—

gezien het ontwerp van verordening van de Commissie tot wijziging van bijlage XVII bij Verordening (EG) nr. 1907/2006 van het Europees Parlement en de Raad inzake de registratie en beoordeling van en de autorisatie en beperkingen ten aanzien van chemische stoffen (Reach) wat lood en loodverbindingen betreft (D063675/03,

—

gezien Verordening (EG) nr. 1907/2006 van het Europees Parlement en de Raad van 18 december 2006 inzake de registratie en beoordeling van en de autorisatie en beperkingen ten aanzien van chemische stoffen (Reach), tot oprichting van een Europees Agentschap voor chemische stoffen, houdende wijziging van Richtlijn 1999/45/EG en houdende intrekking van Verordening (EEG) nr. 793/93 van de Raad en Verordening (EG) nr. 1488/94 van de Commissie alsmede Richtlijn 76/769/EEG van de Raad en de Richtlijnen 91/155/EEG, 93/67/EEG, 93/105/EG en 2000/21/EG van de Commissie (“de Reach-verordening”) (1), en met name artikel 68, lid 1,

—

gezien Besluit nr. 1386/2013/EU van het Europees Parlement en de Raad van 20 november 2013 inzake een nieuw algemeen milieuactieprogramma voor de Europese Unie voor de periode tot en met 2020 “Goed leven, binnen de grenzen van onze planeet” (2),

—

gezien zijn resolutie van 3 april 2001 over het Groenboek van de Commissie: PVC en het milieu (3),

—

gezien zijn resolutie van 9 juli 2015 over hulpbronnenefficiëntie: de overgang naar een circulaire economie (4),

—

gezien zijn resolutie van 25 november 2015 over het ontwerp van uitvoeringsbesluit XXX van de Commissie voor het verlenen van toestemming voor het gebruik van bis(2-ethylhexyl)ftalaat (DEHP) overeenkomstig Verordening (EG) nr. 1907/2006 van het Europees Parlement en de Raad (5),

—

gezien zijn resolutie van 13 september 2018 over de tenuitvoerlegging van het pakket circulaire economie: opties om te werken op het snijvlak van chemicaliën-, product- en afvalwetgeving (6),

—

gezien zijn resolutie van 15 januari 2020 over de Europese Green Deal (7),

—

gezien het arrest van het Gerecht in zaak T-837/16 van 7 maart 2019 (8),

—

gezien artikel 5 bis, lid 3, onder b), van Besluit 1999/468/EG van de Raad van 28 juni 1999 tot vaststelling van de voorwaarden voor de uitoefening van de aan de Commissie verleende uitvoeringsbevoegdheden (9),

—

gezien artikel 112, leden 2 en 3 en lid 4, onder c), van zijn Reglement,

—

gezien de ontwerpresolutie van de Commissie milieubeheer, volksgezondheid en voedselveiligheid,

A.

overwegende dat met het ontwerp van verordening van de Commissie wordt beoogd de concentraties van lood te beperken wanneer deze stof wordt gebruikt als stabilisator in polymeren of copolymeren van vinylchloride (pvc);

B.

overwegende dat lood een giftige stof is die ernstige gevolgen voor de gezondheid kan veroorzaken, waaronder onomkeerbare neurologische schade, zelfs bij lage doses (10); overwegende dat er voor lood geen veilig niveau bestaat (11), (12); overwegende dat lood ook schadelijk is voor het milieu: het is uitermate toxisch voor in het water levende organismen (13) en blijft bestaan in het milieu (14);

C.

overwegende dat het probleem van het gebruik van lood als stabilisator in pvc door de Commissie al aan de orde is gesteld in haar Groenboek van 26 juli 2000 over pvc en het milieu (15);

D.

overwegende dat de Commissie in haar groenboek heeft verklaard dat zij voorstander is van de vermindering van het gebruik van loodstabilisatoren in pvc-producten en een aantal maatregelen heeft genoemd, waaronder een wettelijk opgelegd geleidelijk verbod, maar uiteindelijk genoegen heeft genomen met een vrijwillige verbintenis van de pvc-industrie om in 2015 te stoppen met het gebruik van lood als pvc-stabilisator (16);

E.

overwegende dat deze benadering inging tegen het standpunt van het Parlement, dat in reactie op het groenboek de Commissie had verzocht om een algeheel verbod op het gebruik van lood als stabilisator in pvc (17);

F.

overwegende dat de handelswijze van de Commissie destijds, namelijk niets doen, ertoe heeft geleid dat in de periode 2000-2015 miljoenen tonnen pvc zijn geproduceerd die zijn gestabiliseerd met honderdduizenden tonnen lood (18); overwegende dat de voorwerpen van pvc die van dat loodhoudende pvc zijn gemaakt geleidelijk aan afval worden;

G.

overwegende dat, nadat de pvc-industrie haar vrijwillige verbintenis in 2015 was nagekomen, de Commissie zich realiseerde dat nog steeds lood werd gebruikt in ingevoerde voorwerpen van pvc; overwegende dat de Europese Commissie het Europees Agentschap voor chemische stoffen (“het Agentschap”) daarom heeft gevraagd een bijlage XV-beperkingsverslag op te stellen;

H.

overwegende dat het Agentschap heeft bevestigd dat de beperking voor ingevoerde voorwerpen van pvc veel zin heeft, en het Agentschap heeft geconcludeerd dat, aangezien de Europese pvc-industrie al is gestart met de uitfasering van loodverbindingen als pvc-stabilisatoren, circa 90 % van de geschatte looduitstoot in 2016 toe te schrijven is aan voorwerpen van pvc die in de EU zijn ingevoerd (19);

I.

overwegende dat in het ontwerp van verordening van de Commissie wordt voorgesteld het gebruik en de aanwezigheid van lood en loodverbindingen in voorwerpen die van pvc zijn vervaardigd te beperken en een concentratiegrens voor lood in te stellen van 0,1 % gewichtsprocent van het pvc-materiaal (20);

J.

overwegende dat dit gebaseerd is op de conclusie dat het risico van loodstabilisatoren in voorwerpen van pvc in de Unie niet afdoende wordt beheerst (21); overwegende dat de gevaren voor het milieu niet zijn meegenomen in de risicokarakterisering voor lood in het kader van het risicobeperkingsvoorstel (22);

K.

overwegende dat de grenswaarde is toegepast op grond van de volgende redenering: “Aangezien loodverbindingen pvc niet op doeltreffende wijze kunnen stabiliseren in concentraties van minder dan ongeveer 0,5 gewichtsprocent, zou de door het Agentschap voorgestelde concentratiegrens van 0,1 % ervoor moeten zorgen dat de opzettelijke toevoeging van loodverbindingen als stabilisatoren tijdens het mengen van pvc met andere stoffen niet langer kan plaatsvinden in de Unie” (23);

L.

overwegende dat het belangrijk is te beseffen dat de concentratiegrens van 0,1 % geen “veilig niveau” is, maar een administratieve grenswaarde die wordt ingesteld om ervoor te zorgen dat in het geheel geen lood wordt gebruikt als stabilisator in pvc;

M.

overwegende dat in het ontwerp van verordening van de Commissie voor twee afwijkingen met een duur van 15 jaar zijn opgenomen voor teruggewonnen pvc-materiaal: een waarbij tot 2 gewichtsprocent lood is toegestaan in hard pvc (24), en een andere waarbij een concentratie van maximaal 1 gewichtsprocent lood is toegestaan in soepel/zacht pvc (25);

N.

overwegende dat concentraties lood van 1 of 2 gewichtsprocent beslist geen “veilige niveaus” vormen, maar grenswaarden zijn die zijn ingesteld om de industrie in staat te stellen het financieel voordeel dat zij haalt uit de recycling van loodhoudend pvc-afval te blijven optimaliseren (26);

O.

overwegende dat door dergelijke afwijkingen het gebruik van de uitgefaseerde stof wordt voortgezet in van teruggewonnen pvc gemaakte voorwerpen, hoewel de Commissie expliciet heeft onderkend dat er alternatieven beschikbaar zijn (27);

P.

overwegende dat dergelijke afwijkingen ingaan tegen een standpunt dat het Parlement al lange tijd inneemt en dat in vele resoluties is bevestigd, het meest recent op 15 januari 2020; overwegende dat het Parlement in 2001 al duidelijk heeft benadrukt dat de recycling van pvc niet mag leiden tot het in stand houden van het probleem van de zware metalen (28); overwegende dat het Parlement in zijn resolutie van 9 juli 2015 over hulpbronnenefficiëntie: de overgang naar een circulaire economie heeft benadrukt dat recycling niet mag dienen als rechtvaardiging voor het voortgezette gebruik van uitgefaseerde gevaarlijke stoffen (29); overwegende dat het Parlement daar in 2015 naar heeft gehandeld toen het zich uitsprak tegen het verlenen van toestemming voor het gebruik van DEHP, een andere uitgefaseerde stof, voor de recycling van pvc (30); overwegende dat het Parlement in 2018 opnieuw heeft herhaald dat “preventie, in overeenstemming met de afvalhiërarchie, prioriteit krijgt boven recycling en dat recycling bijgevolg niet mag dienen als rechtvaardiging voor het voortgezette gebruik van uitgefaseerde gevaarlijke stoffen” (31); overwegende dat het Europees Parlement in zijn resolutie van 15 januari 2020 over de Europese Green Deal uitdrukkelijk heeft verklaard dat verboden stoffen “niet via recyclingactiviteiten opnieuw als consumptieproducten op de EU-markt mogen worden gebracht”

Q.

overwegende dat de afwijkingen voor teruggewonnen pvc in het ontwerp van verordening van de Commissie worden gerechtvaardigd met de stelling dat “het alternatief voor het recycleren van dergelijke voorwerpen, namelijk het verwijderen van pvc-afval door storting en verbranding, de emissies in het milieu zou doen toenemen en de risico’s niet zou verminderen” (32);

R.

overwegende dat de logica achter het ontwerp van verordening van de Commissie geen rekening houdt met het feit dat recycling in werkelijkheid geen alternatief is voor storting of verbranding, aangezien de recycling van pvc niet voor eeuwig kan doorgaan en de definitieve verwijdering van loodhoudend pvc en de bijbehorende emissies dus slechts worden uitgesteld, terwijl er bijkomende emissies worden veroorzaakt tijdens de recycling en de daaropvolgende gebruiksfase;

S.

overwegende dat door het ontwerp van verordening van de Commissie in feite aan de ene kant de invoer van circa 1 000 tot 4 000 ton lood in ingevoerde voorwerpen van pvc wordt beperkt, terwijl er aan de andere kant voor wordt gezorgd dat jaarlijks 2 500 tot 10 000 ton lood in (opnieuw) in de handel wordt gebracht in de vorm van teruggewonnen pvc (33);

T.

overwegende dat het ontwerp van verordening van de Commissie dus de invoer van lood in voorwerpen uit pvc zou beperken, maar het effect van die beperking teniet zou doen doordat twee maal zoveel lood in de handel wordt gebracht in voorwerpen die zijn vervaardigd uit teruggewonnen loodhoudend pvc;

U.

overwegende dat de afwijkingen voor teruggewonnen pvc in het ontwerp van verordening van de Commissie dus ingaan tegen de primaire doelstelling van de Reach-verordening, namelijk het waarborgen van een hoog niveau van bescherming van de gezondheid van de mens en het milieu (34);

V.

