1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Mowi ASA wordt verwezen in de kosten.

1)

Artikel 1, lid 2, van richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten moet aldus worden uitgelegd dat het beding in een tussen een consument en een kredietverstrekker gesloten hypotheekovereenkomst, dat bepaalt dat de op de lening toepasselijke rentevoet is gebaseerd op één van de officiële referentie-indices waarin de nationale regeling voorziet en die door kredietinstellingen op hypothecaire leningen kunnen worden toegepast, binnen de werkingssfeer van deze richtlijn valt wanneer die regeling noch voorziet in de dwingende toepassing van die index, los van de keuze van de overeenkomstsluitende partijen, noch in de aanvullende toepassing ervan wanneer die partijen geen andere regeling zijn overeengekomen.

2)

Richtlijn 93/13, en met name artikel 4, lid 2, en artikel 8 ervan, moet aldus worden uitgelegd dat een rechterlijke instantie van een lidstaat verplicht is te toetsen of een contractueel beding betreffende het eigenlijke voorwerp van de overeenkomst duidelijk en begrijpelijk is, ongeacht of artikel 4, lid 2, van deze richtlijn in de rechtsorde van die lidstaat is omgezet.

3)

Richtlijn 93/13, en met name artikel 4, lid 2, en artikel 5 ervan, moet aldus worden uitgelegd dat een contractueel beding waarin in het kader van een hypotheekovereenkomst een variabele rentevoet wordt vastgesteld, om te voldoen aan het vereiste van transparantie van dat beding, niet alleen formeel en grammaticaal begrijpelijk moet zijn, maar tevens een normaal geïnformeerde en redelijk omzichtige en oplettende gemiddelde consument in staat moet stellen om de concrete werking van de berekeningswijze van die rentevoet te begrijpen en om zo op basis van duidelijke en begrijpelijke criteria de — mogelijk aanzienlijke — economische gevolgen van een dergelijk beding voor zijn financiële verplichtingen in te schatten. Voor de beoordeling die de nationale rechter in dit verband moet verrichten, is bijzonder van belang dat de voornaamste gegevens met betrekking tot de berekening van deze rentevoet gemakkelijk toegankelijk zijn voor eenieder die een hypothecaire lening wil aangaan omdat de berekeningswijze van die rentevoet wordt gepubliceerd, en dat informatie wordt verstrekt over de evolutie in het verleden van de index op basis waarvan die rentevoet is berekend.

4)

Artikel 6, lid 1, en artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13 moeten aldus worden uitgelegd dat zij niet eraan in de weg staan dat de nationale rechter in geval van nietigheid van een oneerlijk contractueel beding dat een referentie-index voor de berekening van de variabele rente van een lening vaststelt, die index vervangt door een wettelijke index die van toepassing is wanneer de partijen bij de overeenkomst niet anders zijn overeengekomen, voor zover de betrokken hypotheekovereenkomst in geval van schrapping van dat oneerlijke beding niet kan voortbestaan en de nietigverklaring van die overeenkomst in haar geheel de consument zou blootstellen aan uiterst nadelige consequenties.

1)

De arresten van het Gerecht van de Europese Unie van 6 december 2017, Tulliallan Burlington/EUIPO — Burlington Fashion (Burlington) (T-120/16, EU:T:2017:873); 6 december 2017, Tulliallan Burlington/EUIPO — Burlington Fashion (BURLINGTON THE ORIGINAL) (T-121/16, niet gepubliceerd, EU:T:2017:872); 6 december 2017, Tulliallan Burlington/EUIPO — Burlington Fashion (Burlington) (T-122/16, niet gepubliceerd, EU:T:2017:871), en 6 december 2017, Tulliallan Burlington/EUIPO — Burlington Fashion (BURLINGTON) (T-123/16, niet gepubliceerd, EU:T:2017:870), worden vernietigd.

2)

De beslissingen van de vierde kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 11 januari 2016 (zaken R 94/2014-4, R 2501/2013-4, R 2409/2013-4 en R 1635/2013-4) inzake vier oppositieprocedures tussen Tulliallan Burlington Ltd en Burlington Fashion GmbH worden vernietigd.

3)

Burlington Fashion GmbH en het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) worden verwezen in hun eigen kosten en, in gelijke delen, in de kosten die Tulliallan Burlington Ltd heeft gemaakt in zowel de procedures in eerste aanleg in de zaken T-120/16–T-123/16 als de procedures in hogere voorziening.

1)

Het begrip “rechtspersoon” in met name artikel 1, onder a), en artikel 9, lid 3, van kaderbesluit 2005/214/JBZ van de Raad van 24 februari 2005 inzake de toepassing van het beginsel van wederzijdse erkenning op geldelijke sancties, zoals gewijzigd bij kaderbesluit 2009/299/JBZ van de Raad van 26 februari 2009, moet worden uitgelegd in het licht van het recht van de staat die de beslissing tot het opleggen van een geldelijke sanctie heeft uitgevaardigd.

2)

Kaderbesluit 2005/214, zoals gewijzigd bij kaderbesluit 2009/299, moet aldus worden uitgelegd dat het een rechterlijke instantie van een lidstaat niet verplicht om een met artikel 9, lid 3, van kaderbesluit 2005/214, zoals gewijzigd bij kaderbesluit 2009/299, onverenigbare nationaalrechtelijke bepaling buiten toepassing te laten, aangezien dat voorschrift van kaderbesluit 2005/214 geen rechtstreekse werking heeft. De verwijzende rechter is desalniettemin verplicht om het nationale recht zo veel mogelijk conform uit te leggen teneinde een uitkomst te garanderen die verenigbaar is met het door kaderbesluit 2005/214, zoals gewijzigd bij kaderbesluit 2009/299, nagestreefde doel.

1)

Artikel 132, lid 1, onder b), van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde moet aldus worden uitgelegd dat de bevoegde autoriteiten van een lidstaat bij de beoordeling van de vraag of de door een particulier ziekenhuis verstrekte — en het algemeen belang dienende — zorgdiensten worden verricht onder sociale voorwaarden die vergelijkbaar zijn met die welke gelden voor publiekrechtelijke lichamen in de zin van dezelfde bepaling, rekening kunnen houden met het feit dat deze zorgdiensten in het kader van met de overheid van die lidstaat gesloten overeenkomsten worden verricht tegen prijzen die in die overeenkomsten zijn bepaald en waarvan de kosten gedeeltelijk door de socialezekerheidsinstellingen van die lidstaat worden gedragen.

2)

Artikel 391 van richtlijn 2006/112, gelezen in samenhang met artikel 377 ervan en de beginselen van gewettigd vertrouwen, rechtszekerheid en fiscale neutraliteit, moet aldus worden uitgelegd dat het zich niet verzet tegen de vrijstelling van de door een particulier ziekenhuis verrichte zorgdiensten die onder artikel 132, lid 1, onder b), van deze richtlijn vallen omdat de voorwaarden voor de uitoefening van de activiteiten van dat ziekenhuis zijn gewijzigd sinds het heeft gekozen voor de heffingsregeling waarin de nationale regeling van de betrokken lidstaat voorziet en volgens welke iedere belastingplichtige die een dergelijke keuze maakt, voor een bepaalde periode aan die heffingsregeling onderworpen blijft wanneer deze periode nog niet is verstreken.

1)

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 24 januari 2018, Constantin Film Produktion/EUIPO (Fack Ju Göhte) (T-69/17, niet gepubliceerd, EU:T:2018:27), wordt vernietigd.

2)

De beslissing van de vijfde kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie van 1 december 2016 (zaak R 2205/2015-5) betreffende de aanvraag tot inschrijving van het woordteken “Fack Ju Göhte” als Uniemerk wordt vernietigd.

3)

Het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie wordt, behalve in zijn eigen kosten, verwezen in de kosten die voor Constantin Film Produktion GmbH zijn opgekomen in de procedure in eerste aanleg in zaak T-69/17 en in de procedure in hogere voorziening.

1)

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 7 maart 2018, Equivalenza Manufactory/EUIPO — ITM Entreprises (BLACK LABEL BY EQUIVALENZA) (T-6/17, niet gepubliceerd, EU:T:2018:119), wordt vernietigd.

2)

Het door Equivalenza Manufactory SL bij het Gerecht van de Europese Unie in zaak T-6/17 ingestelde beroep tot vernietiging wordt afgewezen.

3)

Equivalenza Manufactory SL wordt, behalve in haar eigen kosten in de procedure in eerste aanleg in zaak T-6/17 en in de procedure in hogere voorziening, verwezen in de kosten die in deze procedures zijn opgekomen voor het Bureau voor de intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Buonotourist Srl wordt verwezen in de kosten.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

CSTP Azienda della Mobilità SpA wordt verwezen in de kosten.

1)

Verordening (EU) nr. 952/2013 van het Europees Parlement en van de Raad van 9 oktober 2013 tot vaststelling van het douanewetboek van de Unie moet aldus worden uitgelegd dat zij niet in de weg staat aan een nationale regeling op grond waarvan aan de houder van een vergunning douane-entrepot in geval van diefstal van onder de regeling douane-entrepots geplaatste goederen een geldboete kan worden opgelegd wegens het niet naleven van de douaneregeling.

2)

Artikel 42, lid 1, van verordening nr. 952/2013 moet aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan een nationale regeling op grond waarvan de houder van een vergunning douane-entrepot in geval van onttrekking aan het douanetoezicht van onder de regeling douane-entrepots geplaatste goederen naast een geldboete ook het bedrag moet betalen dat overeenkomt met de waarde van die goederen.

1)

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 25 september 2018, Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi/EUIPO — M. J. Dairies (BBQLOUMI) (T-328/17, niet gepubliceerd, EU:T:2018:594), wordt vernietigd.

2)

De zaak wordt terugverwezen naar het Gerecht van de Europese Unie.

3)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

1)

Artikel 22, lid 3, van richtlijn 97/13/EG van het Europees Parlement en de Raad van 10 april 1997 betreffende een gemeenschappelijk kader voor algemene machtigingen en individuele vergunningen op het gebied van telecommunicatiediensten moet aldus worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een nationale regeling die een verlenging voor het jaar 1998 behelst van de verplichting voor een telecommunicatieonderneming die houder is van een op de datum van inwerkingtreding van deze richtlijn bestaande machtiging, om een heffing te betalen die wordt berekend op basis van de omzet en niet uitsluitend op basis van de administratiekosten voor de afgifte, het beheer, de controle en het toezicht op de naleving van het stelsel voor algemene machtigingen en individuele vergunningen.

2)

Het Unierecht moet aldus worden uitgelegd dat het een nationale rechter niet verplicht om nationale procedureregels die een rechterlijke beslissing gezag van gewijsde verlenen buiten toepassing te laten, ook al kan daardoor een schending van een bepaling van Unierecht worden opgeheven, hetgeen voor de belanghebbenden de mogelijkheid niet uitsluit om de staat aansprakelijk te stellen en zo rechtsbescherming van de hun door het Unierecht toegekende rechten te krijgen.

1)

Artikel 132, lid 1, onder c), van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde moet aldus worden uitgelegd dat per telefoon verrichte diensten die bestaan in het geven van advies over gezondheid en ziekte, onder de in deze bepaling bedoelde vrijstelling kunnen vallen op voorwaarde dat met die diensten een therapeutische doelstelling wordt nagestreefd. Het staat aan de verwijzende rechter om na te gaan of aan deze voorwaarde is voldaan.

2)

Artikel 132, lid 1, onder c), van richtlijn 2006/112 moet aldus worden uitgelegd dat uit deze bepaling niet volgt dat het feit dat medische verzorging per telefoon wordt verstrekt, met zich meebrengt dat de betreffende diensten slechts onder de in die bepaling bedoelde vrijstelling kunnen vallen indien er aanvullende vereisten op het gebied van beroepskwalificaties gelden voor de verpleegkundigen en medische assistenten waardoor die diensten worden verricht, op voorwaarde dat zij kunnen worden geacht van een kwaliteitsniveau te zijn dat gelijkwaardig is aan dat van diensten die worden verricht door andere dienstverleners die gebruikmaken van hetzelfde communicatiemiddel. Het staat aan de verwijzende rechter om na te gaan of aan deze voorwaarde is voldaan.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Credito Fondiario SpA wordt verwezen in haar eigen kosten en in die van de Gemeenschappelijke Afwikkelingsraad.

3)

De Italiaanse Republiek en de Europese Commissie dragen hun eigen kosten.

1)

Een uitkering als de in het hoofdgeding aan de orde zijnde revalidatie-uitkering vormt een prestatie bij ziekte in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), van verordening (EG) nr. 883/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels, zoals gewijzigd bij verordening (EU) nr. 465/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2012.

2)

Verordening nr. 883/2004, zoals gewijzigd bij verordening nr. 456/2012, moet aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzet tegen een situatie waarin een persoon die niet langer is aangesloten bij het socialezekerheidsstelsel van zijn lidstaat van herkomst nadat hij daar zijn beroepsactiviteit heeft beëindigd en zijn woonplaats heeft verplaatst naar een andere lidstaat, waar hij heeft gewerkt en het merendeel van de tijdvakken van verzekering heeft vervuld, door het bevoegde orgaan van zijn lidstaat van herkomst de toekenning van een uitkering als de in het hoofdgeding aan de orde zijnde revalidatie-uitkering wordt geweigerd, aangezien deze persoon niet is onderworpen aan de wetgeving van zijn lidstaat van herkomst, maar aan die van de lidstaat van zijn woonplaats.

1)

Door op de datum van het verstrijken van de in de aanmaningsbrief van de Europese Commissie gestelde termijn, namelijk op 5 december 2017, niet de maatregelen te hebben getroffen die nodig waren ter uitvoering van het arrest van 23 april 2015, Commissie/Griekenland (C-149/14, niet gepubliceerd, EU:C:2015:264), is de Helleense Republiek de krachtens artikel 260, lid 1, VWEU op haar rustende verplichtingen niet nagekomen.

2)

De Helleense Republiek wordt veroordeeld om aan de Europese Commissie een forfaitair bedrag van 3 500 000 EUR te betalen op een rekening die door de Europese Commissie zal worden meegedeeld.

3)

De Helleense Republiek wordt verwezen in de kosten.

—

Het arrest van 12 september 2019 (T-225/18) vernietigen;

—

Opnieuw uitspraak doen op het beroep en de door rekwirante in eerste aanleg ingediende vorderingen toewijzen;

—

Het CdT verwijzen in de kosten, zowel in de procedure voor het Hof als in de procedure voor het Gerecht.

1)

Moet artikel 56 VWEU aldus worden gelegd dat het bij de beoordeling van ongeoorloofde reclamepraktijken van een vergunninghouder, waaraan het Hof van Justitie van de Europese Unie ingeval van een overheidsmonopolie voor kansspelen in zijn vaste rechtspraak invulling heeft gegeven, van belang is of de kansspelmarkt alles bij elkaar genomen in het betrokken tijdvak daadwerkelijk een groei heeft laten optekenen dan wel of het al voldoende is dat de reclame beoogt ertoe aan te zetten actief deel te nemen aan het spel, bijvoorbeeld door gokken te bagatelliseren, door de aanwending van de inkomsten voor activiteiten van algemeen belang aan te grijpen om een positief imago op te hangen of door de aantrekkingskracht ervan te vergroten met behulp van indringende reclameboodschappen die aanzienlijke opbrengsten aanlokkelijk in het vooruitzicht stellen?

2)

Moet artikel 56 VWEU voorts aldus worden uitgelegd dat wanneer sprake is van reclamepraktijken van een monopolist, het monopolie daardoor in elk geval zijn samenhang verliest of kan de monopolist, wanneer particuliere aanbieders dergelijke reclameactiviteiten verrichten, ook ertoe aanzetten om actief deel te nemen aan het spel, bijvoorbeeld door gokken te bagatelliseren, door de aanwending van de inkomsten voor activiteiten van algemeen belang aan te grijpen om een positief imago op te hangen of door de aantrekkingskracht ervan te vergroten met behulp van indringende reclameboodschappen die aanzienlijke opbrengsten aanlokkelijk in het vooruitzicht stellen?

3)

Dient een nationale rechter die in het kader van zijn bevoegdheid artikel 56 VWEU moet toepassen, op eigen gezag zorg te dragen voor de volle werking van deze normen door alle bepalingen van nationaal recht die hij daarmee strijdig acht buiten toepassing te laten, zelfs wanneer in een constitutionele procedure is bevestigd dat zij in overeenstemming zijn met het Unierecht?

a)

Dienen de artikelen 6 en 38, lid 4, van de procedurerichtlijn, alsook overweging 34 daarvan, die de verplichting opleggen om verzoeken om internationale bescherming te onderzoeken, gelezen in samenhang met artikel 18 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: “Handvest”), aldus te worden uitgelegd dat de asielautoriteit van een lidstaat moet waarborgen dat de verzoeker de mogelijkheid heeft om de asielprocedure in te leiden in een geval waarin het asielverzoek van de verzoeker onder aanvoering van de in de eerste vraag genoemde niet-ontvankelijkheidsgrond niet ten gronde is onderzocht en voorts is besloten de verzoeker te verwijderen naar een derde land, dat hem echter niet terugneemt?

b)

Indien het antwoord op vraag 2.a) bevestigend luidt, wat houdt deze verplichting dan precies in? Houdt zij de verplichting in om de mogelijkheid van indiening van een nieuw asielverzoek te waarborgen, en aldus de negatieve gevolgen van volgende verzoeken, in de zin van artikel 33, lid 2, onder d), juncto artikel 40 van de procedurerichtlijn, uit te sluiten, of impliceert zij de ambtshalve inleiding of voortzetting van de asielprocedure?

c)

Indien het antwoord op vraag 2.a) bevestigend luidt, kan de lidstaat dan, mede gelet op artikel 38, lid 4, van de procedurerichtlijn, indien de feitelijke situatie niet is gewijzigd, in het kader van deze nieuwe procedure de niet-ontvankelijkheid van het verzoek wederom onderzoeken (met andere woorden: kan de lidstaat om het even welke procedure van hoofdstuk III van de procedurerichtlijn toepassen, bijvoorbeeld door een nieuwe niet-ontvankelijkheidsgrond op te werpen), of moet het asielverzoek ten gronde worden onderzocht in relatie tot het land van herkomst?

d)

Volgt uit artikel 33, lid 1 en lid 2, onder b) en c) en artikelen 35 en 38 van de procedurerichtlijn, gelezen in samenhang met artikel 18 van het Handvest, dat een van de cumulatieve voorwaarden voor de toepassing van een niet-ontvankelijkheidsgrond, en daarmee voor het nemen van de daarop gebaseerde beslissing, bestaat in de terugname door het betrokken derde land van de verzoeker, of is het voldoende om na te gaan of aan deze eis is voldaan bij het nemen van een dergelijke beslissing?

a)

Dient artikel 43 van de procedurerichtlijn aldus te worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een regeling van een lidstaat die het mogelijk maakt dat de verzoeker langer dan vier weken in de transitzone wordt vastgehouden?

b)

Dient artikel 2, onder h), van richtlijn 2013/33/EU van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van normen voor de opvang van verzoekers om internationale bescherming (herschikking) (hierna ook: “opvangrichtlijn”) (2), dat van toepassing is krachtens artikel 26 van de procedurerichtlijn, gelezen in samenhang met de artikelen 6 en 52, lid 3, van het Handvest, aldus te worden uitgelegd dat in omstandigheden als die van het hoofdgeding (waarin het op rechtmatige wijze vrijwillig verlaten van de transitzone in welke richting dan ook onmogelijk is) de plaatsing in die zone die langer duurt dan de in artikel 43 van de procedurerichtlijn bedoelde termijn van vier weken, als bewaring moet worden aangemerkt?

c)

Is het verenigbaar met artikel 8 van de opvangrichtlijn, dat van toepassing is krachtens artikel 26 van de procedurerichtlijn, dat de bewaring van de verzoeker de in artikel 43 van de procedurerichtlijn bedoelde termijn van vier weken overschrijdt enkel omdat hij door gebrek aan materiële middelen niet in zijn behoeften (onderdak en voedsel) kan voorzien?

d)

Is het verenigbaar met de artikelen 8 en 9 van de opvangrichtlijn, die van toepassing zijn krachtens artikel 26 van de procedurerichtlijn, dat over de plaatsing die de facto een bewaring vormt die langer duurt dan de in artikel 43 van de procedurerichtlijn bedoelde termijn van vier weken, geen formeel bewaringsbesluit is genomen, dat tegen het besluit om de betrokkene in bewaring te nemen en te houden geen rechtsmiddel wordt gewaarborgd met betrekking tot de rechtmatigheid ervan, dat de de facto bewaring plaatsvindt zonder onderzoek naar de noodzaak en de evenredigheid ervan, of naar mogelijke alternatieven daarvoor, en dat de exacte duur van de bewaring, met inbegrip van de einddatum ervan, niet is bepaald?

e)

Kan artikel 47 van het Handvest aldus worden uitgelegd dat wanneer een gerecht van een lidstaat wordt geconfronteerd met een kennelijk onrechtmatige bewaring, het de autoriteit bij wijze van voorlopige maatregel en in afwachting van de voltooiing van de administratieve procedure kan verplichten om ten gunste van de onderdaan van een derde land een verblijfplaats buiten de transitzone aan te wijzen die geen plaats van bewaring is?

a)

Dienen de overwegingen 17 en 24 alsmede artikel 16 van richtlijn 2008/115/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 december 2008 over gemeenschappelijke normen en procedures in de lidstaten voor de terugkeer van onderdanen van derde landen die illegaal op hun grondgebied verblijven (hierna ook: „terugkeerrichtlijn) (3), gelezen in samenhang met de artikelen 6 en 52, lid 3, van het Handvest, aldus te worden uitgelegd dat, in omstandigheden als die van het hoofdgeding (waarin het op rechtmatige wijze vrijwillig verlaten van de transitzone in welke richting dan ook onmogelijk is), plaatsing in de transitzone vrijheidsontneming vormt in de zin van de genoemde bepalingen?

b)

Is het verenigbaar met overweging 16 en artikel 15, lid 1, van de terugkeerrichtlijn, in samenhang met de artikelen 6 en 52, lid 3, van het Handvest, dar een onderdaan van een derde land wordt vastgehouden enkel omdat hij door gebrek aan materiële middelen niet in zijn behoeften (onderdak en voedsel) kan voorzien?

c)

Is het verenigbaar met overweging 16 en artikel 15, lid 2, van de terugkeerrichtlijn, gelezen in samenhang met de artikelen 6, 47 en 52, lid 3, van het Handvest, dat over de plaatsing van de betrokkene, die als een de facto bewaring kan worden aangemerkt, geen formeel bewaringsbesluit is genomen, dat tegen het besluit de betrokkene in bewaring te nemen en te houden geen rechtsmiddel wordt gewaarborgd met betrekking tot de rechtmatigheid ervan, en dat de de facto bewaring plaatsvindt zonder onderzoek naar de noodzaak en de evenredigheid ervan of naar mogelijke alternatieven daarvoor?

d)

Kunnen artikel 15, leden 1 en 4 tot en met 6 en overweging 16 van de terugkeerrichtlijn, in samenhang met de artikelen 1, 4, 6 en 47 van het Handvest, aldus worden uitgelegd dat zij zich ertegen verzetten dat de bewaring plaatsvindt zonder dat de exacte duur ervan, met inbegrip van de einddatum van de bewaring, is bepaald?

e)

Kan het Unierecht aldus worden uitgelegd dat wanneer een gerecht van een lidstaat wordt geconfronteerd met een kennelijk onrechtmatige bewaring, het de autoriteit bij wijze van voorlopige maatregel en in afwachting van de voltooiing van de administratieve procedure kan verplichten om ten gunste van de onderdaan van een derde land een verblijfplaats buiten de transitzone aan te wijzen die geen plaats van bewaring is?

a)

Dienen de artikelen 6 en 38, lid 4, van de procedurerichtlijn, alsook overweging 34 daarvan, die de verplichting opleggen om verzoeken om internationale bescherming te onderzoeken, gelezen in samenhang met artikel 18 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: “Handvest”), aldus te worden uitgelegd dat de asielautoriteit van een lidstaat moet waarborgen dat de verzoeker de mogelijkheid heeft om de asielprocedure in te leiden in een geval waarin het asielverzoek van de verzoeker onder aanvoering van de in de eerste vraag genoemde niet-ontvankelijkheidsgrond niet ten gronde is onderzocht en voorts is besloten de verzoeker te verwijderen naar een derde land, dat hem echter niet terugneemt?

b)

Indien het antwoord op vraag 2.a) bevestigend luidt, wat houdt deze verplichting dan precies in? Houdt zij de verplichting in om de mogelijkheid van indiening van een nieuw asielverzoek te waarborgen, en aldus de negatieve gevolgen van volgende verzoeken, in de zin van artikel 33, lid 2, onder d), juncto artikel 40 van de procedurerichtlijn, uit te sluiten, of impliceert zij de ambtshalve inleiding of voortzetting van de asielprocedure?

c)

Indien het antwoord op vraag 2.a) bevestigend luidt, kan de lidstaat dan, mede gelet op artikel 38, lid 4, van de procedurerichtlijn, indien de feitelijke situatie niet is gewijzigd, in het kader van deze nieuwe procedure de niet-ontvankelijkheid van het verzoek wederom onderzoeken (met andere woorden: kan de lidstaat om het even welke procedure van hoofdstuk III van de procedurerichtlijn toepassen, bijvoorbeeld door een nieuwe niet-ontvankelijkheidsgrond op te werpen), of moet het asielverzoek ten gronde worden onderzocht in relatie tot het land van herkomst?

d)

Volgt uit artikel 33, lid 1 en lid 2, onder b) en c) en artikelen 35 en 38 van de procedurerichtlijn, gelezen in samenhang met artikel 18 van het Handvest, dat een van de cumulatieve voorwaarden voor de toepassing van een niet-ontvankelijkheidsgrond, en daarmee voor het nemen van de daarop gebaseerde beslissing, bestaat in de terugname door het betrokken derde land van de verzoeker, of is het voldoende om na te gaan of aan deze eis is voldaan bij het nemen van een dergelijke beslissing?

a)

Dient artikel 43 van de procedurerichtlijn aldus te worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een regeling van een lidstaat die het mogelijk maakt dat de verzoeker langer dan vier weken in de transitzone wordt vastgehouden?

b)

Dient artikel 2, onder h), van richtlijn 2013/33/EU van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van normen voor de opvang van verzoekers om internationale bescherming (2) (herschikking) (hierna ook: “opvangrichtlijn”), dat van toepassing is krachtens artikel 26 van de procedurerichtlijn, gelezen in samenhang met de artikelen 6 en 52, lid 3, van het Handvest, aldus te worden uitgelegd dat in omstandigheden als die van het hoofdgeding (waarin het op rechtmatige wijze vrijwillig verlaten van de transitzone in welke richting dan ook onmogelijk is) de plaatsing in die zone die langer duurt dan de in artikel 43 van de procedurerichtlijn bedoelde termijn van vier weken, als bewaring moet worden aangemerkt?

c)

Is het verenigbaar met artikel 8 van de opvangrichtlijn, dat van toepassing is krachtens artikel 26 van de procedurerichtlijn, dat de bewaring van de verzoeker de in artikel 43 van de procedurerichtlijn bedoelde termijn van vier weken overschrijdt enkel omdat hij door gebrek aan materiële middelen niet in zijn behoeften (onderdak en voedsel) kan voorzien?

d)

Is het verenigbaar met de artikelen 8 en 9 van de opvangrichtlijn, die van toepassing zijn krachtens artikel 26 van de procedurerichtlijn, dat over de plaatsing die de facto een bewaring vormt die langer duurt dan de in artikel 43 van de procedurerichtlijn bedoelde termijn van vier weken, geen formeel bewaringsbesluit is genomen, dat tegen het besluit om de betrokkene in bewaring te nemen en te houden geen rechtsmiddel wordt gewaarborgd met betrekking tot de rechtmatigheid ervan, dat de de facto bewaring plaatsvindt zonder onderzoek naar de noodzaak en de evenredigheid ervan, of naar mogelijke alternatieven daarvoor, en dat de exacte duur van de bewaring, met inbegrip van de einddatum ervan, niet is bepaald?

e)

Kan artikel 47 van het Handvest aldus worden uitgelegd dat wanneer een gerecht van een lidstaat wordt geconfronteerd met een kennelijk onrechtmatige bewaring, het de autoriteit bij wijze van voorlopige maatregel en in afwachting van de voltooiing van de administratieve procedure kan verplichten om ten gunste van de onderdaan van een derde land een verblijfplaats buiten de transitzone aan te wijzen die geen plaats van bewaring is?

a)

Dienen de overwegingen 17 en 24 alsmede artikel 16 van richtlijn 2008/115/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 december 2008 over gemeenschappelijke normen en procedures in de lidstaten voor de terugkeer van onderdanen van derde landen die illegaal op hun grondgebied verblijven (hierna ook: „terugkeerrichtlijn) (3), gelezen in samenhang met de artikelen 6 en 52, lid 3, van het Handvest, aldus te worden uitgelegd dat, in omstandigheden als die van het hoofdgeding (waarin het op rechtmatige wijze vrijwillig verlaten van de transitzone in welke richting dan ook onmogelijk is), plaatsing in de transitzone vrijheidsontneming vormt in de zin van de genoemde bepalingen?

b)

Is het verenigbaar met overweging 16 en artikel 15, lid 1, van de terugkeerrichtlijn, in samenhang met de artikelen 6 en 52, lid 3, van het Handvest, dar een onderdaan van een derde land wordt vastgehouden enkel omdat hij door gebrek aan materiële middelen niet in zijn behoeften (onderdak en voedsel) kan voorzien?

c)

Is het verenigbaar met overweging 16 en artikel 15, lid 2, van de terugkeerrichtlijn, gelezen in samenhang met de artikelen 6, 47 en 52, lid 3, van het Handvest, dat over de plaatsing van de betrokkene, die als een de facto bewaring kan worden aangemerkt, geen formeel bewaringsbesluit is genomen, dat tegen het besluit de betrokkene in bewaring te nemen en te houden geen rechtsmiddel wordt gewaarborgd met betrekking tot de rechtmatigheid ervan, en dat de de facto bewaring plaatsvindt zonder onderzoek naar de noodzaak en de evenredigheid ervan of naar mogelijke alternatieven daarvoor?

d)

Kunnen artikel 15, leden 1 en 4 tot en met 6 en overweging 16 van de terugkeerrichtlijn, in samenhang met de artikelen 1, 4, 6 en 47 van het Handvest, aldus worden uitgelegd dat zij zich ertegen verzetten dat de bewaring plaatsvindt zonder dat de exacte duur ervan, met inbegrip van de einddatum van de bewaring, is bepaald?

e)

Kan het Unierecht aldus worden uitgelegd dat wanneer een gerecht van een lidstaat wordt geconfronteerd met een kennelijk onrechtmatige bewaring, het de autoriteit bij wijze van voorlopige maatregel en in afwachting van de voltooiing van de administratieve procedure kan verplichten om ten gunste van de onderdaan van een derde land een verblijfplaats buiten de transitzone aan te wijzen die geen plaats van bewaring is?

