beroepsopleiding (2006-2013), goedgekeurd bij Besluit 2006/910/EG;

w)

de projecten die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen van de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de regering van Canada tot vaststelling van een kader voor samenwerking op het gebied van hoger onderwijs, beroepsopleiding en jongeren (2006-2013), goedgekeurd bij Besluit 2006/964/EG;

x)

het actieprogramma op het gebied van een leven lang leren (2007-2013), goedgekeurd bij Besluit nr. 1720/2006/EG;

y)

het programma „Cultuur” (2007-2013), goedgekeurd bij Besluit nr. 1855/2006/EG;

z)

het programma „Europa voor de burger” ter bevordering van een actief Europees burgerschap (2007-2013), goedgekeurd bij Besluit nr. 1904/2006/EG;

aa)

het programma „Jeugd in actie” (2007-2013), goedgekeurd bij Besluit nr. 1719/2006/EG;

bb)

het programma ter ondersteuning van de Europese audiovisuele sector (Media 2007) (2007-2013), goedgekeurd bij Besluit nr. 1718/2006/EG;

cc)

het actieprogramma Erasmus Mundus (II) 2009-2013 voor de verhoging van de kwaliteit van het hoger onderwijs en de bevordering van het intercultureel begrip door middel van samenwerking met derde landen, goedgekeurd bij Besluit nr. 1298/2008/EG;

dd)

het samenwerkingsprogramma met vakmensen uit derde landen op audiovisueel gebied (Media Mundus) (2011-2013), vastgesteld bij Besluit nr. 1041/2009/EG;

ee)

de projecten op het gebied van het hoger onderwijs die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen betreffende hulp voor economische samenwerking met de ontwikkelingslanden in Azië, goedgekeurd bij Verordening (EEG) nr. 443/92;

ff)

de projecten op het gebied van hoger onderwijs en jeugd die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen van het instrument voor pretoetredingssteun (IPA), vastgesteld bij Verordening (EG) nr. 1085/2006;

gg)

de projecten op het gebied van basis-, secundair en hoger onderwijs en jeugd die in aanmerking komen voor financiering uit hoofde van de bepalingen van het Europees nabuurschaps- en partnerschapsinstrument, ingevoerd bij Verordening (EG) nr. 1638/2006;

hh)

de projecten op het gebied van het hoger onderwijs die in aanmerking komen voor financiering door het financieringsinstrument voor ontwikkelingssamenwerking, vastgesteld bij Verordening (EG) nr. 1905/2006;

ii)

de projecten op het gebied van hoger onderwijs en jeugd die in aanmerking komen voor financiering door het financieringsinstrument voor de samenwerking met geïndustrialiseerde landen en andere landen en gebieden met een hoog inkomen, vastgesteld bij Verordening (EG) nr. 1934/2006;

jj)

de projecten op het gebied van het hoger onderwijs die in aanmerking komen voor financiering door de middelen van het Europees Ontwikkelingsfonds overeenkomstig de Partnerschapsovereenkomst tussen de staten in Afrika, het Caribische gebied en de Stille Oceaan, enerzijds, en de Europese Gemeenschap en haar lidstaten, anderzijds, getekend te Cotonou op 23 juni 2000 (Besluit 2003/159/EG), als gewijzigd bij de te Luxemburg op 25 juni 2005 ondertekende overeenkomst (Besluit 2005/599/EG).

a)

het beheer van alle stadia van de uitvoering van de programma’s en alle fasen in de cyclus van specifieke projecten op basis van de door de Commissie vastgestelde relevante werkprogramma’s, voor zover de Commissie het Agentschap daartoe bevoegdheid heeft verleend in het delegatiebesluit;

b)

het vaststellen van de instrumenten tot uitvoering van de begroting, zowel aan de ontvangsten- als aan de uitgavenzijde, en het uitvoeren van alle activiteiten die noodzakelijk zijn voor het beheer van het programma, voor zover de Commissie het Agentschap daartoe bevoegdheid heeft verleend in het delegatiebesluit;

c)

het verlenen van steun bij de uitvoering van de programma’s voor zover de Commissie het Agentschap daartoe bevoegdheid heeft verleend in het delegatiebesluit, zoals steun bij verspreidingsactiviteiten, waar van toepassing samen met nationale agentschappen;

d)

het opzetten van het informatienetwerk voor onderwijs in Europa (Eurydice) op EU-niveau en de uitvoering van activiteiten ter verbetering van het begrip en de kennis op jeugdgebied op EU-niveau;

e)

de uitvoering op EU-niveau van activiteiten ter verbetering van het begrip en de kennis op het gebied van beroepsonderwijs en -opleidingen.

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/54

19.12.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 343/63

(1)

Bij schrijven van 7 januari 2009 werd een klacht ingediend tegen de gemeente Narvik („Narvik”) inzake de verkoop van haar recht op concessiestroom aan Narvik Energi AS („NEAS”). De brief werd op 14 januari 2009 door de Autoriteit ontvangen en geregistreerd (2). Bij schrijven van 16 juli 2009 (3) heeft de Autoriteit de Noorse autoriteiten om informatie verzocht. Bij schrijven van 2 oktober 2009 (4) reageerden de Noorse autoriteiten op het verzoek om informatie.

(2)

Op 14 december 2011 leidde de Autoriteit de procedure van artikel 1, lid 2, van deel I van Protocol 3 bij de Toezichtovereenkomst in door Besluit nr. 393/11/COL vast te stellen (hierna „besluit nr. 393/11/COL” genoemd). Bij schrijven van 23 februari 2012 (5) maakten de Noorse autoriteiten opmerkingen over het besluit.

(3)

Op 26 april 2012 werd het besluit bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie en in het EER-supplement daarop (6). Bij e-mail van 25 mei 2012 (7) ontving de Autoriteit opmerkingen van een belanghebbende. Bij e-mail van 28 juni 2012 (8) stuurde de Autoriteit deze opmerkingen door naar de Noorse autoriteiten. Bij schrijven van 30 november 2012 (9) verstrekten de Noorse autoriteiten aanvullende informatie.

(4)

De klager beweert dat Narvik, door met NEAS een contract te sluiten inzake de verkoop van 128 GWh aan concessiestroom per jaar gedurende een periode van 50,5 jaar, zijn recht om concessiestroom te kopen tegen een aanzienlijk lagere prijs dan de marktprijs heeft verkocht, en dat Narvik daarmee onwettige staatssteun aan NEAS heeft verleend.

(5)

De klager beweert voorts dat de gemeenteraad van Narvik het besluit om het contract te sluiten heeft genomen op basis van onjuiste en/of onvolledige informatie. Vermeende rapporten van deskundigen die kritisch waren over de duur van het contract en het inherente probleem van het vaststellen van een marktprijs voor elektriciteit zouden niet aan de gemeenteraad bekend zijn gemaakt alvorens deze besloot het contract aan te gaan.