overwegende dat dergelijke afwijkingen ook in strijd zijn met de verbintenissen in het kader van het in 2013 vastgestelde 7e milieuactieprogramma, waarin uitdrukkelijk wordt verzocht om de ontwikkeling van niet-toxische materiaalcycli, om ervoor te zorgen dat gerecycled afval kan worden gebruikt als belangrijke, betrouwbare bron van grondstoffen in de Unie (35);

W.

overwegende dat deze afwijkingen zouden leiden tot een markt waarop twee kwaliteitsniveaus bestaan, namelijk enerzijds producten van nieuw geproduceerd pvc die loodvrij zijn en anderzijds producten van teruggewonnen pvc die aanzienlijke hoeveelheden lood bevatten; overwegende dat de nuttige toepassing van producten in diskrediet wordt gebracht wanneer op een dergelijke manier wordt toegestaan dat producten van teruggewonnen pvc lood bevatten;

X.

overwegende dat het ongepast is de problemen van het ecologisch verantwoord beheer van loodhoudend pvc-afval uit te stellen, laat staan lood te verdunnen in de volgende generatie voorwerpen;

Y.

overwegende dat in het ontwerp van verordening van de Commissie de afwijkingen voor teruggewonnen pvc worden beperkt tot bepaalde toepassingen en het ontwerp van verordening voor een deel van de desbetreffende voorwerpen de vereiste bevat dat het lood volledig wordt omgeven met een laag van nieuw geproduceerd pvc, met een uitstel van vijf jaar voor soepel pvc;

Z.

overwegende dat bij de beperking van de afwijking geen rekening is gehouden met de uitstoot van lood tijdens de definitieve afvalverwijdering, die goed is voor 95 % van de uitstoot;

AA.

overwegende dat het ontwerp van verordening van de Commissie bovendien de vereiste bevat dat pvc-voorwerpen die teruggewonnen pvc bevatten, worden voorzien van de vermelding “bevat teruggewonnen pvc”; overwegende dat het Comité risicobeoordeling (RAC) van het Agentschap heeft verklaard dat een dergelijke vermelding op zichzelf niet volstaat om onderscheid te maken tussen loodvrij gerecycleerd materiaal en gerecycleerd materiaal dat lood bevat (36);

AB.

overwegende dat deze vermelding inderdaad misleidend is, aangezien de indicatie van teruggewonnen inhoud een positieve connotatie heeft, terwijl de vermelding in dit geval eigenlijk betekent dat de teruggewonnen producten aanzienlijke hoeveelheden lood bevatten in vergelijking met producten die zijn vervaardigd uit nieuw geproduceerd pvc dat geen lood bevat;

AC.

overwegende dat een dergelijke promotionele vermelding op voorwerpen uit teruggewonnen pvc die lood bevatten ingaat tegen de doelstelling van de Reach-verordening, namelijk het verwezenlijken van een hoog niveau van bescherming van de gezondheid van de mens en het milieu;

AD.

overwegende dat het ontwerp van verordening van de Commissie bovendien een certificeringsregeling omvat om de claims te verifiëren dat het pvc is teruggewonnen, zodat onderscheid kan worden gemaakt tussen voorwerpen uit teruggewonnen pvc en voorwerpen uit nieuw geproduceerd pvc, waarvoor een andere grenswaarde geldt;

AE.

overwegende dat het feit dat wordt vertrouwd op een aanvullende laag certificaten twijfel zaait over de uitvoerbaarheid van deze bepaling en daarom ingaat tegen de bepalingen in bijlage XV bij de Reach-verordening, waarin wordt bepaald dat de beperking uitvoerbaar, handhaafbaar en beheersbaar moet zijn;

AF.

overwegende dat in het ontwerp van verordening van de Commissie twee loodhoudende pigmenten buiten het toepassingsgebied van de beperking vallen, aangezien zij aan autorisatie zijn onderworpen op grond van de Reach-verordening;

AG.

overwegende dat het RAC uitdrukkelijk heeft onderkend dat de risico’s ook gelden voor loodverbindingen die niet als stabilisatoren worden gebruikt (37);

AH.

overwegende dat het moeilijk is te bepalen welke specifieke loodverbindingen pvc bevat en wat de functie daarvan is, zoals het RAC expliciet heeft onderkend (38);

AI.

overwegende dat deze uitzondering dus problemen veroorzaakt wat betreft de handhaving en daardoor ingaat tegen de in bijlage XV bij de Reach-verordening vervatte bepaling dat een beperking uitvoerbaar, handhaafbaar en beheersbaar moet zijn;

AJ.

overwegende dat deze uitzondering ook geen rekening houdt met het arrest in zaak T-837/16, waarin de autorisatie voor deze loodhoudende pigmenten nietig is verklaard;

AK.

overwegende dat het ontwerp van verordening van de Commissie voorziet in een respijtperiode van 24 maanden voor marktdeelnemers, zodat zij onder meer “hun voorraden kunnen verkopen” (39);

AL.

overwegende dat het ingaat tegen de doelstelling van de Reach-verordening om een hoog niveau van bescherming van de gezondheid van de mens en het milieu te verwezenlijken wanneer importeurs wordt toegestaan 24 maanden langer voorwerpen van pvc te verkopen die duizenden tonnen lood bevatten, terwijl er in de Unie niet langer loodhoudende voorwerpen van pvc geproduceerd mogen worden;

AM.

overwegende dat het Parlement het in 2001 “noodzakelijk [achtte] het technologische onderzoek verder te ontwikkelen, in de eerste plaats op het gebied van de chemische recyclage waardoor chloor van zware metalen kan worden gescheiden […] met het oog op de vergroting van het aandeel gerecycleerd pvc-afval” (40);

AN.

overwegende dat noch het Agentschap, noch de Commissie de haalbaarheid heeft beoordeeld van de chemische of materiaalrecycling van pvc-afval waardoor lood kan worden gescheiden en veilig kan worden verwijderd; overwegende dat dergelijke technologieën volgens de pvc-industrie beschikbaar zijn (41), (42);

AO.

overwegende dat de Europese Raad van de chemische industrie (Cefic) pleit voor chemische recycling als manier om tot bezorgdheid aanleiding gevende stoffen te behandelen (43);

AP.

overwegende dat, samengevat, het ontwerp van verordening van de Commissie 18 jaar te laat is en verscheidene elementen bevat die niet verenigbaar zijn met de doelstelling of de inhoud van de Reach-verordening, meer bepaald afwijkingen voor teruggewonnen pvc, een positieve markering voor teruggewonnen pvc, ook al is dit pvc loodhoudend, een uitzondering voor loodpigmenten en een lange respijtperiode;

AQ.

overwegende dat de Commissie haar ontwerp van verordening meer dan een jaar na de in de Reach-verordening vastgestelde termijn heeft ingediend (44);

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

—

gezien de artikelen 8 en 9 van Richtlijn 2012/29/EU van het Europees Parlement en de Raad van 25 oktober 2012 tot vaststelling van minimumnormen voor de rechten, de ondersteuning en de bescherming van slachtoffers van strafbare feiten, en ter vervanging van Kaderbesluit 2001/220/JBZ (“de richtlijn slachtofferrechten”) (1), waarvan de bepalingen ook van toepassing zijn op slachtoffers van vrouwelijke genitale verminking (VGV),

—

gezien de artikelen 11 en 21 van Richtlijn 2013/33/EU van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van normen voor de opvang van verzoekers om internationale bescherming (“de richtlijn opvangvoorzieningen”) (2), waarin slachtoffers van VGV uitdrukkelijk worden genoemd als kwetsbare personen die tijdens hun asielprocedure passende gezondheidszorg moeten ontvangen,

—

gezien artikel 20 van Richtlijn 2011/95/EU van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 2011 inzake normen voor de erkenning van onderdanen van derde landen of staatlozen als personen die internationale bescherming genieten, voor een uniforme status voor vluchtelingen of voor personen die in aanmerking komen voor subsidiaire bescherming, en voor de inhoud van de verleende bescherming (“de erkenningsrichtlijn”) (3), waarin VGV als ernstige vorm van psychologisch, lichamelijk of seksueel geweld is opgenomen als rechtsgrond voor internationale bescherming,

—

gezien zijn resolutie van 14 juni 2012 over het uitbannen van de genitale verminking van vrouwen (4), waarin wordt opgeroepen tot het beëindigen van VGV wereldwijd via preventie, beschermingsmaatregelen en wetgeving,

—

gezien zijn resolutie van 6 februari 2014 over de mededeling van de Commissie “Naar het uitbannen van vrouwelijke genitale verminking” (5),

—

gezien zijn resolutie van 7 februari 2018 over nultolerantie ten aanzien van vrouwelijke genitale verminking (VGV) (6),

—

gezien de jaarverslagen van de EU over mensenrechten en democratie in de wereld, en met name de resolutie van het Parlement van 15 januari 2020 (7),

—

gezien de conclusies van de Raad van juni 2014 over de preventie en bestrijding van alle vormen van geweld tegen vrouwen en meisjes, met inbegrip van vrouwelijke genitale verminking,

—

gezien de conclusies van de Raad van 8 maart 2010 over de uitbanning van geweld tegen vrouwen in de Europese Unie,

—

gezien de mededeling van de Commissie van 25 november 2013 getiteld “Vrouwelijke genitale verminking uitbannen” (COM(2013)0833),

—

gezien de gezamenlijke verklaring van 6 februari 2013 over de internationale dag tegen vrouwelijke genitale verminking, waarin de vicevoorzitter van de Commissie / hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid en vijf commissarissen het vaste voornemen van de EU bevestigen om VGV in haar externe betrekkingen te bestrijden,

—

gezien het EU-actieplan inzake mensenrechten en democratie 2015-2019, en met name doelstelling 14, onder b), waarin VGV specifiek wordt genoemd, rekening houdende met de huidige herziening van het actieplan en de onderhandelingen over de verlenging ervan,

—

gezien de opgedane ervaringen bij de uitvoering van het strategisch engagement voor gendergelijkheid 2016-2019 van de Commissie en de maatregelen in het actieplan uit de mededeling van de Commissie van 25 november 2013,

—

gezien de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling, en met name doelstelling 5.3 betreffende de uitbanning van alle schadelijke praktijken, zoals kindhuwelijken, huwelijken op jonge leeftijd en gedwongen huwelijken en vrouwelijke genitale verminking,

—

gezien de Internationale Conferentie over Bevolking en Ontwikkeling (ICPD) van 1994 in Caïro en het bijbehorende actieprogramma, en de resultaten van daaropvolgende herzieningsconferenties, met name de top van Nairobi over ICPD25 en de aldaar gedane toezegging om te streven naar de volledige uitbanning van VGV,

—

gezien het actieprogramma van Peking, de resultaten daarvan en de resultaten van de daaropvolgende toetsingsconferenties daarvan,

—

gezien het genderactieplan 2016-2020 (GAP II), en met name thematische prioriteit B, waarin een specifieke indicator over VGV is opgenomen, rekening houdende met de huidige herziening van het actieplan en de onderhandelingen over de verlenging ervan,

—

gezien de toezegging van de voorzitter van de Europese Commissie om maatregelen te nemen om geweld tegen vrouwen te bestrijden, zoals gesteld in haar politieke beleidslijnen,

—

gezien de verwachte nieuwe EU-strategie inzake gendergelijkheid,

—

gezien het verslag uit 2013 van het Europees Instituut voor gendergelijkheid (EIGE) over vrouwelijke genitale verminking in de Europese Unie en Kroatië, alsook de twee daaropvolgende verslagen getiteld “Schatting van het aantal meisjes dat wordt bedreigd met genitale verminking in de Europese Unie”, over Ierland, Portugal en Zweden in 2015, en over België, Griekenland, Frankrijk, Italië, Malta en Cyprus in 2018,

