1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Sun Pharmaceutical Industries Ltd en Ranbaxy (UK) Ltd dragen hun eigen kosten en die van de Europese Commissie.

3)

Het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland draagt zijn eigen kosten.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Generics (UK) Ltd draagt haar eigen kosten en die van de Europese Commissie.

3)

Het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland draagt zijn eigen kosten.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

H. Lundbeck A/S en Lundbeck Ltd dragen hun eigen kosten en die van de Europese Commissie.

3)

De European Federation of Pharmaceutical Industries and Associations (EFPIA) draagt haar eigen kosten.

4)

Het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland draagt zijn eigen kosten.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Arrow Group ApS en Arrow Generics Ltd worden verwezen in hun eigen kosten en die van de Europese Commissie.

3)

Het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland draagt zijn eigen kosten.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Xellia Pharmaceuticals ApS en Alpharma LLC worden verwezen in hun eigen kosten en die van de Europese Commissie.

3)

Het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland draagt zijn eigen kosten.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Merck KGaA draagt haar eigen kosten en die van de Europese Commissie.

3)

Het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland draagt zijn eigen kosten.

1)

Artikel 7, lid 6, van richtlijn 94/19/EG van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 1994 inzake de depositogarantiestelsels, zoals gewijzigd bij richtlijn 2009/14/EG van het Europees Parlement en de Raad van 11 maart 2009, moet aldus worden uitgelegd dat het daarbij aan deposanten toegekende recht op schadeloosstelling enkel betrekking heeft op de terugbetaling, via het depositogarantiestelsel, van de niet-beschikbare deposito’s van de betrokken deposant tot het beloop van het in artikel 7, lid 1 bis, van die richtlijn — zoals gewijzigd bij richtlijn 2009/14 — vastgestelde bedrag nadat de bevoegde nationale autoriteit overeenkomstig artikel 1, punt 3, onder i), van richtlijn 94/19 — zoals gewijzigd bij richtlijn 2009/14 — heeft vastgesteld dat de door de kredietinstelling in kwestie beheerde deposito’s niet-beschikbaar zijn, zodat die deposant aan artikel 7, lid 6, van deze richtlijn — zoals gewijzigd bij richtlijn 2009/14 — geen recht ontleent om schade vergoed te krijgen die is veroorzaakt door een te late terugbetaling van het gegarandeerde bedrag van al zijn deposito’s of door het feit dat de bevoegde nationale autoriteiten op gebrekkige wijze toezicht hebben uitgeoefend op de kredietinstelling waarvan de deposito’s niet-beschikbaar zijn geworden.

2)

Artikel 1, punt 3, onder i), junctis artikel 7, lid 6, en artikel 10, lid 1, van richtlijn 94/19 — zoals gewijzigd bij richtlijn 2009/14 — moet aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan een nationale regeling of een contractueel beding op grond waarvan een deposito bij een kredietinstelling waarvan de betalingen zijn opgeschort, pas opeisbaar wordt nadat de bevoegde autoriteit de aan deze instelling verleende bankvergunning heeft ingetrokken en op voorwaarde dat de deposant uitdrukkelijk heeft verzocht om terugbetaling van dat deposito. Krachtens het beginsel van voorrang van het Unierecht moet iedere nationale rechter bij wie beroep is ingesteld tot vergoeding van de schade die zou zijn veroorzaakt doordat de terugbetaling van het gegarandeerde bedrag van het betreffende deposito plaatsvond na het verstrijken van de bij artikel 10, lid 1, van die richtlijn — zoals gewijzigd bij richtlijn 2009/14 — gestelde termijn, die nationale regeling of dat contractuele beding buiten toepassing laten wanneer hij uitspraak doet op dat beroep.

3)

Artikel 17, lid 3, van verordening (EU) nr. 1093/2010 van het Europees Parlement en de Raad van 24 november 2010 tot oprichting van een Europese toezichthoudende autoriteit (Europese Bankautoriteit), tot wijziging van besluit nr. 716/2009/EG en tot intrekking van besluit 2009/78/EG van de Commissie, gelezen in het licht van overweging 27 van deze verordening, moet aldus worden uitgelegd dat een nationale rechter een op de grondslag van die bepaling aangenomen aanbeveling van de Europese Bankautoriteit (EBA) in aanmerking moet nemen bij de beslechting van het bij hem aanhangige geding, met name in het kader van een beroep dat ertoe strekt dat wordt vastgesteld dat een lidstaat aansprakelijk is voor schade die aan een particulier is berokkend ten gevolge van de niet-toepassing dan wel de onjuiste of ontoereikende toepassing van het Unierecht die ten grondslag ligt aan de onderzoeksprocedure die heeft geleid tot de aanneming van die aanbeveling. Particulieren die schade hebben geleden ten gevolge van de in een dergelijke aanbeveling vastgestelde schending van het Unierecht, moeten zich op deze aanbeveling kunnen beroepen om door de bevoegde nationale rechter te doen vaststellen dat de betrokken lidstaat aansprakelijk is voor die schending van het Unierecht, ook al is die aanbeveling niet tot hen gericht.

Aanbeveling EBA/REC/2014/02 van de EBA van 17 oktober 2014 aan de Balgarska Narodna Banka (Bulgaarse nationale bank) en het Fond za garantirane na vlogovete v bankite (bankdepositogarantiefonds) inzake de maatregelen die moeten worden genomen om te voldoen aan richtlijn 94/19/EG, is ongeldig voor zover daarbij het besluit van de Balgarska Narodna Banka om Korporativna Targovska banka AD onder bijzonder toezicht te plaatsen en haar verplichtingen op te schorten is gelijkgesteld met de vaststelling dat de deposito’s niet-beschikbaar waren in de zin van artikel 1, punt 3, onder i), van richtlijn 94/19, zoals gewijzigd bij richtlijn 2009/14.

4)

Artikel 2, zevende streepje, van richtlijn 2001/24/EG van het Europees Parlement en de Raad van 4 april 2001 betreffende de sanering en de liquidatie van kredietinstellingen, gelezen in het licht van artikel 17, lid 1, en artikel 52, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, moet aldus worden uitgelegd dat een maatregel tot opschorting van betalingen die door een nationale centrale bank jegens een kredietinstelling wordt toegepast als saneringsmaatregel die tot doel heeft de financiële positie van deze instelling in stand te houden of te herstellen, een ongerechtvaardigde en onevenredige aantasting van het eigendomsrecht van de deposanten van deze instelling vormt indien hij de wezenlijke inhoud van dat recht niet eerbiedigt en indien — gelet op het dreigende risico van financiële verliezen waaraan de deposanten zouden zijn blootgesteld in geval van faillissement van die instelling — andere, minder belastende maatregelen tot hetzelfde resultaat hadden kunnen leiden, wat de verwijzende rechter dient na te gaan.

