—

het arrest van het Gerecht van 6 december 2018 in zaak T-665/17 vernietigen;

—

de zaak definitief afdoen met betrekking tot artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 (1) of de zaak terugverwijzen naar het Gerecht, en

—

het EUIPO en alle interveniënten in de onderhavige hogere voorziening verwijzen in hun eigen kosten en in de kosten van rekwirante van deze hogere voorziening en van de procedure voor het Gerecht in zaak T-665/17.

1.

artikel 8, lid 1, onder b), van verordening 2017/1001 heeft geschonden; en

2.

geen motivering heeft gegeven voor zijn oordeel dat het oudere merk dat interveniënte inroept („ouder merk”) een groot onderscheidend vermogen had met betrekking tot „financiële zaken, monetaire zaken, bankzaken”, en/of

3.

de feiten onjuist heeft opgevat zowel bij de beoordeling van het oudere merk en het litigieuze merk als bij de vaststelling van dat groot onderscheidend vermogen.

1.

het Gerecht hield rekening met de bekendheid van het oudere merk tijdens de eerste fase van beoordeling van de overeenstemming van de merken, alsook bij de globale beoordeling van het verwarringsgevaar, wat een onjuiste benadering is en resulteerde in een ontoelaatbare „dubbele inaanmerkingneming” ervan;

2.

het Gerecht vatte het oudere merk en het litigieuze merk onjuist op als zijnde in wezen woordmerken, waarbij onvoldoende aandacht werd besteed aan het figuratieve aspect ervan, wat de beoordeling van zowel de visuele als de auditieve overeenstemming van de betrokken merken en ook het relatieve gewicht dat aan elk ervan moest worden gegeven negatief heeft beïnvloed;

3.

het Gerecht heeft op verschillende punten blijk gegeven van een onjuiste opvatting wat betreft de aanduiding van de diensten van klasse 36 waarvoor het oordeelde dat het oudere merk bekend was en dus onderscheidend vermogen had, en

4.

ten gevolge van de bovengenoemde onjuiste opvattingen en tevens van het niet in aanmerking nemen van aanvullende belangrijke factoren, heeft het Gerecht geen degelijke globale beoordeling van het gevaar voor verwarring tussen het oudere merk en het litigieuze merk verricht.

1.

het arrest van het Gerecht van de Europese Unie (Vierde kamer) van 4 december 2018 in zaak T-560/16 vernietigen;

2.

de in die procedure geformuleerde vorderingen van verzoeker toewijzen, en dus

de beslissing van het EUIPO (voordien BHIM) van 2 oktober 2014, waarbij verzoeker wordt overgeplaatst van de afdeling Internationale Samenwerking en Juridische Zaken naar de afdeling „Operationele Zaken”, vernietigen;

subsidiair: de zaak terugverwijzen naar het Gerecht van de Europese Unie na vernietiging van bovengenoemd arrest;

3.

het EUIPO verwijzen in de kosten van de gehele procedure — d.w.z. de procedure bij het Gerecht en de hogere voorziening bij het Hof van Justitie van de Europese Unie.

1)

Moet artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118/EG (1) aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan een nominaal directe belasting zoals de IVPEE, die naar haar aard eigenlijk een indirecte belasting is zonder ander specifiek doel dan het innen van belastinggeld, waarvan de kwalificatie naar nationaal recht niet kan primeren op de door het Unierecht verstrekte uitlegging, die gebaseerd is op de doelstellingen die eigen zijn aan de rechtsorde van de Unie en op de objectieve eigenschappen van de heffing?

2)

Dient de IVPEE, hoewel deze heffing als een milieubelasting wordt gekwalificeerd, in wezen enkel om belastinginkomsten te genereren, doordat de productie van elektriciteit en de injectie ervan in het elektriciteitsnet op dezelfde wijze worden belast, ongeacht de intensiteit ervan en de invloed op het milieu, wat in strijd is met artikel 1, artikel 3, leden 1 en 2, en artikel 3, lid 3, onder a), dit laatste gelezen in samenhang met artikel 2, onder k), van richtlijn 2009/28/EG (2)?

3)

Moet het beginsel van vrije mededinging en bevordering van het gebruik van energie uit hernieuwbare bronnen aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan de IVPEE, voor zover energie uit niet-hernieuwbare bronnen dezelfde fiscale behandeling geniet als energie uit hernieuwbare bronnen, waardoor deze laatste wordt gediscrimineerd en inbreuk wordt gemaakt op de steunregeling als bedoeld in artikel 2, onder k), en overeenkomstige bepalingen van richtlijn 2009/28/EG?

4)

Staan, tot slot, voornoemd beginsel van vrije mededinging en de artikelen 32, 33 en 34 (HOOFDSTUK VIII, ORGANISATIE VAN DE TOEGANG TOT HET SYSTEEM) van richtlijn 2009/72/EG (3) in de weg aan de IVPEE op basis van de overweging dat positieve discriminatie van buitenlandse elektriciteitsproducenten ten nadele van de Spaanse producenten mogelijk is, waardoor de interne markt voor elektriciteit en de toegang tot het net worden verstoord?

1)

Moeten artikel 56 VWEU alsmede richtlijn 96/71/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 december 1996 betreffende de terbeschikkingstelling van werknemers met het oog op het verrichten van diensten (1) en richtlijn 2014/67/EU van het Europees Parlement en de Raad van 15 mei 2014 inzake de handhaving van richtlijn 96/71/EG (2) aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan een nationale norm die bij inbreuken op formele verplichtingen in het kader van grensoverschrijdende tewerkstelling, zoals het niet ter beschikking stellen van de loondocumenten of het niet aanmelden bij de centrale coördinatiedienst (ZKO-aanmelding), voorziet in zeer hoge geldboeten, in het bijzonder in hoge minimumstraffen, die cumulatief per betrokken werknemer worden opgelegd?

2)

Ingeval de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord:

Moeten artikel 56 VWEU, richtlijn 96/71/EG en richtlijn 2014/67/EU aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan de oplegging van cumulatieve geldboeten zonder absolute maximumgrenzen bij inbreuken op formele verplichtingen in het kader van grensoverschrijdende tewerkstelling?

1)

Moeten de artikelen 7, 8 en artikel 52, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, eventueel gelezen in samenhang met artikel 47 van dat Handvest, aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan een nationale wettelijke regeling van een lidstaat volgens welke, in het kader van de regeling voor de procedure inzake de uitwisseling van inlichtingen op verzoek, die met name is ingevoerd ter uitvoering van richtlijn 2011/16/EU van de Raad van 15 februari 2011 betreffende de administratieve samenwerking op het gebied van de belastingen en tot intrekking van richtlijn 77/799/EEG (1), elk beroep, met name in rechte, van de derde-bezitter van de inlichtingen tegen een besluit waarbij de bevoegde autoriteit van die lidstaat hem gelast haar informatie te verstrekken om gevolg te geven aan een van een andere lidstaat uitgaand verzoek om inlichtingen, is uitgesloten?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, moeten artikel 1, lid 1, en artikel 5 van richtlijn 2011/16, eventueel rekening houdend met de evolutieve aard van de uitlegging van artikel 26 van het OESO-modelbelastingverdrag, dan aldus worden uitgelegd dat een verzoek om uitwisseling, samen met een daartoe uitgevaardigd bevel van de bevoegde autoriteit van de aangezochte lidstaat, beantwoordt aan het criterium van het niet kennelijk ontbreken van een verwacht belang, indien de verzoekende lidstaat de identiteit van de betrokken belastingplichtige, het tijdvak waarop het onderzoek in de verzoekende lidstaat betrekking heeft en de identiteit van de bezitter van de bedoelde inlichtingen vermeldt wanneer hij verzoekt om inlichtingen met betrekking tot overeenkomsten, en de bijbehorende facturering en betalingen, die niet nader zijn bepaald maar worden afgebakend door criteria die verband houden met, ten eerste, het feit dat zij zijn gesloten door de geïdentificeerde bezitter van de inlichtingen, ten tweede, de toepasselijkheid ervan in de belastingjaren waarop het onderzoek van de autoriteiten van de verzoekende staat betrekking heeft en, ten derde, het verband met de geïdentificeerde betrokken belastingplichtige?

1)

Moeten de artikelen 7, 8 en artikel 52, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, eventueel gelezen in samenhang met artikel 47 van dat Handvest, aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan een nationale wettelijke regeling van een lidstaat volgens welke, in het kader van de regeling voor de procedure inzake de uitwisseling van inlichtingen op verzoek, die met name is ingevoerd ter uitvoering van richtlijn 2011/16/EU van de Raad van 15 februari 2011 betreffende de administratieve samenwerking op het gebied van de belastingen en tot intrekking van richtlijn 77/799/EEG (1), elk beroep, met name in rechte, van de derde-bezitter van de inlichtingen tegen een besluit waarbij de bevoegde autoriteit van die lidstaat hem gelast haar informatie te verstrekken om gevolg te geven aan een van een andere lidstaat uitgaand verzoek om inlichtingen, is uitgesloten?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, moeten artikel 1, lid 1, en artikel 5 van richtlijn 2011/16, eventueel rekening houdend met de evolutieve aard van de uitlegging van artikel 26 van het OESO-modelbelastingverdrag, dan aldus worden uitgelegd dat een verzoek om uitwisseling, samen met een daartoe uitgevaardigd bevel van de bevoegde autoriteit van de aangezochte lidstaat, beantwoordt aan het criterium van het niet kennelijk ontbreken van een verwacht belang, indien de verzoekende lidstaat de identiteit van de betrokken belastingplichtige, het tijdvak waarop het onderzoek in de verzoekende lidstaat betrekking heeft en de identiteit van de bezitter van de bedoelde inlichtingen vermeldt wanneer hij verzoekt om inlichtingen met betrekking tot overeenkomsten, en de bijbehorende facturering en betalingen, die niet nader zijn bepaald maar worden afgebakend door criteria die verband houden met, ten eerste, het feit dat zij zijn gesloten door de geïdentificeerde bezitter van de inlichtingen, ten tweede, de toepasselijkheid ervan in de belastingjaren waarop het onderzoek van de autoriteiten van de verzoekende staat betrekking heeft en, ten derde, het verband met de geïdentificeerde betrokken belastingplichtige?

—

Verzoekster verzoekt het Hof vast te stellen dat:

—

de Republiek Cyprus te verwijzen in de kosten.

1.

Door niet te voorzien in een geïntegreerd en functioneel opvangsysteem heeft de Republiek Cyprus de in richtlijn 91/271/EEG inzake de behandeling van stedelijk afvalwater vastgestelde termijn van 31 december 2012 (zoals verlengd bij het Verdrag betreffende de toetreding van de Republiek Cyprus tot de Europese Unie) niet in acht genomen, wat betreft de opvang (artikel 3) en bijgevolg de secundaire behandeling van afvalwater (artikel 4), alsmede de infrastructuur en het toezicht op een dergelijke behandeling (artikelen 10 en 15), in vier agglomeraties met meer dan 10 000 inwonerequivalenten.

2.

Door niet te voorzien in een geïntegreerd en functioneel opvangsysteem heeft de Republiek Cyprus de in richtlijn 91/271/EEG inzake de behandeling van stedelijk afvalwater vastgestelde termijn van 31 december 2012 (zoals verlengd bij het Verdrag betreffende de toetreding van de Republiek Cyprus tot de Europese Unie) niet in acht genomen, wat betreft de opvang (artikel 3) en bijgevolg de secundaire behandeling van afvalwater (artikel 4), alsmede de infrastructuur en het toezicht op een dergelijke behandeling (artikelen 10 en 15), in 27 agglomeraties met 2 000 tot 10 000 inwonerequivalenten.

1)

Moeten artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU juncto artikel 47 van het Handvest evenals het doeltreffendheidsbeginsel op zijn minst ten aanzien van een nationale rechtsorde welke met het oog op het veiligstellen van de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van de rechterlijke instanties in haar grondwet een grondrecht heeft opgenomen op de rechterlijke toewijzing van zaken volgens een vooraf volgens algemene regels bepaalde vaste zaakverdeling, aldus worden uitgelegd dat de wetgever moet waarborgen dat deze garantie doeltreffend en niet slechts theoretisch van aard is?

2)

Moeten artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU juncto artikel 47 van het Handvest evenals het doeltreffendheidsbeginsel op zijn minst ten aanzien van een nationale rechtsorde welke met het oog op het veiligstellen van de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van de rechterlijke instanties in haar grondwet een grondrecht heeft opgenomen op de rechterlijke toewijzing van zaken volgens een vooraf volgens algemene regels bepaalde vaste zaakverdeling, aldus worden uitgelegd dat een rechter die bezwaren heeft tegen l) de rechtmatigheid van een binnen een rechterlijke instantie geldende regels inzake zaakverdeling respectievelijk 2) de rechtmatigheid van een interne beslissing (inzonderheid een beslissing over de toewijzing van zaken) die de binnen een rechterlijke instantie geldende regels inzake zaakverdeling ten uitvoer legt en die het werk van deze rechter rechtstreeks raakt, gelet op deze bezwaren een (deze rechter vooral niet financieel belastende) rechtsmiddel kan instellen bij een andere rechter die beschikt over de volledige bevoegdheid tot toetsing van de rechtmatigheid van de als onrechtmatig aangemerkte handeling?

Zo nee: Zijn er andere door de wetgever te waarborgen regels die veiligstellen dat een rechter over de mogelijkheid beschikt om af te dwingen dat op rechtmatige wijze wordt voldaan aan de hem betreffende wettelijke bepalingen inzake de naleving van de wettelijke (met name binnen een rechterlijke instantie geldende) voorschriften betreffende de toewijzing van zaken?

3)

Moeten artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU juncto artikel 47 van het Handvest evenals het doeltreffendheidsbeginsel op zijn minst ten aanzien van een nationale rechtsorde welke met het oog op het veiligstellen van de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van de rechterlijke instanties in haar grondwet een grondrecht heeft opgenomen op de rechterlijke toewijzing van zaken volgens een vooraf volgens algemene regels bepaalde vaste zaakverdeling, aldus worden uitgelegd dat een partij in een gerechtelijke procedure die bezwaren heeft tegen 1) de rechtmatigheid van een voor de beslechting van haar zaak nadelige bepaling van de binnen een rechterlijke instantie geldende regels inzake de zaakverdeling respectievelijk 2) de rechtmatigheid van de toewijzing van deze procedure aan een bepaalde rechter, reeds voorafgaand aan de rechterlijke beslissing gelet op deze bezwaren een (deze partij financieel niet bovenmatig belastend) rechtsmiddel moet kunnen instellen bij een andere rechter die beschikt over de volledige bevoegdheid tot toetsing van de rechtmatigheid van de als onrechtmatig aangemerkte handeling?

Zo nee: Zijn er andere door de wetgever te waarborgen regels die veiligstellen dat een partij reeds voorafgaand aan de rechterlijke beslissing over de mogelijkheid beschikt om af te dwingen dat haar grondrecht dat de „bij wet aangewezen rechter” met haar zaak wordt belast, op rechtmatige wijze wordt geëerbiedigd?

4)

Moeten artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU juncto artikel 47 van het Handvest evenals het doeltreffendheidsbeginsel op zijn minst ten aanzien van een nationale rechtsorde welke met het oog op het veiligstellen van de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van de rechterlijke instanties in haar grondwet een grondrecht heeft opgenomen op de rechterlijke toewijzing van zaken volgens een vooraf volgens algemene regels bepaalde vaste zaakverdeling, aldus worden uitgelegd dat de interne zaakverdeling en de interne registratie van indiening van zaken dermate transparant en begrijpelijk zijn dat de rechter respectievelijk een partij zonder veel kosten of moeite de mogelijkheid heeft te onderzoeken of de concrete toewijzing van de zaak aan een rechter respectievelijk een bepaalde kamer overeenstemt met de bepalingen van de binnen een rechterlijke instantie geldende regels inzake de zaakverdeling?

Zo nee: Zijn er andere door de wetgever te waarborgen regels die veiligstellen dat een rechter respectievelijk een partij over de mogelijkheid beschikt om zich ervan te vergewissen dat een bepaalde zaak op rechtmatige wijze is toegewezen?

5)

Moeten artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU juncto artikel 47 van het Handvest evenals het doeltreffendheidsbeginsel op zijn minst ten aanzien van een nationale rechtsorde welke met het oog op het veiligstellen van de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van de rechterlijke instanties in haar grondwet een grondrecht heeft opgenomen op de rechterlijke toewijzing van zaken volgens een vooraf volgens algemene regels bepaalde vaste zaakverdeling, aldus worden uitgelegd dat de partijen en de rechter in een gerechtelijke procedure zonder eigen toedoen over de mogelijkheid moeten beschikken de regels inzake de zaakverdeling inhoudelijk te begrijpen, alsmede dat de partijen en de rechter zodoende de rechtmatigheid van de toewijzing van de zaak aan een rechter respectievelijk een bepaalde kamer moeten kunnen toetsen?

Zo nee: Zijn er andere door de wetgever te waarborgen regels die veiligstellen dat een rechter respectievelijk een partij over de mogelijkheid beschikt om zich ervan te vergewissen dat een bepaalde zaak op rechtmatige wijze is toegewezen?

6)

Tot welke handelingen is een rechter gezien zijn Unierechtelijke verplichting tot naleving van de Unierechtelijke procedurele regels verplicht, als hij op grond van een (buitengerechtelijke of gerechtelijke) handeling waartegen hij niet kan opkomen, wordt verplicht om te handelen in strijd met het Unierecht en met de rechten van partijen?

—

de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak met inachtneming van het arrest van het Hof;

—

gelasten dat uiterlijk op 12 april 2019 (of enige andere datum tot waarop het in artikel 50 VEU bepaalde tijdvak kan worden verlengd)

—

gelasten dat de partijen zich tot het Gerecht mogen wenden voor eventueel nadere instructies;

—

de Commissie verwijzen in de kosten van rekwirant.

—

vast te stellen dat de Helleense Republiek, door niet alle maatregelen te treffen die nodig zijn ter uitvoering van het arrest van het Hof van Justitie van 23 april 2015 in zaak C-149/14, Commissie/Helleense Republiek (1), de krachtens artikel 260, lid 1, VWEU op haar rustende verplichtingen niet is nagekomen;

—

de Helleense Republiek te veroordelen tot betaling van de voorgestelde dwangsom van 23 753,25 EUR per dag vertraging bij de uitvoering van het arrest in zaak C-149/14, vanaf de datum van de uitspraak van het arrest in die zaak tot de datum waarop het arrest in die zaak is uitgevoerd;

—

de Helleense Republiek te veroordelen tot betaling van een forfaitaire som van 2 639,25 EUR per dag vanaf de dag van de uitspraak van het arrest in zaak C-149/14 tot de dag van de uitspraak van het arrest in de onderhavige zaak of tot de dag van uitvoering van het arrest in zaak C-149/14, indien deze datum vroeger valt, en, voor zover voornoemd bedrag niet hoger is, een forfaitair minimumbedrag van 1 310 000 EUR op te leggen;

—

de Helleense Republiek te verwijzen in de kosten.

1.

Krachtens artikel 260, lid 1, VWEU is de Helleense Republiek gehouden de maatregelen te nemen die nodig zijn ter uitvoering van het arrest van het Hof van Justitie in zaak C-149/14. De Helleense Republiek heeft echter niet alle maatregelen genomen die nodig zijn ter uitvoering van het dictum van dit arrest. De Helleense Republiek heeft met name geen actieprogramma’s opgesteld voor kwetsbare zones die worden gekenmerkt door de aanwezigheid van grond- of oppervlaktewater dat verontreinigd is met nitraten uit agrarische bronnen. De Commissie heeft daarom besloten de zaak voor het Hof van Justitie te brengen.

2.

Met haar beroep verzoekt de Commissie het Hof de Helleense Republiek een forfaitaire dwangsom van 2 639,25 EUR per dag en een dwangsom van 23 753,25 EUR per dag op te leggen. Bij de berekening van de hoogte van de forfaitaire som en de hoogte van de dwangsom is rekening gehouden met de ernst en de duur van de inbreuk en de afschrikkende werking, op basis van de financiële draagkracht van die lidstaat.

—

vaststellen dat de Tsjechische Republiek de verplichtingen niet is nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 13, lid 2, van richtlijn 2010/31/EU van het Europees Parlement en de Raad van 19 mei 2010 betreffende de energieprestatie van gebouwen (1), door er niet voor te zorgen dat energieprestatiecertificaten worden geafficheerd in gebouwen met een totale bruikbare vloeroppervlakte van meer dan 500 m2 die veelvuldig door het publiek worden bezocht en waarvoor overeenkomstig artikel 12, lid 1, van deze richtlijn een energieprestatiecertificaat is afgegeven;

—

de Tsjechische Republiek verwijzen in de kosten.

1.

Artikel 13, lid 2, van richtlijn 2010/31/EU legt de verplichting op om het overeenkomstig artikel 12, lid 1, van de richtlijn afgegeven energieprestatiecertificaat te afficheren wanneer een gebouw met een totale bruikbare vloeroppervlakte van meer dan 500 m2 veelvuldig door het publiek wordt bezocht.

2.

Het Tsjechische recht [artikel 7a van de zákon č. 406/2000 Sb., o hospodaření energií (wet nr. 406/2000 inzake energiebeheer), zoals gewijzigd] voorziet alleen in de verplichting om het energieprestatiecertificaat of -paspoort voor dergelijke gebouwen te afficheren indien deze door een overheidsinstantie worden bezet. Het Tsjechische recht voorziet derhalve niet in een verplichting om het energieprestatiepaspoort te afficheren wanneer dergelijke gebouwen door andere entiteiten dan overheidsinstanties worden bezet en veelvuldig door het publiek worden bezocht. De nodige wetgeving is momenteel in voorbereiding.

3.

Tsjechië heeft er dus niet voor gezorgd dat energieprestatiecertificaten worden geafficheerd in gebouwen met een totale bruikbare vloeroppervlakte van meer dan 500 m2 die veelvuldig door het publiek worden bezocht en waarvoor overeenkomstig artkel 12, lid 1, van deze richtlijn een energieprestatiecertificaat is afgegeven, en is derhalve de krachtens artikel 13, lid 2, van deze richtlijn op hem rustende verplichtingen niet nagekomen.

1)

Zijn de artikelen 56 e.v. van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie van toepassing op een nationale wettelijke regeling (een bindende handeling van algemene strekking in de vorm van een gemeentelijk besluit) die een bepaalde dienst in een deel van een gemeente verbiedt op grond van het enkele feit dat sommige klanten van een dienstverrichter waarop deze regeling van toepassing is, mogelijk of daadwerkelijk uit een andere lidstaat van de Unie afkomstig zijn?

Zo ja, volstaat de loutere bewering dat er mogelijk klanten uit een andere lidstaat aanwezig zijn, opdat artikel 56 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie van toepassing wordt, of is de dienstverrichter verplicht te bewijzen dat daadwerkelijk diensten zijn verricht ten behoeve van klanten die uit andere lidstaten afkomstig zijn?

2)

Is het voor het antwoord op de eerste vraag van enig belang dat:

—

het arrest van het Gerecht (Zevende kamer — uitgebreid) van 14 februari 2019 in de gevoegde zaken T-131/16 en T-263/16, België en Magnetrol International/Commissie, EU:T:2019:91, vernietigen voor zover daarin wordt geoordeeld dat besluit (EU) 2016/1699 (1) van de Commissie van 11 januari 2016 betreffende de staatssteunregeling inzake vrijstelling van overwinst SA.37667 (2015/C) (ex 2015/NN) door België ten uitvoer gelegd, de regeling inzake „overwinst” onterecht als een regeling in de zin van artikel 1, onder d), van verordening 2015/1589 (2) aanmerkt;

—

de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor een beslissing over de nog niet beoordeelde middelen, en

—

de beslissing omtrent de kosten van de procedure in eerste aanleg en in hogere voorziening aanhouden.

—

de onderhavige hogere voorziening ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

dientengevolge het arrest van 28 februari 2019 (T-414/16) vernietigen.

—

besluit (GBVB) 2016/850 van 27 mei 2016 (1) en de daaruit voortvloeiende uitvoeringshandelingen nietig verklaren, voor zover zij rekwirante betreffen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

—

de onderhavige hogere voorziening ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

dientengevolge het arrest van 28 februari 2019 (T-415/16) vernietigen.

—

besluit (GBVB) 2016/850 van 27 mei 2016 (1) en de daaruit voortvloeiende uitvoeringshandelingen nietig verklaren, voor zover zij rekwirant betreffen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

—

de onderhavige hogere voorziening ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

dientengevolge het arrest van 28 februari 2019 (T-440/16) vernietigen.

—

besluit (GBVB) 2016/850 van 27 mei 2016 (1) en de daaruit voortvloeiende uitvoeringshandelingen nietig verklaren, voor zover zij rekwirante betreffen;

—

de Raad verwijzen in de kosten.

—

vast stellen dat de Bondsrepubliek Duitsland de verplichtingen niet is nagekomen die op haar rusten krachtens de artikelen 170 en 171 van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde (1) en krachtens artikel 5 van richtlijn 2008/9/EG van de Raad van 12 februari 2008 tot vaststelling van nadere voorschriften voor de in richtlijn 2006/112/EG vastgestelde teruggaaf van de belasting over de toegevoegde waarde aan belastingplichtigen die niet in de lidstaat van teruggaaf maar in een andere lidstaat gevestigd zijn (2), door stelselmatig te weigeren de gegevens op te vragen die ontbreken in verzoeken om teruggaaf van de belasting over de toegevoegde waarde en in plaats daarvan de teruggaafverzoeken onmiddellijk af te wijzen indien deze gegevens enkel nog na de uiterste datum — 30 september — kunnen worden verstrekt;

—

de Bondsrepubliek Duitsland verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: schending van het beginsel van btw-neutraliteit

De Bondsrepubliek Duitsland heeft het in de artikelen 170 en 171 van richtlijn 2006/112 en artikel 5 van richtlijn 2008/9 neergelegde beginsel van btw-neutraliteit geschonden, volgens hetwelk bij de aankoop van goederen en de ontvangst van diensten de voorbelasting ten voordele van de belastingplichtige moet worden verrekend.

Het beginsel van neutraliteit van de omzetbelasting vereist dat elk verzoek om teruggaaf wordt toegewezen wanneer is voldaan aan de materiële voorwaarden. Indien er twijfel bestaat of de materiële voorwaarden voor terugbetaling zijn vervuld, kunnen teruggaafverzoeken op grond van artikel 5 juncto artikel 21, eerste alinea, eerste zin, van richtlijn 2008/9 alleen worden afgewezen wanneer de krachtens artikel 20 van deze richtlijn door de lidstaat van teruggaaf gedane verzoeken om gegevens zonder resultaat zijn gebleven.

2.

Tweede middel: schending van het beginsel dat het verzoek om teruggaaf van de btw praktisch doeltreffend moet zijn

De door de Bondsrepubliek Duitsland gegeven uitlegging van artikel 20, lid 1, van richtlijn 2008/9 belemmert de daadwerkelijke uitoefening van het recht op btw-teruggaaf door niet in de lidstaat van teruggaaf gevestigde belastingplichtigen. De administratieve praktijk van de Duitse belastingautoriteiten doet hierdoor afbreuk aan de rechten van deze belastingplichtigen uit hoofde van de artikelen 170 en 171 van richtlijn 2006/112 en artikel 5 van richtlijn 2008/9.

De praktische doeltreffendheid van de richtlijnen 2006/112 en 2008/9 vereist dat materieel bestaande rechten op teruggaaf van btw kunnen worden uitgeoefend, teneinde zo veel mogelijk recht te doen aan het neutraliteitsbeginsel. De regelgeving beoogde een volledige verrekening van de voorbelasting bij de aankoop van goederen en de ontvangst van diensten en beoogde daarmee, ook in het geval van grensoverschrijdende handelingen grotendeels gelijke mededingingsvoorwaarden voor alle belastingplichtigen te scheppen. Daartoe moeten alle redelijke administratieve maatregelen worden genomen waarin de richtlijn voorziet om de uitoefening van het recht op teruggaaf van de btw mogelijk te maken.

3.

Derde middel: schending van het beginsel van het gewettigd vertrouwen

De stelselmatige weigering van de Bondsrepubliek Duitsland om op grond van artikel 20, lid 1, van richtlijn 2008/9 om aanvullende informatie en bewijsstukken te verzoeken, is in strijd met het beginsel van bescherming van het gewettigd vertrouwen. Na ontvangst van de bevestiging dat het teruggaafverzoek is ontvangen, moet iedere belastingplichtige erop kunnen vertrouwen dat zijn verzoek overeenkomstig de bepalingen van deze richtlijn zal worden behandeld. Gebeurt dit niet, dan wordt het vertrouwen van de belastingplichtige in de toepassing van de wettelijke procedures ondermijnd.

1)

Het besluit van het Europees Parlement van 26 januari 2016 tot afwijzing van het verzoek om bijstand van QH, zoals bevestigd bij het besluit van 12 juli 2016 tot afwijzing van de klacht, wordt nietig verklaard.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

Elke partij zal haar eigen kosten dragen.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Het Koninkrijk Spanje wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Scor SE zal haar eigen kosten dragen alsmede die van de Europese Commissie en de Caisse centrale de réassurance (CCR), met inbegrip van de kosten in verband met het verzoek om vertrouwelijke behandeling.

3)

De Franse Republiek zal haar eigen kosten dragen, met inbegrip van de kosten in verband met het verzoek om vertrouwelijke behandeling.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

De Bondsrepubliek Duitsland wordt verwezen in haar eigen kosten en in die van de Europese Commissie.

1)

Het besluit van het Luxemburgse afwikkelingsbureau voor het gemeenschappelijk stelsel van ziektekostenverzekering van de Europese Unie, zoals dat volgt uit betalingsoverzicht nr. 244 van 25 januari 2017, waarin werd vastgesteld dat een bedrag van 843,01 EUR — dat overeenstemt met 15 % van de medische factuur van 30 mei 2016 — voor rekening van Francis Wattiau kwam, wordt nietig verklaard.

2)

Het Europees Parlement wordt verwezen in zijn eigen kosten alsook in de kosten van Wattiau.

3)

De Association des seniors de la fonction publique européenne (SFPE) draagt haar eigen kosten.

1)

De beslissing van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 15 december 2017 (zaak R 3111/2014-1) wordt vernietigd.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

Het EUIPO wordt verwezen in de kosten.

1)

De zaken T-152/18 tot en met T-155/18 worden gevoegd voor het onderhavige arrest.

2)

De beslissingen van de vierde kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 20 december 2017 (zaken R 1319/2017-4, R 1321/2017-4, R 1322/2017-4 en R 1323/2017-4) worden vernietigd.

3)

Het EUIPO en Solgar Holdings, Inc. zullen hun eigen kosten dragen alsmede elk de helft van de kosten van Sona Nutrition Ltd.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Steeve Briois draagt zijn eigen kosten en die van het Europees Parlement.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Walter Mauritsch wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

WP wordt verwezen in de kosten.

1)

De beslissing van de vijfde kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 28 maart 2018 (zaak R 1326/2017-5) wordt vernietigd.

2)

Het EUIPO wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Victor Lupu wordt verwezen in de kosten.

1)

Op het beroep behoeft niet meer te worden beslist.

2)

Promeco NV wordt verwezen in haar eigen kosten alsmede in de kosten van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

3)

Aerts NV draagt haar eigen kosten.

1)

Op het beroep behoeft niet meer te worden beslist.

2)

Engel GmbH en F. Engel K/S worden verwezen in hun eigen kosten en Engel GmbH wordt verwezen in de kosten van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

1)

Op het beroep behoeft niet meer te worden beslist.

2)

Dermatest Gesellschaft für allergologische Forschung u. Vertrieb von Körperpflegemitteln mbH wordt verwezen in de kosten.

1)

Het beroep wordt niet-ontvankelijk verklaard.

2)

Roemenië wordt verwezen in zijn eigen kosten en in die van de Europese Commissie.

1)

Het verzoek in kort geding wordt afgewezen.

2)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

—

vernietiging van de bestreden beslissing en behoud van het geldig ingeschreven merk EUTM-013545181 zoals het op 5 mei 2016 is ingeschreven voor alle waren en diensten;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

niet-toepasselijkheid van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

ontbreken van bewijs inzake schending van het algemeen belang.

—

voor recht verklaren dat verweerster sinds 18 december 2018, de datum waarop verzoeksters tweede aanmaningsbrief elektronisch is betekend, door stilzitten is tekortgeschoten in de op haar rustende verplichting om een aan verzoekster als klager te verzenden besluit vast te stellen waarmee het eerste onderzoek wordt afgesloten in staatssteunprocedure SA.48706 (RVV Rostocker Versorgungs- und Verkehrs-Holding GmbH und Nordwasser GmbH), namelijk ofwel een besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure ofwel een besluit om deze procedure niet in te leiden;

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure;

—

bij wijze van voorzorgsmaatregel en subsidiair, voor het geval dat hangende het onderhavige beroep aan verweersters stilzitten een einde komt, verweerster verwijzen in de kosten van de procedure.

—

besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 %, voor bandlastverbruikers met minstens 7 500 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 15 % en voor bandlastverbruikers met minstens 8 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 10 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast,

—

nog meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure, met inbegrip van advocaten- en reiskosten.

1.

Onjuiste aanname dat er sprake is van staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU

Met het eerste middel voert verzoekster aan dat verweerster bij haar toetsing van de litigieuze vrijstelling van nettarieven ten onrechte ervan is uitgegaan dat daarvoor staatsmiddelen zijn gebruikt.

Bovendien is bij de toetsing van de voorwaarde „selectiviteit” het referentiestelsel onjuist en onvolledig vastgesteld.

Voorts wordt aangevoerd dat verweerster vanwege de onvolledige vaststelling van het referentiestelsel de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 296, tweede alinea, VWEU niet is nagekomen.

2.

Schending van het beginsel van gelijke behandeling

In het kader van het tweede middel wordt gesteld dat verweerster met haar besluit louter nabetalingsplichten heeft vastgesteld voor bandlastverbruikers die in 2012 en 2013 volledig van nettarieven waren vrijgesteld. Daardoor zijn deze bandlastverbruikers anders behandeld dan — en ten onrechte benadeeld ten opzichte van — bandlastverbruikers die in datzelfde tijdvak konden profiteren van forfaitaire verminderingen van de nettarieven en voor wie geen nabetalingsplichten zijn vastgesteld.

Daarnaast wordt gesteld dat verweerster in verband met de ongelijke behandeling de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 263, tweede alinea, VWEU en artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie niet is nagekomen. Bovendien schendt de ongelijke behandeling het in artikel 32, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG (1) vervatte non-discriminatiebeginsel.

3.

Schending van het vertrouwensbeginsel

Met het derde middel wordt aangevoerd dat verzoekster op basis van de concrete omstandigheden erop mocht vertrouwen dat zij de verleende speciale nettarieven mocht behouden.

—

besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 %, voor bandlastverbruikers met minstens 7 500 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 15 % en voor bandlastverbruikers met minstens 8 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 10 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast,

—

nog meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure, met inbegrip van advocaten- en reiskosten.

1.

Onjuiste aanname dat er sprake is van staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU

Met het eerste middel voert verzoekster aan dat verweerster bij haar toetsing van de litigieuze vrijstelling van nettarieven ten onrechte ervan is uitgegaan dat daarvoor staatsmiddelen zijn gebruikt.

Bovendien is bij de toetsing van de voorwaarde „selectiviteit” het referentiestelsel onjuist en onvolledig vastgesteld.

Voorts wordt aangevoerd dat verweerster vanwege de onvolledige vaststelling van het referentiestelsel de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 296, tweede alinea, VWEU niet is nagekomen.

2.

Schending van het beginsel van gelijke behandeling

In het kader van het tweede middel wordt gesteld dat verweerster met haar besluit louter nabetalingsplichten heeft vastgesteld voor bandlastverbruikers die in 2012 en 2013 volledig van nettarieven waren vrijgesteld. Daardoor zijn deze bandlastverbruikers anders behandeld dan — en ten onrechte benadeeld ten opzichte van — bandlastverbruikers die in datzelfde tijdvak konden profiteren van forfaitaire verminderingen van de nettarieven en voor wie geen nabetalingsplichten zijn vastgesteld.

Daarnaast wordt gesteld dat verweerster in verband met de ongelijke behandeling de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 263, tweede alinea, VWEU en artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie niet is nagekomen. Bovendien schendt de ongelijke behandeling het in artikel 32, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG (1) vervatte non-discriminatiebeginsel.

3.

Schending van het vertrouwensbeginsel

Met het derde middel wordt aangevoerd dat verzoekster op basis van de concrete omstandigheden erop mocht vertrouwen dat zij de verleende speciale nettarieven mocht behouden.

—

besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 %, voor bandlastverbruikers met minstens 7 500 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 15 % en voor bandlastverbruikers met minstens 8 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 10 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast,

—

nog meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure, met inbegrip van advocaten- en reiskosten.

1.

Onjuiste aanname dat er sprake is van staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU

Met het eerste middel voert verzoekster aan dat verweerster bij haar toetsing van de litigieuze vrijstelling van nettarieven ten onrechte ervan is uitgegaan dat daarvoor staatsmiddelen zijn gebruikt.

Bovendien is bij de toetsing van de voorwaarde „selectiviteit” het referentiestelsel onjuist en onvolledig vastgesteld.

Voorts wordt aangevoerd dat verweerster vanwege de onvolledige vaststelling van het referentiestelsel de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 296, tweede alinea, VWEU niet is nagekomen.

2.

Schending van het beginsel van gelijke behandeling

In het kader van het tweede middel wordt gesteld dat verweerster met haar besluit louter nabetalingsplichten heeft vastgesteld voor bandlastverbruikers die in 2012 en 2013 volledig van nettarieven waren vrijgesteld. Daardoor zijn deze bandlastverbruikers anders behandeld dan — en ten onrechte benadeeld ten opzichte van — bandlastverbruikers die in datzelfde tijdvak konden profiteren van forfaitaire verminderingen van de nettarieven en voor wie geen nabetalingsplichten zijn vastgesteld.

Daarnaast wordt gesteld dat verweerster in verband met de ongelijke behandeling de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 263, tweede alinea, VWEU en artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie niet is nagekomen. Bovendien schendt de ongelijke behandeling het in artikel 32, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG (1) vervatte non-discriminatiebeginsel.

3.

Schending van het vertrouwensbeginsel

Met het derde middel wordt aangevoerd dat verzoekster op basis van de concrete omstandigheden erop mocht vertrouwen dat zij de verleende speciale nettarieven mocht behouden.

—

besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 %, voor bandlastverbruikers met minstens 7 500 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 15 % en voor bandlastverbruikers met minstens 8 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 10 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast,

—

nog meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure, met inbegrip van advocaten- en reiskosten.

1.

Onjuiste aanname dat er sprake is van staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU

Met het eerste middel voert verzoekster aan dat verweerster bij haar toetsing van de litigieuze vrijstelling van nettarieven ten onrechte ervan is uitgegaan dat daarvoor staatsmiddelen zijn gebruikt.

Bovendien is bij de toetsing van de voorwaarde „selectiviteit” het referentiestelsel onjuist en onvolledig vastgesteld.

Voorts wordt aangevoerd dat verweerster vanwege de onvolledige vaststelling van het referentiestelsel de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 296, tweede alinea, VWEU niet is nagekomen.

2.

Schending van het beginsel van gelijke behandeling

In het kader van het tweede middel wordt gesteld dat verweerster met haar besluit louter nabetalingsplichten heeft vastgesteld voor bandlastverbruikers die in 2012 en 2013 volledig van nettarieven waren vrijgesteld. Daardoor zijn deze bandlastverbruikers anders behandeld dan — en ten onrechte benadeeld ten opzichte van — bandlastverbruikers die in datzelfde tijdvak konden profiteren van forfaitaire verminderingen van de nettarieven en voor wie geen nabetalingsplichten zijn vastgesteld.

Daarnaast wordt gesteld dat verweerster in verband met de ongelijke behandeling de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 263, tweede alinea, VWEU en artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie niet is nagekomen. Bovendien schendt de ongelijke behandeling het in artikel 32, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG (1) vervatte non-discriminatiebeginsel.

3.

Schending van het vertrouwensbeginsel

Met het derde middel wordt aangevoerd dat verzoekster op basis van de concrete omstandigheden erop mocht vertrouwen dat zij de verleende speciale nettarieven mocht behouden.

—

besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 %, voor bandlastverbruikers met minstens 7 500 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 15 % en voor bandlastverbruikers met minstens 8 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 10 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast,

—

nog meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure, met inbegrip van advocaten- en reiskosten.

1.

Onjuiste aanname dat er sprake is van staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU

Met het eerste middel voert verzoekster aan dat verweerster bij haar toetsing van de litigieuze vrijstelling van nettarieven ten onrechte ervan is uitgegaan dat daarvoor staatsmiddelen zijn gebruikt.

Bovendien is bij de toetsing van de voorwaarde „selectiviteit” het referentiestelsel onjuist en onvolledig vastgesteld.

Voorts wordt aangevoerd dat verweerster vanwege de onvolledige vaststelling van het referentiestelsel de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 296, tweede alinea, VWEU niet is nagekomen.

2.

Schending van het beginsel van gelijke behandeling

In het kader van het tweede middel wordt gesteld dat verweerster met haar besluit louter nabetalingsplichten heeft vastgesteld voor bandlastverbruikers die in 2012 en 2013 volledig van nettarieven waren vrijgesteld. Daardoor zijn deze bandlastverbruikers anders behandeld dan — en ten onrechte benadeeld ten opzichte van — bandlastverbruikers die in datzelfde tijdvak konden profiteren van forfaitaire verminderingen van de nettarieven en voor wie geen nabetalingsplichten zijn vastgesteld.

Daarnaast wordt gesteld dat verweerster in verband met de ongelijke behandeling de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 263, tweede alinea, VWEU en artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie niet is nagekomen. Bovendien schendt de ongelijke behandeling het in artikel 32, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG (1) vervatte non-discriminatiebeginsel.

3.

Schending van het vertrouwensbeginsel

Met het derde middel wordt aangevoerd dat verzoekster op basis van de concrete omstandigheden erop mocht vertrouwen dat zij de verleende speciale nettarieven mocht behouden.

1.

Eerste middel, ontleend aan de onjuiste uitlegging van artikel 150 van verordening (EU) nr. 1308/2013, wat betreft de vaststelling van een gekwalificeerde meerderheid van de producenten waarop het voorstel tot regulering van het aanbod betrekking heeft.

2.

Tweede middel, ontleend aan de onjuiste uitlegging van artikel 150 van verordening (EU) nr. 1308/2013, wat betreft de noodzaak om de materiële voorwaarden voor marktonevenwichten vast te stellen met het oog op de vaststelling van tijdelijke maatregelen tot regulering van het aanbod, en een adequate motivering daarvan.

3.

Derde middel, ontleend aan de onjuiste uitlegging van artikel 150 van verordening (EU) nr. 1308/2013, wat betreft het verbod van plannen tot regulering van het aanbod waarvan de inhoud discriminerend is.

—

besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure, met inbegrip van advocaten- en reiskosten.

1.

Onjuiste aanname dat er sprake is van staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU

Met het eerste middel voert verzoekster aan dat verweerster bij haar toetsing van de litigieuze vrijstelling van nettarieven ten onrechte ervan is uitgegaan dat daarvoor staatsmiddelen zijn gebruikt.

Bovendien is bij de toetsing van de voorwaarde „selectiviteit” het referentiestelsel onjuist en onvolledig vastgesteld.

Voorts wordt aangevoerd dat verweerster vanwege de onvolledige vaststelling van het referentiestelsel de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 296, tweede alinea, VWEU niet is nagekomen.

2.

Schending van het vertrouwensbeginsel

Met het tweede middel wordt aangevoerd dat verzoekster op basis van de concrete omstandigheden erop mocht vertrouwen dat zij de verleende speciale nettarieven mocht behouden.

—

besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 %, voor bandlastverbruikers met minstens 7 500 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 15 % en voor bandlastverbruikers met minstens 8 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 10 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast,

—

nog meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure, met inbegrip van advocaten- en reiskosten.

1.

Onjuiste aanname dat er sprake is van staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU

Met het eerste middel voert verzoekster aan dat verweerster bij haar toetsing van de litigieuze vrijstelling van nettarieven ten onrechte ervan is uitgegaan dat daarvoor staatsmiddelen zijn gebruikt.

Bovendien is bij de toetsing van de voorwaarde „selectiviteit” het referentiestelsel onjuist en onvolledig vastgesteld.

Voorts wordt aangevoerd dat verweerster vanwege de onvolledige vaststelling van het referentiestelsel de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 296, tweede alinea, VWEU niet is nagekomen.

2.

Schending van het beginsel van gelijke behandeling

In het kader van het tweede middel wordt gesteld dat verweerster met haar besluit louter nabetalingsplichten heeft vastgesteld voor bandlastverbruikers die in 2012 en 2013 volledig van nettarieven waren vrijgesteld. Daardoor zijn deze bandlastverbruikers anders behandeld dan — en ten onrechte benadeeld ten opzichte van — bandlastverbruikers die in datzelfde tijdvak konden profiteren van forfaitaire verminderingen van de nettarieven en voor wie geen nabetalingsplichten zijn vastgesteld.

Daarnaast wordt gesteld dat verweerster in verband met de ongelijke behandeling de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 263, tweede alinea, VWEU en artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie niet is nagekomen. Bovendien schendt de ongelijke behandeling het in artikel 32, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG (1) vervatte non-discriminatiebeginsel.

3.

Schending van het vertrouwensbeginsel

Met het derde middel wordt aangevoerd dat verzoekster op basis van de concrete omstandigheden erop mocht vertrouwen dat zij de verleende speciale nettarieven mocht behouden.

—

het besluit van verweerster betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) van 28 mei 2018 betreffende steunmaatregel SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van Duitsland voor bandlastverbruikers volgens § 19 van de Stromnetzentgeltverordnung (hierna: „StromNEV”) nietig verklaren, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure.

—

het besluit van verweerster betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) van 28 mei 2018 betreffende steunmaatregel SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van Duitsland voor bandlastverbruikers volgens § 19 van de Stromnetzentgeltverordnung (hierna: „StromNEV”) nietig verklaren, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure.

—

besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren met betrekking tot de jaren 2012 en 2013,

—

meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 %, voor bandlastverbruikers met minstens 7 500 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 15 % en voor bandlastverbruikers met minstens 8 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 10 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast,

—

nog meer subsidiair, besluit SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van 28 mei 2018 betreffende C(2018) 3166 ten aanzien van verzoekster nietig verklaren voor zover daarbij voor bandlastverbruikers met minstens 7 000 jaarlijkse verbruiksuren de terugbetaling van meer dan 20 % van de gepubliceerde nettarieven wordt gelast, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure, met inbegrip van advocaten- en reiskosten.

1.

Onjuiste aanname dat er sprake is van staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU

Met het eerste middel voert verzoekster aan dat verweerster bij haar toetsing van de litigieuze vrijstelling van nettarieven ten onrechte ervan is uitgegaan dat daarvoor staatsmiddelen zijn gebruikt.

Bovendien is bij de toetsing van de voorwaarde „selectiviteit” het referentiestelsel onjuist en onvolledig vastgesteld.

Voorts wordt aangevoerd dat verweerster vanwege de onvolledige vaststelling van het referentiestelsel de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 296, tweede alinea, VWEU niet is nagekomen.

2.

Schending van het beginsel van gelijke behandeling

In het kader van het tweede middel wordt gesteld dat verweerster met haar besluit louter nabetalingsplichten heeft vastgesteld voor bandlastverbruikers die in 2012 en 2013 volledig van nettarieven waren vrijgesteld. Daardoor zijn deze bandlastverbruikers anders behandeld dan — en ten onrechte benadeeld ten opzichte van — bandlastverbruikers die in datzelfde tijdvak konden profiteren van forfaitaire verminderingen van de nettarieven en voor wie geen nabetalingsplichten zijn vastgesteld.

Daarnaast wordt gesteld dat verweerster in verband met de ongelijke behandeling de motiveringsplicht overeenkomstig artikel 263, tweede alinea, VWEU en artikel 41, lid 2, onder c), van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie niet is nagekomen. Bovendien schendt de ongelijke behandeling het in artikel 32, lid 1, van richtlijn 2009/72/EG (1) vervatte non-discriminatiebeginsel.

3.

Schending van het vertrouwensbeginsel

Met het derde middel wordt aangevoerd dat verzoekster op basis van de concrete omstandigheden erop mocht vertrouwen dat zij de verleende speciale nettarieven mocht behouden.

—

het besluit van de Europese Commissie betreffende C(2018) 3166 (PB 2019, L 14, blz. 1) van 28 mei 2018 in de zaak „steunmaatregel SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) van Duitsland voor bandlastverbruikers volgens § 19 van de Stromnetzentgeltverordnung” nietig verklaren, en

—

verweerster verwijzen in de kosten van de procedure.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten van de procedures voor het Gerecht en de kamer van beroep met inbegrip van verzoeksters noodzakelijke kosten in beide procedures.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

schending van artikel 7, lid 1, onder c), en lid 2, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

uitvoeringsverordening (EU) 2019/67 van de Commissie van 16 januari 2019 (1) nietig verklaren, en

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: de beperking van het begrip producenten in de Europese Unie tot de producenten die soortgelijke of rechtstreeks concurrerende producten vervaardigen met gebruik van grondstoffen (padierijst) uit de Europese Unie, is in strijd met de artikelen 22, lid 1, en 23 van verordening (EU) nr. 978/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 25 oktober 2012. (2) Subsidiair schendt het handelen van verweerster artikel 22, lid 2, van verordening 978/2012.

2.

Tweede middel: door zich te baseren op onjuiste of onnauwkeurige gegevens, dan wel gegevens die niet specifiek in verband staan met een soortgelijk product, heeft verweerster in strijd met artikel 23 van verordening nr. 978/2012 nagelaten om de „ernstige moeilijkheden” naar behoren te beoordelen. Daardoor is het onmogelijk om naar behoren te onderzoeken of de in artikel 22, lid 1, van verordening nr. 978/2012 neergelegde voorwaarden zijn vervuld met betrekking tot het soortgelijke product in de zin van artikel 22, lid 2, van verordening nr. 978/2012,

3.

Derde middel: de vergelijking die verweerster maakte van de Cambodjaanse invoerprijzen met de prijzen in de Europese Unie schendt artikelen 22, lid 1, en 23 van verordening nr. 978/2012.

4.

Vierde middel: het onderzoek door verweerster van het causaal verband schendt artikel 22, lid 1, van verordening nr. 978/2012 aangezien de ernstige moeilijkheden van de bedrijfstak in de Europese Unie geen voldoende rechtstreeks gevolg zijn van de omvang en de prijs van de invoer uit Cambodja. Ook indien verordening 2019/67 zou uitgaan van een cumulatief onderzoek, is er nog sprake van een schending van artikel 22, lid 1, van verordening nr. 978/2012.

5.

Vijfde middel: verweerster liet na om meerdere van de voornaamste feiten en overwegingen, of gegevens die aan de basis lagen van dergelijke feiten of overwegingen, kenbaar te maken, in strijd met de artikelen 17, leden 1 tot en met 4, van gedelegeerde verordening (EU) nr. 1083/2013 van de Commissie van 28 augustus 2013, (3) artikel 38 van verordening 978/2012 en de rechten van verdediging van verzoekers.

6.

Zesde middel: het samengestelde dossier is in grote mate gebrekkig en belangrijke informatie ontbreekt. Dit maakt een schending uit van artikel 14 van de gedelegeerde verordening nr. 1083/2013 van de Commissie, artikel 38 van verordening 978/2012 en van de rechten van verdediging van verzoekers.

—

nietigverklaring van besluit P8_TA-PROV(2019)0137 van het Europees Parlement van 12 maart 2019 over het verzoek om opheffing van de immuniteit van verzoekster 2018/2267(IMM), bij welk besluit de immuniteit van verzoekster daadwerkelijk is opgeheven;

—

verwijzing van het Europees Parlement in alle kosten van de procedure.

1.

Eerste middel: schending van artikel 9 van protocol nr. 7 betreffende de voorrechten en immuniteiten van de Europese Unie (PB 2010, C 83, blz. 266), van artikel 5, leden 1 en 5, van het Reglement van het Europees Parlement (PB 2005, L 44, blz. 1) en van de mededelingen aan de leden nr. 11/2003 en nr. 11/2016.

2.

Tweede middel: misbruik van procedure, met name schending van artikel 43 van mededeling aan de leden nr. 11/2016, aangezien de vervolging erop is gericht om verzoekster in haar politieke activiteiten te belemmeren, met als gevolg dat er ten aanzien van haar sprake is van fumus persecutionis.

3.

Derde middel: schending van de algemene Unierechtelijke beginselen ne bis in idem en una via, misbruik van procedure en misbruik van bevoegdheid.

—

het besluit van de Europese Commissie van 5 februari 2019 in zaak M.8900 — Wieland/Aurubis Rolled Products/Schwermetall, nietig verklaren;

—

de Europese Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: kennelijk onjuiste beoordeling van de Commissie door het bestreden besluit te baseren op het gebrekkige begrip van het zogenaamde „hogere” marktsegment in plaats van het bestreden besluit te baseren op de relevante markt voor gewalst koper zoals door haarzelf gedefinieerd.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft het zogenaamde „hogere” marktsegment, waarop zij haar beoordeling ten onrechte baseerde, niet gedefinieerd en evenmin duidelijk afgebakend. De aanpak van de Commissie was kennelijk onjuist en speculatief.

3.

Derde middel: de Commissie heeft kennelijke beoordelingsfouten gemaakt door in te gaan tegen haar eigen bevindingen in het goedkeuringsbesluit in zaak M.8909 — KME/MKM.

4.

Vierde middel: de Commissie heeft een onhoudbare en precedentloze sui generis „theory of harm” toegepast, waarbij zij ten onrechte de horizontale en niet-horizontale gevolgen met elkaar in verband bracht, en de duidelijke en strikte aanwijzingen uit de richtsnoeren voor de beoordeling van fusies door elkaar haalde.

5.

Vijfde middel: de Commissie heeft kennelijke onjuistheden begaan in de concurrentierechtelijke beoordeling van haar vermeende horizontale zorgen, waarbij zij overduidelijk naliet om voor de hand liggende feiten te onderzoeken bij het bepalen van het concurrentieveld in de relevante markt.

6.

Zesde middel: de beoordeling van de Commissie inzake de omschakelmogelijkheden van de klanten is kennelijk onjuist.

7.

Zevende middel: de Commissie maakt gewag van prijsverhogingen door de transactie terwijl zij daar geen bewijs voor aandraagt.

8.

Achtste middel: de beoordeling door de Commissie van de wijziging van gezamenlijke naar uitsluitende zeggenschap over Schwermetall bevat kennelijke onjuistheden. In het bijzonder heeft de Commissie niet de noodzakelijke onderzoeksstappen genomen.

9.

Negende middel: de Commissie heeft kennelijke fouten gemaakt in de beoordeling van de door verzoekster aangeboden verbintenissen.

10.

Tiende middel: de door de Commissie gevolgde procedure met betrekking tot de verbintenissen en de marktraadpleging was niet in overeenstemming met een eerlijk proces.

11.

Elfde middel: de Commissie heeft wezenlijke vormvoorschriften en het recht op een eerlijk proces geschonden. Zij heeft geweigerd om voor de eerste twee verbintenissen de markt te raadplegen en zij heeft de marktraadpleging te laat in de procedure in gang gezet.

—

het besluit van de Raad vervat in een aan verzoeker gerichte brief van 12 februari 2019, waarin op grond van artikel 4, leden 2 en 3, van verordening 1049/2001 (1) volledige toegang wordt geweigerd tot document ST 13593 2018 INIT (juridisch advies van de juridische dienst van de Raad van 25 oktober 2018), nietig verklaren;

—

subsidiair: de Raad te gelasten om op grond van artikel 4, lid 6, van verordening 1049/2001, ruimere gedeeltelijke toegang geven tot document ST 13593 2018 INIT; en

—

de Raad verwijzen in de kosten van verzoeker, met inbegrip van de kosten van eventuele interveniërende partijen.

1.

Eerste middel: onjuiste rechtsopvatting en onjuiste toepassing van artikel 4, lid 2, tweede streepje, van verordening 1049/2001.

2.

Tweede middel: onjuiste rechtsopvatting en onjuiste toepassing van artikel 4, lid 3, eerste alinea, van verordening 1049/2001.

3.

Derde, subsidiaire middel: indien de uitzonderingen waarop beroep werd gedaan al van toepassing zouden zijn voor het document waarom werd verzocht, heeft de Raad artikel 4, lid 6, van verordening 1049/2001 geschonden door duidelijk niet te voldoen aan zijn verplichting om (passende en vereiste) gedeeltelijke toegang te verlenen tot het gevraagde document op grond van artikel 4, lid 6, en door de toegang te ontzeggen tot het gehele onderdeel inzake de juridische analyse.

—

het besluit van het Europees Parlement van 18 mei 2018 tot beëindiging van haar overeenkomst nietig te verklaren;

—

voor zover nodig, het besluit van het Europees Parlement van 4 januari 2019 tot afwijzing van haar klacht van 16 augustus 2018, waarvan is kennisgegeven op 9 januari 2019, nietig te verklaren;

—

de verwerende partij te veroordelen tot vergoeding van de immateriële schade die zij door de fout van de verwerende partij heeft geleden, welke op 50 000 wordt begroot;

—

de verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan niet-nakoming van de motiveringsplicht en schending van de procedurele regels die bij de beëindiging van de betrokken overeenkomst gelden.

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van de artikelen 12 bis en 24 van het Statuut en in dit verband schending van het recht op een onpartijdige en eerlijke behandeling, niet-nakoming van de zorgvuldigheidsplicht en kennelijke beoordelingsfout.

—

artikel 1 van uitvoeringsverordening (EU) 2019/85 van de Raad van 21 januari 2019 (1) en artikel 1 van uitvoeringsbesluit (GBVB) 2019/87 van de Raad van 21 januari 2019 (2) op verzoeker niet-toepasselijk verklaren;

—

uitvoeringsverordening 2019/85 van de Raad en uitvoeringsbesluit 2019/87 van de Raad nietig verklaren, voor zover zij verzoeker betreffen;

—

gelasten dat verzoekers naam in de bijlage (nummer 266 daarvan) bij uitvoeringsverordening 2019/85 van de Raad en in de bijlage (nummer 266 daarvan) bij uitvoeringsbesluit 2019/87 van de Raad wordt geschrapt, en

—

verweerder verwijzen in de kosten

1.

Met het eerste middel stelt verzoeker dat verweerster onvoldoende of ongegronde redenen heeft aangevoerd voor zijn opname in de betrokken bijlagen.

2.

Met het tweede middel stelt verzoeker dat zijn opname in de betrokken bijlagen berust op een kennelijk onjuiste beoordeling van de feiten, voor zover verweerder geen bewijzen heeft geleverd van de gestelde feiten die de motivering van de genomen maatregelen ondersteunen of zouden ondersteunen, of voor zover verweerder uit deze feiten een onredelijke conclusie heeft getrokken.

3.

Met het derde middel stelt verzoeker dat verweerder, door verzoeker in de betrokken bijlagen op te nemen, verzoekers recht van verweer heeft geschonden.

4.

Met het vierde middel stelt verzoeker dat verweerder, door verzoeker in de betrokken bijlagen op te nemen, verzoekers eigendomsrechten, zijn recht om handel te drijven en het evenredigheidsbeginsel heeft geschonden.

—

nietigverklaring van het besluit van de Commissie van 12 februari 2019 met referentie Ares(2019)856949 betreffende de uitsluiting van IMAGINA MEDIA AUDIOVISUAL SL van deelname aan aanbestedingsprocedures en procedures voor de toekenning van subsidies die onder verordening (EU, Euratom) 2018/1046 van het Europees Parlement en de Raad (1) vallen voor zover dit besluit het Imagina/dpa-consortium heeft uitgesloten of de offertes ervan heeft afgewezen;

—

nietigverklaring van het besluit van de Commissie van 9 april 2019 met referentie Ares(2019)2494476 voor zover het moet worden beschouwd als het besluit om het consortium uit te sluiten van deelname aan de aanbesteding met referentienummer PO/2018 05/A4 of de offertes van het consortium verwierp;

—

nietigverklaring van de handeling(en) waarbij de Commissie de overeenkomsten toewijst of een andere partij dan het Imagina/dpa-consortium toestaat om in te staan voor de audiovisuele berichtgeving over de actualiteit in de EU met betrekking tot de percelen I, III en VI, zoals beschreven in de aanbesteding;

—

veroordeling van de Commissie tot betaling aan het consortium van een vergoeding voor de schade die zij heeft berokkend door het consortium te beletten de overeenkomsten voor de percelen I, III en VI uit te voeren;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten van verzoeksters.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door niet te erkennen dat de uitsluiting van Imagina Media Audiovisual SL — een van de leden van het consortium — geen gevolgen heeft voor de uitvoering van de overeenkomst betreffende de percelen I, III en VI van de aanbesteding door het consortium. De uitsluiting van Imagina Media Audiovisual SL heeft evenmin gevolgen voor de besluiten waarbij de Commissie deze overeenkomsten aan het consortium heeft gegund.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door de aanbestedingsdocumenten onjuist toe te passen. Bijgevolg heeft de Commissie niet van het consortium verlangd dat het Imagina Media Audiovisual SL vervangt door een andere entiteit in het consortium op te nemen, zoals in de aanbestedingsdocumenten was vereist.

3.

Derde middel: de Commissie heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt door artikel 136, lid 9, van verordening 2018/1046 onjuist toe te passen. Bijgevolg heeft de ordonnateur van de Commissie niet van het consortium verlangd dat het Imagina Media Audiovisual SL vervangt door een andere entiteit in het consortium op te nemen, zoals door verordening 2018/1046 was vereist.

4.

Vierde middel: de Commissie heeft het recht van het consortium op een doeltreffende voorziening in rechte en het beginsel van behoorlijk bestuur geschonden. De Commissie heeft op onrechtmatige wijze gebruik gemaakt van haar besluit van 12 februari 2019 met referentie Ares(2019) 856949 betreffende de uitsluiting van Imagina Media Audiovisual SL of van haar brief van 9 april 2019 met referentie Ares(2019) 2494476 om het consortium uit te sluiten van deelname aan de aanbesteding met referentie PO/2018-05/A4.

5.

Vijfde middel: de Commissie heeft het recht van het consortium op een doeltreffende voorziening in rechte, haar motiveringsplicht en het beginsel van behoorlijk bestuur geschonden. De Commissie heeft procedurefouten gemaakt en de overeenkomsten voor de percelen I, III en VI van de aanbesteding met referentienummer PO/2018 05/A4 onrechtmatig gegund aan een andere inschrijver dan het consortium.

6.

Zesde middel: de Commissie heeft het consortium schade berokkend door haar onrechtmatige gedraging als gevolg waarvan het consortium de overeenkomsten voor de percelen I, III en VI van de aanbesteding met referentienummer PO/2018-05/A4 niet kan uitvoeren.

—

nietigverklaring van besluit Ares(2019)856949 van de Commissie, waarbij zij verzoekster een uitsluiting van twee jaar heeft opgelegd en haar in de databank voor vroegtijdige opsporing en uitsluiting heeft ingeschreven (1);

—

veroordeling van de Commissie tot vergoeding van de schade die verzoekster als gevolg van het bestreden besluit heeft geleden;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door geen eigen onderzoek of analyse uit te voeren, door zich uitsluitend te baseren op de bevindingen van het Amerikaanse ministerie van Justitie zonder eigen toetsing en door de bevindingen van het Amerikaanse ministerie van Justitie onjuist uit te leggen. Bijgevolg heeft de Commissie de feiten onjuist beoordeeld en aldus de zorgvuldigheidsplicht geschonden.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft verzoekster ten onrechte uitgesloten en derhalve artikel 136, lid 1, onder c), van verordening 2018/1046 en de rechten van de verdediging van verzoekster geschonden door niet duidelijk aan te geven wat precies een ernstige beroepsfout is. Voorts heeft de Commissie ten onrechte gesteld dat verzoekster ook is uitgesloten van lopende aanbestedingen, aangezien dit niet voortvloeit uit het dispositief van het bestreden besluit, heeft zij haar ten onrechte uitgesloten voor gedragingen die verband houden met media- en marketingrechten op het gebied van sport in het kader van een aanbesteding voor audiovisuele berichtgeving over de actualiteit in de EU, aangezien dit verschillende markten zijn die geen invloed op elkaar hebben, zodat de betrouwbaarheid van verzoekster in overeenkomsten voor de Europese Unie kan worden aangetoond, en heeft zij ten onrechte besloten dat verzoekster moet worden uitgesloten, aangezien de Commissie niet over voldoende bewijs beschikte om het bestreden besluit vast te stellen en in de tussen verzoekster en het Amerikaanse ministerie van Justitie gesloten niet-vervolgingsovereenkomst niet wordt vermeld dat verzoekster of haar CEO schuldig is.

3.

Derde middel: de Commissie heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te stellen dat de uitsluiting evenredig is in de zin van artikel 136, lid 3, van verordening 2018/1046 en aldus voorbij te gaan aan het feit dat er geen gevolgen zijn voor de financiële belangen en het imago van de Unie, alsook aan de tijd die is verstreken sinds de gedragingen.

4.

Vierde middel: de Commissie heeft ten onrechte besloten dat, gelet op artikel 136, lid 6, onder a), juncto artikel 136, lid 7, van verordening 2018/1046, de door verzoekster genomen corrigerende maatregelen voorlopig en ontoereikend zijn.

5.

Vijfde middel: de Commissie heeft het fundamentele beginsel van gelijke behandeling geschonden door verzoekster anders te behandelen dan andere inschrijvers die met het Amerikaanse ministerie van Justitie een niet-vervolgingsovereenkomst hebben gesloten.

6.

Zesde middel: de Commissie heeft verzoekster schade berokkend door ten onrechte te besluiten dat verzoekster moet worden uitgesloten van deelname aan aanbestedingsprocedures [en] procedures voor de toekenning van subsidies die onder verordening 2018/1046 vallen.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten van de procedures voor het Gerecht en de kamer van beroep van het EUIPO met inbegrip van verzoeksters noodzakelijke kosten in beide procedures.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b) en c), en lid 2, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad doordat de kamer van beroep bescherming van het betrokken merk heeft geweigerd.

—

nietig te verklaren het besluit van het TAOBG van EDEO van 15 juni 2018 tot vaststelling dat zij niet voldoet aan alle aanstellingsvoorwaarden van artikel 82 RAP en dat zij bij EDEO niet kan worden aangesteld als arbeidscontractant in de zin van artikel 3 ter RAP;

—

nietig te verklaren het besluit van het TAOBG van EDEO van 14 januari 2019 tot afwijzing van haar klacht van 14 september 2018;

—

EDEO te veroordelen tot betaling van een vergoeding van 36 992,52 EUR aan haar, welk bedrag overeenstemt met één jaar bezoldiging van een arbeidscontractant van de functiegroep II volgens de vanaf 1 november 2017 geldende salarisschalen, onder voorbehoud van aanpassing in de loop van de procedure;

—

EDEO te veroordelen tot berekening van het verlies aan pensioenrechten als gevolg van haar niet-aanwerving;

—

EDEO te veroordelen tot betaling van een vergoeding van 15 000 EUR aan haar voor de immateriële schade als gevolg van de aantasting van haar waardigheid en haar beroepsreputatie;

—

EDEO te veroordelen tot betaling van een vergoeding van 15 000 EUR aan haar voor de immateriële schade als gevolg van de aantasting van haar gezondheid en evenwicht;

—

EDEO te veroordelen tot betaling van een vergoeding van 15 000 EUR aan haar voor de immateriële schade als gevolg van de schending door EDEO van verordening nr. 45/2001 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens door de communautaire instellingen en organen en betreffende het vrije verkeer van die gegevens;

—

EDEO te veroordelen tot betaling van een vergoeding van 10 000 EUR aan haar voor de immateriële schade als gevolg van de schending van het medisch geheim en de vertrouwelijkheid van persoonsgegevens in haar medisch dossier;

—

EDEO te veroordelen tot betaling van een vergoeding van 15 000 EUR aan haar voor de immateriële schade als gevolg van laster en smaad jegens haar;

—

EDEO te verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan schending van artikel 33, tweede alinea, van het Statuut van de ambtenaren van de Europese Unie en van de artikelen 82 en 83 van de Regeling welke van toepassing is op de andere personeelsleden van de Europese Unie, van de beginselen van evenredigheid en hoor en wederhoor, van het recht op behoorlijk bestuur, niet-nakoming van de zorgplicht, schending van het discriminatieverbod, van het recht op een onpartijdige en eerlijke behandeling en van het verbod van psychisch geweld.

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van verordening (EG) nr. 45/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 18 december 2000 betreffende de bescherming van natuurlijke personen in verband met de verwerking van persoonsgegevens door de communautaire instellingen en organen en betreffende het vrije verkeer van die gegevens (PB 2001, L 8, blz. 1), en van artikel 8 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten, met inbegrip van de kosten die zijn opgekomen in de procedure voor de nietigheidsafdeling en de tweede kamer van beroep van het EUIPO.

—

schending van artikel 53, lid 1, onder c), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

schending van artikel 94, lid 1, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

nietigverklaring van het besluit van de ECB van 14 februari 2019 om een inspectie ter plaatse in de bedrijfsruimten van PNB Banka en de vennootschappen van haar concern te verrichten;

—

verwijzing van de verwerende partij in de kosten.

1.

Eerste middel: de ECB was wat PNB Banka betreft niet de bevoegde toezichthouder toen het besluit werd genomen om een inspectie ter plaatse te verrichten.

2.

Tweede middel: het bestreden besluit was niet „nodig” in de zin van artikel 12 van de GTM-verordening (1).

3.

Derde middel: de ECB heeft niet naar behoren gebruikgemaakt van haar beoordelingsvrijheid uit hoofde van artikel 12, lid 1, van de GTM-verordening.

4.

Vierde middel: de ECB heeft het evenredigheidsbeginsel geschonden.

5.

Vijfde middel: het recht van de verzoekende partijen om te worden gehoord is door de ECB geschonden.

6.

Zesde middel: de ECB heeft niet voldaan aan de verplichting om alle relevante aspecten van de zaak zorgvuldig en onpartijdig te onderzoeken en te beoordelen.

7.

Zevende middel: de ECB heeft niet voldaan aan de verplichting om haar besluit voldoende te onderbouwen.

8.

Achtste middel: de ECB heeft het vertrouwensbeginsel en het rechtszekerheidsbeginsel geschonden.

9.

Negende middel: de ECB heeft het gelijkheidsbeginsel geschonden en de verzoekende partijen gediscrimineerd.

10.

Tiende middel: de ECB heeft zich niet gehouden aan artikel 19 en overweging 75 van de GTM-verordening en heeft zich schuldig gemaakt aan misbruik van bevoegdheid.

—

het bestreden besluit van het tot aanstelling bevoegd gezag (TABG), waarvan de inhoud is vermeld in de e-mail van 20 september 2018 van het hoofd Administratie, alsmede het stilzwijgende besluit van het TABG tot afwijzing van verzoeksters klacht, nietig te verklaren. Bijgevolg zal EASO met terugwerkende kracht de nodige maatregelen moeten nemen om de beslissing van het Gerecht ten uitvoer te leggen, overeenkomstig artikel 266 VWEU;

—

verweerder te verwijzen in verzoeksters kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan schending van het beginsel van gewettigd vertrouwen.

2.

Tweede middel, ontleend aan een motiveringsgebrek en bijgevolg aan schending van een wezenlijk vormvoorschrift in de zin van artikel 263 VWEU.

3.

Derde middel, ontleend aan een ontoereikende motivering van het bestreden besluit, dat een materiële vergissing bevat.

4.

Vierde middel, ontleend aan een onjuiste rechtsopvatting, aangezien het besluit geen rekening houdt met het belang van de dienst en de zorgplicht van het bestuur ten aanzien van haar personeelsleden.

—

verklaren dat in de bestreden beslissing een onjuiste toepassing is gemaakt van het arrest van het Gerecht (Vijfde kamer) van 23 november 2017 in zaak T-140/15;

—

de bestreden beslissing wijzigen, beslissing NN010 van het CPVO van 23 september 2013 herzien en de door verzoekster op 28 augustus 2012 aangevoerde betwisting van de geldigheid van communautair kwekersrecht nr. EU 15118 toewijzen;

—

communautair kwekersrecht nr. EU 15118 ab initio nietig verklaren;

—

verweerder overeenkomstig artikel 87 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht verwijzen in verzoeksters kosten, alsmede in de kosten van eventuele interveniënten.

—

Schending van het rechtszekerheidsbeginsel en het vertrouwensbeginsel;

—

Plichtsverzuim en rechtsweigering.

—

nietigverklaring van het besluit van de Commissie tot afwijzing van verzoeksters klacht (zaak SA.53105 — vermeende steun aan Eurobank Ergasias door de verkoop van Piraeus Bank Bulgaria), tenminste voor zover het betrekking heeft op het niet nakomen van de herstructureringsverplichtingen in zaak SA.43364 en zaak SA.43363;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft wezenlijke vormvoorschriften geschonden en is met zijn besluit voorbijgegaan aan:

2.

Tweede middel: de Commissie heeft ten onrechte geconcludeerd dat (i) de verplichtingen die zijn aangegaan in zaak SA.43364 betreffende de door Piraeus Bank ontvangen staatssteun en (ii) de verplichtingen die zijn aangegaan in zaak SA.43363 betreffende de door Eurobank Ergasias ontvangen staatssteun, ratione temporis niet van toepassing zijn aangezien de definitieve verkoop van Piraeus Bank Bulgaria na 31 december 2018 zal plaatsvinden.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van verweerder in zijn eigen kosten, en in die van verzoekster.

—

Schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

Schending van artikel 59, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van verweerder in zijn eigen kosten en in die van verzoekster.

—

Schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

Schending van artikel 59, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

vaststellen en verklaren dat verzoekster niet gehouden is om aan de Europese Commissie de bedragen te betalen waarom deze laatste heeft verzocht bij de op 22 februari 2019 ontvangen debetnota nr. 3241902288 en laatstelijk bij de op 29 april 2019 ontvangen nota — ref. Ares(2019)2858540, waarbij de Europese Commissie terugbetaling van de bijdrage en schadevergoeding vordert op grond van vermeende niet-nakoming door Studio Galli Ingegneria van de „Grant Agreement” (subsidie-overeenkomst) nr. 619120 betreffende het project „MARSOL”.

—

vaststellen en verklaren dat geen sprake is van de door de Commissie verweten contractuele tekortkomingen.

—

vaststellen en verklaren dat de vooraankondigingsbrief van 19 december 2018, het inspectieverslag van het OLAF, de debetnota van 22 februari 2019, de daaropvolgende aanmaningsbrief van 2 april 2019 en de definitieve nota van 29 april 2019 waarbij het gevorderde bedrag opnieuw is vastgesteld en de aanvullende verzoeken van SGI zijn afgewezen — ref. Ares(2019)2858540, onwettig, ongeldig en in ieder geval ongegrond zijn.

—

vaststellen en verklaren dat de vordering van de Commissie niet bestaat.

—

vaststellen en verklaren dat verzoekster recht heeft op de bijdrage die door de Commissie daadwerkelijk is verstrekt op grond van subsidie-overeenkomst nr. 619120 betreffende het project „MARSOL”.

—

subsidiair, vaststellen en verklaren dat de door de Commissie teruggevorderde som niet meer dan 100 044,99 EUR kan bedragen.

—

meer subsidiair, de Commissie wegens onrechtmatige verrijking veroordelen om aan SGI de ter uitvoering van het project MARSOL gemaakte kosten te betalen.

1.

Eerste middel: schending van het beginsel van de uitvoering te goeder trouw van overeenkomsten, van het recht op verdediging na afsluiting van het onderzoek, van het recht op een doeltreffende voorziening in rechte krachtens artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (hierna: „Handvest”), van het recht op behoorlijk bestuur krachtens artikel 41 van het Handvest, van het recht van inzage in documenten krachtens artikel 42 van het Handvest, alsmede schending van artikel II. 22 van de subsidie-overeenkomst en artikel 134 van het Belgisch burgerlijk wetboek.

2.

Het tweede middel berust op het niet-bestaan van de verweten niet-nakoming, het niet-bestaan van de vordering van de Europese Commissie, de onwettigheid en ongegrondheid van het inspectieverslag van het OLAF en dientengevolge van de vooraankondigingsbrief en de debetnota van de Commissie, schending van het beginsel van het vermoeden van onschuld tot het tegendeel is bewezen en van het in verordening (EU, Euratom) nr. 883/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 11 september 2013 vervatte billijkheidsbeginsel, alsmede op het bestaan van een fout bij de beoordeling van het bewijs en schending van artikel 1315 van het Belgisch burgerlijk wetboek.

3.

Derde middel: schending van de beginselen van evenredigheid, billijkheid en uitvoering te goeder trouw van overeenkomsten en schending van artikel II. 22 van de subsidie-overeenkomst.

4.

Het vierde, subsidiair aangevoerde middel is gebaseerd op het recht op schadeloosstelling wegens ongerechtvaardigde verrijking van de Europese Commissie.

—

besluit (GBVB) 2019/354 van de Raad van 4 maart 2019 tot wijziging van besluit 2014/119/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne (PB 2019, L 64, blz. 7) en uitvoeringsverordening (EU) 2019/352 van de Raad van 4 maart 2019 tot uitvoering van verordening (EU) nr. 208/2014 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne (PB 2019, L 64, blz. 1) nietig verklaren overeenkomstig artikel 263 VWEU, voor zover zij verzoeker betreffen;

—

overeenkomstig artikel 64 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht bepaalde maatregelen tot organisatie van de procesgang nemen en meer in het bijzonder

—

de Raad overeenkomstig artikel 87, lid 2, van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht verwijzen in de kosten.

—

vernietiging van de beslissing van de tweede kamer van beroep van het EUIPO van 22 februari 2019 in zaak R 1785/2018-2;

—

vernietiging van de beslissing van de oppositieafdeling van 10 juli 2018 (oppositie B 2 598 285);

—

toewijzing van inschrijvingsaanvraag nr. 14 180 038 voor alle in de merkaanvraag vermelde waren;

—

verwijzing van het EUIPO in zijn eigen kosten en in die van verzoekster.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

het beroep van Oleksandr Viktorovych Klymenko ontvankelijk verklaren;

—

besluit 2019/354 van de Raad van de Europese Unie van 4 maart 2019 tot wijziging van besluit 2014/119/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne nietig verklaren;

—

uitvoeringsverordening (EU) 2019/352 van de Raad van 4 maart 2019 tot uitvoering van verordening (EU) nr. 208/2014 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne nietig verklaren;

—

de Raad van de Europese Unie overeenkomstig de artikelen 87 en 91 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: schending van de motiveringsplicht aangezien de bestreden handelingen ontoereikend zijn gemotiveerd.

2.

Tweede middel: schending van de rechten van de verdediging en het recht op een effectieve rechterlijke bescherming, welke rechten worden gewaarborgd door de fundamentele beginselen van het Europees recht en zijn neergelegd in artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en in de artikelen 6 en 13 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.

3.

Derde middel: ontbreken van een rechtsgrondslag daar artikel 29 van het Verdrag betreffende de Europese Unie niet de rechtsgrondslag van de tegen verzoeker getroffen beperkende maatregel kan vormen.

4.

Vierde middel: kennelijk onjuiste beoordeling aangezien de door verzoeker aangevoerde elementen aantonen dat de feitelijke grondslag ontoereikend is om enigerlei strafprocedure te rechtvaardigen.

5.

Vijfde middel: schending van het recht op eerbiediging van eigendom, een fundamenteel beginsel van het Unierecht dat wordt beschermd door artikel 17 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 1 van aanvullend protocol nr. 1 bij het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.

—

wijziging van de bestreden beslissing en weigering van Uniemerkaanvraag nr. 13 761 168 SUM011 bevelen voor de overige diensten van de klassen 35 en 39;

—

verwijzing van de andere partijen in de kosten van de onderhavige procedure, alsook in de kosten van de oppositie- en de beroepsprocedure bij het EUIPO.

—

Schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.