—

gezien het Verdrag van de Raad van Europa inzake het voorkomen en bestrijden van geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld (“het Verdrag van Istanbul”) van 2014, waarin in artikel 38 is bepaald dat VGV door alle staten die partij zijn bij het verdrag strafbaar moet worden gesteld,

—

gezien zijn resolutie van 12 september 2017 over het voorstel voor een besluit van de Raad over de sluiting, door de Europese Unie, van het Verdrag van de Raad van Europa inzake het voorkomen en bestrijden van geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld (COM(2016)0109 — 2016/0062(NLE)) (8),

—

gezien zijn resolutie van 28 november 2019 over de toetreding van de EU tot het Verdrag van Istanbul en andere maatregelen ter bestrijding van gendergerelateerd geweld (9),

—

gezien de verklaring van het Comité van Ministers van de Raad van Europa van 13 september 2017 over de noodzaak meer inspanningen te leveren om vrouwelijke genitale verminking en gedwongen huwelijken in Europa te voorkomen en bestrijden,

—

gezien de richtlijnen van de WGO inzake de behandeling van gezondheidsproblemen als gevolg van vrouwelijke genitale verminking,

—

gezien de resolutie van de VN-Mensenrechtenraad van 5 juli 2018 over het uitbannen van vrouwelijke genitale verminking,

—

gezien het verslag van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties van 27 juli 2018 over het intensiveren van de wereldwijde inspanningen om een halt toe te roepen aan vrouwelijke genitale verminking,

—

gezien de resolutie van de Algemene Vergadering van de VN van 14 november 2018 betreffende het intensiveren van de wereldwijde inspanningen om vrouwelijke genitale verminking een halt toe te roepen,

—

gezien de Overeenkomst van Cotonou en de lopende herziening ervan,

—

gezien het Spotlight-initiatief van de EU en de VN van september 2017 voor het uitbannen van geweld tegen vrouwen en meisjes,

—

gelet op artikel 132, lid 2, van zijn Reglement,

A.

overwegende dat VGV wereldwijd wordt beschouwd als een ernstige en systematische schending van mensenrechten, een vorm van geweld tegen vrouwen en meisjes en een uiting van genderongelijkheid, en dat VGV niet beperkt blijft tot een enkele religie of cultuur, en nu erkend wordt als een mondiaal probleem dat volgens statistische verslagen van UNICEF, het Bevolkingsfonds van de Verenigde Naties (UNFPA) en de WGO minstens 200 miljoen vrouwen en meisjes in 30 landen treft; overwegende dat er echter aanwijzingen zijn dat VGV in meer dan 90 landen en op alle continenten voorkomt;

B.

overwegende dat gegevens uit 2018 van het UNFPA aantonen dat als de huidige bevolkingstrends doorzetten tegen 2030 wereldwijd 68 miljoen meisjes het risico lopen slachtoffer te worden van VGV, hetgeen betekent dat deze risicogroep naar schatting jaarlijks verder zal toenemen met 4,1 miljoen meisjes in 2019 tot 4,6 miljoen meisjes per jaar tegen 2030;

C.

overwegende dat op basis van de meest recente beschikbare nationale gegevens in Europa geschat wordt dat ongeveer 600 000 vrouwen en meisjes in Europa moeten leven met de levenslange lichamelijke en psychologische gevolgen van VGV, en alleen al in 13 Europese landen ongeveer 180 000 meisjes een hoog risico lopen slachtoffer te worden van VGV;

D.

overwegende dat VGV betrekking heeft op alle ingrepen waarbij de externe vrouwelijke geslachtsdelen geheel of gedeeltelijk worden verwijderd, zoals clitoridectomie, excisie, infibulatie en andere schadelijke ingrepen die de vrouwelijke geslachtsorganen opzettelijk bewerken of beschadigen om niet-medische redenen en die tot lichamelijke, seksuele en psychologische gezondheidsproblemen leiden die dodelijk kunnen zijn;

E.

overwegende dat VGV meestal wordt uitgevoerd op jonge meisjes in hun kindertijd tot de leeftijd van 15 jaar; overwegende dat meisjes en vrouwen bovendien heel hun leven lang meermaals het slachtoffer kunnen worden van VGV, bijvoorbeeld wanneer zij op het punt staan te trouwen of te vertrekken naar het buitenland;

F.

overwegende dat volgens gegevens van het Bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Vluchtelingen (UNHCR) uit 2018 het percentage vrouwen en meisjes die mogelijk reeds het slachtoffer zijn geworden van VGV recentelijk is toegenomen, hetgeen betekent dat het onderwerp nog relevanter wordt en het aantal vrouwen en meisjes dat slachtoffer is geworden of dreigt te worden blijft stijgen; overwegende dat er volgens het UNHCR alleen al in de laatste vijf jaar meer dan 100 000 vrouwelijke asielzoekers zijn aangekomen in Europa die mogelijk VGV hebben ondergaan;

G.

overwegende dat er volgens UNICEF vooruitgang is geboekt en het risico op VGV voor meisjes vandaag de dag een derde lager ligt dan dertig jaar geleden; overwegende echter dat, gezien alle beschikbare gegevens en met nog 10 jaar te gaan tot 2030, duurzameontwikkelingsdoelstelling 5.3 inzake het uitbannen van VGV nog lang niet is bereikt; overwegende dat het absolute aantal vrouwen en meisjes dat VGV heeft ondergaan juist lijkt te stijgen en ook zal blijven stijgen tenzij onmiddellijk grootschalige en ambitieuzere inspanningen worden geleverd om dit te voorkomen;

H.

overwegende dat om de verandering te bespoedigen en VGV wereldwijd vóór 2030 uit te bannen, bestaande inspanningen om de praktijk een halt toe te roepen dringend moeten worden opgeschaald en gecoördineerd op lokaal, nationaal, regionaal en internationaal niveau, teneinde deze inspanningen optimaal te benutten en grote en duurzame veranderingen tot stand te brengen door middel van doeltreffende en allesomvattende strategieën;

I.

overwegende dat VGV een vorm van op gender gebaseerd geweld is en dat om VGV uit te bannen de onderliggende oorzaken van genderongelijkheid op gemeenschapsniveau moeten worden bestreden, waaronder genderstereotypen en schadelijke sociale normen;

J.

overwegende dat VGV vaak niet los kan worden gezien van andere vormen van genderongelijkheid, en enkel een van de vele manieren is waarop vrouwenrechten worden geschonden, naast bijvoorbeeld gebrekkige toegang tot onderwijs voor meisjes, waaronder uitgebreide seksuele voorlichting, te weinig werk voor vrouwen, het niet kunnen bezitten of erven van eigendom, gedwongen of kindhuwelijken, seksueel en fysiek geweld en een gebrek aan kwaliteitsvolle gezondheidszorg, waaronder diensten op het gebied van seksuele en reproductieve gezondheid en rechten;

K.

overwegende dat de “medicalisering” van VGV betekent dat VGV wordt uitgevoerd door een professional uit de gezondheidszorg of in een ziekenhuis of medische centrum; overwegende dat de medicalisering van VGV gevaarlijk is omdat hiermee getracht wordt VGV te legitimeren en er zelfs eventueel van te profiteren;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

—

gezien zijn resolutie van 12 februari 2019 inzake een alomvattend Europees industriebeleid inzake artificiële intelligentie en robotica (1),

—

gezien zijn resolutie van 16 februari 2017 met aanbevelingen aan de Commissie over civielrechtelijke regels inzake robotica (2),

—

gezien het rapport met als titel “Liability for Artificial Intelligence and other emerging digital technologies” (Aansprakelijkheid voor artificiële intelligentie en andere opkomende digitale technologieën) van de deskundigengroep van de Commissie voor aansprakelijkheid en nieuwe technologieën, dat gepubliceerd is op 21 november 2019,

—

gezien het rapport met als titel “Policy and investment recommendations for trustworthy Artificial Intelligence” (Aanbevelingen voor het beleid en voor investeringen met het oog op betrouwbare kunstmatige intelligentie) van de deskundigengroep op hoog niveau van de Commissie voor kunstmatige intelligentie, dat gepubliceerd is op 26 juni 2019,

—

gezien het document met als titel “Ethics Guidelines for Trustworthy AI” (Ethische richtsnoeren met het oog op betrouwbare KI) van de deskundigengroep op hoog niveau van de Commissie voor kunstmatige intelligentie, dat gepubliceerd is op 8 april 2019, alsmede de controlelijst voor betrouwbare KI,

—

gezien de mededeling van de Commissie van 8 april 2019 met als titel “Vertrouwen kweken in mensgerichte kunstmatige intelligentie” (COM(2019)0168),

—

gezien de mededeling van de Commissie van 7 december 2018 met als titel “Gecoördineerd plan inzake kunstmatige intelligentie” (COM(2018)0795),

—

gezien de mededeling van de Commissie van 25 april 2018 met als titel “Kunstmatige intelligentie voor Europa” (COM(2018)0237),

—

gezien de door de Commissie interne markt en consumentenbescherming ingediende ontwerpresolutie,

—

gezien de vraag aan de Commissie over geautomatiseerde besluitvormingsprocessen: waarborging van consumentenbescherming en vrij verkeer van goederen en diensten (O-000008/2020 — B9-0007/2020),

—

gezien artikel 136, lid 5, en artikel 132, lid 2, van zijn Reglement,

A.

overwegende dat de technologische vooruitgang op het gebied van kunstmatige intelligentie (KI), machinaal leren, complexe, op algoritmen gebaseerde systemen en geautomatiseerde besluitvormingsprocessen in een snel tempo verloopt, en dat de toepassingen, kansen en uitdagingen van deze technologieën talrijk zijn en van invloed zijn op nagenoeg alle sectoren van de interne markt,

B.

overwegende dat de ontwikkeling van geautomatiseerde besluitvormingsprocessen naar verwachting een aanzienlijke bijdrage zal leveren aan de kenniseconomie, en voordelen oplevert voor de maatschappij, onder andere door middel van verbeterde overheidsdiensten, voor de consumenten, door middel van innoverende producten en diensten, en voor bedrijven, door middel van geoptimaliseerde prestaties,

C.

overwegende dat het gebruik en de ontwikkeling van KI en geautomatiseerde besluitvormingsprocessen ook uitdagingen met zich meebrengt op het gebied van het vertrouwen en het welzijn van de consument, met name in de zin dat consumenten in staat moeten worden gesteld om de processen in kwestie te identificeren, inzicht te verkrijgen in de manier waarop zij functioneren, weloverwogen beslissingen te nemen over het gebruik ervan en te kiezen voor een opt-out,

D.

overwegende dat ethische richtsnoeren, zoals de beginselen die zijn vastgesteld door de deskundigengroep op hoog niveau van de Commissie voor kunstmatige intelligentie, een uitgangspunt vormen; overwegende dat evenwel een onderzoek van het huidige rechtskader van de EU, met inbegrip van het acquis op het gebied van consumentenrecht en de wetgeving inzake productveiligheid en markttoezicht, moet worden uitgevoerd om na te gaan of dit een antwoord kan bieden op de opkomst van KI en geautomatiseerde besluitvorming en een hoog niveau van consumentenbescherming kan bieden, zoals vereist uit hoofde van artikel 38 van het Handvest van de grondrechten van de EU;

E.