5)

Het Unierecht, en met name het beginsel dat de lidstaten aansprakelijk zijn voor schade die aan particulieren is toegebracht ten gevolge van schending van het Unierecht, alsmede het gelijkwaardigheidsbeginsel en het doeltreffendheidsbeginsel, moet aldus worden uitgelegd dat het:

6)

Het gelijkwaardigheidsbeginsel en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij een rechter bij wie een beroep tot schadevergoeding is ingesteld dat formeel gesproken berust op een nationaalrechtelijke bepaling inzake de aansprakelijkheid van de staat voor schade die voortvloeit uit een bestuursactiviteit, maar ter ondersteuning waarvan middelen worden aangevoerd die betrekking hebben op schending van het Unierecht ten gevolge van die activiteit, er niet toe verplichten om dat beroep ambtshalve te kwalificeren als een beroep dat gebaseerd is op artikel 4, lid 3, VEU, voor zover de toepasselijke nationaalrechtelijke bepalingen die rechter niet beletten de ter ondersteuning van dat beroep aangevoerde middelen inzake schending van het Unierecht te onderzoeken.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Deutsche Telekom AG draagt haar eigen kosten en die van de Europese Commissie.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Slovak Telekom a.s. draagt haar eigen kosten en die van de Europese Commissie.

1)

Artikel 1, lid 1, van verordening nr. 1215/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2012 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken, moet aldus worden uitgelegd dat er sprake is van “burgerlijke en handelszaken” in de zin van deze bepaling bij een vordering die strekt tot inning van het voor een dagkaart verschuldigde parkeergeld wegens parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg en die is ingesteld door een vennootschap die door een territoriaal lichaam gemachtigd is om dergelijke parkeerplaatsen te beheren.

2)

Artikel 24, punt 1, van verordening nr. 1215/2012 moet aldus worden uitgelegd dat een vordering tot inning van het voor een dagkaart verschuldigde parkeergeld wegens parkeren op een afgebakende parkeerplaats op de openbare weg, niet onder het begrip “huur en verhuur, pacht en verpachting van onroerende goederen” in de zin van deze bepaling valt.

3)

Artikel 7, punt 1, van verordening nr. 1215/2012 moet aldus worden uitgelegd dat, ten eerste, een vordering die wordt ingesteld tot inning van een parkeervergoeding die verschuldigd is op grond van een parkeerovereenkomst met betrekking tot een van de afgebakende parkeerplaatsen op de openbare weg die zijn opgezet en worden beheerd door een daartoe gemachtigde vennootschap, onder het begrip “verbintenis uit overeenkomst” in de zin van die bepaling valt en, ten tweede, deze overeenkomst een overeenkomst inzake de verstrekking van diensten in de zin van artikel 7, punt 1, onder b), tweede streepje, van deze verordening vormt.

1)

De hogere voorzieningen in de zaken C-517/19 P en C-518/19 P worden afgewezen.

2)

María Álvarez y Bejarano, Ana-Maria Enescu, Angelica Livia Salanta, Svetla Shulga, Soldimar Urena de Poznanski, Angela Vakalis, Luz Anamaria Chu, Marli Bertolete, Maria Castro Capcha, Evelyne Vandevoorde, Lucian Micu en Hassan Orfe El dragen hun eigen kosten en die van de Europese Commissie in verband met de hogere voorziening in zaak C-517/19 P.

3)

Jakov Ardalic, Christian Stouraitis, Abdelhamid Azbair, Abdel Bouzanih, Bob Kitenge Ya Musenga, El Miloud Sadiki, Cam Tran Thi, Liliana Bicanova, Monica Brunetto, Claudia Istoc, Sylvie Jamet en Despina Kanellou dragen hun eigen kosten en die van de Raad van de Europese Unie in verband met de hogere voorziening in zaak C-518/19 P.

4)

De Raad van de Europese Unie draagt zijn eigen kosten in verband met de hogere voorziening in zaak C-517/19 P.

5)

Het Europees Parlement draagt zijn eigen kosten in verband met de hogere voorziening in de zaken C-517/19 P en C-518/19 P.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Armando Carvalho en 36 andere rekwiranten wier namen zijn opgenomen in de bijlage bij het onderhavige arrest, worden behalve in hun eigen kosten in de kosten van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie verwezen.

3)

De Europese Commissie draagt haar eigen kosten.

1)

Door na de overgangsperiode tot en met 31 december 2017 een totale accijns op sigaretten toe te passen die minder dan 60 % van de gewogen gemiddelde kleinhandelsprijs van tot verbruik uitgeslagen sigaretten bedraagt en een accijns van minder dan 115 EUR per 1 000 sigaretten te heffen, is Hongarije de verplichtingen niet nagekomen die op hem rusten krachtens artikel 10, leden 2 en 3, van richtlijn 2011/64/EU van de Raad van 21 juni 2011 betreffende de structuur en de tarieven van de accijns op tabaksfabrikaten.

2)

Hongarije wordt verwezen in de kosten.

1)

Moeten artikel 1, lid 2, artikel 5 [en] artikel 4, lid 1, van richtlijn 93/13/EEG (1) aldus worden uitgelegd dat een wisselkoersrisicobeding niet is uitgesloten van toetsing wanneer met dat beding in een overeenkomst onder bezwarende titel, die wordt beheerst door machtsverhoudingen, een beginsel wordt opgenomen dat is vervat in een norm van aanvullend recht die van toepassing is op overeenkomsten om niet, die ertoe strekt de contractspartijen op voet van gelijkheid tegenover elkaar te plaatsen en die de wetgever niet heeft beoordeeld met het oog op vaststelling van een redelijk evenwicht tussen de belangen van de verkoper en die van de consument, indien de verkoper dat beding heeft opgenomen in de overeenkomst zonder de consument voorafgaand aan sluiting ervan te informeren, te adviseren en te waarschuwen met betrekking tot de bijzonderheden van het bankproduct wat betreft de kenmerken van de munteenheid van de lening, opdat de consument de economische gevolgen van zijn verbintenis kon begrijpen?

2)

Moet richtlijn 93/13/EEG aldus worden uitgelegd dat uitsluiting [van toetsing] niet gerechtvaardigd is indien er aanwijzingen bestaan dat de verkoper het beding te kwader trouw heeft opgenomen, in de wetenschap dat toepassing van het in de norm van aanvullend recht tot uitdrukking gebrachte beginsel het evenwicht tussen de rechten en plichten van partijen aanzienlijk kan verstoren ten nadele van de consument?

1)

Moeten artikel 77, lid 1, en artikel 79, lid 1, van [verordening 2016/679 (1)] aldus worden uitgelegd dat het in artikel 77 bedoelde administratief beroep een instrument is voor de uitoefening van publiekrechtelijke rechten, terwijl de in artikel 79 genoemde voorziening in rechte een instrument is voor de uitoefening van privaatrechtelijke rechten? Zo ja, volgt hieruit dan dat de toezichthoudende autoriteit die bevoegd is om kennis te nemen van administratieve beroepen bij voorrang bevoegd is om de inbreuk vast te stellen?