(6)

In Noorwegen is doorgaans een concessie vereist om grote waterkrachtcentrales te exploiteren. De centrales die beschikken over een concessie voor de exploitatie van watervallen zijn verplicht om een bepaald volume van hun jaarlijkse productie te verkopen aan de gemeente waarin zij gelegen zijn. Het volume aan elektriciteit dat de gemeente gerechtigd is te kopen, wordt concessiestroom genoemd. Dit systeem is vastgelegd in paragraaf 2, lid 12, van de vergunningenwet voor industriële installaties (10) en paragraaf 12, lid 15, van de wet betreffende de watervallenverordening (11).

(7)

De grondgedachte van de wetgeving is dat de gemeenten verzekerd moeten zijn van voldoende stroom tegen een redelijke prijs, dus het volume van de concessiestroom wordt bepaald op basis van de algemene stroombehoeften van de afzonderlijke gemeenten (12) en kan maximaal tien procent van de jaarlijkse productie van een centrale bedragen. Er zijn echter geen beperkingen opgelegd aan de exploitatie van concessiestroom door gemeenten. De gemeenten kunnen deze stroom dus naar eigen inzicht gebruiken, verkopen of anderszins aanwenden.

(8)

Het recht houdt niet in dat de gemeenten verplicht zijn om concessiestroom te kopen. Voor concessies van vóór 1983 geldt doorgaans het voorbehoud dat een gemeente haar recht op concessiestroom voor de toekomst verliest wanneer zij eenmaal heeft besloten haar recht op concessiestroom niet uit te oefenen.

(9)

De wetgeving beschrijft twee prijsbepalingsregelingen voor concessiestroom; één voor concessies die vóór 10 april 1959 zijn verleend, en het andere voor concessies verleend op of na 10 april 1959.

(10)

Voor concessies die zijn verleend vóór 10 april 1959, wordt de prijs van de concessiestroom berekend als een functie van de kostprijs van de betreffende elektriciteitscentrale, vermeerderd met een opslag van 20 %. Dit model wordt nog steeds toegepast op concessies die vóór 10 april 1959 werden verleend, en wordt hierna het „kostprijsmodel” genoemd. Concessiestroom die overeenkomstig dit prijsmodel wordt verkocht, wordt hierna „concessiestroom tegen kostprijs” genoemd.

(11)

Voor concessies die zijn verleend op of na 10 april 1959 wordt de prijs van de concessiestroom vastgesteld door het Ministerie van Energie en Aardolie op basis van de gemiddelde kosten voor een representatieve steekproef van hydro-elektriciteitscentrales in het land. Dit prijsmodel wordt hierna het „ministerieprijsmodel” genoemd. Concessiestroom die overeenkomstig dit model wordt verkocht, wordt hierna „concessiestroom tegen ministerieprijs” genoemd.

(12)

De vergunningenwet voor industriële installaties bepaalt dat het recht van gemeenten op concessiestroom twintig jaar nadat de concessie werd verleend, door het Noorse Directoraat Waterbronnen en Energie (Norwegian Water Resources and Energy Directorate, „NVE”) kan worden herzien (13). De Noorse autoriteiten hebben uitgelegd dat het herzieningsproces weliswaar kan leiden tot een betere afstemming van het volume van de concessiestroom door het NVE, maar dat het niet kan resulteren in substantiële wijzigingen in het recht van de gemeente op concessiestroom. De meeste rechten op concessiestroom van Narvik moeten in 2019 worden herzien.

(13)

De gemeenten dragen de kosten van het leveren van de concessiestroom aan het netwerk.

(14)

Per jaar heeft Narvik recht op in totaal circa 128 GWh aan concessiestroom, waarvan circa 116,3 GWh volgens de ministerieprijsmethode en de resterende circa 11,7 GWh volgens de kostprijsmethode is geprijsd. De Noorse autoriteiten hebben verklaard dat de ministerieprijs in 2000 circa 0,10 NOK bedroeg en dat de relevante kostprijs voor Håkvik en Nygård in 2000 tussen de 0,14 NOK en 0,178 NOK lag.

(15)

NEAS is gevestigd in de gemeente Narvik in de provincie Nordland, en produceert en verkoopt elektriciteit. Tot 2001 was NEAS voor honderd procent eigendom van de gemeente Narvik. In 2001 verkocht Narvik 49,99 % van zijn aandelen aan twee elektriciteitsmaatschappijen, Vesterålskraft AS en Hålogalandskraft AS.

(16)

Na een fusie in 2006 en een naamswijziging in 2009, maakt NEAS nu deel uit van de onderneming Nordkraft AS („Nordkraft”).

(17)

Tot eind 1998 verkocht de gemeente Narvik zijn jaarlijkse recht op circa 128 GWh aan concessiestroom aan NEAS op basis van kortlopende of langer lopende contracten. Begin 1999 slaagde Narvik er evenwel niet in om met NEAS tot overeenstemming te komen, en verkocht de gemeente haar concessiestroom op een elektriciteitsbeurs tegen locoprijzen.

(18)

In maart 1999 organiseerde de gemeente een biedprocedure voor de verkoop van haar concessiestroom voor het resterende deel van 1999. Op 30 maart 1999 sloot Narvik een contract met de hoogste bieder, Kraftinor AS. De prijs was 109,50 NOK per MWh. Omdat Narvik voor de concessiestroom 111,10 NOK per MWh plus 20 NOK leveringskosten per MWh betaalde, leed Narvik een verlies van circa 2,3 miljoen NOK op dit contract. Narvik had aanvankelijk gerekend op een opbrengst van 3,5 miljoen NOK.

(19)

Op 19 oktober 1999 gaf het uitvoerend college van de gemeenteraad (hierna „uitvoerend college” genoemd) de gemeenteraad het advies dat het algemene doel dat de gemeente met de concessiestroom diende na te streven de maximalisatie van de opbrengst over een lange periode moest zijn, teneinde een stabiele planningshorizon te krijgen. De voorgestelde strategie voor het bereiken van dit doel omvatte vier elementen:

(20)

De gemeenteraad bekrachtigde het advies van het uitvoerend college met één wijziging, die door de burgemeester werd voorgesteld en als amendement op de strategie werd bekrachtigd: in plaats van dat aan de burgemeester expliciet „volmacht wordt verleend om overeenkomsten te sluiten conform de strategie waartoe de gemeenteraad besluit”, luidde het definitieve besluit dat „als eerste stap in de uitvoering van deze strategie wordt NEAS uitgenodigd om zijn belang in de zaak zoals beschreven in zijn brief aan de gemeente van 9 november te bespreken”.

