1)

Dient artikel 3, lid 2, eerste volzin, van verordening (EG) nr. 967/2006 (1) aldus te worden uitgelegd dat de aldaar genoemde termijn ook geldt voor de wijziging van een tijdig meegedeelde overschotheffing die voortvloeit uit een na het verstrijken van deze termijn gewijzigde vaststelling van de in aanmerking te nemen overtollige hoeveelheden suiker op grond van een controle volgens artikel 10 van verordening (EG) nr. 952/2006 (2)?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord:

Gelden in dit geval, wanneer het gaat om de wijziging van een tijdige mededeling die op grond van vaststellingen in het kader van controles is verricht, de in het arrest van het Hof van 10 januari 2002 in de zaak British Sugar (C-101/99, ECLI:EU:C:2002:7) vermelde voorwaarden voor een overschrijding van de mededelingstermijn volgens artikel 3, lid 2, van verordening (EEG) nr. 2670/81, zoals gewijzigd bij verordening (EEG) nr. 3559/91 (3), ook voor een overschrijding van de mededelingstermijn overeenkomstig artikel 3, lid 2, van verordening nr. 967/2006?

3)

Moet, wanneer artikel 3, lid 2, eerste volzin, van verordening nr. 967/2006 geen toepassing vindt op kennisgevingen van wijzigingen op grond van controles (zie eerste vraag) of wanneer de voorwaarden voor een overschrijding van de termijn zijn vervuld (zie tweede vraag), voor het vaststellen van de termijn waarbinnen de wijziging van de overschotheffing moet worden meegedeeld, worden uitgegaan van 1 mei eerstkomend of moet het nationale recht worden toegepast?

4)

Indien de derde vraag aldus wordt beantwoord dat noch van 1 mei eerstkomend moet worden uitgegaan noch het nationale recht toepassing vindt:

Is het verenigbaar met de algemene beginselen van het gemeenschapsrecht, waartoe ook het evenredigheidsbeginsel, het rechtszekerheidsbeginsel en het vertrouwensbeginsel behoren, wanneer in een geval zoals het onderhavige een mededeling van de overschotheffing voor het verkoopseizoen 2007/2008 wegens de duur van de controle en de duur van het opstellen en beoordelen van het controleverslag op 20 oktober 2010 respectievelijk op 27 oktober 2011 wordt gedaan? Is het in dit verband van belang of de suikerfabrikant bezwaar heeft gemaakt tegen de vaststelling van de suikeroverschotten?

1)

Is het verenigbaar met de raamovereenkomst in bijlage bij richtlijn 1999/70/EG (1) wanneer deze aldus wordt uitgelegd dat de tijdelijke aanstelling van verzoeksters misbruik vormt aangezien de overheid als werkgever gebruikmaakt van verschillende aanstellingsvormen, die allemaal tijdelijk zijn, voor het permanent en duurzaam doen verrichten van de normale werkzaamheden van ambtenaren in vaste dienst, teneinde tegemoet te komen aan structurele tekorten en behoeften die in feite niet voorlopig, maar permanent en duurzaam zijn, en is daarom de beschreven tijdelijke aanstelling niet gerechtvaardigd in de zin van clausule 5, lid 1, onder a), van de raamovereenkomst, als objectieve reden, aangezien dergelijk gebruik van overeenkomsten van bepaalde tijd lijnrecht ingaat tegen de tweede alinea van de preambule van de raamovereenkomst en de punten 6 en 8 van de algemene overwegingen ervan, op grond dat er zich geen omstandigheden voordoen die deze overeenkomsten voor bepaalde tijd zouden rechtvaardigen?

2)

Is het verenigbaar met de raamovereenkomst in bijlage bij richtlijn 1999/70/EG wanneer deze aldus wordt uitgelegd dat de oproep voor conventionele selectietesten, met de beschreven kenmerken, geen gelijkwaardige maatregel is, noch kan worden beschouwd als een sanctie, aangezien hij niet evenredig is met het misbruik, dat als gevolg heeft dat de tijdelijke werknemer wordt ontslagen, waardoor de doelstellingen van de richtlijn worden geschonden en de ongunstige situatie van tijdelijke werknemers in overheidsdienst in stand wordt gehouden, noch als een doeltreffende maatregel, aangezien hij de werkgever geen nadeel toebrengt, geen afschrikkende functie heeft en derhalve niet in overeenstemming is met artikel 2, eerste alinea, van richtlijn 1999/70, daar hij niet garandeert dat de Spaanse Staat de in de richtlijn bepaalde resultaten bereikt?

3)

Is het verenigbaar met de raamovereenkomst in bijlage bij richtlijn 1999/70 en met het arrest van het Hof van 14 september 2016 in zaak C-16/15 (2), wanneer deze aldus worden uitgelegd dat de oproep tot voor iedereen toegankelijke selectietesten geen passende maatregel is om het misbruik van opeenvolgende tijdelijke overeenkomsten te bestraffen, aangezien er in de Spaanse wetgeving geen doeltreffend en afschrikkend bestraffingsmechanisme bestaat dat een einde maakt aan het misbruik bij de aanstelling van tijdelijk personeel in overheidsdienst en die wetgeving niet toestaat in die structureel gecreëerde posten te voorzien met personeel dat het slachtoffer was van misbruik, zodat de onzekere situatie van die werknemers voortduurt?

4)

Is de uitlegging verenigbaar volgens welke de omzetting van de arbeidsovereenkomst van de tijdelijke werknemer die slachtoffer was van misbruik, in een „niet-vaste aanstelling voor onbepaalde tijd” geen doeltreffende sanctie is — aangezien de aldus gekwalificeerde werknemer kan worden ontslagen doordat middels selectietesten in zijn functie wordt voorzien of doordat de functie wordt opgeheven — en derhalve niet in overeenstemming is met de raamovereenkomst ter voorkoming van het misbruik van overeenkomsten voor bepaalde tijd, op grond dat artikel 2, eerste alinea[,] van richtlijn 1999/70 niet wordt nageleefd, gelet op het feit dat die omzetting niet garandeert dat de Spaanse Staat de in die richtlijn bepaalde resultaten bereikt?

Gelet op deze situatie dienen in de onderhavige zaak de volgende vragen te worden herhaald, die de Juzgado de lo Contencioso-Administrativo n.o 8 de Madrid (bestuursrechter nr. 8 Madrid, Spanje) heeft gesteld in zijn verzoek om een prejudiciële beslissing van 30 januari 2018, in vereenvoudigde procedure 193/2017 (3):

5)

Moet clausule 5 van de raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd die is opgenomen in de bijlage bij richtlijn 1999/70/EG, wanneer de nationale rechter misbruik vaststelt door het gebruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor interim-personeel ten dienste van SERMAS (Servicio Madrileño de la Salud de la Comunidad de Madrid) voor de dekking van de permanente en structurele behoeften voor het leveren van diensten van ambtenaren in vaste dienst, en in de interne rechtsorde geen doeltreffende noch afschrikkende maatregelen bestaan om een dergelijk misbruik te bestraffen en de gevolgen van de schending van de regel van Unierecht teniet te doen, aldus worden uitgelegd dat zij de nationale rechter verplicht, doeltreffende en afschrikkende maatregelen vast te stellen die de nuttige werking van de raamovereenkomst waarborgen en derhalve dat misbruik te bestraffen en de gevolgen van de schending van de genoemde regel van Unierecht teniet te doen, waarbij de nationale regel die daaraan in de weg staat buiten toepassing moet worden gelaten?

Indien het antwoord op deze vraag bevestigend luidt, overeenkomstig het arrest van het Hof van Justitie van 14 september 2016, zaken C-184/15 en C-197/15, punt 41 (4):

Zou het stroken met de doelstellingen van richtlijn 1999/70/EG wanneer, als maatregel ter voorkoming en bestraffing van misbruik door gebruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd en om de gevolgen van de schending van het Unierecht teniet te doen, de tijdelijke arbeidsovereenkomst op interim/oproep/vervangingsbasis werd omgezet in een arbeidsovereenkomst in vaste dienst van de overheid, hetzij onder de benaming van ambtenaar in vaste dienst, hetzij onder die van ambtenaar van onbepaalde tijd, met dezelfde vaste dienstbetrekking als bij vergelijkbare ambtenaren in vaste dienst en dit op grond van het feit dat het volgens de nationale regeling in de overheidssector absoluut verboden is opeenvolgende overeenkomsten voor bepaalde tijd in die sector om te zetten in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd, aangezien er geen andere doeltreffende maatregel bestaat om misbruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd te voorkomen en, in voorkomend geval, te bestraffen?

6)

Kan, in geval van misbruik door gebruik van opeenvolgende arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd en omzetting van de arbeidsovereenkomst in overheidsdienst voor bepaalde tijd in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd of in vaste dienst, ervan worden uitgegaan dat enkel aan de doelstellingen van richtlijn 1999/70/EG en de raamovereenkomst wordt voldaan wanneer de ambtenaar in tijdelijke dienst die het slachtoffer was van het misbruik, dezelfde arbeidsvoorwaarden geniet als ambtenaren in vaste dienst (op het gebied van sociale bescherming, loopbaanontwikkeling, bezetting van vacatures, beroepsopleiding, onbetaald verlof, administratieve situatie, vakantie en vrijstellingen, pensioenrechten, rechten bij beëindiging van het dienstverband en deelneming aan vergelijkende examens voor de bezetting van vacatures en ten behoeve van bevorderingen) met inachtneming van de beginselen van bestendigheid en onoverplaatsbaarheid en met alle eraan verbonden rechten en verplichtingen, op voet van gelijkheid met het personeel dat in vaste dienst van de overheid is?

7)

Wanneer een tijdelijke aanwerving plaatsvindt om in permanente behoeften te voorzien zonder dat er daartoe een objectieve reden bestaat en zonder dat sprake is van spoedeisende en dringende noodzaak, terwijl doeltreffende sancties of beperkingen in het Spaanse nationale recht ontbreken, is het dan, wanneer de werkgever geen vaste dienstbetrekking aanbiedt, verenigbaar met de doelstellingen van richtlijn 1999/70/EG om ter voorkoming van misbruik en teneinde de gevolgen van de schending van het Unierecht te verhelpen een vergoeding vast te stellen die vergelijkbaar is met die voor onrechtmatig ontslag, en kan die vergoeding worden beschouwd als een passende, evenredige, doeltreffende en afschrikkende sanctie?

1)

Is de bevoegde autoriteit, het College voor de toelating van gewasbeschermingsmiddelen en biociden (Ctgb), bevoegd om nadat hij een besluit tot herregistratie van het referentiemiddel heeft genomen, de geldigheidsduur van een vergunning voor parallelhandel als bedoeld in artikel 52 van verordening (EG) nr. 1107/2009 (1), welke vergunning is verleend vóór het besluit tot herregistratie, al dan niet ambtshalve, te wijzigen overeenkomstig de — latere — datum van de geldigheidsduur die is verbonden aan het besluit tot herregistratie van het referentiemiddel?

2)

Indien vraag 1 bevestigend wordt beantwoord, is de wijziging van de geldigheidsduur van een vergunning voor parallelhandel een automatisch, uit verordening (EG) nr. 1107/2009 zelf voortvloeiend gevolg van een besluit tot herregistratie van het referentiemiddel? Is bijgevolg de aantekening van de nieuwe datum van de geldigheidsduur van de parallelvergunning in de databank van de bevoegde autoriteit een louter administratieve handeling, of moet daarop ambtshalve of op aanvraag worden besloten?

3)

Indien het antwoord op vraag 2 luidt dat er een besluit moet worden genomen, is artikel 52 van verordening (EG) nr. 1107/2009, en met name het derde lid van dit artikel, hierop van toepassing?

4)

Indien vraag 3 ontkennend wordt beantwoord, welke bepaling(en) is c.q. zijn dan wel toepasselijk?

5)

Kan een gewasbeschermingsmiddel reeds niet als identiek worden beschouwd als bedoeld in artikel 52 van verordening (EG) nr. 1107/2009 indien het referentiemiddel, niet (langer) afkomstig is van dezelfde onderneming? Het Hof wordt verzocht bij de beantwoording van deze vraag tevens in te gaan op de vraag of onder een verbonden onderneming of een onderneming die onder licentie werkt, tevens kan worden begrepen een onderneming die het middel, met toestemming van de rechthebbende, produceert volgens hetzelfde recept. Is hierbij van belang of het productieproces volgens welke het referentiemiddel en het parallel in te voeren middel worden vervaardigd op het punt van de werkzame stoffen door dezelfde onderneming wordt uitgevoerd?

6)

Is de loutere wijziging van de productielocatie van het referentiemiddel relevant voor de beoordeling van de vraag of het middel identiek is?

7)

Indien vraag 5 en/of 6 bevestigend wordt beantwoord, kan aan de hieruit te trekken conclusie („niet identiek”) afbreuk worden gedaan door het feit dat de bevoegde autoriteit reeds heeft vastgesteld dat qua samenstelling het middel geen of slechts een geringe wijziging heeft ondergaan?

8)

Op wie en in hoeverre rust de last te bewijzen dat is voldaan aan artikel 52, derde lid, van verordening (EG) nr. 1107/2009 als de toelatingshouders van het parallelle middel en het referentiemiddel daarover van mening verschillen?

—

de aftrek voor risicokapitaal wordt verminderd met een bedrag aan aftrek voor risicokapitaal berekend op het positieve verschil tussen enerzijds de netto boekwaarde van de activabestanddelen van de vaste inrichting, en anderzijds het totaal van de passivabestanddelen die niet behoren tot het eigen vermogen van de vennootschap en die aanrekenbaar zijn op de vaste inrichting en

—

voormelde vermindering niet wordt toegepast in de mate dat het bedrag van de vermindering lager is dan de winst van deze vaste inrichting,

1)

Dienen de zinsneden „het personeel dat betrokken is bij de officiële controles” in punt 1 van bijlage VI bij verordening nr. 882/2004 (1) van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 inzake officiële controles op de naleving van de wetgeving inzake diervoeders en levensmiddelen en de voorschriften inzake diergezondheid en dierenwelzijn (hierna: „verordening nr. 882/2004”) en „het personeel dat betrokken is bij de uitvoering van de officiële controles” in punt 2 van bijlage VI bij verordening nr. 882/2004 aldus te worden uitgelegd, dat de (salaris)kosten die in aanmerking mogen worden genomen bij de berekening van de vergoedingen voor officiële controles, uitsluitend (salaris)kosten mogen zijn van officiële dierenartsen en officiële assistenten die de officiële keuringen verrichten, of kunnen daaronder ook (salaris)kosten van ander personeel in dienst van de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) of de besloten vennootschap Kwaliteitskeuring Dierlijke Sector (KDS) worden geschaard?

2)

Als het antwoord op vraag 1 luidt dat onder de zinsneden „het personeel dat betrokken is bij de officiële controles” in punt 1 van bijlage VI bij verordening nr. 882/2004 en „het personeel dat betrokken is bij de uitvoering van de officiële controles” in punt 2 van bijlage VI bij verordening nr. 882/2004 ook (salaris)kosten van ander personeel in dienst van de NVWA of KDS kunnen worden geschaard, onder welke omstandigheden en binnen welke grenzen is dan nog sprake van een zodanige relatie tussen de gemaakte kosten voor dit andere personeel en de officiële controles dat de vergoeding van die (salaris)kosten kan worden gebaseerd op artikel 27, vierde lid, en bijlage VI, punten 1 en 2, van verordening nr. 882/2004?

3)

4)

Dient het bepaalde in artikel 27, vierde lid, aanhef en onder a, en bijlage VI, punten 1 en 2, van verordening nr. 882/2004 aldus te worden uitgelegd, dat genoemd artikel 27, vierde lid, er aan in de weg staat dat bij slachthuizen een gemiddeld tarief in rekening wordt gebracht voor de werkzaamheden ten behoeve van officiële controles door dierenartsen in dienst van de NVWA en door (lager gesalarieerde) ingeleende dierenartsen, zodat aan slachthuizen een hoger tarief in rekening wordt gebracht dan aan de ingeleende dierenartsen wordt uitbetaald?

5)

Dient het bepaalde in artikel 26 en in artikel 27, vierde lid, aanhef en onder a, en bijlage VI, punten 1 en 2, van verordening nr. 882/2004 aldus te worden uitgelegd dat bij de berekening van de vergoedingen voor officiële controles kosten in aanmerking kunnen worden genomen voor de opbouw van een weerstandsvermogen ten behoeve van een besloten vennootschap (KDS) waarvan door de bevoegde autoriteit officiële assistenten worden ingeleend, welk weerstandsvermogen bij een crisis kan worden aangewend voor de betaling van salaris en opleidingskosten voor personeel dat de officiële controles feitelijk uitvoert alsmede voor personeel dat de uitvoering van officiële controles mogelijk maakt?

6)

Indien het antwoord op de onder [5] geformuleerde vraag bevestigend luidt: tot welk bedrag mag een dergelijk weerstandsvermogen worden opgebouwd en hoe lang mag de periode zijn die door dat weerstandsvermogen wordt afgedekt?

1)

Dienen de zinsneden „het personeel dat betrokken is bij de officiële controles” in punt 1 van bijlage VI bij verordening (EG) nr. 882/2004 (1) van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 inzake officiële controles op de naleving van de wetgeving inzake diervoeders en levensmiddelen en de voorschriften inzake diergezondheid en dierenwelzijn (hierna: „verordening nr. 882/2004”) en „het personeel dat betrokken is bij de uitvoering van de officiële controles” in punt 2 van bijlage VI bij verordening nr. 882/2004 aldus te worden uitgelegd, dat de (salaris)kosten die in aanmerking mogen worden genomen bij de berekening van de vergoedingen voor officiële controles, uitsluitend (salaris)kosten mogen zijn van officiële dierenartsen en officiële assistenten die de officiële keuringen verrichten, of kunnen daaronder ook (salaris)kosten van ander personeel in dienst van de Nederlandse Voedsel en Warenautoriteit (NVWA) of de besloten vennootschap Kwaliteitskeuring Dierlijke Sector (KDS) worden geschaard?

2)

Als het antwoord op vraag 1 luidt dat onder de zinsneden „het personeel dat betrokken is bij de officiële controles” in punt 1 van bijlage VI bij verordening nr. 882/2004 en „het personeel dat betrokken is bij de uitvoering van de officiële controles” in punt 2 van bijlage VI bij verordening nr. 882/2004 ook (salaris)kosten van ander personeel in dienst van de NVWA of KDS kunnen worden geschaard, onder welke omstandigheden en binnen welke grenzen is dan nog sprake van een zodanige relatie tussen de gemaakte kosten voor dit andere personeel en de officiële controles dat de vergoeding van die (salaris)kosten kan worden gebaseerd op artikel 27, vierde lid, en bijlage VI, punten 1 en 2, van verordening nr. 882/2004?

3)

Dient het bepaalde in artikel 27, vierde lid, aanhef en onder a, en bijlage VI, punten 1 en 2 van verordening nr. 882/2004 aldus te worden uitgelegd, dat artikel 27, vierde lid, en bijlage VI, punten 1 en 2, voornoemd eraan in de weg staan dat bij slachthuizen vergoedingen voor officiële controles in rekening worden gebracht voor door die slachthuizen bij de bevoegde autoriteit aangevraagde maar niet feitelijk gewerkte kwartieren ten behoeve van officiële controles?

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Vincent Villeneuve wordt verwezen in de kosten.

—

het besluit van de EIB van 4 april 2018 om haar te ontslaan nietig te verklaren;

—

de verwerende partij te veroordelen tot vergoeding van haar materiële schade, welke thans 2 240,31 EURO bedraagt, en van haar immateriële schade, welke op 50 000 EUR wordt begroot;

—

de verwerende partij te verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan schending van de rechten van de verdediging.

2.

Tweede middel, ontleend aan een kennelijke beoordelingsfout

—

De ECB veroordelen tot vergoeding van de schade die verzoekers hebben geleden, zoals voor elk van hen gespecificeerd in het verzoekschrift, ten bedrage van 83,77 EUR per aandeel in de onderneming, vermenigvuldigd met het aantal aandelen waarvan de betrokken natuurlijke of rechtspersoon houder is;

—

de ECB verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel, gebaseerd op de feitelijke omstandigheden, op de ingeleide strafrechtelijke vervolging en op het nationale recht

2.

Tweede middel, gebaseerd op artikel 340 VWEU.

3.

Derde middel, gebaseerd op de rechtspraak van het Hof

—

het onderhavige beroep ontvankelijk en gegrond verklaren; en bijgevolg:

—

besluit C(2018) 2075 final van de Commissie van 10 april 2018 in zaak SA.46897 (2018/NN) — Frankrijk Aide présumée — CACES nietig verklaren;

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: het begrip „toerekenbaarheid” als bedoeld in artikel 107 VWEU wordt onjuist toegepast doordat met de terugbetaling door de paritaire organen die door de staat zijn belast met de inning van bijdragen [organismes paritaires collecteur agréés par l’État (OPCA)], van de kosten van de opleiding voor het veilig besturen van bouwmachines het gebruik van staatsmiddelen is gemoeid dat voortvloeit uit een aan de staat toerekenbare maatregel. Verzoekende partijen voeren dan ook aan dat het besluit waarvan zij nietigverklaring vorderen, voorbijgaat aan de rechtspraak in de zaak Pearle (arrest van 15 juli 2004, Pearle e.a., C-345/02, EU:C:2004:448).

2.

Tweede middel: het begrip „voordeel” als bedoeld in artikel 107 VWEU wordt onjuist toegepast aangezien de door de Franse Staat in dit geval genomen maatregelen de ondernemingen die de zogenaamde „CACES®”-opleidingen (Certificat d’Aptitude à la Conduite En Sécurité, bewijs van de vaardigheid in het veilig besturen) aanbieden, een voordeel verschaffen ten opzichte van de ondernemingen die de zogenaamde „PCE®”-opleidingen (Permis à la Conduite d’Engins, rijbewijs voor het besturen van machines) aanbieden.

3.

Derde middel: het begrip „selectiviteit” als bedoeld in artikel 107 VWEU wordt onjuist toegepast aangezien de genomen maatregelen selectief zijn. Dit middel bestaat uit drie onderdelen:

—

nietigverklaring van de beslissingen van 6 november 2017 en 4 december 2017 waarbij de verzoeker werd ingelicht dat hij geen recht heeft op bepaalde vergoedingen (kostwinnerstoelage, kindertoelage, schooltoelagen en voorschoolse toelage);

—

dientengevolge de betaling bevelen van de respectievelijke bedragen vanaf de datum in de verzoeken, vermeerderd moet de vertragingsrente (rentevoet van de ECB + 2 punten). Daarbij moet in overweging worden genomen dat corrigerende betalingen die geen verband houden met de maand waarin zij worden uitgevoerd, overeenkomstig verordening (EEG, EURATOM, EGKS) nr. 260/68 (1) belast moeten worden alsof zij op het normale tijdstip waren uitgevoerd;

—

in voorkomend geval, nietigverklaring van de beslissing van 5 juni 2018 tot afwijzing van het bezwaar dat verzoeker had ingediend op 29 maart 2018;

—

in voorkomend geval, nietigverklaring van de beslissingen van 2 februari 2018 waarbij verzoekers verzoek tot administratief heronderzoek van 15 december 2017 werd afgewezen, en

—

verweerder verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel: de voorwaarden en regels van de ECB voor kortetermijntewerkstelling zijn onwettig (middel van onwettigheid).

2.

Tweede middel: collectieve rechten zijn geschonden omdat er geen behoorlijke consultatie is geweest van het personeelscomité van de ECB toen de ECB de voorwaarden en regels voor kortetermijntewerkstelling heeft aangenomen.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten, daaronder begrepen de kosten van de procedure voor de kamer van beroep.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

vernietiging van de beslissing van de oppositieafdeling;

—

afwijzing van de merkaanvraag;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 18, lid 1, onder a), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad;

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

het beroep ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

het besluit van [vertrouwelijk] (1) van de Europese Commissie van 3 juli 2018, waarbij de weigering om verzoeker toegang te verlenen tot de gebouwen van de Commissie wordt gehandhaafd, nietig verklaren;

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: onbevoegdheid van degene die de bestreden handeling heeft vastgesteld.

2.

Tweede middel: schending van artikel 3 van besluit (EU, Euratom) 2015/443 van de Commissie van 13 maart 2015 betreffende de veiligheid binnen de Commissie (PB 2015, L 72, blz. 41; hierna: „besluit 2015/443”) en ontbreken van een rechtsgrondslag voor de bestreden handeling.

3.

Derde middel: schending van verzoekers grondrechten, met name schending van artikel 67 VWEU, artikel 6 VEU, artikel 3 van besluit 2015/443 en artikelen 6, 7, 8, 15, 27, 31, 41, 42, 47, 48 en 49 van het Handvest van de grondrechten. Dit middel valt uiteen in drie onderdelen:

4.

Vierde middel, dat subsidiair is aangevoerd: schending van artikel 296 VWEU en artikel 41, lid 2, van het Handvest van de grondrechten alsook van de beginselen van formele en inhoudelijke motivering van eenzijdige handelingen. Dit middel valt uiteen in twee onderdelen:

—

de bestreden beslissing vernietigen;

—

subsidiair de bestreden beslissing aldus wijzigen dat de oppositie ter heroverweging ervan wordt terugverwezen naar de oppositieafdeling;

—

het EUIPO verwijzen in verzoeksters beroepskosten alsmede de overige kosten die zij door dit beroep en het beroep bij de kamer van beroep heeft gemaakt. Subsidiair, voor het geval dat de andere partij bij de kamer van beroep intervenieert, het EUIPO en interveniënte hoofdelijk verwijzen in verzoeksters beroepskosten alsmede de overige kosten die zij door dit beroep en het beroep bij de kamer van beroep heeft gemaakt.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

—

de maatregelen van 2018 nietig verklaren voor zover zij op Kaddour betrekking hebben, en

—

de Raad verwijzen in Kaddours kosten van deze procedure.

1.

Eerste middel: de maatregelen van 2018 geven blijk van een kennelijke beoordelingsfout.

2.

Tweede middel: verzoeker kan zich beroepen op artikelen 27 en artikel 28, lid 2, van besluit 2013/255/GBVB van de Raad, zoals gewijzigd bij besluit (GBVB) 2015/1836 (3) van de Raad, en op artikel 15, lid 1, onder b), van verordening (EU) nr. 36/2012 van de Raad, zoals gewijzigd bij verordening (EU) nr. 2015/1828 (4) van de Raad.

3.

Derde middel: de maatregelen van 2018 maken inbreuk op verzoekers grondrechten zoals die worden beschermd door het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en/of het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens, met betrekking tot zijn recht op eerbiediging van zijn reputatie en ongestoord genot van zijn eigendom, alsook op het evenredigheidsbeginsel.

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 4, juncto artikel 6, lid 1, en artikel 7 van verordening (EG) nr. 6/2002 van de Raad.