2)

Indien de betrokkene die meent dat de verwerking van hem betreffende persoonsgegevens inbreuk heeft gemaakt op verordening 2016/679, zowel gebruik maakt van zijn recht om bezwaar aan te tekenen op grond van artikel 77, lid 1, van die verordening, als van zijn recht om een voorziening in rechte in te stellen op grond van artikel 79, lid 1, van diezelfde verordening, brengt een uitlegging in overeenstemming met artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: “Handvest”), dan met zich mee dat:

3)

Moet de onafhankelijke status die artikel 51, lid 1, en artikel 52, lid 1, van verordening 2016/679 aan de toezichthoudende autoriteit verlenen aldus worden uitgelegd dat de toezichthoudende autoriteit bij de behandeling van en het nemen van een besluit op een overeenkomstig artikel 77 van die verordening aangetekend bezwaar niet gebonden is door de definitieve beslissing van de krachtens artikel 79 van diezelfde verordening bevoegde rechter, en aldus ter zake van dezelfde vermeende inbreuk een andersluidend besluit kan nemen?

1)

Is een nationale regeling als de onderhavige, die werknemers met een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd als bedoeld in clausule 1 van richtlijn 1999/70/EG (1) op het vlak van hun bezoldiging ongunstiger behandelt dan de vergelijkbare werknemers in vaste dienst louter op grond van het criterium dat hun overeenkomst door de werkgever of de wet wordt aangemerkt als overeenkomst voor bepaalde tijd voor het verrichten van werk, verenigbaar met clausule 4 van richtlijn 1999/70/EG?

2)

Is in bijzonder een nationale regeling die de ongelijke behandeling van werknemers op het vlak van beloning rechtvaardigt met het feit dat de betrokken werknemers hun arbeid uit hoofde van een overeenkomst voor bepaalde tijd verrichtten in de wetenschap dat daarmee werd voorzien in permanente en blijvende behoeften van de werkgever, verenigbaar met clausule 4 van richtlijn 1999/70/EG?

1)

Moet het Verdrag inzake het Energiehandvest (1) aldus worden uitgelegd dat de in artikel 26 (2) vervatte bepaling inzake arbitrage — die impliceert dat de verdragsluitende partijen ermee hebben ingestemd dat geschillen tussen een verdragsluitende partij en een investeerder uit een andere verdragsluitende partij die betrekking hebben op een investering die deze investeerder heeft gedaan op het grondgebied van eerstgenoemde verdragsluitende partij, worden onderworpen aan een internationale arbitrageprocedure — zich mede uitstrekt tot een geschil tussen enerzijds een lidstaat van de Europese Unie en anderzijds een investeerder uit een andere lidstaat van de Europese Unie?

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord:

2)

Moeten artikel 19 en artikel 4, lid 3, VEU alsook de artikelen 267 en 344 VWEU aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan de in artikel 26 van het Verdrag inzake het Energiehandvest vervatte bepaling inzake arbitrage of aan de toepassing van deze bepaling wanneer een investeerder uit een lidstaat van de Europese Unie, bij het rijzen van een geschil over een investering in een andere lidstaat van de Europese Unie, tegen laatstgenoemde lidstaat overeenkomstig artikel 26 van dat verdrag een procedure kan instellen bij een scheidsgerecht, waarvan de bevoegdheid en de beslissing door deze lidstaat moeten worden erkend?

Indien de tweede vraag bevestigend wordt beantwoord:

3)

Moet het Unierecht, met name het beginsel van voorrang van het Unierecht en het doeltreffendheidsbeginsel, aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan de toepassing van een nationaalrechtelijke uitsluitingsbepaling als § 34, tweede alinea, van de wet inzake arbitrageprocedures, indien deze toepassing ertoe leidt dat het een partij in de vernietigingsprocedure niet is toegestaan aan te voeren dat er geen sprake is van een geldige arbitrageovereenkomst, op grond dat de in artikel 26 van het Verdrag inzake het Energiehandvest vervatte bepaling inzake arbitrage of het overeenkomstig deze bepaling gedane aanbod ongeldig of niet van toepassing is wegens strijdigheid met het Unierecht?

1)

Impliceert het begrip “betaling” als bedoeld in artikel 75, lid 1, van verordening nr. 1306/2013 (1) van het Europees Parlement en de Raad van 17 december 2013 inzake de financiering, het beheer en de monitoring van het gemeenschappelijk landbouwbeleid, dat de naar aanleiding van een betalingsaanvraag ingeleide procedure is afgerond?

2)

Heeft de daadwerkelijke ontvangst van het door de eigenaar van een landbouwbedrijf aangevraagde bedrag dezelfde betekenis als een positief besluit van het betaalorgaan op de aanvraag tot activering van betalingsrechten of houdt het niet ontvangen van geldbedragen bij publieke bekendmaking van betalingen voor de betrokken maatregel een afwijzing van de aangevraagde betalingsrechten in, wanneer de betrokkene niet ervan in kennis is gesteld dat de procedure door nieuwe controles wordt voortgezet?

3)

Houdt de termijn als bedoeld in artikel 75, lid 1, van verordening nr. 1306/2013 in dat de lidstaten verplicht zijn om de toetsing aan de subsidiabiliteitsvoorwaarden uit te voeren vóór het verstrijken van die termijn en kan die toetsing enkel in uitzonderingsgevallen worden voortgezet?

4)

Vormt de niet-naleving van de termijn als bedoeld in artikel 75, lid 1, van verordening nr. 1306/2013 een stilzwijgende afwijzing van de betaling van steun, wanneer de eigenaar van een landbouwbedrijf niet ervan in kennis is gesteld dat aanvullende controles worden verricht en daarover geen enkel schriftelijk document bestaat?

1)

Kan, in het licht van artikel 12, lid 2, van verordening nr. 726/2004 (1) (voorheen artikel 12[, lid 2], van verordening nr. 2309/1993 (2)) en punt 2.3 van hoofdstuk 2 van de mededeling van de Commissie aan aanvragers, een geneesmiddel als het in het hoofdgeding aan de orde zijnde Precedex waarvoor in een lidstaat overeenkomstig de aldaar geldende nationale regels een vergunning voor het in de handel brengen is verleend voordat die lidstaat toetrad tot de Europese Unie maar nadat het Committee for Proprietary Medicinal Products (Comité voor farmaceutische specialiteiten, CPMP) het betreffende geneesmiddel op grond van verordening nr. 2309/1993 negatief had beoordeeld op dezelfde klinische grondslag, na de toetreding van de betrokken lidstaat tot de Europese Unie worden beschouwd als referentiegeneesmiddel in de zin van artikel 10, lid 2, onder a), van richtlijn 2001/83 (3) en dus als basis dienen voor een algemene vergunning voor het in de handel brengen op grond van artikel 6[, lid 1,] van richtlijn 2001/83, wanneer de nationale vergunning voor het in de handel brengen niet is bijgewerkt met nieuwe klinische documentatie of een daarop betrekking hebbend deskundigenrapport?

2)

Kan een geneesmiddel als het in het hoofdgeding aan de orde zijnde Precedex dat in een lidstaat overeenkomstig de aldaar geldende nationale regels is toegelaten voordat die lidstaat toetrad tot de Europese Unie, zonder dat de bevoegde autoriteit van de betrokken lidstaat inzage had in het vertrouwelijke gedeelte van het basisdossier werkzame stof via de procedure inzake de European Drug Master File [Europees basisdossier geneesmiddelen, thans Active Substance Master File (basisdossier werkzame stof)], na de toetreding van de betrokken lidstaat tot de Europese Unie worden beschouwd als referentiegeneesmiddel in de zin van artikel 10, lid 2, onder a), van richtlijn 2001/83 en dus als basis dienen voor een algemene vergunning voor het in de handel brengen op grond van artikel 6[, lid 1,] van richtlijn 2001/83, wanneer de nationale vergunning voor het in de handel brengen niet is bijgewerkt met het vertrouwelijke gedeelte van het basisdossier werkzame stof?