1)

Moet de compensatieregeling bij annulering in artikel 5 juncto artikel 7 van verordening (EG) nr. 261/2004 (1) aldus worden uitgelegd dat ook passagiers die meer dan een uur vóór de geplande vertrektijd met een andere vlucht naar hun eindbestemming worden gebracht en vroeger op die eindbestemming aankomen dan met de geplande (geannuleerde) vlucht het geval zou zijn geweest, compensatie verkrijgen met overeenkomstige toepassing van artikel 7 van deze verordening?

2)

1.

Moeten de in artikel 40, leden 2 en 3, van richtlijn 2013/32/EU van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 betreffende gemeenschappelijke procedures voor de toekenning en intrekking van de internationale bescherming (herschikking) (1) (hierna: “procedurerichtlijn”) voorkomende bewoordingen “nieuwe elementen of bevindingen [die] aan de orde zijn gekomen of door de verzoeker zijn voorgelegd”, aldus worden begrepen dat deze zich ook uitstrekken tot omstandigheden die reeds bestonden vóór het tijdstip van de definitieve beëindiging van de vorige asielprocedure?

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord:

2.

Volstaat het in het geval dat nieuwe feiten of bewijsmiddelen worden aangevoerd die de asielzoeker buiten zijn toedoen in de vorige procedure niet kon doen gelden, dat hem de mogelijkheid wordt geboden om de hervatting te verlangen van een vorige procedure die definitief is beëindigd?

3.

Mag de autoriteit in het geval dat de asielzoeker heeft verzuimd om de aangevoerde nieuwe elementen reeds in de vorige asielprocedure te doen gelden, de inhoudelijke toetsing van een volgend verzoek afwijzen op grond van een nationale regel die een algemeen geldend beginsel van bestuursprocesrecht vastlegt, ook al heeft de lidstaat nagelaten om bijzondere nationale regels vast te stellen ter juiste uitvoering van de bepalingen van artikel 40, leden 2 en 3, van de procedurerichtlijn en heeft hij bijgevolg ook geen uitdrukkelijk gebruik gemaakt van de in artikel 40, lid 4, van de procedurerichtlijn geboden mogelijkheid om te voorzien in een uitzondering op de inhoudelijke toetsing van het volgende verzoek?

1)

Is een jurisprudentiële uitlegging (volgens welke de teruggave van de bedragen die ten onrechte zijn betaald overeenkomstig het kostenbeding dat is opgenomen in een met een consument gesloten hypothecaire leningsovereenkomst, niet het gevolg is van de nietigverklaring, maar een onafhankelijke rechtsvordering uitmaakt waarvoor een verjaringstermijn geldt) waardoor de consument mogelijkerwijs definitief gebonden is aan het kostenbeding daar hij geen terugbetaling zal kunnen verkrijgen indien genoemde rechtsvordering is verjaard, verenigbaar met het beginsel van onverbindendheid [van oneerlijke bedingen] zoals neergelegd in artikel 6, lid 1, van de richtlijn (1)?

2)

Is het verenigbaar met genoemd beginsel dat de rechtsfiguur van de verjaring van de vordering tot teruggave van het ten onrechte betaalde ingevolge de toepassing van het beding waarvan het oneerlijke karakter is vastgesteld, het verlies van het recht op teruggave zou kunnen betekenen, ondanks de nietigverklaring van het beding?

3)

Zo ja, dient het door het Hof van Justitie van de Europese Unie geformuleerde begrip “redelijke verjaringstermijn” te worden uitgelegd naar uitsluitend nationale maatstaven of dient integendeel de redelijkheid aan enig vereiste te voldoen teneinde een minimum beschermingsniveau te bieden aan de consument-kredietnemer op het gehele grondgebied van de Europese Unie en zodat geen afbreuk wordt gedaan aan de wezenlijke inhoud van het recht om niet gebonden te zijn aan een beding waarvan het oneerlijke karakter is vastgesteld?

4)

Voor zover wordt geoordeeld dat voor de redelijkheid van de verjaringstermijn rekening dient te worden gehouden met een aantal minimumvereisten, kan de redelijkheid afhankelijk zijn van het moment waarop volgens de nationale wetgeving een vordering kan worden ingesteld? Is het redelijk dat de verjaringstermijn aanvangt op de datum waarop de overeenkomst is gesloten of vereist het beginsel van onverbindendheid van oneerlijke bedingen integendeel de voorafgaande of gelijktijdige nietigverklaring van het kostenbeding, teneinde de kredietnemer een redelijke termijn te bieden waarbinnen hij om teruggave van het ten onrechte betaalde kan verzoeken?

1)

Moet artikel 30 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie aldus worden uitgelegd dat in geval van onrechtmatige collectieve ontslagen een recht wordt toegekend op bescherming die wordt gekenmerkt door de parameters van doeltreffendheid, doelmatigheid, passendheid en afschrikkende werking, aangezien deze parameters de kern vormen van de in het Unierecht vastgestelde sancties ter bescherming van fundamentele waarden waarmee de nationale regeling, of de praktijk, die een concrete sanctiemaatregel tegen elk onredelijk ontslag garandeert, in overeenstemming moet zijn? Vormen de voornoemde parameters dientengevolge een relevante externe begrenzing die in een rechterlijke procedure kan worden gebruikt met het oog op de maatregelen die de nationale rechter kan treffen om de nationale regeling of praktijk ter uitvoering van richtlijn 98/59/EG (1) in overeenstemming te brengen met het Unierecht?

2)

Moet voor de vaststelling van het door het Unierecht voorgeschreven niveau van bescherming in geval van onrechtmatig collectief ontslag, bij de uitlegging van artikel 30 van het Handvest van de grondrechten “naar behoren rekening [worden ge]houden” met, en dus belang worden toegekend aan, de materiële betekenis van artikel 24 van het herziene Europees Sociaal Handvest — waarnaar in de toelichtingen wordt verwezen — zoals die blijkt uit de besluiten van het Europees Comité voor sociale rechten? En staat het Unierecht bijgevolg in de weg aan een nationale regeling en praktijk die herstel van het dienstverband uitsluit, en daarbij de bescherming beperkt tot louter schadevergoeding waaraan een plafond is verbonden dat bij voorrang wordt vastgesteld op grond van het criterium van anciënniteit, en niet tot vergoeding van de schade die de werknemer door het verlies van zijn inkomstenbron heeft geleden?

3)

Dient de nationale rechter daarom, bij de beoordeling van de verenigbaarheid [met het Unierecht] van de nationale regeling waarbij de beschermingsmaatregel voor gevallen van (wegens niet-inachtneming van de selectiecriteria) onrechtmatige collectieve ontslagen ten uitvoer wordt gebracht of vastgesteld, rekening te houden met de op grond van het Europees Sociaal Handvest uitgewerkte inhoud die volgt uit de besluiten van de daaraan verbonden organen, en dient hij hoe dan ook te oordelen dat een bescherming noodzakelijk is die volledige, althans vrijwel volledige genoegdoening biedt voor de economische gevolgen die uit het verlies van de arbeidsovereenkomst voortvloeien?

4)

Verzetten de artikelen 20, 21, 34 en 47 van het Handvest van de grondrechten zich ertegen dat een lidstaat ter uitvoering van richtlijn 98/59/EG een regeling of een praktijk introduceert die, van alle werknemers op wie eenzelfde procedure betrekking heeft, alleen voor na 7 maart 2015 aangestelde werknemers voorziet in een sanctieregeling volgens welke herstel van de dienstbetrekking, en hoe dan ook herstel van de gevolgen van het inkomensverlies en van het verlies van de socialezekerheidsdekking is uitgesloten, en uitsluitend een schadeloosstelling wordt toegekend waarvan de hoogte bij voorrang wordt vastgesteld op grond van anciënniteit, terwijl aan de in dezelfde procedure aan de orde zijnde werknemers die vóór die datum zijn aangesteld andere garanties worden geboden, zodat er naargelang de aanstellingsdatum verschillende sancties bestaan, waardoor er verschillende beschermingsniveaus worden geboden op basis van het voornoemde criterium, en niet op basis van de werkelijke gevolgen van het onrechtmatige verlies van de inkomstenbron?

1)

Moet artikel 10, lid 2, onder l), van richtlijn 2008/48/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2008 inzake kredietovereenkomsten voor consumenten en tot intrekking van richtlijn 87/102/EEG van de Raad (1) aldus worden uitgelegd dat in de kredietovereenkomst

2)

Moet artikel 10, lid 2, onder r), van richtlijn 2008/48/EG aldus worden uitgelegd dat de kredietovereenkomst een concrete, voor de consument begrijpelijke methode voor de vaststelling van de aflossingsboete moet bevatten, zodat de consument het bedrag van de aflossingsboete op zijn minst bij benadering kan berekenen?

3)

Moet artikel 10, lid 2, onder s), van richtlijn 2008/48/EG aldus worden uitgelegd dat in de kredietovereenkomst

1)

Verzet clausule 5 van de in richtlijn 1999/70/EG opgenomen raamovereenkomst (richtlijn van de Raad betreffende de door het EVV, de UNICE en het CEEP gesloten raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd; hierna: “richtlijn”) (1), met het opschrift “Maatregelen ter voorkoming van misbruik”, gelezen in samenhang met de overwegingen 6 en 7, en met clausule 4 van de raamovereenkomst (“Non-discriminatiebeginsel”), mede gelet op de beginselen van gelijkwaardigheid, doeltreffendheid en nuttig effect van het recht [van de Europese Unie], zich tegen een nationale regeling, in casu artikel 24, lid 3, onder a), en artikel 22, lid 9, van wet nr. 240/2010, op grond waarvan universiteiten zonder enige kwantitatieve beperking onderzoekers mogen aanstellen bij overeenkomst voor bepaalde tijd van drie jaar, welke voor twee jaar kan worden verlengd, zonder dat voor de sluiting en de verlenging van deze overeenkomsten als voorwaarde wordt gesteld dat er een objectieve reden bestaat die verband houdt met tijdelijke of uitzonderlijke behoeften van de instelling die deze overeenkomsten gebruikt, en waarin als enige beperking op het gebruik van meerdere arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd met dezelfde persoon is vastgesteld dat de totale duur, al dan niet aaneensluitend, ten hoogste twaalf jaar mag bedragen?

2)

Verzet voornoemde clausule 5 van de raamovereenkomst, gelezen in samenhang met de overwegingen 6 en 7 van de richtlijn en voornoemde clausule 4 van de raamovereenkomst, mede gelet op het nuttige effect van het recht [van de Europese Unie], zich tegen een nationale regeling (in casu, artikel 24 en artikel 29, lid 1, van wet nr. 240/2010) op grond waarvan universiteiten exclusief onderzoekers voor bepaalde tijd in dienst mogen nemen, zonder dat besluit aan een voorwaarde van tijdelijke of uitzonderlijke behoeften te koppelen en zonder enige beperking, door middel van een potentieel oneindige opeenvolging van overeenkomsten voor bepaalde tijd, om de gewone onderwijs- en onderzoeksbehoeften van die instellingen te dekken?

3)

Verzet clausule 4 van voornoemde raamovereenkomst zich tegen een nationale regeling als die van artikel 20, lid 1, van wetsbesluit nr. 75/2017 (zoals is uitgelegd in voornoemde ministeriële circulaire nr. 3/2017), op grond waarvan onderzoekers van openbare onderzoeksinstellingen met overeenkomsten voor bepaalde tijd in vaste dienst kunnen worden genomen — mits zij op 31 december 2017 ten minste drie jaar in dienst waren — terwijl dit niet geldt voor academische onderzoekers met overeenkomsten voor bepaalde tijd, louter omdat op hun arbeidsverhouding volgens artikel 22, lid 16, van wetsbesluit nr. 75/2017, hoewel deze wettelijk gezien is gebaseerd op een arbeidsovereenkomst, het “bestuursrecht” van toepassing is, niettegenstaande het feit dat volgens artikel 22, lid 9, van wet nr. 240/2010 voor onderzoekers bij onderzoeksinstellingen en academische onderzoekers dezelfde maximumduur geldt voor arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd, in de vorm van overeenkomsten zoals bedoeld in artikel 24 of van onderzoeksopdrachten zoals bedoeld in voornoemd artikel 22, met de universiteiten en de onderzoeksinstellingen?

4)

Verzetten de beginselen van gelijkwaardigheid, doeltreffendheid en het nuttige effect van het Unierecht ten aanzien van voornoemde raamovereenkomst, alsook het in clausule 4 ervan vervatte non-discriminatiebeginsel zich tegen een nationale regeling (artikel 24, lid 3, onder a), van wet nr. 240/2010 en artikel 29, lid 2, onder d), en lid 4, van wetsbesluit nr. 81/2015) op grond waarvan universiteiten — zelfs wanneer er een regeling is die van toepassing is op alle werknemers in de openbare en particuliere sector, die laatstelijk is opgenomen in dat besluit nr. 81, die (vanaf 2018) de maximumduur van een arbeidsverhouding voor bepaalde tijd vaststelt op 24 maanden (met inbegrip van verlengingen en hernieuwingen) en die dergelijke verhoudingen in overheidsdienst afhankelijk stelt van het bestaan van “tijdelijke en uitzonderlijke behoeften” — onderzoekers in dienst mogen nemen met een driejarige overeenkomst voor bepaalde tijd die met twee jaar kan worden verlengd bij een positieve evaluatie van de tijdens die drie jaar verrichte onderzoeks- en onderwijsactiviteiten, zonder dat er voor de sluiting of verlenging van de eerste overeenkomst tijdelijke of uitzonderlijke behoeften moeten bestaan in de instelling, en zij eveneens, na afloop van die vijf jaar, met dezelfde of andere personen nog een gelijksoortige overeenkomst voor bepaalde tijd mogen sluiten, om tegemoet te komen aan dezelfde onderwijs- en onderzoeksbehoeften als bij de vorige overeenkomst?

5)

Verzet clausule 5 van voornoemde raamovereenkomst, mede gelet op de beginselen van doeltreffendheid en gelijkwaardigheid en op voornoemde clausule 4, zich ertegen dat een nationale regeling (artikel 29, lid 2, onder d), en lid 4, van wetsbesluit nr. 81/2015 en artikel 36, leden 2 en 5, van wetsbesluit nr. 165/2001) academische onderzoekers die zijn aangesteld bij overeenkomst voor bepaalde duur van drie jaar, welke voor twee jaar kan worden verlengd (overeenkomstig voornoemd artikel 24, lid 3, onder a), van wet nr. 240/2010), uitsluit van de mogelijkheid om de overeenkomst vervolgens om te zetten in een overeenkomst voor onbepaalde tijd, terwijl het nationale recht niet voorziet in andere doeltreffende maatregelen ter voorkoming en bestraffing van het misbruik van opeenvolgende overeenkomsten voor bepaalde duur door de universiteiten?

a)

Moet clausule 4 van de op 18 maart 1999 gesloten raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd, die is opgenomen in de bijlage bij richtlijn 1999/70/EG van de Raad van 28 juni 1999 (1), aldus worden opgevat dat de diensttijd die een werknemer voor bepaalde tijd in dienst van de Autoriteit heeft vervuld in functies die overeenkomen met die van een werknemer die bij dezelfde Autoriteit in de overeenkomstige categorie in vaste dienst is aangesteld, ook in aanmerking moet worden genomen bij de vaststelling van de anciënniteit, indien hij in vaste dienst wordt aangesteld na met succes een openbaar vergelijkend onderzoek te hebben doorlopen, ondanks de bijzonderheden van de procedure van het vergelijkend onderzoek die, om de voormelde redenen, met zich brengt dat de arbeidsverhouding volledig wordt vernieuwd, en dat de arbeidsverhouding, met instemming van de deelnemer aan het vergelijkend onderzoek, wordt onderbroken en er een nieuwe arbeidsverhouding tot stand komt die wordt gekenmerkt door een indeling op grond van een handeling van openbaar gezag, speciale verplichtingen en een bijzondere en grotere stabiliteit?

b)

Indien de vraag onder a) bevestigend wordt beantwoord, moet de opgebouwde anciënniteit dan volledig worden erkend of bestaat er een objectieve reden om andere criteria voor erkenning te hanteren dan die voor de volledige erkenning op grond van de voornoemde bijzonderheden?

c)

Indien de vraag onder b) ontkennend wordt beantwoord, op grond van welke criteria moet de anciënniteit die kan worden erkend, dan worden berekend om niet discriminerend te zijn?

1)

Kan in de procedure tot niet-minimale wijziging van het productdossier elk huidig of potentieel gevolg voor een natuurlijke of rechtspersoon, mits dit niet geheel ongeloofwaardig is, voldoende grondslag zijn om het rechtmatig belang vast te stellen dat noodzakelijk is voor het aantekenen van bezwaar tegen het verzoek of het instellen van een rechtsmiddel tegen de positieve beslissing op het verzoek, in de zin van artikel 53, lid 2, eerste alinea, juncto artikel 49, lid 3, eerste alinea, en lid 4, tweede alinea, van verordening (EU) nr. 1151/2012 (1) van het Europees Parlement en de Raad van 21 november 2012 inzake kwaliteitsregelingen voor landbouwproducten en levensmiddelen?

2)

Indien het antwoord op de eerste vraag bevestigend luidt:

komt in de procedure tot niet-minimale wijziging van het productdossier een rechtmatig belang in de zin van artikel 53, lid 2, eerste alinea, juncto artikel 49, lid 3, eerste alinea, en lid 4, tweede alinea, van verordening (EU) nr. 1151/2012 (uitsluitend) toe aan marktdeelnemers die producten of levensmiddelen vervaardigen die vergelijkbaar zijn met die waarvoor een beschermde geografische aanduiding is geregistreerd?

3)

Indien het antwoord op de tweede vraag ontkennend luidt:

1)

Kan artikel 13, leden 2 en 6, van richtlijn 2012/34 (1) (artikel 15, leden 5 en 6, van verordening 2017/2177) (2) aldus worden uitgelegd dat de toezichthoudende instantie aan de eigenaar van een infrastructuur die niet de exploitant van de dienstvoorziening is de verplichting kan opleggen om toegang tot de diensten te garanderen?

2)

Moet artikel 13, lid 6, van richtlijn 2012/34 (artikel 15, leden 5 en 6, van verordening 2017/2177) aldus worden uitgelegd dat het de eigenaar van een gebouw toestaat om een huurbetrekking te beëindigen en een dienstvoorziening te onderwerpen aan een herbestemmingsproces?

3)

Moet artikel 13, lid 6, van richtlijn 2012/34 (artikel 15, leden 5 en 6, van verordening 2017/2177) aldus worden uitgelegd dat het de toezichthoudende instantie enkel verplicht om na te gaan of de exploitant van de dienstvoorziening (in casu de eigenaar ervan) daadwerkelijk heeft besloten tot een herbestemming van die voorziening?

1)

Vormt een beroep waarin het nationale recht voorziet ten behoeve van een asielzoeker die is aangemaand om zijn verzoek om internationale bescherming in een andere lidstaat te laten behandelen en dat geen enkele opschortende werking heeft en die werking slechts kan verkrijgen in geval van vrijheidsbeneming met het oog op een imminente overdracht, een “daadwerkelijk rechtsmiddel” in de zin van artikel 27 van de Dublin III-verordening (1)?

2)

Moet het daadwerkelijk rechtsmiddel waarvan artikel 27 van de Dublin III-verordening gewaagt, aldus worden opgevat dat het zich enkel verzet tegen de uitvoering van een maatregel inzake gedwongen overdracht tijdens de behandeling van het tegen dat overdrachtsbesluit ingestelde beroep, dan wel dat het zich verzet tegen élke maatregel ter voorbereiding van een verwijdering, zoals de overbrenging naar een centrum dat moet zorgen voor de organisatie van een wijze van terugkeer van asielzoekers die werden aangemaand hun asielaanvraag in een ander Europees land te laten behandelen?

1)

Vormt een beroep waarin het nationale recht voorziet ten behoeve van een asielzoeker die is aangemaand om zijn verzoek om internationale bescherming in een andere lidstaat te laten behandelen en dat geen enkele opschortende werking heeft en die werking slechts kan verkrijgen in geval van vrijheidsbeneming met het oog op een imminente overdracht, een “daadwerkelijk rechtsmiddel” in de zin van artikel 27 van de Dublin III-verordening (1)?

2)

Moet het daadwerkelijk rechtsmiddel waarvan artikel 27 van de Dublin III-verordening gewaagt, aldus worden opgevat dat het zich enkel verzet tegen de uitvoering van een maatregel inzake gedwongen overdracht tijdens de behandeling van het tegen dat overdrachtsbesluit ingestelde beroep, dan wel dat het zich verzet tegen élke maatregel ter voorbereiding van een verwijdering, zoals de overbrenging naar een centrum dat moet zorgen voor de organisatie van een wijze van terugkeer van asielzoekers die werden aangemaand hun asielaanvraag in een ander Europees land te laten behandelen?

1)

Vormt een beroep waarin het nationale recht voorziet ten behoeve van een asielzoeker die is aangemaand om zijn verzoek om internationale bescherming in een andere lidstaat te laten behandelen en dat geen enkele opschortende werking heeft en die werking slechts kan verkrijgen in geval van vrijheidsbeneming met het oog op een imminente overdracht, een “daadwerkelijk rechtsmiddel” in de zin van artikel 27 van de Dublin III-verordening (1)?

2)

Moet het daadwerkelijk rechtsmiddel waarvan artikel 27 van de Dublin III-verordening gewaagt, aldus worden opgevat dat het zich enkel verzet tegen de uitvoering van een maatregel inzake gedwongen overdracht tijdens de behandeling van het tegen dat overdrachtsbesluit ingestelde beroep, dan wel dat het zich verzet tegen élke maatregel ter voorbereiding van een verwijdering, zoals de overbrenging naar een centrum dat moet zorgen voor de organisatie van een wijze van terugkeer van asielzoekers die werden aangemaand hun asielaanvraag in een ander Europees land te laten behandelen?

1)

Moet regel 3, onder a), van de algemene regels voor de interpretatie van de gecombineerde nomenclatuur van uitvoeringsverordening (EU) 2015/1754 (1), aldus worden uitgelegd dat voor de indeling van producten als die welke in het hoofdgeding aan de orde zijn, die uit verschillende stoffen zijn samengesteld, de “post met de meest specifieke omschrijving” steeds die post is, waaronder de stof valt waarvan de hoeveelheid (omvang) het grootst is, of is deze uitlegging slechts mogelijk indien de post zelf de hoeveelheid (omvang) als criterium dat de goederen nauwkeuriger aanduidt en duidelijker en vollediger omschrijft, vastlegt?

2)

Afhankelijk van het antwoord op de eerste vraag en in de context van de toelichtingen op het geharmoniseerde systeem (GS) over de posten 4410 en 4419: Moet uitvoeringsverordening (EU) 2015/1754 aldus worden uitgelegd dat artikelen van spaanplaat (vezels) waarvan het gewicht van het bindmiddel (thermohardende hars) meer dan 15 % van het gewicht van de plaat bedraagt, niet onder post 4419 vallen?

3)

Moet uitvoeringsverordening (EU) 2015/1754 aldus worden uitgelegd dat producten als die welke in het hoofdgeding aan de orde zijn, te weten bekers die zijn vervaardigd van een samengestelde stof die voor 72,33 % uit plantaardige lignocellulosevezels en voor 25,2 % uit bindmiddel (melaminehars) bestaat, moeten worden ingedeeld in postonderverdeling 3924 10 00 van bijlage I?

—

uitspraak doen op het beroep van rekwiranten van 31 juli 2019, zonder de zaak terug te verwijzen naar het Gerecht;

—

de onder rolnummer 923557 ingeschreven beschikking van de Negende kamer van het Gerecht van de Europese Unie van 11 december 2019 betreffende het voornoemde beroep vernietigen en het beroep volledig toewijzen;

—

verordening (ΕU) 2019/1157 (1) van 20 juni 2019 nietig verklaren;

—

verweerders verwijzen in de kosten van de procedure.

1.

Eerste middel: volgens rekwiranten heeft de bestreden beschikking schending opgeleverd van artikel 263, vierde alinea, VWEU, artikel 19 van het Statuut van het Hof van Justitie van de Europese Unie, het evenredigheidsbeginsel, de preambule, artikel 47 en artikel 52, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (PB 2000, C 364, blz. 1), en artikel 5, leden 1 en 4, van het Verdrag betreffende de Europese Unie (zowel afzonderlijk beschouwd als in samenhang met het tweede protocol betreffende de toepassing van het evenredigheidsbeginsel), alsmede van de desbetreffende rechtspraak, doordat hun beroep daarbij niet-ontvankelijk is verklaard en het Gerecht daarin heeft vastgesteld dat “[…] de bestreden verordening verzoekers, die natuurlijke personen zijn, niet raakt uit hoofde van bepaalde bijzondere hoedanigheden of van een feitelijke situatie die hen ten opzichte van ieder ander karakteriseert, maar uit hoofde van hun overtuigingen die, daadwerkelijk of potentieel, door een onbepaald aantal personen tot uitdrukking worden gebracht. Deze verzoekers worden door de bestreden verordening dus niet individueel geraakt in de zin van artikel 263, vierde alinea, VWEU”. Juist daarom stellen rekwiranten in hun hogere voorziening dat de bestreden verordening hun mensenrechten schendt, waaronder ook de grondrechten die in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie zijn vastgelegd (de menselijke waardigheid, de geloofsovertuiging, het recht op dienstweigering op grond van de vrijheid van godsdienst, privé-leven en vrijheid, persoonsgegevens en het recht om uitdrukkelijk toestemming te verlenen voor iedere verwerking van deze gegevens), zodat de verordening hen rechtstreeks en individueel raakt en zij, vanwege het feit dat het bij de geschonden rechten om mensenrechten gaat , dan ook een beroep tot nietigverklaring kunnen instellen bij het Gerecht in de zin van artikel 263, vierde alinea, VWEU, waarbij de Unierechters dienen te toetsen of verordeningen nietig zijn ingeval deze mensenrechten schenden.

2.

Tweede middel: door in de bestreden beschikking te concluderen dat de zesde verzoeker, dikigoro Christos Papasotiriou, niet naar behoren in rechte was vertegenwoordigd in de procedure voor het Gerecht, op grond dat “de […] zesde verzoeker voor zijn procesvertegenwoordiging geen gebruik heeft gemaakt van de diensten van een als derde optredende advocaat, maar in eigen naam is opgetreden door zelf het beroepschrift te ondertekenen en op basis van het legitimatiebewijs als bedoeld in artikel 51, lid 2, van het Reglement voor de procesvoering gebruik te maken van zijn eigen hoedanigheid van advocaat ”, heeft het Gerecht een onjuiste — contra legem — uitlegging gegeven aan artikel 19 van het Statuut van het Hof van Justitie van de Europese Unie en heeft het artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, het evenredigheidsbeginsel en de relevante bepalingen van de Uniewetgeving tot waarborging van dit beginsel geschonden.

1)

Staat artikel 50 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, uitgelegd in het licht van artikel 4 van protocol nr. 7 bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden en de desbetreffende rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, in de weg aan cumulatie van strafrechtelijke en bestuursrechtelijke punitieve vervolging naar aanleiding van hetzelfde materiële feit (telefonische colportage), dat onder twee verschillende kwalificaties wordt vervolgd?

2)

Indien dat het geval is, zodat voor hetzelfde feit slechts één vervolging kan worden ingesteld, vereist artikel 49 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, waarin het legaliteitsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel inzake delicten en straffen zijn neergelegd, uitgelegd in het licht van de rechten en vrijheden van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden en de desbetreffende rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, dan dat de voorwaarden en criteria voor de enige openstaande mogelijkheid tot vervolging vooraf worden vastgesteld, met name rekening houdend met de ernst van de overtreding?

3)

Indien dat niet het geval is, hetgeen inhoudt dat cumulatie van strafrechtelijke en bestuursrechtelijke punitieve vervolging mogelijk is, vereist artikel 49 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, waarin het legaliteitsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel inzake delicten en straffen zijn neergelegd, uitgelegd in het licht van de rechten en vrijheden van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden en de desbetreffende rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, dan dat deze cumulatie voor hetzelfde materiële feit (telefonische colportage) beperkt blijft tot de meest ernstige gevallen en dat de op de ernst betrekking hebbende criteria vooraf worden vastgesteld?

—

die nationale wettelijke regeling, in casu de Belgische, werkgevers niet verplicht om een betrouwbaar systeem op te zetten waarmee de dagelijkse arbeidstijd van iedere werknemer wordt geregistreerd, en

—

de werkgever niet uit eigen beweging een dergelijk systeem heeft ingevoerd,

—

waardoor het voor de werknemer feitelijk onmogelijk is om die overschrijding aan te tonen?

1)

Moet het ne-bis-in-idembeginsel, zoals vastgelegd in artikel 50 van het Handvest, aldus worden uitgelegd dat het niet belet dat een bevoegde administratieve instantie van een lidstaat een boete wegens schending van het Europese mededingingsrecht oplegt in een situatie zoals in het hoofdgeding, waarin dezelfde rechtspersoon reeds definitief is vrijgesproken van een administratieve boete die hem door de nationale regelgevende instantie van de postsector wegens een vermeende inbreuk op de postwetgeving op grond van dezelfde of vergelijkbare feiten is opgelegd, voor zover niet aan het criterium van eenheid van het beschermde rechtsgoed is voldaan omdat de onderhavige zaak betrekking heeft op twee verschillende inbreuken op twee verschillende wettelijke regelingen die onder twee verschillende rechtsgebieden vallen?

2)

Moet het ne-bis-in-idembeginsel, zoals vastgelegd in artikel 50 van het Handvest, aldus worden uitgelegd het niet belet dat een bevoegde administratieve instantie van een lidstaat een boete wegens schending van het Europese mededingingsrecht oplegt in een situatie zoals in het hoofdgeding, waarin dezelfde rechtspersoon reeds definitief is vrijgesproken van een administratieve boete die hem door de nationale regelgevende instantie van de postsector wegens een vermeende inbreuk op de postwetgeving op grond van dezelfde of vergelijkbare feiten is opgelegd, omdat een beperking van het ne-bis-in-idembeginsel zou worden gerechtvaardigd door het feit dat de mededingingswetgeving een aanvullende doelstelling van algemeen belang nastreeft, namelijk het veilig stellen en in stand houden van een systeem zonder verstoring van de mededinging op de interne markt, en die beperking niet verder gaat dan wat passend en noodzakelijk is om het legitieme doel van die wetgeving te bereiken; en/of om het recht op en de vrijheid van ondernemerschap van deze en andere marktdeelnemers uit hoofde van artikel 16 van het Handvest te beschermen?

—

vaststelling dat de instellingen van de Europese Unie hun verplichtingen op ernstige wijze hebben geschonden en verzoeker schade hebben berokkend, en wel om de volgende redenen:

—

vaststelling dat verweerster verzoeker binnen drie dagen nadat het arrest onherroepelijk is geworden een bedrag van 4 800 000 EUR moet betalen als vergoeding van de schade die op de hierboven uiteengezette wijze is veroorzaakt;

—

verwijzing van verweerster in de kosten.

1.

Eerste middel: verzoeker heeft schade geleden waarvoor de EU uit hoofde van niet-contractuele aansprakelijkheid krachtens artikel 340, tweede alinea, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) aansprakelijk is.

Als gevolg van de overheidssteun die, in strijd met het VWEU, is toegekend aan de concurrenten van verzoeker heeft de vennootschap van verzoeker schade geleden op het vlak van de mededinging, die aanvankelijk heeft geleid tot een verlaging van de jaaromzet en een lagere jaarwinst in de orde van grootte van meerdere miljoenen Tsjechische kroon. In verband met de meerdere jaren aanhoudende staatssteun en de daarmee samenhangende onbevredigende economische situatie van de vennootschap heeft de bevoegde rechterlijke instantie van Tsjechië het faillissement ervan uitgesproken.

Indien verordening (EG) nr. 800/2008 van de Commissie (algemene groepsvrijstellingsverordening) verenigbaar was met het recht, heeft de steun die op selectieve en discriminerende wijze in het leven was geroepen in het kader van het subsidieprogramma OPPI verzoeker bijzondere en buitengewone schade berokkend die de limieten van het economische risico verbonden met de commerciële activiteiten van de vennootschap van verzoeker volkomen overschreed.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft verordening (EG) nr. 800/2008 van 6 augustus 2008 (algemene groepsvrijstellingsverordening) vastgesteld in een vorm die de inachtneming van artikel 107 VWEU niet waarborgt.

Krachtens artikel 109 VWEU is de Raad bevoegd bij verordening de gebieden vast te stellen waarop de standaardprocedure niet van toepassing is, indien de Commissie een voorstel voor staatssteun beoordeelt en onderzoekt of dat verenigbaar is met artikel 107 VWEU. De Raad heeft verordening nr. 659/1999 vastgesteld en daarin (overeenkomstig artikel 108, lid 4, VWEU) de Commissie gemachtigd verordeningen vast te stellen waarin zij de voorwaarden omschrijft voor de toekenning van overheidssteun buiten het standaardsysteem van de ad-hoctoestemming. De Commissie heeft verordening nr. 70/2001 vastgesteld, vervolgens verordening nr. 800/2008, en daarna verordening nr. 651/2014 (algemene groepsvrijstellingsverordening).

Noch de Raad noch de Commissie kon met de verordening echter buiten de perken van artikel 107 VWEU treden, want hun rol bestaat in de vaststelling van de voorwaarden voor staatssteun op zodanige wijze dat de lidstaten die staatssteun verstrekken op vrijgestelde gebieden, geen staatssteun kunnen verstrekken die onverenigbaar is met het beginsel van niet-inmenging in de mededinging, zelfs indien die steun is vrijgesteld van de standaardprocedure voor de Commissie. Daarom houdt de Commissie nog steeds toezicht op de steunstelsels (zoals ingesteld en gegarandeerd in het VWEU), ook op de gebieden die zijn vrijgesteld; daarom is (ten minste in theorie) een procedure beschikbaar voor de terugvordering van onrechtmatig toegekende steun, en daarom beschouwt de Europese Unie zich nog steeds als een markteconomie, dat wil zeggen een economie die goederen en diensten vervaardigt die vrijwillig door klanten worden afgenomen om de verhouding inkomsten-uitgaven te optimaliseren, en niet goederen en diensten die door politici en ambtenaren worden bepaald.

3.

Derde middel: de Commissie heeft bij besluit van 3 december 2007 het operationele programma (OPPI) vastgesteld, waarbij zij de Verdragen en het Handvest van de grondrechten heeft geschonden, en heeft dit besluit niet bekendgemaakt.

De Commissie is de enige instelling van de Europese Unie die bevoegd is te verifiëren of verstrekte staatssteun verenigbaar is met artikel 107 VWEU.

Met betrekking tot het goedgekeurde operationele programma heeft de Commissie niet onderzocht of en waarom sprake was van marktfalen, wat een voorwaarde is voor de verstrekking van staatssteun. Bovendien heeft de Commissie niet van Tsjechië geëist dat zij een analyse van kosten en baten (cost-benefit analysis, CBA), objectief gedefinieerde indices en een analyse van de invloed op de mededinging overlegde en heeft zij geen andere vereisten gesteld die volgens verzoeker noodzakelijk zijn voor de verstrekking van staatssteun. Het besluit van de Commissie was derhalve onrechtmatig en onverenigbaar met de taak van de Commissie.

4.

Vierde middel: de Commissie heeft van verzoeker een reeks brieven ontvangen, waaronder een gedetailleerde analyse waaruit bleek dat de in het kader van het OPPI verstrekte steun onrechtmatig was, zij heeft niet in overeenstemming met verordening (EG) nr. 659/1999 van de Raad gehandeld en heeft het in het Handvest van de grondrechten van de EU neergelegde beginsel van behoorlijk bestuur niet in acht genomen. Zonder stappen voor een controle te nemen en aanvullende documenten op te vragen heeft de Commissie geweigerd de klacht van verzoeker te behandelen, want zij zag “prima facie” geen onregelmatigheden bij de tenuitvoerlegging van het subsidieprogramma OPPI.

5.

Vijfde middel: het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft verzoeker door buitensporig formalisme de toegang tot de rechter ontzegd.

Verzoeker heeft beroep tot nietigverklaring van drie groepsvrijstellingsverordeningen ingesteld bij het Hof van Justitie op grond van strijd met de Verdragen en het Handvest van de grondrechten. Het Hof heeft het beroep tot nietigverklaring van de groepsvrijstellingsverordeningen van verzoeker in beide instanties kennelijk niet-ontvankelijk verklaard. Grond voor de verwerping was dat de objectieve termijn van twee maanden, neergelegd in artikel 263 VWEU, niet in acht was genomen. Het Hof heeft het beroep in het geheel niet ten gronde behandeld en heeft enkel formeel de termijn voor de indiening van het beroep toegepast. Verzoeker heeft in dat verband betoogd dat pas door het antwoord van de Commissie op de klacht van verzoeker duidelijk is geworden dat het controlemechanisme van de Commissie niet naar behoren functioneert. In het beroep bij het Hof heeft verzoeker uiteengezet dat hij het antwoord van de Commissie, waarin zij weigerde de klacht nader te behandelen, beschouwt als het tijdstip waarop de verjaringstermijn is ingegaan.

—

uitvoeringsbesluit (EU) 2019/1973 van de Commissie van 27 november 2019 tot niet-goedkeuring van zilverkoperzeoliet als bestaande werkzame stof voor gebruik in biociden van de productsoorten 2 en 7 nietig verklaren (1);

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

2.

3.

4.

Verweerster heeft een open brief aan de voorzitter van het BPC gericht, waarmee zij beoogde te verduidelijken hoe de regelgeving inzake de beoordeling van de werkzaamheid en de productsoorten moet worden uitgelegd en toegepast volgens verordening (EU) nr. 528/2012. Verzoekster heeft zich gebaseerd op de inhoud van die brief, waarin werd bevestigd dat de regelgeving duidelijk was, en zij mocht de legitieme verwachting hebben dat de stof zou worden goedgekeurd. Bijgevolg levert het bestreden besluit schending op van het beginsel van het gewettigd vertrouwen en van het rechtszekerheidsbeginsel.

—

het besluit van de directeur-generaal Werkgelegenheid, sociale zaken en inclusie, vervat in de e-mail van 2 juli 2019 van de bevoegde HR business correspondent, waarbij het verzoek van het Europees Centrum voor de ontwikkeling van de beroepsopleiding (Cedefop) om de detachering van de verzoekende partij voor een derde maal te verlengen is afgewezen, nietig verklaren;

—

het besluit van 23 januari 2020 van het tot aanstelling bevoegd gezag, waarbij de door de verzoekende partij overeenkomstig artikel 90, lid 2, van het Statuut van de ambtenaren ingediende klacht is afgewezen, nietig verklaren;

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

De precontentieuze procedure vertoonde onregelmatigheden, waardoor het tot aanstelling bevoegd gezag het bestreden besluit van 2 juli 2019 niet naar behoren heeft beoordeeld.

2.

Schending van de wezenlijke vormvoorschriften van artikel 38 van het Statuut van de ambtenaren.

3.

Schending van het algemene zorgvuldigheidsbeginsel als onderdeel van het recht op behoorlijk bestuur, omdat niet alle feitelijke elementen van de zaak in overweging zijn genomen en het besluit ontoereikend is gemotiveerd.

4.

Schending van het in artikel 33 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie neergelegde recht op bescherming van het gezinsleven.

—

Primair, op grond van artikel 263 VWEU:

—

Subsidiair, op grond van artikel 272 VWEU:

1.

Eerste middel in het kader van artikel 263 VWEU: verweerder heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en de in verordening nr. 1290/2013 (1) neergelegde criteria om in aanmerking te komen voor de subsidie in het kader van het kmo-instrument onjuist toegepast.

2.

Tweede middel in het kader van artikel 263 VWEU: verweerder heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting aangezien het bestreden besluit in strijd is met het beginsel van gelijke behandeling.

3.

Derde middel in het kader van artikel 263 VWEU: het bestreden besluit schendt de beginselen van rechtszekerheid en gewettigd vertrouwen.

4.

Enig middel in het kader van artikel 272 VWEU: het bestreden besluit resulteert in een onjuiste uitlegging en een schending van de contractuele verplichtingen van verweerder ten aanzien van verzoekster, met name door de fout die is vastgesteld bij de uitlegging van het toepasselijke recht en door een discriminerende praktijk.

—

het krachtens artikel 4 van de bepalingen ter uitvoering van verordening (EG) nr. 1049/2001 (1) vastgestelde besluit van de Europese Commissie van 18 december 2019 waarbij het confirmatief verzoek van verzoekster van 13 november 2019 om toegang tot documenten op grond van die verordening werd afgewezen, nietig verklaren;

—

de Europese Commissie gelasten verzoekster toegang te verlenen tot de niet-vertrouwelijke versies van het document met daarin de lijst van begunstigden van de fiscale rulings (tax rulings), dat op 22 december 2014 door Luxemburg aan de Commissie werd overgelegd in antwoord op haar brief van 19 juni 2013, en waarnaar wordt verwezen in punt 4 van het besluit van de Commissie van 7 maart 2019 tot opening van een formeel staatssteunonderzoek in zaak SA.50400 (2019/NN-2) — Luxemburg — Mogelijke staatssteun, en tot de door de Luxemburgse belastingautoriteiten gegeven fiscale rulings waarnaar de Commissie in de punten 4 en 7 van haar besluit van 7 maart 2019 verwijst;

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat het door de rechtspraak vastgestelde algemeen vermoeden van niet-openbaarmaking van toepassing is op verzoeksters verzoek om toegang tot de gevraagde documenten.

2.

Tweede middel: gesteld al dat het algemeen vermoeden van niet-openbaarmaking in deze zaak van toepassing zou zijn (quod non), dan zou het achterwege blijven van ondermijning van de door artikel 4, lid 2, eerste en derde gedachtestreepje, van verordening nr. 1049/2001 beschermde belangen dit vermoeden weerleggen (eerste onderdeel van het tweede middel). Bovendien betoogt verzoekster dat dit vermoeden in ieder geval zou worden weerlegd aangezien er een hoger openbaar belang is dat de toegang tot de gevraagde documenten rechtvaardigt (tweede onderdeel van het tweede middel).

3.

Derde middel: de Commissie heeft de in artikel 296 VWEU neergelegde motiveringsplicht alsmede het beginsel van behoorlijk bestuur van artikel 41 van het Handvest voor de grondrechten van de Europese Unie geschonden.

—

de bestreden beslissing vernietigen met uitzondering van de bevinding dat het litigieuze Uniemerk geldig blijft voor de producten “onedele metalen en hun legeringen” van klasse 6;

—

het EUIPO verwijzen in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 4, juncto artikel 60, lid 1, onder c), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

kennelijk gebrek aan motivering van de bestreden beslissing.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO en de andere partij in de kosten.

—

schending van de procedurele voorschriften van artikel 24 van uitvoeringsverordening (EU) 2018/626 van de Commissie;

—

schending van de procedurele voorschriften van artikel 7, lid 1, van gedelegeerde verordening (EU) 2018/625 van de Commissie;

—

schending van het beginsel van hoor en wederhoor;

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

de volgende onderdelen van de bestreden handeling nietig verklaren: (i) punt 1, onder b), en artikel 2, onder b), van bijlage VI voor zover daarin wordt bepaald dat “voor de toepassing van de in bijlage IX vastgestelde controleprocedure […] deze waarden als de opgegeven waarden [worden] beschouwd”; (ii) punt 2, onder a), van bijlage IX, voor zover daarin staat te lezen dat “opgegeven waarden” overeenstemmen met “de waarden in de technische documentatie”; en (iii) punt 2, onder b), van bijlage IX;

—

tabel 9, die betrekking heeft op “controletoleranties”, van bijlage IX nietig verklaren voor zover deze parameters bevat die zijn opgenomen in bijlage VI en niet zijn opgesomd in bijlage V, te weten: “EW, full, EW,½, EW,¼, EWD, full, EWD,½” en “WW, full, WW,½ WW, ¼, WWD, full, WWD,½”; en

—

de Commissie verwijzen in de kosten van deze procedure.

1.

De bestreden handeling schendt de artikelen 3, 12 en 16 van de kaderregeling (2) en de Commissie heeft ultra vires gehandeld door tegenstrijdige vereisten te stellen ten aanzien van de technische documentatie die leveranciers in de databank moeten uploaden en de controleprocedure die de markttoezichtautoriteiten mogen uitvoeren.

2.

De bestreden handeling is in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel en het beginsel van gelijke behandeling, omdat zij geen duidelijk en eenduidig regelgevingskader tot stand brengt waardoor het voor leveranciers onmogelijk is om vast te stellen wat hun verplichtingen zijn met betrekking tot de in de technische documentatie te verstrekken gegevens, en daarin evenmin de toepasselijke controleprocedure ter beoordeling van de juistheid van de gegevens is aangegeven.

—

de volgende onderdelen van de bestreden handeling nietig verklaren: (i) punt 42 van bijlage I, dat voorziet in de definitie van “opgegeven waarde”; (ii) punt 2, onder a), van bijlage IX, voor zover daarin staat te lezen dat “opgegeven waarden” overeenstemmen met “de waarden in de technische documentatie”; en (iii) punt 2, onder b), van bijlage IX;

—

tabel 9, die betrekking heeft op “controletoleranties”, van bijlage IX nietig verklaren voor zover deze parameters bevat die zijn opgenomen in bijlage VI en niet zijn opgesomd in bijlage V, te weten: “Totaal netspanningsrendement ηTM”, “Lumenbehoudsfactor (voor FL en HID)” en “Excitatiezuiverheid”;

—

de Commissie verwijzen in de kosten van deze procedure.

1.

De bestreden handeling schendt de artikelen 3, 12 en 16 van de kaderregeling (2) en de Commissie heeft ultra vires gehandeld door tegenstrijdige vereisten te stellen ten aanzien van de technische documentatie die leveranciers in de databank moeten uploaden en de controleprocedure die de markttoezichtautoriteiten mogen uitvoeren.

2.

De bestreden handeling is in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel en het beginsel van gelijke behandeling, omdat zij geen duidelijk en eenduidig regelgevingskader tot stand brengt waardoor het voor leveranciers onmogelijk is om vast te stellen wat hun verplichtingen zijn met betrekking tot de in de technische documentatie te verstrekken gegevens, en daarin evenmin de toepasselijke controleprocedure ter beoordeling van de juistheid van de gegevens is aangegeven.

—

de volgende onderdelen van de bestreden handeling nietig verklaren: (i) punt 2, onder a), van bijlage IX, voor zover daarin staat te lezen dat “opgegeven waarden” overeenstemmen met “de waarden in de technische documentatie”; en (ii) punt 2, onder b), van bijlage IX;

—

tabel 8, die betrekking heeft op “Controletoleranties voor gemeten paramaters”, van bijlage IX nietig verklaren voor zover deze parameters bevat die zijn opgenomen in bijlage VI en niet zijn opgesomd in bijlage V, te weten: “E16, E32” en “Eaux”;

—

de Commissie verwijzen in de kosten van deze procedure.

1.

De bestreden handeling schendt de artikelen 3, 12 en 16 van de kaderregeling (2) en de Commissie heeft ultra vires gehandeld door tegenstrijdige vereisten te stellen ten aanzien van de technische documentatie die leveranciers in de databank moeten uploaden en de controleprocedure die de markttoezichtautoriteiten mogen uitvoeren.

2.

De bestreden handeling is in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel en het beginsel van gelijke behandeling, omdat zij geen duidelijk en eenduidig regelgevingskader tot stand brengt waardoor het voor leveranciers onmogelijk is om vast te stellen wat hun verplichtingen zijn met betrekking tot de in de technische documentatie te verstrekken gegevens, en daarin evenmin de toepasselijke controleprocedure ter beoordeling van de juistheid van de gegevens is aangegeven.

—

de volgende onderdelen van de bestreden handeling nietig verklaren: (i) punt 1, onder b), van bijlage VI voor zover daarin wordt bepaald dat “voor de toepassing van de in bijlage IX vastgestelde controleprocedure […] deze waarden als de opgegeven waarden [worden] beschouwd”; (ii) punt 2, onder a), van bijlage IX, voor zover daarin staat te lezen dat “opgegeven waarden” overeenstemmen met “de waarden in de technische documentatie”; en (iii) punt 2, onder b), van bijlage IX;

—

de Commissie verwijzen in de kosten van deze procedure.

1.

De bestreden handeling schendt de artikelen 3, 12 en 16 van de kaderregeling (2) en de Commissie heeft ultra vires gehandeld door tegenstrijdige vereisten te stellen ten aanzien van de technische documentatie die leveranciers in de databank moeten uploaden en de controleprocedure die de markttoezichtautoriteiten mogen uitvoeren.

2.

De bestreden handeling is in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel en het beginsel van gelijke behandeling, omdat zij geen duidelijk en eenduidig regelgevingskader tot stand brengt waardoor het voor leveranciers onmogelijk is om vast te stellen wat hun verplichtingen zijn met betrekking tot de in de technische documentatie te verstrekken gegevens, en daarin evenmin de toepasselijke controleprocedure ter beoordeling van de juistheid van de gegevens is aangegeven.

—

uitvoeringsverordening (EU) 2019/2131 van de Commissie van 28 november 2019 tot wijziging van uitvoeringsverordening (EU) 2019/1198 tot instelling van een definitief antidumpingrecht op tafel- en keukengerei van keramiek van oorsprong uit de Volksrepubliek China naar aanleiding van een nieuw onderzoek in verband met het vervallen van de maatregelen op grond van artikel 11, lid 2, van verordening (EU) 2016/1036 van het Europees Parlement en de Raad, nietig verklaren;

—

de Europese Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 13, lid 3, in samenhang met artikel 5, leden 10 en 11, van verordening (EU) 2016/1036 van het Europees Parlement en de Raad van 8 juni 2016 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Unie (“basisverordening”), de artikelen 6.1, 6.2. en 12.1 van de antidumpingovereenkomst van de WTO alsmede de beginselen van non-discriminatie en bescherming van het gewettigd vertrouwen geschonden door verzoekster niet op te nemen in de exhaustieve lijst van exporteurs bedoeld in de verordening waarbij het antiontwijkingsonderzoek werd geopend, en door dan vervolgens de omvang van het onderzoek uit te breiden tot verzoekster.

2.

Tweede middel: de Commissie beschikte niet over een rechtsgrondslag om verzoekster op te nemen in de bestreden verordening aangezien artikel 13, lid 3, van de basisverordening niet voorziet in antiontwijkingsmaatregelen louter op grond van een risico van ontwijking en bovendien de voorafgaande registratie vereist van alle betrokken invoer. Bovendien is de redenering van de Commissie onlogisch, niet onderbouwd en wordt daarin met essentieel bewijsmateriaal geen rekening gehouden, waardoor er sprake is van een kennelijke beoordelingsfout.

3.

Derde middel: de Commissie heeft de rechten van verdediging van verzoekster en het beginsel van non-discriminatie geschonden door haar definitieve besluit te baseren op twee nieuwe feitelijke elementen waarover verzoekster tijdens de herzieningsprocedure geen standpunt heeft kunnen innemen.