overwegende dat een gemeenschappelijke EU-aanpak van de ontwikkeling van geautomatiseerde besluitvormingsprocessen zal helpen om de voordelen van deze processen te waarborgen en de risico’s in de hele EU te beperken, versnippering van de interne markt te voorkomen en de EU in staat te stellen haar aanpak en haar waarden beter te bevorderen over de hele wereld,

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

—

gezien het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU),

—

gezien het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (“het Handvest”),

—

gezien zijn resoluties van 5 april 2017 over onderhandelingen met het Verenigd Koninkrijk na de kennisgeving van het voornemen van dat land om zich uit de Europese Unie terug te trekken (1), van 3 oktober 2017 over de stand van de onderhandelingen met het Verenigd Koninkrijk (2), van 13 december 2017 over de stand van de onderhandelingen met het Verenigd Koninkrijk (3), van 14 maart 2018 over het kader van de toekomstige betrekkingen tussen de EU en het VK (4), en van 18 september 2019 over de stand van zaken van de terugtrekking van het VK uit de Europese Unie (5), en van 15 januari 2020 over de uitvoering van en het toezicht op de bepalingen over burgerrechten in het terugtrekkingsakkoord (6),

—

gezien zijn wetgevingsresolutie van 29 januari 2020 over het ontwerp van besluit van de Raad betreffende de sluiting van het Akkoord inzake de terugtrekking van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland uit de Europese Unie en de Europese Gemeenschap voor Atoomenergie (7),

—

gezien het Akkoord inzake de terugtrekking van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland uit de Europese Unie en de Europese Gemeenschap voor Atoomenergie (8) (“het terugtrekkingsakkoord”), en de politieke verklaring waarin het kader wordt geschetst voor de toekomstige betrekkingen tussen de Europese Unie en het Verenigd Koninkrijk (9), die een bijlage vormt bij het terugtrekkingsakkoord (“de politieke verklaring”),

—

gezien de brieven van de Commissie buitenlandse zaken, de Commissie internationale handel, de Begrotingscommissie, de Commissie begrotingscontrole, de Commissie economische en monetaire zaken, de Commissie milieubeheer, volksgezondheid en voedselveiligheid, de Commissie industrie, onderzoek en energie, de Commissie interne markt en consumentenbescherming, de Commissie vervoer en toerisme, de Commissie regionale ontwikkeling, de Commissie landbouw en plattelandsontwikkeling, de Commissie visserij, de Commissie burgerlijke vrijheden, justitie en binnenlandse zaken, de Commissie constitutionele zaken en de Subcommissie veiligheid en defensie,

—

gezien de Aanbeveling voor een besluit van de Raad waarbij machtiging wordt verleend tot het openen van onderhandelingen over een nieuw partnerschap met het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland, waarin de Commissie wordt aangewezen als onderhandelaar van de Unie, en de bijlage daarbij met de richtsnoeren voor de onderhandelingen over een nieuw partnerschap (COM(2020)0035) (“de onderhandelingsrichtsnoeren”),

—

gezien artikel 132, leden 2 en 4, van zijn Reglement,

A.

overwegende dat het Verenigd Koninkrijk (VK) sinds 31 januari 2020 middernacht (Midden-Europese tijd) geen lidstaat van de Europese Unie (EU) meer is;

B.

overwegende dat in de politieke verklaring de parameters zijn vastgesteld voor een ambitieus, breed, diep en flexibel partnerschap dat samenwerking op het gebied van handel en economie bestrijkt met een alomvattende en evenwichtige vrijhandelsovereenkomst als kern, evenals samenwerking op het gebied van rechtshandhaving en strafrechtspleging, buitenlands beleid, veiligheid en defensie en ruimere samenwerkingsgebieden; overwegende dat in de politieke verklaring ook is bepaald dat de toekomstige betrekkingen andere dan de in de politieke verklaring omschreven samenwerkingsgebieden kunnen omvatten indien de EU en het VK dat tijdens de onderhandelingen in hun wederzijds belang achten;

C.

overwegende dat de toekomstige betrekkingen gebaseerd moeten zijn op een evenwicht tussen rechten en plichten, met inachtneming van de integriteit van de eengemaakte markt en de douane-unie en de ondeelbaarheid van de “vier vrijheden”; overwegende dat een niet-lidstaat van de EU, die niet aan dezelfde verplichtingen als een lidstaat moet voldoen, niet dezelfde rechten kan hebben of dezelfde voordelen kan genieten als een lidstaat;

D.

overwegende dat in de politieke verklaring wordt gesteld dat het toekomstige economische partnerschap zal worden geschraagd door bepalingen die zorgen voor een gelijk speelveld voor open en eerlijke concurrentie;

E.

overwegende dat de EU en het VK naaste buren blijven en veel gemeenschappelijke belangen zullen houden;

F.

overwegende dat deze nauwe betrekkingen in de vorm van een brede partnerschapsovereenkomst tussen de EU en het VK kunnen worden beschouwd als een passend kader van de toekomstige betrekkingen, in het kader waarvan deze gemeenschappelijke belangen, inclusief nieuwe handelsbetrekkingen, kunnen worden beschermd en bevorderd;

G.

overwegende dat de overeenkomst over de toekomstige betrekkingen tussen de EU en het VK een flexibel kader moet bieden voor samenwerking in uiteenlopende mate op een groot aantal verschillende beleidsterreinen, op basis van een gemeenschappelijke governancestructuur met passende bepalingen inzake geschillenbeslechting;

H.

overwegende dat deze samenwerking vereist dat beide partijen strenge normen handhaven en zich aan hun internationale verplichtingen op een aantal beleidsterreinen houden;

I.

overwegende dat het Protocol inzake Ierland/Noord-Ierland in het terugtrekkingsakkoord een rechtskader omvat dat het Goede Vrijdagakkoord in al zijn onderdelen in stand houdt, alsook de rechten van de bevolking van Noord-Ierland; overwegende dat dit rechtskader de integriteit van de interne markt en de economie op het volledige eiland beschermt, en bijgevolg een harde grens vermijdt zolang het toestemmingsmechanisme voorziet in de voortzetting van het Protocol; overwegende dat de verplichting van het VK om de toepassing van het Goede Vrijdagakkoord in al zijn onderdelen te waarborgen onder alle omstandigheden van toepassing is;

J.

overwegende dat het wenselijk is dat de EU-instellingen en de lidstaten samen met openbare en particuliere instellingen aan het werk gaan om voorbereid te zijn op alle situaties die zich als gevolg van de onderhandelingen tussen de EU en het VK kunnen voordoen;

K.

overwegende dat de onverminderde eenheid van de EU-instellingen en -lidstaten van cruciaal belang is om de belangen van de EU en haar burgers in de loop van de onderhandelingen te verdedigen, en de succesvolle en tijdige afronding van de onderhandelingen te verzekeren;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

48.

49.

50.

51.

52.

53.

54.

55.

56.

57.

58.

59.

60.

61.

62.

63.

64.

65.

66.

67.

68.

69.

70.

71.

72.

73.

74.

75.

76.

77.

78.

79.

80.

81.

82.

83.

84.

85.

86.

87.

88.

89.

90.

91.

92.

93.

94.

95.

96.

97.

98.

99.

100.

101.

102.

103.

104.

105.

—

gezien het Jaarverslag 2018 van de Europese Centrale Bank (ECB),

—

gezien de statuten van het Europees Stelsel van Centrale Banken (ESCB) en van de ECB, en met name artikel 15,

—

gezien artikel 127, leden 1 en 2, artikel 130 en artikel 284, lid 3, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU),

—

gezien de hoorzitting van 4 september 2019 met Christine Lagarde, kandidate voor het ambt van president van de Europese Centrale Bank,

—

gezien de monetaire dialoog die Mario Draghi op 23 september 2019 als president van de Europese Centrale Bank met het Europees Parlement heeft gevoerd,

—

gezien het verslag van de Werkgroep stablecoins van de G7 van 18 oktober 2019 betreffende het onderzoeken van de effecten van mondiale stablecoins,

—

gezien de feedback van de ECB op de input van het Europees Parlement in het kader van zijn resolutie over het jaarverslag 2017 van de ECB,

—

gezien het eindverslag dat de EU-deskundigengroep op hoog niveau over duurzame financiering op 31 januari 2018 heeft uitgebracht over de financiering van een duurzame Europese economie,

—

gezien zijn resolutie van 29 mei 2018 over duurzame financiering (1) en zijn wetgevingsresolutie van 28 maart 2019 over het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad betreffende de totstandbrenging van een raamwerk om duurzame beleggingen te bevorderen (2),

—

gezien de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling en de doelstellingen inzake duurzame ontwikkeling (SDG’s) van de VN,

—

gezien de Overeenkomst van Parijs van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (UNFCCC),

—

gezien artikel 142, lid 1, van zijn Reglement,

—

gezien het verslag van de Commissie economische en monetaire zaken (A9-0016/2020),

A.

overwegende dat de recentste cijfers over 2019 volgens de economische najaarsprognose 2019 van de Commissie aangeven dat er op de groei van het bbp in 2018 een vertraging volgt, namelijk van 1,9 % in 2018 naar 1,1 % in 2019 in de eurozone en van 2,1 % in 2018 naar 1,4 % in 2019 in de EU-27, dit als gevolg van de recente escalatie van de spanningen op handelsgebied, de bijbehorende onzekerheid en de brexit;

B.

overwegende dat het werkloosheidspercentage in augustus 2019 volgens de cijfers van Eurostat 6,2 % bedroeg in de EU en 7,4 % in de eurozone, de laagste percentages sinds juli 2008; overwegende dat de werkloosheidspercentages in de Europese Unie nog steeds uiteenlopen; overwegende dat de hoge jeugdwerkloosheid — meer dan het dubbele van het algemene werkloosheidspercentage — nog steeds een ernstig probleem is dat in de EU moet worden aangepakt; overwegende dat er nog steeds buitengewone regionale verschillen op het gebied van werkloosheid zijn, zowel binnen als tussen de lidstaten;

C.

overwegende dat volgens de macro-economische prognoses van de medewerkers van het Eurosysteem van september 2019 de jaarlijkse inflatie van het geharmoniseerd indexcijfer van de consumptieprijzen (GICP) in de eurozone in 2019, 2020 en 2021 naar verwachting respectievelijk 1,2 %, 1,0 % en 1,5 % zal bedragen, en de inflatiepercentages dus niet net onder de 2 % zullen blijven; overwegende dat de inflatieprognoses grote onderlinge verschillen in de eurozone laten zien;

D.

overwegende dat de balans van het Eurosysteem eind 2018 4,7 biljoen EUR bedroeg, dus meer dan 40 % van het bbp in de eurozone, wat het hoogste niveau ooit was en 4,25 % (0,2 biljoen) meer vergeleken met eind 2017;

E.

overwegende dat de nettowinst van de ECB in 2018 1,575 miljard EUR bedroeg, tegen 1,275 miljard EUR in 2017; overwegende dat deze stijging voornamelijk kan worden toegeschreven aan de stijging van de nettorentebaten op de portefeuille in USD en op de portefeuille van het programma voor de aankoop van activa (APP);

F.

overwegende dat een sterkere rol van de euro en een toenemend gebruik van de euro als reservevaluta de EU beter in staat zouden stellen om haar beleidsstandpunt onafhankelijk van andere wereldmachten te bepalen en dat dit cruciaal is om de Europese economische soevereiniteit veilig te stellen;

G.

overwegende dat de eurozone, met het oog op een sterkere mondiale rol van de euro, eerst moet bewijzen dat zij een recessie het hoofd kan bieden zonder dat een van haar lidstaten (al dan niet vrijwillig) moet overgaan tot de afwaardering van overheidsschulden;

H.

overwegende dat artikel 127, lid 5, VWEU het ESCB opdraagt bij te dragen tot het behoud van de stabiliteit van het financiële stelsel;

I.

overwegende dat kmo’s, die nog steeds de ruggengraat van de EU-economie en -samenlevingen vormen en economische en sociale cohesie bevorderen, verdere steun nodig hebben;

J.

overwegende dat de wereldwijde uitgifte van groene obligaties is gestegen van minder dan 1 miljard EUR in 2008 tot meer dan 120 miljard EUR in 2017 en dat de netto-uitgifte van in euro’s luidende groene obligaties sinds 2013 is vertienvoudigd; overwegende dat de kloof tussen de spreads van groene obligaties en die van de industriële sector in het algemeen geleidelijk aan is gedicht;

K.

overwegende dat groene obligaties ondanks deze positieve trend nog steeds slechts 1 % van het totale aanbod aan in euro’s luidende obligaties vertegenwoordigen;

L.

overwegende dat het aantal transacties met virtuele valuta’s drastisch is toegenomen, waardoor de overheersende rol van de traditionele systemen van wettige betaalmiddelen in het gedrang komt; overwegende dat virtuele valuta’s alternatieve manieren van betalen vormen, maar geen wettige betaalmiddelen zijn;

M.

overwegende dat volgens het Eurobarometer-onderzoek van december 2018 het maatschappelijk draagvlak voor de euro in 2018 tot 75 % is toegenomen;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

38.