(21)

In een brief van NEAS van 9 november 1999 werden vraagtekens geplaatst bij de voorgestelde strategie om de concessiestroom te verkopen op basis van verschillende contracten met verschillende looptijd om het risico te spreiden. NEAS stelde voor om, in plaats daarvan, één contract voor een lange periode („bijvoorbeeld voor vijftig jaar”) te sluiten en stond open voor het opnemen van een prijsaanpassingsclausule in het contract met Narvik.

(22)

In een brief van 15 april 1999 uitte NEAS ook belangstelling voor het aangaan van een langlopend contract betreffende de concessiestroom, in de eerste plaats door middel van een aankoop met een vooraf te betalen bedrag ineens, of anders als een langlopend leasecontract – aanvankelijk werd zestig jaar voorgesteld – met jaarlijkse betalingen aan Narvik.

(23)

Behalve over de kwestie van de concessiestroom werden ook besprekingen gevoerd over de toekomstige rol van NEAS in de markt, en over de rol van Narvik als de eigenaar van NEAS.

(24)

Volgens de Noorse autoriteiten nam NEAS in die tijd van een uitgebreide regionale consolidatie onder elektriciteitsbedrijven waar evenals de komst van nationale/internationale marktdeelnemers op lokale markten. NEAS moest zijn eigenvermogensbasis versterken om aandelen in andere elektriciteitsbedrijven, in het bijzonder Nordkraft AS, aan te kopen. NEAS had ook intentieverklaringen met Hålogaland Kraft AS en Vesterålskraft AS ondertekend om een regionaal productiebedrijf en een regionaal energietransportbedrijf op te richten. Deze veranderingen zouden volgens de planning op 1 januari 2001 in werking treden. Wilde NEAS deze transacties kunnen voltooien met een combinatie van eigen vermogen en geleend kapitaal, dan diende Narvik – de enige eigenaar van NEAS – het eigen vermogen van NEAS aan te vullen.

(25)

In de vergadering van de gemeenteraad van 16 december 1999 werd besloten dat het eigendomsaandeel van de gemeente in NEAS, de kapitaalbehoeften van het bedrijf en de behandeling van de concessiestroom gezamenlijk dienden te worden beoordeeld door een onderhandelingsteam bestaande uit de burgemeester, de locoburgemeester, de leider van de oppositie, alsmede de directeur, de plaatsvervangend directeur en het hoofd aanbestedingen van het gemeentebestuur (hierna „het onderhandelingsteam” genoemd).

(26)

NEAS gaf opdracht tot twee rapporten van Arthur Andersen (hierna „AA” genoemd) en Deloitte & Touche (hierna „DT” genoemd) om de waarde van de concessiestroom tegen ministerieprijs te bepalen. Het AA-rapport past een methode op basis van de netto contante waarde („NCW”) toe, maar bevat geen uitvoerige beschrijving van de onderliggende veronderstellingen. Het DT-rapport gebruikt ook een NCW-methodologie, maar gaat, anders dan het AA-rapport, nader in op de relevante veronderstellingen en berekeningen. Zo licht het DT-rapport uitvoerig toe hoe het vereiste rendement wordt vastgesteld op basis van het evaluatiemodel voor financiële activa (capital asset pricing model of „CAPM”) en hoe de gewogen gemiddelde kapitaalkostenvoet (weighted average cost of capital of „WACC”) wordt bepaald. De analyse bevat ook een gedetailleerde beschrijving van de berekening van de concessieprijs en bevat een gevoeligheidsanalyse op basis van incrementele wijzigingen van zowel de elektriciteitsprijs als de WACC.

(27)

Narvik gaf opdracht tot twee rapporten van Danske Securities (hierna „DS1” en „DS2” genoemd). Danske Securities kreeg voor het eerste rapport, DS1, opdracht te beoordelen of de gemeente al dan niet haar recht op concessiestroom op de markt moest verkopen of moest overdragen aan NEAS. In DS1 gaf Danske Securities op eigen initiatief een raming van de waarde van het recht op concessiestroom voor een periode van vijftig jaar. Danske Securities vermeldde niet alleen de aannamen die werden gemaakt met betrekking tot de toekomstige ontwikkelingen van de elektriciteitsprijzen, maar gaf ook beperkte informatie over de wijze waarop de waarde van het recht op concessiestroom werd berekend.

(28)

Voor DS2 vroeg Danske Securities aan drie marktdeelnemers om prijs- en kostenprognoses, en wel aan: CBF Kraftmegling AS („CBF”), Norwegian Energy Brokers AS („NEB”) en Statkraft SF („Statkraft”). Op basis van deze prognoses raamde Danske Securities de marktwaarde van het recht op concessiestroom. De prognoses van CBF leidden tot een raming van 127 miljoen NOK voor het basisscenario. De prognoses van NEB resulteerden in een raming van 75 miljoen NOK voor het basisscenario. Omdat NEB zijn prijs- en kostenprognoses niet had gecorrigeerd voor inflatie, benadrukte Danske Securities dat het de prognoses van NEB niet geloofwaardig achtte. De prognoses van Statkraft leidden tot een raming van 115 tot 140 miljoen NOK. Op basis van deze drie taxaties concludeerde Danske Securities dat de geraamde NCW van het recht op concessiestroom rond de 100 tot 140 miljoen NOK bedroeg.

(29)

De vier rapporten worden in de onderstaande tabel samengevat. Hierna worden deze rapporten tezamen „de vier rapporten” genoemd.

(30)

Naast het externe advies dat werd ingewonnen, maakte het hoofd aanbestedingen van de gemeente Narvik ook eigen beoordelingen.

(31)

In de eerste beoordeling, die in oktober 1999 aan het uitvoerend college werd gepresenteerd, concludeerde hij dat het totale risico voor de gemeente hoog was voor langetermijncontracten, waaronder contracten met een looptijd van tien tot veertig jaar werden verstaan.

(32)

In zijn tweede beoordeling, die op 16 maart 2000 aan het onderhandelingsteam werd gepresenteerd, werden diverse opties voor de behandeling van de concessiestroom besproken. Intussen had het onderhandelingsteam zijn mandaat echter beperkt tot uitsluitend het beoordelen van de risico's, de tijd tot afrekening, de fiscale gevolgen en winstmaximalisatie voor drie scenario's (waarin Narvik in alle drie de gevallen het recht op concessiestroom voor een periode van vijftig jaar overdroeg aan NEAS en zijn aandeel in de eigendom van NEAS verkleinde). Desondanks bleef het hoofd aanbesteding zich in deze tweede beoordeling concentreren op het belang van de looptijd van het contract. Zijn beoordeling van de marginale waarde van het recht op de concessiestroom in de loop van de tijd was dat „…het sluiten van een contract met een zeer lange looptijd, bijvoorbeeld vijftig jaar, voor ons als verkopers heel weinig toegevoegde waarde heeft vergeleken met een korter contract (bijvoorbeeld voor twintig jaar en 83 miljoen NOK)”.

