9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/1

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/2

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/3

1)

Raakt schending van de aanhangigheidsregels van artikel 19, leden 2 en 3, van verordening nr. 2201/2003 (1) uitsluitend de vaststelling van de rechterlijke bevoegdheid, met als gevolg dat artikel 24 van verordening nr. 2201/2003 van toepassing is, of kan zij daarentegen om redenen van procedurele openbare orde in de weg staan aan erkenning, in de lidstaat van de eerst aangezochte rechter, van de beslissing die is gegeven in de lidstaat van de laatst aangezochte rechter, indien in aanmerking wordt genomen dat artikel 24 van verordening (EG) nr. 2201/2003 uitsluitend verwijst naar de regels voor de vaststelling van de rechterlijke bevoegdheid in de artikelen 3 tot en met 14, en niet naar artikel 19 van deze verordening?

2)

Is de uitlegging van artikel 19 van verordening (EG) nr. 2201/2003 dat dit artikel uitsluitend is bedoeld als criterium voor de vaststelling van de rechterlijke bevoegdheid, in strijd met het Unierechtelijke begrip „aanhangigheid” en met de functie en de doelstelling van dit artikel, dat ertoe strekt een geheel van voorschriften van procedurele openbare orde te geven, teneinde een gemeenschappelijke ruimte tot stand te brengen die wordt gekenmerkt door vertrouwen en procedurele loyaliteit tussen lidstaten, waarbinnen automatische erkenning en vrij verkeer van beslissingen mogelijk is?

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/3

1)

is voor de kwalificatie van genoemde steun (als „bestaande” en dus niet „nieuwe” steun) artikel 1, onder b), punt v), van verordening nr. 659/1999 (1) van toepassing, en zo ja in hoeverre, waarin is bepaald dat: „v) steun die als bestaande steun wordt beschouwd, omdat kan worden vastgesteld dat hij op het moment van inwerkingtreding geen steun vormde, maar vervolgens steun is geworden vanwege de ontwikkeling van de gemeenschappelijke markt, zonder dat de betrokken lidstaat er wijzigingen in heeft aangebracht; maatregelen die vanwege de liberalisering van een activiteit door het Gemeenschapsrecht steun zijn geworden, worden na de voor de liberalisering voorgeschreven datum niet als bestaande steun beschouwd”; ofwel is van toepassing, en zo ja in hoeverre, het beginsel (dat qua strekking formeel verschilt van het genoemde rechtsvoorschrift) dat is geformuleerd door het Gerecht in het arrest van 15 juni 2000, Alzetta e.a./Commissie (gevoegde zaken T-298/97 e.a., punt 143), dat is bevestigd, voor zover hier van belang, door het arrest van het Hof van Justitie van 29 april 2004 in zaak C-298/00 P (punten 66-69) — volgens welke „(…) Ook een steunregeling op een markt die aanvankelijk niet openstond voor concurrentie, moet bij de liberalisering van die markt als een bestaande steunregeling worden aangemerkt, aangezien zij ten tijde van de instelling ervan niet viel binnen de werkingssfeer van artikel 92, lid 1, van het Verdrag, dat gelet op de in die tekst gestelde voorwaarden betreffende de ongunstige beïnvloeding van het handelsverkeer tussen de lidstaten en de weerslag op de mededinging, enkel van toepassing is op sectoren die openstaan voor concurrentie”.

2)

Is, nog steeds voor de kwalificatie van de eerder genoemde steun, artikel 1, onder b), punt iv), van dezelfde verordening nr. 659/1999 van toepassing, en zo ja in hoeverre, waarin is bepaald dat „bestaande steun” is: „steun die beschouwd wordt als bestaand op grond van artikel 15” — welke bepaling een verjaringstermijn van tien jaar stelt voor de terugvordering van onrechtmatig verleende steun –, ofwel zijn van toepassing, en zo ja in hoeverre, de herhaaldelijk door het Hof van Justitie bevestigde beginselen van bescherming van gewettigd vertrouwen en van rechtszekerheid (al dan niet analoog aan het in genoemde rechtsvoorschrift tot uitdrukking gebrachte beginsel).

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/4

1)

Staan de ratio van de „algemene” richtlijn 2005/29/EG (1), te weten een vangnet vormen voor de bescherming van de consument, en inzonderheid overweging 10, artikel 3, lid 4, en artikel 5, lid 3, van deze richtlijn in de weg aan een nationale regeling die de beoordeling van de naleving van de specifieke verplichtingen als bedoeld in de sectorale richtlijnen 2009/72/EG (2) en 2009/73/EG (3) ter bescherming van de consument terugvoert tot de werkingssfeer van de algemene richtlijn 2005/29/EG inzake oneerlijke handelspraktijken, met als gevolg dat de sectorale autoriteit — in dit geval de AEEGSI — niet kan ingrijpen teneinde inbreuken op de sectorale richtlijn te bestraffen indien deze inbreuken tevens als oneerlijke handelspraktijk kunnen worden aangemerkt?