39.

40.

41.

42.

43.

44.

45.

46.

47.

—

gezien Richtlijn 92/65/EEG van de Raad van 13 juli 1992 tot vaststelling van de veterinairrechtelijke voorschriften voor het handelsverkeer en de invoer in de Gemeenschap van dieren, sperma, eicellen en embryo’s waarvoor ten aanzien van de veterinairrechtelijke voorschriften geen specifieke communautaire regelgeving als bedoeld in bijlage A, onder I, van Richtlijn 90/425/EEG (1) geldt,

—

gezien artikel 13 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU), dat bepaalt dat de Unie en haar lidstaten bij het formuleren en uitvoeren van het beleid van de Unie ten volle rekening houden met hetgeen vereist is voor het welzijn van dieren als wezens met gevoel,

—

gezien artikel 114 VWEU over de instelling en de werking van de interne markt en artikel 169 VWEU over maatregelen ter bescherming van consumenten,

—

gezien Verordening (EU) 2016/429 van het Europees Parlement en de Raad van 9 maart 2016 betreffende overdraagbare dierziekten (“de diergezondheidswetgeving”) (2) en de bij deze verordening aan de Commissie verleende bevoegdheid om gedelegeerde handelingen en uitvoeringshandelingen vast te stellen,

—

gezien Verordening (EU) nr. 576/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 12 juni 2013 betreffende het niet-commerciële verkeer van gezelschapsdieren en tot intrekking van Verordening (EG) nr. 998/2003 (3) en Uitvoeringsverordening (EU) nr. 577/2013 van de Commissie van 28 juni 2013 inzake de modelidentificatiedocumenten voor het niet-commerciële verkeer van honden, katten en fretten, de vaststelling van de lijsten van derde landen en gebieden en de voorschriften betreffende de vorm, de opmaak en de taal van de verklaringen ten bewijze van de naleving van bepaalde voorwaarden die zijn vastgelegd in Verordening (EU) nr. 576/2013 van het Europees Parlement en de Raad (4),

—

gezien zijn resolutie van 25 februari 2016 over de invoering van compatibele systemen voor de registratie van gezelschapsdieren in de lidstaten (5),

—

gezien de door de Commissie gefinancierde studie (SANCO 2013/12364) over het welzijn van honden en katten die betrokken zijn bij handelspraktijken (6), die is verricht overeenkomstig de aan Verordening (EU) nr. 576/2013 gehechte verklaring van de Commissie,

—

gezien de resultaten van het gecoördineerde-controleplan van de EU voor de onlineverkoop van honden en katten (7),

—

gezien de vragen aan de Commissie en de Raad over het beschermen van de interne markt van de EU en van de rechten van consumenten tegen de negatieve gevolgen van de illegale handel in gezelschapsdieren (O-000011/2020 — B9-0004/2020 en O-000010/2020 — B9-0003/2020),

—

gezien artikel 136, lid 5, en artikel 132, lid 2, van zijn Reglement,

—

gezien de ontwerpresolutie van de Commissie milieubeheer, volksgezondheid en voedselveiligheid,

A.

overwegende dat ngo’s, rechtshandhavingsinstanties, bevoegde autoriteiten en dierenartsen hebben aangetoond dat de illegale handel in gezelschapsdieren in de lidstaten toeneemt, dat het daarbij vaak om georganiseerde misdaadnetwerken gaat, dat controles worden ontlopen, dat documenten worden vervalst en dat op grote schaal misbruik wordt gemaakt van Verordening (EU) nr. 576/2013, die bedoeld is voor het niet-commerciële verkeer van deze dieren, terwijl ze eigenlijk overeenkomstig Richtlijn 92/65/EEG van de Raad moeten worden vervoerd;

B.

overwegende dat de illegale handel in gezelschapsdieren binnen de EU volgens schattingen enorme winsten — met een zeer kleine pakkans — kan opleveren voor de betrokkenen, onder wie illegale fokkers, en dat dit de winstgevendheid van de legale dierfokkerij aantast;

C.

overwegende dat veel onlineadvertenties voor dieren afkomstig zijn van personen die illegale activiteiten ontplooien;

D.

overwegende dat het op EU-niveau ontbreekt aan regels voor het fokken van gezelschapsdieren en dat fokkers in de diverse lidstaten verschillende wettelijke normen voor dierenwelzijn hanteren, wat tot aanzienlijke prijsverschillen voor gezelschapsdieren op de interne markt heeft geleid, en dat illegale handelaren die verschillen uitbuiten;

E.

overwegende dat dieren in grootschalige massaproductiefokkerijen niet worden behandeld op een manier die aan hun behoeften beantwoordt, wat ernstige en blijvende gevolgen heeft voor hun gezondheid, welzijn en gedragsontwikkeling;

F.

overwegende dat illegale handelaren en verkopers vaak ongestraft te werk gaan omdat zij weten dat de meeste klanten die een gezelschapsdier hebben gekocht dat in slechte gezondheid verkeert, geen juridische stappen zullen ondernemen;

G.

overwegende dat het illegaal fokken van katten en honden vaak in vreselijke omstandigheden plaatsvindt en dat de kosten zo laag mogelijk worden gehouden; overwegende dat illegaal gefokte pasgeboren dieren vaak veel te vroeg bij hun moeder worden weggehaald, onvoldoende gesocialiseerd zijn, vatbaar zijn voor ziekten, en te maken krijgen met stress, ondervoeding en uitdroging en een groter risico lopen om onderkoeld te raken wanneer ze in benauwde en vuile transportmiddelen lange trajecten door heel Europa moeten afleggen, zonder eten, water, airconditioning of pauzes; overwegende dat jonge puppy’s en kittens op het moment dat ze in het land van bestemming aankomen, vaak nog niet gespeend en nog niet gesocialiseerd zijn;

H.

overwegende dat er weliswaar sprake is van verbeteringen, maar dat er op het gebied van paspoorten voor gezelschapsdieren nog altijd belangrijke punten van zorg zijn, bijvoorbeeld wat betreft de controle van de juistheid van de leeftijd van een dier en de mogelijkheid om paspoorten te veranderen; overwegende dat een groot aantal vervalste paspoorten voor gezelschapsdieren is geregistreerd en dat dierenartsen bij deze illegale praktijk vaak samenspannen met smokkelaars, waardoor controles en onderzoek lastiger uit te voeren zijn (8);

I.

overwegende dat illegaal gefokte gezelschapsdieren vaak onvolledig of helemaal niet ingeënt zijn of niet naar behoren behandeld zijn tegen ziekten; overwegende dat er diverse zoönotische risico’s verbonden zijn aan de illegale handel in gezelschapsdieren, zoals de verspreiding van rabiës naar Europese landen waar deze ziekte niet voorkomt of de verspreiding van parasieten zoals Echinococcus multilocularis, die zich zeer gemakkelijk verspreidt en zeer moeilijk te beheersen is (9);

J.

overwegende dat de diergezondheidswetgeving, die vanaf 21 april 2021 van toepassing zal zijn, zal zorgen voor een grotere transparantie van de onlinehandel in katten en honden en voor een verbetering van de gezondheid en het welzijn van dieren; overwegende dat de diergezondheidswetgeving bepaalt dat alle verkopers, fokkers en vervoerders van en verzamelcentra voor honden en katten zich moeten laten registreren bij de ter zake bevoegde nationale autoriteit;

K.

overwegende dat de illegale handel in gezelschapsdieren niet alleen nadelig is voor het dierenwelzijn, maar ook negatieve gevolgen heeft voor de bescherming van de consument, de goede werking van de interne markt van de EU — als gevolg van oneerlijke mededinging — en de overheidsfinanciën — door gederfde belastinginkomsten;

L.

overwegende dat de aankoop van gezelschapsdieren in de EU tegenwoordig heel vaak gebeurt via onlineadvertenties, en bijna net zo vaak via sociale media (10); overwegende dat de rechten van consumenten die via onlineadvertenties gezelschapsdieren kopen, slechts in beperkte mate beschermd zijn, zowel op nationaal als op Europees niveau; overwegende dat grote aantallen illegaal gefokte gezelschapsdieren worden verkocht op markten in de lidstaten of rechtstreeks vanuit auto’s aan de binnengrenzen van de EU;

M.

overwegende dat 65 % van de respondenten van een Flash Eurobarometer-enquête over illegale online-inhoud vond dat internet niet veilig is voor de gebruikers en dat 90 % vond dat inhoud die door overheids- of rechtshandhavingsinstanties als illegaal is aangemerkt, onmiddellijk door de hostingdiensten moet worden verwijderd; overwegende dat 60 % van de internetgebruikers zei ten minste een keer per week actief te zijn op een online sociaal netwerk, dat de meesten ook ten minste af en toe een onlineverkoopsite bezoeken en dat 30 % ten minste een keer per week zo’n site bezoekt; overwegende dat 69 % van de internetgebruikers in de EU verklaarde online aankopen te doen en dat dit percentage jaarlijks stijgt, ook wat dieren betreft (11);

N.

overwegende dat veel burgers zich zorgen maken over mishandeling van gezelschapsdieren, waaronder dieren die gefokt, gehouden en verkocht worden om als huisdier te worden gehouden, gezelschapsdieren die gebruikt worden voor vermaak, sport of het verrichten van werkzaamheden, zoals windhonden, en zwerfdieren; overwegende dat (betere) identificatie en registratie van huisdieren nuttig kan zijn in de strijd tegen dierenmishandeling en ter bevordering van verantwoordelijk eigenaarschap van gezelschapsdieren; overwegende dat identificatie en registratie essentiële elementen zijn voor een niet-dodelijk en humaan beheer van zwerfdieren en een geleidelijke vermindering van zwerfdierenpopulaties;

O.

overwegende dat meer dan 70 % van de nieuwe ziekten die de laatste decennia bij de mens zijn opgedoken, van dierlijke oorsprong is en dat dieren die vaak als gezelschapsdieren worden gehouden, dragers kunnen zijn van 41 dierziekten, waaronder rabiës (12);

P.

overwegende dat gezelschapsdieren van de in bijlage I, deel A, bij Verordening (EU) nr. 576/2013 vermelde soorten niet van de ene naar de andere lidstaat mogen worden verplaatst tenzij ze zijn gemerkt door het inplanten van een transponder; overwegende dat er voor katten en honden die binnen de nationale grenzen blijven en die niet naar andere lidstaten worden verplaatst, geen geharmoniseerd systeem van verplichte identificatie bestaat; overwegende dat veel katten en honden in de lidstaten nog steeds ongeïdentificeerd en ongeregistreerd zijn;

Q.

overwegende dat in het gecoördineerde-controleplan van de EU voor de onlineverkoop van honden en katten staat dat er in 42 % van de gecontroleerde advertenties sprake is van inconsistentie tussen de activiteiten en de status van de handelaar (13);

R.

overwegende dat sommige advertentiewebsites op vrijwillige basis strengere regels beginnen te hanteren om de identiteit van verkopers te controleren en het welzijn van de dieren te verbeteren;

S.

overwegende dat in de meeste lidstaten reeds enigerlei voorschriften gelden voor de identificatie en registratie van katten en honden; overwegende dat de identificatievereisten voor katten, honden en fretten niet geharmoniseerd zijn en dat dit heeft geleid tot onder meer misbruik van landencodes en het gebruik van dubbele en onjuiste landencodes (14); overwegende dat de meeste databanken voor registratie van gezelschapsdieren niet onderling gekoppeld zijn, waardoor de traceerbaarheid in de EU beperkt blijft;

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

26.