3)

Is het voor het antwoord op de eerste of de tweede vraag van belang dat de betreffende nationale vergunning voor het in de handel brengen niet kan dienen als basis voor wederzijdse erkenning op grond van artikel 28 van richtlijn 2001/83?

4)

Is de nationale bevoegde autoriteit van een referentielidstaat of een betrokken lidstaat, in de gedecentraliseerde procedure van artikel 28 van richtlijn 2001/83 voor een generiek geneesmiddel, bevoegd of verplicht [or. 12] om het gebruik van een geneesmiddel als referentiegeneesmiddel te weigeren wanneer het betreffende geneesmiddel in omstandigheden als bedoeld in de eerste en/of de tweede vraag is toegelaten in een andere lidstaat voordat deze toetrad tot de Europese Unie?

5)

Is het voor de beantwoording van de vierde vraag van belang dat de nationale bevoegde autoriteit van een referentielidstaat of een betrokken lidstaat beschikte over gegevens waaruit bleek dat het CPMP het betreffende geneesmiddel op grond van verordening nr. 2309/1993 negatief had beoordeeld voordat het in een andere lidstaat werd toegelaten vóór de toetreding van deze lidstaat tot de Europese Unie?

1)

Dient artikel 6, lid 1, van richtlijn 93/13/EEG (1) aldus te worden uitgelegd dat in procedures waarbij de schuldenaar tot aan de uitvaardiging van een rechterlijk betalingsbevel geen partij is de rechter ambtshalve moet onderzoeken of een contractueel beding oneerlijk is, en indien hij vermoedt dat dit het geval is, dit beding buiten toepassing moet laten?

2)

Voor het geval de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, moet de nationale rechter de uitvaardiging van een rechterlijk betalingsbevel dan volledig weigeren, wanneer de vordering gedeeltelijk op een oneerlijk contractueel beding is gebaseerd dat mede de omvang van de opgeëiste schuldvordering bepaalt?

3)

Voor het geval de eerste vraag bevestigend en de tweede vraag ontkennend wordt beantwoord, moet de nationale rechter de uitvaardiging van een rechterlijk bevel dan weigeren voor dat deel van de vordering dat op het oneerlijke beding is gebaseerd?

4)

Voor het geval de derde vraag bevestigend wordt beantwoord, is de rechter dan verplicht, en zo ja, onder welke voorwaarden, om ambtshalve rekening houden met de gevolgen van het oneerlijke karakter van een beding, wanneer er informatie beschikbaar is over een daarop gebaseerde betaling, onder meer door deze betaling te verrekenen met andere uit de overeenkomst voortvloeiende schulden?

5)

Voor het geval de vierde vraag bevestigend wordt beantwoord, is de nationale rechter dan gebonden aan de aanwijzingen van een hogere rechter — die naar nationaal recht voor de rechter tegen wiens uitspraak beroep is ingesteld bindend zijn —, wanneer daarin geen rekening wordt gehouden met de gevolgen van het oneerlijke karakter van een beding?

—

vaststellen dat de Republiek Bulgarije, door niet alle maatregelen te hebben genomen die noodzakelijk zijn om te voldoen aan het arrest van het Hof van 5 april 2017, Commissie/Bulgarije (C-488/15, EU:C:2017:267), de krachtens artikel 260, lid 1, VWEU op haar rustende verplichtingen met betrekking tot de zones en agglomeraties BG0001 Sofia, BG0002 Plovdiv, BG0004 Noord-Bulgarije, BG0005 Zuidwest-Bulgarije en BG0006 Zuidoost-Bulgarije niet is nagekomen;

—

de Republiek Bulgarije veroordelen tot betaling aan de Commissie van een forfaitaire som van 3 156 EUR per dag, te rekenen vanaf het arrest van 5 april 2017, Commissie/Bulgarije (C-488/15, EU:C:2017:267), tot de datum van uitspraak van het arrest in de onderhavige zaak, of indien eerder aan genoemd arrest wordt voldaan, tot en met 31 december van het laatste jaar waarin het niet was nageleefd, maar in geen geval minder dan de minimale forfaitaire som van 653 000 EUR;

—

de Republiek Bulgarije veroordelen tot betaling aan de Commissie van een dwangsom van 5 677,20 EUR per dag voor elke luchtkwaliteitszone, te rekenen vanaf de datum van het arrest van het Hof in de onderhavige zaak tot het jaar waarin volledig is voldaan aan het arrest van 5 april 2017, Commissie/Bulgarije (C-488/15, EU:C:2017:267), en

—

de Republiek Bulgarije verwijzen in de kosten van de procedure.

1)

Moet artikel 1, lid 1, van richtlijn (EU) 2016/680 (1) van het Europees Parlement en de Raad van 27 april 2016 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens door bevoegde autoriteiten met het oog op de voorkoming, het onderzoek, de opsporing en de vervolging van strafbare feiten of de tenuitvoerlegging van straffen, en betreffende het vrije verkeer van die gegevens en tot intrekking van kaderbesluit 2008/977/JBZ van de Raad aldus worden uitgelegd dat de begrippen “de voorkoming, het onderzoek, de opsporing of de vervolging van strafbare feiten” bij de vermelding van de doelstellingen worden opgesomd als onderdelen van een algemene doelstelling?

2)

Gelden de bepalingen van verordening (EU) 2016/679 (2) (AVG) van het Europees Parlement en de Raad van 27 april 2016 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens en betreffende het vrije verkeer van die gegevens en tot intrekking van richtlijn 95/46/EG voor het Openbaar Ministerie van de Republiek Bulgarije wanneer informatie over een persoon die het Openbaar Ministerie, als “verwerkingsverantwoordelijke” in de zin van artikel 3, punt 8, van richtlijn (EU) 2016/680, in een over die persoon aangelegd dossier heeft verzameld om na te gaan of er aanwijzingen voor een strafbaar feit bestaan, zijn gebruikt in het kader van de gerechtelijke verdediging van het Openbaar Ministerie, doordat vermeld is dat het dossier werd aangelegd of doordat de inhoud van het dossier ter beschikking werd gesteld?

2)

1) Indien deze vraag bevestigend wordt beantwoord:

Moet de in artikel 6, lid 1, onder f), van verordening (EU) 2016/679 gebezigde uitdrukking “gerechtvaardigde belangen” aldus worden uitgelegd dat zij zich mede uitstrekt tot de volledige of gedeeltelijke openbaarmaking van informatie over een persoon die is verzameld in een dossier dat over die persoon is aangelegd met het oog op de voorkoming, het onderzoek, de opsporing of de vervolging van strafbare feiten, wanneer deze openbaarmaking plaatsvindt met het oog op het verweer van de verwerkingsverantwoordelijke als partij in een civiele procedure, en is de instemming van de betrokkene uitgesloten?