(33)

Na interne discussies over de voor- en nadelen van een langlopend contract bracht het onderhandelingsteam advies uit aan de gemeenteraad, waarin het een contract met een looptijd van 50,5 jaar aanbeval als gepast om het risico van de gemeente te beperken en een lange planningshorizon te verkrijgen.

(34)

NEAS had als enig doel 116,3 GWh concessiestroom tegen ministerieprijs te kopen. In de onderhandelingen met het bedrijf stond de gemeente Narvik er echter op dat haar recht op concessiestroom in zijn geheel werd gekocht en dat de 11,7 GWh aan concessiestroom tegen kostprijs daarom moest worden gecombineerd met de concessiestroom tegen ministerieprijs.

(35)

In mei 2000 kwamen de partijen uiteindelijk overeen dat de volledige 128 GWh aan concessiestroom onder de overeenkomst zou vallen en dat NEAS 120 miljoen NOK zou betalen voor de concessiestroom tegen ministerieprijs en 6 miljoen NOK voor de concessiestroom tegen kostprijs.

(36)

Op 25 mei 2000 besloot de gemeenteraad formeel dat de gemeente haar jaarlijkse recht op 128 GWh aan concessiestroom voor 50,5 jaar voor 126 miljoen NOK aan NEAS zou verkopen.

(37)

Op 16 oktober 2000 formaliseerden Narvik en NEAS de overeenkomst door het contract te ondertekenen waarin Narvik het recht op concessiestroom onder de hierboven beschreven voorwaarden verkocht. In het contract werd geen prijsaanpassingsmechanisme opgenomen, en de geldsom moest als bedrag ineens vooraf worden betaald.

(38)

Op 29 november 2000 ondertekenden Narvik en NEAS een aanvullende overeenkomst waarin NEAS zich verplichtte om Narvik voor de koop van het recht op concessiestroom een bedrag van 60 miljoen NOK in contanten te betalen en de resterende 66 miljoen NOK als kapitaalstorting in NEAS in te brengen (dat op dat moment volledig eigendom van de gemeente was).

(39)

In 2001 droeg Narvik 49,99 % van haar aandelen in NEAS over aan Vesterålskraft AS en Hålogalandskraft AS.

(40)

De Noorse autoriteiten zijn van mening dat het contract met NEAS tegen marktvoorwaarden werd gesloten. Op de eerste plaats benadrukken zij dat de overeenkomst werd gesloten omdat de financiën van Narvik onder druk stonden en Narvik liquide kapitaal nodig had. Op de tweede plaats moest NEAS worden geherkapitaliseerd om het bedrijf te kunnen herstructureren met het oog op de oprichting van een grotere regionale onderneming. Tot slot had de gemeente, voordat het contract werd gesloten, concessiestroom met verlies verkocht, omdat de prijs van de concessiestroom hoger was dan de prijs die op de markt werd verkregen. Zo verloor Narvik 2,3 miljoen NOK op de verkoop van concessiestroom in de periode van april 1999 tot en met december 1999.

(41)

Wat betreft de kwestie van het regelgevingsrisico hebben de Noorse autoriteiten toegelicht dat NEAS alle risico draagt. Zij voeren aan dat dit risico eerder in een vermindering dan in een toename van de hoeveelheid concessiestroom besloten ligt, wat de kans dat er sprake is van steun verkleint.

(42)

De Noorse autoriteiten betogen dat als passende marktbenchmark voor de overeenkomst van 50,5 jaar de permanente verkoop van een elektriciteitscentrale moet worden gezien, en dat de door NEAS verkregen prijs, gecorrigeerd voor relevante verschillen, in overeenstemming was met de prijsniveaus voor de verkoop van elektriciteitscentrales in dezelfde periode.

(43)

Voor prijsgegevens over de verkoop van elektriciteitscentrales in 2000 verwijzen de Noorse autoriteiten naar een zogenoemde realtime beoordeling van de elektriciteitsmarkt voor het jaar 2000 die werd uitgevoerd door Pareto (de „Pareto Review”). Uit deze beoordeling blijkt dat de marktprijzen voor elektriciteitscentrales die in 2000 werden verkocht, uiteenliepen van 1,64 NOK tot 1,77 NOK/kWh jaarlijkse productiecapaciteit. De verkoop door Narvik van zijn recht op concessiestroom komt neer op een prijs van circa 1,00 NOK/kWh jaarlijkse productiecapaciteit. Volgens de Noorse autoriteiten kan het verschil tussen deze cijfers door de volgende factoren worden verklaard.

(44)

Op de eerste plaats bedroegen de gewone exploitatiekosten, met inbegrip van doorlopende herinvesteringen (zonder afschrijving) voor een nieuwere elektriciteitscentrale, in 2000 circa 0,05 NOK/kWh per jaar (plus leveringskosten). De verwachte doorlopende betaling van NEAS bestond uit twee delen: circa 0,10 NOK/kWh per jaar (plus leveringskosten) voor de concessiestroom tegen ministerieprijs en tussen de 0,14 NOK en 0,178 NOK/kWh per jaar (plus leveringskosten) voor de concessiestroom van vóór 10 april 1959 verleende concessies. In 2000 was de verwachte marktprijs circa 0,12 NOK/kWh. Het 2000-scenario zou dus leiden tot een nettowinst van 0,07 NOK/kWh voor de eigenaar van een centrale, vergeleken met 0,02 NOK winst per kWh op de concessiestroom. Op het moment dat het contract werd gesloten, was de geraamde prijs voor 2010 0,20 NOK. Op basis van deze raming zou het 2010-scenario dus leiden tot een nettowinst van 0,15 NOK/kWh voor de eigenaar van een centrale, vergeleken met 0,10 NOK/kWh op de concessiestroom.

(45)

Op de tweede plaats beweren de Noorse autoriteiten dat de prijzen voor de verkoop van de vijf elektriciteitscentrales uit de Pareto Review met circa 10 tot 15 % moeten worden verlaagd wanneer een kapitalisatiepercentage van 4 % wordt toegepast om het verschil tussen de kapitalisatie over een oneindige periode (kapitalisatiefactor 25) en over vijftig jaar (kapitalisatiefactor 21,48) te compenseren.

(46)

De Noorse autoriteiten voegen hier verder aan toe dat de eerste jaren de grootste gevolgen voor de NCW-berekening hebben en dat de hoge herinvesteringskosten die met eigendom gepaard gaan, zich doorgaans in een latere fase voordoen en daardoor slechts een gering verlagend effect op de NCW-berekening hebben.

(47)

Tegen deze achtergrond stellen de Noorse autoriteiten dat er een nauw verband is tussen enerzijds de verkoop van elektriciteitscentrales voor circa 1,64-1,77 NOK/kWh jaarlijkse productiecapaciteit en anderzijds de huur (de betaling voor toegang tot elektriciteit gedurende 50,5 jaar) van circa 1,00 NOK/kWh concessiestroom.

(48)

De Noorse autoriteiten betogen aldus dat uit een vergelijking waarin met deze factoren rekening wordt gehouden, blijkt dat de prijs die NEAS voor de concessiestroom betaalde, vergelijkbaar was met de prijs van elektriciteitscentrales die in dezelfde periode werden verkocht, en zij voegen eraan toe dat de conclusie over het prijsniveau wordt ondersteund door het DT-rapport en de twee DS-rapporten, die werden opgesteld voordat de overeenkomst over de concessiestroom voor een periode van 50,5 jaar werd gesloten.

(49)

Onder verwijzing naar de richtsnoeren van de Autoriteit betreffende staatssteunelementen bij de verkoop van gronden en gebouwen door openbare instanties (hierna „richtsnoeren grondverkoop” genoemd) (16), voeren de Noorse autoriteiten aan dat een openbare en onvoorwaardelijke aanbestedingsprocedure slechts één van de door de Autoriteit erkende methoden is om marktprijzen vast te stellen bij de verkoop van openbare activa. De Noorse autoriteiten benadrukken dat de Autoriteit in de richtsnoeren grondverkoop erkent dat een marktprijs zonder steun ook kan worden vastgesteld op basis van een taxatie door een onafhankelijk deskundige. De Noorse autoriteiten merken op dat het DT-rapport en de twee DS-rapporten werden uitgebracht voordat het contract voor 50,5 jaar werd gesloten. Het tweede DS-rapport bepaalde de waarde op basis van „direct marktonderzoek”, dat volgens de Noorse autoriteiten leidde tot een markttoets die vergelijkbaar was met een aanbestedingsprocedure. De Noorse autoriteiten verklaren ook dat de uiteindelijke prijs onder de bovengrens van de drie taxaties lag.

(50)

De Noorse autoriteiten betogen verder dat het gepast was om geen prijsaanpassingsclausule op te nemen omdat de koopprijs als bedrag ineens werd betaald en niet op doorlopende basis. De Noorse autoriteiten stellen dat het, gezien het feit dat het met de verkoop gemoeide bedrag vooraf werd voldaan – gedeeltelijk in contanten en gedeeltelijk als bijdrage in natura – net als bij de permanente verkoop van een elektriciteitscentrale, „onlogisch en zeer ongebruikelijk” zou zijn om een prijsaanpassingsmechanisme op te nemen. De Noorse autoriteiten stellen, op grond van het model van de bijdrage in natura, voorts dat een latere aanpassing waarschijnlijk onwettig zou zijn geweest volgens de bepalingen van de wet inzake vennootschappen met beperkte aansprakelijkheid (17).

(51)

Eén belanghebbende, NEAS (thans Nordkraft) heeft opmerkingen gemaakt met betrekking tot Besluit nr. 393/11/COL. NEAS onderschrijft over het algemeen de opvattingen van de Noorse autoriteiten.

(52)

Artikel 61, lid 1, van de EER-Overeenkomst luidt als volgt:

„Behoudens de afwijkingen waarin deze Overeenkomst voorziet, zijn steunmaatregelen van de lidstaten van de EG, de EVA-Staten of in welke vorm ook met staatsmiddelen bekostigd, die de mededinging door begunstiging van bepaalde ondernemingen of bepaalde producties vervalsen of dreigen te vervalsen, onverenigbaar met de werking van deze Overeenkomst, voor zover deze steun het handelsverkeer tussen de overeenkomstsluitende partijen ongunstig beïnvloedt.”

(53)

Uit deze bepaling volgt dat een maatregel slechts staatssteun inhoudt indien hij de begunstigde een economisch voordeel verschaft. Hieronder onderzoekt de Autoriteit of er in het onderhavige geval sprake is van een dergelijk economisch voordeel.

(54)

Het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft geoordeeld dat, om te onderzoeken of een overheidsmaatregel als steun moet worden aangemerkt, dient te worden bepaald of de begunstigde onderneming een economisch voordeel ontvangt dat zij onder normale marktvoorwaarden niet zou hebben verkregen (18). Om de aanwezigheid van een economisch voordeel te beoordelen, past de Autoriteit het beginsel van de (hypothetische) particuliere investeerder in een markteconomie toe (19).

(55)

Als de transactie in kwestie heeft plaatsgevonden overeenkomstig het beginsel van de particuliere investeerder in een markteconomie, d.w.z. als de gemeente haar recht op concessiestroom heeft verkocht tegen de marktwaarde, en als de prijs en transactievoorwaarden aanvaardbaar waren geweest voor een voorzichtige particuliere investeerder in een markteconomie, verschaft de transactie NEAS geen economisch voordeel en is er dus geen sprake van het verlenen van staatssteun. Daarentegen kan er wel sprake zijn van staatssteun indien de transactie niet tegen de marktprijs plaatsvond.

(56)

Bij het maken van deze beoordeling kan de Autoriteit haar eigen oordeel niet in de plaats stellen van het zakelijke oordeel van Narvik, wat betekent dat de gemeente, als houder van het recht op concessiestroom, over een zekere vrijheid beschikt om te bepalen op welke wijze zij onder normale concurrentievoorwaarden te werk wil gaan.

(57)

Een beoordeling van de prijs en de voorwaarden van het contract tussen de gemeente en NEAS moet berusten op de informatie waarover Narvik beschikte toen het contract werd gesloten. In het algemeen zou een weloverwogen oordeel vooraf voldoende zijn om de aanwezigheid van staatssteun uit te sluiten, ook indien de in de beoordeling gebruikte aannamen achteraf onjuist blijken te zijn.

(58)

Hieronder beoordeelt de Autoriteit daarom de vraag of Narvik als particuliere investeerder in een markteconomie heeft gehandeld toen zij een contract sloot waarin zij haar recht op concessiestroom verkocht.