27.

28.

29.

30.

31.

32.

33.

34.

35.

36.

37.

—

gezien zijn eerdere resoluties over de Republiek Guinee,

—

gezien de gezamenlijke verklaring van de Verenigde Naties, de Europese Unie en de ambassades van de Verenigde Staten en Frankrijk in de Republiek Guinee, van 5 november 2019,

—

gezien het communiqué van de Commissie van de Afrikaanse Unie en de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten (Ecowas) van 4 november 2019, naar aanleiding van de incidenten in Conakry,

—

gezien de persmededeling van de Afrikaanse Commissie voor de rechten van de mens en volken over de onderdrukking van de protesten in de Republiek Guinee van 9 november 2019,

—

gezien de vijfendertigste zitting van de Werkgroep universele periodieke doorlichting van de VN-Mensenrechtenraad van 20 tot en met 31 januari 2020,

—

gezien het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten (ICCPR) van 1966,

—

gezien de Partnerschapsovereenkomst tussen de leden van de groep van Staten in Afrika, het Caribisch gebied en de Stille Oceaan, enerzijds, en de Europese Gemeenschap en haar lidstaten, anderzijds (de Overeenkomst van Cotonou),

—

gezien het Afrikaanse Handvest van de rechten van de mens en de volkeren dat werd aangenomen op 27 juni 1981 en in werking is getreden op 21 oktober 1986,

—

gezien de grondwet van de Republiek Guinee, die op 19 april 2010 door de nationale overgangsraad is goedgekeurd en op 7 mei 2010 is aangenomen,

—

gezien de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens,

—

gezien het nationaal indicatief programma in het kader van het elfde Europees Ontwikkelingsfonds voor de periode 2014-2020, dat in middelen voor de Republiek Guinee voorziet,

—

gezien artikel 144, lid 5, en artikel 132, lid 4, van zijn Reglement,

A.

overwegende dat president Alpha Condé sinds zijn verkiezing in 2010 en herverkiezing in 2015 aan de macht is in de Republiek Guinee; overwegende dat sinds medio oktober 2019 grootschalige protesten zijn uitgebroken in het land, vooral door het Front National pour la Défense de la Constitution (FNDC, Nationaal Front voor de verdediging van de grondwet), omdat de oppositie vreest dat president Condé zijn grondwettelijke bevoegdheden tracht uit te breiden; overwegende dat krachtens de grondwet van de Republiek Guinee slechts twee presidentiële ambtstermijnen toegestaan zijn; overwegende dat de tweede ambtstermijn van president Condé eind 2020 afloopt;

B.

overwegende dat zijn verkiezing tot president in 2010 de eerste stap was in de richting van democratische hervormingen en transparantie, na jaren van militair bewind; overwegende dat president Condé wordt beschuldigd van corruptie en belemmering van de politieke vrijheid; overwegende dat een hervorming van de grondwet, met als enig doel de verlenging van de ambtstermijn zodat Alpha Condé aan de macht kan blijven, tot het losbarsten van geweld heeft geleid;

C.

overwegende dat president Condé onlangs eveneens heeft getracht de institutionele belemmeringen voor zijn hervorming weg te nemen, door het Grondwettelijk Hof en de Kiescommissie van de Republiek Guinee te beïnvloeden; overwegende dat de voorzitter van het Grondwettelijk Hof, Kéléfa Sall, in maart 2018 uit zijn ambt is ontzet; overwegende dat de minister van Justitie, Cheick Sako, is opgestapt als gevolg van zijn verzet tegen het wijzigen van de grondwet om een derde presidentiële ambtstermijn mogelijk te maken;

D.

overwegende dat de regeringspartij, Rassemblement du Peuple Guinéen, niet de vereiste tweederdemeerderheid in het parlement heeft om de grondwet te wijzigen; overwegende dat het parlement van de Republiek Guinee buitenspel gezet kan worden door een referendum over het wijzigen van de grondwet te houden;

E.

overwegende dat president Condé op 19 december 2019 het plan heeft aangekondigd om op 1 maart 2020 een referendum over de hervorming van de grondwet te houden; overwegende dat de parlementsverkiezingen, die oorspronkelijk op 16 februari 2020 waren gepland, uitgesteld worden en op dezelfde dag als het referendum zullen worden gehouden; overwegende dat het voorstel voor de nieuwe grondwet inhoudt dat de presidentiële ambtstermijn verlengd zou worden van vijf tot zes jaar, met een maximum van twee ambtstermijnen; overwegende dat president Condé waarschijnlijk gebruik zal maken van deze grondwetswijziging om voor een derde presidentiële ambtstermijn te gaan;

F.

overwegende dat het FNDC, een alliantie van oppositiepartijen, maatschappelijke organisaties en vakbonden, betogingen heeft georganiseerd en stakingen plant in verzet tegen de grondwetswijziging; overwegende dat tussen 12 oktober en 28 november 2019 ten minste zeven leden van de FNDC zijn gearresteerd en vervolgd, omdat hun oproepen tot protest tegen de nieuwe ontwerpgrondwet werden aanzien als handelingen of acties die de openbare orde zouden kunnen verstoren en de openbare veiligheid in gevaar zouden kunnen brengen; overwegende dat deze leden van de FNDC uiteindelijk, onder internationale druk, zijn vrijgesproken;

G.

overwegende dat de situatie in het land geladen is, met verhoogde politieke spanningen en oplaaiend geweld; overwegende dat de regering hardhandig optreedt en dat de politie reageert met buitensporig, onnodig en onrechtmatig geweld tegen demonstranten: zo melden mensenrechtenorganisaties barricades, vuurgevechten en het gebruik van traangas, vooral in de hoofdstad Conakry en de stad Mamou, een bolwerk van de oppositie in het noorden; overwegende dat de politie in Wanindara een vrouw zou hebben gebruikt als menselijk schild tegen stenen die door de demonstranten gegooid werden;

H.

overwegende dat Fodé Oussou Fofana, vicevoorzitter van de belangrijkste oppositiepartij, Union des forces démocratiques de Guinée (“Verenigde democratische krachten van de Republiek Guinee”), de president heeft beschuldigd van het plegen van een constitutionele staatsgreep en van fraude; overwegende dat de oppositiepartijen verklaard hebben de parlementsverkiezingen te boycotten en zich te verzetten;

I.

overwegende dat zowel de Ecowas als de Afrikaanse commissie voor de rechten van de mens en volken hebben opgeroepen tot eerbiediging van de grondrechten van de demonstranten en tot een betere aanpak van de betogingen door de veiligheidstroepen;

J.

overwegende dat de VN-Commissie voor de rechten van de mens heeft opgemerkt dat het optreden van de veiligheidstroepen tijdens de protesten die in Conakry begonnen op 14 en 15 oktober 2019“niet overeenstemt met de internationale normen inzake het gebruik van geweld”; overwegende dat de begrafenis van de demonstranten die tijdens deze protesten om het leven kwamen, ontsierd werd door verder geweld en nog meer gewelddadige overlijdens;

K.

overwegende dat de Republiek Guinee op de wereldindex voor persvrijheid 2019 op de 101e plaats staat van 180 landen; overwegende dat sinds 2015 meer dan 20 journalisten zijn gedagvaard, gevangen zijn genomen, of voor de rechtbank zijn gebracht; overwegende dat sinds het begin van de protesten in oktober 2019 journalisten, mensenrechtenverdedigers en maatschappelijke activisten gearresteerd worden, zoals Abdourahmane Sanoh (coördinator van het FNDC), die vervolgens vrijgelaten werd, terwijl anderen nog steeds opgesloten zijn en het slachtoffer van geweld worden; overwegende dat bij de protesten minstens 28 burgers en een agent zijn gedood; overwegende dat mensenrechtenorganisaties schatten dat sinds 2015 ten minste 70 demonstranten en omstaanders om het leven zijn gekomen, zoals student Amadou Boukariou Baldé, die in mei 2019 tijdens betogingen aan de universiteit van Labé door politieagenten werd doodgeslagen;

L.

overwegende dat verschillende plaatselijke ngo’s de omstandigheden in de gevangenissen in de Republiek Guinee hebben veroordeeld, met name de “ernstige overbevolking, tekortkomingen op het gebied van voedsel en voeding, en het gebrek aan opleiding van de meeste gevangenisbewakers” (uit het verslag van Human Rights Watch); overwegende dat de omstandigheden in heel het land zorgwekkend zijn, en dat de centrale gevangenis in Conakry in het bijzonder zorgen baart;

M.

overwegende dat de Republiek Guinee behoort tot de armste landen van Afrika, en nog steeds lijdt onder jaren van economisch wanbeheer en corruptie, ondanks het feit dat de mijnen van Boke de grootste reserve van bauxiet ter wereld zijn; overwegende dat twee derde van de 12,5 miljoen inwoners van het land in armoede leven, en dat de ebolacrisis tussen 2013 en 2016 de economie van het land aanzienlijk heeft verzwakt; overwegende dat met name jongeren onder de 25 jaar, die meer dan 60 % van de bevolking uitmaken, getroffen worden door werkloosheid;

N.

overwegende dat het huidige klimaat van verzet tegen de hervorming van de grondwet de confrontatie tussen de regerings- en de oppositiepartijen op de spits heeft gedreven, en dat de OGDH (de Organisatie voor mensen- en burgerrechten in de Republiek Guinee) de herhaalde schendingen van de mensenrechten in de Republiek Guinee veroordeelt; overwegende dat deze schendingen zich vertalen in de vernietiging van openbare gebouwen en voorzieningen, pogingen om etnische verdeeldheid aan te wakkeren, en gedwongen uitzettingen uit privé-eigendom; overwegende dat de regering van de Republiek Guinee tussen februari en mei 2019 meer dan 20 000 mensen heeft verdreven uit bepaalde wijken in Conakry, om plaats te ruimen voor ministeries, buitenlandse ambassades, bedrijven, en andere openbare projecten;

O.

overwegende dat de Europese Unie tussen 2014 en 2020 via het nationaal indicatief programma in het kader van het elfde EOF (Europees Ontwikkelingsfonds) bijstand heeft verleend aan de Republiek Guinee voor een bedrag van 244 000 000 EUR, gericht op institutionele hervormingen en de modernisering van het bestuur, stedelijke sanitaire voorzieningen, gezondheidszorg, wegvervoer en ondersteuning van de nationale ordonnateur;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

—

gezien zijn eerdere resoluties over Madagaskar, met name die van 9 juni 2011 (1) en 16 november 2017 (2),

—

gezien het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van het kind,

—

gezien de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van 1948,

—

gezien de Verklaring van Genève over de rechten van het kind van 1924 en de aanneming daarvan door de Algemene Vergadering van de VN in 1959,

—

gezien de EU-richtsnoeren inzake de rechten van het kind,

—

gezien artikel 3 van het Verdrag betreffende de Europese Unie, waarin de bevordering van de rechten van het kind in binnen- en buitenlandse zaken uitdrukkelijk wordt erkend als een doelstelling van de EU,

—

gezien Verdrag nr. 138 van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) betreffende de minimumleeftijd voor toelating tot het arbeidsproces van 6 juni 1973 en IAO-Verdrag nr. 182 betreffende het verbod op en de onmiddellijke actie voor de uitbanning van de ergste vormen van kinderarbeid van 1 juni 1999,

—

gezien zijn standpunt in eerste lezing van 16 maart 2017 over het voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad tot instelling van een Uniesysteem voor zelfcertificering van passende zorgvuldigheid in de toeleveringsketen voor verantwoordelijke importeurs van tin, tantaal en wolfraam, de overeenkomstige ertsen, en goud uit conflict- en hoogrisicogebieden (3) (de verordening inzake conflictmineralen),

—

gezien het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (het Handvest),

—

gezien het Comité voor de Rechten van het Kind,

—

gezien de conclusies van de Raad van 20 juni 2016 inzake kinderarbeid,

—

gezien de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling en de doelstellingen inzake duurzame ontwikkeling (SDG’s) van de Verenigde Naties,

—

gezien de richtsnoeren van de Verenigde Naties inzake bedrijfsleven en mensenrechten ter uitvoering van het kader “Protect, Respect and Remedy” van de Verenigde Naties van 2011,

—

gezien zijn resolutie van 26 november 2019 over kinderrechten naar aanleiding van het dertigjarig bestaan van het VN-Verdrag inzake de rechten van het kind (4),

—

gezien de resolutie van de AVVN van 25 juli 2019 waarbij 2021 wordt uitgeroepen tot het Internationaal Jaar voor de uitbanning van kinderarbeid,

—

gezien de conclusies van de Raad van 10 december 2019 over bouwen aan een duurzaam Europa tegen 2030 (5),

—

gezien het OESO-richtsnoer inzake de zorgvuldigheidseisen voor verantwoorde bevoorradingsketens van bodemschatten uit door conflicten getroffen gebieden en risicogebieden, met inbegrip van alle bijlagen en supplementen,

—

gezien zijn resolutie van 5 juli 2016 over de uitvoering van de aanbevelingen van 2010 van het Parlement over de sociale en milieunormen, de mensenrechten en maatschappelijk verantwoord ondernemen (6),

—

gezien zijn resolutie van 12 september 2017 over de gevolgen van de internationale handel en het handelsbeleid van de EU voor mondiale waardeketens (7),

—

gezien de leidende beginselen van de VN inzake bedrijfsleven en mensenrechten van 2011,

—

gezien algemene opmerking nr. 24 (2017) van het VN-Comité inzake economische, sociale en culturele rechten (CESCR) over verplichtingen van staten krachtens het Internationaal Verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten met betrekking tot bedrijfsactiviteiten (E/C.12/GC/24),

—

gezien de door Unicef ontwikkelde beginselen inzake het bedrijfsleven en kinderrechten,

—

gezien de conclusies van de Raad van 12 mei 2016 over de EU en verantwoordelijke mondiale waardeketens,

—

gezien zijn resolutie van 25 oktober 2016 over strafrechtelijke aansprakelijkheid van bedrijven voor ernstige schendingen van de mensenrechten in derde landen (8),

—

gezien het verslag van Internationale Federatie Terre des Hommes over kinderarbeid in de micasector op Madagaskar van november 2019 (9),

—

gezien artikel 26 van de Overeenkomst van Cotonou,

—

gezien artikel 144, lid 5, en artikel 132, lid 4, van zijn Reglement,

A.

overwegende dat in artikel 32 van het VN-Verdrag inzake de rechten van het kind is bepaald dat de deelnemende landen het recht van het kind erkennen te worden beschermd tegen economische uitbuiting en het verrichten van elke arbeid die gevaar kan opleveren, de opvoeding van het kind hindert of schadelijk is voor zijn gezondheid of lichamelijke, geestelijke, intellectuele, morele of maatschappelijke ontwikkeling;

B.

overwegende dat het VN-Verdrag inzake de rechten van het kind wereldwijd het meest geratificeerde mensenrechtenverdrag is (onder meer door alle lidstaten van de Europese Unie) en duidelijke wettelijke verplichtingen voor staten omvat om de rechten van alle kinderen in hun eigen rechtsgebied te bevorderen, te beschermen en te verwezenlijken;

C.

overwegende dat de Europese Unie zich ertoe verbonden heeft de rechten van het kind in haar interne en externe optreden te bevorderen en te beschermen, en in overeenstemming met het internationaal recht te handelen, met inbegrip van de bepalingen van het VN-Verdrag inzake de rechten van het kind en de facultatieve protocollen daarbij (10);

D.

overwegende dat het Handvest vereist dat de belangen van het kind bij elk optreden van de EU een essentiële overweging vormen, dat het kinderarbeid verbiedt door vaststelling van de minimumleeftijd voor toelating tot het arbeidsproces, die niet lager mag zijn dan de leeftijd waarop de leerplicht ophoudt, en dat erin is bepaald dat werkende jongeren recht hebben op arbeidsvoorwaarden die aangepast zijn aan hun leeftijd en dat zij moeten worden beschermd tegen economische uitbuiting en tegen arbeid die hun veiligheid, hun gezondheid of hun lichamelijke, geestelijke, morele of maatschappelijke ontwikkeling kan schaden, dan wel hun opvoeding in gevaar kan brengen;

E.

overwegende dat in artikel 12 van het VN-Verdrag inzake de rechten van het kind en in artikel 24 van het Handvest het recht van kinderen wordt erkend om te worden gehoord en hun mening te kennen te geven over aangelegenheden die hen aangaan, rekening houdend met hun leeftijd en rijpheid;

F.

overwegende dat de EU zich ertoe verbonden heeft de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling van de Verenigde Naties uit te voeren en de doelstellingen en streefcijfers daarvan te halen, met inbegrip van SDG 8.7 om “onmiddellijke en doeltreffende maatregelen te nemen om dwangarbeid uit te bannen, moderne slavernij en mensenhandel te beëindigen, het verbod op en de afschaffing van de ergste vormen van kinderarbeid, met inbegrip van het werven en inzetten van kindsoldaten, te garanderen en uiterlijk in 2025 een einde te maken aan kinderarbeid in al haar vormen” (11);

G.

overwegende dat wereldwijd ongeveer 152 miljoen meisjes en jongens van 5 tot 17 jaar betrokken zijn bij kinderarbeid (12), waarbij het grootste deel van de werkende kinderen in de minst ontwikkelde landen leeft; overwegende dat Afrika met 72,1 miljoen en Azië en het Stille Oceaangebied met 62,1 miljoen kindarbeiders de werelddelen met de meeste slachtoffers van kinderarbeid zijn; overwegende dat de landbouw, de dienstensector en de industrie, met inbegrip van de mijnbouw, de drie belangrijkste sectoren zijn waar kinderarbeid voorkomt; overwegende dat, hoewel er enige vooruitgang is geboekt bij het terugdringen van kinderarbeid, de IAO schat dat als de daling in dit tempo doorgaat, er tegen 2025 nog steeds 121 miljoen jongens en meisjes kinderarbeid zullen verrichten;

H.

overwegende dat gevaarlijke kinderarbeid in artikel 3, onder d), van Verdrag nr. 182 van de Internationale Arbeidsorganisatie van 1999 betreffende het verbod op en de onmiddellijke actie voor de uitbanning van de ergste vormen van kinderarbeid is omschreven als “werk dat vanwege zijn aard of de omstandigheden waarin het wordt uitgevoerd, de gezondheid, de veiligheid of de goede zeden van kinderen in gevaar kan brengen”; overwegende dat Madagaskar alle belangrijke internationale verdragen inzake kinderarbeid heeft geratificeerd, waaronder het Verdrag inzake de rechten van het kind (en de twee facultatieve protocollen daarbij), IAO-Verdrag nr. 138 betreffende de minimumleeftijd en IAO-Verdrag nr. 182 betreffende de ergste vormen van kinderarbeid, terwijl de regering een nationaal actieplan ter bestrijding van kinderarbeid op Madagaskar heeft opgesteld, in samenwerking met onder meer internationale werkgevers- en werknemersorganisaties; overwegende dat deze toezeggingen en maatregelen geen tastbare resultaten op het terrein opleveren;

I.

overwegende dat de Internationale Arbeidsorganisatie in haar definitie van kinderarbeid zegt dat “niet alle door kinderen verrichte werkzaamheden moeten worden aangemerkt als kinderarbeid die moet worden uitgebannen, aangezien de deelname van kinderen of jongeren aan werkzaamheden die hun gezondheid en persoonlijke ontwikkeling niet in gevaar brengen en het volgen van onderwijs niet in de weg staan, over het algemeen wordt beschouwd als iets positiefs”; overwegende dat via de Agenda 2063 van de Afrikaanse Unie en het onlangs ondertekende tienjarenactieplan voor de uitbanning van kinderarbeid, gedwongen arbeid, mensenhandel en moderne slavernij in Afrika (2020-2030) de Afrikaanse landen zich ertoe hebben verbonden alle vormen van kinderarbeid op het continent uit te bannen, overeenkomstig SDG 8.7 van de Agenda 2030 van de Verenigde Naties;

J.

overwegende dat gevaarlijke kinderarbeid de grootste categorie van de ergste vormen van kinderarbeid vormt, in de wetenschap dat ongeveer 73 miljoen kinderen van 5 tot en 17 jaar in een groot aantal sectoren, waaronder de mijnbouw, onder gevaarlijke omstandigheden werken (13); overwegende dat in 2018 47 % van alle Malagassische kinderen in de leeftijd van 5 tot 17 jaar kinderarbeid verrichten, waaronder naar schatting 86 000 kindarbeiders in de mijnbouw (14); overwegende dat mijnbouw de sector is met de hoogste sterftecijfers voor kinderen, met een gemiddelde van 32 sterfgevallen per 100 000 kinderen tussen 5 en 17 jaar;

K.

overwegende dat Madagaskar wereldwijd het vijfde hoogste aantal buitenschoolse kinderen telt (15), dat de helft van alle kinderen op Madagaskar onder de vijf jaar aan groeiachterstand lijdt, en dat slechts 13 % toegang heeft tot elektriciteit (16); overwegende dat 74 % van de totale bevolking onder de nationale armoedegrens leeft en dat 80 % van de bevolking in plattelandsgebieden woont (17); overwegende dat drie derde van de bevolking moet rondkomen met minder dan 1,90 USD per dag; overwegende dat volgens Unicef slechts 30 % van de Malagassische kinderen toegang heeft tot de basisschool; overwegende dat onderwijs van essentieel belang is om kinderarbeid te voorkomen en kinderen van de straat te houden, waar ze kwetsbaar zijn voor mensenhandel en uitbuiting;