1)

Moet artikel 8, lid 3, onder d), van opvangrichtlijn II (1) aldus worden uitgelegd dat door het gebruik van de uitdrukking “vključno s tem” (“zoals”) de omstandigheid dat “de betrokkene reeds de mogelijkheid van toegang tot de asielprocedure heeft gehad” uitdrukkelijk als objectief criterium wordt gekwalificeerd?

2)

Indien deze vraag ontkennend wordt beantwoord, moet artikel 8, lid 3, onder d), van opvangrichtlijn II dan aldus worden uitgelegd dat in de geschetste omstandigheden bewaring enkel is toegestaan op grond van vooraf bepaalde objectieve criteria en de voorafgaande vaststelling dat verzoeker reeds de mogelijkheid heeft gehad om een verzoek om internationale bescherming in te dienen, waaruit zou kunnen worden geconcludeerd dat er redelijke gronden zijn om aan te nemen dat dit verzoek louter is ingediend om de uitvoering van een terugkeerbesluit uit te stellen of te verijdelen?

—

het arrest van het Gerecht van 27 januari 2021 in zaak T-699/17, Republiek Polen/Europese Commissie, in zijn geheel vernietigen;

—

het eerste middel van het beroep van de Republiek Polen in zaak T-699/17 afwijzen;

—

de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor behandeling van het tweede tot en met het vijfde middel, die niet in eerste aanleg zijn behandeld; en

—

de beslissing ten aanzien van de kosten van de procedure in eerste aanleg en in de onderhavige hogere voorziening aanhouden.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Reza Hossein Khan Tehrani wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Gábor Bende wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Chatwal Hotels & Resorts LLC wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Steinel GmbH wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt kennelijk niet-ontvankelijk verklaard.

2)

Op de verzoeken om maatregelen tot organisatie van de procesgang en om getuigenverhoor van Graanhandel P. van Schelven BV hoeft niet te worden beslist.

3)

Graanhandel P. van Schelven wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt niet-ontvankelijk verklaard.

2)

Op het verzoek tot interventie van de Bondsrepubliek Duitsland hoeft niet te worden beslist.

3)

Sindicato de Enfermería (SATSE) wordt verwezen in de kosten van de Europese Commissie, met uitzondering van de kosten in verband met het verzoek tot interventie.

4)

SATSE, de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland dragen hun eigen kosten in verband met het verzoek tot interventie.

1)

Het verzoek in kort geding wordt afgewezen.

2)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

—

de toevoeging aan het dossier gelasten van documenten uit de administratieve procedure die tot de vaststelling van het bestreden besluit heeft geleid, zoals in dit verzoekschrift wordt gevorderd;

—

voeging van deze zaak met zaak T-95/21 (Portugese Republiek/Europese Commissie);

—

nietigverklaring van artikel 1 alsook van de artikelen 4 tot en met 6 van besluit C(2020)8550 final van de Commissie van 4 december 2020 betreffende steunregeling SA.21259 (2018/C) (ex 2018/NN) door Portugal ten uitvoer gelegd ten gunste van de vrijhandelszone van Madeira (Zona Franca da Madeira, ZFM) — Regeling III;

—

verwijzing van de Commissie in alle kosten van de procedure, daaronder begrepen de kosten van verzoekster in de onderhavige zaak.

1)

Eerste middel: onjuiste rechtsopvatting en/of gebrek aan motivering, aangezien de maatregel in kwestie geen overheidssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt omdat die maatregel van algemene strekking is en niet selectief is. Verzoekster voert met name aan dat de maatregel niet selectief is omdat deze past binnen de algemene opzet van het Portugese belastingstelsel.

2)

Tweede middel: onjuiste rechtsopvatting omdat regeling III voor de ZFM in overeenstemming met de beschikking van de Commissie van 2007 en het besluit van de Commissie van 2013 alsmede met de artikelen 107 en 108 VWEU tot uitvoering is gebracht. Verzoekster voert aan dat het vereiste dat de winsten voortvloeien uit daadwerkelijk in de Região Autónoma da Madeira verrichte activiteiten niet aldus mag worden opgevat i) dat uitsluitend de met het ultraperifere karakter verbonden meerkosten van in de ZFM geregistreerde ondernemingen in aanmerking worden genomen, ii) dat de belastingvoordelen enkel mogen worden toegepast op de door die ondernemingen behaalde winsten die voortvloeien uit activiteiten waarmee die meerkosten rechtstreeks gepaard gaan, en iii) dat buiten Madeira verrichte activiteiten van internationaal actieve ondernemingen die over een vergunning voor de ZFM beschikken, uitgesloten zijn.

3)

Derde middel: fout in de feitelijke uitgangspunten van het besluit van de Commissie en/of ontoereikende motivering van het besluit, aangezien de vereisten van de fiscale regeling en het toezicht daarop door de nationale en regionale autoriteiten geschikt zijn om regeling III voor de ZFM te controleren. Verzoekster voert met name aan dat de wettelijke vereisten om een aparte boekhouding te voeren voor de in de ZFM gerealiseerde inkomsten en de naleving van een uitgebreide reeks fiscale verplichtingen het mogelijk maken dat de nationale en regionale autoriteiten daadwerkelijk en adequaat controle en toezicht uitoefenen op regeling III voor de ZFM.

4)

Vierde middel: in het besluit van de Commissie is blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting omdat het op regeling III voor de ZFM van toepassing zijnde begrip “baan” voortvloeit uit de nationale wetgeving en niet de methode wordt toegepast waarbij banen worden uitgedrukt in “vte” (voltijdsequivalenten) en “aje” (arbeidsjaareenheden). Verzoekster voert aan dat in het bestreden besluit blijk wordt gegeven van een onjuiste rechtsopvatting omdat — teneinde het vereiste van regeling III voor de ZFM in verband met het scheppen of behouden van banen te beoordelen — toepassing wordt gemaakt van de methode waarbij banen in “vte” en “aje” worden uitgedrukt, terwijl het op de ZFM-regeling van toepassing zijnde begrip “baan” uit de nationale arbeidswetgeving voortvloeit.

5)

Vijfde middel: fout in de feitelijke uitgangspunten van het besluit en/of gebrek aan motivering, aangezien er adequaat en daadwerkelijk toezicht is verricht op het vereiste van het scheppen/behouden van banen. Verzoekster voert aan dat de nationale autoriteiten de Commissie gegevens hebben verstrekt die het mogelijk maken de controle op het vereiste van het scheppen/behouden van banen in de ZFM te beoordelen, zodat de feitelijke uitgangspunten van het bestreden besluit onjuist zijn en/of het besluit niet is gemotiveerd.

6)

Zesde middel: schending van algemene beginselen van Unierecht. Verzoekster voert onder meer aan dat het besluit in strijd is met de algemene Unierechtelijke beginselen van evenredigheid, rechtszekerheid, gewettigd vertrouwen en behoorlijk bestuur.