2)

Moet het in artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG neergelegde specialiteitsbeginsel worden opgevat als een beginsel dat de verhoudingen regelt tussen rechtsorden (algemene rechtsorde en sectorale rechtsorde), tussen normen (algemene normen en speciale normen) of tussen onafhankelijke regelgevende en toezichthoudende autoriteiten van de respectieve sectoren?

3)

Is er slechts sprake van strijdigheid in de zin van artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG in geval van een lijnrechte tegenstelling tussen de bepalingen van de regeling inzake oneerlijke handelspraktijken en de andere, uit Unierecht voortvloeiende regelingen die specifieke aspecten van de handelspraktijken regelen, of volstaat daartoe dat de betrokken bepalingen een regeling voorschrijven die afwijkt van de regeling inzake oneerlijke handelspraktijken, en wel zodanig dat er met betrekking tot een specifieke situatie sprake is van collisie?

4)

Heeft het begrip communautaire voorschriften als bedoeld in artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG uitsluitend betrekking op bepalingen van Europese verordeningen en richtlijnen en de directe omzettingsbepalingen daarvan, of omvat het ook de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen waarbij beginselen van Unierecht in nationaal recht zijn omgezet?

5)

Staat het in overweging 10 en artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG, artikel 37 van richtlijn 2009/72/EG en artikel 41 van richtlijn 2009/73/EG neergelegde specialiteitsbeginsel in de weg aan een uitlegging van de overeenkomstige nationale omzettingsbepalingen volgens welke steeds wanneer er in een gereglementeerde sector met een sectorale consumentenregeling die regelgevende en sanctiebevoegdheden aan de sectorale autoriteit heeft toegekend, sprake is van een handelwijze die kan worden aangemerkt als agressieve praktijk in de zin van de artikelen 8 en 9 van richtlijn 2005/29/EG dan wel als handelspraktijk die onder alle omstandigheden als agressief wordt beschouwd in de zin van bijlage I bij richtlijn 2005/29/EG, de algemene regeling inzake oneerlijke praktijken moet worden toegepast, ook indien er een op Unierecht gestoelde sectorale regeling ter bescherming van (dezelfde) consumenten is die dezelfde agressieve praktijken en onder alle omstandigheden als agressief te beschouwen handelspraktijken, althans oneerlijke handelspraktijken, volledig regelt?

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/5

1)

Staan de ratio van de „algemene” richtlijn 2005/29/EG (1), te weten een vangnet vormen voor de bescherming van de consument, en inzonderheid overweging 10, artikel 3, lid 4, en artikel 5, lid 3, van deze richtlijn in de weg aan een nationale regeling die de beoordeling van de naleving van de specifieke verplichtingen als bedoeld in de sectorale richtlijnen 2009/72/EG (2) en 2009/73/EG (3) ter bescherming van de consument terugvoert tot de werkingssfeer van de algemene richtlijn 2005/29/EG inzake oneerlijke handelspraktijken, met als gevolg dat de sectorale autoriteit — in dit geval de AEEGSI — niet kan ingrijpen teneinde inbreuken op de sectorale richtlijn te bestraffen indien deze inbreuken tevens als oneerlijke handelspraktijk kunnen worden aangemerkt?

2)

Moet het in artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG neergelegde specialiteitsbeginsel worden opgevat als een beginsel dat de verhoudingen regelt tussen rechtsorden (algemene rechtsorde en sectorale rechtsorde), tussen normen (algemene normen en speciale normen) of tussen onafhankelijke regelgevende en toezichthoudende autoriteiten van de respectieve sectoren?

3)

Is er slechts sprake van strijdigheid in de zin van artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG in geval van een lijnrechte tegenstelling tussen de bepalingen van de regeling inzake oneerlijke handelspraktijken en de andere, uit Unierecht voortvloeiende regelingen die specifieke aspecten van de handelspraktijken regelen, of volstaat daartoe dat de betrokken bepalingen een regeling voorschrijven die afwijkt van de regeling inzake oneerlijke handelspraktijken, en wel zodanig dat er met betrekking tot een specifieke situatie sprake is van collisie?

4)

Heeft het begrip communautaire voorschriften als bedoeld in artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG uitsluitend betrekking op bepalingen van Europese verordeningen en richtlijnen en de directe omzettingsbepalingen daarvan, of omvat het ook de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen waarbij beginselen van Unierecht in nationaal recht zijn omgezet?

5)

Staat het in overweging 10 en artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG, artikel 37 van richtlijn 2009/72/EG en artikel 41 van richtlijn 2009/73/EG neergelegde specialiteitsbeginsel in de weg aan een uitlegging van de overeenkomstige nationale omzettingsbepalingen volgens welke steeds wanneer er in een gereglementeerde sector met een sectorale consumentenregeling die regelgevende en sanctiebevoegdheden aan de sectorale autoriteit heeft toegekend, sprake is van een handelwijze die kan worden aangemerkt als agressieve praktijk in de zin van de artikelen 8 en 9 van richtlijn 2005/29/EG dan wel als handelspraktijk die onder alle omstandigheden als agressief wordt beschouwd in de zin van bijlage I bij richtlijn 2005/29/EG, de algemene regeling inzake oneerlijke praktijken moet worden toegepast, ook indien er een op Unierecht gestoelde sectorale regeling ter bescherming van (dezelfde) consumenten is die dezelfde agressieve praktijken en onder alle omstandigheden als agressief te beschouwen handelspraktijken, althans oneerlijke handelspraktijken, volledig regelt?

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/7

1)

Staan de ratio van de „algemene” richtlijn 2005/29/EG (1), te weten een vangnet vormen voor de bescherming van de consument, en inzonderheid overweging 10, artikel 3, lid 4, en artikel 5, lid 3, van deze richtlijn in de weg aan een nationale regeling die de beoordeling van de naleving van de specifieke verplichtingen als bedoeld in de sectorale richtlijnen 2009/72/EG (2) en 2009/73/EG (3) ter bescherming van de consument terugvoert tot de werkingssfeer van de algemene richtlijn 2005/29/EG inzake oneerlijke handelspraktijken, met als gevolg dat de sectorale autoriteit — in dit geval de AEEGSI — niet kan ingrijpen teneinde inbreuken op de sectorale richtlijn te bestraffen indien deze inbreuken tevens als oneerlijke handelspraktijk kunnen worden aangemerkt?

2)

Moet het in artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG neergelegde specialiteitsbeginsel worden opgevat als een beginsel dat de verhoudingen regelt tussen rechtsorden (algemene rechtsorde en sectorale rechtsorde), tussen normen (algemene normen en speciale normen) of tussen onafhankelijke regelgevende en toezichthoudende autoriteiten van de respectieve sectoren?

3)

Is er slechts sprake van strijdigheid in de zin van artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG in geval van een lijnrechte tegenstelling tussen de bepalingen van de regeling inzake oneerlijke handelspraktijken en de andere, uit Unierecht voortvloeiende regelingen die specifieke aspecten van de handelspraktijken regelen, of volstaat daartoe dat de betrokken bepalingen een regeling voorschrijven die afwijkt van de regeling inzake oneerlijke handelspraktijken, en wel zodanig dat er met betrekking tot een specifieke situatie sprake is van collisie?

4)

Heeft het begrip communautaire voorschriften als bedoeld in artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG uitsluitend betrekking op bepalingen van Europese verordeningen en richtlijnen en de directe omzettingsbepalingen daarvan, of omvat het ook de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen waarbij beginselen van Unierecht in nationaal recht zijn omgezet?

5)

Staat het in overweging 10 en artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG, artikel 37 van richtlijn 2009/72/EG en artikel 41 van richtlijn 2009/73/EG neergelegde specialiteitsbeginsel in de weg aan een uitlegging van de overeenkomstige nationale omzettingsbepalingen volgens welke steeds wanneer er in een gereglementeerde sector met een sectorale consumentenregeling die regelgevende en sanctiebevoegdheden aan de sectorale autoriteit heeft toegekend, sprake is van een handelwijze die kan worden aangemerkt als agressieve praktijk in de zin van de artikelen 8 en 9 van richtlijn 2005/29/EG dan wel als handelspraktijk die onder alle omstandigheden als agressief wordt beschouwd in de zin van bijlage I bij richtlijn 2005/29/EG, de algemene regeling inzake oneerlijke praktijken moet worden toegepast, ook indien er een op Unierecht gestoelde sectorale regeling ter bescherming van (dezelfde) consumenten is die dezelfde agressieve praktijken en onder alle omstandigheden als agressief te beschouwen handelspraktijken, althans oneerlijke handelspraktijken, volledig regelt?

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/8

1)

Staan de ratio van de „algemene” richtlijn 2005/29/EG (1), te weten een vangnet vormen voor de bescherming van de consument, en inzonderheid overweging 10, artikel 3, lid 4, en artikel 5, lid 3, van deze richtlijn in de weg aan een nationale regeling die de beoordeling van de naleving van de specifieke verplichtingen als bedoeld in de sectorale richtlijnen 2009/72/EG (2) en 2009/73/EG (3) ter bescherming van de consument terugvoert tot de werkingssfeer van de algemene richtlijn 2005/29/EG inzake oneerlijke handelspraktijken, met als gevolg dat de sectorale autoriteit — in dit geval de AEEGSI — niet kan ingrijpen teneinde inbreuken op de sectorale richtlijn te bestraffen indien deze inbreuken tevens als oneerlijke handelspraktijk kunnen worden aangemerkt?

2)

Moet het in artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG neergelegde specialiteitsbeginsel worden opgevat als een beginsel dat de verhoudingen regelt tussen rechtsorden (algemene rechtsorde en sectorale rechtsorde), tussen normen (algemene normen en speciale normen) of tussen onafhankelijke regelgevende en toezichthoudende autoriteiten van de respectieve sectoren?

3)

Is er slechts sprake van strijdigheid in de zin van artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG in geval van een lijnrechte tegenstelling tussen de bepalingen van de regeling inzake oneerlijke handelspraktijken en de andere, uit Unierecht voortvloeiende regelingen die specifieke aspecten van de handelspraktijken regelen, of volstaat daartoe dat de betrokken bepalingen een regeling voorschrijven die afwijkt van de regeling inzake oneerlijke handelspraktijken, en wel zodanig dat er met betrekking tot een specifieke situatie sprake is van collisie?

4)

Heeft het begrip communautaire voorschriften als bedoeld in artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG uitsluitend betrekking op bepalingen van Europese verordeningen en richtlijnen en de directe omzettingsbepalingen daarvan, of omvat het ook de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen waarbij beginselen van Unierecht in nationaal recht zijn omgezet?

5)

Staat het in overweging 10 en artikel 3, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG, artikel 37 van richtlijn 2009/72/EG en artikel 41 van richtlijn 2009/73/EG neergelegde specialiteitsbeginsel in de weg aan een uitlegging van de overeenkomstige nationale omzettingsbepalingen volgens welke steeds wanneer er in een gereglementeerde sector met een sectorale consumentenregeling die regelgevende en sanctiebevoegdheden aan de sectorale autoriteit heeft toegekend, sprake is van een handelwijze die kan worden aangemerkt als agressieve praktijk in de zin van de artikelen 8 en 9 van richtlijn 2005/29/EG dan wel als handelspraktijk die onder alle omstandigheden als agressief wordt beschouwd in de zin van bijlage I bij richtlijn 2005/29/EG, de algemene regeling inzake oneerlijke praktijken moet worden toegepast, ook indien er een op Unierecht gestoelde sectorale regeling ter bescherming van (dezelfde) consumenten is die dezelfde agressieve praktijken en onder alle omstandigheden als agressief te beschouwen handelspraktijken, althans oneerlijke handelspraktijken, volledig regelt?

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/9

1)

Is de eis tot behoud van steengraven, die een lidstaat oplegt aan diegene die om een enkele areaalbetaling alsmede een betaling voor klimaat- en milieuvriendelijke landbouwpraktijken verzoekt, en waarvan niet-nakoming leidt tot toepassing van de in artikel 39 van de gedelegeerde verordening nr. 640/2014 (1) van de Commissie vastgestelde administratieve sanctie van een verlaging van de betalingen met drie procent, in overeenstemming met artikel 93, lid 1, en artikel 94 van verordening nr. 1306/2013 (2) van het Europees Parlement en de Raad alsook met de in bijlage II daarvan vastgestelde minimumnormen?

2)

Indien de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord, dient degene die om een enkele areaalbetaling alsmede een betaling voor klimaat en milieuvriendelijke landbouwpraktijken verzoekt zich — om te voorkomen dat een administratieve sanctie wordt toegepast — overeenkomstig artikel 72, lid 1, onder a), artikel 91, leden 1 en 2, artikel 93, lid 1, en artikel 94 van verordening nr. 1306/2013 van het Europees Parlement en de Raad, alsook artikel 4, lid 1, onder b), c) en e), van verordening nr. 1307/2013 (3) van het Europees Parlement en de Raad te houden aan de eisen met betrekking tot de goede landbouw- en milieuconditie in heel zijn landbouwbedrijf, of slechts op de landbouwgrond waarvoor concreet om een betaling wordt verzocht?

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/9

—

vaststelling dat de Republiek Polen, door een bijlage vast te stellen bij het bosbeheerplan voor het bosgebied Białowieża zonder ervoor te zorgen dat de natuurlijke kenmerken van het gebied van communautair belang (GCB) en de speciale beschermingszone PLC200004 Puszcza Białowieska niet worden aangetast, de verplichtingen niet is nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 6, lid 3, van richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna (1);

—

vaststelling dat de Republiek Polen, door niet de nodige beschermingsmaatregelen te treffen die beantwoorden aan de ecologische vereisten van de typen natuurlijke habitats in bijlage I en van de soorten in bijlage II bij de habitatrichtlijn en van de vogels in bijlage I bij de vogelrichtlijn en van de geregeld voorkomende trekvogels die in die bijlage niet worden genoemd, waarvoor de GCB en speciale beschermingszone PLC200004 Puszcza Białowieska zijn aangewezen, de verplichtingen niet is nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 6, lid 1, van richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna, en artikel 4, leden 1 en 2, van richtlijn 2009/147/EG van het Europees Parlement en de Raad van 30 november 2009 inzake het behoud van de vogelstand (2);

—

vaststelling dat de Republiek Polen, door geen strikte bescherming toe te kennen aan xylobionte kevers [de vermiljoenkever (Cucujus cinnaberinus), de prachtkever (Buprestis splendens), de springkever (Phryganophilus ruficollis) en de glansschorskever (Pytho kolwensis)] die worden genoemd in bijlage IV bij de habitatrichtlijn, dat wil zeggen door het opzettelijk doden of verstoren ervan of de beschadiging of vernieling van de voortplantingsplaatsen in het bosgebied van Białowieża niet te verbieden, de verplichtingen niet is nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 12, lid 1, onder a) en d), van richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna; en

—

vaststelling dat de Republiek Polen, door niet te zorgen voor bescherming van de in artikel 1 van de vogelrichtlijn bedoelde vogelsoorten, waaronder vooral de witrugspecht (Dendrocopos leucotos), de drieteenspecht (Picoides tridactylus), de dwerguil (Glaucidium passerinum) en de ruigpootuil (Aegolius funereus), dat wil zeggen door niet te waarborgen dat zij niet worden gedood of gestoord gedurende de broedperiode en hun nesten en eieren niet opzettelijk worden vernield, beschadigd of weggenomen in het bosgebied Białowieża, de verplichtingen niet is nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 5, onder b) en d), van richtlijn 2009/147/EG van het Europees Parlement en de Raad van 30 november 2009 inzake het behoud van de vogelstand;

—

verwijzing van de Republiek Polen in de kosten.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/11

a)

Heeft richtlijn 92/43/EEG (1) van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna, zoals gewijzigd, tot gevolg dat in een Natura Impact Statement (milieueffectverklaring voor Natura 2000-gebieden) alle habitats en soorten waarvoor het gebied als Natura 2000-gebied is aangewezen, moeten worden vastgesteld?

b)

Is het volgens richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna, zoals gewijzigd, vereist dat de potentiële gevolgen voor alle soorten die bijdragen aan en deel uitmaken van de beschermde habitat in een Natura Impact Statement worden vastgesteld en besproken en niet alleen de gevolgen voor beschermde soorten?

c)

Heeft richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna, zoals gewijzigd, tot gevolg dat een Natura Impact Statement uitdrukkelijk moet ingaan op de gevolgen die het voorgestelde project heeft voor zowel beschermde soorten en habitats binnen het speciaal beschermingsgebied als voor soorten en habitats buiten dit gebied?

d)

Heeft Richtlijn 2011/92/EU (2) van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 2011 betreffende de milieueffectbeoordeling van bepaalde openbare en particuliere projecten, zoals gewijzigd, tot gevolg dat een milieueffectrapport uitdrukkelijk moet ingaan op de vraag of het voorgestelde project significante gevolgen heeft voor de in deze beoordeling vastgestelde soorten?

e)

Valt een alternatief dat de opdrachtgever in de milieueffectbeoordeling in overweging genomen en besproken heeft en/of waarvoor sommige belanghebbenden hebben gepleit en/of dat de bevoegde instantie in overweging heeft genomen, onder de „voornaamste alternatieven” in de zin van artikel 5, lid 3, onder d), van richtlijn 2011/92/EU van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 2011 betreffende de milieueffectbeoordeling van bepaalde openbare en particuliere projecten, zoals gewijzigd, zelfs indien de opdrachtgever dit alternatief in een vroeg stadium heeft verworpen?

f)

Heeft richtlijn 2011/92/EU van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 2011 betreffende de milieueffectbeoordeling van bepaalde openbare en particuliere projecten, zoals gewijzigd, tot gevolg dat een milieueffectbeoordeling voldoende informatie moet bevatten over de milieueffecten van alle alternatieven om de vanuit milieuoogpunt beschouwde wenselijkheid van de verschillende alternatieven te kunnen vergelijken; en/of dat in het milieueffectrapport expliciet moet worden aangegeven hoe de milieueffecten van de alternatieven in aanmerking zijn genomen?

g)

Is het voorschrift in artikel 5, lid 3, onder d), van richtlijn 2011/92/EU van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 2011 betreffende de milieueffectbeoordeling van bepaalde openbare en particuliere projecten, zoals gewijzigd, dat de opdrachtgever zijn keuze „met inachtneming van de milieueffecten” moet hebben gemotiveerd, alleen van toepassing op het gekozen alternatief of ook op de onderzochte voornaamste alternatieven, zodat de milieueffecten van deze alternatieven bestudeerd moeten worden?

h)

Is het in overeenstemming met de doelstellingen van richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna, zoals gewijzigd, dat over de details van de bouwfase (zoals de locatie van de bouwplaats en aanvoerroutes) pas een besluit wordt genomen nadat toestemming voor het project is verleend, en zo ja, mag een bevoegde instantie toestaan dat de opdrachtgever daarover eenzijdig in de context van een willekeurige toegekende projectvergunning een besluit neemt dat alleen aan de bevoegde instantie ter kennis hoeft te worden gebracht en niet door haar hoeft te worden goedgekeurd?

i)

Moet een bevoegde instantie volgens richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna, zoals gewijzigd, documenteren in hoeverre in aan haar voorgelegde wetenschappelijke adviezen wordt bepleit nadere informatie te vergaren alvorens een project goed te keuren, en wel op zodanig gedetailleerde en duidelijke wijze dat elke twijfel over de betekenis en de gevolgen van een dergelijk advies wordt weggenomen?

j)

Is de bevoegde instantie volgens richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna, zoals gewijzigd, verplicht om te motiveren of gedetailleerd te motiveren waarom zij een conclusie van haar inspecteur heeft verworpen, waarin was aangegeven dat nadere informatie of wetenschappelijk onderzoek vereist was alvorens een project kon worden goedgekeurd?

k)

Moet een bevoegde instantie die een passende beoordeling maakt volgens richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna, zoals gewijzigd, een gedetailleerde en nauwkeurige onderbouwing van elk onderdeel van haar besluit verschaffen?

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/12

—

vaststellen dat de Italiaanse Republiek niet alle maatregelen heeft getroffen die noodzakelijk zijn om de stortplaatsen waarvoor niet overeenkomstig artikel 8 van richtlijn 1999/31/EG van de Raad van 26 april 1999 betreffende het storten van afvalstoffen (PB 1999, L 182, blz. 1) een vergunning tot voortzetting van de exploitatie is verleend, zo spoedig mogelijk te sluiten overeenkomstig artikel 7, onder g), en artikel 13 daarvan, of niet de maatregelen heeft getroffen die noodzakelijk zijn om te waarborgen dat de stortplaatsen die wel een vergunning hebben verkregen om de exploitatie voort te zetten, voldoen aan de voorschriften van die richtlijn, met uitzondering van de voorschriften van bijlage I, punt 1, daarvan, en dus de verplichtingen niet is nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 14, onder b), tweede volzin, en artikel 14, onder c), voor de volgende stortplaatsen: 1) Avigliano (Loc. Serre Le Brecce); 2) Ferrandina (Loc. Venita); 3) Genzano di Lucania (Loc. Matinella); 4) Latronico (Loc. Torre); 5) Lauria (Loc. Carpineto); 6) Maratea (Loc. Montescuro); 7) Moliterno (Loc. Tempa La Guarella); 8) Potenza (Loc. Montegrosso-Pallareta: de sluiting van deze stortplaats was gepland voor september 2016); 9) Potenza (Loc. Montegrosso-Pallareta), volgens de verklaringen van de Italiaanse overheid is deze stortplaats nooit gebruikt; 10) Rapolla (Loc. Albero in Piano); 11) Roccanova (Loc. Serre); 12) Sant’Angelo Le Fratte (Loc. Farisi); 13) Campotosto (Loc. Reperduso); 14) Capistrello (Loc. Trasolero); 15) Francavilla (Valle Anzuca); 16) L’Aquila (Loc. Ponte delle Grotte); 17) Andria (D’Oria G.& C. s.n.c); 18) Canosa (CO.BE.MA); 19) Bisceglie (CO.GE.SER); 20) Andria (F.lli Acquaviva); 21) Trani (BAT-Igea s.r.l.); 22) Torviscosa (Società Caffaro);

—

vaststellen dat de Italiaanse Republiek niet alle maatregelen heeft getroffen die noodzakelijk zijn om de stortplaatsen waarvoor niet overeenkomstig artikel 8 van richtlijn 1999/31/EG van de Raad van 26 april 1999 betreffende het storten van afvalstoffen een vergunning tot voortzetting van de exploitatie is verleend, zo spoedig mogelijk te sluiten overeenkomstig artikel 7, onder g), en artikel 13 daarvan, en dus de verplichtingen niet is nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 14, onder b), tweede volzin, voor de volgende stortplaatsen: 23) Atella (Loc. Cafaro); 24) Corleto Perticara (Loc. Tempa Masone); 25) Marsico Nuovo (Loc. Galaino); 26) Matera (Loc. La Martella); 27) Pescopagano (Loc. Domacchia); 28) Rionero in Volture (Loc. Ventaruolo); 29) Salandra (Loc. Piano del Governo); 30) San Mauro Forte (Loc. Priati); 31) Senise (Loc. Palomabara); 32) Tito (Loc. Aia dei Monaci); 33) Tito (Loc. Valle del Forno); 34) Capestrano (Loc. Tirassegno); 35) Castellalto (Loc. Colle Coccu); 36) Castelvecchio Calvisio (Loc. Termine); 37) Corfinio (Loc. Cannucce); 38) Corfinio (Loc. Case querceto); 39) Mosciano S. Angelo (Loc. Santa Assunta); 40) S. Omero (Loc. Ficcadenti); 41) Montecorvino Pugliano (Loc. Parapoti); 42) San Bartolomeo in Galdo (Loc. Serra Pastore); 43) Trivigano (ex Cava Zof); 44) Torviscosa (Loc. La Valletta);

—

de Italiaanse Republiek verwijzen in de kosten.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/14

1)

Het verzoek in kort geding wordt afgewezen.

2)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/14

1)

Het verzoek in kort geding wordt afgewezen.

2)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/15

1)

De tenuitvoerlegging van het overeenkomstig verordening (EG) nr. 1049/2001 vastgestelde besluit van de Europese Commissie van 13 juli 2016 betreffende een onder referentienummer GestDem2015/5711A-018-2014 geregistreerd verzoek om toegang tot documenten wordt opgeschort voor zover bij dit besluit toegang wordt verleend tot de van de Republiek Malta afkomstige documenten.

2)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/15

—

het bestreden besluit van 8 mei 2017 tot afwijzing van verzoeksters inschrijving in procedure EIGE/2017/OPER/04 „Female Genital Mutilation: Estimating Girls at Risk” (genitale verminking bij vrouwen: inschatting welke meisjes gevaar lopen) alsmede daaropvolgende besluiten waarbij de offerte van een andere inschrijver werd aanvaard en hem het contract werd gegund, nietig verklaren;

—

verweerster gelasten de door verzoekster geleden schade te vergoeden, te vermeerderen met rente ter hoogte van 8 % of, subsidiair, een schadeloosstelling te vermeerderen met een schadeloosstelling ter hoogte van 8 % te betalen;

—

verweerster verwijzen in de kosten van deze procedure.

1.

Eerste middel, ontleend aan schending van het beginsel van gelijke behandeling, het transparantiebeginsel en het zorgvuldigheidsbeginsel, aan niet-nakoming van de geheimhoudingsplicht en aan een kennelijke beoordelingsfout.

2.

Tweede middel, ontleend aan een tegenstrijdige motivering en schending van het evenredigheidsbeginsel bij de beoordeling van verzoeksters inschrijving.

3.

Derde middel, ontleend aan schending van het recht op behoorlijk bestuur.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/16

—

te verklaren dat de GAR het Unierecht heeft geschonden door de vaststelling tijdens de bestuursvergadering van 7 juni 2017 van besluit SRB/EES/2017/08, waarbij de afwikkelingsregeling voor de financiële instelling Banco Popular Español, A.S. is vastgesteld, en

—

bijgevolg die handeling, alsook de latere uitvoeringshandelingen die de GAR zou hebben vastgesteld, ex tunc nietig te verklaren.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/17

—

het bestreden besluit nietig te verklaren;

—

te verklaren dat de artikelen 18 en 29 van verordening (EU) nr. 806/2014 onrechtmatig en niet van toepassing zijn, en

—

de Gemeenschappelijke Afwikkelingsraad te verwijzen in de kosten.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/17

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van de verwerende partij in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/18

—

vernietiging van de beslissing van 25 mei 2017 van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie in zaak R 1870/2016-1 en correctieve schrapping van verzoeksters merk;

subsidiair

—

vernietiging van de beslissing van 25 mei 2017 van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie in zaak R 1870/2016-1 en terugverwijzing van de zaak naar het EUIPO;

subsidiair

—

vernietiging van de beslissing van 25 mei 2017 van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie in zaak R 1870/2016-1.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/19

—

vernietiging van uitvoeringsverordening (EU) 2017/993 van de Commissie van 12 juni 2017 tot wijziging van verordening (EG) nr. 329/2007 van de Raad betreffende beperkende maatregelen ten aanzien van de Democratische Volksrepubliek Korea (PB 2017, L 149, blz. 67) en besluit (GBVB) 2017/994 van de Raad van 12 juni 2017 tot wijziging van besluit (GBVB) 2016/849 betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Volksrepubliek Korea (PB 2017, L 149, blz. 75), voor zover daarbij verzoekster is opgenomen op de lijst van entiteiten waarvoor beperkende maatregelen gelden;

—

verwijzing van verweerders in verzoeksters kosten.

1.

Eerste middel: verwerende partijen hebben verzuimd toereikend of afdoende te motiveren waarom verzoekster op de lijst is opgenomen.

2.

Tweede middel: verwerende partijen hebben een kennelijke fout gemaakt door te menen dat voor verzoekster was voldaan aan enig criterium voor toepassing van de betwiste maatregelen; er is geen feitelijke grondslag voor verzoeksters opname op de lijst.

3.

Derde middel: verwerende partijen hebben hun bevoegdheden misbruikt door ernaar te streven dat verzoeksters recht krachtens artikel 230 VWEU op een daadwerkelijk rechtsmiddel in verband met haar opname op de lijst een dode letter wordt en/of door verzoeksters recht op een gelijke behandeling te schenden.

4.

Vierde middel: verwerende partijen hebben verzoeksters rechten van verdediging geschonden door haar niet het bewijs te leveren waarop zij steunen om verzoekster opnieuw op de lijst op te nemen.

5.

Vijfde middel: verwerende partijen hebben de rechtsbeginselen inzake gegevensbescherming geschonden.

6.

Zesde middel: verwerende partijen hebben zonder rechtvaardiging en op onevenredige wijze verzoeksters grondrechten geschonden, waaronder haar recht op bescherming van eigendom, onderneming en goede naam.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/19

—

vernietiging van uitvoeringsverordening (EU) 2017/993 van de Commissie van 12 juni 2017 tot wijziging van verordening (EG) nr. 329/2007 van de Raad betreffende beperkende maatregelen ten aanzien van de Democratische Volksrepubliek Korea (PB 2017, L 149, blz. 67), besluit (GBVB) 2017/994 van de Raad van 12 juni 2017 tot wijziging van besluit (GBVB) 2016/849 betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Volksrepubliek Korea (PB 2017, L 149, blz. 75), uitvoeringsbesluit (GBVB) 2017/1459 van de Raad van 10 augustus 2019 tot uitvoering van besluit (GBVB) 2016/849 betreffende beperkende maatregelen tegen de Democratische Volksrepubliek Korea (PB 2017, L 208, blz. 38) en uitvoeringsverordening (EU) 2017/1457 van de Commissie van 10 augustus 2017 tot wijziging van verordening (EG) nr. 329/2007 van de Raad betreffende beperkende maatregelen ten aanzien van de Democratische Volksrepubliek Korea (PB 2017, L 208, blz. 33), voor zover daarbij verzoekster is opgenomen op de lijst van entiteiten waarvoor beperkende maatregelen gelden;

—

verwijzing van verweerders in verzoeksters kosten.

1.

Eerste middel: verwerende partijen hebben verzuimd toereikend of afdoende te motiveren waarom verzoekster op de lijst is opgenomen.

2.

Tweede middel: verwerende partijen hebben een kennelijke fout gemaakt door te menen dat voor verzoekster was voldaan aan enig criterium voor toepassing van de betwiste maatregelen; er is geen feitelijke grondslag voor verzoeksters opname op de lijst.

3.

Derde middel: verwerende partijen hebben verzuimd verzoekster het bewijs te leveren dat hun besluit om verzoekster opnieuw op de lijst op te nemen naar verluidt zou staven alvorens daartoe over te gaan, of dat de uitvoering door de EU van de lijst van de VN naar verluidt zou staven, hetgeen in strijd is met verzoeksters rechten van verdediging en het recht op een daadwerkelijke bescherming in rechte.

4.

Vierde middel: verwerende partijen zijn hun verplichtingen niet nagekomen op het ogenblik waarop zij hebben beslist om verzoekster op de lijst op te nemen na opname op de lijst van de VN.

5.

Vijfde middel: verwerende partijen hebben hun bevoegdheden misbruikt door ernaar te streven dat verzoeksters recht krachtens artikel 230 VWEU op een daadwerkelijk rechtsmiddel in verband met haar opname op de lijst een dode letter wordt, zodat dit recht wordt omzeild, en/of door verzoeksters recht op een gelijke behandeling te schenden.

6.

Zesde middel: verwerende partijen hebben de rechtsbeginselen inzake gegevensbescherming geschonden.

7.

Zevende middel: verwerende partijen hebben zonder rechtvaardiging en op onevenredige wijze verzoeksters grondrechten geschonden, waaronder haar recht op bescherming van eigendom, onderneming en goede naam.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/20

—

besluit C(2017) 3220 final van de Commissie van 29 mei 2017 inzake de door Duitsland aan (onder anderen) Jugendherberge Berlin Ostkreuz gGmbH toegekende niet uit belastingvoordeel bestaande steunmaatregelen SA.43145 (2016/FC) (PB 2017, C 193, blz. 1) nietig verklaren; en

—

de Commissie verwijzen in de kosten van de procedure.

—

De Commissie heeft procedurele rechten van verzoekster geschonden doordat zij het bestreden besluit slechts op basis van een voorlopig onderzoek heeft vastgesteld, hoewel zij gehouden was een formele onderzoeksprocedure in te leiden. Verzoekster voert hierbij aan dat de Commissie na een behoorlijke beoordeling van de bij haar aanwezige informatie en gegevens aanleiding had moeten zien om te twijfelen aan de verenigbaarheid van de door Duitsland aan (onder anderen) Jugendherberge Berlin Ostkreuz gGmbH onrechtmatig toegekende, niet uit belastingvoordeel bestaande steunmaatregelen.

—

Daar waar de Commissie deze informatie en gegevens waaraan zij twijfels had moeten ontlenen, in het bestreden besluit niet, slechts onvoldoende of op essentiële punten bovendien onjuist aan de orde heeft gesteld, voert verzoekster voorts aan dat de Commissie haar motiveringsplicht bedoeld in artikel 296, lid 2, VWEU niet is nagekomen.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/21

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/22

9.10.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 338/23