(59)

De Autoriteit houdt rekening met de situatie waarin de transactie werd aangegaan. Uit de door de Noorse autoriteiten verstrekte informatie maakt de Autoriteit op dat de gemeente op het moment dat het contract werd gesloten, in een situatie verkeerde waarin zij zowel toegang tot liquide middelen nodig had (om aan haar betalingsverplichtingen te voldoen) als kapitaal nodig had om in NEAS te investeren. Er zij bovendien opgemerkt dat de wet inzake vennootschappen met beperkte aansprakelijkheid de mogelijkheid van opname van een prijsaanpassingsmechanisme in een contract beperkt wanneer een bijdrage in natura wordt verricht. In 1999, voordat de verkoopovereenkomst van 2000 werd gesloten, had Narvik bovendien verliezen geleden op de verkoop van concessiestroom. De gemeente had daarom besloten haar recht op concessiestroom voor langere tijd te verkopen en zich daarbij te houden aan de door haar geformuleerde strategie om het rendement van de concessiestroom te maximaliseren.

(60)

De Noorse autoriteiten hebben aangevoerd dat de Autoriteit de aanwezigheid van een voordeel moet kunnen uitsluiten door de beginselen van de richtsnoeren grondverkoop op de onderhavige zaak toe te passen. De Autoriteit merkt op dat de richtsnoeren weliswaar niet van toepassing zijn op de verkoop van rechten om concessiestroom te verkopen, maar dat zij wel twee methoden beschrijven waarmee openbare instanties normaliter een marktprijs kunnen bepalen voor de verkoop van publieke gronden en gebouwen en aldus kunnen waarborgen dat de verkoop geen staatssteun inhoudt. De eerste methode om een staatssteunelement uit te sluiten is verkoop middels een onvoorwaardelijke aanbestedingsprocedure. De tweede is de verkoop tegen een prijs die is vastgesteld door middel van een taxatie door een onafhankelijke deskundige in overeenstemming met algemeen aanvaarde taxatiecriteria.

(61)

De Autoriteit merkt op dat de verkoop van een actief via een onvoorwaardelijke biedprocedure normaliter het bestaan van een voordeel zal uitsluiten. Dat is in elk geval zo in werkelijk open procedures waarin er meer dan één bieder is (20). Het recht van Narvik op concessiestroom werd echter niet verkocht via een onvoorwaardelijke aanbestedingsprocedure.

(62)

Aan de andere kant gaven Narvik en NEAS elk opdracht tot twee evaluaties door externe adviseurs, zoals beschreven in de overwegingen (26) tot en met (29) hierboven. Geen van de rapporten DS1, DS2 en AA bevat echter een gedegen uitleg aangaande de methode die werd gebruikt om de taxaties vast te stellen. Gezien het ontbreken van verdere toelichtingen, kan de Autoriteit niet beoordelen of de evaluaties van de marktwaarde hebben plaatsgevonden in overeenstemming met algemeen aanvaarde marktindicatoren en taxatiecriteria. De Autoriteit is daarom van mening dat de rapporten DS1, DS2 en AA slechts beperkt bruikbaar zijn om de waarde van het recht op concessiestroom te bepalen. Het DT-rapport bevat daarentegen wel een gedetailleerde toelichting op de verrichte taxaties. De resultaten van dit rapport kunnen dus worden getoetst en geverifieerd. De Autoriteit is daarom van oordeel dat het DT-rapport het meest geloofwaardige rapport is. Naar de mening van de Autoriteit versterkt het feit dat alle vier de rapporten vergelijkbare resultaten geven (21), echter de resultaten van het DT-rapport en, naar men kan stellen, ook die van de andere drie rapporten.

(63)

De Autoriteit merkt op dat, hoewel een door een onafhankelijke taxateur vastgestelde prijs doorgaans kan worden geacht de aanwezigheid van een voordeel uit te sluiten bij de verkoop van gemakkelijk te taxeren algemene gronden of gebouwen die voorwerp van talrijke transacties zijn geweest, dit niet noodzakelijkerwijs opgaat voor gronden en gebouwen met uniekere kwaliteiten of wanneer de omstandigheden van de verkoop twijfels zouden kunnen doen rijzen over de vraag of de taxatie door een deskundige de werkelijke marktwaarde van het grondstuk weergeeft (22).

(64)

Zoals hieronder wordt toegelicht, zijn contracten voor de levering van stroom tegen een vaste prijs met een looptijd van meer dan zes jaar ongebruikelijk en komen deze weinig voor. Door het ontbreken van een markt waar vergelijkbare prijzen kunnen worden waargenomen, en door de volatiliteit van de elektriciteitsprijzen, is een taxatie door een deskundige minder geschikt als instrument om de marktprijs van een contract voor de levering van stroom tegen een vaste prijs en met een looptijd van 50,5 jaar vast te stellen (23).

(65)

Hoe dan ook herinnert de Autoriteit herinnert eraan dat de toets van de investeerder in een markteconomie, en niet de richtsnoeren grondverkoop (die de verkoop van publieke gronden en gebouwen betreffen), moet worden toegepast om te beoordelen of er in een door een openbare instantie gesloten stroomcontract sprake is van een voordeel dat een bepaalde onderneming „begunstigt”. Dat het algemene beginsel van een investeerder in een markteconomie van toepassing is op stroomcontracten met een lange looptijd, is feitelijk bevestigd door het Gerecht in de zaak Budapesti Erőmű Zrt tegen Commissie, waarin het Gerecht de door de Europese Commissie (hierna „de Commissie” genoemd) gekozen benadering goedkeurde in een zaak betreffende langlopende stroomcontracten die door de Hongaarse autoriteiten waren gesloten (24).

(66)

In die zaak identificeerde de Commissie de belangrijkste praktijken van commerciële deelnemers op de Europese elektriciteitsmarkten die relevant waren voor de doeleinden van haar analyse, en beoordeelde zij of de overeenkomsten in de zaak in kwestie in overeenstemming waren met deze praktijken, of dat de contracten werden gesloten onder voorwaarden die niet aanvaardbaar zouden zijn geweest voor een marktdeelnemer die op puur commerciële gronden handelt (25).

(67)

De Commissie constateerde dat op de Europese markt zelden stroomcontracten met een looptijd van meer dan zes jaar worden gesloten (26). De informatie waarover de Autoriteit beschikt, bevestigt deze bevinding. Er zijn daardoor weinig of geen langlopende stroomcontracten waaraan de prijs van stroom die over een periode van 50,5 jaar wordt verkocht, kan worden getoetst.

(68)

Potentiële kopers en verkopers van elektriciteitscentrales moeten echter wel langetermijnramingen van toekomstige elektriciteitsprijzen maken. De Noorse autoriteiten hebben aangegeven dat zij de verkoop van het recht van Narvik op concessiestroom op deze basis op één lijn hebben gesteld met de verkoop van een waterkrachtcentrale. Om dit argument te ondersteunen hebben de Noorse autoriteiten de Autoriteit de Pareto Review verstrekt, die een overzicht geeft van vijf waterkrachtcentrales in Noorwegen die in 2000 werden verkocht.