L.

overwegende dat Madagaskar de op twee na grootste exporteur van mica ter wereld is, goed voor 6,5 miljoen USD in 2017, en een van de landen met het grootste risico op schending van kinderrechten in de micamijnbouw, naast India, China, Sri Lanka, Pakistan en Brazilië;

M.

overwegende dat mica een groep verschillende mineralen omvat die worden gebruikt in de elektronische en de automobielsector, en dat het voorkomt in een breed scala aan producten, van verf tot bodemverbeteraars, en van make-up tot smartphones;

N.

overwegende dat er in de micasector op Madagaskar naar schatting 11 000 kinderen aan de slag zijn; overwegende dat het merendeel van deze kinderarbeid geconcentreerd is in de drie zuidelijke provincies Anosy, Androy en Ihorombe, waar kinderen achterstand vertonen op het vlak van gezondheid, voeding en onderwijs;

O.

overwegende dat de kinderen die in Madagaskar in de micasector werken, worden blootgesteld aan zware en onveilige arbeidsomstandigheden, waardoor zij lijden aan rugpijn, hoofdpijn vanwege de hitte en gebrek aan water of zuurstof in de mijnen, spierpijn vanwege het zich herhalende en zware werk van het dragen van zware lasten, frequente hoestbuien en ademhalingsproblemen vanwege de zeer fijne micastofdeeltjes in en in de buurt van de mijnen en verwerkingscentra, en zij het risico lopen te overlijden door instortingen in de mijn of aardverschuivingen; overwegende dat de autoriteiten van Madagaskar niet in staat zijn om te zorgen voor voldoende toegang tot gezondheidszorg, onderwijs of faciliteiten voor schoon drinkwater in veel van de mijngemeenschappen;

P.

overwegende dat de onderliggende oorzaken van kinderarbeid onder meer worden gevormd door armoede, migratie, oorlog of aantasting van het milieu en klimaatverandering, een gebrekkige toegang tot goed onderwijs, een gebrek aan fatsoenlijk werk voor de ouders, een gebrek aan sociale bescherming en sociale normen; overwegende dat voor het aanpakken van kinderarbeid daarom een multidimensionale benadering en de analyse van de patronen van kinderarbeid in een specifieke context zijn vereist;

Q.

overwegende dat Madagaskar onderaan staat op de menselijke ontwikkelingsindex van de Verenigde Naties, op plek 161 van in totaal 189 landen (2017) en 57 % van de bevolking van Madagaskar ernstige multidimensionale armoede lijdt op basis van de multidimensionale armoede-index, en dat in maart 2019 1,3 miljoen mensen in Madagaskar ernstig zijn getroffen door voedselonzekerheid (18); overwegende dat kinderarbeid een symptoom is van onderliggende oorzaken die elkaar wederzijds versterken, waaronder armoede, ongelijkheid en gebrekkige toegang tot sociale basisvoorzieningen; overwegende dat kinderarbeid daarom niet op zichzelf kan worden bekeken;

R.

overwegende dat de belastingheffing op de micasector in Madagaskar plaatsvindt via een reeks complexe regelingen, waarbij de belasting op uitvoer relatief laag is en de belastingheffing niet altijd rechtstreeks voordeel oplevert voor de mijngemeenschappen; overwegende dat slechts ongeveer 40 uitvoervergunningen zijn verleend, wat erop duidt dat het overgrote merendeel van de micamijnbouw op illegale ongereglementeerde wijze plaatsvindt in onveilige, verouderde groeven; overwegende dat de groei van de uitvoer in combinatie met de aanzienlijke daling van de prijs per ton het risico op arbeidsuitbuiting heeft verergerd;

S.

overwegende dat het actieplan van de Europese Unie voor mensenrechten en democratie voor de periode 2015-2019 is gericht op het aanpakken van kinderarbeid, onder meer door de partnerlanden te ondersteunen bij het bevorderen, beschermen en verwezenlijken van de rechten van het kind, met speciale aandacht voor economische, sociale en culturele rechten zoals het recht op onderwijs, gezondheid en voeding, sociale bescherming en de bestrijding van de ergste vormen van kinderarbeid, waarbij het belang van het kind altijd voorop moet staan (19);

T.

overwegende dat het Comité voor de rechten van het Kind in algemene opmerking 16 heeft verklaard dat het erkent dat de plicht en de verantwoordelijkheid om de rechten van kinderen te eerbiedigen in de praktijk niet alleen gelden voor de staat en door de staat gecontroleerde diensten en instellingen, maar ook voor private actoren en ondernemingen, waarbij het comité opmerkte dat alle ondernemingen hun verantwoordelijkheid moeten nemen inzake de rechten van kinderen en dat staten ervoor moeten zorgen dat zij dit daadwerkelijk doen;

U.

overwegende dat de voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen zich heeft verbonden tot een beleid van nultolerantie ten aanzien van kinderarbeid in de handelsovereenkomsten van de EU (20) en de voorgedragen vicevoorzitter voor Democratie en Demografie, Dubravka Šuica, heeft verzocht een alomvattende strategie inzake de rechten van het kind te ontwikkelen (21);

V.

overwegende dat de EU de afgelopen jaren begonnen is wetgeving aan te nemen om de verantwoordingsplicht van bedrijven te bevorderen en bestanddelen van zorgvuldigheidseisen voor mensenrechten in wetgeving op te nemen, waaronder de verordening inzake conflictmineralen en de richtlijn van de EU met betrekking tot de bekendmaking van niet-financiële informatie; overwegende dat de lidstaten zijn begonnen nationale wetgeving met hetzelfde doel aan te nemen, zoals de Britse wet inzake moderne slavernij, de Franse wet inzake de zorgplicht, de Nederlandse wet zorgplicht kinderarbeid, of de Duitse en Italiaanse nationale actieplannen voor de tenuitvoerlegging van de leidende beginselen van de VN inzake bedrijfsleven en mensenrechten; overwegende dat de Commissie heeft verklaard dat zij van plan is manieren te onderzoeken om de transparantie in de toeleveringsketen te verbeteren, met inbegrip van aspecten van bindende zorgvuldigheidseisen;

W.

overwegende dat het Parlement de Commissie in 2010 in een resolutie heeft verzocht te overwegen om de invoer in de EU van met kinderarbeid vervaardigde producten te verbieden en deze eisen in 2016 heeft herhaald in een resolutie waarin het verzocht om “een evenwichtig en realistisch wetgevingsinitiatief” dat maatregelen omvat zoals het etiketteren van producten die zonder kinderarbeid zijn vervaardigd en het uitvaardigen van invoerverboden voor door middel van kinderarbeid vervaardigde producten;

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

—

gezien de 64e vergadering van de Commissie van de VN inzake de positie van de vrouw en haar prioritaire onderwerp van de evaluatie en beoordeling van de uitvoering van de Verklaring en het Actieplatform van Beijing,

—

gezien de vierde Wereldvrouwenconferentie, in september 1995 in Beijing, de Verklaring en het Actieplatform van Beijing voor de versterking van de positie van de vrouw, en de daaropvolgende slotdocumenten betreffende verdere acties en initiatieven voor de tenuitvoerlegging van de Verklaring en het Actieplatform van Beijing die tijdens de speciale VN-vergaderingen Beijing+5, + 10, + 15 en + 20, op 9 juni 2000, respectievelijk 11 maart 2005, 2 maart 2010 en 9 maart 2015, werden aangenomen,

—

gezien het VN-verdrag van 1979 inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen,

—

gezien de in september 2015 vastgestelde Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling en de daarin geformuleerde doelstellingen inzake duurzame ontwikkeling (SDG’s), in het bijzonder SDG3 en SDG5,

—

gezien de Overeenkomst van Parijs van 12 december 2015,

—

gezien het verslag van het Europees Instituut voor gendergelijkheid (EIGE) van 2019 getiteld “Beijing + 25 — Vijfde evaluatie van de uitvoering van het Actieplatform van Beijing door de EU-lidstaten”,

—

gezien resolutie ECE/AC.28/2019/3 van de Economische Commissie voor Europa (Regional Review Meeting Beijing+25),

—

gezien het genderactieplan 2016-2020 van de EU (GAP II), dat op 26 oktober 2015 door de Raad is goedgekeurd, en het bijbehorende jaarlijkse uitvoeringsverslag 2018, dat op 11 september 2019 door de Commissie en de hoge vertegenwoordiger werd gepubliceerd,

—

gezien het Spotlight Initiative van de EU en de VN, dat zich richt op de uitbanning van alle vormen van geweld tegen vrouwen en meisjes,

—

gezien de conclusies van de Raad van 10 december 2018“Vrouwen, vrede en veiligheid”,

—

gezien de conclusies van de Raad van 9-10 december 2019“Gendergelijke economieën in de EU: volgende stappen”,

—

gezien de conclusies van het voorzitterschap van 6 december 2018“Gendergelijkheid, jeugdzaken en digitalisering”,

—

gezien zijn resolutie van 13 maart 2018 over gendergelijkheid in de handelsverdragen van de EU (1),

—

gezien zijn resolutie van 3 oktober 2017 over de economische empowerment van vrouwen in de particuliere en openbare sector in de EU (2),

—

gezien zijn resolutie van 15 januari 2019 over gendergelijkheid en belastingbeleid in de EU (3),

—

gezien zijn resolutie van 28 november 2019 over de toetreding van de EU tot het Verdrag van Istanbul en andere maatregelen ter bestrijding van gendergerelateerd geweld (4),

—

gezien artikel 157, lid 4, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

—

gezien de vraag aan de Raad over de EU-prioriteiten voor de 64e zitting van de VN-commissie inzake de positie van de vrouw (O-000006/2020 — B9-0005/2020),

—

gezien artikel 136, lid 5, en artikel 132, lid 2, van zijn Reglement,

A.

overwegende dat gelijkheid van vrouwen en mannen een grondbeginsel van de EU is, vastgelegd in het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Handvest van de grondrechten, en dat gendermainstreaming derhalve een belangrijk instrument is voor het integreren van dit beginsel in het beleid, de maatregelen en de acties van de EU op alle terreinen, waaronder in de externe dimensie daarvan;

B.

overwegende dat vrouwenrechten en gendergelijkheid niet alleen fundamentele mensenrechten zijn, die door vrouwen en mannen in gelijke mate moeten worden verdedigd, maar ook een conditio sine qua non voor het bevorderen van sociale en economische ontwikkeling en het reduceren van armoede, én een onmisbaar fundament voor een vreedzame, welvarende en duurzame wereld;

C.

overwegende dat het Actieplatform van Beijing weliswaar reeds 25 jaar geleden werd aangenomen, maar dat veel van de in 1995 geïdentificeerde uitdagingen ook nu nog relevant zijn (zoals de loon- en pensioenkloof tussen mannen en vrouwen, de lage arbeidsparticipatie van vrouwen, de ondervertegenwoordiging van vrouwen in besluitvormingsprocessen, de ongelijke verdeling van onbetaald werk, en bijvoorbeeld ook gendergerelateerd geweld); overwegende dat de 64e vergadering van de Commissie van de VN inzake de positie van de vrouw prioriteit zal toekennen aan de evaluatie en beoordeling van de uitvoering van de Verklaring en het Actieplatform van Beijing, de resultaten van de 23e speciale zitting van de Algemene Vergadering, en de volledige verwezenlijking van de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling;