1)

Artikel 108, lid 3, VWEU moet aldus worden uitgelegd dat voor een nationale regelgeving die een steunregeling wijzigt door de kring van begunstigden van deze steun te beperken, in beginsel de aanmeldingsverplichting geldt waarin deze bepaling voorziet.

2)

Artikel 58, lid 1, van verordening (EU) nr. 651/2014 van de Commissie van 17 juni 2014 waarbij bepaalde categorieën steun op grond van de artikelen 107 en 108 [VWEU] met de interne markt verenigbaar worden verklaard, moet aldus worden uitgelegd dat steun die vóór de inwerkingtreding van deze verordening is toegekend op basis van een steunregeling zoals die welke in de hoofdgedingen aan de orde is, op grond van diezelfde verordening van de aanmeldingsverplichting van artikel 108, lid 3, VWEU kan worden vrijgesteld.

3)

Artikel 44, lid 3, van verordening nr. 651/2014 moet aldus worden uitgelegd dat een steunregeling zoals die welke in de hoofdgedingen aan de orde is, waarvoor het bedrag van de terug te betalen energiebelasting uitdrukkelijk is vastgelegd in een berekeningsformule die is vastgesteld in de nationale regelgeving waarbij deze regeling wordt ingevoerd, verenigbaar is met deze bepaling.

1)

De artikelen 63 en 65 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een nationale regeling op grond waarvan, ten eerste, over de dividenden die door een ingezeten vennootschap aan een ingezeten pensioenfonds worden uitgekeerd bronbelasting wordt geheven die volledig kan worden verrekend met de door dat fonds verschuldigde vennootschapsbelasting en die, wanneer zij hoger is dan de door het fonds verschuldigde vennootschapsbelasting, kan leiden tot een terugbetaling, en, ten tweede, die dividenden niet of nauwelijks leiden tot een verhoging van het aan vennootschapsbelasting onderworpen resultaat, als gevolg van de mogelijkheid om voorzieningen voor pensioenverplichtingen van dat resultaat af te trekken, terwijl over dividenden die aan een niet-ingezeten pensioenfonds worden uitgekeerd bronbelasting wordt geheven die voor een dergelijk fonds een definitieve belastingheffing vormt, wanneer het niet-ingezeten pensioenfonds de ontvangen dividenden gebruikt voor toevoeging aan de voorzieningen voor pensioenen die het in de toekomst moet betalen, hetgeen aan de verwijzende rechter staat om na te gaan.

2)

Artikel 64, lid 1, VWEU moet aldus worden uitgelegd dat een nationale regeling op grond waarvan, ten eerste, over dividenden die door een ingezeten vennootschap aan een ingezeten pensioenfonds worden uitgekeerd bronbelasting wordt geheven die volledig kan worden verrekend met de door dit fonds verschuldigde vennootschapsbelasting en die, wanneer zij hoger is dan de door het fonds verschuldigde vennootschapsbelasting, kan leiden tot een terugbetaling, en, ten tweede, die dividenden niet of nauwelijks leiden tot een verhoging van het aan vennootschapsbelasting onderworpen resultaat, als gevolg van de mogelijkheid om voorzieningen voor pensioenverplichtingen van dat resultaat af te trekken, terwijl over dividenden die aan een niet-ingezeten pensioenfonds worden uitgekeerd bronbelasting wordt geheven die voor een dergelijk fonds een definitieve belastingheffing vormt, voor de toepassing van die bepaling niet kan worden beschouwd als een op 31 december 1993 bestaande beperking.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Aanbestedingskalender BV, Negometrix BV, CTM Solution BV, Stillpoint Applications BV en Huisinga Beheer BV worden verwezen in de kosten.

3)

Het Koninkrijk der Nederlanden draagt zijn eigen kosten.

1)

Artikel 148, lid 4, van verordening (EU) nr. 1308/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 17 december 2013 tot vaststelling van een gemeenschappelijke ordening van de markten voor landbouwproducten en tot intrekking van de verordeningen (EEG) nr. 922/72, (EEG) nr. 234/79, (EG) nr. 1037/2001 en (EG) nr. 1234/2007 van de Raad, zoals gewijzigd bij verordening (EU) 2017/2393 van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 2017, moet aldus worden uitgelegd dat het zich niet verzet tegen een nationale regeling als die van artikel 3, lid 3, punt 1, van de Lietuvos Respublikos Ūkio subjektų, perkančių-parduodančių žalią pieną ir prekiaujančių pieno gaminiais, nesąžiningų veiksmų draudimo įstatymas Nr. XII-1907 (wet nr. XII-1907 van de Republiek Litouwen houdende een verbod op oneerlijke praktijken van Litouwse marktdeelnemers bij de aankoop en verkoop van rauwe melk en het in de handel brengen van zuivelproducten van 25 juni 2015, zoals gewijzigd bij de wet van 22 december 2015, die, met het oog op de bestrijding van oneerlijke handelspraktijken, kopers van rauwe melk verbiedt om verschillende aankoopprijzen te betalen aan producenten die op basis van de dagelijkse hoeveelheid verkochte rauwe melk moeten worden geacht tot dezelfde groep te behoren, voor melk van dezelfde samenstelling en kwaliteit en die langs dezelfde weg wordt geleverd, voor zover die regeling geschikt is om het nagestreefde doel te bereiken en niet verder gaat dan noodzakelijk is om dat doel te bereiken, waarbij het aan de verwijzende rechter staat om dit te verifiëren.

2)

Artikel 148, lid 4, van verordening nr. 1308/2013, zoals gewijzigd bij verordening 2017/2393, moet aldus worden uitgelegd dat het zich niet verzet tegen een nationale regeling als die van artikel 3, lid 3, punt 3, en artikel 5 van wet nr. XII-1907 van de Republiek Litouwen houdende een verbod op oneerlijke praktijken van Litouwse marktdeelnemers bij de aankoop en verkoop van rauwe melk en het in de handel brengen van zuivelproducten van 25 juni 2015, zoals gewijzigd bij de wet van 22 december 2015, die, met het oog op de bestrijding van oneerlijke handelspraktijken, de koper van rauwe melk verbiedt om de met de producent overeengekomen prijs zonder rechtvaardiging te verlagen en die erin voorziet dat een prijsverlaging van meer dan 3 % moet worden goedgekeurd door de bevoegde nationale autoriteit.

1)

Artikel 21, lid 3, van richtlijn 2003/96/EG van de Raad van 27 oktober 2003 tot herstructurering van de communautaire regeling voor de belasting van energieproducten en elektriciteit moet aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan nationale bepalingen of praktijken die voorzien in de belasting van energieproducten die worden verbruikt binnen de warmte-krachtcentrale van het bedrijf waar zij zijn geproduceerd, mits dit verbruik bestemd is voor de productie van energieproducten door de opwekking van de thermische energie die nodig is voor het technologische productieproces van deze producten. Deze uitlegging laat de toepassing van artikel 14, lid 1, onder a), van deze richtlijn op het aandeel van de voor de elektriciteitsproductie verbruikte energieproducten in beginsel onverlet.

2)

Artikel 2, lid 3, van richtlijn 2003/96 en het evenredigheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan nationale bepalingen of praktijken die bij gebreke van een verzoek aan de bevoegde belastingautoriteiten om indeling voor accijnsdoeleinden van energieproducten waarvoor bij deze richtlijn geen belastingniveau is vastgesteld, het accijnstarief voor gasolie toepassen en vasthouden aan dit tarief, ook al is later een indelingsbesluit verkregen dat deze producten gelijkstelt met stookolie.

1)

Het beginsel van non-discriminatie, zoals het in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit en tot intrekking van richtlijn 2003/54/EG is neergelegd, dient aldus te worden uitgelegd dat het zich niet verzet tegen een nationale regeling waarbij belastingen op de productie en de opslag van splijtstoffen en kernafval worden ingesteld, zoals de in de hoofdgedingen aan de orde zijnde belastingen, waaraan enkel ondernemingen die elektriciteit uit kernenergie produceren zijn onderworpen en waarvan het hoofddoel niet bestaat in de bescherming van het milieu, maar in het verhogen van de inkomsten van het financieringssysteem voor elektriciteit.

2)

Artikel 3, lid 2, van richtlijn 2009/72 dient aldus te worden uitgelegd dat het zich niet verzet tegen een nationale regeling zoals aan de orde in de hoofdgedingen, wanneer de milieudoelstelling en de kenmerken van de milieubelastingen waarin zij voorziet niet worden geconcretiseerd in het dwingende gedeelte van deze regeling.

1)

Artikel 191, lid 2, VWEU en artikel 9, lid 1, van richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 tot vaststelling van een kader voor communautaire maatregelen betreffende het waterbeleid, dienen aldus te worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een heffing op het gebruik van binnenwateren voor de productie van elektriciteit, zoals de in de hoofdgedingen aan de orde zijnde heffing, die geen prikkels bevat voor het efficiënte gebruik van het water en evenmin voorziet in mechanismen voor het behoud en de bescherming van de openbare watervoorraden, en waarvan de berekening volledig losstaat van de vraag in welke mate schade kan worden toegebracht aan de openbare watervoorraden, daar zij uitsluitend is gebaseerd op het vermogen van de producenten van hydro-elektrische energie om inkomsten te genereren.

2)

Het beginsel van non-discriminatie, neergelegd in artikel 3, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit en tot intrekking van richtlijn 2003/54/EG, moet aldus worden uitgelegd dat het zich niet verzet tegen een heffing, zoals de in de hoofdgedingen aan de orde zijnde heffing op het gebruik van binnenwateren voor de productie van elektriciteit, die uitsluitend verschuldigd is door producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in stroomgebieden die zich over het grondgebied van meer dan één autonome gemeenschap uitstrekken.

3)

Artikel 107, lid 1, VWEU dient aldus te worden uitgelegd dat de omstandigheid dat de in de hoofdgedingen aan de orde zijnde heffing op het gebruik van binnenwateren voor de productie van elektriciteit niet verschuldigd is door producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in stroomgebieden op het grondgebied van één autonome gemeenschap, noch door producenten van elektriciteit uit andere bronnen dan waterkracht, geen staatssteun in de zin van deze bepaling vormt ten gunste van deze producenten, aangezien zij, gelet op het relevante referentiekader en het met deze heffing nagestreefde doel, zich niet in een vergelijkbare situatie bevinden als producenten van hydro-elektrische energie die actief zijn in stroomgebieden die zich uitstrekken over het grondgebied van meer dan één autonome gemeenschap, die aan deze heffing onderworpen zijn, hetgeen door de verwijzende rechter moet worden nagegaan.

1)

Het begrip „statuswijziging” in de zin van artikel 12, lid 2, van gedelegeerde verordening (EU) 2015/63 van de Commissie van 21 oktober 2014 tot aanvulling van richtlijn 2014/59/EU van het Europees Parlement en de Raad wat de vooraf te betalen bijdragen aan afwikkelingsfinancieringsregelingen betreft, moet aldus worden uitgelegd dat het een rechtshandeling zoals die in het hoofdgeding omvat, waarbij een instelling in de loop van het jaar, na een grensoverschrijdende fusie door overneming door haar moedermaatschappij, ophoudt onder het toezicht van de nationale afwikkelingsautoriteit te staan, zodat die rechtshandeling geen gevolgen heeft voor de verplichting van die instelling om alle voor het betrokken bijdragejaar verschuldigde gewone bijdragen te betalen.

2)

Artikel 12, lid 2, van gedelegeerde verordening 2015/63 moet aldus worden uitgelegd dat het van toepassing is op een situatie waarin de grensoverschrijdende fusie door overneming van een in een lidstaat gevestigde instelling door haar in een andere lidstaat gevestigde moedermaatschappij, en de daaropvolgende verdwijning van de overgenomen instelling, hebben plaatsgevonden in de loop van 2015, toen de eerste lidstaat zijn nationale afwikkelingsautoriteit en nationale fonds nog niet had opgezet en de bijdragen nog niet waren berekend.

3)

Artikel 104 van richtlijn 2014/59/EU van het Europees Parlement en de Raad van 15 mei 2014 betreffende de totstandbrenging van een kader voor het herstel en de afwikkeling van kredietinstellingen en beleggingsondernemingen en tot wijziging van richtlijn 82/891/EEG van de Raad en de richtlijnen 2001/24/EG, 2002/47/EG, 2004/25/EG, 2005/56/EG, 2007/36/EG, 2011/35/EU, 2012/30/EU en 2013/36/EU en de verordeningen (EU) nr. 1093/2010 en (EU) nr. 648/2012 van het Europees Parlement en de Raad, moet aldus worden uitgelegd dat een in een lidstaat gevestigde instelling, die is gefuseerd door overneming met haar in een andere lidstaat gevestigde moedermaatschappij op een datum voorafgaand aan de invoering van een buitengewone bijdrage door de nationale afwikkelingsautoriteit van de eerste lidstaat, niet is gehouden tot betaling van die bijdrage.

1)

Door niet alle maatregelen te hebben getroffen die noodzakelijk zijn ter uitvoering van het arrest van 3 juli 2008, Commissie/Ierland (C-215/06, EU:C:2008:380), is Ierland zijn verplichtingen uit hoofde van artikel 260, lid 1, VWEU niet nagekomen.

2)

Ierland wordt veroordeeld om aan de Europese Commissie een forfaitaire som van 5 000 000 EUR te betalen.

3)

Ierland wordt veroordeeld tot betaling aan de Commissie van een dwangsom van 15 000 EUR per dag, te rekenen vanaf de datum van de uitspraak van het onderhavige arrest tot de datum van uitvoering van het arrest van 3 juli 2008, Commissie/Ierland (C-215/06, EU:C:2008:380).

4)

Ierland wordt verwezen in de kosten.

1)

Artikel 6 van richtlijn 2011/92/EU van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 2011 betreffende de milieueffectbeoordeling van bepaalde openbare en particuliere projecten moet aldus worden uitgelegd dat het eraan in de weg staat dat een lidstaat de inspraak van het publiek in het besluitvormingsproces met betrekking tot een project feitelijk laat plaatsvinden op het niveau van de zetel van de bevoegde regionale administratieve autoriteit en niet op het niveau van de gemeentelijke eenheid waar de plaats waar het project wordt gerealiseerd onder valt, wanneer de toegepaste concrete regelingen niet garanderen dat de rechten van het betrokken publiek daadwerkelijk worden geëerbiedigd, hetgeen door de verwijzende rechter moet worden nagegaan.

2)

De artikelen 9 en 11 van richtlijn 2011/92 moeten aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan een regeling als die in het hoofdgeding, die ertoe leidt dat leden van het betrokken publiek zijn gebonden aan een termijn voor het instellen van een beroep die aanvangt op het moment dat de vergunning voor een project wordt aangekondigd op internet, wanneer deze leden van het betrokken publiek vooraf geen passende mogelijkheid hebben gehad om overeenkomstig artikel 6, lid 2, van deze richtlijn informatie over de vergunningsprocedure te verkrijgen.

1)

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 8 maart 2018, Rose Vision/Commissie (T-45/13 RENV en T-587/15, niet gepubliceerd, EU:T:2018:124), wordt vernietigd, voor zover het Gerecht in punt 160 van dit arrest heeft geoordeeld dat er geen reden is om overeenkomstig artikel 340, eerste alinea, VWEU vast te stellen dat rekwirante contractuele schade heeft geleden ten gevolge van schending van punt II.22, lid 1, van de algemene voorwaarden die deel uitmaken van de overeenkomst tussen Rose Vision, SL en de Europese Commissie, gesloten in het kader van het zevende kaderprogramma vastgesteld bij besluit nr. 1982/2006/EG van het Europees Parlement en de Raad van 18 december 2006 betreffende het zevende kaderprogrammma van de Europese Gemeenschap voor activiteiten op het gebied van onderzoek, technologische ontwikkeling en demonstratie (2007-2013).

2)

De hogere voorziening wordt afgewezen voor het overige.

3)

Er wordt vastgesteld dat de Europese Commissie de subsidieovereenkomst voor project FutureNEM heeft geschonden wat betreft de vertrouwelijkheid van audit 11-INFS-025.

4)

Rose Vision SL wordt verwezen in haar eigen kosten alsmede in de helft van de kosten van de Europese Commissie met betrekking tot de procedures in eerste aanleg en in hogere voorziening.

1)

Artikel 3, punt 8, van verordening (EG) nr. 1371/2007 van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2007 betreffende de rechten en verplichtingen van reizigers in het treinverkeer moet aldus worden uitgelegd dat onder het begrip „vervoerovereenkomst” in de zin van deze bepaling ook de situatie valt waarin een reiziger zonder vervoerbewijs in een vrij toegankelijke trein stapt om een rit te maken.

2)

Artikel 6, lid 1, van richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten moet aldus worden uitgelegd dat het zich ertegen verzet dat een nationale rechter die vaststelt dat een boetebeding in een overeenkomst tussen een verkoper en een consument oneerlijk is, het bedrag van de volgens dat beding door de consument te betalen boete matigt of dat beding op grond van beginselen van zijn overeenkomstenrecht vervangt door een nationale bepaling van aanvullend recht, behalve indien de betrokken overeenkomst ingevolge de schrapping van het oneerlijke beding niet kan voortbestaan of indien de vernietiging van de gehele overeenkomst uiterst nadelige consequenties heeft voor de consument.

1)

Artikel 1, lid 1, artikel 3, lid 1, artikel 6, lid 1, en artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling als aan de orde in de hoofdgedingen, die het mogelijk maakt om, als zekerheid voor een schuldvordering uit een tussen een ondernemer en een consument gesloten consumentenkredietovereenkomst, in die overeenkomst te bedingen dat de kredietnemer verplicht is om een blanco orderbriefje uit te geven, en die de toelaatbaarheid van de uitgave van een dergelijk orderbriefje afhankelijk stelt van de voorafgaande sluiting van een wisselovereenkomst waarin wordt bepaald hoe dat orderbriefje kan worden aangevuld, op voorwaarde dat dit beding en die overeenkomst in overeenstemming zijn met de artikelen 3 en 5 van die richtlijn en artikel 10 van richtlijn 2008/48/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2008 inzake kredietovereenkomsten voor consumenten en tot intrekking van richtlijn 87/102/EEG van de Raad, hetgeen de verwijzende rechter dient na te gaan.

2)

Artikel 6, lid 1, en artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13 en artikel 10, lid 2, van richtlijn 2008/48 moeten aldus worden uitgelegd dat een nationale rechter die, in omstandigheden als die van de hoofdgedingen, ernstige twijfels heeft over de gegrondheid van een vordering gebaseerd op een orderbriefje dat dient als zekerheid voor een schuldvordering uit een consumentenkredietovereenkomst, indien dit orderbriefje aanvankelijk door de ondertekenaar blanco is uitgegeven en later door de begunstigde is aangevuld, ambtshalve moet onderzoeken of de tussen de partijen overeengekomen bedingen oneerlijk zijn en, in dat verband, kan eisen dat de ondernemer het geschrift overlegt waarin deze bedingen zijn neergelegd, zodat voornoemde rechter zich ervan kan vergewissen dat de rechten die consumenten aan deze richtlijnen ontlenen, in acht zijn genomen.

1)

Het Unierecht en met name verordening (EG) nr. 1107/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 21 oktober 2009 betreffende het op de markt brengen van gewasbeschermingsmiddelen en tot intrekking van de richtlijnen 79/117/EEG en 91/414/EEG van de Raad, moeten aldus worden uitgelegd dat ze zich niet verzetten tegen een nationale procedure waarbij de bevoegde autoriteit de geldigheidsduur van een vergunning voor parallelhandel ambtshalve mag aanpassen aan de geldigheidsduur van de verlengde toelating voor het referentiemiddel.

Verordening nr. 1107/2009 en met name artikel 52 ervan moeten aldus worden uitgelegd dat de aanpassing van de geldigheidsduur van een vergunning voor parallelhandel geen automatisch gevolg is van het besluit tot verlenging van de toelating voor het referentiemiddel, maar een apart besluit vergt.

Verordening nr. 1107/2009 moet aldus worden uitgelegd dat voor de aanpassing van de geldigheidsduur van een vergunning voor parallelhandel aan die van de verlengde toelating voor het referentiemiddel moet worden voldaan aan de voor de verkrijging van die vergunning noodzakelijke voorwaarden van artikel 52, leden 1 tot en met 3, van deze verordening, en dat de bevoegde autoriteit van de betrokken lidstaat dient na te gaan of dit wel degelijk het geval is.

2)

Artikel 52, lid 3, onder a), van verordening nr. 1107/2009 moet aldus worden uitgelegd dat het ook ziet op de situatie waarin het in de lidstaat van oorsprong toegelaten gewasbeschermingsmiddel wordt vervaardigd door onderneming A, terwijl het referentiegewasbeschermingsmiddel volgens hetzelfde proces maar op een andere productielocatie wordt vervaardigd door onderneming B met toestemming van onderneming A, op voorwaarde dat die toestemming net als een licentieovereenkomst geldt voor langere tijd.

3)

Artikel 52, leden 2 tot en met 4, van verordening nr. 1107/2009 moet aldus worden uitgelegd dat de houder van de vergunning voor parallelhandel opnieuw een volledige aanvraag moet indienen, waarbij hij de in lid 4 van dat artikel genoemde gegevens verstrekt, om aan te tonen dat de betrokken middelen nog steeds „identiek” zijn in de zin van lid 3 van dat artikel, onverminderd de mogelijkheid van de bevoegde autoriteit om de lidstaat van oorsprong van het ingevoerde middel te verzoeken om de informatie die zij nodig heeft om het identieke karakter van die middelen te beoordelen. Ingeval bezwaar wordt gemaakt tegen het besluit tot verlening van de vergunning voor parallelhandel, zijn de nationale bewijslastregels van de betrokken lidstaat van toepassing, mits ze in overeenstemming zijn met het gelijkwaardigheidsbeginsel en de uitoefening van de door de Unierechtsorde verleende rechten in de praktijk niet onmogelijk of uiterst moeilijk maken.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Outsource Professional Services Ltd draagt haar eigen kosten alsmede de kosten van de procedure in hogere voorziening van Flatworld Solutions Pvt Ltd.

3)

Het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) draagt zijn eigen kosten van de procedure in hogere voorziening.

1)

Artikel 4, punt 10, van verordening (EU) nr. 655/2014 van het Europees Parlement en de Raad van 15 mei 2014 tot vaststelling van een procedure betreffende het Europees bevel tot conservatoir beslag op bankrekeningen om de grensoverschrijdende inning van schuldvorderingen in burgerlijke en handelszaken te vergemakkelijken, moet aldus worden uitgelegd dat een betalingsbevel zoals dat in het hoofdgeding, dat niet uitvoerbaar is, niet onder het begrip „authentieke akte” in de zin van deze bepaling valt.

2)

Artikel 5, onder a), van verordening nr. 655/2014 moet aldus worden uitgelegd dat een lopende betalingsbevelprocedure zoals die in het hoofdgeding, kan worden aangemerkt als een „procedure betreffende het bodemgeschil” in de zin van deze bepaling.

3)

Artikel 45 van verordening nr. 655/2014 moet aldus worden uitgelegd dat gerechtelijke vakanties niet onder het begrip „uitzonderlijke omstandigheden” in de zin van deze bepaling vallen.

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Silec Cable SAS en General Cable Corp. worden verwezen in de kosten.

1)

De hogere voorziening kennelijk ongegrond verklaard

2)

Fred Olsen SA wordt verwezen in haar eigen kosten in hogere voorziening alsmede in die van Naviera Armas SA.

3)

De Europese Commissie draagt haar eigen kosten.

1)

Is het overeenkomstig richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten (1), en met name artikel 6, lid 1, en artikel 7, lid 1, daarvan, met het oog op de bescherming van consumenten en gebruikers en de naleving van de rechtspraak die op basis daarvan is ontwikkeld, verenigbaar met het Unierecht dat de Tribunal Supremo in zijn arresten 44 tot en met 49 van 23 januari 2019 als ondubbelzinnig criterium heeft vastgesteld dat in met consumenten gesloten hypothecaire leningovereenkomsten een beding waarover niet is onderhandeld en waarin wordt bepaald dat alle kosten voor het sluiten van de hypothecaire lening voor rekening van de leningnemer komen, oneerlijk is, waarbij de verschillende kosten waarop dat oneerlijke en nietig verklaarde beding betrekking heeft worden verdeeld tussen de bank die het beding heeft opgesteld en de consument die de lening heeft genomen, teneinde de terugbetaling van de uit hoofde van het nationaal recht ten onrechte betaalde bedragen te beperken?

Is het overeenkomstig richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten, en met name artikel 6, lid 1, en artikel 7, lid 1, daarvan, met het oog op de bescherming van consumenten en gebruikers en de naleving van de rechtspraak die op basis daarvan is ontwikkeld, verenigbaar met het Unierecht dat de Tribunal Supremo een aanvullende uitlegging geeft aan een wegens oneerlijkheid nietig verklaard beding wanneer de schrapping daarvan en de daaruit voortvloeiende gevolgen niet van invloed zijn op het voortbestaan van de leningovereenkomst met hypotheekgarantie?

2)

Is het, in verband met artikel 394 van de [Ley de Enjuiciamiento Civil] (2), waarin het criterium is neergelegd dat de proceskosten worden betaald door de in het ongelijk gestelde partij, wanneer een oneerlijk kostenbeding nietig wordt verklaard, maar de gevolgen van de nietigverklaring beperkt zijn tot de voornoemde kostenverdeling, in strijd met de Unierechtelijke beginselen van doeltreffendheid en niet-verbindendheid van oneerlijke bedingen wanneer de vordering gedeeltelijk is toegewezen, en kan dit aldus worden uitgelegd dat het een omgekeerde afschrikkende werking heeft, die ertoe leidt dat de legitieme belangen van consumenten en gebruikers niet worden beschermd?

—

vaststellen dat het Koninkrijk België de verplichtingen niet is nagekomen die op haar rusten uit hoofde van richtlijn 2009/72/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor elektriciteit en tot intrekking van richtlijn 2003/54/EG (1), en uit hoofde van richtlijn 2009/73/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 juli 2009 betreffende gemeenschappelijke regels voor de interne markt voor aardgas en tot intrekking van richtlijn 2003/55/EG (2), door de volgende artikelen niet correct in Belgisch recht om te zetten:

—

het Koninkrijk België verwijzen in de kosten.

a)

Vereist artikel 13, lid 3, van verordening nr. 1215/2012 (1) (herschikte Brussel-I-verordening) dat de feitelijke grondslag waarop de getroffene zich beroept om een vordering tegen de verzekeringnemer/verzekerde in te stellen, betrekking heeft op verzekeringszaken?

b)

Indien vraag a) bevestigend wordt beantwoord, volstaat het feit dat de vordering die de getroffene wenst in te stellen tegen de verzekeringnemer/verzekerde voortvloeit uit dezelfde feiten, en wordt ingesteld in het kader van dezelfde procedure als de rechtstreekse vordering die tegen de verzekeraar is ingesteld, om te concluderen dat de vordering van de getroffene een verzekeringszaak betreft?

c)

Indien vraag a) ontkennend wordt beantwoord, volstaat het feit dat de oproeping in het geding van de verzekerde in het kader van de tegen de verzekeraar ingestelde rechtstreekse vordering wordt toegestaan door de wettelijke bepalingen die de rechtstreekse vordering tegen de verzekeraar regelen?

d)

Omvat het begrip „getroffene” in de zin van artikel 13, lid 2, een persoon die is geboren als gevolg van technieken inzake medisch begeleide voortplanting, in omstandigheden waarin die persoon een vordering wenst in te stellen wegens beweerde nalatigheid bij de uitvoering van de bij de conceptie van die persoon gebruikte technieken inzake medisch begeleide voortplanting?

—

het arrest van het Gerecht in zaak T-308/18 vernietigen;

—

definitief uitspraak doen over de punten waarop de onderhavige hogere voorziening betrekking heeft; en

—

de verzoekende partij in zaak T-308/18 verwijzen in de door de Raad in eerste aanleg en in het kader van de onderhavige hogere voorziening gemaakte kosten.

1)

Artikel 1 van besluit C(2017) 900 final van de Europese Commissie van 8 februari 2017 inzake een procedure op grond van artikel 101 VWEU (zaak AT.40018 – Recycling van autoaccu’s) wordt nietig verklaard voor zover het de periode betreft tussen 10 februari 2010 en 10 januari 2011 en de periode tussen 4 april 2011 en 7 maart 2012, voor zover het betrekking heeft op Campine NV en Campine Recycling NV.

2)

Artikel 2 van besluit C(2017) 900 final wordt nietig verklaard voor zover hierbij het bedrag van de geldboete opgelegd aan Campine en Campine Recycling wordt vastgesteld op 8 158 000 EUR.

3)

Het bedrag van de geldboete die bij artikel 2 van besluit C(2017) 900 final aan Campine en Campine Recycling wordt opgelegd, wordt vastgesteld op 4 275 648 EUR.

4)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

5)

Campine en Campine Recycling dragen twee derde van hun eigen kosten.

6)

De Europese Commissie draagt haar eigen kosten en een derde van de kosten van Campine en Campine Recycling.

1)

De beslissing van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 14 februari 2017 (zaak R 2125/2016-1) wordt vernietigd voor zover de kamer van beroep de vordering tot nietigverklaring heeft toegewezen voor „producten en preparaten voor het fokken van vogels, reptielen en amfibieën” van klasse 31 en „diergeneeskundige, therapeutische, desinfecterende en hygiënische producten en preparaten voor gebruik bij terraria” van klasse 5.

2)

Het beroep dat Aviário Tropical, SA heeft ingesteld tegen de beslissing van de nietigheidsafdeling van het EUIPO van 15 juli 2013 (nr. 6029C) wordt verworpen voor zover dit beroep strekt tot nietigverklaring van het merk TROPICAL voor „producten en preparaten voor het fokken van vogels, reptielen en amfibieën” van klasse 31 en „diergeneeskundige, therapeutische, desinfecterende en hygiënische producten en preparaten voor gebruik bij terraria” van klasse 5.

3)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

4)

Tadeusz Ogrodnik zal de helft van de kosten van het EUIPO en de helft van zijn eigen kosten dragen.

5)

Het EUIPO zal de helft van de kosten van Ogrodnik en de helft van zijn eigen kosten dragen.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Luigi Bruno wordt verwezen in de kosten.

3)

Het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie zullen hun eigen kosten dragen.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Elke partij draagt haar eigen kosten.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Neoperl AG wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Rezon OOD wordt verwezen in de kosten.

1)

De beslissing van de tweede kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 30 november 2018 (zaak R 876/2018-2) wordt vernietigd.

2)

Het door Jumbo Africa, SL bij het EUIPO ingestelde beroep wordt verworpen.

3)

Het EUIPO wordt verwezen in zijn eigen kosten alsmede in de kosten die Société des produits Nestlé SA heeft gemaakt in verband met de procedure voor het Gerecht.

4)

Jumbo Africa wordt verwezen in de noodzakelijke kosten die Société des produits Nestlé heeft gemaakt in verband met de procedure voor de kamer van beroep van het EUIPO.

5)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

—

besluit C(2019) 2526 final van de Commissie van 2 april 2019 betreffende steunmaatregel SA.44896 van het Verenigd Koninkrijk met betrekking tot een CFC-vrijstelling inzake groepsfinanciering nietig verklaren;

—

de verwerende partij verwijzen in de kosten van de verzoekende partijen.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft het recht onjuist opgevat en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de identificatie van het referentiestelsel in het bestreden besluit, dat zij bovendien ontoereikend heeft gemotiveerd.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft het recht onjuist opgevat en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt en een ontoereikende motivering verstrekt door, in het bestreden besluit, de vrijstelling inzake groepsfinanciering ten onrechte aan te merken als een afwijking van de normale werking van het referentiestelsel.

3.

Derde middel: de Commissie heeft het recht onjuist opgevat en kennelijke beoordelingsfouten gemaakt door in het bestreden besluit vast te stellen dat de vrijstelling inzake groepsfinanciering een discriminatie tussen marktdeelnemers inhoudt.

4.

Vierde middel: de Commissie heeft het recht onjuist opgevat en kennelijke beoordelingsfouten gemaakt in het bestreden besluit, door tot de slotsom te komen dat de vrijstelling inzake groepsfinanciering niet wordt gerechtvaardigd door de aard of de opzet van het referentiestelsel.

—

besluit C(2019) 2526 final van de Commissie van 2 april 2019 betreffende steunmaatregel SA.44896 van het Verenigd Koninkrijk met betrekking tot een CFC-vrijstelling inzake groepsfinanciering nietig verklaren, voor zover het betrekking heeft op de verzoekende partijen of een van hen;

—

de verwerende partij verwijzen in de kosten van de verzoekende partijen.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de keuze van het referentiesysteem voor de analyse van de belastingregeling. De Commissie had het vennootschapsbelastingstelsel van het Verenigd Koninkrijk als referentiesysteem moeten nemen, niet het stelsel van de gecontroleerde buitenlandse vennootschappen (Controlled Foreign Companies, CFC’s) zelf.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door een onjuiste benadering van de analyse van het CFC-stelsel. In de overwegingen 124 tot en met 126 van het bestreden besluit heeft de Commissie de bepalingen van hoofdstuk 9 van deel 9A van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [belastingwet (internationale en andere bepalingen) van 2010] behandeld als een soort afwijking van een algemene belasting als vastgesteld in hoofdstuk 5 van die wet.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in de overwegingen 127 tot en met 151 van het bestreden besluit vast te stellen dat aan het selectiviteitscriterium is voldaan doordat ondernemingen in feitelijk en juridisch vergelijkbare situaties verschillend zijn behandeld.

4.

Vierde middel: de vrijstelling van 75 % waarin section 371ID van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel.

5.

Vijfde middel: het onderwerpen aan belasting van CFC’s die als categorie voldoen aan de voorwaarden voor de vrijstellingen van hoofdstuk 9 zou in strijd met artikel 49 VWEU inbreuk maken op verzoeksters' vrijheid van vestiging.

6.

Zesde middel: kennelijke beoordelingsfout met betrekking tot de vrijstelling van 75 % en de kwestie van de vaste verhouding.

7.

Zevende middel: het besluit van de Commissie is in strijd met het algemene beginsel van non-discriminatie of gelijkheid van EU-recht.

8.

Achtste middel: de Commissie heeft de bepalingen van richtlijn (EU) 2016/1164 (1) van de Raad, die ratione temporis niet van toepassing was, ten onrechte naar analogie toegepast of er zich ten onrechte op beroepen.

9.

Negende middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in overweging 176 van het bestreden besluit vast te stellen dat er sprake is van een categorie begunstigden (waaronder verzoeksters) en dat zij (de verzoeksters) steun hebben ontvangen die op grond van artikel 2, lid 1, van het bestreden besluit moest worden teruggevorderd.

—

het besluit van de Commissie van 20 december 2018 nietig te verklaren; en

—

de Commissie te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan schending van artikel 11, lid 2, van bijlage VIII bij het Statuut en van artikel 7, lid 1, RAP:

2.

Tweede middel, ontleend aan ongerechtvaardigde verrijking van de Unie:

—

nietigverklaring van besluit C(2019) 2526 final van de Commissie van 2 april 2019 betreffende steunmaatregel SA.44896 van het Verenigd Koninkrijk met betrekking tot een CFC-vrijstelling inzake groepsfinanciering voor zover het betrekking heeft op de verzoekende partijen of een van hen;

—

verwijzing van de verwerende partij in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de keuze van het referentiesysteem voor de analyse van de belastingregeling. De Commissie had het vennootschapsbelastingstelsel van het Verenigd Koninkrijk als referentiesysteem moeten nemen, niet het stelsel van de gecontroleerde buitenlandse vennootschappen (Controlled Foreign Companies, CFC’s) zelf.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door een onjuiste benadering van de analyse van het CFC-stelsel. In de overwegingen 124 tot en met 126 van het bestreden besluit heeft de Commissie de bepalingen van hoofdstuk 9 van deel 9A van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [belastingwet (internationale en andere bepalingen) van 2010] behandeld als een soort afwijking van een algemene belasting als vastgesteld in hoofdstuk 5 van die wet.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in de overwegingen 127 tot en met 151 van het bestreden besluit vast te stellen dat aan het selectiviteitscriterium is voldaan doordat ondernemingen in feitelijk en juridisch vergelijkbare situaties verschillend zijn behandeld.

4.

Vierde middel: de vrijstelling van 75 % waarin section 371ID van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel.

5.

Vijfde middel: het onderwerpen aan belasting van CFC’s die als categorie voldoen aan de voorwaarden voor de vrijstellingen van hoofdstuk 9 zou in strijd met artikel 49 VWEU inbreuk maken op verzoeksters' vrijheid van vestiging.

6.

Zesde middel: kennelijke beoordelingsfout met betrekking tot de vrijstelling van 75 % en de kwestie van de vaste verhouding.

7.

Zevende middel: het besluit van de Commissie is in strijd met het algemene beginsel van non-discriminatie of gelijkheid van EU-recht.

8.

Achtste middel: de Commissie heeft de bepalingen van richtlijn (EU) 2016/1164 (1) van de Raad, die ratione temporis niet van toepassing was, ten onrechte naar analogie toegepast of er zich ten onrechte op beroepen.

—

nietigverklaring van besluit C(2019) 2526 final van de Commissie van 2 april 2019 betreffende steunmaatregel SA.44896 van het Verenigd Koninkrijk met betrekking tot een CFC-vrijstelling inzake groepsfinanciering voor zover het betrekking heeft op de verzoekende partijen of een van hen;

—

verwijzing van de verwerende partij in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de keuze van het referentiesysteem voor de analyse van de belastingregeling. De Commissie had het vennootschapsbelastingstelsel van het Verenigd Koninkrijk als referentiesysteem moeten nemen, niet het stelsel van de gecontroleerde buitenlandse vennootschappen (Controlled Foreign Companies, CFC’s) zelf.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door een onjuiste benadering van de analyse van het CFC-stelsel. In de overwegingen 124 tot en met 126 van het bestreden besluit heeft de Commissie de bepalingen van hoofdstuk 9 van deel 9A van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [belastingwet (internationale en andere bepalingen) van 2010] behandeld als een soort afwijking van een algemene belasting als vastgesteld in hoofdstuk 5 van die wet.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in de overwegingen 127 tot en met 151 van het bestreden besluit vast te stellen dat aan het selectiviteitscriterium is voldaan doordat ondernemingen in feitelijk en juridisch vergelijkbare situaties verschillend zijn behandeld.

4.

Vierde middel: de „volledige” vrijstelling waarin section 371IB van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel.

5.

Vijfde middel: de vrijstelling van 75 % waarin section 371ID van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel.

6.

Zesde middel: het onderwerpen aan belasting van CFC’s die als categorie voldoen aan de voorwaarden voor de vrijstellingen van hoofdstuk 9 zou in strijd met artikel 49 VWEU inbreuk maken op verzoeksters' vrijheid van vestiging.

7.

Zevende middel: kennelijke beoordelingsfout met betrekking tot de vrijstelling van 75 % en de kwestie van de vaste verhouding.

8.

Achtste middel: het besluit van de Commissie is in strijd met het algemene beginsel van non-discriminatie of gelijkheid van EU-recht.

9.

Negende middel: de Commissie heeft de bepalingen van richtlijn (EU) 2016/1164 (1) van de Raad, die ratione temporis niet van toepassing was, ten onrechte naar analogie toegepast of er zich ten onrechte op beroepen.

10.

Tiende middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in overweging 176 van het bestreden besluit vast te stellen dat er sprake is van een categorie begunstigden (waaronder verzoeksters) en dat zij (de verzoeksters) steun hebben ontvangen die op grond van artikel 2, lid 1, van het bestreden besluit moest worden teruggevorderd.

—

nietigverklaring van besluit C(2019) 2526 final van de Commissie van 2 april 2019 betreffende steunmaatregel SA.44896 van het Verenigd Koninkrijk met betrekking tot een CFC-vrijstelling inzake groepsfinanciering voor zover het betrekking heeft op de verzoekende partijen of een van hen;

—

verwijzing van de verwerende partij in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de keuze van het referentiesysteem voor de analyse van de belastingregeling. De Commissie had het vennootschapsbelastingstelsel van het Verenigd Koninkrijk als referentiesysteem moeten nemen, niet het stelsel van de gecontroleerde buitenlandse vennootschappen (Controlled Foreign Companies, CFC’s) zelf.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door een onjuiste benadering van de analyse van het CFC-stelsel. In de overwegingen 124 tot en met 126 van het bestreden besluit heeft de Commissie de bepalingen van hoofdstuk 9 van deel 9A van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [belastingwet (internationale en andere bepalingen) van 2010] behandeld als een soort afwijking van een algemene belasting als vastgesteld in hoofdstuk 5 van die wet.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in de overwegingen 127 tot en met 151 van het bestreden besluit vast te stellen dat aan het selectiviteitscriterium is voldaan doordat ondernemingen in feitelijk en juridisch vergelijkbare situaties verschillend zijn behandeld.

4.

Vierde middel: de „volledige” vrijstelling waarin section 371IB van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel.

5.

Vijfde middel: de vrijstelling van 75 % waarin section 371ID van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel.

6.

Zesde middel: het onderwerpen aan belasting van CFC’s die als categorie voldoen aan de voorwaarden voor de vrijstellingen van hoofdstuk 9 zou in strijd met artikel 49 VWEU inbreuk maken op verzoeksters' vrijheid van vestiging.

7.

Zevende middel: kennelijke beoordelingsfout met betrekking tot de vrijstelling van 75 % en de kwestie van de vaste verhouding.

8.

Achtste middel: het besluit van de Commissie is in strijd met het algemene beginsel van non-discriminatie of gelijkheid van EU-recht.

9.

Negende middel: de Commissie heeft de bepalingen van richtlijn (EU) 2016/1164 (1) van de Raad tot vaststelling van regels ter bestrijding van belastingontwijkingspraktijken welke rechtstreeks van invloed zijn op de werking van de interne markt, die ratione temporis niet van toepassing was, ten onrechte naar analogie toegepast of er zich ten onrechte op beroepen.

10.

Tiende middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in overweging 176 van het bestreden besluit vast te stellen dat er sprake is van een categorie begunstigden (waaronder verzoeksters) en dat zij (de verzoeksters) steun hebben ontvangen die op grond van artikel 2, lid 1, van het bestreden besluit moest worden teruggevorderd.

—

nietigverklaring van het besluit van de Europese Commissie van 2 april 2019 betreffende steunmaatregel SA.44896 van het Verenigd Koninkrijk met betrekking tot een CFC-vrijstelling inzake groepsfinanciering („betrokken vrijstelling”) voor zover het betrekking heeft op de verzoekende partijen of een van hen;

—

verwijzing van de verwerende partij in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de keuze van het referentiesysteem voor de analyse van de belastingregeling. De Commissie had het vennootschapsbelastingstelsel van het Verenigd Koninkrijk als referentiesysteem moeten nemen, niet het stelsel van de gecontroleerde buitenlandse vennootschappen (Controlled Foreign Companies, CFC’s) zelf.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door een onjuiste benadering van de analyse van het CFC-stelsel. In de overwegingen 124 tot en met 126 van het bestreden besluit heeft de Commissie de bepalingen van hoofdstuk 9 van deel 9A van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [belastingwet (internationale en andere bepalingen) van 2010] behandeld als een soort afwijking van een algemene belasting als vastgesteld in hoofdstuk 5 van die wet.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in de overwegingen 127 tot en met 151 van het bestreden besluit vast te stellen dat aan het selectiviteitscriterium is voldaan doordat ondernemingen in feitelijk en juridisch vergelijkbare situaties verschillend zijn behandeld.

4.

Vierde middel: de vrijstelling van 75 % waarin section 371ID van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel

5.

Vijfde middel: het onderwerpen aan belasting van CFC’s die als categorie voldoen aan de voorwaarden voor de vrijstellingen van hoofdstuk 9 zou in strijd met artikel 49 VWEU inbreuk maken op verzoeksters' vrijheid van vestiging.

6.

Zesde middel: kennelijke beoordelingsfout met betrekking tot de vrijstelling van 75 % en de kwestie van de vaste verhouding.

7.

Zevende middel: het besluit van de Commissie is in strijd met het algemene beginsel van non-discriminatie of gelijkheid van EU-recht.

8.

Achtste middel: de Commissie heeft de bepalingen van richtlijn (EU) 2016/1164 (1) van de Raad, die ratione temporis niet van toepassing was, ten onrechte naar analogie toegepast of er zich ten onrechte op beroepen.

9.

Negende middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in overweging 176 van het bestreden besluit vast te stellen dat er sprake is van een categorie begunstigden (waaronder verzoeksters) en dat zij (de verzoeksters) steun hebben ontvangen die op grond van artikel 2, lid 1, van het bestreden besluit moest worden teruggevorderd.

—

het besluit van de Commissie van 2 april 2019 betreffende steunmaatregel SA.44896 van het Verenigd Koninkrijk met betrekking tot een CFC-vrijstelling inzake groepsfinanciering („betrokken vrijstelling”) nietig verklaren, voor zover het betrekking heeft op de verzoekende partijen of een van hen;

—

de verwerende partij verwijzen in de kosten van de verzoekende partijen.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de keuze van het referentiesysteem voor de analyse van de belastingregeling. De Commissie had het vennootschapsbelastingstelsel van het Verenigd Koninkrijk als referentiesysteem moeten nemen, niet het stelsel van de gecontroleerde buitenlandse vennootschappen (Controlled Foreign Companies, CFC’s) zelf.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door een onjuiste benadering van de analyse van het CFC-stelsel. In de overwegingen 124 tot en met 126 van het bestreden besluit heeft de Commissie de bepalingen van hoofdstuk 9 van deel 9A van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [belastingwet (internationale en andere bepalingen) van 2010] behandeld als een soort afwijking van een algemene belasting als vastgesteld in hoofdstuk 5 van die wet.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in de overwegingen 127 tot en met 151 van het bestreden besluit vast te stellen dat aan het selectiviteitscriterium is voldaan doordat ondernemingen in feitelijk en juridisch vergelijkbare situaties verschillend zijn behandeld.

4.

Vierde middel: de vrijstelling van 75 % waarin section 371ID van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel.

5.

Vijfde middel: het onderwerpen aan belasting van CFC’s die als categorie voldoen aan de voorwaarden voor de vrijstellingen van hoofdstuk 9 zou in strijd met artikel 49 VWEU inbreuk maken op verzoeksters' vrijheid van vestiging.

6.

Zesde middel: kennelijke beoordelingsfout met betrekking tot de vrijstelling van 75 % en de kwestie van de vaste verhouding.

7.

Zevende middel: het besluit van de Commissie is in strijd met het algemene beginsel van non-discriminatie of gelijkheid van EU-recht.

8.

Achtste middel: de Commissie heeft de bepalingen van richtlijn (EU) 2016/1164 (1) van de Raad, die ratione temporis niet van toepassing was, ten onrechte naar analogie toegepast of er zich ten onrechte op beroepen.

9.

Negende middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in overweging 176 van het bestreden besluit vast te stellen dat er sprake is van een categorie begunstigden (waaronder verzoeksters) en dat zij (de verzoeksters) steun hebben ontvangen die op grond van artikel 2, lid 1, van het bestreden besluit moest worden teruggevorderd.

—

nietigverklaring van uitvoeringsverordening (EU) 2019/1295 van de Commissie van 1 augustus 2019 tot wijziging van uitvoeringsverordening (EU) 2018/1469 tot instelling van een definitief antidumpingrecht op bepaalde naadloze buizen en pijpen, van ijzer of van staal, van oorsprong uit Rusland en Oekraïne, naar aanleiding van een gedeeltelijk tussentijds nieuw onderzoek op grond van artikel 11, lid 3, van verordening (EU) 2016/1036;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten van de procedure.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 2, lid 3, eerste alinea, artikel 2, lid 4, eerste alinea, artikel 2, lid 6, eerste zin. en artikel 9, lid 4, van verordening (EU) 2016/1036 („basisverordening”) (1) en artikel 2.2.2, eerste zin, en artikel 9.3 van de antidumpingovereenkomst van de WTO geschonden door bij de berekening van de dumpingmarge rekening te houden met de verkoopkosten, algemene kosten en administratiekosten („VAA-kosten”) van verkopen door de verzoeksters aan hun verbonden binnenlandse handelaar.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door van verzoeksters uitvoerprijs een bedrag af te trekken gelijk aan de VAA-kosten van de verbonden handelaar en een fictieve winst van een niet-verbonden importeur, als een correctie op grond van artikel 2, lid 10, onder i), en artikel 2, lid 10, eerste alinea, van de basisverordening.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 11, lid 9, van de basisverordening geschonden en verzoeksters dumpingmarge op onrechtmatige wijze berekend door een andere methode te gebruiken voor de bepaling van de normale waarde en de exportprijs van de verzoekster in vergelijking met de methode die werd gebruikt in het vorige onderzoek en die ertoe heeft geleid dat de oplegging van de maatregel werd herzien.

4.

Vierde middel: de Commissie heeft de rechten van verdediging van de verzoekende partijen geschonden door in het tweede aanvullende informatiedocument, ontvangen op dezelfde datum als de publicatie van de bestreden verordening, nieuwe feitelijke elementen op te nemen, waarover de verzoekende partijen geen opmerkingen hebben kunnen maken.

—

nietigverklaring van het besluit van de Europese Commissie van 2 april 2019 betreffende steunmaatregel SA.44896 van het Verenigd Koninkrijk met betrekking tot een CFC-vrijstelling inzake groepsfinanciering („betrokken vrijstelling”) voor zover het betrekking heeft op de verzoekende partijen of een van hen;

—

verwijzing van de verwerende partij in de kosten van de verzoekers.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de keuze van het referentiesysteem voor de analyse van de belastingregeling. De Commissie had het vennootschapsbelastingstelsel van het Verenigd Koninkrijk als referentiesysteem moeten nemen, niet het stelsel van de gecontroleerde buitenlandse vennootschappen (Controlled Foreign Companies, CFC’s) zelf.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door een onjuiste benadering van de analyse van het CFC-stelsel. In de overwegingen 124 tot en met 126 van het bestreden besluit heeft de Commissie de bepalingen van hoofdstuk 9 van deel 9A van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [belastingwet (internationale en andere bepalingen) van 2010] behandeld als een soort afwijking van een algemene belasting als vastgesteld in hoofdstuk 5 van die wet.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in de overwegingen 127 tot en met 151 van het bestreden besluit vast te stellen dat aan het selectiviteitscriterium is voldaan doordat ondernemingen in feitelijk en juridisch vergelijkbare situaties verschillend zijn behandeld.

4.

Vierde middel: de vrijstelling van 75 % waarin section 371ID van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel.

5.

Vijfde middel: de vrijstelling betreffende „overeenkomende rente” waarin section 371IE van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de opzet van het belastingstelsel.

6.

Zesde middel: het onderwerpen aan belasting van CFC’s die als categorie voldoen aan de voorwaarden voor de vrijstellingen van hoofdstuk 9 zou in strijd met artikel 49 VWEU inbreuk maken op verzoeksters' vrijheid van vestiging.

7.

Zevende middel: kennelijke beoordelingsfout met betrekking tot de vrijstelling van 75 % en de kwestie van de vaste verhouding.

8.

Achtste middel: het besluit van de Commissie is in strijd met het algemene beginsel van non-discriminatie of gelijkheid van EU-recht.

9.

Negende middel: de Commissie heeft de bepalingen van richtlijn (EU) 2016/1164 (1) van de Raad, die ratione temporis niet van toepassing was, ten onrechte naar analogie toegepast of er zich ten onrechte op beroepen.

—

het besluit van de Commissie van 2 april 2019 betreffende steunmaatregel SA.44896 van het Verenigd Koninkrijk met betrekking tot een CFC-vrijstelling inzake groepsfinanciering („betrokken vrijstelling”) nietig verklaren, voor zover het betrekking heeft op de verzoekende partijen of een van hen;

—

de verwerende partij verwijzen in de kosten van de verzoekende partijen.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de keuze van het referentiesysteem voor de analyse van de belastingregeling. De Commissie had het vennootschapsbelastingstelsel van het Verenigd Koninkrijk als referentiesysteem moeten nemen, niet het stelsel van de gecontroleerde buitenlandse vennootschappen (Controlled Foreign Companies, CFC’s) zelf.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast en/of heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door een onjuiste benadering van de analyse van het CFC-stelsel. In de overwegingen 124 tot en met 126 van het bestreden besluit heeft de Commissie de bepalingen van hoofdstuk 9 van deel 9A van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 [belastingwet (internationale en andere bepalingen) van 2010] behandeld als een soort afwijking van een algemene belasting als vastgesteld in hoofdstuk 5 van die wet.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in de overwegingen 127 tot en met 151 van het bestreden besluit vast te stellen dat aan het selectiviteitscriterium is voldaan doordat ondernemingen in feitelijk en juridisch vergelijkbare situaties verschillend zijn behandeld.

4.

Vierde middel: de vrijstelling van 75 % waarin section 371ID van de Taxation (International and Other Provisions) Act 2010 voorziet, wordt gerechtvaardigd door de aard en de algemene opzet van het belastingstelsel.

5.

Vijfde middel: het onderwerpen aan belasting van CFC’s die als categorie voldoen aan de voorwaarden voor de vrijstellingen van hoofdstuk 9 zou in strijd met artikel 49 VWEU inbreuk maken op verzoeksters' vrijheid van vestiging.

6.

Zesde middel: kennelijke beoordelingsfout met betrekking tot de vrijstelling van 75 % en de kwestie van de vaste verhouding.

7.

Zevende middel: het besluit van de Commissie is in strijd met het algemene beginsel van non-discriminatie of gelijkheid van EU-recht.

8.

Achtste middel: de Commissie heeft de bepalingen van richtlijn (EU) 2016/1164 (1) van de Raad, die ratione temporis niet van toepassing was, ten onrechte naar analogie toegepast of er zich ten onrechte op beroepen.

9.

Negende middel: de Commissie heeft artikel 107, lid 1, VWEU onjuist toegepast door in overweging 176 van het bestreden besluit vast te stellen dat er sprake is van een categorie begunstigden (waaronder verzoeksters) en dat zij (de verzoeksters) steun hebben ontvangen die op grond van artikel 2, lid 1, van het bestreden besluit moest worden teruggevorderd.

—

de bestreden beslissing wijzigen;

—

het EUIPO verwijzen in de kosten.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

schending van artikel 7, lid 1, onder c), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

schending van artikel 7, lid 2, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

nietigverklaring van uitvoeringsverordening (EU) 2019/1688 van de Commissie van 8 oktober 2019 tot instelling van een definitief antidumpingrecht en tot definitieve inning van het voorlopige recht op mengsels van ureum en ammoniumnitraat van oorsprong uit Rusland, Trinidad en Tobago en de Verenigde Staten van Amerika, zover deze betrekking heeft op verzoekende partij;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten.

—

de bestreden beslissing vernietigen;

—

het EUIPO verwijzen in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

schending van artikel 37, lid 1, van gedelegeerde verordening (EU) 2018/625 van de Commissie;

—

schending van de beginselen van gelijke behandeling en behoorlijk bestuur;

—

schending van artikel 94, lid 1, eerste zin, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad

—

artikel 1 van uitvoeringsverordening (EU) 2019/1382 van de Commissie (1) nietig verklaren, voor zover deze op de verzoekende partij van toepassing is;

—

overeenkomstig artikel 264, tweede alinea, VWEU de gevolgen van de bestreden verordening handhaven tot de verwerende partij de nodige maatregelen ter uitvoering van het arrest van het Gerecht heeft genomen;

—

de verwerende partij verwijzen in de kosten van de verzoekende partij in deze procedures.

1.

Eerste middel: de verzoekende partij betoogt dat de verwerende partij geenszins bevoegd was en gehandeld heeft in strijd met artikel 1, lid 1, van verordening (EU) 2015/477 („gecombineerde-effectverordening”) (2) en met artikel 9, lid 5, van verordening (EU) 2016/1036 („basisverordening”) (3), door verschillende antidumpingrechten op te leggen naargelang de quota’s in het kader van de vrijwaringsmaatregelen zijn uitgeput of niet.

2.

Tweede middel: de verzoekende partij betoogt dat de verwerende partij een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt en gehandeld heeft in strijd met artikel 1, lid 1, van de gecombineerde-effectverordening en met artikel 9, lid 5, van de basisverordening door de antidumpingmaatregelen pas te wijzigen toen de quota’s in het kader van de vrijwaringsmaatregelen waren uitgeput

—

de bestreden beslissing wijzigen en de oppositie afwijzen;

—

subsidiair, de bestreden beslissing vernietigen;

—

het EUIPO en de andere partij in de procedure voor de kamer van beroep verwijzen in de kosten van de procedure voor de tweede kamer van beroep en in die van de onderhavige procedure.

—

schending van artikel 42, lid 2, van verordening (EG) nr. 207/2009 van de Raad;

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

Het bestreden besluit waarbij de Commissie heeft besloten geen bezwaar te maken tegen de „Modifica del Meccanismo di remunerazione della disponibilità di risorse per l’adeguatezza. Introduzione di requisiti ambientali” (wijziging van het Italiaanse mechanisme voor vergoeding van capaciteitsbeschikbaarheid. Invoering van milieuvereisten), steunmaatregel SA.53821 (2019/N), nietig verklaren;

—

verweerster verwijzen in de verzoeksters kosten.

1.

Eerste middel: schending van verzoeksters uit artikel 108, lid 2, VWEU voortvloeiende procedurele rechten, omdat zij – in het kader van een formele onderzoeksprocedure, die in casu niet is ingeleid – niet is verzocht haar opmerkingen in te dienen over het voornemen om het aantal deernemers op de capaciteitsmarkt te vergroten, zodat naast de nieuwe productie-eenheden waarvoor reeds alle vergunningen voor de bouw en de werking van de installaties zijn afgegeven, ook de nieuwe productie-eenheden die enkel de bestuurlijke procedure voor de afgifte van die vergunningen hebben gestart, onder het begrip „nieuwe capaciteit” vallen.

2.

Tweede middel: ontoereikend onderzoek en ontoereikende motivering van de handeling

—

om nietigverklaring van het bestreden besluit, waarbij de Commissie heeft besloten geen bezwaar te maken tegen de „[m]odifica del meccanismo di remunerazione della disponibilità di risorse per l’adeguatezza. Introduzione di requisiti ambientali” (wijziging van de regeling voor vergoeding van capaciteit teneinde de toereikendheid van het systeem te garanderen; invoering van milieuvereisten), steunmaatregel SA.53821 (2019/N);

—

verweerster te verwijzen in de kosten van verzoekster.

—

In dat verband vestigt verzoekster de aandacht op bepaalde aspecten en bepaalde gevolgen van de openstelling van de capaciteitsmarkt voor nieuwe productie-eenheden die niet over een vergunning beschikken, met betrekking waartoe de Commissie heeft nagelaten een passende beoordeling te verrichten. Zij wijst erop dat nog andere aspecten van de regeling zijn gewijzigd, die de Commissie echter niet heeft onderzocht of onjuist heeft beoordeeld.

—

het onderhavige beroep ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

het besluit van de Commissie van 15 oktober 2019 waarbij het bedrag van de overeenkomst CARDS/2008/166-429 wordt verlaagd van 1 199 125 EUR naar 0 (nul) EUR nietig verklaren en de terugvordering wordt gelast van alle betalingen die uit hoofde van deze overeenkomst zijn verricht, ten belope van 1 197 055,86 EUR, nietig verklaren;

—

de terugbetaling gelasten van de bedragen die de Commissie op grond van dit besluit heeft teruggevorderd, vermeerderd met vertragingsrente tegen de rentevoet toegepast door de Europese Centrale Bank vermeerderd met 7 punten;

—

de betaling gelasten van de laatste factuur van de verzoekende partij ten bedrage van 437 649,39 EUR, vermeerderd met vertragingsrente tegen de rentevoet toegepast door de Europese Centrale Bank vermeerderd met 7 punten, alsook de vrijgave gelasten van de bankgarantie ten belope van en de vergoeding van de materiële schade als gevolg van deze laattijdige vrijgave;

—

de betaling gelasten van een symbolische euro als schadevergoeding, onder voorbehoud van wijziging;

—

de Commissie verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel: onbevoegdheid van de Commissie om het bestreden besluit vast te stellen, gebrek aan een rechtsgrondslag en schending van het beginsel van het gewettigd vertrouwen. De verzoekende partij betoogt dat de Commissie niet bevoegd was om het bestreden besluit vast te stellen, dat een executoriale titel vormt met oog op de invordering van de schuldvordering die de Commissie meent te hebben, bij gebreke van een arbitragebeding dat de rechterlijke instanties van de Unie bevoegd verklaart om uitspraak te doen over geschillen in contractuele aangelegenheden.

2.

Tweede middel: verjaring van de gestelde schuldvordering en, in elk geval, schending van de redelijke termijn, schending van artikel 73 bis, lid 1, van verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de raad van 25 juni 2002 houdende het Financieel Reglement van toepassing op de algemene begroting van de Europese Gemeenschappen (PB 2002, L 248, blz. 1) (hierna: „Financieel Reglement van 2002”), schending van het recht op behoorlijk bestuur zoals neergelegd in artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en schending van artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: „EVRM”). Volgens de verzoekende partij is de schuldvordering die de Commissie tegen haar stelt te houden verjaard omdat de termijn van vijf jaar in artikel 73 bis van het Financieel Reglement van 2002 verstreken is. Artikel 85 ter, lid 4, van verordening (EG, Euratom) nr. 2342/2002 van de Commissie van 23 december 2002 tot vaststelling van uitvoeringsvoorschriften van verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de Raad van 25 juni 2002 houdende het Financieel Reglement van toepassing op de algemene begroting van de Europese Gemeenschappen (PB 2002, L 357, blz. 1) (hierna: „uitvoeringsverordening van 2002”), betreffende de redenen voor schorsing van de verjaringstermijn, is bovendien niet van toepassing. Hoe dan ook, en zelfs indien de schorsing van de verjaringstermijn rechtmatig was, is de termijn voor de vaststelling van het bestreden besluit en de bijgevoegde debetnota kennelijk onredelijk en in strijd met artikel 41 van het Handvest van de grondrechten en artikel 6, lid 1, van het EVRM (voor zover dat een grondrecht bevat dat eveneens een algemeen rechtsbeginsel is).

3.

Derde middel: schending van het vonnis van de rechtbank van eerste aanleg Brussel (België) van 5 oktober 2017 en de regel „le pénal tient l„administratif en l’état”. De verzoekende partij stelt dat de Commissie gebonden is door het vonnis van 5 oktober 2017 van de Belgische strafrechter, die de procedure niet-ontvankelijk heeft verklaard wegens gebrek aan bewijs van de ten laste gelegde feiten. De Commissie, die zich burgerlijke partij heeft gesteld tijdens de strafrechtelijke procedure en heeft besloten om de uitkomst van de Belgische procedure af te wachten alvorens een terugvorderingsbesluit vast te stellen, is gebonden aan deze uitkomst en aan de vaststellingen van de nationale rechter, ook al heeft het vonnis van de Belgische rechter geen kracht van gewijsde ten opzichte van de Commissie.

4.

Vierde middel: het bestreden besluit bevat kennelijke beoordelingsfouten. De verzoekende partij betoogt dat de verweten feiten duidelijk niet vaststaan en dat er duidelijk geen sprake is van onregelmatigheden, laat staan ernstige onregelmatigheden. Het bestreden besluit berust op twee verslagen van OLAF. De grieven van de verwerende partij zijn echter niet bewezen.

5.

Vijfde middel: schending van de instructies aan de inschrijvers en van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002. De verzoekende partij betoogt dat geen van de grieven van de verwerende partij betrekking heeft op het feit dat de verzoekende partij vertrouwelijke informatie heeft verkregen, een onwettige overeenkomst heeft gesloten met een concurrent, het evaluatiecomité of de aanbestedende dienst heeft beïnvloed tijdens het onderzoek, of op de verduidelijking, de beoordeling of de vergelijking van de inschrijvingen. Bijgevolg is noch aan de voorwaarden van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 noch aan de voorwaarden van artikel 13, onder a), van de instructies aan de inschrijvers voldaan.

6.

Zesde middel: schending van de rechten van verdediging aangezien het recht om gehoord te worden niet geëerbiedigd is.

7.

Zevende middel: schending van het beginsel van behoorlijk bestuur, het beginsel dat overeenkomsten te goeder trouw ten uitvoer moeten worden gelegd en het beginsel van verbod op„rechtsmisbruik”. De verzoekende partij betoogt dat de Commissie noch zorgvuldig noch onpartijdig heeft gehandeld.

8.

Achtste middel: exceptie van onwettigheid van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002, voor zover dit artikel in strijd is met het algemene verbod van ongerechtvaardigde verrijking. Op grond van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 kan de instelling alle bedragen die tijdens de uitvoering van de overeenkomst zijn betaald terugvorderen, zelfs als de overeenkomst volledig is uitgevoerd door de contractant. Artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 betekent dat de instelling aldus kan profiteren van alle diensten van de contractant zonder dat hiervoor enige betaling verschuldigd is. Artikel 103 moet nietig worden verklaard, voor zover het de instelling toelaat om, zonder rechtvaardiging, haar vermogenspositie te verbeteren ten nadele van de contractant.

9.

Negende middel: subsidiair, schending van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 en van het evenredigheidsbeginsel. De verzoekende partij betoogt dat de instelling de beoordeling overeenkomstig artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 moet uitvoeren. Dit betekent dat de Commissie niet meerdere sancties kan opleggen, aangezien artikel 103 voorziet in een lijst sancties die niet-cumulatief is. Bovendien moet deze beoordeling worden uitgevoerd in overeenstemming met het beginsel van evenredigheid, waarbij de instelling zich ervan moet vergewissen dat haar besluit in verhouding staat tot de ernst van de betrokken onregelmatigheid. Het evenredigheidsbeginsel is een uiting van het beginsel van goede trouw dat van toepassing is op de uitvoering van overeenkomsten. Dit was in de onderhavige situatie echter niet het geval.

—

het onderhavige beroep ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

het besluit van de Commissie van 15 oktober 2019 waarbij het bedrag van de overeenkomst TACIS/2006/101-510 wordt verlaagd van 4 410 000 EUR naar 0 (nul) EUR en de terugvordering wordt gelast van alle betalingen die uit hoofde van deze overeenkomst zijn verricht, ten belope van 4 241 507 EUR, nietig verklaren;

—

de terugbetaling gelasten van de bedragen die de Commissie op grond van dit besluit heeft teruggevorderd, vermeerderd met vertragingsrente tegen de rentevoet toegepast door de Europese Centrale Bank vermeerderd met 7 punten;

—

de betaling gelasten van een symbolische euro als schadevergoeding, onder voorbehoud van wijziging;

—

de Commissie verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel: onbevoegdheid van de Commissie om het bestreden besluit vast te stellen, gebrek aan een rechtsgrondslag en schending van het beginsel van het gewettigd vertrouwen. De verzoekende partij betoogt dat de Commissie niet bevoegd was om het bestreden besluit vast te stellen, dat een executoriale titel vormt met oog op de invordering van de schuldvordering die de Commissie meent te hebben, bij gebreke van een arbitragebeding dat de rechterlijke instanties van de Unie bevoegd verklaart om uitspraak te doen over geschillen in contractuele aangelegenheden.

2.

Tweede middel: verjaring van de gestelde schuldvordering en, in elk geval, schending van de redelijke termijn, schending van artikel 73 bis, lid 1, van verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de raad van 25 juni 2002 houdende het Financieel Reglement van toepassing op de algemene begroting van de Europese Gemeenschappen (PB 2002, L 248, blz. 1) (hierna: „Financieel Reglement van 2002”), schending van het recht op behoorlijk bestuur zoals neergelegd in artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en schending van artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: „EVRM”). Volgens de verzoekende partij is de schuldvordering die de Commissie tegen haar stelt te houden verjaard omdat de termijn van vijf jaar in artikel 73 bis van het Financieel Reglement van 2002 verstreken is. Artikel 85 ter, lid 4, van verordening (EG, Euratom) nr. 2342/2002 van de Commissie van 23 december 2002 tot vaststelling van uitvoeringsvoorschriften van verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de Raad van 25 juni 2002 houdende het Financieel Reglement van toepassing op de algemene begroting van de Europese Gemeenschappen (PB 2002, L 357, blz. 1) (hierna: „uitvoeringsverordening van 2002”), betreffende de redenen voor schorsing van de verjaringstermijn, is bovendien niet van toepassing. Hoe dan ook, en zelfs indien de schorsing van de verjaringstermijn rechtmatig was, is de termijn voor de vaststelling van het bestreden besluit en de bijgevoegde debetnota kennelijk onredelijk en in strijd met artikel 41 van het Handvest van de grondrechten en met artikel 6, lid 1, van het EVRM (voor zover dat een grondrecht bevat dat eveneens een algemeen rechtsbeginsel is).

3.

Derde middel: schending van het vonnis van de rechtbank van eerste aanleg Brussel (België) van 5 oktober 2017 en de regel „le pénal tient l’administratif en l’état”. De verzoekende partij stelt dat de Commissie gebonden is door het vonnis van 5 oktober 2017 van de Belgische strafrechter, die de procedure niet-ontvankelijk heeft verklaard wegens gebrek aan bewijs van de ten laste gelegde feiten. De Commissie, die zich burgerlijke partij heeft gesteld tijdens de strafrechtelijke procedure en heeft besloten om de uitkomst van de Belgische procedure af te wachten alvorens een terugvorderingsbesluit vast te stellen, is gebonden aan deze uitkomst en aan de vaststellingen van de nationale rechter, ook al heeft het vonnis van de Belgische rechter geen kracht van gewijsde ten opzichte van de Commissie.

4.

Vierde middel: het bestreden besluit bevat kennelijke beoordelingsfouten. De verzoekende partij betoogt dat de verweten feiten duidelijk niet vaststaan en dat er duidelijk geen sprake is van onregelmatigheden, laat staan ernstige onregelmatigheden. Het bestreden besluit berust op twee verslagen van OLAF. De grieven van de verwerende partij zijn echter niet bewezen.

5.

Vijfde middel: schending van de instructies aan de inschrijvers en van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002. De verzoekende partij betoogt dat geen van de grieven van de verwerende partij betrekking heeft op het feit dat de verzoekende partij vertrouwelijke informatie heeft verkregen, een onwettige overeenkomst heeft gesloten met een concurrent, het evaluatiecomité of de aanbestedende dienst heeft beïnvloed tijdens het onderzoek, of op de verduidelijking, de beoordeling of de vergelijking van de inschrijvingen. Bijgevolg is noch aan de voorwaarden van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 noch aan de voorwaarden van artikel 13, onder a), van de instructies aan de inschrijvers voldaan.

6.

Zesde middel: schending van de rechten van verdediging, aangezien het recht om gehoord te worden niet geëerbiedigd is.

7.

Zevende middel: schending van het beginsel van behoorlijk bestuur, het beginsel dat overeenkomsten te goeder trouw ten uitvoer moeten worden gelegd en het beginsel van verbod op„rechtsmisbruik”. De verzoekende partij betoogt dat de Commissie noch zorgvuldig noch onpartijdig heeft gehandeld.

8.

Achtste middel: exceptie van onwettigheid van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002, voor zover dit artikel in strijd is met het algemene verbod van ongerechtvaardigde verrijking. Op grond van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 kan de instelling alle bedragen die tijdens de uitvoering van de overeenkomst zijn betaald terugvorderen, zelfs als de overeenkomst volledig is uitgevoerd door de contractant. Artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 betekent dat de instelling aldus kan profiteren van alle diensten van de contractant zonder dat hiervoor enige betaling verschuldigd is. Artikel 103 moet nietig worden verklaard, voor zover het de instelling toelaat om, zonder rechtvaardiging, haar vermogenspositie te verbeteren ten nadele van de contractant.

9.

Negende middel: subsidiair, schending van artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 en van het evenredigheidsbeginsel. De verzoekende partij betoogt dat de instelling de beoordeling overeenkomstig artikel 103 van het Financieel Reglement van 2002 moet uitvoeren. Bovendien moet deze beoordeling worden uitgevoerd in overeenstemming met het beginsel van evenredigheid, waarbij de instelling zich ervan moet vergewissen dat haar besluit in verhouding staat tot de ernst van de betrokken onregelmatigheid. Het evenredigheidsbeginsel is een uiting van het beginsel van goede trouw dat van toepassing is op de uitvoering van overeenkomsten. Dit was in de onderhavige situatie echter niet het geval.

—

verweersters besluit van 14 november 2019 houdende intrekking van de vergunning van Anglo Austrian AAB Bank AG als kredietinstelling nietig verklaren;

—

verweerster verwijzen in de kosten;

—

de zaak overeenkomstig artikel 67, lid 2, van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht op grond van de gegeven omstandigheden bij voorrang berechten.

1.

Verweerster heeft artikel 14, lid 5, van verordening (EU) nr. 1024/2013 van de Raad (1) geschonden doordat zij het overeenkomstig artikel 4, lid 3, van deze verordening op de intrekking van de vergunning toepasselijke nationale recht onjuist heeft toegepast.

2.

Verweerster heeft het evenredigheidsbeginsel geschonden doordat zij met de intrekking van de vergunning het toezichtmiddel heeft toegepast dat pas in laatste instantie in aanmerking kan komen.

3.

Door de uitvoering van het besluit niet op te schorten, heeft verweerster het recht van Anglo Austrian AAB Bank AG op een doeltreffende voorziening in rechte geschonden.

4.

Verweerster heeft artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, de artikelen 31 en 32 van verordening (EU) nr. 1024/2013, § 70, lid 4, van het Bankwesengesetz (Oostenrijkse wet op het bankwezen) alsmede artikel 6 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens geschonden door de daarin gewaarborgde procesrechten van Anglo Austrian AAB Bank AG niet in acht te nemen.

5.

Verweerster heeft het eigendomsrecht van Belegging-Maatschappij „Far-East” BV geschonden doordat zij de vergunning van Anglo Austrian AAB Bank AG heeft ingetrokken en dientengevolge de economische waarde van de door Belegging-Maatschappij „Far-East” BV in Anglo Austrian AAB Bank AG aangehouden aandelen teniet heeft laten gaan.