(69)

De Noorse autoriteiten stellen dat de verkoopprijzen de NCW van de verwachte kasstromen van het productievolume weerspiegelen, zowel in het geval van verkoop van een waterkrachtcentrale als in het geval van de verkoop van het recht op concessiestroom door Narvik. Net als Narvik en NEAS in dit geval, zal elke koper of verkoper van een waterkrachtcentrale de waarde van de centrale moeten ramen op basis van de verwachte productie-inkomsten minus de verwachte kosten, verdisconteerd met de toepasselijke disconteringsvoet voor de periode waarin de nieuwe eigenaar de waterkracht in kwestie kan exploiteren.

(70)

De Noorse autoriteiten beweren dat de prijzen van de vijf waterkrachtcentrales die in de Pareto Review worden genoemd, gecorrigeerd voor bepaalde relevante factoren, vergelijkbaar zijn met de prijs die werd verkregen bij de verkoop van het recht van Narvik op concessiestroom. In dit verband neemt de Autoriteit nota van de door de Noorse autoriteiten genoemde correctiefactoren zoals toegelicht in hoofdstuk I in overweging (11) hierboven.

(71)

Voor de vijf waterkrachtcentrales lag de verkoopprijs per kWh productiecapaciteit tussen 1,66 en 1,74 NOK. De permanente verkoop van een actief zal een hogere NCW van het actief opleveren dan de verkoop van het recht om gedurende 50,5 jaar concessiestroom te kopen, omdat het actief verondersteld wordt langer dan 50,5 jaar een positieve kasstroom te genereren. De Noorse autoriteiten zijn uitgegaan van een kapitalisatiepercentage van 4 %, wat leidt tot een neerwaartse aanpassing van de verkoopprijzen met circa 10-15 % om een permanente verkoop te kunnen vergelijken met een in de tijd beperkte verkoop van concessiestroom (27).

(72)

Het tweede verschil tussen een permanente verkoop en een verkoop van het recht om gedurende 50,5 jaar concessiestroom af te nemen, betreft de kostenbasis die in het NCW-model moet worden gebruikt: de totale productiekosten tegenover de concessieprijs. De Noorse autoriteiten hebben aangevoerd dat de typische exploitatiekosten, met inbegrip van herinvesteringen voor een nieuwere elektriciteitscentrale, circa 0,05 NOK/kWh beliepen, terwijl de ministerieprijs op dat moment circa 0,10 NOK/kWh was.

(73)

Om te beoordelen of de prijzen voor de elektriciteitscentrales geschikte alternatieven voor de marktprijs van de betreffende concessiestroom zijn, moet elk element van de argumentatie nader worden onderzocht. De beoordeling van de Autoriteit is gebaseerd op informatie die door de Noorse autoriteiten werd verstrekt en op andere openbare informatie.

(74)

In de volgende analyse worden in alle berekeningen nominale cijfers gebruikt (28).

(75)

Voor de vijf waterkrachtcentrales die in de Pareto Review werden genoemd, lag de verkoopprijs per kWh productiecapaciteit tussen 1,66 en 1,74 NOK. Uit een rapport dat werd gepubliceerd door het economisch adviesbureau Econ Pöyry en dat verkopen van elektriciteitscentrales tussen 1996 en 2005 analyseerde, blijkt dat de gemiddelde transactiewaarde in het jaar 2000 iets hoger was, circa 1,85 NOK. Volgens hetzelfde rapport werd in 1999 dezelfde geschatte prijs gehaald. De bandbreedte waarmee de prijsvergelijking moet worden gemaakt, blijkt dus iets hoger te liggen dan de bandbreedte in de Pareto Review. Omdat het Econ-rapport een hogere transactiewaarde noemt dan de Pareto Review, zal de Autoriteit in de verdere analyse een bandbreedte van 1,70 tot 1,80 NOK gebruiken.

(76)

De tweede factor waarmee rekening moet worden gehouden, is de wijze waarop de prijsniveaus van een permanente verkoop moeten worden aangepast om tot prijsniveaus van een in de tijd beperkte verkoop voor 50,5 jaar te komen. De Noorse autoriteiten hebben aangevoerd dat de juiste aanpassingsfactor 10-15 % is, uitgaande van een kapitalisatiepercentage van 4 %. De Autoriteit is tot de bevinding gekomen dat de keuze van het kapitalisatiepercentage nauw samenhangt met de keuze van de disconteringsvoet in het NCW-model. De nominale disconteringsvoet na belasting die in het DT-rapport werd gebruikt, was 6,8 %, terwijl in het AA-rapport 7 % werd gebruikt. Opgemerkt zij ook dat het NVE een percentage van 6,5 % hanteerde toen het projecten voor nieuwe waterkrachtcentrales beoordeelde (29). Het kostprijsberekeningsmodel gebruikt een percentage van 6 % (30). De Autoriteit is, in het licht van het bovenstaande, van mening dat de juiste disconteringsvoet, en dus het juiste kapitalisatiepercentage dat moet worden toegepast wanneer een permanente verkoop wordt vergeleken met een in tijd beperkte verkoop, ligt tussen 6 en 7 % nominaal na belasting. Op basis hiervan is de juiste aanpassing van de waarde van een permanente verkoop naar een verkoop voor 50,5 jaar niet 10-15 %, zoals de Noorse autoriteiten hebben gesteld, maar eerder 4-5 %.

(77)

De derde factor waarmee rekening moet worden gehouden, is de verwachte toekomstige marktprijs van elektriciteit. Zoals hierboven is toegelicht, is het voorspellen van de toekomstige stroomprijzen voor een periode van vijftig jaar of langer een uiterst moeilijke exercitie. In de hierboven genoemde taxatierapporten, in het bijzonder het AA-rapport en het DT-rapport, werd verwacht dat de marktprijs van elektriciteit gedurende een periode van tien tot twintig jaar gestaag zou stijgen, waarna de prijzen naar verwachting constant zouden blijven in reële termen (d.w.z. alleen een stijging met de verwachte inflatie) (31). Hieruit blijkt dat op dat moment in de markt consensus bestond dat de toekomstige stroomprijzen op de lange termijn in reële termen constant zouden blijven en niet zouden blijven stijgen (32). De Autoriteit gaat ervan uit dat diezelfde onzekerheid over de toekomstige stroomprijzen voor alle marktdeelnemers bestond, ook voor degenen die elektriciteitscentrales kochten of verkochten in dezelfde periode als waarin de verkoop van het recht op concessiestroom plaatsvond. Er is dus geen reden om te veronderstellen dat verschillende marktdeelnemers toegang hebben tot sterk verschillende informatie over ramingen van de marktprijs.