—

verweerster gelasten de schade te vergoeden die verzoekster heeft geleden ten gevolge van verweersters besluit ECB/SSM/2016 — 529900WIPOINFDAWTJ81/1 WOANCA-2016-0005 van 3 maart 2016 tot intrekking van verzoeksters vergunning;

—

vaststellen dat de materiële schade ten minste 126 miljoen EUR bedraagt, vermeerderd met de compensatoire rente vanaf 3 maart 2016 tot de datum waarop in de onderhavige zaak uitspraak wordt gedaan en met overeenkomstige vertragingsrente vanaf de datum van die uitspraak tot de volledige betaling van het verschuldigde bedrag, en

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

Verweerster is niet correct omgegaan met procedurele onregelmatigheden. Deze onregelmatigheden omvatten het feit dat de Finanšu un kapitāla tirgus komisija (1) vlak voor de inleiding van de procedure voor het intrekken van de vergunning had geconcludeerd dat een intrekking van de vergunning niet gerechtvaardigd was en het feit dat deze omstandigheid vervolgens was weggelaten in het verzoek van de FKTK om de vergunning in te trekken. Verzoekster beklaagt zich voorts over het feit dat de Engelse taalversie van het meest recente besluit van de FKTK is gemanipuleerd. De verdere gestelde procedurele onregelmatigheden betreffen het feit dat niet doeltreffend is opgetreden tegen het mogelijk corrupte handelen door Letse en Europese ambtenaren met betrekking tot de onderhavige zaak.

2.

Verweerster heeft materiële bepalingen geschonden door bij het uitvaardigen van het bestreden besluit buiten haar bevoegdheidsgebied te treden, in het bijzonder met betrekking tot witwaspraktijken, en heeft ten onrechte aangenomen dat er gronden waren voor het intrekken van een vergunning.

3.

Verzoekster heeft aanzienlijke financiële schade geleden, met name vanwege haar liquidatie ten gevolge van de onterechte intrekking van haar licentie.

4.

Verzoekster betoogt dat sprake is van een causaal verband tussen de intrekking van de vergunning en de door haar geleden schade.

—

uitvoeringsbesluit C(2020) 7930 final van de Europese Commissie van 10 november 2020 inzake het verlenen van een vergunning om het geneesmiddel voor diergeneeskundig gebruik “Librela — bedinvetmab” in de handel te brengen, dat is verschenen in het Publicatieblad van de Europese Unie op 30 december 2020 (PB 2020, C 453, blz. 1), nietig verklaren voor zover het is vastgesteld in strijd met artikel 37 van verordening (EG) nr. 726/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 31 maart 2004 tot vaststelling van communautaire procedures voor het verlenen van vergunningen en het toezicht op geneesmiddelen voor menselijk en diergeneeskundig gebruik en tot oprichting van een Europees Geneesmiddelenbureau;

—

uitvoeringsbesluit C(2020) 7930 final van de Europese Commissie van 10 november 2020 inzake het verlenen van een vergunning om het geneesmiddel voor diergeneeskundig gebruik “Librela — bedinvetmab” in de handel te brengen, dat is verschenen in het Publicatieblad van de Europese Unie op 30 december 2020 (PB 2020, C 453, blz. 1), nietig verklaren voor zover het is vastgesteld in strijd met artikel 31 van verordening (EG) nr. 726/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 31 maart 2004 tot vaststelling van communautaire procedures voor het verlenen van vergunningen en het toezicht op geneesmiddelen voor menselijk en diergeneeskundig gebruik en tot oprichting van een Europees Geneesmiddelenbureau;

—

uitvoeringsbesluit C(2020) 7930 final van de Europese Commissie van 10 november 2020 inzake het verlenen van een vergunning om het geneesmiddel voor diergeneeskundig gebruik “Librela — bedinvetmab” in de handel te brengen, dat is verschenen in het Publicatieblad van de Europese Unie op 30 december 2020 (PB 2020, C 453, blz. 1), nietig verklaren voor zover het schending oplevert van artikel 102 VWEU en daardoor in strijd is met het beginsel van het nuttig effect, het legaliteitsbeginsel en het beginsel van behoorlijk bestuur, waaraan de Europese Commissie onderworpen is;

—

de Commissie verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel: schending van artikel 37 van verordening (EG) nr. 726/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 31 maart 2004 tot vaststelling van communautaire procedures voor het verlenen van vergunningen en het toezicht op geneesmiddelen voor menselijk en diergeneeskundig gebruik en tot oprichting van een Europees Geneesmiddelenbureau (PB 2004, L 136, blz. 1) aangezien bij het bestreden besluit een vergunning wordt verleend voor het in de handel brengen van Librela® op de Europese markt, terwijl de veiligheid en de werkzaamheid van dat product niet behoorlijk en voldoende werd aangetoond in de zin van dat artikel.

2.

Tweede middel: schending van artikel 31 van voornoemde verordening (EG) nr. 726/2004, aangezien het bestreden besluit voorbijgaat aan de regels inzake de opstelling van de samenvatting van de productkenmerken, op grond waarvan de Europese Commissie had moeten besluiten dat de voor Librela® vastgestelde bijzondere waarschuwing inzake het effect van antilichamen tegen de werkzame stof uitermate algemeen en onnauwkeurig is.

3.

Derde middel: schending van het nuttig effect van artikel 102 VWEU en van het legaliteitsbeginsel en het beginsel van behoorlijk bestuur, aangezien het bestreden besluit het misbruik bekrachtigt dat de Zoetis-groep heeft gemaakt van haar machtspositie in verband met de beëindiging van de ontwikkeling van het concurrerende product van Librela®, waarvoor aan verzoekster een licentie is verleend.

—

verweerster gelasten de schade te vergoeden die de verzoekende partijen hebben geleden ten gevolge van verweersters besluit ECB/SSM/2016 — 529900WIPOINFDAWTJ81/1 WOANCA-2016-0005 van 3 maart 2016 tot intrekking van de vergunning van Trasta Komercbanka AS;

—

vaststellen dat de materiële schade ten minste 25 miljoen EUR (1) bedraagt, vermeerderd met de compensatoire rente vanaf 3 maart 2016 tot de datum waarop in de onderhavige zaak uitspraak wordt gedaan en met overeenkomstige vertragingsrente vanaf de datum van die uitspraak tot de volledige betaling van het verschuldigde bedrag, en

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

Verweerster is niet correct omgegaan met procedurele onregelmatigheden. Deze onregelmatigheden omvatten het feit dat de Finanšu un kapitāla tirgus komisija (2) vlak voor de inleiding van de procedure voor het intrekken van de vergunning had geconcludeerd dat een intrekking van de vergunning niet gerechtvaardigd was en het feit dat deze omstandigheid vervolgens was weggelaten in het verzoek van de FKTK om de vergunning in te trekken. De verzoekende partijen beklagen zich voorts over het feit dat de Engelse taalversie van het meest recente besluit van de FKTK is gemanipuleerd. De verdere gestelde procedurele onregelmatigheden betreffen het feit dat niet doeltreffend is opgetreden tegen het mogelijk corrupte handelen door Letse en Europese ambtenaren met betrekking tot de onderhavige zaak.

2.