(78)

Wat de kosten betreft verwijst de door de Noorse autoriteiten gepresenteerde vergelijking naar een scenario waarin sprake is van een verschil in de kasuitgaven per kWh tussen een permanente verkoop en de verkoop van concessiestroom van 0,05 NOK bij een verwachte concessieprijs van circa 0,10 NOK en exploitatiekosten, met inbegrip van herinvesteringen, van circa 0,05 NOK.

(79)

Wat betreft de ministerieprijs voor concessiestroom, verwachtten de consultants die Narvik en NEAS adviseerden, dat de prijzen relatief constant zouden blijven in reële termen, wat betekent dat noch een aanzienlijke efficiëntieverhoging noch grote volatiliteit in de kostenbasis werd voorzien. In principe werd verwacht dat de ministerieprijs voor concessiestroom zou stijgen met de inflatie (33). Op basis van de beschikbare informatie is de Autoriteit van mening dat een voorzichtige investeerder dezelfde aannames zou hebben gemaakt, en zij gaat er daarom vanuit dat er in de verdere analyse geen grote veranderingen in de prijs van concessiestroom tegen kostprijs zouden zijn. Deze kosten vormen de relevante kasuitgaven bij de berekening van de waarde van de concessiestroom (34).

(80)

Omdat er een aantal variabelen is die van invloed kunnen zijn op de hoogte van de kasuitgaven in de loop van de tijd, moet het cijfer van 0,05 NOK waarin exploitatie- en herinvesteringskosten zijn samengevoegd, worden beoordeeld op basis van zijn verschillende componenten.

(81)

Op de eerste plaats is het duidelijk dat een elektriciteitscentrale bepaalde algemene exploitatie- en onderhoudskosten zal hebben. Er wordt aangenomen dat de exploitatie- en onderhoudskosten van een waterkrachtcentrale in het algemeen relatief laag en constant zijn, in de orde van 0,02-0,05 NOK/kWh (35). Dit wordt ondersteund door de kostengegevens die worden gebruikt om de ministerieprijs vast te stellen. In 2000 bedroeg de vergoeding voor exploitatie- en onderhoudskosten in dat model 0,267 NOK/kWh.

(82)

Ook andere kasuitgaven zijn relevant voor de berekening van de NCW. In de berekening van de ministerieprijs van 2000 werd een vergoeding voor belastingen opgenomen van 0,021 NOK. De werkelijke belasting die op een bepaalde elektriciteitscentrale wordt geheven, hangt natuurlijk af van de winst, maar omdat de ministerieprijs geacht wordt representatief te zijn voor de gemiddelde kosten van typische elektriciteitscentrales in Noorwegen, lijkt het redelijk om uit te gaan van belastingkosten van circa 0,02 NOK/kWh.

(83)

Het laatste deel van de kasuitgaven in de NCW is dat van de herinvesteringskosten, die sterk afhangen van het tijdstip en de omvang van de herinvesteringsbehoeften van de elektriciteitscentrale. De Autoriteit begrijpt dat de economische levensduur van een waterkrachtcentrale voor boekhoudkundige doeleinden veertig jaar is (36), maar dat de werkelijke levensduur langer kan zijn. De omvang van de herinvesteringen is in veel gevallen aanzienlijk, en daarom is de timing van de kasuitgaven van groot belang voor de berekeningen van de NCW, zoals ook de Noorse autoriteiten hebben aangevoerd. Als de herinvestering vroeg in de berekeningsperiode plaatsvindt, is de daling van de NCW aanzienlijk groter dan wanneer de herinvestering later in de berekeningsperiode plaatsvindt. De Noorse autoriteiten hebben de Autoriteit echter niet de informatie over de herinvesteringsbehoeften van de in 1999 en 2000 verkochte waterkrachtcentrales verstrekt die zij als basis voor hun berekening gebruiken. De Autoriteit merkt op dat deze informatie waarschijnlijk niet gemakkelijk beschikbaar of verkrijgbaar is door de ouderdom en het vermoedelijk commercieel gevoelige karakter van de informatie.

(84)

Wat betreft de aanpassing van de prijzen voor de waterkrachtcentrales in kwestie in verband met de twee bovengenoemde verschillen, de tijdsperiode en de kostenbasis, beweren de Noorse autoriteiten dat de bandbreedte voor de prijs van 1,66-1,74 NOK/kWh verglijkbaar is met de prijs van circa 1,00 NOK/kWh die voor de concessiestroom werd verkregen (37). Zoals hierboven is uitgelegd, blijkt uit de informatie waarover de Autoriteit beschikt, dat de gemiddelde transactiewaarde voor 1999 en 2000 iets boven deze bandbreedte lag (circa 1,85 NOK). De Autoriteit zal daarom de door Narvik verkregen prijs van 1,00 NOK vergelijken met een bandbreedte van 1,70 tot 1,80 NOK/kWh.

(85)

De eerste aanpassing is dan het vergelijkbaar maken van de prijzen van permanente verkopen met die van een contract voor 50,5 jaar. De Autoriteit heeft een kapitalisatiepercentage van 6 % gebruikt, wat de waarden van permanente verkopen met circa 5,5 % verlaagt. De vergelijkbare bandbreedte van de prijzen verkregen in verkopen van elektriciteitscentrales is zodoende 1,61-1,70 NOK. Om te voldoen aan de toets van de investeerder in een markteconomie en steun uit te sluiten, zou het verschil in de netto kasstromen van 0,61-0,70 NOK/kWh tussen de prijzen voor concessiestroom en de exploitatiekosten van een elektriciteitscentrale het verschil moeten verklaren.

(86)

De ramingen van de totale exploitatiekosten liggen, zoals hierboven is gezegd, binnen de bandbreedte van 0,02 tot 0,05 NOK/kWh, vermeerderd met een geraamde 0,02 NOK/kWh aan belastingen, wat gelijk is aan 0,04-0,07 NOK/kWh. Er moet bovendien rekening worden gehouden met herinvesteringen, waarvan het financiële effect afhangt van het tijdstip en de omvang van de herinvesteringen en dus moeilijk te kwantificeren is.

(87)

Dit in aanmerking nemende, heeft de Autoriteit een gevoeligheidsanalyse voor de verkoop van de 128 GWh (38) concessiestroom over de periode van 50,5 jaar uitgevoerd. De Autoriteit heeft verschillende combinaties van kosten en disconteringsvoeten getoetst met nominale disconteringsvoeten na belasting variërend van 5,5 % tot 7,5 % en met totale exploitatiekosten variërend van 0,05 NOK tot 0,09 NOK/kWh, zoals aanschouwelijk wordt gemaakt in onderstaande tabel.