Verweerster heeft materiële bepalingen geschonden door bij het uitvaardigen van het bestreden besluit buiten haar bevoegdheidsgebied te treden, in het bijzonder met betrekking tot witwaspraktijken, en heeft ten onrechte aangenomen dat er gronden waren voor het intrekken van een vergunning.

3.

De verzoekende partijen hebben aanzienlijke financiële schade geleden, met name vanwege de liquidatie van Trasta Komercbanka AS ten gevolge van de onterechte intrekking van haar licentie.

4.

De verzoekende partijen betogen dat sprake is van een causaal verband tussen de intrekking van de vergunning en de door hun geleden schade.

—

uitvoeringsverordening (EU) 2020/2151 van 17 december 2020 (1) in haar geheel nietig verklaren of, subsidiair, gedeeltelijk, namelijk artikel 2, lid 4, en bijlage IV, nietig verklaren of, subsidiair, die verordening gedeeltelijk nietig verklaren voor zover zij betrekking heeft op drinkbekers die geheel uit plastic zijn vervaardigd;

—

verordening 2020/2151 gedeeltelijk nietig verklaren, namelijk artikel 3 ervan;

—

richtlijn (EU) 2019/904 van 5 juni 2019 (2) gedeeltelijk nietig verklaren, namelijk artikel 7 ervan, voor zover het van toepassing is op drinkbekers, en punt 4 van deel D van de bijlage daarbij, en

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

Door verordening 2020/2151 vast te stellen heeft verweerster artikel 7 van richtlijn 2019/904 betreffende de vermindering van de effecten van bepaalde kunststofproducten op het milieu geschonden en heeft zij de bevoegdheden overschreden die haar door de Raad van de Europese Unie en het Europees Parlement zijn verleend.

2.

Door verordening 2020/2151 en de gecorrigeerde taalversies daarvan na 3 juli 2020, meer in het bijzonder meer dan 6 maanden na het verstrijken van de door de Raad van de Europese Unie en het Europees Parlement in richtlijn 2019/904 gestelde termijn, vast te stellen, heeft verweerster een wezenlijk vormvoorschrift geschonden.

3.

Door verordening 2020/2151 vast te stellen heeft verweerster artikel 7 van richtlijn 2019/904, het rechtszekerheidsbeginsel en het vertrouwensbeginsel geschonden.

4.

Verweerster heeft bij de vaststelling van verordening 2020/2151 haar motiveringsplicht geschonden.

5.

Verweerster heeft artikel 7, lid 1, van richtlijn 2019/904 geschonden, blijk gegeven van een kennelijke beoordelingsfout en haar bevoegdheid overschreden.

6.

Verweerster heeft artikel 7, lid 2, onder c), van richtlijn 2019/904 geschonden en blijk gegeven van een kennelijke beoordelingsfout.

7.

Verweerster heeft het evenredigheidsbeginsel geschonden.

Verzoeksters werpen tevens overeenkomstig artikel 277 VWEU een exceptie van onwettigheid op, waarbij zij aanvoeren dat artikel 7 van richtlijn 2019/904, en deel D, punt 4, van de bijlage daarbij, onwettig zijn.

—

toewijzing van dit beroep;

—

herroeping van de beslissing van het EUIPO van 20 maart 2020;

—

vernietiging van de bestreden beslissing van 20 januari 2021;

—

herroeping van de vervallenverklaring wegens niet gebruiken van Uniemerk nr. 4 814 158 “APERITAL” voor de litigieuze waren van klasse 5, terwijl de inschrijving voor deze waren (en voor “farmaceutische producten”) werd behouden;

—

verwijzing van het EUIPO en andere partij in de beroepsprocedure, mocht die in deze procedure interveniëren, in de kosten;

—

onjuiste uitlegging van artikel 58, lid 1, onder a), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad bij het onderzoek van het begrip “normaal gebruik” van het betwiste merk voor een van de litigieuze waren;

—

onjuiste uitlegging van artikel 58, lid 1, onder a), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad bij het onderzoek van het begrip “geldige reden voor het niet gebruiken”.

—

verweerders besluit om geen toegang te verlenen tot bepaalde documenten die zijn opgevraagd overeenkomstig verordening (EG) nr. 1049/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 2001 inzake de toegang van het publiek tot documenten van het Europees Parlement, de Raad en de Commissie, dat aan verzoeker is meegedeeld op 14 januari 2021 in een brief met de referentie SGS 21/000067, alsmede de bijlage daarbij, nietig verklaren;

—

de Raad verwijzen in de kosten van verzoeker overeenkomstig artikel 134 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht, alsmede in de kosten van eventuele interveniërende partijen.

1.

Onjuiste toepassing van het recht en een kennelijke beoordelingsfout, waardoor de uitzondering inzake de bescherming van het besluitvormingsproces (artikel 4, lid 3, eerste alinea, van verordening nr. 1049/2001) (1) en een ontoereikende motivering verkeerd is toegepast, omdat openbaarmaking het besluitvormingsproces niet zou ondermijnen.

2.

Onjuiste toepassing van het recht en een kennelijke beoordelingsfout, waardoor de uitzondering inzake de bescherming van het besluitvormingsproces (artikel 4, lid 3, eerste alinea, van verordening nr. 1049/2001) verkeerd is toegepast, en een ontoereikende motivering, omdat in het bestreden besluit niet is erkend dat sprake was van hogere openbare belangen en geen toegang is verleend op die grond.

3.

Subsidiair, onjuiste toepassing van het recht en een kennelijke beoordelingsfout, waardoor de verplichting om gedeeltelijke toegang tot documenten te verlenen (artikel 4, lid 6, van verordening nr. 1049/2001) verkeerd is toegepast, en een ontoereikende motivering.

—

verweersters besluit van 18 december 2020 in zaak SA.44830 (2016/FC) — Nederland: Verlenging van kansspelvergunningen in Nederland (1) nietig verklaren;

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

Verweerster heeft verzoeksters procedurele rechten geschonden door niet de formele onderzoeksprocedure van artikel 108, lid 2, VWEU in te leiden terwijl haar inleidende onderzoek niet alle twijfels omtrent het bestaan van staatssteun had weggenomen.

2.

Verweerster heeft blijk gegeven van een kennelijke beoordelingsfout door te oordelen dat de verlenging door Nederland van de vergunningen voor sportweddenschappen, paardenweddenschappen, loterijen en casino’s van de bestaande vergunninghouders geen voordeel verschaft in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU.

—

het verzoek ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

het besluit van het Europees Parlement van 15 januari 2021, A (2019) 8551 C (D 300153), waarbij verzoeker toegang is geweigerd tot de documenten waarom hij had verzocht krachtens verordening (EG) nr. 1049/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 2001 inzake de toegang van het publiek tot documenten van het Europees Parlement, de Raad en de Commissie, nietig verklaren;

—

verweerder in de kosten verwijzen;

—

iedere verdere maatregel gelasten die het Gerecht noodzakelijk acht.

1.

Eerste middel: verweerder heeft niet aangetoond dat is voldaan aan de voorwaarden voor weigering van toegang tot de gevraagde documenten overeenkomstig verordening (EG) nr. 1049/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 2001 inzake de toegang van het publiek tot documenten van het Europees Parlement, de Raad en de Commissie. De openbaarmaking van de gevraagde documenten kan niet leiden tot ondermijning van de bescherming van het doel van onderzoek, zoals verweerder stelt. Verweerder heeft niet aangetoond dat sprake is van enig risico, laat staan van een redelijkerwijs voorzienbaar risico, van een concrete en daadwerkelijke bedreiging door de openbaarmaking van documenten, waarvan de inhoud zelfs al gedeeltelijk openbaar is.

2.

Tweede middel: verzoeker gaat volledig voorbij aan het hoger openbaar belang bij openbaarmaking van de gevraagde documenten, dat in casu bestaat in de eerbiediging van de waarden van de rechtsstaat, die zijn gebaseerd op de beginselen van de grondrechten en vrijheden.

—

nietigverklaring van het besluit van de Commissie van 18 februari 2021 op grond waarvan verzoekende partij voor een periode van 18 maanden wordt uitgesloten van deelname aan procedures voor het plaatsen van overheidsopdrachten en voor de toekenning van subsidies in het kader van de begroting van de Europese Unie en het 11de Europees Ontwikkelingsfonds, en op grond waarvan zij niet kan worden gekozen om middelen van de Unie te besteden krachtens verordening (EU, Euratom) nr. 2018/1046 en in het kader van het Europees Ontwikkelingsfonds dat wordt geregeld bij verordening (EU) nr. 2018/1877, en waarbij wordt vastgesteld dat de uitsluiting wordt gepubliceerd op de website van de Commissie;

—

vergoeding van de door verzoekende partij geleden schade ten belope van 17 385 832 EUR;

—

verwijzing van verwerende partij in alle kosten.

1.

Eerste middel: onjuiste toepassing van het recht bij de juridische kwalificatie als ernstige beroepsfout

2.

Tweede middel: schending van het vermoeden van onschuld en omkering van de bewijslast

3.

Derde middel: onjuiste beoordeling van de feiten en van de omstandigheid dat er duidelijk geen sprake is van een ernstige beroepsfout, met name in de zin van artikel 136, lid 1, onder c), v), van verordening (EU, Euratom) nr. 2018/1046 (hetgeen hoe dan ook een kennelijke fout is), en onrechtmatigheid van het verslag van OLAF en van het bestreden besluit

4.

Vierde middel: niet-nakoming van de zorgvuldigheidsplicht en de in artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie neergelegde verplichting van behoorlijk bestuur

5.

Vijfde middel: schending van de rechten van de verdediging

6.

Zesde middel: niet-nakoming van de motiveringsplicht

7.

Zevende middel: strijdigheid van de sanctie van uitsluiting en de publicatie ervan met het evenredigheidsbeginsel

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van interveniënte in de kosten van de procedure, met inbegrip van de kosten van de beroeps- en de nietigheidsprocedure.

—

schending van artikel 71 van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad juncto artikel 27 van gedelegeerde verordening (EU) 2018/625 van de Commissie;

—

schending van artikel 60, lid 1, onder a), juncto artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

het besluit van 20 mei 2020 nietig te verklaren om verzoeker niet de ontheemdingstoelage toe te kennen;

—

de Commissie te verwijzen in de kosten.

—

verzoekers loopbaanontwikkelingsrapport over 2019 nietig verklaren;

—

subsidiair, verzoekers loopbaanontwikkelingsrapport nietig verklaren voor zover daarin opmerkingen zijn geformuleerd waartegen wordt opgekomen;

—

tegelijkertijd, en voor zover noodzakelijk, het besluit van verweerster nietig verklaren waarbij zij de klacht heeft verworpen die verzoeker op grond van artikel 90, lid 2, van het Statuut had ingediend tegen het loopbaanontwikkelingsrapport over 2019;

—

gelasten de door verzoeker geleden immateriële schade te vergoeden; en

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

Het eerste middel is eraan ontleend dat verweerster haar verplichting niet is nagekomen om doelstellingen vast te leggen in het loopbaanontwikkelingsrapport. Verzoeker betoogt tevens dat verweerster een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, haar zorgplicht niet is nagekomen en het beginsel van behoorlijk bestuur heeft geschonden.

2.

Het tweede middel is eraan ontleend dat verweerster artikel 43 van het Statuut, artikel 7, lid 3 van haar besluit van 16 december 2013 (1) en haar interne richtsnoeren voor beoordelaars (2) heeft geschonden. Verzoeker voert voorts aan dat verweerster kennelijke beoordelingsfouten heeft gemaakt en misbruik heeft gemaakt van haar machtspositie. Tevens zou verweerster haar zorgplicht niet zijn nagekomen en het beginsel van behoorlijk bestuur hebben geschonden.

3.

Het derde middel is eraan ontleend dat verweerster artikel 41, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie heeft geschonden. Verzoeker stelt ook dat verweerster de regels van objectieve en onpartijdige beoordeling heeft geschonden.

4.

Het vierde middel is eraan ontleend dat verweerster artikel 296, lid 2, VWEU heeft geschonden. Verzoeker beweert eveneens dat verweerster artikel 25, lid 2, van het Statuut en artikel 41, lid 2, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie heeft geschonden. Tevens zou verweerster haar motiveringsplicht niet zijn nagekomen.

—

verordening (EU) 2021/468 van de Commissie nietig verklaren, en

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Verordening (EU) 2021/468 (1) van de Commissie is in strijd met het voorzorgbeginsel. Verzoekster betoogt dat, op grond van het voorzorgbeginsel, preventief regelgevend optreden alleen toegestaan is wanneer de wetenschappelijke beoordeling aantoont dat het potentiële risico de drempel overschrijdt van hetgeen aanvaardbaar is voor de samenleving. In casu bevat de bestreden verordening een verbod op gel van het binnenste van het blad van Aloe vera, terwijl uit de wetenschappelijke beoordeling blijkt dat dit product geen risico vormt. Verzoekster betoogt voorts dat de bestreden verordening niet op wetenschap is gebaseerd, maar de uitkomst is van een reeks arbitraire besluiten.

2.

Bij de vaststelling van verordening (EU) 2021/468 is procedureel in strijd met het voorzorgbeginsel gehandeld. Verzoekster betoogt dat de Commissie zich niet heeft gehouden aan het in artikel 8 van verordening (EG) nr. 1925/2006 (2) van het Europees Parlement en de Raad vastgelegde kader, zich ten onrechte heeft gebaseerd op de schriftelijke procedure van artikel 3, lid 5, van verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad (3), en het evenredigheidsbeginsel alsmede het non-discriminatiebeginsel heeft geschonden.

—

het beroep van Oleksandr Viktorovych Klymenko ontvankelijk verklaren;

—

besluit (GBVB) 2021/394 van de Raad van 4 maart 2021 tot wijziging van besluit 2014/119/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne nietig verklaren, voor zover het verzoeker betreft;

—

uitvoeringsverordening (EU) 2021/391 van de Raad van 4 maart 2021 tot uitvoering van verordening (EU) nr. 208/2014 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne nietig verklaren, voor zover zij verzoeker betreft;

—

de Raad van de Europese Unie verwijzen in de kosten overeenkomstig de artikelen 87 en 91 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht.